Η Γυναίκα στο Παράθυρο (The Woman in the Window) - Trailer / Τρέιλερ PosterΒλέποντας πιστεύει! Επιστροφή στην δράση για τον πολύ σημαντικό σκηνοθέτη Joe Wright. Στην ταινία Η Γυναίκα στο Παράθυρο (The Woman in the Window), μια παραγωγή των Scott Rudin, Eli Bush και Anthony Catagas, μία αγοραφοβική παιδοψυχολόγος πιάνει φιλία με μια γειτόνισσα απέναντι από το διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη. Όμως, το μόνο που καταφέρνει είναι να ανατραπεί η ζωή της όταν η γυναίκα εξαφανίζεται και έτσι υποψιάζεται πως κάτι κακό συμβαίνει. Ένα μοναδικό καστ φέρνει το σενάριο του Tracey Letts, που βασίζεται στο επιτυχημένο μυθιστόρημα, στη μεγάλη οθόνη όπου σοκαριστικά μυστικά αποκαλύπτονται και κανείς – και τίποτα – δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Η Γυναίκα στο Παράθυρο (The Woman in the Window) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Amy Adams, Gary Oldman, Anthony Mackie, Wyatt Russell, Brian Tyree Henry, Jennifer Jason Leigh και Julianne Moore.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Μάιο του 2020 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Brahms: The Boy II - Trailer / Τρέιλερ PosterΠοτέ μην αφήνεις τον Μπραμς μόνο του! Ακόμα πιο σκοτεινή, ακόμα πιο τρομακτική έρχεται η συνέχεια της επιτυχίας The Boy, που φέρει τον τίτλο Brahms: The Boy II. Σε σκηνοθεσία του William Brent Bell και σε παραγωγή της Lakeshore, το σίκουελ ακολουθεί από κοντά μια νέα οικογένεια, δίχως να γνωρίζει την σκοτεινή ιστορία, μετακομίζει στην έπαυλη Χίλσαϊρ. Η ιστορία αφορά στον νεότερο γιο, που βρίσκει μια πορσελάνινη κούκλα, ονόματι Μπράμς και γίνεται φίλος μαζί του, λες και το παιχνίδι είναι ζωντανό κι έχει ψυχή.

Brahms: The Boy II - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστεί η Katie Holmes.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Περισσότερα... »

The Gentlemen - Trailer / Τρέιλερ PosterΕγκληματίες πρώτης τάξεως! Ο Βρετανός σκηνοθέτης με το γνωστό του στυλ σε ταινίες όπως τα «Δύο Καπνισμένες Κάνες», «Η Αρπαχτή» και «RocknRolla», επιστρέφει στο αγαπημένο του είδος: το action comedy-crime. Το The Gentlemen σηματοδοτεί την επιστροφή στη φόρμα για τον σκηνοθέτη Guy Ritchie, ο οποίος πλαισιώνει την ταινία του με ένα εξαίσιο και λαμπερό καστ. Η ταινία συνδυάζει μοναδικά την ταινία δράσης με την κωμωδία καθώς υπάρχουν πολλές ανατροπές στην πλοκή σε όλη τη διάρκεια του έργου. Επίσης, η ιστορία ξεχωρίζει για τους όμορφα γραμμένους χαρακτήρες που δίνουν το στίγμα τους και πάνω απ' όλα είναι μια ιδιαίτερα στυλιζαρισμένη και έντονα ψυχαγωγική ταινία! Η ιστορία ακολουθεί έναν Αμερικανό έμπορο ναρκωτικών που έχει χτίσει την αυτοκρατορία του στο Λονδίνο, και πλέον θέλει να παραδώσει τα ηνία και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το γεγονός αυτό πυροδοτεί μια σειρά από συνωμοσίες, σχέδια και απόπειρες από όλους εκείνους που επιβουλεύονταν την θέση του, και που τώρα έχουν την ευκαιρία να αρπάξουν την περιουσία του.

The Gentlemen - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Matthew McConaughey (Killer Joe), Charlie Hunnam (Η Χαμένη Πόλη του Ζ), Henry Golding (Τρελά Πλούσιοι), Michelle Dockery (Άννα Καρένινα), Jeremy Strong (Το Μεγάλο Σορτάρισμα), Eddie Marshan (Vice: ο Δεύτερος στην Ιεραρχία), Colin Farrell (Η Δοκιμασία) και Hugh Grant (Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E.).
Η χημεία του καστ είναι ασύλληπτη και οι διάλογοι είναι συναρπαστικοί!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Bad Boys For Life PosterBad Boys For Life
των Adil El Arbi, Bilall Fallah. Με τους Will Smith, Martin Lawrence, Vanessa Hudgens, Alexander Ludwig, Charles Melton, Paola Núñez, Kate del Castillo, Nicky Jam, Joe Pantoliano.


Hasta El Fuego!
του zerVo (@moviesltd)

Έχοντας αφήσει πίσω του το ένα πέμπτο του αιώνα, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά σε όσα κατάφερε εκείνο το πρώτο Bad Boys του 1995, πέρα από το προφανές, της επιστροφής του δεκαπλάσιου τζίρου στα ταμεία της Columbia, από τα μόλις 19 εκατομμύρια που κόστισε. Κατάφερε, λοιπόν, να καθορίσει τον μεγάλο και τρανό Bruckheimer, ως τον απόλυτο Μίδα της παραγωγής, κατόπιν του χαμού του Διόσκουρου του Simpson. Κατάφερε να δώσει την ώθηση σε έναν πρωτάρη ντιρέκτορα σαν τον Michael Bay, ώστε να εξελιχθεί στο πιο καυτό μπλοκμπαστερικό όνομα της δεκαετίας 95 - 05. Κατάφερε, τέλος, να γεννήσει έναν σούπερ αστέρα, διαμετρήματος Will Smith, οδηγώντας τον από τα τηλεοπτικά πλατώ και τα μουσικά χιτάκια, σε ένα άλλο, πανύψηλο λέβελ δημοτικότητας. Μου έκανε τεράστια εντύπωση, για τον λόγο αυτό, το πως το συγκεκριμένο franchise δεν τράβηξε περαιτέρω του ενός σίκουελ. Καρτερώντας απλά, να διαβούν 25 έτη, για να επανέλθει στην μαρκίζα, σε μια συνέχεια ελάχιστα αντάξια των προηγούμενων.

Bad Boys For Life Quad Poster
Έχοντας περάσει μια ολόκληρη ζωή, ως στενοί συνεργάτες στην δίωξη του εγκλήματος του Μαϊάμι, οι βετεράνοι αστυνομικοί Μάικ Λάουρι και Μάρκους Μπαρνέτ, φαίνεται πως θα δουν τους δρόμους τους να χωρίζουν. Αιτία είναι η επιμονή του δεύτερου και πιο συνεσταλμένου, αφού πλέον έγινε και παππούς, να συνταξιοδοτηθεί, μην επιθυμώντας πλέον να ρισκάρει την ζωή του, κυνηγώντας κακοποιούς. Η ένοπλη επίθεση κατά του αεράτου και ιδιόρρυθμου Μάικ, που παραλίγο να τον στείλει στον άλλο κόσμο, θα σημάνει την σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι για τον στενοχωρημένο Μάρκους, που θα πάρει την απόφαση να θέσει τέλος στην συνεργασία τους. Τόσο άδοξα θα πέσει η αυλαία για τα Κακά Παιδιά?

Η εν ψυχρώ δολοφονία του επί δεκαετίες αγαπημένου προϊστάμενου τους, θα οδηγήσει τους δύο βετεράνους ντετέκτιβ, να ενώσουν και πάλι τις δυνάμεις τους, παρότι ο Μάρκους, εις ανταπόδοση στον Θεό, που έσωσε τον κολλητό του από βέβαιο θάνατο, έχει ορκιστεί να αφήσει κάθε ίχνος βιαιοπραγίας στην άκρη. Συμμετέχοντας ως συμβουλάτορες πίσω από την επίλεκτη μονάδα κρούσης της πρωτεύουσας της Φλόριντα, οι φωνακλάδες Bad Boys, θα βάλουν τα δυνατά τους, για να εντοπίσουν το ποιος κρύβεται πίσω από το μπαράζ των φονικών, σημαντικών προσώπων της πόλης. Μια υπόθεση, που όλα δείχνουν, πως έχει άμεση σχέση με τον Μάικ, καθώς φαίνεται πως υπάρχει μια κάποια διασύνδεση με το μακρινό, μυστικό του παρελθόν.

Δεν είναι και τόσο εύκολο πράγμα να επαναφέρεις στην δημοσιότητα έναν επιτυχημένο μεν, μα ολοσχερώς λησμονημένο τίτλο, αφού η τελευταία κοινή εμφάνιση τους ντουέτου, χρονολογείται 16 ολόκληρα χρόνια πριν. Περίοδος που μεσολάβησε, μάλιστα, κατά την οποία ο ένας παρτενέρ έγινε ακόμη πιο μεγάλος και τρανός από τότε, φτάνοντας μέχρι και το κατώφλι των όσκαρς, δις παρακαλώ (Ali, The Pursuit Of Happyness), ενώ ο δεύτερος σχεδόν εξαφανίστηκε, παίρνοντας μέρος κυρίως σε κωμωδίες της κακιάς ώρας. Συνεπώς η δυναμική ανισότητα μεταξύ των κομπανιέρων, άνοιξε πολύ περισσότερο την ψαλίδα της, σε σύγκριση με τα δύο πρώτα μέρη, αφού ο Fresh Prince μοιάζει σαν να μην έχει βάλει ούτε μια πενταετία πάνω του, σε αντίθεση με τον Martin που λογικά το φαΐ του, όχι όλο το τρώει, αλλά ζητάει και περίσσεμα.

Οκ, δεν είναι πάντως αυτός ο λόγος που το καινούργιο whatcha gonna do, δεν τραβάει όπως άλλοτε. Η επαναφορά του γνώριμου στόρι, πάρα πολύ λογικά παραπέμπει στο retirement των δύο μπάτσων, ένεκα της ηλικίας τους, μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να προσεγγιστεί πολύ πιο εύπεπτα και μελετημένα από τους σεναριογράφους, που επέλεξαν το μονοπάτι της αφύσικης ακρότητας, για να ξετυλίξουν τις όποιες εμπνεύσεις τους. Συνέπεια τούτου είναι όχι μόνο όσα αφηγούνται στο πανί να μοιάζουν, επιεικώς, υπερβολικά -για να μην τα αποκαλέσω παρατραβηγμένα από τα μαλλιά - αλλά και κατά ένα πολύ σημαντικό βαθμό, να χάνεται το εύθυμο και γλαφυρό στοιχείο που χαρακτήρισε το σίριαλ. Βάρος που εδώ κατά κύριο λόγο πέφτει πάνω στο παχουλούτσικο Κύριο Lawrence και δεν καταφέρνει να το αντέξει ούτε δευτερόλεπτο.

