Max Von SydowΈφυγε από την ζωή σε ηλικία 90 ετών, ο σπουδαίος, πολυβραβευμένος και υποψήφιος για Όσκαρ ερμηνείας ηθοποιός Max Von Sydow. Γεννημένος στο Λουντ της Σουηδίας από εύπορη οικογένεια, με το πραγματικό όνομα Carl Adolf von Sydow, ακολούθησε μια πρωταγωνιστική πορεία σε θέατρο και κινηματογράφο, που κράτησε περισσότερο από πέντε δεκαετίες, λαμβάνοντας μέρος σε πολύ σημαντικά φιλμς, τόσο χολιγουντιανής, όσο και ευρωπαϊκής κοπής. Στις πιο σημαντικές εξ αυτών συμπεριλαμβάνονται οι The Seventh Seal (Η Έβδομη Σφραγίδα, 1957), The Exorcist (Ο Εξορκιστής, 1973) και Star Wars: The Force Awakens (Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει, 2015). Συμμετείχε επίσης στην τεράστια τηλεοπτική επιτυχία του HBO Game of Thrones υποδυόμενος τον Three-Eyed Raven. Το νέο ανακοίνωσε η σύζυγός του από το 1997 και παραγωγός Catherine von Sydow αναφέροντας “Με πόνο ψυχής και αμέριστη θλίψη αποχαιρετούμε τον λατρεμένο μας Max Von Sydow που απεβίωσε στις 8 Μαρτίου 2020”.

Max Von Sydow

Ο Von Sydow συνεργάστηκε με τον τεράστιο συμπατριώτη του σκηνοθέτη Ingmar Bergman 11 φορές σε φιλμς όπως τα Wild Strawberries (Άγριες φράουλες, 1957) και The Virgin Spring (1960). Η πιο αξιομνημόνευτη συνεργασία του υπήρξε στο The Seventh Seal, εκεί όπου περιλαμβάνεται η διαβόητη σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας που υποδύεται του Ιππότη, παίζει σκάκι με τον ίδιο τον Θάνατο. Ο Von Sydow, που υπήρξε η πρώτη επιλογή, αν και τελικά δεν πήρε το χρίσμα, για να υποδυθεί τον Δόκτορα Νο, στην πρώτη ταινία της σειράς του πράκτορα Τζειμς Μποντ 007, Dr No, μετακινήθηκε στο Χόλιγουντ το 1965, όταν κλήθηκε να αποδώσει τον ρόλο του Ιησού Χριστού στην επική ταινία του George Stevens, The Greatest Story Ever Told (Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου). Τις επόμενες δεκαετίες, ο Von Sydow απέδωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές υποστηρικτικές ερμηνείες όπως στο καταπληκτικό θρίλερ κατασκοπείας Three Days of the Condor (3 ημέρες του Κόνδορος, 1975) και στις πανάκριβες παραγωγές Flash Gordon (1980), Conan the Barbarian (Κόναν, ο βάρβαρος, 1982) και Dune (1984) του David Lynch. Συνεργάστηκε επίσης με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Woody Allen στο Hannah and Her Sisters (1986), ο Steven Spielberg στο Minority Report (2002) και o Martin Scorsese στο Shutter Island (2010).

Ο Von Sydow στην προσωπική του ζωή έκανε δύο γάμους, ενώ το 2002 απέκτησε πέρα από την Σουηδική και την Γαλλική υπηκοότητα. Προτάθηκε δύο φορές για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας, μία για τον πρώταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του 1989, Pelle the Conqueror (Πελέ ο κατακτητής) και για την υποστηρικτική του παρουσία στο φιλμ του 2012 Extremely Loud & Incredibly Close. Η τελευταία του παρουσία στο πανί καταγράφεται στο πολεμικό δράμα Echoes of the Past.

RIP
Περισσότερα... »

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (Ballad For A Pierced Heart) PosterΗ Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς
του Γιάννη Οικονομίδη. Με τους Βασίλη Μπισμπίκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννη Τσορτέκη, Στάθη Σταμουλακάτο, Βαγγέλη Μουρίκη, Γιώργο Γιαννόπουλο, Λένα Κιτσοπούλου.


Μάγκες με μπρατσάκια και κουπιά...
του zerVo (@moviesltd)

Μπαμ μπαμ στο ζουμί. Ερχόμενος σε επαφή με αμέτρητο κόσμο καθημερινά, εδώ και καιρό επιχείρησα το προσωπικό μου πολλ, με αφορμή την έξοδο της Μπαλάντας στα (προς το παρόν, ανεξήγητα, στο ένα και μοναδικό) σινεμά. Και ως δείγμα, εξεπίτηδες, διάλεξα κόσμο που δεν ορίζεται ως ο φανατισμένος σινεφιλικός, εκείνος δηλαδή που έχει μάθει απόξω και ανακατωτά (όλες) τις στιχομυθίες του Σπιρτόκουτου. Ερώτημα διαπίστωσης: "Βγαίνει η καινούργια ταινία του Οικονομίδη, ε?" Σχεδόν σίγουρος ήμουν για την απορημένη έκφραση των, συντριπτικά, περισσότερων, που, οκ, σινεμά τρέχουν μια φορά τον χρόνο και ούτε, σε τίποτα Μάρβελ κι έτσι. Συνεπώς άμεση αλλαγή πλεύσης...

"Βγαίνει η καινούργια ταινία Εκεινού με το Πως τους γάμησες έτσι ρε Καραμάνη!" Ωωωωπ! Ανατροπή ολοκληρωτικά στάσης. "Έλα ρε, πωωω, γαμάτος ο τύπος, θα πάω να το δω, πως λέγεται ο τίτλος, θα γεμίσει πάλι το γιουτούμπ με βιντεάκια." Καμία έκπληξη δεν μου έκαμε, το συνολικό αποτέλεσμα της δημοσκόπησης μου, υπολογίζοντας την τάση του κοινού, προς το μέινστριμ. Ο Γιάννης άλλωστε, στο μεσοδιάστημα από τον Στράτο ίσαμε την Μπαλάντα, υπερπολλαπλασίασε χάρη στην δυναμική της παγκόσμιας πλατφόρμας βιντεακίων, το πλήθος των θαυμαστών του. Φυσικά και αυτό είναι καλό, πολύ καλό, για την εγχώρια παραγωγή, που ο ίδιος έχει τιμήσει και με το παραπάνω. Και το αποτέλεσμα προβλέπω θα είναι ιδιαίτερα ανταποδοτικό στα ταμεία που θα σαρωθούν. Όπως και τα διασκεδαστικά, φωνακλάδικα και σε διαρκή λούπα μπινελικώματος ολιγόλεπτα κλιπς θα φορτωθούν ακόμη πιότερο στο ιντερνέτι. Με αυτό το (σπαρταριστό για πολλούς, για εμένα όχι και τόσο) τρικ όμως, μόνο, δεν πάμε παρακάτω. Μένουμε σημειωτόν. Για να μην πω υποχωρούμε. Έτσι δεν είναι?

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (Ballad For A Pierced Heart) Quad Poster
Βαριεστημένη από την κενή σχέση της, με τον διαπρεπή, εύπορο και ονομαστό βιομήχανο της Φθιώτιδας, Ηρακλή Σκυλογιάννη, η όμορφη Όλγα, θα τον εγκαταλείψει στα κρύα του λουτρού, για τα στιβαρά μπράτσα του Μάνου, πρώην ταλαντούχου τραγουδιστή και ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου της περιοχής. Το παράνομο ζευγάρι, επιθυμώντας να ζήσει το ερωτικό πάθος του, υπό τον φόβο της εκδίκησης του κοτσαμπάση, θα αποδράσει από την πρωτεύουσα του νομού, κτίζοντας την φωλιά του, σε απόμερο εξοχικό, εκτιμώντας πως είναι ασφαλές, ωσότου κοπάσει ο κουρνιαχτός του σκανδάλου.

Μόνο που το αντρόγυνο στις αποσκευές του, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα, κουβαλάει και ένα ολόκληρο εκατομμύριο, που η Όλγα τζούρνεψε από την μυστική κρύπτη στην πολυτελή βίλα του πρώην της. Γεγονός που θα πληγώσει ακόμη πιο πολύ τον κατακερματισμένο ψυχικά Σκυλογιάννη, σε σημείο που να ορκιστεί την παραδειγματική τιμωρία του ex αγαπουλινιού και του φλογερού γκόμενου της.

Σε μια κλειστή, περιοριστική, επαρχιακή πόλη (εδώ η Λαμία, αν και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε της επικράτειας) τοποθετείται το στόρι του Ballad. Στοιχείο που αυτομάτως δημιουργεί βασικές συνθήκες εξέλιξης του: Όλοι, σχεδόν, γνωρίζονται με όλους, όλοι, σχεδόν, ξέρουν τον απέναντι από την καλή και από την ανάποδη, όλοι, απολύτως, διαθέτουν και από ένα σχόλιο για τον καθένα που τους περιβάλλει. Και φυσικά άπαντες, κρύβουν στην ψυχή τους, μια μικρή ή μεγάλη φιλοδοξία, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί. Ο εργοστασιάρχης να αυγατήνει τα φράγκα του, πατώντας ακόμη κι επί πτωμάτων, ο one hit wonder καλλιτέχνης να στήσει μια επιχείρηση της προκοπής, που θα καλύψει τα αβάσταχτα χρέη του, η κοπελιά να βρει εκείνον που θα της γεμίσει την καρδιά, ειδάλλως δεν το έχει σε τίποτα να την κάνει για τα πάτρια εδάφη, στην Αχαία.

Αν μιλούμε για το βασικό τρίγωνο, διότι στα πέριξ αναπτύσσονται παράλληλες μορφές, συγγενικές, φιλικές, εχθρικές, που επίσης ονειρεύονται κάτι καλύτερο για το αύριο. Κοινός παρανομαστής τους, η διέλευση από ένα μονοπάτι, που βαδίζει κάτω από την επιφάνεια, κρυφά από τον ήλιο και οδηγεί σε έναν τόπο παράνομο, ζοφερό, αποκρουστικό διεφθαρμένο, άρρωστο, τρύπιο. Πόσο σπουδαίο λοιπόν θα ήταν, με ήδη κτισμένο εντέχνως το ντεκαντάνς, ματαιόδοξο τριγύρω, να υπήρχε και μια σεναριακή βάση αντάξιας δυναμικής?

Το θεμέλιο είναι απίστευτα απλοϊκό, το έχουμε ματαδεί στο εκράν κοντά στα δυόμισι δισεκατομμύρια φορές και δεν μπορεί από μόνο του να στηρίξει όσα πρόκειται να συμβούν στο εξής. Ακόμη κι αν στο υποκοσμικό φόντο παίζει το πολύ σεβαστό ποσό, του ενός μυρίου, που μπορεί να εξάψει κάπως, τον τετριμμένο σπινθήρα του παρατήματος. Κάπως έτσι, χωρίς σπουδαίες εκπλήξεις, με ιδιαιτέρως χρονοβόρα προσοχή στο κτίσιμο των εύθραυστων χαρακτήρων και του περιθωρίου, τσουλάει το πρώτο ημίχρονο, που διέπεται από αδικαιολόγητες καθυστερήσεις μέχρι να σφυριχθεί η λήξη του. Φυσικά ιστορία ισχυρή μπορεί να μην παίζει, παίζουν όμως εμβόλιμα, ας υποθέσουμε ταιριαστά με το σύνολο, κλιπάκια, με περσόνες περαστικές που ίσως και να μην ξαναφανούν ποτέ στο μέλλον, που θα αποτελέσουν την χαρά των (προαναφερόμενων) youtubers. Φωτιά θα πάρουν τα σπιτικά μοντάζ, άμα την κυκλοφορία σε DVD διεκδικώντας τον τίτλο του καλύτερου Best Οf. Μέσα και ο Θρύλος στο παιχνίδι. Ζημιά τα είκοσι βάλε χρόνια, μεγάλη ε?

Στην επανάληψη το πράγμα κάπως αρχίζει και ζωντανεύει, παίρνει ένα κάποιο σχήμα Στράτου, δίνοντας την εντύπωση πως ένα τσακμάκι θα φέρει την ζητούμενη πυρκαγιά. Εννοείται πως δεν αλλάζει το παραμικρό στο γνώριμο σχήμα του ριπίτ, της βωμολοχίας και του πως τους πετσόκοψες έτσι. Σατυρική η όψη λές, πάνω στο μοτίβο του Οικονομίδη? Ας το δεχτώ, καλή την προαίρεση μου, τον γουστάρω άλλωστε τόσο, που θέλω πολύ η ταινία να είναι ξανά πολύ καλή. Το μπάσιμο στην πλοκή του πιστολιδιού, όμως, είναι άτσαλο και όχι πιστευτό. Στην Λαμία των πενήντα χιλιάδων κατοίκων, οι δύο άσπονδοι αρχιμαφιόζοι που αναλαμβάνουν την αλληλοεκτέλεση του συμβολαίου θανάτου και νυχθημερόν τρωγοπίνουν αντάμα, να μην ξέρουν τις συγγενικές σχέσεις του καθενός, είτε με τον πασίγνωστο Σκυλογιάννη, είτε με τον δημοφιλή wanabe once upon a time Νοτη Σφακιανάκη? Και να δημιουργείται τέτοιο ανακόλουθο κόνφλικτ? Να η Τρύπα!

Είναι το σημείο που ο Οικονομίδης αποφασίζει να μειώσει την ένταση των βασικών ρόλων στα εννέα δέκατα του έργου, για να ανεβάσει μονομιάς μια περιφέρεια που μέχρι τότες έμοιαζε ως κομπαρσική δευτεράντζα, προκειμένου να οδηγηθούμε στο συναισθηματικά φορτισμένο φινάλε, όπου μόνο οι Lovers (δεν) Left Alive. Στο κόλπο εισάγεται από το πουθενά και για ολίγο, η περσόνα του Μουρίκη, πιο πολύ για να εκστομίσει την ατάκα της ταινίας, παρά για να εκφωνήσει το μαρς του μακελειού, που αλυσιδωτά σβήνει το ένα μετά το άλλο τα μηδενικής ηθικής υπόστασης στελέχη του παρακμιακού, ματαιόδοξου παρεακίου.

Το ότι ο γεννημένος στην Κύπρο σκηνοθέτης, ανήκει στην διθέσια κορυφή των πιο χαρισματικών νέων εγχώριων δημιουργών αυτή την στιγμή, είναι κατόρθωμα σκληρής δουλειάς και προσπάθειας ετών. Καλύτερος του στην επεξεργασία του είδους δεν βρίσκεται. Αυτή η περιουσία που ο ίδιος έχει θεμελιώσει για την πάρτη του, δημιουργεί αυτόματα προσδοκίες σε όλους όσους δεν αρκούνται - μόνο - στην κολέξιον των χαριτωμένων, άντε και χαμογελαστικών επαναληπτικών πουστριλικιών.

Το καταπληκτικό στατικό ίματζινγκ μιας περιφέρειας υπό κατάρρευση, αξιών, αρχών, ελπίδων, που τυλίγεται από μια ακόμη πιο ατμοσφαιρική μουσική επένδυση, όπως και η επιδέξια γρήγορη μετακίνηση της κάμερας στις σεκάνς των φονικών, εδώ δεν πηγαίνει αγκαζέ με μια ίντριγκα αντάξιας ροπής και επιτάχυνσης, λέβελ Στράτου ας πούμε. Η συνεργατική υποκριτική κομπανία του Οικονομίδη, επιστρέφει αύτανδρη και σε μεγάλα κέφια, ο σαν βαπτισμένος στο Irreversible Τσορτέκης, ο όχι το ίδιο υπερβολικός με το Ψάρι Γιαννόπουλος, ο ξεχωριστός Ζερβός, ο μαχαιροβγάλτης μπράβος Σταμουλακάτος. Όλοι τους υποκοσμικοί τόσο όσο, όλοι τους δοκιμαστικά, προς χάρην της γλαφυρής στροφής, ευάλωτοι και αναλώσιμοι. Οι καρατεριστικοί - ηλικιωμένοι κατά βάση - ρόλοι, για χάρη του ρεαλισμού αποδίδονται, μάλλον, από ερασιτέχνες ηθοποιούς και αυτό φαίνεται.

Ανισότητα που κάνει πιότερο την εμφάνιση της, στην απόδοση του (για την μεγαλύτερη διάρκεια της, τουλάχιστον κατά ένα 20λεπτο τραβηγμένης, ταινίας) βασικού ντουέτου. Κι αυτό διότι μπορεί ο θηριώδης Βασίλης Μπισμπίκης να είναι αξιοπρεπής, απέναντι του όμως υπάρχει το κορίτσι που πρέπει επιτέλους να σκεφτεί πολύ στα σοβαρά το ενδεχόμενο της διεθνούς καριέρας. Τέτοιο γράψιμο προσώπου στο εκράν μετρημένες ευρωπαίες διαθέτουν σαν την Βίκυ Παπαδοπούλου κι αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποια άλλη (γκρέκα) έχει τα γκατς, να εμφανιστεί στις χίλιες τόσες ίντσες άβαφη, ατημέλητη, μόνο με το βασικό μέικ απ και να ζωγραφίσει με τόση αρμονία πάνω τους.

