Movies Ltd

Η Εκδίκηση της Γυφτιάς

του gaRis (@takisgaris)

O Νίκος Παπάζογλου υπήρξε ο πραγματικός Τζόκερ. Τριγυρίζοντας στην Τούμπα με το μπαγλαμαδάκι του, παρίας και απόκληρος ποιητής μεταβυζαντινής ωδής, με τα πλαστικά του παπά στους δρόμοι, αυτά που τα φόραγες στη θάλασσα τη δεκαετία του 70 για να μη σε γδέρνουν τα βράχια μέσα στο νερό. Και το παρδαλό κόκκινο φουλάρι, το τζιν πουκάμισο - ένα με τη σάρκα και τη μακρακώμη. Ο Joaquin Phoenix θε νάταν η μετεμψύχωση του Νικόλα που τραγουδά λικνίζοντας το καχεκτικό του σκαρίφημα κορμιού, ξεχαρβαλώνοντας το σύμπαν στην πιο σπαραχτική πορεία αυτεπίγνωσης βίλαιν στην κινηματογραφική ιστορία. Γιατί ο αρχικαρατρελάρας αδερφός του ξαφανισμένου στη λήθη River, κολλητάρι του ξαναδικοχαμένου Heath Ledger και μόνιμος ενσαρκωτής φευγάτων αντι-ηρώων, παίρνει αμπάριζα το ξέχειλο ηπερηρωικό σύμπαν της DC, τους μόνιμους λουζερούμπες εν μέσω της Marvel παντοδυναμίας και το ορθώνει πανύψηλα μέσα από τη χαβούζα της επικολαγνείας και της πολιτικορθωτίλας, σαλπίζοντας το ανθίερο, πως τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

Μήπως δεν είναι σταλήθεια η εκδίκηση της γυφτιάς και για τον Todd Phillips; Τον πετυχιάρη σκηνοθέτη του Road Trip και της Hangover τριλογίας με τη ρετσινιά κατάπετσα του εμπορικού; Γελάνε και τα μούσια του κολλητού Bradley Cooper που τέτοια εποχή έβγαζε το οσκαρικότατο A Star Is Born πέρσι και έχει βάλει το δαχτυλάκι του κι εδώ. Διότι ο Todd την έψαχνε χρόνια τη φάση. Έγραψε το ρόλο μόνο για τον Phoenix. Έσπρωξε το πρότζεκτ στη Warner Bros για $35Μ – ποσό αστείο για το genre. Ξεπατίκωσε από The Man Who Laughs (1928) και The Killing Joke (Alan Moore, 1988), διασταυρώνονταςπυράμετανεοϋορκέζικα Σκορσεζιανά classics (Taxi Driver - Raging Bull - King of Comedy), προσλαμβάνοντας και τον Bobby De Niro στο υπέρτατο κλείσιμο ματιού σε ρόλο λέιτ νάιτ χόουστ. Γιατί τώρα De Niro είναι ο Joaquin, σα ρόλος αλλά και ως Ηθοποιός. Δεν είναι τόσο τα 17 (και μισό κι ένα τέταρτο) κιλά που έχασε για να υποτάξει το σώμα στην παράνοια του Arthur Fleck / Joker. Είναι τα κλασικά εικονογραφημένα του αναπαιξίματα από τα The Master -You Were Never Really Here, με ένα ενστικτώδες υποκριτικό μεγαλείο που έχει στο παρελθόν αναμετρηθεί με από Τζόνυ Κας ως Ιησού Χριστό.

Βγήκαν τα φλωρίδια και βουήξανε πως το Joker είναι η αποθεωτική διαδικασία του νιχιλισμού, η ενθρόνιση της incel (involuntary celibacy) ιδεολογίας του τρόμου, η μαζική αντεξουσιαστική βία και οι βολές κατά ριπάς εναντίον ανίδεων περαστικών. Όχι. Η ταινία, με τα φανερά της κουσούρια που εκπορεύονται από τις στενώσεις και στρεβλώσεις που γεννά το ίδιο το comic book genre, πραγματεύεται με συμπόνοια τους στιγματισμένους από αρρώστια του νου, αφουγκράζεται τη λαϊκή οργή για τη νομιμοποιημένη παντοδυναμία του 1% και δε διστάζει να φλερτάρει με την ιδέα της επανάστασης με μπροστάρη έναν μπάσταρδο κλόουν, ένα κατά συρροήν θύμα bullying, έναν ανάπηρο ψυχικά υποκινητή των ανθρώπινων σκουπιδιών τούτου του άτιμου ντουνιά, άμα λάχει ναούμ.

Η αφήγηση σφιχτή, παγερή, μισερή, σκοτεινή και διόλου υπαινικτική. Οι σκοτωμοί αποδίδονται ρεαλιστικά, τελετουργικά για να πάρουν συντριπτική πορεία στην τρίτη πράξη. Χωρίς κάθαρση, χωρίς δικαίωση. «Νόμιζα ότι η ζωή μου ήταν μια τραγωδία, τώρα καταλαβαίνω ότι τελικά είναι κωμωδία» μονολογεί αυτοσαρκαστικά ο Arthur Fleck ως έτερο εγώ του Travis Bickle. O τραγέλαφος ως σύνδρομο Τουρέτ κατάστα και ο Phoenix σε πλήρη αποδρομή από τη λογική, βγαίνει με απλωτές δρασκελιές στο φως για να σκορπίσει χάος στη Γκόθαμ Σίτι του 1981 η οποία μοιάζει εφιαλτικά σημερινότατη.

Το Joker είναι ένα γενναία ηττημένο φιλμικό υβρίδιο που υφίσταται για να διχάσει, να κλονίσει και να χλευάσει την ψευδοασφάλεια του στουντιακού μπλοκμπάστερ γένους. Δίκαια σκότωσε το Λιοντάρι της Βενετίας και αξίζει να ιδωθεί κυρίως από κείνους που πατάνε μια φορά το χρόνο σινεμά. Γιατί έχει καλοαλεσμένη θρέψη και φιγουράρει ως ιδανική σπουδή του πως μια σχεδόν απόκοσμη ερμηνευτική κατάθεση του σημαντικότερου εν ενεργεία ηθοποιού,σηκώνει ψηλά τον σκηνοθέτη αλλά και το έργο συνολικά στη στρατόσφαιρα μιας πικρής μα τόσο έντονα αισθησιαρχικής κινηματογραφικής εμπειρίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

La città di Dio

του zerVo (@moviesltd)

Ο χρόνος είχε σημαδέψει το 2002, όταν ο σημαντικός λατινοαμερικάνος σκηνοθέτης, Fernando Meirelles, αποτύπωνε στο φιλμ του Cidade De Deus, τον σαθρό, παραβατικό και χωρίς καμία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο κόσμο, που κρύβεται πίσω από την λαμπερή βιτρίνα του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Στο επίκεντρο της ιστορίας του, παιδιά ηλικίας από 8 χρονώ, ίσαμε τινέιτζερς, καθήλωσαν την ματιά του θεατή με την αληθινότητα της προβολής της μοναδικής επιλογής που τους μένει, της παρανομίας, χάρη σε μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική άποψη που προτάθηκε για 4 Όσκαρς (σκηνοθεσίας, μοντάζ, φωτογραφίας και διασκευασμένου σεναρίου). Μια παράφραση εκείνης, μιας από τις συγκλονιστικότερες φιλμικές στιγμές του αιώνα που διανύουμε, ορίζει η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Paranza dei Bambini) που ουσιαστικά μεταφέρει την δράση από την πολύβουη Βραζιλιάνικη μητρόπολη, σε μια από τις διασημότερες για το γκακνγστερικό τους υπόβαθρο, περιοχές της Νοτίου Ιταλίας.

Μεγαλωμένος δίχως πατέρα, από μια μάνα που κάνει τα πάντα για να συντηρήσει τόσο εκείνον, όσο και τον μικρότερο αδελφό του, ο δεκαπεντάχρονος Νικόλα αντιλαμβάνεται κάθε ημέρα που κυλά, πως δεν πρόκειται ποτέ του να ξεφύγει από την μιζέρια και την ανέχεια, αν δεν ακολουθήσει το μονοπάτι της εγκληματικότητας, παίρνοντας παράδειγμα από τις πλούσιες ζωές που διάγουν τα ενήλικα στελέχη της Καμόρα. Δίχως καν να έχει χρήματα για να καλύψει τις πιο απλές του ανάγκες, εκείνος και μια φράξια εξίσου απελπισμένων και πάμφτωχων συνομηλίκων του, θα προσεγγίσουν τους πατρόνους της Μαφίας, προκειμένου να τους κάνουν τα θελήματα, για να βγάζουν κι εκείνοι το χαρτζιλίκι τους.

Φέροντας εις πέρας τις πρώτες μικροδουλίτσες και αφού πέρασαν με επιτυχία την δοκιμασία της εμπιστοσύνης, οι ανήλικοι συμμορίτες θα αναλάβουν να καλύψουν πιο ζόρικα και απαιτητικά θελήματα των αφεντικών τους, γεμίζοντας συνάμα τις τσέπες τους με βρώμικο χρήμα, που όμως θα τους γλυκάνει τόσο, όσο χρειάζεται για να βουτήξουν ολοκληρωτικά στον βούρκο της παρανομίας. Η διακίνηση των μικρών πακέτων ναρκωτικών και η είσπραξη του βδομαδιάτικου της προστασίας, πολύ σύντομα θα δώσουν την σκυτάλη στην μεταφορά του βαρύτατου οπλισμού αυτόματων και περίστροφων, για τα ακόμη μεγαλύτερα κόλπα των Μαφιόζων. Και όσο οι τσέπες θα γεμίζουν με λεφτά, που το ξόδεμα τους θα τους μετατρέψει σε σπουδαίους και τρανούς στα τρισάθλια σοκάκια της Νάπολης, τόσο οι Πιράνχας θα έλκονται πιο πολύ από το εύκολου κέρδους, μα γεμάτο απρόβλεπτους κινδύνους, παιχνίδι της αντικανονικότητας.

Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, εκεί όπου οι απαίδευτοι και δίχως ίχνος μαθησιακής γνώσης έφηβοι θα αρπάξουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το κέντρο της φτωχικής τους συνοικίας, για να το κάψουν πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο τους - έξοχη σκηνή, απίθανη εισαγωγή που σε μπάζει μονομιάς στο ζουμί του στόρι - καταλαβαίνει κανείς πως για το επόμενο δίωρο μπροστά του θα ξετυλιχθεί μια ιστορία πολύ σκληρών εικόνων, μυθοπλασίας μεν, που δεν απέχει και πολύ από την κυνική πραγματικότητα. Μια πόλης, όπως η Νάπολη, που βιώνοντας την αδικία των πολλών μέτρων και σταθμών κοινωνικής φροντίδας, ενός κράτους που φροντίζει τους κατέχοντες από το μέσον της επικράτειας του και προς τα πάνω, έχει αποφασίσει να στήσει τον δικό της Νόμο, τον εγκληματικό, που είναι γραμμένος με αίμα πάνω στα καλντερίμια των δυσπρόσιτων στενών της.

Οι κεντρικοί ήρωες της ιστορίας που επιμελείται σκηνοθετικά ο χωρίς ιδιαίτερη προϊστορία στο μεγάλο μήκος, σαραντάχρονος Claudio Giovannesi, είναι παιδάκια, αμούστακα και άμαθα, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ασχολούνται με τα μαθήματα τους, ώστε να εξελιχθούν σε χρήσιμους και αγαθούς πολίτες. Τα τριμμένα και γεμάτα μπαλώματα παντελόνια τους, η έλλειψη έστω και των λιγοστών δέκα ευρώ που θα τους επιτρέψουν να βγουν μια νύχτα να διασκεδάσουν, μα το κυριότερο η απαξίωση τους ως προσωπικότητες σε έναν κόσμο που βασιλεύει το περίστροφο, πανεύκολα θα τους οδηγήσουν στην απόφαση να αρματωθούν κι εκείνοι. Κάτω από την εποπτεία των ντόπιων Βαρόνων, που και βέβαια δεν νιώθουν ούτε τις ελάχιστες τύψεις, χρησιμοποιώντας παιδάκια για να φέρουν εις πέρας τις βρομοδουλειές τους.

Βασισμένο στην νουβέλα του Roberto Saviano, γνωστού από το καταπληκτικό Gomorra που όρισε την βάση μιας συγκλονιστικής δημιουργίας στα 2008, με τον ίδιο να συνυπογράφει και το σενάριο, το La Paranza dei Bambini, είναι μια καταγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας ενός κόσμου απονιάς και στείρας εκμετάλλευσης, που ούτε καν μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να φανταστεί πως υφίσταται. Χάρη στο ικανό ντοκιμαντερίστικο παρελθόν του σκηνοθέτη του, το έργο βυθίζει προσεκτικά βήματα τον θεατή του στα άδυτα της Ναπολιτάνικης Μαφίας, εκεί που για τους άπειρους μπόμπιρες τα ινδάλματα τους είναι οι πιστολέρο και οι επαγγελματίες εκτελεστές. Στυγεροί εγκληματίες που τους ξανοίγουν το μονοπάτι της κακίας, λαμπερό και πολύχρωμο μεν, με παράδες και φήμη να στολίζουν το διάβα του, χωρίς όμως κανένας από όλους να έχει συνυπολογίσει τις συνέπειες που είναι απόλυτα βέβαιο θα κληθεί να πληρώσει για να το περπατήσει.

Ανατριχιαστικές εικόνες, ενόσω τα ΑΚ 47 αλλάζουν χεράκια παιδιών, που τις κάνει ακόμη πιο φοβιστικές η γνώση πως τα πάντα είναι παρμένα από αληθινά περιστατικά που συμβαίνουν στα φλεγόμενα δρομάκια της Ριόνε Σανιτά. Εκτός από τους πεπειραμένους ερμηνευτές που υποδύονται ρόλους περιφερειακούς, των μαντρωμένων στελεχών της Καμόρας, των φουκαράδων βιοπαλαιστών που πρώτα πρέπει να βγάλουν το μερίδιο των νταβατζήδων και ύστερα το μεροκάματο, των ταλαίπωρων γονιών που αναγκάζονται να παίξουν σαν άβουλες μαριονέτες το σκληρό παιχνίδι της φαυλότητας, ένα τσούρμο μπόμπιρες, δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να δείξει το φιλμ ανταποκρίσιμο της αλήθειας.

Προεξάρχοντος του Francesco Di Napoli, που υποδύεται με δυναμική έμπειρου ερμηνευτή τον Νικόλα, ένα πανέμορφο, αγγελικό πλασματάκι σαν τα κρύα τα νερά, που σταδιακά η πτώση του θα τον μεταβάλλει, ψυχικά και σωματικά σε περιφερόμενο νεκροζώντανο. Και χωρίς την παραμικρή δίοδο διαφυγής από το ρίσκο ανοιχτή, αντιθέτως γνωρίζοντας πως τίποτα πια, τόσο για εκείνον, όσο και για τους συν αυτώ, δεν θα είναι το ίδιο. Επίτευγμα του δημιουργού η απίστευτη χημεία της teen υποκριτικής του ομάδας, που δημιουργεί τον στέρεο πυλώνα εκείνο, ανάπτυξης της ταχύτατης πλοκής, που καθιστά το Piranhas ξεχωριστό ως κινηματογραφικό πόνημα, μα το κυριότερο ως βατήρα μια μακράς σοσιολογικής υπόστασης κουβέντας, γύρω από τον κατακερματισμό της ελπίδας, στην ματιά των νέων μιας σύγχρονης Ευρώπης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Αυτή η ιστορία δεν έχει δράκους – ούτε... Καλίσι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι θα έπρεπε να αποκαλύπτει ένας καλλιτέχνης για τον εαυτό του; Χμ...

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 30χρονος Γαλλοκαναδός Xavier Dolan – έχει πρωταγωνιστεί σε τρεις από αυτές, ενώ στη μία εμφανίζεται χωρίς να έχει το όνομά του στα credits. Είναι μόλις η δεύτερη ταινία του που δεν συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών: η πρώτη ήταν το (απρόβλητο εμπορικά στην Ελλάδα) «Tom à la ferme», που πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας το 2013. Αυτή η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2018! Η Ελλάδα είναι μόλις η έβδομη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία, μετά την Γαλλία (όπου προβλήθηκε τον περασμένο Μάρτιο), την Ιταλία, τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Λιθουανία και την Πορτογαλία!

Αυτή είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Dolan. Και σε αυτήν επρόκειτο να κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο η Adele, η οποία εντέλει δεν τα κατάφερε – κι ας έχει εξαιρετική σχέση με τον σκηνοθέτη. Από την άλλη, η Jessica Chastain γύρισε σκηνές για την ταινία, οι οποίες όμως κόπηκαν στο μοντάζ για να μειωθεί ο χρόνος του φιλμ και για να έχει – υποτίθεται – πιο στρωτό ρυθμό. Μετά το πρώτο μοντάζ, η ταινία είχε διάρκεια πάνω από τέσσερις ώρες: να υποθέσω πως κάποιοι ανυπομονούν για το director's cut; Τέλος, το ρόλο του ηθοποιού Ρούπερτ Τέρνερ, τον οποίο υποδύεται ο Ben Schnetzer, ήταν να τον υποδυθεί ο Nicholas Hoult, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα γυρίσματα... Εντωμεταξύ, ο Dolan έχει ήδη γυρίσει την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Matthias et Maxime», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της – πού αλλού; - στο φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο...

Η υπόθεση: Ο Ρούπερτ Τέρνερ είναι ένας νεαρός ηθοποιός, του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Γράμματα σε έναν νεαρό ηθοποιό» (!!!) έχει μόλις εκδοθεί κι αποτελεί ποπ φαινόμενο. Η Όντρι Νιούχαουζ είναι «φτασμένη» και σοβαρή δημοσιογράφος. Όταν της αναθέτουν να πάρει συνέντευξη από τον Τέρνερ, καθώς και οι δύο τυγχάνει να βρίσκονται την ίδια στιγμή στην Πράγα, γκρινιάζει. Έχει να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα. Η συνέντευξη δεν ξεκινάει καλά. Όσο περνάει η ώρα, όμως, η Όντρι απολαμβάνει την αφήγηση του Ρούπερτ. Και συγκινημένη ακούει πόσο πολύ επηρέασε τον Ρούπερτ ο Τζον Φ. Ντόνοβαν, ένα τηλεοπτικό ποπ είδωλο, που πέθανε πριν 10 χρόνια, με τον οποίο ο Ρούπερτ είχε πολυετή αλληλογραφία. Τον επηρέασε τόσο ο θάνατός του όσο και η ζωή του…

Η άποψή μας: Λοιπόν, για μαζευτείτε και προσέξτε με. Θα προχωρήσω σε μια (αξιοπρεπή ελπίζω) ανάλυση της ταινίας με κριτήρια α) απόλαυσης μέσου θεατή, β) κριτικής αντιμετώπισης και γ) εμπορικών πιθανοτήτων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το α). Μια χαρά πέρασα παρακολουθώντας την ταινία. Ναι, το ομολογώ και δεν ντρέπομαι! Είναι ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο φιλμ, με πολύ καλούς ηθοποιούς, με ωραίες ερμηνείες, με ενδιαφέρουσα ίντριγκα, με όμορφους ανθρώπους να πρωταγωνιστούν, με απίθανη δουλειά σε επίπεδο σκηνοθεσίας (όλες οι σκηνές που έχουν τραγούδι μέσα, είναι θεϊκές, από την Adele που ακούγεται στην αρχή της ταινίας, μέχρι το «Bittersweet Symphony» που ακούγεται στο φινάλε). Γυαλιστερή, τρυφερή, κωμική σε στιγμές, δραματική κατά βάση, μια χαρά. Δεν είναι βαρετή, σου τραβάει μονίμως την προσοχή, μιλάμε για μια ταινία απόλυτα ψυχαγωγική.

Πάμε στο β). Η αλήθεια είναι πως όποτε μπορώ ρίχνω μια ματιά σε αυτά που γράφουν συνάδελφοι κριτικοί από το εξωτερικό, και ιδίως αυτά που γράφει το Variety γιατί εκεί, αρχικά δεν βάζουν αστεράκια και κατά δεύτερο ασχολούνται πάντα μα πάντα με τις εμπορικές προοπτικές της εκάστοτε ταινίας, κάτι που τους κάνει πιο πραγματιστές. Δεν λαϊκίζουν, κοιτάνε τις καλλιτεχνικές διαστάσεις αλλά δεν αρνούνται το θέμα εμπορικότητα. Γιατί, καλή η τέχνη, αλλά ο κόσμος που (συνεχίζει να) πηγαίνει στο σινεμά, ενδιαφέρεται να δει κάτι που θα του αρέσει, ήτοι κατά βάση «εμπορικό». Ο κριτικός του Variety λοιπόν, ο Peter Debruge, τη σφάζει τη συγκεκριμένη ταινία! Εδώ όμως είναι το θέμα: δεν λέει πουθενά ότι αυτή είναι μια κακή ταινία. Λέει ότι αυτή είναι μια υπερφίαλη ταινία! Ότι ο εγωμανής Dolan γύρισε ουσιαστικά μια ταινία για τον εαυτό του!!! Οι κριτικοί και όσοι ασχολούνται περισσότερο με τα παρασκήνια, γνωρίζουν πως ο Dolan είχε γράψει καμιά 15αριά γράμματα στον Leonardo Di Caprio, αφού τον είδε να πρωταγωνιστεί στον «Τιτανικό»!

Ο Dolan είναι ο Ρούπερτ της ταινίας λοιπόν. Που έτρωγε μπούλινγκ ως πιτσιρίκος, που βρήκε την ευτυχία αποδεχόμενος την ομοφυλοφιλία του. Που… πείθει τη δημοσιογράφο (μέσω του Ρούπερτ) πως και ο δικός του αγώνας είναι εξίσου σημαντικός με τον αγώνα κατά του φασισμού και του ρατσισμού! Ναι, το σενάριο είναι σαφέστατα υπερφίαλο. Αλλά το κοινό νομίζω ότι δεν νοιάζεται καθόλου γι' αυτό! Όσοι ψηθούν να πάνε να δουν την ταινία, θα πάνε για να περάσουν καλά. Και το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί ο Kit Harington είναι ένα επιπλέον συν εν δυνάμει εμπορικότητας, μιας που η δημοφιλία του εξαιτίας του «Game of Thrones» εξακολουθεί να βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά. Οπότε, ναι, οι κριτικοί γενικώς δεν θα της φερθούν καλά της ταινίας. Αλλά οι θεατές νομίζω πως θα περάσουν καλά.

γ). Λίγο σαν συνέχεια από το προηγούμενο. Η ταινία είναι εμπορική, δεν χωράει καμία αμφιβολία περί αυτού. Όμως: Με τέτοιο καταιγισμό νέων ταινιών κάθε εβδομάδα θα είναι – προβλέπω – αδύνατον να βρει το κοινό της. Και σε μόλις δύο αίθουσες στην Αθήνα; Τρέχα γύρευε. Κρίμα. Γιατί όλο αυτό το drama queen ύφος του σκηνοθέτη, που δικαίως αποκαλείται και κωλόπαιδο αλλά και ταλέντο, πιάνει εδώ ταυτόχρονα και τα υψηλότερα αλλά και τα χαμηλότερα ημιτόνια της καριέρας του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια χορταστική, φανταχτερή, ποπ αποτυχία. Που, όμως, χαίρεσαι να τη βλέπεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Baby, We Were Born To Run!

του zerVo (@moviesltd)

Σαν να μου φαίνεται πως έχει βρεθεί μια γερή μαγιά επιτυχίας, από τον συνδυασμό μιας Greatest Hits κασέτας ενός σπουδαίου καλλιτέχνη και της δραματικής ιστορίας ενός φιλόδοξου νέου, που εμφανισιακά πρέπει να φέρει στο πολύ μελαψό των ινδουιστικών φυλών της νότιας Ασίας. Α, και στην ούγια να γράφει Made In England, να μην ξεχάσω. Όπως ακριβώς συνέβη ελάχιστους μήνες πριν, στην καλοκαιρινή έξοδο του Yesterday, όπου ο Ινδός ήρωας μας βρίσκει τον σκοπό της ζωής του μέσα από τα τραγούδια των (μη υπαρκτών για την πρωτοτυπία της πλοκής) Σκαθαριών, έτσι ακριβώς γίνεται και τώρα στην περίπτωση του Blinded By The Light, όπου το αγόρι μας, αναζητά την διέξοδο στα προβλήματα του, μέσα από τις νότες, μιας εξίσου θρυλικής μορφής στα χρονικά του ροκ. Σιγοψιθυρίζοντας "the times are tough now" η αυλαία σηκώνεται. Just Getting Tougher!

Μεγαλωμένος με αυστηρές αρχές, μουσουλμανικές όπως προστάζει ο αφέντης της πενταμελούς φαμίλιας του, πατέρας Μαλίκ, ο δεκαεπτάχρονος, δεύτερης γενιάς μετανάστης από το Πακιστάν, Τζαβέντ, λίγο πριν ολοκληρώσει την φοίτηση του στο Λύκειο, ονειρεύεται να ταξιδέψει μακρυά από το μουντό και χωρίς πολλές ευκαιρίες Λούτον, σε μια από τις μεγαλουπόλεις της Αλβιόνας, προκειμένου να σπουδάσει λογοτεχνία, θεωρώντας πως έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα στο να συντάσσει στίχους. Όραμα που μοιάζει ολοκληρωτικά αδύνατον να λάβει σάρκα και οστά, καθώς ο υπερπροστατυετικός και αυταρχικός γονιός του, δεν του επιτρέπει καν να διαβεί τον δρόμο για να διασκεδάσει στο πάρτι της παρέας του, όχι να αποχαιρετήσει την οικογενειακή εστία, έτσι, μόνο για να μάθει γράμματα.

Και τα πράγματα θα δυσκολεύουν ολοένα και πιο πολύ για τον Τζαβέντ, καθώς πέρα από τις καθημερινές αντιξοότητες, με τους σκίνχεντς που του την πέφτουν λόγω χρώματος και τις διαρκείς απορρίψεις του αρχισυντάκτη της σχολικής εφημερίδας, στην προσπάθεια του να του δώσει να καλύψει ένα μονόστηλο ρεπορτάζ, θα προστεθεί και η απόλυση του πατέρα από την εργασία του στην GM, γεγονός που θα κοστίσει τρομακτικά στον οικογενειακό οικονομικό προϋπολογισμό. Ενόσω πλησιάζει η παντρειά της μεγάλης του αδελφής και ολοένα και πιο πολύ καταλαβαίνει πως επιβάλλεται κι αυτός να βρει δουλειά για να βοηθήσει και όχι να ζητήσει και από πάνω χρήματα για να καλύψει τις σπουδές του. Κι εκεί που η απόγνωση έχει κτυπήσει για τα καλά την πόρτα στο μοναχικό και εσωστρεφές αγόρι, ο Σιχ, καινούργιος συμμαθητής του, Ρουπς, θα του ανοίξει τα μάτια. Δανείζοντας του να ακούσει  δυο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνγκστιν.

Born In The USA, λέει. Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τυπά με τα κομμένα μανίκια στα πουκάμισα, τα κόκκινα φουλάρια και τις ξεβαμμένες τζιν μπουφανιές. Αλλά αυτός παίζει ροκ, εμείς δεν ακούμε ροκ, προτιμάμε ποπ, ηλεκτρονικό, Pet Shop Boys και Level 42, μια χαρά είναι. Ε, ας πάει και το παλιάμπελο ας την βάλουμε την κασέτα να γυρίσει στο γουόκμαν. Αυτό είναι! Σαν να προκλήθηκε το Μπιγκ Μπανγκ στον κόσμο του μέχρι πριν λίγο φοβισμένου, δειλού, άτολμου παιδιού, που με την βοήθεια των στίχων του Boss, που έχουν ταιριάξει ταμάμ με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνει, μπορεί πλέον και βλέπει τον κόσμο με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι. Και η ελπίδα παίρνει την θέση της φοβίας, η παλικαριά της υποχωρητικότητας και η πίστη, το πιο σπουδαίο, εκείνη της διαρκούς απογοήτευσης. Μονομιάς το φτωχικό κι εργατικό Λούτον, παίρνει χρώμα δεν είναι σαν και χθες σκοτεινό και δεν φαντάζει σαν το τείχος που τσακίζει τις φιλοδοξίες των πολιτών του, αλλά σαν ο βατήρας εκτόξευσης των ικανών, σε ένα πιο λαμπρό και άξιο να ζεις αύριο. Το δίδαξε πρώτος ο Μπρους άλλωστε, που έγινε ο κυρίαρχος του κόσμου, έχοντας για αφετηρία του, το πάμφτωχο Νιού Τζέρζι.

Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο LP του Greetings From Ashbury Park, o Sarfraz Manzoor, επαρχιωτάκι κι αυτός, φτωχαδάκι και εννοείται φοβισμένο και κυνηγημένο από τους νεοναζί, Πάκι, άκουσε για πρώτη φορά την βραχνή φωνή του ροκά και είδε κυριολεκτικά το φως του. Σε σημείο που να συγγράψει ελάχιστο καιρό πιο μετά, τα δικά του Χαιρετίσματα αυτή την φορά από το Bury Park της πενήντα μόλις χιλιομέτρων πέρα από το Λονδίνο γενέτειρας του, απομνημονεύματα που όρισαν την σεναριακή βάση αυτής εδώ της τόσο όμορφης, πολυεπίπεδης δημιουργίας. Που μας ταξιδεύει στην υπό οικονομική κατάρρευση, λόγω των αυστηρών μέτρων λιτότητας της Θατσερικής κυβέρνησης, βιομηχανικής βρετανικής περιφέρειας του 1987, περιόδου που το νέο κύμα βρίσκεται στην ωρίμανση του και οι ντόπιοι νέοι την βρίσκουν απάγκιο στις μελαγχολίες των Smiths, New Order και Cure.

Ο ήρωας μας διαφέρει. Όχι γιατί ο Σπρίνγκστιν είναι κάποια δευτεράντζα, αλλά να, είναι Αμερικάνος κι εκείνοι, σύμφωνα με την την κοινή γνώμη, είναι σοβινιστές, μιλούν μόνο για την πατρίδα τους, τους πολέμους της και τους μιλιταριστικούς τους θριάμβους. Κάτι τέτοιο δεν θα νόμιζες κι εσύ, ο αδαής Τζάβέντ, πως αναφέρει το Γεννήθηκα στις ΗΠΑ? Ο μικρός παίρνει το ολοκληρωτικό του μάθημα και στην κυριολεξία σώζεται δια μέσου της τέχνης. Και μάλιστα εδώ όχι κατ ανάγκης της μελωδίας, αλλά της ρίμας. Που κάθε της λέξη κολλά σαν βδέλλα στην ψυχή του και την χρησιμοποιεί πλέον αφειδώς, σε κάθε του έκφραση. Και η αλλαγή του θα είναι ολοκληρωτική, σαρωτική. Εμφάνιση, κίνηση, παλμός, έρωτας, χορός, ποίηση, καρδιά πλέον ορθάνοιχτη και όχι σφαλιστή, συναισθήματα παλλόμενα, γεμάτα υγεία και όχι πόρτες ερμητικά κλειστές και τρόμος μην τυχόν και αποκαλυφθεί το παραμικρό ενδιαφέρον, πέρα από όσα ορίζουν οι ιερές Γραφές.

Το ξύπνημα του Τζαβέντ θα ολοκληρώσει μέσα του, ένα γεμάτο πέρασμα από την μπέμπικη αγωνία (οι γονείς του ακόμη του συμπεριφέρονται σαν να είναι 8 χρονώ!) στην ενηλικίωση. Ακόμη και στις στιγμές που οι λέξεις του Σπρίνγκστιν δεν θα είναι ούτε τόσο ρόδινες, ούτε τόσο μαχητικές. Δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, δικά μου ή δικά σου, υπάρχει και η στιγμή της κουβέντας και της αμοιβαίας υποχώρησης. Αν τότε δεν εντοπιστεί σημείο σύγκλισης, μια βαλίτσα, δυο ρούχα και μάνα κουράγιο. Ο άπονος πατέρας, μάλλον, δεν θα κλάψει που μου έδειξε την πόρτα. Είδες αν σκέφτεσαι σαν έφηβος, παίζει μεγαλύτερος πόνος για τον (οποιουδήποτε επιπέδου αυταρχικότητας) γονιό, να του γυρίσει το τζιέρι του την πλάτη? Τεχνική χρειάζεται στην προσέγγιση.

Η έμπνευση της Gurinder Chadha είναι εκπληκτική στην μέθοδο που ακολουθεί για να οπτικοποιήσει τις αισθήσεις του πιτσιρικά, κάθε φορά που από τα ακουστικά του ακούγεται το Born To Run και το The River. Στίχοι παντού, πάνω στις στέγες, πέρα από τις βουνοκορφές, πλάι στις κοιλάδες, ακόμη και στους υαλοκαθαριστήρες της σακαράκας του μπαμπά, που δεν παίρνει μπροστά αν δεν την σπρώξεις. Συγκίνηση και δέος μαζί, για το πως ένα άπλαστο παιδάκι, που λίγο πριν ψιθύριζε τα χιτάκια Debbie Gibson, έγινε άντρας μέσα από το cant start the fire, without a spark. Φίλγκουντ διάθεση από το πρώτο ίσαμε το ύστατο δευτερόλεπτο, με τέμπο διαρκώς αυξανόμενο χάρη στο (δισυπόστατο, αφού δεν έχει μόνο Boss) σάουντρακ και θετική αύρα, που δεν την τσαλακώνουν ούτε οι αιματηρές στιγμές βίας, στις επιθέσεις που θα δεχτεί ο Τζάβεντ και οι ομοεθνείς του από τα άβουλα παράσιτα.

Σημαιοφόρος της προσπάθειας, ένα άσημο παντελώς αστεράκι, ο Viveik Kalra, που κάνει το έργο να φωτίζει με την σπινθηροβόλα του ματιά, που άλλοτε σιγάζει όταν βλέπει τα φτερά του να κόβονται, τις πιο πολλές φορές όμως λάμπει σαρωτικά κι έτσι διατηρείται μέχρι τέλους. Πάντως σε κανένα σημείο του φιλμ δεν είναι μόνος, καθώς το καστ που τον περιβάλλει είναι μελετημένο μέχρι πόντου και ορίζεται τόσο από διάσημους εγγλέζους αστέρες σε γκεστ στάρινγκ (ο Rob Brydon, η Hayley Atwell) όσο και από έμπειρους ερμηνευτές της διεθνούς κινηματογραφίας, με προεξάρχοντα εννοείται τον Kulvinder Ghir, που δίνει συγκλονιστική υπόσταση στον ρόλο του πατρός, που αξίζει εντέλει να σέβεσαι και να τιμάς για πάντα. Εύκολα νομίζεις τα νοήματα και τα σοσιολογικά μηνύματα που μας κληροδοτεί το Blinded By The Light. Δεν θα διαφωνήσω, δεν είμαι όμως Βρετανός για να κοιτάζω έναν Αμερικάνο, έστω και καλλιτέχνη, με μισό μάτι, επειδή έχει την Αστερόεσσα στο εξώφυλλο του δίσκου του, χωρίς να πιάνω από την αρχή το νόημα. Εμείς εδώ τον Bruce Springsteen, που και βέβαια έχει πάρει υπό την εποπτεία του ολάκερο τούτο το πρότζεκτ, κοντά εκατό χιλιάδες έφηβοι τον αγκαλιάσαμε εκείνο το αξέχαστο βράδυ του 88 που βούλιαξε την Καλογρέζα. Βουλιάξαμε είναι το σωστό. Glory Days...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Και Διηγώντας τες να Βαριέσαι

του gaRis (@takisgaris)

Το horror είναι πασίδηλα μια πονεμένη ιστορία. Κι ευτυχώς που υπάρχουν κάτι τυπάδες σαν τους Ari Aster (Midsommar) και Rupert Eggers (The Lighthouse) που κρατάνε το κοντάρι ψηλά, πετώντας γεφύρια στη μετάβαση του genre σε πιότερο αναδεδειγμένα φιλμικά μονοπάτια. Έλα μου όμως που υπάρχει μια βιομηχανία ανθυπομετρίων που ψαρεύει στα θολά λιμνάζοντα νερά της φυσικής έλξης του νεαρότερου κοινού για αστικούς μύθους και ψυχές αδικοχαμένων παιδιών σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Εκεί βρίσκεις το Scary Stories to Tell in the Dark του André Øvredal (Trollhunter), όμως κυρίως η ουσία βρίσκεται στην παρουσία του τερατομάγου Guillermo Del Toro σε συγγραφή και παραγωγή. Πρόκειται για συρραφή ιστοριών από την τριλογία του Alvin Schwartz που πραγματεύεται τα δεινά μιας παρέας εφήβων στην προ Βιετνάμ / Νίξον Αμερική στα 1968, όταν μια νύχτα Χαλογουήν στο Μιλ Βάλλυ, η Stella (Zoe Margaret Colletti) κρατά μαγεμένο βιβλίο της νεκρής έφηβης Sarah Bellows το οποίο γράφει (με αίμα αντί μελάνης) μαρτυρικούς θανάτους για τα μέλη της συντροφιάς που εισέβαλαν στο σπίτι της τελευταίας. Όπως (εντελώς γραφικά) το εξηγεί η Στελίτσα «το βιβλίο δε το διαβάζεις - σε διαβάζει αυτό».

Για να το καθαρίσω άψε - σβήσε, δε μου κάνει κούκου όλη η αναπαραγωγή παλιών χιτς από Halloween έως το It. Χώρια που έχω φάει στα νιάτα μου με το κουτάλι του καφέ τα Tales from the Crypt και τα περί τριγύρω κινηματογραφικά σέβη στον Άλαν Έντγκαρ Πό. Θέλω ειπείν πως ουδεμία καινοτομία, πουθενά η σβελτάδα και η ανανέωση που περιμένεις από μια PG13 τρομοκατάστα, βαδίζοντας αισίως στα 2020 ναούμ. Ακόμη και το κάπως ενδιαφέρον στοιχείο της τερατολογίας (εμφανής η συμβουλατόρικη παρουσία του Ντελ Τόρου) κλωτσάει στην αφελή, πιο ψυχοπονιάρικη παρά φοβιστική προσέγγιση του Øvredal ο οποίος τρώει την αρχική μισή ώρα για να μπει στο θέμα, επιχειρώντας μια πολύ ρηχή προσέγγιση των τζενέρικ χαρακτήρων του. Η δε τελική σεκάνς αντηχεί φθηνιάρικη προ Νέτφλιξ τηλεοπτικίλα 80s (εποχή που γράφτηκε και η επιτυχημένη εκδοτικά τριλογία του Schwartz).

Δεν σου το κρύβω. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι σκοπό και ποιους αποδέκτες έχει το Scary Stories to Tell in the Dark. Θα υπήρχε χωρίς τον Γκιγιέρμο στα credits; Όχι. Το γεγονός ότι (παρα)έβγαλε τα λεφτά του στην παγκόσμια διανομή, δε με εμποδίζει να προβλέψω πως το υποψιασμένο (αμ πως) ελληνικό κοινό δε θα τη δαγκώσει τούτη τη φολίτσα, που είναι τόσο light σε τρομονοήματα, αμήχανη μπαλατζάροντας μεταξύ scare factor και suspense και εντέλει διδακτική επιπέδου πρώτης γυμνασίου, που με πιάνει στενοχώρια για τη φιλότιμη υποκριτική προσπάθεια του νεανικού ensemble και την αξιέπαινη σεναριακή επιλογή να βγαίνει ένα girl empowerment cineσθημα στο όλο εγχείρημα. Αλλά μόνο με καλές προθέσεις ταινία της προκοπής δεν έγινε ποτέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Και τώρα κοιταζόμαστε!

του zerVo (@moviesltd)

Ναι, εδώ υπάρχει ζήτημα. Να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο, που κατά τα άλλα, λατρεύεις, σέβεσαι, εκτιμάς, αντάμα καμιά τριανταριά χρόνια και να φτάνει η στιγμή που τα παιδιά που έχετε αποκτήσει μαζί, καθώς ορίζει η φύσις, πρέπει να αποχωρήσουν από την εστία. Σπίτι έρμο κι αδειανό! Ερημιά! Εκεί που μέχρι τα χθες είχες και πέντε λόγια να ανταλλάξεις με τον κανακάρη ή την θυγατέρα, τώρα έχεις μείνει τετ α τετ, με τον σύντροφο που εδώ και δεκαπέντε χιλιάδες μέρες έχεις πει τα πάντα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως αυτή είναι η φάση που αναβιώνει ο (γεροντο)έρως. Ας μην γελιόμαστε όμως, αν οι περισσότεροι δεν ενεργούσαν με το "τι θα πει η γειτονιά" ενδεχόμενα να το είχαν διαλύσει το τσαντίρι. Όπως συνέβη με το δίδυμο της ιστορίας που μας περιγράφει ο Απρόσμενος Έρωτας (El amor menos pensado) καλή ώρα.

Εικοσιπέντε χρόνια έγγαμου βίου, ευτυχισμένου, τρυφερού και απροβλημάτιστου κλείνουν ο Μάρκος και η Άνα, ζευγάρι μεσήλικων εύπορων αστών του Μπουένος Άιρες και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ούτε ένα μικρό συννεφάκι ικανό να μουντώσει τον έρωτα τους. Η στιγμή, όμως, που ο μοναχογιός τους θα αποφασίσει να τους αφήσει για να ταξιδέψει στην Ισπανία για σπουδές, θα είναι καταλυτική! Ελάχιστες μόλις ημέρες μετά τον αποχαιρετισμό με το παιδί τους και στο όνομα της ελευθερίας, που ενδεχόμενα θα αναζωογονήσει τις (εναπομείνασες) ζωές τους, αμφότεροι και κοινή συναινέσει θα αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην παντρειά τους. Και να ακολουθήσει πλέον ο καθένας απερίσπαστος το δικό του διάβα, πραγματοποιώντας νέες γνωριμίες με καινούργιους συντρόφους, που ενδεχόμενα θα γεμίσουν τα κενά που τους λείπουν...

Τι ωραία! Θα έλεγα αν ήταν προφανές πως η απόφαση αυτή ανήκε και στους δύο από κοινού. Εδώ όμως είναι σαφέστατο πως ο άντρας δεν το επιθυμεί αυτό, χωρίζει γιατί έτσι του ζητάει η καρδιά του. Θέλεις η συνήθεια του, θα συμφωνήσω, αλλά από την επιμέρους αντίδραση τους κιόλας στο διαζευκτήριο, φαίνεται ποιος χάρηκε γι αυτό. Ο σε κατάθλιψη Μάρκος για ένα εξάμηνο θα το ρίξει στο Playstation. Αντιθέτως η κυρά (στα 55 της), θα κάνει τα μαλλάκια της μπούκλες, θα ντυθεί πλουμιστές φορεσιές, θα πάει σε ντανσετέρια να μάθει χορό, θα κάνει και (μια μπούρδα) τατού στον καρπό και θα ξεχυθεί στα κλαμπ, στις μπουτίκ και στις παρφουμερί για να πραγματοποιήσει, μάλλον, όλα όσα της έλειψαν τον καιρό που βίωνε τον ρόλο της - και - νοικοκυράς. Φυσικά εννοείται πως κι εκείνος δεν θα μείνει μονάχος για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς οι ανάγκες της συντροφικότητας θα τον φέρουν κοντά σε εφήμερες ή πιο μακροχρόνιες αγαπημένες, που καμιά τους όμως δεν θα καταφέρει να αντικαταστήσει την μία και μοναδική. Την γυναίκα της ζωής του, όπως ομολογεί ο φουκαράς όταν του δίνεται η ευκαιρία. Μια νάγια να συμπληρώσω, κατά την προσωπική μου άποψη, που αν δεν την αγαπούσε τόσο, το δίκαιο θα ήταν ούτε καν να γυρίσει να την κοιτάξει στο εφεξής.

Αργεντινέζικης κοπής η αισθηματική κομεντί του Juan Vera, προσεγγίζει με χιούμορ πικρό ανά περιόδους το υπαρκτό αυτό θέμα,που απαντάται σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τα αντρόγυνα, κυρίως, που είναι μαζί από τα μικράτα τους και φοβούνται πως λίγο πριν διαβούν το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, δεν έχουν κάνει πραγματικότητα κάποια από τα σχέδια τους. Το γλαφυρό ύφος ξεχειλίζει στην αφήγηση του λατινοαμερικάνου ντιρέρκτορα, που προσεγγίζει την σχέση των ηρώων του με μια απόλυτα συμβιβαστική θέληση. Ναι μωρέ ας χωρίσουμε, τώρα που έφυγε και το παιδί. Έντονη η χαλαρότητα της απόφασης, που λαμβάνει χώρα μόλις στο δέκατο λεπτό, αφήνοντας εμάς τους θεατές, για δυο ώρες ακόμη να παρακολουθούμε την περιπλάνηση τους από αγκάλη σε αγκάλη, μπας και καλυφθούν οι ματαιοδοξίες τους. Της Μαντάμ πιότερο δηλαδή, που γουλάρει να διαβαίνει και να γυρίζουν να την καμαρώνουν άπαντες οι σερνικοί, αφού ο κακόμοιρος ο ανήρ, μια φορά μπήκε στο Τίντερ και του ήρθε κεραμίδα το ραντεβού με την υστερική σαδομάζο...

Αν ξεπεράσουμε την κατά μισή τουλάχιστον ωρίτσα υπερβολική χρονική διάρκεια, που στην πορεία της αρκετά πράγματα επαναλαμβάνονται, ξαναλέγονται και δεν βοηθούν την εξέλιξη πουθενά, το φιλμάκι παρακολουθείται ευχάριστα, χωρίς να είναι πάντως τίποτα το ξεχωριστό. Διαφορετικό το κάνει η όπως πάντα παρουσία / εγγύηση ποιότητος του διασημότερου εδώ και δυο δεκαετίες αστέρα από την χώρα της πάμπας Ricardo Darín και της ρεαλιστικότατης σε ρόλο υπερφίαλης συζύγου, που πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη Mercedes Morán, ηθοποιών κορυφαίας πάστας, που συνθέτουν ένα ερμηνευτικό ντουέτο πολύ δυνατής χημείας, σπουδαίο. Ενδεχόμενα σημαντικότερο και από την συνολική αξία της ταινίας, που απογειώνεται από τους πρωταγωνιστές της και από την μέθοδο που χρησιμοποιούν για να αναδείξουν τις ατάκες τους. Που είναι αστείες, μεν, δεν πετυχαίνουν και τόσο όμως να σε κάνουν γελάσεις, αφού στην θωριά του μελαγχολικού βλέμματος του Μάρκος, μάλλον εκνευρίζεσαι με την προκλητική στάση του πρώην έτερου ημίσεως του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Scorpio Rising

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δώσε μου τώρα να πιω/ Πλάι σου να σκοτωθώ/ Το δηλητήριο που κράτησες για μένα...

Ο Anup Singh γεννήθηκε στην Τανζανία. Σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Βομβάης και στο Ινστιτούτο Φιλμ και Τηλεόρασης στην Πουν, στην Ινδία. Διαθέτει βρετανικό διαβατήριο και τα τελευταία 16 χρόνια ζει στην Ελβετία. Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τη γύρισε το 2001. Είχε τίτλο «Ekti Nodir Naam» (αγγλικός τίτλος: The Name of a River), είχε προσκληθεί σε πάνω από 30 κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και βραβεύτηκε ως η καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη εκείνη τη χρονιά στην Ινδία. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που γύρισε είχε τίτλο «Qissa: The Tale of a Lonely Ghost» (2013) κι έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο. Η ταινία Το Τραγούδι Των Σκορπιών (The Song of Scorpions) πήρε διθυραμβικές κριτικές κι έχει κερδίσει έως σήμερα 15 βραβεία, μεταξύ των οποίων κι εκείνο Καλύτερης Ασιατικής Ταινίας από το Netpac (Network for the Promotion of Asian Cinema). Η συνάδελφος του Singh, Mira Nair, έχει δηλώσει: «Η ταινία είναι ένα όνειρο γεμάτο δύναμη. Ένα λαμπρό αριστούργημα. Ο Anup Singh είναι μια ιδιοφυΐα».

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη. Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αύγουστο του 2017, ενώ έπειτα συμμετείχε σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ.

Η υπόθεση: Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, που λέει ότι στα βάθη της ερήμου του Τζαϊσαλμέρ, στο Ρατζαστάν, το τσίμπημα από τον τοπικό σκορπιό οδηγεί το θύμα στο θάνατο μέσα σε 24 ώρες. Το δηλητήριο του σκορπιού δημιουργεί μια πυρετώδη μελωδία μέσα στο θύμα. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί αυτός που έχει τσιμπηθεί, είναι να βρει έναν σοφό τραγουδιστή, που μπορεί να «διαβάσει» αυτήν τη μελωδία στον παλμό του, και στη συνέχεια να τραγουδήσει μια «αντίθετη» μελωδία… Η Νουράν, ανέμελη και προκλητικά ανεξάρτητη, είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, που μαθαίνει την αρχαία τέχνη του θεραπευτή από τη – σεβαστή από τους πάντες – γιαγιά της, η οποία γνωρίζει πώς να τραγουδήσει για να σώσει κάποιον από το τσίμπημα των σκορπιών. Όταν ο Άανταμ, που εμπορεύεται καμήλες στην έρημο του Ρατζαστάν, ακούσει τη Νουράν να τραγουδάει, την ερωτεύεται απεγνωσμένα. Αλλά πριν καλά καλά μπορέσουν να γνωριστούν περισσότερο μεταξύ τους, η Νουράν «δηλητηριάζεται» από μια αναίσχυντη προδοσία. Μια προδοσία που την οδηγεί σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, από τη μία για να εκδικηθεί κι από την άλλη για να βρει το τραγούδι της.

Η άποψή μας: Μια ιστορία αγάπης, έρωτα, προδοσίας και εκδίκησης είναι ετούτη εδώ που μας αφηγείται η συγκεκριμένη ταινία. Μια ταινία που αντλεί την έμπνευσή της από υλικά με τα οποία φτιάχτηκαν μερικές από τις καλύτερες αρχαιοελληνικές τραγωδίες. Μόνο που ο σκηνοθέτης δείχνει κάπως μπερδεμένος στις προθέσεις του. Και άτολμος. Και χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Αφήνοντας στον θεατή να κάνει όλη τη... βρόμικη δουλειά. Εντάξει, δεν είναι κακό μια ταινία να δίνει χώρο για ερμηνείες. Εδώ όμως τα πράγματα εντέλει δεν πήγαν έτσι όπως ενδεχομένως θα το ήθελαν οι δημιουργοί του φιλμ. Αρχικά, να δούμε τα θετικά.

Εντάξει, είμαι προκατειλημμένος: αγαπώ οτιδήποτε στο οποίο συμμετέχει η Golshifteh Farahani! Η γυναίκα αυτή είναι μαγνητική σαν οπτασία, τόσο γήινη και τόσο αιθέρια ταυτόχρονα, το απόλυτο θηλυκό. Μα δείτε τη σκηνή όπου διώχνει το αλάτι από το πρόσωπο του συζύγου της χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της! Τόσο υπέροχα αισθαντική σκηνή, που με κάποια άλλη ηθοποιό θα μπορούσε να πέσει στο όριο της φτήνιας και της χυδαιότητας. Και ο Irrfan Khan είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Πάντοτε. Κι εδώ. Σε έναν ρόλο παρεξηγήσιμο – και δικαίως. Γιατί το τεράστιο ηθικό ζήτημα που θέτει (διστακτικά, είναι η αλήθεια) η ταινία στον θεατή είναι το εξής: μπορεί κάτι τόσο τερατώδες όσο αυτό που μηχανεύτηκε ο συγκεκριμένος, να δικαιολογηθεί στο όνομα της αγάπης; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Ιδίως στους καιρούς μας.

Οπότε, φαίνεται εντελώς παράξενο το γεγονός ότι η ταινία φαίνεται να επιδιώκει να μας τον κάνει συμπαθή. Δεν ξέρω, το νιώθω φάουλ αυτό το σημείο. Προχωράμε. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην ταινία είναι η καθαρότητα της εικόνας: έχει γίνει απίστευτη δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας, έτσι ώστε και τα βραδινά πλάνα να είναι άψογα και υποβλητικά αλλά κυρίως τα πλάνα της ημέρας, με το σκληρό φως της ερήμου, φαίνονται σπουδαία – με τρομερή λεπτομέρεια κόκκου άμμου! Πραγματικά εντυπωσιακή η ταινία σε επίπεδο εικόνας. Και η μουσική είναι σαγηνευτική. Και από άποψη δευτέρων και τρίτων επιπέδων: Το όνομα του βασικού ήρωα είναι Aadam: σαν να λέμε ο Αδάμ; Είναι αυτοί οι πρωτόπλαστοι; Είναι ο σκορπιός ο καταραμένος όφης; Και είναι τελικά ο Αδάμ εκείνος που δίνει στην Εύα να δαγκάσει τον απαγορευμένο καρπό για να την κάνει δικιά του; Οι σχέσεις οριοθετούνται καθαρά, εντάξει με την παραπάνω ερμηνεία ίσως να το παράκανα. Ας είναι.

Όμορφη ταινία να τη βλέπεις, κούκλα η Farahani, ελκυστικός ο μύθος – στόρι, έξυπνη η ιδέα του ότι μπορείς να γλυτώσεις κάποιον από το δηλητήριο ενός σκορπιού, τραγουδώντας του. Αλλά... Οι ρυθμοί είναι αργοί, γενικώς η ταινία αργεί να πάρει μπρος, το μοντάζ δεν βοηθάει στην απόκτηση λειτουργικότητας και ροής και για τέτοιου είδους ταινία η θολή εικόνα του μηνύματος λειτουργεί εις βάρος της. Εντέλει, τι έχει σημασία; Η προδοσία; Ο έρωτας; Η εκδίκηση; Η συγχώρεση; Τόσο πολλά ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία, τόση αδυναμία στη σύνθεση ενός συνόλου ισάξιου με τα επιμέρους στοιχεία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Seven Films!

Την κρέμασε την κορδέλα του

του zerVo (@moviesltd)

14 χρονών, δεύτερη τάξη του γυμνασίου και σε μια κατάμεστη Γαρδένια, με τον κόσμο να κρέμεται ίσαμε έξω στην λεωφόρο, ο Stallone πραγματοποιεί το πρώτο του πολεμικό...αίμα, βάζοντας τάξη στα πεδία των μαχών, απελευθερώνοντας συντρόφους και κατατροπώνοντας τους ερυθρής απόχρωσης σημαίας οχτρούς. Στην αίθουσα που επικρατεί το αδιαχώρητο, οι ιαχές ενθουσιασμού για τον θρίαμβο του μπρατσωμένου με την κορδέλα του μαχητή στο μέτωπο, φτάνουν σε γηπεδικά επίπεδα, κάτι που μάλλον κατάλαβε ο πρωταγωνιστής και γι αυτό επανήλθε έκτοτε με - κι εγώ δεν θυμάμαι - πόσα σίκουελ της ίδιας πάνω κάτω ιστορίας. Οκ, κάποιοι στην ακρούλα της κερκίδας των μη φανατικών γελούσαμε με τις εκρηκτικές σαχλαμάρες του Sly, που μονάχος του κατάφερε να εξολοθρεύσει ολάκερο τον Κόκκινο Στρατό, αλλά πάντα τον είχαμε με αγάπη και συμπάθεια στην ψυχή μας, χάρη στον δακρύβρεχτο εισαγωγικό του Ρόκι και τον αδαή Γιάνκη γκολκίπερ της Απόδρασης. Γνωρίζοντας καλά πως στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, εκτός από τους κουτούς Ράμπους, θα πρωταγωνιστούσε σε κάποιες από σπουδαιότερες action adventures ever.

Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσε στην Βιρμανία και ο βετεράνος του Βιετνάμ, αλλά και ενός σωρού πολέμων έκτοτε, λοκατζής Τζον Ράμπο, έχει αποσυρθεί, στην ηρεμία και την γαλήνη του ράντσου του, στα περίχωρα της Αριζόνα. Ακόμη κι αν έχει διαβεί τόσος καιρός από τότε, οι νοσηρές θύμησες της φρίκης του μετώπου, δεν έχουν στιγμή εγκαταλείψει τον ηλικιωμένο άντρα, που απομονωμένος στην δίχως έννοιες φύση παλεύει πια να τις λησμονήσει. Τα προβλήματα όμως δεν λένε να εγκαταλείψουν τον ρωμαλέο εβδομηντάρη, καθώς θα πληροφορηθεί πως η νεαρή Γκαμπριέλα, εγγονή της έμπιστης λατίνας οικονόμου του, Μαρίας, έχει εξαφανιστεί κάπου στο Μεξικό, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του χαμένου, βιολογικού της, πατέρα.

Μια καινούργια αποστολή περιμένει λοιπόν τον έμπειρο πρώην πεζοναύτη, που θα ταξιδέψει ολομόναχος πέρα από τα νότια όρια της χώρας για να εντοπίσει τα ίχνη της πιτσιρίκας. Που μέσα στην αφέλεια της, δεν υπολόγισε καλά τους κινδύνους και έχει πέσει θύμα των Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης λευκής σαρκός και σέρνεται αιχμάλωτη και κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών στα σιχαμερά μπουντρούμια του Βαγιάρτα. Περιμένοντας απελπισμένη κάποιον να την σώσει και να την αποτραβήξει από τα ανήλεα χέρια των διαβόητων αδελφών Μαρτίνεζ, των βαρόνων του τράφικινγκ σε ολάκερο τον αμερικάνικο νότο.

Μα για στάσου, αυτό δεν είναι Ράμπο. Ράμπο είναι να βρούμε ποιοι είναι ετούτη την στιγμή οι δυνητικοί ζιζάνιοι για την πατρίδα μας, να τους μασκαρέψουμε κατάλληλα ώστε να φαίνονται στους ριπάμπλικαν συμπατριώτες μας όσο το δυνατόν πιο μοχθηροί αλλά και αστείοι και αφού τους αναδείξουμε σε νάμπερ ουάν ένεμι οφ δε στέιτ, να στείλουμε εκεί το καλό το παλικάρι, που πάντα γνωρίζει το καλό το μονοπάτι, για να τους ισοπεδώσει. Αυτό εδώ είναι το Taken! Που βέβαια γραμμένο από Φραντσέζικο χέρι, δεν έψαξε να βρει αντιπάλους για την χώρα του παρά μόνο κοίταξε να δει ποιοι είναι εκείνοι οι λαοί που φημίζονται για τις μαφίες τους. Εδώ, που ουσιαστικά έχουμε μια επακριβώς ίδια ανάπτυξη της ιστορίας, εννοείται με τεράστιες αποκλίσεις σκηνοθετικά και σεναριακά, που μπορεί να μην βάζει στο στόχαστρο Βιετκόγκ, Χμερ, Αφγανούς, Σοβιετικούς και Ταλιμπάν, αλλά τους παροικούντες στα μέρη των Αζτέκων, που, ε, δεν έχουν το γνώρισμα και των πιο καλών παιδιών. Ταμάμ έρχεται και δένει το πράμα για τον Τραμπ ε? Τείχος εδώ και τώρα.

Για να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από το καινούργιο τεύχος ενός σίριαλ που κρατάει πια 37 χρόνια, δίχως ποτέ του να έχει δείξει σημεία ανανέωσης, ούτε βελτίωσης, παραμένοντας πιστό στις προσταγές της εκάστοτε πολιτικής προβόκας των Γερακιών. Εντέλει, επειδή θα ήταν και κάπως θεότρελο να δούμε έναν παππού να σηκώνει και πάλι οπλοπολυβόλα στις ζούγκλες της Ασίας, το πράγμα κομματάκι καταλαγιάζει, με τον Τζον να τα βάζει μόνο με έναν στρατό Μεχικάνων γκάνγκστερς. Και εκτός, αλλά και εντός έδρας, εκεί που ακολουθεί την Home Alone συλλογιστική και μετατρέπει το αγρόκτημα σε γεμάτο παγίδες φρούριο. Ποιον νοιάζει, όμως, όλο αυτό το πυροτέχνημα βρε Sly μου?

Το έχουμε ξαναπεί πάνω από τριάντα φορές, ακόμη και πριν αποσπάσει τον τιμητικό έπαινο της Οσκαρικής nod για τον Creed. O Stallone έπρεπε ήδη, για δική του υστεροφημία και όχι απαξίωση των όσων απίστευτων έχει προσφέρει στον σινεμά δράσης, να έχει συνταξιοδοτηθεί. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στον ίδιο, ας πούμε μερικά μόνο δολάρια στον λογαριασμό του, να περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και να καρπαζώνει όποιον βρει στο δρόμο του, για χάρη των παλιών καλών ημερών. Στα 75 του, όφειλε είτε να χρησιμοποιήσει την πείρα του, παίζοντας σε ρόλους περιφερειακούς, του σοφού που λέμε, είτε να κάθεται όπως καλή ώρα ο ήρωας του και να σελώνει άλογα, σε καμιά φάρμα στο Τέξας. Ανταυτού επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο με ένα κακέκτυπο άλλης επιτυχίας, όπως ακριβώς συνέβη με με το προσχηματικά επιθετικό για την επικίνδυνη γειτονιά της Υπερδύναμης Rambo: Last Blood (που παίζουν σε αυτό μάλιστα - σε αδιάφορες παρουσίες - και η Barraza και η Paz). Κι όλα αυτά για να μας αποδείξει πως περνάει ακόμα η μπογιά του. Ε, δεν περνάει!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Παντρεύτηκαν, χώρισαν και είναι ευτυχισμένοι! Μία κομψή και απολαυστική κωμωδία με έξυπνο σενάριο που καταγράφει με ευαισθησία, χιούμορ και διαπεραστική ματιά τις πολύπλοκες ερωτικές σχέσεις μέσα από την ιστορία ενός ώριμου ζευγαριού που αποφασίζει να χωρίσει φιλικά, όταν ο γιος φεύγει για σπουδές, είναι η περίπτωση του φιλμ Απρόσμενος Έρωτας (El amor menos pensado). Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αποδίδουν πειστικά τους χαρακτήρες αυτής της εκλεπτυσμένης κωμωδίας που παραμένει ρομαντική ακόμα κι αν περιγράφει έναν χωρισμό. O Marcos και η Ana μετράνε 25 χρόνια γάμου. Όταν ο μοναχογιός τους φεύγει από την επαρχία για να πάει στο κολέγιο, το ζευγάρι μπαίνει σε περίοδο κρίσης. Χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, σαν να το είχαν σχεδιάσει καιρό, αποφασίζουν να χωρίσουν τους δρόμους τους. Λιτά και απέριττα, τόσο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια αμοιβαία απόφαση χωρισμού. Η εργένικη ζωή μοιάζει έντονη και συναρπαστική αρχικά, αλλά γρήγορα έρχονται τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες. Ο Marcos και η Ana αρχίζουν να αναρωτιούνται για την αγάπη, τη φύση της επιθυμίας, την πίστη και παίρνουν μία απόφαση που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.

Παίζουν οι Ricardo Darín, Mercedes Morán, Andrea Pietra, Jean Pierre Noher, Claudia Lapaco, Chico Novarro. Σκηνοθετεί ο Juan Vera.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει το παρελθόν του! Έπειτα από πολλά χρόνια και έχοντας ζήσει σε διάφορα απόμακρα μέρη του κόσμου, ο Ράμπο αποφασίζει να γυρίσει πίσω στις ΗΠΑ όπου τον είδαμε τελευταία φορά να περπατάει σε ένα μονοπάτι προς το ράντσο του περνώντας δίπλα από την ταχυδρομική του θυρίδα με χαραγμένο του όνομα της οικογένειάς του. Ο Ράμπο επέστρεψε πλέον στο σπίτι.Ο Ράμπο μοιράζεται το σπίτι του με τη θετή του οικογένεια, τη Μαρία και την εγγονή της Γκαμπριέλα. Έχοντας χάσει τη μητέρα της και εγκαταλειφθεί από τον βίαιο πατέρα της, ο Ράμπο έχει σταθεί στην Γκαμπριέλα ως πατέρας φροντίζοντάς την μαζί με τη Μαρία. Τώρα πια στην εφηβεία, η Γκαμπριέλα είναι περίεργη να μάθει το παρελθόν της και αρχίζει να ψάχνει για τον βιολογικό της πατέρα, τον οποίο επιθυμεί να κρίνει η ίδια. Γεμάτη ελπίδες, η Γκαμπριέλα ταξιδεύει προς το Μεξικό αλλά η επανασύνδεση αυτή με τον πατέρα της δεν έχει αίσιο τέλος. Το επόμενο πρωινό η Γκαμπριέλα δεν γυρνάει στο σπίτι και ο Ράμπο αποφασίζει να τη βρει και να τη φέρει πίσω πάση θυσία. Οι χειρότεροι φόβοι του Ράμπο γίνονται πραγματικότητα όταν βλέπει κάποια αδίστακτα μέλη ενός καρτέλ να ναρκώνουν και να κακομεταχειρίζονται τη Γκαμπριέλα. Νιώθοντας ενοχές και διψασμένος για εκδίκηση, ο Ράμπο προετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση. Εκείνοι είπαν την πρώτη λέξη, ο Ράμπο θα πει την τελευταία. Την ταινία Rambo: Το Τελευταίο Αίμα (Rambo: Last Blood) σκηνοθετεί ο Adrian Grundberg.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη ταινία, ο Sylvester Stallone επιστρέφει ως ένας από τους κορυφαίους ήρωες δράσης όλων των εποχών, τον Τζον Ράμπο. Τώρα, ο Ράμπο θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να φέρει ξανά στην επιφάνεια τις ανελέητες πολεμικές του ικανότητες με σκοπό να πάρει εκδίκηση στην τελευταία του αποστολή. Το τελευταίο κεφάλαιο της θρυλικής σειράς είναι ένα θανάσιμο ταξίδι εκδίκησης κι αίματος. Συμπρωταγωνιστούν και οι Paz Vega, Sergio Peris-Mencheta, Adriana Barraza, Yvette Monreal, Genie Kim, Joaquín Cosío, Oscar Jaenada.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Για όποιον θέλησε ποτέ να ονειρευτεί. Δεν είσαι μόνος!. Από τη συγγραφέα / σκηνοθέτη / παραγωγό Gurinder Chadha ("Bend It Like Beckham") έρχεται η συγκινητική, εμπνευσμένη ταινία Blinded by the Light, βασισμένη στη μουσική και τους στίχους των διαχρονικών τραγουδιών του Bruce Springsteen. Η ταινία Blinded by the Light μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία ιστορία θάρρους, αγάπης, ελπίδας, οικογενειακών δεσμών, αλλά και της μοναδικής ικανότητας της μουσικής να εξυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα. Η ταινία διηγείται την ιστορία του Τζέιβντ, ενός Βρετανού εφήβου πακιστανικής καταγωγής, που μεγάλωσε στην πόλη του Λούτον στην Αγγλία, το 1987. Εν μέσω φυλετικών και οικονομικών αναταραχών, γράφει ποίηση προκειμένου να «ξεφύγει» από τη μισαλλοδοξία που μαστίζει την πόλη του,και την αυστηρότητα του συντηρητικού πατέρα του. Αλλά όταν ένας συμμαθητής του, τον «μυεί» στη μουσική του Boss, ο Τζέιβντ αισθάνεται ότι η εργατική τάξη στην οποία ανήκει εκείνος και η οικογένειά του, ταυτίζεται και αντικατοπτρίζεται στους δυνατούς στίχους του Μπρους. Καθώς ο Τζέιβτν ανακαλύπτει μία καθαρτική διέξοδο για ν΄ ακολουθήσει τα όνειρά του, ταυτόχρονα βρίσκει το θάρρος να εκφραστεί με τη δική του, μοναδική φωνή. Η Gurinder Chadha, βασιζόμενη στο σενάριο των Paul Mayeda Berges, Gurinder Chadha και Sarfraz Manzoor, εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία που βασίζεται στα απομνημονεύματα του Sarfraz Manzoor «Greetings from Bury Park: Race, Religion and Rock N’ Roll» και σκηνοθετεί την ταινία Blinded by the Light.

Στην ταινία Blinded by the Light πρωταγωνιστούν οι Viveik Kalra, Kulvinder Ghir, Meera Ganatra, Nell Williams, Aaron Phagura, Dean-Charles Chapman. Η μουσική και οι στίχοι του Springsteen, ο οποίος αγκάλιασε από την αρχή την ταινία της Chadha, πλημμυρίζουν το Blinded by the Light.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Μια καταιγιστική εισβολή στα άδυτα της Μαφίας. Ληστείες, όπλα, ναρκωτικά, μαφιόζικοι εκφοβισμοί και δολοφονίες: μέρος της καθημερινότητας για ορισμένες επικίνδυνες γειτονιές της Νάπολης, όπως και για μια παρέα 15χρονων, που αποφασίζουν να πάρουν μια γεύση παρανομίας - με οδυνηρές συνέπειες. Βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Roberto Saviano (“Γκομόρα”), η “Τράτα των Παιδιών”, Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Paranza dei Bambini) του Claudio Giovannesi έρχεται να μιλήσει για έναν αθέατο, σοκαριστικό κόσμο όπου η αθωότητα δεν έχει θέση. Νάπολη. Ο 15χρονος Νίκολα και οι φίλοι του επιφανειακά μοιάζουν με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους: θέλουν απλώς να περνάνε καλά και να βγάλουν χρήματα για να αγοράσουν φανταχτερά ρούχα, γκάτζετ και σκούτερ. Όμως αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη παρέα: βολτάρουν στην κακόφημη περιοχή Σάνιτα, διψασμένοι να αποκτήσουν εξουσία παίζοντας με όπλα, μιμούμενοι τους μαφιόζους γύρω τους. Υπό την ψευδαίσθηση ότι βοηθούν να επικρατήσει η δικαιοσύνη στη γειτονιά, προσπαθούν να κάνουν το καλό μέσα από το κακό.Αγαπιούνται σαν αδέλφια, δεν φοβούνται τη φυλακή ή τον θάνατο - ξέρουν ότι πρέπει να τα ρισκάρουν όλα, τώρα. Βιώνουν τον πόλεμο με την ανευθυνότητα των νιάτων, αλλά οι εγκληματικές τους πράξεις σύντομα θα τους οδηγήσουν στην απώλεια της αγάπης και της φιλίας.

Στην Αργυρή Άρκτο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πρωταγωνιστούν οι Francesco Di Napoli, Viviana Aprea, Mattia Piano Del Balzo, Ciro Vecchione, Ciro Pellechia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!