Μετά το Γάμο (After the Wedding) - Trailer / Τρέιλερ PosterΚάθε οικογένεια έχει ένα μυστικό! Ριμέικ της ομώνυμης δανέζικης ταινίας Efter Brylluppet της Suzanne Bier, η οποία είχε διεκδικήσει το 2007 το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας είναι το φιλμ Μετά το Γάμο (After the Wedding), που σκηνοθετεί ο Burt Freubdlich (The Rebound).Στα περίχωρα της ερειπωμένης, αρχαίας πόλης της Καλκούτα βρίσκεται ένα ορφανοτροφείο. Η Ίζαμπελ έχει δουλέψει σκληρά για να φροντίζει τα παιδιά που ζουν εκεί. Όντας σε απελπιστική οικονομική ανάγκη για να κρατήσει το ορφανοτροφείο σε λειτουργία, έχει φαινομενικά βρει τον τέλειο ευεργέτη και πρέπει να ταξιδέψει στην Νέα Υόρκη για να συναντήσει την γυναίκα που προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει.

Μετά το Γάμο (After the Wedding) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Με την βραβευμένη με Όσκαρ Julianne Moore και την τέσσερις φορές υποψήφια για Όσκαρ Michelle Williams.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Brahms: The Boy II PosterBrahms: The Boy II
του William Brent Bell. Με τους Katie Holmes, Owain Yeoman, Christopher Convery, Ralph Ineson, Anjali Jay, Oliver Rice, Natalie Moon, Daphne Hoskins, Joely Collins.


Σας κοιμίζει ο Μπραμς?
του zerVo (@moviesltd)

Με τις ευλογίες της Lakeshore, ένα κόστος μετριούλι γύρω στο δεκάρικο και με υπαρκτή την φόρα από την μεγάλη επιτυχία της ανταγωνίστριας Annabelle, έκανε την εμφάνιση του μια τετραετία περίπου πριν, το πρώτο The Boy. Φιλόδοξη παραγωγή, που εντέλει σχεδόν εξαπλασίασε την δαπάνη του σε τζίρους, αποτελώντας μια εύκολη μπάζα για το αξιοπρεπές, αν μη τι άλλο, στούντιο. Η συνέχεια και βέβαια ήταν αναμενόμενη, καθώς έτσι έκριναν οι υπεύθυνοι, πιστεύοντας πως θα καπαρώσουν τα ίδια ποσά στα ταμεία. Με την μόνη διαφορά πως δεν έπραξαν και τίποτα στο να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοσμάκη, παρά μόνον να επαναλάβουν σχεδόν με ακρίβεια τα πεπραγμένα του ορίτζιναλ. Αποτέλεσμα κινηματογραφικό? Βαρετό! Συμπέρασμα ταμειακό? Φλοπ!

Brahms: The Boy II Quad Poster
Η επίθεση που δέχθηκε από εισβολέα, επίδοξο ληστή, μέσα στο ίδιο της το σπίτι, θα προκαλέσει ψυχολογικό σοκ στην συνεσταλμένη Λίζα, κυρίως όμως στον μοναχογιό της, Τζουντ, που μήνες μετά το βίαιο συμβάν, δεν έχει βγάλει ούτε μισή λέξη από το στόμα. Μπροστά στο φάσμα της κατάπτωσης, ο εργασιομανής πάτερ φαμίλιας Σον, θα πάρει την δύσκολη απόφαση της μετακόμισης, σε έναν καινούργιο τόπο, μακριά από το άγχος της Λόνδρας, μέσα στο δάσος και τον καθαρό αέρα.

Εκεί που ο μικρούλης κάπως θα αναζωογονηθεί και θα βρει και πάλι το κέφι του, γεγονός που κατά βάση στηρίζεται στο εύρημα του, τον Μπραμς, μια εκφραστική πορσελάνινη κούκλα, που τον βοηθά να συνεννοείται με τους οικείους του. Σταδιακά η σχέση του νεαρού αγοριού με το άψυχο κουκλάκι θα αποκτήσει ένα δέσιμο μυστηριώδες και ανεξήγητο, σε βαθμό που να προκαλέσει σύγχυση στους γονείς του. Ίσως διότι δεν γνωρίζουν, την μεταφυσικά δραστηριότητα που κρύβεται πίσω από το ανατριχιαστικά αληθινής όψης παιχνίδι.

Κατάρα ανατριχιαστική, που θα γνωστοποιηθεί στους ενήλικους - τουλάχιστον - του στόρι, από τον πανταχού παρόντα και μονίμως με μια καραμπίνα ανά χείρας, επιστάτη της περιοχής που βρίσκεται και το χαμηλόφωτο σπίτι. Γεγονός που άμεσα θα οδηγήσει τους δύσμοιρους γονιούς να δράσουν και να αποκόψουν την σχέση του κανακάρη τους με το κουκλί του σατανά, προτού εκείνο κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ψυχή του και την καταστρέψει ολοσχερώς.

Μια κουβέντα μόνο να πω, που αφορά στο είδος του αγγλόφωνου, ατμοσφαιρικού τρόμου. Μισό αιώνα παρακολουθώ σινεμά, τέτοια σεζόν τραυματική για το genre δεν μου έχει ματατύχει, καθώς φαίνεται πως όλες οι νέες, πομπώδους μαρκίζας μάλιστα, παραγωγές, συναγωνίζονται η μία την άλλη για τον τίτλο της χειρότερης. Κι εκεί που πιστεύεις πως το χρυσούν μετάλλιο απονεμήθηκε στο ριμπούτ του The Grudge, έρχεται το The Turning για να πάρει τα σκήπτρα. Τα οποία με την σειρά του, ανακτά, δικαίως, η απόλυτη φοβιστική σαχλαμάρα, που υπογράφει σκηνοθετικά ο ίδιος υπαίτιος και για την πρώτη φορά, William Brent Bell.

Διότι στην πραγματικότητα το The Boy II, όχι απλά ορίζει την κορύφωση της βαριεστημάρας, των όλων όσων επαναλαμβανόμενων μας έχει προσφέρει ο κινηματογράφος τρόμου τον τελευταίο καιρό, αλλά το πράττει με τέτοιο στόμφο, που νομίζει πως είναι και εφάμιλλο της Λάμψης. Μηδενική πλοκή, ανύπαρκτη εξέλιξη, κοψοχολιάσματα ούτε με το σταγονόμετρο και το μόνο που απομένει είναι εκείνη η ριμάδα η ατμόσφαιρα, λες και η επίτευξη της, ορίζει το ήμισυ του παντός.

Ελλείψει σοβαρού σεναρίου, οι βασικοί ήρωες της (ας την πούμε) πλοκής, δείχνουν από την μεριά τους τόσο μπερδεμένοι, σχεδόν βασανισμένοι για το πως πρέπει να αποδώσουν τους ρόλους τους. Όχι και το καλύτερο δυνατό καμ μπακ δηλαδή για την ιδιαίτερα ζορισμένη και στην προσωπική της ζωή, Katie Holmes, που αναζητά την επιτυχία με το κιάλι, με τους οιωνούς να μην είναι με το μέρος της. Κακοφωτισμένη και κακοχτενισμένη, η ex mrs Cruise, μοιάζει να πέφτει στην παγίδα της ασάφειας ενός σκριπτ που δεν διαθέτει το παραμικρό ενδιαφέρον. Και πολύ λογικά οδηγεί τον Brahms στον πάτο του κάδου ανακύκλωσης, ως μη λειτουργικό και ελάχιστα ελκυστικό, τουλάχιστον ικανό να κρατήσει την πλατεία ξύπνια για ένα 90λεπτο.

Brahms: The Boy II Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Έμμα (Emma) Poster ΠόστερΟι Μητέρες Μας
του César Díaz. Με τους Armando Espitia, Emma Dib, Aurelia Caal, Julio Serrano Echeverría, Victor Moreira.


Mothers of the disappeared
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Για να ζήσει κανείς σε αυτήν τη χώρα πρέπει να είναι τρελός ή μεθυσμένος»...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 20 Σεπτεμβρίου του 1978 στην Πόλη της Γουατεμάλας (πρωτεύουσας της Γουατεμάλας) César Díaz. Στη φιλμογραφία του ως σκηνοθέτη συναντάμε και δύο μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ. Έχει δουλέψει και ως μοντέρ, μεταξύ των άλλων στην ταινία «Ηφαίστειο» (Ixcanul, 2015) του συμπατριώτη του Jayro Bustamante, η οποία προβλήθηκε και στη χώρα μας.

Οι Μητέρες Μας (Nuestras Madres) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Οι Μητέρες Μας (Nuestras Madres) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Εβδομάδας της Κριτικής. Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κάμερα του φεστιβάλ (βραβείο που απονέμει επιτροπή για την καλύτερη πρώτη ταινία, ανάμεσα στις ταινίες οι οποίες συμμετέχουν σε όλα τα τμήματα του φεστιβάλ), ενώ κέρδισε και το βραβείο της Société des Auteurs et Compositeurs Dramatiques (SACD) στο συγκεκριμένο τμήμα. Αποτέλεσε τέλος την επίσημη πρόταση του Βελγίου για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, μιας που η χώρα ήταν συμπαραγωγός του φιλμ.

Η υπόθεση: Γουατεμάλα, 2018. Τα μάτια όλης της χώρας είναι καρφωμένα στην επικείμενη δίκη των στρατιωτικών, που τη δεκαετία του '80 είχαν ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο και διέπραξαν ουκ ολίγες θηριωδίες, με μαζικές εκτελέσεις και βιασμούς μεταξύ των άλλων. Ο Ερνέστο είναι ένας νεαρός ανθρωπολόγος, που εργάζεται στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο για την ταυτοποίηση αγνοουμένων. Δουλειά του είναι ουσιαστικά να δίνει «ταυτότητα» στα λείψανα των νεκρών που βρίσκονται συνεχώς σε διάφορους μαζικούς τάφους.