Και να στηρίξει τον πιο ανθρώπινο και προσγειωμένο χαρακτήρα της σοσιολογικά προβληματισμένης και μελαγχολικής εντέλει (όχι φυσικά στα επίπεδα του κορυφαίου Knifer) Μπαλάντας, του πέμπτου μεγάλου μήκους πονήματος του Γιάννη Οικονομίδη. Που εμένα προσωπικά μου έχει δημιουργήσει πανύψηλα θέλω για την συνέχεια της κινηματογραφικής του γραφής, αναγνωρίζοντας τον ως μοναδικό και ξεχωριστό, χωρίς να χρησιμοποιώ ανούσιες πομπώδεις αντιστοιχίες με Coen, Ritchie και τα συναφή. Είναι σπουδαίο το να γίνεται μπαζ από τις τιγκάτες αίθουσες για ένα παιδί δικό μας, είναι ακόμη πιο σημαντικό, όμως, να μιλά ολάκερος, πέραν του αποκλειστικά και μόνον, αμιγώς σινεφιλικού κόσμου, για εκείνον, με το όνομα του. Όπως του αξίζει και του πρέπει για το έργο του (πιο) συνολικά και (πιο) ολοκληρωμένα. Και όχι να τον απολαμβάνει επιλεκτικά στα εκατομμύρια διαδικτυακά αποσπασματικά και για την πλάκα μας views τύπου Ηλία Ρίχτο, που ούτε ένα στα εκατό δεν γνωρίζει πως το έχει τζιφράρει "κάποιος" Βούλγαρης. Καιρός να πάμε παρακάτω λοιπόν...

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (Ballad For A Pierced Heart) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Αργοναύτες!
Περισσότερα... »

Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man) PosterΟ Αόρατος Άνθρωπος
του Leigh Whannell. Με τους Elisabeth Moss, Aldis Hodge, Storm Reid, Harriet Dyer, Michael Dorman, Oliver Jackson-Cohen.


(Δεν) Σε Βλέπω!
του zerVo (@moviesltd)

Γεννημένη στην φαντασία του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Herbert George Wells (The Time Machine, The Island Of Doctor Moreau, The War Of The Worlds) η νουβέλα The Invisible Man, κυκλοφόρησε τρία μόλις έτη πριν την εκπνοή του 19ου αιώνα, ορίζοντας ένα από τα πιο σημαντικά, όσο και πρωτοπόρα στην ματιά τους, έργα της εποχής. Μια πιασάρικη ιστορία, που στα πρώτα χρόνια του ομιλούντος σινεμά, την καπάρωσε η Universal, διανθίζοντας το μπουκέτο του κινηματογραφικού της τρόμου, αποτελούμενου επίσης από σημαντικούς ήρωες της λογοτεχνίας, όπως ο Φρανκενστάιν και η Μούμια. Με τις τεχνολογικές συνθήκες να ευνοούν σημαντικά πια, προς τελειοποίηση της μεταφοράς των περιπετειών, από το βιβλίο στο εκράν, την απαρχή στην υπόθεση ριμπούτ από το στούντιο, έκανε, παταγωδώς αποτυχημένα, το The Mummy με τον σούπερ αστέρα Tom Cruise, πριν από μια τριετία. Ευτυχώς για όλους μας, οι κινήσεις αναγέννησης του Αόρατου Ανθρώπου από την παραγωγή, αυτή την φορά, ήσαν σημαντικά πιο προσεχτικές.

Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man) Quad Poster
Απογοητευμένη από την άσχημη τροπή που έχει πάρει η προσωπική της ζωή, η ζορισμένη ψυχικά Σεσίλια Κας, θα στήσει ολόκληρο πλάνο απαγκίστρωσης από τον εύπορο πλην καταπιεστικό μνηστήρα της, επιτυχημένο επιστήμονα, Άντριαν Γκρίφιν. Σχέδιο που κατόπιν πολλών βασάνων θα έχει αίσια έκβαση για την ίδια, καθώς θα καταφέρει να αποδράσει από το πανάκριβο κάστρο που την κρατούσε σχεδόν αιχμάλωτη, για να βρει απάγκιο και θαλπωρή στην στέγη του παιδικού της φίλου και αστυνομικού, Τζέιμς.

Η τροπή όμως για τον διακεκριμένο ερευνητή θα είναι αρνητική, καθώς ελλείψει εκείνης, θα πάρει την μοιραία απόφαση, να θέσει τέλος στην ζωή του, αφήνοντας στην ίδια μια τεράστια κληρονομιά, ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Μαντάτο που μπέρδεψε ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα της ήδη ανακατεμένης Σεσίλια, ειδικά από την στιγμή που γύρω της θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους μυστηριώδη φαινόμενα, που θα την πείσουν πως ο Άντριαν όχι απλά είναι ζωντανός, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο, έχει καταφέρει να τριγυρίζει άφαντος σιμά της και να την ελέγχει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι πρότινος.

Σχιζοφρένεια αποκαλείται στην γλώσσα της ψυχιατρικής η πάθηση κατά την οποία ο ασθενής νιώθει να απειλείται από οτιδήποτε τον τριγυρίζει. Πόσο μάλλον, όταν στην προσπάθεια της να εξηγήσει τον φόβο της, η πιεσμένη γυναίκα, στο τραπέζι θα ρίξει και την αντίληψη μιας αόρατης δύναμης, που κατά πάσα βεβαιότητα της, δεν κρύβει κανένα άλλο παρά τον εκδικητικό, εγκαταλελειμμένο αρραβωνιάρη. Έναν ζουρλομανδύα και γρήγορα θα πουν ακόμη και οι πιο στενοί της ανθρώποι, αφού όλα αυτά τα πρωτοφανή και ασυνάρτητα που εκστομίζει, δεν είναι εφικτό να εξηγηθούν με κανέναν λογικό τρόπο.

Κι αν το κορίτσι έχει δίκαιο και όλα όσα την στοιχειώνουν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, όσο φαιδρή και απίστευτη κι αν μοιάζει? Ακριβώς πάνω σε αυτή την λεπτή γραμμή ισορροπίας, ανάμεσα στην παράνοια και την sci fi πραγματικότητα, βαδίζει ετούτη η φρέσκια εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας του αφανούς εχθρού. Τρελή θα είναι ότι θέλει νομίζει φωνάζει το περιβάλλον, την ίδια στιγμή που όλοι εμείς έχουμε διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας πως δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι, από την στιγμή που διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες παίζουν στο κάδρο, δημιουργώντας και την απαραίτητη συνθήκη αμφιβολίας.

Το πιο σημαντικό ατού στο κτίσιμο του ψυχολογικού θρίλερ, που παίρνει με ακριβή ρυθμό την σκυτάλη από την προ εικοσαετίας διασκευή του Verhoeven, είναι ο κλειστοφοβικός του χαρακτήρας, που πετυχαίνει να εισάγει τον θεατή του σε ένα περιβάλλον πνιγηρό, ελάχιστου οξυγόνου, με περιορισμένες δυνατότητες διαφυγής. Δυνατό χαρτί που ο σκηνοθέτης Leigh Whannell, έμπειρος πια στο είδος χάρη στα τόσα Saw που έχει υποστηρίξει από πάμπολλα πόστα και μετά από δύο αξιόλογες δημιουργικές στιγμές (Insidious: Chapter 3 και Upgrade) χειρίζεται επιδέξια, προκειμένου να ανεβάσει σταδιακά την ένταση, προτού φτάσουμε στις καλοστημένες σεκάνς δράσης, αλλά και στην εξιλεωτική έξοδο.

Φυσικά και μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να κρύβει κενά στην εξέλιξη της. Που περιέργως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ευκολία που (δεν) επεξηγείται η ύπαρξη ενός ανθρώπου που κατάφερε να ξεγελάσει τους κανόνες της οπτικής και να μην γίνεται ορατός από κανέναν. Όσο με την θεμελιώδη ιδέα του στόρι, που αν κανείς δεν έχει αναγνώσει την σύνοψη, μπορεί και να μην αντιληφθεί πολλά. Τουλάχιστον στην εισαγωγή, ποτέ δεν διασαφηνίζεται το παρανοϊκό εγώ του "κύρη" με συνέπεια στο σκάσιμο της καλής μας από την πολυτελή του έπαυλη, να μοιάζει σχετικά ξεκρέμαστο.

