Movies Ltd

Καμιά φορά η καραμέλα που αγαπάς σε λιγώνει. Μια τρυφερή γυναικεία ματιά στη μοναξιά, την ευτυχία και όλα τα ενδιάμεσα. Μια ιστορία για τις «καραμέλες που έσκαγαν στο στόμα αλλά με τα χρόνια έγιναν τερηδόνα»! Το Cosmic Candy έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Fantastic Fest του Τέξας και διακρίθηκε στο 60ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στη Ρηνιώ Δραγασάκη και το Βραβείο του ελληνικού τμήματος του WIFT (Women in Film & Television). Η Άννα, μια μοναχική και ιδιόρρυθμη ταμίας σουπερμάρκετ αναγκάζεται να πάρει υπό την προστασία της το δεκάχρονο κορίτσι του διπλανού διαμερίσματος, ύστερα από την μυστηριώδη εξαφάνιση του πατέρα του. Την ίδια στιγμή διαπραγματεύεται την πιθανή της απόλυση και ένα ρομαντικό ειδύλλιο για πρώτη φορά στη ζωή της. Και όλα αυτά υπό την επήρεια υπερβολικής ποσότητας Κόσμικ Κάντυ, της καραμέλας που σκάει στο στόμα.

Με τη Μαρία Κίτσου στον πρώτο κινηματογραφικό πρωταγωνιστικό της ρόλο και τους Μάγια Πιπερά, Κίμωνα Κουρή, Δημήτρη Λάλο, Δημήτρη Δρόσο, Φώτη Θωμαϊδη, Εύη Δοβέλου, Elena Mirtchofska, Αντώνη Τσιοτσιόπουλο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Weird Wave!

Ένας φόνος, 5 ύποπτοι, 0 αποδεικτικά στοιχεία. Κωμωδία με σατιρικές τάσεις είναι η η ταινία Χαλβάη 5-0 που σκηνοθετεί ο Μάνος Καμπίτης σε σενάριο του δαιμόνιου Μάρκου Σεφερλή. Ένας βιομήχανος χαλβά βρίσκεται δολοφονημένος στην έπαυλή του. Ίντριγκες, πάθη, μίση, δολοπλοκίες και κάθε μέρα έρχονται στο φως νέα στοιχεία που περιπλέκουν την υπόθεση. Θα καταφέρει ο αστυνόμος Μπέκρας να βρει τον δολοφόνο;

Πρωταγωνιστούν οι Μάρκος Σεφερλής, Ελένη Καστάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιάννης Καπετάνιος, Έλενα Τσαβαλιά, Γιώργος Αγγελόπουλος, Δημήτρης Τζουμάκης, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Νίκος Βουρλιώτης, Βίκυ Κάβουρα, Ναυσικά Παναγιωτακοπούλου, Ιωάννης Απέργης, Αλεξάνδρα Παναγιώταρου και ο Δημήτρης Σταρόβας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Village!

Που πας βρε κορίτσι μου?

του zerVo (@moviesltd)

Σοβαρά τώρα, με τόσες εκατοντάδες πανομοιότυπες κινηματογραφικές παραγωγές, σαν την παρούσα περίπτωση του μεταφυσικού The Turning, μου μοιάζει πολύ πιο σώφρων και λογικό, κανείς να κάνει αίτηση πρόσληψης του ως μοναχικός αστροναύτης, σε διαστημικό σταθμό, που κινείται στην άλλη άκρη του γαλαξία, παρά να ζητήσει δουλειά σε οποιοδήποτε πόστο, σε μια χιλιόμετρα μακριά, απομονωμένη από τον πολιτισμό και αραχνιασμένη Βίλα Μποργκέζε. Εκεί όπου ακριβώς την επομένη ημέρα απόταν θα ακουστεί το σιδεροκέφαλος, θα αρχίσουν τα πατώματα να κτυπούν, τα παράθυρα να τρίζουν, οι πόρτες να ανοιγοκλείνουν και οι καθρέφτες να ζωντανεύουν. Όλα μόνα τους. Για που το έβαλες βρε κορίτσι μου κι εσύ?

Αποφασισμένη να αφήσει πίσω της την καριέρα της εκπαιδευτικού, η νεαρή και φιλόδοξη Κέιτ Μαντέλ, θα εγκαταλείψει την μεγαλούπολη για να μεταβεί στην νηνεμία της επαρχίας του Μέιν, προκειμένου να αναλάβει την φύλαξη και εκπαίδευση της επτάχρονης ορφανής Φλόρα Φέρτσάιλντ, ενός κοριτσιού με βαθύτατα ψυχικά τραύματα, καθώς όχι βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας στο τροχαίο δυστύχημα που κόστισε την ζωή και στους δυο του γονιούς.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην πολυτελή όσο και βαρύτατα διακοσμημένη έπαυλη στην μέση του αχανούς δάσους, η γκουβερνάντα θα καταλάβει πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει με την συμπεριφορά της μικρούλας, που έχει άμεση σχέση με την ακόμη ανεξήγητη εξαφάνιση της προκατόχου της. Κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο περίεργη, με την αινιγματική άφιξη του μεγάλου αδελφού της Φλόρα, Μάιλς, που θα γυρίσει στο πατρικό του, έχοντας μόλις αποπεμφθεί από το ίδρυμα που τον φιλοξενούσε.

Ορίστε? Τι είπες? Το έχεις ματαδεί το εργάκι, πάνω κάτω με την ίδια πλοκή, απλά με μια δυο όχι σπουδαίες εναλλαγές στην εξέλιξη του? Το ερώτημα είναι πόσες φορές το έχεις ξαναπαρακολουθήσει σε διάφορες και εναλλακτικές φόρμες, με το ίδιο ακριβώς φόντο - το στοιχειωμένο δίπατο - τα πλήρως κοπιαρισμένα σε βαθμό εκνευρισμού κοψοχολιάσματα - μπου, είμαι το φάντασμα - τις παρόμοιες φοβιστικές στιγμές που τις έχεις προβλέψει τουλάχιστον μισό λεπτό πριν. Ντουζίνες! Συνεπώς ποιος ακριβώς είναι ο λόγος κυκλοφορίας ενός ακόμη φιλμ, που θα βαλτώσει το ήδη ταλαιπωρημένο genre του τρόμου? Ουδείς, η συγκεκριμένη ταλαιπωρία έχει οδηγήσει και το κοινό στην εμπορική του απαξίωση. Εκεί, όμως, επιμονή...

