Movies Ltd

Οι γυναίκες είναι το μέλλον. Άρα και το παρόν!

του zerVo (@moviesltd)

Δεκέμβριος είναι του 91. Πεντέμισι ολόκληρους μήνες (!!!) μετά το βγάλσιμο του στην Αμερική φτάνει επιτέλους και στα μέρη μας το πολυαναμενόμενο σίκουελ μια τεράστιας, παγκόσμιας επιτυχίας, που έκανε διάσημα σε ολάκερη την υφήλιο τα ονόματα Schwarzenegger, Hamilton, Cameron. Χάρη σε ένα σινεφίλ κίνημα (ΔΟΛ εφημερίδας, που είχε βεβαίως και τα μέσα) που δεν έπιασε, παρότι το κοινό το αγκάλιασε θερμά εν αρχή, η ταινία Terminator 2 θα έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στην μεγάλη, για τα δεδομένα της πόλης μας, αίθουσα της Opera (Assos Odeon, τότε) Κυριακή πρωί, 11 η ώρα. Και με εισιτήριο κανονικότατο, όχι τίποτα τζαμπέ όπως στις μέρες μας. Μοναδικό προνόμιο των παρευρισκομένων, ότι θα έβλεπαν την ταινία 5 μέρες πιο νωρίς από τους υπόλοιπους. Σιγά, λες? Χάρη στο hype που είχε δημιουργήσει το καλύτερο ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι που έπιασε ποτέ ο δέκτης μου (το καλό Mtv) από τα χαράματα στην Ακαδημίας προκλήθηκε το αδιαχώρητο. Διαδήλωση. Καλά για τον σινεμά δεν συζητάμε, στις καρέκλες πέντε - πέντε οι θεατές, για να δουν αν θα λάβει χώρα το πρόμις του i'll be back. Ανάμνηση ε?

Ε, αυτή την θύμηση στο πέρασμα των χρόνων, η εξέλιξη του fanchise την ξεθώριασε. Τρία ακόμη, το λιγότερο αδιάφορα, επεισόδια, βύθισαν στην ανυποληψία (όχι την εμπορική) ένα από τα πλέον πρωτοποριακά θέματα της φιλμικής ιστορίας. Ευτυχώς για όλους ποτέ δεν είναι αργά, να επιστρέψουν έστω και υπέρ το δέον σιτεμένοι οι ήρωες του παλιού καλού καιρού, για να ξυπνήσουν εκείνη την λησμονημένη μου εικόνα. Από τον Τ-2. 28 ολόκληρα έτη πριν...

Μέξικο Σίτι. Μια τυπική ημέρα στην εργασία της, στην υψηλής τεχνολογίας φάμπρικα που δουλεύει, θα αποδειχθεί μοιραία για την νεαρή και φιλόδοξη Ντάνι Ράμος, καθώς θα αντιληφθεί την παρουσία ενός άγνωστου, μα πανίσχυρου και πολυμορφικού άντρα, να την πλησιάζει, με σκοπό να την εξοντώσει. Για καλή τύχη δική της, όχι όμως και του λατρεμένου της αδελφού, ανάμεσα σε εκείνη και στον διώκτη θα παρέμβει, επίσης από το πουθενά, μια εξίσου δυναμική κοπέλα, που θα προτάξει τα στήθη της με μοναδικό σκοπό να την προστατεύσει. Δίχως καν να μπορεί να προβλέψει πως πρόκειται για μια τιγκάτη στα σάιμπερ πρόσθετα μαχήτρια από το μέλλον, που έχει επανέλθει στο παρόν για να την σώσει από τα νύχια του παντοδύναμου ανθρωποειδούς εξολοθρευτή μοντέλου Rev-9. Πολλές γενιές πιο εξελιγμένο προϊόν από τον Τ-800, που τρεις δεκαετίες πριν είχε την αποστολή να εξοντώσει τον πιτσιρίκο Τζον Κόννορ, πριν εκείνος ενηλικιωθεί και εξελιχθεί σε ηγέτη της αντίστασης. Και απέτυχε...

Αρχικά, όχι όμως και στην συνέχεια, αφού μπροστά στα μάτια της μητέρας του, θα πέσει νεκρός από τα πυρά ενός παντοδύναμου Terminator, οδηγώντας την κατακερματισμένη ψυχικά Σάρα, στο να ορκιστεί εκδίκηση, καταστρέφοντας όλους τους προερχόμενους από το μέλλον εκτελεστές. Κάπως έτσι θα ενώσει δυνάμεις με την τρομαγμένη Ντάνι και την αποφασισμένη ημι-ρόμποτ Γκρέις, που έχει λάβει την εντολή να δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμης της για να μην πάθει το παραμικρό η Μεξικάνα πιτσιρίκα.

Μόνο σε έναν θα φανεί ανακατωσούρα η όλη περίληψη της πλοκής: Σε εκείνον που ούτε καν έχει δει μισό λεπτουδάκι δράσης από Εξολοθρευτή. Όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά οι πιο φανατικοί του σίριαλ, σε κλάσμα δευτερολέπτου θα μπουν στο κόλπο, αντιλαμβανόμενοι πως όσα εκτυλίσσονται στο εκράν - από το πανομοιότυπο με εκείνο του Τ2 intro - είναι τάλε κουάλε της Judgement Day. Στοιχείο που δεν ορίζει την παραμικρή μου έκπληξη, καθώς το στούντιο βλέποντας το πρότζεκτ να βουλιάζει στην αδιαφορία, έκανε δυο κινήσεις ματ, προσθέτοντας (ξανά) στην ομάδα της παραγωγής τον Μίδα Cameron και επαναφέροντας στο προσκήνιο το ένα από τα δύο πρωταγωνιστικά τοτέμ - το δεύτερο άλλωστε ουδέποτε απομακρύνθηκε.

Το timeline που ακολουθεί η αφήγηση συνεχίζεται τρία μόλις έτη μετά τα συμβάντα της ρήξης των δύο Τ (800 και 1000) με την Σάρα να μην καταφέρνει να σώσει από τα νύχια των Terminators το μονάκριβο αγόρι της, κάτι που σημαίνει με την μέθοδο του ντόμινο, πως στο μέλλον οι αντάρτες δεν θα έχουν καμία τύχη ενάντια στους πανίσχυρους ανθρωποειδείς. Εξόν και βρεθεί δεύτερο πρόσωπο που θα τον υποκαταστήσει σε αυτόν τον παγκόσμιο και πολύνεκρο πόλεμο, που δεν είναι άλλο από την (μεσήλικη) Ντανιέλα, όπως μαθαίνουμε και επίσημα μετά το μέσιασμα της ταινίας, ουσιαστικά όμως αντιλαμβανόμαστε αποξαρχής. Και πάρα μα πάρα πολύ απλά, οι διάφανες μπάλες τηλεμεταφοράς από το αύριο του 2042, θα φέρουν στο σήμερα τους δύο βασικούς μονομάχους, τον αμείλικτο Rev-9 (Gabriel Luna) που έχει αυτή την φορά το ιδίωμα να μοιράζεται στα δυο, συνεπώς να αποκτά μονομιάς το πάνω χέρι και την παθιασμένη στρατιώτη, που φέρει την μορφή της Καναδέζας κούκλας Mackenzie Davis.

Σκέψου τώρα λοιπόν πόσο φανταστικό, μοναδικό και αξεπέραστο υπήρξε το πρωτότυπο (παρεμπίπ, σίκουελ) που ακόμη και ετούτη εδώ η κόπια φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα. Σαν κόπι πέιστ, που όμως δεν δείχνει να νοιάζει και κανέναν, η ιστορία τσουλάει νεράκι, με την πλατεία να προβλέπει μεν το φινάλε, να ελπίζει πάντως μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο, να αλλάξουν κάποιες από τις λεπτομέρειες που στο Τ2 είχαν εκτοξεύσει το δράμα στα ύψη. Όχι! Ακόμη κι εκεί ο τσελεμεντές ακολουθείται με απόλυτη ευλάβεια, κάτι που δεν χαλάει πάντως και κανέναν, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα αποχωρίσει από την αίθουσα τουλάχιστον χορτασμένος. Από ειδικά εφέ, ίντριγκα και προσεγμένες στο έπακρο στιγμές δράσης, που πιστώνεται τόσο ο ντιρέκτορας Tim Miller (του Deadpool) όσο και η πολυπληθής συγγραφική ομάδα, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προσθέσει κάποιες πινελιές στο ήδη υπάρχον θρυλικό τσάπτερ.

Το Dark Fate, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποτελεί το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, κατόπιν των δύο Cameronικών εισαγωγικών που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην Βίβλο του Σινεμά. Ένα υπέροχα νοσταλγικό ριγιούνιον επί της οθόνης, εκεί που η λατρεία Σάρα / Linda Hamilton θα συναντήσει για μια ακόμη φορά, με μπερδεμένα συναισθήματα, τον 800άρη / Schwartz, δια μέσου μιας ευρηματικής παρεμβολής του σκριπτ. Που προσβλέποντας σε ένα πάρα πολύ πιθανό to be continue, κατάφερε να εισάγει στο όλον την καινούργια περσόνα - μια εργάτρια του μεροκάματου, όπως είχε συμβεί και με την σερβιτόρα κάποτε Κόννορ, λατίνα μάλιστα και λάθρο, εις ρήξη με τον Τραμπ - που απαιτούσε η βαλτωμένη πορεία για να πάρει και πάλι μπροστά. Αν και - γνώμη μου - θεωρώ κομματάκι δύσκολο να υπάρξει κάτι τέτοιο χωρίς την σούπερχιούμαν Γκρέις, που κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση. Τρίγωνο αήττητο. Γυναικείο. Εκεί είναι το μέλλον, κανείς δεν διαφωνεί πια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

It's A Jungle Out There

του zerVo (@moviesltd)

Σύμφωνα με τον θρύλο των φυλών των ιθαγενών που κατοικούν στον αφρικάνικο νότο, όπως οι Σεπέντι και οι Τσόνγκα, κάθε σπάνιος λευκός λέοντας θεωρείται απεσταλμένος από τον Θεό, προκειμένου με την παρουσία του να διατηρήσει αιώνια την ειρήνη στην περιοχή. Ενδεχόμενη εμπόλεμη - κυρίως εμφύλια - αναταραχή οφείλεται στην αιχμαλωσία κάποιου ζωντανού από το συγκεκριμένο είδος, με συνέπεια να απαιτείται η απελευθέρωση και η άμεση επιστροφή του στην Γη του Τιμπαβάτι, ώστε να επανέλθει η φυσική ηρεμία και γαλήνη. Η δοξασία αυτή διατηρείται ακόμη ζωντανή και στις ημέρες μας, όπως άλλωστε να αποκαλύπτει και μέρος του σεναρίου της ταινίας Το Κορίτσι και το Λιοντάρι (Mia et le lion blanc).

Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, έχοντας αποτύχει να την βρουν στο πολύβουο Λονδίνο, ο Τζον και η Άλις Όουεν θα αποφασίσουν να εγκατασταθούν μόνιμα στην επικίνδυνη μεν, αλλά γεμάτη ευκαιρίες Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής, δημιουργώντας το δικό τους εκτροφείο άγριων ζώων. Φυσικά μαζί τους θα πάρουν και τα ανήλικα παιδιά τους, τον προβληματικής συμπεριφοράς και με συνεχείς κρίσεις πανικού Μικ και την συνεσταλμένη Μία, που από την πρώτη στιγμή θα αντιδράσει στον καινούργιο, διαφορετικό από τον συνηθισμένο της, τρόπο ζωής, στην ερημιά της άγονης στέπας.

Το μοναχικό κενό στην καθημερινότητα της πιτσιρίκας, θα έρθει να γεμίσει η γέννηση ενός ολόλευκου λιονταριού του Τσάρλι, που μονομιάς εκείνη θα πάρει υπ ευθύνη της, προσέχοντας να μην του λείψει το παραμικρό. Το αιλουροειδές, όμως, πολύ σύντομα από ευγενικό τετράποδο, μεγαλώνοντας θα εξελιχθεί σε ένα γιγαντόσωμο και πανίσχυρο θηρίο. Γεγονός που θα επιφέρει την αντίδραση του πατέρα της, που θεωρώντας ως απολύτως επικίνδυνη την παρουσία του στο σπίτι ως οικόσιτου, θα το μαντρώσει μαζί με τα υπόλοιπα όμοια του. Πράξη που η μικρή δεν θα αποδεχθεί, σε σημείο που θα δώσει την υπόσχεση να σώσει τον θηριώδη φίλο της, μια για πάντα από την φυλακή.

Μολονότι η ιστορία που αφηγείται ο Γάλλος σκηνοθέτης Gilles de Maistre είναι προϊόν μυθοπλασίας, εντούτοις όχι και λίγα μέρη της αφήγησης αποτελούν πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος διαπίστωσε με τα μάτια του, επισκεπτόμενος τα υπαρκτά εκτροφεία άγριων ζώων της μαύρης ηπείρου. Με πιο βασικό λόγο της ύπαρξης τους, το μεγάλωμα σπάνιων ειδών και την κατοπινή τους πώληση σε εύπορους αγοραστές, που θα τα χρησιμοποιήσουν ως θηράματα στα ιδιόμορφα σαφάρι, δικής τους διοργάνωσης. Μια τέτοια περίπτωση θα αποτελέσει και την σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της ατρόμητης τινέιτζερ της πλοκής, που θα πάρει το ρίσκο να ταξιδέψει με τον White Lion King, ίσαμε τα μέρη των προγόνων του, ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο της αρχαίας προφητείας.

Η δομή που τα γεγονότα αφήνονται στο εκράν δεν είναι άσχημη, αντιθέτως υπάρχει ένα άμεσο ενδιαφέρον στο πως η παιδούλα κοντράρει την μετάβαση από την βουή της μητρόπολης στην εξορία, αισθανόμενη πως βρίσκεται σε μια άτυπη φυλακή, μακριά από τις απολαύσεις που μπορεί να ζητήσει ένα μικρό παιδί. Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που ο ψυχισμός της επικοινωνεί με εκείνον του λέοντα, ο οποίος αντί να τριγυρίζει αγέρωχος και λεύτερος στη ζούγκλα, πρέπει να παραμένει κλειδωμένος πίσω από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Εννοείται πως ιδιαίτερη ευαισθησία το σκριπτ δείχνει και στο υπαρκτό πρόβλημα της λαθρεμπορίας ζώων, που οδηγούνται σαν σφάγια στα παράνομα κυνήγια που διοργανώνουν επιτήδειες συμμορίες, έναντι αδράς αμοιβής.

Το πρόβλημα του φιλμ, έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με το πως προβάλλεται η σχέση της έφηβης με το αρσενικό λιοντάρι, ειδικά από την στιγμή που εκείνο τρίχρονο πλέον, είναι λογικό να μην μπορεί να τιθασεύσει τα ένστικτα του και να την απειλεί με επίθεση. Όχι, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, οι δυο τους συμβιώνουν αρμονικά, εντός της καλύβας μάλιστα, λες και δεν πρόκειται για ένα αγριεμένο αιλουροειδές, μα για ένα τρυφερό κουταβάκι. Κατάσταση που οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερες ακρότητες στην τρίτη πράξη της περιπέτειας, όπου η αγωνία κορυφώνεται στην καρδιά της αφρικάνικης ερήμου, με το κυνηγημένο κοριτσάκι - φυγά να κοιμάται ακόμη και πάνω σε δέντρα, για να διαφύγει τον κίνδυνο από τους λοιπούς περιφερόμενους τίγρεις, λίγκες, τζάγκουαρ. Ξεφύγαμε...

Πολύ όμορφη η φωτογραφία της γης των Μπαφάνα, τυλίγει επιδέξια την χημεία ανάμεσα στο παιδί και το άριστα εκπαιδευμένο, αλλά και πανέμορφο, ολόλευκο με μακριά χαίτη, τετράποδο, που θα το λατρέψουν όλοι οι θεατές. Κάποια κενά αφήγησης, αλλά και μερικά ερωτηματικά για το πως και το γιατί ξεσπιτώθηκε η - επίσης περιέργως γαλλοτραφής... - φαμίλια, που έχει και τόσα ζητήματα υγείας να επιλύσει, ας πούμε πως τα παίρνει το ποτάμι της θέλησης μας, να παρακολουθήσουμε ένα οικογενειακού χαρακτήρα adventure, που θα συγκινήσει όμως μόνον τους ζωόφιλους. Οι οποίοι εσχάτως έχουν ενεργοποιήσει δράσεις κατά των εμπόρων που εκμεταλλεύονται τον βασιλέα του ζωικού βασιλείου, οδηγώντας το είδος του σταδιακά προς εξαφάνιση. Ο ορισμός δηλαδή του It's A Jungle Out There...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Απόψε κάνεις μπαμ!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Δεν υπάρχει τίποτε ανάμεσα στις βόμβες και την παράδοση;»

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1975 στο χωριό Ικσάλ (κοντά στη Ναζαρέτ) Παλαιστίνιος δημιουργός Sameh Zoabi. Οι προηγούμενες δύο ταινίες του είναι: «Ish lelo selolari» (Man Without a Cell Phone, 2010) και «Under the Same Sun» (2013).

Τούτη είναι η πρώτη ταινία του Zoabi, που προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Η παγκόσμια πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2018, όπου προβλήθηκε στο παράλληλο με το διαγωνιστικό τμήμα «Orizzonti», και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Kais Nashif. Ακολούθησε η συμμετοχή της ταινίας σε πάμπολλα άλλα φεστιβάλ, όπως πχ του Τορόντο, ενώ την πανελλήνια πρεμιέρα της την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα του Λουξεμβούργου (!!!) - μιας που είναι συμπαραγωγός χώρα της ταινίας και το Ισραήλ προφανώς δεν θέλει να το εκπροσωπήσει μια τέτοια ταινία – στα προσεχή Όσκαρ. Να σημειώσουμε εδώ πως από φέτος το ξενόγλωσσο Όσκαρ έχει επίσημη ονομασία «Best International Feature Film Oscar» κι όχι «Best Foreign Language Film».

Η υπόθεση: Τελ Αβίβ, 1967. Οι φήμες για επικείμενο πόλεμο φουντώνουν. Η Μανάλ, μια πανέμορφη Παλαιστίνια κατάσκοπος, κυκλοφορεί ως Ρέιτσελ - υποτίθεται ότι είναι Εβραία μετανάστρια από τη Γαλλία. Αποστολή της: να αποπλανήσει τον Γεχούντα, ηγετική μορφή του ισραηλινού στρατού, για να αποκαλύψει τα σχέδιά τους. Η Μανάλ είναι και σεφ κι ανοίγει ένα από τα καλύτερα γαλλικά εστιατόρια του Τελ Αβίβ, ακριβώς απέναντι από τα γραφεία του αρχηγείου του ισραηλινού στρατού. Με τα υπέροχα γλυκά της θα κερδίσει την προσοχή του Γεχούντα. Σύντομα, θα γίνουν εραστές. Μήπως όμως τελικά όντως τον ερωτεύεται; Μήπως στη διαδρομή ξέχασε το σκοπό της; Μήπως ξέχασε ότι είναι κόρη προσφύγων από την Τζάφα; Κι ο εραστής της, ο Μαρβάν; Ο μαχητής της παλαιστινιακής αντίστασης που την έστειλε σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή; Πώς θα αντιδράσει;...

Αυτό είναι το σενάριο της σαπουνόπερας «Το Τελ Αβίβ στις φλόγες», παραγωγή ενός αραβικού τηλεοπτικού σταθμού στο Ισραήλ, που την παρακολουθούν φανατικά και Άραβες και Εβραίοι. Ο Σαλάμ είναι ένας ενήλικας Παλαιστίνιος, που δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Καθώς γνωρίζει άπταιστα εβραϊκά, ο θείος του, ένας από τους παραγωγούς της σαπουνόπερας, τον προσλαμβάνει για να ελέγχει τη γραμματική και το συντακτικό των εβραϊκών διαλόγων. Από μία... παρεξήγηση, ο Σαλάμ θα γνωρίσει έναν αξιωματικό του ισραηλινού στρατού, ο οποίος θα τον περάσει για σεναριογράφο της σειράς, την οποία επίσης παρακολουθεί. Και θα του δώσει συμβουλές. Ο Σαλάμ εντέλει θα προαχθεί σε βασικός σεναριογράφος της σειράς. Έχοντας να αντιμετωπίσει τον... διχασμό του, την αμηχανία του, την πρώην κοπέλα του κι ένα φινάλε που ο καθένας το θέλει... εμπρηστικό για τους δικούς του λόγους, πώς θα καταφέρει να ισορροπήσει με όλα αυτά και να βρει το δρόμο του;

Η άποψή μας: Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε την ταινία του Μάριου Πιπερίδη, το υπέροχο «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» (Smuggling Hendrix, 2018) αλλά – αν την είδατε – νομίζω πως καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι; Οι δύο ταινίες, ίδιας χρονιάς παραγωγές, που έκαναν την εμφάνισή τους σε διεθνή φεστιβάλ με λίγους μήνες διαφορά (και προβλήθηκαν και οι δύο την ίδια χρονιά – πέρσι – στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία, ομοιότητες και – πιστεύω – επιδιώξεις. Μιλάνε για ένα πολύ επώδυνο θέμα, αυτό της δύσκολης συνύπαρξης διαφορετικών – και μάλιστα εχθρικών – λαών στον ίδιο τόπο. Στη μία περίπτωση, του Κύπριου δημιουργού, η διχοτομημένη Κύπρος, στην άλλη περίπτωση, του Παλαιστίνιου δημιουργού, η Παλαιστίνη, που δεν υφίσταται ως κράτος αλλά οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται ουσιαστικά φυλακισμένοι στην ίδια τους τη χώρα, μέσα σε μια άλλη χώρα, το Ισραήλ, στο οποίο μένουν άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πριν λίγες δεκαετίες δεν είχαν καθόλου πατρίδα!

Κι όλο αυτό το πολύ δύσκολο θέμα και οι δύο σκηνοθέτες προσπαθούν να το δουν από μια κωμική πλευρά. Όχι σκωπτική, όχι ειρωνική, όχι κυνική, όχι «μαύρη». Αγαπούν και οι δύο πολύ τις πατρίδες τους για να καταπιαστούν με το θέμα τους με τέτοιο τρόπο. Όχι, κάνουν ανθρώπινη, λαϊκή κωμωδία, με καλή τη πίστη στο ότι οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση καλοί, μανιχαϊστικά, χριστιανικά, ηθικά, ηθικολογικά, όπως θέλετε πείτε το. Κωμωδίες, κωμωδίες, αλλά πολλά πράγματα που λέγονται, όσο αφελή ίσως ακούγονται, άλλο τόσο πονάνε σαν ξυραφιές. Και εν πάση περιπτώσει είμαι σίγουρος ότι πετυχαίνουν το στόχο τους πολύ περισσότερο από ότι ενδεχομένως κάποιο στρατευμένο φιλμ, που θα υπερ-δραματοποιούσε τις καταστάσεις. Anyway, στην ταινία μας, πέρα από τις συγκρίσεις και τις συνοδοιπορήσεις. Τη βλέπεις και διασκεδάζεις. Τη βλέπεις και περνάς καλά. Τη βλέπεις και καταλαβαίνεις πως το μυαλό σου δεν είναι στο pause. Είναι ενεργό, φιλτράρει, επεξεργάζεται, αντιλαμβάνεται.

Έξυπνη ταινία. Που παίζει με τα στερεότυπα και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, χωρίς να χαρίζει κάστανα. «Μα να αφήσει η Παλαιστίνια τον συμπατριώτη της για τον παλιοϊσραηλινό;» η μία πλευρά. «Μα πώς γίνεται να μην πει το ναι στην πρόταση γάμου του Ισραηλινού;» η άλλη πλευρά. Οι πλευρές που παρακολουθούν το σίριαλ, τη σαπουνόπερα. Και μέσω της σαπουνόπερας – ή μάλλον, παράλληλα με αυτήν – η πραγματικότητα. Του Παλαιστινίου, που υποχρεωτικά περνάει από εξευτελιστικό έλεγχο στη Ραμάλα, πηγαίνοντας ή γυρνώντας από τη δουλειά του. Του Τείχους, που χωρίζει τους εποίκους από τους επικίνδυνους... αγροίκους. Της οικονομικής δυσχέρειας. Της αναζήτησης ταυτότητας. Του έρωτα που, πώς να ανθίσει στα χρόνια της χολέρας; Και της τελικής απόφασης: να τον δολοφονήσει τον Ισραηλινό η κατάσκοπός μας; Ή να τον παντρευτεί; Βόμβες ή παράδοση; Όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Την Lubna Azabal, που παίζει την ηθοποιό η οποία υποδύεται την κατάσκοπο στη σαπουνόπερα, την αγαπάμε και πριν από το σπαραχτικό «Μέσα από τις φλόγες». Τον πρωταγωνιστή Kais Nashef, τον θυμόμαστε από την πρώτη του κιόλας κινηματογραφική εμφάνιση, το συγκλονιστικό «Παράδεισος τώρα». Την Maisa Abd Elhadi, που υποδύεται την καψούρα του πρωταγωνιστή μας, την θαυμάσαμε στο καλών προθέσεων αλλά εντέλει άστοχο «Απαγορευμένες συναντήσεις».

Εκείνος, πάντως, που κλέβει την παράσταση, είναι ο Yaniv Biton στο ρόλο του Ισραηλινού αξιωματικού, που εντέλει δίνει έξυπνες ιδέες στον κατά λάθος σεναριογράφο για να προχωρήσει η σαπουνόπερα. Έχει πολλές αστείες σκηνές η ταινία, ιδίως εκείνες που έχουν να κάνουν με τη διάδραση ανάμεσα στον Σαλάμ και τον αξιωματικό (η όλη φάση με το χούμους είναι σούπερ!), έχει και κάποιες αδυναμίες, να τα λέμε κι αυτά, ιδίως σε όλα όσα έχουν να κάνουν με τη σχέση του Σαλάμ με την πρώην κοπέλα του – την οποία θέλει στη ζωή του, χωρίς ουσιαστικά να τη διεκδικεί κανονικά και με το νόμο. Έχει και κινηματογραφόφιλες αναφορές: που κολλάει θα μου πείτε το «Γεράκι της Μάλτας»; Όλοι οι... καλοί χωράνε!

Οι σκηνές της σαπουνόπερας βγάζουν γέλιο καθώς αναπαράγουν το κιτς που πρεσβεύουν, χωρίς όμως να γίνεται με κακία όλο αυτό, ίσα – ίσα. Και ο μη φιλόδοξος, τεμπελούλης Σαλάμ, θα τη βρει την άκρη, μην νομίζετε. Θέλετε να μάθετε πώς; Δείτε την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Η φιλία είναι η πιο άγρια περιπέτεια από όλες! Μία συναρπαστική ταινία για όλη την οικογένεια, είναι Το Κορίτσι και το Λιοντάρι (Mia et le lion blanc) μία τολμηρή παραγωγή τοποθετημένη στα εντυπωσιακά τοπία της Νότιας Αφρικής, με πρωταγωνιστές ένα κορίτσι που μεγαλώνει παρέα με ένα λιοντάρι! Ο σκηνοθέτης Gilles de Maistre γύρισε την ταινία σε διάστημα τριών χρόνων για να αναπαραστήσει χωρίς ειδικά εφέ, αλλά με αληθοφάνεια και ακρίβεια τον δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και το λιοντάρι, που γνωρίζονται μικρά και μεγαλώνουν μαζί. Για τις ανάγκες της φιλόδοξης αυτής παραγωγής, ο σκηνοθέτης συνεργάστηκε με τον διάσημο Γητευτή Λιονταριών, Kevin Richardson, oοποίος καθοδήγησε τους ηθοποιούς - ανθρώπους και λιοντάρια - σε κάθε βήμα της διαδικασίας για τρία ολόκληρα χρόνια. H ζωή της δεκάχρονης Mia ανατράπηκε όταν η οικογένεια της αποφάσισε να αφήσει το Λονδίνο για να αναλάβει μία φάρμα με λιοντάρια στην Αφρική. Όταν γεννιέται ένα πανέμορφο λευκό λιονταράκι με το όνομα Charlie, η Mia βρίσκει ξανά τη χαρά και αναπτύσσει έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του. Όταν ο Charlie γίνεται τριών, η ζωή της Mia ανατρέπεται ξανά όταν ανακαλύπτει ένα σκοτεινό οικογενειακό μυστικό. Η Mia απελπίζεται και μόνο στην ιδέα ότι ο Charlie μπορεί να κινδυνεύει και αποφασίζει να φύγει μαζί του. Οι δύο φίλοι ξεκινάνε ένα απίστευτο ταξίδι στη σαβάνα της Νότιας Αφρικής αναζητώντας ένα μέρος όπου ο Charlie θα ζήσει ελεύθερος.

Στη γεμάτη μηνύματα και συγκίνηση ταινία πρωταγωνιστεί η εξαιρετική νεαρή Daniah De Villiers, η υποψήφια για Όσκαρ Mélanie Laurent (Άδωξοι Μπάσταρδη) και ο Langley Kirkwood (Μαύρα Πανιά).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ο καινούργιος καλύτερος σου φίλος! Μία ξεχωριστή ταινία κινουμένων σχεδίων που έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην χώρα της, τη Δανία, και έρχεται να διασκεδάσει του θεατές με τις ξεκαρδιστικές της σκηνές και την καταιγιστική της δράση. Ο Δανός κωμικός Anders Matthesen βασίζεται στο best-seller βιβλίο του και παρουσιάζει μία έξυπνη, αιχμηρή, επίκαιρη και τολμηρή μαύρη κωμωδία με ήρωα ένα παιδί που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν σκληρό κόσμο με τη βοήθεια ενός συμμάχου που έχει τη μορφή μιας κούκλας Καρό Νίντζα (Ternet Ninja / Checkered Ninja). Μία στοιχειωμένη κούκλα Νίντζα συνεργάζεται με τον Άλεξ για να πάρει εκδίκηση για τον χαμό ενός φτωχού παιδιού. Ο Καρό Νίντζα βοηθάει τον Άλεξ να αντιμετωπίσει τον τραμπούκο του σχολείου και να κατακτήσει το κορίτσι των ονείρων του, ενώ ο Άλεξ του μαθαίνει ότι μία εκδίκηση δεν είναι καλύτερη από ένα έγκλημα.

Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται: Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ρένος Χαραλαμπίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άλκης Ζερβός, Ντίνος Σούτης, Χρήστος Θάνος, Ρία Απέργη, Μελίνα Κατσακούλη, Παναγιώτης Κλάδης, Βίκτωρ Κουνδουράκης, Βούλα Κορδερά, Μαρία Ζερβού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Μια καλόκαρδη κωμωδία! Επίσημη πρόταση του Λουξεμβούργου για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Βενετίας, Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Τορόντο, όχι και λίγες οι διακρίσεις της ταινίας του Sameh Zoabi, Το σενάριο που άναψε φωτιές (Tel Aviv On Fire). Ένας 30χρονος ασκούμενος σε τηλεοπτικό στούντιο, πηγαίνει καθημερινά στη Ραμάλα για τα γυρίσματα της δημοφιλούς σαπουνόπερας «Το Τελ Αβίβ φλέγεται». Στο σημείο ελέγχου του Ισραηλινού στρατού, συναντά έναν αξιωματικό που του δίνει ιδέες για το σενάριο - σύντομα η καριέρα του θα εκτοξευθεί. Τελ Αβίβ, μοιραίο έτος 1967. Οι φήμες για πόλεμο φουντώνουν. Η Μανάλ, μια πανέμορφη κατάσκοπος, κυκλοφορεί ως Ρέιτσελ - υποτίθεται ότι είναι Εβραία μετανάστρια από τη Γαλλία. Αποστολή της: Να αποπλανήσει τον Γεχούντα, ηγετική φιγούρα του Ισραηλινού στρατού για να αποκαλύψει τα σχέδια τους. Η Μανάλ είναι σεφ κι άνοιξε ένα από τα καλύτερα Γαλλικά εστιατόρια του Τελ Αβίβ, ακριβώς απέναντι από τα γραφεία του αρχηγείου του Ισραηλινού στρατού. Με τα υπέροχα γλυκά της θα κερδίσει την προσοχή του Γεχούντα. Σύντομα θα γίνουν εραστές. Το μυστικό για να κατακτήσεις έναν πανίσχυρο άντρα άλλωστε είναι το στομάχι του. Μήπως όμως τον ερωτεύτηκε; Ξέχασε το σκοπό της; Ότι είναι κόρη προσφύγων από τη Τζάφα; Κι ο εραστής της, ο Μαρβάν; Το μαχητή της Παλαιστινιακής αντίστασης που την έστειλε σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή;

Πρωταγωνιστούν οι Kais Nashef, Yaniv Bitton, Maisa Abd Alhady, Lubna Azabal, Salim Dau, Nadim Sawalha.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Seven Films!

Η βιολιστής στη Στέγη. Του Κόσμου!

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για την 37η δημιουργία μεγάλου μήκους, του στούντιο της Dreamworks Animation, φίρμας που για περισσότερες από δύο δεκαετίες, από τον καιρό του ντεμπούτο με τα Antz, έχει υπηρετήσει πιστά το κινούμενο σκίτσο, προσφέροντας τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, σαν τα σίριαλ των Shrek, Madagascar, How To Train Your Dragon. Εννοείται πως οι συνεργασίες με την Aardman, την Paramount, την Fox, έχουν εκτοξεύσει την ποιότητα των πολύχρωμων δημιουργιών, οδηγώντας την μέχρι την κορυφαία καλλιτεχνική διάκριση, την υποψηφιότητα, στην δύσκολη Οσκαρική κατηγορία. Αλλά και την τελική επικράτηση. Και αυτή εδώ η νέα δημιουργία της SKG κινείται ακριβώς στα ίδια υψηλά στάνταρντς που απαιτεί το σύγχρονο σχέδιο.

Αιχμάλωτο στα κελιά των εργαστηριακών εγκαταστάσεων του πάμπλουτου επιχειρηματία Μπέρνις, καθώς υποβάλλεται σε συνεχείς μελέτες από την επιστήμονα Δόκτορα Ζάρα, ένα γιγαντιαίο καλοκάγαθο Γέτι, θα καταφέρει να αποδράσει και να ξεχυθεί ελεύθερο στους δρόμους της πολύβουης Σαγκάης. Πόλης που φιλοξενεί την πολυάσχολη πιτσιρίκα Γι, μια μοντέρνα τινέιτζερ που ζει μαζί με την μητέρα της σε ένα φτωχικό και μικρό διαμέρισμα, ελπίζοντας κάποια στιγμή να πραγματοποιήσει τα όνειρα του προσφάτως χαμένο της πατέρα: Πρωτίστως να γίνει μια διάσημη βιολονίστρια και ακολούθως να καταφέρει να ταξιδέψει σε ολάκερη την επικράτεια της αχανούς πατρίδας της.

Καταφεύγοντας κάθε βράδυ στην μυστική της σοφίτα η μικρή, θα αντιληφθεί την παρουσία του περίεργου και τραυματισμένου φυγά, που παλεύει να το σκάσει από τους διώκτες του. Αφού του γιάνει, έστω και ελαφρώς φοβισμένη, τις πληγές και καταφέρει να παραπλανήσει τα ελικόπτερα που τον αναζητούν από στέγη σε στέγη, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Και θα καταλάβει πως το μοναδικό πράγμα που ζητά, ο Έβερεστ, όπως θα τον ονοματίσει, είναι να επιστρέψει στον τόπο του, στα χιονισμένα Ιμαλάια, εκεί που τον περιμένουν οι δικοί του.

Και κάπως έτσι, κατόπιν της γέννησης αυτής της ιδιόμορφα ασύμμετρης φιλίας (ιδέας παρμένης φυσικά από την σχέση του Ψάρη με τον Φαφούτη στο Dragon) θα πάρει μπροστά ένα road trip, με αφετηρία τα σοκάκια της Μητρόπολης και κατάληξη τις κατάλευκες πλαγιές των πιο ψηλών ορέων της γης. Εννοείται πως η συντροφιά που συνοδεύει τον Γέτι στο σπίτι του (στην ομήγυρη θα προστεθούν ακόμη τα δύο κολλητάρια της μπέμπας, ο παχουλούλης Πενγκ, που του αρέσουν όλα τα σπορ και ο μορφονιός Τζιν, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην μαθητική κοινότητα) καταδιωκόμενη από τους τεχνολογικά προηγμένους ερευνητές, θα διανύσει από άκρου εις άκρο την τεράστια Κίνα. Τις θάλασσες του Νότου, τις ερήμους της Γκόμπι, τα νερά του Κίτρινου ποταμού, τις τούνδρες στους πρόποδες των βουνών. Και πόσο όμορφα ζωγραφισμένες στο εκράν όλες αυτές οι τοποθεσίες!

Το ιδιαίτερο της σκιτσαρισμένης περίστασης, εμφανίζεται στις στιγμές των δυσκολιών, όταν σκάνε οι αντιξοότητες, που φαντάζουν απροσπέλαστες. Σαν να μπήκε στο μυαλό της πραγματικά ταλαντούχας δημιουργού Jill Culton, η συλλογιστική του μάγου Miyazaki, τα πάντα αποκτούν μια περίφημη φόρμα σουρεαλισμού και χάρη στις μαγικές ικανότητες του Γιέτι, τα λουλούδια αλλάζουν σε ωκεανούς και τα σύννεφα σε προστατευτικές αγκάλες. Υπέροχη αρμονία αποχρώσεων και άριστων σχεδίων, που συνοδεύει ένα μελετημένο σενάριο, ικανό τα τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο των μικρών, όσο και των πιο ενήλικων θεατών που θα επιλέξουν το Abominable για την διασκέδαση τους.

Πολύ σοφά το φιλμ βρίσκει τα θεμέλια του στην συνύπαρξη της παιδούλας με το "τέρας". Ενός κοριτσιού δηλαδή τωρινού, ροκ, που εργάζεται έστω και σε πολύ μικρή ηλικία, που έχει όνειρα και βλέψεις που στέκει στο πλάι ενός θεριού τόσο χαριτωμένου που δεν θα υπάρξει κανείς στην αίθουσα να μην επιθυμήσει να το υιοθετήσει. Οι κωμικές πινελιές δεν λείπουν, όπως όμως και οι συγκινητικές, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε των αναμενόμενων αποχαιρετισμών, όταν τα πάντα παίρνουν σωστά τον δρόμο τους. Πολύ καλή δουλειά, από τις ποιοτικότερες μιας ακόμη ιδιαίτερα αποδοτικής, στο είδος, σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Μπαγλάρωμα ή Θάνατος

του zerVo (@moviesltd)

Μην φανταστεί κανείς πως τα 3 Δευτερόλεπτα της μαρκίζας, ετούτου του υπερβολικά φιλόδοξου Crime Thriller, έχουν κάποια ψυχαναγκαστική βάση στο σενάριο, στην ίντριγκα ή στην εξέλιξη. Απλώς ορίζουν το χρονικό διάστημα, που θα χρειαστεί ο θεατής του φιλμ, για να καταλάβει πως το έχει ξαναδεί και μάλιστα όχι μία, αλλά δεκάδες φορές στο παρελθόν. Με άλλους πρωταγωνιστές, πανομοιότυπους όμως χαρακτήρες, ολόιδια σκηνικά, ταυτόσημους διαλόγους, εναλλαγές, ανατροπές. Η ανακύκλωση των σκριπτ καλά κρατεί το λοιπόν και στην περίπτωση της ταινίας που μας προσφέρει ο γνωστός από το προηγούμενο πόνημα του, Esxobar: Paradise Lost, σκηνοθέτης Andrea Di Stefano.

Έχοντας εκτίσει το ένα τέταρτο της εικοσαετούς ποινής κάθειρξης που του επιβλήθηκε, για ένα έγκλημα τιμής που διέπραξε, ο παρασημοφορημένος πρώην πεζοναύτης Πιτ Κόσλοβ, ερχόμενος σε μυστική συμφωνία με τις αρχές, θα διεισδύσει, ως μέλος, στο πολωνικό κύκλωμα του καρτέλ, αποσπώντας και παρέχοντας σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του. Δίχως κανείς να έχει υποψιαστεί την διττή του ύπαρξη στην συμμορία, ο άριστα εκπαιδευμένος στον στρατό άντρας, θα βρεθεί στο λάθος μέρος, στην λάθος στιγμή, ως συμμέτοχος στον φόνο ενός μυστικού αστυνομικού, θα αναγκαστεί από τις συνθήκες να επιστρέψει στο σωφρονιστικό ίδρυμα, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ακόμη περισσότερα στοιχεία για την δράση του κυκλώματος.

Και τότε ακριβώς θα εκκινήσουν οι σταδιακές εγκαταλείψεις και τα κρεμάσματα από τους έτερους συνεργούς του, τους εκπροσώπους του νόμου, που ώρα με την ώρα θα τον αφήσουν έρμαιο στις ορέξεις των στυγερών εγκληματιών, αν και εφόσον αποκαλυφθεί πως στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καρφί. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά ευρισκόμενος πίσω από τα κάγκελα, δεν μπορεί να προστατέψει τα λατρεμάν του πρόσωπα, την σύζυγο και την ανήλικη θυγατέρα του, που διατρέχουν τεράστιο κίνδυνο από τις εκδικητικές ορέξεις των μαφιόζων.

Αυτό μέσες άκρες είναι το πλήρες, ελάχιστα αγωνιώδες, πακέτο που μας προσφέρει το The Informer, που για να ξετυλίξει το στόρι του, χρησιμοποιεί ακόμη και το πιο χιλιοιδωμένο κλισέ του είδους. Από την σύνταξη της περσόνας του κεντρικού (αντι)ήρωα, μέχρι το πως πέφτει από την μια παγίδα στην άλλη, αγνοώντας τον βασικό κανόνα της παρανομίας, που έχει να κάνει με τα πίτουρα και τις όρνιθες. Τα περισσότερα δεδομένα για το παρελθόν του πληροφοριοδότη δεν τα βλέπουμε στο πανί, αλλά τα μαθαίνουμε μέσα από τις στιχομυθίες με τα λοιπά μέλη της οργάνωσης, κύκλου του υποκόσμου, που ούτε καν αναρωτιέται - περιέργως - το πως βγήκε από την στενή, τόσο γρήγορα ενάς δολοφόνος, πριν τον εντάξει στις υπηρεσίες της. Το αλισιβερίσι καλά κρατεί για το πρώτο αργότατο σε ρυθμούς, μισό της αφήγησης, ωσότου ξεκινήσουν μαζί με τα τουίστ και τα νταούλια. Και ο καλός μας φίλος βρεθεί επί ξύλου κρεμάμενος, να τρέχουν ξωπίσω του καλόπαιδα, φυλακισμένοι, δεσμοφύλακες, undercover agents και λοιποί μεσάζοντες. Τώρα πλέον μπορείς να μετρήσεις τις φορές που έχεις επαναλάβει ακριβώς την ίδια θέαση...

Ο Joel Kinnaman, αξιοπρεπής Αμερικάνος ηθοποιός, που εδώ κρατά και τον βασικό ρόλο, είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που δεν θα εξελιχθούν ποτέ σε σταρ, έστω μέσου βεληνεκούς. Σκληρή αδυναμία της κλισεδιάρας περιπέτειας, που θα ζητούσε ένα πιο όνομα για να δώσει οντότητα - τύπου Statham ασούμε, που ταιριάζει ταμάμ - και να σταθεί δίπλα στον, ακριβά επιλεγμένο, ερμηνευτικό περίγυρο. Που συνθέτουν, με ενοχλητικές αδυναμίες στις ατάκες τους, η Pike, ο τυποποιημένος Owen και ο φοβερός Common, που πιστεύω πως αν μου ζητούσαν να οργανώσω κάστινγκ για αυτής της μορφής τα φιλμάκια, θα τον επέλεγα πρώτο και καλύτερο. Ως; τον μοναδικό που έδωσε έναν κάποιο ιδιαίτερο τόνο σε αυτό το Stallonικό παραμύθι,. το μέτρια πρωτότυπο και ενδιαφέρον θεματικά, που όμως με ελάχιστα πιο προσεγμένη οργάνωση και στήσιμο θα μπορούσε να δείξει το κάτι παραπάνω.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι πάντα η αλήθεια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Χρειάζεται μια θαρραλέα πράξη για να βγουν μυστικά στη φόρα

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ στις 12 Μαΐου του 1963 Νοτιοαφρικανός σκηνοθέτης. Έχει κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το φιλμ του «Tsotsi» (2005), για το οποίο είχε τιμηθεί και με το βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, πριν πάρει το Όσκαρ.

Μεταξύ των executive producers τούτης της ταινίας ξεχωρίζει το όνομα του Colin Firth. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Η Κάθριν Γκαν, της οποίας την κορυφαία πράξη του βίου της παρακολουθούμε στην ταινία, ζει πλέον στην Τουρκία μαζί με τον σύζυγό της και την πιτσιρίκα κόρη της.

Η υπόθεση: 2003. Ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, Πρόεδρος των ΗΠΑ, με την συνεπικουρία του Τόνι Μπλερ, πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, θέλουν να εισβάλλουν στο Ιράκ και να... απαλλαγούν από τον Σαντάμ Χουσεϊν, έχοντας ως πρόφαση πως ο Σαντάμ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, επικίνδυνα για τον δυτικό κόσμο. Για να κρατήσουν τους τύπους, όμως, επιθυμούν όσο τίποτε άλλο ένα ομόφωνο ει δυνατόν ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Κάθριν Γκαν είναι μια νεαρή ιδεαλίστρια, παντρεμένη με έναν Κούρδο, ιρακινής καταγωγής. Εργάζεται ως μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης (ουσιαστικά, είναι κατάσκοπος!), καθώς γνωρίζει άπταιστα κινέζικα.

Κάποια στιγμή θα υποπέσει στην αντίληψή της ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών, που ουσιαστικά ζητάει από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν τους αντιπροσώπους από μικρότερα και μη μόνιμα κράτη - μέλη του Συμβουλίου του ΟΗΕ, ώστε να τα εκβιάσουν και να κερδίσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Η Κάθριν Γκαν αποφασίζει να διαρρεύσει το συγκεκριμένο e-mail, προκειμένου να σταματήσει τον προκάτ πόλεμο. Και η εφημερίδα Observer το δημοσιεύει. Μετά από κάποιο διάστημα η ίδια αποφασίζει να αποκαλυφθεί και να μην κρύβεται πίσω από την ανώνυμη κίνησή της. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. Καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της απειλούνται, καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της...

Η άποψή μας: Μετά από ένα ενδιαφέρον σερί πολλών καλών ταινιών που είδαμε τελευταία, πέφτουμε εκ νέου στη λούμπα του «ναι μεν, αλλά». Θέλω να πω, γουάου, τι ενδιαφέρουσα ιστορία είναι αυτή που μας αφηγείται η συγκεκριμένη ταινία; Προσωπικά δεν γνώριζα τίποτε για την Κάθριν Γκαν πριν δω το συγκεκριμένο φιλμ. Και μετά το πέρας της ταινίας δεν μπορώ παρά να θρέφω θαυμασμό και μόνο για το πρόσωπό της. Όμως, η ίδια η ταινία κινείται σε ρηχά νερά. Ο Gavin Hood, που σε όλη του τη φιλμογραφία παρουσιάζει ιστορίες με επίκεντρο κάποιον αδύναμο που τα βάζει με ολόκληρο, ισχυρό, κραταιό και οργανωμένο σύστημα, με επιτυχία συνήθως, εδώ, ενώ τα πάντα είναι υπέρ του, μας δίνει ένα μέτριο αποτέλεσμα. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εντοπίσω 100% τι φταίει. Εντέλει, καταλήγω στην ατολμία του. Στην αδυναμία του ή στη μη διάθεσή του να πάρει ρίσκα.

Παίρνει μια τρομερή ιστορία και το παίζει safe, προκειμένου, εικάζω, να μπορέσει μέσω της ακαδημαϊκής γραφής του να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Εμ, όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι εκ του ασφαλούς, συνήθως αποτυγχάνεις. «Αναγκαστικά» εξιδανικεύει την πρωταγωνίστριά του: κανένα ψεγάδι δεν έχει επάνω της. Ακόμα και το γεγονός ότι δουλεύει για τις Μυστικές Υπηρεσίες της χώρας της, προσπαθεί να το περάσει στο ντούκου. Ιδεαλίστρια στις μυστικές υπηρεσίες; Γιατί; Για να πολεμήσει το σύστημα από μέσα; Anyway, όπως και να έχει, η πράξη της Κάθριν Γκαν ήθελε πολύ μεγάλο ψυχικό σθένος και άντερα, που εμείς οι κοινοί θνητοί – δυστυχώς – δεν διαθέτουμε. Όντως διακινδύνευσε τα πάντα με την ελπίδα πως η πράξη της θα μπορούσε να αποτρέψει έναν κατασκευασμένο εξαρχής πόλεμο. Σκέφτηκε κι έπραξε εντελώς ανιδιοτελώς. Και παραλίγο να πληρώσει το τίμημα.

Σ' αυτό το σημείο ο σκηνοθέτης επιλέγει παραπομπές σε ότι αφορά το κλίμα και την ατμόσφαιρα στις μεγάλες ταινίες της δεκαετίας του '70, εκείνες που ασχολούνταν με αντιήρωες που αμφισβητούσαν ανοιχτά την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων. Κάτι όμως δεν κάνει σωστά. Γιατί ακόμα και στις πιο αγωνιώδεις στιγμές της η ταινία ουσιαστικά δεν πείθει. Ακόμα κι όταν ο σύζυγος της Κάθριν είναι στο τσακ να απελαθεί, ξέρεις από μέσα σου ότι θα σωθεί. Ακόμα κι όταν η Κάθριν καταλαβαίνει ότι την παρακολουθούν, ξέρεις από μέσα σου ότι δεν θα πάθει τίποτε. Ακόμα κι όταν η ηρωίδα μας νιώθει παγιδευμένη, ξέρεις από μέσα σου ότι θα δικαιωθεί. Αυτή η έλλειψη σασπένς εντέλει χαντακώνει την ταινία: όχι για όσα θέλει να πει αλλά για τον τρόπο που τα λέει. Δεν βοηθάει και η ερμηνεία της Keira Knightley στον πρωταγωνιστικό ρόλο (όπως και του Adam Bakri στο ρόλο του συζύγου της) όταν όλο το υπόλοιπο καστ είναι υπέροχα βρετανικό και στο υποκριτικό του ύψος – με πιο ενδιαφέροντα από όλους (για άλλη μια φορά) τον Ralph Fiennes.

Δεν ξέρω, ίσως ειδικά εδώ ένας Αμερικανός σκηνοθέτης να έδινε μια πιο έντονη δομή στην ταινία, να την έκανε πιο αξιοπρόσεκτη, πιο ρυθμική, πιο ιντριγκαδόρικη, πιο... κινηματογραφική. Ο Hood διεκπεραιώνει, πιστεύοντας πως η δύναμη της ιστορίας που αφηγείται και το καστ του αρκούν για να δώσουν μια υψηλή κινηματογραφική εμπειρία στο κοινό του. Κι εκεί είναι που την πατάει. Η ταινία κάθε άλλο παρά κακή είναι, να τα λέμε κι αυτά. Απλά, δεν ξεχωρίζει εντέλει από μια αξιοπρεπή τηλεοπτική παραγωγή του BBC λόγου χάρη. Το νόστιμο είναι πως η ταινία βγαίνει σε μια εποχή όπου στις ειδήσεις κυριαρχεί όλο αυτό το παράλογο πράγμα που έχει να κάνει με το Brexit. Το πόση κοροϊδία πέφτει, το τι έχει συμβεί στο παρασκήνιο, το ποιες δυνάμεις τίθενται αντιμέτωπες, το πως χειραγωγείται ένθεν κι ένθεν η κοινή γνώμη, ίσως το μάθουμε «φτιασιδωμένο» σε καμιά δεκαριά χρόνια, όταν μια άλλη θαρραλέα γυναίκα ή άνδρας, αποκαλύψουν πράγματα, τα οποία δεν γνωρίζουμε τώρα.

Το timing είναι άριστο, το τελικό αποτέλεσμα ήθελε δουλίτσα. Και τονίζω ξανά: αυτή δεν είναι μια κακή ταινία. Είναι μια ταινία καλών προθέσεων που ήθελε πιο... γκαβλωμένους συντελεστές πίσω από την κάμερα. Γνώμη μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς

του zerVo (@moviesltd)

Δεν πρέπει να είχα βγάλει το δημοτικό ακόμα. Εποχές που καλοκαίρι στο εξοχικό σήμαινε κάθε μέρα σινεμά, θερινό, ταινιάρες, με τον κοσμάκη να γεμίζει ακόμη και τις μάντρες για να απολαύσει κινηματογράφο. Εμένα δεν μου επέτρεπαν μαζί με τα άλλα παιδάκια να πάω στα Τρινιτα και η αλήθεια είναι ζήλευα, αφού με τραβοτάναγαν μαζί τους στα μεγαλίστικα. Σήμερον, Cabaret. 11 χρονώ εγώ, έπρεπε καλά και σώνει να κάνω δημόσια κριτική του φιλμ, στον γυρισμό για το σπίτι, σάμπως και είχα πιάσει το νόημα το βαθύ. Άσκημη, λέω στην πρώτη μου κουβέντα, η πρωταγωνίστρια, όλα στραβά είναι στην μούρη της, μύτη, μάτια, στόμα. Πολύ άσκημη. Εμ, από την μάνα της, την κούκλα, δεν πήρε ούτε σταγόνα, έρχεται η ακαριαία απάντηση από την δική μου την μαμά. - Και ποια είναι ευτούνη, που έχει παίξει? - Σε πολλά, δεν την ξέρεις. Ε, κάποτε θα την μάθαινα κι εκείνη...

Ξεπεσμένη, μη αποδεκτή από κανένα βαριετέ της προκοπής, καμμένη από τις σοβαρές πίστες της Καλιφόρνια, άφραγκη, καταχρεωμένη και με δυο κουτσούβελα ανά χείρας, η Τζούντι Γκάρλαντ, περιφέρεται χωρίς να έχει που την κεφαλή κλίνη, στους σκοτεινούς δρόμους του Λος Άντζελες. Έχοντας ήδη κατηγορηθεί από την κοινή γνώμη ως μια ανάρμοστη κηδεμόνας, ως μια εγωίστρια που σκέφτεται μόνο την δική της καλοπέραση και τα λούσα, αντιλαμβανόμενη πως οι ΗΠΑ της έχουν κλείσει μια για πάντα την πόρτα, θα πάρει την απόφαση να πει το μεγάλο ναι, στην πρόταση από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, προκειμένου να εμφανιστεί σε μια σειρά δεδομένα σολντ άουτ συναυλιών στο Λονδίνο.

Παρκάροντας, με πόνο ψυχής, τα τέκνα στον τελευταίο της (τρίτο) σύζυγο, από τον οποίο μόλις πήρε διαζύγιο, η Γκάρλαντ θα προσπαθήσει να αδράξει την μοναδική ευκαιρία που θα της δοθεί, στην Ευρώπη, εκεί που τα κουτσομπολιά δεν έχουν ακόμη ξεθωριάσει το άστρο της. Με διαρκή αντίπαλο στην προσωπική προσπάθεια να ηρεμήσει ψυχικά, την αϋπνία και βρίσκοντας καταφύγιο στα αντικαταθλιπτικά χάπια που της έχουν προκαλέσει αβάσταχτο εθισμό, η σούπερ σταρ, παρόλες τις αρνητικές ενδείξεις που θα δημιουργήσει ο γνώριμος αντιεπαγγελματισμός της, θα λάμψει για ακόμη μια φορά, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους χιλιάδες θαυμαστές της. Όχι για πολύ καιρό όμως, αφού σύντομα τα εσωτερικά ζόρια και οι ανασφάλειες θα την καταβάλλουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μεταβληθεί σε σκιά του εαυτού της.

Με την ύστατη σοβαρή αναλαμπή, στην τεράστια καριέρα της μυθικής αυτής προσωπικότητας, καταπιάνεται το βιογραφικό πόνημα Judy, που στηρίζει το σενάριο του στο θεατρικό μιούζικαλ End Of The Rainbow του Peter Quilter. Ελάχιστους μήνες μόνο, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, εγκαταλελειμμένη από τους πάντες και μαραζωμένη, σε ένα νοικιάρικο δωμάτιο, ποτισμένη με δηλητήρια μέχρι την τελευταία της σταγόνα αίματος, η Γκάρλαντ θα βιώσει το τελευταίο δείγμα αγάπης από ένα κοινό που την λάτρεψε όπως ακριβώς της άξιζε. Αυτές οι λιγοστές παραστάσεις στο θέατρο της Βρετανικής πρωτεύουσας, ορίζουν την ανέμη που γύρω της ξετυλίγεται το κουβάρι του εφιάλτη που ζούσε η δύσμοιρη καλλιτέχνιδα, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της πορείας της, κοριτσάκι ανήλικο και άβουλο, μέχρι την ώρα του στερνού αντίο. Μόλις στα 47 της χρόνια. Άδικο. Φαινόμενο σαν την Γκάρλαντ, δεν έχει γεννήσει ακόμη ο κινηματογράφος, το θέατρο, το πεντάγραμμο της Αστερόεσσας.

Η ταινία δεν ενδιαφέρεται διόλου για τα επιτεύγματα της, άλλωστε λίγο έως πολύ στους, πολύ έως και λίγο, σινεφίλ αυτά είναι πασίγνωστα. Δεν ρίχνει ματιές στο αρτιστικό παρελθόν της, παρά μόνο μέσα από μερικά εμβόλιμα φλασμπακς, επιχειρεί να προβάλλει τους λόγους της ψυχικής της φθοράς: Καταπίεση, στρες, υποχρεώσεις και χάπια, πολλά χάπια για όλους τους πιθανούς, υπαρκτούς ή μη λόγους. Μη έχουσα της δυνατότητα να κοντράρει τις προσταγές των πάμπλουτων πατρόνων της MGM, που σχεδόν αλυσοδεμένη την έστελναν στα πλατώ, για να εκμεταλλευτούν και την πιο αφανή ικμάδα του τάλαντου της, δεν μοιάζει αδικαιολόγητη η στροφή της στην μέθη και την φτιάξη των ουσιών. Που σταδιακά την μετέβαλλαν σε ένα ράκος, ένα ανθρώπινο σκουπίδι, ένα μηδενικό. Κι όμως ακόμη και κάτω από αυτές τις δυσβάσταχτες συνθήκες, θα βρει το σθένος να μοιράσει συγκινήσεις από το πάλκο, να ερωτευτεί ξανά, να ντυθεί νύφη για τέταρτη φορά, να κάνει όνειρα, να γεννήσει ελπίδες. Φρούδες. Τα στηρίγματα που επέλεξε, βλέπεις, το ένα μετά το άλλο, αποδείχθηκαν σαθρά.

Στο ίδιο μοτίβο με τις αντίστοιχες περιπτώσεις των δραματικών (τύποις) biopics για την Μέριλιν (My Week With Marilyn) ή το δίδυμο των Χοντρού Λιγνού (Stan & Ollie), όχι συμπτωματικά όλα εγγλέζικης κοπής, κινείται και η ταινία του κατά βάση θεατρικού (σώπα!) σκηνοθέτη Rupert Goold. Εσωτερικές κυρίως οι λήψεις, σε ρυθμούς αργούς και χωρίς εντυπωσιακά ξεσπάσματα, με αρκετά χρονικά πέρα δώθε να τσαλακώνουν την γραμμική ροή, αλλά και αρκετές σεκάνς φορτισμένες, η ιστορία της Judy είναι απόλυτα βέβαιο πως θα συγκινήσει τους θαυμαστές - και όχι μόνο - του γιγαντιαίου έργου της. Που κανείς, αν επιθυμεί, μπορεί να το μελετήσει πιο ολοκληρωμένα μέσα από την καταπληκτική μίνι δραματοποιημένη σειρά του 2001 και των 5 Έμμυ, Me And My Shadows, που χάρισε στην εκπληκτική (όσο και ριγμένη) Αυστραλέζα Judy Davis μια Χρυσή Σφαίρα Ερμηνείας. Τον υπέρτατο τίτλο που μπορεί να κερδίσει δηλαδή κανείς, παίζοντας σε σίριαλ της TV.

Όπως θα συμβεί δηλαδή κι εδώ, που η στάρινγκ θα υψώσει σε λίγα μηνάκια, το ολόχρυσο αγαλματίδιο α΄γυναικείου ρόλου στον ουρανό του L.A. Τυχερή και αβανταδόρα για τις ενσαρκώτριες της, η καταβεβλημένη μορφή της Γκάρλαντ. Θέλει και κότσια όμως, γερά. Και η Μπρίτζετ Τζόουνς, έχει αποδείξει πως τα διαθέτει για τα καλά. Αδικημένη κατάφορα, έχοντας απολέσει το βασικό Όσκαρ για το Chicago, σε μια χρονιά που κανείς δεν θυμάται ποια και για ποιον ακριβώς λόγο το πήρε, η Renée Zellweger πράττει κάτι που απαιτεί πολύ κουράγιο. Αποτραβηγμένη από το επίκεντρο της δράσης εδώ και καιρό, εξαιτίας της ματαιόδοξης ολικής μεταμόρφωσης του (πόσο γλυκού) προσώπου της, η Τεξανή εκμεταλλεύεται την εις βάρος της κατάσταση και ζωγραφίζει στο εκράν μια Γκάρλαντ καθηλωτική. Εκφραστική, με μορφασμούς πόνου, θλίψης, ευαισθησίας, καλοσύνης, ανηθικότητας ενίοτε, μα το πιο σημαντικό ανθρωπιάς. Πίσω από το είδωλο κρύβεται μια ψυχή, που δεν ζητά πολλά, ένα χάδι, δυο κουβέντες, λίγη φιλία.

Οι, προφανώς, μυθοπλαστικές περσόνες που την κυκλώνουν, πέρα από τις γνώριμες επώνυμες, δυο γκέι φανατικοί της οπαδοί, η λιγομίλητη βοηθός, ο προστατευτικός κιθαρίστας της ορχήστρας, είναι το πασπάλισμα στην κεντρική ιδέα που επιχειρεί το έργο να προσεγγίσει, παρακολουθώντας την ελεύθερη πτώση του αυτοκαταστροφικού τοτέμ. Μοναξιά, περιθωριοποίηση, στυγνή εκμετάλλευση, παραμύθιασμα, σε ώρες που εκείνη ζητούσε το ακριβώς αντίθετο. Η τελική έξοδος, μακριά από τα χρώματα του ουράνιου τόξου, θα είναι η λύτρωση. Η Γκάρλαντ, ξέρεις, δεν είναι η εξαίρεση. Κι αυτό είναι το τραγικότερο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

AC Εσύ – DC Εγώ

του gaRis (@takisgaris)

Προπέρσινα (στην κυριολεξία) ξινά σταφύλια, δηλαδή της TIFF17 φεστιβαλικής εσοδείας - τρέχα τώρα στο κατακαλόκαιρο στους θερινούς, ενώ ο μεγαλοπαραγωγός μάλλον το έχει και ο ίδιος ξεχάσει το φιλμάκι. Διότι το 2017 ήταν μια κάκιστη χρονιά για τον Harvey Weinstein, αφού ήταν Οκτώβρης, όταν οι N.Y. Times τον αφανίσανε από προσώπου γης για τα σεξουαλικά του, με #MeToo και #Time’sUp να σέρνουν τον χορό έκτοτε, απειλώντας με (το λιγότερο) παγκόσμια διαπόμπευση τον μισό+βάλε-βάλε ανδρικό πληθυσμό του πλανήτη. Περιληπτικά: H ΤWC, μετά την οσκαρική γλύκα στο στόμα από το The Imitation Game (άγαλμα για Διασκευασμένο Σενάριο και πλήθος υποψηφιότητες (8) στα 2015), κρατά Cumberbatch - Middleton ως ηλεκτρικό (DC) ζεύγος Θωμά Έντισον και αντιπαραθέτει εγγυημένης κλάσης σκατόφατσα ανταγωνιστή Michael Shannon ως καπιτάλα βιομήχανο του εναλλακτικού ηλεκτρικού ρεύματος (AC).

Φόντο η φωταγώγηση της παγκόσμιας έκθεσης του Chicago (1893), με καταλύτη την παρουσία του Σέρβου Νικόλα Τέσλα (ναι, ναι εξ’ού ονοματίσθηκε, τιμής ένεκεν, το ηλεκτρικό αυτοκίνητο Tesla), αλλά και του άλλοτε πιστού βοηθού του Edison, όπου αμφότεροι (στους ρόλους οι Nicholas Hoult και Tom Holland) τάσσονται στο πλευρό του George Westinhouse (Shannon) στην πρώτη μεγάλη μονομαχία μπράντς της βιομηχανικής επανάστασης.

Τώρα βέβαια, μια 2ετία αργότερα, με την TWC να έχει (κατεβάσει ρολά και) πουλήσει την ταινία που προβλέπεται να βγει Αμερική Οκτώβριο, το πράμα μυρίζει ναφθαλίνη και βεβαίως ευθύνεται και o μεξικάνος σκηνοθέτης Alfonso Gomez-Rejon ο οποίος ξαναμοντάρησε (μετά το κάζο του TIFF17) την ιστορία του, έκοψε 10’, πρόσθεσε πέντε σκηνές, ράβε - ξήλωνε και καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά. Αν είσαι φίλος Sundance, θυμάσαι το 2015 που ένα τετριμένης νεανικής αγχώδους νευροπάθειας ταινιάκι, το Me, Earl& the Dying Girl πήρε τα μεγάλα του βραβεία; Αυτός το έφκιασε. Σκέφτηκε λοιπόν ο Χάρβη, δυνατός ο νεαρός, με θητεία δίπλα στοn Ιναρίτου (Βαβέλ) και Άφλεκ (Argo), τίγκα στους στυλιστικούς εφφέδες και τους σκηνοθετικούς κατηφέδες στο Me, Earl κλπ...οπότε την οσφράνθηκε την επιτυχία και αυτοδιορίστηκε executive producer, όπερ σημαίνει μοντάζ παρουσία του ιδίου στο editing room. Αλλά δεν...

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μεγαλοερμηνευτών, ιδιαίτερα του Shannon που βγάζει μια ανθρωπίλα πριν από σερί τερατοκαρικατουρέ κακών (Nocturnal Animals, The Shape of Water) που χρονικά επακολούθησε του The Current War. Ο δε Benedict Cumberbatch, πέρα από την Dr. Strange μαρβελική του παρουσία, μετά την υποψηφιότητα του The Imitation Game δεν είδε το άστρο του να μεσουρανεί και ίσως η ερμηνεία του εδώ ως Thomas Edison να δίνει μιαν εξήγηση για αυτό: Παθιασμένος και έντονα εκφραστικός αλλά και δυο τσικ παραπάνω θεατρικός, ίσως το Hollywood δε του χαμογελά τόσο διάπλατα όσο οι σεξπηρικοί ρόλοι.

Και νάσου τα στριφογυριστά πλαναρίσματα και τα splitscreen so Gomez, δαιμωνιώδεις ρυθμοί, πολύ κοστούμι και ελαφρώς αναληθοφανούς καλλιγραφίας production design. Έλα μου όμως που το σενάριο του Michael Mitnick είναι σαφώς ακεντράριστο, με σκηνές που λειτουργούν ως εντύπωση κι όχι διαύγεια δραματουργική (με τρανταχτή περίπτωση την εφεύρευση-από-σπόντα της... ηλεκτρικής καρέκλας). Το The Current War εντέλει μένει από ρεύμα και κρατά μόνο την πλήξη χωρίς το ήλεκτρο, καθώς δεν καταφέρει να ομογενοποιήσει τα ατού μιας ταινίας εποχής ακολουθώντας μια αταίριαστα ρηξικέλευθη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ. Αξίζει μια ευκαιρία ως μάθημα ιστορίας και διδακτικό κλείσιμο ματιού στο νέο-γενναίο κόσμο του (κοντά πια) 2020, υπενθυμίζοντας ότι πίσω από κάθε τεράστια τεχνολογική ανακάλυψη ελλοχεύει η ζέουσα αποφορά του άπληστου κέρδους και της με κάθε προσωπικό κόστος επικράτησης για τη διασφάλιση της επιθανάτειας φήμης. Εν αναμονή του FordVsFerrari στο φετινό TIFF.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Ιαπωνίς, μήπως πονείς;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν ο Χέρτζογκ παθαίνει... Λάνθιμο! Ή το αντίστροφο!

Αυτή είναι η 20η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (το τονίζουμε αυτό το τελευταίο) του γεννημένου στο Μόναχο, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1942 (είναι δηλαδή 77 ετών), Γερμανού σκηνοθέτη, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Werner H. Stipetic. Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, τα «Σημάδια ζωής» (Lebenszeichen, 1968), τη γύρισε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κω! Μάλιστα, με την ταινία εκείνη έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου, όπου και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο καλύτερης ταινίας πρωτοεμφανιζόμενου! Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ μόνο μια φορά για το ντοκιμαντέρ του «Encounters at the End of the World» (2007). Η ταινία που εξετάζουμε εδώ, έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ, εκτός συναγωνισμού, ως Ειδική Προβολή. Στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών ο Werner Herzog έλαβε μέρος τέσσερις φορές και κέρδισε βραβεία για δύο από τις συμμετοχές του. Με την πρώτη του συμμετοχή, «Το αίνιγμα του Κάσπαρ Χάουζερ» (Jeder für sich und Gott gegen alle, 1974) κέρδισε τα βραβεία της FIPRESCI, το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Το 1982, στο ίδιο φεστιβάλ, κέρδισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για τη δουλειά του στην ταινία «Ο τυχοδιώκτης του Αμαζονίου» (Fitzcarraldo), με πρωταγωνιστή έναν εκ των μονίμων συνεργατών του, τον Klaus Kinski, η σχέση του με τον οποίο ήταν παροιμιώδης και χαρακτηριστική της φράσης «αγάπης και μίσους».

Εμπνευσμένος από το πραγματικό γεγονός της δυνατότητας να νοικιάσεις ανθρώπους για να παίξουν ρόλους στην ζωή σου, που είναι υπαρκτό στην Ιαπωνία, ο Herzog συνέγραψε το σενάριο για αυτήν την ταινία-fiction, που βασίζεται στη συγκεκριμένη ιδέα. Για τον τίτλο της ταινίας χρησιμοποιεί την πραγματική επωνυμία (Family Romance LLC) μιας εταιρείας που ειδικεύεται στην ενοικίαση ανθρώπων για να υποδυθούν ρόλους. Ο Yuichi Ishii, που πρωταγωνιστεί στην ταινία, δεν είναι ηθοποιός. Στην πραγματικότητα είναι ο ιδρυτής της εταιρείας Family Romance LLC κι εργάζεται υποδυόμενος συγγενείς, φίλους ή αγαπημένα πρόσωπα κατά παραγγελία. Η επαγγελματική του κάρτα έχει το σλόγκαν της εταιρείας του που είναι «Περισσότερη ευχαρίστηση από αυτήν που η πραγματικότητα μπορεί να προσφέρει». Ο ίδιος όμως υποστηρίζει ότι ο στόχος του είναι «να υπάρξει μια κοινωνία όπου κανείς δεν θα χρειάζεται τις υπηρεσίες της εταιρείας του».

Η υπόθεση: Η εταιρεία «Οικογενειακή ευτυχία» μισθώνει ηθοποιούς που αναπληρώνουν συγγενείς, φίλους ή αγαπημένα πρόσωπα για λογαριασμό των πελατών της, ώστε να εξασφαλίζεται αυτό ακριβώς που δηλώνει η επωνυμία της: η οικογενειακή ευτυχία. Οι υπάλληλοι της εταιρείας συμπαρίστανται στους πελάτες αναλαμβάνοντας ρόλους σε πάρτι, γάμους, κηδείες ακόμη και σε ιδιαίτερα προσωπικές στιγμές. Διευθυντής της εταιρίας είναι ο Yuichi Ishii. Μία πλούσια γυναίκα τον προσλαμβάνει προκειμένου να υποδυθεί τον πατέρα της νεαρής της κόρης, της 12χρονης Mahoki, της οποίας ο πραγματικός πατέρας τις εγκατέλειψε όταν η Mahoki ήταν μωρό.

Ο Yuichi υποδύεται τέλεια τον ρόλο του: είναι ευχάριστος, υπομονετικός, ακούει τη Mahoki, περνάει πολλές και δημιουργικές ώρες μαζί της, δεν την κρίνει, προσπαθεί να την κάνει να διασκεδάσει. Η Mahoki περνάει τέλεια. Γνωρίζει άραγε πως ο Yuichi δεν είναι ο πραγματικός της πατέρας; Στο Τόκιο του σήμερα, ο Yuichi παρέχει ψευδαισθήσεις επί πληρωμή. Κάποτε, όμως, η πραγματική... πραγματικότητα εισβάλει στον εικονικό κόσμο. Πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση ο Yuichi;

Η άποψή μας: Πόσοι από εσάς έχετε δει τις «Άλπεις» του φίλτατου Γιώργου Λάνθιμου; Χμ, το φαντάστηκα. Ελάχιστοι. Ε, λοιπόν, η πένα του Ευθύμη Φιλίππου μετέφερε στο σενάριο εκείνης της ταινίας τη δομική ουσία του κάτι-σαν-ντοκουντράμα φιλμ του Herzog. Σε σημείο που σε βάζει σε σκέψεις! Θέλω να πω: είδε ο Ιάπωνας πρωταγωνιστής της ταινίας την ταινία του Λάνθιμου κι αποφάσισε να δημιουργήσει την εταιρία; Μπα, μάλλον ισχύει the other way aroung. Η ταινία του Λάνθιμου βγήκε στις αίθουσες το 2011. Και ο Yuichi Ishii, ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Herzog και εμπνευστής της εταιρίας που νοικιάζει ανθρώπους εμφανίστηκε στην εκπομπή του Conan O'Brien «Conan Without Borders: Japan» το 2018. Ναι, αλλά όπως διάβασα στη Wikipedia, η ιστορία με το... leasing ανθρώπων εμφανίστηκε στην Ιαπωνία στις αρχές της δεκαετίας του 90!!!

Ο Yuichi Ishii δημιούργησε τη δική του εταιρία το 2009 – πριν την ταινία του Λάνθιμου λοιπόν. Και είναι σήμερα ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στην Ιαπωνία! Έχει πάνω από 100 γυναίκες και πάνω από 20 οικογένειες – κι όλα αυτά επί πληρωμή! Είναι τόσοι πολλοί οι ρόλοι πατέρα που υποδύεται καθημερινά, που όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, είναι αρκετές οι φορές που μπερδεύεται. Αυτά πληροφοριακά. Πραγματικά, παρακολουθώντας την ταινία, νιώθεις πως οι Ιάπωνες είναι ένα μεταλλαγμένο είδος ανθρώπων, διαφορετικό από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Διαχειρίζονται αλλιώς την οικειότητα και την ανθρώπινη επαφή. Και τεχνολογικά έχουν ξεφύγει. Μα ποιος θα μπορούσε να σκαρφιστεί ρομποτικά ψάρια; Do androids dream of an electric sheep, που αναρωτιόταν μια ψυχή; Ε, στην Ιαπωνία, πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται ηλεκτρικά... ψάρια!

Ή κάνουν συμφωνία με μια εταιρία ενοικίασης ανθρώπων να τους παρέχει... παπαράτσι, για να καμωθούν δημοσίως τους διάσημους! Ή, για να νιώσουν εκείνο το συναίσθημα, το τόσο όμορφο, που βίωσαν όταν κέρδισαν ένα μεγάλο ποσό στο λαχείο, προσλαμβάνουν ανθρώπους από την ίδια εταιρία, να τους κάνει... έκπληξη, ότι και καλά κέρδισαν ξανά το λαχείο! Αισθήματα από β' χέρι, αγορά των πάντων, αγοραία συναισθήματα κι όχι σεξ – μόνο «φίλοι». Δεν θα μπορούσε ο θεούλης Herzog να μην... τσιμπήσει. Έτσι κι αλλιώς ένας ταξιδευτής είναι, γυρίζει όλον τον κόσμο και προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να γυρίσει κάθε φορά την επόμενη ταινία του, είτε είναι ντοκιμαντέρ είτε μυθοπλασία είτε κάτι το ενδιάμεσο!

Εδώ, το θέμα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αλλά ο Herzog, συνεπαρμένος από το θέμα, δεν προσέχει τη δραματοποίηση. Παίρνει τη θέση του ψυχρού παρατηρητή, που δεν κρίνει (όσο μπορεί δηλαδή) και θεωρεί ότι το θέμα του από μόνο του αρκεί για να δώσει μια σπουδαία ταινία. Έτσι, αφήνει τους χρόνους να κρεμάνε (χωρίς να μπορείς να πεις ότι η ταινία είναι άρρυθμη), και από κάποια στιγμή και μετά νιώθεις ότι απλά κάνει πράγματα για να φτάσει η ταινία τα 90 λεπτά. Μέχρι και slo-mo χρησιμοποιεί, για να καταλάβετε. Η ταινία έχει μερικές σκηνές απίστευτης ομορφιάς (όπως η αρχική, με τις περίφημες ανθισμένες κερασιές), μερικές σκηνές απίστευτου weirdness (όπως η σκηνή στην παραλία, με το σταθερό τηλέφωνο, που πανάθεμά με αν μπορώ να σας εξηγήσω πως και γιατί βρέθηκε εκεί), μερικές σκηνές απίστευτου γέλιου (όπως η σκηνή με τον διευθυντή σιδηροδρομικού σταθμού να εξευτελίζει τον – ενοικιαζόμενο – υπάλληλο, επειδή το τρένο έφυγε 20 δευτερόλεπτα πιο νωρίς από το προγραμματισμένο!!!) κι ένα φινάλε τρυφερό αλλά και παράλληλα στα όρια της τραγωδίας: χαρίζεις... ευτυχία στους άλλους και μένεις εκτός από τη δική σου, πραγματική οικογένεια.

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ταινία σε ότι αφορά τις προθέσεις της κι αυτά που θέλει να επισημάνει, από έναν σπουδαίο δημιουργό, όχι πάντως μία από τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του. Ας μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος έχει γυρίσει αριστουργήματα, έτσι; Κι έχει λίγους μεν αλλά φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο, που πίνουν νερό στο όνομά του. Ε, νομίζω, οι συγκεκριμένοι τουλάχιστον θα την καταβρούν με αυτό το ιδιαίτερο φιλμ. Που μια χαρά θα μπορούσε να προβληθεί κάποτε σε double bill με τις «Άλπεις». Ως κάτι πιο... ποπ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Filmtrade!