Εκεί ακριβώς είναι που καταφτάνει το γιατρικό των πάντων, η πολυεπίπεδη εκφραστικότητα της πρωταγωνίστριας Elizabeth Moss, που λειτουργεί σαν πατς για κάθε σεναριακό λακκουβάκι. Μετά από κοντά δυο δεκαετίες στο υποκριτικό μετερίζι, ήρθε η ώρα και για την Καλιφορνέζα να πάρει τις πρωταγωνιστικές της ευκαιρίες. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από το φοβισμένο της γαλαζοπράσινο βλέμμα, αναδύεται πολύ περισσότερο κι από την ίδια την πλοκή, η φόρμα εκείνης που έχει υποστεί τα πάνδεινα και αγωνίζεται για να τα υπερκεράσει. Δεν κρύβω πως περιμένω να την ματαδώ, στο ίδιο και υψηλότερο λέβελ έκφρασης, σε πόνημα πιο δυνατής καλλιτεχνικής σοβαρότητας, από ότι στο γκανγκστερικό The Kitchen που ξεχώρισε ή το παρόν The Invisible Man, που όλα καλά και ωραία του είναι γινομένα, μα δεν πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα προσεγμένο φιλμ φανταστικού χόρορ.

Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) Poster ΠόστερΟ Φύλακας
του Nima Javidi. Με τους Navid Mohammadzadeh, Parinaz Izadyar, Setareh Pessyani, Habib Rezai, Atila Pessvani, Mani Haghighi, Ismaeel Pourreza, Amir Keyvan Masoumi, Ali Mardaneh.


Σαν βγω απ' αυτήν τη φυλακή...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άγχος μέσα στην αγχόνη

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ιρανός Nima Javidi. Η προηγούμενη ήταν η Μελβούρνη (Melbourne) (2014), η οποία κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2016 στη χώρα μας στις κινηματογραφικές αίθουσες! Στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Φαζρ Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) κέρδισε ειδικό βραβείο από την κριτική επιτροπή για τη σκηνοθεσία του Javidi. Επίσης, τούτο το φιλμ ανακηρύχθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς από το Ιρανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) Poster Πόστερ Wallpaper
Και στις δύο ταινίες του Javidi μικρό ρόλο κρατάει ο Mani Haghighi (εδώ υποδύεται τον διοικητή του πρωταγωνιστή, αυτόν που του ανακοινώνει τα νέα για την προαγωγή του). Και μιας που δεν έχω άλλα trivia για την ταινία, θα επικεντρωθώ λίγο σ' αυτόν. Ο τύπος έχει γυρίσει επτά μεγάλου μήκους ταινίες. Έχω δει σε δύο διαφορετικές Berlinale, δύο από αυτές. Η πρώτη ήταν το Ένας δράκος έρχεται! (Ejdeha Vared Mishavad!/ A Dragon Arrives!, 2016), η οποία προβλήθηκε και στην Ελλάδα τον Μάιο του 2017. Μια τρομερή εικαστικά ταινία, ένα πειραγμένο mockumentary, με απίστευτο σάουντρακ, που πραγματικά με εντυπωσίασε. Ψαχτείτε! Η δεύτερη (και τελευταία που έχει γυρίσει έως σήμερα) είναι το «Γουρούνι» (Roypoyni/ The Pig, 2018). Και με αυτήν έπαθα πλάκα! Θυμάμαι ακόμα την ανταπόκριση από την Berlinale στην οποία μεταξύ των άλλων, μιλάω και για τη συγκεκριμένη ταινία!

Η υπόθεση: Δεκαετία του 1960, Ιράν, επί τελευταίου Σάχη, αρκετά χρόνια πριν την κατάληψη της εξουσίας της χώρας από τους Χομεϊνήδες. Στη μέση του πουθενά, σε μια φυλακή που εκκενώνεται για να κατεδαφιστεί (μιας που στην περιοχή θα ανεγερθεί νέο αεροδρόμιο), ο ταγματάρχης Τζαχέντ φροντίζει ώστε όλα να γίνουν κατά πως πρέπει, χωρίς να υπάρξει καμία εκκρεμότητα. Να κυλήσει αυτή η ιδιάζουσα μετακόμιση χωρίς δυσάρεστες για εκείνον εκπλήξεις. Είναι ξεκάθαρα άνθρωπος που βάζει την καριέρα του πάνω από όλα, οπότε όταν ο ανώτερός του, τον ενημερώνει για την επικείμενη προαγωγή του, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένος και ενθουσιασμένος.

Σύντομα, ωστόσο, θα δει τα... γαλόνια του να κινδυνεύουν, όταν ένας θανατοποινίτης κρατούμενος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Στην τελευταία καταμέτρηση των κρατουμένων, ο συγκεκριμένος απουσιάζει. Αρχικά, κάποια στοιχεία δείχνουν ότι έχει αποδράσει. Μήπως όμως βρίσκεται κρυμμένος κάπου μέσα στην παλιά φυλακή; Πού ακριβώς; Ο Τζαχέντ θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον βρει. Δίπλα του, η δεσποινίς Καρίμι, μια όμορφη κοινωνική λειτουργός. Ο Τζαχέντ γοητεύεται από εκείνην, απογοητεύεται όμως όταν η δεσποινίς Καρίμι προσπαθεί να τον πείσει πως ο συγκεκριμένος θανατοποινίτης είναι αθώος...

Η άποψή μας: Τούτη η ιρανική ταινία διαφοροποιείται από τις ιρανικές ταινίες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκ των οποίων μας έρχονται μετά από την παρουσία τους σε διάφορα σεβαστά κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Δεν διαφοροποιείται στην ουσία – διαφοροποιείται στην αισθητική. Και πάλι, αυτό που θα νιώσει ο θεατής παρακολουθώντας τούτη την ταινία είναι ωσάν να βλέπει μπροστά του μια διελκυστίνδα με ηθικό διακύβευμα.

Στο επίκεντρο της ταινίας, ο ταγματάρχης μας. Ένας άνθρωπος του καθήκοντος. Ένας άνθρωπος του νόμου και της τάξης. Ένας άνθρωπος καριέρας. Ένας άνθρωπος που θέλει να γίνονται όλα έτσι όπως πρέπει. Για εκείνον, το να βρει τον χαμένο θανατοποινίτη είναι ζήτημα ζωής και... θανάτου. Δεν του καίγεται καρφί αν ο θανατοποινίτης είναι άδικα καταδικασμένος για έναν φόνο που δεν διέπραξε, όπως συνεχώς του λέει η κοινωνική λειτουργός, όπως υποστηρίζει και η σύζυγος του θανατοποινίτη, που επισκέπτεται τη φυλακή για να ζητήσει έλεος, όπως αποκαλύπτει κι ένας συγχωριανός του θανατοποινίτη, η ψεύτικη μαρτυρία του οποίου είχε οδηγήσει τον άνθρωπο στη φυλακή, κατηγορούμενο για τη δολοφονία του αφεντικού του, την οποία δεν διέπραξε ποτέ. Ο Τζαχέντ το βλέπει όλο αυτό ως αποτυχία. Και δεν τη θέλει την αποτυχία. Με τίποτε. Άσε που κινδυνεύει και η προαγωγή του την οποία τόσο πολύ επιθυμούσε. Η ανθρωπιά του όμως; Θα βγει ποτέ στην επιφάνεια; Εδώ σας θέλω...

Αυτό που διαφοροποιεί λοιπόν τούτη την ταινία από τις υπόλοιπες ιρανικές που έχουμε δει είναι η αισθητική της. Κουβαλάει κάτι παλιακό, κάτι από παλιότερες δεκαετίες. Οι επιλογές στη διεύθυνση φωτογραφίας, στη μουσική, στο μοντάζ, στην τοποθέτηση της κάμερας, ακόμα και στην εμφάνιση των ηθοποιών, είναι πολύ χαρακτηριστικές. Να το πω αλλιώς: τούτη η ταινία γυρίστηκε για τον πολύ κόσμο στο Ιράν, όχι για το εξειδικευμένο κοινό των κινηματογραφικών φεστιβάλ. Όπως και να έχει, πάντως, είναι σαφέστατα μια αξιόλογη ταινία, ακριβώς επειδή θέτει τον θεατή μπροστά σε ηθικά διλήμματα, σε καταστάσεις πέρα από άσπρο και μαύρο. Ναι, είμαστε με το δίκιο (οι περισσότεροι τουλάχιστον) και ο διευθυντής της φυλακής παραείναι μονομανής, χωρίς να αφήνει μια στάλα αμφιβολίας να τον ταρακουνήσουν για λίγο, να σταθεί στην ουσία, να αναρωτηθεί: «γιατί ψάχνω να βρω έναν αθώο; γιατί τον οδηγώ με μαθηματική ακρίβεια στην αγχόνη;».

Κι όμως, η ταινία τον σκιαγραφεί ως μη αντιπαθητικό. Μέχρι και χιούμορ βρίσκει: ο άνθρωπος με το... σάλιο του τακτοποιεί τα φρύδια του, μιας που γοητεύεται από την κοινωνική λειτουργό – μια πολύ όμορφη η αλήθεια είναι Parinaz Izadyar! Κι εδώ υπάρχει διαφοροποίηση: τοποθετημένη στο παρελθόν, η ταινία δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια γυναίκα, όμορφη, χωρίς να ακολουθεί το υπερσυντηριτικό dress code που πλέον επιβάλλει το θεοκρατικό καθεστώς των μουλάδων.

Από εκεί και πέρα, εκτός από μια παραβολή για το καθήκον και την ανθρωπιά, εκτός από έμμεση κριτική για τη θανατική ποινή, εκτός από κεκαλυμμένη επίθεση σε μια κοινωνία όπου κάποιος πλούσιος μπορεί ουσιαστικά να οδηγήσει στον θάνατο έναν αθώο με το έτσι θέλω, η ταινία είναι κι ένα κλειστοφοβικό θρίλερ αγωνίας, με έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, το οποίο ξέρει να χρησιμοποιεί και το χιούμορ σε πολύ διακριτικές δόσεις και το μελόδραμα (το κοριτσάκι) όσο του πρέπει. Και ναι, το φινάλε φαίνεται βεβιασμένο και ίσως εύκολο, αλλά είναι εντέλει αυτό που επιτάσσει ο ουμανισμός: μέσα στο ικρίωμα βρίσκεται ζωή. Nice.

Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Neo Films!
Περισσότερα... »

Φύγαμε (Onward) Poster ΠόστερΦύγαμε
του Dan Scanlon. Με τις φωνές των Tom Holland, Chris Pratt, Julia Louis-Dreyfus, Octavia Spencer, Ali Wong, John Ratzenberger, Lena Waithe, Mel Rodgriguez, Tracey Ullman, George Psarras.


You can do magic!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 21 Ιουνίου του 1976 στο Μίτσιγκαν των ΗΠΑ, Dan Scanlon. Οι δύο προηγούμενες ταινίες του είναι το mocumentary «Tracy» (2009) και η ταινία κινουμένων σχεδίων Μπαμπούλες πανεπιστημίου (Monsters University, 2013).

Φύγαμε (Onward) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η 22η μεγάλου μήκους ταινία της Pixar. Είναι η πέμπτη της ταινία στην οποία δεν εμφανίζονται καθόλου άνθρωποι. Μετά τον Καλόσαυρο και το Coco είναι η πρώτη ταινία της που δεν είναι σίκουελ. Τέλος, αυτή είναι η πρώτη ταινία της Pixar στην οποία δεν είχε οποιουδήποτε τύπου ανάμιξη ο John Lasseter, μετά την αποπομπή του ουσιαστικά από CEO του τμήματος κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ.

Η υπόθεση: Ο Ίαν Λάιτφουτ είναι ένα ξωτικό. Είναι γλυκός, καλοπροαίρετος, υπομονετικός, αλλά του λείπει η αυτοπεποίθηση και μερικές φορές τον κυριεύει η νευρικότητά του. Α, και παραείναι ρεαλιστής. Ζει μαζί με τη μητέρα του, την Λόρελ, και τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Μπάρλεϊ, που ως χαρακτήρας είναι το ακριβώς αντίθετο από τον Ίαν: είναι χαοτικός, ατίθασος, κάθε άλλο παρά νομοταγής, προτιμά το παρελθόν από το παρόν και πιστεύει βαθιά στην μαγεία. Αυτό που λείπει περισσότερο από τον Ίαν είναι ο πατέρας του, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ, μιας που πέθανε πριν εκείνος γεννηθεί. Μια μέρα πριν από τα 16α γενέθλιά του, η μητέρα του, βλέποντας τον Ίαν κάπως στεναχωρημένο, αποφασίζει να του δώσει ένα σπέσιαλ δώρο.

Πρόκειται για ένα σημείωμα που του είχε αφήσει ο πατέρας του – το περιεχόμενο δεν το γνώριζε η ίδια. Με μεγάλη του έκπληξη ο Ίαν, αλλά και ο Μπάρλεϊ και η μητέρα τους, διαπιστώνουν πως πρόκειται για μαγικό ξόρκι! Με τη βοήθεια ενός μαγικού ραβδιού κι ενός μαγικού πετραδιού το ξόρκι υποτίθεται ότι μπορεί να «αναστήσει» τον πατέρα του για ένα ολόκληρο 24ωρο! Ο Ίαν έχει αμφιβολίες, ο Μπάρλεϊ όμως ενθουσιάζεται! Δοκιμάζουν τον ξόρκι και καταφέρνουν το αδύνατον αλλά μόνον κατά το... ήμισυ! Ναι, ο πατέρας τους επιστρέφει από τους νεκρούς αλλά από... τη μέση και κάτω! Μόνο τα πόδια του! Ο Μπάρλεϊ είναι πεπεισμένος πως αν βρουν το πιο σπάνιο ανάλογο πετράδι, θα μπορέσουν να επαναφέρουν τον πατέρα τους ολόκληρο! Έχουν λιγότερες από 24 ώρες για να τα καταφέρουν! Θα φέρουν εις πέρας την ιερή αποστολή τους;

Η άποψή μας: Κυριολεκτικά, Onward σημαίνει «προς τα εμπρός». Εμένα τώρα, γιατί όλο αυτό μου έκανε «προς τα πίσω»; Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε μαγεία και σήμερα ήρθε η... τεχνολογία και η μαγεία εξαφανίστηκε; Τα παλιά τα χρόνια τις έκαιγαν τις μάγισσες μωρέ. Αυτή η ωραιοποιημένη nostalgia χωρίς πατήματα, ιδίως όταν αμπαλάρεται με ύποπτα ιδεολογικά σχήματα, με κάνει και κλωτσάω. Ή ίσως όταν είδα την ταινία απλά να είχα ξυπνήσει στραβά! Όλα είναι πιθανά. Αλλά ρε παιδιά, όχι, δεν πείστηκα. Δεν γέλασα, δεν αιφνιδιάστηκα, άντε λίγο (στο τέλος) συγκινήθηκα, αλλά όχι επειδή το κατάφερε η ίδια η ταινία οργανικά αυτό, αλλά επειδή έκανα δικούς μου συσχετισμούς, κάτι που δεν μπορεί να προσμετρηθεί στα θετικά της. Νιώθω αναλογιζόμενος τη θέαση της ταινίας, πως εν πολλοίς είχα να αντιμετωπίσω ένα τέρας του... Φρανκενστάιν σε μορφή φιλμ κινουμένων σχεδίων.

Η πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας που παρουσιάζει η ταινία παραπέμπει στη Ζωούπολη (Zootopia). Απλά, αντί για ζώα (σαρκοφάγα και φυτοφάγα) έχουμε ξωτικά, νεράιδες, μονόκερους, τρολ και... κενταύρους. Το σενάριο θαρρείς και βασίστηκε σε παιχνιδιάρικη animation προβολή του «Dungeons and Dragons», που με ευχαρίστηση θα έβλεπε ο Σέλντον από το «Big Bang Theory», αλλά όχι εγώ: δεν έχω παίξει ποτέ μου «Dungeons and Dragons». Η ιδέα του «κρύβω τον πατέρα μου, ο οποίος έχει μόνο πόδια, κοτσάροντας ένα ψεύτικο σώμα» μου θύμισε - έντονα όμως - το «Τρελό σαββατοκύριακο στου Μπέρνι», μια πολύ αστεία (έτσι τη θυμάμαι τουλάχιστον) κωμωδία από το πολύ μακρινί 1990! Πάρε και λίγο προχωρημενιά ασορτί με τους... μοντέρνους καιρούς – λεσβία αστυνομικός λοιπόν σε ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar – Marvel, φάε τη σκόνη τους – oh wait, και οι δύο για την Ντίσνεϊ βγάζετε φραγκάκια, ε;

Δεν ψήθηκα ρε γαμώτο. Όντας μια ταινία «αναζήτησης», το όλον είχε – αναγκαστικά – και ολίγον τι επεισοδιακό χαρακτήρα. Άλλα επεισόδια λειτουργούσαν κι άλλα όχι. Πχ, οι νεράιδες, που παρουσιάζονται ως φετιχιστές των δερμάτινων λιλιπούτειοι born to be wild, ε, δεν με έκαναν να γελάσω, όπως ήταν ο στόχος. Να πω την μαύρη αλήθεια, η μόνη σκηνή στην οποία πραγματικά γέλασα ήταν εκείνη με το κάνιστρο της βενζίνης και το ξόρκι μεγέθυνσης που εξελίχθηκε σε «αγάπη μου, συρρίκνωσα τον αδελφό μου». Ναι ρε φίλε, αστείο. Άντε και λίγο με το εύρημα του δολοφονικού ζελέ! Εντέλει, αυτή η ωδή στον μεγάλο αδελφό πετυχαίνει τον στόχο της σε ότι αφορά το πιο ενήλικο κοινό: η σκηνή στο ηλιοβασίλεμα, αφού έχει επιτευχθεί ο στόχος κι έχει νικηθεί ο δράκος, είναι σπουδαία. Και χωρίς λόγια: έτσι όπως πρέπει. Μετά από ταινίες όπως το Coco και το Sing έχω γίνει πιο δύσκολος απέναντι στα κινούμενα σχέδια. Έχω καλομάθει. Από την άλλη, όλα τα παραπάνω τα γράφει ένας πικραμένος (μουάχαχαχαχαχα) 50άρης.

Κάτι μου λέει πως τα πιτσιρίκια θα έχουν εντελώς διαφορετική γνώμη από τη δική μου. Κι εκεί όπου η μυθική manticore, με σώμα λιονταριού, ουρά σκορπιού και φτερά δράκου, θα τα πάρει στο κρανίο και θα «ξυπνήσει», θα γουστάρουν τρελά. Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε...

Φύγαμε (Onward) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) Poster ΠόστερΣκοτεινά Νερά
του Todd Haynes. Με τους Mark Ruffalo, Anne Hathaway, Bill Camp, Tim Robbins, Victor Garber, Mare Winningham, William Jackson Harper, Bill Pullman, Louisa Krause.


Θυσία στο βωμό του χρήματος
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Αμερικάνοι να δηλητηριάζουν Αμερικάνους;».

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 2 Ιανουαρίου του 1961 στο Λος Άντζελες Αμερικανός Todd Haynes. Αναλυτικά, η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Poison» (1991) – αυτή είναι η μοναδική του ταινία που δεν βρήκε κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας, «Safe» (1995), «Velvet Goldmine» (1998), «Ο παράδεισος είναι μακριά» (Far from Heaven, 2002), «I'm Not There» (2007), «Carol» (2015) και «Το δωμάτιο των θαυμάτων» (Wonderstruck, 2017). Στις τέσσερις από τις οχτώ ταινίες του βασικό (και σχεδόν πάντα πρωταγωνιστικό) ρόλο παίζει η Julianne Moore. Στα προσεχή του σχέδια υπάρχει μια ταινία μυθοπλασίας για την τραγουδίστρια Peggy Lee ενώ ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ του με θέμα τον Lou Reed και τους Velvet Underground.

Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) Poster Πόστερ Wallpaper
Το σενάριο της ταινίας Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) βασίζεται σε άρθρο των New York Times υπογεγραμμένο από τον Nathaniel Rich με τίτλο «The Lawyer Who Became DuPont's Worst Nightmare». Βασίζεται στην αληθινή ιστορία του δικηγόρου Rob Bilott, ο οποίος τα έβαλε με την πολυεθνική DuPont. Ο Bilott κάνει cameo εμφάνιση στην ταινία, όπως και η γυναίκα του αλλά κι άλλα πρόσωπα τα οποία αναφέρονται στο φιλμ. Η παραγωγή της ταινίας είναι του Mark Ruffalo.

Η υπόθεση: 1998. Ο Ρομπ Μπίλοτ είναι δικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα περιβάλλοντος και εκπροσωπεί μεγάλες εταιρίες, οι οποίες δραστηριοποιούνται στο χώρο των χημικών και των φαρμακευτικών προϊόντων. Η καριέρα του βρίσκεται στην καλύτερη φάση της: μόλις προτάθηκε κι έγινε συνέταιρος στο δικηγορικό γραφείο όπου εργάζεται. Η γυναίκα του είναι υποστηρικτική σε ότι κι αν κάνει, έχουν ένα παιδάκι (θα αποκτήσουν κι άλλα), όλα βαίνουν καλώς. Μια μέρα τον επισκέπτεται στο δικηγορικό γραφείο ο Γουίλμπουρ Τέναντ, αγρότης, γνωστός της γιαγιάς του Ρομπ, ο οποίος υποστηρίζει πως έχει αποδείξεις ότι η εταιρία – κολοσσός DuPont, που έχει εργοστάσιο στην περιοχή του, δηλητηριάζει το περιβάλλον με αποτέλεσμα να αποψιλωθεί ολόκληρο σχεδόν το κοπάδι του από αγελάδες: σχεδόν διακόσιες.

Ο Ρομπ προσπαθεί να αποφύγει την υπόθεση. Με βαριά καρδιά αποφασίζει να επισκεφτεί το μέρος, να δει τη γιαγιά του και να κάνει αυτοψία από κοντά. Αυτά που βλέπει, τον σοκάρουν. Αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει την υπόθεση και να βοηθήσει τον Γουίλμπουρ να βρει το δίκιο του. Αυτή είναι η αρχή μόνο μιας δεκαπενταετούς διαμάχης, που θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και την υγεία του και τις οικογενειακές του σχέσεις.

Η άποψή μας: «Το σύστημα είναι ελεγχόμενο. Θέλουν να πιστεύουμε ότι θα μας προστατεύσει, αλλά αυτό είναι ψέμα. Εμείς προστατεύουμε τους εαυτούς μας. Εμείς. Κανένας άλλος. Ούτε οι εταιρείες, ούτε οι επιστήμονες, ούτε η κυβέρνηση. Εμείς». Το «Dark Waters» λοιπόν είναι η τελευταία ταινία του Todd Haynes. Παραγωγός και πρωταγωνιστής της είναι ο Mark Ruffalo. Το σενάριο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα: δικηγόρος μηνύει την γιγαντιαία εταιρία DuPont κατηγορώντας την πως εγνωσμένα και επί χρόνια δηλητηρίαζε το νερό μιας ολόκληρης περιοχής με χημικά, τα οποία προκαλούν σειρά από αρρώστιες, μεταξύ των οποίων και καρκίνο... Τα καλά νέα: ο Haynes συνέρχεται από τον όλεθρο του «Wonderstruck».

Και η ταινία είναι κατά πως πρέπει καταγγελτική: μετά τη θέασή της θα θέλετε να μάθετε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για το PFOA - C-8. Και θα πετάξετε (ω, ναι) οτιδήποτε έχετε στην κατοχή σας στο σπίτι σας από Teflon! Τα κακά νέα: την ταινία θα μπορούσε να τη γυρίσει ο οποιοσδήποτε. Δεν υπάρχει η αισθητική ματιά του Haynes πουθενά. Κι ενώ η γενική ιδέα πίσω από την ταινία είναι θαρραλέα και χρήσιμη στην εποχή μας, ότι δηλαδή για να υπάρξει αλλαγή χρειάζεται απλά ένας άνθρωπος να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, η ιδεολογική κατακλείδα της ταινίας... παλαντζάρει. Εννοείται: να μην εμπιστευόμαστε τις εταιρίες. Εννοείται, να μην εμπιστευόμαστε τις κυβερνήσεις. Αλλά να μην εμπιστευόμαστε την επιστήμη;

Και η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας; Μόνοι μας θα προστατεύσουμε τους εαυτούς μας; Αυτοάμυνα; Και ποιοι «εμείς» θα προστατεύσουμε τους εαυτούς μας; Πχ, «εμείς» που πιστεύουμε στο πόσο απαραίτητος είναι ο εμβολιασμός κατά των ασθενειών ή «εμείς» του αντιεμβολιαστικού κινήματος; Για πες... Το ξέσπασμα του Tim Robbins (υποδύεται το αφεντικό του Ruffalo) μέσα στην ταινία φαίνεται λαϊκίστικο και ψεύτικο. Τσιμπιέσαι για να δεις αν βλέπεις κακή ταινία ή... κακό όνειρο! Και δεν νομίζω να είναι πρόβλημα ερμηνείας του Robbins: ποτέ δεν ήταν σπουδαίος ηθοποιός αλλά έλα τώρα. Τέτοιες ήταν οι σκηνοθετικές επιταγές που έλαβε. Θα ήθελες πολύ να πιστέψεις ότι ο Haynes προσπαθεί να ειρωνευτεί εκείνη τη στιγμή αλλά δυστυχώς, όχι. Και σου βγάζει έναν λόγο ο δικός σου, για το πόσο καλές και ανθρώπινες (!!!) θα έπρεπε να είναι οι εταιρίες (!!!) που παθαίνεις σοκ!

Εντάξει, πιάνομαι από μια στιγμή θα μου πείτε. Αλλά εντέλει, πέρα από καλές προθέσεις και μερικές πολύ χρήσιμες πληροφορίες, η ταινία έχει αρκετά προβλήματα. Και ρυθμού. Και μη αισθητής ταυτότητας του δημιουργού της. Και... μοντάζ: καθώς ο Haynes προσπαθεί να χωρέσει τόσα πολλά γεγονότα σε μια ταινία δύο ωρών, κοτσάρει μια εναρκτήρια σκηνή που δεν προσφέρει τίποτε στην οικονομία της ταινίας και εντέλει φαίνεται τελείως ξεκάρφωτη και ασύνδετη. Και ναι, ωραία τα λες Todd μου, οι μεγάλες εταιρίες είναι ο εχθρός, αλλά βρε άνθρωπέ μου, πες τα πράγματα ακόμα περισσότερο με το όνομά τους, ευκρινέστατα, μην κωλώνεις: ο καπιταλισμός είναι ο εχθρός. Αυτός στον οποίο εταιρίες για να βγάλουν περισσότερα χρήματα ή για να μην μειωθούν τα κέρδη τους, συνειδητά κάνουν κακό σε ανθρώπους, σε πολλούς ανθρώπους, ακόμα και σε εργαζομένους τους.

Οι οποίοι, προκειμένου να έχουν δουλειά, δέχονται τα πάντα και εχθρεύονται όλους όσοι προσπαθούν να αποκαλύψουν την αλήθεια, η οποία είναι άβολη. Και αυτοί που μπορούν να τον κερδίσουν τον συγκεκριμένο εχθρό είμαστε όντως «εμείς» αλλά όχι μονήρεις, παρά μόνον μέσα από συλλογικότητες, σωματεία, συνδικάτα. Και βάζει κι έναν σωρό μελοδραματισμό μέσα ο σκηνοθέτης, εντελώς αχρείαστο, πράγματα με τα οποία δεν μας είχε συνηθίσει. Κρίμα, πολύ κρίμα. Ιδίως για τον Ruffalo, που πίστεψε πολύ στο πρότζεκτ, λογικά ο ίδιος προσέλαβε τον Haynes για σκηνοθέτη της ταινίας, παθιάστηκε μαζί της: πριν την προβολή της ταινίας εδώ στην Αγγλία, προβάλλεται βιντεοσκοπημένο μήνυμα του καλού ηθοποιού που προτρέπει όσους δουν την ταινία να διαδώσουν την απαγόρευση του PFOA - C-8 συνολικά.

Είπαμε, τίμιες προθέσεις και καλό υλικό δεν δίνουν πάντα και μια σπουδαία ταινία. Να το πω αλλιώς με μια φράση - κατακλείδα: ο Soderbergh είχε κάνει πολύ καλύτερη δουλειά στο ανάλογης λογικής «Erin Brockovich» μπόλικα χρόνια πριν.

Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) PosterΤο Βαμμένο Πουλί
του Václav Marhoul. Με τους Nina Šunevič, Stellan Skarsgård, Udo Kier, Harvey Keitel, Jitka Čvančarová, Julian Sands, Ala Sakalova, Aleksei Kravchenko, Barry Pepper, Petr Kotlár.


Oh (little Jewish) Boy
του gaRis (@takisgaris)

Είναι Μανχάταν και είναι 1965. Εβραιόπουλο πολωνικής καταγωγής ο Jerzy Kosinski συγγράφει το «αυτοβιογραφικό» The Painted Bird, ένα από τα πλέον διάσημα βιβλία περί το Ολοκαύτωμα. Παιδί, κάπου στην Ανατολική Ευρώπη (μάλλον Πολωνία), αφήνεται σε μια θειά από τους γονείς για να γλυτώσει από τους Ναζί. Όταν εκείνη αποβιώσει, το Παιδί δίχως όνομα θα περιπλανηθεί, μέσα από απανωτές κακουχίες, βάναυσους πρωτογονισμούς, αποτρόπαια πάθια και λυσσαλέα πλήθη στην ύπαιθρο, όπου η μάζα μιλά μια σλαβική τύπου εσπεράντο και τα ήθη έχουν αποπατώσει προ καιρού κι ένεκα του πολέμου: μάγισσες, νυμφομανείς, αιμομιξίες, παιδοφιλίες, κτηνοβασίες, βιασμοί και δολοφονίες, η παρα-Φύση τιμωρός κι η ανθρωπιά είδος σε αποδρομή. Το Παιδί, μια αγγελική μορφή, θα περάσει του λιναριού τα πάθη και λίγο πριν καθαγιασθεί ως μάρτυρας θα ενσκήψει στην κτηνωδία ως μόνη ατραπό προς την επιβίωση.

Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) Quad Poster
Τώρα τι τα θες, παραμύθα μεγάλη πούλησε ο Jerzy όπως αποδείχθηκε αργότερα, ενώ ο Roman Polanski δε θέλησε να συνδράμει στη δημιουργία της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου, παρότι η δική του ζωή υπήρξε πολύ πιο κοντά στα μυθιστορούμενα. Ο Τσέχος Václav Marhoul, του σχετικής πολεμικής θεματολογίας Tobruk (2008) αναλαμβάνει το εγχείρημα, έχοντας ένα μικρό στρατό ιντερνάσιοναλ άκτορς: Stellan Skarsgard, Harvey Keitel, Udo Kier, Barry Pepper, Julian Sands, καστ εντελώς εντός φαταλιστικού, νοσηρού και τραγικού κλίματος.

Μια ταινία που δεν υπολογίζει διόλου το γυναικείο φύλο και λειτουργεί ηδονοβλεπτικά, ως πρόγονος torture porn, εις βάρος μάλιστα ενός προεφήβου - αγοριού, το ασήκωτο βάρος ενός ρόλου τον οποίο στωικά (κι όχι εντελώς πειστικά) καλείται να φέρει ο πρωτοεμφανιζόμενος Petr Kotlar. To Painted Bird, παρότι πήρε το τιμητικό UNICEF Award στην περσινή Μόστρα, έχει φτιαχτεί για να διχάσει, να σοκάρει και να βάλει Ες-Ες, Κόκκινο Στρατό και το εξαθλιωμένο χωριατοπόπολο σε ένα καζάνι νατουραλιστικού σαδισμού.

Επόμενο λοιπόν ήταν να σημειωθούν μαζικές αποχωρήσεις κατά τη φεστιβαλική προβολή της ταινίας κι άλλο τόσο αναμενόμενο να βαρέσει μύγες εισπρακτικά όπου προβληθεί. Κι όμως, εδώ υπάρχουν σημαντικές αρετές, που παραπέμπουν σε Σαλό (Παζολίνι), Αντρέι Ρουμπλιέφ (Ταρκόφσκι) ή στο Come and See (Klimov). Χορταστική ασπρόμαυρη φωτογραφία σε 35mm και οργάνωση παραγωγής μεγαλοπρεπής μέσα στην εξουθενωτική φτώχεια που περιγράφει, είναι διαβατήρια που ώθησαν το πρότζεκτ μέχρι την εννιάδα των όσκαρ (Best International Film).

Ο Marhoul ξέρει σινεμά, το σπρώχνει μέχρι εκεί που παραπέρα απλά γίνεται χυδαίο, δεν ωραιοποιεί και δεν τσιγκλά συναίσθημα, απόδειξη πως χρησιμοποιεί μόνο φυσικούς ήχους και καθόλου μουσική επένδυση. Χώρια που στο τέλος δείχνει να υποχωρεί κλείνοντας με μια αισιόδοξη νότα για τον μικρό αρχικαραβασανισθέντα ήρωά του, εκεί που το πολωνέζικο Corpus Christi δε μάσησε και μπήκε αυτό εντέλει στην 5άδα του (εγώ έτσι το ξέρω) ξενόγλωσσου.

Το The Painted Bird δεν αφυπνίζει απλά, σε τσιτώνει κιόλας. Εξοργιστικό μέχρις υπερβολής αλλά και χαλαρό στην επεισοδιακή του δομή (με 169 λεπτά να χτυπούν αλύπητα το καρφί με το σφυρί ενώ θα μπορούσε άνετα να έκλεινε την ιστορία μια ώρα αρχύτερα), είναι μια εμπειρία για εξειδικευμένο κοινό, παρότι θα μπορούσε να πάρει μαθήματα εξοικείωσης με το μέηνστρημ από τον Πιανίστα (2002) του (μάντεψε) Πολάνσκι. Αφηγηματική οικονομία και ευθυτενές πολιτικό σχόλιο είναι δυο λόγοι για τους οποίους ο Marhoul δεν πέτυχε ολοσχερώς να παραδώσει το επικό πολεμικό φιλμ επιβίωσης που είχε στο μυαλό του, ενδεχομένως αφήνοντας μια γεύση ανικανοποίητου στους λίγους τολμηρούς που θα ακολουθήσουν μέχρι την τελική σεκάνς για να μάθουν το όνομα του Παιδιού, το οποίο σα βαμμένο πουλί χάθηκε στο σμήνος της ανθρώπινης κακίας που εφόρμησε να του κατασπαράξει την αθωότητα.

Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) - Trailer / Τρέιλερ PosterΙσόβια δεσμά! Βραβείο καλύτερης ταινίας από το Ιρανικό Κέντρο Κινηματογράφου για το 2019 απέσπασε η ταινία Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) που σκηνοθετεί ο Nima Javidi. Δεκαετία του 1960, Ιράν επί τελευταίου Σάχη. Στη μέση του πουθενά, σε μια φυλακή που εκκενώνεται για να κατεδαφιστεί, ο ταγματάρχης Γιαχέντ κορδώνεται για την επικείμενη προαγωγή του. Σύντομα ωστόσο θα δει τα γαλόνια του να κινδυνεύουν, όταν ένας θανατοποινίτης κρατούμενος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Στο παράδοξο ανθρωποκυνηγητό που ακολουθεί, ο Γιαχέντ γοητεύεται από μια κοινωνική λειτουργό, η οποία συμμετέχει στην έρευνα, πεπεισμένη όμως πως ο καταζητούμενος είναι αθώος. Ένα αγωνιώδες θρίλερ με φόντο τον καφκικό λαβύρινθο μιας άδειας φυλακής, όπου η παντοδυναμία της εξουσίας απομυθοποιείται και, όσο περνούν οι ώρες, καταρρέει.

Ο Φύλακας (Sorkhpoust / The Warden) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Navid Mohammadzadeh, Parinaz Izadyar, Setareh Pesyani.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Neo Films!

Περισσότερα... »

Ο Δρόμος της Επιστροφής (The Way Back) - Trailer / Τρέιλερ PosterΚάθε απώλεια είναι μια νέα μάχη! Κοινωνικό δράμα με φόντο το δημοφιλές σπορ της καλαθοσφαίρισης είναι το φιλμ Ο Δρόμος της Επιστροφής (The Way Back). Ο Τζακ είχε μπροστά του μια ζωή γεμάτη υποσχέσεις. Στο γυμνάσιο ήταν το παιδί - φαινόμενο στο μπάσκετ, όταν ξαφνικά, για άγνωστους λόγους, αποσύρεται από τα πάντα, καταστρέφοντας το μέλλον του. Τον παίρνει η κάτω βόλτα, βιώνει μία ανυπολόγιστη απώλεια και «βυθίζεται» στο αλκοόλ, γεγονός που του κοστίζει το γάμο του και κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Όταν του ζητείται να προπονήσει την ομάδα μπάσκετ του πανεπιστημίου του - που έχει πέσει πολύ σε σχέση με τις ένδοξες εποχές του- αποδέχεται την πρόταση, εκπλήσσοντας περισσότερο απ’ όλους τον εαυτό του. Καθώς οι παίκτες δένουν μεταξύ τους ως ομάδα και πετυχαίνουν τη μία νίκη μετά την άλλη, ο Τζακ αισθάνεται ότι ίσως έχει βρει τελικά ένα λόγο για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του. Όμως, θα είναι αυτό αρκετό για να γεμίσει το κενό του, να θεραπεύσει τις βαθιές πληγές του παρελθόντος και να τον οδηγήσει στο δρόμο προς τη λύτρωση;

Ο Δρόμος της Επιστροφής (The Way Back) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Oκάτοχος δύο Όσκαρ Ben Affleck (Argo) επιστρέφει με μία ανθρωποκεντρική ταινία εξιλέωσης και δεύτερων ευκαιριών. Στην τολμηρή αυτή επιλογή του ηθοποιού, που αντηχεί την προσωπική του διαδρομή, τους δαίμονες του και τη μάχη του με τον αλκοολισμό, ο μοναχικός πρωταγωνιστής μοιάζει παραιτημένος, μέχρι που ξαναβρίσκει το νόημα της ζωής, αναλαμβάνοντας να προπονήσει την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του. Το συγκινητικό αθλητικό δράμα με τις εξαιρετικές ερμηνείες σκηνοθετεί ο εξαιρετικός Gavin O'Connor (Ο Λογιστής).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) - Trailer / Τρέιλερ PosterΗ αλήθεια έρχεται πάντα στο φως! Κοινωνικό δράμα είναι η αμερικάνικη ταινία Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) που σκηνοθετεί ο Todd Haynes σε σενάριο των Mario Correa και Matthew Michael Carnahan. Ο Ρομπ είναι μεγαλοδικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα Περιβάλλοντος και εκπροσωπεί μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες. Η καριέρα του βρίσκεται στην καλύτερη φάση της όταν δύο αγρότες έρχονται σε επαφή μαζί του και ισχυρίζονται ότι ένα παράρτημα της εταιρίας DuPont αποβάλλει τοξικά απόβλητα στον τοπικό ποταμό με αποτέλεσμα την καταστροφή των γεωργικών εκτάσεων και τον θάνατο εκατοντάδων ζώων. Με σκοπό να τους βοηθήσει και να ανακαλύψει την αλήθεια συντάσσει μια επιστολή διαμαρτυρίας που σηματοδοτεί την έναρξη μιας δεκαπενταετούς διαμάχης που θα θέσει σε δοκιμασία όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και την υγεία του και τις οικογενειακές του σχέσεις.

Σκοτεινά Νερά (Dark Waters) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Mark Ruffalo, Anne Hathaway, Tim Robbins, Bill Pullman, Bill Camp, Victor Garber.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) - Trailer / Τρέιλερ PosterΤο πιο δυνατό φως λάμπει στο πιο βαθύ σκοτάδι! Βραβείο UNICEF, 76ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, Επίσημη Συμμετοχή, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο 2019, Επίσημη Πρόταση της Τσεχίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας 2020. Ο Τσέχος σκηνοθέτης Václav Marhoul, υπογράφει την κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) του Jerzy Kosiński. Ένα καθηλωτικό οδοιπορικό στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης αλλά και στην ελπίδα που επιμένει. Ανατολική Ευρώπη, τέλη Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα παιδί – δίχως όνομα – προσπαθεί να επιβιώσει μόνο του στην ύπαιθρο, ταξιδεύοντας από χωριό σε χωριό. Αντιμετωπίζει τις πιο σκληρές δοκιμασίες, διατηρώντας όμως την ελπίδα ζωντανή, σε μια αδυσώπητη εποχή.

Το Βαμμένο Πουλί (The Painted Bird) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Nina Šunevič, Stellan Skarsgård, Udo Kier, Harvey Keitel, Jitka Čvančarová, Julian Sands, Ala Sakalova, Aleksei Kravchenko, Barry Pepper και ο μικρός Petr Kotlár.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Weird Wave!

Περισσότερα... »

Φύγαμε (Onward) - Trailer / Τρέιλερ PosterΈνα πρωτόγνωρο σύμπαν! Μία πρωτότυπη περιπέτεια από την Pixar φέρνει τη μαγεία στη μεγάλη οθόνη και στη ζωή δύο νεαρών ξωτικών που ζουν μία απρόβλεπτη, συγκινητική και ξεκαρδιστική περιπέτεια χάρη σε ένα ξόρκι που πήγε στραβά. Σε ένα σύγχρονο παράλληλο σύμπαν,όπου τίποτα δεν είναι όπως το ξέρουμε, συναντάμε ξωτικά-έφηβους, μονόκερους - χαμίνια, δράκους - κατοικίδια, Κενταύρους - αστυνόμους και πολλά άλλα μυθικά, αξέχαστα πλάσματα. Τη συναρπαστική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων Φύγαμε (Onward) σκηνοθετεί ο ταλαντούχος Dan Scanlon (Μπαμπούλες Πανεπιστημίου) που συνυπογράφει το σενάριο. Δύο αδέλφια-ξωτικά έχουν την ευκαιρία να φέρουν τον πατέρα τους ξανά στη ζωή για μία μέρα χάρη σε ένα μαγικό ραβδί και ένα ξόρκι που έχει αφήσει πίσω για τα παιδιά του. Έτσι, ξεκινάει μία απίθανη περιπέτεια που τους αποκαλύπτει ότι υπάρχει ακόμα μαγεία εκεί έξω.

Φύγαμε (Onward) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Ακούγονται οι φωνές των Tom Holland, Chris Pratt, Julia Louis-Dreyfus, Kyle Bornheimer, Octavia Spencer, Mel Rodriguez, Lena Waithe, Ali Wong, Tracey Ullman, Wilmer Valderrama, Grey Griffin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »