Movies Ltd

Φάτε τους, να τελειώνουμε!

του zerVo (@moviesltd)

Κι όμως από όλο αυτό το φωνακλάδικο, φραντσέζικο πατιρντί, ένα ανέκδοτο που σε κάνει να γελάς σπαρταριστά, παρέμεινε ολοζώντανο. Και φυσικά έχει σχέση με το πομπώδες παραμύθι περί της "πιο διασκεδαστικής κωμωδίας του καλοκαιριού", που κάθε εβδομάδα του θέρους ζωντανεύει, ανάλογα με την διανομή που ρίχνει στην μάχη το ταινιάκι. Και που επιτέλους επιβάλλεται κάποια βολά να πάψει. Εκτός κι αν έχουν καταλάβει, λανθασμένα φυσικά, οι προμότερ, πως απευθύνονται σε τίποτα πάνχαζους, που ενδεχόμενα θα ξεκαρδιστούν με ετούτου του είδους την σαχλαμάρα. Που για να ολοκληρώνουμε το καταστροφικό της ίντρο, να πούμε πως οι συμπατριώτες της, με τα εισιτήρια που έκοψαν, δεν κάλυψαν, ούτε το εν πέμπτο του συνολικού της κόστους, των (άκουσον, άκουσον) 13 εκατομμυρίων ευρώ!

Καινούργιος κύκλος για το δημοφιλές τηλεοπτικό ριάλιτυ "Ραντεβού στον άγνωστο κόσμο", που παρουσιάζει ο γοητευτικός και αέρινος Λεό Πολί, ξεκινά. Αυτή την φορά με προσκεκλημένους, τον διακεκριμένο, αν και σε δυσμένεια από το κανάλι του, άνκορμαν Ζουλιέν Γκοσέ Γκρανβίλ, την νευρωσική κτηνίατρο μιας εκκεντρικής εκπομπής για ζώα, Ναταλί Ντιλάκ, τον σταντ απ κομίντιαν Σαμ και τον ωραιοπαθή, όσο και αγαθοβιόλη ποδοσφαιριστή Κέβιν Κεφελέκ. Τέσσερα αστέρια της σόου μπιζ, που θα κληθούν να συμβιώσουν, κάτω από δύσκολες συνθήκες, στην άλλη άκρη του κόσμου, στον αφρικάνικο νότο, αντάμα με την μυστηριώδη και πρωτόγονη φυλή των Μαλάουα.

Εδώ καλά καλά, δηλαδή, ο καθένας δεν αντέχει τον εαυτό του και μάλιστα σε καταστάσεις φουλ κομφόρ, πως να συμβεί κάτι τέτοιο, ενόσω θα βρεθούν να κοιμούνται στο πάτωμα μιας πήλινης καλύβας, καταμεσίς της ερήμου, χωρίς καν τα απαραίτητα εφόδια και φυσικά άνευ τηλεπικοινωνιών, αφού η βασική προϋπόθεση συμμετοχής τους στο παιχνίδι, είναι να παραδώσουν κινητά και τάμπλετ κατά την αναχώρηση. Και φυσικά, σε όλη αυτή την περιπετειώδη τους βόλτα στο Άφρικα, πάντοτε πλάι τους βρίσκεται αναμμένη μια κάμερα, που τους τραβά, υποτίθεται σε μια προσπάθεια να εξυψώσουν στον λαουτσίκο που τους παρακολουθεί, το κοσμοπολίτικο ίματζ τους.

Αμ, δε! Η απουσία των υλικών αγαθών, αντάμα με τον φόβο για τους κατράμι αγρίους που τους έχουν περικυκλώσει, τάχιστα θα τους οδηγήσει στον τρόμο πως αργά ή γρήγορα θα τους ρίξουν στο τσουκάλι για να τους μαγειρέψουν. Και κάπου εκεί, ξεκινά η φάρσα, πάνω στην παρεξήγηση του ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ανθρωποφάγος. Οι λιπόσαρκοι ιθαγενείς με το παράξενο βλέμμα και την ακόμη πιο αλλόκοτη ντοπιολαλιά, φαντάζεσαι? Ούτε καν! Ανθρωποφάγα είναι τα μίντια και η ματαιοδοξία των συμμετεχόντων σε αυτά, να δείξουν πολύ πιο λαμπεροί, αστραφτεροί, ξεχωριστοί και ηρωικοί, από όσο μηδενικοί στην πραγματικότητα είναι.

Η αλήθεια είναι πως ο θεατής, τα μαλλιά του να μην τα χάσει από όσα παρακολουθεί στο πανί, τα βαστά από πολύ νωρίς στην "κομεντί", καθώς σχηματίζεται το τιμ των ανυποψίαστων εκδρομέων. Κι αν - ας πούμε - σχηματίζεται μια κάποια βάση αρνητικής κριτικής του θέματος, προς τα αδηφάγα ΜΜΕ, η εξέλιξη από την στιγμή που η τετράς νιώθει πως προορίζεται για μεζές, περνά σε μια άλλη σφαίρα, παντελώς ανάρμοστη και γελοία. Η οργάνωση μιας εκτός πάσης λογικής απόδραση από το χωριουδάκι, θα τους οδηγήσει όλους στο μέσον της καυτής ξεραΐλας, εκεί που οι κίνδυνοι παραμονεύουν. Νερό μηδέν, σκιά καθόλου, φίδια, δηλητηριώδη ζουζούνια, λιοντάρια, γκρεμνοί. Και όλα αυτά εν μέσω ενός ακατάπαυστα θορυβώδους πανζουρλισμού, σαν βγαλμένου από τα χειρότερα μουτζαλιασμένα καρτούν, που σου τριβελίζει τα αυτιά με μανία, λες και αυτά διεκδικούν τα πρωτεία της ταλαιπωρίας, από όσα θωρούν τα μάτια.

