Movies Ltd

Κλεμμένο από τα αληθινά γεγονότα! Συνδυάζοντας ιδιοφυείς ανατροπές και απρόβλεπτες εξελίξεις, Το Κόλπο του Αιώνα (El Robo del Siglo) εμπνέεται από μια απίστευτη-κι-όμως-αληθινή, θρυλική ληστεία για να στήσει μια απολαυστική κωμική περιπέτεια που έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Αργεντινή και ξεκινάει τώρα τη διεθνή της καριέρα. Αργεντινή, 2006. Μια συμμορία εισβάλλει σε υποκατάστημα της τράπεζας Banco Rio και κρατάει 23 ομήρους, σε μια προσπάθεια να φτάσουν στις δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τα κοσμήματα που κρύβονται στο θησαυροφυλάκιο. Η αστυνομία καταφθάνει και περικυκλώνει την τράπεζα, τα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να μεταδίδουν ζωντανά τις εξελίξεις και οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν. Όσο περνούν οι ώρες και οι ληστές δεν παραδίδονται, η αστυνομία παίρνει την παράτολμη απόφαση να κάνει έφοδο. Μόλις, όμως, μπουν στο κτίριο, τους περιμένει μια τεράστια έκπληξη... Μετά από μια σειρά επιτυχιών, ο σκηνοθέτης Ariel Winograd αναλαμβάνει να αφηγηθεί την ιστορία της διασημότερης τραπεζικής ληστείας στα χρονικά της Αργεντινής, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στο σασπένς, το χιούμορ και τον εύστοχο κοινωνικό σχολιασμό, σε μια ταινία που σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων στην Αργεντινή.

Πρωταγωνιστούν οι Guillermo Francella, Diego Peretti, Juan Alari, Pablo Rago.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Rosebud 21!

SOS Γιατροί! Μια κομεντί made in France, που λαμβάνει χώρα χρονικά την περίοδο των εορτών, είναι η περίπτωση της ταινίας Ένα Γιατρό Παρακαλώ (Docteur?), που την σκηνοθεσία και το σενάριο της υπογράφει ο Tristan Séguéla (Rattrapage, 16 ans ou presque). Ο Serge είναι αρκετά ασυνεπής στη δουλεία του το τελευταίο διάστημα και δεν τον «παίρνει» να κάνει και άλλο λάθος. Την παραμονή των Χριστουγέννων είναι ο μόνος γιατρός σε εφημερία για κατ’ οίκον επισκέψεις. Όταν τραυματίζεται σε ένα ατύχημα με τον Μelek, ένα delivery boy δεν έχει άλλη λύση από το να στείλει αυτόν ως γιατρό στη θέση του.

Πρωταγωνιστούν οι Michel Blanc, Hakim Jemili, Solène Rigot, Franck Gastambide, Fadily Camara, Artus.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!

Βρες τη δική σου μελωδία! Μία καθαρόαιμη feelgood ταινία για ένα αστέρι που γεννιέται στη Γλασκόβη και λάμπει μέχρι το Νάσβιλ παρά τις αντιξοότητες, μία αισιόδοξη και παθιασμένη ιστορία για τη μουσική έκφραση που εκτονώνει και τελικά κάνει μία ανήσυχη και εκρηκτική ηρωίδα να βρει τον εαυτό της, είναι το Wild Rose την σκηνοθεσία του οποίου υπογράφει ο Tom Harper (The Aeronauts, The Woman In Black 2) και το εμπνευσμένο σενάριο γράφτηκε από τη Nicole Taylor (Three Girls). Η 23χρονη Rose-Lynn Harlan σφύζει από καθαρόαιμο ταλέντο, χάρισμα και θράσος. Έχει μόλις αποφυλακιστεί και πρέπει να συντηρήσει τα δύο παιδιά της. Το μόνο που θέλει είναι να φύγει άρον άρον από τη Γλασκόβη και να κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια της country. Πιστεύει ότι η μόνη της ευκαιρία στην ευτυχία την περιμένει στην πρωτεύουσα της country, στο Νάσβιλ του Τενεσί. Η μητέρα της Marion θέλει η κόρη της να τακτοποιηθεί, να αποδεχθεί τη ζωή της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Όταν, όμως, η μοίρα φέρνει τη Rose-Lynn πιο κοντά στο Νάσβιλ, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένεια και τη φήμη.