Οπότε έχοντας πάει περίπατο το οτιδήποτε αληθοφανές θα μπορούσε να αποτρέψει το στόρι από το να χαρακτηριστεί χοντρό μούσι, τα πάντα κινούνται πλέον μέσα σε μια καταιγιστική φλασιά. Μπιστολίδι αδιάκοπο, πεθαμένοι ένθεν κακείθεν σαν να έχουν προκύψει από το πιο σκληρό σουτ εμ απ, τρεχαλητά, κυνηγητά μέχρι και σκαρφαλώματα σε ελικόπτερα, έτσι για να πλησιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στο κόμικ συναίσθημα του adventure την τρέχουσα εποχή. Φυσικά και δεν απουσιάζουν κάποιες σεκάνς καλογυρισμένες, με την εύνοια και την αρωγή του λαμπερού φωτός της Sunshine State, αλλά σε γενικές γραμμές το πράγμα δεν τραβά. Τουλάχιστον μπροστά.

Θέλεις ότι ο κακός της υπόθεσης - η ανατροπή του δεύτερου μισού και το αποκορύφωμα του φινάλε είναι αλλού γι αλλού - δεν έχει το παραμικρό ειδικό βάρος, θέλεις που τα κίνητρα της εκδίκησης του δεν εξηγούνται επαρκώς, θέλεις που επικρατεί μια κάποια αναστάτωση - μπέρδεμα στην ιεραρχία του τμήματος, θέλεις, τέλος, που οι προσθήκες των ρούκις της ομάδας ΑΜΜΟ δεν γεμίζουν το μάτι? Το Bad Boys For Life στην ουσία αναπλάθει το γνωστό πατρόν, σε μια εκδοχή απίστευτα επίπεδη και σχετικά αδιάφορη, που δεν δικαιολογεί επ ουδενί την μεγάλη επιστροφή του προϊόντος. Δεν δουλεύτηκε σοβαρά η επαναφορά του, δεν εργάστηκαν σωστά οι Βέλγοι αδόκιμοι σκηνοθέτες στο στήσιμο του ντουέτου, με αποτέλεσμα το αλληθώρισμα του θέματος προς Fast And Furious Series μεριά (ούτε καν) να μοιάζει παράταιρο και πλήρως άνισο με το αξιόλογο χθες. Μια ανησυχία για τον πρίγκηπα του Μπελ Ερ, πάντως, πλανάται στον αγέρα, αφού έχει να καταγράψει χιτ σε action film μια δεκαετία και βάλε ε?Δεν το λες και λίγο...

Bad Boys For Life Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Ντούλιτλ (Dolittle) PosterΝτούλιτλ
του Stephen Gaghan. Με τους Robert Downey Jr., Antonio Banderas, Michael Sheen, Emma Thompson, Rami Malek, John Cena, Kumail Nanjiani, Octavia Spencer, Tom Holland, Craig Robinson, Ralph Fiennes, Selena Gomez, Marion Cotillard.


Doc Save The Queen!
του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη φορά που η μόστρα του εκκεντρικού δόκτορα πέρασε από τις καλογραμμένες σελίδες των παιδικών έργων του Hugh Lofting στο εκράν, συνέβη στα 1967, με μια παραγωγή πανάκριβη για τα δεδομένα της εποχής, υπογεγραμμένη από έναν φημισμένο ντιρέκτορα όπως ο Attenborough και με τον πολύ Rex Harrison στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε μια εναλλακτική μιούζικαλ φόρμα το φιλμ αποτέλεσε κραυγαλέα φλόπα, καθώς ποτέ δεν επέστρεψε πίσω στα ταμεία της Fox το αρχικό της κόστος. Σε αντίθεση με την πιο σύγχρονης εποχής, δεύτερη εμφάνιση του βετ στην μεγάλη οθόνη εκεί κοντά στο μιλένιουμ, στην περίοδο της μεγάλης ακμής του τρανού Eddie Murphy, όταν με το δίπτυχο του Ο Γιατρός τρελάθηκε, έπιασε ένα μικρό τζακ ποτ για την (ίδια) μπράντα που τον χρηματοδότησε. Δημιουργώντας έτσι προσδοκίες πανύψηλες στην Universal, ώστε να επαναφέρει την μορφή του σε μια ολοκαίνουργη περιπέτεια, δαπανώντας το ποσόν των 175 ολόκληρων εκατομμυρίων για την ολοκλήρωση του. Προσωπικά πολύ αμφιβάλω αν το τελικό ισοζύγιο του νέου Dolittle, εντέλει θα είναι θετικό...

Ντούλιτλ (Dolittle) Quad Poster
Χάρη στην μοναδική ικανότητα του διακεκριμένου κτηνίατρου, Δόκτορα Ντούλιτλ, να συνομιλεί με οποιασδήποτε μορφής και ράτσας ζώο, η ίδια η βασίλισσα της Αγγλίας, έδωσε την εντολή να του χορηγηθεί μια τεράστια έκταση στην βρετανική περιφέρεια, προκειμένου ο ίδιος και τα ζωντανά του να διαβιώνουν σε μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης. Ένας μικρός παράδεισος που θα διαλυθεί μονομιάς, στο άκουσμα του μαντάτου του θανάτου της λατρεμένης του συζύγου, Λίλυ, που χάθηκε εν μέσω καταιγίδας, ταξιδεύοντας με καράβι στους μακρινούς ωκεανούς. Τραγικό συμβάν, που έχει οδηγήσει τον ικανό γιατρό στην κατάθλιψη και την εσωστρέφεια, μη δίνοντας του τον παραμικρό λόγο για να συνεχίσει το επιστημονικό του έργο.

Την διαρκή απομόνωση του από τον πολιτισμό, θα διακόψει το μήνυμα που θα σταλεί από το παλάτι, πως η βασίλισσα είναι βαρύτατα ασθενής και αν δεν της χορηγηθεί άμεσα το γιατρικό, που μπορεί κανείς να το βρει μόνο σε ένα νησί που βρίσκεται εκεί που τελειώνει η θάλασσα. Έχοντας για βοηθούς τους αγαπημένους του συντρόφους, τον βυθισμένο στις φοβίες του γορίλα Τσι Τσι, τον μπερδεμένο παπαγάλο Πόλι, τον θηριώδη πολικό αρκούδο Γιόσι, τον πολυλογά στρουθοκάμηλο Πλίμπτον και το κουτάβι Τζιπ, αλλά και τον πιτσιρικά Τόμι Στάμπινς, που αναπάντεχα εμφανίστηκε στο κατώφλι του, επιθυμώντας να γίνει ο μαθητευόμενος του, ο Ντούλιτλ θα εκκινήσει ένα μακρύ ταξίδι εντοπισμού του φαρμάκου. Που θα σώσει τόσο την ηγεμόνα από το μοιραίο, όσο και τον ίδιο, αφού χωρίς εκείνη το κτήμα του θα χαθεί μονομιάς!

Σε αυτή του την αναζήτηση στο πέρας των οριζόντων ο Ντούλιτλ θα έχει ουκ ολίγα εμπόδια να ξεπεράσει, όπως θα του τα θέσουν ο κακίστρος κομπογιαννίτης αυλικός Μαντφλάι, αλλά και ο απομονωμένος μεγαλοσχήμονας Βασιλιάς Ρασούλ. Όταν όμως έχεις στο πλευρό σου ολάκερο το ζωοικό βασίλειο - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού πάντα κάποια άγρια θηρία θα πάνε με το μέρος του οχτρού - δεν είναι και τόσο εύκολο κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι να σε βάλει πλάτη.

Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, η νουβέλα φαντασίας που αποτελεί την βάση του σεναρίου (κατά βάση το τεύχος The Voyages Of Dr Dolittle από το 1922) γράφηκε αποκλειστικά και μόνο για να την διαβάσουν παιδικά, ανήλικα ματάκια. Σε αυτή ακριβώς την προσταγή, ανταποκρίνεται πλήρως και το κινηματογραφικό ετούτο πόνημα, που ενδεχόμενα θα ενθουσιάσει τους μπόμπιρες σινεφίλ, αφήνοντας τους άφωνους με όλα αυτά τα ζωάκια που μιλούν ανθρωπινά (και την Ελληνική), τα λαμπερά χρώματα στα φόντα και τις ενδιαφέρουσες ανατροπές, που σκάνε διαρκώς σαν σε ένα παραμύθι. Αυτό ακριβώς που είναι δηλαδή, ένα ακριβό και εφετζίδικο φέριτέιλ, που όμως ελάχιστα θα συγκινήσει όλους τους μπαμπάδες συνοδούς, αφού τα πάντα είναι προβλέψιμα για το πιο πεπειραμένο μάτι.

Δίχως να τσιγγουνευτεί σεντ το στούντιο, διάλεξε μερικούς από τους πιο ονομαστούς αστέρες για την διανομή, τόσο των live action προσώπων, όσο κι εκείνων που θα συμμετείχαν φωνητικά στο adventure. Καλώς ή κακώς, μετά την επιλογή του από την Marvel να ηγηθεί του ατελείωτου τιμ των Avengers ως Iron Man, ο Robert Downey έχει εκτοξεύσει την δημοτικότητα του σε άλλους γαλαξίες, συνεπώς και το μπάτζετ του, ακόμη κι αν εδώ πρόκειται για την πρώτη, μετά-κυματική του εμφάνιση, σε έναν ρόλο μάλιστα που δεν του πηγαίνει και τόσο γάντι. Απλούστατα διότι δεν είναι Εγγλέζος, άρα το άξεντ του, κατάτι μοιάζει επιτηδευμένο. Πάντως ο περίγυρος, από τον Banderas ίσαμε τον Sheen, στέκει αρκετά καλά στο ύψος του και βοηθά τον Σταρκ να μην νιώσει μοναξιά, παίζοντας μπροστά στο πράσινο σκηνικό του CGI, υποκρινόμενος πως όλη αυτή η πανίδα είναι πραγματικότητα. Ομοίως και ως φωνές, ο Malek, η Thompson, ο Cena, η Spencer δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να γίνουν τα αστειάκια μεταξύ των κολλητών του Δόκτορος, όσο το δυνατόν πιο πιστευτά.

Το παράξενο είναι πως το φιλμ υπογράφεται σκηνοθετικά από έναν αδόκιμο στο είδος του Ποντικομικρούλη και του Πάντιγκτον, τον (οσκαρούχο για το σενάριο του Traffic) Stephen Gaghan, που με την Syriana του, μια δεκαετία περίπου πριν, είχε τσακίσει κόκαλα. Συμμέτοχος και αυτός στο πολυδιαφημισμένο καστ εντ κρου εδώ, χωρίς να γίνεται διακριτή κάποια σπουδαία ντιρεκτορική του παρέμβαση. Υποσχέσεις μπόλικες, ψηλές όσο και το κόστος του Dolittle δηλαδή, που ουδέποτε έγιναν πράξη, προκειμένου να αποτελέσει κάτι το ξεχωριστό, χωρίς βέβαια και να το κατηγορούμε ως σκουπίδι. Έχει τις καλές και αγωνιώδεις του στιγμές, έχει χιούμορ - ανάλογο του τάργκετ γκρουπ του, διαθέτει γνώριμα πρόσωπα σε κάθε πόστο που φαίνεται ή ακούγεται, δεν είναι όμως εντυπωσιακό. Ούτε ξεχωριστό. Και συνήθως κάτι μέτριο, σε αυτό το χολιγουντιανό επίπεδο του εκρηκτικού ουάου, δεν είναι και καλός σύμβουλος για μια σοβαρή, εμπορική πορεία του.

Ντούλιτλ (Dolittle) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Η αλήθεια (La vérité / The Truth) Poster ΠόστερΗ αλήθεια
του Hirokazu Kore-eda. Με τους Catherine Deneuve, Juliette Binoche, Ethan Hawke, Clémentine Grenier, Manon Clavel, Jackie Berroyer, Ludivigne Sagnier.


Κλέφτρα... συναισθημάτων!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αλήθειας

Πριν από 13 περίπου μήνες γράφαμε στην εισαγωγή του κειμένου για την ταινία «Κλέφτες καταστημάτων», την προηγούμενη ταινία του Kore-eda, μέσω της οποίας σημείωσε και τη μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία, τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως: «Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας! Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Το 2013 για την ταινία του «Πατέρας και γιος» (Soshite chichi ni naru/ Like Father, Like Son) στο ίδιο φεστιβάλ είχε τιμηθεί με το Βραβείο της Επιτροπής και είχε πάρει Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή. Εκτός από τις Κάννες, η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού (στην οποία, εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει το σενάριο και το μοντάζ) προβλήθηκε στα φεστιβάλ του Τελουράιντ, του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν μεταξύ των άλλων, ενώ αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Η ταινία «Κλέφτες καταστημάτων» (Manbiki kazoku / Shoplifters) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η επόμενη ταινία του Hirokazu Kore-eda θα είναι και η πρώτη που θα γυρίσει εκτός Ιαπωνίας. Τίτλος της: «The Truth». Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Koreeda και την απόδοσή του στα γαλλικά (ναι, γαλλόφωνη θα είναι η ταινία) την υπογράφει η Léa Le Dimna. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Catherine Deneuve και η Juliette Binoche, στην πρώτη τους κοινή κινηματογραφική εμφάνιση, σε ρόλους μητέρας και κόρης, ενώ βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει και ο Ethan Hawke».

Η αλήθεια (La vérité / The Truth) Poster Πόστερ Wallpaper
Ήμασταν πολύ μπροστά, για άλλη μια φορά! Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας, όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της όντας και η ταινία επίσημης έναρξης του φεστιβάλ. Μετά, εννοείται, προβλήθηκε σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων εκείνα του Τορόντο, της Ζυρίχης και του Μπουσάν. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα θεατρικό που ο Kore-eda είχε ξεκινήσει να γράφει το 2003. Απλά, το θεατρικό μιλούσε για μια βραδιά στο καμαρίνι μιας ηθοποιού της οποίας η καριέρα τελειώνει ενώ η ταινία μιλάει για μια ηθοποιό του κινηματογράφου και εν πολλοίς τη σχέση της με την κόρη της.

Η υπόθεση: «La vérité» είναι ο τίτλος των απομνημονευμάτων της σπουδαίας Γαλλίδας ηθοποιού – σταρ, της Φαμπιέν Ντανζβίλ, που βαδίζει πια στην τρίτη ηλικία, χωρίς όμως να τα έχει παρατήσει – επ' ουδενί. Με ευκαιρία την έκδοση του βιβλίου της, την επισκέπτεται στο Παρίσι εκ Νέας Υόρκης ορμώμενη, όπου ζει τα τελευταία αρκετά χρόνια, η κόρη της, η Λουμίρ, πετυχημένη σεναριογράφος, μαζί με τον αποτυχημένο ηθοποιό, πρώην αλκοολικό, Αμερικάνο σύζυγό της, τον Χανκ και την κόρη τους, την 8χρονη Σάρλοτ. Η Λουμίρ διαβάζει το βιβλίο και νευριάζει με τις ανακρίβειες που έχει γράψει η μητέρα της – ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μεταξύ τους σχέση και τη σχέση της με την κολλητή της φίλη, την επίσης πολύ ταλαντούχα ηθοποιό, Σαρά, η οποία «έφυγε» νωρίς.

Η Φαμπιέν παραείναι απασχολημένη με τον εαυτό της για να δώσει σημασία στα λεγόμενα της κόρης της. Συν τοις άλλοις, ξεκινά γυρίσματα μιας ταινίας (με επίφαση) επιστημονικής φαντασίας, που έχει τίτλο «Αναμνήσεις της μητέρας μου», όπου υποδύεται την γηραιά εκδοχή της κόρης μιας γυναίκας, η οποία γυναίκα – για να μην πεθάνει από συγκεκριμένη αρρώστα – πηγαίνει στο διάστημα όπου παραμένει νέα, και συνεχίζει να παραμένει νέα αενάως ενώ οι πάντες γύρω της γερνάνε ακόμα κι όταν επιστρέφει στη γη! Η Φαμπιέν ζηλεύει την ταλαντούχα πρωταγωνίστρια της ταινίας και τη «θάβει», περνάει κρίση για την ικανότητά της να ερμηνεύει και προσπαθεί να βγάλει «αληθινά» συναισθήματα στον χαρακτήρα της. Τι έχει όμως σημασία; Η οδυνηρή αλήθεια ή τα ανώδυνα ψέματα;

Η άποψή μας: Δεν πατάει την μπανανόφλουδα στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα εκτός της σιγουριάς της πατρίδας του ο σπουδαίος Ιάπωνας σκηνοθέτης, που, όπως σε όλες του τις ταινίες, υπογράφει και το μοντάζ της ταινίας και όπως σε (σχεδόν) όλες του τις ταινίες, υπογράφει και το σενάριο. Αν παρακολουθούσε την ταινία κάποιος που δεν είχε καμία πληροφορία γι' αυτήν και δεν έβλεπε τα ζενερίκ, θα πίστευε ακράδαντα πως πρόκειται για μια – πολύ καλύτερη από τον μέσο όρο – κλασική, γαλλική κομεντί. Διάολε, εγώ που ήξερα (φαντάζομαι και πολλοί συνάδελφοι) έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται παρακολουθώντας την «βρε μπας και τη γύρισε την ταινία ο Rohmer;». Πολύς λόγος, ηθικά διλήμματα, γαλλικό χιούμορ: μια χαρά προσαρμόστηκε στα δεδομένα της Γαλλίας ο Kore-eda. Που, αν θέλουμε να το... χοντρύνουμε το πράμα, θαρρείς και κάνει μια δική του, ανάλαφρη εκδοχή της «Φθινοπωρινής σονάτας» του Bergman.

Κι εδώ έχουμε την καταγραφή της σχέσης μιας διάσημης μητέρας με την κόρη της, με φόντο το φθινόπωρο ως εποχή. Αλλά ο Kore-eda ενδιαφέρεται για πολύ περισσότερα πράγματα. Και «παίζει» πολύ με το σινεμά. Και – εννοείται – με την αλήθεια. Καθόλου τυχαία δεν βάφτισε την ταινία του έτσι. Και στοχάζεται πάνω στην αλήθεια ποικιλοτρόπως. Ποτέ ελιτίστικα. Ποτέ με στόχο να προκαλέσει τον θαυμασμό όσων κατανοούν ή την απέχθεια όσων δεν τα καταφέρνουν. Εντελώς μα εντελώς ανάλαφρα. Η Λουμίρ τρελαίνεται όταν διαβάζει στην αυτοβιογραφία της μητέρας της πως εκείνη, όσο βαρύ πρόγραμμα κι αν είχε, πάντα πήγαινε και την έπαιρνε από το σχολείο όταν ήταν μικρή. Γιατί ήταν ηθοποιός αλλά πάνω από όλα ήταν μητέρα. Ψέματα! Ποτέ δεν το έκανε αυτό.

Την κατηγορεί γι' αυτό η Λουμίρ. Γιατί το γράφει αυτό η Φαμπιέν; Ένα τόσο χοντρό ψέμα; Η Φαμπιέν, εμμέσως, το παραδέχεται: και τι έγινε που δεν σε έπαιρνα από το σχολείο; Δεν θα αφήσουμε την αλήθεια να καταστρέψει μιαν ωραία ιστορία. Αν όμως, τελικά, την έπαιρνε από το σχολείο; Αν όμως, τελικά, η Φαμπιέν είδε να κάνει την απόπειρά της στο θεατρικό σανίδι η Λουμίρ υποδυόμενη το δειλό λιοντάρι από τον «Μάγο του Οζ» - κάτι το οποίο δεν θυμάται η Λουμίρ; Κι όταν δεν θυμόμαστε κάτι, αυτό απλά δεν συνέβη, σωστά; «Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τη μνήμη» λέει στη Λουμίρ ο ατζέντης και πιστός... υπηρέτης της μητέρας της σε ανύποπτο χρόνο. Κι άλλη μια ενδιαφέρουσα συνιστώσα λοιπόν: η Μνήμη. Αλλιώς βιώνουμε κάποια γεγονότα, αλλιώς καταγράφονται στον σκληρό μας δίσκο, αλλιώς τα θυμόμαστε. Τα ίδια γεγονότα, αλλιώς τα έχουν βιώσει κάποιοι γύρω μας κι αλλιώς τα θυμούνται. Οπότε; Ποια είναι αυτή η μία και συμπαντική αλήθεια;

Και το πηγαίνει ακόμα παραπέρα ο αγαπημένος δημιουργός. Και χρησιμοποιεί το ίδιο το σινεμά για να εμβαθύνει πάνω στο ζήτημα της αλήθειας και του ψέματος. Το σινεμά είναι ένα ψέμα, μια πλάνη, ένα make believe. Σε μια ταινία, όμως, συμμετέχουν αληθινοί άνθρωποι. Τα συναισθήματα που βγάζουν σε μια σκηνή είναι... αληθινά; Σε μια δραματική σκηνής της ταινίας-μέσα-στην-ταινία η Ludivigne Sagnier πρέπει να κλάψει. Έχει στερέψει από δάκρυα. Όμως, καταφέρνει να κλάψει επειδή πριν λίγο έχει μάθει πως ο αγαπημένος της σκύλος (!!!) εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο! Και ναι, κλαίει στη σκηνή! Χρησιμοποιεί αληθινά συναισθήματα για να πλάσει μια σκηνή σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας! Ή η Φαμπιέν. Δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη με την απόδοσή της στην ταινία. Η νεαρή πρωταγωνίστρια σκίζει και αυτό καθόλου δεν αρέσει στην Φαμπιέν.

Στην τελική, πολύ φορτισμένη συναισθηματικά σκηνή, βγάζει ατόφια συγκίνηση! Ως θεατής λες «γουάου». Ο σκηνοθέτης της ταινίας-μέσα-στην-ταινία, όμως, δεν μένει ικανοποιημένος: θέλει να μειώσει τη σκηνή κατά 20 δευτερόλεπτα!!! Χα! Ναι, αληθινά συναισθήματα ρε φίλε, αλλά με... μέτρο και χρονόμετρο! Και όταν προς το φινάλε της ταινίας η Φαμπιέν χαλαρώνει και λέει συγκινητικές αλήθειες στην κόρη της και λες «τι ωραία που μπορούν εντέλει αυτές οι δύο γυναίκες, να έρθουν κοντά η μία με την άλλη», ξαφνικά, σαν να τη χτυπάει ρεύμα, σκέφτεται φωναχτά: «μα γιατί δεν έπαιξα την σκηνή έτσι;»! Κανονικό ινσέπσιο: ως ηθοποιός, που – ας μην γελιόμαστε – γνωρίζει να υποκρίνεται, χτυπιέται επειδή δεν κατόρθωσε να βγάλει ένα αληθινό συναίσθημα που ένιωσε πραγματικά (;) και να το μεταφέρει μέσα σε μια ταινία!

Και μέσα σε όλο αυτό το στρατηγικά στημένο χάος η Catherine Deneuve υποδύεται ουσιαστικά τον εαυτό της! Την Catherine Fabienne Dorléac, όπως είναι το πραγματικό της όνομα! Την απόλυτη σταρ, την αναγνωρισμένη, την βραβευμένη, εκείνη που ζει για το κοινό της και όχι για τη «petite famille» της! Με τους ντιβισμούς της, την ανικανότητα να ζει μόνη της, χωρίς κάποιον να τη βοηθάει, με την ηλικία πλέον να έχει προχωρήσει, με τη... μνήμη να μην τη βοηθάει για το ποιοι από τους συνοδοιπόρους της συνεχίζουν να είναι ζωντανοί ή έχουν πεθάνει... Και είναι πολύ καλή στο ρόλο της. Όπως και οι Juliette Binoche, Ethan Hawke και όλο το καστ. Ιδιαιτέρως η Deneuve φαίνεται να το διασκεδάζει περισσότερο από όλους – η μούτα της για την... ταλαντούχα Brigitte Bardot είναι όλα τα λεφτά!

Αλλά και ο Kore-eda το διασκεδάζει. Και ναι, μέσα σε όλη αυτήν την γαλλικουριά μπορείς να αναγνωρίσεις τον αληθινό (#diplhs) δημιουργό. Όλα είναι καλώς καμωμένα. Λίγο όλη αυτή η επιμονή στη Σαρά – που προφανέστατα παραπέμπει στην Françoise Dorléac, την αδικοχαμένη αδελφή της Deneuve (που για πολλούς – και για τον υπογράφοντα – ήταν πολύ πιο ταλαντούχα) δεν βοηθάει και πολύ στην απόλαυση της ταινίας. Κι όλη αυτή η αμφισημία και το πήγαινε – έλα και το μπαλαντζάρισμα ανάμεσα στη μυθοπλασία και το «αληθινό» κι όλη αυτή η (καλοδεχούμενη από τον γράφοντα) ελαφράδα ίσως στερήσει από κάποιους θεατές αυτό που ενδεχομένως επιθυμούν: ένα πιο στιβαρό δράμα. Ναι, αλλά είναι φθινόπωρο (στην ταινία) και τα χρώματα των δέντρων και των λουλουδιών έχει αλλάξει καθώς περνάει ο φιλμικός χρόνος από την αρχή προς το φινάλε του φιλμ. Το προσέξατε; Ωραίος, ωραίος Kore-eda.

Η αλήθεια (La vérité / The Truth) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Seven Films!
Περισσότερα... »

Μια Λευκή, Λευκή Μέρα (Hvítur, hvítur dagur / A White, White Day) Poster ΠόστερΜια Λευκή, Λευκή Μέρα
του Hlynur Palmason. Με τους Ingvar E. Sigurdsson, Ida Mekkin Hlynsdottir, Hilmir Snaer Gudnason, Bjorn Ingi Hilmarsson, Elma Stefania Agustsdottir, Sara Dogg Asgeirsdottir, Haraldur Ari Stefannson.


"Πες μου ένα παραμύθι παππού"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είδα έναν άντρα να πέφτει...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1984 στην πόλη Hornafjörður (σημείωση: αν μπορείτε να τη διαβάσετε, πείτε το και σε μας) της Ισλανδίας, Hlynur Palmason. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Vinterbrødre» (Winter Brothers, 2017), η οποία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, ενώ συμμετείχε και στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς.

Μια Λευκή, Λευκή Μέρα (Hvítur, hvítur dagur / A White, White Day) Poster Πόστερ Wallpaper
Το Μια λευκή, λευκή μέρα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στην Εβδομάδα της Κριτικής. Μάλιστα, η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ingvar E. Sigurdsson τιμήθηκε ως η καλύτερη του τμήματος. Η πρεμιέρα της ταινίας στην Ελλάδα έγινε στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» το περασμένο φθινόπωρο, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η υπόθεση: Ο Ινγκιμουντούρ είναι ένας 50something πρώην αστυνομικός, που ζει σε μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη της Ισλανδίας. Πρόσφατα έχει χηρέψει: το αυτοκίνητο της δασκάλας συζύγου του γλίστρησε στο παγωμένο οδόστρωμα, στο οποίο οδηγούσε με ταχύτητα, κι έπεσε σε γκρεμό. Ο Ινγκιμουντούρ δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τη θλίψη του από αυτήν την τόσο μεγάλη απώλεια. Αποφασίζει να ανακαινίσει ένα απομονωμένο σπίτι. Εν τω μεταξύ, αναπτύσσει μια ολοένα και στενότερη σχέση με την 9χρονη εγγονή του, την Σάλκα. Και είναι αναγκασμένος (από τον νόμο) να επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, μια φορά την εβδομάδα, κάτι που καθόλου δεν του αρέσει.

Όταν η κόρη του, του δίνει ένα χαρτοκιβώτιο με πράγματα της μητέρας της, ο Ινγκιμουντούρ πέφτει πάνω σε κάποια στοιχεία, που του αφήνουν την υπόνοια πως η εκλιπούσα τον απατούσε. Καθώς ξυπνάει ο αστυνομικός μέσα του, αποφασίζει να μάθει την αλήθεια με κάθε κόστος. Οι υποψίες του εξελίσσονται σε ψύχωση, που κορυφώνεται ραγδαία, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο τον ίδιο, όσο και τους αγαπημένους ανθρώπους γύρω του. Όντως τον κεράτωνε η σύζυγός του; Με ποιον; Και πόσο η αναζήτηση του τρίτου προσώπου θα αλλάξει τη συμπεριφορά του Ινγκιμουντούρ; Μέχρι πού θα φτάσει;

Η άποψή μας: Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2017 ήμουν μέλος της κριτικής επιτροπής της FIPRESCI, και πολύ το ευχαριστήθηκα. Σε εκείνο το φεστιβάλ ανάμεσα στις διαγωνιζόμενες ταινίες που καλούμασταν να κρίνουμε, μαζί με την Πολωνή πρόεδρο, Ola Salwa και τον Γερμανό συνάδελφό Thomas Abeltshauser, ήταν και η πρώτη ταινία του Palmason, το «Winter Brothers», που κέρδισε τελικά τον Χάλκινο Αλέξανδρο καλύτερης σκηνοθεσίας από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ (άλλο η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ κι άλλο η κριτική επιτροπή των κριτικών, έτσι;). Στη συζήτηση που κάναμε εμείς για να αποφασίσουμε πού θα δώσουμε τα βραβεία μας, η πρόεδρος ήθελε να το δώσουμε στον Ισλανδό. Εγώ με τον Γερμανό ήμασταν ανένδοτοι, καθώς θεωρούσαμε καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού το ιρανικό «Υπόθεση συνείδησης». Και τελικά, νικήσαμε: η ιρανική ταινία πήρε το βραβείο της FIPRESCI!

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Μα γιατί στο πάρτι της τελετής λήξης, όπου οι δύο συνάδελφοί μου έπεσαν από τα σύννεφα όταν κατάλαβαν ότι δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου κόκα (και δεν εννοούσαν φυσικά εκείνη που συνοδεύεται με την κόλα!), κάναμε ένα πηγαδάκι και μιλήσαμε τόσο με τον Ισλανδό σκηνοθέτη αλλά και με τον ταλαντούχο Γαβριήλ Τζάφκα, που επίσης πήγε να βρει το πεπρωμένο του στη Σκανδιναβία. Νέα παιδιά, με δυνατές και ενδιαφέρουσες απόψεις, κατασταλαγμένες σε ότι αφορά το σινεμά και το τι θέλουν να πετύχουν. Αυτά που με είχαν κερδίσει στην πρώτη ταινία του Palmason, με κέρδισαν και σε τούτη την ταινία. Κατά κύριο λόγο, το εικαστικό μέρος των ταινιών του – μην ξεχνάμε πως είναι και αναγνωρισμένος ζωγράφος παρά το νεαρό της ηλικίας του.

Εδώ, ας πούμε, χρησιμοποιεί με επιτυχία (αν και παίζει λίγο με την υπομονή των πιο ανυπόμονων από τους θεατές) ένα τρικ στην αρχή (όχι στην έναρξη) της ταινίας. Αφού παρακολουθήσουμε ένα αυτοκίνητο να τρέχει σε έναν γλιστερό δρόμο με μεγάλη ταχύτητα, με συνθήκες ομίχλης ολόγυρα, να ξεφεύγει από την πορεία του και να πέφτει σε γκρεμό, ακολουθούν μερικά πολύ ενδιαφέροντα μικρά κινηματογραφικά ενσταντανέ. Ο σκηνοθέτης τοποθετεί την ακίνητη κάμερά του σε μέση απόσταση από μια απομονωμένη αγροικία και για δέκα με δεκαπέντε δευτερόλεπτα κάθε φορά, συλλαμβάνει αυτό που συμβαίνει γύρω της – όχι πολλά δηλαδή. Μια βροχή, ένα χιόνι. Ημέρα. Νύχτα. Αέρας. Περνάνε σκυλιά. Βόσκουν αγελάδες. Τέτοια. Still life και παράλληλα κινούμενα ζωγραφικά στιγμιότυπα με μια ακίνητη κάμερα!

Ωραίο! Ναι, η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Ναι, συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα όταν δεν συμβαίνει τίποτε. Γενικώς, ο σκηνοθέτης αρέσκεται να «διακόπτει» την κινηματογραφική δράση και να κάνει εικαστικά σχόλια. Το αγαπημένο του: η πτώση. Εκτός από την πτώση του αυτοκινήτου, την οποία υπαινίσσεται, έχουμε και την πτώση – κύλιση μιας μεγάλης πέτρας που ξεκινάει από έναν δρόμο, κατεβαίνει (παίρνοντας το χρόνο της, αμπώς) την πλαγιά ενός βουνού και πέφτει στα νερά της θάλασσας. Ωραία όλα αυτά. Σχόλιο πάνω στο χρόνο. Οκ.

Αυτό που – για άλλη μια φορά – δεν καταφέρνει (περισσότερο εδώ παρά στην προηγούμενη ταινία) είναι να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις των ανθρώπων που βλέπουμε στην ταινία. Πχ όλο αυτό με την εγγονή φαίνεται κουλό. Προσκολλάται ο ίδιος επάνω της; Ποια είναι η μητέρα της; Είναι εκείνη που έχει κι άλλο παιδί, μικρότερο; Άρα είναι η κόρη του πρωταγωνιστή μας. Έχει όμως μόνο μια κόρη; Κι εκείνη που του δίνει την κούτα, τι είναι; Κόρη του κι εκείνη; Να, αυτά δεν μπορώ. Τις μη ξεκάθαρες σχέσεις ανθρώπων – έτσι κι αλλιώς – πόσο μάλλον μέσα σε μια ταινία! Έλα παππού, πάρτην, γιατί έκανε εμετό και φοβάμαι μην κολλήσει την κόρη μου; Και η σχέση με τους γαμπρούς; Και το πάρτι; Και, και, και.

Καλή η αφαίρεση αλλά βρε παιδί μου, στάκα λίγο, να καταλάβουμε ποιος είναι τι και γιατί. Από εκεί και πέρα ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός μοναχικού άνδρα, που βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει. Από τη μια, έχει να αντιμετωπίσει την απώλεια. Και από την άλλη, την προδοσία. Ο μάτσο ανδρισμός του είναι απάντηση – άμυνα – αδυναμία. Δεν ξέρει να εκφραστεί. Γι' αυτό και οι σκηνές των συνεδριών με τον ψυχολόγο (ακόμα και μέσω... skype) προσπαθούν να ελαφρύνουν λίγο το βαρύ κλίμα της ταινίας. Και ο βασικός ήρωας γίνεται αντιπαθής για το κοινό στην προσπάθειά του να εξιλεωθεί.

Εντέλει, εκεί που πάει να μπαντάρει η βάρκα, έρχεται το φινάλε, ρεαλιστικό και σουρεάλ ταυτόχρονα, για να σώσει την ταινία από το να μείνει στη θύμηση ως μια ενδιαφέρουσα άσκηση – εικαστικού – ύφους. Το ταλέντο είναι εκεί, αλλά (δεν το πιστεύω πως το γράφω αυτό για μη ελληνική ταινία) λείπει το καλογραμμένο σενάριο. Την επόμενη φορά, φίλε.

Μια Λευκή, Λευκή Μέρα (Hvítur, hvítur dagur / A White, White Day) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Aga (Nanook) Poster ΠόστερAga
του Milko Lazarov. Με τους Mikhail Aprosimov, Feodosia Ivanova, Galina Tikhonova, Sergey Egorov, Afanasiy Kylaev.


Aπέραντο...λευκό
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κάτι πολύ παραπάνω από φόρος τιμής στο «Νανούκ του βορρά»

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 28 Αυγούστου του 1967 στη Σόφια, Βούλγαρος σκηνοθέτης Milko Lazarov. Η πρώτη του ταινία είχε τίτλο «Αποξένωση» (Otchuzhdenie, 2013) και σε αυτήν πρωταγωνιστούσε ο Χρήστος Στέργιογλου ως πενηντάρης Έλληνας που περνάει τα σύνορα με τη Βουλγαρία με το αμάξι του με σκοπό να αγοράσει ένα παιδί. Η συγκεκριμένη ταινία δεν προβλήθηκε εμπορικά στη χώρα μας, παρά μόνο στο φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» εκείνης της χρονιάς.

Aga (Nanook) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Ága έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στη Berlinale του 2018, όπου και συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού. Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε μπόλικα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων εκείνα της Λουμπλιάνας, του Σαράγιεβο και της Βαγιαδολίδ. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Βουλγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Γιακουτία. Μία από τις δημοκρατίες της σημερινής Ρωσίας. Βρίσκεται στην ανατολική Σιβηρία, η έκτασή της είναι σχεδόν ίση με την Ινδία και το 40% των εδαφών της μπαίνουν μέσα στον Αρκτικό Κύκλο. Είναι η περιοχή του βορείου ημισφαιρίου όπου έχει καταγραφεί η χαμηλότερη θερμοκρασία ever: -72.2 βαθμοί Κελσίου! Κι είναι μία από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο! Σε αυτές τις αφιλόξενες συνθήκες ζουν ο Νανούκ και η Σέντνα. Δύο γεροντάκια, απομονωμένα, μέσα στο γιουρτ τους (είδος σκηνής), με μόνη τους παρέα έναν σκύλο, που τραβάει το έλκηθρο όποτε χρειαστεί. Ο πολιτισμός βρίσκεται πάρα πολλά χιλιόμετρα μακριά. Ο μόνος τους σύνδεσμος με τον έξω κόσμο είναι ο Τσένα. Ο Τσένα ανά διαστήματα τους προμηθεύει με ξύλα, με καύσιμα και τους μεταφέρει νέα από την κόρη τους, την Άγκα, η οποία αποφάσισε να εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής τους και να πάει να δουλέψει σε μια πόλη και συγκεκριμένα, σε ένα ανθρακωρυχείο. Κάτι για το οποίο ο Νανούκ δεν την έχει συγχωρέσει...

Τα πράγματα για το ζευγάρι γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα. Ο Νανούκ δυσκολεύεται να βρει ψάρια και ταράνδους, βασικές πηγές τροφής και ένδυσης/ υπόδησης, τα (λίγα) ζώα της τοπικής πανίδας πεθαίνουν από ανεξήγητους θανάτους, ο πάγος λιώνει νωρίτερα από κάθε χρόνο και τον ουρανό διασχίζουν περισσότερα αεροπλάνα από ποτέ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η Σέντνα αρχίζει να ξεχνάει κι ένα μαύρο σημάδι στο κορμί της μόνο κακά μαντάτα προμηνύει. Οπότε ο Νανούκ δεν μπορεί παρά να της εκπληρώσει την (τελευταία;) επιθυμία της: πρέπει να πάει στην πόλη, να βρει την Άγκα και να τη συγχωρέσει...

Η άποψή μας: Τούτη είναι από εκείνες τις ταινίες, που σε κερδίζει «άμα τη εμφανίσει». Και – σύμπτωση; - παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες (αλλά και πάρα πολλές διαφορές) με μια άλλη εξαιρετική ταινία, που είδαμε κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν στη χώρα μας. Φυσικά, μιλάω για την ταινία «Το αβγό». Και οι δύο ταινίες συναρπάζουν με όσα γίνονται σε επίπεδο εικόνας. Οι διευθυντές φωτογραφίας τους πετυχαίνουν θριάμβους! Τόσο ο Aymerick Pilarski στην ταινία «Το αβγό» όσο και ο Kaloyan Bozhilov στην ταινία «Ága» πιάνουν απίστευτα υψηλές επιδόσεις. Και οι δύο κατορθώνουν να συλλάβουν το παράδοξο: μέσα στην αχανή απεραντοσύνη μιας «απαλλαγμένης» εν πολλοίς από ανθρώπους φύσης, ο Άνθρωπος να στέκει περήφανος και απόλυτα ταιριαγμένος και ταιριαστός μέσα σε αυτή και μάλιστα κάτω από αδιανόητα αντίξοες συνθήκες.

Ο Pilarski σαγηνεύει όταν καλείται να λειτουργήσει σε συνθήκες σχεδόν απουσίας φωτός: με τα φώτα ενός αμαξιού, με τα φώτα ενός κεριού, με τα φώτα από τις λάμπες στα προστατευτικά κράνη. Ο Bozhilov θέλγει στην αποτύπωση του λευκού. Χιονισμένο, πάλλευκο τοπίο κι ένας ορίζοντας που ακουμπάει στη γη. Το να φωτογραφίζεις το λευκό και να βγάζεις τέτοια ποίηση είναι πραγματικά κάτι το απίστευτο! Στις σκηνές όπου το λευκό του χιονιού διαχωρίζεται από μια αμυδρή γραμμή σε σχέση με το λευκό του ορίζοντα, ε, θέλει τεράστιους κοχόνες για να πετύχεις κάτι τέτοιο, να είναι άρτιο, συναρπαστικό και να σε πλημμυρίζει συναισθήματα την ίδια στιγμή! Και ο άνθρωπος; Μια μικρή, σκούρα κουκκίδα, εκεί στο βάθος. Θριαμβευτής, ναι, αλλά και ταπεινός προσκυνητής της φύσης. Μιας φύσης που αλλάζει. Με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και η παραμικρή αλλαγή σε τέτοια κλειστά συστήματα προκαλεί τεράστιες αλλαγές και μεταβολές.

Κι εκεί που ο Κινέζος σκηνοθέτης στο «Αβγό» πρόκρινε ένα πιο αισιόδοξο μήνυμα, γυναικείας χειραφέτησης και δυναμισμού (εξάλλου, το μέλλον είναι γυναίκα) ο Βούλγαρος συνάδελφός του κάνει μια ελεγεία για έναν κόσμο που χάνεται... Ο Lazarov σαφέστατα κάνει μια ταινία μυθοπλασίας, αλλά χρησιμοποιεί και μπόλικα ντοκιμαντερίστικα στοιχεία για να πετύχει αυτό που θέλει. Η καθημερινότητα του απομονωμένου ζευγαριού, οι λεπτομέρειες, η βιοπάλη: είναι η αλήθεια αυτό. Το ζευγάρι δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Δεν παίζουν: ζουν. Κι εμείς έχουμε την ευτυχία να τους παρακολουθούμε. Η σκηνή όπου ο αέρας λυσσομανά και το γιουρτ κινδυνεύει να ξηλωθεί εισάγει και στοιχεία θρίλερ στην ταινία.

Εντάξει, θα μου πείτε, τα μηνύματα της ταινίας είναι προφανή. Ενώ είναι απαιτητός πλέον ένας πιο οικολογικός τρόπος ζωής, η παγκόσμια εξουσία αδιαφορεί, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις ενοχές που το σύστημα του επιβάλλει – κάνει ό,τι μπορεί αλλά είναι λίγο, καθώς ο καπιταλισμός (ναι, πάλι αυτός!) έχει άλλα σχέδια – κι ελάχιστοι άνθρωποι που ζούνε σε αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον τους βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Οι άνθρωποι πάνε στις πόλεις για να βρουν δουλειά οπουδήποτε. Και μερικοί δουλεύουν σε ανθρακωρυχεία. Οι σκηνές στο ανθρακωρυχείο σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό: τόσο από το δέος που σου προκαλεί το τοπίο όσο και από τη θλίψη. Τη θλίψη που νιώθεις όταν βλέπεις κάποιον τραυματία να πονάει και να ψυχορραγεί! Στη Γιακουτία υπάρχουν μερικά από τα πιο πλούσια κοιτάσματα διαμαντιών του κόσμου. Και... diamonds are forever, έτσι δεν είναι; Χμ...

Τούτη λοιπόν είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα, ποιητικότατη ταινία. Μπορεί αυτά που λέει (με ελάχιστους διαλόγους, αλλά τόσο «φωναχτά») να είναι προφανή, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητα. Υπέροχη ταινία να τη βλέπει κανείς και να τη θαυμάζει, που στο φινάλε σε κερδίζει και με τη συγκίνηση που αβίαστα προκαλεί. Όταν ο Νανούκ συναντά την Άγκα ξανά... Να τη δείτε.

Aga (Nanook) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την New Star!
Περισσότερα... »

Το Λουλούδι της Ευτυχίας (Little Joe) PosterΤο Λουλούδι της Ευτυχίας
της Jessica Hausner. Με τους Emily Beecham, Ben Whishaw, Kerry Fox, Kit Connor, David Wilmot, Phénix Brossard, Sebastian Hülk, Lindsay Duncan.


The Invasion of the Boredom Snatchers
του gaRis (@takisgaris)

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με ένα μεγάλο αριθμό φεστιβαλικών ταινιών στην πορεία τους προς τις σκοτεινές αίθουσες; Απλά το λες ποιοτική, σύγχρονη, σφιχτοδεμένη τηλεοπτική παραγωγή. Αυτό είναι το ένα το κρατούμενο. Το έτερο, έτι σημαντικότερο, οι βραβευτικές δάφνες που υπόσχονται περγαμηνές ποιότητας, σηκώνουν τον πήχη ψηλά για να σαβουρντιστεί μετά η φάση ανώμαλα στα μάτια του απαιτητικού θεατού. Και τον αποκαλώ έτσι διότι σε τουτονί το genre (“φεστιβαλική”) θα αποτανθεί ο μυημένος, ο ψαγμένος, ο κουλτουριάρης ναούμ. Εκεί αρχίζει το μπερδεγουέη λοιπόν. Ο τζίφος, η πίκρα και ο κοπετός για το εισιτήριο και κυριότερα για το χαμένο χρόνο που ποτές μα ποτές δεν (θα πρέπει να) περισσεύει σε κανένα.

Το Λουλούδι της Ευτυχίας (Little Joe) Quad Poster
Έρχεται λοιπόν η αυστριακιά Jessica Hausner, με το βιογραφικό του παλαιότερου φεστιβαλικού αγαπημένου Lourdes (2009). Γυναικεία ματιά, δεδομένη η έφεση (βλ. Haneke) της σχολής δαύτης στην κλινική, αποστειρωμένη εικόνα, με τα έντονα χρώματα στο παγερό σκηνικό και τις ρομποτικές ερμηνείες να παραπέμπουν σε πρώιμο Λάνθιμο μέχρι και το Midwich Cuckoos (Village of the Damned, 1960). Κιουμπρίζουσα (The Shining τύπου) αισθητική και ακατάσχετο build up χωρίς το παραμικρό ικανό payoff ώστε να πείσει για τις φιλόδοξες θεωρητικές του αναζητήσεις. Ο Little Joe είναι η ιστοριούλα του εργαστηριακά αναπτυγμένου crimson flower που παίρνει όνομα από το γιόκα (Kit Connor) της χωρισμένης βιολόγου μανούλας Άλις (Emily Beecham, φαντάσου την ως μια λιγότερο εσφιγμένη εκδοχή της Claire Foy) που το βελτίωσε εργαστηριακά. Το λέλουδο αυτό έχει την ιδιότητα να ψεκάζει ευτυχία στον ανθρώπινο εγκέφαλο ενώ ταυτόχρονα, επειδή η Άλις του στέρησε την αναπαραγωγική δυνατότητα, αναγκάζει τους μυριστές του να το προστατεύουν με κάθε τίμημα από την εξαφάνιση.

Σε μια καταφανή, πλαδαρή και αδέξια (η ενοχλητική μουσική, ο Θεός-να-την-κάνει-καμπούκι τυραννά το μυαλό ασταμάτητα) πρόσμιξη Invasion of the Body Snatchers με Black Mirror, η Hausner θα προτείνει μια ψυχιατρική (ναι, με καναπέδες και τα όλα της) εκδοχή απελευθέρωσης της ηρωίδας από το μητρικό ένστικτο, πασπαλισμένη με αδιέξοδα εργασιομανούς και αδέξιου ερωτισμού (κρίμας ο συμπαθής BenWhishaw να καμώνεται τον ψιλοβίλλαιν, υποψήφιο εραστή της Άλις). Ιδέες υπάρχουν, κλίμα δυστοπικό, όμως η κλισεδούρα μαστίζει κάθε σκηνή ως την ερασιτεχνική κατάληξη του Little Joe. Η δε υποτονική Beecham, βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες, λέει. Αν δεν το διάβασες πουθενά, ουδεμία περίπτωση να το πιστέψεις. Κι όμως υπήρχαν ζητήματα και προεκτάσεις άξια ενδιαφέροντος στη σεναριακή αφετηρία που εξαερώθηκαν ένεκα της αμηχανίας της δημιουργού ως προς το να πάρει ρίσκα και να το σπρώξει το καραβάκι προς μια συγκεκριμένη ρότα.

Θες να σατυρίσεις την εμμονή της ψυχοφαρμακωμένης κενωνίας μας με την ευεξία; Δώστου ένα σπιν κατά Little Shop of Horrors μεριά. Θες ένα ευγενές, κεκαλυμμένο homage στο Ζόμπιζ genre; Δώσε μια-δυο πειστικές σκηνές τρόμου κι όχι δαύτο το νερόβραστο PG φιλμάκι που η όλη του αισθητική τσαχπινιά πάει περίπατο αγκαζέ με την προβλεψιμότητα των στοκ χαρακτήρων. Little Joe, δε φταις εσύ. Η μαμά σου φταίει για όλα.

Το Λουλούδι της Ευτυχίας (Little Joe) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »

Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ (Richard Jewell) PosterΗ Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ
του Clint Eastwood. Με τους Sam Rockwell, Kathy Bates, Jon Hamm, Olivia Wilde, Paul Walter Hauser.


Εθνική Αδικία
του zerVo (@moviesltd)

Δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τα δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 27 Ιουλίου του 1996, το γλαφυρό αυτό περιστατικό, αλλά πάντοτε το μνημονεύω όταν κανείς αναφέρεται σε αυτά, καλή ώρα ο Μπλόντη με την καινούργια του δημιουργία Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ. Γίνεται το μπουμ λοιπόν και η κρατική (aka δημόσια) τηλεόραση διακόπτει το πρόγραμμα της για να μεταδώσει έκτακτο δελτίο. "- Παρεμβαίνουμε στην κανονική ροή μας, για να συνδεθούμε απευθείας με τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, όπου ο απεσταλμένος μας, από την καρδιά των γεγονότων, μας έχει μια δυσάρεστη είδηση. Χάρη:" Και ο (γνωστός για την δυναμική όσο και καλοσυνάτη χροιά της φωνής του, καλά νάναι) Χάρης, από μακριά απαντά: "- Με ένα τρομερό παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα, από τον Ντόνοβαν Μπέιλι, με χρόνο 9.84, ολοκληρώθηκε το αποψινό καλαντάρι του στίβου..." "- Μα Χάρη, τι ρεκόρ μας λες? Πες μας για την βόμβα!" "- Βόμβα? Ποια βόμβα..?"

Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ (Richard Jewell) Quad Poster
Ατλάντα Ιούλιος 96. Με πλήρη μεγαλοπρέπεια έχουν ξεκινήσει οι 26οι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης εποχής στην πρωτεύουσα της Τζόρτζια. Προκειμένου να διατηρήσουν το επίπεδο προστασίας του κοινού υψηλό, οι διοργανωτές, έχουν προσλάβει έκτακτο προσωπικό από σεκιούριτυ, έχοντας τους δώσει την εντολή να επιτηρούν τους τόπους διεξαγωγής αθλητικών αναμετρήσεων και περιφερειακών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, αναφέροντας το παραμικρό ύποπτο στοιχείο που θα έπεφτε στην αντίληψη τους. Ανάμεσα στους περιφερόμενους ασφαλίτες, βρίσκεται και ο 34χρονος Ρίτσαρντ Τζούελ, ένας ανεπάγγελτος αγαθός γίγαντας, που το όνειρο του ήταν πάντοτε να ντυθεί την στολή του αστυνομικού, ο υπερβάλλοντας ζήλος που επεδείκνυε όποτε του δινόταν η ευκαιρία να λειτουργήσει ως όργανο ασφαλείας, με συνέπεια την απόλυση του, του έκοβε μονίμως τα φτερά.

Κατά την διάρκεια βραδινής συναυλίας στο Ολυμπιακό Πάρκο, ο ευτραφής Ρίτσαρντ, πρώτος, θα εντοπίσει έναν παρατημένο σάκο, γεγονός που συνδυασμένο με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα για την ύπαρξη βόμβας στην περιοχή, θα σημάνει συναγερμό στις αρχές που άμεσα θα σπεύσουν να απομακρύνουν το πλήθος. Ατυχώς για όλους, η εκκένωση του χώρου δεν θα ολοκληρωθεί πριν την έκρηξη του αυτοσχέδιου μηχανισμού, με αποτέλεσμα αμέτρητους τραυματίες και μια γυναίκα νεκρή από τα θραύσματα. Η κίνηση σωτηρίας του υπεύθυνου άντρα, άμεσα θα τον αναδείξει στον ήρωα της ημέρας, καθώς χάρη στην ευσυνειδησία του αποφεύχθηκαν τα πολύ χειρότερα. Τιμές που για τον φουκαρά Τζούελ, δεν θα κρατήσουν για περισσότερο από ένα 24ωρο, αφού το FBI στην έρευνα του, θα τον θεωρήσει ως τον υπ αριθμόν ένα υπαίτιο της τρομοκρατικής επίθεσης!

Ανατροπή 180 μοιρών το λοιπόν, Back to back. Από εκεί που ο υπέρβαρος, μοναχικός και όχι ιδιαίτερα εξωστρεφής, καθαρόαιμος Γιάνκης πατριώτης, που έστω και σε ηλικία παντρειάς προτιμά να διαμένει με την μαμά του, ακολουθούσε έναν βίο ήρεμο και νηνεμικό, μονομιάς τα πάντα άλλαξαν χάρη στην διορατική του εμμονή να αντιλαμβάνεται ως απειλή, το παραμικρό που θα του καθόταν άσχημα στο μάτι. Και πριν απολαύσει τους, έστω και θορυβώδεις, καρπούς αυτής του της επιτυχίας, νά σου οι Ομοσπονδιακοί να τον σέρνουν από την μια ακρόαση στην άλλη εξέταση, θέτοντας του χιλιάδες ερωτήσεις και αναστατώνοντας την υπερήφανη ως τα χθες καθημερινότητα του. Αθώος ή ένοχος? Στο παιχνίδι αυτό δε, δεν θα αργήσει να μπει και η κοινή γνώμη, παρακινούμενη από τα στοχευμένα και χωρίς αποδείξεις άρθρα των τοπικών εφημερίδων. Μάλλον ένοχος...

Τι έχουμε λοιπόν από την μια μεριά? Έναν τύπο κλασικό αμερικάνο, μαμάκια και νομοταγή, που έχει κάνει κάδρο στο σαλόνι του σπιτιού του, την μουτσούνα του με την φορεσιά του μπάτσου. Ο ιδεώδης ρεπουμπλικάνος δηλαδή, ο πατριώτης, σημαιάκιας, νοικοκοίρης που νιώθεις πως ποτέ του δεν θα πειράξει ούτε μυρμήγκι με την συμπεριφορά του. Όμως... Δουλειά των διωκτικών αρχών είναι μελετούν την εν γένει συμπεριφορά των εμπλεκομένων σε κάθε υπόθεση και κάπου ο Ρίτσαρντ δεν μας τα λέει καλά. Ως διαρκώς απολυόμενος, ένεκα ανάρμοστων (ας πούμε) συμπεριφορών, αλλά και συλλέκτης οπλικών συστημάτων και περιφερειακών μάχης (έστω και σε πλαστικές ρέπλικες) δεν θα αργήσει να μπει στο στόχαστρο των κουστουμάκηδων, που θα τον περάσουν από κόσκινο, διαλύοντας του, εκείνο που ίδιος είχε διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού: Την ηθική του υπόσταση και αξιοπρέπεια!

Φυσικά και είναι βασισμένη σε πραγματικά δεδομένα και αυτή η νέα δημιουργία του τεράστιου Clint, που στην ουσία έρχεται να ορίσει ένα άτυπο θεματικό δίπτυχο με την μαρκίζα της Ειρωνικής Εθνικής Αδικίας, αντάμα με το εξίσου εξαιρετικό Sully, μιας επίσης αληθινής υπόθεσης, όπου πάλι οδήγησε έναν κατά τεκμήριο ήρωα, ενώπιον της δικαιοσύνης. Κοινωνικός ξανά ο καυτηριασμός στην ματιά του Eastwood που επικεντρώνεται σε δύο από τις πιο παραδοσιακές δυνάμεις της διαστρωμάτωσης του τόπου του. Τον Νόμο, βασικά δηλαδή το χέρι που θα οδηγήσει τον (ενδεχόμενο) κακοποιό σε αυτόν και τον Τύπο. Παθογένειες παγκόσμιες δηλαδή, αφού αμφότερες οι εξουσίες έχουν ξεπεράσει πολλές φορές τα όρια της κατάχρησης των κανόνων λειτουργίας τους. Και που η καθεμιά τους εδώ προσωποποιείται σε μορφές υπαρκτές και ιδιαίτερα ζωτικές για την εξέλιξη, ανατροπή και τελική κατάληξη της Jewell Case.

Από την μια μεριά ο πράκτορας Σόου (ενοχλητικός ως μπατσική εικόνα ο Jon Hamm, άρα μάλλον πέτυχε τον ερμηνευτικό του σκοπό) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να προσπαθεί διαρκώς να παγιδεύσει τον κακόμοιρο Ρίτσαρντ, βάσει του πρωτοκόλλου της υπηρεσίας του, που ορίζει ως βασικό ύποπτο, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, εκείνον που...μυρίστηκε πρώτος την συμφορά. Ανήθικη σε σημείο προσβολής η στάση του, στήνει μονίμως δόκανα στον εχθρό, με το σκεπτικό πως δεν μπορεί, όλο και σε κάποιο θα την πατήσει ο ψεύτης. Να τον σαπίσεις θέλεις τον κανάγια, όχι διότι στηρίζεις απόλυτα την μη ενοχή του Τζούελ, αλλά επειδή αντιλαμβάνεσαι πως ο ίδιος ελεεινός θα είναι, σε κάθε περίπτωση που αναλαμβάνει, καταπατώντας κάθε έννοια τεκμηρίου αθωότητας. Και φυσικά το παιχνίδι δεν το παίζει μόνος του...

Στην ράχη του έχει το απόλυτο διεκπεραιωτικό όργανό, τα μίντια, που εδώ προσωποποιούνται στην μόστρα της μοιραία γκόμενας ρεπόρτερ Κάθι Σκραγκς (πραγματική η περσόνα της) που λειτουργώντας ως κοινή, αποσπά την μοιραία πληροφορία από τον σούπερ κοπ. Ιδανικό το κάστινγκ της ουάου Olivia Wilde, την τοποθετεί στον ρόλο της δημοσιογράφου που δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο, ανάβοντας κάπως και σπίθες αντίδρασης στην κάμερα του Clint, που τον κατηγορούν για μισογυνισμό. Έτυχε, είναι η γνώμη μου, το εργαλείο να είναι γυναίκα. Σιγά να μην κόλωνε ο τρανός δημιουργός, να πει τα ίδια αν επρόκειτο για άντρα στο ίδιο πόστο. Ακόμη χειρότερα θα τα έχωνε, συνεπώς η ένταση κλείνει εδώ, χωρίς καμία απολύτως συνέχεια σε μια υπόνοια ανύπαρκτη. Αν κάτι δεν κάθεται και πολύ καλά στο δικό μου μάτι, είναι η ευκολία που ο επιθεωρητής εκμυστηρεύεται στην γνωστών αντιλήψεων και δράσεων εφημεριδού, τις εκτιμήσεις του μπιρό, για την συμμετοχή του Τζούελ στο έγκλημα.

Εντεταλμένος στο να προσφέρει στο κοινό του, όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά την υπόθεση που συγκλόνισε την κοινωνία της Ατλάντα, ο Eastwood, ακολουθεί πιστά τον κανόνα της σωστής δόμησης των βασικών πρωταγωνιστικών του προσωπικοτήτων. Επιλέγει γι αυτόν τον σκοπό έναν ηθοποιό κοψιάς εικόνας και ομοίωσης με τον (αντι)ήρωα του, τον Paul Walter Houser, δίνοντας του την καθοδήγηση να παίξει φοβισμένα, σχεδόν τρομαγμένα τον θηριώδη Τζούελ, βγάζοντας συνάμα όμως από την θωριά του και το αστυνομικό δαιμόνιο που τον κατατρέχει. Ατυχώς για τον ρολίστα, που είναι πολύ καλός, δεν μπορώ να βρω και πολλούς ρόλους που θα του ταιριάξουν στο μέλλον. Για την στήριξη του, ο σκηνοθέτης, τοποθετεί εκατέρωθεν του, δύο υποκριτικούς γίγαντες. Από την μία τον αγαπημένο μου Sam Rockwell, για να αποδώσει τον άτσαλο και τσαπατσούλη, μα εντέλει δυναμικό και επίμονο συνήγορο υπεράσπισης και από την άλλη την συγκλονιστική ξανά Cathy Bates, ώστε να ερμηνεύσει με την γνώριμη πειθώ της την μητέρα του κατηγορούμενου. Το διάγγελμα της ως μάνα που το παιδί της κυνηγιέται αναίτια και άδικα - μια ταινία μικρού μήκους από μόνο του το σπαραχτικό πλάνο - ορίζει σημαία δημοκρατικού λόγου του πολίτη. Ανταμοιβή της Misery, μια ακόμη Οσκαρική, πανάξια, nod υποστήριξης.