Κι αν δυο μέλη της ομάδος, ο Christian Clavier και ο Michael Youn, το έχουν στο πρόγραμμα τους, να λαμβάνουν μέρος σε μια τέτοια ανοησία, τουλάχιστον μια φορά ετησίως, δεν συμβαίνει το ίδιο με πιο αξιόλογους πρωταγωνιστές, σαν την Testud και τον Bedia, που έχουν δείξει πιο σοβαροί στις επιλογές τους, κατά το παρελθόν. Εκτός τόπου και χρόνου, ο συνδετικός χαρακτήρας του παρουσιαστή Pascal Elbe, κομμάτι κι αυτός ενός πολυλογάδικου και εκνευριστικού σεναρίου, που σκηνοθετείται στο πόδι, από τον και πάλι ανίδεο μαστροχαλαστή James Huth, ο οποίος πετυχαίνει να μας σερβίρει την χειρότερη τρικολόρ κομεντί αυτού, του τόσο δύσκολου και ιδιόμορφου, φιλμικού καλοκαιριού. Δεν θα το αντέξω να υπάρχει κι άλλη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Weird Wave!

Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο έρωτας δεν είναι τυφλός, έχει ψυχολογικά

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 4 Σεπτεμβρίου του 1961 στην πόλη Νιγί (πολύ κοντά στο Παρίσι) Γάλλος σκηνοθέτης. Αυτή είναι η έκτη από αυτές που βρήκαν διανομή στη χώρα μας. Οι προηγούμενες πέντε είναι οι εξής: «Όταν λείπει ο γάτος» (Chacun cherche son chat, 1996), «Euroflirt» (L'auberge espagnole, 2002), «Paris» (2008), «Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν» (Casse-tete chinois, 2013) και η προηγούμενή του «Επιστροφή στη Βουργουνδία» (Ce qui nous lie, 2017). Μάλιστα, το πρωταγωνιστικό δίδυμο της τελευταίας του ταινίας πρωταγωνιστούσε και στην προηγούμενη ταινία του Cédric Klapisch – γενικώς, του αρέσει να συνεργάζεται με τους ίδιους ηθοποιούς, πχ με τον Romain Duris, τον οποίο ο ίδιος ανακάλυψε, έχουν συνεργαστεί σε επτά ταινίες.

Η ταινία Μόνοι στο Παρίσι (Deux moi) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ γαλλόφωνου σινεμά της Αγκιγιέμ πέρσι τον Αύγουστο. Και ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Globes de Cristal (το γαλλικό αντίστοιχο των Χρυσών Σφαιρών) για τους βασικούς πρωταγωνιστές της.

Η υπόθεση: Ρεμί και Μελανί. Δύο νέοι άνθρωποι στο κατώφλι των 30 τους χρόνων, που ζουν στο σύγχρονο Παρίσι. Ο Ρεμί δουλεύει στην τεράστια αποθήκη μιας εταιρίας τύπου Amazon. H Μελανί εργάζεται ως ερευνήτρια σε μια εταιρία που προσπαθεί να βρει ένα αποτελεσματικό φάρμακο κατά του καρκίνου. Εκείνος δεν μπορεί να κοιμηθεί εύκολα. Εκείνη δεν μπορεί να ξυπνήσει εύκολα. Και οι δύο πάσχουν από κατάθλιψη. Και οι δύο πάσχουν από μοναξιά.

Και οι δύο προσπαθούν να βρουν σύντροφο μέσω... ηλεκτρονικών εφαρμογών: του Tinder και του Facebook. Και οι δύο προσπαθούν να βρουν λύση στα προβλήματά τους επισκεπτόμενοι ψυχολόγους. Και οι δύο ψωνίζουν από το ίδιο τοπικό σούπερ μάρκετ, το οποίο διευθύνει ένας πανούργος Άραβας. Και οι δύο ζουν στον ίδιο δρόμο, σε διαφορετικές πολυκατοικίες αλλά τους χωρίζει απλώς μια μεσοτοιχία. Δεν προσέχουν ο ένας τον άλλο παρά το γεγονός ότι βρίσκονται τόσο κοντά. Υπάρχει πιθανότητα οι πορείες τους, αν και φαίνονται παράλληλες, εντέλει να συμπέσουν;

Η άποψή μας: Γράφω το κείμενο για τούτη την ταινία ακούγοντας το νέο άλμπουμ των I Break Horses – αυτήν τη στιγμή συγκεκριμένα περνάει από τα ηχειάκια του λάπτοπ ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το «Baby You Have Travelled For Miles Without Love In Your Eyes» - και, κοίτα κάτι πράματα, μια χαρά κολλάει με την ταινία. Μια ταινία που ο πρωτότυπος τίτλος της θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «Δύο εγώ». Με την έννοια, δύο ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, όχι δύο εγωιστές βρε, αμάν. Δύο νέοι άνθρωποι, που κουβαλάνε στις αδύνατες πλάτες τους όλο το βάρος του κόσμου.

Μην φανταστείτε τίποτα ακραία δραματικό. Εκείνος, έχει ως χαίνουσα πληγή μέσα του μια οικογενειακή τραγωδία από τα παιδικά του χρόνια. Από την άλλη, η συνείδησή του δεν του επιτρέπει να νιώθει «ευτυχισμένος» όταν κατορθώνει να είναι ένας από τους ελάχιστους υπαλλήλους στη δουλειά του, που καταφέρνει να μην απολυθεί. Χωρίς να (φαίνεται να) έχει κάποιο ιδιαίτερο προσόν σε σχέση με τους άλλους. Έτσι κι αλλιώς, δουλειά ανειδίκευτου κάνει – και πριν και μετά. Εκείνη, δεν αποδέχθηκε ποτέ το τραύμα του χωρισμού των γονέων της. Και κατηγορεί τη μητέρα της γι' αυτό. Νιώθει – όχι sometimes αλλά always – «like a motherless child», που λέει και το τραγούδι.

Παιδικά τραύματα και για τους δύο λοιπόν, με έδρα την οικογένεια. Ένα το κρατούμενο. Δύο: αποξένωση. Δυσκολία επικοινωνίας. Αδυναμία ανεύρεσης ουσιαστικού αισθηματικού – ερωτικού ταιριού (sic). Μιλάμε, στα όρια του «Unlovable», που έλεγαν και οι Smiths τα παλιά εκείνα χρόνια. Και στο σήμερα του φιλμικού σύμπαντος, η εύκολη, ίσως και η μόνη λύση, είναι τα dating apps. Απρόσωπη αξιολόγηση, σύστημα με αστεράκια, «thank you, next» και πάει λέγοντας. Πώς να καλυφθείς συναισθηματικά; Θα μου πεις και χωρίς τα app ρουλέτα είναι το dating, πριν τις εξάρες θα φέρεις πολλές, πολλές φορές ασόδυα, έτσι είναι. Ίσως μάλιστα ο κυνισμός να σε προφυλάσσει – ωπ, να το ρήμα που όλους μας κρατάει safe. Και ο ρομαντισμός κύριε; Και το φλερτ; Και το κυνήγι; Πφ, παράπλευρες απώλειες. Λέω εγώ τώρα.

Τεςπα, το βασικό είναι ότι οι δύο αυτοί νεαροί θα βρεθούν στην καρέκλα του ψυχαναλυτή. Εκείνος είναι πολύ επιφυλακτικός στην αρχή και δύσπιστος. Εκείνη πιστεύει πως θα βοηθηθεί όντως. Και ναι, βοηθιούνται και οι δυο. Γιατί αυτό που ανακαλύπτουν εντέλει – κι εδώ βρίσκεται και η κεντρική ιδέα της ταινίας – είναι πως αν δεν αγαπήσουν τον εαυτό τους, δεν πρόκειται να αγαπήσουν άλλους ή να αγαπηθούν, έτσι όπως βαθιά το επιθυμούν. Γιασάν ο μάγκας και να χαρώ εγώ. Το θέμα είναι πως ο Klapisch φτάνει εκεί που θέλει μέσω μποτιλιαρισμένης Πανεπιστημίου. Για μια διαδρομή 15 λεπτών κάνει δύο ώρες!

Δεν αμφισβητώ τον ουμανισμό του ούτε τα αγαθά του κίνητρα. Απλά, η ταινία του έχει την αίσθηση του παλιακού. Ιδίως σε ότι αφορά το κομμάτι του σύγχρονου dating μοιάζει με τον θείο που στις οικογενειακές συγκεντρώσεις λέει «εγώ θα κάτσω εδώ, μαζί με τη νεολαία». Κάθεται αλλά προφανώς έχει μαύρα μεσάνυχτα για τη νεολαία. Αμ το άλλο; Εκεί που μια συνάδελφος του Ρεμί υποστηρίζει πως υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί στους οποίους αρέσουν τα χάμπουργκερ, αυτοί στους οποίους αρέσουν τα τζίζμπεργκερ και αυτοί στους οποίους αρέσουν τα τσίκεν νάγκετς, οι κοτομπουκιές ντε. Μον ντιε! Βαθύ. Ντιπ.

Σκηνές τρυφερές, όπως εκείνη με τη γατούλα (έχει κόλλημα ο σκηνοθέτης με τις γάτες) ή εκείνη με το «Histoire d'un amour» που τραγουδάει εκείνη στο μπάνιο κι ακούει εκείνος στο διαμέρισμά του χάνονται σε έναν κυκεώνα δροσερής μπαναλιτέ. Και οι ηθοποιοί, μια χαρά τα πάνε αλλά δεν έχουν σενάριο γερό, δυνατό, για να πατήσουν. Με άνεση ξεχωρίζει ο François Berléand στο ρόλο του ψυχαναλυτή που είναι να βγει στη σύνταξη. Ο Simon Abkarian προσπαθεί να φέρει λίγη ζωή στο ρόλο του ιδιοκτήτη του σούπερ μάρκετ αλλά θάβεται κάτω από τον κλισέ χαρακτήρα που αναγκάζεται να υποδυθεί. Αυτή δεν είναι μια κακή ταινία per se. Είναι μια ταινία που πασχίζει να γίνει ενδιαφέρουσα. Πασχίζει, όμως, πολύ. Κι εντέλει, δεν τα καταφέρνει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!

Η Δική μου Καλοσύνη Εξαντλήθηκε Νωρίς

του gaRis (@takisgaris)

Ζούμε την εποχή όπου η τηλοψία ή πιότερο, η στρημοψία βαράει λιμιτάπια. Τώρα δα με τον κορωναϊό οι αίθουσες άρχισαν εντελώς αναμενόμενα να βαρούν μπιέλα. Αλλού κίνησα να το πάω, αλλού με πήγε μόνο του. Το ζητούμενο ένα και το αυτό: Έχει θέση το The Kindness of Strangers στους ούτως ή άλλιώς κατατρεγμένους σινεμάδες; Και έτι παραπέρα: Εάν ήσουνες Netflix, πόσο θα ποντάριζες στο έσχατο δαύτο πόνημα της Lone Scherfig που άνοιξε την περσινή Berlinale, όταν μια εύκολη ματιά πιάνει τόνους προβλέψιμης δραματουργικής διαπλοκής, μιας πλειάδας χαρακτήρων, που υποτίθεται διατρανώνουν της αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης, με έναν τρόπο αμήχανα, τάχαμου ρεαλιστικό και συναισθηματικά γληγορομπούχτιστο;

Νέα Υόρκη, Μανχάταν, μουντό και βροχερό, πρώτη χαμένη ευκαιρία για μαγικό ρεαλισμό, μη φανταστείς μεγάλα πράματα, ασούμε κάτι-σαν Garry Marshall ή Richard Curtis ξερω γώ ensemble cast να διασταυρώνει πορείες σε πολυσύχναστο αστικό τοπίο. Ούτε καν. Εδώ υπάρχει PG δράμα με ενοχλητικό score που παραπέμπει σε όσους (όχι εντελώς δικαιολογημένα) εμίσησαν με πάθος το Extremely Loud & Incredibly Close. Μια δυσπίστευτη geekιά λουζεράδων που ψάχνουν συγχώρεση - λύτρωση - επιβεβαίωση.