Οκ, πάντοτε θετικά προδιατεθειμένος ρίχνομαι στην θέαση του εργακίου. Σωστή ατμόσφαιρα βλέπω, ομιχλώδης σε ερημικά The Shining τοπία, άλλωστε η ντιρεκτρίς Floria Sigismondi είναι ικανή γνώστης του να φτιάχνει κλίμα, από την εμπειρία της στο βίντεο κλιπ. Άντε και καστ αξιοπρεπές, με την πράγματι όμορφη, με τις υπέροχες ματάρες Mackenzie Davis (Terminator: Dark Fate, Blade Runner 2049) στο στάρινγκ να δέχεται το μπούλινγκ της εξέχουσας στο Florida Project, Brooklynn Prince και του ανάστατης κόμμωσης Finn Wolfhard. Παρακάτω από αυτά έχει τίποτα το μενού ή μένουμε με άδεια στομάχια? Η αλήθεια είναι πως με την ανακατωσούρα του σεναρίου και τις όχι και λίγες υποπλοκές που σκάνε από το πουθενά (η μαμά της νάννυ που δεν είναι και τόσο στα καλά της, ο έμπειρος εκπαιδευτής ιππασίας που βρήκε τραγικό θάνατο πρόσφατα, οι αντιδράσεις της μπέμπας στο ενδεχόμενο να διαβεί το κατώφλι του ράντσου) στο μυαλό του θεατή γυροφέρνει μια αγωνία για το που το πηγαίνει η ίντριγκα. Θα είμαι ευθύτατος στην απάντηση μου. Πουθενά! Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να ξεκινά η τελευταία πράξη - μετά από 90 βασανιστικά λεπτά προβλέψιμων φοβισμών - έρχεται το απρόσμενο σφύριγμα της λήξης, για να μοιράσει ακόμη περισσότερα ερωτηματικά, στα ήδη υπάρχοντα.

Το γεγονός είναι πως η δεύτερη, μέσα στις λίγες εβδομάδες ζωής της νέας χρονιάς, ταινία τρόμου, μετά από το ανεκδιήγητο The Grudge, επιεικώς, πατώνει. Η μεταφορά στο πανί της κλασικής νουβέλας μυστηρίου του Henry James, The Turn Of The Screw, που τόσο πολύ είχε κεντρίσει τον The Beard ώστε να την στηρίξει παραγωγικά, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια πρόχειρα εκτελεσμένη μπερδεψούρα, που δεν διαθέτει συνάφεια, λογική και το πιο σημαντικό, επίλογο! Σε βαθμό που να ξύνω με απορία την κεφαλή, για το αν έχασα κάτι από τα πεπραγμένα, την ώρα της αναπάντεχης πτώσης των τελικών credits. Και άντε βρε κοπελιά μου, δεν είχες - πες - στον ήλιο μοίρα και αποδέχτηκες την δουλειά. Τις υποσχέσεις πως δεν θα την κάνεις με αλαφρά πηδήματα, μόλις δεις τα πρώτα σκούρα, τι τις ήθελες?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

...just for one day!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο σημαδεύει την χρονιά 1977, όταν ένας αραχνόμορφος Αρειανός μεταλλαγμένος σε λευκό, κατάξανθο Δούκα, μετά από μια ντουζίνα μήνες διαβίωση στην πιο ποικιλόμορφη πολιτιστικά πρωτεύουσα της γης, κάνει πράξη την υπόσχεση του, να συνθέσει τον απόλυτο ύμνο ενάντια σε κάθε λογής φανατισμό. Το Heroes, που έδωσε και τον τίτλο στο μεσιανό άλμπουμ του θρυλικού Βερολινέζικου τρίπτυχου του Ziggy, μαζί με τα Low και Lodger, βάσισε την ιδέα του, στο πως μπορεί να σταθεί ζωντανός ένας αγνός έρωτας, πάνω σε έναν κόσμο διχοτομημένο, είτε πρακτικά, είτε ιδεολογικά. Τον καιρό εκείνο, βέβαια, δεν υπήρχε MTV. ώστε τα περίφημα σινγκλς να συνοδεύονται από τα αντίστοιχα κλιπς του προμόσιον. Αν υπήρχε πάντως, τις τόσο όμορφες εικόνες από το Jojo Rabbit, θα επιθυμούσα να χρησιμοποιήσει.

Βαριά τραυματισμένος σε σώμα και πρόσωπο, από μια απροσεξία στην προσπάθεια του να δείξει άφοβος και ατρόμητος, κατά την διάρκεια άσκησης με χειροβομβίδα, στην κατασκήνωση όπου εκπαιδεύονται οι ανήλικοι Ναζί, θα επιστρέψει στο σπίτι του, ο δεκάχρονος Γιοχάνες Μπέτζλερ. Όχι πως του πέφτει άσχημα η αποκατάσταση, αφού δεν είναι αναγκασμένος διαρκώς να επιδεικνύει το θάρρος της Άριας Φυλής του, που δεν είναι και το φόρτε του άλλωστε, αλλά παραμένει και μακριά από τους κινδύνους της στρατιωτικής εκμάθησης, ένα βαρύ πρόγραμμα που όπως μαθαίνει, ακολουθεί πιστά, ο (δεύτερος πιο) κολλητός του φίλος και συνομήλικος, ο μπουλούκος Γιόρκι.

Παραμένοντας για ώρες εσώκλειστος στο πατρικό, εκεί που διαμένει μόνο μαζί με την μητέρα του, Ρόζι, μιας και ο πατέρας πολεμάει στο μέτωπο της Ιταλίας και η μεγαλύτερη αδελφή του, έχει φύγει από την ζωή, χτυπημένη από βαριά ασθένεια, θα αντιληφθεί πως στην σοφίτα του δίπατου, βρίσκεται καλά κρυμμένη μια νεαρή Εβραιοπούλα, η Έλσα Κορ. Ένα κορίτσι ολομόναχο στον κόσμο, που έχασε τους γονιούς του στα κρεματόρια και που η φιλελεύθερων αντιλήψεων μάνα του λυπήθηκε, τοποθετώντας το στην κρυψώνα, ωσότου περάσει ο όλεθρος.