Σε γενικές γραμμές ο Eastwood ακόμη και στα γεράματα, δεν δείχνει να επιδιώκει να εγκαταλείψει την διπρόσωπη γραφίδα, που τον ωθεί στο να σχολιάσει με τον πιο επιθετικό τρόπο, τα κακώς κείμενα της τόσο λατρεμένης του πατρίδας. Φυσικά και το καλογραμμένο θέμα, έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και δεν στενεύεται μόνο στα όρια της Υπερδύναμης, καθώς τα ίδια φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί, ακόμη και σε μεγαλύτερο βαθμό, σε όποια γωνιά της γης. Η παρουσίαση του Clint, εννοείται πως παίρνει φανατικά θέση, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, αν και δεν είναι ουσιαστικά αυτός ο στόχος της. Πιότερο εκείνο που επιθυμεί να προβάλλει - ξανά - είναι το ανήθικο πνεύμα που επικρατεί στις τάξεις της "χώρας των ελεύθερων και του τόπου των ηρώων". Κι αυτό το πετυχαίνει άψογα, μέσα από μια εξιστόρηση που τοποθετεί τον θεατή στην μέση ακριβώς του μελετημένου θρίλερ, ανεβάζοντας τους παλμούς σταδιακά και προσεχτικά μέχρι την τελική εκτόνωση και λύτρωση. 89 χρονώ, λέει, ε? Κι ακόμη αναζητώ, την έστω και μια φορά, που να με απογοήτευσε.

Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ (Richard Jewell) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 2020Oscars 2020 Noms: The JOKE(R) is on You

Αγάπη μη μου αγχώνεσαι, όσκαρ είναι - θα περάσουν κι αυτά. Σάμπως τι νομίζεις ότι κατάλαβα αυτά τα 30+ χρόνια που σα - παιδί - κουτό - όλα - τα - κοιτώ; (την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό; Όχι ντε – τα οσκαρολάγνα τα φιλμς εννοάω). Το σημαντικό είναι να το χαίρεσαι. Γιατί θα σηκωθεί και θα την κάνει μονάχο του. Ανεπιστρεπτί. Η στιγμή που περνά και χάνεται – χάνεται. Το αγαλματάκι που ποτέ δεν πιάνεται - πιάνεται. Ρίξε μια βλεψιά σε όσους είδαν τα τρένα να περνούν χωρίς να σταματήσουν στον ίδιο (τους) το σταθμό. Όχι δηλαδή, κάτσε και μέτρα: Greg P. Russell 16, Thomas Newman 15, Rick Kline 11, Diane Warren 11, Anna Behlmer 10, Daniel Suddick 10, Frank A. Montaño 9, Wylie Stateman 9, Paul Thomas Anderson 8 (γκουχ, γκουχ...), James Newton Howard 8, Kathleen Kennedy 8, Bradley Cooper 8... (ποιός ήρθε;)

Στάκαμαν! Ο Μπράντλης είναι εκ των παραγωγών του Joker! Το φαινόμενο των $1,06Β σε εισπράξεις παγκοσμίως, οδηγεί την κούρσα των υποψηφιοτήτων με μια 11άδα πρωτοφανή για R (ακατάλληλη για ανηλίκους) και κομικάδικης προέλευσης παραγωγή. Να βάζει από κάτω μια τριάδα οσκαρούχων μεγιστοτιτανοτεραστίων ευνοουμένων του Hollywood και της παγκόσμιας χολυγουντιανής αυτοκρατορίας – τα τρία 10άρια: Scorsese (The Irishman) – Tarantino (Once Upon a Time in Hollywood) – Mendes (1917). Ποιος - ποιος - ποιος; O Phillips του Hangover! Πως λέμε ο Φαρέλης του Dumb & Dumber; Θυμάσαι μνήμη ασθενεστάτη, πως επιcineβη το περσινό Green Book; Να δίνει δηλαδή ο μαθητής το κώνειο στον δάσκαλο στο ίδιο του το γήπεδο. Διότι, παρότι ο όψιμος, ελεγειακός Marty ενταφιάζει τη μαφιόζικη σάγκα του με πλήρη επισημότητα παρέα με το φιλαράκι Bobby, είναι ο Todd o Φίλιππας που ανασταίνει τους κακόφημους 70s δρόμους με μπροστάρη τον Φοίνικα που σκοτώνει στο πανί τον μέντορα Ταξιτζή DeNiro. Η πλήρως αρχαιοελληνική τραγική ειρωνεία. Ο Γοακίν χρυσό άγαλμα και το οργισμένο είδωλο εκτός πεντάδος.

Oscar Awards 2020

Από δω και μπρος (θα ντυθώ γαμβρός) ο Academy voter που γουλάρει σινεμά Σκορσέιζι θα διχαστεί ανάμεσα σε Joker και Irishman. Κι αν είναι σνόουφλέικ ντέμοκρατ θα το γυρίσει σε Parasite (6). Κι αν είναι από ελίτ μεσοαστίλα συνοικία θα προτιμήσει το αντικαθρέπτισμα υποψηφιοτήτων (6) του ζεύγους Baumbach - Gerwig (πρωτοφανής αρμονία). Όταν πάλι γουσταρήσει θέαμα και παλιό - καλό αστεριλίκι έχει το τριδυμάκι 1917 - Once Upon - Ford vs Ferrari (4 noms, τρούπωσε στην 9η θέση όπως στόχα περιγράψει ταχτές.) Ξωφυλλαρούχα το Jojo Rabbit (6) νικήτρια του TIFF, που δύναται να κλέψει ένα σεναριάκι - ωσ τα κεί). Και κάπου αρχίζεις να παραπονεύεσαι. Πούναι οι γυναίκες στη σκηνοθεσία; Οκ, αλλά 4/5 ντοκιμαντέρ είναι (συν)σκηνοθετημένα από το ωραίο φύλο. Και γιατί μόνο λευκοί στις ερμηνείες πλην Cynthia Erivo (Harriet); Μα πως γίνεται στις 20/34 φορές που έχει ιστορικά προταθεί μαύρη ερμηνεύτρια να είναι σε ρόλο σκλάβας / υπηρέτριας /θύματος κακοποίησης; Όλα γίνονται φίλη μου καλή. Του σπανού τα γένια πάλε, όχι.

Τραγικό που το Apollo 11 είναι εκτός docu, με βορειομακεδονίτικο (πως;) Honeyland να κάνει πρωτόγνωρο διπλό ποδαρικό κι ως best international film. Τραγικό είναι πως ένα αξιοζήλευτο σκορ μαντεψιών το γείωσα στο μπανάλ 75% από τη συνήθη διαστροφή να συμπεριλάβω τα μικρομηκάδικα ΧΩΡΙΣ να τάχω δει (θα τους ξηγηθώ όμως εγώ οσονούπω). Τραγικό είναι επίσης που έχουμε το Netflix να οδηγεί την οσκαρική πομπή με 24 υποψηφιότητες και να διαβάζω παντού ότι τα μεγάλα στούντιος ανθίστανται σθεναρά (λέει) κι ότι ο αγώνας δεν κρίθηκε ακόμη. Μα σκέψου λιγουλάκι καρντάσιε. Όταν πλέον και ουσιαστικά σε μια 2ετία μόλις μέσα η πλειονότης των νομινέισονς λανσάρεται πρωτίστως μέσω στρήμιν, οποίο το μέλλον των σινεμάδων ναούμ;

Ακολουθούν οι υποψηφιότητες ανά κατηγορία (24). Θα σε κρατήσω σε αναμονή για νασου ψιθυρίσω τους τελικούς νικητές λίγο πριν την 92η Απονομή, πάντα στο www.moviesltd.gr. Για μένα, είτε το Irishman είτε το Joker κερδίσει είναι ένα - και - το - αυτό. Το 1 - 2 στα καλύτερα της περσινής μου λίστας το έχουν ήδη επιτύχει. Όσο για τους μη πιστεύσαντες (ειδικά σταδώτα βορειοαμερικανικά εδάφη), τους έχω ένα μήνυμα: The Joke(r) is on you now.  https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/2020

gaRis
Περισσότερα... »

Bad Boys For Life - Trailer / Τρέιλερ PosterΜαζί στην αδρεναλίνη. Μαζί και στον θάνατο! 25 χρόνια μετά την πρώτη ταινία και 17 χρόνια μετά τη δεύτερη, ο Mike Lowery και ο Marcus Burnett επιστρέφουν για μία ακόμα φορά στην ταινία Bad Boys For Life. Το μυστικό της επιτυχίας είναι φυσικά η ενέργεια και η χημεία ανάμεσα στους δύο ήρωες. Η ταινία παρακολουθεί το δίδυμο που έχει πια μεγαλώσει και εξελιχθεί. Ο Mike παραμένει παθιασμένος με το κυνήγι των κακών και ο Marcus σκέφτεται να συνταξιοδοτηθεί. Τη σκηνοθεσία της απρόβλεπτης και απολαυστικής περιπέτειας αναλαμβάνουν οι ταλαντούχοι Adil El Arbi, Bilall Fallah (Black, Gangsta, Snowfall). Πάνω που ο ντετέκτιβ Marcus αρχίζει να αποσύρεται από την ενεργό δράση και να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια του, εμφανίζεται μία θανάσιμη απειλή στη ζωή του συναδέλφου του Mike. Ο Marcus πρέπει να βοηθήσει, άλλωστε, ο Mike είναι κι αυτός οικογένεια. Η άκρως επικίνδυνη καινούρια αποστολή είναι υπόθεση και των δύο.

Bad Boys For Life - Trailer / Τρέιλερ Movie

Το αχτύπητο δίδυμο των Will Smith (Men in Black) και Martin Lawrence (Martin) επιστρέφει στους αγαπημένους ρόλους των ντετέκτιβ Mike Lowery και Marcus Burnett με μία καταιγιστική περιπέτεια που ανανεώνει τη δημοφιλή σειρά των Κακών Παιδιών της αστυνομίας του Μαϊάμι. Στη νέα γεμάτη δράση ταινία εμφανίζονται γνωστοί και καινούριοι αξέχαστοι χαρακτήρες που υποδύονται οι Vanessa Hudgens, Alexander Ludwig, Charles Melton, Paola Nunez, Kate Del Castillo, Nicky Jam και Joe Pantoliano.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »