Η Εμμονή (Une Intime Conviction) Poster ΠόστερΗ Εμμονή
του Antoine Raimbault. Με τους Marina Foïs, Olivier Gourmet, Laurent Lucas, Jean Benguigui, François Fehner, François Caron, Philippe Dormoy, Jean-Claude Leguay.


Θα σε αθωώσω ότι και να γίνει!
του zerVo (@moviesltd)

Τριάντα εννέα ετών ήταν η Σουζάν Βιγκέρ, δασκάλα μπαλέτου και χορογράφος, την πρώτη ημέρα του Μάρτη του 2000, όταν δηλώθηκε από τον σύζυγό της η εξαφάνιση της στο αστυνομικό τμήμα της Τουλούζης αρχές. Κατά έναν περίεργο τρόπο και μετά από μια πλημμελή έρευνα από τις αρμόδιες αρχές, χωρίς την ύπαρξη πτώματος και με επιβεβαιωμένη την περίπτωση της ανθρωποκτονίας (!) ο άντρας της εξαφανισμένης, Ζακ, καθηγητής δικαίου στο πανεπιστήμιο της πόλης, θα οδηγηθεί στο εδώλιο, κατηγορούμενος για φόνο πρώτου βαθμού. Η υπόθεση Βιγκέρ θα πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις δημοσιότητας στην χώρα, με τις εκτιμήσεις της κοινής γνώμης να διίστανται περί της ενοχής ή όχι του προφέσορα, ο οποίος μετά από την ακροαματική διαδικασία και έχοντας εκτίσει εννέα μήνες στην φυλακή, στις 15 Φεβρουαρίου 2001 θα αθωωθεί. Πανηγυρικά? Όχι ακριβώς αφού το σύστημα της δικαιοσύνης στην Φραγκιά, που δεν θα έλεγε κανείς πως κινείται ταχύτερα από 2CV, θα στήσει για μια ακόμη φορά τον επιφανή εκπαιδευτικό ενώπιον του δικαστηρίου. Πόσο καιρό μετά την πρώτη απόφαση? Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί!

Η Εμμονή (Une Intime Conviction) Quad Poster Πόστερ
Δέκα σχεδόν χρόνια έχουν περάσει από την αρχική, αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου, για το εξέχων στέλεχος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης  στην περιφέρεια των Μέσων Πυρηναίων, Ζακ Βιγκέρ και εντός ολίγου πρόκειται να ξεκινήσει η έφεση της πολιτικής αγωγής, που στοχεύει στην ακύρωση της. Εκτιμώντας πως έχει στα χέρια της αδιάσειστα στοιχεία, παρότι πτώμα ακόμη δεν έχει βρεθεί, που πηγάζουν κυρίως από τις επιπλέον πληροφορίες που έχει δώσει ο εραστής της "δολοφονημένης", η Εισαγγελία, ελπίζει πως θα πείσει το σώμα των ενόρκων και θα οδηγήσει τον συζυγοκτόνο για πάντα πίσω από τα κάγκελα.

Έχοντας προσωπική σχέση με την θυγατέρα του Βιγκέρ, η Νόρα, εργαζόμενη σαν μαγείρισσα σε ρεστοράν, είναι απόλυτα πεπεισμένη για την αθωότητα του καθηγητή Νομικής, δεν διανοείται να πιστέψει πως σέρνουν τον άτυχο άντρα για ακόμη μια φορά απέναντι από την τυφλή Θέμιδα. Γνωρίζοντας την αδυναμία στην υπερασπιστική του γραμμή, θα επιζητήσει την αρωγή του διάσημου όσο και δυσπρόσιτου ποινικολόγου Ερίκ Ντιπόν Μορεττί, που θα δείξει αρχικά αρνητικός στο να αναλάβει την υπόθεση. Η επίμονη γυναίκα θα κάνει τα πάντα για να του αλλάξει την άποψη και να τον πείσει, δίνοντας του την υπόσχεση πως όχι μόνο θα του παράσχει δωρεάν την γραμματειακή υποστήριξη που χρειάζεται, αλλά και θα ακούσει μία προς μία, όλες τις κασέτες με τις καταγεγραμμένες από την αστυνομία, τηλεφωνικές συνομιλίες, των εμπλεκομένων στην δικογραφία!

Όχι και το πιο φημισμένο στοιχείο της φραντσέζικης κινηματογραφίας, το δικαστικό δράμα, δεν έχει να επιδείξει σημαντικές στιγμές σε βάθος χρόνου, γεγονός που δικαιολογείται σε σημαντικό βαθμό, από την χαρακτηριστική δυσκινησία του νομικού συστήματος του τόπου. Αυτή ακριβώς την δυσκοιλιότητα, την χρονοτριβή, αλλά και τις ιδιομορφίες που ορίζουν το δικαστικό τοπίο των τρικολόρ, καυτηριάζει μεταξύ άλλων στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Antoine Raimbault. Και η προσέγγιση του στο πως εξελίσσεται η διαδικασία πίσω από τους βαριούς τοίχους του μεγάρου, είναι στημένη προσεχτικά, μελετημένα και χωρίς αποκλίσεις από την πραγματικότητα.

Όπως παραδέχεται και ο ίδιος, η μοναδική του προσθήκη στην αληθινή ιστορία που συγκλόνισε με τις διαστάσεις που πήρε κυρίως από τα μέσα ενημέρωσης, είναι ο φανταστικός χαρακτήρας της Νόρα, που σεναριακά τον έκτισε πάνω στην μορφή μιας νεαρής ερωμένης / σπουδάστριας του Βιγκέρ. Και σε αυτή του την προσπάθεια να αναδείξει μια προσωπικότητα που ενδιαφέρεται υπέρ το δέον για την τύχη ενός ανθρώπου που ούτε καν έχει ανταλλάξει μια κουβέντα ποτέ της - εγκαταλείπει την δουλειά της, λησμονεί το παιδί της, παρατάει τον αγαπημένο της, ακόμη πέφτει και θύμα επίθεσης "αγνώστων", προφανώς υποστηρικτών της ενοχής του καθηγητή - έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το ρεαλιστικότατο πλαίσιο που τυλίγει το πόνημα του. Σύμφωνοι, η περσόνα της όχι απλά πεπεισμένης, μα εμμονικής γυναίκας, είναι σαφέστατα προτιμότερη από την πλειοψηφία που ασχολείται απλά και μόνο για το κουτσομπολιό, πάνω στην τσακισμένη ράχη ενός ανθρώπου που πέφτει θύμα πλάνης. Μα συνολικά δεν καταφέρνει να πείσει για τις ανιδιοτελείς της προθέσεις, που εντέλει προβάλλονται ως παρατραβηγμένες, υπερβολικές και ακραίες.

Αντιθέτως, χάρη και στην έξοχη για μια ακόμη φορά ερμηνεία του υπέροχου ρολίστα Olivier Gourmet, ο άριστα διαβασμένος ποινικολόγος είναι εκείνος που σαγηνεύει τους πάντες με την απαράμιλλη ρητορική του δεινότητα, πετυχαίνοντας εντέλει να βγει θριαμβευτής από τον πόλεμο. Το Une Intime Conviction σταδιακά και με φειδώ στην αποκάλυψη των ντοκουμέντων, οδηγείται όμορφα σε ανατροπές και εκπλήξεις, ανεβάζοντας στροφές σασπένς όσο πλησιάζουμε στο (γνωστής κατάληξης, αλλά οκ) φινάλε. Έχοντας προηγούμενα εξαντλήσει ολοκληρωτικά την ανάλυση των βασικών χαρακτήρων του στόρι, του νομικού, του κατηγορούμενου και της παραμυθένιας wannabe Ερίν Μπρόκοβιτς (οβερακτ, όπως συνήθως από την Marina Fois), που δίχως άλλο κερδίζει την μερίδα του λέοντος του, γραμμικής παράθεσης στοιχείων, σκριπτ. Λόγω της μυστηριώδους ιδιαιτερότητας να σηκώσει έναν σταυρό όχι δικό της, δρώντας ανθρωπιστικά και αλληλέγγυα. Δεν το συναντάς κάθε μέρα ένα τέτοιο συμβάν. Αξίζει συνεπώς να του δώσεις τον δίωρο που σου ζητάει για να το μελετήσεις.

Η Εμμονή (Une Intime Conviction) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Σεπτεμβρίου 2019 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Κινηματογράφος Και Πόλη Poster12 - 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ “ΛΑΪΣ”

Οι παγκόσμιες μητροπόλεις στην ταράτσα της Λαΐδας! Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, με φθινοπωρινή διάθεση, μας προσκαλεί σε ένα υπέροχο ταξίδι με σταθμούς 11 εμβληματικές πόλεις του κόσμου μέσα από τη ματιά 13 σπουδαίων σκηνοθετών. Ένα μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο Κινηματογράφος και Πόλη που θα διεξαχθεί στις 12 με 18 Σεπτεμβρίου στον Θερινό Κινηματογράφο Λαΐς.

Πρόκειται για τη συνέχεια του αφιερώματος στον βωβό κινηματογράφο που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στην κατάμεστη Λαΐδα, τον Ιούνιο (σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών).

Θα παιχτούν 13 ταινίες γυρισμένες σε 11 πόλεις: Αθήνα, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Βερολίνο, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, αλλά και Βοστώνη, Μιλάνο, Λισαβόνα, Στοκχόλμη, Χιροσίμα, δια χειρός των Γούντι Άλεν, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Βιμ Βέντερς, Κωνσταντίνου Γιάνναρη, Ρίτσαρντ Λέστερ, Νάνι Μορέτι, Ζιλ Ντασέν, Νίκου Παναγιωτόπουλου, Αλέν Ρενέ, Βίλγκοτ Σιόμαν, Μάρτιν Σκορσέζε, Φρανσουά Τριφό και Φεντερίκο Φελίνι.

Κινηματογράφος και πόλη: μια συναρπαστική κινηματογραφική περιπλάνηση σε ιστορικές πόλεις του 20ού αιώνα, αλλά και μερικές συγκλονιστικές εικόνες από την αθέατη όψη της Αθήνας δια χειρός του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και του αξέχαστου Νίκου Παναγιωτόπουλου.
Δεκατρείς δημιουργοί με ιδιαίτερο στίγμα αιχμαλωτίζουν μοναδικές εικόνες των 11 αυτών πόλεων, μακριά από τις τουριστικές στερεοτυπικές απεικονίσεις, που χαράζονται στο νου του θεατή.

Θα προβληθούν οι ταινίες: Μανχάταν του Γ. Άλεν (Ν.Υόρκη), ο Πληροφοριοδότης του Μ. Σκορσέζε (Βοστόνη), Roma του Φ. Φελίνι (Ρώμη), η Νύχτα του Μ. Αντονιόνι (Μιλάνο), 400 χτυπήματα του Φρ. Τριφό (Παρίσι), Τοπκαπί του Ζ. Ντασέν (Κωνσταντινούπολη), Lisbon Story του Β. Βέντερς (Λισαβόνα), Palombella Rossa του Ν. Μορέτι (Ρώμη), Χιροσίμα αγάπη μου του Α. Ρενέ (Χιροσίμα), Το Νακ και πώς να το αποκτήσετε του Ρ. Λέστερ (Λονδίνο), Είμαι περίεργη: Κίτρινη του Β. Σιόμαν (Στοκχόλμη) και δύο ελληνικές ταινίες – ορόσημα (και τοπόσημα): Delivery του Ν. Παναγιωτόπουλου και Από την άκρη της πόλης του Κ. Γιάνναρη (Aθήνα).

Η έναρξη θα γίνει την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου με το Lisbon Story του Βιμ Βέντερς (20.30). Το αφιέρωμα θα προλογίσει η πρόεδρος της Ταινιοθήκης της Ελλάδος Μαρία Κομνηνού και οι προβολές θα συνεχιστούν με δύο ταινίες κάθε μέρα (20.30 και 22.30) για μία εβδομάδα.

Κάποιες από τις ταινίες θα προβληθούν σε νέες ψηφιακές κόπιες, άλλες σε κόπιες αρχείου 35 mm, ενώ ορισμένες ταινίες θα έχουν αγγλικούς, εκτός από ελληνικούς, υποτίτλους (“H Nύχτα”, “400 χτυπήματα”, “Lisbon Story”, “Είμαι περίεργη: Κίτρινη”).

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:

LISBON STORY (Β. Βέντερς) – ΠΕΜΠΤΗ 12/9, 20.30

Ένας Γερμανός ηχολήπτης ταξιδεύει μέχρι τη Λισαβόνα για να βοηθήσει το σκηνοθέτη φίλο του να ολοκληρώσει μία ταινία. Καταφθάνοντας όμως στην πόλη συνειδητοποιεί πως ο φίλος του έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς, και ξεκινά την αναζήτησή του. Παρέα με παιδιά της γειτονιάς ανακαλύπτει το μισοτελειώμενο, ασπρόμαυρο φιλμ του σκηνοθέτη, γυρισμένο σε μια παλιά κινηματογραφική μηχανή με μανιβέλα, και αποφασίζει να το ολοκληρώσει, εμπλουτίζοντάς το με τους ήχους της πόλης.

Ο Βέντερς καταφέρνει να συνδυάσει σκέψεις γύρω από τα νέα οπτικοακουστικά μέσα, τα διλήμματα των δημιουργών, την απεικόνιση της άπιαστης πραγματικότητας και ένα ομάζ στον Τσίγκα Βερτώφ και αποτίει φόρο τιμής στους αγαπημένους του σκηνοθέτες, σε μία μαγευτική ταινία δρόμου που μεταφέρει τον θεατή στην καρδιά μιας πόλης που σφύζει από ζωή.

Προλογίζει: Μαρία Κομνηνού, πρόεδρος Δ.Σ Ταινιοθήκης της Ελλάδος

TO ΝΑΚ KAI ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ (Ρ.Λέστερ) – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/9, 20.30

O κουλ και σοφιστικέ Τόλεν μονοπωλεί το φλερτ στις γυναίκες, ενώ ο αφελής και αδέξιος Κόλιν, προσπαθεί απεγνωσμένα να τα καταφέρει. Όταν όμως ο Κόλιν ερωτεύεται μια αγνή επαρχιωτοπούλα, ο Τόλεν σπεύδει να την κατακτήσει για δικό του λογαριασμό. Θα μπορέσει ο Κόλιν να αποκτήσει το "νακ", το ανεξήγητο αυτό χάρισμα που διαθέτει ο συγκάτοικός του, και να κερδίσει αυτήν τη μάχη;

Απολαυστική ταινία για το σεξ και τον έρωτα στο Λονδίνο της δεκαετίας του '60 και των swinging sixties, που σφύζει από ζωντάνια, ένταση και χιούμορ. Σήμερα θεωρείται ένα αριστούργημα μοντέρνας αισθητικής της εποχής της, με σουρεάλ στοιχεία, κωμικά γκαγκ του βωβού σινεμά και την αξέχαστη μουσική του Τζον Μπάρι. O Ρίτσαρντ Λέστερ (γνωστός για τις ταινίες του με τους Beatles) απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών (1965)

Προλογίζει: Αντώνης Μποσκοΐτης, σκηνοθέτης- δημοσιογράφος

O ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗΣ (Μ. Σκορσέζε) – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/9, 22.30

Στην γυρισμένη στη Βοστόνη γκανγκστερική αυτή ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, που τελικά του χάρισε ένα όσκαρ, ο Σάλιβαν, ανερχόμενος αστυνομικός, είναι στην πραγματικότητα πληροφοριοδότης του αρχιμαφιόζου Κοστέλο, αρχηγού του υποκόσμου της Βοστόνης. Ταυτόχρονα, ένας νεαρός μπράβος του Κοστέλο, ο Κόστιγκαν, είναι μυστικός αστυνομικός. Όταν γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει πληροφοριοδότης, οι ζωές των δύο ανδρών κινδυνεύουν θανάσιμα. Η ταινία, ριμέικ της ασιατικής επιτυχίας «Infernal Affairs», και γυρισμένη στη δομή χριστιανικής παραβολής, αποτελεί ένα σχόλιο του Σκορσέζε πάνω στη φύση του Κακού, στην Αμερική της βίας, της διαφθοράς και της ρουφιανιάς. Άλλο ένα δείγμα της σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ του μεγάλου Αμερικανού σκηνοθέτη.

ΜΑΝΧΑΤΑΝ (Γ. Άλεν) – ΣΑΒΒΑΤΟ 14/9, 20.30

Ένας άντρας, μια γυναίκα και ένα παγκάκι με θέα την γέφυρα του Μπρούκλιν. Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες σκηνές στην ιστορία του σινεμά, σε μια μαυρόασπρη ταινία φόρο-τιμής του σκηνοθέτη στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη, την «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», η οποία φαντάζει σαγηνευτική υπό τους ήχους της τζαζ και της «Γαλάζιας Ραψωδίας» του Τζορτζ Γκέρσουιν.
Ο Αϊζακ Ντέιβις, ένας νευρωτικός τηλεοπτικός σεναριογράφος, αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό του ως συγγραφέας. Τα φτιάχνει με μια δεκαεπτάχρονη μαθήτρια, όμως την εγκαταλείπει για μια χειραφετημένη διανοούμενη, την ερωμένη του παντρεμένου καλύτερού του φίλου.

Το «Μανχάταν», μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του Γούντι Άλλεν, και για κάποιους η καλύτερή κωμωδία του, σήμερα έχει μια θέση στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Την φωτογραφία υπογράφει ο σπουδαίος Γκόρντον Γουίλις («Ο Νονός»).

Προλογίζει: Τίνα Μανδηλαρά, δημοσιογράφος

Η ΝΥΧΤΑ (Μ.Αντονιόνι) – ΣΑΒΒΑΤΟ 14/9, 22.30

Ένα παντρεμένο ζευγάρι σε κρίση πρωταγωνιστεί στο δεύτερο μέρος της τριλογίας του Αντονιόνι (”Περιπέτεια”, “Νύχτα”, “Έκλειψη”) που διαδραματίζεται στο Μιλάνο του ‘60 -μια πόλη που αλλάζει, γίνεται μοντέρνα, αλλά ψυχρότερη, όπως και η σχέση των ηρώων. Ο Τζιοβάνι και η Λίντια, δύο ευκατάστατοι αστοί, επισκέπτονται έναν ετοιμοθάνατο φίλο και στη συνέχεια πηγαίνουν σ' ένα κοσμικό πάρτι. Καθώς η νύχτα βαθαίνει, γίνεται όλο και πιο φανερή η απουσία επικοινωνίας ανάμεσά τους, η κόπωση και η αδιαφορία που έχει διαβρώσει τη σχέση τους. Παγερή ατμόσφαιρα, λιτότητα, αφήγηση που περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα, αργός ρυθμός –μια ατμόσφαιρα που αναδεικνύει την κενότητα των ανθρωπίνων σχέσεων σε μια ταινία που ταυτίστηκε όσο καμία με την έλλειψη επικοινωνίας του ζεύγους στη σύγχρονη κοινωνία. Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου 1961 για τον στυλίστα Αντονιόνι, ο οποίος δικαίως χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της αστικής αποξένωσης».

Προλογίζει: Μαρία Γαβαλά, σκηνοθέτης - συγγραφέας

ROMA (Φ. Φελίνι) – ΚΥΡΙΑΚΗ 15/9, 20.30

Εμβληματική ταινία-ντοκουμέντο για την Ρώμη, δια χειρός Φεντερίκο Φελίνι, ο οποίος κατορθώνει να αποδώσει όλη τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά της αιώνιας πόλης. Είναι δομημένη σε επεισόδια, καθένα από τα οποία χρησιμοποιεί και από ένα διαφορετικό αφηγηματικό ύφος. Το 1939, ένας νεαρός φτάνει στο Στατσιόνε Τέρμινι της Ρώμης. Πηγαίνει για να μείνει στην πολυπληθή οικογένεια Παλότα και το βράδυ τρώει σε μια τρατορία. Ο Φελίνι κινηματογραφεί τους γραφικούς τύπους και τα παράξενα της πόλης. Αναμνήσεις και φαντασία εναλλάσσονται σε ένα φιλμ που ακροβατεί στα όρια του ρεπορτάζ, της μυθοπλασίας, της αυτοβιογραφίας και του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. Τα προπολεμικά χρόνια, η σύγχρονη Ρώμη του κυκλοφοριακού κομφούζιο και της μόλυνσης, οι ξέφρενες νύχτες, τα αγάλματα και οι πόρνες, οι τουρίστριες και οι ζιγκολό, οι ανασκαφές του μετρό, η Ρώμη του Βατικανού αλλά και των καλλιτεχνών και των μοτοσικλετιστών.

Προλογίζει: Τάσος Γουδέλης, συγγραφέας - κριτικός κινηματογράφου

ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ: ΚΙΤΡΙΝΗ (Β. Σιόμαν) – ΚΥΡΙΑΚΗ 15/9, 22.30

Σουηδική ταινία που έκανε πάταγο όταν πρωτοπροβλήθηκε, χαρακτηρίστηκε πορνογραφική αλλά τελικά έγινε σύμβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Συνδυάζει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ και αποτελείται από ασύνδετες ιστορίες, με ηρωίδα τη Λένα η οποία κάνει σεξ με τον φίλο της, τριγυρίζει με το ποδήλατό της στην Στοκχόλμη, φαντασιώνεται πως εκδικείται το αντρικό φύλο, κάνει γκάλοπ στο δρόμο σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις των Σουηδών. Εμβόλιμες συνεντεύξεις των Γεφτουσένκο, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Ούλοφ Πάλμε, και ένας Έλληνας, ο Ανδρέας Μπέλλης, πίσω από την κάμερα. Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στη Σουηδία για τη Λένα Νάιμαν, η οποία πρωταγωνίστησε και στην επόμενη ταινία με τίτλο: Είμαι Περίεργη: Μπλε (σ.σ. κίτρινο και μπλε είναι τα δυο χρώματα της σουηδικής σημαίας).

ΤΟΠΚΑΠΙ (Ζ. Ντασέν) – ΔΕΥΤΕΡΑ 16/9, 20.30

Η Ελίζαμπεθ Λιπ, απατεώνας διεθνούς κλάσεως, συνεργάζεται με έναν μετρ στις κομπίνες, και στήνει μια συμμορία υπεράνω υποψίας για να ληστέψει έναν σουγιά ανεκτίμητης αξίας από το μουσείο Τοπκαπί της Κωνσταντινούπολης. Ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας είναι ο μικροαπατεώνας Σίμπσον, τον οποίο συλλαμβάνει και εκβιάζει η τουρκική αστυνομία προκειμένου να μεταφέρει πληροφορίες για τις κινήσεις των επίδοξων ληστών. Η ταινία θεωρείται η πιο διασκεδαστική ταινία που μας έδωσε το δίδυμο Ντασέν-Μερκούρη και, παρόλο που δεν θυμίζει ιδιαίτερα το ύφος του σκηνοθέτη, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για πολλές μετέπειτα ταινίες του είδους, όπως η Επικίνδυνη αποστολή. Όσκαρ β' αντρικού ρόλου για τον Πίτερ Ουστίνοφ και μουσική με την υπογραφή του Μάνου Χατζιδάκι ο οποίος «χρωματίζει» γοητευτικά την γυρισμένη στις αγορές και τα παλάτια της Πόλης ταινία με ελληνικές και ανατολίτικες μελωδίες.

Προλογίζει: Σπύρος Αρσένης, συγγραφέας

ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ (Α. Ρενέ) – ΔΕΥΤΕΡΑ 16/9, 22.30

Μια Γαλλίδα ηθοποιός στην ανοικοδομημένη Χιροσίμα ζει έναν τρελό, σύντομο έρωτα με έναν γιαπωνέζο αρχιτέκτονα με τον οποίο περιπλανιούνται σε διάφορες τοποθεσίες της πόλης. Ταυτόχρονα, αναπολεί στιγμές από το τραυματικό παρελθόν της: τον δεσμό της με έναν Γερμανό στρατιώτη στην περίοδο της Κατοχής και την ταπείνωση που υπέστη κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης. Η ταινία, σε σενάριο της Μαργκερίτ Ντυράς (που απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ), σηματοδοτεί το πέρασμα του Αλέν Ρενέ από το ντοκιμαντέρ στη μυθοπλασία. Ορόσημο του γαλλικού Νέου Κύματος, θεωρείται κορυφαία κινηματογραφική αποτύπωση της σχέσης προσωπικής και συλλογικής μνήμης, καθώς ο Αλέν Ρενέ, μέσα από μια πρωτοποριακή αφήγηση με συνεχείς εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος, υπενθυμίζει στον θεατή πως ο εαυτός μας και η ιστορία μας δεν είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

DELIVERY (N. Παναγιωτόπουλος) – ΤΡΙΤΗ 17/9, 20.30

Ένας νεαρός διανομέας πίτσας, αλωνίζει την Αθήνα του περιθωρίου και γίνεται μάρτυρας των εξομολογήσεων των θαμώνων της. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, σε μια από τις καλύτερες ταινίες του, στρέφει το βλέμμα του σε εκείνο το κομμάτι της Αθήνας που οι περισσότεροι αποφεύγουν να κοιτάξουν. Ο αινιγματικός, αμίλητος πρωταγωνιστής του, έρχεται από το πουθενά και συναναστρέφεται ανθρώπους του περιθωρίου, ανθρώπους που δεν ελπίζουν πια σε τίποτα. Κινείται στην Αθήνα της νύχτας, των μεταναστών, της βίας και των ναρκωτικών, στην Αθήνα της απελπισίας όπου άστεγοι κοιμούνται σε χαρτόκουτα και πεινασμένοι ψάχνουν στα σκουπίδια. Χαράζει τη δική του πορεία, και για λίγο ελπίζει, μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε. Η αφτιασίδωτη Αθήνα ωστόσο είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου: η πόλη και οι αφανείς «ήρωές» της, που ενσαρκώνουν ιδανικά τα πρόσωπα που επέλεξε ο σκηνοθέτης.

Παρουσία συντελεστών της ταινίας

PALOMBELLA ROSSA (Ν. Μορέτι) – ΤΡΙΤΗ 17/9, 22.30

Ο Μικέλε, άλτερ έγκο του σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι, είναι παίκτης στην ομάδα πόλο του Μοντεβέρντε και βουλευτής του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος. Σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα χάνει τη μνήμη του και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα πόλο θα προσπαθήσει να τη ξαναβρεί, χαμένος και μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν και προσπαθώντας να καταλάβει για ποιο λόγο είναι κομμουνιστής. Η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Νάνι Μορέτι, μια από τις ωραιότερες και πιο πολιτικές κωμωδίες του, εξομολογητική και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική όπως όλα τα φιλμ του, προσφέρει μερικές αξέχαστες εικόνες της «αιώνιας πόλης». Η τελευταία σκηνή μάλιστα είναι γυρισμένη στο Τσίρκο Μάσιμο (Μέγας Ιππόδρομος). Η ταινία υπήρξε υποψήφια για επτά βραβεία David di Donatello και απέσπασε το Nastro d’Argento για το καλύτερο σενάριο.

Προλογίζει: Γιάννης Μπαλαμπανίδης, πολιτικός επιστήμων

TA 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ (Φρ. Τριφό) – ΤΕΤΑΡΤΗ 18/9, 20.30

Ο Αντουάν Ντουανέλ, ένας 13χρονος μαθητής που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με την αδιαφορία των γονιών του και το απολυταρχικό σύστημα του σχολείου του, οδηγείται σε αντισυμβατική συμπεριφορά και, τελικά, σε αναμορφωτήριο από το οποίο επιχειρεί να αποδράσει, φτάνοντας στην πολυπόθητη για εκείνον θάλασσα, την ελευθερία της οποίας ονειρεύεται. Ο εγκλωβισμένος έφηβος προσπαθεί να διαφύγει στους δρόμους του Παρισιού χαρτογραφώντας την πόλη, μέσα σε μια ειλικρινή ασπρόμαυρη αποτύπωσή της, μέσα από τα μάτια του Τριφό. Με την πρώτη του μόλις μεγάλου μήκους αυτοβιογραφική ταινία, ο Τρυφώ εγκαινιάζει τη Νουβέλ Βαγκ, σε μια κινηματογραφική γραφή ποιητικού ρεαλισμού. Στο πρόσωπο του δεκατριάχρονου τότε πρωταγωνιστή Ζαν-Πιερ Λεό, με τον οποίο θα συνεργαστεί σε ακόμη τέσσερις ταινίες, θα συναντήσει το κινημ/φικό του alter ego.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (Κ. Γιάνναρης) – ΤΕΤΑΡΤΗ 18/9, 22.30

Ο δεκαοκτάχρονος Σάσια και οι μικρότεροι σε ηλικία φίλοι του, Ρωσοπόντιοι μετανάστες από το Καζακστάν, ζουν στο Μενίδι, στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας, ονειρεύονται να κατακτήσουν τη μεγάλη πόλη που απλώνεται προκλητική στα πόδια τους, αλλά νιώθουν αποκλεισμένοι στη νέα τους πατρίδα. Πλάκες στη γειτονιά, βόλτες στους οίκους ανοχής, μικροκλοπές, ψωνιστήρι στην Ομόνοια, ναρκωτικά. Όμως οι ζωές των παιδιών, οι αξίες που κουβαλάνε και οι δεσμοί αίματος που τους ενώνουν, καταρρέουν όταν έρχονται σε επαφή με τον ανελέητο κόσμο που με τόση ορμή ξεκίνησαν από την άκρη της πόλης να κατακτήσουν… Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης επέλεξε αντί για επαγγελματίες ηθοποιούς ερασιτέχνες Ρωσοπόντιους και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Η ταινία, ορόσημο στην φιλμογραφία του, του χάρισε το δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1998.

Παρουσία συντελεστών της ταινίας

INFO
Γενική είσοδος: 5 ευρώ.
Για προπώληση απευθυνθείτε στα ταμεία της Ταινιοθήκης και στο viva.gr
Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Θερινός Κινηματογράφος Λαϊς
Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου, μετρό Κεραμεικός, τηλ. 210 3612046
Περισσότερα... »

Το Αυτό Κεφάλαιο 2 (It Chapter 2) Poster ΠόστερΤο Αυτό Κεφάλαιο 2
του Andy Muschietti. Με τους Jessica Chastain, James McAvoy, Bill Hader, Isaiah Mustafa, Jay Ryan, James Ransone, Andy Bean, Bill Skarsgård.


Μυστικά και Αίματα!
του zerVo (@moviesltd)

Δεν ξέρω πόσοι ενδεχόμενα έχουν ζήσει και θυμούνται, εκείνη την, δύο συνολικά βιντεοκασετών και εξάωρης διάρκειας, πρώτη κυκλοφορία του Αυτού, το 1990. Εννοείται πως σε οποιοδήποτε τομέα, κυρίως στον τεχνικό, τις δύο εκδοχές, την τοτινή τηλεοπτική και την τωρινή φιλμική, ποιοτικά χωρίζουν παρασάγγες, για να πω την μαύρη αλήθεια όμως, σε ένα κομμάτι, προτιμούσα την βερσιόν του (πρωτόγονου, με βάση τα σύγχρονα δεδομένα) μέσου αναπαραγωγής: Με μια ενοικίαση ρεφενέ, σύσσωμη η παρέα, σε ένα Σαββατοβραδάκι το είχε ξεπετάξει το δίπτυχο του τρόμου, ενώ τώρα, αυτά τα δύο έτη κενού μεταξύ της αρχής και του φινάλε, φάνταζαν αιώνας. Όχι από κανά θέμα τεράστιας προσμονής, αλλά το κυριότερο λησμονιάς. Οπωσδήποτε έπρεπε να φρεσκάρω στην μνήμη μου το τι παρακολούθησα στο Chapter 1 δύο Σεπτέμβρηδες πριν, προτού προχωρήσω στο επικό φίνις. Σύμφωνοι μιλούμε για σινεμά, για άλλα μέτρα και σταθμά, μα φρόντισε καλό μου στούντιο να μειώσεις τις χρονικές αποστάσεις των εξόδων, για το καλό όλων μας. Μην ψάχνουμε μετά τους λόγους που οι τηλεοπτικές σειρές, πλέον, σαρώνουν εμπορικά, καθώς μονομιάς δύναται κανείς να παρακολουθήσει όλα τα επεισόδια μιας σεζόν. Έστω κι αν αναφερόμαστε για την πιο προσοδοφόρα στα χρονικά, ταινία του horror genre.

Το Αυτό Κεφάλαιο 2 (It Chapter 2) Quad Poster Πόστερ
27 χρόνια έχουν διαβεί από εκείνη την ημέρα που η φράξια των πιτσιρικάδων Λούζερς, έβγαζε νοκ άουτ το παλιατσόμορφο τέρας, που με λημέρι τους υγρούς και σκοτεινούς υπονόμους, είχε σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο στο επαρχιακό Ντέρι της πολιτείας του Μέιν. και σύμφωνα με τον αστικό μύθο, μόλις έκλεισε η περίοδος της επανεμφάνισης του. Γνωρίζοντας καλά και προετοιμασμένος πως όπου νάναι ο Πέννυγουάιζ θα γυρίσει για να επαναλάβει το φρικιαστικό του έργο, ο μεσήλικας πλέον Μάικ - ο μοναδικός έγχρωμος της νεανικής επτάδας - δεν θα νιώσει την παραμικρή έκπληξη στο άκουσμα του αποτρόπαιου φονικού, δίπλα στις όχθες του ποταμού. Και αυτόματα θα βάλει μπροστά το σχέδιο μάζωξης των παλιών του φίλων, για να πραγματοποιηθεί ο όρκος αίματος που είχαν δώσει, εκείνο το καλοκαίρι της νιότης τους. Και θα τους εντοπίσει όλους έναν προς έναν.

Ο ανασφαλής Μπιλ, πια έχει αποκτήσει οικογένεια και είναι ένας ανερχόμενος συγγραφέας / σεναριογράφος, που όμως δεν διαθέτει καμία αυτοπεποίθηση, καθώς πιστεύει πως τα έργα του, δεν διαθέτουν κατάλληλο φινάλε. Αντιθέτως ο Ρίτσι, δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί, εργάζεται ως σταντ απ κωμικός και πάντα μέσα του ανησυχεί μην τυχόν και αποκαλυφθεί το καλά κρυμμένο του μυστικό. Επιτυχημένος στον τομέα του, ως αρχιτέκτονας, είναι ο πάλαι ποτέ χοντρούλης Μπεν, που κι εκείνος μένει μόνος, μη έχοντας ξεπεράσει την μοναδική νεανική του αγάπη. Όπως χαρισματικός επαγγελματίας είναι και ο χρηματιστής Έντι, που δεν καταφέρνει να βγάλει από το μυαλό του την υπερπροστασία της μητρός του. Γονική καταπίεση που βίωσε στα νιάτα της και η όμορφη Μπεβ, αίσθημα που νιώθει ακόμη και σήμερα, από τον εύπορο, ζηλόφθονο και επιθετικό σύζυγό της. Όλοι τους θα απαντήσουν στην αγωνιώδη κλήση του Μάικ και άμεσα θα επιστρέψουν στην γενέτειρα τους. Όλοι εκτός από τον Στάνλει, τον πιο φοβισμένο και αναστατωμένο ψυχικά της επτάδας, που μπροστά στην επερχόμενη επανάληψη του ολέθρου, θα δώσει πρόωρο τέλος στην ζωή του.

Με μια δόση νοσταλγίας θα πραγματοποιηθεί λοιπόν το αναμενόμενο σμίξιμο των ενήλικων πλέον κομπανιέρων, που φαντάζονται τον λόγο που τους φώναξε πίσω στα πάτρια εδάφη, εκείνος που ουδέποτε τα εγκατέλειψε, αλλά δεν θέλουν καν να τον διανοηθούν. Και αφού είναι ο μόνος που έχει μελετήσει καλά τον τρόπο αντιμετώπισης του σιχαμερού κλόουν, έχει καταλήξει στο ότι ο καθένας τους πρέπει να προσφέρει και από ένα ζωντανό κειμήλιο της παιδικής του ηλικίας, σε μια μυστικιστική τελετή που πιστεύεται πως θα ξορκίσει το Κακό. Θα αποδιώξει όμως ταυτόχρονα και το χάντικαπ που βασανίζει εκ γενετής την ψυχούλα τους, μήπως και βρουν επιτέλους την λύτρωση που ψάχνουν, τόσες δεκαετίες τώρα?

Η πραγματικότητα, για κάθε βιβλίο του King που πέρασε από τις σελίδες στο σελιλόιντ, είναι κομματάκι ιδιότροπη, καθώς τα κείμενα του πιο διαβασμένου συγγραφέα του είδους ποτέ, δεν είναι εύκολο να μετατραπούν σε εικόνες με λίγα λόγια και καλά. Συνεπώς δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη το γεγονός πως η συνολική διάρκεια του φιλμ, αγγίζει το τρίωρο, νούμερο υπερδιπλάσιο περίπου, από όσο κρατούν τα κλασικά χόρορ της σειράς. Είναι όμως και το It συνολικά ένα φιλμ που αμιγώς ανήκει σε αυτή την κατηγοριοποίηση? Από την πρώτη φορά του ανανεωτικού Stand By Me, είχε διαφανεί πως δεν είναι, μα ουσιαστικά αποτελεί μελέτη ψυχοσύνθεσης μιας φράξιας ατόμων, που έχουν αποθηκευμένα εντός τους ζόρια ανθρωπινά. Κοινά! Κοινότατα! Που δεν τους καθιστούν ψυχασθενείς, αλλόκοτους, διαφορετικούς, μα ανάλογους με το λοιπό σύνολο. Το οποίο όμως πετυχαίνει να μην αποκαλύπτει τα ας τα πούμε πάθη του, ούτως ώστε να τον πιάνουν στην κοροϊδία οι πάσης ηλικίας μπούληδες.

Ετούτοι εδώ οι αντιηρωικοί Επτά, για να φτάσουν στο σημείο να βάλουν πλάτη τον Πέννυγουάιζ, επιβάλλεται πρωτίστως να καθαρίσουν εντός τους. Όχι διότι πράττουν ή έπραξαν κάτι παραβατικό, που μπορεί να τους έχει μολύνει, αλλά γιατί το περιβάλλον τους έχει καταστήσει Χαμένους, μηδενικούς, τρεκλιάρηδες. Και οι κυριότερες εξομολογήσεις θα πρέπει να γίνουν εντός της παρέας, οι δικές τους μάσκες να πέσουν πρώτες, πριν να προλάβει ο κλοουνίστικος καθρέφτης να τους καταπιεί.

Η απόπειρα του Andy Muschietti να οπτικοποιήσει, το δυσκολότερο γι αυτό τον σκοπό, ίσως, πόνημα του Μετρ, αποξαρχής είχε φανεί πως θα στεφθεί με δάφνες. Πολλών λογιών. Εισπρακτικές, που θα διαδώσουν το όνομα του και θα χαροποιήσουν το στούντιο που τον στηρίζει. Δημιουργικές, που θα αναδείξουν τις ικανότητες του να δομήσει σωστά ένα τσούρμο από ανατριχίλες και να τις μοιράσει μελετημένα στην πλατεία. Καλλιτεχνικές, που θα τονίσουν την αρτιστική του παιδεία και προσπάθεια του να αποτίσει φόρο τιμής σε πρώτους μάστορες όπως ο Carpenter (κυρίως), ο Zemeckis, ο De Palma. Σε όλα τα μποξάκια ο Αργεντίνος παίρνει τικ, δίχως δεύτερη σκέψη, όντας αυτός που βγήκε περισσότερο κερδισμένος από το πρότζεκτ It.

Ένα πλάνο που αν εξαιρέσουμε την (ασούμε δικαιολογημένη) αργοπορία άφιξης του Chapter 2, μοιάζει να έχει οργανωθεί άρτια, προκειμένου να μην αφήσει ούτε έναν φαν των κειμένων του 72χρονου διοπτροφόρου νοβελίστα - τι ωραίο το καμέο του - απογοητευμένο. Το αντίθετο, το μάτι χορταίνει θέαμα μέσα από τις επιμέρους βινιέτες ανάλυσης των προσωπικοτήτων, σε σημείο βαρυστομαχιάς! Με ολόσωστες δόσεις τρόμου, ακρότητας, σασπένς και φυσικά χιούμορ, με σούπερ αστέρια λάμψης μεγέθους McAvoy, Chastain και ιδίως συγκινητικού Hader, που έτρεξαν να προλάβουν να κλείσουν θέση μεταξύ των "Magnificent" Seven, με το ζητούμενο, τέλος, ονειρικό ταξίδεμα και στο δικό μας έφηβο παρελθόν. Εμάς των πιο παλιών, ειδικά, που κοιμόμασταν κάτω από το πόστερ των χιλιοιδωμένων Goonies και αγκαλίτσα με την μισοσκισμένη φωτογραφία της κοκκινότριχης Κουκλίτσας με τα Ροζ. Και στα τρεμάμενα κρυφά από την υπόλοιπη άγρια συμμορία που κέφαρε Motorhead και Dio, ακούγαμε Juice Newton και Angel In The Morning. Αιτία καζούρας το λιγότερο, μέχρι και εμφάνισης κόκκινων μπαλονιών τριγύρω, αν διέρρεε ποτέ της η φλωριά μας...

Το Αυτό Κεφάλαιο 2 (It Chapter 2) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Προσεγγίζοντας με εντελώς διαφορετικό τρόπο, την τυπική ταινία υπερηρώων και επιχειρώντας να προβάλλει την περσόνα της Νέμεσης του πανίσχυρου Μπάτμαν, μέσα από την μετάλλαξη ενός μοναχικού χαρακτήρα στον απόλυτο κακό, το Joker του Todd Phillips, έδωσε στην κριτική επιτροπή του φεστιβάλ Βενετίας, την δυνατότητα να το αναδείξει ως την καλύτερη ταινία του φετινού διαγωνιστικού τμήματος. Μια ταινία που ήδη είχε δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομα της πολύ πριν ανάψουν τα φώτα στο Λίντο και που με το βαρύτιμο τρόπαιο στις αποσκευές, ήδη κοιτάζει με μεγάλη αισιοδοξία την Οσκαρική κούρσα, που ήδη έχει πάρει μπρος. Όπως συνέβη στο παρελθόν με άλλους κατόχους του Χρυσού Λέοντα, σαν το περσινό Roma.

Με μια κίνηση έκπληξη, η Κριτική Επιτροπή βράβευσε με με τον Ασημένιο Λέοντα, την ταινία J'Accuse του Roman Polanski, που τα προβλήματα του με τον νόμο δεν του επέτρεψαν να παραβρεθεί στην Βενετία. προηγούμενα πάντως το γεγονός πως συμπεριελήφθει στο Κονκόρσο η δημιουργία του, είχε προκαλέσει έντονη αποδοκιμασία, καθώς εκκρεμούν εις βάρος του κατηγορίες για το αδίκημα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Η Επιτροπή δικαιολόγησε την απόφαση της, μέσω του μέλους της Paolo Virzi, αναφέροντας πως βράβευσε το καλλιτεχνικό πόνημα και όχι τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Το βραβείο πάντως παρέλαβε η σύζυγος του και πρωταγωνίστρια στο φιλμ, Emmanuelle Seigner.

Awards Ceremony Venice Film Festival 2019 Awards Ceremony Venice Film Festival 2019
Awards Ceremony Venice Film Festival 2019 Awards Ceremony Venice Film Festival 2019
Awards Ceremony Venice Film Festival 2019 Awards Ceremony Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



Περιέργως πάντως ο θρίαμβος του Joker δεν συνεχίστηκε και στις βραβεύσεις των ερμηνειών, όπως αναμενόταν χάρη στην εντυπωσιακή παρουσία του Joaquin Phoenix στον ρόλο του γελαστού παλιάτσου. Ανταυτού το τρόπαιο στα αντρικά απέσπασε ο Ιταλός Luca Marinelli για τον ρόλο του στην ταινία Martin Eden, ενώ στις γυναίκες αντίστοιχα τιμήθηκε η έξοχη ρολίστα Ariane Ascaride για τον ρόλο της στο φιλμ Gloria Mundi. Το βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στον Σουηδό Roy Andersson για την ταινία τους About Endlessness, ενώ αντίστοιχα εκείνο του καλύτερου Σεναρίου δόθηκε στον Κινέζο κινηματογραφιστή Yonfan για το έξοχο animation του No.7 Cherry Lane.
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Η ταινία που έκλεισε την παρέλαση του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος της Βενετίας, είναι το Waiting For The Barbarians, ένα δράμα εποχής που σκηνοθετεί ο Ciro Guerra. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του J.M. Coetzee από το 1980, μας ταξιδεύει σε μια απομονωμένη, συνοριακή πολιτεία, μέρος μιας απροσδιόριστης αυτοκρατορίας, που την διοίκηση της έχει ο Μαγίστρος, ένας δίκαιος και αναγνωρισμένος από όλους τους πολίτες ηγέτης. Όταν την περιοχή επισκεφθεί ο Συνταγματάρχης Τζολ, για να ερευνήσει τις δυνατότητες του τόπου να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη πολεμική επίθεση από τους...Βαρβάρους. Οι άγριες μέθοδοι του νεοφερμένου στρατιωτικού, που έχουν να κάνουν με τον φόβο που θα σκορπίσει για τον υποτιθέμενο εχθρό, θα σοκάρουν τόσο τον Μαγίστρο, όσο και την φιλήσυχη μέχρι πρότινος κοινωνία. Πρωταγωνιστής στον ρόλο του εκκεντρικού αξιωματικού, ο σούπερ αστέρας Johnny Depp, δίνει την δική του λάμψη στην συνολική παραγωγή. "Μπορεί η υπόθεση να εκτυλίσσεται σε ένα απομακρυσμένο σκηνικό, μιας παλιάς χρονικής περιόδου, αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα όσα αναφέρονται στο έργο, δεν θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου σήμερα. Τα πάντα είναι τόσο κοντινά και γνώριμα, αφού τα συναντάμε διαρκώς στις ημέρες μας" αναφέρει γύρω από το πρότζεκτ ο μπέιμπι φέις, που στην συνέντευξη τύπου εμφανίστηκε με γυαλιά ηλίου, για να τονίσει το ύφος του κακού που υποδύεται στο έργο, όπως είπε αστειευόμενος.

Waiting For The Barbarians Venice Film Festival 2019 Waiting For The Barbarians Venice Film Festival 2019
Waiting For The Barbarians Venice Film Festival 2019 Waiting For The Barbarians Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



"Είναι τρομακτικά ενδιαφέρον να εντοπίζεις περσόνες ανήθικες στην ιστορία και να επιχειρείς να τις προσεγγίσεις ερμηνευτικά. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι δομημένοι κακοί κατά τέτοιο τρόπο, δεν ξύπνησαν ένα πρωινό και είπαν σήμερα θα καταστρέψουμε ολόκληρο το σύμπαν. Ο Τζολ διαφέρει κατ εμέ στο είδος της ανηθικότητας που πρεσβεύει. Πρέπει να κατανοήσουμε με ποιον τρόπο χτίστηκε ο ψυχισμός αυτού του ανθρώπου, πως ορθώθηκαν τα τείχη που δεν του επιτρέπουν να βγάλει προς τα έξω ένα θετικότερο πρόσωπο προς όλους." Τον ρόλο του αγαπητού στο βασίλειο γηρασμένου ηγέτη, που ο κόσμος του ανατρέπεται λίγο πριν αποσυρθεί, κρατά ο έμπειρος ρολίστας Mark Rylance. "Αυτή η ταινία έχει δυνατότητες να προκαλέσει στο κοινό έντονη συμπάθεια και συμπόνοια. Όπως είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει μέσα στην ψυχή του κάθε θεατή, αμέτρητα ερωτηματικά."

Η ταινία Waiting For The Barbarians θα προβληθεί στην χώρα μας τον χειμώνα του 2020.

zerVo

Venice Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Από τις πλέον ιδιαίτερες περιπτώσεις δημιουργού, ο Robert Guédiguian, επανέρχεται και φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα της Βενετίας, έχοντας στο πλευρό του, την ίδια ακριβώς ερμηνευτική ομάδα που τον συνόδευσε και πριν από δύο χρόνια, όταν παρουσίασε το πολύ καλό του φιλμ The House By The Sea. Η νέα δημιουργία του Γάλλου σκηνοθέτη, Gloria Mundi, μας μεταφέρει στην σημερινή Μασσαλία, εκεί όπου ένα αντρόγυνο χαίρεται την γέννηση του παιδιού του, της μπέμπι Γκλόρια. Πέρα από την ευτυχία που νιώθουν όμως, οι νεαροί γονείς βρίσκονται σε μια περίεργη κατάσταση, καθώς στην ζωή τους έχει εισβάλλει αναπάντεχα, ο παππούς της μικρής, ένας απατεώνας, πρώην κατάδικος. "Είναι σαν να εργάζομαι με έναν μόνιμο θεατρικό θίασο, που εγώ απλά είμαι ο διευθυντής, ο οδηγός των συνεργατών μου. Ζούμε λοιπόν διαρκώς μαζί, αναπνέουμε παρέα, μοιραζόμαστε σκέψεις και ιδέες και γνωρίζω άριστα τις σκέψεις τους για την τέχνη, τον κινηματογράφο, συνεπώς ότι γράφω το μοντάρω άμεσα πάνω στις δικές τους μορφές. Φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να συνεργαζόμασταν έτσι όλο τον χρόνο, ο καθένας έχει και τα δικά του πρότζεκτ που απασχολείται, αλλά από καιρού εις καιρό συναντιόμαστε για να επαναφέρουμε στην δράση την άτυπη ομάδα μας. Μιλάμε για την κοινωνία και τον κόσμο, ζούμε όπως ακριβώς μια οικογένεια" είναι τα λόγια του σκηνοθέτη, που εξηγούν τους λόγους που επιλέγει να συνεργαστεί σχεδόν πάντα με τους ίδιους ανθρώπους.

Gloria Mundi Venice Film Festival 2019 Gloria Mundi Venice Film Festival 2019
Gloria Mundi Venice Film Festival 2019 Gloria Mundi Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



Η νέα ταινία του σημαντικού Φραντσέζου ντιρέκτορα, έχει μια πιο σκοτεινή χροιά σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του, που είναι πιο ηλιόλουστα, πιο εύθυμα, πιο γλαφυρά στην αφήγηση τους. "Έχεις την επιλογή να φτιάξεις είτε μια κωμωδία, είτε ένα δράμα. Στην πραγματικότητα καλείσαι να παρουσιάσεις τον κόσμο είτε όπως είναι, είτε όπως θα έπρεπε να είναι. Στην δεύτερη περίπτωση η κωμωδία ταιριάζει καλύτερα. Μου αρέσουν και τα δύο είδη και τα θεωρώ αμφότερα αναγκαία. Ανάλογα με την διάθεση της στιγμής λοιπόν, συγγράφω υπέρ του ενός ή του άλλου. Έχω φτιάξει και πιο σκοτεινές ταινίες από την τελευταία, όπως φυσικά και πιο αισιόδοξες και φωτεινές. Νομίζω πως στο προσεχές μέλλον θα επανέλθω σε αυτό το στυλ." Στην ταινία τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Anaïs Demoustier, Robinson Stévenin, Lola Naymark και Grégoire Leprince-Ringuet.

Η ταινία Gloria Mundi θα προβληθεί στην χώρα μας τον χειμώνα του 2020.

zerVo

Venice Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Toronto Film Festival Poster
Η μέρα ξεκινά με οιωνούς παρολίγον εξαιρετικούς, καθότι ο Fernando Mereilles ουσιαστικά επιστρέφει στον κινηματογραφικό χάρτη μετά το εντυπωσιακό 1-2 στις αρχές του αιώνα με City of God (2003) και The Constant Gardener (2005). Το The Two Popes ανθολογείται από δυο πανευτυχείς συγκυρίες. Η μια, ο σεναρίστας Anthony McCartenο οποίος έχει γράψει κατά σειρά τα Theory of Everything–Darkest Hour – Bohemian Rhapsody. 3/3 δηλαδή στα όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Η άλλη, ακριβώς ως συνέχεια του προηγούμενου επιχειρήματος, οι Tony Hopkins - Jonathan Pryce κεντάνε ως Πάπες Βενέδικτος - Φραγκίσκος, αρπάζοντας από τα ράσα τους σπαρταριστούς διαλόγους φαντασιακής ιδιωτικότητας που περνούν γενεάς δεκατέσσερις τα κακώς κείμενα της Καθολικής εκκλησίας. Αν δεν υπήρχαν ένα ματσάκι αχρειάστα πλάνα και ειδικότερα το τελευταίο 15λεπτο με την απαράδεκτα αντι-κλιμακτική σκηνή των credits, θα μιλούσαμε για εννιάδα το Φλεβάρη. Ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πιστοί λαϊκοί προσέλθετε.


Δεν ξεύρω σε ποια κατηγορία ανήκεις αναφορικά με τον Πάπα Πέδρο, τη σύστριγκλη σε εποχές που η γκέη κουλτούρα (που του χρωστά πολλά) ήταν στο περιθώριο ή την πιο ώριμη όπου ο Αλμοδόβαρ ερωτεύτηκε των Χίτσκοκ και άρχισε τα σεναριακά τουίστς. Πάντως διαχρονικότατα, για πιότερα από 30 έτη και 8 ταινίες (από το Labyrinth of Passionως το The Skin I Live in), ο Antonio Banderas είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του που εδώ στο Pain and Glory παίζει το άλτερ ήγκο του δημιουργού, κατάπως το δίδυμο Μαρτσέλο / Φελίνι του 8 ½ . Ο Πετράν ανακατεύει καλά την τράπουλα των κρίσεων και καταχρήσεων του ήρωά του και κρατά την έκπληξη για το τέλος, αν και το καλύτερο χαρτί του είναι η ερμηνεία του Banderas που στην τρίτη ηλικία αποδεικνύει τη λανθασμένη διαχείριση της καριέρας του στο Χόλυγουντ ως λατίνου εραστή.

Το Just Mercy είναι ένα θανατοποινίτικο δικαστικό δράμα από τον ελπιδοφόρο Destin Daniel Cretton (Short Term 12, όπου ανακαλύφθηκε η Brie Larson η οποία έχει ένα ρολάκι εδώ) που παρά την υπερβολική του διάρκεια και την μάλλον προβλέψιμη ανάπτυξή του, έχει το απήλ της ταινίας καταγγελίας αλλά προπαντός τον ηλεκτρικό ερμηνευτή Michael B. Jordan στο ρόλο του αγιοποιημένου υπερασπιστή αθώων καταδικασθέντων και τον Jamie Foxx της χρονιάς που μας πέσαν τα σαγώνια με Ray / Collateral. Προγραμματισμένη για Χριστούγεννα η ταινία, έκανε αίσθηση στο TIFF19 στο κοινό που γουλάρει ενήλικο δράμα εκτός τσιχλοφουσκόκοσμου Μάρβελ (ακούς μαρή Brie;)


Νάσου και η πρώτη μου πρώιμη αποχώρηση (ναι, είμαι από δαύτους, σχώρνα με καρντάση), παρότι το Roy Thomson Hall είναι καραχλιδάτο και μάλιστα στο μπαλκόνι που καθόμουν είχα μια αίσθηση πτήσεως αλλά τεσπά. Το Blackbird είναι η τρανή επιβεβαίωση της υποψίας που ο έμπειρος cineφίλ έχει σχετικά με τον Roger Michell: Πως καλύτερα να σερβίρει καραμελωμένα φρούτα τύπου Notting Hill παρά να χάνεται στη μετάφραση δανέζικων οικογενειακών δραμάτων (κύρια υπεύθυνος ο Christian Thorpe που διασκευάζει το δικό του Silent Heart), αφήνοντας ένα συμπαγέστατο καστ (Sarandon - Winslet - SamNeil - Wasikowska) να βολοδέρνει μεταξύ παρατεταμένων συσπάσεων προσώπου και περιττών θεατρινισμών στο παίξιμο. Η δε «ανατροπή» να ζέχνει του μακρόθεν οπόταν κι εγώ ο τλήμων αναγκάστηκα να τρέξω ολοταχώς κι ανεπιστρεπτί προς την έξοδο.

gaRis

Toronto Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Toronto Film Festival Poster
Παρά τον ετήσιο κατακλυσμό των τριακοσίων (και βάλε) φιλμς κάθε είδους και διαμετρήματος όπως και την παγκοσμίου κλίμακος χωρών προέλευσης (ογδόντα και ξαναβάλε), το TIFF19 φέτο επιχειρεί την επιστροφή στις ρίζες με ντόπιο τάλαντο και opening film εβραιοκαναδού ντοκιμαντερίστα (πρωτιά στα χρονικά), με αντικείμενο τον ροκά σούπερ σταρ και γεννημένο στο Six Nations, frontman των TheBand, Robbie Robertson. To Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band του Daniel Roher ανθολογεί από Springsteen, Clapton, Scorsese, (παραγωγός εδώ και παρόντας στην πρεμιέρα) μέχρι Van Morrison και Peter Gabriel. Μια σαραντάρα έτη μετά το The Last Waltz, o Robbie είναι ένας διανοούμενος του rock και το έργο του Roher αξιοσημείωτο στη διασκευή της προ 3ετίας αυτοβιογραφίας του πρώτου με τον τίτλο Testimony: A Memoir. Για όσους κάποτε ξεροστάλιαζαν με το περιοδικό Rolling Stone (μέχρι και τη δεκαετία του 90 για να κρίνω εξ’ ιδίων τα αλλότρια), οι ταινίες για τη δυναμική των μελών μπαντών μεγάλης εμβέλειας ήταν πάντοτε η ένοχη απόλαυση. Εδώ προσθέτεις και την ιστορική αξία του εγχειρήματος, γιατί, (πτου) κακά τα ψέμματα αλλά 50 χρόνια μετά το Woodstock η ροκιά είναι πλέον μουσειακό είδος.


Όσο κι αν νεωτερίζεται το Φεστιβάλι, το πρώτο 2ήμερο παραμένει παραδοσιακά δυο οπλισμένες Cannes. Αυτή τη φορά, η εσοδεία είναι λίαν ικανοποιητική, αν κρίνουμε από την ηχηρώς θετική υποδοχή των καραγκαγκάν τίτλων του φετινού Μαγιού: Εκκινώντας από το Parasite (Gisaengchung) του Bong Joon Ho, ο οποίος έσπασε το ρόδι για την Κορέα αποσπώντας με την πανέξυπνη αστική του σάτιρα τον Φοίνικα από τον πρόεδρα Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Μια αιμοδιψής φάρσα ανατροπής της απατηλής μπουρζουαζί, καμωμένη για υπερατλαντικά βραβευτικά ταξίδια σε ξενόγλωσσο, ταινία και σενάριο. Ο νεο-χριστιανός Τέρρυ Μάλικ, μετά το θριαμβευτικό Tree of Life, βούλιαξε στην καλλιτεχνικά ανύπαρκτη αδολεσχία με κάτι αλήστου To the Wonder (2013) και τοιαύτα, όμως εντέλει (πάντα με μια τουλάχιστον έξτρα ώρα επαναλαμβανόμενα πλάνα που γλίστρησαν στη μονταζιέρα) το A Hidden Life (με τα στερνά πλάνα του πρόσφατα αναχωρήσαντος Bruno Ganz) έχει αυτό το αιθέρια χορταστικό πλανάρισμα των φυσικών τοπίων (ναι ρε, βουνά, ναι βουνά, έχεις κανά πρόβλημα;) και τη γνωστή προβληματική Πίστης εναντίον Θρησκείας που στοιχειώνει τον καλλιτέχνη την τελευταία 20ετία.

Μια μικρή αποκάλυψη είναι το Portrait of a Lady on Fire της Celine Sciamma (Girlhood) που μπλέκει ζωγραφική με λεσβιακό ειδύλλιο σε μια εκδοχή Roman Holiday συναντά το παθιασμένο βλέμμα του Blue Is The Warmest Color στη Γαλλία του 18ου αιώνα. Εμφανής η προσπάθεια της Sciamma να διαδηλώσει τη γυναικεία σεξουαλική αφύπνιση σε μια εποχή αυστηρά ανδροκρατούμενη, κίνηση που βρίσκει εύκολα ανταπόκριση στο σημερινό woke και gender fluid φιλοθεάμον. Η αταξική μητριαρχική ουτοπία στα κυματοδαρμένα τοπία είναι μια ικανή καλλιτεχνική ονείρωξη που έκανε αίσθηση στο φεστιβαλικό κοινό, ιδιαίτερα των σινεκριτικών που γουλάρουν γαλλικό τζιβιτζιλίκι με το ουισκάκι ανά χείρας. Και μια που πιάσαμε τα κύματα, μάλλον ευρέθη το καινούργιο Moonlight για την A24, με το Waves (σημειωτέον ότι μαζί με το ως ανωτέρω Portrait και το Parasite στρογγυλοκάθονται στο απόλυτο 100% Fresh στο RT) του Trey Edward Shultsο οποίος μόλις έπιασε τα τριάντα του έχοντας προίκα το σενάριο του It Comes at Night (2017). Οικογενειακό δράμα ερμηνειών που σιμώνει τις εντάσεις στη Magnolia του PTA με το λυρισμό του American Honey, έχει όντως σηκώσει κύματα ιαχών που αντηχούν ίσαμε το People’s Choice Award της 15/09.


Όσοι με διαβάζετε είμαι σεσημασμένος: Αγαπώ το σινεμά του Robert Eggers όπως μας το συνέστησε με το μαγευτικό The Witch. Με το The Lighthouse η New England ανθρωπογεωγραφία του μεταφυσικού τρόμου φωτίζει με το ασπρόμαυρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού δυο σκιαχτικές θαλασσοδαρμένες φιγούρες που λες ξεπήδησαν από το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Γουίλεμ Νταφόου, στο υπερθετικό σερί μετά το Florida Project κι ως Van Gogh, είναι εξαφανισμένος στο ρόλο του καπετάνιου ενώ ο κατά δήλωση ηθοποιός Rob Pattinson εδώ μεταποιείται σε φιγούρα του βωβού ως μούτσος για καντάρια βραβείων. Η μεγαλεπήβολη αισθητική συναντά την άξαφνη, την αδόκητη τρέλα και κάπου σε τούτο το σημείο σταματώ το ρέηβ ώστε να αναλάβω δυνάμεις για ένα ΣΚ πλήρες κινηματογραφικής όσφρησης στις ατέλειωτες ουρές των φεστιβαλικών βένιουζ. Καλή μου δύναμη κι ευχαριστώ τα μάλα.

gaRis

Toronto Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Συνήθως αν μια χώρα από την Ιβηρική συμμετέχει στο διαγωνιστικό κομμάτι μεγάλου κινηματογραφικού φεστιβάλ, αυτή είναι η Ισπανία, χάρη κυρίως στην συνεχή παρουσία σε αυτά τα μεγάλα ραντεβού του πάντα προσκεκλημένου Almodovar. Εδώ η Πορτογαλία όμως κάνει την μεγάλη ανατροπή καθώς ένα φιλμ από τον όμορφο αυτό τόπο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των 21 διαγωνιζομένων για τον Χρυσό Λέοντα. Πρόκειται για το τρίωρης διάρκειας φιλμ που υπογράφει ο Tiago Guedes, A Herdade (The Domain), που χρονικά μας ταξιδεύει στα 1974, χρονιά της Επανάστασης των Γαρυφάλλων, που έθεσε τέρμα σε μια βάναυση δεκαετή δικτατορία και επανέφερε την Δημοκρατία στην Λισαβόνα. Το έργο παρακολουθεί την ζωή του Φερνάντες, ενός νεαρού και φιλόδοξου γαιοκτήμονα, ιδιοκτήτη μιας τεράστιας αγροτικής έκταση στην νότια όχθη του Τάγου, που παλεύει κόντρα στις αντιξοότητες να την διατηρήσει ζωντανή. Συνάμα όμως, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο που καραδοκεί για να του αρπάξει την περιουσία, οι καιροί αλλάζουν και ο αυταρχικός οικογενειάρχης τσιφλικάς, δεν δείχνει την διάθεση να προσαρμοστεί στις μεταβολές. "Αλληγορικά ο Φερνάντες διαθέτει την δική του συναισθηματική κληρονομιά και σκέφτεται πως είναι δυνατόν για εκείνον να διατηρήσει παντί τρόπω αυτή την παράδοση ζωντανή, όλα γύρω του όμως μεταλλάσσονται τόσο γοργά, που κάτι τέτοιο θα σταθεί αδύνατο για εκείνον" αναφέρει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη τύπου.

Saturday Fiction Venice Film Festival 2019 Saturday Fiction Venice Film Festival 2019
Saturday Fiction Venice Film Festival 2019 Saturday Fiction Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



Ο ηθοποιός Albano Jeronimo παίζει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του ραντσέρη, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου δεν πρέπει να διατηρήσει μόνο την γη του κερδοφόρα, αλλά και να αντιμετωπίσει ένα μακροχρόνιο οικογενειακό μυστικό. "Όλα στην υπόθεση του έργου βασίζονται στην ατέλεια. Προσπάθησα να υποδυθώ τον Φερνάντες οικοδομώντας τον όχι σαν φανταστικό χαρακτήρα, μα σαν πραγματικό άνθρωπο. Και αυτός ο τύπος είναι γεμάτος ατέλειες, συνεπώς η απόπειρα μου είχε αυτόν τον στόχο, να αποδώσω κάτι το ημιτελές."

Η ταινία A Herdade θα προβληθεί στην χώρα μας τον χειμώνα του 2020.

zerVo

Venice Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Με την κρυφή ζωή μιας χαρισματικής ηθοποιού του σινεμά και του θεάτρου, που όμως κρατούσε καλά κρυμμένη την πραγματική της ταυτότητα, την περίοδο λίγο πριν την καταστροφική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, ασχολείται το ασπρόμαυρο ιστορικό κατασκοπικό δράμα Saturday Fiction, που μόλις έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του φεστιβάλ της Βενετίας. Εκεί που βρίσκεται ανάμεσα στις 21 διαγωνιζόμενες για το βαρύτιμο έπαθλο του Χρυσού Λέοντα. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης που διευθύνει ο χαρισματικός μαέστρος Lou Ye, είναι η σούπερ σταρ στην πατρίδα της Ζαν Γιου, που την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη του 41' επιστρέφει στην εμπόλεμη Σαγκάη για να πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό που υπογράφει ο πρώην σύζυγός της. Γύρω της θα μαζευτεί συνάμα το σύνολο της αντικατασκοπείας της Άπω Ανατολής, τόσο από την πλευρά των Συμμάχων όσο και από εκείνη του Άξονα, θεωρώντας την ως κρυφή πράκτορα, ειδικά από την στιγμή που ο εν διαστάσει σύζυγός της, έχει πέσει αιχμάλωτος στα χέρια των Γιαπωνέζων. "Το παρασκήνιο της ιστορίας που περιγράφει η ταινία μου, μοιάζει χαοτικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Παρότι όλα όσα αναφέρονται δεν απέχουν παρά ελάχιστες ημέρες από την γενίκευση του μεγάλου πολέμου, εγώ ήθελα περισσότερο να εστιάσω στα πρόσωπα και τα προβλήματα τους, λίγες μόνο ώρες πριν συμβεί ένα ιστορικό γεγονός" αναφέρει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη Τύπου στην Βενετία.

Saturday Fiction Venice Film Festival 2019 Saturday Fiction Venice Film Festival 2019
Saturday Fiction Venice Film Festival 2019 Saturday Fiction Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



Πρωταγωνίστρια του φιλμ, η απαστράπτουσα Gong Li, κέρδισε για ακόμη μια φορά τις καρδιές των παρευρισκομένων με την γοητευτική της παρουσία, όπως και τα αμέτρητα φλας των φωτογράφων. "Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή στον ρόλο που κλήθηκα να αποδώσω. Πιστεύω πως αυτή η ταινία είναι ιδιαίτερη για τον σκηνοθέτη μας και διαθέτει στην κινηματογράφηση της πάμπολλα από τα δημιουργικά του στοιχεία. Και σε εμάς όμως έδωσε απεριόριστη ελευθερία για να εκφράσουμε μέσα από τις εικόνες τους εαυτούς μας."

Η ταινία Saturday Fiction θα προβληθεί στην χώρα μας τον χειμώνα του 2020.

zerVo

Venice Film Festival 2019
Περισσότερα... »

2019 Venice Film Festival Poster
Δεν είναι και πολλές οι φορές εκείνες, που ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο, οδηγεί την δημιουργό του μεταξύ των υποψηφίων για ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά βραβεία παγκοσμίως. Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η περίπτωση της Αυστραλέζας Shannon Murphy, που προσεγγίζει την δακρύβρεχτη και γεμάτη πόνο ιστορία που αφηγείται, με προσεχτικό χιούμορ και ευδιαθεσία. Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης του Babyteeth είναι η Μίλλα, μια νεαρή κοπέλα κτυπημένη από βαριά ασθένεια, που κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών που υποβάλλεται, θα γνωρίσει και ερωτευτεί τον συνομήλικο της, μικροκακοποιό και βαποράκι, Μόουζες. Ένα αγόρι που σε καμία περίπτωση δεν εγκρίνουν οι γονείς της, σύντομα όμως θα αντιληφθούν πως η παρουσία του κάνει καλό στην κόρη τους, στις δύσκολες ημέρες που περνά. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Rita Kalnejais, που έχει γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία στους Αντίποδες, το έργο περιέργως διαθέτει μερικές ιδιαίτερα αστείες στιγμές, παρόλο το δραματικό του υπόβαθρο. "Μαζί με την δημιουργική μου ομάδα, θελήσαμε στον σχεδιασμό να προσθέσουμε αν είναι δυνατόν ακόμη και σε κάθε δραματική σκηνή, μια δόση χιούμορ, όπως και σε κάθε διασκεδαστική σεκάνς, ένα ψήγμα δράματος" αναφέρει η σκηνοθέτιδα στην παρουσία της στην συνέντευξη Τύπου.

Babyteeth Venice Film Festival 2019 Babyteeth Venice Film Festival 2019
Babyteeth Venice Film Festival 2019 Babyteeth Venice Film Festival 2019

Photo: Getty Images Europe / zimbio.com



Την ασθενή κοπέλα υποδύεται η ηθοποιός Eliza Scanlen και αυτή από την μεριά της έχει δυο λόγια να πει, για τον ιδιόμορφο τρόπο που προσεγγίστηκε ο χαρακτήρας της. "Είναι απίθανο το πως θέλησαν να βγάλουν την εκκεντρικότητα μέσα από μια δραματικά σκοτεινή περσόνα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Μίλλα, αλλάζει περισσότερες από μια ντουζίνα περούκες κατά την διάρκεια του φιλμ, μία από αυτές μάλιστα βαθιά μπλε απόχρωσης. Πάντως ανάμεσα από όλα αυτά τα πρόσωπα που παρελαύνουν από το στόρι, η Μίλλα είναι η πιο ώριμη από όλα." Ο αστέρας Ben Mendelsohn υποδύεται τον πατέρα του κοριτσιού, που γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα. "Είναι μια υπέροχη ιστορία αγάπης, αλλά και μια ιστορία βγαλμένη από την απλή ζωή, γραμμένη από κόσμο του περιθωρίου, της παρανομίας, θεωρούμενα ανένταχτα στην κοινωνία. Είναι μεγάλη χαρά αυτή, συγκινούμαι και μόνο που μιλάω για αυτό το σπουδαίο φιλμ."

Η ταινία Babyteeth θα προβληθεί στην χώρα μας τον χειμώνα του 2020.

zerVo

Venice Film Festival 2019
Περισσότερα... »