Όνειρα στην Καλιφόρνια
της Nisha Ganatra. Με τους Dakota Johnson, Tracee Ellis Ross, Kelvin Harrison Jr., Ice Cube, Bill Pullman, Zoë Chao, June Diane Raphael, Eddie Izzard.
A star is... reborn!
Διασκεδάζοντας διασκευάζοντας
Η Nisha Ganatra γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1971 στο Βανκούβερ του Καναδά. Σπούδασε στην κινηματογραφική σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, με καθηγητές ανάμεσα στους άλλους, τους Martin Scorsese, Spike Lee και Barbara Kopple. Είναι ντράμερ (!!!) στο garage συγκρότημα The Flying Guacamoles. Έχει γυρίσει επεισόδια για πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως τα «Transparent», «Mr. Robot», «Girls» και «Brooklyn Nine-Nine». Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η πρώτη της που βγαίνει στους κινηματογράφους της χώρας μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Chutney Popcorn» (1999), «Fast Food High» (2003), «Cake» (2005) και «Late Night» (2019).
Η Tracee Ellis Ross είναι η κόρη του Robert Ellis Silberstein και της Diana Ross. Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1972 στο Λος Άντζελες και το κανονικό της ονοματεπώνυμο είναι Tracee Joy Silberstein. Πριν την εφηβεία της τη φωτογράφισε και τη ζωγράφισε ο Andy Warhol. Στα 20 της έκανε το μοντέλο για τον σχεδιαστή μόδας Thierry Mugler στο Παρίσι. Φωτογραφήθηκε από μεγάλα ονόματα στο χώρο της φωτογραφίας μόδας, όπως οι Herb Ritts, Peter Lindberg, Francesco Scavullo και Mario Testino. Έχει κερδίσει Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε κωμική σειρά για το «Black-ish» το 2014. Κι έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που το κατάφερε 34 χρόνια μετά τη νίκη της Debbie Allen στο τηλεοπτικό «Fame».
Η υπόθεση: Η Μάγκι είναι μια γυναίκα, που ζει κυριολεκτικά για τη μουσική. Κολλώντας το μικρόβιο από τον ραδιοφωνικό παραγωγό πατέρα της, η Μάγκι είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια επάνω στη μουσική και δη στη μαύρη μουσική. Το να δουλέψει ως προσωπική βοηθός της ντίβας Γκρέις Ντέιβις της φαίνεται μια δουλειά – όνειρο. Βρίσκεται δίπλα σε ένα από τα ινδάλματά της. Τι καλύτερο από αυτό; Μετά από έξι μήνες, όμως, στη δουλειά, νιώθει πως η Γκρέις έχει εγκλωβιστεί. Ούτε η εταιρία της ούτε ο ατζέντης της πιστεύουν πως η Γκρέις πρέπει να βγάλει νέο δίσκο με πρωτότυπο υλικό.
Θεωρούν ότι πρέπει να «αρμέγουν» το ένδοξο παρελθόν της και να περιοριστεί σε σόου στο Λας Βέγκας, κάτι σαν «νεκροταφείο ελεφάντων» για τους καλλιτέχνες. Η Μάγκι θέλει να βοηθήσει την Γκρέις. Και διαπιστώνοντας πως έχει ταλέντο στο να είναι μουσική παραγωγός, ζητάει μια ευκαιρία για να αποδείξει τι αξίζει. Θα καταφέρει να ταρακουνήσει την Γκρέις; Και πως θα εξελιχθεί η σχέση της με έναν νεαρό, πάμπλουτο, ταλαντούχο τραγουδιστή, ο οποίος δεν πιστεύει στο ταλέντο του;
Η άποψή μας: Πέρσι τέτοιον καιρό ήμουν στην Φρανκφούρτη. Νόμιζα πως στη γενέθλια πόλη θα έκανα restart στα επαγγελματικά μου, τα οποία έδειχναν πεθαμένα σε περίπτωση παραμονής μου στην Ελλάδα. Εντέλει, καλώς πήγα στην Φρανκφούρτη, καθώς με μια σειρά από καραμπόλες βρέθηκα στο Τσέστερφιλντ όπου αν μη τι άλλο, βρήκα μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, που αφήνει υποσχέσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Πήρα ένα ρίσκο και φαίνεται να δικαιώνομαι. Κι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Η δικαίωση μετά από ρίσκο. Ε, λοιπόν, η ταινία της Ganatra δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό, μιας που δεν μίλησα τυχαία για την Φρανκφούρτη.
Πέρσι το καλοκαίρι λοιπόν, σε μια δημοσιογραφική προβολή στην Φρανκφούρτη (ναι, το κατάφερα κι αυτό ο κερατάς!) είδα την προηγούμενη ταινία της Ganatra, το «Late Night». Προσέξτε το premise εκείνης της ταινίας: νεαρή, που ονειρεύεται να δουλέψει στην τηλεόραση, πιάνει δουλειά ως μία από τις δεκάδες κειμενογράφους ενός talk show, που παρουσιάζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ντίβα με τεράστια επιτυχία. Όμως, κατά πως δείχνουν οι μετρήσεις ακροαματικότητας, η ντίβα δεν είναι στα καλύτερά της, τα αφεντικά της θέλουν να την απολύσουν (την ντίβα), η νεαρή θέλει να τη βοηθήσει όσο μπορεί και συνάμα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον! Ε, λοιπόν, αλλάξτε το talk show με το χώρο της μουσικής βιομηχανίας κι έχετε ντάλε κουάλε την ίδια ακριβώς ταινία!
Μόνο που τουλάχιστον στην προηγούμενη ταινία (σε σενάριο της Mindy Kaling, που συμπρωταγωνιστούσε), είχες και μια Emma Thompson στον πρωταγωνιστικό ρόλο, υπήρχε περισσότερη σπιρτάδα, και πάλι όμως, πολλά τα κλισέ, πολλές οι εύκολες λύσεις, άφθονος ο εκ του ασφαλούς φεμινισμός. Και ετίθετο και το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενός άνδρα – θύματος από μια ισχυρή γυναίκα, η οποία βέβαια, μιλώντας με ειλικρίνεια, ανέβαινε στα μάτια μας – σκατούλες, αλλά τέλος πάντων. Έτσι που λέτε κι εδώ. Μία από τα ίδια. Η ντίβα να θέλει να κάνει αυτό που λαχταρά, να βγάλει καινούργιο άλμπουμ δηλαδή, αλλά όλοι γύρω της να απορρίπτουν κάτι τέτοιο ως κακή ιδέα και να επιζητούν το ξεζούμισμα, με το να κάθεται στις δάφνες του παρελθόντος. Η βοηθός να ονειρεύεται να γίνει μουσική παραγωγός, αλλά να χρησιμοποιεί ψέματα και πλάγιους τρόπους, καθώς δεν πιστεύει πως μπορεί κάποιος να την πάρει στα σοβαρά σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Και η ντίβα εντέλει να αντλεί δύναμη από τη βοηθό – κοίτα κάτι πράγματα ρε παιδί μου.
Και κάτι συμπτώσεις, άπαπαπαπα, τύπου μουσική κωμωδία του Δαλιανίδη στη δεκαετία του '60, με τα φσιτ, μπόινγκ κι έτσι. Και κάτι ανατροπές, τόσο τραβηγμένες από τα μαλλιά, που θέλεις να μείνεις καραφλός, γιατί πονάς από το πολύ τράβηγμα. Γιατί; Γιατί να πρέπει οι δύο τραγουδιστές της ταινίας να είναι αυτό που είναι και να αποκαλύπτεται όλο αυτό στο φινάλε; Εννοείται, τα γατόνια πιάνουν την κατάσταση περίπου στη μέση, αλλά τεςπα. Και σε ποιον κόσμο μπορεί μια ντίβα να λέει επί σκηνής στη βοηθό της «ευχαριστώ»; Ήμαρτον κάπου, εκεί λύγισα, όχι άλλο κάρβουνο! Να σας πω όμως κάτι και να την κάνω γυριστή; Παρά τις φρικαλέες επιλογές στο σενάριο, που τα ταιριάζει όλα με το ζόρι και τα τυλίγει με έναν εντυπωσιακό φιόγκο, παρά την ατολμία, δεδομένη σε ότι αφορά το σενάριο αλλά και η σκηνοθετική δεν πάει πίσω, που θέλει όλοι οι ήρωες να κερδίζουν αυτό που θέλουν χωρίς προσπάθεια, χωρίς ρίσκο, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να κινδύνεψαν να χάσουν κάτι, παρά τα κλισέ και τα κρύα αστεία, αυτή είναι μια κακή ταινία που στο τέλος δεν με χάλασε!
Ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πολύ καλή Tracee Ellis Ross. Ίσως επίσης να με επηρέασε που η Dakota δεν είναι κακή στο ρόλο της και μου αρέσει που ο χαρακτήρας της φιλάει με το χέρι της το πορτρέτο της Aretha Franklin κάθε φορά που το βλέπει. Ίσως να φταίει η ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση, με τα πασίγνωστα μουσικά κομμάτια και μερικά όχι και τόσο πασίγνωστα αλλά και με τις διασκευές τους. Ο Kelvin Harrison Jr. που έθελξε στο «Luce» και το «Waves» εδώ δεν κάνει τίποτε το φοβερό και ο Eddie Izzard είναι μια τσόντα τύπου Elton John, που δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Η ταινία δεν πιάνει μια υψηλή νότα (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της). Μια παραφωνία είναι. Στην τελική, όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ χειρότερα. Αν σας αρκεί αυτό για να επιλέξετε να δείτε την ταινία...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Tulip Ent.!
Η φωτιά είναι παιδί μου! Ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες, με τη σκοτεινή ενέργεια της πόλης να ξεχειλίζει από κάθε πλάνο, το Παρί (Pari), που αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Siamak Etemadi, είναι μια ταινία για την κάθαρση και την απώλεια. Όταν ο Μπάμπακ, ένας Ιρανός φοιτητής στην Ελλάδα, δεν εμφανιστεί στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τους γονείς του, η μητέρα του, Παρί, θα ξεκινήσει μια αγωνιώδη προσπάθεια να βρει το γιο της. Προερχόμενη από ένα συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον, με λιγοστές γνώσεις Αγγλικών, στο πρώτο της ταξίδι εκτός Ιράν, η Παρί θα βρεθεί να τριγυρνά μόνη στις πιο σκοτεινές γωνιές μιας άγνωστης, απειλητικής αλλά και γοητευτικής Αθήνας, θα φτάσει τα όρια της στα άκρα και θα ανακαλύψει τελικά τον ίδιο της τον εαυτό.
