Movies Ltd

Elvis has left the building!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα ζόμπι χτυπάνε πάντα δυο φορές!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 31 Οκτωβρίου του 1974, στη Γουάσινγκτον, Αμερικανός Ruben Fleischer. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: Zombieland (2009), Ληστεία σε... 30' (30 Minutes or Less, 2011), Οι διώκτες του εγκλήματος (Gangster Squad, 2013) και Venom (2018). Η μόνη του ταινία που δεν έχει προβληθεί εμπορικά στην Ελλάδα στους κινηματογράφους είναι η πρώτη, η οποία βγήκε στη χώρα μας κατευθείαν σε dvd. Επόμενη ταινία του θα είναι το «Jekyll» με πρωταγωνιστή τον Chris Evans. Ο Fleischer είναι και παραγωγός και σεναριογράφος ενώ έχει ασχοληθεί πάρα πολύ δημιουργικά και με την τηλεόραση.

Τούτη η ταινία γυρίστηκε για να γιορταστούν τα δέκα χρόνια από την έξοδο στους κινηματογράφους της πρώτης ταινίας! Και οι δύο ταινίες στους τίτλους έναρξης έχουν τραγούδι των Metallica! Στο «Zombieland» το τραγούδι ήταν το «For Whom the Bell Tolls» ενώ στο σίκουελ Zombieland: Διπλή βολή (Zombieland: Double Tap) το τραγούδι είναι το «Master of Puppets».

Η υπόθεση: Για ανεξήγητους λόγους, μια επιδημία έχει εξαπλωθεί στον κόσμο, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ζόμπι. Ο Κολόμπους επιβιώνει επειδή χρησιμοποιεί το μυαλό του και τους κανόνες του. Ο Ταλαχάσι επιβιώνει επειδή υποστηρίζει την οπλοχρησία και την οπλοκατοχή και επειδή ξέρει να ξεπαστρεύει ζόμπι. Και οι αδελφές Γουίτσιτα και Λιτλ Ροκ, επειδή μένουν ενωμένες και φροντίζουν να αποστασιοποιούνται όποτε χρειάζεται. 10 χρόνια μετά το ξέσπασμα της επιδημίας, οι τέσσερείς τους, μάλλον από τους ελάχιστους κανονικούς ανθρώπους που ζούνε στη Γη, βρίσκουν καταφύγιο στον... Λευκό Οίκο και ζουν σαν μια κανονική οικογένεια. Ο Κολόμπους είναι ζευγάρι με την Γουίτσιτα – στα πρόθυρα του γάμου – ενώ ο Ταλαχάσι συμπεριφέρεται όπως ένας εντελώς εναλλακτικός πατέρας θα συμπεριφέρονταν σε μια έφηβη όπως η Λιτλ Ροκ.

Όμως, η μικρή έχει ανησυχίες. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι η ζωή της είναι μόνο τρεις άλλοι άνθρωποι, διαρκής προετοιμασία για το χειρότερο και τίποτε άλλο. Νιώθει εγκλωβισμένη. Κι όταν και η Γουίτσιτα νιώσει πιεσμένη από τον Κολόμπους, οι δύο αδελφές το... σκάνε. Εντέλει, η Λιτλ Ροκ θα γνωρίσει έναν πασιφιστή νεαρό, που θα την πείσει να τον ακολουθήσει στη Βαβυλώνα, μια κοινότητα χωρίς βία, γεμάτη κόσμο νεαρής ηλικίας, που δεν πιστεύει στη χρήση βίας εναντίον των ζόμπι. Η Γουίτσιτα θα ξαναβρεί τους Κολόμπους και Ταλαχάσι και θα κινηθούν στο κατόπι της Λιτλ Ροκ. Αφού κάνουν μια στάση στην Γκρέισλαντ, την πόλη όπου μεσουράνησε ο Έλβις Πρίσλεϊ, θα βρεθούν κι αυτοί στη Βαβυλώνα, αφού πρώτα συναντήσουν μια σειρά από άλλους επιζήσαντες. Το θέμα είναι πως τα ζόμπι έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Θα καταφέρουν να τα νικήσουν και να συνεχίσουν να είναι ζωντανοί;

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως την πρώτη ταινία «Zombieland» την είδα πριν λίγους μήνες. Στο Netflix. Είχα διαβάσει πολλά καλά πράγματα για την ταινία – η οποία δεν είχε βγει στους κινηματογράφους στην Ελλάδα – ήξερα ότι γυριζόταν και σίκουελ και με βαριά καρδιά και λίγο ανόρεχτα, είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Πέρασα μούρλια! Συμβαίνει συχνά αυτό όταν έχεις χαμηλές προσδοκίες. Εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Δεν σας έχει συμβεί κι εσάς αυτό; Εντάξει, δεν ήταν και «Shaun of the Dead» αλλά αυτός ο συνδυασμός ζόμπι μακελειού και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα (μουάχαχαχαχαχα) ήταν ακαταμάχητος και διασκεδαστικός. Και μέσα στον αιματηρό πανζουρλισμό όπου μπερδεύονται γλυκά χυμένα μυαλά και πραγματικά αστείες καταστάσεις (σε έναν συνδυασμό που μπορείς να τον πεις και αμοραλιστικό αν έχεις ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ξέρω 'γω), τσουπ, πετάγονται μέσα στο φιλμικό σώμα και τσαχπινιές για την ανάγκη της οικογένειας. Όχι με την κλασική έννοια, αλλά την ευρύτερη.

Οικογένεια, στην οποία μέλη της δεν είναι απαραίτητα συγγενείς εξ... αίματος (μουάχαχαχαχαχα, μα πού τα σκέφτομαι ο μπαγάσας!) αλλά άνθρωποι (όχι «ζωντανοί – νεκροί») οι οποίοι νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Ακομπλεξάριστα. Η ανάγκη να ανήκεις κάπου. Και να παλεύεις για κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Εντάξει, καλή η επιβίωση για τον εαυτό σου (αίσθημα αυτοσυντήρησης, έτσι, όχι αστεία) αλλά ακόμα καλύτερη όταν επιβιώνεις μαζί με άλλους και για τους άλλους, προσπαθώντας να τους σταθείς και να τους προστατέψεις. Είχες και τον θεό Harrelson πρωταγωνιστή (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων επειδή κάπνισε ένα τρίφυλλο ο άνθρωπας) να τα «σπάει» και να κάνει την πιο γλυκιά γκρίζα διαφήμιση στην ιστορία του σινεμά, δίνοντας το μισό του... βασίλειο για ένα κεκάκι Twinkies, όλα καλά – μέχρι και ο συνήθως σπασίκλας υπερκινητικός Jesse Eisenberg ήταν συμπαθής. 10 χρόνια μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά.

Η ενέργεια υπάρχει, το μείγμα συνεχίζει να είναι εκρηκτικό και διασκεδαστικό, αλλά όπως και να το κάνεις, λείπει η έκπληξη της πρώτης φοράς. Νέα στοιχεία έρχονται να προστεθούν στην εξέλιξη των γεγονότων. Ο γάμος φοβίζει την Γουίτσιτα και την... κάνει με ελαφρά, ο Κολόμπους... ξεδίνει με την «κανείς-δεν-ξέρει-πώς-κατάφερε-να-επιβιώσει-παρά-την-έλλειψη-μυαλού» Μάντισον, θυμίζοντας τη σχέση του Ρος με την Ρέιτσελ από τα «Φιλαράκια» και το περίφημο «We were on a break!», η Λιτλ Ροκ ως κανονικότατη έφηβη θέλει να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό έστω κι αυτής της ιδιότυπης οικογένειας και ο Ταλαχάσι πάντα λέει πως θα φύγει και πάντα μαζί τους μένει. Τα ζόμπι έχουν εξελιχθεί και ο nerd Κολόμπους τα έχει χωρίσει σε κατηγορίες: Όμερ είναι τα βλαμμένα, τύπου Όμερ Σίμπσον, Νίντζα είναι εκείνα που όταν αντιληφθείς την παρουσία τους είναι ήδη πολύ αργά για σένα, Χόκινγκ είναι τα ευφυή, τύπου... Στίβεν Χόκινγκ και Τ-800 είναι τα... απέθαντα, όπως το μοντέλο του «Εξολοθρευτή».

Η «Βαβυλώνα» ως νέα «Γη της Επαγγελίας» γίνεται αυτοσκοπός για τους μικρότερους ηλικιακά πασιφιστές, η επίσκεψη στην Graceland έχει πλάκα, η Rosario Dawson είναι μια πολύ ευχάριστη προσθήκη, το δίδυμο Luke Wilson και Thomas Middleditch λειτουργούν ως inside joke μέσα στην ίδια ταινία, καθώς αναπαράγουν ακριβώς το δίδυμο Woody Harrelson και Jesse Eisenberg, δεν υπάρχει πρόβλημα ρυθμού, δεν λείπουν οι πολύ αστείες σκηνές (όπως το βραβείο για το καλύτερο ξεπάστρεμα ζόμπι ever, με νικητή τον Ιταλό που χρησιμοποιεί τον... Πύργο της Πίζας!), γενικώς η ταινία λειτουργεί ως καλοκουρδισμένο ρολόι. Αλλά θα ήθελες και το «πουτάνα όλα» στοιχείο του «Deadpool» (να επισημάνουμε εδώ ότι οι δύο από τους τρεις σεναριογράφους τούτης της ταινίας, οι Rhett Reese και Paul Wernick, υπογράφουν τα σενάρια για τα δύο «Deadpool»), θα ήθελες κι έναν αιφνιδιασμό βρε αδελφέ, θα ήθελες ένα πιο «take no prisoners» attitude. Δεν πειράζει. Και πάλι μια χαρά περνάς. Ιδίως αν έχεις δει την πρώτη ταινία.

Να πω την αμαρτία μου, μετά το φινάλε τούτου του φιλμ, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δω τις περιπέτειες των τεσσάρων φίλων σε μια τρίτη ταινία της σειράς. Εννοείται με τον Bill Murray και πάλι σε cameo εμφάνιση, να τα... σπάει και να μην έχει κανένα πρόβλημα να αυτοσαρκάζεται. Άκου... Garfield 3! Ε, είναι δυνατόν μετά να μην ξεκινήσει επιδημία ζόμπι; Από μένα, είναι ναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

El Primer Deseo!