Πρωταγωνιστεί η καθηλωτική Jessie Buckley (Beast, War and Peace) σε μία απαιτητική ερμηνεία που τη θέλει να τραγουδάει - ακόμα και a cappella - στο εκφραστικό και ευαίσθητο ύφος της country.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

And I need you now tonight
And I need you more than ever

του zerVo (@moviesltd)

Ένα πραγματάκι να πω, γιατί έχει προκύψει μια παρεξήγηση. Με αφορμή το εμφανώς ανέμπνευστο μοτό στο πόστερ της παρούσας κομεντί, που αναφέρει πως "η καλύτερη Γαλλική κωμωδία φέτος, είναι Ισπανική". Από που και ως που οφείλουμε κάθε τέτοια εποχή, να αναζητούμε τα πιότερα χαχανητά σε μια φραντσέζικη δημιουργία, από τις δεκάδες που κυκλοφορούν ετησίως, με αποτέλεσμα κάθε εβδομάδα να παίρνει έξοδο στις αίθουσες μας κάθε καρυδιάς καρύδι? Ποιο είναι εκείνο το στατιστικό στοιχείο - εκτός από την περίπτωση του Mon Dieu, που μάλλον είναι και ο βασικός υπαίτιος του δεινού - που κατευθύνει εμπορικά στην κυκλοφορία της κάθε τρικολόρ κουταμάρας? Και αν είναι έτσι, για ποιον λόγο δεν πάρθηκαν τα δικαιώματα του γαλλόφωνου ορίτζιναλ, προς επίδειξη στο εγχώριο εκράν, αλλά επιλέχθηκε το λατινικό αντίγραφο? Για να μπερδέψουμε την France με την Espana, πες, στην μαρκίζα και να ξεσηκώσουμε μπούγιο και κουρνιαχτό...

Η απρόσμενη γνωριμία της δεδηλωμένης μπάτσελορ Μαρίνα με τον γοητευτικό αρχιτέκτονα και εξίσου μονάχο, Κάρλος, σε γαμήλια τελετή που επιμελείται εκείνη και καταφέρνει να τα φέρει βόλτα, παρόλες τις ακραίες αναποδιές που θα της τύχουν, θα οδηγήσει σε ένα φλογερό και παθιασμένο ουάν νάιτ σταντ. Κι αν για την τσαχπίνα Μαδριλένα, αυτή η βραδιά δεν σήμαινε παρά ένα μικρό διάλειμμα στην περίοδο σεξουαλικής ανομβρίας, για τον μορφονιό δεν θα ισχύσει το ίδιο, μιας και το μπρίο της wedding planner έχει καρφωθεί βαθιά στο μυαλό του. Σε βαθμό που θα αναζητήσει τα ίχνη της, ώστε να την συναντήσει και πάλι...

...έλα όμως που ο Κάρλος θα αποδειχθεί μπερμπάντης. Αφού όχι απλά δεν πετά σαν λεύτερο πουλί, αλλά είναι ήδη αρραβωνιασμένος με την ξανθομαλλούσα Αλέξια, θυγατέρα του μεγιστάνα, που μαζί του συζητά ένα δημιουργικό πρότζεκτ πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Και προκειμένου να μην προδώσει την απιστία του, θα υποστηρίξει πως η Μαρίνα δεν είναι άλλη, από την διοργανώτρια της δικής τους παντρειάς! Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι δυο μεγαλοκοπέλες δεν είναι άγνωστες, μα έχουν υπάρξει συμμαθήτριες στα μικράτα τους, σε εποχές που η επίσημη, αποκαλούσε την παράνομη, Αρκούδα, ένεκα της ακατάσχετης τριχοφυΐας των χεριών της.

Να που οι εποχές αλλάζουν όμως και όπως λένε οι σοφοί, η εκδίκηση θα σερβιριστεί σαν ένα πιάτο όχι απλά κρύο αλλά μπούζι, αφού ναι μεν για το Μαρινάκι δεν καιγόταν καρφί, μέχρι τα χτες, για τον άτσαλο (και παρτάκια εδώ που τα λέμε) μουσάτο, αλλά πλέον θα το βάλει αμέτι μουχαμέτι να τον κάνει δικό της, διαλύοντας την μνηστεία, που η ίδια έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ως η τεχνική του διευθύντρια. Το ταξίδι στην πανέμορφη Τενερίφη, εκεί που οι τρεις τους θα περάσουν λίγες ημέρες διακοπών συζητώντας τα διαδικαστικά, θα αποδειχθεί αποκαλυπτικό. Για όλους!

Όχι κάτι περισσότερο από μια εμπνευσμένη φαρσίτσα είναι η θεματική βάση της σπανιόλικης αυτής δημιουργίας, που υπογράφει ο νεαρός, πλην πολυγραφότατος στο είδος, Dani de la Orden, βαδίζοντας επακριβώς στα βήματα του πρωτότυπου σεναρίου της (βόμβας) Reem Kherici για το Jour J. Και η αλήθεια είναι, πως η γαμήλια εισαγωγή, με την ελαφρώς μακάβρια έκβαση και την 99 Luftbalons φλερτική κατάληξη, άνοιξε κομματάκι την όρεξη για μια πιθανή ευχάριστη και καλοκαιρινή ρομαντζαδούρα. Όταν δε η κάμερα ταξιδέψει στο παραδεισένιο και μεγαλύτερο από τα Κανάρια νησιά, εκεί καρτερείς να πέσουν στο τραπέζι, πέντε έξι ακόμη ιδεούλες που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο, ίσαμε το φινάλε, που μέσα σου ξέρεις καλά τι πρόκειται να συμβεί.

Αμ δε! Για το τελικό δεκάλεπτο και όλα όσα καταστροφικά λαμβάνουν χώρα στο πανί, δεν μπορώ να διανοηθώ πως το έστησαν οι ίδιοι υπαίτιοι για τα προηγούμενα. Όχι δηλαδή πως το Hasta Que La Boda Separe - τι ωραία που ο τίτλος αναφέρεται στο "Χωρίσει" και η ελληνική εξυπνάδα το μετέφρασε "Μεθύσει" - διεκδικούσε τίποτα δαφνάρες μέχρι ώρας, αλλά η εξόδιος ακολουθία είναι αυτό που λέμε άνω ποταμών. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, για όποιον φανατικό εκείνων των παλιομοδίτικων φωτονοβέλων μπει στον κόπο να βολτάρει στον θερινό, ας μείνει με την υποψία του χάπι εντ και ας την κάνει με ελαφρά, με το που το αρμόνιο κηρύξει την έναρξη του θαλάσσιου στεφανώματος. Κερδισμένος θα είναι.

Με ψηγματάκια από Wedding Planner, ακόμη πιότερα από My BF Wedding (μέχρι και κόπια καραόκη έχει το μενού, Total Eclipse Of The Heart), με λιγοστούς χαρακτήρες στην σκηνή, έξι μετρημένους και κάπως τραβηγμένη χρονική διάρκεια στο μέσιασμα, το φιλμάκι διατηρείται στην ζωή χάρη στο ευέλικτο του τέμπο, στα εκπληκτικά σανράιζ φόντα, αλλά και την προσδοκία πως η παράλληλη αγάπη, θα υπερισχύσει του συντηρητικού αλισιβερισιού. Ελκυστική αναμφίβολα η μπουκλάτη στάρινγκ Μαλαγουένα Belén Cuesta, που στο σκριπτ του τρίτου κύκλου του Papel γεννήθηκε αγοράκι, πριν εξελιχθεί σε θεογκομενάκι, βγάζει νοκ άουτ πανεύκολα σε χωστάδα, τον αρούκατο Álex García, αν και με όλη αυτή την ανοησία του εξωφρενικού Fin, δεν απομένει κέφι εντέλει, για να πούμε πολλά περισσότερα για τίποτα και για κανέναν τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

No more heroes anymore?

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν να λέμε, ο Αμερικάνος «Παραμυθάς»

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη την 1η του Οκτώβρη του 1979 στην Καλιφόρνια Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «The Diary of a Teenage Girl» (2015 – προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, όχι όμως και εμπορικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες) και «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;» (Can You Ever Forgive Me?, 2018), η οποία προβλήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα. Η δεύτερη ταινία της ήταν υποψήφια για τρία Όσκαρ: α' γυναικείου ρόλου (για την Melissa McCarthy), β' ανδρικού ρόλου (για τον Richard E. Grant) και διασκευασμένου σεναρίου. Η τελευταία της ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου, για τον Tom Hanks.

