Movies Ltd

Αγάπη μόνο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μα εγώ μ' ένα άγριο περήφανο χορό / σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω»...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Δεκεμβρίου του 1979 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, Γεωργιανός Levan Akin. Έχουν προηγηθεί οι απρόβλητες εμπορικά στη χώρα μας ταινίες: «Katinkas kalas» (Certain People, 2011) και «Cirkeln» (The Circle, 2015).

Η ταινία Και Μετά Χορέψαμε (And Then We Danced) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» και αποτελεί την επίσημη πρόταση της Σουηδίας (κι όχι της Γεωργίας) για το ξενόγλωσσο Όσκαρ – δεν κατάφερε πάντως να μπει στη shortlist με τις 10 ταινίες, από την οποία θα προκύψει η τελική πεντάδα. Γενικώς, η ταινία συνάντησε πολλά προβλήματα για να ολοκληρωθεί, στη Γεωργία, καθώς η ομοφυλοφιλία είναι θέμα – ταμπού στη συντηρητική χώρα της πρώην ΕΣΣΔ. Κανένας επίσημος φορέας της χώρας δεν την υποστήριξε. Μέχρι και χρήματα για να παραβρεθούν οι συντελεστές στις Κάννες στην επίσημη πρώτη προβολή της ταινίας δεν δόθηκαν κι έτσι οι πρωταγωνιστές κάλυψαν το ταξίδι με δικά τους έξοδα. Τέλος, κατά την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στη Γεωργία υπήρξε μεγάλη ένταση, προπηλακισμοί και ξύλο (!!!) από εξαγριωμένους Γεωργιανούς εναντίον τόσο των συντελεστών της ταινίας όσο και όσων τόλμησαν να προσπαθήσουν να την παρακολουθήσουν, υπό την προστασία μάλιστα ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.

Η υπόθεση: Τιφλίδα, Γεωργία, σήμερα. Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού. Και ο χορός είναι ένας από τους τρόπους για να ξεφύγει κάποιος από τη φτώχεια που κυριαρχεί στη χώρα: είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα εξαγώγιμα «προϊόντα» της Γεωργίας. Όλη η οικογένειά του ασχολήθηκε με το χορό. Οι – χωρισμένοι – γονείς του, η γιαγιά του στο παρελθόν και ο μικρότερος αδελφός του, ο ταραχοποιός Δαυίδ, όλοι χορευτές. Πιο κοντά στο να πετύχει τον στόχο, πάντως, και να μπει στην Εθνική Ομάδα Χορού (μιας που μια θέση άνδρα χορευτή έχει χηρέψει πρόσφατα) είναι ο Μεράμπ. Με την παρτενέρ του, τη Μαίρη, έχουν μια ιδιότυπη – πέρα από φιλική – σχέση και η Μαίρη χαίρεται για τις προοπτικές που ανοίγονται για τον Μεράμπ. Προσμένει, όμως, η σχέση τους να προχωρήσει παραπάνω.

Μέχρι που στην εικόνα προστίθεται ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής είναι ένας όμορφος νεαρός, που πηγαίνει να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην Εθνική Ακαδημία Χορού, υπό τις οδηγίες του βλοσυρού δασκάλου, του Αλέκο. Ο Ηρακλής είναι πολύ ταλαντούχος και κερδίζει κατευθείαν την προσοχή του Μεράμπ. Ένας παράξενος ανταγωνισμός αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο νεαρούς άνδρες, που διεκδικούν επί ίσοις όροις τη μία και μοναδική, πολυπόθητη θέση. Μήπως όμως ο ανταγωνισμός δεν θα είναι το μόνο πράγμα που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους;

Η άποψή μας: Πέντε πράγματα που γνωρίζουμε για την Γεωργία: 1) έχει ένα από τα πλέον ιδιαίτερα και μοναδικά αλφάβητα στον κόσμο και κατ' επέκταση, μια πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη γραφή, 2) είναι η πατρίδα του κρασιού καθώς στην περιοχή παράγεται οίνος εδώ και οχτώ χιλιάδες χρόνια, 3) ο Ioseb Besarionis dzе Jughashvili, ο γνωστός σε όλους μας πατερούλης Ιωσήφ Στάλιν, γεννήθηκε στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας, 4) η Κολχίδα, που στη μυθολογία είναι ο τόπος όπου ο Ιάσονας άφησε να φυλάσσεται το περίφημο χρυσόμαλλο δέρας δεν είναι άλλη από τη Γεωργία και 5) οι χοροί της χώρας είναι εντυπωσιακοί και βρίσκονται στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO!

Αυτό το τελευταίο αποτελεί σαν να λέμε «ένα το κρατούμενο». Το άλλο... κρατούμενο είναι πως η χώρα είναι βαθιά συντηρητική. Χωρίς να μπορούμε να κοντράρουμε με επιχειρήματα την πεποίθηση πως η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια επίσης πολύ συντηρητική χώρα, η Γεωργία είναι σαν να λέμε κάτι σαν την Ελλάδα της δεκαετίας του '70. Ιδίως σε ότι αφορά το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Αλλά και του προγαμιαίου σεξ. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι χρήσιμα για να μπορεί κάποιος να απολαύσει καλύτερα την ταινία. Όχι πως αν δεν τα γνωρίζει δεν θα περάσει καλά. Αλλά να, είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις και να εξηγήσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις των ηρώων του φιλμ αν γνωρίζεις κάτι και από το context μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα.

Προχωράμε στο παρασύνθημα: αυτή είναι μια πολύ δυνατή ταινία. Ατελής, προβληματική σε κάποια σημεία, με συχνή καταφυγή σε εύκολες λύσεις και κλισέ, αλλά πραγματικά συναρπαστική να τη βλέπεις. Τι σε κερδίζει; Σίγουρα ο χορός και ακόμα πιο σίγουρα η ερμηνεία του βασικού πρωταγωνιστή, Levan Gelbakhiani, τον οποίο ο σκηνοθέτης ανακάλυψε μέσα από το Instagram! Οι σκηνές χορού είναι πραγματικά υπέροχες. Όλες οι σκηνές από τις πρόβες δεν μπορούν παρά να σε παρασύρουν στο μεθυστικό ρυθμό τους. Όντως, κατά πως φαίνεται τουλάχιστον από την ταινία (μιας που δεν είμαστε και τίποτε ειδικοί σε ότι αφορά τους γεωργιανούς χορούς) οι χοροί είναι πραγματικά λεβέντικοι, ιδιαιτέρως τελετουργικοί και δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν μεγάλη εντύπωση σε όσους τους παρακολουθούν. Όπως λέει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ο Αλέκο «δεν χωράει η ομοφυλοφιλία στους γεωργιανούς χορούς». Εννοεί: «δεν μπορείς να χορεύεις γεωργιανό χορό και να δείχνεις θηλυπρεπής».

Χμ, άρα, στο μυαλό του Αλέκο και της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών του, ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να χορέψει γεωργιανούς χορούς γιατί δεν μπορεί να είναι λεβέντης. Ο Μεράμπ φροντίζει να τον διαψεύσει. Εμπράκτως. Και στην τελευταία σκηνή, της οντισιόν, παλεύει με νύχια και με δόντια να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Τρομερή σκηνή. Γενικά, αυτή είναι μια ταινία που εστιάζει (και) σε έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα, που όμως είναι προσβάσιμη (συγχωρέστε με ρε παιδιά, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) κι από ένα πιο συντηρητικό κοινό. Ο Levan Gelbakhiani, ο Μεράμπ της ταινίας είναι σπουδαίος. Άνθρωπος και πουλί, γήινος και αιθέριος, που όταν καταλαβαίνει την πραγματική σεξουαλική του ταυτότητα, παλεύει με τον εαυτό του: να την αποδεχτεί; να την απορρίψει; να κρυφτεί; Η σχέση του με τον Ηρακλή έχει την δύναμη και την τραγικότητα της σχέσης των δύο εραστών στο «Brokeback Mountain». Θα τα καταφέρουν να είναι μαζί; Ή θα αναγκαστούν να διαλύσουν τη σχέση τους; Θα συμβιβαστούν;

Μια από τις κομβικές σκηνές της ταινίας είναι προς το τέλος, εκείνη όπου ο Μεράμπ «σπάει» και ο Δαυίδ, ο «στ' αρχίδια μου όλα» αδελφός του, του δίνει κουράγιο και αγάπη. Πραγματικά όμορφη ταινία, με κάποιους σχηματικούς χαρακτήρες η αλήθεια είναι και κάποιες προκάτ σκηνές, που θα μπορούσαν να δουλευτούν καλύτερα φαντάζομαι. Μια ματιά σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, όπου μεταξύ των άλλων, αν αφήσεις κάποια κοπέλα έγκυο πρέπει να την παντρευτείς. Η ελπίδα όμως υπάρχει πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Against all odds. Απλά χρειάζονται μερικοί Μεράμπ για να κινήσουν τον τροχό της ελπίδας. Και στο τέλος τέλος, ας κρατήσουν οι χοροί.

ΥΓ: Θέλω να κάνω μια – άστοχη ενδεχομένως – σύγκριση με το περσινό Girl. Τούτη η ταινία πετυχαίνει εκεί όπου η ταινία από το Βέλγιο σκόνταφτε. Και το σταματάω εδώ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

του zerVo (@moviesltd)

Περίεργο? Στην απογραφή που επιχείρησα, για το ποια ταινία παρακολούθησα τις πιο πολλές φορές στην δεκαετία που ελάχιστες ώρες πριν έκλεισε, την πρώτη θέση δεν κρατά κάποια πολυδιαφημισμένη, εφετζίδικη ή οσκαρική, αν και τις πιο επιλεγμένες τις τίμησα με διψήφιο αριθμό θεάσεων. Ανταυτού μια παραγωγή από την φιλική μας γείτονα, κρατά το πόστο στο πάνω σκαλοπάτι του βάθρου. Βοήθησε σε αυτό άλλωστε και το κανάλι του Star, που την έχει προβάλλει καμιά εκατοστή φορές, τις ώρες που πηγαίνω για ύπνο, εκεί, κοντά στα ξημερώματα. Θέλεις κάτι τα δρομάκια της πιο όμορφης Πόλης της γης, κάτι το πραγματικά τρομερό σάουντρακ που περιλαμβάνει από τις ντιβάρες Ayla Dikmen και Semiramis Pekkan, ίσαμε την Nil Burak, κάτι το μη αναμενόμενο φινάλε, πάντοτε ξενυχτούσα παρέα με το ανατρεπτικό ρομαντζάκι του Issiz Adam. Και ξαφνικά, δέκα χρόνια μετά, νά' σου σκάει η ελληνόφωνη βερσιόν. Ε, προφανώς για όσους δεν έχουν δει το ορίτζιναλ ή για όσους θα ήθελαν να το ματαδούν με πιο γνώριμα πρόσωπα στους βασικούς ρόλους...

Επιτυχημένος επαγγελματικά, ως ιδιοκτήτης ενός από τα πιο φημισμένα ρεστοράν των Αθηνών, ο Πέτρος, δεν γνωρίζει ανάλογες πιένες και στην προσωπική του ζωή. Μεγαλωμένος κάτω από δύσκολες συνθήκες, έχοντας γνωρίσει ανήσυχα παιδικά χρόνια στο νησί, σε μια οικογένεια που κυριαρχούσε η επιθετική μορφή ενός άστατου πατέρα, ο κορυφαίος σεφ, ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο που του αφήνει το μαγαζί, στις εφήμερες αγκαλιές που του προσφέρουν αφειδώς οι πόρνες και οι περαστικές γκόμενες. Για σχέση σοβαρή, ούτε λόγος. Ποτέ δεν θα άφηνε κάποια να εισβάλλει στον μοναχικό του, ειδυλλιακό κατ εκείνον, κόσμο και να τον ανατρέψει.

Μέχρι εκείνο το μοιραίο πρωινό που θα γνωρίσει την Ζωή, μια ζόρικη φαινομενικά, μα συνειδητοποιημένη στην πορεία κοπελιά, που η αγάπη της για τα παιδιά, την έχει οδηγήσει στο να ανοίξει ραφείο που φτιάχνει ξεχωριστές στολές και φορέματα για τους χαρούμενους μικρούς ήρωες. Αντιλαμβανόμενη εκείνη την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, σταδιακά θα τον προσεγγίζει ολοένα και περισσότερο, δείχνοντας του την στοργή που πάντοτε του έλειπε. Και η σχέση που με τον καιρό θα χτίσουν, δεν είναι η πρόσκαιρη, η ευκαιριακή, του πεταματού, σαν όλες τις προηγούμενες του Πέτρου...

Καμπανάκι λοιπόν! Για κάποιον καλομαθημένο, που δεν γουστάρει ούτε αναφορές να δίνει, ούτε συγνώμες να σκορπά, ούτε να απολογείται κάθε τρεις και λίγο, ούτε να μοιράζεται τα συναισθήματα του, έχοντας επιλέξει να παραμένει στείρος και άφιλος, μέσα στον κλωβό της ανύπαρκτης ευτυχίας που έχει δομήσει. Η Ζωή - διόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος - θα τον κάνει αυτόν τον κυκλοθυμικό (και παραδοσιακό, μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου) άντρα να κοιτάξει τα πράγματα με άλλο μάτι, να τους δώσει φως, χρώμα, ζωντάνια, υπόσταση. Ώσπου να ρίξει στο τραπέζι το καίριο ερώτημα για το αν πραγματικά επιθυμεί να ακολουθήσει το δικό της τέμπο και αφού πλησιάζει στα σαράντα του, κάποια ώρα να νοικοκυρευτεί, μπας και κάνει και το χατήρι της δόλιας της μάνας του, που τον έχει ολημερίς έγνοια εκεί πίσω στην Νάξο.

Είναι πολύ λογικό κι επόμενο, για ένα φιλμ που έχω δει μερικές ντουζίνες φορές, να πέφτω στην παγίδα της σύγκρισης των δύο εκδοχών. Αν και δεν είναι αυτό το σωστό, θα πρέπει να πω, πως με ξένισε σημαντικά ο τρόπος που επιχείρησε η παραγωγή να πλησιάσει στο πρωτότυπο. Όταν αναφερόμαστε σε μια Ελληνόφωνη βερσιόν, θα περίμενε κάποιος να υπάρχουν και μια, δυο μικροεκπλήξεις στο θέμα, όχι στην βασική του δομή εννοείται, αλλά στην αφήγηση. Να μην είναι απλώς ένα ακριβές αντίγραφο του Τούρκικου, σχεδόν πλάνο - πλάνο, χρησιμοποιώντας στο σενάριο αυτούσιες, ακόμη και τις πιο απίθανες λεπτομέρειες. Ξεπατικούρα που λέγαμε κάποτε όταν κάναμε ζωγραφιές στο στυπόχαρτο. Χμ, στο συντριπτικό ποσοστό του "καινούργιου" κάπως έτσι συμβαίνει. Θα με ρωτήσεις από την άλλη πόσοι έχουν ρίξει βλέφαρο στο σεβγκιλίμ παλαιό? Λίγοι, ελάχιστοι, σε νούμερο που να μην μας νοιάζει. Ξενύχτες του τηλεοπτικού δέκτη...

Η προσπάθεια του Γιάννη Παπαδάκου, που ήδη τα μεγάλου μήκους βήματα του έχουν φτάσει στα τρία τον αριθμό και να υποσημειώσω με αξιοσημείωτη εμπορική διάνα (χάρη στις δυο ύστατες συνέχειες των Bachelors) να ξεσηκώσει την Πολίτικη Ρομαντζαδούρα στα γραικά, χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως αξιοπρεπής. Κάτι που θα κατανοήσουν δια γυμνού οφθαλμού όσοι θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με το προϊόν, καθώς η κάμερα του διάσημου και από τα αμέτρητα βίντεο κλιπ που έχει φκιάσει ντιρέκτορα, ηλιόλουστη και τουριστική, δεν θα αφήσει ούτε ένα από τα όμορφα σημεία της πρωτεύουσας που να μην το κοτσάρει στο φόντο της Belle Histoire. Κόπια πάστη να συμπληρώσω, εγώ ο έμπειρος, αφού στο πρωτογενές, τα πάντα κινούνταν στα υπέροχα σοκάκια του Μπέιγιογλου, γειτονιάς που δύσκολα όποιος έχει επισκεφτεί δεν έχει αφήσει καρδιά. Βρε καλέ μου, όμως, έτσι λιγάκι να ξεφεύγαμε από την Πλάκα και το Μοναστήρι, να κατηφορίσουμε για λίγο στην μοναδική παραλία του Σαρωνικού, που δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο? Τροφή για την επόμενη φορά αγαπητέ σκηνοθέτα, ελπίζω με μια ιστορία που θα είναι πρωτοφανέρωτη πια και όχι επανάληψη.

Η οποία όπως τότε (στα 2009) έτσι και τώρα δεν εμφανίζει λίγα κενά στην ανάπτυξη των περσόνων της. Μπερδεματάκια βασικά, αφού ανά δεκάλεπτα αλλάζουν οι ψυχοσυνθέσεις των κεντρικών ηρώων. Από αποφασιστικοί, μεταλλάσσονται σε βαλτωμένοι, από τόσο κοντινοί, βάζουν απότομα ένα συρματόπλεγμα ανάμεσα τους, από απίθανα δοτικοί, δείχνουν να τα παρατούν μονομιάς, μόλις ο ουρανός μουντώσει κομματάκι. Το τεράστιο υπέρ του σκριπτ, δίχως καμία αμφιβολία, ορίζει το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του έργου, που την εναλλαγή του δύσκολα μπορεί να (ξανά)πετύχει, ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός του αισθηματικού δράματος. Μέγδοβας το δάκρυ. Με αναφιλητά. Και πόσα γιατί ταξιδεύουν μονομιάς για τον αέρα...

Όντας ζευγάρι και στην πραγματική καθημερινότητα, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης (υπεύθυνος για το σεναριακό ξεσκόνισμα) με την Κατερίνα Γερονικολού, δεν περιμένει κανείς να μην δένουν στο πανί απόλυτα, είτε στις ευχάριστες, είτε στις πιο δραματικές στιγμές. Ο πρώτος μάλιστα πρέπει να έχει παρακολουθήσει το μεμέτικο πιο πολλές φορές και από εμένα, μιας και οι κινήσεις και οι εκφράσεις του είναι ολόιδιες με του Αλπέρ, δίχως την παραμικρή απόκλιση. Η κοπελιά μας από την μεριά της, είναι σαφώς πιο κουκλίνα από την ομόλογη της, λιγότερο όμως γήινη, από τις περιπτώσεις μόστρας που δεν γίνεται να πιστέψεις πως είναι ελεύθερη και ωραία, ας πούμε. Τουλάχιστον στο παρόν, ο Παπαδάκος - θα μου πεις και ένα ολάκερο δεκάχρονο μετά - αποφεύγει τόσο τα κακοστημένα πρώτα πρόσωπα στον φακό, που αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα του Για Πάντα Μόνος, όσο και (ορθότατα) την πρόταση των έντονων διαφορών του άστεως με την οπισθοδρομική επαρχία....

Το δικό του Για Πάντα, το λοιπόν, παρότι πόντο πόντο αντιγραφή, δεν είναι καλύτερο του προηγούμενου. Παλμός, λαμπάδα στην φωτογραφία, ντουέτο ευειδές και ταιριαστό, ναι! Πετυχεσιά άψογη. Στην ψυχή υστερεί, στις νοσταλγικές του χθες πινελιές, που θα του έδιναν ξέχωρη προσωπικότητα. Όπως φερειπείν στις μουσικές επιλογές, καθώς θα καρτερούσα κάτι πολύ πιο δυνατό για την κορύφωση του τέλους από την μπουατική Μαρινέλλα (το καθηλωτικό Anlamazdin, είχε ανεβάσει τον πήχη στα ουράνια), κάτι πιο σπάνιο να βρεθεί σε βινύλιο από τους Olympians, κάτι ευρηματικό βρε αδερφέ να συνοδεύσει την σεκάνς γνωριμίας, από το ολόιδιο με το παρελθόν, σανσόν του Michel Fugain. Κομμάτι θρυλικό, που πάντως δίνει ταυτότητα στο πιο καθαρόαιμα γαλλικό σινερομάντζο της πρόσφατης κινηματογραφίας, που ποτέ του, όμως, δεν μίλησε φραντσέζικα.

What The Fox!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι πολλά χρόνια πριν, όταν κατά την διάρκεια μιας σπέσιαλ κινηματογραφικής πρεμιέρας, έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο με διάσημο μιντιάρχη, να κάθεται λίγες θέσεις μακρύτερα από εμένα, στα διακεκριμένα της αιθούσης. Σιγά το πράγμα θα μου πεις, λες και είδες τον John Lennon. Σωστά, λες. Εκείνο που μου έκαμε όμως μια κάποια εντύπωση, ήταν πως σιμά στον αρκετά ευτραφή, ηλικιωμένο κυριούλη, ευρισκόταν ανγκαζέ, κορασίδα κατάξανθη και λαμπερή, με μπόι δίμετρο, βοήθειας άλλωστε των δεκαπέντε και πλέον πόντων που της έδιδαν οι στιλετένιοι τάκοι της γοβός της. Και? Τι έγινε πάλι, θα απορήσεις? Επίσης τίποτα, άξιο λόγου δηλαδή. Εκτός του γεγονότος πως η κοπελιά, 20 - 25 Μαιών το μάξιμουμ ηλικίας, μπορεί να είναι ευειδής και χωστή, όταν όμως δεν καταφέρνει να βάλει ούτε τέσσερις λέξεις σε μια σειρά, αγνοεί τους στοιχειώδες κανόνες του συντακτικού, κοινώς δεν μπορεί ούτε καν να μιλήσει, πως είναι δυνατόν να κρατά ολόδικη της, τρίωρη, πρωινή τηλεοπτική εκπομπή σε κανάλι (ιδιοκτησίας του σιμά της) υψηλής θεαματικότητας? Έλα μου ντε! Γι αυτό τις τρεις, πέντε, δεκαπέντε το πολύ πασιονάριες που δημοσιοποίησαν τα καμώματα του αφεντικού τους, τις κάναμε ολόκληρη ταινία...

Έχοντας διανύσει καριέρα ετών στα πλατώ του τηλεοπτικού κολοσσού της Fox, η φημισμένη παρουσιάστρια Γκρέτσεν Κάρλσον θα πάρει την άγουσα για το ταμείο ανεργίας, γεγονός που θα την θορυβήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκκινήσει εκδικητικό αγώνα, ενάντια στον CEO του καναλιού Ρότζερ Έιλς, δηλώνοντας δημόσια την σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε από τον ίδιο στα πρώτα της βήματα. Παρότι θα περίμενε υποστήριξη από τις, πάμπολλες όπως εκτιμά, ομοιοπαθούσες της, εντούτοις καμία δεν θα μπει στον κόπο να προσβάλλει το αφεντικό της, ακόμη κι αν εκείνο δεν τους είχε συμπεριφερθεί με τον πρέποντα σεβασμό.

Αντιλαμβανόμενη τον αγώνα που δίνει η πρώην συνάδελφός της στον δίαυλο, η σούπερ σταρ της ενημέρωσης Μέγκαν Κέλλυ, θα καταλάβει πως έχει έρθει η στιγμή να ξεσκεπαστεί η δόλια συμπεριφορά του μπος. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως δεν υπάρχει μία, μία στην κυριολεξία, από τις κατάξανθες ρεπόρτερ που περιφέρονται σε οποιοδήποτε πόστο, στο μέγαρο του καναλιού, που να μην έχει δεχθεί τις ερωτικές θωπείες του ανήθικου γεράκου. Με τελευταία την νεοπροσληφθείσα Κάιλα Πόσπιζιλ, που νιώθοντας ντροπή για όσα υπέστη, δίνει μέσα της έναν ηθικό αγώνα, για το αν πρέπει κι εκείνη να συμπράξει, δημοσιοποιώντας τις ενέργειες του σεβάσμιου και έχοντα την απόλυτη στήριξη του μεγάλου μπος Ρούπερτ Μέρντοχ, Κυρίου Έιλς.

Η χρονιά είναι το 2016 και η Αμερική βρίσκεται ήδη σε προεκλογικό αγώνα ανάδειξης του Προέδρου της. Με τον πολύ Ντόναλντ Τραμπ να ξεκινά από θέση αουτσάιντερ την κούρσα, έχοντας αποσπάσει το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων, ενάντια στην Χίλαρυ, χάρη στο δεκανίκι τηλεοπτικών σταθμών που παρακολουθεί εκατομμύρια κόσμου, όμως, όπως το κυρίαρχο Fox που τον στηρίζει αμέριστα, ανεβαίνει διαρκώς σε ποσοστά επί καθημερινής βάσης. Γεγονός που δεν αρέσει και πολύ στην νούμερο ένα άνκορ γούμαν (θεάρα στην όψη, αλλά και μαμά τριών ανηλίκων παιδιών) Κέλλυ, με αποτέλεσμα να εντοπίσει την βασική αφορμή για να έλθει σε ρήξη με τον σταθμό που την ανέδειξε.

Βεβαίως από το σημείο αυτό μέχρι τις εκπλήξεις που θα δώσει στην δημοσιότητα, για το ποιος είναι στην πραγματικότητα εκείνος που την έφτασε μέχρι το υψηλότερο σκαλοπάτι της δημοσιογραφικής ιεραρχίας, ακολουθεί μια πορεία ολόκληρη διλημμάτων και συγκρούσεων, τόσο ψυχικών, μα το κυριότερο ρεαλιστικών και εντός των εργασιακών πλαισίων. Αφού ο πανίσχυρος διευθύνοντας σύμβουλος, έχοντας καταλάβει πως κάτι παίζεται πίσω από την πλάτη του, που του ροκανίζει την καρέκλα, θα ξεσηκώσει ολόκληρο κίνημα στην πιάτσα των ρεπόρτερ, ίσαμε το να φορούν και πολύχρωμα t-shirt εκδήλωσης του οπαδιλικιού, του τύπου Team Roger. Που τα ντύνονται, άκουσον άκουσον, οι ίδιες οι χαϊδεμένες! Εμ, βέβαια, σιγά μην σπαταλήσουμε τέτοια προσοδοφόρα καριέρα στο γυαλί, επειδή μια φορά κι έναν καιρό μας την έπεσε (sic) εκείνος που θα μας προωθούσε. Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αυτός είναι ο κανόνας ε? Η αντίδραση σε όλα αυτά τα εκμεταλλευτικά της αδυναμίας, προκαλεί την έκπληξη. Αλλά και το σενάριο του Bombshell...

Που βασίζεται στα πραγματικά σκανδαλώδη περιστατικά τα οποία συντάραξαν την αμερικάνικη κοινή γνώμη μια τετραετία πριν κι ενόσω στο μεσοδιάστημα ο γηραλέος Έιλς, αντιμετωπίζοντας την κατακραυγή του κόσμου και απολυμένος από το υπερπόστο του, θα αφήσει τα εγκόσμια. Δεν χρειάζεται και πολύ χρόνος παρακολούθησης του έργου, για να κατανοήσει ο θεατής πως πίσω από την συγγραφή του σκριπτ, αυτού του φρενήρους σε ρυθμό, διαρκώς εναλλασσόμενου σε προοπτικές λήψης και με κάποιες trade mark ιδιαιτερότητες στον τρόπο παρουσίασης των (εκατοντάδων) προσώπων της ιστορίας, κρύβεται ο δαιμόνιος Charles Rundolph του The Big Short.

Από την μεριά του ο σκηνοθέτης Jay Roach, που ξόδεψε το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής του, στήνοντας κομεντί επιπέδου Austin Powers και Meet The Parents, προτού πάρει την απόφαση (μέσω Trumbo) να ασχοληθεί με πιο σοβαρά πολιτικοκοινωνικά θέματα της Αστερόεσσας, δεν δείχνει και τόσο ικανός να φτάσει το πόνημα του σε λέβελ Σορταρίσματος. Μπορεί, ενδεχόμενα, να μην τον βοηθά και το υπερφίαλο της μαρκίζας του, αφού σιγά και την Βόμβα που έσκασε και ουδείς ανέμενε την έκρηξη της. Προσωπικά καταμέτρησα καμιά διακοσαριά από μπλόντι θηλυκά στο πέρα δώθε, που σιγά να μην είχαν περάσει από το μυστικό γραφείο του σίχαμα. Βάλε και πόσες ακόμη θα είχαν απολυθεί σε τόσα χρόνια διοίκησης του, άρα ο κόσμος θα το είχε τούμπανο το συμβάν κι αυτός κρυφό καμάρι.

Το αδιαμφισβήτητο στοιχείο που χαρακτηρίζει ετούτη την, στηριγμένη στο μπαϊράκι του #MeToo, καταγραφή του χρονικού, που οδήγησε στην αποπομπή του γερο Ρότζερ από το κανάλι, είναι η κοινή ύπαρξη στο εκράν, τριών πραγματικών bombshells. Απαρχής της σιτεμένης στα 52 της Nicole Kidman, που ως η απολυμένη υποκινεί το θέμα και αρμονικά φεύγει από το προσκήνιο, για να αφήσει την σκυτάλη στην κουκλάρα, αν και εμφανώς αλλαγμένη, Charlize Theron και την φυσική της διάδοχο (στα πάντα) Margot Robbie. Τρίπτυχο γυναικείο δυναμικότατης ερμηνευτικής απόδοσης, αντάμα με την παρουσία του βετεράνου (και αγνώριστου από τις προσθετικές) John Lithgow, δίνει ένα ξέχωρο κύρος στο όμορφα εκτελεσμένο σύνολο. Και που είναι μάλλον απίθανο να μην οδηγήσει, τις δύο τουλάχιστον, την Νοτιοαφρικάνα και την νεαρότερη των Αυστραλέζων, μέχρι τις υποψηφιότητες της Αμερικάνικης Ακαδημίας Σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!

The King of the High C's

του zerVo (@moviesltd)

Με ποιον χαρακτηρισμό μπορεί κανείς να αναφερθεί σε αυτόν τον πληθωρικό Ιταλιάνο, δίχως να μειώσει έστω και κατ ελάχιστον την τεράστια αξία του? Να τον ορίσει ως μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες στον χώρο της όπερας? Μα, δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά πλαίσια της, άλλωστε κατακρίθηκε από τους συντηρητικούς για τα προοδευτικά του ανοίγματα, προς άλλα μονοπάτια της μουσικής. Να ειπωθεί πως πρόκειται για έναν από τους χαρισματικότερους τενόρους στα χρονικά? Τότε το αφιέρωμα στην περσόνα του, θα είχε νόημα να το παρακολουθήσουν, μόνο οι φανατικοί φίλοι του κλασικού ρεπερτορίου? Εκτιμώ πως το δικαιότερο για τον Pavarotti, δίχως να τον αδικήσουμε μισό πόντο, θα ήταν να τον ορίσουμε ως την ποιο σημαντική φωνή του εικοστού αιώνα. Ουδείς υπέρτερος του.

Γεννημένος στην πανέμορφη επαρχιακή Μόντενα και μεγαλωμένος μέσα στις φλόγες του δευτέρου μεγάλου πολέμου, ο Λουτσάνο από μικρό παιδί έδειξε την έφεση του στο τραγούδι. Έχοντας πάρει άλλωστε τα γονίδια από τον πατέρα του, τενόρο υψηλού επιπέδου, που ποτέ του όμως δεν κατάφερε να κάνει καριέρα, παραμένοντας ένας ταπεινός φούρναρης της Ρέτζο Εμίλια, έδειξε το ταλέντο του πολύ νωρίς σε σχετικό διαγωνισμό χορωδιών. Αφού πήρε την κατάλληλη μόρφωση στην μουσική πρωτεύουσα της Ιταλίας, το Μιλάνο, στην ηλικία μόλις των 25 χρόνων θα του δοθεί η ευκαιρία να ανέβει στο πάλκο για να ερμηνεύσει τον πρώτο του περιφερειακό ρόλο στο La Boheme. Εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του 60, που θα του ανοίξει διάπλατα τις πύλες για τις μεγάλες μουσικές σκηνές του κόσμου, το Κόβεν Γκάρτνεν, την Σκάλα, την Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, την Σταατσόπερ της Βιέννης.

Αυτή είναι η απαρχή της γιγαντιαίας πορείας εκείνου που όσο κανείς άλλος συνέδεσε το όνομα του με τα λυρικά μουσικά δρώμενα των πιο πρόσφατων δεκαετιών. Διαδρομή πασίγνωστη, καθώς υποδύθηκε όλους τους διάσημους χαρακτήρες της όπερας με επιτυχία σαρωτική, ενώ συνάμα άνοιξε καινούργιες λεωφόρους συνδέοντας τα έργα του Verdi, του Puccini, του Donizetti, με τα κύματα άλλων, εναλλακτικών μουσικών ρευμάτων. Εξού και μετά τον σάλο που προκάλεσε η κοινή συνύπαρξη του στην σκηνή των Λουτρών του Καρακάλα στα 1990 με τους Carreras και Domingo για το Θαύμα των Τριών Τενόρων, πραγματοποίησε το όνειρο του να τραγουδήσει στο στέιτζ μαζί με επίσης ονομαστούς θρύλους της ροκ, σόουλ, μπλουζ, όπως ο Stevie Wonder, ο Dalla, η Dion, ο Sting, οι U2.

Αυτή την πορεία σχεδόν πενήντα χρόνων που η μαγική φωνή του Παβαρότι, ξεσήκωσε στις ζωντανές του εμφανίσεις κοινό που στο άθροισμα του ξεπερνά σε αριθμό τα δέκα εκατομμύρια (!) παρακολουθεί από κοντά το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην μορφή του, όπως το παρουσιάζει στην τεκμηρίωση του ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Ron Howard. Δίχως να λησμονεί βέβαια στιγμή, εκτός από όλα τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του Εμιλιάνου, να αναφερθεί και σε εικόνες της ιδιωτικής του ζωής, επιχειρώντας να παρουσιάσει με έναν πιο σφαιρικό τρόπο την ξεχωριστή του προσωπικότητα.

Τον γάμο του με την μεγάλη αγάπη της ζωής του, την Άντουα, που του χάρισε τρεις όμορφες θυγατέρες. Την πρώτη παράλληλη με την επίσημη, σχέση του, με την γραμματέα, αλλά και προστατευόμενη του, κουκλάρα σοπράνο, Μαντελίν Ρενέε, που έληξε άδοξα την στιγμή που εκείνη, προφανώς συνειδητοποίησε πως δεν πρόκειται να διαζευχθεί. Αλλά και την δεύτερη, ακόμη πιο πιπεράτη και με αμέτρητα πρωτοσέλιδα στα ταμπλόιντς, με την κατά 35 χρόνια νεότερη του, Νικολέτα Μαντοβάνι, που τον οδήγησε στο να πάρει το διαζύγιο και να την παντρευτεί. Αποκτώντας μάλιστα μαζί της, μια κόρη, που τον ανανέωσε ψυχολογικά, παρότι ηλικιακά βάδιζε στα εβδομήντα.

Το μεγάλο ατού της ταινίας του Howard, είναι πως όλοι ετούτοι οι άνθρωποι της ζωής του Παβαρότι, δηλώνουν το παρόν εδώ, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα αμέτρητα ντοκουμέντα, που οι συνεργάτες του κατέγραψαν με ερασιτεχνικές καμκόρντερ στα λάιβ του. Πέραν των στενών οικογενειακών του προσώπων, παρελαύνουν επίσης οι ιμπρεσάριοι του (προφανώς πολυεκατομμυριούχοι από την συνεργασία τους μαζί του), μα το κυριότερο πασίγνωστες μορφές του πενταγράμμου που τον τιμούν, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν. Η διεθνούς φήμης σοπράνο Angela Gheorghiou, ο μαέστρος Mehta, αμφότεροι οι έτεροι συν-τενόροι του, ο πολύς Bono.

Φυσικά το πιο δυναμικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ ορίζει η παρουσία του ίδιου του Παβαρότι μέσα από καταγεγραμμένα ίντερβιους στα τηλεοπτικά κανάλια, μα το κυριότερο τα κλιπς των πιο σπουδαίων στιγμών της καριέρας του, με αποκορύφωμα την συγκινητική, μια από τις ύστατες πριν ασθενήσει βαριά, εμφάνιση του στον Turandot, όπου αποδίδει την μελωδία που τον στιγμάτισε, το συγκλονιστικό Nessun Dorma. Στιγμιότυπα που μπορεί να μην διαθέτουν την κορυφαία ποιότητα εικόνας, ως ερασιτεχνικά, μα αυτό ελάχιστα μοιάζει να ενδιαφέρει τον θεατή, καθώς είναι αρκετό να κλείσει τα μάτια του για να απολαύσει την φωνή του Βασιλέα των Υψηλών C's.

Έχοντας αποκληθεί ως ένας από τους πλέον κονσερβαρισμένους ακόλουθους της γραμμικότητας, ο Howard, δεν μας προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα ενθύμιο διαλεχτών εικόνων της ζωής του τεράστιου καλλιτέχνη, με δεδομένα που λίγο έως πολύ είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Η ενηλικίωση, η ανέλιξη, η επιβεβαίωση, οι στενοχώριες, οι έρωτες, τα πάθη, διανθισμένα όλα στα καρέ τους, με το γνώριμο βαρύ γέλιο του Λουτσάνο, σε μια απεικόνιση δίχως εκπλήξεις ή σπουδαίες καινοτομίες. Πως συνέβη πριν από λίγα χρονάκια όπου ο Ρίτσι επιχείρησε κάτι ανάλογο με τους Beatles, ακολουθώντας κατά γράμμα την πεπατημένη του πατρόν? Ε, ακριβώς το ίδιο συνέβη κι εδώ, στον Pavarotti του, που ενδεχόμενα τιμά τον ανεπανάληπτο τενόρο, δώδεκα έτη μετά από τον θάνατο του, φροντίζοντας να μην παρεκκλίνει της αλήθειας. δεν ξεφεύγει όμως ούτε μισό μέτρο από την κλισέ ευθεία, όπως ορίζουν οι κανόνες του μοντέρνου ντοκιμαντέρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Δεν υπάρχει χώρος για αδυναμίες! Επίσημη πρόταση της Σουηδίας για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2020 και Επίσημη Συμμετοχή, 72ο Φεστιβάλ των Καννών αποτελεί το φιλμ Και Μετά Χορέψαμε (And Then We Danced) μια ταινία για την σύγκρουση της παράδοσης με το νέο, για την αμφισβήτηση των κοινωνικών καταναγκασμών με όχημα την αγάπη για την τέχνη του Χορού. Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού, και μαζί με την παρτενέρ του Μαίρη, είναι πολύ κοντά στο να πάρουν την πολυπόθητη θέση στην Εθνική Ομάδα Χορού. Όλα όμως ανατρέπονται όταν μπαίνει στη ζωή τους ο χαρισματικός και ιδιόρρυθμος Ηρακλής. Οι επιθυμίες του Μεράμπ θα τον ωθήσουν να αμφισβητήσει το συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον του, και να τα ρισκάρει όλα.

Πρωταγωνιστούν: Λεβάν Γκεμπαλχιάνι, Μπάχι Λαβισβίλι, Άνα Γιαβακισβίλι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

Δύο αταίριαστοι χαρακτήρες συγκροτούν την ικανότερη ομάδα!! Ο υπερκατάσκοπος Λανς Στέρλινγκ και ο επιστήμονας Γουόλτερ Μπέκετ είναι σχεδόν αντίθετοι χαρακτήρες. Ο Γουόλτερ είναι χαρακτήρας ήπιων τόνων, γλυκός και ευγενής. Ο Λανς… δεν είναι. Αλλά αυτό που λείπει από τον Γουόλτερ στις κοινωνικές δεξιότητες το κερδίζει χάρη στην ευφυΐα και την εφευρετικότητά του, κατασκευάζοντας μοναδικά gadgets τα οποία χρησιμοποιεί ο Λανς στις επικές του αποστολές. Όταν όμως, τα γεγονότα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή, ο Γουόλτερ και ο Λανς ξαφνικά πρέπει να στηριχτούν μεταξύ τους για μια ακόμα φορά. Και αν αυτό το παράξενο ζευγάρι αδυνατεί να μάθει να δουλεύει σαν ομάδα, θα κινδυνέψει ολόκληρος ο κόσμος. Το Μετα-Μορφωμένοι Πράκτορες (Spies in Disguise) αποτελεί μια animation κωμωδία τοποθετημένη στον ταχύρρυθμο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο της διεθνούς κατασκοπείας.

Οι σκηνοθέτες Troy Quane και Nick Bruno υπήρξαν ενθουσιασμένοι με το σκεπτικό ότι θα φτιάξουν την πρώτη ταινία που θα εισάγει τα παιδιά στον κόσμο των κατασκοπευτικών ταινιών. Τους βασικούς ήρωες υποδύονται φωνητικά ο Will Smith και ο Tom Holland.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Η φωνή που έγραψε ιστορία! Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ron Howard μετά το ντοκιμαντέρ «The Beatles: Eight Days a Week» καταπιάνεται με ένα ακόμα μουσικό φαινόμενο, τον Λουτσιάνο Παβαρότι. Έχοντας το ψευδώνυμο «ο τενόρος του λαού», ο Παβαρότι ήταν σπάνιος συνδυασμός προσωπικότητας, ιδιοφυίας και διασημότητας και χρησιμοποιούσε τις θαυμάσιες αυτές αρετές του για να διαδώσει το Ευαγγέλιο της όπερας σαν τρόπο διασκέδασης – και κάτι που μπορεί να απολαύσει όλος ο κόσμος που αγαπάει τη μουσική. Μέσα από την απόλυτη δύναμη του ταλέντου του, ο Παβαρότι κυριάρχησε στις μεγάλες σκηνές του κόσμου και έκλεψε τις καρδιές του κοινού όπου και να πήγαινε. Περιλαμβάνοντας σπάνιες συνεντεύξεις με την οικογένειά του και τους συναδέλφους του, ακυκλοφόρητο υλικό και τελευταίας τεχνολογίας ηχητική επεξεργασία, ο Χάουαρντ σκηνοθετεί το Pavarotti, την απόλυτη ταινία φόρο τιμής σε έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο και έναν θρύλο της μουσικής που άφησε ιστορία.

Εκτός από τον Τενόρο του Λαού εμφανίζονται ακόμη και οι Νικολέτα Μαντοβάνι, Λορέντσα Παβαρότι, Τζουλιάνα Παβαρότι, Κριστίνα Παβαρότι, Χάρβεϊ Γκόλντσμιθ, Πλάθιντο Ντομίνγκο, Χοσέ Καρέρας, Μπόνο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Έσκασε! Η ταινία Bombshell (Βόμβα), που σκηνοθετεί ο τιμημένος με βραβείο Έμμυ Jay Roach, ξεδιπλώνει το σκάνδαλο που ξέσπασε στο δίκτυο FOX και αφορούσε τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση από διάσημες γυναίκες δημοσιογράφους κατά του Ρότζερ Έιλς, ιδρυτή και διευθύνοντα συμβούλου του Fox News. Το σενάριο είναι του Charles Randolph, σεναριογράφου του The Big Short και βραβευμένου με Όσκαρ. Η παραγωγή του στούντιο της Lionsgate έχει αποσπάσει ήδη δύο υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες, που αφορούν στις ερμηνείες των δύο - εκ των τριών - σημαντικότατων πρωταγωνιστριών της.

Πιο συγκεκριμένα της Charlize Theron (α' γυναικείος ρόλος) και της Margot Robbie (β' γυναικείος ρόλος) ενώ το τρίπτυχο συμπληρώνει η εξίσου σπουδαία Nicole Kidman. Στην διανομή ακόμη συναντάμε και τους John Lithgow, Kate McKinnon, Connie Britton, Malcolm McDowell, Allison Janney.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!

«Meet me... Midway»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ναυμαχία που άλλαξε τον ρου του πολέμου

Αυτή είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 10 Νοεμβρίου του 1955 στη Στουτγάρδη Γερμανός σκηνοθέτης. Οι πρώτες τέσσερις ταινίες του ήταν low budget φιλμ, που δεν προβλήθηκαν ποτέ στη χώρα μας εμπορικά, στους κινηματογράφους. Από το «Παγκόσμιος στρατιώτης» (Universal Soldier, 1992) μέχρι και τούτη, την τελευταία του ως τώρα ταινία, τις έχουμε δει όλες στην Ελλάδα! Εκτός από μία: το «Stonewall» (2015). Μεταξύ των υπερπαραγωγών που έχει σκηνοθετήσει συναντούμε τις ταινίες: «Ημέρα ανεξαρτησίας» (Independence Day, 1996) και το σίκουέλ του «Ημέρα ανεξαρτησίας: Νέα απειλή» (Independence Day: Resurgence, 2016), «Γκοτζίλα» (Godzilla, 1998), «Ο πατριώτης» (The Patriot, 2000) και «Μετά την επόμενη μέρα» (The Day After Tomorrow, 2004), που μάλλον είναι και η καλύτερη της φιλμογραφίας του. Μεταξύ των προσεχών του σχεδίων είναι να κάνει ριμέικ μιας από τις πρώτες του ταινίες, του «Stargate»!!!

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η ναυμαχία του Μίντγουεϊ γίνεται βασικό θέμα μιας αμερικάνικης κινηματογραφικής ταινίας. Η πρώτη ήταν το 1976, σε σκηνοθεσία Jack Smight με μια πλειάδα πρωταγωνιστών μεταξύ των οποίων συναντάμε τα ονόματα των Charlton Heston, Henry Fonda, James Coburn, Glenn Ford, Hal Holbrook, Toshiro Mifune, Robert Mitchum, Cliff Robertson, Robert Wagner και Robert Webber. Η ταινία του Emmerich κόστισε 100 εκατομμύρια δολάρια και οι εισπράξεις της στο παγκόσμιο box office αγγίζουν τα 114 εκατομμύρια δολάρια ως τώρα...

Η υπόθεση: Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνονταν... παγκοσμίως, οι ΗΠΑ επέλεγαν την τακτική της ουδετερότητας. Η χώρα μόλις είχε αρχίσει να ορθοποδεί μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '30 και τίποτα δεν παρέπεμπε σε υπερδύναμη. Οι ηγέτες της δεν ήθελαν να εμπλακούν με κάτι που θα κόστιζε σε χρήμα και σε ανθρώπινο δυναμικό. Όταν όμως οι Ιάπωνες – που καθησύχαζαν τους Αμερικάνους, ότι δεν είχαν επιθετικές βλέψεις απέναντί τους – βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, «ξύπνησαν» τον κοιμισμένο γίγαντα. Οι Αμερικάνοι, πληγωμένοι και με στραπατσαρισμένο ηθικό, αντέδρασαν και μπήκαν βιαίως στον πόλεμο. Ο ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς ορίζεται αρχιστράτηγος στην επικράτεια του Ειρηνικού Ωκεανού μετά τα γεγονότα στο Περλ Χάρμπορ κι αυτό αλλάζει τα δεδομένα.

Ο Έντουιν Λέιτον είναι βοηθός διοικητή στο αμερικάνικο ναυτικό. Η δουλειά του είναι διερμηνέας απόρρητων πληροφοριών για στρατιωτική στρατηγική. Δουλεύει σε στενή συνεργασία με το ναύαρχο Νίμιτς και με μια ομάδα λαμπρών αποκωδικοποιητών. Με τις πληροφορίες που κατορθώνει να συλλέξει η ομάδα του, πιστεύει πως οι Ιάπωνες ετοιμάζουν κάτι πολύ μεγάλο στο Μίντγουεϊ. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν πείθονται. Εκτός από τον Νίμιτς. Το που θα γείρει πλέον η πλάστιγγα του πολέμου επαφίεται στον πατριωτισμό και τις ικανότητες μιας ομάδας αεροπόρων τοποθετημένων σε ελάχιστα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα...

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως κάποιους σκηνοθέτες τους υποτιμούμε εμείς οι κριτικοί. Εσκεμμένα. Ηθελημένα. Καθότι οτιδήποτε εμπορικό δεν μπορεί να είναι και καλό. Είμαστε μυστήρια ράτσα, μην την ψάχνεις. Μόλις δούμε ταινία να κόβει εισιτήρια βγάζουμε φλύκταινες. Αν από την άλλη κανά πουλέν μας του καλλιτεχνικού κάνει γκελ στον πολύ τον κοσμάκη, παίρνουμε αποστάσεις. Γενικώς «με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω». Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να χρησιμοποιούμε τον κόσμο κατά το δοκούν. Πάνε και βλέπουν μαζικά ταινία που δεν μας αρέσει; «Δεν υπάρχει κινηματογραφική παιδεία κυρία μου». Πάνε και βλέπουν ταινία μαζικά ταινία που μας αρέσει; «Έχει αισθητήριο ο κόσμος και ξέρει να ξεχωρίζει το καλό το πράμα». Τέτοια. Πάντως, τους πετυχημένους του Χόλιγουντ, που δεν φλερτάρουν με το καλλιτεχνικό, τους έχουμε λίγο του πεταματού.

Όπως τούτον εδώ τον Γερμαναρά. «Roland Emmerich» και «καλή ταινία» δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση (ε, εκτός από αυτήν, μουάχαχαχαχαχαχα). Νόμος! Εννοείται ότι βοηθάει πολύ και ο ίδιος στην πλειοψηφία των ταινιών που αναλαμβάνει. Που ως επί τω πλείστον είναι ταινίες γεμάτες εφέ, υπερθεαματικές τσιχλόφουσκες για τα μάτια, που βάζουν το μυαλό του θεατή σε θέση pause. Θέαμα για το θέαμα ρε παιδί μου! Αλλά το... δηλητήριό του, καλά το σταλάζει: εξωγήινοι κάνουν σκόνη και θρύψαλα τον Λευκό Οίκο στην «Ημέρα ανεξαρτησίας». Στο «Λευκός Οίκος: Η πτώση» και πάλι η προεδρική κατοικία των ΗΠΑ γίνεται σμπαράλια. Μια εμμονή να διαλυθεί ο Λευκός Οίκος την έχει ο δικός μας! Κυρίως, όμως, η πιο πολιτική του δήλωση είναι εκείνη που κάνει στο φινάλε του «Μετά την επόμενη μέρα» όπου Αμερικάνοι πολίτες περνάνε από τα σύνορα στο Μεξικό, για να γλυτώσουν από την παγωνιά - λόγω της κλιματικής αλλαγής - της πατρίδας τους! Άτσα! Αμ πως.

Το παλεύει πάντως, να τα λέμε κι αυτά. Και σε τούτη την ταινία πιάνει μεγάλη επίδοση. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Γιατί να μας πιάνουν κομπλεξισμοί; Εντάξει, έναν υπερ-ηρωισμό, τον διαθέτει η ταινία. Αν και κρατάει πισινές ο Emmerich. Δείτε πχ τι συμβαίνει με τον νεαρό που δεν θέλει να παλέψει και πείθεται με τα χίλια ζόρια από τον πρωταγωνιστή μας να το κάνει. Ναι, τέτοια. Επίσης, δεν είναι λίγο να κάνει και την τόσο γλυκιά κινηματογραφόφιλη σφήνα του. Ναι, ο John Ford κλήθηκε από τον Έντουιν Λέιτον να πάει στο Μίντγουεϊ και να κινηματογραφήσει σκηνές από τη ναυμαχία! Είναι αληθινό γεγονός αυτό! Και ο Emmerich το κινηματογραφεί με τον δέοντα σεβασμό. Εννοείται ότι συναισθηματικά το σενάριό του είναι παλιομοδίτικα προκάτ. Οι μόνες γυναικείες παρουσίες στην ταινία είναι υποδειγματικές σύζυγοι: η μία του πρωτοπαλίκαρου που λέγαμε, του Ντικ Μπεστ (τον υποδύεται ο ανερχόμενος Ed Skrein) και η άλλη του πωρωμένου να μην επαναληφθεί η αμέλεια του Περλ Χάρμπορ, Έντουιν Λέιτον (τον υποδύεται ο σταθερά καλός Patrick Wilson).

Από εκεί και πέρα, η ταινία ξετυλίγεται σε «επεισόδια». Κάποια μάλιστα από τα subplots εμ δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ταινία, εμ δεν οδηγούν και πουθενά – φαίνεται μόνον πως τρώνε χρόνο. Πχ, η όλη φάση με τον σμηναγό Ντούλιντλ (τον υποδύεται ο Aaron Eckhart), που με το σμήνος του βομβάρδισαν το Τόκιο και έπεσαν στην Κίνα για να τραβήξουν εκεί τη δική τους περιπέτεια, λίγα προσφέρει στην οικονομία της ταινίας, ξεχειλίζοντάς την κατάτι. Αλλά όσο οι διαλογικές σκηνές είναι λίγο πονεμένη ιστορία – απαραίτητες όμως, καθώς πέρα όλων των άλλων, o Emmerich στοχεύει εδώ στην όσο το δυνατόν πιστότερη καταγραφή των συμβάντων – τόσο οι σκηνές μάχης είναι εντυπωσιακότατες!

Πλάκα – πλάκα, η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ δεν παραλείπεται ή ξεπετιέται για χάρη της βασικής ναυμαχίας. Καταγράφεται με τρόπο συναρπαστικό! Είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να βιώσει ο θεατής σε αυτό που λέμε τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης! Εκρήξεις, αερομαχίες, βόμβες, άνθρωποι σε κίνδυνο, χαμός! Άψογα σκηνοθετημένες οι σκηνές μάχης, δεν χορταίνεις να τις βλέπεις. Κι εκείνες οι σκηνές των κάθετων εφορμήσεων των αεροπλάνων! Γουάου! Το τελικό αποτέλεσμα είναι τίμιο: η ταινία προσφέρει αυτό που ο θεατής περιμένει να δει από αυτήν. Μπόλικο θέαμα σε συνδυασμό με ένα ευκολοχώνευτο μάθημα ιστορίας, για όσους δεν διαβάζουν. Μπόλικες συγκινήσεις, ηρωισμός, σεβασμός στον αντίπαλο. Εγώ μια φορά μια χαρά πέρασα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

This Is The End (?)

του zerVo (@moviesltd)

Έχουν διαβεί 42 ολόκληρα χρόνια από την μαγική εκείνη ημέρα που ο George Lucas έθεσε τις βάσεις της δημιουργίας ενός εναλλακτικού, πέραν πάσης φαντασίας κόσμου, που όχι απλά θα συνέτριβε κάθε σχετικό εισπρακτικό ρεκόρ προκαλώντας φρενίτιδα στα γκισέ, αλλά θα όριζε και τον πανύψηλο πήχη, της έννοιας του κορυφαίου sci fi adventure. Μπόι που μόνον ο ίδιος επέτυχε να υπερκεράσει, ελάχιστο καιρό κατοπινά με την συμπλήρωση της πρώτης και βασικής τριλογίας των Star Wars, που κατά μια πανέξυπνη κίνηση είχε φροντίσει να εκκινήσει από το τέταρτο επεισόδιο. Στοιχείο εμπορικό που έδωσε την ώθηση στο στούντιο, εκεί κάπου στο μιλένιουμ, να επαναφέρει τον μύθο στο εκράν, με ακόμη ένα πιασάρικο στην συνείδηση του διψασμένου για Πόλεμο τον Άστρων λαού, τρίπτυχο, εννοείται ούτε με την ίδια έμπνευση, ούτε καν με εφάμιλλο γκελ στα box office. Με την αλλαγή στην ιδιοκτησία του τίτλου, η φαγάνα Disney, σιγά μην άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη και κάπως έτσι εκκίνησε ένα ολοκαίνουργο πακέτο κάτω από την ίδια μαρκίζα, με μια ανανεωμένη τριάδα ταινιών, αλλά και μια σειρά από σπιν οφς, που άρεσαν κατά κάποιο τρόπο στον κοσμάκη. Ξεχειλώνοντας όπως είναι πολύ φυσικό όμως, ακόμη κι αν ο ίδιος ο George είχε εξαγγείλει την συνολική εννιάδα, την απαράμιλλη δυναμική του θρύλου, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει νεαρότερα κοινά, καθώς οι περισσότεροι θεατές εκείνης της παλιολιθικής πρώτης φοράς, τώρα είναι τουλάχιστον παππούδες. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο σφύριγμα της λήξης ενός τρίτου τριπλούν, που σύμφωνα με τα λεγόμενα κλείνει οριστικά την αυλαία. Καλά...

Το μυστηριώδες μήνυμα που θα οδηγήσει τον μπερδεμένων συναισθημάτων Κάιλο Ρεν, στον μακρινό πλανήτη Έξεγκολ, θα τον φέρει μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς θα αντιληφθεί πως ο ανήθικων μεθόδων Αυτοκράτορας Πάλπατιν δεν είναι νεκρός όπως άπαντες πιστεύουν. Αλλά έχει επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός και αποφασισμένος να βάλει τέρμα στις διαθέσεις του επαναστατικού Πρώτου Τάγματος. Καταφέρνοντας να τον πάρει με το μέρος του, ο πειθήνιος έμπερορ, θα τον πείσει να εντοπίσει και να αφανίσει την μοναδική εναπομείνασα Τζεντάι, την Ρέι, που εκπαιδεύεται κάτω από τις πιο δυναμικές συνθήκες από την στρατηγό Λέια Οργκάνα. Οι σκοτεινές και πάνοπλες δυνάμεις του Σιθ, δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι στον πόλεμο που μαίνεται. κανείς όμως από τους μαχητές υπέρ της Δύναμης δεν δείχνει διατεθειμένος να εγκαταλείψει την μάχη.

Ωραία λοιπόν. Για τους δισεκατομμύρια φανατικούς οπαδούς του σάγκα, δεν νομίζω να απαιτείται και κάτι περισσότερο από την δεκάσειρη σύνοψη, άλλωστε οτιδήποτε και να ειπωθεί περισσότερο δεν θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει το παραμικρό από την δίψα τους για να παρακολουθήσουν το πολυαναμενόμενο Episode 9. Που ως αυτόνομο μέλος του σύμπαντος, έρχεται σαν επακόλουθο μιας απίστευτα μελετημένης διμερούς έξαψης του τίτλου, που εκκίνησε με το Force Awakens, το οποίο όπως προτάσσει και ο τίτλος του ξύπνησε τους πάντες, ανοίγοντας τους τα μάτια για να ματαδούν τις ατέρμονες δυνατότητες της σπουδαίας μαρκίζας και συνεχίστηκε με την κορύφωση του The Last Jedi, που με την σειρά του εκτόξευσε στα ουράνια, ως έμπνευση και εκτέλεση, το τελικό αποτέλεσμα.

Μήπως όμως ανέβασε και τον πήχη, με την εξέλιξη του, τόσο ψηλά, ώστε ο συνήθως πιο εντυπωσιακός για την οποιαδήποτε φιλμική τριλογία, επίλογος, να μην αγγίζει σαν μέγεθος την αντίστοιχα πανύψηλη προσδοκία όλων μας? Διότι η αίσθηση που μου άφησε το αναγεννησιακό επαναξεκίνημα του A New Hope από τα χεράκια του JJ, ακολουθούμενο από το αριστοτεχνικά δομημένο τσάπτερ του Rian Johnson, ήταν πως ο σκοπός του στούντιο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να ανακυκλώσει το βασικό θέμα, μέσα από εκμοντερνισμένες πάνω στο απολύτως επιτυχές πατρόν ιδέες, προκαλώντας έτσι τον ενθουσιασμό των ηλικιωμένων νοσταλγών του παλαιού, συνάμα με το ταυτόχρονο ζωντάνεμα της καινούργιας πελατείας. Εχμ, ναι, μόνο που στο Ep IX θα έπρεπε να κάνουμε και ελάχιστα βηματάκια προς τα μπρος, έτσι για να δείξουμε καινοτόμοι. Ανταυτού, η η ανάσταση οριστικά και αμετάκλητα πεθαμένων στο πολύ μακρινό χθες, μόνο ως τέτοια δεν γίνεται να εκληφθεί από κανέναν. Πλέον των σούπερ φανς, να εξηγούμαστε.

Μάζας που από το προμόσιον κιόλας, σε τρέιλερ, αφίσες, διαρροές, αντιλήφθηκε πως ο Πάλπατιν θα μεταλλασσόταν σε νέο Λάζαρο, στοιχείο που μάλλον έδειχνε ανατρεπτικό, άρα και υπερβολικά ενθαρρυντικό για όσα θα συνεχίσουν να παίζουν στο εκράν. Όταν άνοιξε η αυλαία όμως, το πιάτο ήταν εντέλει τόσο νόστιμο, όσο για ένα χρονάκι τώρα κοντά, διαλαλούσε η διανομή? Ή μήπως τελικά έμοιαζε με ξαναζεσταμένη νερόσουπα, φτιαγμένη με κυβάκι έτοιμου ζωμού, παρμένου από ένα ολόχρυσο κουτάκι συσκευασίας Knorr και με τον πρωταγωνιστικό φιδέ, πεταμένο στο κατσαρόλι έτσι για τριάντα δευτερόλεπτα, ίσαμε να μουλιάσει? Η τοποθέτηση του Αυτοκράτορα από το πουθενά, πέραν της διαφήμισης, στο όλο σκηνικό, κάτι τέτοιο μου δείχνει, απότομη στροφή προς τα πίσω, με έναν τρόπο όχι και τόσο επαγγελματικό, τύποις χειραγωγικό. Οκ, με εκείνον στο πανί να κινεί τα νήματα ως κακίστρος, τα δύο τα νεούδια πρωταγωνιστάκια, θα ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα μάλωναν, θα μόνοιαζαν και θα ύψωναν τα φωτόσπαθα τους, επιζητώντας την απόλυτη δύναμη, προς διατήρηση της συμπαντικής ειρήνης.

Η αίσθηση που μου αφήνει ετούτος εδώ ο επίλογος, οριστικός ή όχι δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού είναι πανεύκολο καθώς φαίνεται να ρισαικλάρουμε μια από τα ίδια για να στηθεί ακόμη μια νέα τρόικα, από το 13 μέχρι το 15 part, έτσι για να έχουμε να περιμένουμε κι άλλα, είναι πως με όλες τις περιπέτειες που γνώρισε η παραγωγή, μετά το άδειασμα της καρέκλας του ντιρέκτορα, πως ο Abrams δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη. Την εκ του ασφαλούς διαδρομή, που έτσι κι αλλιώς από μόνη της, είναι οκ, ακόμη και για τον πλέον απαιτητικό. Αναβίωση της αιώνιας κόντρας του Κακού με το Καλό, τράβηγμα των εντάσεων μέχρι τα άκρα για οξυνθεί το adventure συναίσθημα, φόρτωση της εικόνας με συγκινησιακούς καταλύτες, κατά βάση φέροντες την μορφή της Carrie Fisher και φυσικά ένα επικό πολεμικό ημίωρο λίγο πριν την εκπνοή, που θα ανακατώσει τα κύματα πριν επέλθει η νηνεμία του τελευταίου αντίο. Μια χαρά δηλαδή, μέλι και γάλα παντού. Το καινούργιο βρε φίλε που είναι όμως? Στον Πάλπατιν? Τέσσερις νοματαίοι πάνω από το σκριπτ δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ένα σενάριο, που η ύπαρξη του Ρεν θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, η Ρέι θα όριζε την πανάξια μόντα του Τζεντάι και τα κολλητάρια της δεν θα λειτουργούσαν, έτσι, μόνο για την γαρνιτούρα?

Εκτός της δικής μου γκρίνιας...

Το The Rise Of Skywalker, εννοείται πως διαθέτει τα συστατικά εκείνα που και ενθουσιασμό μπορούν να κτίσουν, σε όλους όσους λατρεύουν τον πολεμαστρικό κόσμο του Lucas και να χορτάσουν τους οφθαλμούς, με τα ατελείωτα ειδικά εφέ και τις γαργαντουικές CGI σεκάνς δράσης, σε έναν γαλαξία far far away. Με όλα εκείνα τα παρακλάδια, Solo και τα συναφή που έχει σκαρφιστεί η επιθυμούσα να βγάλει κι από την μύγα ξύγκι εκμετάλλευση της μπράντας του μπάρμπα Walt, μάλλον το πράγμα δεν οδηγείται πουθενά περισσότερο, όμως, από την κόπωση και την τελική εξάντληση. Ένα διάλειμμα των διεργασιών εκτιμώ είναι η πιο συνετή λύση. Για καμιά εικοσαριά χρόνια και μετά βλέπουμε. Και σιγά εμείς οι γεράκοι, μην ζούμε για να το δούμε. Πολύ που θα νοιάξει να μου πεις τους Abrams του αύριο. Λες και τους είναι κόπος να μας αναστήσουν κι εμάς, σαν ολογράμματα, στις καρέκλες της αιθούσης...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Οχτώ παραμύθια σκοτεινής λαογραφίας

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«The evil that men do lives on and on»

Οι οχτώ επιμέρους μικρού μήκους ταινίες, που δομούν τελικά τη μεγάλου μήκους, είναι (με τη σειρά εμφάνισής τους) οι εξής: «Die Trud» των Severin Fiala & Veronika Franz (Αυστρία), «Haunted by Al Karisi, the Childbirth Djinn» του Can Evrenol (Τουρκία), «The Kindler and the Virgin» της Agnieszka Smoczynska (Πολωνία), «The Melon Heads» του Calvin Reeder (ΗΠΑ), «Τι συνέβη στον Πανάγα τον Παγάνα;» του Γιάννη Βεσλεμέ (Ελλάδα), «Palace of Horrors» του Ashim Ahluwalia (Ινδία), «A Nocturnal Breath» της Katrin Gebbe (Γερμανία) και «The Cobblers' Lot» του Peter Strickland (Ουγγαρία).

Η υπόθεση ειδικά για το ελληνικό κομμάτι, όπου αφηγητής είναι ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, έχει ως εξής: Σε ένα απροσδιόριστο γεωγραφικά ελληνικό νησί, σε ένα εναλλακτικό 1984, κατά τη διάρκεια του χειμωνιάτικου παγανιστικού καρναβαλιού, ο Πανάγας και η συμμορία του, γελοίες ενσαρκώσεις του κακού, πέφτουν πάνω σε έναν πραγματικό φτωχοδιάβολο, σε ένα πλάσμα απ’ την Κάτω Μεριά, έναν Καλικάντζαρο. Κρυμμένος ανάμεσα στους μασκαράδες για πλάσμα ανθρώπινο θέλει να περάσει. Ο Πανάγας και το πιστό του τσιράκι, ο Πλακούντας, έχουν άλλα σχέδια για το μέλλον του πλάσματος. Ίσως απλά βλέπουν τα Χριστούγεννα με τον δικό τους τρόπο.

Η υπόθεση: Μια μεγάλου μήκους ταινία ανθολογίας, φτιαγμένη από οχτώ επιμέρους ιστορίες. Είναι γνωστοί ως μύθοι, λαϊκές παραδόσεις και παραμύθια. Φτιαγμένες για να δώσουν λογική στους πιο σκοτεινούς φόβους της ανθρωπότητας, αυτές οι ιστορίες έθεσαν τα θεμέλια για αυτό που πλέον αναγνωρίζουμε ως ταινίες τρόμου.

Η άποψή μας: Ωραία και έξυπνη η ιδέα πίσω από την κατασκευή τούτης της ταινίας αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Ποιος είναι ο (προφανής) λόγος; Η ανομοιογένεια. Υπάρχουν επεισόδια, που είναι εξαιρετικά και υπάρχουν και άλλα, που απλώς δεν βλέπονται! Η ταινία ξεκινάει με σπουδαίο τρόπο. Η αυστριακή συνεισφορά με τίτλο «Die Trud» από το δίδυμο των γυναικών σκηνοθετών που έδωσε το αναγνωρισμένο από την κριτική «Καληνύχτα μαμά» (Ich seh ich seh, 2014) δίνει στην ταινία μια τρομερή ώθηση. Στα 15 λεπτά που κρατάει η ιστορία τους, οι δύο κυρίες βάζουν περισσότερες ιδέες, φρεσκάδα, ομορφιά και... τρόμο απ' ότι όλη η υπόλοιπη ταινία μαζί – σχεδόν. Σκεπτόμενος retrospectivily γιατί συνέβη αυτό, κατέληξα πως η βασική αιτία είναι ο πανταχού παρόν ερωτισμός! Ο τρόμος στην ιστορία τους βγαίνει από τον φαύλο κύκλο «ερωτική επιθυμία – καταπίεση – αμαρτία – εξέγερση» και πάλι από την αρχή.

Για να καταλάβετε, οι δημιουργοί βγάζουν ερωτισμό όχι μόνο σε σκηνές όπου οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες επιδίδονται σε νατουραλιστικά κινηματογραφημένες αισθησιακές περιπτύξεις, αλλά και σε άλλες, εντελώς (φαινομενικά) άσχετες, όπως εκείνη στην οποία η βασική νεαρή πρωταγωνίστρια προσπαθεί να σβήσει τη δίψα της (#diplhs) ρουφώντας γάλα κατευθείαν από το μαστό της γίδας που αρμέγει! Έξυπνη χρήση του ήχου, η φύση ως επιπλέον πρωταγωνιστής κι ένα φινάλε που δίνει μια αίσθηση «closure» στην όλη διαδικασία, δεν μπορεί παρά να σε αφήσει ικανοποιημένο. Από εκεί και πέρα, όλες οι υπόλοιπες ιστορίες φαίνεται σαν να έχουν πάρει την κατηφόρα!

Τουλάχιστον η ταινία του Βεσλεμέ διαθέτει κάτι που δεν διαθέτει καμία από τις υπόλοιπες ιστορίες: χιούμορ! Και εικαστικά το παλεύει και είναι ο μόνος που στην ιστορία του διαθέτει αφηγητή (τον Boy!) και κάνει και την έξυπνη ντρίμπλα να... αθωώσει το εξ ορισμού «κακό» (τον καλικάντζαρο, από τις φλέβες του οποίου τρέχει... κρασί, δηλαδή, γουάου!) ενοχοποιώντας the evil that men do! Μόνο που η παγανιστική αποθέωση εντέλει μένει λειψή και ανολοκλήρωτη. Και ο τίτλος της ταινίας του λειτουργεί καλύτερα θεωρώ στο ελληνικό κοινό παρά στο εξωτερικό. Anyway, τίμια η προσπάθειά του και έχει θέση στην εν λόγω ανθολογία. Το τούρκικο φιλμάκι είναι... για τα πανηγύρια! Εκείνο που δεν άντεξα καθόλου ήταν το... αμερικάνικο! Λες και το σκηνοθέτησε απόφοιτος σχολής κινηματογράφου με καθόλου εμπειρία: πρόχειρο, προφανές, με κακές ερμηνείες και ανύπαρκτο τρόμο: είναι από τις περιπτώσεις όπου ο σκηνοθέτης μπερδεύεται και νομίζει πως η σιχασιά είναι τρόμος. Αμ δε. Το ινδικό έχει το ενδιαφέρον ότι παρουσιάζεται ως ντοκιμαντέρ και είναι και ασπρόμαυρο, αλλά κι αυτό δείχνει ανολοκλήρωτο.

Με τα πολλά φτάνουμε στην τελευταία ιστορία, που σώζει κάπως τα προσχήματα – και την τιμή της ταινίας! Ο Strickland, με πατέρα Βρετανό και μητέρα Ελληνίδα, έχει καλή σχέση με τα Βαλκάνια. Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το υπέροχο «Η εκδίκηση της Καταλίν Βάργκα» (Katalin Varga, 2009) τη γύρισε στη Ρουμανία, μέσα σε 16 ημέρες, με χρήματα που προέκυψαν από μία κληρονομιά! Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Berberian Sound Studio» (2012), βασικό ρόλο κρατάει η Τόνια Σωτηροπούλου! Και σε τούτη την ταινία εκπροσωπεί την Ουγγαρία (εντάξει βρε, δεν βρίσκεται στα Βαλκάνια, αλλά μην αφήσουμε τώρα αυτήν τη μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία)! Μάλιστα, επί πολλά χρόνια ο Strickland έζησε στη Βουδαπέστη! Η δική του ιστορία χρησιμοποιεί τη λογική των ταινιών του βωβού κινηματογράφου – με τις κραυγές, πάντως, να ακούγονται – αλλά χωρίς καθόλου διάλογο. Δυο παπουτζήδες, που αγαπούν την πριγκίπισσα και που στην προσπάθειά τους να την κατακτήσουν, υποκύπτουν σε διαφορετικά «θανάσιμα» αμαρτήματα. Μμμ, δεν είναι καθόλου κακή η ιστορία του. Και πάλι, υπάρχει ερωτισμός εδώ, που «νοστιμεύει» τα πράγματα. Αλλά και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές και γενικά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης δεν αντιμετώπισε την ταινία ως αστείο αλλά ως πρόκληση...

Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν οι φίλοι των ταινιών τρόμου σε αυτό το παράξενο φρούτο. Εμένα μου άρεσαν οι τρεις από τις συνολικά οχτώ ιστορίες. Το... σκορ για εσάς μπορεί να είναι καλύτερο. Το σίγουρο είναι πως αυτή δεν είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Είναι μια ταινία για πολύ συγκεκριμένο κοινό. Που ενδεχομένως να το απολαύσει. Και να περάσει καλύτερα από εμένα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

«Κετοζίζ»: το Ζίζοτεκ ανάποδα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μια συγκινητική ιστορία για τη λαχτάρα για οικογένεια και οικειότητα»; Χμ...

Αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου της ταινίας: «Ο Βαρδής Μαρινάκης, έχοντας ως βάση την Αθήνα, εργάζεται σε ελληνικές και ξένες παραγωγές. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το «Μαύρο λιβάδι» (2009), βραβεύτηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και το Seville European Film Festival, μεταξύ άλλων, ενώ περιγράφτηκε από το περιοδικό «Variety» ως «…αναμφισβήτητα γοητευτική και φτιαγμένη με τρυφερότητα». Ο Βαρδής εργάζεται και στον χώρο της διαφήμισης, όπου το 2017 σκηνοθέτησε το «Από την αρχή», μια online σειρά μυθοπλασίας που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στις Κάννες. Είναι επίσης δημιουργός γνωστών διαφημιστικών spot που έχουν γίνει σημεία αναφοράς στην Ποπ κουλτούρα της χώρας». Σημείωση: Χρυσός Λέοντας στις Κάννες; Μάλλον λάθος, αλλά κρατάω και μια πισινή, μπας και τα βραβεία είναι διαφορετικά για τα διαφημιστικά σποτ και τις διαφημιστές τηλεταινίες. Διαφορετικά ή μιλάμε για Χρυσό Λέοντα στη Βενετία ή για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες...

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Ζίζοτεκ την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, στο τμήμα «East of the West». Στο Κάρλοβι Βάρι είχε προβληθεί και η πρώτη ταινία του Μαρινάκη, αφού όμως είχε προβληθεί πρώτα σε άλλα φεστιβάλ. Τούτη η ταινία ήταν η μία από τις ελληνικές, που έλαβαν μέρος στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Πώς μπορεί η τυχαία συνάντηση ενός εγκαταλελειμμένου εννιάχρονου αγοριού και ενός ιδιότροπου μεσήλικα που επικοινωνεί με νοήματα, να τους χαρίσει αυτό που τους λείπει περισσότερο; Ο μικρός Ιάσονας προσπαθεί μάταια να φροντίσει την καταθλιπτική του μητέρα όταν μια μέρα εκείνη αποφασίζει να τον εγκαταλείψει σε ένα πανηγύρι στη Βόρεια Ελλάδα. Ο φοβισμένος μικρός βρίσκει καταφύγιο σε μια καλύβα στο δάσος, όπου ζει ο μοναχικός Μηνάς, ο οποίος κρύβει τα δικά του σκοτεινά μυστικά, όπως το «Ζίζοτεκ», και μαζί θα ζήσουν το δικό τους παραμύθι.

Η άποψή μας: Αν «το πιο εύκολο πράγμα είναι η ευτυχία» τότε «το πιο δύσκολο πράγμα είναι να γυριστεί μια ελληνική ταινία με καλογραμμένο σενάριο». Αφορισμός στον αφορισμό και διπλή συνεπαγωγή. Βέβαια, ο αφορισμός περί ευτυχίας, που ακούγεται στην ταινία, υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα να ισχύει – αφήστε απ' έξω εμάς τους καταθλιπτικούς, που τα βλέπουμε όλα μαύρα. Αλλά ο δεύτερος, ο κόντρα αφορισμός, ισχύει 100%. Στην ταινία του – σαφέστατα ταλαντούχου – Βαρδή Μαρινάκη, υπάρχει κι ένα πρόβλημα ακόμα: δεν αποφασίζει (ή έτσι φαίνεται στον θεατή) πόσο ρεαλιστικό θέλει το παραμύθι του ή πόσο παραμυθένιο θέλει τον ρεαλισμό του. Γιατί, αν ήθελε πιο ρεαλιστικό το παραμύθι του, θα έπρεπε να μας δώσει μια κάποια εξήγηση: για την κατάθλιψη (ώπα!) της μητέρας του Ιάσονα, για την απόφασή της να τον... παρατήσει στο πανηγύρι (από τη ζωή βγαλμένα) και για το – πανέμορφο να το βλέπεις αλλά εντελώς «μυθικό» – φινάλε.

Από την άλλη, αν ήθελε πιο παραμυθένιο τον ρεαλισμό του, θα απέφευγε (γνώμη μου) στοιχεία όπως: το subplot με τους μετανάστες που μεταφέρει λαθραία ο Μηνάς, την (ονειρική;) σκηνή με την Εύα να γαμιέται (ή μήπως... δουλεύει σε μπουρδέλο, το οποίο επισκέπτεται όλως τυχαίως ο Μηνάς;) ή το όλο σκηνικό με τη γιαγιά του Ιάσονα. Σενάριο λοιπόν. Γιατί από στήσιμο σκηνών, η ταινία (και ο σκηνοθέτης της) παίρνουν άριστα. Πόσο απλή και όμορφη είναι η σκηνή με τον Ιάσονα και τη μητέρα του να παίζουν μπουγιέλο στην ταράτσα του σπιτιού τους; Πόσο... διονυσιακό είναι το γλέντι και πόσο δυνατά μεταφέρεται η παγανιστική αίσθηση στον θεατή; Πόσο λειτουργικό είναι το μαραφέτι που κρατάει ο Ιάσονας και δίνει χρώμα σε νυχτερινές σκηνές; Πόσο υπέροχα (τρομερή δουλειά έχει κάνει στη διεύθυνση φωτογραφίας η Χριστίνα Μουμούρη) κινηματογραφείται το δάσος; Και το φινάλε: μπορούμε να μιλάμε γι' αυτό για ώρες! Για την ομορφιά του. Για τους συμβολισμούς του. Για τη συγκινησιακή του φόρτιση.

Ναι, αλλά, το όλον δεν συνδέεται επιτυχώς με μια συνεπή σεναριακή γραμμή. Οπότε, όλα τα θετικά στοιχεία εντέλει ενέχουν θέση πυροτεχνημάτων. Οι ερμηνείες είναι όλες άνω του μετρίου, γεγονός που πιστώνεται στον σκηνοθέτη – όχι στον σεναριογράφο. Κι αυτό επειδή οι ηθοποιοί κατάφεραν να υποστηρίξουν και να ζωντανέψουν κάτι που στα χαρτιά φαίνεται ασχημάτιστο. Λιγότερο καλά τα πάει η Πηνελόπη Τσιλίκα (έχει και τον πιο άχαρο ρόλο από τη βασική πρωταγωνιστική τριάδα), πειστικός ο πιτσιρικάς και δωρικός όσο χρειάζεται ο Δημήτρης Ξανθόπουλος. Και φτάνουμε στο δια ταύτα: τι ακριβώς είναι η ταινία; Μια σπουδή πάνω στην εγκατάλειψη; Μια ελεγεία στην ανάγκη των ανθρώπων να συνδέονται, να συνδιαλέγονται, να συνυπάρχουν; Ένας μύθος για την πάλη του ανθρώπου με τη φύση; Ή μήπως μια προσπάθεια να γυριστεί κάτι (ίσως όχι τόσο φιλόδοξο) σαν την ταινία του Spike Jonze «Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων»;

Όπως και να έχει, ο Βαρδής Μαρινάκης έχει δημιουργήσει προσδοκίες. Μεγάλες προσδοκίες. Ελπίζουμε στην τρίτη του ταινία να βρει τον τρόπο να πιάσει τη μεγάλη επίδοση που δικαιούται.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 αποκλειστικά στο Trianon Filmcenter!