Η επίσκεψη μιας γηραιάς ιθαγενούς κυρίας, που ψάχνει να βρει τα απομεινάρια του αγαπημένου της συζύγου, θα τον ταρακουνήσει, καθώς μέσω μιας φωτογραφίας – ενδεχομένως – να του δίνει στοιχεία για την εύρεση του τάφου και του δικού του πατέρα, που ήταν αντάρτης και δολοφονήθηκε από τους στρατιωτικούς. Ενάντια στη θέληση της μητέρας του, αφοσιώνεται σε αυτή την υπόθεση, ψάχνοντας για την αλήθεια. Μια αλήθεια που ενδεχομένως να μην είναι έτσι ακριβώς όπως την περίμενε...

Η άποψή μας: Θα ήθελα αρχικά εδώ να παραθέσω ένα κομμάτι από το σημείωμα του σκηνοθέτη: «Ο εμφύλιος στη Γουατεμάλα δεν είναι πολύ γνωστός και δεν ξέρω γιατί. Η χώρα ήταν πρωτοπόρα στην ήπειρο σε πολλούς τομείς, με μία από τις πρώτες αγροτικές μεταρρυθμίσεις και με ένα από τα πρώτα Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είναι επίσης ο τόπος για μία από τις πρώτες επιχειρήσεις της CIA. Η πρώτη αμερικάνικη εισβολή έγινε το 1954, εγκαθιστώντας στρατιωτική δικτατορία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλεγχαν το εμπόριο μπανάνας, έφτιαξαν το σιδηροδρομικό δίκτυο και το δίκτυο ηλεκτρισμού ώστε να μεταφέρουν τις μπανάνες. Μια μέρα, το επαναστατικό κίνημα αντίστασης ζήτησε την απαλλοτρίωση όλων όσων είχαν πάρει οι Αμερικάνοι. Εκείνοι απάντησαν στέλνοντας αεροπλάνα, τοποθετώντας έναν δικτάτορα στην εξουσία, και προκαλώντας έναν εμφύλιο πόλεμο που κράτησε μέχρι το 1996. Το αποτέλεσμα ήταν 200.000 νεκροί, 45.000 αγνοούμενοι, μια καταγεγραμμένη γενοκτονία, γύρω από την οποία δεν γνωρίζουμε πολλά.

Πιστεύω ότι αν οι 200.000 νεκροί δεν ήταν Ινδιάνοι, αλλά λευκοί, ο κόσμος θα είχε μιλήσει περισσότερο για αυτά τα γεγονότα». 200 χιλιάδες νεκροί! Η Γενοκτονία της Γουατεμάλας είναι γνωστή και ως η Γενοκτονία των Μάγιας αλλά και ως το Σιωπηρό Ολοκαύτωμα! Κι όμως, ελάχιστα γνωρίζει η ανθρωπότητα για όλα αυτά. Όπως σημειώνει στο ίδιο σημείωμα ο σκηνοθέτης, «υπολογίζεται ότι μέχρι σήμερα 1% από τους αγνοούμενους έχει αναγνωριστεί, μετά από 20 χρόνια ερευνών». Τρομερό και συγκλονιστικό και αδιανόητο ταυτόχρονα. Και θεώρησα χρήσιμο να τα παραθέσω όλα αυτά ως χρήσιμες πληροφορίες για τον θεατή, επειδή στην ταινία δεν γίνεται καμία ιδιαίτερη αναφορά. Δεν μας «πληροφορεί» για όλα αυτά ο σκηνοθέτης στην ταινία του. Ούτε για το ότι το πραξικόπημα ήταν αμερικανοκίνητο. Κι αυτό το γεγονός είναι μία (μάλλον η βασικότερη) αδυναμία τούτου του φιλμ.

Προσωπικά μιλώντας, η ταινία μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η ηρεμία της και η ανθρωπιά της. Μου άρεσε η φιλοσοφία της και η ματιά της. Ταινία στην οποία ακούγεται η Τρίτη Διεθνής – και μάλιστα σε σκηνή εορτασμού... γενεθλίων – είναι πολύ κοντά στο να με κερδίσει έτσι κι αλλιώς. Κατά μία έννοια θα μπορούσε κάποιος να πει ότι τούτη η ταινία έχει αρκετές ομοιότητες με το «Μέσα από τις φλόγες» του Denis Villeneuve, μια δεκαετία πίσω. Οι τόνοι όμως εδώ είναι πολύ πιο... ντοκιμαντερίστικοι. Ο σκηνοθέτης δεν πηγαίνει το πράγμα ούτε προς την πλευρά της αρχαίας τραγωδίας ούτε προς την πλευρά του βαριού μελοδράματος. Δεν προσπαθεί να «εκμεταλλευτεί» το θέμα του.

Η πραγματική ταυτότητα του νεαρού Ερνέστο κάνει αντίστιξη με την πραγματική ταυτότητα ολόκληρης της χώρας. Η μουσική είναι πολύ όμορφη, η σκηνή με τις Ινδιάνες μητέρες που περνάνε ως πορτρέτα, η μία μετά την άλλη, μπροστά στον φακό του σκηνοθέτη, είναι τρομερή και είναι η κορυφαία σε συναισθηματικό αντίκτυπο, οι ανατροπές (εντάξει, ανατροπή) δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί αν βλέπεις σινεμά περισσότερο από μια φορά τον μήνα, και πάλι όμως η ταινία λειτουργεί. Και με το παραπάνω. Και σε κερδίζει. «Θέλω να μάθω» ο γιος. «Δεν θέλω να θυμάμαι» η μάνα. Και η γνώση και η θύμηση, γεμάτες πόνο. Πάντως, όσο κι αν πονάω, πρέπει να γνωρίζουμε: όλοι. Το βλέμμα των ιθαγενών γυναικών της ταινίας – καμία τους δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός – το επιβάλλει αυτό.

Οι Μητέρες Μας (Nuestras Madres) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »

Έμμα (Emma) Poster ΠόστερΈμμα
της Autumn de Wilde. Με τους Anya Taylor-Joy, Johnny Flynn, Mia Goth, Bill Nighy, Miranda Hart, Josh O’Connor, Amber Anderson, Callum Turner, Tanya Reynolds, Rupert Graves, Gemma Whelan, Connor Swindells.


Η προξενήτρα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο βήχας, ο έρωτας και το χρήμα δεν κρύβονται, μουάχαχαχαχαχα

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 21 Οκτωβρίου του 1970 στο Γούντστοκ Αμερικανίδα Autumn de Wilde. Ο πατέρας της, Jerry de Wilde, είναι φωτογράφος, γνωστός κυρίως για φωτογραφίες του Jimmy Hendrix αλλά και του Monterey Pop Festival. Η Autumn έμαθε την τέχνη της φωτογραφίας από τον πατέρα της (ο οποίος είναι αυτοδίδακτος!) και η φωτογραφία είναι και για εκείνην ο βασικός επαγγελματικός προσανατολισμός. Έχει φωτογραφήσει εξώφυλλα για CD καλλιτεχνών όπως: Elliott Smith, She & Him, The Raconteurs, The White Stripes, Fiona Apple, Beck, Wilco και άλλοι, ενώ έχει γυρίσει βιντεοκλίπ για όλους αυτούς και άλλους όπως: The Decemberists, Spoon, Rilo Kiley, Ryan Adams, Sonic Youth, Florence and the Machine και Death Cab for Cutie.

Έμμα (Emma) Poster Πόστερ Wallpaper
Το Έμμα (Emma) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1815 και ήταν το τέταρτο βιβλίο που έγραψε η Jane Austen. Ενώ η ίδια είχε ήδη γράψει το «Λογική και Ευαισθησία» (Sense and Sensibility), και το «Περηφάνια και Προκατάληψη» (Pride and Prejudice) πολλοί θεωρούν ακόμα και σήμερα ότι το «Έμμα» είναι το αριστούργημά της. Παραδόξως, η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου έγινε... αρκετά ελεύθερα το 1995 με την ταινία «Το κορίτσι του Μπέβερλι Χιλς» (Clueless) με τη δράση να μεταφέρεται στις ΗΠΑ, σε ένα highschool της εποχής, με την Alicia Silverstone να κάνει το ξεπέταγμά της, μετά από μια σειρά συμμετοχών σε βιντεοκλίπ των Aerosmith! Έναν χρόνο μετά ήρθε μια πιο by the book κινηματογραφική μεταφορά, με την Gwyneth Paltrow στον ομώνυμο ρόλο, τους Toni Collette και Ewan McGregor σε βασικούς ρόλους, στις αρχές των καριερών τους όλοι, σε μια παραγωγής της... Miramax του αμαρτωλού Weinstein (θα έχετε ακούσει πως ο Brad Pitt, αγόρι τότε της Gwyneth, του είχε πει να την αφήσει ήσυχη), σκηνοθεσία Douglas McGrath και τίτλο, βεβαίως, «Έμμα».

Η υπόθεση: Η 20χρονη Έμμα Γούντχαουζ είναι γοητευτική, έξυπνη και... πλούσια. Ζει μαζί με τον πατέρα της (η μητέρα της έχει πεθάνει) στο υπέροχο σπίτι τους σε μια μικρή, σχεδόν βαρετή πόλη της Αγγλίας. Αγαπημένο χόμπι της Έμμα είναι να ενορχηστρώνει τους γάμους και τους έρωτες των άλλων και να το κάνει με επιτυχία - συνήθως. Τελευταίο της πετυχημένο προξενιό, εκείνο με το οποίο οδηγεί στον γάμο την αγαπημένη της γκουβερνάντα με έναν πλούσιο χήρο της περιοχής, τον κύριο Γουέστον. Στο μεταξύ, η Έμμα έχει πάρει υπό την προστασία της την νεαρή και αφελή Χάριετ, την οποία προορίζει για τον τοπικό εφημέριο κ. Έλτον, αν και η Χάριετ στρέφει τη ματιά της σε έναν αγρότη, τον Μάρτιν.

Η Έμμα εξακολουθεί να προωθεί την ιδέα του Έλτον στην Χάριετ, χωρίς να έχει ιδέα ότι ο ίδιος έχει μάτια μόνο για την Έμμα. Από κοντά της βρίσκεται ολοένα και συχνότερα ο Τζορτζ Νάιτλι, πλούσιος τζέντλεμαν, με ισχυρή την αίσθηση του δικαίου μέσα του, του οποίου ο αδελφός παντρεύτηκε την μεγαλύτερη αδελφή της Έμμα. Η Έμμα δεν δείχνει ιδιαίτερη ζέση να συνδεθεί ρομαντικά με κάποιον, αν και της αρέσει να μαθαίνει νέα για τον Φρανκ Τσόρτσιλ, γιο του κυρίου Γουέστον, τον οποίο δεν έχει γνωρίσει ποτέ από κοντά. Στο κάδρο μπαίνει και η Τζέιν, λατρεμένη ανιψιά της κουτσομπόλας γεροντοκόρης κυρίας Μπέιτς. Όσο τα ερωτικά μπερδέματα μεγαλώνουν και τα συναισθηματικά μπλεξίματα πυκνώνουν, οι κακές γλώσσες δίνουν και παίρνουν και τα κωμικά μπλεξίματα προκαλούν κοινωνικό κουτσομπολιό και αφόρητους μπελάδες. Το θέμα είναι το εξής: θα καταφέρει η Έμμα να ωριμάσει; Και να γνωρίσει τον έρωτα;

Η άποψή μας: Παλιότερα, οι ταινίες εποχής δεν ήταν του γούστου μου. Βαριόμουνα στην ιδέα να βλέπω ανθρώπους που δεν ζουν στο σήμερα, με ρούχα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που φοράμε σήμερα, να μιλάνε με οξφορδιανά αγγλικά (καθώς, κατά βάση, οι ταινίες εποχής που καταναλώνουμε παγκοσμίως, έχουν ως επίκεντρο δράσης τους την Μεγάλη Βρετανία) και να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους – ιδίως τα ερωτικά τους – εξαιτίας της συντηρητικής κοινωνίας εκείνων των... εποχών. Αυτά όλα άλλαξαν από τη στιγμή που είδα τα «Απομεινάρια μιας μέρας» του James Ivory, 27 χρόνια πίσω (γουάου, πάντα τρομάζω πόσο γρήγορα έχουν περάσει τα χρόνια)!

Εκεί λοιπόν ένιωσα ότι ναι, μπορεί να υπάρξει σαφέστατα αντίστιξη με την εκάστοτε σύγχρονη εποχή και κυρίως, ναι, μια ταινία εποχής μπορεί να είναι συνταρακτική! Ακόμα και σήμερα, οι ταινίες εποχής δεν είναι το πλέον αγαπημένο μου είδος (στον πάτο της λίστας μου, πάντως, με τα λιγότερο αγαπημένα κινηματογραφικά είδη βρίσκονται τα ντοκιμαντέρ, μετά τα μιούζικαλ και μετά οι ταινίες τρόμου της σειράς). Αλλά, ναι, και πάλι, μπορώ να δω μια ταινία εποχής και να πάθω πλάκα – όπως συνέβη με το «Πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται» - και να δω μια άλλη ταινία εποχής και να περάσω καλά, χωρίς να μιλάμε για κάτι το ιδιαίτερο.

Τέτοια περίπτωση είναι η «Έμμα». Η συγκεκριμένη «Έμμα». Που – ευτυχώς ή δυστυχώς – δεν πιάνεται από το οστενικό κείμενο για να μας δώσει μια μεταμοντερνιά. Καθόλου. Η ταινία κάνει τα αναμενόμενα, με πολύ ευχάριστο και με υψηλά στάνταρ παραγωγής τρόπο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς μιας που στην παραγωγή βρίσκεται η Working Title, μανούλα σε κάτι τέτοια. Οπότε, έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντική κομεντί (!!!) – στην Αγγλία για να καταλάβετε, η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 14 Φεβρουαρίου, ωσάν μια καθαρά αγιοβαλεντίνικη πρόταση – με υπέροχη δουλειά στην καλλιτεχνική διεύθυνση, τα ντεκόρ, τα κουστούμια, τη φωτογραφία, το μοντάζ, στα πάντα.

Το κείμενο είναι έξυπνο και αστείο, η σκηνοθεσία πράττει τα δέοντα και οι ηθοποιοί υπηρετούν με κέφι τις επιταγές που τους δίνονται. Για την εποχή που βγήκε το βιβλίο, η ηρωίδα του, η Έμμα, μπορεί να ήταν και μια τίνι τρόπω χειραφετημένη γυναίκα, μιας που για το μεγαλύτερο μέρος του δεν πίστευε πως η ευτυχία και η ολοκλήρωσή της θα μπορούσε να γίνει μέσω ενός γάμου. Αλλά, ας μην το πάμε τόσο μακριά, εξάλλου δεν νομίζω πως ενδιέφερε τους παραγωγούς τούτης της ταινίας να δείξουν κάτι τέτοιο. Ένα κεφάτο πορτρέτο μιας καλότροπης και με καλές προθέσεις κοπέλας παρακολουθούμε, η οποία υποκύπτει σε μια σειρά από σφάλματα εξαιτίας του εγωισμού της και της αλαζονείας της.

Αυτά της τα λάθη, όμως, την βοηθούν καθώς μπαίνει σε μια διαδικασία ωρίμανσης και βελτίωσης. Στο τέλος, όλα θα γίνουν κατά πως πρέπει, όλα θα τακτοποιηθούν και... κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Καλά περνάς, δεν κόβεις φλέβα, δυο – τρεις σκηνές έχουν πολύ πλάκα, αυτά. Μου κάνει εντύπωση πάντως το γεγονός κάτι τόσο επιδεικτικά αγγλικό να έχει γίνει ουσιαστικά ταινία τρεις φορές και στις τρεις με Αμερικάνους σκηνοθέτες και στις τρεις με Αμερικανίδες στον βασικό, πρωταγωνιστικό ρόλο! Εδώ, την Έμμα υποδύεται η Anya Taylor-Joy, που στην καταγωγή της έχει λίγο Αγγλία και λίγο Σκωτία αλλά είναι γέννημα – θρέμμα Αμερικανίδα. Την ανακαλύψαμε στην ταινία «Η μάγισσα» του Robert Eggers (της φήμης του πρόσφατου «Φάρου»), έκανε βήματα μπροστά με τα σιαμαλανικά «Ο διχασμένος» και «Glass» και λογικά θα μας απασχολεί πολύ συχνά από εδώ κι εμπρός μιας και είναι μόλις 24 ετών.

Όλο το υπόλοιπο καστ είναι γεμάτο Βρετανούς – αποκλειστικά. Από τον αγαπημένο παλαίουρα Bill Nighy, που υποδύεται τον πατέρα της Έμμα, μέχρι νέα φυντάνια που προέκυψαν από τον ανεξάρτητο βρετανικό κινηματογράφο (ο Johnny Flynn – Τζορτζ Νάιτλι στην ταινία – έδωσε τρομερή ερμηνεία στο «Κτήνος», ο Josh O'Connor – Μίστερ Έλτον στην ταινία – ήταν εξαιρετικός στο «Του Θεού η χώρα») μέχρι άλλα νέα φυντάνια, με φήμη από συμμετοχή στο «Sex Education» του Netflix – και ομιλώ για τους Tanya Reynolds και Connor Swindells. Πιο αγαπημένη όλων, η ψηλή αρτσούμπαλη Miranda Hart στο ρόλο της κουτσομπόλας Μις Μπέιτς – αν βρείτε ποτέ την τηλεοπτική σειρά «Miranda» στην οποία πρωταγωνιστούσε, να την δείτε, θα κατουρηθείτε στα γέλια.

Αυτά λοιπόν για την «Έμμα». Τελεία. Χωρίς παύλα.

Έμμα (Emma) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Αγώνας για Δικαιοσύνη (Just Mercy) PosterΑγώνας για Δικαιοσύνη
του Destin Daniel Cretton. Με τους Michael B. Jordan, Jamie Foxx, Rob Morgan, Tim Blake Nelson, Rafe Spall, Brie Larson.


Σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο
του gaRis (@takisgaris)

Η μικρή, πικρή (υπερβάλλεις μάστορα) προσωπική μου ιστορία με το Just Mercy του Destin Daniel Cretton ξεκινά στο TIFF19 όπου πήρε το αυτί μου ότι πως πρόκειται για βαρύ οσκαρικό χαρτί της WarnerBros, ειδικά λόγω του πρωταγωνιστικού διδύμου Michael B. Jordan (Bryan Stevenson) – Jamie Foxx (Walter McMillian). Μου ξέφυγε στις Press & Industry προβολές, έβγαλα εισιτήριο να το ιδώ με κοινό, το ξανάχασα. Μετά τσεκάρω, έξοδος βορειοαμερικανική, Χριστούγεννα. Περίμενα το τέρμηνο για να εισπράξω τελικά ηχηρή απογοήτευση. Το ξεύρω, σου χαλώ το σασπένς. Αλλά είμαι ειλικρινής, όσο και οι ανθρωπιστικές, αντιρατσιστικές προθέσεις του story, εννοείται βασισμένου στην πραγματική ιστορία - ομότιτλο βιβλίο του σίβιλ ράιτς άκτιβιστ, δικηγόρου αδίκως κατηγορουμένων, μαύρης φυλής θανατοποινιτών, Bryan Stevenson. Equal Justice Initiative είναι το όνομα του ιδρύματος που ίδρυσε στις αρχές του αιώνα μας ο Stevenson το οποίο επεκτάθηκε και σε πρωτοβουλίες μνήμης του καθεστώτος δουλείας, θεσμός επίγονος της σημερινής υπερχείλισης των αμερικανικών φυλακών με μαύρους κρατουμένους.