Ο Fred Rogers γεννήθηκε το 1928 στην Πενσιλβάνια. Ήταν ένα ντροπαλό παιδί και είχε υπάρξει θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Στράφηκε από μικρός στο πιάνο και στον κόσμο της ζωηρής του φαντασίας. Έκανε πτυχιακές σπουδές στη μουσική σύνθεση και ήταν ιερέας της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας. Μέσα από τις μουσικές του δεξιότητες και το κουκλοθέατρο, ο Fred δημιούργησε ένα ζεστό, φιλικό, τρυφερό και ασφαλές περιβάλλον για παιδιά, μαθαίνοντάς τους τις αλήθειες της ζωής, αντλώντας από τις δικές του εμπειρίες. Ο ίδιος μεγάλωσε σχετικά απομονωμένος και ήξερε να μιλήσει στα παιδιά για δύσκολα ζητήματα, όπως το διαζύγιο, τον θάνατο, τον σχολικό εκφοβισμό, τον θυμό και τη λύπη. Η εκπομπή του στην τηλεόραση ξεκίνησε το 1968. Ο Fred Rogers στην εκπομπή του φορούσε ζακέτες σε έντονα χρώματα, τις οποίες έπλεκε η μητέρα του. Επέλεγε πάντα κάποιο από τα βασικά χρώματα, για να νιώθουν άνετα τα παιδιά όταν τον παρακολουθούσαν. Ο ίδιος ο παρουσιαστής είχε αχρωματοψία. Η εκπομπή του μέτρησε 895 επεισόδια (με τον Rogers να την σταματάει προσωρινά κάποια στιγμή) και έληξε στις 31 Αυγούστου του 2001, όταν ο ίδιος αποφάσισε να σταματήσει. Ο Fred Rogers πέθανε τον Φεβρουάριο του 2003. Η κληρονομιά του είναι ακόμα ζωντανή καθώς πολλές γενιές Αμερικανών έχουν μεγαλώσει με τις εκπομπές του. Το 2012, η εταιρεία παραγωγής του Fred Rogers ξεκίνησε ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων βασισμένο στον χαρακτήρα του εμβληματικού παρουσιαστή. H εκπομπή συνεχίζει να διαδίδει τα μηνύματα του Mister Rogers. Περισσότερα για τον Fred Rogers μπορεί κάποιος να μάθει παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «Won't You Be My Neighbor?» του 2018, που αναφέρεται στον ίδιο και την εκπομπή – φαινόμενο.

Η υπόθεση: 1998. Ο Λόιντ Βόγκελ είναι δημοσιογράφος που εργάζεται στο περιοδικό Esquire. Είναι παντρεμένος και μόλις έχει αποκτήσει κι έναν γιο. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι ένας απίστευτος κυνισμός, κατάλοιπο της δύσκολης σχέσης με τον πατέρα του, που εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν ο Λόιντ ήταν μικρός. Όταν η αρχισυντάκτριά του, του ζητάει να γράψει έναν άρθρο για τον δημοφιλή παρουσιαστή παιδικών προγραμμάτων, τον Μίστερ Ρότζερς, ο Λόιντ «κλωτσάει». Σταδιακά, όμως, ξεπερνά τις επιφυλάξεις του, καθώς αυτή η γνωριμία τον αφοπλίζει και τον φέρνει σε επαφή με ένα ξεχασμένο, πιο αγνό, κομμάτι του εαυτού του, αλλάζοντας την οπτική του απέναντι στη ζωή.

Η άποψή μας: Μερικές φορές, προσωπικά, μπαίνω σε δίλημμα, ιδίως όταν έχω να αντιμετωπίσω βιογραφικές ταινίες και ιδίως όταν το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι κάτι σαν άγιος. Πώς μπορείς να κινηθείς με ασφάλεια και να μπορέσεις πετυχημένα να κάνεις τον διαχωρισμό και να πείσεις τους αναγνώστες σου πως άλλο μια καλή ταινία κι άλλο μια ταινία για έναν καλό άνθρωπο; Στην περίπτωσή μας, αυτή είναι μια ταινία για έναν καλό άνθρωπο, που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις με τον γενικό και «αβαθή» χαρακτηρισμό «καλή». Η σκηνοθέτιδά της, η Marielle Heller, και στις τρεις της ταινίες προσπαθεί να αφηγηθεί ενδιαφέρουσες (στα χαρτιά) ιστορίες, με τον τρόπο του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Εκεί, όμως, που υποτίθεται πως αυτό θα της έδινε μεγαλύτερη ελευθερία και απεγκλωβισμό από συμβάσεις των χολιγουντιανών ανάλογων, η ίδια δείχνει μπερδεμένη και το τελικό αποτέλεσμα δείχνει... παράξενο.

Αναγνωρίζεις τα συστατικά, αλλά κλωτσάς. Φτάνεις σε σημείο να πιστεύεις πως οι σκηνοθετικές επιλογές ρημάζουν το τελικό αποτέλεσμα και πως ίσως στα συγκεκριμένα σενάρια θα μπορούσε να χωρέσει ένα πιο χολιγουντιανό touch. Από τη στιγμή που δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον κύριο Ρότζερς (που θα είχε ένα άλφα ενδιαφέρον και θα ταίριαζε στην ανεξάρτητη οπτική) οι χειρισμοί της καταλήγουν άστοχοι. Επίσης, με την μετατόπιση του κέντρου βάρους της ιστορίας στον δημοσιογράφο και τη δική του προσπάθεια να επιβληθεί στους δαίμονές του, δεχόμενος απρόβλεπτα τη σημαντική βοήθεια του Φρεντ, αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι μια αμηχανία.

Ιδίως στην ερμηνεία του Matthew Rhys, γνωστού στους λάτρεις των σειρών από τη συμμετοχή του στο «Americans». Θέλω να πω, ο Rhys συνεργάστηκε με τον Hanks δυο χρόνια πριν στο The Post του Spielberg, βασισμένο επίσης σε αληθινή ιστορία. Ε, τι να λέμε τώρα, υπάρχει καθόλου χώρος για σύγκριση; Μεγαλειώδες και σπουδαίο το χολιγουντιανό φιλμ, με όλες τις συμβάσεις του, μικρού βεληνεκούς και άτολμο το ας πούμε πιο ανεξάρτητο της Heller. Ο Hanks είναι κλασικά καλός στο ρόλο του, ο Cooper επίσης, μου άρεσε που ξαναείδα μετά από καιρό την Christine Lahti, 70 χρονών σήμερα (!!!) στον μικρό ρόλο της αρχισυντάκτριας, ηθοποιό που γούσταρα τρελά μετά την ερμηνεία της στο «Gross Anatomy» του 1989 (!!!) αλλά ως εκεί.

Κι αυτή η απόφαση να χρησιμοποιηθεί fake ιστορία (για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα;) σε ότι αφορά τον δημοσιογράφο; Ναι, το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο άρθρο του δημοσιογράφου Tom Junod με τίτλο «Can You Say... Hero?» αλλά όλα τα άλλα (χμ...) είναι αλλαγμένα. Από το όνομά του (τον «βάφτισαν» στην ταινία Λόιντ Βόγκελ) μέχρι το βασικό plot, που αφορά τη σχέση του δημοσιογράφου με τον πατέρα του – προσοχή, όχι τη σχέση του δημοσιογράφου με τον Ρότζερς. Γιατί; Ακατανόητη απόφαση. Εντέλει, η κεντρική ιδέα της ταινίας αφορά τη συγχώρεση και την προσπάθεια που επιβάλλεται να κάνει κάθε άνθρωπος για να γίνει καλύτερος. Αυτό ήθελε να πει η σκηνοθέτιδα και οι παραγωγοί της, γι' αυτό κι επιλέχθηκε η ιστορία με τον πατέρα, προκειμένου να ταιριάξει με τον στόχο τους. Αλλά δυστυχώς η ταινία κινείται σε ρηχά νερά.

Πάντως, να της αναγνωρίσουμε κι ένα θετικό: η σκηνή όπου οι επιβάτες του μετρό, οι οποίοι τραγουδούν το τραγούδι – σήμα κατατεθέν της εκπομπής του Ρότζερς όταν τον βλέπουν ως συνεπιβάτη τους, είναι πολύ πιο ρεαλιστική από την αντίστοιχη της συνομιλίας των «κοινών θνητών» με τον Τσόρτσιλ στο πολυβραβευμένο Darkest Hour. Να τα λέμε κι αυτά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Τράβελογκ για λεόντεια χασμουρητά

του gaRis (@takisgaris)

Η ιστορία τραβά μια γεμάτη 10ετία από το The Trip (2010) αφού διαπέρασε τη Μεσόγειο πρώτα από Ιταλία (2014), μια λοξή προς Ιβήρων Ισπανία (2017) για να τερματίσει στην Ελλάδα, δήθεν και τάχαμου διαγράφοντας την Οδύσσεια των 10ετών (γουίνκ) από Τροία (Τουρκία) σε Ίθακα εντός έξι ημερών. Γιατί σε έξι; Γιατί έτσι γουστάρει ο 60άρης πια Michael Winterbottom, άρχοντας της άνισης προσωπικής κινηματογραφίας, από την οποία μετρώ δυό διαμαντάκια - 24 Hour Party People (2002) και The Killer Inside Me (2010). Το The Trip αποτελεί την πιο ανυποψίαστη υπέρβαση των τριών σήκουελ, πατώντας στις πλάτες των κωμικών μιμήσεων ενός εντελώς βρεταννικού (όπως το πάρεις αυτό) ντουέτου, Steve Coogan – Rob Brydon, σε ένα εξαντλητικό ρεσιτάλ βιρτουόζικης παπαρολογίας και φλεγματώδους αυταρέσκειας. Πασπάλισέ το τώρα με καρτ - ποστάλια, γκουρμεδιές και κουανασεριές και μέσα είσαι. Τηλεοπτικίλας (έγινε και σειρά με τέσσαρες σεζόνε) το ανάγνωσμα - πρόσχωμεν.

Φωνάζω το Τινάκι να παρακολουθήσουμε παρέα αυτό το μίνι οδοιπορικό, σύμφωνα με τα προντάκσιο νόουτς μεταξύ «Τemple of Apollo at Delphi, the Ancient Agora of Athens, the Ancient Theatre of Epidaurus, the unique island of Hydra, the Caves of Diros, Nestor's Palace, Niokastro Fortress in Pylos, and Ancient Stagira, as well as a lot of shooting in restaurants and hotels in Athens, Hydra, Lesvos, Chalkidiki, Pelion, Kavala, and at the Peloponnese.»

Τι λέ ρε μεγάλε σοβαρά μιλάς τώρα, δηλαδή να ετοιμαστούμε για τρελό νταβαντούρι, έτσι; Τα τυπάκια σεσημασμένα από τα παλιά, δε λέω, με γνώση αρχαίας ελληνικής ιστορίας επιπέδου Κοσμοπόλιταν (υπάρχει ακόμη αυτό;) και τσαχπινιά λιγούρη 50άρη στο λυκόφως της αρσενικότητός του, να οδηγούν SUV τραγουδώντας Bee Gees και να περιδιαβαίνουν παραλίες και λαγκάδια, χωρίς ο κος Winterbottom να σπαταλά «δράμι» κάδρο, ούτε καν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Χώρια οι εμβόλιμες δραματουργικά στιγμές από τον οικογενειακό περίγυρο των πρωταγωνιστών, να προσπαθούν βαριεστημένα μήπως και προσδώσουν ψυχία αυθεντικότητας, σε μια κάργα μέτα - κατάσταση, όπου το αστείο, υποτεθείσθω, είναι το πομπώδες σελεμπριτίστικο, δυο, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένων, ηθοποιών in real life.

Και να αγωνιά το Τινάκι (κοράκλα) και να αγανακτεί, που άφησε την πατρίδα δυο χρονώνε και έχει ματαπάει στα πεταχτά έκτοτε δυο βδομάδες σκάρτες το καλοκαίρι του 2017. Που είναι η ελληνική ομορφιά, η ιστορία, ο πολιτισμός, το αυθεντικό φαγητό, μια ουσιαστική απεικόνιση του προσφυγικού, μια νύξη για το Grexit; Κομπογιανίτικος, ιμπεριάλ σταρχιδισμός και ταξιδιωτική οργάντζα εμμονικής πατριαρχίας. Δες το The Trip to Greece (με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου περικαλώ) για να σακουλεφτείς ποιοί είναι οι τυπάδες, η σκούφια /νοοτροπία των οποίων κρατά αποκεί που έχουν κλοπιμαία, παρά την παγκόσμια χλεύη, την μια από τις έξι Καρυάτιδες στο Βρεταννικό Μουσείο.

Ντεμέκ πουθενο - μπουρζουάδες, τουρίστες - υπηρέτες ταξιδιωτικών οδηγών και λοιπών συντηρητικών (με την αυθεντικότερη του όρου έννοια) οπισθοδρομικών δυνάμεων. Δυστυχώς υπάρχει κοινό για να υπάρχει τρίτο σήκουελ, ώστε να μην πάρω ούτε τη χαρά, πως αυτή η εξαγρίωσή μου, θα είναι και η τελευταία με τον Χειμωνοκώλη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!

Από τις αρχές του χρόνου είχε γίνει γνωστό, πως ο σπουδαίος Ισπανός δημιουργός Pedro Almodóvar, είχε στα σκαριά δύο καινούργια πρότζεκτ. Αρχικά την κινηματογραφική διασκευή του μονόπρακτου του Jean Cocteau, The Human Voice, με πρωταγωνίστρια την Tilda Swinton και ακολούθως την πρώτη αμιγώς αγγλόφωνη ταινία του, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Lucia Berlin, A Manual for Cleaning Women, με πιθανή σταρινγκ την Cate Blanchett. Του πρώτου σχεδίου τα γυρίσματα ξεκινούν ήδη τον ερχόμενο μήνα, το δεύτερο όμως θα πάει αναγκαστικά πίσω λόγω της έξαρσης του κορωνοιού στις ΗΠΑ, γεγονός που ώθησε τον ντιρέκτορα στο να ανακοινώσει το καινούργιο του πλάνο. Το οποίο τιτλοφορείται Madres Paralelas, εκεί όπου ο Μέγας Pedro θα συνεργαστεί για πολλοστή φορά με την αγαπημένη του σταρ Penélope Cruz. Ο προγραμματισμός αναφέρει πως οι διεργασίες θα ξεκινήσουν στις αρχές του 2021 και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, στο επίκεντρο της ιστορίας του φιλμ, βρίσκονται δύο γυναίκες από την Μαδρίτη, που θα φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους την ίδια ακριβώς ημέρα και οι βίοι τους πλέον θα τρέξουν παράλληλα.

Το φιλμ που αναμένεται να αποτελέσει το επόμενο μεγάλο βήμα του σκηνοθέτη μετά από το Pain and Glory, ήταν ήδη στο πορτοφόλιο του Almodovar από το 2011 και στόχος του ήταν πάντα να το φιλμάρει με όχι ιδιαίτερα ακριβό προϋπολογισμό. Το αποκαλούσε δε ως την περίπτωση του "Δον Κιχώτη για τις μητέρες". 

Εσύ δεν μπορείς να την θυμηθείς, εγώ δεν την ξεχνάω! Μια δραματική ιστορία, γύρω από την σχέση πατέρα και γιου, περιγράφει η ταινία Made In Italy, που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βρετανού ηθοποιού James D'Arcy, ο οποίος επίσης υπογράφει και το σενάριο της. Ο Ρόμπερτ, ατίθασος Λονδρέζος καλλιτέχνης, συντροφιά με τον απομακρυσμένο υιό του, Τζακ, θα ταξιδέψουν μέχρι την ηλιόλουστη Τοσκάνη, προκειμένου να ολοκληρώσουν την πώληση της οικίας, που πολύ πρόσφατα κληρονόμησαν από την σύζυγό και μητέρα τους αντίστοιχα. Η αρνητική έκπληξη που θα συναντήσουν θα είναι μεγάλη, καθώς η κάποτε μεγαλοπρεπής βίλα, έχει μετατραπεί σε ένα ερείπιο έτοιμο να καταρρεύσει. Ακόμη κι αν δεν έχουν σχέση με τους ντόπιους, αλλά και δεν γνωρίζουν τις μεθόδους αναπαλαίωσης του κτιρίου, θα αποφασίσουν από κοινού να το αναστηλώσουν προκειμένου να το βάλουν προς πώληση. Και σε αυτή τους την απόπειρα οι ανατροπές θα είναι πολλές. Όχι πάντα αρνητικές για αμφότερους.

Ακόμη ένας πρωταγωνιστικός ρόλος για τον έμπειρο και πάντα εγγύηση όπου κι αν παίζει, Liam Neeson, που εδώ συνοδεύεται στο εκράν από τους Micheál Richardson, Lindsay Duncan. Πρεμιέρα η ταινία θα κάνει σε Video On Demand στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα από την IFC στις 7 Αυγούστου 2020.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Odeon!

Τόλμα να πεις το όνομα του! Σε παραγωγή του Jordan Peele, που έχει βάλει το χεράκι του και στην συγγραφή του σεναρίου, έρχεται το σίκουελ μιας από τις πλέον ονομαστές ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Το Candyman κυκλοφόρησε το 1992 και αποτέλεσε μια πραγματική εμπορική έκπληξη, που συνδυασμένη με το υπερβολικά χαμηλό της κόστος, όρισε ένα από τα μεγαλύτερα εισπρακτικά τζακ ποτ της εποχής (Σημ: Στην Ελλάδα δεν κυκλοφόρησε ποτέ στους κινηματογράφους). Όπως το έχει προκαθορίσει η 30χρονη Νεουορκέζα σκηνοθέτιδα Nia DaCosta, που εδώ έχει αναλάβει την γενική διεύθυνση του φιλμ, πρόκειται για την πνευματική συνέχεια της φημισμένης ανατριχιαστικής όσο και μυστηριώδους ιστορίας. Εδώ και δεκαετίες, πολλά θρυλικά ακούγονται στην γειτονιά Καμπρίνι Γκριν του Σικάγο, γύρω από την ύπαρξη ενός μανιακού και φονικού στοιχειού, που δολοφονεί με μίσος όποιον τολμήσει να επαναλάβει το όνομα του Κάντυμαν, πέντε φορές μπροστά στον καθρέπτη. Σε αυτή την περιοχή θα μετακομίσει πρόσφατα ο αξιόλογος αν και σε δημιουργική κάμψη εικαστικός καλλιτέχνης Άντονυ Μακόυ, μαζί με την σύντροφο του Μπριάνα. Εκεί που από το στόμα ενός καλού τους φίλου, θα ενημερωθούν για τον αστικό μύθο της παρουσίας του Κάντυμαν, τον οποίο ο ζωγράγος θα αναγεννήσει μέσα από τα μαγικά επαναληπτικά λόγια. Κίνηση που αυτόματα θα τον κυλήσει σε ένα αιματοβαμμένο, μαρτυρικό παιχνίδι, από το οποίο ο Άντονυ δεν θα έχει την ικανότητα να διαφύγει.

Όχι ιδιαίτερα γνώριμοι ηθοποιοί εμφανίζονται στην ταινία, με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να κρατούν οι Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Colman Domingo, ενώ δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει κάποια τιμής ένεκεν εμφάνιση και του φοβερού Tony Todd, που ταυτίστηκε με τον ρόλο του μεταφυσικής ύπαρξης δολοφόνου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Tulip Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Les Traducteurs	Feelgood Ent.	2	32	5.007	17.233
2	The Burnt Orange Heresy	Odeon	1	19	3.881	3.881
3	Le Dindon	Rosebud 21	1	18	2.737	2.737
4	Fahim	Tanweer	1	8	2.222	2.222
5	Onward	Feelgood Ent.	17	15	1.680	16.943
6	Evil Under The Sun	Neo Films	1	3	1.557	1.557
7	Don't Look Now	Summer Classics	1	6	1.470	1.470
8	Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς	Αργοναύτες	17	6	1.446	1.446
9	Military Wives	Spentzos Films	1	8	1.301	1.301
10	A Fish Called Wanda	One From The Heart	1	5	1.245	1.245

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Μερικά αφεντικά είναι αληθινές ντίβες! Μια ιστορία με επίκεντρο τον κόσμο της μουσικής του Λος Άντζελες, με ηρωίδα την Γκρέις Ντέιβις μια σούπερσταρ της οποίας το φωνητικό ταλέντο αλλά και ο υπέρμετρος εγωισμός, έχουν φτάσει στα ύψη. Η Μάγκι είναι η παραμελημένη προσωπική της βοηθός, η οποία έχει περιοριστεί στο να κάνει καθημερινά θελήματα, χωρίς όμως να έχει εγκαταλείψει το παιδικό της όνειρο, που είναι να γίνει μια μέρα η ίδια μουσική παραγωγός. Όταν ο μάνατζερ της διάσημης τραγουδίστριας παρουσιάζει στην Μάγκι μια εναλλακτική επιλογή που μπορεί να αλλάξει την πορεία της καριέρα της, η Μάγκι και η Γκρέις καταστρώνουν ένα σχέδιο που είναι πιθανό να αλλάξει τις ζωές τους για πάντα. Η ταινία Όνειρα στην Καλιφόρνια (The High Note) μιλάει για τα όνειρα και τις μικρές θυσίες που απαιτούνται. Η ζωή της Μάγκι γυρίζει γύρω από την ντίβα Γκρέις Ντέιβις. Πρόκειται για δυο ασυμβίβαστες και δυναμικές γυναίκες. Η μια ζει γεμάτη όνειρα και προσδοκίες και η άλλη γεμάτη λαμπρές αναμνήσεις και ανασφάλειες. Οι ζωές τους είναι συνδεδεμένες με τη μουσική και τα όνειρα της showbiz. Μπορεί μια γυναίκα που έχει περάσει τις μέρες της δόξας της, να καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τη σκιά του ένδοξου εαυτού της; Μπορεί ένα ικανό και δραστήριο κορίτσι να εισακουστεί μέσα σε μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία;

Την σούπερ σταρ υποδύεται η Tracee Ellis Ross, κόρη της Diana Ross, ενώ την στενή της συνεργάτιδα ενσαρκώνει η Dakota Johnson. Τον ρόλο του παραγωγού αποδίδει ο ράπερ Ice Cube.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Tulip Ent.!

Από φτωχός πλούσιος...και πάλι πίσω! Η καινούργια δημιουργία του γνώριμου για την σατιρική του ματιά Σκοτσέζου σκηνοθέτη Armando Iannucci (In the Loop, The Death of Stalin), Ο Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ (The Personal History Of David Copperfield), έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στα φεστιβάλ του Τορόντο και του Λονδίνου. Φανατικός οπαδός του έργου του Charles Dickens, ο δημιουργός μαζί με τον σεναριογράφο και στενό του συνεργάτη Simon Blackwell, με όπλο του το καυστικό χιούμορ, επανέφερε στην μεγάλη οθόνη τον διάσημο λογοτεχνικό ήρωα. Από την γέννηση μέχρι την παιδική ηλικία και από την εφηβεία έως την ενηλικίωση, ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ περιβάλλεται από καλοσύνη, κακία, φτώχεια και πλούτο, καθώς θα συναντήσει μια σειρά από αξιοσημείωτους χαρακτήρες στην Βικτοριανή Αγγλία. Καθώς ο Κόπερφιλντ ξεκινά μια καριέρα σαν συγγραφέας, στην αναζήτηση της οικογένειας, της φιλίας, του ρομαντισμού, της πολιτικής, η ιστορία της δικής του ζωής είναι η πιο σαγηνευτική από όλες.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Ινδικής καταγωγής αστέρας Dev Patel, ενώ τους χαρακτήρες που τον περιβάλλουν υποδύονται οι Tilda Swinton, Hugh Laurie, Peter Capaldi, Ben Whishaw και Paul Whitehouse.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!