του zerVo (@moviesltd)

Όχι, εμένα τα πρώιμα νεανικά κινηματογραφικά μου χρόνια, δεν είχαν άρωμα από γιασεμί και θαλασσινό αεράκι. Άργησε πολύ δαύτο να συμβεί, μετά τα δέκα μου, όταν η φαμίλια αποφάσισε τα καλοκαίρια μας, να την κάνουμε από την πρωτεύουσα για ολάκερο το τρίμηνο και να το σκάμε για το εξοχικό. Εκεί ναι, μια χαρά μύριζε το φύσημα του μπάτη, περνώντας φιλτραρισμένος μέσα από την πρασιά, που χώριζε τους μέσα από τους απέξω. Πιο πολύ η αίσθηση της κλεισούρας που έρχεται εμένα σαν ανάμνηση από εκείνο το θεοσκότεινο και χωρίς παράθυρα σινεάκ του Δήμου, που μας γαλούχησε στην ιδέα του κινηματογράφου, από το νήπιο κιόλα. Καλά για οσμή κάτουρου, ούτε γι αστείο. Όποιος πήγαινε στην δημόσια τουαλέτα, παρόντος επιστάτη Χίμλερ, την εγκατέλειπε αιώνες καθαρότερη από ότι την επισκεπτόταν. Νόμος και τάξη, πειθαρχεία και φόβος. Ο σινεμάς, σινεμάς όμως. Δυο φορές την εβδομάδα, δωρεάν, Γκοτζίλα και Χοντρός Λιγνός...

Αλήθεια ο Pedro πως θα το εκλάμβανε το γεγονός πως το προνόμιο αφορούσε μόνο τους άρρενες? Η είσοδος απαγορευόταν αυστηρά στις κορασίδες. Όπως το αυτό ίσχυε και για εμάς, που ούτε γι αστείο δεν θα έπρεπε να διαβούμε την πόρτα του "κεντήματος" την ίδια ακριβώς ώρα, έναν όροφο παρακάτω. Πόνος και Δόξα!

Αποκαμωμένος από τις συνεχόμενες επεμβάσεις στην σπονδυλική του στήλη, γεμάτος σωματικούς πόνους και οδύνες, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσους αντέχει η μεσηλικία του, μα το κυριότερο έχοντας παραδοθεί στην προσωπική εκτίμηση πως δεν μπορεί πλέον να ασχοληθεί στα σοβαρά με την συγγραφή σεναρίων, ο πάλαι ποτέ μεγάλος και τρανός σκηνοθέτης Σαλβαδόρ Μάγιο έχει αποσυρθεί στο μοναχικό διαμέρισμα - μαυσωλείο του στην Μαδρίτη, βουτηγμένος στην απόγνωση και την εσωστρέφεια.

Με τις θύμησες του παλιού καλού καιρού να στροβιλίζουν τον νου του διαρκώς, προκαλώντας του ακόμη μεγαλύτερη ψυχική αναστάτωση, θα αναζητήσει διέξοδο στις παυσίπονες αρχικά και στις πιο σκληρές ουσίες στην πορεία, εκτιμώντας πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να διαφύγει από τις καταθλιπτικές κρίσεις. Ερχόμενος σταδιακά σε επικοινωνία με πρόσωπα αγαπημένα, που η αρνητικά μεγαλομανής στάση του όμως πίκρανε σφόδρα, θα πετύχει να ξυπνήσει μέσα του μια αμυδρή ελπίδα πως ακόμη δεν έχει ξοφλήσει. Κι ακόμη κι αν έχουν διαβεί δεκαετίες ολόκληρες από την ύστατη κινηματογραφική του επιτυχία, το κοινό δείχνει να καρτερεί από εκείνον να επανέλθει, δυναμικός, καίριος, μα το κυριότερο ευθύβολος και γεμάτος βαθιά νοήματα στον λόγο του. Όπως τότε...

Αστεία, αστεία, μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε το πόσο γοργά κυλά ο καιρός, μια ματιά στα ημερολόγια γνωστοποιεί και επίσημα πως από την εποχή της Πέπης και της Μπομ, έχουν περάσει σαράντα ολόκληροι Μάηδες. Και ο Pedro, εκείνος ο πρωτοπόρος νεαρός Μαδριλένος που λέγαμε τότε, μόλις εβδομηντάρησε. Απίστευτο ε? Και μοιάζει μόλις με χθες, που στο εκράν ζωγραφιζόταν ο Λαβύρινθος του Πάθους, ξετυλιγόταν ο μύθος του Ματαντόρ, τα σε Νευρική Κρίση Γυναικάκια αλώνιζαν στις μπαλκονάρες ή τα γκλιτεράτα, φουστοφορεμένα αγοράκια σάρωναν το πανί υπό τους ήχους του Ρικορνταρά. Ήρθε λες η στιγμή της αναπόλησης για τον Μοβίδα, η ώρα που θα κοιτάξει πίσω του και θα μαζέψει σε ένα άλμπουμ, μία προς μία τις ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ του χθες? Αυτό ακριβώς...

Σαν να μας καθίζει λοιπόν τριγύρω του για να μας απαγγείλει μικρές μικρές στιγμές από το διάβα του σε ετούτο τον κόσμο, μοιάζει ετούτος εδώ ο Pedro. Από τα μικράτα του στην πάμφτωχη επαρχία, δίπλα σε μια μάνα καταπιεστική αλλά και συμπονετική συνάμα, σε ένα σπιτικό - σπηλιά που το άπλετο φως του όμως ήταν αρκετό για να διαβάζει χιλιάδες γραμμές βιβλίων. Μέχρι το τώρα (κοντινό χθες για την ακρίβεια) που τα μεγαλεία (ας πούμε) έχουν περάσει και δίπλα του δεν στέκονται παρά μόνο ελάχιστοι έως μηδενικοί φίλοι. Και ο ίδιος για να ξεπεράσει τους καημούς το έχει ρίξει στις τζούρες και τις μυρωδιές.

Η πιο προσωπική, μα όχι βιογραφική, στιγμή του El Deseo, σαγηνεύει με την γνώριμη εμμονή των άλικης απόχρωσης σκηνικών, που τραβούν το βλέμμα σαν μαγνήτης, περικλείοντας μέσα τους περιστατικά του τόσο πενιχρού παρόντος, του κάποτε σπουδαίου, κατά το σενάριο δημιουργού. Σε αντιδιαστολή με τα ανέμελα, πέτρινα, στην κυριολεξία της εστίας και όχι μεταφορικά, χρόνια, όπου ο ήλιος ήταν ο καλύτερος σύντροφος του δεκάχρονου μανιώδη αναγνώστη. Συγκίνηση, ενόσω η μορφή του θα κάνει τον κύκλο της μέσα από την γκραβούρα του αναλφάβητου, μπρατσαρά, ερασιτέχνη ζωγράφου - υδραυλικού. Έτσι μεγάλωσα...

Πανέμορφη η ερμηνεία του γίγαντα Antonio, που με εμφανείς τις αισθητικές παρεμβάσεις στην κόμμωση κατά κύριο λόγο, πανεύκολα φωτογραφίζει την περσόνα που υποδύεται. Δραματικός όσο ποτέ, επιβλητικός στην έκφραση αλλά και με μόνιμη την ζήτηση συμπόνοιας από την πλατεία, ο Banderas βγάζει στο εκράν σπουδαίες υποκριτικές δυνατότητες, τιμώντας κατά τον καλύτερο τρόπο, Εκείνον που ευθύνεται για την εκτόξευση της σταρικής του καριέρας. Σινεμά κορυφαίου επιπέδου ξανά, μετά από την κοιλίτσα διαρκείας του Almodovar, νοσταλγικό, φορτισμένο, λατρεμένο, όπως ακριβώς το αγαπήσαμε. Από τότε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η τεχνολογία είναι καινούρια, η εκμετάλλευση είναι παλιά ιστορία...

Αυτή είναι η 26η (αν τις μέτρησα σωστά!) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που γύρισε ο γεννημένος στις 17 Ιουνίου του 1936 Βρετανός σκηνοθέτης Ken Loach. Η πρώτη του ήταν το «Όχι δάκρυα για την Τζόυ» (Poor Cow, 1967). Από το 1996 και την ταινία «Το τραγούδι της Κάρλα» (Carla's Song) συνεργάζεται αποκλειστικά με τον Paul Laverty, ο οποίος έχει υπογράψει το σενάριο σε 13 ταινίες του Loach. Η μόνη ταινία του Ken Loach από το 1996 μέχρι σήμερα στην οποία το σενάριο δεν το υπογράφει ο Laverty είναι το «Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι» (The Navigators, 2001). Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών.

Το σενάριο της ταινίας Δυστυχώς απουσιάζατε (Sorry We Missed You) βασίζεται εν μέρει στην ιστορία του Don Lane, ενός κούριερ που εργαζόταν για την εταιρία DPD ο οποίος πέθανε τον Ιανουάριο του 2018, αφού δούλευε ενώ ήταν άρρωστος κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, οπότε και γίνεται πανικός με την αυξημένη παράδοση πακέτων. Ο Don παρέλειψε να πάει σε μια σειρά από προγραμματισμένες επισκέψεις σε νοσοκομείο προκειμένου να λάβει θεραπεία για τον διαβήτη τύπου 1 από τον οποίο έπασχε, καθώς τη μία φορά που πήγε, η εταιρία DPD τον χρέωσε με 150 λίρες πρόστιμο, καθώς έχασε με αυτόν τον τρόπο αρκετές παραδόσεις δεμάτων. Οπότε, προκειμένου να μην χρεωθεί με άλλο πρόστιμο, ο Don συνέχιζε να δουλεύει εξαντλητικά, έως ότου και πέθανε.

Η υπόθεση: Ο Ρίκι και η Άμπι είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που συνεχίζει να αγαπιέται παρά το γεγονός ότι ζουν πολλά χρόνια μαζί. Ζουν στο Νιούκαστλ κι έχουν και δύο παιδιά, τον Σεμπ, ο οποίος έχει ταλέντο στο γκράφιτι αλλά τραβάει δύσκολη εφηβεία, κάτι που τον φέρνει σε σύγκρουση με τον πατέρα του και το σχολείο, και την πιτσιρίκα Λίζα, το κορίτσι που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Είναι μια δεμένη οικογένεια και – παρά τις εντάσεις – ο ένας νοιάζεται για τον άλλο. Ο Ρίκι αλλάζει συνεχώς δουλειές ενώ η Άμπι δουλεύει ως οικιακή νοσοκόμα, φροντίζοντας ηλικιωμένους ή γενικότερα ανθρώπους, που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.

Παρόλο που οι δυο τους δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες, όλο και πιο σκληρά, συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Όταν προκύπτει κάτι που φαντάζει ως μια χρυσή ευκαιρία για τον Ρίκι, η Άμπι αναγκάζεται να πουλήσει το αυτοκίνητό της προκειμένου ο σύζυγός της να αγοράσει ένα φορτηγάκι και να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας πακέτων. Κι όπως συμβαίνει συνήθως στους εργάτες όταν ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού, το όνειρο γρήγορα μετατρέπεται σε εφιάλτη...

Η άποψή μας: Εδώ ο Loach δεν βρίσκεται στις μέγιστες φόρμες του. Ακόμα όμως και η χειρότερη ταινία τούτου του σπουδαίου δημιουργού είναι παρασάγγες καλύτερη από τον μέσο όρο των ταινιών που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του Loach; Μα η ηθική του. Κι εδώ, επειδή μπερδέψαμε τα μπούτια μας τελευταία, είναι θεμιτό να κάνουμε μια διευκρίνηση: ο άνθρωπος δεν ηθικολογεί. Η στάση του, όμως, η σκοπιά του απέναντι στην Ιστορία κι απέναντι στον Άνθρωπο είναι εκείνη που τον ορίζει και τον ξεχωρίζει. Είναι αριστερή αλλά και... χριστιανική στον βαθύτερο πυρήνα της: αυτόν που επιτάσσει «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»''... Πήρα αυτούσια την έναρξη της κριτικής που είχα γράψει, εδώ στο moviesltd, τον Δεκέμβρη του 2014, στα πρώτα μου – κυριολεκτικά! – βήματα της συνεργασίας μου με τον Γιώργο και τον Τάκη, για την προ-προηγούμενη ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη, το «Jimmy's Hall». Αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται πέντε χρόνια παρουσίας μου εδώ – να τα εκατοστήσουμε – και να τα λέμε κι αυτά!

Ενδιάμεσα, ο Loach κέρδισε για δεύτερη φορά τον Χρυσό Φοίνικα για το συγκλονιστικό «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (2016). Τα έχει κερδίσει όλα, είναι παγκοσμίως αποδεκτός, το έργο του είναι απαράμιλλο, κι αυτός συνεχίζει αγέρωχος, να μας χαρίζει ιστορίες με ήρωες ανθρώπους από την εργατική τάξη, που δεν πάνε στον παράδεισο. Δεν φτιάχνει ψεύτικο σινεμά, επιτηδευμένο, τηλεοπτικό, δήθεν. Η γλώσσα του όμως είναι αυτή του λαού. Δεν βάζει την κάμερά του και τον εαυτό του πάνω από τους ανθρώπους. Με περισσή ταπεινότητα την κρατάει στο ύψος τους, ίσως και πιο χαμηλά, και καταγράφει. Καταγράφει την εντιμότητα. Καταγράφει τον αγώνα. Καταγράφει την περηφάνια της εργατικής τάξης. Αλλά και τη συντριβή της. Έτσι όπως τ' ακούτε: τη συντριβή της. Τα αδιέξοδά της. Οι εργάτες ευρισκόμενοι σε καπιταλιστικό περιβάλλον συχνά παγιδεύονται σε μικροαστικά όνειρα. Ο Loach δεν τα χλευάζει. Δεν τα δαιμονοποιεί. Δεν τα κατακρίνει. Εξάλλου, τι πιο τίμιο για κάποιον άνθρωπο να επιδιώκει το καλό της οικογένειάς του; Να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, να βρίσκει χρόνο να διασκεδάζει, να βλέπει τα παιδιά του χορτασμένα, καλοντυμένα, και να τους παρέχεται παιδεία τέτοια που να μπορεί να τα κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο σε ένα τοξικό περιβάλλον; Σε ένα περιβάλλον όπου η εκμετάλλευση πάει σύννεφο; Όπου για να τα... καταφέρεις, πρέπει να ανταγωνιστείς τους συναδέλφους σου, ήτοι, τον ίδιο σου τον εαυτό; Εμ, δεν γίνεται. Στον νέο «ουάου» Μεσαίωνα, δεν υπάρχουν πλέον συνδικάτα. Σκοτώνεσαι στη δουλειά και δεν βλέπεις τη γυναίκα σου. Σκοτώνεσαι στη δουλειά και δεν βλέπεις τα παιδιά σου. Σκοτώνεσαι στη δουλειά και – για να μην χάνεις χρόνο, τα πακέτα πρέπει να παραδοθούν στην ώρα τους – κατουράς μέσα σε ένα πλαστικό μπουκάλι. Σκοτώνεσαι στη δουλειά, σχεδόν στην κυριολεξία: τόση η κούραση που σχεδόν κοιμάσαι στο τιμόνι – κι έχεις τους αλήτες έτοιμους να σου την πέσουν για να σε ρημάξουν. Καθόλου άδικα ο γιος σου, αυτός που σε θαυμάζει περισσότερο, να σου εναντιώνεται με τόσο πάθος. Να περιφρονεί ό,τι κάνεις, ό,τι προσπαθείς, ό,τι επιδιώκεις. Θαρρείς κι έχει «δει» το έργο: ποιο μέλλον; Ποιες ευκαιρίες; Μια ζωή κολλήγας. Σαν τον πατέρα του. Και σαν τον πατέρα του πατέρα του.

Ο Laverty γράφει ένα τρομερό σενάριο κι ο Loach, έχοντας να διευθύνει ερασιτέχνες ηθοποιούς, παίρνει το καλύτερο που μπορεί. Ναι, είναι σαν να βλέπεις αληθινούς ανθρώπους να ζούνε τη δύσκολη ζωή τους μπροστά στα μάτια σου – διάολε, είναι αληθινοί άνθρωποι! Το βλέπεις ακόμα και στα λάθη τους στους διαλόγους: ο Loach δεν τα έκοψε στο μοντάζ. Ήθελε αυθεντικότητα, πραγματικότητα. Και στην πραγματικότητα κομπιάζουμε, κάνουμε συντακτικά λάθη, κάποιες φορές κεκεδίζουμε, κάποιες φορές μπερδεύουμε λέξεις. Όλοι είναι τρομεροί στους ρόλους τους και σε κερδίζουν με το καλημέρα, εκείνη, όπου που σε κάνει να μπήξεις τα κλάματα είναι η Άμπι. Η Debbie Honeywood παίζει με μια απίστευτη αξιοπρέπεια έναν ρόλο στα όρια του τραγικού, με την αρχαιοελληνική έννοια. Στωική, συμπονετική, δυνατή, κάποιες φορές λυγίζει, κάποιες φορές δεν αντέχει την αδικία εις βάρος της και εις βάρος της οικογένειάς της. Να έχεις την πάρα πολύ ψυχοφθόρα δουλειά, να φροντίζεις γέρους, αρρώστους, παράλυτους και μετά από όλη τη μέρα στο πόδι, να έχεις να φροντίσεις και τα παιδιά σου – αφού πρώτα τους νουθετήσεις και επικοινωνήσεις μαζί τους από το κινητό!

Ναι, τέτοια επικοινωνία: «σου έχω αφήσει αυτό για φαγητό, να κάνεις τα μαθήματά σου, να μην δεις πολύ τηλεόραση, να πέσεις νωρίς για ύπνο, θα προσπαθήσω να είμαι εκεί και να σε δω πριν κοιμηθείς». Τέτοια. Nice fucking life. Και δεν θέλει πολλά η οικογένεια για να περάσει καλά. Μια βόλτα βραδιάτικα με το φορτηγό – βόλτα που ακολουθείται από δουλειά εκτός ωραρίου, χωρίς να πληρώνεται, από αγνή αγάπη για τον συνάνθρωπο – με τραγούδια και φτηνό μα νόστιμο φαγητό. Δεν λείπει και το χιούμορ από την ταινία. Η αντιπαράθεση του ήρωά μας, οπαδού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με έναν οπαδό της Νιούκαστλ έχει πλάκα. Η προσπάθειά του να αποφύγει ένα πρόστιμο για... προσεχές παράνομο παρκάρισμα έχει πλάκα. Η πλάκα, όμως, είναι για λίγο. Και για να μην βυθιστούμε στη μαύρη κατάθλιψη. Για να μην μας πλακώσει η μιζέρια. Όπως και η κάθαρση. Έρχεται με τα λόγια της Άμπι στο νοσοκομείο, όταν παίρνει το κινητό και λέει στο... μεταμοντέρνο αφεντικό του συζύγου της όλα όσα θέλουμε όλοι μας κάποια στιγμή να πούμε σε κάθε λογής αφεντικά. Θέλεις να σηκωθείς και να χειροκροτήσεις! Να αγιάσει το στόμα σου Γυναίκα.

Όμως, το... κανονικό φινάλε είναι αδυσώπητο. Εγκλωβισμός. Διέξοδος καμιά. Και μόνον ένας δρόμος. Μπροστά. Σακατεμένος. Για να αποφύγεις τα μεγαλύτερα χρέη. Και το ξέρεις καλά: δεν θα τα καταφέρεις. «Δυστυχώς, απουσιάζατε». Εσύ θα συνεχίσεις να παραδίδεις πακέτα και να κυνηγάς την ουρά σου. Το δικό σου... πακέτο δεν θα το πάρεις. Ποτέ. Γιατί θα απουσιάζεις...

Norwegian Wood!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ενηλικίωση: it's a bitch!

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Όσλο, στις 17 Οκτωβρίου του 1955, Νορβηγός σκηνοθέτης Hans Petter Moland. Σε πέντε από αυτές (στις μισές δηλαδή) πρωταγωνιστής είναι ο Stellan Skarsgård. Επίσης, αυτή είναι η πέμπτη του ταινία που βλέπουμε εμπορικά στη χώρα μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Αντιμέτωποι με την αλήθεια» (Aberdeen, 2000), «Γη της Επαγγελίας» (The Beautiful Country, 2004), «Με σειρά εξαφάνισης» (Kraftidioten, 2014) και «Ψυχρή καταδίωξη» (Cold Pursuit, 2019) – η τελευταία ταινία αποτελεί το αγγλόφωνο ριμέικ του «Kraftidioten», γυρισμένο από τον ίδιο.

Η ταινία «Κλέφτης αλόγων» βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Per Petterson, που εκδόθηκε πρώτη φορά το 2003. Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Κλέφτης αλόγων (Ut og stjæle hester / Out Stealing Horses) την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου. Εκεί, συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας Αργυρή Άρκτο Εξαιρετικής Καλλιτεχνικής Συνεργασίας, για τη φωτογραφία του Rasmus Videbæk. Η ταινία ήταν υποψήφια για 11 βραβεία Amanda (τα νορβηγικά Όσκαρ) και τελικά κέρδισε πέντε από αυτά, μεταξύ των οποίων εκείνα καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Το φιλμ αποτελεί την επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Νοέμβριος 1999. Ο 67χρονος Τροντ, προσπαθώντας να συνέλθει από τον αδόκητο χαμό της γυναίκας του, ταξιδεύει σε έναν απομονωμένο οικισμό κάπου στη Νορβηγία, όπου σκοπεύει να περάσει την Πρωτοχρονιά μόνος του. Όταν ένα βράδυ συναντήσει τον Λαρς, μνήμες από την παιδική του ηλικία θα τον πλημμυρίσουν. Ήταν το καλοκαίρι του 1948, όπου ο πιτσιρικάς Λαρς έκανε κάτι, που δεν το χωράει ανθρώπου νους. Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που πέρασε ο Τροντ με τον πατέρα του. Ήταν το καλοκαίρι όπου ο Τροντ, με τον καλύτερό του φίλο – μεγαλύτερο αδελφό του Λαρς – βγήκαν να κλέψουν άλογα, αλλά τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι ο Τροντ ενηλικιώθηκε και μύρισε το άρωμα της γυναίκας που λαχταρούσε. Τώρα, στον παρόντα χειμώνα, πόσο θα ταρακουνήσουν τον Τροντ οι θύμισες;

Η άποψή μας: «Είναι δική σου απόφαση αν θα πονέσεις ή όχι». Χμ, μεγάλη κουβέντα. Ο χήρος Τροντ βλέπει ξεραμένες από τον χειμώνα τσουκνίδες και θυμάται εκείνο το καλοκαίρι. Με τον πατέρα του. Όταν του είπε τη συγκεκριμένη φράση. Γιατί του την είπε; Επειδή παρατήρησε πως ο γιος του, που κούρευε τα χόρτα έξω από το σπίτι τους στο δάσος, δεν πλησίαζε στις τσουκνίδες. Και για να αποδείξει πως εννοούσε αυτό που είπε, πήγε, και ξερίζωσε τις τσουκνίδες με τα γυμνά του χέρια. Δεν ξέρω αν έχετε ακουμπήσει ποτέ τσουκνίδα. Πονάει πάρα μα πάρα πολύ. Και τσούζει. Και σε κάνει να ξύνεσαι με μανία. Μιλάω από πρώτο χέρι.

Γιατί, πεντάχρονος (ίσως και λίγο μεγαλύτερος) στο Νευροκόπι, ένα καλοκαίρι που οι ξαδέλφες μου με μάθαιναν πως να κάνω ποδήλατο, και τα πήγαινα μια χαρά, ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα τρακτέρ, αιφνιδιάστηκα, δεν ήξερα τι να κάνω, κι έγυρα το ποδήλατο σε κάτι χόρτα. Ήταν τσουκνίδες! Κι εγώ φορούσα κοντό παντελονάκι! Δεν έχω... ξυθεί περισσότερο στη ζωή μου. Οπότε, ναι ρε φίλε, δεν είχα προαποφασίσει ότι θα πονέσω, δεν ήξερα τι είναι οι τσουκνίδες, δεν είχα άποψη γι' αυτές, ούτε είχα ετοιμάσει φόβο πόνου εξαιτίας τους. Έπεσα σε αυτές, όμως, και... πόνεσα.

Από την άλλη, έχω κάτι ακόμα να θυμηθώ από την παιδική μου ηλικία. Η γιαγιά μου, η Λεμόνα, όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού στην Προσοτσάνη, με έστειλε στο παντοπωλείο να αγοράσω ένα ξυράφι – τα πουλούσαν τότε κατά μόνας, μέσα σε κόκκινο περιτύλιγμα. Τι το ήθελε; Να κόψει αμπελόφυλλα για να κάνει ντολμαδάκια. Στο δρόμο της επιστροφής, αφού είχα αγοράσει το ξυραφάκι, πέτυχα κάτι φίλους σε μια κηδεία. Μιλήσαμε για λίγο. Κι έφυγα. Πάλι καλοκαίρι. Πάλι κοντό παντελόνι. Και παντόφλες, από αυτές τις πλαστικές. Πρέπει να άνοιξα το περιτύλιγμα του ξυραφιού. Και, χωρίς να το καταλάβω, ξυραφιάστηκα! Στον αριστερό μου μηρό. Χαμπάρι δεν πήρα! Μιλάμε, δεν κατάλαβα τίποτα! Πλησιάζοντας στο σπίτι της γιαγιάς, ένας συνομήλικός μου, γείτονας, με είδε, τρόμαξε και φώναξε: «αίματα»! Ε, όταν είδα τα αίματα, άρχισα να ουρλιάζω! Από... πόνο! Που, δεν συγκρίνεται με τον πόνο που ένιωσα όταν η Λεμόνα, να είναι καλά εκεί που βρίσκεται, μου έριξε φωτιστικό οινόπνευμα, αυτό το μπλε χρώματος, πάνω στην τομή! Ναι, αλλά καταλαβαίνετε πού θέλω να το πάω. Δεν πονούσα όσο δεν αντιλαμβανόμουνα. Ίσως όντως ο πόνος να είναι μια αντίληψη του μυαλού. Ένα παιχνίδι.

Anyway, στην ταινία μας. Ο σκηνοθέτης επιλέγει μια θραυσματική αφήγηση. Λίγο σαν σε όνειρο. Λίγο σαν σε trance. Η τρομερή μουσική, η υπέροχη φωτογραφία, τα εκπληκτικά slow motion σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη φύση, δεν μπορούν παρά να αφήσουν με το στόμα ανοιχτό και τον πιο... αναίσθητο από τους θεατές. Στην αρχή της ταινίας. Γιατί από ένα σημείο και μετά το όλον γίνεται μανιέρα. Κι όταν εγκαταλείπεται, αρχίζεις να νιώθεις εξαπατημένος. Σαν να σε πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, συμβιβασμένος, μόνος, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, θυμάται ένα καλοκαίρι όπου συνέβησαν πολλά και ασυνήθιστα, τα οποία τον στιγμάτισαν για πάντα! Αδελφοκτονίες, κερατώματα, κλεψίματα αλόγων. Αλλά πάντα, εκεί που κάλπαζε ελεύθερος, εκεί ο Τροντ έτρωγε μια σαβούρντα κι έπεφτε καταγής. Ξανασηκώνονταν, δεν λέω, αλλά η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας για εκείνον ήταν λίγες στιγμές.

Η εικονοπλαστική ικανότητα του Moland σε γεμίζει με πανέμορφες εικόνες: πατέρας και γιος, γυμνοί, μέσα στη βροχή, να κάνουν κατακόρυφο. Ο Τροντ, πιτσιρικάς, να αγγίζει και να μυρίζει τον πρώτο του έρωτα: τη μητέρα του φίλου του – κι όπως θα διαπιστώσει αργότερα, αγαπητικιά του πατέρα του. Κουκουβάγια να φτερουγίζει. Κορμοί δέντρων να πλέουν στο ποτάμι. Τέτοια. Δεν ξέρω πόσο καλό είναι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία. Δεν το έχω διαβάσει. Πάντως, αν η ταινία κυλούσε στο μοτίβο της πρώτης συνάντησης των γηραιών Τροντ και Λαρς, και της ιστορίας που αφηγείται ο Λαρς για τον σκύλο που χρειάστηκε να σκοτώσει με παραίνεση της μητέρας του, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα. Το τελικό αποτέλεσμα λίγο το απομυθοποιείς: το παραγεμίζει ο σκηνοθέτης, το παρατραβάει σε χρόνο, κάπου επαναλαμβάνεται, κάπου παραείναι χαλαρός, κάπου δίνει περισσότερη βαρύτητα σε μη ουσιώδη πράγματα και προσπερνάει άλλα, σημαντικά.

Ας είναι. Και η ανθρώπινη μνήμη κάπως έτσι δεν λειτουργεί; Δεν μεγαλοποιούμε κάποιες στιγμές μας; Δεν ξεχνάμε, άλλες, ακόμα και σπουδαίες; Το θέμα είναι ένα: μέσα από το μεγάλο ταξίδι να καταλαβαίνεις τελικά ότι σημασία έχει αυτό, όχι ο προορισμός, που έλεγε και ο Αλεξανδρινός ποιητής. Όμορφη ταινία να τη βλέπεις, ίσως λίγο πιο φλύαρη από όσο θα χρειαζόταν. Τι είπαμε για τον πόνο εντέλει;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

Οι γυναίκες είναι το μέλλον. Άρα και το παρόν!

του zerVo (@moviesltd)

Δεκέμβριος είναι του 91. Πεντέμισι ολόκληρους μήνες (!!!) μετά το βγάλσιμο του στην Αμερική φτάνει επιτέλους και στα μέρη μας το πολυαναμενόμενο σίκουελ μια τεράστιας, παγκόσμιας επιτυχίας, που έκανε διάσημα σε ολάκερη την υφήλιο τα ονόματα Schwarzenegger, Hamilton, Cameron. Χάρη σε ένα σινεφίλ κίνημα (ΔΟΛ εφημερίδας, που είχε βεβαίως και τα μέσα) που δεν έπιασε, παρότι το κοινό το αγκάλιασε θερμά εν αρχή, η ταινία Terminator 2 θα έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στην μεγάλη, για τα δεδομένα της πόλης μας, αίθουσα της Opera (Assos Odeon, τότε) Κυριακή πρωί, 11 η ώρα. Και με εισιτήριο κανονικότατο, όχι τίποτα τζαμπέ όπως στις μέρες μας. Μοναδικό προνόμιο των παρευρισκομένων, ότι θα έβλεπαν την ταινία 5 μέρες πιο νωρίς από τους υπόλοιπους. Σιγά, λες? Χάρη στο hype που είχε δημιουργήσει το καλύτερο ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι που έπιασε ποτέ ο δέκτης μου (το καλό Mtv) από τα χαράματα στην Ακαδημίας προκλήθηκε το αδιαχώρητο. Διαδήλωση. Καλά για τον σινεμά δεν συζητάμε, στις καρέκλες πέντε - πέντε οι θεατές, για να δουν αν θα λάβει χώρα το πρόμις του i'll be back. Ανάμνηση ε?

Ε, αυτή την θύμηση στο πέρασμα των χρόνων, η εξέλιξη του fanchise την ξεθώριασε. Τρία ακόμη, το λιγότερο αδιάφορα, επεισόδια, βύθισαν στην ανυποληψία (όχι την εμπορική) ένα από τα πλέον πρωτοποριακά θέματα της φιλμικής ιστορίας. Ευτυχώς για όλους ποτέ δεν είναι αργά, να επιστρέψουν έστω και υπέρ το δέον σιτεμένοι οι ήρωες του παλιού καλού καιρού, για να ξυπνήσουν εκείνη την λησμονημένη μου εικόνα. Από τον Τ-2. 28 ολόκληρα έτη πριν...

Μέξικο Σίτι. Μια τυπική ημέρα στην εργασία της, στην υψηλής τεχνολογίας φάμπρικα που δουλεύει, θα αποδειχθεί μοιραία για την νεαρή και φιλόδοξη Ντάνι Ράμος, καθώς θα αντιληφθεί την παρουσία ενός άγνωστου, μα πανίσχυρου και πολυμορφικού άντρα, να την πλησιάζει, με σκοπό να την εξοντώσει. Για καλή τύχη δική της, όχι όμως και του λατρεμένου της αδελφού, ανάμεσα σε εκείνη και στον διώκτη θα παρέμβει, επίσης από το πουθενά, μια εξίσου δυναμική κοπέλα, που θα προτάξει τα στήθη της με μοναδικό σκοπό να την προστατεύσει. Δίχως καν να μπορεί να προβλέψει πως πρόκειται για μια τιγκάτη στα σάιμπερ πρόσθετα μαχήτρια από το μέλλον, που έχει επανέλθει στο παρόν για να την σώσει από τα νύχια του παντοδύναμου ανθρωποειδούς εξολοθρευτή μοντέλου Rev-9. Πολλές γενιές πιο εξελιγμένο προϊόν από τον Τ-800, που τρεις δεκαετίες πριν είχε την αποστολή να εξοντώσει τον πιτσιρίκο Τζον Κόννορ, πριν εκείνος ενηλικιωθεί και εξελιχθεί σε ηγέτη της αντίστασης. Και απέτυχε...

Αρχικά, όχι όμως και στην συνέχεια, αφού μπροστά στα μάτια της μητέρας του, θα πέσει νεκρός από τα πυρά ενός παντοδύναμου Terminator, οδηγώντας την κατακερματισμένη ψυχικά Σάρα, στο να ορκιστεί εκδίκηση, καταστρέφοντας όλους τους προερχόμενους από το μέλλον εκτελεστές. Κάπως έτσι θα ενώσει δυνάμεις με την τρομαγμένη Ντάνι και την αποφασισμένη ημι-ρόμποτ Γκρέις, που έχει λάβει την εντολή να δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμης της για να μην πάθει το παραμικρό η Μεξικάνα πιτσιρίκα.

Μόνο σε έναν θα φανεί ανακατωσούρα η όλη περίληψη της πλοκής: Σε εκείνον που ούτε καν έχει δει μισό λεπτουδάκι δράσης από Εξολοθρευτή. Όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά οι πιο φανατικοί του σίριαλ, σε κλάσμα δευτερολέπτου θα μπουν στο κόλπο, αντιλαμβανόμενοι πως όσα εκτυλίσσονται στο εκράν - από το πανομοιότυπο με εκείνο του Τ2 intro - είναι τάλε κουάλε της Judgement Day. Στοιχείο που δεν ορίζει την παραμικρή μου έκπληξη, καθώς το στούντιο βλέποντας το πρότζεκτ να βουλιάζει στην αδιαφορία, έκανε δυο κινήσεις ματ, προσθέτοντας (ξανά) στην ομάδα της παραγωγής τον Μίδα Cameron και επαναφέροντας στο προσκήνιο το ένα από τα δύο πρωταγωνιστικά τοτέμ - το δεύτερο άλλωστε ουδέποτε απομακρύνθηκε.

Το timeline που ακολουθεί η αφήγηση συνεχίζεται τρία μόλις έτη μετά τα συμβάντα της ρήξης των δύο Τ (800 και 1000) με την Σάρα να μην καταφέρνει να σώσει από τα νύχια των Terminators το μονάκριβο αγόρι της, κάτι που σημαίνει με την μέθοδο του ντόμινο, πως στο μέλλον οι αντάρτες δεν θα έχουν καμία τύχη ενάντια στους πανίσχυρους ανθρωποειδείς. Εξόν και βρεθεί δεύτερο πρόσωπο που θα τον υποκαταστήσει σε αυτόν τον παγκόσμιο και πολύνεκρο πόλεμο, που δεν είναι άλλο από την (μεσήλικη) Ντανιέλα, όπως μαθαίνουμε και επίσημα μετά το μέσιασμα της ταινίας, ουσιαστικά όμως αντιλαμβανόμαστε αποξαρχής. Και πάρα μα πάρα πολύ απλά, οι διάφανες μπάλες τηλεμεταφοράς από το αύριο του 2042, θα φέρουν στο σήμερα τους δύο βασικούς μονομάχους, τον αμείλικτο Rev-9 (Gabriel Luna) που έχει αυτή την φορά το ιδίωμα να μοιράζεται στα δυο, συνεπώς να αποκτά μονομιάς το πάνω χέρι και την παθιασμένη στρατιώτη, που φέρει την μορφή της Καναδέζας κούκλας Mackenzie Davis.

Σκέψου τώρα λοιπόν πόσο φανταστικό, μοναδικό και αξεπέραστο υπήρξε το πρωτότυπο (παρεμπίπ, σίκουελ) που ακόμη και ετούτη εδώ η κόπια φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα. Σαν κόπι πέιστ, που όμως δεν δείχνει να νοιάζει και κανέναν, η ιστορία τσουλάει νεράκι, με την πλατεία να προβλέπει μεν το φινάλε, να ελπίζει πάντως μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο, να αλλάξουν κάποιες από τις λεπτομέρειες που στο Τ2 είχαν εκτοξεύσει το δράμα στα ύψη. Όχι! Ακόμη κι εκεί ο τσελεμεντές ακολουθείται με απόλυτη ευλάβεια, κάτι που δεν χαλάει πάντως και κανέναν, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα αποχωρίσει από την αίθουσα τουλάχιστον χορτασμένος. Από ειδικά εφέ, ίντριγκα και προσεγμένες στο έπακρο στιγμές δράσης, που πιστώνεται τόσο ο ντιρέκτορας Tim Miller (του Deadpool) όσο και η πολυπληθής συγγραφική ομάδα, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προσθέσει κάποιες πινελιές στο ήδη υπάρχον θρυλικό τσάπτερ.

Το Dark Fate, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποτελεί το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, κατόπιν των δύο Cameronικών εισαγωγικών που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην Βίβλο του Σινεμά. Ένα υπέροχα νοσταλγικό ριγιούνιον επί της οθόνης, εκεί που η λατρεία Σάρα / Linda Hamilton θα συναντήσει για μια ακόμη φορά, με μπερδεμένα συναισθήματα, τον 800άρη / Schwartz, δια μέσου μιας ευρηματικής παρεμβολής του σκριπτ. Που προσβλέποντας σε ένα πάρα πολύ πιθανό to be continue, κατάφερε να εισάγει στο όλον την καινούργια περσόνα - μια εργάτρια του μεροκάματου, όπως είχε συμβεί και με την σερβιτόρα κάποτε Κόννορ, λατίνα μάλιστα και λάθρο, εις ρήξη με τον Τραμπ - που απαιτούσε η βαλτωμένη πορεία για να πάρει και πάλι μπροστά. Αν και - γνώμη μου - θεωρώ κομματάκι δύσκολο να υπάρξει κάτι τέτοιο χωρίς την σούπερχιούμαν Γκρέις, που κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση. Τρίγωνο αήττητο. Γυναικείο. Εκεί είναι το μέλλον, κανείς δεν διαφωνεί πια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

It's A Jungle Out There

του zerVo (@moviesltd)

Σύμφωνα με τον θρύλο των φυλών των ιθαγενών που κατοικούν στον αφρικάνικο νότο, όπως οι Σεπέντι και οι Τσόνγκα, κάθε σπάνιος λευκός λέοντας θεωρείται απεσταλμένος από τον Θεό, προκειμένου με την παρουσία του να διατηρήσει αιώνια την ειρήνη στην περιοχή. Ενδεχόμενη εμπόλεμη - κυρίως εμφύλια - αναταραχή οφείλεται στην αιχμαλωσία κάποιου ζωντανού από το συγκεκριμένο είδος, με συνέπεια να απαιτείται η απελευθέρωση και η άμεση επιστροφή του στην Γη του Τιμπαβάτι, ώστε να επανέλθει η φυσική ηρεμία και γαλήνη. Η δοξασία αυτή διατηρείται ακόμη ζωντανή και στις ημέρες μας, όπως άλλωστε να αποκαλύπτει και μέρος του σεναρίου της ταινίας Το Κορίτσι και το Λιοντάρι (Mia et le lion blanc).

Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, έχοντας αποτύχει να την βρουν στο πολύβουο Λονδίνο, ο Τζον και η Άλις Όουεν θα αποφασίσουν να εγκατασταθούν μόνιμα στην επικίνδυνη μεν, αλλά γεμάτη ευκαιρίες Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής, δημιουργώντας το δικό τους εκτροφείο άγριων ζώων. Φυσικά μαζί τους θα πάρουν και τα ανήλικα παιδιά τους, τον προβληματικής συμπεριφοράς και με συνεχείς κρίσεις πανικού Μικ και την συνεσταλμένη Μία, που από την πρώτη στιγμή θα αντιδράσει στον καινούργιο, διαφορετικό από τον συνηθισμένο της, τρόπο ζωής, στην ερημιά της άγονης στέπας.

Το μοναχικό κενό στην καθημερινότητα της πιτσιρίκας, θα έρθει να γεμίσει η γέννηση ενός ολόλευκου λιονταριού του Τσάρλι, που μονομιάς εκείνη θα πάρει υπ ευθύνη της, προσέχοντας να μην του λείψει το παραμικρό. Το αιλουροειδές, όμως, πολύ σύντομα από ευγενικό τετράποδο, μεγαλώνοντας θα εξελιχθεί σε ένα γιγαντόσωμο και πανίσχυρο θηρίο. Γεγονός που θα επιφέρει την αντίδραση του πατέρα της, που θεωρώντας ως απολύτως επικίνδυνη την παρουσία του στο σπίτι ως οικόσιτου, θα το μαντρώσει μαζί με τα υπόλοιπα όμοια του. Πράξη που η μικρή δεν θα αποδεχθεί, σε σημείο που θα δώσει την υπόσχεση να σώσει τον θηριώδη φίλο της, μια για πάντα από την φυλακή.

Μολονότι η ιστορία που αφηγείται ο Γάλλος σκηνοθέτης Gilles de Maistre είναι προϊόν μυθοπλασίας, εντούτοις όχι και λίγα μέρη της αφήγησης αποτελούν πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος διαπίστωσε με τα μάτια του, επισκεπτόμενος τα υπαρκτά εκτροφεία άγριων ζώων της μαύρης ηπείρου. Με πιο βασικό λόγο της ύπαρξης τους, το μεγάλωμα σπάνιων ειδών και την κατοπινή τους πώληση σε εύπορους αγοραστές, που θα τα χρησιμοποιήσουν ως θηράματα στα ιδιόμορφα σαφάρι, δικής τους διοργάνωσης. Μια τέτοια περίπτωση θα αποτελέσει και την σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της ατρόμητης τινέιτζερ της πλοκής, που θα πάρει το ρίσκο να ταξιδέψει με τον White Lion King, ίσαμε τα μέρη των προγόνων του, ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο της αρχαίας προφητείας.

Η δομή που τα γεγονότα αφήνονται στο εκράν δεν είναι άσχημη, αντιθέτως υπάρχει ένα άμεσο ενδιαφέρον στο πως η παιδούλα κοντράρει την μετάβαση από την βουή της μητρόπολης στην εξορία, αισθανόμενη πως βρίσκεται σε μια άτυπη φυλακή, μακριά από τις απολαύσεις που μπορεί να ζητήσει ένα μικρό παιδί. Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που ο ψυχισμός της επικοινωνεί με εκείνον του λέοντα, ο οποίος αντί να τριγυρίζει αγέρωχος και λεύτερος στη ζούγκλα, πρέπει να παραμένει κλειδωμένος πίσω από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Εννοείται πως ιδιαίτερη ευαισθησία το σκριπτ δείχνει και στο υπαρκτό πρόβλημα της λαθρεμπορίας ζώων, που οδηγούνται σαν σφάγια στα παράνομα κυνήγια που διοργανώνουν επιτήδειες συμμορίες, έναντι αδράς αμοιβής.

Το πρόβλημα του φιλμ, έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με το πως προβάλλεται η σχέση της έφηβης με το αρσενικό λιοντάρι, ειδικά από την στιγμή που εκείνο τρίχρονο πλέον, είναι λογικό να μην μπορεί να τιθασεύσει τα ένστικτα του και να την απειλεί με επίθεση. Όχι, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, οι δυο τους συμβιώνουν αρμονικά, εντός της καλύβας μάλιστα, λες και δεν πρόκειται για ένα αγριεμένο αιλουροειδές, μα για ένα τρυφερό κουταβάκι. Κατάσταση που οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερες ακρότητες στην τρίτη πράξη της περιπέτειας, όπου η αγωνία κορυφώνεται στην καρδιά της αφρικάνικης ερήμου, με το κυνηγημένο κοριτσάκι - φυγά να κοιμάται ακόμη και πάνω σε δέντρα, για να διαφύγει τον κίνδυνο από τους λοιπούς περιφερόμενους τίγρεις, λίγκες, τζάγκουαρ. Ξεφύγαμε...

Πολύ όμορφη η φωτογραφία της γης των Μπαφάνα, τυλίγει επιδέξια την χημεία ανάμεσα στο παιδί και το άριστα εκπαιδευμένο, αλλά και πανέμορφο, ολόλευκο με μακριά χαίτη, τετράποδο, που θα το λατρέψουν όλοι οι θεατές. Κάποια κενά αφήγησης, αλλά και μερικά ερωτηματικά για το πως και το γιατί ξεσπιτώθηκε η - επίσης περιέργως γαλλοτραφής... - φαμίλια, που έχει και τόσα ζητήματα υγείας να επιλύσει, ας πούμε πως τα παίρνει το ποτάμι της θέλησης μας, να παρακολουθήσουμε ένα οικογενειακού χαρακτήρα adventure, που θα συγκινήσει όμως μόνον τους ζωόφιλους. Οι οποίοι εσχάτως έχουν ενεργοποιήσει δράσεις κατά των εμπόρων που εκμεταλλεύονται τον βασιλέα του ζωικού βασιλείου, οδηγώντας το είδος του σταδιακά προς εξαφάνιση. Ο ορισμός δηλαδή του It's A Jungle Out There...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Απόψε κάνεις μπαμ!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Δεν υπάρχει τίποτε ανάμεσα στις βόμβες και την παράδοση;»

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1975 στο χωριό Ικσάλ (κοντά στη Ναζαρέτ) Παλαιστίνιος δημιουργός Sameh Zoabi. Οι προηγούμενες δύο ταινίες του είναι: «Ish lelo selolari» (Man Without a Cell Phone, 2010) και «Under the Same Sun» (2013).

Τούτη είναι η πρώτη ταινία του Zoabi, που προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Η παγκόσμια πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2018, όπου προβλήθηκε στο παράλληλο με το διαγωνιστικό τμήμα «Orizzonti», και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Kais Nashif. Ακολούθησε η συμμετοχή της ταινίας σε πάμπολλα άλλα φεστιβάλ, όπως πχ του Τορόντο, ενώ την πανελλήνια πρεμιέρα της την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα του Λουξεμβούργου (!!!) - μιας που είναι συμπαραγωγός χώρα της ταινίας και το Ισραήλ προφανώς δεν θέλει να το εκπροσωπήσει μια τέτοια ταινία – στα προσεχή Όσκαρ. Να σημειώσουμε εδώ πως από φέτος το ξενόγλωσσο Όσκαρ έχει επίσημη ονομασία «Best International Feature Film Oscar» κι όχι «Best Foreign Language Film».

Η υπόθεση: Τελ Αβίβ, 1967. Οι φήμες για επικείμενο πόλεμο φουντώνουν. Η Μανάλ, μια πανέμορφη Παλαιστίνια κατάσκοπος, κυκλοφορεί ως Ρέιτσελ - υποτίθεται ότι είναι Εβραία μετανάστρια από τη Γαλλία. Αποστολή της: να αποπλανήσει τον Γεχούντα, ηγετική μορφή του ισραηλινού στρατού, για να αποκαλύψει τα σχέδιά τους. Η Μανάλ είναι και σεφ κι ανοίγει ένα από τα καλύτερα γαλλικά εστιατόρια του Τελ Αβίβ, ακριβώς απέναντι από τα γραφεία του αρχηγείου του ισραηλινού στρατού. Με τα υπέροχα γλυκά της θα κερδίσει την προσοχή του Γεχούντα. Σύντομα, θα γίνουν εραστές. Μήπως όμως τελικά όντως τον ερωτεύεται; Μήπως στη διαδρομή ξέχασε το σκοπό της; Μήπως ξέχασε ότι είναι κόρη προσφύγων από την Τζάφα; Κι ο εραστής της, ο Μαρβάν; Ο μαχητής της παλαιστινιακής αντίστασης που την έστειλε σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή; Πώς θα αντιδράσει;...

Αυτό είναι το σενάριο της σαπουνόπερας «Το Τελ Αβίβ στις φλόγες», παραγωγή ενός αραβικού τηλεοπτικού σταθμού στο Ισραήλ, που την παρακολουθούν φανατικά και Άραβες και Εβραίοι. Ο Σαλάμ είναι ένας ενήλικας Παλαιστίνιος, που δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Καθώς γνωρίζει άπταιστα εβραϊκά, ο θείος του, ένας από τους παραγωγούς της σαπουνόπερας, τον προσλαμβάνει για να ελέγχει τη γραμματική και το συντακτικό των εβραϊκών διαλόγων. Από μία... παρεξήγηση, ο Σαλάμ θα γνωρίσει έναν αξιωματικό του ισραηλινού στρατού, ο οποίος θα τον περάσει για σεναριογράφο της σειράς, την οποία επίσης παρακολουθεί. Και θα του δώσει συμβουλές. Ο Σαλάμ εντέλει θα προαχθεί σε βασικός σεναριογράφος της σειράς. Έχοντας να αντιμετωπίσει τον... διχασμό του, την αμηχανία του, την πρώην κοπέλα του κι ένα φινάλε που ο καθένας το θέλει... εμπρηστικό για τους δικούς του λόγους, πώς θα καταφέρει να ισορροπήσει με όλα αυτά και να βρει το δρόμο του;

Η άποψή μας: Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε την ταινία του Μάριου Πιπερίδη, το υπέροχο «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» (Smuggling Hendrix, 2018) αλλά – αν την είδατε – νομίζω πως καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι; Οι δύο ταινίες, ίδιας χρονιάς παραγωγές, που έκαναν την εμφάνισή τους σε διεθνή φεστιβάλ με λίγους μήνες διαφορά (και προβλήθηκαν και οι δύο την ίδια χρονιά – πέρσι – στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία, ομοιότητες και – πιστεύω – επιδιώξεις. Μιλάνε για ένα πολύ επώδυνο θέμα, αυτό της δύσκολης συνύπαρξης διαφορετικών – και μάλιστα εχθρικών – λαών στον ίδιο τόπο. Στη μία περίπτωση, του Κύπριου δημιουργού, η διχοτομημένη Κύπρος, στην άλλη περίπτωση, του Παλαιστίνιου δημιουργού, η Παλαιστίνη, που δεν υφίσταται ως κράτος αλλά οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται ουσιαστικά φυλακισμένοι στην ίδια τους τη χώρα, μέσα σε μια άλλη χώρα, το Ισραήλ, στο οποίο μένουν άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πριν λίγες δεκαετίες δεν είχαν καθόλου πατρίδα!

Κι όλο αυτό το πολύ δύσκολο θέμα και οι δύο σκηνοθέτες προσπαθούν να το δουν από μια κωμική πλευρά. Όχι σκωπτική, όχι ειρωνική, όχι κυνική, όχι «μαύρη». Αγαπούν και οι δύο πολύ τις πατρίδες τους για να καταπιαστούν με το θέμα τους με τέτοιο τρόπο. Όχι, κάνουν ανθρώπινη, λαϊκή κωμωδία, με καλή τη πίστη στο ότι οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση καλοί, μανιχαϊστικά, χριστιανικά, ηθικά, ηθικολογικά, όπως θέλετε πείτε το. Κωμωδίες, κωμωδίες, αλλά πολλά πράγματα που λέγονται, όσο αφελή ίσως ακούγονται, άλλο τόσο πονάνε σαν ξυραφιές. Και εν πάση περιπτώσει είμαι σίγουρος ότι πετυχαίνουν το στόχο τους πολύ περισσότερο από ότι ενδεχομένως κάποιο στρατευμένο φιλμ, που θα υπερ-δραματοποιούσε τις καταστάσεις. Anyway, στην ταινία μας, πέρα από τις συγκρίσεις και τις συνοδοιπορήσεις. Τη βλέπεις και διασκεδάζεις. Τη βλέπεις και περνάς καλά. Τη βλέπεις και καταλαβαίνεις πως το μυαλό σου δεν είναι στο pause. Είναι ενεργό, φιλτράρει, επεξεργάζεται, αντιλαμβάνεται.

Έξυπνη ταινία. Που παίζει με τα στερεότυπα και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, χωρίς να χαρίζει κάστανα. «Μα να αφήσει η Παλαιστίνια τον συμπατριώτη της για τον παλιοϊσραηλινό;» η μία πλευρά. «Μα πώς γίνεται να μην πει το ναι στην πρόταση γάμου του Ισραηλινού;» η άλλη πλευρά. Οι πλευρές που παρακολουθούν το σίριαλ, τη σαπουνόπερα. Και μέσω της σαπουνόπερας – ή μάλλον, παράλληλα με αυτήν – η πραγματικότητα. Του Παλαιστινίου, που υποχρεωτικά περνάει από εξευτελιστικό έλεγχο στη Ραμάλα, πηγαίνοντας ή γυρνώντας από τη δουλειά του. Του Τείχους, που χωρίζει τους εποίκους από τους επικίνδυνους... αγροίκους. Της οικονομικής δυσχέρειας. Της αναζήτησης ταυτότητας. Του έρωτα που, πώς να ανθίσει στα χρόνια της χολέρας; Και της τελικής απόφασης: να τον δολοφονήσει τον Ισραηλινό η κατάσκοπός μας; Ή να τον παντρευτεί; Βόμβες ή παράδοση; Όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Την Lubna Azabal, που παίζει την ηθοποιό η οποία υποδύεται την κατάσκοπο στη σαπουνόπερα, την αγαπάμε και πριν από το σπαραχτικό «Μέσα από τις φλόγες». Τον πρωταγωνιστή Kais Nashef, τον θυμόμαστε από την πρώτη του κιόλας κινηματογραφική εμφάνιση, το συγκλονιστικό «Παράδεισος τώρα». Την Maisa Abd Elhadi, που υποδύεται την καψούρα του πρωταγωνιστή μας, την θαυμάσαμε στο καλών προθέσεων αλλά εντέλει άστοχο «Απαγορευμένες συναντήσεις».

Εκείνος, πάντως, που κλέβει την παράσταση, είναι ο Yaniv Biton στο ρόλο του Ισραηλινού αξιωματικού, που εντέλει δίνει έξυπνες ιδέες στον κατά λάθος σεναριογράφο για να προχωρήσει η σαπουνόπερα. Έχει πολλές αστείες σκηνές η ταινία, ιδίως εκείνες που έχουν να κάνουν με τη διάδραση ανάμεσα στον Σαλάμ και τον αξιωματικό (η όλη φάση με το χούμους είναι σούπερ!), έχει και κάποιες αδυναμίες, να τα λέμε κι αυτά, ιδίως σε όλα όσα έχουν να κάνουν με τη σχέση του Σαλάμ με την πρώην κοπέλα του – την οποία θέλει στη ζωή του, χωρίς ουσιαστικά να τη διεκδικεί κανονικά και με το νόμο. Έχει και κινηματογραφόφιλες αναφορές: που κολλάει θα μου πείτε το «Γεράκι της Μάλτας»; Όλοι οι... καλοί χωράνε!

Οι σκηνές της σαπουνόπερας βγάζουν γέλιο καθώς αναπαράγουν το κιτς που πρεσβεύουν, χωρίς όμως να γίνεται με κακία όλο αυτό, ίσα – ίσα. Και ο μη φιλόδοξος, τεμπελούλης Σαλάμ, θα τη βρει την άκρη, μην νομίζετε. Θέλετε να μάθετε πώς; Δείτε την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Η φιλία είναι η πιο άγρια περιπέτεια από όλες! Μία συναρπαστική ταινία για όλη την οικογένεια, είναι Το Κορίτσι και το Λιοντάρι (Mia et le lion blanc) μία τολμηρή παραγωγή τοποθετημένη στα εντυπωσιακά τοπία της Νότιας Αφρικής, με πρωταγωνιστές ένα κορίτσι που μεγαλώνει παρέα με ένα λιοντάρι! Ο σκηνοθέτης Gilles de Maistre γύρισε την ταινία σε διάστημα τριών χρόνων για να αναπαραστήσει χωρίς ειδικά εφέ, αλλά με αληθοφάνεια και ακρίβεια τον δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και το λιοντάρι, που γνωρίζονται μικρά και μεγαλώνουν μαζί. Για τις ανάγκες της φιλόδοξης αυτής παραγωγής, ο σκηνοθέτης συνεργάστηκε με τον διάσημο Γητευτή Λιονταριών, Kevin Richardson, oοποίος καθοδήγησε τους ηθοποιούς - ανθρώπους και λιοντάρια - σε κάθε βήμα της διαδικασίας για τρία ολόκληρα χρόνια. H ζωή της δεκάχρονης Mia ανατράπηκε όταν η οικογένεια της αποφάσισε να αφήσει το Λονδίνο για να αναλάβει μία φάρμα με λιοντάρια στην Αφρική. Όταν γεννιέται ένα πανέμορφο λευκό λιονταράκι με το όνομα Charlie, η Mia βρίσκει ξανά τη χαρά και αναπτύσσει έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του. Όταν ο Charlie γίνεται τριών, η ζωή της Mia ανατρέπεται ξανά όταν ανακαλύπτει ένα σκοτεινό οικογενειακό μυστικό. Η Mia απελπίζεται και μόνο στην ιδέα ότι ο Charlie μπορεί να κινδυνεύει και αποφασίζει να φύγει μαζί του. Οι δύο φίλοι ξεκινάνε ένα απίστευτο ταξίδι στη σαβάνα της Νότιας Αφρικής αναζητώντας ένα μέρος όπου ο Charlie θα ζήσει ελεύθερος.

Στη γεμάτη μηνύματα και συγκίνηση ταινία πρωταγωνιστεί η εξαιρετική νεαρή Daniah De Villiers, η υποψήφια για Όσκαρ Mélanie Laurent (Άδωξοι Μπάσταρδη) και ο Langley Kirkwood (Μαύρα Πανιά).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ο καινούργιος καλύτερος σου φίλος! Μία ξεχωριστή ταινία κινουμένων σχεδίων που έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην χώρα της, τη Δανία, και έρχεται να διασκεδάσει του θεατές με τις ξεκαρδιστικές της σκηνές και την καταιγιστική της δράση. Ο Δανός κωμικός Anders Matthesen βασίζεται στο best-seller βιβλίο του και παρουσιάζει μία έξυπνη, αιχμηρή, επίκαιρη και τολμηρή μαύρη κωμωδία με ήρωα ένα παιδί που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν σκληρό κόσμο με τη βοήθεια ενός συμμάχου που έχει τη μορφή μιας κούκλας Καρό Νίντζα (Ternet Ninja / Checkered Ninja). Μία στοιχειωμένη κούκλα Νίντζα συνεργάζεται με τον Άλεξ για να πάρει εκδίκηση για τον χαμό ενός φτωχού παιδιού. Ο Καρό Νίντζα βοηθάει τον Άλεξ να αντιμετωπίσει τον τραμπούκο του σχολείου και να κατακτήσει το κορίτσι των ονείρων του, ενώ ο Άλεξ του μαθαίνει ότι μία εκδίκηση δεν είναι καλύτερη από ένα έγκλημα.

Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται: Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ρένος Χαραλαμπίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άλκης Ζερβός, Ντίνος Σούτης, Χρήστος Θάνος, Ρία Απέργη, Μελίνα Κατσακούλη, Παναγιώτης Κλάδης, Βίκτωρ Κουνδουράκης, Βούλα Κορδερά, Μαρία Ζερβού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Μια καλόκαρδη κωμωδία! Επίσημη πρόταση του Λουξεμβούργου για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Βενετίας, Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Τορόντο, όχι και λίγες οι διακρίσεις της ταινίας του Sameh Zoabi, Το σενάριο που άναψε φωτιές (Tel Aviv On Fire). Ένας 30χρονος ασκούμενος σε τηλεοπτικό στούντιο, πηγαίνει καθημερινά στη Ραμάλα για τα γυρίσματα της δημοφιλούς σαπουνόπερας «Το Τελ Αβίβ φλέγεται». Στο σημείο ελέγχου του Ισραηλινού στρατού, συναντά έναν αξιωματικό που του δίνει ιδέες για το σενάριο - σύντομα η καριέρα του θα εκτοξευθεί. Τελ Αβίβ, μοιραίο έτος 1967. Οι φήμες για πόλεμο φουντώνουν. Η Μανάλ, μια πανέμορφη κατάσκοπος, κυκλοφορεί ως Ρέιτσελ - υποτίθεται ότι είναι Εβραία μετανάστρια από τη Γαλλία. Αποστολή της: Να αποπλανήσει τον Γεχούντα, ηγετική φιγούρα του Ισραηλινού στρατού για να αποκαλύψει τα σχέδια τους. Η Μανάλ είναι σεφ κι άνοιξε ένα από τα καλύτερα Γαλλικά εστιατόρια του Τελ Αβίβ, ακριβώς απέναντι από τα γραφεία του αρχηγείου του Ισραηλινού στρατού. Με τα υπέροχα γλυκά της θα κερδίσει την προσοχή του Γεχούντα. Σύντομα θα γίνουν εραστές. Το μυστικό για να κατακτήσεις έναν πανίσχυρο άντρα άλλωστε είναι το στομάχι του. Μήπως όμως τον ερωτεύτηκε; Ξέχασε το σκοπό της; Ότι είναι κόρη προσφύγων από τη Τζάφα; Κι ο εραστής της, ο Μαρβάν; Το μαχητή της Παλαιστινιακής αντίστασης που την έστειλε σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή;

Πρωταγωνιστούν οι Kais Nashef, Yaniv Bitton, Maisa Abd Alhady, Lubna Azabal, Salim Dau, Nadim Sawalha.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Seven Films!

Η βιολιστής στη Στέγη. Του Κόσμου!

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για την 37η δημιουργία μεγάλου μήκους, του στούντιο της Dreamworks Animation, φίρμας που για περισσότερες από δύο δεκαετίες, από τον καιρό του ντεμπούτο με τα Antz, έχει υπηρετήσει πιστά το κινούμενο σκίτσο, προσφέροντας τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, σαν τα σίριαλ των Shrek, Madagascar, How To Train Your Dragon. Εννοείται πως οι συνεργασίες με την Aardman, την Paramount, την Fox, έχουν εκτοξεύσει την ποιότητα των πολύχρωμων δημιουργιών, οδηγώντας την μέχρι την κορυφαία καλλιτεχνική διάκριση, την υποψηφιότητα, στην δύσκολη Οσκαρική κατηγορία. Αλλά και την τελική επικράτηση. Και αυτή εδώ η νέα δημιουργία της SKG κινείται ακριβώς στα ίδια υψηλά στάνταρντς που απαιτεί το σύγχρονο σχέδιο.

Αιχμάλωτο στα κελιά των εργαστηριακών εγκαταστάσεων του πάμπλουτου επιχειρηματία Μπέρνις, καθώς υποβάλλεται σε συνεχείς μελέτες από την επιστήμονα Δόκτορα Ζάρα, ένα γιγαντιαίο καλοκάγαθο Γέτι, θα καταφέρει να αποδράσει και να ξεχυθεί ελεύθερο στους δρόμους της πολύβουης Σαγκάης. Πόλης που φιλοξενεί την πολυάσχολη πιτσιρίκα Γι, μια μοντέρνα τινέιτζερ που ζει μαζί με την μητέρα της σε ένα φτωχικό και μικρό διαμέρισμα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να πραγματοποιήσει τα όνειρα του προσφάτως χαμένο της πατέρα: Πρωτίστως να γίνει μια διάσημη βιολονίστρια και ακολούθως να καταφέρει να ταξιδέψει σε ολάκερη την επικράτεια της αχανούς πατρίδας της.

Καταφεύγοντας κάθε βράδυ στην μυστική της σοφίτα η μικρή, θα αντιληφθεί την παρουσία του περίεργου και τραυματισμένου φυγά, που παλεύει να το σκάσει από τους διώκτες του. Αφού του γιάνει, έστω και ελαφρώς φοβισμένη, τις πληγές και καταφέρει να παραπλανήσει τα ελικόπτερα που τον αναζητούν από στέγη σε στέγη, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Και θα καταλάβει πως το μοναδικό πράγμα που ζητά, ο Έβερεστ, όπως θα τον ονοματίσει, είναι να επιστρέψει στον τόπο του, στα χιονισμένα Ιμαλάια, εκεί που τον περιμένουν οι δικοί του.

Και κάπως έτσι, κατόπιν της γέννησης αυτής της ιδιόμορφα ασύμμετρης φιλίας (ιδέας παρμένης φυσικά από την σχέση του Ψάρη με τον Φαφούτη στο Dragon) θα πάρει μπροστά ένα road trip, με αφετηρία τα σοκάκια της Μητρόπολης και κατάληξη τις κατάλευκες πλαγιές των πιο ψηλών ορέων της γης. Εννοείται πως η συντροφιά που συνοδεύει τον Γέτι στο σπίτι του (στην ομήγυρη θα προστεθούν ακόμη τα δύο κολλητάρια της μπέμπας, ο παχουλούλης Πενγκ, που του αρέσουν όλα τα σπορ και ο μορφονιός Τζιν, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην μαθητική κοινότητα) καταδιωκόμενη από τους τεχνολογικά προηγμένους ερευνητές, θα διανύσει από άκρου εις άκρο την τεράστια Κίνα. Τις θάλασσες του Νότου, τις ερήμους της Γκόμπι, τα νερά του Κίτρινου ποταμού, τις τούνδρες στους πρόποδες των βουνών. Και πόσο όμορφα ζωγραφισμένες στο εκράν όλες αυτές οι τοποθεσίες!

Το ιδιαίτερο της σκιτσαρισμένης περίστασης, εμφανίζεται στις στιγμές των δυσκολιών, όταν σκάνε οι αντιξοότητες, που φαντάζουν απροσπέλαστες. Σαν να μπήκε στο μυαλό της πραγματικά ταλαντούχας δημιουργού Jill Culton, η συλλογιστική του μάγου Miyazaki, τα πάντα αποκτούν μια περίφημη φόρμα σουρεαλισμού και χάρη στις μαγικές ικανότητες του Γιέτι, τα λουλούδια αλλάζουν σε ωκεανούς και τα σύννεφα σε προστατευτικές αγκάλες. Υπέροχη αρμονία αποχρώσεων και άριστων σχεδίων, που συνοδεύει ένα μελετημένο σενάριο, ικανό τα τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο των μικρών, όσο και των πιο ενήλικων θεατών που θα επιλέξουν το Abominable για την διασκέδαση τους.

Πολύ σοφά το φιλμ βρίσκει τα θεμέλια του στην συνύπαρξη της παιδούλας με το "τέρας". Ενός κοριτσιού δηλαδή τωρινού, ροκ, που εργάζεται έστω και σε πολύ μικρή ηλικία, που έχει όνειρα και βλέψεις που στέκει στο πλάι ενός θεριού τόσο χαριτωμένου που δεν θα υπάρξει κανείς στην αίθουσα να μην επιθυμήσει να το υιοθετήσει. Οι κωμικές πινελιές δεν λείπουν, όπως όμως και οι συγκινητικές, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε των αναμενόμενων αποχαιρετισμών, όταν τα πάντα παίρνουν σωστά τον δρόμο τους. Πολύ καλή δουλειά, από τις ποιοτικότερες μιας ακόμη ιδιαίτερα αποδοτικής, στο είδος, σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Μπαγλάρωμα ή Θάνατος

του zerVo (@moviesltd)

Μην φανταστεί κανείς πως τα 3 Δευτερόλεπτα της μαρκίζας, ετούτου του υπερβολικά φιλόδοξου Crime Thriller, έχουν κάποια ψυχαναγκαστική βάση στο σενάριο, στην ίντριγκα ή στην εξέλιξη. Απλώς ορίζουν το χρονικό διάστημα, που θα χρειαστεί ο θεατής του φιλμ, για να καταλάβει πως το έχει ξαναδεί και μάλιστα όχι μία, αλλά δεκάδες φορές στο παρελθόν. Με άλλους πρωταγωνιστές, πανομοιότυπους όμως χαρακτήρες, ολόιδια σκηνικά, ταυτόσημους διαλόγους, εναλλαγές, ανατροπές. Η ανακύκλωση των σκριπτ καλά κρατεί το λοιπόν και στην περίπτωση της ταινίας που μας προσφέρει ο γνωστός από το προηγούμενο πόνημα του, Esxobar: Paradise Lost, σκηνοθέτης Andrea Di Stefano.

Έχοντας εκτίσει το ένα τέταρτο της εικοσαετούς ποινής κάθειρξης που του επιβλήθηκε, για ένα έγκλημα τιμής που διέπραξε, ο παρασημοφορημένος πρώην πεζοναύτης Πιτ Κόσλοβ, ερχόμενος σε μυστική συμφωνία με τις αρχές, θα διεισδύσει, ως μέλος, στο πολωνικό κύκλωμα του καρτέλ, αποσπώντας και παρέχοντας σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του. Δίχως κανείς να έχει υποψιαστεί την διττή του ύπαρξη στην συμμορία, ο άριστα εκπαιδευμένος στον στρατό άντρας, θα βρεθεί στο λάθος μέρος, στην λάθος στιγμή, ως συμμέτοχος στον φόνο ενός μυστικού αστυνομικού, θα αναγκαστεί από τις συνθήκες να επιστρέψει στο σωφρονιστικό ίδρυμα, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ακόμη περισσότερα στοιχεία για την δράση του κυκλώματος.

Και τότε ακριβώς θα εκκινήσουν οι σταδιακές εγκαταλείψεις και τα κρεμάσματα από τους έτερους συνεργούς του, τους εκπροσώπους του νόμου, που ώρα με την ώρα θα τον αφήσουν έρμαιο στις ορέξεις των στυγερών εγκληματιών, αν και εφόσον αποκαλυφθεί πως στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καρφί. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά ευρισκόμενος πίσω από τα κάγκελα, δεν μπορεί να προστατέψει τα λατρεμάν του πρόσωπα, την σύζυγο και την ανήλικη θυγατέρα του, που διατρέχουν τεράστιο κίνδυνο από τις εκδικητικές ορέξεις των μαφιόζων.

Αυτό μέσες άκρες είναι το πλήρες, ελάχιστα αγωνιώδες, πακέτο που μας προσφέρει το The Informer, που για να ξετυλίξει το στόρι του, χρησιμοποιεί ακόμη και το πιο χιλιοιδωμένο κλισέ του είδους. Από την σύνταξη της περσόνας του κεντρικού (αντι)ήρωα, μέχρι το πως πέφτει από την μια παγίδα στην άλλη, αγνοώντας τον βασικό κανόνα της παρανομίας, που έχει να κάνει με τα πίτουρα και τις όρνιθες. Τα περισσότερα δεδομένα για το παρελθόν του πληροφοριοδότη δεν τα βλέπουμε στο πανί, αλλά τα μαθαίνουμε μέσα από τις στιχομυθίες με τα λοιπά μέλη της οργάνωσης, κύκλου του υποκόσμου, που ούτε καν αναρωτιέται - περιέργως - το πως βγήκε από την στενή, τόσο γρήγορα ενάς δολοφόνος, πριν τον εντάξει στις υπηρεσίες της. Το αλισιβερίσι καλά κρατεί για το πρώτο αργότατο σε ρυθμούς, μισό της αφήγησης, ωσότου ξεκινήσουν μαζί με τα τουίστ και τα νταούλια. Και ο καλός μας φίλος βρεθεί επί ξύλου κρεμάμενος, να τρέχουν ξωπίσω του καλόπαιδα, φυλακισμένοι, δεσμοφύλακες, undercover agents και λοιποί μεσάζοντες. Τώρα πλέον μπορείς να μετρήσεις τις φορές που έχεις επαναλάβει ακριβώς την ίδια θέαση...

Ο Joel Kinnaman, αξιοπρεπής Αμερικάνος ηθοποιός, που εδώ κρατά και τον βασικό ρόλο, είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που δεν θα εξελιχθούν ποτέ σε σταρ, έστω μέσου βεληνεκούς. Σκληρή αδυναμία της κλισεδιάρας περιπέτειας, που θα ζητούσε ένα πιο όνομα για να δώσει οντότητα - τύπου Statham ασούμε, που ταιριάζει ταμάμ - και να σταθεί δίπλα στον, ακριβά επιλεγμένο, ερμηνευτικό περίγυρο. Που συνθέτουν, με ενοχλητικές αδυναμίες στις ατάκες τους, η Pike, ο τυποποιημένος Owen και ο φοβερός Common, που πιστεύω πως αν μου ζητούσαν να οργανώσω κάστινγκ για αυτής της μορφής τα φιλμάκια, θα τον επέλεγα πρώτο και καλύτερο. Ως; τον μοναδικό που έδωσε έναν κάποιο ιδιαίτερο τόνο σε αυτό το Stallonικό παραμύθι,. το μέτρια πρωτότυπο και ενδιαφέρον θεματικά, που όμως με ελάχιστα πιο προσεγμένη οργάνωση και στήσιμο θα μπορούσε να δείξει το κάτι παραπάνω.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!