Αγώνας για Δικαιοσύνη (Just Mercy) Quad Poster
Οι αγαθές προθέσεις του χαβανέζου Cretton δεδομένες. Ο λόγος για τον εντυπωσιακής εκκίνησης ντιρέκτορα του Short Term 12, ανεξάρτητο αισθαντικό φιλμάκι που έβγαλε στο παλκοσένικο την μετέπειτα οσκαρούχα (Room) και εντέλει Captain Marvel, Brie Larson που cineργάζεται για 3η φορά εδώ (ως Eva Ansley), μετά την απρόσωπη φάμιλυ μούβι (βλ. φλόπα) Glass Castle (2017). Ταχέως εμπεδώνουμε ότι βρισκόμαστε στο Monroeville της Alabama, όπου η Harper Lee συνέγραψε στα 1960 το To Kill A Mockingbird. (Funfact, ο Atticus Finch, ερμηνευμένος από τον Gregory Peck στην ομώνυμη ταινία του 1962 έχει ανακηρυχθεί ως ο δημοφιλέστερος κινηματογραφικός ήρωας από το American Film Institute). Διανύουμε το έτος 1987, όταν η τοπική κοινωνία συνταράζεται από την είδηση της δολοφονίας ενός 18χρονου κοριτσιού. Ο Walter McMillian θα πληρώσει τη νύφη, καθώς ευρίσκεται σε - λάθος - μέρος - σε - λάθος - χρόνο. Πίσω από τα κάγκελα με συνοπτικές διαδικασίες, με κύριο μάρτυρα έναν εγκληματία που είχε συμφέρον να του φορτώσει το έγκλημα, αναμένοντας τη θανατική καταδίκη.

Αν δεν έχεις παρατήσει την ανάγνωση ακόμη, είναι γιατί περιμένεις μια έκπληξη, ανατροπή, όπως κι εγώ στην ατέρμονη διάρκεια των 137 λεπτών. Θα σε στεναχωρέσω, αλλά δεν. Εξόν της μεστής και καλοζυγιασμένης ερμηνείας του θανατοποινίτη Foxx, η κλισεδιά και τα αντιρατσιστικά κηρύγματα ηχούν παλιακά με την κακή έννοια. Η Larson σε ρολάκι χιλιμπιλούς ακτιβίστριας είναι του σωρού ενώ ο θαυμάσιος στις εκρήξεις του (πάντα θα μου θυμίζει τον Denzel Washington στα νιάτα του) Michael B. Jordan, είναι ελάχιστα πειστικός ως ρούκι δικαιόρος από Χάρβαρντ που με μάγουλο βερύκοκο (ρίκο-ρίκο-ρι-κο-κο) αντιμάχεται τους φυλετικούς ωλετήρας του δικαιικού συστήματος ναούμ. Η δε οσκαρίλας ολοπλούμιστη, σα το άλλο το Harriet (Cynthia Erivo, παρολίγο EGOT - δε λέω, αλλά σκυλοβαρέθηκα), δώστου κήρυγμα και αγωνιστικότητα #blacklivesmatter κι από ρεαλιστικούς χαρακτήρες ουδέν.

Κι όμως, εγώ σούχω ένα άγνωστο ταινιάκι που δεν ανατρέπει κατεστημένα όπως καπότενες έπραξε το In The Heat of the Night (1968) με τον τιτάνα Sidney Poitier (93 πια, ζωή νάχει) αλλά θεματολογικά τα σπάει με μια θεάρα Alfre Woodward στο ρόλο φύλακα - υπεύθυνης εκτελέσεων θανατοποινιτών. Το λένε Clemency, είναι σκηνοθετημένο από την ταλαντούχα Chinonye Chukwu και κάνει τον Αγώνα για Δικαιοσύνη του Destin Daniel Cretton να μοιάζει με φθηνή καρικατούρα σε κάθε επίπεδο. Παρεμπί, ο δικός μας βλέπω ότι συνεχίζει την καριέρα του πίσω από την κάμερα με το Marvelικό Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings. Άιντε και σε καλή μεριά.

Αγώνας για Δικαιοσύνη (Just Mercy) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης (The Call of the Wild) PosterΤο Κάλεσμα της Άγριας Φύσης
του Chris Sanders. Με τους Harrison Ford, Dan Stevens, Omar Sy, Karen Gillan, Bradley Whitford, Colin Woodell, Cara Gee, Scott MacDonald.


Ψηφιακά γαβγητά...
του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες νουβέλες του αγαπημένου Jack London, Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης (The Call of the Wild), τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων στα 1907 και χάρη στην αγωνιώδη του φόρμα, αποτέλεσε μια ακόμη τεράστια εμπορική επιτυχία για τον Καλιφορνέζο συγγραφέα. Σε αυτό του το σύγγραμμα ο δημιουργός - μεταξύ πολλών άλλων - του Θαλασσόλυκου και του Ασπροδόντη, μεταφέρει αυτούσιες τις προσωπικές του εμπειρίες, όπως τις βίωσε συμμετέχοντας κι εκείνος ως χρυσοθήρας, στον αποκαλούμενο Πυρετό του ποταμού Κλοντάικ. Την εσωτερική μετανάστευση περισσότερων από 100 χιλιάδων ανθρώπων, πέρα από τα χιονισμένα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ, προς αναζήτηση της λαμπερής τύχης, στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις του Καναδά και της (όχι ακόμη επισημοποιημένης) 50ης Πολιτείας.

Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης (The Call of the Wild) Quad Poster
Μεγαλωμένος δίχως να του λείπει τίποτα, από την εύπορη οικογένεια του Δικαστή Μίλλερ, στο ράντσο της Σάντα Κλάρα, ο θηριώδης Μπακ, ένα μείγμα ράτσας Αγίου Βερνάρδου και Σκοτσέζικου Κόλει, θα βρεθεί μονομιάς εκτός σπιτιού, αιχμάλωτος σε μια πορεία προς το άγνωστο. Αλυσοδεμένος από έναν επιτήδειο κανάγια, που γνώριζε καλά την υψηλή του αξία στα παζάρια σκύλων, θα ταξιδέψει σε κιβώτιο ίσαμε την μακρινή και μόνιμα χιονισμένη Αλάσκα, εκεί που οι όμοιοι του είναι περιζήτητοι, για να στήσουν τις αγέλες των μοναδικών μεταφορικών μέσων, των έλκηθρων.

Για καλή του τύχη, η γιγάντια μορφή του, θα πέσει στην αντίληψη του έγχρωμου μετανάστη από την Ευρώπη, Περό, που θα μαζί με την συμβία του, Φρανσουάζ, θα τον αγοράσουν για να τον εντάξουν στην αγέλη των λυκόσκυλων, που τους βοηθούν στην διανομή της αλληλογραφίας, ακόμη και στις πιο απόκρημνες ζώνες της αχανούς γης. Προβληματισμένος θα νιώσει αρχικά, σε νέες δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στο κρύο, ο καλομαθημένος Μπάκ, χάρη στην στοργή που θα του δείξει το ζευγάρι των ταχυδρόμων, γρήγορα θα προσαρμοστεί και θα εξελιχθεί στον φυσικό ηγέτη της ομάδας των τετράποδων συνεργατών.

Πρόκειται για την πολλοστή φορά που η φημισμένη ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη. Καθώς έχει προηγηθεί μισή ντουζίνα διαφορετικών παραλλαγών πάνω στο ίδιο θέμα, με πιο διάσημες στο ευρύ κοινό, εκείνες με πρωταγωνιστές τους Clark Gable (1935), Charlton Heston (1972) και Rutger Hauer (1997). Άπαντες στην ενσάρκωση του αφηγητή της πλοκής, ηλικιωμένου ερημίτη και αλκοολικού από τα μύρια ζόρια που του επιφύλαξε η ζωή, Τζον Θόρντον, ρόλο που στην παρούσα περίπτωση κρατά ο θρυλικός Harrison Ford, δίνοντας μια παραπάνω δυναμική στην φιλόδοξη παραγωγή της 20th Century.

Πρόσωπο που λειτουργεί συνδετικά στην εξέλιξη της υπόθεσης, καθώς εμφανίζεται αραιά και που για λίγα δευτερόλεπτα στο πρώτο μισό του έργου, ενόσω ο Μπακ έχει για αφέντη, εν αρχή τον καλόκαρδο Γάλλο (Omar Sy), μονίμως εκπρόθεσμο στους χρόνους του, κούριερ και κατοπινά, όταν εκείνος θα χάσει την δουλειά του, τον κακίστρο τυχοδιώκτη Χαλ (Dan Stevens). Εννοείται πως παρόντος του έστω και γηρασμένου Ίντι, τα πάντα παίρνουν μια διαφορετική τροπή, καθώς το δέσιμο του πονεμένου παππού με το κόλει, θα είναι κι αυτό που θα ανεβάσει σταδιακά την συναισθηματική φόρτιση στα ύψη, μέχρι το δραματικό, όσο και διδακτικό, φινάλε.

Η πρωτοτυπία ετούτης της νέας βερσιόν, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Chris Sanders, κορυφαίο όνομα στον χώρο του animation καθώς υπήρξε ο ντιρέκτορας των Lilo & Stitch της Disney και How To Train Your Dragon της Dreamworks, έγκειται στο γεγονός πως άπαντα τα τετράποδα που παρελαύνουν από την μεγάλη οθόνη, είναι φτιαγμένα στους πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του στούντιο. Συνέπεια τούτου, είναι, παρότι τα πάντα είναι προσαρμοσμένα σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, οι τέλειες, σχεδόν ανθρωπόμορφες, εκφράσεις των σκύλων, να στερούν μεγάλο μέρος από την ψυχή του συνόλου. Δεν είναι πάντοτε προσόν, η προχωρημένη τεχνολογική αρτιότητα. Ειδικά στον βαθμό που την χειρίζεται ο σχεδιασμός του Καλέσματος, σχεδόν σε αποκλειστικότητα.

Άρα αυτομάτως χάνεται η συναισθηματική μαγεία, που εξ ορισμού υπάρχει σε κάθε περίπτωση κινηματογραφικής αναφοράς στον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, ειδικά όταν τα πραγματικά σκυλιά, είναι τόσο καλά εκπαιδευμένα, στο να αποδίδουν το σενάριο. Δεν είναι κακή η ιδέα της βοήθειας σε κάποια δύσκολα πλάνα από το CGI, είναι όμως άνιση η μέθοδος της εξ ολοκλήρου αναπαράστασης της παρέας του Μπακ από τα ειδικά εφέ. Περιορισμένος ρεαλισμός, ειδικά στις στιγμές που τα μέλη της αγέλης κοιτάζουν προς την κάμερα και είναι ηλίου φαεινότερο, πως τα μάτια τους είναι μουσαντένια. Κρίμα, για την πανάκριβου κόστους ταινία - 150 εκατομμύρια, παρακαλώ - που σε όλα τα άλλα επίπεδα της, οργάνωση, κινηματογράφηση, απεικόνιση εποχής, έδειξε σημαντικές αρετές.

Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης (The Call of the Wild) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Sonic η Ταινία (Sonic the Hedgehog) PosterSonic η Ταινία
του Jeff Fowler. Με τους Ben Schwartz, Jim Carrey, James Marsden, Tika Sumpter, Lee Majdoub, Natasha Rothwell, Adam Pally, Neal McDonough, Frank C. Turner.


Hey Ho, Let's Go!
του zerVo (@moviesltd)

Έχουν περάσει τριάντα ακριβώς χρόνια από την ημέρα που η κραταιά μπράντα των βίντεο παιχνιδιών Sega, έριξε στην αγορά την μορφή του αέρινου Sonic The Hedgehog, προκειμένου να προωθήσει την πιο πρόσφατη μηχανή της, το φημισμένο Megadrive και να ανταγωνιστεί το αντίπαλον δέος της Nintendo. Ο τίτλος αποτελεί το πιο επιτυχημένο δημιούργημα της φίρμας, με περισσότερες από 90 εκατομμύρια πωλήσεις, σε όλη του την εμπορική διαδρομή, γεγονός που δεν άφησε αδιάφορη την Paramount, στο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική του μεταφορά, βγάζοντας από τα ταμεία της για την παραγωγή και την προώθηση του συνδυαστικού animation με live action φιλμ, περίπου ένα κατοστάρικο (σε εκ. δολάρια).

Sonic η Ταινία (Sonic the Hedgehog) Quad Poster
Ερχόμενος μέσω μιας αστροπύλης, από τον μακρινό γαλαξία στην Γη, ο ολομπλέ, ταχύτατος σαν αστραπή, σκαντζόχοιρος Σόνικ, θα βρει σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Μοντάνα την ασφάλεια και την ηρεμία που ζητούσε. Δίχως κανείς να έχει αντιληφθεί την παρουσία του, καθώς την γρηγοράδα του δεν πιάνει ανθρώπου μάτι, μπορεί να περιπλανιέται ανάμεσα στους κατοίκους του Γκριν Χιλ και να παρακολουθεί τις ζωές τους από κοντά, κάτι που για τον μικρόσωμο άλιεν, αποτελεί και την μοναδική του διασκέδαση. Ολομόναχος άλλωστε, σε έναν ξένο τόπο, χωρίς φίλους και συντροφιά, πως μπορεί κανείς να περάσει την ώρα του?

Την γαλήνη του μοναχικού, πλην χαριτωμένου, άλιεν, θα αναστατώσει η άποψη της κυβέρνησης πως κάτι παράξενο τρέχει στα περίχωρα της πολιτείας και απόφαση της να στείλει ερευνητές να διαλευκάνουν το φαινόμενο, κάτω από την καθοδήγηση του εκκεντρικού καθηγητή Δρ Ρομπότνικ. Που με τις διαβολικές του μεθόδους θα εγκλωβίσει τον φουκαρά Σόνικ κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνος να αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια του ντόπιου ρέιντζερ Τομ Γουατσόφσκι. Αστυνομικός που θα τον πάρει υπό την προστασία του, υποσχόμενος να τον οδηγήσει στο να εντοπίσει - στο Σαν Φρανσίσκο - τα χαμένα μαγικά δαχτυλίδια, που θα του δώσουν την δυνατότητα να αποδράσει.

Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα μακρύ road trip από τα παγωμένα βόρεια σύνορα της χώρας, μέχρι την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, διαδρομή που θα φέρει πολύ κοντά το ετερόκλητο ντουέτο, καλύπτοντας σε σημαντικό βαθμό, την μοναδική απαίτηση της μπάκετ λιστ του Σόνικ, που δεν έχει ακόμη τσεκαριστεί: Να αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο! Όσο για τις υπόλοιπες? Εκείνες θα ορίσουν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, ίσως, της πορεία του διδύμου, αφού δεν είναι και λίγα τα θέλω του μπλε σκαντζόχοιρου, από το να παίξει μια παρτίδα νταρτς, μέχρι και να κάνει ένα ολόκληρο σαλούν λαμπόγυαλο.

Διόλου τυχαία λοιπόν, το μυαλό των περισσότερων - σιτεμένων σε ηλικία - σινεφίλ, γυρίζει κάμποσες δεκαετίες πίσω, όταν το Who Framed Roger Rabbit, αποτελούσε ορόσημο, ορίζοντας την έννοια του συνδυασμού animation και live action στα ίδια καρέ. Η απόσταση που χωρίζει τα δύο, πολύ κοντινής θεματικής φιλμς, δεν είναι μόνο χρονική, αλλά και ποιοτική, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη δεν βοηθά και ιδιαίτερα το πόνημα του πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα, μέχρι πρότινος άσου των ειδικών εφέ, Jeff Fowler. Κι αυτό γιατί τα προβλήματα στην αφήγηση είναι σημαντικά, ειδικά όσες φορές η κάμερα απομακρύνεται από τις γκάφες που πέφτει το παρεάκι.

Η παρουσία του Jim Carrey, του πιο γνήσιου ίσως υποκριτικού ταλέντου, που πήγε τόσο ανεκμετάλλευτο την πρόσφατη τριακονταετία, που δίνει την μορφή του στον ορκισμένο διώκτη του Σόνικ, στην ουσία μας ταξιδεύει πολύ, πολύ καιρό πριν, σκαλίζοντας θύμησες από τις ταινίες της επιτυχημένης περιόδου του κωμικού. Αφού στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε παρά μια επανάληψη των γκριματσικών του ικανοτήτων και της πλαστικότητας του προσώπου του, που τον έκαναν διάσημο, όχι όμως και πάντα διασκεδαστικό. Ενίοτε θα έλεγα μέχρι και ενοχλητικό. Ως ο βιλέν της πλοκής, δεν ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία, σε αντίθεση με την χημεία που παρατηρείται ανάμεσα στον ζορισμένο από τα πάμπολλα οικογενειακά προβλήματα σερίφη James Marsden και τον σκιτσαρισμένο στα CGI ταχύτατο εξωγήινο.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, όλες αυτές οι αδυναμίες ελάχιστα θα νοιάξουν το κοινό των νεαρής ηλικίας πιτσιρικάδων, που θα σπεύσουν να απολαύσουν τα ατελείωτα τρεχαλητά του Sonic The Hedgehog και πιστεύω θα περάσουν ένα απολαυστικό δίωρο. Η βγαλμένη από την κονσόλα αγαπησιάρικη μουτσούνα του ήρωα, ταιριάζει απόλυτα με τα αγαθά θέλω της, σε συντριπτικό ποσοστό, ανήλικης πλατείας, ειδικά όταν με τόσο κέφι και πλάκα αντιγράφει με απόλυτη ακρίβεια, τις σκηνές αργής κίνησης, που πρωτοείδαμε στους X-Men, με πρωταγωνιστή τον επίσης αέρινο Κουικσίλβερ. Και τουλάχιστον σε εκείνο το παλιό, game, πρωτότυπο, η ταινία στέκεται με σεβασμό, δημιουργώντας στο μυαλό τις ανάλογες νοσταλγικές τάσεις. Και την σχετική προτροπή που ταιριάζει μια χαρά στο όλο κόλπο: Run Sonic, Run!

Sonic η Ταινία (Sonic the Hedgehog) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Έμα (Ema) Poster ΠόστερΈμα
του Pablo Larraín. Με τους Mariana Di Girolamo, Gael García Bernal, Santiago Cabrera, Giannina Fruttero, Catalina Saavedra, Eduardo Paxeco, Mariana Loyola.


«Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά»...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το πορτρέτο μιας γυναίκας που... φλέγεται

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 19 Αυγούστου του 1976 στο Σαντιάγο της Χιλής, Pablo Larraín. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Fuga» (2006), «Tony Manero» (2008), «Post Mortem» (2010 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα την 1η του Σεπτέμβρη του 2011), «No» (2012 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 31 Ιανουαρίου του 2013), «Η μυστική λέσχη» (El Club/ The Club, 2015 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 5 Νοεμβρίου του 2015), «Νερούδα» (Neruda, 2016 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 9 Φεβρουαρίου του 2017) και «Jackie» (2016 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 26 Ιανουαρίου του 2017).

Έμα (Ema) Poster Πόστερ Wallpaper
Το Έμα (Ema) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Σε τούτη την ταινία συνεργάζεται για τρίτη φορά με τον Gael García Bernal, μετά τα «No» και «Νερούδα». Η επόμενη ταινία του θα έχει τίτλο «The True American», με άγνωστο καστ ακόμα. Θα είναι η δεύτερη αγγλόφωνή του μετά το «Jackie» και είναι μια ταινία που μέχρι πρόσφατα ήταν να τη γυρίσει η Kathryn Bigelow, με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy.

Η υπόθεση: Βαλπαραϊσο, ήτοι «Βάγιε Παραϊσο», δηλαδή «Κοιλάδα του Παραδείσου». Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει αυτήν την παραθαλάσσια πόλη της Χιλής ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας για την ιστορική σημασία, την πολυποίκιλη αρχιτεκτονική και την φυσική ομορφιά της. Σε αυτόν τον παράδεισο ζει η Έμα. Είναι όμως... ασύμβατη με αυτόν! Η Έμα είναι μια νεαρή γυναίκα, μια χορεύτρια reggaetón. Σύντροφός της είναι ο Γκαστόν, φυσικός ηγέτης και χορογράφος μιας τοπικής, χίπστερ, ομάδας χορού.

Ο Γκαστόν είναι στείρος. Η Έμα θέλει παιδί. Υιοθετούν τον Πόλο, ένα 9χρονο αγόρι από την Κολομβία. Η Έμα του... μεταλαμπαδεύει την αγάπη της για τη φωτιά. Μια σειρά από συμβάντα, απότοκα της (γεμάτης ενθουσιασμό) πυρομανίας του Πόλο, αναγκάζουν την Έμα και τον Γκαστόν να απαρνηθούν τελικά την υιοθεσία και να επιστρέψουν τον Πόλο στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Η Έμα, όμως, μετανιώνει. Και αποφασίζει να διεκδικήσει και πάλι τον μικρό Πόλο πάση θυσία. Γαία, πυρί, μιχθήτω...

Η άποψή μας: Καμία ταινία του Larraín δεν είναι... εύκολη. Δεν είναι από τους σκηνοθέτες που σου τα δίνουν όλα στο πιάτο. Δεν προσφέρει μασημένη πνευματική τροφή. Η πιο προσβάσιμή ταινία του κατά τον γράφοντα είναι το «No», με θέμα την πρόσληψη ενός διαφημιστή από τους αντιχουντικούς προκειμένου να ηττηθεί ο δικτάτορας Πινοσέτ στο δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε το 1988 στη Χιλή, με την επίφαση και καλά περισσότερης δημοκρατίας. Στην καλύτερή του ταινία (πάντα κατά τον γράφοντα), το «Νερούδα»... ταραντινίζει τρόπον τινά. Περιγράφει ένα ιστορικό γεγονός και ένα υπαρκτό πρόσωπο, προσθέτοντας στην αφήγηση ένα φανταστικό πρόσωπο.

Γενικά, αυτό που διαφοροποιεί τον ιδιαίτερο αυτόν Χιλιανό σκηνοθέτη είναι τα αφηγηματικά του ρίσκα, ο ριζοσπαστισμός στο story telling, τα καινά δαιμόνια που προσθέτει. Το «Jackie» είναι επίσης μια πολύ ιδιαίτερη ταινία. Η Τζάκι Κένεντι τίθεται στο επίκεντρο μιας παλαβής μυθοπλασίας, στην οποία το πορτρέτο της δομείται και αποδομείται μέσω μίας συνέντευξης. Σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του (τουλάχιστον, αυτές που έχω δει – τις δύο πρώτες της καριέρας του δεν τις έχω παρακολουθήσει) παρά την ισορροπία του σε τεντωμένο σχοινί, εντέλει... περνούσε απέναντι. Στην τελευταία του, όμως, το... παρατράβηξε! Είναι ό,τι πιο αβάν γκαρντ έχει σκηνοθετήσει. Θα τολμήσω μια ίσως βλάσφημη αναλογία, αλλά αν ο συμπατριώτης του (και δύο μόλις χρόνια μεγαλύτερος) Sebastián Lelio είναι ο François Truffaut του χιλιανού σινεμά, ο Larraín είναι ο Jean-Luc Godard!

Το μοντάζ της ταινίας είναι θραυσματικό, βίαιο, αγχώδες, σαν να παρακολουθείς εφιάλτη, σαν να βλέπεις μπουνιουελική ταινία μετά από κατανάλωση LSD! Δεν υπάρχει «σενάριο», δηλαδή υπάρχει αλλά όχι μια ιστορία γραμμική, με αρχή, μέση και τέλος. Το πορτρέτο μιας γυναίκας παρακολουθούμε, μιας γυναίκας που δεν μπορεί να γίνει αρεστή στο κοινό. Παραείναι δυναμική, παραείναι «σπασμένη», παραείναι... πανκ, παραείναι εκτός ορίων. Τοποθετημένη σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο αλλά φλερτάροντας μονίμως με το υπερρεαλιστικό και το ονειρικό, είναι αδύνατον για άντρες και γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της. Ένας λόγος παραπάνω να βγάλουμε το καπέλο μας στον ερμηνευτικό άθλο που πετυχαίνει η Mariana Di Girolamo, που υποδύεται την Έμα του τίτλου. Νομίζω πως δεν πήρε καμία σκηνοθετική οδηγία από τον Larrain: η ερμηνεία της είναι εντελώς σωματική και ενστικτώδης.

Από την άλλη, ο Bernal νομίζω πως αποτυπώνει στην ερμηνεία του την αμηχανία του, που εν πολλοίς είναι και η αμηχανία του κοινού. Τι 'ναι τούτο; Οι σκηνές που μοντάρονται με τον χορό (ιδίως η ερωτική με τους πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους της Έμα) φλερτάρουν με το γκροτέσκο. Και πείτε με τρελό, αλλά με έπιασα να αναρωτιέμαι και να φωνάζω (από μέσα μου): «Guadagnino του 'Suspiria', βγες από το σώμα του Larrain»! Οι εικόνες είναι συναρπαστικές (ιδίως οι... πύρινες) αλλά η αλήθεια είναι πως άκρη δεν βγάζεις από αυτήν τη σπαζοκεφαλιά. Ταινία για τολμηρούς. Εγώ κιότεψα...

Έμα (Ema) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Απόστρατος (Defunct) Poster ΠόστερΑπόστρατος
του Ζαχαρία Μαυροειδή. Με τους Μιχάλη Σαράντη, Γιώτα Φέστα, Θανάση Παπαγεωργίου, Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Γιάννη Νιάρρο, Άκη Σακελλαρίου, Ξένια Καλογεροπούλου.


Ρε τον παππού...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρχονται οι κομμουνισταί και μας παίρνουν τα σπίτια στου Παπάγου!

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής σπούδασε Aρχιτεκτονική στο ΑΠΘ, Θέατρο στη RESAD της Μαδρίτης και Κινηματογράφο στην Αθήνα και στην EICTV της Κούβας. To 2014 εκδόθηκε το μυθιστόρημα του «Εφτά ψυχές στο στόμα». Διδάσκει Σενάριο στην SAE Athens.

Απόστρατος (Defunct) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί, μετά το ντεμπούτο του, τον «Ξεναγό», που γύρισε το 2011. Ενδιάμεσα σκηνοθέτησε κι ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, το «Στο σώμα της» (2018). Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Απόστρατος την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Εκεί τιμήθηκε με τα βραβεία Κοινού και Νεότητας.

Η υπόθεση: Με την εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο που διευθύνει σε αδιέξοδο και με την προσωπική του ζωή σε τέλμα μετά από έναν χωρισμό, ο 30χρονος Γλυφαδιώτης εργένης Άρης Νικολόπουλος «αποστρατεύεται» στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στον υποτονικό Παπάγου. Το στοκ των μηχανών εσπρέσο στοιβάζεται στο αραχνιασμένο γραφείο του απόστρατου αξιωματικού καθώς ο εγγονός ξανασμίγει με παιδικούς φίλους, κολλημένους εσαεί στο «στρατοκρατούμενο» προάστιο, αλλά και μ’ έναν πρώην φίλο του παππού του, τον Βάσσο, ο οποίος είναι - παραδόξως - κομμουνιστής. Αντιμέτωπος με ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος ο απολιτίκ εγγονός θα νιώσει την ανάγκη να φανεί αντάξιος του ονόματός του. Όμως, όσο πλησιάζει τον θρύλο του παππού Αριστείδη, τόσο αυτός αλλάζει όψη.

Η άποψή μας: Να λοιπόν ακόμα μία ελληνική ταινία, που μας κάνει να βλέπουμε το ποτήρι του εγχώριου σινεμά μισογεμάτο. Ο Μαυροειδής έχει βρει τον τρόπο να παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, καλογυρισμένες, που μπορούν να αφορούν τόσο τους νέους όσο και τους μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους στη χώρα μας, οι οποίοι γουστάρουν να πηγαίνουν σινεμά και να βλέπουν αυτό που συμπυκνώνεται στη φράση «μια καλή ταινία». Γιατί ο «Απόστρατος» είναι μια καλή ταινία. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη, δεν το συζητώ. Τουλάχιστον, όμως, κάνει καλά τα βασικά. Στην ταινία οι άνθρωποι μιλάνε... κανονικά! Ούτε ποιητικοίζουσες αερολογίες, ούτε λεκτικές πομφόλυγες, ούτε φιλόδοξοι βερμπαλισμοί, ούτε καρακίτς διάλογοι, ούτε «οι ειδήσεις στη νοηματική».

Ωραίος, σύγχρονος, γνήσιος λόγος, χωρίς να εκβιάζονται οι φράσεις, χωρίς να σου φαίνεται σε αυτά που λέγονται κάτι παράταιρο, παράξενο, ξένο. Οι ερμηνείες είναι επίσης... κανονικές! Ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι. Ούτε αντικινηματογραφική θεατρικότητα ούτε τηλεοπτικές ευκολίες. Βλέπεις τους ανθρώπους στην ταινία και δεν νιώθεις ότι βλέπεις... εξωγήινους! Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι γείτονές μας, είμαστε εμείς. Μεγάλο κατόρθωμα. Μεγάλη ερμηνευτική άνεση από όλους – ίσως μάλιστα πολύ μεγάλη, σε σημείο... ναρκισσισμού σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστή Μιχάλη Σαράντη.

Σκηνοθετικά, ο Μαυροειδής δεν «καπελώνει» την ταινία. Προσπαθεί να μασκάρει – με επιτυχία – σκηνές στις οποίες, αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα στο μπάτζετ του φιλμ, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά (χαρακτηριστική η σκηνή της Πρωτοχρονιάς, όπου οι ήρωες θαυμάζουν κάτι που εμείς δεν βλέπουμε). Με τη συνδρομή του μοντάζ η ταινία ρέει φυσικότατα και αρμονικά. Και πάμε στην ουσία. Είναι πολύ ενδιαφέρον ο διάλογος που ανοίγει η ταινία ανάμεσα στο πολιτικά ταραγμένο παρελθόν και το no politica παρόν. Η πρόσφατη οικονομική κρίση – που καλά κρατεί και κατά πως φαίνεται θα κρατήσει για πολλά ακόμα χρόνια – οδηγεί σε αδιέξοδα μια ελληνική κοινωνία, που πάντοτε – ιστορικά – έπεφτε σε αδιέξοδα.

Εδώ, το τραύμα του Εμφυλίου, πηγή έμπνευσης για πάμπολλες ελληνικές ταινίες, λειτουργεί σε αντίστιξη με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα... with a twist. Δεν μπαίνουμε σε λεπτομέρειες γιατί η ταινία κρύβει ένα μυστικό, η αποκάλυψη του οποίου σαφώς και θα μειώσει την απόλαυση παρακολούθησης του φιλμ, οπότε... εχεμύθεια. Πάντως, σαφώς, ο ήρωάς μας που μπαίνει στην ταινία ως Α, βγαίνει από αυτήν ως Β. Αλλάζει μέσα στο διάβα της, ωριμάζει, καταλαβαίνει, νιώθει. Δεν είναι αψεγάδιαστος (ευτυχώς) δεν αποτελεί role model (ακόμα πιο ευτυχώς) κάνει μαλακίες, προσπαθεί να κρύψει την αποτυχία του, ντρέπεται γι' αυτήν, ντρέπεται που δεν πουλάει τις κωλομηχανές, ντρέπεται που αναγκάζεται να πάει να μείνει στο σπίτι του παππού, ντρέπεται που έχει ανάγκη (και χρησιμοθηρική) τους φίλους του, ντρέπεται που τρώει άκυρο από κοπέλες που φλερτάρει.

Απέναντι στον παππού του νιώθει αρχικά αδιάφορος. Μετά, περήφανος. Μετά... ντρέπεται και για αυτό που θα ανακαλύψει; Χμ, σίγουρα όχι. Καταλαβαίνει. Συνειδητοποιεί. Αντιλαμβάνεται. Κι εκεί αρχίζει η ωρίμανσή του. Τα 'παμε: ενδιαφέρουσα ταινία, σίγουρα με θετικό πρόσημο μπροστά της. Με κάπως αντικλιματικό φινάλε, παρά την ανατροπή. Με κάποια από τα subplot να μην έχουν τον απαραίτητο αντίκτυπο ή ενδιαφέρον που έδειχναν πως θα είχαν. Αλλά με χιούμορ, με ρυθμό, με θετική ενέργεια.

Σαφώς και ταινία που αξίζει κάποιος να δει. Και δεν θα το μετανιώσει. Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια σύγκριση με την ταινία «Η ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, η οποία επίσης προβλήθηκε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η οποία – κατά βάθος – με το ίδιο θέμα ασχολείται: απλά τη θέση του Εμφυλίου έχει πάρει η Χούντα. Η ταινία του Πορτοκαλάκη είναι πιο άτεχνη, πιο προβληματική κατασκευαστικά, περισσότερο άνιση. Μιλώντας όμως με όρους αντίκτυπου, ε, σου γαμεί τα σωθικά. Έχει στιγμές που σε τσακίζει. Κι έχει ένα από τα πιο δυνατά συναισθηματικά φινάλε που είδαμε τελευταία σε ελληνική ταινία. Όμως, την ταινία του Πορτοκαλάκη, αν βγει ποτέ στις αίθουσες, θα τη δουν λίγοι. Η ταινία του Μαυροειδή είναι για να τη δουν πολλοί. Και είθε να τη δουν πολλοί.

Απόστρατος (Defunct) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Danaos Films!
Περισσότερα... »

Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) Poster ΠόστερΣτη Γη του Άγριου Μελιού
των Tamara Kotevska, Ljubomir Stefanov.


«Πάρε το μισό, άφησε το μισό»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μακάρι να ήταν όλα μέλι – γάλα...

Αυτό είναι το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ στη φιλμογραφία τόσο της Tamara Kotevska όσο και του Ljubomir Stefanov, που το σκηνοθέτησαν. Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν τρία ολόκληρα χρόνια και το συνολικό υλικό που συγκεντρώθηκε ξεπερνάει τις 300 ώρες! Τα γυρίσματα έγιναν σε μια περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας στην οποία, μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε συμφωνία μεταξύ της – τότε ενωμένης – Γιουγκοσλαβίας και της Τουρκίας να εγκατασταθούν πληθυσμοί Τούρκων. Αυτοί όμως τελικά δεν έμειναν εκεί, μιας και το κράτος έχασε το ενδιαφέρον του για αυτήν την δύσκολη, πολύ ξηρή περιοχή χωρίς βλάστηση, χωρίς νερό, χωρίς γεωργία. Δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπάρχει τίποτα. Έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί από τη δεκαετία του 1950. Η γλώσσα που μιλάει η πρωταγωνίστρια του ντοκιμαντέρ, η Χατίτζε, είναι μια αρχαία οθωμανική διάλεκτος, που καμία σχέση δεν έχει με τα σύγχρονα τούρκικα. Η Χατίτζε απλά μετέφραζε στους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ όσα λέγονταν κατά τη διάρκεια της ταινίας στην συγκεκριμένη διάλεκτο που ομιλείται στη Βόρεια Μακεδονία.

Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, στις 28 Ιανουαρίου του 2019. Υπήρξε η πλέον βραβευμένη ταινία του φεστιβάλ, καθώς τιμήθηκε (στο τμήμα World Cinema – Documentary) με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, με το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας και με το Ειδικό Βραβείο Impact for Change. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Τέλος, υπήρξε η μοναδική ταινία στην ιστορία των Όσκαρ που είχε ταυτόχρονα υποψηφιότητα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και καλύτερου ντοκιμαντέρ!

Η υπόθεση: Η Χατίτζε είναι μια 55χρονη γυναίκα, ανύπαντρη, που ζει μαζί με την μισότυφλη, γηραιά μητέρα της, τη Ναζιφέ, σε ένα εγκαταλελειμμένο, έρημο χωριό, κάπου στη Βόρεια Μακεδονία. Το σπίτι τους είναι «καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία», ρεύμα δεν διαθέτουν, νερό προμηθεύονται από τη διπλανή πηγή (ή, τον χειμώνα, μέσω του λιώσιμου του χιονιού). Ζουν σε συνθήκες, πρωτόγονες, όπως θα έλεγε οποιοσδήποτε μοσχαναθρεμμένος εκπρόσωπος του σύγχρονου τρόπο ζωής. Βασική, αν όχι μοναδική, πηγή εισοδήματος για την Χατίτζε, είναι το μέλι.

Τελευταία μιας σειράς γενεών μελισσοκόμων άγριου μελιού, η Χατίτζε βγάζει μικρές παρτίδες αγνού προϊόντος, το οποίο και πουλάει στην πλησιέστερη πόλη, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων - τεσσάρων ωρών με τα πόδια. Επιβιώνει λοιπόν συλλέγοντας το μέλι από τα ημιάγρια μελίσσια της, παίρνοντας το μισό για εκείνη κι αφήνοντας το άλλο μισό για τις μέλισσες. Όταν μια θορυβώδης οικογένεια, άνδρας, γυναίκα, επτά ανυπάκουα παιδιά, που τα μέλη της ανήκουν στην ίδια μουσουλμανική μειονότητα με την Χατίτζε, έρθει να εγκατασταθεί δίπλα της, δεν θα είναι πια μόνη, θα αποκτήσει παρέα, θα το δει το όλο πράγμα με πολύ θετική διάθεση. Όταν όμως εκείνοι αποφασίσουν να ασχοληθούν, πέρα από την εκτροφή αγελάδων, και με την (πολύ προσοδοφόρα, όπως υπολογίζουν) μελισσοκομία, παραβλέποντας τον κανόνα του μισού-μισού, η ισορροπία στη φύση και η ίδια η ζωή της Χατίτζε θα διαταραχθεί με τρόπους απρόβλεπτους.

Η άποψή μας: Τι ταινιάρα είναι αυτή! Τι απολαυστικό, πλούσιο, χορταστικό, γεμάτο συναισθήματα σινεμά! Τι όμορφο να το βλέπεις! Τι συναρπαστική πρωταγωνίστρια, τόσο «άσχημη» εξωτερικά με την τρέχουσα αντίληψη περί ομορφιάς, μα με τόσο μεγαλείο μέσα της! Οι δύο σκηνοθέτες, έχοντας απεριόριστη ελευθερία στα γυρίσματα, κατόρθωσαν να φτιάξουν μια ταινία – πραγματική φέτα ζωής, όπου μπόρεσαν να συγκεράσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αρχικά, βλέπουμε το πορτρέτο μιας δυναμικής γυναίκας. Μιας γυναίκας σκληραγωγημένης, που ζει σε αρμονία με τη φύση, που δεν παραπονιέται ποτέ (εντάξει, λίγο για το ότι δεν παντρεύτηκε και δεν απέκτησε παιδιά), που παλεύει με αυτά που έχει, που δεν υποκύπτει στο θανάσιμο αμάρτημα της πλεονεξίας.

Έπειτα, παρακολουθούμε τη σχέση της με τη μητέρα της. Στις υπέροχες σκηνές των δυο τους, τις περισσότερες φωτισμένες μόνο από το φως ενός κεριού ή ξύλων που καίγονται στη σόμπα, έχουμε ατόφια ανθρώπινη επαφή, σε επίπεδο που μας έχει από καιρό εγκαταλείψει, σε ένα βάθος τόσο μεγάλο, με μεγάλο κοντράστ απέναντι στις σημερινές σχέσεις της επιφάνειας. Μετά, έχουμε ένα ντοκιμαντέρ εξόχως οικολογικό. Που τονίζει με παραπάνω από έναν τρόπους, πως τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας. Ναι ρε φίλε, πάρε το μισό μέλι αλλά άσε το άλλο μισό μέλι, για να συνεχίσει να υπάρχει το μελίσσι. Γιατί όσο υπάρχει μελίσσι κι εσύ κάθε επόμενο χρόνο θα μπορείς και πάλι να πάρεις μέλι. Και το μελίσσι θα συνεχίσει να υφίσταται και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Μετά, μιλάει για τον... καπιταλισμό! Που δείχνει το άθλιό του πρόσωπο όταν πιεστικοί τύποι (ο Βόσνιος έμπορος) βρίσκουν πανεύκολα (γιατί ξέρουν τον τρόπο) τα κουμπιά αδύναμων ανθρώπων (ο πάτερ φαμίλιας της νομαδικής οικογένειας) και κάνουν τη δουλειά τους, οδηγώντας όμως σε υπερεξάντληση των πόρων, αδιαφορώντας για το επικείμενο τέλος! Να πάρουμε τώρα πολύ μέλι και ποιος νοιάζεται για το αύριο! Να ζήσουμε τώρα καλά και ποιος νοιάζεται για το αύριο! Όλα τα μέλη της οικογένειας λένε ολοφάνερα ψέματα μπροστά στα μούτρα της Χατίτζε! Της Χατίτζε που τους καλωσόρισε, που τους δέχτηκε με αγάπη και αγνότητα, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να μοιραστεί μαζί τους τα μυστικά της μελισσοκομίας (ίσα ίσα) αλλά εντέλει βρέθηκε προδομένη.

Η σκηνή κατά την οποία κάποια από τα μέλη της οικογένειας κόβουν το δέντρο στο ποταμάκι για να πάρουν το μέλι και να καταστρέψουν το τελευταίο μελίσσι, που θα βοηθούσε την Χατίτζε να ορθοποδήσει, είναι μία από τις πιο βίαιες που έχω δει προσωπικά στο σινεμά! Σε κάνει να νιώθεις έξω φρενών, τρελαμένος και ακόμα περισσότερο επειδή αδυνατείς να κάνεις κάτι! Πώς υα μπορούσες άλλωστε; Εσύ είσαι καθισμένος στην πολυθρόνα του σινεμά κι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί και τα παρακολουθείς στη μεγάλη οθόνη! Κι όμως, θέλεις να σηκωθείς, να μπεις μέσα στην ταινία και να αρχίζεις να τους σφαλιαρίζεις! Τι κάνετε ρε μαλάκες;

Είχα να νιώσω έτσι σε ταινία από τότε που... μίσησα (σωματικό μίσος, όχι αστεία) την νοσοκόμα Φλέτσερ, η οποία ασκεί εξουσία – επειδή μπορεί – και καταστρέφει (χωρίς να το θέλει – και καλά) τον Τζακ Νίκολσον και τα άλλα παιδιά στην εκπληκτική «Φωλιά του κούκου»! Τρομερό, πραγματικά. Και σε κάνει να σκεφτείς. Μπορείς να κρίνεις ηθικά και να καταδικάσεις την οικογένεια; Τόσα ξέρουν τόσα κάνουν. Και ο Χουσεϊν, ο πάτερ φαμίλιας που λέγαμε, για να ταΐσει τη φτωχή του οικογένεια προσπαθεί. Ε, ναι λοιπόν, τα πράγματα καταλήγουν στο γνωστό: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε... Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι μαγική! Η πρώτη σκηνή, με την Χατίτζε να περπατάει σε ένα μονοπάτι, πάνω στα βουνά, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να πέσει στο κενό, είναι απίθανη!

Γενικώς, απίθανη ταινία. Το ότι μας έρχεται από τη Βόρεια Μακεδονία θα κάνει αρκετούς να κλοτσήσουν. Ξίδι! Αυτοί θα χάσουν. Εσείς μην χάσετε την ευκαιρία να απολαύσετε αυτό το τρομερό φιλμ. Που έχει όλη τη γλύκα του μελιού. Αλλά και όλη την πίκρα που αφήνει η συνειδητοποίηση πως αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, δεν θα αλλάξει ποτέ. Τουλάχιστον, όχι όσο μειώνονται οι Χατιτζέ. Και οι μέλισσες...

Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Οι Αεροναύτες (The Aeronauts) PosterΟι Αεροναύτες
του Tom Harper. Με τους Eddie Redmayne, Felicity Jones, Phoebe Fox, Himesh Patel, Rebecca Front, Robert Glenister, Vincent Perez, Anne Reid, Tom Courtenay.


Καυτός Αέρας Κοπανιστός
του gaRis (@takisgaris)

Όταν ο Nolan παίζει πιάνο με τα κουμπάκια βγαίνει Interstellar. Σαν αποφασίσει ο Cuaron να υποτάξει το διάστημα στο ανθρώπινο δράμα πετιέται Gravity. Πιάνει ο άγνωστος (καθόλου κακό) μα και (δυστυχώς και κρίμας) ημιτάλαντος παραγωγός, σεναρίστας και σκηνοθέτης Tom Harper μια αληθινή ιστορία κουράγιου και ξεπεράσματος ανθρωπίνων ορίων και της τινάζει τα πέταλα. Οι Αεροναύτες του προκύπτουν με τη συνδρομή του κινηματογραφιστή George Steel και του μοντέρ Mark Eckersley, ομάδας που είχε ξαναδουλέψει μαζί στο πιο πετυχησιάρικο Peaky Blinders (2013), τηλεοπτική σειρά παραγωγής BBC.

Περί αεροστάτων ο λόγος, ο πρόδρομος του αερόπλανου, αυτό το μαγικό μπαλόνι που τραβά στα ουράνια τολμηρούς αψηφιστές του κινδύνου. Εδώ η ιστορία είναι στο περίπου πραγματική, αφορώσα στο πρόσωπο του Εγγλέζου μετεωρολόγου James Glaisher που κατόρθωσε μετά από πάμπολλες προσπάθειες κατά την 5ετία 1862-1866 να ανέβει πάνω από τα 23 χιλιάδες πόδια, τα 7 μίλια υψόμετρο ώστε να αποδείξει τη θεωρία βάσει της οποίας χρειάζεται να το αγναντέψεις από μέγα υψόμετρο το ζήτημα (ως δορυφόρος, ασούμε; ) για να κάμεις ορθή πρόβλεψη καιρού.

Οι Αεροναύτες (The Aeronauts) Quad Poster
Πιάνει το λοιπό ο Harper, φκιάνει το μπαλόνι με το γκαζάκι και το αμολάει πάνω από τα Μίντλαντς τραβώντας με την κάμερα σε ρήαλ τάιμ. Δίχως IMAX, πρώτο ατόπημα. Να στρημάρει στο Άμαζον Πράιμ μια ταινία που είναι κομμένη - ραμμένη για μεγάλη οθονιά. Ζήτημα 3 εκατομμύρια να έκανε σεφτέ παγκοσμίως από τις 6 Δεκέμβρη μέχρις ώρας που διαβάζεις τουτονί το πόνημα. Ύστερα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον συμπρωταγωνιστή μες το καλάθι από τον πραγματικό πιονέρο του αθλήματος Henry Tracey Coxwell σε γυναίκα, την υπαρκτή μόνο κατά σεναριακή φαντασία Amelia Wren, διότι εδώ υπάρχει η εξής σκέψη: Η πολιτική ορθοτίλα προστάζει να επαναπροσδιοριστεί το είδος της περιπέτειας με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Λες, δε με ενοχλεί ως εδώ, αφότου μάλιστα ιστορικά έχουν υπάρξει την ίδια περίοδο κοπέλες που τόλεγε η περδικούλα τους και αφήσανε εποχή είτε κατά μόνας, είτε συνεχίζοντας το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του συντρόφου τους με τα στοιχειά του αέρα (βλέπε περίπτωση Jean -Pierre Blanchard και της συζύγου Sophie στο μεταίχμιο 18ου - 19ου αιώνα).

Έχεις μια δυνατή υποσχετική στο δεύτερο συνταίριασμα μετά το The Theory of Everything (2014) του κινηματογραφικού ζεύγους Eddie Redmayne (James) - Felicity Jones (Amelia). Χημεία εξασφαλισμένη (υποθέτεις). Τα οπτικά εφφέ (τα ηχητικά όχι και τόσο) δουλεύουν ρολόι και οι λήψεις πανοραμικές και ευπρόσδεκτα αγωνιώδεις. Και έχει την ιδέα - φόλα ο Harper να παρεμβάλλει φλάσμπακς του μακαρίτη συναεροναύτη άντρα της Amelia και να μας ξενερώνει πάνω στα λιμιτάπια τσι δράσεως ναούμ. Χώρια που αφού αλληλοσώνονται από απίθανες ακροβασίες-υποθερμίες και το κακό συναπάντημα, τα 100 λεπτά τελειώνουν κι από αμόρε...αέρας κοπανιστός.

Και μένουν οι πρωταγωνιστές να προσπαθούν και να στραμπουλάνε αστραγάλους στα γυρίσματα και να αφήνουν τα χέρια στον πάγο για να σπαρταρίσουν πειστικότερα ον κάμερα αλλά οι μόνοι σπασμοί καταλήγουν να είναι οι δικοί μου από τα λεόντια χασμουρητά. Οι Αεροναύτες ναι μεν στοχεύουν ψηλά αλλά δυστυχώς μένουν από γκάζι μόλις λίγο μετά την απογείωση.

Οι Αεροναύτες (The Aeronauts) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Στο Λαβύρινθο (Into The Labyrinth / L’ Uomo Del Labirinto) - Trailer / Τρέιλερ PosterΤο παιχνίδι γίνεται μέσα στο μυαλό σου! Ιταλική παραγωγή είναι η ταινία μυστηρίου Στο Λαβύρινθο (Into The Labyrinth / L’ Uomo Del Labirinto) που σκηνοθετεί ο Donato Carrisi σε σενάριο δικό του, βασισμένο στο διεθνές ομώνυμο μπεστ σέλλερ. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς η Σαμάνθα πηγαίνει στο σχολείο πέφτει θύμα απαγωγής. Δεκαπέντε χρόνια μετά ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με καμιά ανάμνηση του παρελθόντος. Δίπλα της κάθεται ο Δόκτωρ Γκριν, ένας ψυχίατρος που ισχυρίζεται ότι θα την βοηθήσει να επαναφέρει την μνήμη της και να συλληφθεί το τέρας. Όμως την προειδοποιεί ότι το κυνήγι αυτού του τέρατος δεν είναι έξω στον αληθινό κόσμο αλλά μέσα στο μυαλό της. «Είναι ένα παιχνίδι, σωστά;» επαναλαμβάνει αυτή αβέβαιη.

Στο Λαβύρινθο (Into The Labyrinth / L’ Uomo Del Labirinto) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Toni Servillo, Dustin Hoffman, Valentina Belle.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »