2020 Toronto Film Festival Poster
Cineχίζοντας το σερί των απραγματοποίητων επιθυμιών (μετά τα The Father και Ammonite όμως κάποιος να με σταματήσει να το επαναλαμβάνω παρακαλώ), καθότι ανακάλυψα ότι το Bruised της σκηνοθέτου Halle Berry είναι όνειρο απατηλό. Προβλήθηκε στο τσάκα-τσάκα για κοινό και industry insiders ως work-in-progress και προτού αλέκτωρ λαλήσει μοσχοπουλήθηκε στη Netflix για $20Μ. Αυτά κι άλλα γλυκά κι όμορφα έμαθα από τη συμπαθεστάτη Χάλι σε ένα In Conversations With:  Halle Berry, στα πλαίσια της ενότητας #ShareHerJourney, δηλαδή της προσπάθειας του TIFF45 (διόλου ευκαταφρόνητο το ρεκόρ του 45% ταινιών γυρισμένων από γυναίκες εφέτος) να προωθήσει τη γυναικεία συμμετοχή στην κινηματογραφική βιομηχανία. Η κα Μπέρι ξεκίνησε από το διαγωνισμό Μις Υφήλιος στα 1986 ως αναπληρωματική Μις USA για να διαγράψει μια υπέρλαμπρη τροχιά στο Χόλιγουντ με κολοφώνα την πρωτιά μαύρης νικήτριας ως Lead Actress στα όσκαρς 2001 για το Monsters Ball. Μπράβο σου κοριτσάρα μας.


Τρις υποψήφιος ως Lead Actor ο φανταστικός κος Viggo Mortensen (2008, 2017 και 2019 για το Green Book), με ευρεία καλλιτεχνική δραστηριότητα και αναπόφευκτη κατάληξη την τωρινή κατάληξη πίσω από την κάμερα με το Falling. Η δύσκολη σχέση του John, gay πιλότου (πολύ πειθαρχημένος στον ρόλο ο ίδιος ο Viggo), παντρεμένου με κινεζικής καταγωγής νοσοκόμο (Terry Chen) και θετού πατέρα ισπανόφωνης κορούλας με τον σκατίγερα, ρατσίσταρο, ομοφοβικό του κερατούκλη και πατριαρχικό πατέρα στα τελευταία του. Βάλε και ολίγη από ντεμένσια εντός και παίρνεις ένα σκληρό μελόδραμα με ρεσιτάλ του αρχιβετεράνου ρολίστα Lance Henriksen (που άρχισε την καριέρα του στα 1975 με το Dog Day Afternoon). Η κλασσική Laura Linney σε ένα ακόμη β’ ρόλο κρατά τα μπόσικα του Mortensen που χτυπά πολύ ηχηρά το καρφί ως σεναρίστας αλλά βρίσκει το πέταλο ως σκηνοθέτης.

Σε πάω πίσω μια 5ετία όταν ο Ούγγρος Kornél Mundruczó γύρισε το πολύ δυνατό White Dog, ένα κατά κυριολεξία σκυλόδραμα που επουδενί δεν πρέπει να χάσεις, ιδιαίτερα την επική τελική σεκάνς που σε κάνει να βαρέσεις προσοχή. Με το Pieces of a Woman μπαίνουμε σε Κασσαβετιανά μονοπάτια, με νατουραλισμό να χτυπά κόκκινο, ειδικότερα στο πρώτο ημίωρο, όπου παρακολουθούμε στωικά τον επώδυνο -και φευ- μοιραίο, κατ’οίκον τοκετό της Vanessa Kirby που χάνει εξαιτίας της μαμής (;) το νεογνό της λεπτά αργότερα, προξενώντας σπαραγμό στη λεχώνα καριέρας γραφείου και τον εργάτη σύντροφό της Shia La Beouf υπό το αυστηρό βλέμμα της 88χρονης μάνας Ellen Burstyn (όσκαρ - τόνυ - έμμυ αλέρτ). Θαυμαστές ερμηνείες, ιδιαίτερα από την τελευταία, η θέση που παίρνει το σενάριο της Kata Wéber (συζύγου Mundruczó) είναι τολμηρή και ξεκάθαρα φεμινιστική, βασισμένη στην προσωπική τους τραγωδία. Υψηλοί στόχοι και δεξιοτεχνία δεν κρύβονται, όμως το ήθελα λιγότερο αμερικανιά tbh.


The New Corporation: The Unfortunately Necessary Sequel των Jennifer Abbot – Joel Bakan είναι το αχρείαστο, παρά τις διαβεβαιώσεις sequel του πασίγνωστου The Corporation (2003) το οποίο είχε αποσπάσει το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την επόμενη χρονιά. Ευπρόσδεκτο το update, αλλά ο χρόνος έχει πέσει βαρύς και με τα ιντερνέτια να έχουν πάρει φωτιά εδώ και μια 10ετία τουλάχιστον, οι κινούμενες κεφαλές και τα σχεδιάκια είναι αρκούντως ντεμοντέ. Υπάρχει προσθήκη υλικού περί black lives matter - COVID-19 – fake news αλλά η όλη προσπάθεια κλωθογυρνάει γύρω από το μοτίβο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» το οποίο, ε, τέσπα.

Θέλω να πω δυο λογάκια θετικά για το εδώδιμο (καναδέζικο) Violation του δημιουργικού διδύμου Dusty Mancinelli και Madeleine Sims - Fewer. Μικρομηκούδες και ταλαντούχες, εδώ στην πρώτη μεγαλομήκη θριλεριά. Η τραγική ιστορία δυο αδερφών που ξανασμίγουν σε εξοχικό για να εκδικηθεί η μια την προδοσία της άλλης (και τον... μπατζανάκη). Αγέρωχη γυναικεία ματιά, παραισθησιογόνες εικόνες- σπουδή στα 70sκαι μπόλικη τόλμη λιγουλάκι εις βάρος της σεναριακής νομοτέλειας. Midnight Madness η ενότητα εδώ, αξίζει ένα βλέφαρο, υποψήφιο για καλύτερη καναδέζικη ταινία στο φετινό φεστιβάλ.

Ψάχτηκα για ανιμέισο καθότι φέτο λίγος ο καρπός και σκόνταψα στο Kill It and Leave This Town του Πολωνού Mariusz Wilczynski. Πρωτοεμφανιζόμενος, απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός, μουτζαλώνει τα σχεδόν γραμμικά του σκιτσογραφήματα λαδωμένα με θυμό, ανάμνησες, αυτο-αναφορικότητα, ένα παίγνιο μνήμης και διαλογισμού με το φανταστικό παράπλευρο παρόν και τη διάψευση της αιώνιας νεότητας που νεκρώνει τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Οτινανισμός επιπέδου «από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ, ευχαριστώ δεν καπνίζω». Διαβάζω διθυράμβους από μεγαλοκριτικούς αλλά παίρνω απόστα. Μεγάλη.

Άφηκα για το τέλος την μίνι τηλεοπτική σειρά (έξι επεισόδια) The Third Day (HBO). Δυο ενότητες των τριών επεισοδίων “Summer” – “Winter”. Σχεδόν με ενθουσίασε η καλοκαιρινή εκδοχή με Jude Law να ψάχνει τον μπούσουλα σε ένα απομονωμένο νησί στη βρετανική ακτογραμμή, αναμεσό διαφόρων περιέργων κατοίκων που αρέσκονται σε έθιμα τρομαχτικά και αιμοβόρα. Ατμόσφαιρα με το καντάρι, σασπάνς και ωραιότατες ντρήμ σεκάνς. Το έτερο, χειμωνιάτικο ημίσεο με Naomi Harris πιο κοινωνικούλι το βρήκα, όχι ιδιαίτερα αγωνιώδες και ψιλοτετριμενιά.

Σε αφήνω να χωνέψεις ωσότου σου σερβίρω ένα ακόμη λουκούλλειο πριχού το φινάλε του TIFF45. Πάμε Γερά!

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

Dune PosterΠέρα από το φόβο, το πεπρωμένο περιμένει! Βασισμένο στην κλασική νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert από το 1965, είναι η καινούργια διασκευή του φημισμένου τίτλου Dune, αυτή την φορά δια χειρός ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας, του Denis Villeneuve (Maelstrom, Polytechnique, Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario, Arrival, Blade Runner 2049). Τοποθετημένο χρονικά σε ένα μακρινό μέλλον το φιλμ ακολουθεί την ηρωική διαδρομή του νεαρού γόνου μιας αριστοκρατικής οικογένειας, που έχει επιφορτιστεί με την αποστολή της προστασίας του πιο πολύτιμου περιουσιακού στοιχείου του γαλαξία, του ερειπωμένου και επικίνδυνου πλανήτη Αράκι. Εκεί που είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορεί να βρεθεί και να συλλεχθεί το βασικότερο συστατικό ύπαρξης, το μπαχαρικό, υλικό που μπορεί να παρατείνει την ανθρώπινη ζωή. Για πρώτη φορά η μαρκίζα έγινε ταινία από τον David Lynch to 1984, για να ακολουθήσει η μίνι τηλεοπτική σειρά το 2000. Το σενάριο υπογράφουν οι Jon Spaihts, Eric Roth και Denis Villeneuve, την μουσική ο Hans Zimmer ενώ την κινηματογράφηση έχει αναλάβει ο Greig Fraser. Η Warner Bros θα κυκλοφορήσει παγκοσμίως την ταινία στις 18 Δεκεμβρίου 2020.

Dune Movie

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πολ κρατά ο ταλαντούχος Timothée Chalamet, έχοντας πλάι του πλειάδα σημαντικών αστέρων όπως οι Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Zendaya, Stellan Skarsgård, Dave Bautista, Stephen McKinley Henderson, David Dastmalchian, Chang Chen, Sharon Duncan-Brewster, Charlotte Rampling, Jason Momoa και Javier Bardem.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Περισσότερα... »

Ακαταμάχητος (Irresistible) PosterΠίσω από κάθε σπουδαίο υποψήφιο, κρύβεται ένας ακόμη μεγαλύτερος ψεύτης! Ο χαρισματικός κωμικός και παρουσιαστής Jon Stewart έχει σφραγίσει τη γενιά του χάρη στην οξύτατη ματιά του στην πολιτική επικαιρότητα, μέσα από τη σατυρική, πολυβραβευμένη εκπομπή «The Daily Show», η οποία για πολλά χρόνια ήταν ο «εφιάλτης» των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ. Αφότου ο ίδιος κατέβηκε οικειοθελώς από τη θέση του κορυφαίου πολιτικού σχολιαστή (λίγο πριν ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβει στην εξουσία), αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Η ταινία Ακαταμάχητος (Irresistible) είναι η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά. Πρόκειται για μια κωμωδία απίθανων καταστάσεων σχετικά με την παράνοια των αμερικάνικων εκλογών και τις καμπάνιες που στήνονται για να προσελκύσουν την ψήφο των απλών ανθρώπων. Στο στόχαστρο του σεναρίου βρίσκεται ο ναρκισσισμός των ανθρώπων εξουσίας, ο αμοραλισμός της πολιτικής και οι καριερίστες που έχουν ξεχάσει ότι οφείλουν να εργάζονται για το «γενικότερο καλό».

Ακαταμάχητος (Irresistible) Movie

Ο Steve Carell υποδύεται έναν φιλόδοξο ήρωα που οργανώνει τη στρατηγική επικοινωνίας για το στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Στα κεντρικά του αμερικάνικου φιλελεύθερου κόμματος αντιλαμβάνονται ότι οι θέσεις τους βρίσκουν αντίκρισμα μόνο στην αστική ιντελιγκέντσια και στη λεγόμενη ελίτ. Προσπαθούν επομένως να απευθυνθούν στον απλό επαρχιώτη και στον καθημερινό άνθρωπο του μόχθου.Ο πρωταγωνιστής θα ανακαλύψει έναν εκκολαπτόμενο λαϊκό ήρωα, στο πρόσωπο ενός απολιτίκ πρώην πεζοναύτη, τον οποίον θα αναλάβει να στρατολογήσει ώστε να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές και να «πιάσει» επικοινωνιακά τα λαϊκά στρώματα εκ των έσω. Στο επιτελείο του φιλόδοξου πρωταγωνιστή θα βρεθεί η κόρη του αγνού επαρχιώτη ήρωα και πολλοί εθελοντές που νοιάζονται για το μέλλον της μικρής κοινότητας. Στην πορεία βέβαια, όλα θα κυλήσουν απρόβλεπτα και οι εκπλήξεις θα είναι πολύ περισσότερες από ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Συμπρωταγωνιστούν και οι Rose Byrne, Chris Cooper, Mackenzie Davis.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

Η Εποχή της Βροχής (Wet Season) PosterΜια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα! O Anthony Chen, με καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, κέρδισε με την πρώτη του ταινία Ilo Ilo το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών (συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής) με πρόεδρο της επιτροπής την μεγάλη Ανιές Βαρντά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε ανάμεσα στους 10 καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες σύμφωνα με το Variety. Αφού εργάστηκε ως παραγωγός για αρκετά χρόνια επέστρεψε το 2019 με τη δεύτερη ταινία του Η Εποχή της Βροχής (Wet Season) που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα Platform του Φεστιβάλ Τορόντο. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Τορίνο, έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε επίσης στα Φεστιβάλ Λονδίνου, Βανκούβερ, Γκέτεμποργκ, Μακάο (2 Βραβεία) ενώ η πρωταγωνίστρια κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα πολύ σημαντικά βραβεία για ταινίες από όλη την Ασία, Golden Horse Awards. Η Εποχή της Βροχής αφηγείται την ιστορία μιας σαραντάρας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας που μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Η Εποχή της Βροχής (Wet Season) Movie

Πρωταγωνιστούν οι Jia Ler Koh, Christopher Ming-Shun Lee, Shi Bin Yang.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2020 από την One From The Heart!

Περισσότερα... »

Scooby Doo! PosterΤο μυστήριο θέλει την παρέα του! Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων Scooby-Doo, είναι έτοιμη να βγει στη μεγάλη οθόνη για να μας αφηγηθεί την προέλευση του Scooby-Doo και να εξιστορήσει το μεγαλύτερο μυστήριο στην ιστορία των Mystery Inc. H ταινία Scooby Doo! αποκαλύπτει πως συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο αχώριστοι φίλοι Σκούμπι και Σάγκι και πώς συνεργάστηκαν με τους νεαρούς ντετέκτιβ Φρεντ, Βίλμα και Δάφνη για να φτιάξουν τους διάσημους MysteryInc. Έχοντας στο ενεργητικό τους εκατοντάδες λυμένα μυστήρια, ο Σκούμπι και η παρέα του έρχονται τώρα αντιμέτωποι με το πιο δύσκολο στην καριέρα τους: την απελευθέρωση του σκύλου φάντασμα Κέρβερους. Καθώς παλεύουν για να σταματήσουν μία παγκόσμια «σκυλοαποκάλυψη», ανακαλύπτουν τη μυστική «κληρονομιά» και τον προορισμό του Σκούμπι, που είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο κανείς τους μπορούσε ποτέ να φανταστεί…

Scooby Doo! Movie

Για την ταινία Scooby Doo! δανείζουν τις φωνές τους οι Kiersey Clemons (“Neighbors 2: Sorority Rising,” TV - “Angie Tribeca”) ως Ντι Ντι, Zac Efron (“The Greatest Showman,” “Neighbors”) ως Φρεντ, Will Forte (“Booksmart,” TV - “The Last Man on Earth”) ως Σάγκι (ο κολλητός του Σκούμπι Ντου), Jason Isaacs (ταινίες “Harry Potter”, TV - “The OA”) ως ο κακός Ντικ Ντάσταρντλι, Ken Jeong (“Crazy Rich Asians,” τριλογία “The Hangover”) ως Ντάινομουτ, Tracy Morgan (“What Men Want,” TV - “30 Rock”) ως Κάπτεν Κέιβμαν, Gina Rodriguez (“Deepwater Horizon,” TV - “Jane the Virgin”) ως Βίλμα, Amanda Seyfried (ταινίες “Mamma Mia!”, “Ted 2”) ως Δάφνη, ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Mark Wahlberg (“The Fighter,” “The Departed”) ως Μπλου Φάλκον και ο Frank Welker (“Transformers”) ως Σκούμπι Ντου. Σκηνοθέτης της ταινίας Scooby Doo! είναι ο Tony Cervone, υποψήφιος για βραβείο Annie με την ταινία “Space Jam” και δύο φορές υποψήφιος για Emmy για το “Duck Dodgers”.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

2020 Toronto Film Festival Poster
Μήλα φίλος. Πως το λένε, Apples, του Χρήστου Νίκου η ελληνική παρουσία στο φετινό πρόγραμμα. Πολλές οι προσδοκίες μου, να ξεκινήσω δυνατά μετά από την τσαντίλα που ένοιωσα όταν οι ιθύνοντες μου απάντησαν αρνητικά στο αίτημα θέασης των δύο δυνατότερων οσκαρικώς χαρτιών στο φεστιβάλ. Νο press & industry στρήμινγκ εύκαιρο, μόνο περιορισμένες παραστάσεις για κοινό με social distancing (Bell Lightbox) και drive in παρακαλώ (Ontario Place). Οπόταν, ξεχνώ The Father με Anthony Hopkins και το Ammonite με Kate Winslet – Saoirse Ronan, είναι-αυτό-που-είναι και πάμε παρακάτω. Αλλά, να, κρίμας δηλαδή όμως σταλήθεια τα Μήλα μου βγήκανε ξινά, φτωχά, αβιταμίνωτα. Έξυπνη και επίκαιρη η ιδέα της πανδημικής αμνησίας, της ασυλοποίησης των ασθενών – περιθωριοποιημένων χωρίς ιατρικό ή έτερο αντίδοτο μολαταύτα η εκτέλεση μοιάζει με μισοψημένη αναφορά στο Memento και absurdist άσκηση ύφους από τον β' βοηθό σκηνοθέτη του κομβικού για την εθνική μας κινηματογραφία Dogtooth. O Άρης Σερβετάλης, παραμένει μορφή, μεστός ευγένειας και εσωτερικευμένου πόνου αλλά το σενάριο γυροφέρνει χωρίς να βρίσκει στόχο.


Cineχίζω με το American Utopia, θεατρικού τύπου παράσταση-ανθολόγιο της μεγίστης καριέρας του David Byrne, αρχηγού των θρυλικών Talking Heads. Πίσω από την κάμερα ο Spike Lee που είναι σε φόρμα διαρκείας (μη χάσεις το Da 5 Bloods στο Netflix) και αφήνει τον ιδιοφυή ανθρωπολόγο-σόουμαν Μπέρν να οργώσει τη σκηνή μετά της καλοκουρδισμένης ξυπόλυτης μπάντας του. Ορθοζυγιασμένοι ρυθμοί και ξεκάθαρα κοινωνικά μηνύματα με το κοινό να παραληρεί στους ρυθμούς των Blind, Road to Νowhere και Burning Down the House. Επίσημο opening night film του TIFF45 ολοταίριαστο για την περίπτωση και να ολοκληρώνεται ακριβώς εκεί που πρέπει, κάτι που συνήθως δε μου συμβαίνει με συναυλίες στο πανί.

Η Regina King, δαφνοστεφανωμένη ως υποστηρικτική ερμηνεία στο προπέρσινο If Beale Street Could Talk του Barry Jenkins (Moonlight), δοκιμάζει σκηνοθετικά με το A Night in Miami και έχω να παρατηρήσω δυο πράγματα. Το πρώτο, βγάζει δυνατές ερμηνείες από το καστ, μια φανταστική τετράδα Μοχάμεντ Άλι-Σαμ Κούκ – Μάλκομ Χ και Τζίμι Μπράουν (φούτμπολ σταρ) δηλαδή την αφρόκρεμα των νέων, επιτυχημένων αφροαμερικανών στα 1964 που συναντώνται σύμφωνα με τον τίτλο και αγαπιούνται/μισιούνται και εντέλει συμπορεύονται στον κοινό αγώνα αφύπνισης κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το δεύτερο ότι διαθέτει αισθητική συγενή του Jenkins, στα κοστούμια και την αναπαράσταση της εποχής. Για δαύτους αλλά και για οφθαλμοφανείς λόγους που έχουν να κάνουν με την Black Lives Matter εικόνα της Αμερικής του σήμερα, η ταινία θα έχει ούριο βραβευτικό άνεμο στο τέλος της χρονιάς.

Από το καλό στο καλύτερο τώρα. Nomadland της Chloe Zhao που είχε εντυπωσιάσει με το ανεξάρτητο The Rider και πλέον παίζει στην πρώτη κατηγορία της Fox Searchlight. Υπερ-πρωταγωνιστεί η Frances McDormand και σεγκοντάρουν οι David Strathairn και πλήθος αληθινών νομάδων, παριών που μάσησε και έφτυσε το αμερικανικό όνειρο της χρηματηστηριακής φούσκας και του ρήαλ εστέητ. Καθαρόαιμο ρόουντ μούβι σε άγνωστες περιοχές της αμερικανικής υπαίθρου με τις κακουχίες, τη σεμνή και έντιμη φτώχεια και την επιβίωση κάτω από συνθήκες που δεν υποψιάζεσαι καν παρακολουθώντας ταινίες του Χόλυγουντ. Η δε MacDormand, με το αυλακιασμένο πρόσωπο, το αποστεωμένο κορμί και μια δύναμη στο βλέμμα που καθηλώνει, οδεύει γοργά για δόξες που έχει ήδη δις γευτεί με Fargo και Three Bilboards. Ας επιτρέψει πάντως να σημειώσω ότι η αληθινή σταρ εδώ είναι η Zhao, η οποία σκηνοθετεί-γράφει-μοντάρει υπό ήχους γαλήνια μελαγχολικούς μια ελεγεία -σπονδή στην κακοτράχαλη φύση, τη μητέρα Γη που μας φιλοξενεί υπομονετικά οσότου περατώσουμε το ταξείδι της ζωής μέσα της.


Τα ντόκου δε λείπουν ποτέ από το μενού στο Τορόντο. Επέλεξα, λόγω ανάμειξης στην παραγωγή του πατριάρχη Errol Morris, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον spy-hactivism docudrama (ποιός ήρθε;) τιτλοφορούμενο Enemies of the State της Sonia Kennebeck (National Bird). Πρόκειται για μια οικογένεια, ζευγάρι με γιο που υπηρέτησαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παραταύτα αναγκάστηκαν να αυτομολήσουν στον Καναδά (Τορόντο) ενώ στη συνέχεια ο γιος κατηγορήθηκε από το FBI κι εξέτισε ποινή ως τα τέλη του 2019 για διαδικτυακό μπούλινγκ. Η ανάμειξή του όμως με τους Anonymous και η δράση του, συναφής με εκείνη του διαβόητου Τζούλιαν Ασάνζ μπορεί να σημαίνει κάτι πιο βαθύ, αποκαλυπτικό για τις μεθόδους σπίλωσης μέσω fake news του αμερικανικού παρα-κράτους σε μια εποχή σοσιαλμηντιακής δημοκρατίας.

Για επιδόρπιο το δανέζικο Shorta, που συνέγραψαν και σκηνοθέτησαν οι Hviid και Olholm. Μπράβοσαν τα παλικάρια, εντυπωσιάστηκα. Αστυνομικό στο πέντιγκρι του Training Day, ξεκινά με σκηνή όπου το θύμα αστυνομικής βίας σκούζει “I can't breathe!” Talib Ben Hassi ο 19χρονος μετανάστης ο περί ου. Καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά, θες όμως οι χειρουργικής ευκρίνειας διάλογοι, η πλαστικότητα του διδύμου good cop-bad cop που ερμηνεύουν αφκιασίδωτα οι Jacob Lohmann-Simon Sears και οι καλογυρισμένες σκηνές δράσης μου ανέτρεψαν την παγιωμένη άποψη πως οι γάλλοι είναι εκείνοι που αντιγράφουν καλύτερα τα αμερικάνικα αστυνομικά (αν και φαντάζει ιεροσυλία αν σκεφτείς τα δικά τους policiers μισό αιώνα και βάλε πίσω). Εννοείται ότι δε λείπει και το βαρύ και κλισέ δράμα μήπως και μας ξεφύγει το νόημα πως η αστυνομική βία μόνο αδιέξοδα φέρνει και εντονότερη αντίδραση από τους κοινωνικά αποκλεισμένους αποδέκτες της αλλά τα θετικά υπερσκελίζουν τις ανορθογραφίες στην τελική σούμα.

Κι είμαστε ακόμη στην αρχή, cineχίζουμε μέχρι την επόμενη Κυριακή και τα People Choice Awards. Stay tuned, επιστρέφω οσονούπω.

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

Greenland, Το Τελευταίο Καταφύγιο (Greenland) PosterThe Comet is Back! Από τους παραγωγούς του franchise του John Wick και των ταινιών The Town και Clash Of The Titans, έρχεται μια ταινία καταστροφής, που βαδίζει στα πρότυπα της προ 25ετίας επιτυχίας Deep Impact. Πρόκειται για την περιπέτεια Greenland, που υπογράφει ο Ric Roman Waugh, πρώην στάντμαν και νυν σκηνοθέτης (Shot Caller, Angel Has Fallen) που υπόσχεται να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη μια ακόμη περίπτωση Αποκάλυψης. Ένας κομήτης του διαστήματος που πλησιάζει με καταστροφικές διαθέσεις την Γη, έχοντας διαλυθεί σε αμέτρητα κομμάτια, απειλεί να αφανίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ένα αντρόγυνο μαζί με τον ανήλικο γιο τους, έχουν επιλεγεί από το σχέδιο διάσωσης μαζί με χιλιάδες ακόμη πολίτες, να κρυφτούν σε υπόγειο καταφύγιο για να σωθούν από την ολοκληρωτική καταστροφή, έχοντας περιθώριο μόλις 48 ώρες.

Greenland, Το Τελευταίο Καταφύγιο (Greenland) Movie

Τον δυναμικό οικογενειάρχη που θα παλέψει να σώσει την φαμίλια του από τον αφανισμό υποδύεται ο ιδανικός για τέτοιους ρόλους Gerard Butler, ενώ το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν οι Morena Baccarin, Scott Glenn, Andrew Bachelor και David Denman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Άλυτη Poster ΠόστερΆλυτη
του Μίνωα Νικολακάκη. Με τους Προµηθέα Αλειφερόπουλο, Αναστασία - Ραφαέλα Κονίδη, Κώστα Λάσκο, Μάνο Βακούση, Αλέκα Τουµαζάτου, John De Holland.


Σαν «Suntan» και «Σκοτεινό χωριό». Λέμε τώρα...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Άλυτη» μ' είπες μια βραδιά, χωρίς καμιάν αιτία...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Μίνως Νικολακάκης. Συνυπογράφει και το σενάριο με τον John De Holland, ο οποίος με τη σειρά του κρατάει έναν μικρό ρόλο στην ταινία, αυτόν του ετεροθαλή αδελφού του Πάνου (Προµηθέα Αλειφερόπουλου). Η ταινία γυρίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της σε ένα καστανοδάσος στην καρδιά του Πάρνωνα.

Άλυτη Poster Πόστερ Wallpaper
Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου του Τορόντο (TIFF) και την προβολή της στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου της Βαρσοβίας και στο 60ο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης (στο οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Best Location»), η Άλυτη προβλήθηκε στο 50ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Γκόα (Ινδία), το 24ο Bucheon Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου (Κορέα), και το 39ο Διεθνές Φεστιβάλ Κωσταντινούπολης (Τουρκία).

Η υπόθεση: Ο Πάνος είναι ένας 35χρονος γιατρός. Μετά την κηδεία του πατέρα του κι αφού έχει ακόμα μία κόντρα με τον μεγαλύτερο – ετεροθαλή – αδελφό του, ο Πάνος αποφασίζει να πάει στο χωριό Άλυτη, μέσα στα δάση του Πάρνωνα στην Πελοπόννησο, προκειμένου να κάνει το αγροτικό του. Στο δρόμο χτυπάει με το αυτοκίνητό του μια νεαρή κοπέλα, η οποία εξαφανίζεται πριν εκείνος προλάβει να τη βοηθήσει. Στο χωριό τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περιμένει ο Πάνος. Οι κάτοικοι είναι κατά βάση ηλικιωμένοι, κανείς δεν τον επισκέπτεται και ο Πάνος βαριέται.

Αποφασίζει να εξερευνήσει το δάσος. Και συναντά την κοπέλα που χτύπησε με το αυτοκίνητο. Είναι η Δανάη, η οποία ζει μαζί με έναν γηραιό κύριο σε μια καλύβα μέσα στο δάσος. Ισχυρίζεται πως ο γηραιός κύριος είναι ο πατέρας της. Είναι αλήθεια αυτό; Γιατί δεν αφήνει ποτέ να σβήσει η φωτιά που καίει στο τζάκι; Και ποια ασθένεια κάνει το δέρμα της σε συγκεκριμένα σημεία να μοιάζει με φλοιό δέντρου; Ο Πάνος, ολοφάνερα σαγηνευμένος από τη Δανάη, θα προσπαθήσει να μάθει την αλήθεια. Στην προσπάθειά του αυτή ο ορθολογισμός του θα δεχτεί απανωτά χτυπήματα. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Η άποψή μας: Να τώρα, προσπαθούσα να βρω το αντίθετο του ορθολογισμού. Βασανίστηκα. Είναι ο παρα-λογισμός; Μήπως ο αντι-λογισμός; Ίσως ο μη-λογισμός; Ή εντέλει ο α-λογισμός; Το «Πράσσειν άλογα» δεν είναι το αντίθετο του «πράσσειν λογικά»; (Παρένθεση: αν έκανα κάποιο χοντρό εκφραστικό, γραμματικό ή συντακτικό λάθος με τα αρχαία, συγχωρέστε με, ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο). Α, και τώρα που είπα «άλογα», θυμήθηκα κι ένα ανέκδοτο: μπαίνει ένα άλογο σε ένα μπαρ. Παραγγέλνει ποτό και αρχίζει στα ξεκούδουνα να βρίζει τα άλογα! «Και τι άθλια ζώα είναι τα άλογα» και «Πόσο ηλίθια τα άλογα» και «Μωρέ μόνο σανό τρώνε τα άλογα» και άλλα τέτοια και χειρότερα που η αστική μου ευγένεια δεν μου επιτρέπει να αναπαράγω εδώ. Ο μπάρμαν, τρελαμένος, το ρωτάει: «Καλά ρε μαν μου, είσαι τόση ώρα εδώ και βρίζεις τα άλογα. Εσύ άλογο δεν είσαι». Και απαντάει το άλογο «Άλλο 'γω». Μουάχαχαχαχαχαχαχα.

Ναι. Έτσι που λέτε. Άντε, ας οριοθετήσουμε το τερέν και τις ομάδες που αντιπαλεύουν η μία την άλλη: ορθή λογική εναντίον μεταφυσικής. Αν ήταν στο χέρι μου το ματς θα έληγε άνευ αγώνος με 100 – 0 υπέρ της ορθής λογικής, μιας που η μεταφυσική δεν θα είχε καμία θέση. Μεταφυσική είναι όλα όσα ο ανθρώπινος νους δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξηγήσει. Το δυστύχημα είναι πως – ακόμα – είναι πάρα πολλά τα ανεξήγητα. Άσε που ισχύει πως όταν ο Θεός (ε, χμ) μοίραζε μυαλά κάποιοι κρατούσαν ομπρέλες... Όπως «με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει» (ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις) έτσι και με το Δάσος, τη Δανάη, το Διηνεκές της φωτιάς.

Γιατί μιλάει έτσι παράξενα η Δανάη; Ελληνικά είναι, ναι, το αναγνωρίζουμε όλοι, αλλά έρχονται θαρρείς από άλλες εποχές, έχουν μια ποιητικότητα, μιαν σοβαρότητα που αντηχεί στον χρόνο. Γιατί είναι σαν ξωτικό η Δανάη; Γιατί φοράει πάντα το ίδιο λευκό φόρεμα; Και ο γέρος, που η Δανάη ισχυρίζεται πως είναι πατέρας της; Τι σχέση έχει με μιαν εξαφάνιση, λίγο καιρό πριν; Γιατί ο γιατρός δεν μπορεί να βγει από το δάσος, λες και είναι ένας από τους καλεσμένους στο σπίτι, στον «Εξολοθρευτή άγγελο» του Μπουνιουέλ; Ποια είναι εκείνη η δύναμη που τον «περιτυλίγει» (Entwined είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας, μιας που μιλάμε για μια ελληνοβρετανική παραγωγή) θαρρείς και είναι ένα από τα θύματα που «βιάζει» το δάσος όπως στο «Evil Dead» - το πρώτο, το οριγκινάλε;

Στην πρώτη του προσπάθεια ο σκηνοθέτης δείχνει πως «το έχει»: η αφήγηση είναι στρωτή, οι εικόνες δυνατές, η επιλογή των χώρων γυρισμάτων η κατάλληλη. Και τα ερωτήματα που θέτει είναι ενδιαφέροντα. Και το πάντρεμα των κινηματογραφικών ειδών αν μη τι άλλο, δηλώνει τόλμη: και ταινία τρόμου και ερωτικό δράμα και θρίλερ φαντασίας και φολκλορική παραμυθία. Μόνο που οι αναφορές από ένα σημείο και μετά υπερισχύουν της όποιας ουσίας της ταινίας. Και το σενάριο, αχ αυτό το καταραμένο, προβληματικό σενάριο. Εντάξει, και το μπάτζετ είναι λειψό, κάτι που φαίνεται – πολύ όμως – στο aging κάποιων από τους πρωταγωνιστές (πάντως, από τον σκορτσεζικό «Ιρλανδό», εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα!). Και οι ερμηνείες, ε, δεν τις λες και κορυφαίες. Και ο αδελφός τρεις και λίγο να τηλεφωνεί – εντάξει, βοηθάει στη λύση του φινάλε αλλά πολύ αδύναμος κρίκος. Φιλότιμη πρώτη, πάμε για βελτιωμένη δεύτερη προσπάθεια.

Άλυτη Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Neo Films!
Περισσότερα... »

Ο Προδότης (Il traditore / The Traitor) PosterΟ Προδότης
του Marco Bellocchio. Με τους Pierfrancesco Favino, Luigi Lo Cascio, Fausto Russo Alesi, Maria Fernanda Cândido, Fabrizio Ferracane, Nicola Calì.

Sono un Siciliano, un Siciliano vero!
του zerVo (@moviesltd)

Μαφία: Έννοια συνυφασμένη με τον υπόκοσμο, την διαφθορά, το οργανωμένο έγκλημα, το παράνομο, βρώμικο κέρδος. Κι όμως ακόμη και σε αυτό το σαθρό περιβάλλον, υπάρχουν κανόνες, ισχύουν ηθικές αρχές, που η σωστή τους τήρηση υπόσχεται να διατηρήσει ζωντανό και αναλλοίωτο, ακόμη και αυτό τον, θεωρητικά υπεράνω αξιών, οργανισμό. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υποκινηθεί διαδικασία τσακίσματος των κανόνων, γεγονός που στοιχειοθετεί καταδοσία μεταξύ των μελών της συμμορίας. Επί της βάσης. Συνεπώς ο μοναδικός που δεν θα έπρεπε να θεωρείται προδότης, είναι εκείνος που ενδεχόμενα θα δημοσιοποιούσε (ακόμη και για ίδιον όφελος) τα μυστικά της οργάνωσης, την ιεραρχία, τα μέλη και τις κολάσιμες πράξεις που επιδόθηκαν. Δεν γίνεται να θεωρηθείς καταπατητής σε κάτι που έχει πεθάνει. Il Traditore...

Ο Προδότης (Il traditore / The Traitor) Quad Poster
Αρχές της δεκαετίας του 80, το μεθοδευμένο παράνομο κύκλωμα της Σικελίας, η Κόζα Νόστρα, δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες του, καθώς οι παδρόνε, συνεπαρμένοι από τα θεόρατα κέρδη του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, θα επιδείξουν τάσεις πλεονεξίας που θα οδηγήσει σταδιακά στην ανατροπή των ισορροπιών ανάμεσα στις κυρίαρχες φαμίλιες. Αλλά και στον μηδενισμό των νόμων λειτουργίας του οργανισμού, κυρίως του σεβασμού των οικογενειών, συζύγων και παιδιών των αντιπάλων τάξεων, μια κατάσταση που δεν θα αργήσει να επιφέρει τον πόλεμο ανάμεσα στις φατρίες του Παλέρμο.

Αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που τον περιβάλλει, ο γεννημένος στρατιώτης υπέρ των συμφερόντων της Μαφίας, Τομάζο Μπουσέτα, θα πάρει το ρίσκο να εγκαταλείψει το φλεγόμενο νησί, για να εγκατασταθεί κάτω από καινούργια ταυτότητα, μαζί με την οικογένεια του, στο φαινομενικά ασφαλέστερο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Τα διαδοχικά φονικά και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις συγγενών των συμμοριτών, ανάμεσα τους και των δύο μεγαλύτερων γιων του Μαζίνο, θα οδηγήσουν τις σχέσεις των Ντον στα άκρα.

Ταυτόχρονα η εισαγγελική έρευνα που θα ξεκινήσει η Ιταλική Κυβέρνηση, με μπροστάρη τον άτεγκτο δικαστικό Τζοβάνι Φαλκόνε, θα αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες, που ενδεχόμενα θα παγιδεύσουν τα μεγάλα αφεντικά. Και ο χαροκαμένος Μπουσέτα, που έχει αηδιάσει από την λάθος τροπή που έχει πάρει η υπέρτατη έννοια της Κόζα Νόστρα στο μυαλό του, φαντάζει ως ο ιδανικός που θα μπορούσε να σπάσει την ομερτά. Η σύλληψη του στην Βραζιλία και η έκδοση του στην Ρώμη, θα σημάνει την απαρχή της διαρροής όλων όσων γνωρίζει, επί σαράντα και πλέον έτη, που αποτελεί ένα από τα πλέον διακεκριμένα στελέχη του αιμοσταγούς συνδικάτου.

Πεντακόσιες ολόκληρες σελίδες, με καρφώματα κατά πρώην συνεργατών και κομπανιέρων, έχοντας το συναίσθημα πως εκείνοι τον πρόδωσαν πρώτοι, συνεπώς δεν είναι εκείνος που εκκίνησε τις εχθροπραξίες, ορίζουν τον φάκελο που συγκέντρωσε στις κατ ιδίαν συζητήσεις με τον Μπουσέτα, ο αδιάφθορος Φαλκόνε. Υλικό αρκετό για να δέσει χειροπόδαρα, οδηγώντας ισόβια πίσω από τα κάγκελα, κουμάσια σαν τους Πίππο Καλό και Τοτό Ριίνα, τους ανωτέρους της σχετικής μαφιόζικης πυραμίδας. Κι αν χρειαστεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να φτάσει μέχρι και τα διαβρωμένα πολιτικά κλιμάκια, που με τις κυβερνητικές αποφάσεις τους καλύπτουν τις ακαθαρσίες των σιχαμάτων.

Η θεματική βάση εξ ορισμού είναι συγκλονιστική. Εκτός από πραγματική, αφού ότι εξιστορείται, πέραν των ελάχιστων μυθοπλαστικών παρεμβάσεων, ανήκει στην αλυσίδα εκείνων των γεγονότων που συγκλόνισαν την γείτονα χώρα, λίγο πριν την εκπνοή του περασμένου αιώνα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν εμπειρία και σύνεση στον σχεδιασμό της παραγωγής του φιλμ, ώστε αυτά τα αληθινά περιστατικά να περάσουν μεθοδικά από τις σελίδες της ιστορίας, στην μεγάλη οθόνη. Και πόσο πιο πεπειραμένο μάτι μπορεί να βρεθεί, από εκείνο ενός σιμά ογδοντάχρονου κινηματογραφιστή, με τεράστιο παρελθόν στα φιλμικά δρώμενα της Ατζούρας? Το καίριο ερώτημα θα ήταν αν όλη αυτή η βετεράνα άποψη, πετύχαινε να συνδυαστεί με μια πιο μοντέρνα αισθητική και με πιο φρέσκες ιδέες. Και εκεί ακριβώς κρύβεται ο θρίαμβος του Il Traditore.

Στηριγμένος πάνω στον άξονα της προσωπικότητας του Μπουσέτα, του Βασιλιά των Δύο Κόσμων, αν και ποτέ του δεν υπήρξε αρχηγός κάποιας από τις σιτσιλιάνικες φατρίες, ενός αγράμματου, πλην ενταγμένου στο μαφιόζικο κίνημα από μικρό παιδί, ενός νάρκισσου, πολυλογά έως και φαντασμένου γυναικά μπον βιβέρ, που όμως το συνδικάτο είναι ο υπέρτατος έρωτας, η φαμίλια του, το είναι του, ο Bellocchio, σερβίρει ένα ακόμη υψηλής ποιότητας μάθημα σινεμά. Πάνω στην ηθικών (όσο κι αν ακούγεται παράταιρη η φράση) αξιών βάση, το οικοδόμημα του ρετζίστα, τοποθετεί τουβλάκι τουβλάκι, ένα υποδειγματικό σενάριο, που αυξομειώνει εντάσεις και παλμούς, ενόσω η δράση μεταφέρεται εντός κι εκτός των δικαστικών αιθουσών. Ένα εξουθενωτικής αναπαράστασης πινγκ πονγκ, ανάμεσα στις αιμοσταγείς εξοντώσεις και τις δικανικές ρητορείες. Τους λυγμούς από τις απώλειες της εμφύλιας αναμέτρησης μέχρι τις ανήκουστες ύβρεις ενώπιον των μπερδεμένων αεροπαγιτών. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα των καμουφλαρισμένα τάχαμου φιλαράκων μέχρι την πρόταξη της ατέρμονης ματαιοδοξίας για κέρδος, δύναμη, επιβάλλον.

Η αφήγηση, μη ακολουθώντας έστω έναν γραμμικό κανόνα, καθηλώνει τον (ακόμη και γνώστη του θέματος) θεατή προσφέροντας του επιπλέον ίνφος για το ποιο είναι στα αλήθεια το πρόσωπο της Μαφίας και το κυριότερο, πόσο έχει διεισδύσει στην συνείδηση του απλού φτωχού κοσμάκη ως η σανίδα σωτηρίας που έχει ανάγκη για να κρατηθεί σε αυτή την μίζερη ζωή. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί κανείς και πολύ, για να αντιπαραβάλλει αυτή την εικόνα των υποκοσμικών σιτσιλιάνων, που πήραν ετσιθελικά τα ηνία μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια τους, με το τι επακολούθησε, εκλεγμένα αυτή την φορά, στον ιταλιάνικο πρωθυπουργικό θώκο, με διοικήσεις ζάπλουτων καπιταλιστών, που μεγέθυναν ακόμη πιότερο τις κοινωνικές αντιθέσεις του τόπου. Ανοίγοντας διάπλατα την ψαλίδα πλούτου - εξαθλίωσης, μεταξύ τους βιομηχανικά αναπτυγμένου Βορρά και του κατακερματισμένου αναλφάβητου Νότου.

Όπλα του Ντον Marco, εκτός από το σκριπτ που τσακίζει κόκαλα, κρατώντας το ενδιαφέρον σε πανύψηλες στάθμες, σε σημείο που το δυομισάωρο να τσουλήσει νεράκι, η υπέροχη ντίτζιταλ φωτογραφία των εσωτερικών λήψεων, που δίνει αμέτρητους τόνους ρεαλισμού στο σύνολο, οι κλασικές συγχορδίες που ανατριχιαστικά συνοδεύουν τις σεκάνς θρίλερ, το υποβόσκων χιούμορ, που σφυρηλατεί την γενικότερη αντίληψη του "κοίτα ρε φίλε, κάτι τιποτένιοι που την είδαν μεγάλοι και τρανοί". Τα είκοσι αναπάντεχα δευτερόλεπτα, δε, της στυγνής ενέδρας κατά Φαλκόνε, ορίζουν μια από τις σπουδαιότερες σκηνές ανθολογίας, της ένθεν μιλένιουμ κινηματογραφικής εποχής.

Αφήνω τελευταίο, για να αποσπάσει και το πιο πολύ χειροκρότημα όπως του αξίζει, τον στέρεο πυλώνα της καλλιτεχνικής επιτυχίας του Προδότη, που πάνω του δομήθηκε ολάκερο το φιλμ, καθώς η μορφή του δεν απουσιάζει ποτέ από το εκράν. Τον είχα αδικήσει κατάφωρα στο παρελθόν τον Pierfrancesco Favino, έναν σούπερ αστέρα στην πατρίδα του, αλλά και καρατερίστα σε ουκ ολίγες ιντερνάσιοναλ και μάλιστα ακριβές παραγωγές. Εκτιμώντας τον σαν μόστρα φωτονοβέλας, αδύναμο υποκριτικά και όχι ιδιαίτερα ικανό να σηκώσει στις ράχες του μια ερμηνεία τόσο απαιτητική σαν του αποφασισμένου να πάει μέχρι τέλους Τομαζίνο. Φάουλ μου και το παραδέχομαι.

Θυελλώδης και σαρωτικός ο 52χρονος Ρωμάνος, αγκάλιασε τον ρόλο του, λες και δεν υπήρχε αύριο για την καριέρα του και αποδείχθηκε επιλογή ιδανική και καταλυτική για το πρότζεκτ, που ζητούσε πρόσωπο ευμετάβλητης κοψιάς, για να παίξει χαρακτήρα χρονικού εύρους μισού αιώνα. Το κυριότερο, πέτυχε να συνδυάσει άψογα ακραία συναισθήματα, νίκης, τρόμου, ευτυχίας, θλίψης, ικανοποίησης, ανασφάλειας, κυριαρχίας, πόνου, άνεσης και σπαραγμού, όπως δεν το πράττουν ονομαστότεροι συνάδελφοι του. Donatello Award, εννοείται, στο τσεπάκι του πανάκριβου κοστουμιού του, ένα από τα έξι που καρπώθηκε η ταινία, μακράν η ποιοτικότερη ιταλιάνα της σεζόν και βάθρο των ευρωπαϊκών της ίδιας περιόδου.

Ο Προδότης (Il traditore / The Traitor) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Rosebud 21!
Περισσότερα... »

Μουλάν (Mulan) Poster ΠόστερΜουλάν
της Niki Caro. Με τους Yifei Liu, Donnie Yen, Tzi Ma, Jason Scott Lee, Gong Li, Yoson An, Ron Yuan, Rosalind Chao, Nelson Lee, Cheng Pei-Pei, Jet Li.


Loyal, Brave, True.
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τίγρης και Δράκος. Και Φοίνικας!

Η Nikola Jean Caro γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1966 στην πόλη Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Memory & Desire» (1998), «Το σημάδι της φάλαινας» (Whale Rider, 2002), «Άνιση μάχη» (North Country, 2005), «The Vintner's Luck» (2009), «Πρωταθλητές με ψυχή» (McFarland, USA, 2015) και Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου (The Zookeeper's Wife, 2017). Επόμενή της ταινία θα είναι η κινηματογραφική απόδοση του μπεστ σέλερ του Jess Walter «Beautiful Ruins», που ουσιαστικά αναφέρεται στο παρασκήνιο της σχέσης της Elizabeth Taylor με τον Richard Burton κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της «Κλεοπάτρας».

Μουλάν (Mulan) Poster Πόστερ Wallpaper
Το μπάτζετ της Μουλάν εκτιμάται ότι κινείται στα 200 εκατομμύρια δολάρια περίπου! Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Λος Άντζελες στις 9 Μαρτίου. Η πανδημία του κορωναϊού οδήγησε την Disney (παραγωγό εταιρία) να αναβάλλει αρκετές φορές την έξοδό της στις αίθουσες. Τελικά, αποφάσισε να την βγάλει στην τηλεοπτική της πλατφόρμα, το Disney+, με τιμή «εισιτηρίου» τα 29.99 δολάρια στις 4 Σεπτεμβρίου. Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες όπου η ταινία βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, όπως της αξίζει. Από τις μεγάλες κινηματογραφικές αγορές, στις οποίες δεν υπάρχει ακόμα το Disney+, η ταινία θα προβληθεί στους κινηματογράφους στην Κίνα και την Ρωσία.

Η υπόθεση: Ο Μπόρι Χαν είναι ηγέτης της νομαδικής φυλής των Ρουράν. Θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του, έχει βάλει ως στόχο να φτάσει στην Αυτοκρατορική Πόλη, την πρωτεύουσα της Κίνας, και να σκοτώσει τον Αυτοκράτορα. Σύμμαχός του σε αυτήν την προσπάθεια είναι η Ξιανιάνγκ, μια γυναίκα με μαγικές δυνάμεις, που θέλει να κερδίσει τη θέση της στον κόσμο, έναν κόσμο που της έχει φερθεί σκληρά. Μετά τις πρώτες επιτυχημένες επιθέσεις των Ρουράν, ο Αυτοκράτορας θορυβημένος εκδίδει διάταγμα να επιστρατεύεται ένας άντρας ανά οικογένεια στις υπηρεσίες του Αυτοκρατορικού Στρατού προς υπεράσπιση της χώρας από τους εισβολείς. Η Χουά Μουλάν είναι η μεγαλύτερη από τις δύο κόρες ενός σπουδαίου στρατιώτη.

Η Μουλάν δεν αποδέχεται την προκαθορισμένη πορεία της ως γυναίκα, που τη θέλει να παντρεύεται και να ζει απλώς μια ζωή στο πλευρό του άντρα της. Ξέρει άριστα πολεμικές τέχνες και της αρέσει να αγωνίζεται και να παλεύει. Όταν φτάνει και στο χωριό της η αντιπροσωπεία του Αυτοκράτορα που ζητά την παρουσία ενός άνδρα ανά οικογένεια, η Μουλάν δεν μπορεί να αφήσει τον άρρωστο πατέρα της να πάει στη μάχη και παίρνει τη θέση του. Μεταμφιέζεται σε άνδρα, «βαφτίζεται» Χουά Ζουν και εκπαιδεύεται με εκατοντάδες άλλους νεαρούς άνδρες προκειμένου να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους Ρουράν. Θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό της; Θα βρει τη δύναμη μέσα της για να φτάσει στο αποκορύφωμα των δυνατοτήτων της; Θα βοηθήσει εντέλει τον Αυτοκράτορα;

Η άποψή μας: 22 χρόνια πριν, στις 19 Ιουνίου του 1998 συγκεκριμένα, βγήκε στις αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο Μουλάν, από το όνομα της κεντρικής ηρωίδας της. Η ταινία εκείνη είχε μπάτζετ 90 εκατομμύρια δολάρια και έκανε εισπράξεις πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως! Κι όλα ξεκίνησαν από ένα... ποίημα. Από έναν μύθο, που αποτελεί μέρος της παράδοσης της Κίνας. Στο πλαίσιο των live action μεταφορών πολλών ταινιών της (με πιο πρόσφατο προηγούμενο παράδειγμα το Ο βασιλιάς των λιονταριών) η Ντίσνεϊ δεν λογάριασε έξοδα για να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα υπέροχο, λυρικό έπος.

Όμως, η πανδημία είχε άλλα σχέδια. Κι έτσι, στη συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού κόσμου, τούτη η ταινία που ολοφάνερα γυρίστηκε για τη μεγάλη οθόνη, που πλάστηκε για να προβληθεί στα σινεμά, που το μέγεθός της ασφυκτιά ακόμα και στο πανί του πιο τεράστιου κινηματογράφου, θα «καταναλωθεί» μέσα από τηλεοπτικές οθόνες, μη σου πω και οθόνες λάπτοπ, τάμπλετ ή – δυστυχώς – κινητών. Με πολύ ακριβό αντίτιμο – αν ακολουθήσει κανείς τη νόμιμη οδό... Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, είναι εντυπωσιακό.

Ναι, μιλάμε για μια ακαδημαϊκή, ντισνεϊκή ταινία, με το μεγάλο θέαμα για τον πολύ κόσμο να συνοδεύεται με μερικά κλασικά, συντηρητικά (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ηθικά διδάγματα. Προσεγμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια, αυτή είναι μια ταινία ξεκάθαρα εμπορική. Ας μην ποινικοποιήσουμε όμως τη λέξη. Χρειάζονται αυτές οι ταινίες. Ιδίως τώρα. Χρειάζονται ταινίες, που θα οδηγήσουν τον κόσμο (με την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας) στο σινεμά – ή έστω, θα τον κάνουν να εκτιμήσει το μεγάλο θέαμα ακόμα και μέσα από μικρές οθόνες. Το τελευταίο – το τονίζουμε για πολλοστή φορά – δεν είναι και ότι καλύτερο. Από το ολότελα...

Προχωράμε στο παρασύνθημα. Σε σχέση με την ταινία κινουμένων σχεδίων, αυτό(ς) που λείπει είναι ο Μούσου. Ο μικρούλης δράκος με τη φωνή του Eddie Murphy στο πρωτότυπο και του Πέτρου Φιλιππίδη στη μεταγλωττισμένη εκδοχή, αποτελούσε το comic relief σε εκείνη την ταινία. Στην live action ταινία οι σεναριογράφοι θέλησαν να μείνουν όσο το δυνατόν πιο πιστοί στο πρωτότυπο, στο ποίημα δηλαδή. Αυτό δεν τους εμπόδισε, ενώ από τη μια «απαλλάχθηκαν» από τον Μούσου, να προσθέσουν έναν μυθικό Φοίνικα – ως σύμβολο περισσότερο – και μια... μάγισσα, που φέρνει σε γεράκι (στο ρόλο, η Gong Li).

Οι σκηνές μάχης είναι εντυπωσιακές, η χορογραφία των σκηνών με μεγάλα πλήθη είναι υπέροχη, η επίδειξη των ικανοτήτων στις πολεμικές τέχνες σου κόβει την ανάσα και κάποιες σκηνές αγγίζουν την ποίηση. Και το κωμικό στοιχείο υπάρχει (ιδίως στα προξενητέματα της Μουλάν), μοντάζ, διεύθυνση φωτογραφίας, μουσική πιάνουν μεγάλες επιδόσεις και η «μεταμφίεση» της Μουλάν σε αγόρι δεν παραπέμπει (ευτυχώς) στον αλήστου μνήμης «Πίπη» της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Οπότε, no camp here. Κάθεσαι, βλέπεις την ταινία, και περνάς καλά. Και έπραξαν εξαιρετικά οι άνθρωποι της εγχώριας εταιρίας διανομής (προφανώς με τις ευλογίες της Ντίσνεϊ) που βγάζουν την ταινία και με υποτίτλους αλλά και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά. Έτσι, δεν αποδιώχνουν ένα βασικό τμήμα του τάργκετ γκρουπ της ταινίας: τα παιδιά.

Τα παιδιά είναι το κύριο τάργκετ γκρουπ – και θα ευχαριστηθούν κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας, όπως και οι ενήλικες συνοδοί τους. Πάμε τώρα στο tricky κομμάτι, αυτό των νοημάτων. Όπως λέει και το tagline της ταινίας κι όπως επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κατά τη διάρκειά της, αυτά που έχουν σημασία είναι: το να είσαι πιστός (Loyal) σε μια ανώτερη αρχή (εδώ, ο Αυτοκράτορας, αλλά και οι σύντροφοί σου στον αγώνα για διαφύλαξη των ιδανικών σου), να είσαι γενναίος (Brave) σε κάθε έκφανση της ζωής σου, σπάζοντας στεγανά, τολμώντας πράγματα που φαίνονται αρχικά απαγορευμένα και να είσαι αληθινός (True) αυθεντικός, γνήσιος, όχι υποκριτής, ψεύτης, μίζερο σκουλήκι.

Όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο μιας ταινίας που υπερτονίζει και τη σημασία της Οικογένειας (στην εξιδανικευμένη της μορφή) και τη σημασία της – ναι, κατά μία έννοια, τυφλής – υποταγής στον Αυτοκράτορα είναι κάπως... σόνικα. Αυτό που σώζει την ταινία από το να χαρακτηριστεί στρατόκαβλη και υπερσυντηριτική είναι από τη μια η παραμυθένια της προέλευση – προσέγγιση (διαφορετικά, θα πρέπει να απορρίψουμε ως μιαρή ακόμα και την ομηρική «Ιλιάδα») και από την άλλη, το θέμα της γυναικείας ενδυνάμωσης. Η Μουλάν σπάει πολλά ταμπού και αποδεικνύει το καταφανέστατο πως οι γυναίκες μπορούν να κάνουν όλα αυτά που οι πατριαρχικές κοινωνίες τις τα έχουν αρνηθεί. Όσο να πεις είναι ένα πολύ πιο ελπιδοφόρο, πιο χρήσιμο, πιο ουσιαστικό, πιο ευγενές μήνυμα από το «μήνυμα» που ξεχύνεται ως οχετός από ριάλιτι τύπου «Big Brother» και από το προμόσιον εν είδει μαγκιάς – κλανιάς, της κουλτούρας του βιασμού. Θέλω να πω, θα χαρώ πολύ που θα δει την ταινία η 9χρονη κόρη μου, θα περάσει καλά και θα πιστέψει ακόμα περισσότερο στον εαυτό της. Δεν είναι λίγο αυτό, ε;

Σε ότι αφορά τους ηθοποιούς, η 33χρονη Yifei Liu είναι άψογη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, χαρισματική και υπέροχη. Γενικά, το να βλέπεις τιτάνες όπως ο Donnie Yen, ο Tzi Ma και ο Jet Li (αγνώριστος στο ρόλο του Αυτοκράτορα) προκαλεί συγκίνηση και ενθουσιασμό στους επαΐοντες, η Gong Li είναι πάντα θεσπέσια και ο Jason Scott Lee, προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο πειστικός στο ρόλο του κακού – και τα καταφέρνει. Όπως και η ταινία. Δεν θα εκπλαγώ αν το φιλμ παίξει σε πολλές οσκαρικές κατηγορίες – covid επιτρέποντος...

Μουλάν (Mulan) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

2020 Toronto Film Festival Poster
Έφθασε λοιπόν η στιγμή να φορέσω τη φανέλα με το 9. Ξεκινώντας στα 2012 (θαυμάσια χρονιά), μπήκα σταδιακά στο τριπ αυτής της κινηματογραφικής πανηγύρεως, αρχικά με τους σιαγώνας - αλέτρι και πλέον με τη σιγουριά του δοκιμασμένου στο πρώτο στον πλανήτη από πλευράς εκπροσώπησης φεστιβάλι. Εννοώ, εδώ θα βρεις γκαραντί επαγγελματισμό ακόμη κι από τον πιο άπειρο εθελοντή. Υπάρχουν κανόνες, διάνθισμα όλων των ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων, σεβασμός στη διαφορετικότητα και μια απεύθυνση στα καλύτερα στοιχεία της προσωπικότητας των συμμετεχόντων, από το φαν κοινό ως το press & industry σινάφι. Φέτο ήρθε και θρονιάστηκε και τούτος ο COVID-19 πανάθεμά τον που έχει καταφέρει πλήγμα βαθύ στο καλλιτεχνικό προϊόν, αναγκάζοντας τους συνυθύνοντες νόες Cameron Bailey -Joana Vincente να πολεμούν την πανδημία με τα όπλα του...εχθρού. Τι πάει να πει αυτό;


Ότι δηλαδή η φεστιβαλική εμπειρία (10-19 Σεπτέμβρη) θα υπαχθεί σε μια λογική ψηφιακής πλατφόρμας, τουτέστι στρήμινγκ κυρίες μου και κύριοι. Social distancing vs theater experience σημειώσατε 1 (ξερό). Από τη μια χαλαστικό κι από την άλλη λυτρωτικό, βολικό και ταιριαστό με το ζοφερό κλίμα των ημερών μας. Ananomaly, μια παρένθεση, ή μήπως οιωνός για το μέλλον που μας περιμένει στην (επόμενη) γωνιά; Μη τα γυρεύουμε όλα μονά-ζυγά δικά μας. Με Cannes στο βρόντο, μια μασκοφορούσα Mostra κι ένα ακυρωμένο Telluride, το TIFF2020 κρατιέται στο ύψος του, με μια καθαρά γυναικεία δυναμική καθότι το εντυπωσιακότατο 45% των ταινιών που συμμετέχουν στα προγράμματά του είναι (συν)σκηνοθετημένα από γυναίκες. Περί τα τέλη του Ιουλίου ο κορμός αριθμούσε περί τη μια 50άδα, ενώ με περηφάνια σήμερα το πρωί καταμέτρησα 97 τεμάχια (χώρια τα shortcuts, απλωτά σε 5 διαφορετικές ομαδοποιήσεις).

Focus, WB και (φυσικά) Netflix απουσιάζουν καθότι τα βαριά πυροβόλα καμουφλάρονται για αργότερα, δεδομένης της οσκαρικής παράτας μέχρι Μάρτη: Mank (Fincher), Still Water (McCarthy του Spotlight) κι ο καινουργής Sorkin (The Trial of the Chicago 7) μένουν εκτός. Όχι πως τα πάμε κι άσχημα όμως, αφού ανοίγουμε με Spike Lee (American Utopia, η κινηματογραφημένη παράσταση του David Byrne) και κλείνουμε με τα πρώτα δυο επεισόδια της σειράς Suitable Boy με την υπoγραφή της βετεράνας Mira Nair. Αν τώρα με ρωτάς τι περιμένω με ανυπομονησία, λίγα πράγματα. Σίγουρα το Apples του Christos Nikou με τον αγαπημένο μου έλληνα ηθοποιό εσχάτως Aris Servetalis. Πανδημικό, weird wave και πολλά υποσχόμενο. Μετά τα The Father (Neon) και Ammonite (Sony pictures Classics) που μυρίζουν χρυσά αγάλματα βραβευτικά. Και φυσικά τις πρωτάρες πίσω από την κάμερα Halle Berry (Bruised), Regina King (One Night in Miami) με καλή συντροφιά τον (πλέον και) σκηνοθέτη Viggo Mortensen. Cineτονίσου μόνο στο MoviesLtd για την καθιερωμένη Τοροντιανή σου ενημέρωση. Ακολουθούν μπόλικες ταινίες κατά αλφαβητική σειρά: KALO MAS TIFF45!


180 Degree Rule (Farnoosh Samadi | Iran)
76 Days (Hao Wu, Anonymous, Weixi Chen | USA)
Ammonite (Francis Lee | United Kingdom)
Another Round (Thomas Vinterberg | Denmark)
Bandar Band (Manijeh Hekmat | Iran / Germany)
Beans (Tracey Deer | Canada)
Beginning (Dasatskisi) (Dea Kulumbegashvili | Georgia / France)
The Best is Yet to Come (Bu zhi bu xiu) (Wang Jing | China)
Bruised (Halle Berry | USA)
City Hall (Frederick Wiseman | USA)
Concrete Cowboy (Ricky Staub | USA)
David Byrne’s American Utopia (Spike Lee | USA)
The Disciple (Chaitanya Tamhane | India)
Enemies of the State (Sonia Kennebeck | USA)
Falling (Viggo Mortensen | Canada / United Kingdom)
The Father (Florian Zeller | United Kingdom / France)
Fauna (Nicolás Pereda | Mexico/Canada)
Fireball: Visitors from Darker Worlds (Werner Herzog, Clive Oppenheimer | United Kingdom / USA)
Gaza mon amour (Tarzan Nasser, Arab Nasser | France / Germany / Portugal / Palestine / Qatar)
Get the Hell Out (Taochulifayuan) (I-FanWang | Taiwan)
Good Joe Bell (Reinaldo Marcus Green | USA)
I Care A Lot (J Blakeson | United Kingdom)
Inconvenient Indian (Michelle Latimer | Canada)
The Inheritance (Ephraim Asili | USA)
Lift Like a Girl (Ashya Captain) (Mayye Zayed | Egypt / Germany / Denmark)
Limbo (Ben Sharrock | United Kingdom)
Memory House (Casade Antiguidades) (João Paulo Miranda Maria | Brazil/France)
MLK/FBI (Sam Pollard | USA)
The New Corporation: An Unfortunately Necessary Sequel (Joel Bakan, Jennifer Abbott | Canada)
New Order (Nuevo orden) (Michel Franco | Mexico)
Night of the Kings (La Nuit des rois) (Philippe Lacôte | Côte d’Ivoire / France / Canada / Senegal)
Nomadland (Chloé Zhao | USA)
No Ordinary Man (Aisling Chin-Yee, Chase Joynt | Canada)
Notturno (Gianfranco Rosi | Italy / France / Germany)
One Night in Miami (Regina King | USA)
Penguin Bloom (Glendyn Ivin | Australia)
Pieces of a Woman (Kornél Mundruczó | USA / Canada / Hungary)
Preparations to Be Together For an Unknown Period of Time (Felkészülés meghatározatlan ideig tartó együttlétre) (Lili Horvát | Hungary)
Quo Vadis, Aïda? (Jasmila Žbanić | Bosnia and Herzegovina / Norway / The Netherlands / Austria / Romania / France / Germany / Poland / Turkey)
Shadow In The Cloud (Roseanne Liang | USA / New Zealand)
Shiva Baby (Emma Seligman | USA / Canada)
Spring Blossom (Suzanne Lindon | France)
A Suitable Boy Mira Nair | United Kingdom / India
Summer of 85 (Été 85) (François Ozon | France)
The Third Day (Felix Barrett, Dennis Kelly | United Kingdom)
Trickster (Michelle Latimer | Canada)
True Mothers (Asagakuru) (Naomi Kawase | Japan)
Under the Open Sky (Subarashikisekai) (Miwa Nishikawa | Japan)
Violation Madeleine (Sims-Fewer, Dusty Mancinelli | Canada)
Wildfire (Cathy Brady | United Kingdom / Ireland)

gaRis

Toronto Film Festival 2020
Περισσότερα... »

Borat 2, Sacha Baron CohenΔεκατέσσερα χρόνια μετά την αποθέωση που γνώρισε ως Μπόρατ, Καζάκος ρεπόρτερ που ταξίδεψε στην άλλη άκρη του κόσμου, δεκάδες χιλιάδες μίλια μακρυά από την πατρίδα του, για να γνωρίσει την αμερικάνικη γη της επαγγελίας, ο κωμικός Sacha Baron Cohen, ντύνεται και πάλι το άτσαλο κοστούμι του ανατολικοευρωπαίου δημοσιογράφου, πρωταγωνιστώντας στην πολυαναμενόμενη συνέχεια του καλτ θρύλου! Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες από το στρατόπεδο της παραγωγής του Borat 2, τα γυρίσματα έχουν ήδη ολοκληρωθεί κάτω από άκρα μυστικότητα. Στο καινούργιο επεισόδιο της ιδιόμορφης περσόνας που αποδίδει ο αξιόλογος ερμηνευτής, ο Μπόρατ θεωρεί πως μετά την τεράστια επιτυχία του φιλμ του 2006 πως είναι ένας πασίγνωστος σούπερ αστέρας. Γι αυτό τον λόγο προσπαθεί να κρυφτεί από το πλήθος, υποκρινόμενος πως είναι κάποιος άλλος, παίρνοντας συνεντεύξεις όμως ταυτόχρονα από το κοινό ινκόγκνιτο.

Borat 2, Sacha Baron Cohen

Ο Borat υπήρξε μια από τις θεόρατες εκπλήξεις της σεζόν 2006, καθώς απέφερε στα ταμεία με κόστος σχεδόν μηδενικό, περισσότερα από 260 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, οδηγώντας τον Cohen να κατακτήσει την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Κομεντί ή Μιούζικαλ, αλλά και το σενάριο της ταινίας να αποσπά μια τιμητικότατη οσκαρική υποψηφιότητα διασκευασμένου σεναρίου. 
Περισσότερα... »