Έλα όμως που στο μπομπιρίσιο μυαλουδάκι του Τζότζο, που έχει τιγκάρει από το ολοήμερο πιπίλισμα για τα ιδεώδη που πρεσβεύει η Μεγάλη Γερμανία της Σβάστικας, ο ορισμός Εβραίος ισοδυναμεί με ένα βρωμερό, σιχαμερό ον, δηλητηριώδες και αρπαχτικό, που μοναδικό του σκοπό έχει να γραπώσει και να κατασπαράξει οτιδήποτε αλλόθρησκο υπάρχει. Ακόμη κι αν μέσα του, η Jungvolk υπερηφάνεια προστάζει να μαρτυρήσει στην Γκεστάπο την φουκαριάρα τινέιτζερ (ζωγραφιά η Thomasin Mckenzie), γνωρίζει καλά πως κάτι τέτοιο θα σημάνει την άμεση σύλληψη της μητέρας (οπτασία η Scarlett), ως προδότριας του έθνους. Συνεπώς πρέπει από μόνος του να δράσει, κατά τρόπο τέτοιο ώστε να παγιδεύσει το εχθρικό κορίτσι - βρικόλακα στα μάτια του, προκειμένου να το εξουδετερώσει.

Όπως τον συμβουλεύει να πράξει άλλωστε και ο κορυφαίος φίλος κι αδελφός, κηδεμόνας και γονέας κάθε Γερμανού που σέβεται τον αγκυλωτό σταυρό, ο ίδιος ο Αδόλφος, που δεν χάνει ούτε μισή στιγμή να μην εμφανιστεί στο πλευρό του Τζότζο, όταν εκείνος βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού. Έτσι οφείλει να πράττει ο κάθε σωστός ηγέτης του λαού, να μην κρύβεται παρά να στέκει πάντοτε φύλακας άγγελος, σοφός συμβουλάτορας και στήριγμα δίπλα στους πιστούς του. Τι δέκα, τι είκοσι, τι εκατό χρονών? Το τυφλό πάθος, δεν αφήνει τα μάτια να δουν ανοιχτά, είτε ο νους είναι νηπιακός, είτε σιτεμένος. Πόσο μάλλον στην περίπτωση μας, που τα αγοράκια (και τα κοριτσάκια, από την δική τους μεριά) της ηλικίας του "δειλού σαν κουνέλι" όπως τον αποκαλούν τα συντρόφια του, μικρούλη, έχουν γεννηθεί, γαλουχηθεί και βαδίζουν προς την ενηλικίωση τους, σε έναν κόσμο γεμάτο χάιλ και ράους.

Τι ιδέα ε? Απλή σαν σπίθα. Και ούτε παράδες απαιτεί για να στηριχτεί, ούτε εξωφρενικά ειδικά εφέ για να εντυπωσιάσει. Μια καλοδιατηρημένη παλιούπολη στο φόντο για να αποδώσει ρεαλιστικά το Μπερλίνο (εδώ η πολύ πιο όμορφη Πράγα), σωστές και μετρημένες επιλογές στην διανομή και ένα εκκεντρικό, ανατρεπτικό σκηνοθετικό στυλ που θα διατηρήσει τις κατάλληλες ισορροπίες μεταξύ της σάτιρας και του δράματος, ώστε το πόνημα να μην οδηγηθεί στο κιτς. Η αλήθεια είναι πως δεν το ανέμενες να το δεις το εκπληξάκι, από έναν ντιρέκτορα Marvelικά διαδεδομένο, που όμως ένα ψήγμα των ιδεών τους μας είχε μοιράσει στο φεστιβαλικό νυχτοπρεμιερικό Boy, μια δεκαετία πρότερα.

Ο Taika Waititi, αφού διένυσε δύο ωκεανούς μέχρι να πιάσει την καλή στην φιλμική Μέκκα, παίρνοντας σαν θεμέλιο του τους στίχους από το τραγούδι του Bowie, χτίζει τουβλάκι τουβλάκι, ένα στόρι που μιξάρει υπέροχα, τον γλυκόπικρο σουρεαλισμό των Inglourious Basterds, την μελαγχολία του Ημερολόγιου της Άννας Φρανκ και το νεανικό λαμπίρισμα του Τομ Σόγιερ. Ανακατεύοντας τις ρίμες σε ένα νοσηρό περιβάλλον που ασφυκτιά από το μίσος και την απανθρωπιά. Μια διαρκής σοσιολογική παγίδα που όσοι δεν είναι υπέρ μας, είναι οχτροί μας και δεν χρειάζεται πολύ να ζοριστούμε για να τους καταλάβουμε, η τερατομορφή τους, που δεν συνάδει με την δική μας ομορφάδα, θα τους καταδώσει έτσι κι αλλιώς. Τι συμβαίνει όμως, όταν το μικρό και το τρελό, καταλαβαίνει - ακόμη κι αν χρειάζεται να ταρακουνηθεί οδυνηρά - ποια είναι η πραγματικότητα?

Οι εικόνες του Ωκεάνιου, ακόμη κι αν πρόκειται για μια καθαρόαιμα γλαφυρή αναπαράσταση του χιτλερικού γίγνεσθαι, είναι ωμές, σκληρές, βάναυσες, για την θωριά που θα χουχουλιάσει , εν αρχή, αναπαυτικά στην αγκαλιά της εισαγωγικής πλακίτσας. Φυσικά και κάποιοι θα πρέπει να θυσιαστούν στο όνομα της ελευθερίας και κάποιοι άλλοι να χύσουν αίμα προκειμένου να προστατευτεί η ελπίδα. Το μήνυμα δεν παύει να είναι αισιόδοξο, φωτεινό και ηλιόλουστο, πολύχρωμο και γελαστό, καταφθάνοντας σαν λυτρωμός, μετά από τις εφόδους κατ οίκον των κουκουλοφόρων και της μυστικής αστυνομίας. Σπιούνων και δοσίλογων που δεν διστάζουν να στείλουν στην κρεμάλα το ίδιο τους το έθνος, εις το όνομα ενός παρανοϊκού, που το μάτι του γυαλίζει πιότερο κι από κεχριμπάρι.

Το διαόλι το πιτσιρίκι θέλεις να ανέβεις στο εκράν, να το βουτήξεις και να το τσιμπάς από αγάπη και τσατίλα ταυτόχρονα, σαν λούτρινο, για ώρες. Καμία σχέση με τις μόστρες των αντιαισθητικών και ενοχλητικών μικρομέγαλων ηθοποιάκων, ο εκπληκτικός τσουλουφάτος Roman Griffin Davis, γίνεται ο Jojo Rabbit της καρδιάς μας, που σηκώνει εντέλει το δάχτυλο στον αλλοπρόσαλλο καρικατούρα Χίτλερ. Παθιασμένος φανατικάκιας της νεολαίας, ο σπόρος απορροφά σαν σφουγγάρι την διαφορετική μάθηση που τσουλάει από τις χαραμάδες του παραπετάσματος και κάνει την δική του, we dont need no education, στάση, κερδίζοντας τα εύσημα. Μετάλλια νίκης, που δίνονται τελικά σε όποιο νέο καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του κατευθυντήριου The Wall, πετυχαίνοντας να γίνει ο μεγάλος νικητής, ο ήρωας. Έστω και για μια μέρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Του Ματς!

του zerVo (@moviesltd)

Ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά φαν του θεάτρου δεν είμαι. Σε αντίθεση φερειπείν με το ότι μπορώ να ξεχαστώ για 15 συνεχόμενες ώρες μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα (πραγματικό γεγονός, στα διεθνή φεστιβάλ άλλωστε το νούμερο είναι καθημερινότητα), στην πρόζα στο δωδέκατο λεπτό, θα αρχίσω να τσεκάρω το ρολόι μου. Εξαίρεση σε αυτό μου το γούστο, ορίζουν δύο θεατρικά είδη. Η όπερα και το μιούζικαλ. Αμφότερα νιώθω να με εισάγουν σε έναν παράδεισο φαντασμαγορίας, συνδυασμένης με έναν μοναδικό τρόπο με το διάχυτο συναίσθημα που ξεπηδά από το σανίδι, μεταφέροντας με σε έναν κόσμο άλλο, εξωπραγματικό. Συνεπώς δεν έχει υπάρξει ακόμη, τις τελευταίες δεκαετίες, μεγάλη παράσταση των δύο genre που δεν έχω παρακολουθήσει. Άρα και όλα - όσα - έργα του λατρεμένου Webber, με τον χ - ψ θίασο έχουν εκδράμει στον τόπο μας. Που θέλω να καταλήξω? Προς το παρόν πουθενά, απλά χτίζω το μονοπάτι της μετέπειτα επεξήγησης μου, στο που ακριβώς δεν βρήκε διάνα το τόσο ακριβό και διαφημισμένο πρότζεκτ των Cats.

Ακόμη ένα υγρό και κρύο σούρουπο πέφτει στο Λονδίνο και πλάι στις γκρίζες όχθες του Τάμεση, τα τετράποδα γατιά βγαίνουν την νυχτερινή τους τσάρκα. Άξαφνα, μια σκουπιδοσακούλα τσακίζεται ανάμεσα στην φράξια των αμέτρητων αδέσποτων, με μια καλοζωισμένη γατούλα να ξεπετιέται από μέσα του. Είναι η Βικτόρια, μια λουστραρισμένη οικόσιτη πούσι, που πλέον πρέπει να μάθει να διαβιώνει στα σκοτάδια του δρόμου. Και το πρώτο της μέλημα θα είναι γνωρίσει, ένα προς ένα, τουλάχιστον τις πιο κοντινές jellicles, που στο εξής θα αποτελέσουν την κομπανία της.

Δηλαδή ο αέρινος σούπερ αστέρας της ομήγυρης Ραμ Ταμ Τάγκερ, ο καλοσυνάτος με τις ταχυδακτυλουργικές (αν)ικανότητες Μίστερ Μιστόφελης, ο χοντρομπαλλάς, μια φορά κι έναν καιρό αριστοκράτης Μπάστοφερ Τζόουνς, τα χαζούλικα διδυμάκια Μάνγκοτζέρι και Ραμπλτίζερ, ο μυστηριώδης γάτος του σιδηροδρομικού σταθμού Σκίμπλσανκς, ο ιδιότροπος, όσο και έμπειρος χάρη στην γνώση που του δίνουν τα χρόνια του, Γκας, η παχουλή φαγάνα Τζενιένιντοτς, η ξεπεσμένη παλιά καλλιτεχνική δόξα Γκριζαμπέλα, και η σεβάσμια γερόντισσα Ολντ Ντεουτερόνομυ.

Με το ολόγιομο φεγγάρι να έχει απλώσει το φως του πάνω από την βρετανική πρωτεύουσα, τα γατιά καλούνται να συμμετάσχουν στην παραδοσιακή τους, ετήσια γιορτή, από όπου θα αποφασιστεί ποιο από όλα, θα είναι εκείνο που θα κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, ταξιδεύοντας προς τον φωτεινό, ολοκαίνουργο, ονειρικό άλλο κόσμο. Αν στην διαδικασία δεν παρέμβει ο αποξενωμένος και μοναχικός μουντζούρης Μακάβιτυ, που με δόλιο τρόπο, θα επιχειρήσει να κλέψει για τον εαυτό του το χρίσμα.

Θρυλικό το μουσικοχορευτικό, αυτό, αριστούργημα, που με την χρήση των στίχων του TS Elliott από το έργο του Old Possum's Book Of Practical Cats, μελοποιημένων από τον μοναδικό Sir Andrew Lloyd, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ονομαστές επιτυχίες όλων των εποχών, σε Γουέστ Εντ και Μπρόντγουει. Μια διαχρονική, γεμάτη νοσταλγία και (όχι επιτηδευμένη) συγκίνηση, που μέσα από τις καθημερινές ιστορίες των εφτάψυχων όντων, με αλληγορία αναπαριστά τον μικρόκοσμο των μοναδικών (υποτίθεται) λογικών υπάρξεων του κόσμου μας. Και η αλήθεια είναι πως στο θέατρο, σε ένα και μόνο σκηνικό που δεν εναλλάσσεται ποτέ, είτε αυτό απεικονίζει ένα βρωμερό σοκάκι, είτε μια άφωτη ταράτσα, τα λίγα τετραγωνικά εξέλιξης της δράσης, περιορίζουν το μάτι, ώστε να μην ξεφύγει και χάσει το πραγματικό νόημα.

Το αντίθετο από ότι συνέβη στην περίπτωση του απίθανου και άριστου σε σχεδιασμό, στήσιμο, εκτέλεση και οργάνωση παραγωγής, πονήματος που μας σερβίρει ο αξιότιμος Tom Hooper. Που φαντάστηκε πως αν η αφήγηση αποδρούσε από το στενό ντεκόρ των τριών υπονόμων, των τριών σκόρπιων ελαστικών, των μερικών σκουπιδοτενεκέδων και του σαπισμένου στην γωνιά σαραβαλακίου, τριγυρίζοντας μέσα σε μια (κινηματογραφικού χρόνου) νυχτιά από άκρου εις άκρο των καλντεριμιών της Λόνδρας του παλιού αιώνα, θα όριζε και την απόλυτα ανανεωτική άποψη πάνω στο παραμύθι. Φάουλ!

Με την έξυπνη χρήση της απορημένης ως παρατημένης Βικτόριας, που ουσιαστικά υπάρχει για να μπορέσει ο θεατής να δει την υπόθεση μέσα από τα μάτια της, το έργο σινεματικά, ακολουθεί την τροχιά του ορίτζιναλ, κτίζοντας το ένα βίντεο κλιπ παρουσίασης κάθε γάτου μετά το άλλο, προβάλλοντας περσόνες που - δεν μπορεί - όλο και κάποιος παρατηρητής θα εντοπίσει τον εαυτό του. Χολιγουντιανό υπερθέαμα λες? Και έτσι ακριβώς είναι. Μπορεί όμως το σύνολο των CGI τρικς που έχει σαν όπλα στα χέρια του πια ο κάθε δημιουργός, να υποκαταστήσουν την ψυχή του αριστοτεχνικά φιλοσοφημένου πρωτότυπου? Εννοείται πως όχι. Ακόμη κι αν για τους μυημένους μιούζικαλ φανς, τα πάντα κυλούν νεράκι, με τις ελάχιστες ανατροπές από το αρχικό έργο να δείχνουν ενδιαφέρουσες, καθώς ο ο Hooper δεν έδειξε την παραμικρή φειδώ στην προσθήκη όσο το δυνατόν περισσότερων καλλωπιστικών σεκάνς. Και ομαδικό μπαλέτο ακριβείας και αριστοτεχνικό ταπ ντανς και αναρριχήσεις στον αέρα σε μπαλόνια και ακροβατικά και φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Δεν είναι αυτό αγαπητέ μου το νόημα, τουλάχιστον ετούτου εδώ του έργου.

Σχεδιασμένοι κατά κύριο λόγο οι μασκαρεμένοι χαρακτήρες σε πανάκριβους υπολογιστές, πιότερο φέρνουν σε ανθρωπόμορφα ζωάκια, παρά σε γατούλες, όπως εκτιμώ θα έπρεπε. Στο κάστινγκ δε, δόθηκε όπως αποδείχθηκε τελικά, μεγάλος ζήλος, στο να εντοπιστούν τόσο οι ιδανικοί ηθοποιοί, που διαθέτουν και το χάρισμα του τραγουδιστή (James Corden, Rebel Wilson, Jennifer Hudson) όσο και πιο δυνατοί υποκριτικά, για να στηρίξουν τους πιο απαιτητικούς και περίπλοκους ρόλους (Mc Kellen και Dench φυσικά ξεχωρίζουν ξανά). Παρότι όμως μοιάζει με μέγιστο επίτευγμα το γενικό οπτικοακουστικό σύνολο, ποτέ δεν κατορθώνει να φτάσει στην μαγεία του ζωντανού, στο απαράμιλλο φίλινγκ που γεμίζουν την πλατεία οι live ανασεμιές, γρατσουνίσματα, ξυσίματα, νιαουρίσματα και γουργουρητά των θεατρικών γατιών. Αδικείται το σινεμά, ειδικά ετούτο του μεγαλοσχήμονος θεάματος, από μια τέτοια κομπάριζον. Δεν πειράζει, ας υπάρχει. Για όλους εμάς, που μια εναλλακτική του γνωστού, βερσιόν, δεν μας χαλάει διόλου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

του gaRis (@takisgaris)

Η Καθολική εκκλησία έχει κατά καιρούς προσφέρει γόνιμο έδαφος κινηματογραφικής εκμετάλλευσης που, στο κατόπι της γιγάντωσης του σκανδάλου παιδοφιλίας κατά την προηγούμενη δεκαετία, έβγαλε λαγούς στo ψηφιακό παλκοσένικο (από το οσκαρικό Spotlight ως τις cheeky παρουσίες των Jude Law - John Malkovich σε ρόλο Ποντίφικα στη μικρή οθόνη). Το 2013 υπήρξε κομβικό για τους Καθολικούς, όταν για πρώτη φορά στα εξακόσια τόσα χρόνια ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος, κατά κόσμον Γιόζεφ Άλοϊς Ράτσινγκερ (γερμανικής καταγωγής) χρειάστηκε να παραιτηθεί, προφασιζόμενος λόγους υγείας. Διάδοχός του ο αργεντίνος καρδινάλιος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, ο επονομαζόμενος Πάπας Φραγκίσκος. Αλλαγή φρουράς στην ηγεσία με γρήγορα εμφανείς συνέπειες ένθεν κακείθεν στο πλήρωμα του 1.2 δισεκατομμυρίου πιστών, με τη μπαλάντζα να γέρνει προς ανακούφιση μεριά, ένεκα της απλότητας και του ανθρωπισμού του Francis ύστερα από τον συντηρητισμό της θητείας Benedict.

O μπραζιλέιρο Fernando Meirelles των οσκαρικοτάτων City of God και The Constant Gardener δηλώνει κατά κύριο λόγο απών έκτοτε και οπωσδήποτε δαύτη η φετινή επιστροφή, ως prestige awards entry για το Netflix, έρχεται να κουμπώσει στο εξαιρετικό ενδιαφέρον cineπαρξης δυο βετεράνων Ουαλών στους πολύκροτους ρόλους των δυο Πάπηδων, ονομαστικά τους Sir Anthony Hopkins (Benedict) και Jonathan Pryce (Francis, θυμήσου τον στο πρόσφατο The Wife ως σύζυγο της Glenn Close). Συνεπικουρούμενο από το χιουμοριστικά τσιγκλιστικό σενάριο του Anthony McCarten (οποίος έχει χτυπήσει πόρτα Ακαδημίας τρεις φορές σε μια 5ετία, προσμετρώντας τα Theory of Everything και Darkest Hour, χώρια το περσινό ανέλπιστο χιτ Bohemian Rhapsody), ο Meirelles παίζει πινγκ-πονγκ εστιάζοντας σε ένα εκπληκτικό ερμηνευτικό two - hander που επίσης καταλήγει σε ακριβοδίκαιες οσκαρικές υποψηφιότητες για Pryce - Hopkins (Lead & Supporting Actor αντίστοιχα). Σημειωτέον ότι, διόλου τυχαία τα αποπάνω σενάρια του McCarten έχουν ήδη χαρίσει χρυσούν αγαλματίδιο σε Redmayne - Oldman - Malek. Τρελό;

Δε νομίζω. Οι φανταστικοί αλλά απολύτως γαργαλιστικά απομυθοποιητικοί διάλογοι ανοίγουν δρόμους για τους δυο φορτσάτους Πάπηδες να θέσουν επί τάπητος της ψηφιακά αναπαριστάμενης Καπέλα Σιστίνα, άπαντα τα φλέγοντα ζητήματα περί αναδιάρθωσης του Καθολικισμού, ώστε να ξαναπιαστεί σφυγμός του δυσαρεστημένου ποιμνίου. Οι προσωπικές ανασφάλειες, οι χαριτωμένες εμμονές, οι έντονες αντιθέσεις και οι τυραννικές ενοχές αμφοτέρων που έρχονται από το σκοτεινό πολιτικά παρελθόν, γίνονται καμβάς χρωμάτων, που σχεδόν αποσπά την προσοχή από τις χτυπητές γκέλες της σκηνοθεσίας του Meirelles. Διότι κάθε φορά που η κάμερα πισωγυρίζει σε γουηκιπήντια στάιλ προς ιχνηλάτηση του αργεντίνικου μπάκστορι του Πάπα Φραγκίσκου ως Καρδινάλιος Μπερτόλιο, χάνεται ο ειρμός, μπερδεύεται το ύφος και κρεπάρει ο ρυθμός της ταινίας.

Κατανοώ πως ο Fernando αισθάνεται εντός έδρας περιγράφοντας τα χρόνια μιας λατινοαμερικάνικης χούντας όμως οι Δυο Πάπηδες χάνουν γκολ για να βγουν εντελώς οφσάιντ στα τελικά κρέντιτς που δείχνουν τα παιδιά (τα... παιδιά), τα δυο φιλαράκια τα καλά επί του καναπέως να πανηγυρίζουν πίνοντας μπύρες, στον Μουντιαλικό ποδοσφαιρικό τελικό Γερμανίας-Αργεντινής (1-0 οι Αλεμάνοι στην παράταση). Εκειδά θυμάσαι και χαίρεσαι τον Stephen Frears στο The Queen που λαφροπατά στο τόσο - όσο χωρίς να μπακαλίζει το χιούμορ του ένα πράμα. Οι Two Popes είναι μια χάρμα οφθαλμών ερμηνευτική παρλάτα, μια Pope - Comedy που άνετα παρακολουθείται. Δίκαια επίσης θα χάριζε ένα δεύτερο όσκαρ στον Sir Hopkins αν δεν διανύαμε την χρονιά του Brad Pittκι αν δεν έβγαζε εκκωφαντικά κουκουλωτικό θόρυβο (δες τη συγκεκριμένη σκηνή εξομολόγησης για να με θυμηθείς) εκεί που θα έπρεπε να θέσει τον δάκτυλον, επί τον τύπο των ήλων.

Ποτέ νικημένες! Με φόντο μία φουτουριστική μητρόπολη, οι Ενωμένες Πατούσες  (Pets United) είναι μία διασκεδαστική και ευφάνταστη ταινία κινουμένων σχεδίων για μια παρέα από παραχαϊδεμένα κατοικίδια και έναν περπατημένο αδέσποτο σκύλο, που πρέπει να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους και τον ίδιο τους τον εαυτό για να σώσουν τον κόσμο από τα δαιμόνια Ρομπότ. Μία παρέα από κακομαθημένα, εγωιστικά κατοικίδια, με αρχηγό τη λουσάτη γάτα Μπελ, βρίσκουν τον μπελά τους, όταν οι μηχανές που διοικούν τη Ρόμπο Σίτι, την υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία ζουν και βασιλεύουν, εκτροχιάζονται και παίρνουν την εξουσία, με αποτέλεσμα να το σκάσουν όλοι οι άνθρωποι για να σωθούν. Χωρίς αφεντικά πια, η Μπελ, ο φασιαριόζικος ποταμόχοιρος Σόφι και το καμαρωτό κανίς Ρονάλντο, που έχουν συνηθίσει σε μία ζωή άνεσης και πολυτέλειας, πρέπει να συμμαχήσουν με τον αδέσποτο σκύλο Ρότζερ και τον φιλαράκο του Μπομπ, το μόνο φιλικό ρομπότ στην πόλη. Μόνο ενωμένα μπορούν να επιβιώσουν και να σώσουν τα σπίτια τους, την πόλη και ίσως ολόκληρο τον κόσμο.

Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται οι Κουρλαμπάς Θανάσης, Παπαστάθης Βασίλης, Κατσακούλη Μελίνα, Παλαιολόγου Τάνια, Ευαγγελάτος Ανδρέας, Κακανάς Κωνσταντίνος, Σιούλης Σταύρος, Παπαδάτος Δημήτρης, Στάικου Ιφιγενεια

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2020 από την Tanweer!

Με ανοιχτούς ορίζοντες! Η κωμική περιπέτεια Το Απίθανο Ταξίδι ενός Φακίρη (The Extraordinary Journey of the Fakir), που σκηνοθετεί ο Ken Scott, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Romain Puértolas, ο οποίος συμμετείχε και στη συγγραφή του σεναρίου. Ο Άτζα, ένας έξυπνος νεαρός φακίρης από τη Βομβάη, ξεκινάει ένα απίθανο ταξίδι, όταν πεθαίνει η μητέρα του, με στόχο να βρει τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ του. Ανακαλύπτει τον έρωτα σε ένα κατάστημα ΙΚΕΑ στο Παρίσι, έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο και τους Σομαλούς μετανάστες στην Αγγλία, αποκτά τη φήμη δεινού χορευτή στη Ρώμη και ζει την περιπέτεια μέσα σε ένα αερόστατο που διασχίζει τη Μεσόγειο Θάλασσα. Στο τέλος, συνειδητοποιεί πως βρήκε τους αληθινούς θησαυρούς της ζωής – και ποιος θέλει να γίνει στην πραγματικότητα.

Πρωταγωνιστούν οι Dhanush, Bérénice Bejo, Erin Moriarty, Barkhad Abdi, Gérard Jugnot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Βλέποντας πιστεύει! Επιστροφή στην δράση για τον πολύ σημαντικό σκηνοθέτη Joe Wright. Στην ταινία Η Γυναίκα στο Παράθυρο (The Woman in the Window), μια παραγωγή των Scott Rudin, Eli Bush και Anthony Catagas, μία αγοραφοβική παιδοψυχολόγος πιάνει φιλία με μια γειτόνισσα απέναντι από το διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη. Όμως, το μόνο που καταφέρνει είναι να ανατραπεί η ζωή της όταν η γυναίκα εξαφανίζεται και έτσι υποψιάζεται πως κάτι κακό συμβαίνει. Ένα μοναδικό καστ φέρνει το σενάριο του Tracey Letts, που βασίζεται στο επιτυχημένο μυθιστόρημα, στη μεγάλη οθόνη όπου σοκαριστικά μυστικά αποκαλύπτονται και κανείς – και τίποτα – δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Πρωταγωνιστούν οι Amy Adams, Gary Oldman, Anthony Mackie, Wyatt Russell, Brian Tyree Henry, Jennifer Jason Leigh και Julianne Moore.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Μάιο του 2020 από την Odeon!

Ποτέ μην αφήνεις τον Μπραμς μόνο του! Ακόμα πιο σκοτεινή, ακόμα πιο τρομακτική έρχεται η συνέχεια της επιτυχίας The Boy, που φέρει τον τίτλο Brahms: The Boy II. Σε σκηνοθεσία του William Brent Bell και σε παραγωγή της Lakeshore, το σίκουελ ακολουθεί από κοντά μια νέα οικογένεια, δίχως να γνωρίζει την σκοτεινή ιστορία, μετακομίζει στην έπαυλη Χίλσαϊρ. Η ιστορία αφορά στον νεότερο γιο, που βρίσκει μια πορσελάνινη κούκλα, ονόματι Μπράμς και γίνεται φίλος μαζί του, λες και το παιχνίδι είναι ζωντανό κι έχει ψυχή.

Πρωταγωνιστεί η Katie Holmes.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Εγκληματίες πρώτης τάξεως! Ο Βρετανός σκηνοθέτης με το γνωστό του στυλ σε ταινίες όπως τα «Δύο Καπνισμένες Κάνες», «Η Αρπαχτή» και «RocknRolla», επιστρέφει στο αγαπημένο του είδος: το action comedy-crime. Το The Gentlemen σηματοδοτεί την επιστροφή στη φόρμα για τον σκηνοθέτη Guy Ritchie, ο οποίος πλαισιώνει την ταινία του με ένα εξαίσιο και λαμπερό καστ. Η ταινία συνδυάζει μοναδικά την ταινία δράσης με την κωμωδία καθώς υπάρχουν πολλές ανατροπές στην πλοκή σε όλη τη διάρκεια του έργου. Επίσης, η ιστορία ξεχωρίζει για τους όμορφα γραμμένους χαρακτήρες που δίνουν το στίγμα τους και πάνω απ' όλα είναι μια ιδιαίτερα στυλιζαρισμένη και έντονα ψυχαγωγική ταινία! Η ιστορία ακολουθεί έναν Αμερικανό έμπορο ναρκωτικών που έχει χτίσει την αυτοκρατορία του στο Λονδίνο, και πλέον θέλει να παραδώσει τα ηνία και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το γεγονός αυτό πυροδοτεί μια σειρά από συνωμοσίες, σχέδια και απόπειρες από όλους εκείνους που επιβουλεύονταν την θέση του, και που τώρα έχουν την ευκαιρία να αρπάξουν την περιουσία του.

Πρωταγωνιστούν οι Matthew McConaughey (Killer Joe), Charlie Hunnam (Η Χαμένη Πόλη του Ζ), Henry Golding (Τρελά Πλούσιοι), Michelle Dockery (Άννα Καρένινα), Jeremy Strong (Το Μεγάλο Σορτάρισμα), Eddie Marshan (Vice: ο Δεύτερος στην Ιεραρχία), Colin Farrell (Η Δοκιμασία) και Hugh Grant (Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E.).
Η χημεία του καστ είναι ασύλληπτη και οι διάλογοι είναι συναρπαστικοί!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Hasta El Fuego!

του zerVo (@moviesltd)

Έχοντας αφήσει πίσω του το ένα πέμπτο του αιώνα, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά σε όσα κατάφερε εκείνο το πρώτο Bad Boys του 1995, πέρα από το προφανές, της επιστροφής του δεκαπλάσιου τζίρου στα ταμεία της Columbia, από τα μόλις 19 εκατομμύρια που κόστισε. Κατάφερε, λοιπόν, να καθορίσει τον μεγάλο και τρανό Bruckheimer, ως τον απόλυτο Μίδα της παραγωγής, κατόπιν του χαμού του Διόσκουρου του Simpson. Κατάφερε να δώσει την ώθηση σε έναν πρωτάρη ντιρέκτορα σαν τον Michael Bay, ώστε να εξελιχθεί στο πιο καυτό μπλοκμπαστερικό όνομα της δεκαετίας 95 - 05. Κατάφερε, τέλος, να γεννήσει έναν σούπερ αστέρα, διαμετρήματος Will Smith, οδηγώντας τον από τα τηλεοπτικά πλατώ και τα μουσικά χιτάκια, σε ένα άλλο, πανύψηλο λέβελ δημοτικότητας. Μου έκανε τεράστια εντύπωση, για τον λόγο αυτό, το πως το συγκεκριμένο franchise δεν τράβηξε περαιτέρω του ενός σίκουελ. Καρτερώντας απλά, να διαβούν 25 έτη, για να επανέλθει στην μαρκίζα, σε μια συνέχεια ελάχιστα αντάξια των προηγούμενων.

Έχοντας περάσει μια ολόκληρη ζωή, ως στενοί συνεργάτες στην δίωξη του εγκλήματος του Μαϊάμι, οι βετεράνοι αστυνομικοί Μάικ Λάουρι και Μάρκους Μπαρνέτ, φαίνεται πως θα δουν τους δρόμους τους να χωρίζουν. Αιτία είναι η επιμονή του δεύτερου και πιο συνεσταλμένου, αφού πλέον έγινε και παππούς, να συνταξιοδοτηθεί, μην επιθυμώντας πλέον να ρισκάρει την ζωή του, κυνηγώντας κακοποιούς. Η ένοπλη επίθεση κατά του αεράτου και ιδιόρρυθμου Μάικ, που παραλίγο να τον στείλει στον άλλο κόσμο, θα σημάνει την σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι για τον στενοχωρημένο Μάρκους, που θα πάρει την απόφαση να θέσει τέλος στην συνεργασία τους. Τόσο άδοξα θα πέσει η αυλαία για τα Κακά Παιδιά?

Η εν ψυχρώ δολοφονία του επί δεκαετίες αγαπημένου προϊστάμενου τους, θα οδηγήσει τους δύο βετεράνους ντετέκτιβ, να ενώσουν και πάλι τις δυνάμεις τους, παρότι ο Μάρκους, εις ανταπόδοση στον Θεό, που έσωσε τον κολλητό του από βέβαιο θάνατο, έχει ορκιστεί να αφήσει κάθε ίχνος βιαιοπραγίας στην άκρη. Συμμετέχοντας ως συμβουλάτορες πίσω από την επίλεκτη μονάδα κρούσης της πρωτεύουσας της Φλόριντα, οι φωνακλάδες Bad Boys, θα βάλουν τα δυνατά τους, για να εντοπίσουν το ποιος κρύβεται πίσω από το μπαράζ των φονικών, σημαντικών προσώπων της πόλης. Μια υπόθεση, που όλα δείχνουν, πως έχει άμεση σχέση με τον Μάικ, καθώς φαίνεται πως υπάρχει μια κάποια διασύνδεση με το μακρινό, μυστικό του παρελθόν.

Δεν είναι και τόσο εύκολο πράγμα να επαναφέρεις στην δημοσιότητα έναν επιτυχημένο μεν, μα ολοσχερώς λησμονημένο τίτλο, αφού η τελευταία κοινή εμφάνιση τους ντουέτου, χρονολογείται 16 ολόκληρα χρόνια πριν. Περίοδος που μεσολάβησε, μάλιστα, κατά την οποία ο ένας παρτενέρ έγινε ακόμη πιο μεγάλος και τρανός από τότε, φτάνοντας μέχρι και το κατώφλι των όσκαρς, δις παρακαλώ (Ali, The Pursuit Of Happyness), ενώ ο δεύτερος σχεδόν εξαφανίστηκε, παίρνοντας μέρος κυρίως σε κωμωδίες της κακιάς ώρας. Συνεπώς η δυναμική ανισότητα μεταξύ των κομπανιέρων, άνοιξε πολύ περισσότερο την ψαλίδα της, σε σύγκριση με τα δύο πρώτα μέρη, αφού ο Fresh Prince μοιάζει σαν να μην έχει βάλει ούτε μια πενταετία πάνω του, σε αντίθεση με τον Martin που λογικά το φαΐ του, όχι όλο το τρώει, αλλά ζητάει και περίσσεμα.

Οκ, δεν είναι πάντως αυτός ο λόγος που το καινούργιο whatcha gonna do, δεν τραβάει όπως άλλοτε. Η επαναφορά του γνώριμου στόρι, πάρα πολύ λογικά παραπέμπει στο retirement των δύο μπάτσων, ένεκα της ηλικίας τους, μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να προσεγγιστεί πολύ πιο εύπεπτα και μελετημένα από τους σεναριογράφους, που επέλεξαν το μονοπάτι της αφύσικης ακρότητας, για να ξετυλίξουν τις όποιες εμπνεύσεις τους. Συνέπεια τούτου είναι όχι μόνο όσα αφηγούνται στο πανί να μοιάζουν, επιεικώς, υπερβολικά -για να μην τα αποκαλέσω παρατραβηγμένα από τα μαλλιά - αλλά και κατά ένα πολύ σημαντικό βαθμό, να χάνεται το εύθυμο και γλαφυρό στοιχείο που χαρακτήρισε το σίριαλ. Βάρος που εδώ κατά κύριο λόγο πέφτει πάνω στο παχουλούτσικο Κύριο Lawrence και δεν καταφέρνει να το αντέξει ούτε δευτερόλεπτο.

Οπότε έχοντας πάει περίπατο το οτιδήποτε αληθοφανές θα μπορούσε να αποτρέψει το στόρι από το να χαρακτηριστεί χοντρό μούσι, τα πάντα κινούνται πλέον μέσα σε μια καταιγιστική φλασιά. Μπιστολίδι αδιάκοπο, πεθαμένοι ένθεν κακείθεν σαν να έχουν προκύψει από το πιο σκληρό σουτ εμ απ, τρεχαλητά, κυνηγητά μέχρι και σκαρφαλώματα σε ελικόπτερα, έτσι για να πλησιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στο κόμικ συναίσθημα του adventure την τρέχουσα εποχή. Φυσικά και δεν απουσιάζουν κάποιες σεκάνς καλογυρισμένες, με την εύνοια και την αρωγή του λαμπερού φωτός της Sunshine State, αλλά σε γενικές γραμμές το πράγμα δεν τραβά. Τουλάχιστον μπροστά.

Θέλεις ότι ο κακός της υπόθεσης - η ανατροπή του δεύτερου μισού και το αποκορύφωμα του φινάλε είναι αλλού γι αλλού - δεν έχει το παραμικρό ειδικό βάρος, θέλεις που τα κίνητρα της εκδίκησης του δεν εξηγούνται επαρκώς, θέλεις που επικρατεί μια κάποια αναστάτωση - μπέρδεμα στην ιεραρχία του τμήματος, θέλεις, τέλος, που οι προσθήκες των ρούκις της ομάδας ΑΜΜΟ δεν γεμίζουν το μάτι? Το Bad Boys For Life στην ουσία αναπλάθει το γνωστό πατρόν, σε μια εκδοχή απίστευτα επίπεδη και σχετικά αδιάφορη, που δεν δικαιολογεί επ ουδενί την μεγάλη επιστροφή του προϊόντος. Δεν δουλεύτηκε σοβαρά η επαναφορά του, δεν εργάστηκαν σωστά οι Βέλγοι αδόκιμοι σκηνοθέτες στο στήσιμο του ντουέτου, με αποτέλεσμα το αλληθώρισμα του θέματος προς Fast And Furious Series μεριά (ούτε καν) να μοιάζει παράταιρο και πλήρως άνισο με το αξιόλογο χθες. Μια ανησυχία για τον πρίγκηπα του Μπελ Ερ, πάντως, πλανάται στον αγέρα, αφού έχει να καταγράψει χιτ σε action film μια δεκαετία και βάλε ε?Δεν το λες και λίγο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!