Movies Ltd

Εδώ και καιρό η Disney έχει βάλει μπροστά ένα καινούργιο σχέδιο αναβίωσης του χρυσοφόρου franchise των Πειρατών της Καραϊβικής. Και όπως φαίνεται ο στόχος είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος, αν αναλογιστούμε πως η πρώτη που πρόκειται να ντυθεί την στολή του Κουρσάρου, θα είναι η Margot Robbie! Η κατάξανθη άγγελος, από τα πλατώ του Birds Of Prey και του Once Upon A Time In Hollywood, θα μεταπηδήσει σε εκείνα των Pirates Of The Caribbean, σε μια νέα εκδοχή του μύθου, που θα διαφοροποιείται από τις προηγούμενες με τον Johnnie Depp, ο οποίος από την μεριά του δεν αναμένεται να πάρει μέρος σε αυτό το καινούργιο εγχείρημα. Που θα αποτελέσει ένα τύπο σπιν οφ της γνώριμης υπόθεσης, με νέους χαρακτήρες, που σίγουρα θα ακολουθήσει πιστά την μεταφυσική χροιά του ορίτζιναλ.

Μαζί με την Robbie, στην παραγωγή θα βρεθεί και η σεναριογράφος Christina Hodson, που έχει ξανασυνεργαστεί μαζί της στα Birds, ενώ υπογράψει και το σκριπτ του Bumblebee. Ένα δίδυμο που μοιάζει ήδη αρκετά υποσχόμενο, σε ότι αφορά στην επαναφορά στην δράση των τόσο δημοφιλών και αγαπημένων του κοινού Πειρατών.

Chess Kid

του zerVo (@moviesltd)

Γενικά με όλα τα παιχνίδια τραπέζης δεν τα πηγαίνω καλά. Βρίσκομαι κάπου μεταξύ του τα βαριέμαι και τα απεχθάνομαι. Ας πούμε οτιδήποτε έχει να κάνει με τραπουλόχαρτα το σιχαίνομαι (ειδικά επί χρήμασι), ότι μοιάζει με τίποτα Μόνοπολυ και Ρισκ, απλώς μου φέρνει βαριά νύστα και ότι θυμίζει εκείνο το θορυβώδες πράμα με τα ζάρια και τα πούλια, κυριολεκτικά το μισώ. Ατυχώς και παρεξηγημένα, σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το σκάκι, που όμως ξεχωρίζει των υπολοίπων ως εκείνο που απαιτεί τον περισσότερο νου, σκέψη, γρηγοράδα, ευστροφία και στρατηγική από τον παίκτη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, το γεγονός πως τα παγκόσμια πρωταθλήματα του είδους, αποτελούν κορυφαία γεγονότα για την σκακιστική κοινότητα. Πόλεμος μυαλού, λέει, άρα χωρίς κανένα όριο. Οκ, σέβομαι, αλλά προτιμώ την μπάλα.

Μπανγκλαντές, τέλος της δεκαετίας του '10. Με τον εμφύλιο πόλεμο στην πολύπαθη χώρα της Ασίας να μαίνεται, ο πυροσβέστης Νούρα Μοχαμάντ, φοβούμενος τόσο για την ζωή του, όσο και για την ασφάλεια του μοναχογιού του, θα αποφασίσει πως ήλθε η στιγμή να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, αναζητώντας καλύτερη τύχη μακρυά από τις φλόγες της ρήξης. Αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του σύζυγο, θα πείσει τον δεκάχρονο Φαχίμ, πως όλο αυτό το μακρύ ταξίδι, μέχρι την Παρισινή γη της επαγγελίας, δεν γίνεται για άλλο λόγο, παρά για να δοθεί η ευκαιρία στον πιτσιρίκο να γνωρίσει από κοντά έναν γκραν μάστερ του σκακιού, παιχνιδιού που κυριολεκτικά λατρεύει και δείχνει ιδιαίτερα ικανός.

Λόγια του πατέρα που ο Φαχίμ θα πιστέψει και ακόμη και μέσα στις αβάσταχτες συνθήκες διαβίωσης, από τα παγκάκια σιμά στον Σηκουάνα, μέχρι την πολυπληθή δομή φιλοξενίας, θα διεκδικήσει να πραγματοποιηθούν. Όνειρο που θα γίνει αλήθεια ένα συννεφιασμένο πρωινό, όταν ο ζορισμένος Νούρα θα συνοδεύσει τον μικρούλη στην τοπική σκακιστική λέσχη του Κρετέιγ, εκεί όπου ο ιδιότροπος, σκυθρωπός, αλλά καλόκαρδος κατά βάθος δάσκαλος Συλβέν Σαρπεντιέ, θα κατανοήσει πως οι τεράστιες δυνατότητες του μπόμπιρα πάνω στην σκακιέρα, μπορούν να τον αναδείξουν μέχρι και πρωταθλητή στην κατηγορία του.

Αληθινή είναι φυσικά, ετούτη η δραματική περιπέτεια του Fahim, που το χρονικό της μας αφηγείται με μπόλικη συγκίνηση στην ματιά του, ο Pierre-François Martin-Laval, στην έκτη δημιουργική του προσπάθεια. Μια πραγματικά απίστευτη περίπτωση, που είχε σαν αφετηρία της, τα δυσώδη, μα και αιματοβαμμένα στενάκια της πάμπτωχης Ντάκα και τερματισμό, την καταγάλανη παραθαλάσσια Μαρσίγια, εκεί όπου ο παράνομος μέχρι ώρας, νεαρός μετανάστης, στέφθηκε πρωταθλητής Γαλλίας παίδων.

Μοιρασμένη σε τμήματα, σαν τύπου κεφάλαια, που χωρίζονται μεταξύ τους με την προβολή της ημερομηνίας που συμβαίνουν, η ταινία στο πρώτο της μέρος μας περιγράφει την αβάσταχτη ταλαιπωρία της φυγής πατρός και υιού από την κόλαση και την ακόμη δυσκολότερη προσαρμογή στην καινούργια, δυτική πραγματικότητα, χωρίς καν να υπάρχει η στοιχειώδης επικοινωνία με το περιβάλλον. Το μεσαίο τσάπτερ, το πιο πυκνογραμμένο και σίγουρα εκείνο με το πιότερο κοινωνικό ενδιαφέρον, περιστρέφεται γύρω από την εκπαίδευση του Φαχίμ στα προάστια της Πόλης του Φωτός, τόσο την σχολική όσο και την σκακιστική, την ώρα που οι προσπάθειες του γονιού του, για να πάρει το πολυπόθητο έγγραφο πέφτουν ολοκληρωτικά στο κενό.

Η έξοδος φυσικά, ακολουθώντας την πεπατημένη του πρώτου διδάξαντα Καράτε Κιντ, αναφέρονται στον θρίαμβο του ανήλικου Μπενγκάλι, προϊόν τόσο της επιδεξιότητας του με τα πιόνια, όσο και της επιμονής του προπονητή του, να τον πάρει μαζί στο φημισμένο τουρνουά. Την στολή του Κυρίου Μιγιάγκι, που και βέβαια κρύβει στο παρελθόν του, το δικό του αγωνιστικό πατατράκ, που του στέρησε τον τίτλο του γκραν μάστερ, ντύνεται ο Θρύλος Gerard Depardieu, δίνοντας εντελώς άλλο κύρος με τον όγκο του στο γραμμικό ετούτο αφήγημα. Πόσο αληθινός είναι ο άτιμος, ώστε να σε πείθει πως ακόμη κι αυτός ο μουρτζούφλης και αδέξιος χοντρομπαλάς, είναι ένας αναγνωρισμένος μετρ του παιχνιδιού.

Σιμά του παίρνει τα πάνω του και ο μελαψός πρωταγωνιστής Assad Ahmed, που με παιδική χάρη και φρεσκάδα αποδίδει τον χαρισματικό, μα ατυχώς γεννημένο κάπου στον τρίτο κόσμο, τσάμπιον, αλλά που το αστέρι του ήταν τόσο λαμπερό, ώστε να τον φτάσει μέχρι το υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Φίλγκουντ ταινία, καλοκαιρινή, μολονότι το στόρι διεξάγεται μέσα σε έναν μόνιμο χιονιά, από εκείνες που γνωρίζεις καλά πως όσες κι αν είναι οι αντιξοότητες που κοντράρουν οι ήρωες της, αργά ή γρήγορα θα επέλθει η λύτρωση. Μακάρι να ήταν έτσι αισιόδοξο και το πεπρωμένο, όλων εκείνων των ξεριζωμένων φουκαράδων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και κανείς δεν τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Tanweer!

Stronger Together!

του zerVo (@moviesltd)

Κάτω από την επονομασία Operation Herrick, επίλεκτα στελέχη του στρατού του Ηνωμένου Βασιλείου, ακολούθησαν τις προσταγές της φιλο-Γερακίσιας Κυβέρνησης και μετέβησαν στα εδάφη του Αφγανιστάν, παίρνοντας μέρος στην πιο πρόσφατη εμπόλεμη ρήξη στην Μέση Ανατολή. Συνολικά, υπό την διοίκηση τριών διαφορετικών PMs (Blair / Brown / Cameron) στο κυνήγι των Μπεν Λάντεν ρίχτηκαν περισσότεροι από έξι χιλιάδες Βρετανοί πεζοναύτες. Πίσω στο Νησί δεν επέστρεψαν 454, σημαίνοντας ίσο αριθμό χήρων συζύγων, ορφανών παιδιών και χαροκαμένων μητέρων. Χαρά στο κουράγιο όσων έμειναν πίσω, που είχαν σθένος (και νου) για να το ρίξουν στο τραγούδι.

Η ζωή στην στρατιωτική βάση του Φλιτκροφτ Γκάρισον θα αλλάξει μονομιάς από την στιγμή που η διμοιρία της θα λάβει φύλλο πορείας για το Αφγανιστάν, προκειμένου να λάβει μέρος σε μια αποστολή υψηλού ρίσκο και κινδύνου. Για την Κέιτ, σύζυγο του Συνταγματάρχη Διοικητή της ομάδας, αυτή θα είναι η πέμπτη φορά που θα τον αποχαιρετήσει ελπίζοντας στην γρήγορη επιστροφή του, σώου και αβλαβή στο σπίτι. Και προκειμένου αυτό το χρονικό διάστημα να κυλίσει όσο το δυνατόν λιγότερο αγωνιώδες, τόσο για εκείνη, όσο και για τις υπόλοιπες συζύγους των κομάντο, θα πάρει την απόφαση να οργανώσει τις καθημερινές συναντήσεις τους στην εστία φιλίας.

Ρίχνοντας αρχικά κάποιες, όχι και τόσο προοδευτικές, ιδέες για το πως πρέπει εκείνες να δρουν κατά την περίοδο της μοναξιάς τους, ελπίζοντας να τις αποτρέψει από το συνήθειο της μέχρι τελικής πτώσης οινοποσίας. Πλέξιμο, χειροτεχνίες, μαγειρική. Η έμπνευση μιας από τις κοπέλες, να σχηματιστεί χορωδία, θα βρει άπασες τις μονάχες γυναίκες σύμφωνες, με την μόνη διαφορά πως σύντομα οι ηγετικές μορφές της ομήγυρης θα έλθουν σε ρήξη. Καθώς η Κέιτ, συντηρητική μέχρι κόκαλο, θα υποστηρίξει το κλασικό ρεπερτόριο, αντιθέτως με την πολύ πιο προοδευτική, αλλά και αγαπητή της συντροφιάς, Λίζα, που προτιμά, όπως και οι περισσότερες, τραγούδια ποπ, αγαπημένα, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία.

Όπερ σημαίνει πως αντί για τα συνήθη χορωδιακά Λαλαλά, τα μοναχοκόριτσα στο πρόγραμμα τους θα βάλουν σούπερ χιτς των Yazoo, της Cindy Lauper, των Tears For Fears και των Human League, προκαλώντας κάπως την θυμηδία της τύποις αρχηγού τους. Από την στιγμή πάντως που το πράγμα θα σοβαρέψει και στο ωδείο θα εισέλθουν και τα μουσικά όργανα, δεν θα αργήσει η φήμη της choir να φτάσει στα αφτιά του Στρατηγού. Που από την μεριά του μονομιάς θα τις προτείνει για να λάβουν μέρος στον διακρατικό διαγωνισμό, που και βέβαια θα λάβει χώρα στο υπερπολυτελές Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου, εκεί που θα κληθούν να ανταγωνιστούν μουσικές ομάδες από ολάκερη την Αλβιώνα.

Βεβαίως τα μαντάτα από την έρημο δεν θα είναι πάντα τα καλύτερα, γεγονός που θα αυξομειώσει την πυγμή των Κυριών, ενδεχόμενα και θα τις οδηγήσει στην παραίτηση, αφού κάποιες εξ αυτών θα μαυροφορεθούν, κάτι που δεν συνάδει με το γενικότερο χομπίστικο κόλπο. Ευτυχώς, που εκτός από το τρικ του φεστιβάλ, το σενάριο κρατά έναν ακόμη έναν άσσο στο μανίκι, προκειμένου να μην διαφύγει το ενδιαφέρον παντελώς από το εκράν.

Άλλωστε το στόρι που αφηγείται το Military Wives, βασίζεται στην πραγματική υπόθεση της πρώτης ομάδας γυναικών στρατιωτικών που έστησαν χορωδία, δίνοντας το παράδειγμα σε ακόμη 75 να ακολουθήσουν, δίνοντας διέξοδο σε περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες μέλη τους να ξεφύγουν από τον πόνο του φόβου και της αγωνίας, για το που μπορεί να βρίσκεται ο καλός τους. Η μέθοδος που ακολουθεί στην αφήγηση του ο Peter Cattaneo, ακολουθεί πιστά τον ειρμό των Full Monty. Η κάμερα δηλαδή παρακολουθεί επιμέρους χαρακτήρες και προσωπικές ιστορίες των κυριών, με τις συνάξεις να ορίζουν ρυθμικά γεφυράκια πριν την εξέλιξη τους, κατά κύριο λόγο όμως δραματικού ύφους, έως και ελαφρά γλαφυρού.

Κι έτσι παρακολουθούμε τι συμβαίνει στο σπιτικό της καθεμιάς χορωδού, της αδύναμης φρεσκοπαντρεμένης, της μπερδεμένης συνεσταλμένης, της πανικόβλητης φοβισμένης, της δυναμικής υπαρχηγού, της άτεγκτης με το περιβραχιόνιο στο ώμο ηγέτιδας. Που φέρει την μορφή της υπέροχης για ακόμη μια φορά, έστω και σε πολύ εύκολη αποστολή, Kristin Scott Thomas, που αποδίδει με έντεχνη αχαροσύνη την κονσερβαρισμένη κυρά, σε αντιδιαστολή με την πολύ πιο ροκ, Ιρλανδέζα γαρ, Sharon Horgan, με την οποία συνθέτει ένα όμορφο κόντρα ντουέτο.

Θα περίμενα πάντως από τον σκηνοθέτη που καυτηρίασε μέσω της σάτιρας, όσο κανείς άλλος, ένα κοινωνικό ζήτημα όπως η ανεργία, να έδειχνε το ίδιο σθένος και εδώ, ρίχνοντας μομφές στον παραλογισμό της ένοπλης επέμβασης, χιλιάδες μίλια μακρυά από την (κάθε) πατρίδα. Αντιθέτως κάτι τέτοιο απουσιάζει, ίσως και να τονίζει κατάτι το πατριωτικό αίσθημα, με αναφορές του τύπου "παιδιά, της Βρετανίας παιδιά". Ευτυχώς στην αισιόδοξη, τύπου Ρόκι, έξοδο του, η προσεγμένη Γυναικεία Υπόθεση, με το σύνθημα till we laugh again, αφήνει να διαφανεί μια μομφή κατά του πολέμου και των ανούσιων εχθροπραξιών, που ποτέ τους δεν έχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!

Δεν μπορείς να κρύψεις την αλήθεια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια εκδοχή του Φάουστ αλλά σε φιλμ νουάρ φόντο

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Giuseppe Capotondi, 10 χρόνια μετά από την πρώτη του, το «La doppia ora» (2009). 10 χρόνια πριν από την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά σε μεγάλου μήκους ταινία, σκηνοθέτησε το υπέροχο βιντεοκλίπ για το τρομερό τραγούδι των Skunk Anansie «Charlie Big Potato»... Το σενάριο της ταινίας Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης (The Burnt Orange Heresy) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Charles Willeford. Και η ταινία έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού, με την προβολή της να σημαίνει το επίσημο κλείσιμο του φεστιβάλ.

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία εμφανίζεται ο frontman των Rolling Stones, Mick Jagger, έχοντας κάνει και μερικά uncredited περάσματα σε κάποιες άλλες, ενώ είχε ρόλο και στο «Fitzcarraldo», οι σκηνές του, όμως, κόπηκαν στο μοντάζ. Οι προηγούμενες κινηματογραφικές εμφανίσεις του Mick ήταν στις εξής ταινίες: «Ned Kelly» (1970), «Performance» (1970), «Laughter in the Dark» (1986), «Running Out of Luck» (1987), «Freejack» (1992), «Bent» (1997) και «The Man from Elysian Fields» (2001).

Η υπόθεση: Ο Τζέιμς Φιγκέρας είναι ένας πετυχημένος κριτικός τέχνης, ο οποίος αυξάνει το κομπόδεμά του δίνοντας μαθήματα τέχνης σε εύπορους Αμερικανούς τουρίστες, που επισκέπτονται την Ιταλία. Κρυφή του πληγή: θα ήθελε να είναι καλλιτέχνης. Κι επειδή έχει βαρεθεί την ρουτίνα αυτού που κάνει, θα ήθελε να είχε πολύ περισσότερα χρήματα. Μια μέρα, μετά από μια ακόμα διάλεξη που δίνει, θα γνωρίσει την Μπερενίς, μια ξανθιά Αμερικανίδα, που τον γοητεύει – αλλά και που γοητεύεται από εκείνον. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα μεταξύ τους. Τόσο γρήγορα, που όταν ο ζάμπλουτος συλλέκτης Τζόζεφ Κάσιντι καλεί τον Τζέιμς στη λίμνη Κόμο, όπου διαθέτει μια υπέροχη έπαυλη, ο Τζέιμς ζητάει από την Μπερενίς – χωρίς να γνωρίζονται καλά καλά – να τον συνοδεύσει.

Ο Κάσιντι αποκαλύπτει στον Τζέιμς πως σε ένα μικρό σπίτι στον περιβάλλοντα χώρο της έπαυλής του, φιλοξενεί έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους, τον Τζερόμ Ντέμπνι, που έχει να δώσει συνέντευξη εδώ και 50 χρόνια! Και του αποκαλύπτει και κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον: τον λόγο που τον κάλεσε στην έπαυλη. Από τη μια λοιπόν, θα του συστήσει τον Ντέμπνι, εξασφαλίζοντάς του, ουσιαστικά μια συνέντευξη που θα εκτινάξει τη φήμη του στα ύψη. Από την άλλη, όμως, ζητάει ζόρικο αντάλλαγμα: θέλει ο Τζέιμς να προσθέσει στη συλλογή του Κάσιντι έναν από τους πίνακες του Ντέμπνι, αδιαφορώντας για τον τρόπο. Ο Τζέιμς έχει μια πολύ δύσκολη αποστολή να φέρει εις πέρας. Θα τα καταφέρει; Κι αν ναι, με τι κόστος;

Η άποψή μας: Δεν βλέπεις συχνά κάποιον κριτικό – κινηματογράφου, θεάτρου, μουσικής, φαγητού, τέχνης – να πρωταγωνιστεί σε μία ταινία. Κι όταν τον βλέπεις, περιγράφεται με μελανά χρώματα. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο κριτικός στον «Ρατατούη», που έχει τη μορφή του Δράκουλα (σαν να λέμε, τρέφεται από το αίμα του καλλιτέχνη – παρασιτικό «επάγγελμα» η κριτική) και την σκληρότητα γρανίτη (άρα, απάνθρωπος, χωρίς δυνατότητα για ενσυναίσθηση). Βέβαια, όταν δοκιμάζει το ρατατούη του πρωταγωνιστή ποντίκαρου, αλλάζει και γράφει ένα από τα ωραιότερα κείμενα σχετικά με το τι είναι κριτική και ποια πρέπει να είναι η θέση και ο ρόλος ενός κριτικού. Υπάρχει μια άλλη ταινία από το 2013, που λέγεται «El Crítico», συμπαραγωγή Αργεντινής – Χιλής, με την λατρεμένη Dolores Fonzi: δεν την έχω δει.

Και είναι και κάτι ακόμα, δεν θυμάμαι αν είναι ταινία ή επεισόδιο σε σειρά, μπορεί να παίζει ο Vincent Price μπορεί και όχι, με έναν ζωγράφο που για να εξευτελίσει έναν κριτικό ο οποίος του την έμπαινε άσχημα, βάζει έναν χιμπατζή να ζωγραφίσει, ο κριτικός εκστασιάζεται με τα έργα κι όταν μαθαίνει την αλήθεια, δεν ξέρει πού να κρυφτεί. Τέτοια. Έτσι που λέτε οι κριτικοί. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Να μας χλευάζει να πούμε η κοινωνία ολάκερη και το μόνο στο οποίο είμαστε χρήσιμοι (έτσι μας βλέπουν οι άλλοι) να είναι τελικά το «πες μια καλή ταινία να πάμε να δούμε ρε συ».

Ε, λοιπόν, τούτη η ταινία δεν αλλάζει τα δεδομένα! Ο ήρωάς μας είναι καλοντυμένος, πανέξυπνος, σαγηνευτικός, πειστικός, λαοπλάνος, με ευχέρεια λόγου, με άνεση τρόπων, που προετοιμασμένος πάντα, μπορεί να πουλήσει το άσπρο για μαύρο και την αλήθεια για ψέμα. Και το ανάποδο. Ένας κριτικός τέχνης, που όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, μια καθηγήτριά του, όμως, τον (προσ)γείωσε: «είσαι καλύτερος στο να γράφεις για την τέχνη από το να την παράγεις». Και γίνεται πολύ καλός στη δουλειά του ο Τζέιμς, να τα λέμε αυτά. Το σαράκι, όμως, της δημιουργίας, τον τυραννάει και δεν τον αφήνει ήσυχο. Ακόμα λιγότερο ήσυχο δεν τον αφήνει το σαράκι της επιτυχίας. Τι θέλει; Μια ευκαιρία, να τα αρπάξει χοντρά και να την κάνει από τον χώρο, να ζήσει σαν βασιλιάς, έτσι όπως πάντα πίστευε ότι του αξίζει.

Τον Τζέιμς τον υποδύεται ο Δανός ηθοποιός Claes Bang. Κι ελπίζουμε να μην τυποποιηθεί στο συγκεκριμένο είδος ρόλου, μιας που ήταν πρωταγωνιστής και στο «Τετράγωνο» του Ruben Östlund, υποδυόμενος τον διευθυντή ενός μουσείου, τον curator καλύτερα. Έπαιξε και τον Δράκουλα (χα!) σε πρόσφατη μίνι σειρά του BBC. Και η αλήθεια είναι πως η φάτσα του και το όλο του στήσιμο τον βοηθάνε στο να υποδύεται ρόλους που παλαντζάρουν ηθικά, με μια έλξη προς το ανήθικο. Στο πρώτο εικοσάλεπτό της λοιπόν η ταινία επικεντρώνεται στον Τζέιμς και στον δικό του ορισμό του τι εστί κριτικός, τι κριτική και πόση δύναμη μπορεί να κρύβεται πίσω από έναν κριτικό και τις κριτικές του. Πουλάει και αγοράζει μια ομάδα τουριστών, που καταπίνουν αμάσητα ό,τι κι αν τους ταΐσει.

Ανάμεσα στο πλήθος, όμως, υπάρχει η Μπερενίς. Στο ρόλο είναι άψογη η Elizabeth Debicki. Η γεννημένη στο Παρίσι Πολωνοαυστραλέζα σε κερδίζει καθώς μπορεί να αντεπεξέλθει άνετα ως femme fatale, όντας ταυτόχρονα η αποθέωση του «η γυναίκα της διπλανής πόρτας». Ο χαρακτήρας της είναι πολύ ενδιαφέρον, πολύ καλά γραμμένος και πολύ καλά ερμηνευμένος. Όλα αυτά συνηγορούν στο να κάνουν τον θεατή να ψάχνεται: ποια είναι αυτή η γυναίκα; Είναι αυτή που λέει; Ή μήπως κρύβει κάτι; Μήπως είναι βαλτή; Η ίντριγκα λοιπόν ανεβαίνει στα ύψη. Η ερωτική χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ δυνατή: ναι, πιστεύεις πως οι δυο τους θα μπορούσαν να μοιραστούν ένα μεγάλο ερωτικό πάθος. Οι ερωτικές σκηνές είναι γυρισμένες έτσι όπως πρέπει. Και χωρίς να το καταλάβεις, η ταινία έχει πλέον δύο πρωταγωνιστές.

Η προσθήκη κάθε φορά ενός καινούργιου παίκτη είναι επίσης μια πολύ έξυπνη κίνηση στην σκακιέρα της ταινίας. Σειρά έχει ο συλλέκτης μας, ο Κάσιντι του Mick Jagger. Ο 77χρονος Mick είναι πειστικότατος. Ερμηνεύει τον χαρακτήρα του με μια ελαφριά υπερβολή, τόσο όσο. Είναι ο άνθρωπος που αντιπροσωπεύει 100% το «I know what I want and I know how to get it». Ξέρει να διαβάζει τους ανθρώπους, ξέρει να τους κολακεύει όταν το χρειάζονται, ξέρει να τους χρησιμοποιεί όταν το χρειάζεται. Πατάει με ευκολία τα κουμπιά του Τζέιμς, τον κάνει δικό του στο πι και φι. Και ξέρει πως εκείνος θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, αδιαφορώντας για τον τρόπο. Last but not least στο ερμηνευτικό κουαρτέτο προστίθεται ο Donald Sutherland. Με τον 85χρονο (!!!) Καναδό έχω πάθει κάτι, που μου συμβαίνει πολύ σπάνια: τον προτιμώ και ερμηνευτικά και εμφανισιακά τώρα σε σχέση με τα νιάτα του. Με το χαρακτηριστικό του μούσι πλέον, κουβαλάει τη σοφία του, μια ηρεμία, μια στιβαρότητα και μια δυναμική, που σε αιχμαλωτίζουν.

Είναι ο ζωγράφος Τζερόμ Ντέμπνι, η ιερά αγελάδα των εικαστικών, ένας άλλος Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Ασκητής, κατασταλαγμένος, χωρίς υλικές εξαρτήσεις, έχοντας απομυθοποιήσει πρώτα από όλα τον εαυτό του κι έπειτα την τέχνη του, είναι – όπως και να το δει κανείς – ο απόλυτος καταλύτης. Η ματιά του πάνω στην τέχνη είναι ξεκάθαρη, η αντίληψή του για το τι έχει αξία και τι όχι επίσης, και ναι, δεν τρελαίνεται με όλους όσοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την τέχνη του ή την μη τέχνη του (θα καταλάβετε παρακολουθώντας την ταινία). Έχει ένα εκρηκτικό τετ α τετ με τον Τζέιμς, με τον οποίο διαφωνούν στα πάντα κι έναν τρυφερό περίπατο με την Μπερενίς, που τον κερδίζει με τον αυθορμητισμό της και τη μη δηθενιά της.

Η ταινία κυλάει με μια άνεση, με σούπερ έλεγχο του ρυθμού, όλοι οι ήρωες έχουν το ενδιαφέρον τους, η ίντριγκα ανεβαίνει και κάπου εκεί χάνεται μπάλα. Ο Τζέιμς παίρνει μια σειρά από ποινικά κολάσιμες αποφάσεις και σταματάω εδώ. Το θέμα είναι πως πέρα από την κάποιες στιγμές περισσότερο τηλεοπτική σκηνοθεσία του Giuseppe Capotondi, έχεις έντονη την αίσθηση πως η ταινία ολοκληρώνεται απότομα, εκεί που βρίσκεται στα πάνω της. Πώς μπορεί να σε χαλάσει ένα «αντικλιματικό» φινάλε, έτσι; Κρίμα, πολύ κρίμα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα μικρό αριστούργημα.

Και πάλι, η ταινία πιάνει τη βάση και την ξεπερνάει σε πολλά επιμέρους στοιχεία της. Και σίγουρα οι θεατές που γουστάρουν ίντριγκα, καλές ερμηνείες, δυνατή πλοκή, όμορφες τοποθεσίες και σκηνικό και την αρμόζουσα μουσική (συνθέτης ο ως συνήθως άψογος Craig Armstrong) μια χαρά θα περάσουν. Αλλά να είσαι τόσο κοντά και να σου ξεφεύγει το πράγμα, είναι κρίμα. Και είναι κι αυτές οι μύγες βρε παιδί μου, που δεν σε αφήνουν σε ησυχία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Odeon!

Ποιος κερατώνει ποιον;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είμαστε ένα μεγάλο κρεβάτι!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 18 Σεπτεμβρίου του 1976 στο Παρίσι, Jalil Lespert, ο οποίος είναι μάλλον γνωστότερος ως ηθοποιός. Οι προηγούμενες μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει είναι οι εξής: «24 mesures» (2007), «Αντίθετοι άνεμοι» (Des vents contraires, 2011), Yves Saint Laurent (2014) και «Ίρις» (Iris, 2016). Στην Ελλάδα έχουν διανεμηθεί εμπορικά, εκτός από την τωρινή, και οι δύο προηγούμενες σκηνοθετικές του δουλειές. Στην πρώτη εβδομάδα προβολής της στη Γαλλία, τον περασμένο Σεπτέμβριο, η ταινία έκοψε πάνω από 150 χιλιάδες εισιτήρια.

Το σενάριο της ταινίας Πουλιά στον Αέρα (Le Dindon) βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Georges Feydeau. Ο Georges Feydeau (1862 -1921) γεννήθηκε στο Παρίσι και αφοσιώθηκε από νεαρή ηλικία στα γράμματα. Στα 25 του χρόνια γνώρισε την επιτυχία με τον «Ράφτη κυριών». Ευρύτερα γνωστό τον έκανε το έργο «Ο κύριος πάει κυνήγι» (1892) και έως το 1912 έγραψε με ταχείς ρυθμούς τα περισσότερα από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα του, όπως: «Ξενοδοχείο ο Παράδεισος», «Η κυρία του Μαξίμ», «Η Δούκισσα του Φολί Μπερζέρ», «Ψύλλοι στ' αφτιά», «Το νου σου στην Αμέλια». Le dindon σημαίνει «γαλοπούλα», το έργο, όμως, που γράφτηκε το 1896, μεταφέρθηκε στις ελληνικές θεατρικές σκηνές πολλάκις με επιτυχία και με τίτλο «Το έξυπνο πουλί». Η διαχρονικότητα του Feydeau είναι δεδομένη: μέσα στην τρέχουσα θεατρική σεζόν στην Αθήνα ανέβηκαν πέντε από τα έργα του! Και να που βλέπουμε και ταινία.

Η υπόθεση: Στην αιώνια ρομαντική Πόλη του Φωτός, ο κατεργάρης κύριος Ποντινιάκ ερωτεύεται μια όμορφη νεαρή γυναίκα. Αυτό που δεν είχε προβλέψει είναι το ότι η γυναίκα αυτή δεν είναι άλλη από τη Βικτουάρ, δηλαδή η σύζυγος του γνωστού του από το τένις, Βατλέν. Κι ακόμη κι αν ο Βατλέν το πάρει καλά, η ίδια η Βικτουάρ αποδεικνύεται δύσκολη περίπτωση. Κι όλα αυτά πριν μπουν στο παιχνίδι ο Ρεντιόπ, επίσης ερωτευμένος με τη Βικτουάρ, η Κλοτίλντ, σύζυγος του Ποντινιάκ και η Σούζι, μια παράνομη σχέση του Βατλέν από το παρελθόν, που μοιάζει να έχει επιστρέψει έτοιμη για όλα – κι έχει κι εκείνη έναν σύζυγο, που εμ είναι ζηλιάρης, εμ είναι μπερμπάντης... Το παιχνίδι, οι παρεξηγήσεις και οι ανατροπές μόλις ξεκίνησαν!

Η άποψή μας: Αρχικά, να σημειώσουμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε να μεταφέρει τον χρόνο στον οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα από τον 19ο αιώνα, στο Παρίσι της δεκαετίας του '60, σε μια απόσταση ασφαλείας από τον Γαλλικό Μάη. Κι έκανε και μερικές ακόμα μικροαλλαγές. Πχ η Σούζι, από Γερμανίδα, μετατρέπεται σε Αμερικανίδα. Τέτοια. Το θέμα μου με την ταινία είναι το εξής: γιατί; Ποιο κενό έρχεται να καλύψει; Ποια ανάγκη του κοινού; Πιστεύω λοιπόν πως αυτή δεν είναι μια κακή ταινία: είναι μια καλοφτιαγμένη, αδιάφορη ταινία. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Θαρρώ πως η ταινία θα είχε λόγο ύπαρξης αν ο σκηνοθέτης της την τοποθετούσε χρονικά είτε στην εποχή κατά την οποία γράφτηκε είτε στο σήμερα. Το να την μεταφέρει στη δεκαετία του '60, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, την κάνει εξαρχής εντελώς αναχρονιστική.

Είναι σαν κάποιος Έλληνας σκηνοθέτης να γύριζε ένα θεατρικό του Ξενόπουλου με τον τρόπο του Δαλιανίδη στις χρυσές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εποχές της Φίνος Φιλμ, τοποθετημένη στα ελληνικά sixties. Πόσο μπορεί να αφορά κάποιο κοινό κάτι τέτοιο; Αν κρίνω από τον εαυτό μου, καθόλου. Όλα μοιάζουν ντεμοντέ με την κακή έννοια. Και δεν υπάρχει καν η καμπ διάσταση για να δώσει πνοή στο όλο εγχείρημα. Να γυριζόταν αυτή η ταινία έτσι όπως είναι τώρα, την εποχή που μεσουρανούσε ο Louis de Funès, μαζί με τον Pierre Richard και τον Fernandel, μια χαρά. Και τα υποκριτικά ήθη των μεσοαστών θα κριτικάρονταν, και η καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία ως σημάδι των καιρών θα λειτουργούσε άψογα, και η σύμβαση του γάμου θα αποδομούνταν στα εξ ων συνετέθη κατά πως πρέπει και το κυριότερο, όλο αυτό θα ήταν αστείο. Τώρα, απλά δεν πείθει. Τώρα, απλά δεν αφορά.

Και εν πάση περιπτώσει, διαγράψτε τα όλα τα προηγούμενα που έχουν γραφτεί παραπάνω. Βλέπεις την ταινία και απλά δεν γελάς. Με τι να γελάσεις; Με το καθόλου πειστικό παίξιμο του Guillaume Gallienne; Με τις μούτες του Dany Boon; Πάρτε πχ τη σκηνή όπου στο σπίτι του Βατλέν εμφανίζεται η γυναίκα του Ποντινιάκ. Και ο Ποντινιάκ, για να μην καρφωθεί, και καλά, λέει στον Βατλέν κάτι του τύπου έχεις αρθριτικά και δεν μπορείς να περπατήσεις και τέτοια – και χρειάζεται συνεχώς να το υπενθυμίζει στον Βατλέν, ο οποίος, προφανώς και δεν έχει τίποτε. Ε, δεν γελάς με την καμία. Ψέμα στο ψέμα, οι άντρες κυνηγοί, οι γυναίκες έτοιμες να... κερατώσουν μόνον αν πιάσουν επ αυτοφόρω τον σύζυγό τους να κερατώνει, κανένας συμπαθητικός χαρακτήρας, καμία ερμηνεία που να ξεχωρίζει, μια νοσταλγική τρύπα στο κενό.

Και αν υπάρχουν οπαδοί του Dany Boon στην Ελλάδα (ε, χμ) κι αυτοί θα απογοητευτούν, καθώς δεν κάνει τις γνωστές του χοντράδες. Απ' όπου και να το πιάσεις τούτο το πουλί, δεν το βλέπεις ικανό να πετάξει. Αλλά πάλι, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Μπορεί οι Έλληνες θεατές να θέλουν κάτι τόσο χαλαρό. Και να γουστάρουν. Και να κάνουν την ταινία, την επιτυχία του καλοκαιριού. Όπως λέει και ο Ποντινιάκ: «Οι γοητευτικές γυναίκες πάντα παντρεύονται ηλίθιους». Ουδέν άλλο σχόλιο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Rosebud 21!

Οι διακοπές έγιναν συνώνυμο του εγκλήματος! Ποιος στραγγάλισε τη νεαρή κακομαθημένη σούπερ σταρ του Μπρόντγουεη ενώ έκανε ηλιοθεραπεία σ΄ ένα απομονωμένο νησί της Μεσογείου; Όλοι οι ύποπτοι έχουν πολύ καλούς λόγους να επιθυμούν το θάνατό της, έχουν όμως και εξίσου ισχυρά άλλοθι. Για πρώτη φορά ο διάσημος Βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, φαίνεται ν΄ αδυνατεί να εξιχνιάσει το έγκλημα. Το σπουδαίο βιβλίο της Agatha Christie, Έγκλημα Κάτω από τον Ήλιο (Evil Under The Sun) σε μια καταπληκτική κινηματογραφική μεταφορά σκηνοθετημένη από τον Βρετανό δημιουργό Guy Hamilton.

Ο σπουδαίος Peter Ustinov, καλύτερος όσο ποτέ στο ρόλο του ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, έχει δίπλα του πλειάδα σημαντικών αστέρων διαμετρήματος των Jane Birkn, Colin Blakely, Nicholas Clay, James Mason, Roddy McDowall, Sylvia Miles, Denis Quilley, Diana Rigg και Maggie Smith.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Neo Films!

Ο πόνος και η έκσταση της αγάπης! Με την τρίτη ταινία της αριστουργηματικής τριλογίας του για την αποξένωση, Η Έκλειψη (L'Eclisse), ο Michelangelo Antonioni προτείνει μια φαινομενολογία της ψυχοπαθολογίας της καθημερινής ζωής, την οποία δεν απομονώνει από τις κοινωνικές διεργασίες, τους μηχανισμούς δηλαδή που ευθύνονται για την αλλοτρίωση του ατόμου. Πρόκειται για την πιο ώριμη ταινία του σκηνοθέτη, με σκηνές ανθολογίας όπως εκείνη του χρηματιστηρίου, που έχουν σημαδέψει την πορεία του μοντέρνου σινεμά. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών. Η Βιτόρια χωρίζει με τον μεγαλύτερό της εραστή Ρικάρντο, περιπλανιέται στις αίθουσες του χρηματιστηρίου όπου η μητέρα της χάνει ένα τεράστιο ποσό, κι έχει μια εφήμερη και χωρίς πάθος σχέση με ένα νεαρό χρηματιστή. Η Βιτόρια, περισσότερο από τις άλλες ηρωίδες του Antonioni, ζει σε μια κατάσταση διαρκούς κρίσης και υπαρξιακής αδράνειας, που έχουν προκαλέσει η αποξένωση και η αδυναμία επικοινωνίας. Οι σχέσεις της Βιτόρια είναι συμπτωματικές, άτονες, χωρίς συγκινήσεις, ενώ η ίδια ζει τη ζωή της σαν θεατής που βλέπει τα πάντα να γίνονται αντικείμενα μπροστά στα μάτια της.

Πρωταγωνιστούν οι Monica Vitti, Alain Delon, Francisco Rabal.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Bibliotheque Open!

Όλοι είναι πανέτοιμοι για την τελετή, εκτός από τους μελλόνυμφους! Το Μέχρι ο Γάμος να μας Μεθύσει (Hasta que la boda nos separe) είναι μια ρομαντική κωμωδία που χρησιμοποιεί μεγάλες δόσεις χιούμορ και ρομαντισμού ώστε να μιλήσει για την κρίση των 30, για την ηλικία δηλαδή που πρέπει κανείς να αποφασίσει αν θα ζήσει μια παρατεταμένη νεανική ζωή ή θα δημιουργήσει το δικό του δρόμο. Το φιλμ σκηνοθετεί ο Καταλανός Dani de la Orden, στην έκτη μεγάλου μήκους δημιουργική του προσπάθεια. Η Μαρίνα είναι τριάντα χρονών και μια πολύ πετυχημένη διοργανώτρια γάμων. Σε αντίθεση όμως με τους πελάτες της, η Μαρίνα προτιμάει μια ζωή χωρίς δεσμεύσεις. Μέχρι τη νύχτα που ερωτεύεται τον Κάρλος. Το πρόβλημα στην ιστορία μας δεν είναι μόνο ότι ο Κάρλος ετοιμάζεται να παντρευτεί, αλλά ότι η αρραβωνιαστικιά του είναι παιδική φιλή της Μαρίνα... Τα ευτράπελα θα ξεκινήσουν όταν της ζητήσουν να είναι αυτή που θα οργανώσει τον γάμο τους.

Ο νέος σταρ του ισπανικού σινεμά Álex García και η Belén Cuesta από το “Casa De Papel” σε μια καλοκαιρινή αισθηματική κωμωδία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Όλοι μας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λίγη καλοσύνη! Το διαχρονικό μήνυμα της ταινίας Ένας Υπέροχος Γείτονας (A Beautiful Day In The Neighborhood), για τη δύναμη της ευγένειας - που επιβάλλεται θριαμβευτικά στον κυνισμό - βασίζεται στην αληθινή ιστορία της φιλίας ανάμεσα στον διάσημο παρουσιαστή και έναν επιφυλακτικό δημοσιογράφο, που αναλαμβάνει να γράψει ένα άρθρο για το φαινόμενο Mister Rogers. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η ταλαντούχα Marielle Heller (Can You Ever Forgive Me?), ενώ το σενάριο αντλεί έμπνευση από το άρθρο του δημοσιογράφου Tom Junod με τίτλο Can You Say… Hero? που δημοσιεύτηκε στο Esquire τον Νοέμβριο του 1998. Όταν ο Lloyd Vogel αναλαμβάνει να γράψει έναν άρθρο για τον δημοφιλή παρουσιαστή παιδικών προγραμμάτων Mister Rogers, που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές Αμερικανών, ο κυνικός δημοσιογράφος δεν νιώθει κανέναν ενθουσιασμό. Σταδιακά, όμως, ξεπερνά τις επιφυλάξεις του, καθώς αυτή η γνωριμία τον αφοπλίζει και τον φέρνει σε επαφή με ένα ξεχασμένο, πιο αγνό, κομμάτι του εαυτού του, αλλάζοντας την οπτική του απέναντι στη ζωή.

Ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ Tom Hanks πρωταγωνιστεί σε μία συγκινητική βιογραφία και υποδύεται τον Mister Rogers, τον χαρισματικό και θρυλικό τηλεοπτικό παρουσιαστή του μακροβιότερου παιδικού προγράμματος της Αμερικής, που έκλεψε τις καρδιές μικρών και μεγάλων για πάνω από τριάντα χρόνια. Δίπλα του παίζει ο βραβευμένος με Emmy, Matthew Rhys.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Les Traducteurs	Feelgood Ent.	1	37	9.812	9.812
2	Wasp Network	Spentzos Films	2	11	2.686	7.190
3	Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς	Αργοναύτες	16	11	2.525	23.563
4	Deux Moi	Spentzos Films	1	6	2.236	2.236
5	Le Mepris	Neo Films	1	3	2.070	2.070
6	Rendez-Vous Chez Les Malawas	Weird Wave	1	10	2.005	2.005
7	The Producers	Summer Classics	1	5	1.771	1.771
8	Onward	Feelgood Ent.	16	13	1.012	15.166
9	Pinocchio	Odeon	2	7	689	7.466
10	Babyteeth	Odeon	1	3	671	671

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Τίτλοι τέλους για έναν από τους διασημότερους, ανατρεπτικότερους και καινοτόμους Αμερικάνους σκηνοθέτες των τελευταίων τριάντα ετών, τον Joel Schumacher, που έφυγε από την ζωή σήμερα σε ηλικία 80 ετών, μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στην Νέα Υόρκη το 1939, μετά από τις πρώτες του σπουδές στο Parsons New School For Design, μετέβει στο Λος Άντζελες για να ολοκληρώσει την φοίτηση του στο UCLA. Οι πρώτες του σεναριακές προσπάθειες καταγράφηκαν σε φιλμς όπως τα Sparkle, Car Wash και The Wiz, λίγο πριν αποφασίσει να περάσει πίσω από την κάμερα, για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην b-movie The Incredible Shrinking Woman (Η Γυναίκα που Ζαρώνει, 1981) με την Lily Tomlin. Η δεκαετία του 80 υπήρχε ιδιαίτερα επιτυχημένη για τον Schumacher, καθώς ταινίες του όπως τα St Elmo's Fire (Το Μπαράκι του Σαν Έλμο, 1985) με τους Rob Lowe, Demi Moore, Emilio Estevez, Ally Sheedy, το βαμπιρικό θρίλερ The Lost Boys (Τα Παιδιά της Νύχτας, 1987) με τον Kiefer Sutherland, τον Jason Patrick, τον Corey Haim και το πειραγμένο sci-fi Flatliners (Ταξιδιώτες στην άλλη ζωή, 1990) υπήρξαν από τις πλέον χαρακτηριστικές της συγκεκριμένης περιόδου.

Τα 90s μπήκαν για τον φημισμένο δημιουργό, δυναμικά, με το συγκινητικό δράμα Dying Young (Για Πάντα Νέοι, 1991) με τον Campbell Scott και την Julia Roberts, το κοινωνικού εκρηκτικού προβληματισμού Falling Down (Ξεχωριστή Μέρα, 1993) σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του Michael Douglas και τις δύο δικαστικές υποθέσεις των The Client (Ο Πελάτης, 1994) με το δίδυμο Susan Sarandon και Tommy Lee Jones και A Time To Kill (Η Ετυμηγορία, 1996) με ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών όπως οι Sandra Bullock, Sam Jackson, Matthew McConaughey και Kevin Spacey. Είναι η περίοδος που ο Schumacher θα αναλάβει να φέρει εις πέρας το διπλό σχέδιο της Warner για τα μπακ του μπακ επεισόδια του Σκοτεινού Ιππότη, στα Batman Forever (1995) και Batman & Robin (Μπάτμαν και Ρόμπιν, 1997) στα οποία πέρασε μια διαφορετική αισθητική, πιο καρτουνίστικη από εκείνη την μυστηριώδη του Burton.

Το μιλένιουμ θα βρει τον σκηνοθέτη σε δημιουργική ανάταση, καθώς σχεδόν κάθε χρόνο μια καινούργια του ταινία έφτανε στις αίθουσες. Πιο συγκεκριμένα το αγωνιώδες 8MM (Οκτώ Χιλιοστά, 1999) με τον Nicolas Cage, το κωμικού ύφους Flawless (Κανείς δεν είναι Τέλεια, 1999) με τον De Niro και τον Seymour Hoffman, το αντιπολεμικό Tigerland (Ετοιμασία Πολέμου, 2000) με τον Colin Farrell, η περιπέτεια Bad Company (Κακές Παρέες, 2002) με το ετερόκλητο δίδυμο Hopkins - Chris Rock, το αγωνιώδες Phone Booth (Τηλε...φονικός Θάλαμος, 2002) με τους Farrell, Whitaker και την φωνή του Sutherland, το αδικημένο biopic Victoria Guerin (Θανάσιμη Αποκάλυψη, 2003) με την Cate Blanchett, την πανάκριβη μεταφορά του Phantom Of The Opera (Το Φάντασμα της Όπερας, 2004), το μυστηριώδες The Number 23 (2007) με τον Jim Carrey. Οι τελευταίες του σκηνοθετικές προσπάθειες, ήταν σε μερικά επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς του Netflix, House Of Cards, αλλά και στο φιλόδοξο Trespass (2011) με το δίδυμο Kidman / Cage, που μάλλον πέρασε απαρατήρητο.

Από τους σκηνοθέτες που πέρασαν στην ματιά τους, την ιδιαιτερότητα της προσωπικής τους ζωής, ο Joel Schumacher, υπέγραψε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της νεότερης αμερικάνικης φιλμικής ιστορίας.

RIP

Ένα τραγούδι μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους; Μετά το Άντρες Έτοιμοι Για Όλα (The Full Monty) ο σκηνοθέτης Peter Cattaneo επιστρέφει με κοινωνική κομεντί Γυναικεία Υπόθεση (Military Wives), που όλα όσα αφηγείται βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά. Στην νέα του δημιουργία ο Βρετανός  καταπιάνεται με τις Χορωδίες των Στρατιωτικών Συζύγων, μία κίνηση που ξεκίνησε σαν ένα απλό χόμπι και κατέληξε να γίνει ένα Παγκόσμιο Φαινόμενο. Η ταινία διηγείται τις ιστορίες αυτών των γυναικών που με την δύναμη της αγάπης και της φιλίας στηρίζουν η μία την άλλη σε δύσκολες στιγμές ενώ οι άντρες τους υπηρετούν στο Αφγανιστάν.

Οι αρχηγοί της γυναικείας ομάδας του έργου, φέρουν τις πρωταγωνιστικές μορφές των Kristin Scott Thomas, Sharon Horgan, Emma Lowndes.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!