Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ (Midway) Poster ΠόστερΗ Ναυμαχία του Μίντγουεϊ
του Roland Emmerich. Με τους Ed Skrein, Patrick Wilson, Luke Evans, Woody Harrelson, Dennis Quaid, Mandy Moore, Aaron Eckhart, Nick Jonas, Darren Criss, Tadanobu Asano, Geoffrey Blake.


«Meet me... Midway»!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ναυμαχία που άλλαξε τον ρου του πολέμου

Αυτή είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 10 Νοεμβρίου του 1955 στη Στουτγάρδη Γερμανός σκηνοθέτης. Οι πρώτες τέσσερις ταινίες του ήταν low budget φιλμ, που δεν προβλήθηκαν ποτέ στη χώρα μας εμπορικά, στους κινηματογράφους. Από το «Παγκόσμιος στρατιώτης» (Universal Soldier, 1992) μέχρι και τούτη, την τελευταία του ως τώρα ταινία, τις έχουμε δει όλες στην Ελλάδα! Εκτός από μία: το «Stonewall» (2015). Μεταξύ των υπερπαραγωγών που έχει σκηνοθετήσει συναντούμε τις ταινίες: «Ημέρα ανεξαρτησίας» (Independence Day, 1996) και το σίκουέλ του «Ημέρα ανεξαρτησίας: Νέα απειλή» (Independence Day: Resurgence, 2016), «Γκοτζίλα» (Godzilla, 1998), «Ο πατριώτης» (The Patriot, 2000) και «Μετά την επόμενη μέρα» (The Day After Tomorrow, 2004), που μάλλον είναι και η καλύτερη της φιλμογραφίας του. Μεταξύ των προσεχών του σχεδίων είναι να κάνει ριμέικ μιας από τις πρώτες του ταινίες, του «Stargate»!!!

Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ (Midway) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η ναυμαχία του Μίντγουεϊ γίνεται βασικό θέμα μιας αμερικάνικης κινηματογραφικής ταινίας. Η πρώτη ήταν το 1976, σε σκηνοθεσία Jack Smight με μια πλειάδα πρωταγωνιστών μεταξύ των οποίων συναντάμε τα ονόματα των Charlton Heston, Henry Fonda, James Coburn, Glenn Ford, Hal Holbrook, Toshiro Mifune, Robert Mitchum, Cliff Robertson, Robert Wagner και Robert Webber. Η ταινία του Emmerich κόστισε 100 εκατομμύρια δολάρια και οι εισπράξεις της στο παγκόσμιο box office αγγίζουν τα 114 εκατομμύρια δολάρια ως τώρα...

Η υπόθεση: Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνονταν... παγκοσμίως, οι ΗΠΑ επέλεγαν την τακτική της ουδετερότητας. Η χώρα μόλις είχε αρχίσει να ορθοποδεί μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '30 και τίποτα δεν παρέπεμπε σε υπερδύναμη. Οι ηγέτες της δεν ήθελαν να εμπλακούν με κάτι που θα κόστιζε σε χρήμα και σε ανθρώπινο δυναμικό. Όταν όμως οι Ιάπωνες – που καθησύχαζαν τους Αμερικάνους, ότι δεν είχαν επιθετικές βλέψεις απέναντί τους – βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, «ξύπνησαν» τον κοιμισμένο γίγαντα. Οι Αμερικάνοι, πληγωμένοι και με στραπατσαρισμένο ηθικό, αντέδρασαν και μπήκαν βιαίως στον πόλεμο. Ο ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς ορίζεται αρχιστράτηγος στην επικράτεια του Ειρηνικού Ωκεανού μετά τα γεγονότα στο Περλ Χάρμπορ κι αυτό αλλάζει τα δεδομένα.

Ο Έντουιν Λέιτον είναι βοηθός διοικητή στο αμερικάνικο ναυτικό. Η δουλειά του είναι διερμηνέας απόρρητων πληροφοριών για στρατιωτική στρατηγική. Δουλεύει σε στενή συνεργασία με το ναύαρχο Νίμιτς και με μια ομάδα λαμπρών αποκωδικοποιητών. Με τις πληροφορίες που κατορθώνει να συλλέξει η ομάδα του, πιστεύει πως οι Ιάπωνες ετοιμάζουν κάτι πολύ μεγάλο στο Μίντγουεϊ. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν πείθονται. Εκτός από τον Νίμιτς. Το που θα γείρει πλέον η πλάστιγγα του πολέμου επαφίεται στον πατριωτισμό και τις ικανότητες μιας ομάδας αεροπόρων τοποθετημένων σε ελάχιστα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα...

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως κάποιους σκηνοθέτες τους υποτιμούμε εμείς οι κριτικοί. Εσκεμμένα. Ηθελημένα. Καθότι οτιδήποτε εμπορικό δεν μπορεί να είναι και καλό. Είμαστε μυστήρια ράτσα, μην την ψάχνεις. Μόλις δούμε ταινία να κόβει εισιτήρια βγάζουμε φλύκταινες. Αν από την άλλη κανά πουλέν μας του καλλιτεχνικού κάνει γκελ στον πολύ τον κοσμάκη, παίρνουμε αποστάσεις. Γενικώς «με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω». Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να χρησιμοποιούμε τον κόσμο κατά το δοκούν. Πάνε και βλέπουν μαζικά ταινία που δεν μας αρέσει; «Δεν υπάρχει κινηματογραφική παιδεία κυρία μου». Πάνε και βλέπουν ταινία μαζικά ταινία που μας αρέσει; «Έχει αισθητήριο ο κόσμος και ξέρει να ξεχωρίζει το καλό το πράμα». Τέτοια. Πάντως, τους πετυχημένους του Χόλιγουντ, που δεν φλερτάρουν με το καλλιτεχνικό, τους έχουμε λίγο του πεταματού.

Όπως τούτον εδώ τον Γερμαναρά. «Roland Emmerich» και «καλή ταινία» δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση (ε, εκτός από αυτήν, μουάχαχαχαχαχαχα). Νόμος! Εννοείται ότι βοηθάει πολύ και ο ίδιος στην πλειοψηφία των ταινιών που αναλαμβάνει. Που ως επί τω πλείστον είναι ταινίες γεμάτες εφέ, υπερθεαματικές τσιχλόφουσκες για τα μάτια, που βάζουν το μυαλό του θεατή σε θέση pause. Θέαμα για το θέαμα ρε παιδί μου! Αλλά το... δηλητήριό του, καλά το σταλάζει: εξωγήινοι κάνουν σκόνη και θρύψαλα τον Λευκό Οίκο στην «Ημέρα ανεξαρτησίας». Στο «Λευκός Οίκος: Η πτώση» και πάλι η προεδρική κατοικία των ΗΠΑ γίνεται σμπαράλια. Μια εμμονή να διαλυθεί ο Λευκός Οίκος την έχει ο δικός μας! Κυρίως, όμως, η πιο πολιτική του δήλωση είναι εκείνη που κάνει στο φινάλε του «Μετά την επόμενη μέρα» όπου Αμερικάνοι πολίτες περνάνε από τα σύνορα στο Μεξικό, για να γλυτώσουν από την παγωνιά - λόγω της κλιματικής αλλαγής - της πατρίδας τους! Άτσα! Αμ πως.

Το παλεύει πάντως, να τα λέμε κι αυτά. Και σε τούτη την ταινία πιάνει μεγάλη επίδοση. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Γιατί να μας πιάνουν κομπλεξισμοί; Εντάξει, έναν υπερ-ηρωισμό, τον διαθέτει η ταινία. Αν και κρατάει πισινές ο Emmerich. Δείτε πχ τι συμβαίνει με τον νεαρό που δεν θέλει να παλέψει και πείθεται με τα χίλια ζόρια από τον πρωταγωνιστή μας να το κάνει. Ναι, τέτοια. Επίσης, δεν είναι λίγο να κάνει και την τόσο γλυκιά κινηματογραφόφιλη σφήνα του. Ναι, ο John Ford κλήθηκε από τον Έντουιν Λέιτον να πάει στο Μίντγουεϊ και να κινηματογραφήσει σκηνές από τη ναυμαχία! Είναι αληθινό γεγονός αυτό! Και ο Emmerich το κινηματογραφεί με τον δέοντα σεβασμό. Εννοείται ότι συναισθηματικά το σενάριό του είναι παλιομοδίτικα προκάτ. Οι μόνες γυναικείες παρουσίες στην ταινία είναι υποδειγματικές σύζυγοι: η μία του πρωτοπαλίκαρου που λέγαμε, του Ντικ Μπεστ (τον υποδύεται ο ανερχόμενος Ed Skrein) και η άλλη του πωρωμένου να μην επαναληφθεί η αμέλεια του Περλ Χάρμπορ, Έντουιν Λέιτον (τον υποδύεται ο σταθερά καλός Patrick Wilson).

Από εκεί και πέρα, η ταινία ξετυλίγεται σε «επεισόδια». Κάποια μάλιστα από τα subplots εμ δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ταινία, εμ δεν οδηγούν και πουθενά – φαίνεται μόνον πως τρώνε χρόνο. Πχ, η όλη φάση με τον σμηναγό Ντούλιντλ (τον υποδύεται ο Aaron Eckhart), που με το σμήνος του βομβάρδισαν το Τόκιο και έπεσαν στην Κίνα για να τραβήξουν εκεί τη δική τους περιπέτεια, λίγα προσφέρει στην οικονομία της ταινίας, ξεχειλίζοντάς την κατάτι. Αλλά όσο οι διαλογικές σκηνές είναι λίγο πονεμένη ιστορία – απαραίτητες όμως, καθώς πέρα όλων των άλλων, o Emmerich στοχεύει εδώ στην όσο το δυνατόν πιστότερη καταγραφή των συμβάντων – τόσο οι σκηνές μάχης είναι εντυπωσιακότατες!

Πλάκα – πλάκα, η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ δεν παραλείπεται ή ξεπετιέται για χάρη της βασικής ναυμαχίας. Καταγράφεται με τρόπο συναρπαστικό! Είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να βιώσει ο θεατής σε αυτό που λέμε τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης! Εκρήξεις, αερομαχίες, βόμβες, άνθρωποι σε κίνδυνο, χαμός! Άψογα σκηνοθετημένες οι σκηνές μάχης, δεν χορταίνεις να τις βλέπεις. Κι εκείνες οι σκηνές των κάθετων εφορμήσεων των αεροπλάνων! Γουάου! Το τελικό αποτέλεσμα είναι τίμιο: η ταινία προσφέρει αυτό που ο θεατής περιμένει να δει από αυτήν. Μπόλικο θέαμα σε συνδυασμό με ένα ευκολοχώνευτο μάθημα ιστορίας, για όσους δεν διαβάζουν. Μπόλικες συγκινήσεις, ηρωισμός, σεβασμός στον αντίπαλο. Εγώ μια φορά μια χαρά πέρασα.

Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ (Midway) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Star Wars: Skywalker Η Άνοδος (Star Wars: The Rise of Skywalker) PosterStar Wars: Skywalker Η Άνοδος
του J.J. Abrams. Με τους Carrie Fisher, Mark Hamill, Adam Driver, Daisy Ridley, John Boyega, Oscar Isaac, Anthony Daniels, Naomi Ackie, Domhnall Gleeson, Richard E. Grant, Lupita Nyong’o, Keri Russell, Joonas Suotamo, Kelly Marie Tran, Ian McDiarmid, Billy Dee Williams.


This Is The End (?)
του zerVo (@moviesltd)

Έχουν διαβεί 42 ολόκληρα χρόνια από την μαγική εκείνη ημέρα που ο George Lucas έθεσε τις βάσεις της δημιουργίας ενός εναλλακτικού, πέραν πάσης φαντασίας κόσμου, που όχι απλά θα συνέτριβε κάθε σχετικό εισπρακτικό ρεκόρ προκαλώντας φρενίτιδα στα γκισέ, αλλά θα όριζε και τον πανύψηλο πήχη, της έννοιας του κορυφαίου sci fi adventure. Μπόι που μόνον ο ίδιος επέτυχε να υπερκεράσει, ελάχιστο καιρό κατοπινά με την συμπλήρωση της πρώτης και βασικής τριλογίας των Star Wars, που κατά μια πανέξυπνη κίνηση είχε φροντίσει να εκκινήσει από το τέταρτο επεισόδιο. Στοιχείο εμπορικό που έδωσε την ώθηση στο στούντιο, εκεί κάπου στο μιλένιουμ, να επαναφέρει τον μύθο στο εκράν, με ακόμη ένα πιασάρικο στην συνείδηση του διψασμένου για Πόλεμο τον Άστρων λαού, τρίπτυχο, εννοείται ούτε με την ίδια έμπνευση, ούτε καν με εφάμιλλο γκελ στα box office. Με την αλλαγή στην ιδιοκτησία του τίτλου, η φαγάνα Disney, σιγά μην άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη και κάπως έτσι εκκίνησε ένα ολοκαίνουργο πακέτο κάτω από την ίδια μαρκίζα, με μια ανανεωμένη τριάδα ταινιών, αλλά και μια σειρά από σπιν οφς, που άρεσαν κατά κάποιο τρόπο στον κοσμάκη. Ξεχειλώνοντας όπως είναι πολύ φυσικό όμως, ακόμη κι αν ο ίδιος ο George είχε εξαγγείλει την συνολική εννιάδα, την απαράμιλλη δυναμική του θρύλου, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει νεαρότερα κοινά, καθώς οι περισσότεροι θεατές εκείνης της παλιολιθικής πρώτης φοράς, τώρα είναι τουλάχιστον παππούδες. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο σφύριγμα της λήξης ενός τρίτου τριπλούν, που σύμφωνα με τα λεγόμενα κλείνει οριστικά την αυλαία. Καλά...

Star Wars: Skywalker Η Άνοδος (Star Wars: The Rise of Skywalker) Quad Poster
Το μυστηριώδες μήνυμα που θα οδηγήσει τον μπερδεμένων συναισθημάτων Κάιλο Ρεν, στον μακρινό πλανήτη Έξεγκολ, θα τον φέρει μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς θα αντιληφθεί πως ο ανήθικων μεθόδων Αυτοκράτορας Πάλπατιν δεν είναι νεκρός όπως άπαντες πιστεύουν. Αλλά έχει επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός και αποφασισμένος να βάλει τέρμα στις διαθέσεις του επαναστατικού Πρώτου Τάγματος. Καταφέρνοντας να τον πάρει με το μέρος του, ο πειθήνιος έμπερορ, θα τον πείσει να εντοπίσει και να αφανίσει την μοναδική εναπομείνασα Τζεντάι, την Ρέι, που εκπαιδεύεται κάτω από τις πιο δυναμικές συνθήκες από την στρατηγό Λέια Οργκάνα. Οι σκοτεινές και πάνοπλες δυνάμεις του Σιθ, δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι στον πόλεμο που μαίνεται. κανείς όμως από τους μαχητές υπέρ της Δύναμης δεν δείχνει διατεθειμένος να εγκαταλείψει την μάχη.

Ωραία λοιπόν. Για τους δισεκατομμύρια φανατικούς οπαδούς του σάγκα, δεν νομίζω να απαιτείται και κάτι περισσότερο από την δεκάσειρη σύνοψη, άλλωστε οτιδήποτε και να ειπωθεί περισσότερο δεν θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει το παραμικρό από την δίψα τους για να παρακολουθήσουν το πολυαναμενόμενο Episode 9. Που ως αυτόνομο μέλος του σύμπαντος, έρχεται σαν επακόλουθο μιας απίστευτα μελετημένης διμερούς έξαψης του τίτλου, που εκκίνησε με το Force Awakens, το οποίο όπως προτάσσει και ο τίτλος του ξύπνησε τους πάντες, ανοίγοντας τους τα μάτια για να ματαδούν τις ατέρμονες δυνατότητες της σπουδαίας μαρκίζας και συνεχίστηκε με την κορύφωση του The Last Jedi, που με την σειρά του εκτόξευσε στα ουράνια, ως έμπνευση και εκτέλεση, το τελικό αποτέλεσμα.

Μήπως όμως ανέβασε και τον πήχη, με την εξέλιξη του, τόσο ψηλά, ώστε ο συνήθως πιο εντυπωσιακός για την οποιαδήποτε φιλμική τριλογία, επίλογος, να μην αγγίζει σαν μέγεθος την αντίστοιχα πανύψηλη προσδοκία όλων μας? Διότι η αίσθηση που μου άφησε το αναγεννησιακό επαναξεκίνημα του A New Hope από τα χεράκια του JJ, ακολουθούμενο από το αριστοτεχνικά δομημένο τσάπτερ του Rian Johnson, ήταν πως ο σκοπός του στούντιο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να ανακυκλώσει το βασικό θέμα, μέσα από εκμοντερνισμένες πάνω στο απολύτως επιτυχές πατρόν ιδέες, προκαλώντας έτσι τον ενθουσιασμό των ηλικιωμένων νοσταλγών του παλαιού, συνάμα με το ταυτόχρονο ζωντάνεμα της καινούργιας πελατείας. Εχμ, ναι, μόνο που στο Ep IX θα έπρεπε να κάνουμε και ελάχιστα βηματάκια προς τα μπρος, έτσι για να δείξουμε καινοτόμοι. Ανταυτού, η η ανάσταση οριστικά και αμετάκλητα πεθαμένων στο πολύ μακρινό χθες, μόνο ως τέτοια δεν γίνεται να εκληφθεί από κανέναν. Πλέον των σούπερ φανς, να εξηγούμαστε.

Μάζας που από το προμόσιον κιόλας, σε τρέιλερ, αφίσες, διαρροές, αντιλήφθηκε πως ο Πάλπατιν θα μεταλλασσόταν σε νέο Λάζαρο, στοιχείο που μάλλον έδειχνε ανατρεπτικό, άρα και υπερβολικά ενθαρρυντικό για όσα θα συνεχίσουν να παίζουν στο εκράν. Όταν άνοιξε η αυλαία όμως, το πιάτο ήταν εντέλει τόσο νόστιμο, όσο για ένα χρονάκι τώρα κοντά, διαλαλούσε η διανομή? Ή μήπως τελικά έμοιαζε με ξαναζεσταμένη νερόσουπα, φτιαγμένη με κυβάκι έτοιμου ζωμού, παρμένου από ένα ολόχρυσο κουτάκι συσκευασίας Knorr και με τον πρωταγωνιστικό φιδέ, πεταμένο στο κατσαρόλι έτσι για τριάντα δευτερόλεπτα, ίσαμε να μουλιάσει? Η τοποθέτηση του Αυτοκράτορα από το πουθενά, πέραν της διαφήμισης, στο όλο σκηνικό, κάτι τέτοιο μου δείχνει, απότομη στροφή προς τα πίσω, με έναν τρόπο όχι και τόσο επαγγελματικό, τύποις χειραγωγικό. Οκ, με εκείνον στο πανί να κινεί τα νήματα ως κακίστρος, τα δύο τα νεούδια πρωταγωνιστάκια, θα ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα μάλωναν, θα μόνοιαζαν και θα ύψωναν τα φωτόσπαθα τους, επιζητώντας την απόλυτη δύναμη, προς διατήρηση της συμπαντικής ειρήνης.

Η αίσθηση που μου αφήνει ετούτος εδώ ο επίλογος, οριστικός ή όχι δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού είναι πανεύκολο καθώς φαίνεται να ρισαικλάρουμε μια από τα ίδια για να στηθεί ακόμη μια νέα τρόικα, από το 13 μέχρι το 15 part, έτσι για να έχουμε να περιμένουμε κι άλλα, είναι πως με όλες τις περιπέτειες που γνώρισε η παραγωγή, μετά το άδειασμα της καρέκλας του ντιρέκτορα, πως ο Abrams δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη. Την εκ του ασφαλούς διαδρομή, που έτσι κι αλλιώς από μόνη της, είναι οκ, ακόμη και για τον πλέον απαιτητικό. Αναβίωση της αιώνιας κόντρας του Κακού με το Καλό, τράβηγμα των εντάσεων μέχρι τα άκρα για οξυνθεί το adventure συναίσθημα, φόρτωση της εικόνας με συγκινησιακούς καταλύτες, κατά βάση φέροντες την μορφή της Carrie Fisher και φυσικά ένα επικό πολεμικό ημίωρο λίγο πριν την εκπνοή, που θα ανακατώσει τα κύματα πριν επέλθει η νηνεμία του τελευταίου αντίο. Μια χαρά δηλαδή, μέλι και γάλα παντού. Το καινούργιο βρε φίλε που είναι όμως? Στον Πάλπατιν? Τέσσερις νοματαίοι πάνω από το σκριπτ δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ένα σενάριο, που η ύπαρξη του Ρεν θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, η Ρέι θα όριζε την πανάξια μόντα του Τζεντάι και τα κολλητάρια της δεν θα λειτουργούσαν, έτσι, μόνο για την γαρνιτούρα?

Εκτός της δικής μου γκρίνιας...

Το The Rise Of Skywalker, εννοείται πως διαθέτει τα συστατικά εκείνα που και ενθουσιασμό μπορούν να κτίσουν, σε όλους όσους λατρεύουν τον πολεμαστρικό κόσμο του Lucas και να χορτάσουν τους οφθαλμούς, με τα ατελείωτα ειδικά εφέ και τις γαργαντουικές CGI σεκάνς δράσης, σε έναν γαλαξία far far away. Με όλα εκείνα τα παρακλάδια, Solo και τα συναφή που έχει σκαρφιστεί η επιθυμούσα να βγάλει κι από την μύγα ξύγκι εκμετάλλευση της μπράντας του μπάρμπα Walt, μάλλον το πράγμα δεν οδηγείται πουθενά περισσότερο, όμως, από την κόπωση και την τελική εξάντληση. Ένα διάλειμμα των διεργασιών εκτιμώ είναι η πιο συνετή λύση. Για καμιά εικοσαριά χρόνια και μετά βλέπουμε. Και σιγά εμείς οι γεράκοι, μην ζούμε για να το δούμε. Πολύ που θα νοιάξει να μου πεις τους Abrams του αύριο. Λες και τους είναι κόπος να μας αναστήσουν κι εμάς, σαν ολογράμματα, στις καρέκλες της αιθούσης...

Star Wars: Skywalker Η Άνοδος (Star Wars: The Rise of Skywalker) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Το εγχειρίδιο του κακού (The Field Guide to Evil) Poster ΠόστερΤο εγχειρίδιο του κακού
των Severin Fiala & Veronika Franz, Can Evrenol, Agnieszka Smoczynska, Calvin Reeder, Γιάννη Βεσλεμέ, Ashim Ahluwalia, Katrin Gebbe, Peter Strickland. Με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Marlene Hauser, Andrzej Konopka, Károly Hajduk.


Οχτώ παραμύθια σκοτεινής λαογραφίας
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«The evil that men do lives on and on»

Οι οχτώ επιμέρους μικρού μήκους ταινίες, που δομούν τελικά τη μεγάλου μήκους, είναι (με τη σειρά εμφάνισής τους) οι εξής: «Die Trud» των Severin Fiala & Veronika Franz (Αυστρία), «Haunted by Al Karisi, the Childbirth Djinn» του Can Evrenol (Τουρκία), «The Kindler and the Virgin» της Agnieszka Smoczynska (Πολωνία), «The Melon Heads» του Calvin Reeder (ΗΠΑ), «Τι συνέβη στον Πανάγα τον Παγάνα;» του Γιάννη Βεσλεμέ (Ελλάδα), «Palace of Horrors» του Ashim Ahluwalia (Ινδία), «A Nocturnal Breath» της Katrin Gebbe (Γερμανία) και «The Cobblers' Lot» του Peter Strickland (Ουγγαρία).

Το εγχειρίδιο του κακού (The Field Guide to Evil) Poster Πόστερ Wallpaper
Η υπόθεση ειδικά για το ελληνικό κομμάτι, όπου αφηγητής είναι ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, έχει ως εξής: Σε ένα απροσδιόριστο γεωγραφικά ελληνικό νησί, σε ένα εναλλακτικό 1984, κατά τη διάρκεια του χειμωνιάτικου παγανιστικού καρναβαλιού, ο Πανάγας και η συμμορία του, γελοίες ενσαρκώσεις του κακού, πέφτουν πάνω σε έναν πραγματικό φτωχοδιάβολο, σε ένα πλάσμα απ’ την Κάτω Μεριά, έναν Καλικάντζαρο. Κρυμμένος ανάμεσα στους μασκαράδες για πλάσμα ανθρώπινο θέλει να περάσει. Ο Πανάγας και το πιστό του τσιράκι, ο Πλακούντας, έχουν άλλα σχέδια για το μέλλον του πλάσματος. Ίσως απλά βλέπουν τα Χριστούγεννα με τον δικό τους τρόπο.

Η υπόθεση: Μια μεγάλου μήκους ταινία ανθολογίας, φτιαγμένη από οχτώ επιμέρους ιστορίες. Είναι γνωστοί ως μύθοι, λαϊκές παραδόσεις και παραμύθια. Φτιαγμένες για να δώσουν λογική στους πιο σκοτεινούς φόβους της ανθρωπότητας, αυτές οι ιστορίες έθεσαν τα θεμέλια για αυτό που πλέον αναγνωρίζουμε ως ταινίες τρόμου.

Η άποψή μας: Ωραία και έξυπνη η ιδέα πίσω από την κατασκευή τούτης της ταινίας αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Ποιος είναι ο (προφανής) λόγος; Η ανομοιογένεια. Υπάρχουν επεισόδια, που είναι εξαιρετικά και υπάρχουν και άλλα, που απλώς δεν βλέπονται! Η ταινία ξεκινάει με σπουδαίο τρόπο. Η αυστριακή συνεισφορά με τίτλο «Die Trud» από το δίδυμο των γυναικών σκηνοθετών που έδωσε το αναγνωρισμένο από την κριτική «Καληνύχτα μαμά» (Ich seh ich seh, 2014) δίνει στην ταινία μια τρομερή ώθηση. Στα 15 λεπτά που κρατάει η ιστορία τους, οι δύο κυρίες βάζουν περισσότερες ιδέες, φρεσκάδα, ομορφιά και... τρόμο απ' ότι όλη η υπόλοιπη ταινία μαζί – σχεδόν. Σκεπτόμενος retrospectivily γιατί συνέβη αυτό, κατέληξα πως η βασική αιτία είναι ο πανταχού παρόν ερωτισμός! Ο τρόμος στην ιστορία τους βγαίνει από τον φαύλο κύκλο «ερωτική επιθυμία – καταπίεση – αμαρτία – εξέγερση» και πάλι από την αρχή.

Για να καταλάβετε, οι δημιουργοί βγάζουν ερωτισμό όχι μόνο σε σκηνές όπου οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες επιδίδονται σε νατουραλιστικά κινηματογραφημένες αισθησιακές περιπτύξεις, αλλά και σε άλλες, εντελώς (φαινομενικά) άσχετες, όπως εκείνη στην οποία η βασική νεαρή πρωταγωνίστρια προσπαθεί να σβήσει τη δίψα της (#diplhs) ρουφώντας γάλα κατευθείαν από το μαστό της γίδας που αρμέγει! Έξυπνη χρήση του ήχου, η φύση ως επιπλέον πρωταγωνιστής κι ένα φινάλε που δίνει μια αίσθηση «closure» στην όλη διαδικασία, δεν μπορεί παρά να σε αφήσει ικανοποιημένο. Από εκεί και πέρα, όλες οι υπόλοιπες ιστορίες φαίνεται σαν να έχουν πάρει την κατηφόρα!

Τουλάχιστον η ταινία του Βεσλεμέ διαθέτει κάτι που δεν διαθέτει καμία από τις υπόλοιπες ιστορίες: χιούμορ! Και εικαστικά το παλεύει και είναι ο μόνος που στην ιστορία του διαθέτει αφηγητή (τον Boy!) και κάνει και την έξυπνη ντρίμπλα να... αθωώσει το εξ ορισμού «κακό» (τον καλικάντζαρο, από τις φλέβες του οποίου τρέχει... κρασί, δηλαδή, γουάου!) ενοχοποιώντας the evil that men do! Μόνο που η παγανιστική αποθέωση εντέλει μένει λειψή και ανολοκλήρωτη. Και ο τίτλος της ταινίας του λειτουργεί καλύτερα θεωρώ στο ελληνικό κοινό παρά στο εξωτερικό. Anyway, τίμια η προσπάθειά του και έχει θέση στην εν λόγω ανθολογία. Το τούρκικο φιλμάκι είναι... για τα πανηγύρια! Εκείνο που δεν άντεξα καθόλου ήταν το... αμερικάνικο! Λες και το σκηνοθέτησε απόφοιτος σχολής κινηματογράφου με καθόλου εμπειρία: πρόχειρο, προφανές, με κακές ερμηνείες και ανύπαρκτο τρόμο: είναι από τις περιπτώσεις όπου ο σκηνοθέτης μπερδεύεται και νομίζει πως η σιχασιά είναι τρόμος. Αμ δε. Το ινδικό έχει το ενδιαφέρον ότι παρουσιάζεται ως ντοκιμαντέρ και είναι και ασπρόμαυρο, αλλά κι αυτό δείχνει ανολοκλήρωτο.

Με τα πολλά φτάνουμε στην τελευταία ιστορία, που σώζει κάπως τα προσχήματα – και την τιμή της ταινίας! Ο Strickland, με πατέρα Βρετανό και μητέρα Ελληνίδα, έχει καλή σχέση με τα Βαλκάνια. Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το υπέροχο «Η εκδίκηση της Καταλίν Βάργκα» (Katalin Varga, 2009) τη γύρισε στη Ρουμανία, μέσα σε 16 ημέρες, με χρήματα που προέκυψαν από μία κληρονομιά! Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Berberian Sound Studio» (2012), βασικό ρόλο κρατάει η Τόνια Σωτηροπούλου! Και σε τούτη την ταινία εκπροσωπεί την Ουγγαρία (εντάξει βρε, δεν βρίσκεται στα Βαλκάνια, αλλά μην αφήσουμε τώρα αυτήν τη μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία)! Μάλιστα, επί πολλά χρόνια ο Strickland έζησε στη Βουδαπέστη! Η δική του ιστορία χρησιμοποιεί τη λογική των ταινιών του βωβού κινηματογράφου – με τις κραυγές, πάντως, να ακούγονται – αλλά χωρίς καθόλου διάλογο. Δυο παπουτζήδες, που αγαπούν την πριγκίπισσα και που στην προσπάθειά τους να την κατακτήσουν, υποκύπτουν σε διαφορετικά «θανάσιμα» αμαρτήματα. Μμμ, δεν είναι καθόλου κακή η ιστορία του. Και πάλι, υπάρχει ερωτισμός εδώ, που «νοστιμεύει» τα πράγματα. Αλλά και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές και γενικά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης δεν αντιμετώπισε την ταινία ως αστείο αλλά ως πρόκληση...

Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν οι φίλοι των ταινιών τρόμου σε αυτό το παράξενο φρούτο. Εμένα μου άρεσαν οι τρεις από τις συνολικά οχτώ ιστορίες. Το... σκορ για εσάς μπορεί να είναι καλύτερο. Το σίγουρο είναι πως αυτή δεν είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Είναι μια ταινία για πολύ συγκεκριμένο κοινό. Που ενδεχομένως να το απολαύσει. Και να περάσει καλύτερα από εμένα...

Το εγχειρίδιο του κακού (The Field Guide to Evil) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Ζίζοτεκ Poster ΠόστερΖίζοτεκ
του Βαρδή Μαρινάκη. Με τους Αύγουστο Λάμπρου-Νεγρεπόντη, Δημήτρη Ξανθόπουλο, Πηνελόπη Τσιλίκα, Νίκο Γεωργάκη.


«Κετοζίζ»: το Ζίζοτεκ ανάποδα...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μια συγκινητική ιστορία για τη λαχτάρα για οικογένεια και οικειότητα»; Χμ...

Αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου της ταινίας: «Ο Βαρδής Μαρινάκης, έχοντας ως βάση την Αθήνα, εργάζεται σε ελληνικές και ξένες παραγωγές. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το «Μαύρο λιβάδι» (2009), βραβεύτηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και το Seville European Film Festival, μεταξύ άλλων, ενώ περιγράφτηκε από το περιοδικό «Variety» ως «…αναμφισβήτητα γοητευτική και φτιαγμένη με τρυφερότητα». Ο Βαρδής εργάζεται και στον χώρο της διαφήμισης, όπου το 2017 σκηνοθέτησε το «Από την αρχή», μια online σειρά μυθοπλασίας που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στις Κάννες. Είναι επίσης δημιουργός γνωστών διαφημιστικών spot που έχουν γίνει σημεία αναφοράς στην Ποπ κουλτούρα της χώρας». Σημείωση: Χρυσός Λέοντας στις Κάννες; Μάλλον λάθος, αλλά κρατάω και μια πισινή, μπας και τα βραβεία είναι διαφορετικά για τα διαφημιστικά σποτ και τις διαφημιστές τηλεταινίες. Διαφορετικά ή μιλάμε για Χρυσό Λέοντα στη Βενετία ή για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες...

Ζίζοτεκ Poster Πόστερ Wallpaper
Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Ζίζοτεκ την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, στο τμήμα «East of the West». Στο Κάρλοβι Βάρι είχε προβληθεί και η πρώτη ταινία του Μαρινάκη, αφού όμως είχε προβληθεί πρώτα σε άλλα φεστιβάλ. Τούτη η ταινία ήταν η μία από τις ελληνικές, που έλαβαν μέρος στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Πώς μπορεί η τυχαία συνάντηση ενός εγκαταλελειμμένου εννιάχρονου αγοριού και ενός ιδιότροπου μεσήλικα που επικοινωνεί με νοήματα, να τους χαρίσει αυτό που τους λείπει περισσότερο; Ο μικρός Ιάσονας προσπαθεί μάταια να φροντίσει την καταθλιπτική του μητέρα όταν μια μέρα εκείνη αποφασίζει να τον εγκαταλείψει σε ένα πανηγύρι στη Βόρεια Ελλάδα. Ο φοβισμένος μικρός βρίσκει καταφύγιο σε μια καλύβα στο δάσος, όπου ζει ο μοναχικός Μηνάς, ο οποίος κρύβει τα δικά του σκοτεινά μυστικά, όπως το «Ζίζοτεκ», και μαζί θα ζήσουν το δικό τους παραμύθι.

Η άποψή μας: Αν «το πιο εύκολο πράγμα είναι η ευτυχία» τότε «το πιο δύσκολο πράγμα είναι να γυριστεί μια ελληνική ταινία με καλογραμμένο σενάριο». Αφορισμός στον αφορισμό και διπλή συνεπαγωγή. Βέβαια, ο αφορισμός περί ευτυχίας, που ακούγεται στην ταινία, υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα να ισχύει – αφήστε απ' έξω εμάς τους καταθλιπτικούς, που τα βλέπουμε όλα μαύρα. Αλλά ο δεύτερος, ο κόντρα αφορισμός, ισχύει 100%. Στην ταινία του – σαφέστατα ταλαντούχου – Βαρδή Μαρινάκη, υπάρχει κι ένα πρόβλημα ακόμα: δεν αποφασίζει (ή έτσι φαίνεται στον θεατή) πόσο ρεαλιστικό θέλει το παραμύθι του ή πόσο παραμυθένιο θέλει τον ρεαλισμό του. Γιατί, αν ήθελε πιο ρεαλιστικό το παραμύθι του, θα έπρεπε να μας δώσει μια κάποια εξήγηση: για την κατάθλιψη (ώπα!) της μητέρας του Ιάσονα, για την απόφασή της να τον... παρατήσει στο πανηγύρι (από τη ζωή βγαλμένα) και για το – πανέμορφο να το βλέπεις αλλά εντελώς «μυθικό» – φινάλε.

Από την άλλη, αν ήθελε πιο παραμυθένιο τον ρεαλισμό του, θα απέφευγε (γνώμη μου) στοιχεία όπως: το subplot με τους μετανάστες που μεταφέρει λαθραία ο Μηνάς, την (ονειρική;) σκηνή με την Εύα να γαμιέται (ή μήπως... δουλεύει σε μπουρδέλο, το οποίο επισκέπτεται όλως τυχαίως ο Μηνάς;) ή το όλο σκηνικό με τη γιαγιά του Ιάσονα. Σενάριο λοιπόν. Γιατί από στήσιμο σκηνών, η ταινία (και ο σκηνοθέτης της) παίρνουν άριστα. Πόσο απλή και όμορφη είναι η σκηνή με τον Ιάσονα και τη μητέρα του να παίζουν μπουγιέλο στην ταράτσα του σπιτιού τους; Πόσο... διονυσιακό είναι το γλέντι και πόσο δυνατά μεταφέρεται η παγανιστική αίσθηση στον θεατή; Πόσο λειτουργικό είναι το μαραφέτι που κρατάει ο Ιάσονας και δίνει χρώμα σε νυχτερινές σκηνές; Πόσο υπέροχα (τρομερή δουλειά έχει κάνει στη διεύθυνση φωτογραφίας η Χριστίνα Μουμούρη) κινηματογραφείται το δάσος; Και το φινάλε: μπορούμε να μιλάμε γι' αυτό για ώρες! Για την ομορφιά του. Για τους συμβολισμούς του. Για τη συγκινησιακή του φόρτιση.

Ναι, αλλά, το όλον δεν συνδέεται επιτυχώς με μια συνεπή σεναριακή γραμμή. Οπότε, όλα τα θετικά στοιχεία εντέλει ενέχουν θέση πυροτεχνημάτων. Οι ερμηνείες είναι όλες άνω του μετρίου, γεγονός που πιστώνεται στον σκηνοθέτη – όχι στον σεναριογράφο. Κι αυτό επειδή οι ηθοποιοί κατάφεραν να υποστηρίξουν και να ζωντανέψουν κάτι που στα χαρτιά φαίνεται ασχημάτιστο. Λιγότερο καλά τα πάει η Πηνελόπη Τσιλίκα (έχει και τον πιο άχαρο ρόλο από τη βασική πρωταγωνιστική τριάδα), πειστικός ο πιτσιρικάς και δωρικός όσο χρειάζεται ο Δημήτρης Ξανθόπουλος. Και φτάνουμε στο δια ταύτα: τι ακριβώς είναι η ταινία; Μια σπουδή πάνω στην εγκατάλειψη; Μια ελεγεία στην ανάγκη των ανθρώπων να συνδέονται, να συνδιαλέγονται, να συνυπάρχουν; Ένας μύθος για την πάλη του ανθρώπου με τη φύση; Ή μήπως μια προσπάθεια να γυριστεί κάτι (ίσως όχι τόσο φιλόδοξο) σαν την ταινία του Spike Jonze «Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων»;

Όπως και να έχει, ο Βαρδής Μαρινάκης έχει δημιουργήσει προσδοκίες. Μεγάλες προσδοκίες. Ελπίζουμε στην τρίτη του ταινία να βρει τον τρόπο να πιάσει τη μεγάλη επίδοση που δικαιούται.

Ζίζοτεκ Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 αποκλειστικά στο Trianon Filmcenter!
Περισσότερα... »

Ευτυχία PosterΕυτυχία
του Άγγελου Φραντζή. Με τους Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Ντίνα Μιχαηλίδου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδη, Θάνο Τοκάκη, Παύλο Ορκόπουλο, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ευγενία Σαμαρά, Γιάννη Δρακόπουλο, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Αντώνη Λουδάρο, Κρατερό Κατσούλη, Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Χάρη Μαυρουδή, Λεωνίδα Κακούρη, Κατερίνα Διδασκάλου, Φοίβο Δεληβοριά.


Χωρίς αγάπη και χαρά...
του zerVo (@moviesltd)

Τον Λαμπράκη, τον συγχωρεμένο, του ΔΟΛ, μπορείς να τον ψέξεις για χίλια δυο πράγματα στον τρόπο που χειρίστηκε την ιδιότητα του ως μεγαλοεκδότης, σε σχέση με το πολιτικό σύστημα του τόπου, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του μισού αιώνα. Πράγματα γνωστά, δεν είναι της παρούσης να τα αναλύσουμε. Ως μέγας φιλόμουσος όμως, είχε βάλει έναν στόχο μέσα από τα έντυπα του, ιδίως τις εφημερίδες του, να μοιράζει στο κοινό "δώρα", πακέτο με το προϊόν του, που δεν θα ακούγονταν ή θα βλέπονταν μόνο μια φορά και μετά θα πετάγονταν στον κάλαθο.

Μια τέτοια ακριβή, εξαιρετικά ποιοτικής εγγραφής και συλλεκτική περίπτωση, μιας και δεν έχουν εκδοθεί και τίποτα αξιόλογες από την επίσημη δισκογραφία, ήταν ο κύκλος με τους δίσκους κολεξιόν των μεγάλων Ελλήνων στιχουργών, του Γκάτσου, του Παπαδόπουλου, του Ελευθερίου. Επιστρέφοντας από την προβολή της βιογραφικής ταινίας Ευτυχία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κατεβάσω την κασετίνα από την δισκοθήκη με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Παπαγιαννοπούλου. Μετά από τόσες ώρες συνεχόμενης ακρόασης, ακόμη και ο πιο αδαής γύρω από το ελληνικό πεντάγραμμο, καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Τι έχει γράψει η γυναίκα!

Ευτυχία Quad Poster
Μικροπαντρεμένη, με έναν άντρα που ποτέ της δεν αγάπησε και που την έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό φεύγοντας στην ασφάλεια της Αθήνας, η Ευτυχία, θα αφήσει πίσω της την λατρεμένη της γενέτειρα Μικρασία, που έχει τυλιχτεί στις φλόγες, έχοντας στην αγκαλιά της δυο ανήλικες θυγατέρες. Η εγκατάσταση της στην Ελλάδα, από πολύ νωρίς θα χτυπήσει μέσα της το σήμαντρο της ανατροπής, καθώς γρήγορα θα εγκαταλείψει τον βαρετό και συντηρητικό συμβίο της για να ακολουθήσει την τύχη της στα θεατρικά μπουλούκια που περιδιάβαιναν από άκρου εις άκρο την Ελλάδα.

Πνεύμα ανήσυχο και αχαλίνωτο, θα προτιμήσει να διαμείνει με την μάνα της και το ένα της παιδί, στις φτωχικές συνοικίες της πρωτεύουσας, αντί για τα λαμπερά διαμερίσματα, μαζί με το καλλιτεχνικό σαράκι που την καταέτρωγε αναζητώντας την ιδανική διέξοδο, ένα άλλο μικρόβιο θα εισβάλλει από νωρίς στην ζωής της, ο τζόγος. Ακόμη κι ένα φτηνό μεροκάματο ως περιεφερειακού ρόλου ηθοποιός στον θίασο της Κοτοπούλη, θα εξανεμιστεί μονομιάς στα παράνομα καρέ της τράπουλας, μην αφήνοντας της δεκάρα τσακιστή στην τσέπη για να φροντίσει την φαμίλια της. Η αιφνιδιαστική είσοδος στην ζωή της, του χωροφύλακα, αλλά και πολυδιαβασμένου, Γιώργη Παπαγιαννόπουλου, που θα την λατρέψει σαν θεά ως το δεύτερο στεφάνι της, δεν θα αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τις συνήθειες και τα πάθη, θα της ανοίξει όμως έναν καινούργιο δρόμο έκφρασης, όσο και βιοπορισμού, την συγγραφή στίχων, λαϊκών τραγουδιών.

Που σε ένα εύρος (ας την πούμε, αφού η ίδια προφανώς ποτέ δεν την είδε έτσι) καριέρας τριάντα ετών, ακόμη κι αν το μεγαλύτερο κομμάτι των λέξεων της πουλήθηκε από την ίδια μπιρ παρά, για δυο δεκάρες που θα της άνοιγαν ξανά την πόρτα της μπαρμπουτιέρας, με συνέπεια το όνομα της να μην αναγράφεται καν στους συντελεστές, μιλάμε για δεκάδες σπουδαίων ασμάτων που έχουν καταγραφεί με γράμματα χρυσά στο λίμπρο ντόρο της εγχώριας δισκογραφίας. Λόγια που δόθηκαν προς μελοποίηση στους πιο σημαντικούς μαέστρους της εποχής, από τον Χιώτη και τον Καλδάρα, μέχρι τον Τσιτσάνη και τον ακριβοθώρητο Χατζηδάκι. Αυτός ο τελευταίος είναι της κουλτούρας, συλλογίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα, πριν αποφασίσει χωρίς δισταγμό να ρίξει κάτω από την πόρτα του, σύμφωνα με τον θρύλο, το τσαλακωμένο χαρτί με το Είμαι αητός χωρίς φτερά, κάπου στα 1962.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις φιλμς που βασίζονται στον βίο σημαντικών προσωπικοτήτων των τεχνών του τόπου μας, αν εξαιρέσουμε ίσως τις προσπάθειες του Σμαραγδή, που έχουν αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα στο σινεφίλ κοινό. Και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχουν ταινίες που να αφορούν προσωπικότητες, τεράστιες μεν, μα όχι και τόσο ικανές (απούσης της παράδοσης, κάτι για το οποίο είμαστε όλοι φταίχτες) να συγκινήσουν τα πιο ενεργά, νεανικά κοινά, που θα τρέξουν χωρίς σκέψη στην αίθουσα, για να τις παρακολουθήσουν. Μια τέτοια είναι και η αφιερωματική αναφορά στην ζωή της Ευτυχίας, μιας γυναίκας που κυριολεκτικά διαπέρασε με την ύπαρξη της ετούτο τον κόσμο, ακριβώς όπως κέφαρε εκείνη. Και σε περιόδους μάλιστα που το δόγμα του καθωσπρεπισμού για το ωραίο, μα και υποβαθμισμένο τότες, φύλο, ίσχυε κατά απόλυτο βαθμό!

Η Ευτυχία, κουβαλώντας πάνω της την βούρλα από το Αιδίνι, ποτέ της δεν μπήκε σε κάποιο καλούπι, ούτε ακολούθησε ποτέ τις κοινωνικές νόρμες. Μια ζωντοχήρα, με δυο κουτσούβελα, εκκεντρική και νυχτόβια, δασκάλα κατ επάγγελμα, χαρτοπαίκτρα στην ουσία, με έμπιστο κολλητό στο πλευρό της έναν κραγμένο από όλο τον Βοτανικό γκέι, που μπροστά στην θωριά της ουδείς όμως τον παρενοχλούσε, απροσάρμοστη και εγωκεντρική, που εντελώς αναπάντεχα θα αποφασίσει συμβιώσει με έναν άνθρωπο που το επάγγελμα του - μπάτσος - ούτε καν ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση της. Με την στάση της δηλαδή, εκπλήσσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό...

Τις πιο σημαντικές πινελιές της διαδρομής της Παπαγιαννοπούλου, μάζεψε σε σενάριο η Κατερίνα Μπέη, ο ξεριζωμός, δηλαδή, ο χωρισμός, η νέα παντρειά, ο εθισμός στο πόκερ, οι πολλοί θάνατοι στο κοντινό της περιβάλλον. Απώλειες που αποτέλεσαν τον βατήρα να συγγράψει τα πιο σπουδαία στιχουργικά της κατορθώματα, πάνω στο πλακέ κουτί του καπνού της, συνήθειας που την χαρακτήρισε, αφού πάντοτε ανάμεσα στα δάκτυλά της είχε ένα αναμμένο τσιγάρο. Του βαρύ νταλκά. Ποια μοίρα με ζηλεύει, πιο μάτι φθονερό...

Με γέφυρα μεταξύ των κλιπς που ακολουθούν την γραμμική χρονική παρουσίαση, μια κοινωνική εκδήλωση προς τιμήν της, ηλικιωμένη πια και ελάχιστο καιρό πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, η αφήγηση χωρίζεται σε δύο ισομήκη μέρη, αυτό της νιότης και αυτό της εμπειρίας της στιχουργού. Που σε ότι αφορά στην προσωπικότητα ή τα θέλω της δεν μεταλλάσσει ούτε πόντο όσα αναφέρονται σε εκείνη, ούτε καν στα ερμηνευτικά πρόσωπα που την περιβάλλουν, που απλώς παρουσιάζονται ελαφρώς γηραιότερα. Μεταβάλλει όμως η μόστρα της ίδιας της Ευτυχίας, καθώς άλλη ηθοποιός την αποδίδει ίσαμε τα σαράντα και άλλη καθώς έχει ξεπεράσει τα εξήντα έτη ζωής.

Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του biopic που υπογράφει ο Άγγελος Φραντζής, ένα από τα πλέον ταλαντούχα δημιουργικά ονόματα στον χώρο της ελληνικής κινηματογράφίας, με σκηνοθετικό παρελθόν, το λιγότερο αξιόλογο και αξιομνημόνευτο. Δυο καλλιτέχνιδες, διαφορετικής φυσικά ηλικίας, που επιδίδονται σε ένα υποκριτικό πινγκ πονγκ τεράστιων ικανοτήτων, σε τέτοιο σημείο που να μην είναι εύκολα διακριτό από κανέναν να διαχωρίσει το ποια τον καθήλωσε με την απόδοση της στο εκράν περισσότερο. Η Κάτια Γκουλιώνη, που φιλμικά βαδίζει τόσο προσεχτικά τα τελευταία χρόνια και ορίζει την Ευτυχία από την ημέρα που είπε αντίο στα πάτρια εδάφη, μέχρι την στιγμή που απόλεσε την λατρεμένη της μητέρα, καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο σπαραγμού που είναι βέβαιο πως θα δακρύσει ακόμη και τον πιο σκληρόπετσο της πλατείας? Ή η μπαρουτοκαπνισμένη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που ζωγραφίζει την σιτεμένη κοψιά της Παπαγιαννοπούλου, την πιο γνώριμη, ίσως, μέσα από τα ντοκουμέντα της εποχής και πραγματικά σολάρει με την επιδεξιότητα της στην έκφραση, στις στιγμές που ο πόνος της έχει κατακερματίσει την ψυχή? Αρνούμαι να μπω σε αυτή την διαδικασία επιλογής. Εκτιμώ πως το εύρημα του ντιρέκτορα - ή όποιου τέλος πάντων το σκαρφίστηκε - είναι μοναδικό. Δεν γίνεται να σκεφτώ πλέον το έργο με πιο πρόσθετα γηρασμένη την πρώτη ή πιο έντεχνα νεωτερισμένη την δεύτερη. Αλληλουχία δράσης, πάνω στο ίδιο πρόσωπο, ακόμη κι αν συνυπάρχουν στο πανί μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα, που χρειάζεται πολύ κόπο, δυνατότητες και μέθοδο για να μην καταλήξει σε φάουλ.

Έξοχο βαθμό καταφέρνουν να αποσπάσουν και οι συνεργάτες του Φραντζή, στο κομμάτι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, πρωτίστως στο μέικ απ, τις κομμώσεις, τα ενδύματα και ακολούθως στο πιο δύσκολο κομμάτι της εύρεσης των εξωτερικών χώρων που θα αποτελέσουν τα φυσικά σκηνικά της δράσης. Μιας και η πρωτεύουσα πια απαιτεί πολύ ψάξιμο για να βρεθούν οι γωνιές οι αναλλοίωτες από τις περασμένες δεκαετίες, εντούτοις παρότι το τσέκαρα με επιμονή στα φόντα, να το βρω το λάθος, εκείνο δεν υπήρξε ποτέ. Ο σκηνοθέτης αποδείχθηκε πάρα πολύ μελετημένος στο τι θα έπρεπε να αποφύγει αναπλάθωντας μια (όχι και τόσο κοντινή στο σήμερα) παρελθοντική περίοδο, δρόμους, αμάξια, αφίσες στους τοίχους, κτίρια νεοκλασικά, ρετρό παρένθετα στοιχεία. Όσο για την φτωχογειτονιά που επέλεξε για να στήσει το μεγαλύτερο μέρος της εξωτερικής του δράσης, του βγάζω το καπέλο. Αθήνα του 40 με τα όλα της.

Αυτό ίσως που δεν μου κάθισε και πολύ καλά, στο μουσικό κατά κύριο λόγο χαλί, σύνδεσης των σεκάνς, είναι μια υπέρμετρη δόση έντεχνου κιτς των τραγουδιστών που απέδιδαν τις γνωστότερες επιτυχίες της Ευτυχίας. Αταίριαστο με το σύνολο το στήσιμο των αοιδών της πίστας, όπως και όχι απόλυτα φρέσκο το ριγιούνιον, εν είδει στην "Υγειά μας ρε παιδιά". Θα προτιμούσα η Ευτυχία να έμενε με τις σκέψεις και τα παροράματα της, χωρίς να φαίνεται το πάλκο (όπως συνέβη στο Ένα Όνειρο Τρελό φερειπείν) ή οι τιτάνες συνθέτες σιμά της, σε καμία περίπτωση, δε, ο κονφερασιέ Δεληβοριάς που δεν κολλάει πουθενά. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ θελκτικό που οι συν αυτής του σεναρίου αποδίδονται από πρόσωπα γνώριμα σε όλους. Ο Μάνος δηλαδή να μοιάζει του Λουδάρου, ο Χιώτης του Κρατερού ή η Βλαχοπούλου της Ματθίλδης. Η μίμηση των χαρακτηριστικών εκφράσεων τους δεν πέτυχε κάποια σπουδαία διάνα, αλλά τουλάχιστον προσπαθήθηκε κι αυτό είναι αρκετό. Όσο για τον πιο άσχημο Έλληνα ποτέ, τον κωμικό Φραγκίσκο Μανέλη - γαμπρός της Ευτυχίας, καθώς παντρεύτηκε την μεγάλη της κόρη - ούτε καν! Ήθελε λίγο πιο προσοχή εδώ το πράγμα...

Σε αντίθεση με την ορθότατη επιλογή ηθοποιών για να ενσαρκώσουν τα πιο βασικά πρόσωπα της ιστορίας, όπως του σπουδαίας καλλιτεχνικής πάστας Δαδακαρίδη, ως συμβίου Γιωργάκη, της καταπληκτικής Ντίνας Μιχαηλίδου ως μάνας Μαριόγκας και εννοείται του αποκαλυπτικού Θάνου Τοκάκη, που ανά στιγμές όχι μόνο ορίζει τον φάνι πάρτνερ της ηρωίδας, ως ο επιστήθιος ομοφυλόφιλος κολλητός Λουκάς, αλλά ενίοτε κλέβει και την παράσταση από τις κεντρικές πρωταγωνίστριες. Δίνοντας στην ακραία συγκινητική τροπή, πολλές φορές την δόση χιούμορ που θα ζητούσε το δράμα για να μην βαρύνει ανεπανόρθωτα.

Η προσπάθεια δίχως άλλο, έστω και με απειροελάχιστες αδυναμίες, κρίνεται σίγουρα ολοκληρωμένη, αφού μέσα στο δίωρο του, το φιλμ, καταφέρνει να δέσει πάνω του τον θεατή, χωρίς να τον ωθήσει να τραβήξει το βλέμμα από πάνω του ούτε δευτερόλεπτο. Ο βίος της στραβοκάνας και καχεκτικής με το τσεμπέρι, αθυρόστομης και επιθετικής, τσαμπουκαλούς και απρόβλεπτης, μα πάνω από όλα ξεχωριστής Ευτυχίας, δεν διαθέτει την παραμικρή τάση αγιοποίησης της, όπως συνηθίζεται. Το αντίθετο θα έλεγα και αυτό πιστώνεται στα συν του έχοντα το γενικό πρόσταγμα. Αν και οι περισσότεροι που θα θελήσουν να δουν το έργο, γνωρίζουν μέσες άκρες την ιδιομορφία του χαρακτήρα της και την έφεση να ξημεροβραδιάζεται στις κακόφημες λέσχες και τους τεκέδες, αντί να βρίσκεται δίπλα στα πρόσωπα που τόσο την αγάπησαν. Αυτό την έκανε όμως και διαφορετική, εναλλακτική, την διέκρινε από τον σωρό, την κατέστησε έναν θρύλο στα ελληνικά μουσικά χρονικά, μολονότι και η ίδια δεν είχε καταλάβει ίσως το πόσο σπουδαία υπήρξε η λυρική της πένα. Η πάντοτε δανεική πένα, σιγά μην κουβαλούσε δική της ποτέ. Αυτές τις διαθέτουν οι στιχουργοί της πλάκας...

Ευτυχία Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης (Marianne & Leonard Words of Love) PosterMarianne & Leonard Λόγια Αγάπης
του Nick Broomfield.


So Long, Marianne
του zerVo (@moviesltd)

Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ψεύτικης πομπής που διακρίνει την φυλή μας, αρκεί να ανατρέξει στην ημερομηνία που ο (πραγματικά σπουδαίος) Leonard Cohen, αποδήμησε εις Κύριον, δηλαδή την 7η του Σεπτέμβρη του 2016. Δεν πρέπει να υπήρξε έστω ένας χρήστης κοινωνικού δικτύου, που να μην εξήρε το μέγεθος του, αποκαλώντας τον από μέγιστο τροβαδούρο (το λιγότερο) ίσαμε κορυφαίο ποιητή του αιώνα, στις πιο ακραίες αντιδράσεις, συνοδεύοντας την ανάρτηση με το βίντεο του Dance Me To The End Of Love, μιας και μέχρις εκεί έφταναν οι μουσικές γνώσεις. Από όλα αυτά τα εκατομμύρια, που έσπευσαν να αποχαιρετήσουν με θέρμη τον καλλιτέχνη, ελάχιστα έτη πριν, στην (πρώτη μετά από δεκαετίες) συναυλία που έδωσε στην Μαλακάσα, διάρκειας τριών εξαντλητικών ωρών, είναι ζήτημα να έδωσαν το παρόν περισσότεροι από δύο χιλιάδες νοματαίοι. Η διοργάνωση, δε, για να μην εκτεθεί έχει μεγεθύνει, ψευδώς, το συγκεκριμένο νούμερο στις πέντε. Έστω κι έτσι λυπηρό είναι, αφού ακόμη κι εγώ, ένθερμος τάχαμου οπαδός του Καναδού, προτίμησα την Βάρκιζα εκείνο το Ιουλιάτικο απόγευμα για το μπάνιο μου, από το Terra Vibe. Λες και την επομένη μέρα, η θάλασσα θα εξατμιζόταν.

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης (Marianne & Leonard Words of Love) Quad Poster
Αρχές της δεκαετίας του 60, ένας ταλαντούχος, ανερχόμενος συγγραφέας, που ήδη οι λογοτεχνικοί κύκλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το έργο του, θα γνωρίσει σε ένα πανέμορφο νησί του Αιγαίου, την γυναίκα, που θα την θεωρήσει αυτό που αποκαλούμε, της ζωής του. Σταδιακά ο διανοούμενος, που έχει επιλέξει για τόπο έμπνευσης του την κοσμοπολίτικη Ύδρα, θα εξελιχθεί στον μεγάλο και τρανό Λέοναρντ Κόεν, αφού οι δονήσεις που του στέλνει στον νου η αγαπημένη του Μάριαν Ίλεν, μια κατάξανθη καλλονή από την Σκανδιναβία που θα αποφασίσει να μείνει κοντά του μαζί με τον ανήλικο γιο της, θα είναι τόσο ισχυρές, ώστε τα έργα του να γίνονται ανάρπαστα.

Μέρα με την ημέρα όμως, η πολυδιάστατη καλλιτεχνική ικανότητα του Κόεν να μαγεύει τα πλήθη, θα περάσει από τις γραμμές του κειμένου και τους στίχους των λυρικών του ποιημάτων στο τραγούδι, με συνέπεια ο Καναδός με τις εβραικές ρίζες να μετεξελιχθεί σε έναν διεθνή αστέρα του πενταγράμμου. Ο ολόκληρος χρόνος στο πλάι της Νορβηγίδας, πόντο πόντο θα μειωθεί στο εξάμηνο, κατοπινά στον μήνα, ύστερα σε λίγες βδομάδες, για να καταλήξει σε περιστασιακά σαββατοκύριακα. Προτού ο παθιασμένος έρωτας ανάμεσα τους σβήσει οριστικά, όπως ο ίδιος ο τραγουδοποιός θα αποδώσει με σπαραγμό και πόνο στην σκηνή, μέσα από το, γνωστό τοις πάσι φαντάζομαι, αποχαιρετιστήριο κομμάτι που συνέγραψε για Εκείνη.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το μοιραίο ρομάντζο που έλαβε χώρα εδώ δίπλα μας, στα γαλήνια νερά του Σαρωνικού, μισό περίπου αιώνα πριν, η κάμερα του διακεκριμένου ντοκιμαντερίστα Nick Broomfield ταξιδεύει μέσα στον χρόνο για να ρίξει φως στο πως αυτή ακριβώς η σχέση στιγμάτισε αμφότερους τους εραστές. Τον ένα, μεταλλάσσοντας τον από φέρελπι μεν, μα γνώριμο μόνο στους γείτονες ψαράδες, γραφιά, σε έναν πασίγνωστο δημιουργό / ερμηνευτή, που με το έργο του επηρέασε μια ολάκερη γενιά ανθρώπων, οι οποίοι κυριολεκτικά τον λάτρεψαν. Μα την άλλη, αφήνοντας την στην ερημιά της, καθώς εκείνος βρισκόταν σε μακροσκελείς παγκόσμιες τουρνέ, να πνίγεται από την άγνοια της στον υδραικό μικρόκοσμο.

Το σχόλιο του κινηματογραφιστή, που δεν κρύβει την φιλική - το λιγότερο - σχέση του με την Ίλεν, γέρνει σαφώς με μια πιότερη συμπάθεια προς το πρόσωπο της, ενόσω ξετυλίγει συνάμα το κουβάρι της πορείας του Κόεν στην λεωφόρο της δόξας. Αλλά και της αναζήτησης μιας νέας ταυτότητας καθώς το ροκ (δεν μου βγαίνει, το φολκ, όπως θα άρμοζε κανονικά) σταριλίκι, θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια περίεργα, που κάθε όμοιος του βίωσε στην καριέρα του: Αμέτρητες ερωμένες στο πλάι του, αλόγιστη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, μέχρι και εναλλακτική θρησκευτική ταλάντωση προς τον Βουδισμό, είχε στο πρόγραμμα του ο Λεονάρδος. Ποτέ του την Μαριαν δεν την λησμόνησε, όσο κι αν έδειχνε το αντίθετο.

Μελαγχολικό και συγκινητικό το δράμα που ξετυλίγουν οι φωτογραφίες της εποχής, ταυτόχρονα με τις αφηγήσεις όσων έζησαν πλάι στο ζευγάρι των δυο αγαπημένων. Διάβα αγάπης που δεν είχε ευτυχή κατάληξη, μολονότι κατά μια παραδοξότητα περίεργη, τα λόγια των τραγουδιών του Κόεν, πάντοτε είχαν την μονάκριβη του σαν βάση. Ακόμη κι αν είχε να την δει με τα μάτια του για μήνες. Το τέμπο της αφήγησης που ορίζουν οι πάντα μελωδικές, όσο και χαμηλότονες νότες του τροβαδούρου, κυλάει αργά και σταθερά, με ασίγαστο πάντως ενδιαφέρον, ίσαμε την δακρύβρεχτη σκηνή, σιμά στο νεκρικό κρεβάτι της αιώνιας αγαπημένης. Λήψη που δύσκολα θα αφήσει κάποιον χωρίς ένα ελάχιστο βούρκωμα στο βλέμμα.

Μια ματιά στο εύθραυστο πρόσωπο ενός από τους πιο γήινους αστέρες που ανέδειξε ο εικοστός αιώνας, μας σερβίρει ο έμπειρος σκηνοθέτης ροκιουμένταρυ, αφού ομοίως έχει παρουσιάσει φιλμικά ντοκουμέντα για την άστατη ζωή της Whitney και τον ανατρεπτικό βίο του Curt Cobain. Αυτή του η προσπάθεια εδώ είναι κάμποσο διαφορετική, αφού και ο ίδιος παίρνει ενεργό μέρος στην παράσταση, ως βασικό της κομμάτι και αυτόπτης παρατηρητής, κάτι που σπανίζει η αλήθεια είναι στις εφαρμογές των μοντέρνων τεκμηριώσεων. Κάτι που δεν είναι κατ ανάγκη θετικό, αφού εκ των προτέρων και ο ίδιος έχει αποφασίσει για την θέση που θα πάρει πάνω στο (όποιο) ζήτημα. Χωρίς όμως να του το έχει ζητήσει κανείς...

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης (Marianne & Leonard Words of Love) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Strada Films!
Περισσότερα... »

Μαύρα Χριστούγεννα (Black Christmas) PosterΜαύρα Χριστούγεννα
της Sophia Takal. Με τους Imogen Poots, Lily Donoghue, Aleyse Shannon, Brittany O'Grady, Caleb Eberhardt, Cary Elwes.


Άγια Νύχτα, σε προσμένουν με χαρά οι...μελανοί
του zerVo (@moviesltd)

Βασισμένο σε έναν διάσημο αστικό μύθο και με αφορμή μια σειρά παράξενων δολοφονιών γυναικών στα περίχωρα του Μόντρεαλ, το Καναδέζικης κοπής σλάσερ Black Christmas, σε σκηνοθεσία του Bob Clark με μια ομάδα διάσημων αστέρων όπως οι John Saxon, Olivia Hussey, Margot Kidder, Keir Dullea, κατέγραψε μια από τις πλέον ανέλπιστες, χαμηλού κόστους, επιτυχίες της σεζόν 1975 για το στούντιο της Warner. Στην Αμερικάνικη αγορά η ταινία προωθήθηκε μάλιστα με τον τίτλο Silent Night, Evil Night, προκειμένου να αποφευχθούν παρεξηγήσεις στο κοινό, πως πρόκειται για μια ακόμη blaxploitation παραγωγή που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Το πετυχημένο τελικό σκορ στα ταμεία, με τον δεκαπλασιασμό σχεδόν του αρχικού κόστους των 600 χιλιάδων δολαρίων, οδήγησε σε μια πρώτη αναθεώρηση του τίτλου στα 2006, χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την Dimension Films. Αυτή εδώ είναι η δεύτερη φορά που η μαρκίζα επανέρχεται, υπό την σκέπη της τωρινής κυρίαρχου στο είδος Blumhouse.

Μαύρα Χριστούγεννα (Black Christmas) Quad Poster
Χριστούγεννα πλησιάζουν και στον χώρο του ανδροκρατούμενου κολεγίου Χόθορν, οι προετοιμασίες για την μεγάλη φιέστα που θα σημάνει την έναρξη των διακοπών, συνεχίζονται πυρετωδώς. Ανάμεσα στα μουσικοχορευτικά σκετς των σπουδαστών, το πιο ξεχωριστό θα είναι εκείνο που θα αποδώσει μια τετράδα κοριτσιών, καυτηριάζοντας την στάση της πρυτανείας μπροστά στην ανήθικη δράση κάποιων αγοριών, που πολλάκις στο παρελθόν έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά τις πιο αδύναμες κοπέλες. Όπως την Ράιλυ Στόουν, το πιο συνεσταλμένο, ίσως, μέλος του κουαρτέτου, που ελάχιστο καιρό πριν έπεσε θύμα βιασμού από τον δημοφιλή ηγέτη της ανδρικής αδελφότητας Μπράιαν Χάντλευ, χωρίς μάλιστα εκείνος να δεχτεί την παραμικρή τιμωρία.

Η προκλητική στάση της κοριτσίστικης ομάδας, θα ανοίξει πόλεμο και θα προκαλέσει την μήνη της αγορίστικης κοινότητας, με συνέπεια όλες τους να αρχίσουν να δέχονται απειλητικά μηνύματα στο κινητό τους. Από λογαριασμό μάλιστα που συνδέεται με το όνομα του ιδρυτή της σχολής, φημισμένου για τις μισογύνικες τάσεις του. Κατάσταση πριν το διάλειμμα για τις γιορτές, που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο αινιγματική, καθώς τα ίχνη των κοριτσιών θα αρχίσουν να χάνονται, μυστηριωδώς, το ένα μετά το άλλο.

Διαφοροποιημένο κατάτι στην βάση του, αφού τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα με την έναρξη του Xmas Break, εμφανίζεται το φιλόδοξο ετούτο σίκουελ, που φέρει την υπογραφή μιας ακόμη κυρίας στο γενικό σύνολο, της όχι και τόσο πεπειραμένης Sophia Takal, που εμφανώς έχει επηρεαστεί από την συνθηματική άποψη του #Metoo, περνώντας τις κύριες ιδέες του κινήματος, σε κάθε σημείο του σεναρίου της. Με την μόνη διαφορά πως την επαναστατική παντιέρα της, την υψώνει πολύ άγαρμπα και ιδιαίτερα φανατικά, παρουσιάζοντας τα σερνικά σαν εκπροσώπους του σατανά στην γη, ξεχωρίζοντας βεβαίως μόνο εκείνο με τις θηλυπρεπείς ιδιαιτερότητες, που είναι και το μοναδικό που μπορεί να κερδίσει την συμπάθεια (και μόνον) του ωραίου, αλλά και στην αλήθεια ισχυρού, γένους.

Όλοι οι υπόλοιποι είναι γουρούνια, όντα χωρίς λογική και σύνεση, που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το σεξ, ακόμη και με το ζόρι. Ή μάλλον καλύτερα, μόνο με το ζόρι, αφού η γυναικεία αντίσταση είναι εκείνη που εξάπτει ακόμη πιότερο την λίμπιντο τους. Συνέπεια τούτου είναι να φτάσουμε σε ένα ημίωρο φινάλε αποκαλύψεων, βουτηγμένο όχι στο κόκκινο αίμα, αλλά στο μαύρο πηχτό μελάνι που αναβλύζει η προτομή του γενάρχη Χόθορν και δίνει τις εντολές στα αγοράκια για να πραγματοποιήσουν το απόλυτο ξέσπασμα της βίας προς τις κατατρομαγμένες, όσο όμως και αποφασισμένες μαθητριούλες. Κακά τα ψέματα όμως, η εχθρική στάση προς τους οποιουσδήποτε άρρενες της υπόθεσης (ακόμη και ο διευθυντής του σχολείου, με την εμβληματική φιγούρα από το πρώτο Saw του Cary Elwes, έχει προϊστορία βιαιοτήτων προς τις σπουδάστριες) μοιάζει και είναι τόσο αφύσικη, σε σημείο που να προκαλεί την βασικότατη απορία στο κοινό: Για ποιον ακριβώς λόγο ένα κοριτσόπουλο να διαλέξει να φοιτήσει σε αυτό το σχολείο, όταν εκ των προτέρων γνωρίζει πως κάποια στιγμή θα βρεθεί δέσμιο, υπό την επήρεια ουσιών, να κάνει τα σεξουαλικά χατίρια ενός ρασοφόρου μόρτη?

Ως χόρορ το έργο δεν διακρίνεται ούτε μισό δευτερόλεπτο για την πρωτοτυπία στην αφήγηση του, ούτε βέβαια για καμιά σπέσιαλ καινοτομία στην μέθοδο που μοιράζει ανατριχίλες και ξεσπάσματα. Τα ίδια και τα ίδια κοψοχολιάσματα, με τα γατιά, τις ντουλάπες και τους θορύβους, που έχουμε παρακολουθήσει μυριάδες φορές από την εποχή των Cravenικών Screams, για τα οποία είμαστε το λιγότερο υποψιασμένοι. Αν κάτι σώνει τα Μαύρα Χριστούγεννα από το ολοκληρωτικό ναυάγιο, αυτή είναι η παρουσία της (30χρονης για να περνιέται εύκολα για μαθητούδι) Imogen Poots, που αν μη τι άλλο χάρη στην γνώση που απέκτησε συμμετέχοντας στα Fright Night (ριμέικ επίσης) και Green Room, μπορεί να σταθεί με άνεση στην απόδοση της μορφής της φοβισμένης πιτσιρίκας. Η Εγγλέζα ενζενί μια εκφραστικότητα την διαθέτει στην ματιά της, αλλά και μια ιδιόμορφη μελαγχολία, που προκαλεί εντύπωση για το πως δεν έχει ακόμη καταφέρει μια διανομή της προκοπής. Και όχι την ανάλωση σε ρολάκια, στις διασκευασμένες στο πόδι σχεδόν, δευτεράντζες, όπως αυτή εδώ η ανακατωσούρα τρόμου.

Μαύρα Χριστούγεννα (Black Christmas) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης (Marianne & Leonard Words of Love) - Trailer / Τρέιλερ PosterΟι ποιητές είναι φευγαλέα πλάσματα παντρεμένα με την Μούσα τους! Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης: μια όμορφη και τρυφερή ιστορία ενός εξαίσιου έρωτα, πέρα από σύνορα που υπερνικά ακόμα και τον θάνατο. Ενός έρωτα που στάθηκε μεγάλη έμπνευση για έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και τραγουδοποιό που λάτρεψε την Ελλάδα, τον Leonard Cohen, ο οποίος γνώρισε και ερωτεύτηκε στην Ύδρα την πανέμορφη νορβηγίδα μουσικό, Marianne Ilhen που στάθηκε Μούσα του για χρόνια και ενέπνευσε τα τραγούδια “So Long, Marianne”, “Hey, That’s No Way to Say Goodbye” και Songs From a Room‘s “Bird on the Wire”. Η πολύχρονη στενή σχέση τους ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1960 στην Ύδρα. Μέλη και οι δύο της μποέμικης καλλιτεχνικής κοινότητας στο ελληνικό νησί, μιας μεγάλης, πολυσυλλεκτικής παρέας που αποτελούσαν συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί αλλά και ντόπιοι. Η ταινία ακολουθεί βήμα προς βήμα τον δεσμό τους από τις πρώτες μέρες του μεγάλου έρωτα στην Ύδρα, την εσωτερική πάλη του Leonard καθώς δημιουργεί, το σεξ και τα ναρκωτικά ως κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας, τον ανοιχτό γάμο και την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια, καθώς ο Leonard Cohen γνώριζε την παγκόσμια καταξίωση.

Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης (Marianne & Leonard Words of Love) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Στην Ύδρα το 1968, ο 20χρονος τότε σκηνοθέτης, Nick Broomfield γνώρισε την Marianne, η οποία τον συνέστησε στη μουσική του Cohen και τον ώθησε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, αποτελώντας μεγάλη έμπνευση και για τον ίδιο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 σε διανομή της Strada Films!

Περισσότερα... »

Τσάρλι - Trailer / Τρέιλερ PosterΑν και βωβή θα μιλήσει στην καρδιά! Η πρώτη βωβή, έγχρωμη ταινία για μικρούς και μεγάλους, είναι το Τσάρλι του Θανάση Τσαλταμπάση, που αποτελεί μια παραγωγή της Red Line Productions.Ο Τσάρλι ξεπηδά από το παρελθόν και προσγειώνεται στο σύγχρονο παρόν. Ένας ρομαντικός περιπλανώμενος ονειροπόλος, μια ύπαρξη ευαίσθητη και τρυφερή που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Ένα μεσημέρι, καθισμένος στο παγκάκι ενός πάρκου, ξεφυλλίζει μια εφημερίδα στην οποία υπάρχει ένα μήνυμα αποκλειστικά για αυτόν. Εάν περάσει πέντε δοκιμασίες με επιτυχία, τότε ένας πολύ μεγάλος θησαυρός θα γίνει δικός του. Χωρίς να χάσει χρόνο, αποδέχεται την πρόκληση και από αυτό το σημείο ξεκινάνε οι περιπέτειες του. Μία νοσταλγική κωμική περιπέτεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αγάπης, τους ρόλους της ζωής και τις αξίες της. Μια ταινία – ύμνος στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα.

Τσάρλι - Trailer / Τρέιλερ Movie

Βεβαίως πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, ενώ το λοιπό καστ αποτελούν οι Γιώργος Κοψιδάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Αγοραστή Αρβανίτη, Δημήτρης Παπανικολάου, Σπύρος Παππάς, Μαριάννα Τουντασάκη, Νίκος Φιλημέγκας, Φοίβος Παπακώστας, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκυ Κυριακοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Village!

Περισσότερα... »

Μαύρα Χριστούγεννα (Black Christmas) - Trailer / Τρέιλερ PosterΤο καλύτερο δώρο είναι η εκδίκηση! Πάνω στη γιορτινή περίοδο των φετινών Χριστουγέννων, έρχεται μια νέα, δυναμική ανάγνωση της γνωστής, cult ταινίας τρόμου, στην οποία ένας μανιακός δολοφόνος με άγνωστα κίνητρα, σφάγιαζε τα μέλη μιας αδελφότητας. Τα κορίτσια του κολεγίου ετοιμάζονται να υποδεχτούν την εορταστική περίοδο. Όμως τότε θα αρχίσουν οι φόνοι από έναν ψυχοπαθή με μια ανατριχιαστική μάσκα, που έχει διεισδύσει στο κολλέγιο. Όσο οι φόνοι συνεχίζονται, ξεσπάει ο πανικός και η αμοιβαία καχυποψία. Όμως ο δολοφόνος δεν έχει υπολογίσει ότι η αυτή η παρέα γυναικών, είναι πιο δυναμική απ’ όσο θα περίμενε. Οι ταινίες τρόμου των μεγάλων studio που έχουν σκηνοθετηθεί από γυναίκα, είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Στην περίπτωση της ταινίας Μαύρα Χριστούγεννα (Black Chrsitmas) έχουμε ένα θρίλερ για τη δύναμη των γυναικών, με γυναίκες ηρωίδες, που έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί από γυναίκες. Η Sophia Takal (Always Shine), συνυπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί αυτήν τη νέα, επίκαιρη και αιχμηρή διασκευή στο κλασικό slasher φιλμ τρόμου του 1974, που με τα χρόνια απέκτησε cult status.

Μαύρα Χριστούγεννα (Black Christmas) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν Imogen Poots, Lily Donoghue, Aleyse Shannon, Brittany O'Grady, Caleb Eberhardt, Simon Mead, Cary Elwes.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

Ραντεβού στο Belle Époque (La Belle Époque) - Trailer / Τρέιλερ PosterΑν είχατε την ευκαιρία να ξαναζήσετε μια μέρα ή μια συγκεκριμένη περίοδο του παρελθόντος σας, ποια θα διαλέγατε; Θέλετε να περάσετε ένα βράδυ ως η Μαρία Αντουανέτα; Να προσποιηθείτε ίσως ότι βγήκατε για ποτό με τον Έρνεστ Χεμινγουέι; Ή μήπως να επιστρέψετε στην αγαπημένη ανάμνηση από το δικό σας παρελθόν; Η ήσυχη ζωή του 60άρη Βικτόρ ανατρέπεται τη μέρα που ο νεαρός Αντουάν τού προσφέρει μια μοναδική, πρωτοποριακή μορφή ψυχαγωγίας. Χάρη σε έναν μοναδικό συνδυασμό θεατρικών τεχνασμάτων και ιστορικής αναπαράστασης, η εταιρεία του Αντουάν χαρίζει την ευκαιρία στους πελάτες της να επιστρέψουν σε όποια χρονική περίοδο επιλέξουν. Ο Βίκτορ αποφασίζει να ταξιδέψει στη Λυόν του 1974 και να ξαναζήσει την πιο αξέχαστη εβδομάδα της ζωής του: όταν συνάντησε τον μεγάλο έρωτα της ζωής του 40 χρόνια πριν… Μπορεί, όμως, να νιώσει όπως τότε; Δύο χρόνια μετά το αφηγηματικά τολμηρό και ευρέως αναγνωρισμένο ντεμπούτο του, “Κύριος και Κυρία Αντελμάν”, ο Nicolas Bedos επιστρέφει με την ευφάνταστη και πρωτότυπη ταινία Ραντεβού στο Belle Époque (La Belle Époque) που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση για να πει μια ιστορία για τη νοσταλγία και την αγάπη και να κερδίσει τελικά την καρδιά μας.

Ραντεβού στο Belle Époque (La Belle Époque) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Ο πολυαγαπημένος Daniel Auteuil, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Nicolas Bedos (“Κύριος και Κυρία Αντελμάν”), ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν για να ζήσει την στιγμή που του άλλαξε τη ζωή και να θυμηθεί πώς είναι να ζεις πραγματικά. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών – Εκτός συναγωνισμού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Περισσότερα... »

Στα Μαχαίρια (Knives Out) - Trailer / Τρέιλερ PosterΟ Ρωμαιοκαθολικισμός σε κατάσταση ισορροπίας! Η ταινία Οι Δύο Πάπες (The Two Popes) είναι μια παραγωγή του τηλεοπτικού δίαυλου Netflix και φέρει την υπογραφή του δημιουργού των φιλμς Η Πόλη του Θεού και Ο Επίμονος Κηπουρός. Πίσω από τα τείχη του Βατικανού, ο συντηρητικός Πάπας Βενέδικτος και ο φιλελεύθερος μελλοντικός Πάπας Φραγκίσκος πρέπει να βρουν κοινό έδαφος για να συνεχίσουν την πορεία της Καθολικής Εκκλησίας.Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Fernando Meirelles. Μια ενδόμυχη ματιά στην ιστορική αυτή στιγμή για την Καθολική Εκκλησία με ερμηνείες υψηλού επιπέδου που ήδη συζητιούνται για τα βραβεία Όσκαρ.

Στα Μαχαίρια (Knives Out) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Anthony Hopkins και ο δυο φορές υποψήφιος για Έμμυ Jonathan Pryce πρωταγωνιστούν στη νέα ταινία του σημαντικού Βραζιλιάνου σκηνοθέτη που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Περισσότερα... »