Η μάνα με τα δυο αγόρια (Zoe Kazan) που τρέχει από το Buffalo στο Big Apple χωρίς φράγκο για να κρυφτεί από τον abuser μπάτσο - σύζυγο. O φυλακόβιος (Tahar Rahim) που τρέχει με τον μπάκουρα δικαιόρο του (Jay Baruchel) σε support meetings όπου αρχηγεύει ταλαίπωρη νοσοκόμα επειγόντων (Andrea Riseborough) χωρίς προσωπική ζωή. Ο παρακμιακός ρωσικής καταγωγής εστιάτορας (Bill Nighy) που προσλαμβάνει τον φυλακόβιο μπας και του αναστήσει το μαγαζί. Ο απροσάρμοστος αφελούλης νεαρός (Caleb Landry Jones) που χάνει τη μια δουλειά πίσω από την άλλη.

Η μόλις 60άρα Scherfig, η οποία μοίρασε υπόσχεσες με το Dogme 95 Italian for Beginners (2000) για να τις πραγματοποιήσει με το οσκαρικότατο An Education (2009), έφθασε μεν μέχρι το 2016 ικανοποιητικά με το female empowerment εποχής Their Finest, όμως εδώ τσαλαβουτάει στα αβαθή ύδατα όλων δαύτων των χειμωνιάτικων ταινιών που διδάσκουν ψυχολογία για dummies. Τουλάχιστον φαίνεται ενθαρρυντικό πως αυτή δωνά τη γλύτωσε από τον ατζέντη του Will Smith. Το ρωσικό αξάν του (επίσης συμπαραγωγού) Bill Nighy συναγωνίζεται τη φλατ ερμηνεία του Rahim σε προχειρότητα ενώ η περσόνα που υποδύεται ο Landry Jones γκελάρει άσχημα με το δραματικό υπόστρωμα που παράσχουν οι προσωπικές ιστορίες των δυο γυναικών.

Η Zoe Kazan (The Big Sick) βγάζει συμπόνοια και εφηβική αποφασιστικότητα, με την Andrea Riseborough (τη θυμάσαι πόσο έξοχα έπαιξε στο Birdman;) να βγάζει τη σωστή δόση συμπιεσμένου ψυχισμού που ευλόγως συναντάται στις βλοσυρές μεγαλουπόλεις όπου εγκαταβιώνουμε ναούμ. Δεν είναι κακή η Lone Scherfig όταν διασκευάζει σενάρια. Με το δικό της όμως αν με ρωτήσεις πως τα πάει, όχι και τόσο καλά. Η Καλοσύνη των Ξένων έχει τις αναμενόμενα πιασάρικες ευγενείς (wink) προθέσεις αλλά δυστυχώς η δική μου εξαντλήθηκε νωρίς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Odeon!

Έχοντας εκτοξεύσει το σταρικό της επίπεδο στα ύψη την χρονιά που διανύουμε, κυρίως λόγω της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του Invisible Man, η Elizabeth Moss, λίγο πριν την δούμε στην μεγάλη οθόνη στις καινούργιες δημιουργίες των Wes Anderson και Taika Waititi, ανακοινώθηκε ως η πρωταγωνίστρια μιας ακόμη φιλόδοξης διεθνούς παραγωγής. Πρόκειται και πάλι, μετά από τον Αόρατο Άνθρωπο, για μια ταινία μεταφυσικού τρόμου, που φέρει τον τίτλο Run Rabbit Run και έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει η Αυστραλή Daina Reed. Γεγονός που αυτόματα σημαίνει επανένωση με την ντιρέκτορα στο ίδιο πλατό για την ξανθομάλλα σταρ, αφού στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί σε αρκετά επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς The Handmaid's Tale.

Στο φιλμ, το σενάριο του οποίου υπογράφει η Hannah Kent (Burial Rites) η Moss υποδύεται την Σάρα, μια ορθολογίστρια γυναικολόγο, που ακολουθεί απαρέγκλιτα τους φυσικούς κανόνες κατά την εξάσκηση του επαγγέλματος της. Τα πράγματα για εκείνη θα περιπλακούν, όταν θα αναγκαστεί να δικαιολογήσει την μυστηριώδη συμπεριφορά της νεαρότερης της κόρης, Μία και η γιατρός θα υποχρεωθεί να ανασκευάσει τα πιστεύω της προκειμένου να αντιμετωπίσει μια μεταφυσική δύναμη από το παρελθόν. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη από τις συμπαραγωγούς της Carver Films και της XYZ Films πότε θα εκκινήσουν τα γυρίσματα, αν κι αυτό θα έχει άμεση σχέση με τo πότε κάτι τέτοιο θα κριθεί ασφαλές και πάλι από τον παγκόσμιο φορέα υγείας.

Nobody Wins Solo! Ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή, ο δημοφιλής ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού, να αποτελέσει την βάση μιας κινηματογραφικής παραγωγής, τιγκάτης στο γκλίτερ και την λάμψη του θεσμού. Κάτι τέτοιο πραγματοποιείται στην μουσική κομεντί Eurovision Song Contest που έρχεται με τον υπότιτλο The Story Of Fire Saga, που υπογράφει σκηνοθετικά o David Dobkin που δικά του φιλμς είναι τα 52nd St. Serenade, Clay Pigeons, Shanghai Knights, Wedding Crashers, Fred Claus, The Change-Up και The Judge. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται το Ισλανδικό ντουέτο των Fire, που αποτελούν ο τραγουδιστής Λαρς και η όμορφη Ζίγκριτ, που καλείται να εκπροσωπήσει την πατρίδα του, στο πιο φημισμένο μουσικό ιβέντ του κόσμου. Μια ευκαιρία που επιτέλους θα τους δοθεί μετά από αμέτρητες αποτυχημένες προσπάθειες και που θα αποδείξει πως κάθε όνειρο που αξίζει να έχεις, είναι εκείνο που αξίζει να παλέψεις.

Εκτός από το δίδυμο των Will Ferrell και Rachel McAdams, που ορίζουν το γκρουπάκι των Σκανδιναβών στην μεγαλύτερη λάιβ εμφάνιση της καριέρας τους, στο φιλμ συμμετέχουν και οι Dan Stevens, Pierce Brosnan, Demi Lovato, Jamie Demetriou, Natasia Demetriou και Ólafur Darri Ólafsson.

Στις δικές μας αίθουσες? Αποκλείεται! Στις 26 Ιουνίου 2020 σε stream από το Netflix!

Το σήμα κινδύνου, θα είναι μόνο η αρχή! Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου του Λοκάρνο, έρχεται το θρίλερ αγωνίας, 7500, που αποτελεί το δημιουργικό ντεμπούτο του Γερμανού σκηνοθέτη Patrick Vollrath. Μια ακόμη ημέρα ρουτίνας, στο κόκπιτ του airbus ξημέρωσε για τον νεαρό συγκυβερνήτη Τομπάιας, μέλος του πληρώματος της πτήσης από το Βερολίνο στο Παρίσι, μαζί με τον έμπειρο πιλότο Μάικλ και την αεροσυνοδό και κοπέλα του, Γκιοκσέ. Ελάχιστες στιγμές μετά την απογείωση όμως, πάνοπλοι τρομοκράτες, θα επιτεθούν στους ανυποψίαστους επιβάτες και αφού τραυματίσουν τον κυβερνήτη, θα επιχειρήσουν να εισβάλουν στην καμπίνα του. Καταφέρνοντας να τους κρατήσει μακριά από το πιλοτήριο ο Τομπάιας, θα ξεκινήσει μαζί τους πόλεμο, που θα έχει σαν αποτέλεσμα, την εν ψυχρώ εκτέλεση αθώων ομήρων. Και θα κληθεί να πάρει αποφάσεις άμεσες, που αφορούν στην επιβίωση όλων των υπολοίπων επιβαινόντων στην πτήση.

Πέρασμα σε ρόλο περιπετειώδη για τον πάντοτε εξαιρετικό Joseph Gordon Levitt, που εδώ υποδύεται τον προβληματισμένο συγκυβερνήτη, που ηγείται ενός διεθνούς καστ αποτελούμενου από τους Carlo Kitzlinger, Aylin Tezel, Aurélie Thépaut, Murathan Muslu, Omid Memar και Passar Hariky.

Στις δικές μας αίθουσες? Αποκλείεται! Στις 19 Ιουνίου 2020 σε stream από την Amazon Original!

Spike’s Joint Matters

του gaRis (@takisgaris)

Έχω τη μεγάλη ικανοποίηση να αναφέρω ότι επιτέλους έχουμε την πρώτη δυνατή ταινία της εποχής του κορονοϊού, εντός του 2020, με τα Όσκαρς να κάνουν ταυτόχρονα την απονενοημένη κίνηση να πάνε 2 μήνες πίσω, μήπως και κάνουνε σεφτέ. Ο Spike Lee, φουριόζος μετά την τελευταία θριαμβευτική επιστροφή του (BlacKkKlansman) και τη δικαίωση με το χρωστούμενο όσκαρ σεναρίου (από το ακόμη αξεπέραστο Do the Right Thing), έρχεται ξανά, ως άλλος Michael Moore της μυθοπλασίας, για να ζητήσει τα χρωστούμενα από τις λευκεπίλευκες αμερικανικές κυβερνήσεις και τον συστημικό τους ρατσισμό, από τον πόλεμο του Βιετνάμ ως τις εσχατιές του Black Lives Matters, όπως ζωντανά παρακολουθούμε καθημερινά μετά την ανθρωποκτονία του George Floyd, 25 Μαΐου στη Μινεάπολις. Κι αν ο Dave Chappelle (black comedian βραβευμένος με Mark Twain Award) στο 8.46 (όσα και τα λεπτά που το γόνατο του δολοφόνου αστυνομικού βυθιζόταν στο λαιμό του Floyd μέχρι να τον στείλει στο θάνατο) stand up special του περιγράφει την οργή διαφυλετικής αντίδρασης που ξεχύθηκε στους δρόμους παγκοσμίως, Ο Spike φκιάνει ένα ακόμη jointπου χτυπά κόκκαλο, υπογράφοντας μια ταινία που βρίσκεται κοντά στον Tarantino όσο ποτέ άλλοτε.

Το Da 5 Bloods είναι η επιστροφή των τεσσάρων επιζώντων, βετεράνων του ‘Νάμ, στον τόπο των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τον χαμένο πόλεμο, τον αχρείαστο πόλεμο-όνειδος για την αστερόεσσα. Οι Paul (Delroy Lindo), Eddie (Norm Lewis), Mel (Isiah Whitlock Jr.) και Otis (Clarke Peters) αναζητούν το λείψανο του ήρωα - αρχηγού - πνευματικού καθοδηγητή Stormin’ Norman (Chadwick Boseman, ορθά κασταρισμένος αν και η έλλεψη de-aging αποπροσανατολίζει στα φλάσμπακς) και συνάμα τις κλεμμένες από τον αμερικανικό στρατό ράβδους χρυσού. Μια πανέξυπνη, κλέψας - του - κλέψαντος παραβολή που συνεχώς αναπαράγει εδώ ο διοπτροφόρος μάγιστρος του πολίτικαλ μπλαξπλοϊτέσιον: Οι μαύροι στρατιώτες, 11% μόλις επί του συνολικού πληθυσμού, αποτελούν το 32% του εκστρατευτικού σώματος, με ελάχιστους μικρο-αξιωματικούς και πάντα την πρώτη γραμμή του ολέθρου. Οι καταδυναστευόμενοι εντός Αμερικής, βορά των Βιετκόνγκ, υπερασπιζόμενοι μια επιδρομή με ναπάλμ και εκατομμύρια ντόπιους αμάχους νεκρούς. Μισό αιώνα αργότερα, οι επιζήσαντες, σε φουλ PTSD κατάστα, συνομιλώντας αγκαλιά με τα φαντάσματα του πολέμου, επιστρέφουν να αρπάξουν χρυσάφι-δικαίωσης-αποκατάστασης.

Όμως τα πράγματα θα περιπλεχθούν έτι πιότερο, με το γιο του Paul, David (Jonathan Majors) να προστίθεται στο κάδρο διεκδικώντας μερτικό, κυρίως από την αγάπη του μαστιζόμενου από ενοχές και πίκρα, υποστηρικτή του Trump, πατέρα του και μια παρέα λευκών ΜΚΟάδων που εξειδικεύονται στην ναρκαλίευση, ιδιότητα που θα αποδειχθεί χρήσιμο εργαλείο στην οδύσσεια της παρέας μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα. Ο Θησαυρός της Σιέρρα Μάντρε, αναφορές από την Αποκάλυψη Τώρα ως το Ράμπο, ευθυτενής αναπαραγωγή της γουέστερν αφήγησης και με σπαρταριστούς διαλόγους βγαλμένους από το ταραντινικό σύμπαν, ένα κοκτέιλ περίπου 2 ½ ωρών για το στρημάδι-γίγαντα του Netflix, που ξεχειλώνει φορές για να αποζημιώσει με μια ερμηνεία τύπου βασιλιά Lear, στα χνάρια του D.D. Lewis στο There Will Be Blood από τον μονιμά θεσπιέα (για τέταρτη φορά σε joint του Lee) Delroy Lindo. O άρχοντας καθηλώνει, σπαράζει, σε μαγκώνει θυμίζοντάς σου πως η τέλεια Samuel L. Jackson ερμηνεία θα μπορούσε να είναι, αν αγκυροβολούσε δυο παλάμες πιο κάτω από το ύψος του προσώπου, εκεί όπου αγκομαχά μια καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Το ensemble έξοχο, τα Marvin Gaye μουσικά περάσματα εύστοχα, όπως και μερικά απολαυστικά τράκιν σότς.

Δεν περιμένεις αντικειμενικότητα και αποφυγή κηρύγματος από τον Spike, κορόιδο δεν πιάνεσαι εσύ. Η Αμερική τρώει τις σάρκες της, εν μέσω πανδημικού λοιμού και ρατσιστικών ανομημάτων που καταδεικνύουν πως θα έχουμε μια ακόμη αξέχαστη προεδρική εκλογή το φθινόπωρο. Το Da 5 Bloods είναι μια κραυγή αγωνίας για την εμπειρία του να ζεις ως μαύρος σε μια υπερδύναμη που σου συμπεριφέρεται ως εκ προοιμίου δυνάμει εγκληματία. Αν τα όσκαρ αποδίδονταν με βάσει το βαθμό στον οποίο το καλλιτεχνικό έργο βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση και ταύτιση με τα κοινωνικά δρώμενα ΤΩΡΑ, ο Lee (παρά τις αφηγηματικές του περικοκλάδες) θα έπρεπε να στεφθεί τροπαιούχος άνευ αγώνος. Και η κινηματογραφική χρονιά κατουσίαν μόλις άνοιξε αυλαία.

Στις δικές μας αίθουσες? Netflix και ξερό ψωμί!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Pinocchio	Odeon	1	24	4.787	4.787
2	Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς	Αργοναύτες	15	19	4.387	18.729
3	Wasp Network	Spentzos Films	1	12	3.388	3.388
4	Fête De Famille	Tanweer	1	12	2.032	2.032
5	Doubles Vies	Weird Wave	2	7	1.023	5.369
6	Gazon Maudit	Rosebud 21	1	5	958	958
7	Sir	Feelgood Ent.	1	3	697	697
8	Onward	Feelgood Ent.	15	6	477	14.075
9	The Gentlemen	Odeon	20	10	405	61.105
10	Jojo Rabbit	Odeon	21	4	351	35.300

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Πώς είναι να αγαπάς σαν να μην έχεις τίποτα να χάσεις;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από το Dogtooth στο Babyteeth, ένα τσιγάρο δρόμος

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Shannon Murphy. Έχει γυρίσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους και μπόλικα επεισόδια σε τηλεοπτικές σειρές. Μάλιστα, μετά το πέρας των γυρισμάτων της ταινίας της, γύρισε και δύο επεισόδια για την πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Killing Eve» (για την τρίτη σεζόν της συγκεκριμένα). Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η Rita Kalnejais, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό της έργο. Το θεατρικό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2012 σε μια sold-out σεζόν στο «Belvoir Street Theatre» του Σίδνεϊ.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Κέρδισε μια σειρά από βραβεία, το πιο σημαντικό από τα οποία ήταν εκείνο για την ερμηνεία του Toby Wallace, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Marcello Mastroianni για καλύτερο νέο ή νέα ηθοποιό.

Η υπόθεση: Η Μίλα είναι μια έφηβη που, φαινομενικά, δεν διαφέρει σε τίποτε από κάθε άλλη έφηβη, οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο. Όταν συναντά τον Μόζες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την αρνητική στάση των γονιών της απέναντι στην προοπτική μιας σχέσης μεταξύ τους. Τόσο ο ψυχίατρος πατέρας της, Χένρι όσο και η ταλαντούχα (πρώην) πιανίστρια μητέρα της, Άννα, θέλουν κάτι πολύ καλύτερο για το παιδί τους. Άλλωστε, ο Μόζες στα μάτια τους αλλά και στα μάτια των πάντων στην μικροκοινωνία των περιχώρων του Σίδνεϊ όπου ζει, είναι απλά ένα πρεζόνι - βαποράκι, που μάλιστα έχει εκδιωχθεί από την οικογένειά του: τι άλλο εκτός από πάρα πολύ κακή επιρροή θα μπορούσε να είναι για την Μίλα;

Στα μάτια της Μίλα, όμως, είναι αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Είναι ατρόμητος. Είναι ελεύθερος. Και τον θέλει στη ζωή της. Όση της έχει απομείνει δηλαδή: η Μίλα είναι σοβαρά άρρωστη καθώς πάσχει από επιθετικότατο καρκίνο. Η γνωριμία της με τον Μόζες θα την αναστατώσει. Θα τον ερωτευθεί. Θα δυναμώσει μέσα της τη σπίθα για ζωή. Και θα καταλάβει πως δεν έχει τίποτε να χάσει. Μόνο να διεκδικήσει με φόρα όσα βίαια της απαγορεύει η επάρατος. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να παρασύρει όλους τους ανθρώπους γύρω της στη δίνη της. Κι όπου βγάλει...

Η άποψή μας: Τρομερή ταινία. Υπέροχη ταινία. Πανέξυπνη ταινία. Και αστεία και λυπητερή. Να σκας στα γέλια και να σε πιάνουν τα ζουμιά. Πατάει πάνω σε κάτι που έχουμε συναντήσει εκατομμύρια φορές – στο σινεμά, στη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή – και το παρουσιάζει τόσο φρέσκο, τόσο διαφορετικό, τόσο ενδιαφέρον. Καθόλου δεν φαίνεται ότι το σενάριο βασίζεται πάνω σε θεατρικό: το όλον είναι εντελώς κινηματογραφικό. Καθόλου δεν φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η δημιουργός της: δείχνει τόσο σίγουρη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που ακόμα και μερικά μικρά σφαλματάκια, της τα συγχωρούμε.

Στα χέρια κάποιου άλλου, που θα είχε ως στόχο την συναισθηματική ποδηγέτηση του κοινού του, θα είχαμε υλικό για ένα ξεφτιλισμένο και εξευτελιστικό μελόδραμα. Όχι εδώ, όμως. Εδώ υπάρχει χώρος για χιούμορ (η σκηνή της ληστείας είναι απολαυστική). Εδώ υπάρχει χώρος για ενσυναίσθηση. Εδώ υπάρχει χώρος για σπαραγμό (η σκηνή στην παραλία). Εδώ υπάρχει χώρος για... μαγικό ρεαλισμό: κάποια πράγματα δεν στέκουν, δεν εξηγούνται, κι όμως τα αποδεχόμαστε (πχ, ο πιτσιρίκος βιολιστής). Εδώ υπάρχει χώρος για πειραματισμό. Για ανθρωπιά. Για μια μοντέρνα γραφή, που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εντελώς σύγχρονη αλλά και μυστηριωδώς άχρονη.

Εδώ υπάρχει χώρος για σπάσιμο των κλισέ: δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί δράμα με καρκίνο χωρίς μία σκηνή σε νοσοκομείο ή με γιατρούς. Εδώ υπάρχει χώρος για εξαιρετικές ερμηνείες. Συνηθίζουμε να το λέμε συχνά αυτό για τις ερμηνείες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, πραγματικά, θα πάθετε πλάκα! Το βασικό κουαρτέτο κεντάει. Η 20χρονη Eliza Scanlen είναι αποκάλυψη και θα μας απασχολήσει τα μάλα στο μέλλον. Ίσως να την προσέξατε ήδη στις Μικρές Κυρίες, στο ρόλο της μικρής αδελφής – κι εκεί με αγάπη για τη μουσική, κι εκεί με μοίρα κακιά. Έπαιζε και στα τηλεοπτικά «Αιχμηρά αντικείμενα» - κι εκεί ήταν σπουδαία ως το φρικιό – αδελφή της Amy Adams με... θεματάκια με τα δόντια! Με παρουσιαστικό που μοιάζει πολύ με εκείνο της Alison Pill (θα μπορούσαν να παίξουν τις αδελφές – γνώμη μου) είναι και ατρόμητη και σαγηνευτική και θαρραλέα και εύθραυστη και όταν σπάει τον τέταρτο τοίχο και μας μιλάει με τα μάτια, μας μιλάει, τέλος.

Ο Toby Wallace, που παίζει τον Μόζες, είναι χαρισματικός. Υπέροχος, φοράει με άνεση και χωρίς επιτήδευση τη φόρμα του παρεξηγημένου κωλόπαιδου με την τρυφερή καρδιά, την αμπαρωμένη κάτω από τόνους ντεμέκ κυνισμού και αδιαφορίας. Είναι ο καταλύτης. Και οι ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς της Μίλα είναι τρο-με-ροί! Τόσο ο πάντα σπουδαίος Ben Mendelsohn όσο και η Essie Davis, που για μένα είναι απλά μια από τις καλύτερες ηθοποιούς στον κόσμο αυτήν τη στιγμή: έχουν σκηνές που είναι συγκλονιστικοί. Από την αρχή, με το άχαρο ζευγάρωμά τους, μέχρι το συνταρακτικό φινάλε. Τους έλαχε να διαχειριστούν τον χειρότερο εφιάλτη για κάθε γονέα και δεν ξέρουν τι να κάνουν, τι να πουν, πώς να προστατέψουν την λατρεμένη τους κόρη, ανήμποροι, μπερδεμένοι, πανικοβλημένοι, χαπακωμένοι.

Ακόμα και οι βινιέτες που μπαίνουν είναι σούπερ, ακόμα και το μεταλλαγμένο «Golden Brown» που ακούγεται είναι σούπερ, το φινάλε δε, άστα: κλάμα (κυριολεκτικά). Η ταινία έχει ρυθμό, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι παράξενα ποπ, το σάουντρακ θα το ερωτευθείτε. Κατά μία έννοια, μιλάμε για το μεγαλύτερο, πιο ώριμο, πιο μεστό, πιο ουσιαστικό αδελφάκι του «Me and Earl and the dying girl»... Η Μίλα βιώνει ό,τι πιο όμορφο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος – τον πρώτο της έρωτα – που όμως μέλλει να είναι και ο τελευταίος της. Είναι 16 χρονών, ωριμάζει απότομα, μα είναι ακόμα παιδί: απόδειξη, ο νεογιλός της, που – πράμα παράξενο – ακόμα βρίσκεται στο στόμα της, παρά την ηλικία της.

Δεν θα χρειαστεί να καταφύγει σε κάτι βίαιο, όπως η Αγγελική Παπούλια στον «Κυνόδοντα», προκειμένου να διεκδικήσει το διαβατήριο για την ελευθερία της. Κι όμως, ο εγκλωβισμός θα παραμείνει: το πορτ μπαγκάζ μπορεί να είναι ένα μεταμοντέρνο φέρετρο, σωστά; Αυτό στο οποίο διαφοροποιείται είναι στο πως η Μίλα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει κάποιον άλλο: τον Μόζες. Καθώς ο Μόζες μπατάρει ανάμεσα στην ελπίδα για κάτι καλύτερο και την απελπισία της πραγματικότητάς του, η Μίλα του δείχνει πως μπορεί να επιλέξει με σιγουριά. Σίγουρα μία από τις ταινίες που θα σημαδέψουν την τόσο παράξενη εφετινή κινηματογραφική σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Cinobo!

1 μυστικό χειρόγραφο, 9 μεταφραστές, ποιος είναι ο ένοχος? Όλοι είναι ύποπτοι! Με ένα θρίλερ, σκέτη σπαζοκεφαλιά, επιστρέφει στο σινεμά ο Γάλλος σκηνοθέτης Régis Roinsard, που στο παρελθόν έχουμε παρακολουθήσει στην χώρα μας την δημιουργία του Χτυποκάρδια στο Γραφείο (Populaire). Οι Μεταφραστές (Les Traducteurs) είναι μία απολαυστική ιστορία μυστηρίου, γεμάτη ανατροπές, παραπλανητικά στοιχεία, αγωνία και αινίγματα που κινείται μεθοδικά ανάμεσα σε διάφορα κινηματογραφικά είδη και ξεπερνά το κλασικό ερώτημα του «ποιος είναι ο ένοχος» ανάμεσα σε εννέα εσώκλειστους υπόπτους, για να διηγηθεί μία καλοστημένη υπόθεση αυτοδικίας που κλιμακώνεται συνεχώς.

Οι ήρωες της ταινίας, διαφορετικής εθνικότητας ο καθένας, είναι εντυπωσιακοί χάρη στις ερμηνείες των Lambert Wilson (The Matrix Revolutions), Olga Kurylenko (Quantum of Solace), Riccardo Scamarcio (Loro), Sidse Babett Knudsen (TV Borgen, The Duke of Burgundy), Eduardo Noriega (Vantage Point), Alex Lawther (TV The End of theF***ing World), Anna-Maria Sturm (Beste Gegend), Frédéric Chau (Lucy) και Μανώλη Μαυροματάκη (O Εχθρός μου).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Τίποτα δεν τρομάζει τον άνθρωπο, όσο η τρέλα! Σε σκηνοθεσία του Justin Kurzel που έχει υπογράψει επίσης τα Assassin's Creed και Μάκβεθ (Macbeth), η ταινία Νεντ Κέλι Ο Νο1 Καταζητούμενος (True History Of The Kelly Gang), ρίχνει φως σε μια από τις πλέον διαβόητες και πολυσχιδείς, παράνομες προσωπικότητες που έχει γεννήσει η Αυστραλία. Εμπνευσμένη από την βραβευμένη νουβέλα του Peter Carey η ταινία ξετυλίγει τον μύθο του πιο φημισμένου ληστή. Μία ιστορία που ξεκινάει από την νεαρή ηλικία του υπαριθμόν ένα δημόσιου κινδύνου, έως τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατο του και εξερευνά τα όρια μεταξύ καλού και κακού.

Με τους George Mackay, Essie Davis, Nicholas Hoult, Orlando Schwerdt, Thomasin Harcourt McKenzie, Sean Keenan, Earl Cave, Marlon Williams, Louis Hewison, τον Charlie Hunnam και τον Russell Crowe.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν έχει προγραμματιστεί από την Spentzos Films!

Για να λύσεις ένα πρόβλημα, δεν αρκεί να το έχεις εντοπίσει. Αλλά για να το λύσεις, είναι απαραίτητο να το έχεις εντοπίσει! Μια δραματική κομεντί αισθηματικού ύφους και χαρακτήρα, Γαλλικής κοπής, είναι το Μόνοι στο Παρίσι (Deux Moi / Someone Somewhere) που σκηνοθετεί ο Cédric Klapisch (του σχεδόν παρόμοιας φιλοσοφίας Μία Γαλλίδα στο Μανχάταν [Casse-tete chinois / Chinese Puzzle] που είδαμε στα μέρη μας περίπου έξι χρόνια πριν). Ο Ρεμί και η Μελανί ζουν στο Παρίσι. Υποφέρουν από κατάθλιψή και χρειάζονται κάποιον να τους αγαπήσει. Μένουν τόσο κοντά αλλά δεν γνωρίζονται και ας ταιριάζουν τόσο. Άραγε η τύχη θα τους φέρει στον ίδιο δρόμο; Ο βετεράνος σκηνοθέτης της ρομαντικής κομεντί επιστρέφει με μία ταινία για την τύχη και την αγάπη με φόντο την πιο ερωτική πόλη του κόσμου.

Πρωταγωνιστούν οι François Civil, Ana Girardot, Camille Cottin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!