Movies Ltd

Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 90, είναι το θέμα του πολιτικού θρίλερ Wasp Network, με το οποίο ο Γάλλος σκηνοθέτης Olivier Assayas επιστρέφει στο διαγωνιστικό τμήμα του 76ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας. Η δράση μας μεταφέρει στην Αβάνα, εκεί από όπου ο Κουβανός πιλότος Ρενέ Γκονζάλεζ καταφέρνει να το σκάσει και να αναζητήσει πολιτικό άσυλο στις ΗΠΑ, εγκαταλείποντας πίσω στην, κάτω από την διοίκηση του Φιντέλ Κάστρο χώρα του, την σύζυγό του, Όλγα και την μικρή τους κόρη. Επιχειρώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα στην Φλόριντα θα έρθει σε επαφή με την Κουβανοαμερικάνικη μυστική οργάνωση Δίκτυο της Σφήκας, που τα μέλη της, καθοδηγούμενα από τον πράκτορα Μανουέλ Βιραμόντεζ, έχουν θέσει σαν στόχο να εντοπίσουν τους εξόριστους που θα επιθυμούσαν την ανατροπή του Κομαντάντε. Αυτή είναι η δραματοποιημένη ιστορία των Cuban Five που στα 1998 συνελήφθησαν με την κατηγορία της κατασκοπείας και παρέμειναν στις φυλακές μέχρι το 2015, όταν και απελευθερώθηκαν ως μέρος ανταλλαγής κρατουμένων μεταξύ των δύο κρατών. "Μου άρεσε η ιδέα να οδηγήσω το κοινό προς μια προφανή κατεύθυνση της υπόθεση και κατοπινά με μια ανατροπή να το στρέψω προς μια διαφορετικά πορεία, ώστε να αντιληφθεί και την άλλη όψη του παιχνιδιού" αναφέρει στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης, γνωστός από τις δημιουργίες του The Clouds Of Sils Maria και Shop Lifters.

Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

του zerVo (@moviesltd)

Αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν, όταν ένα θριλεράκι όχι σπουδαία ακριβό, είχε κάνει μια αξιοπρόσεχτη εμπορική επιτυχία, σε μια περίοδο που το ψυχολογικό μέρος του συγκεκριμένου είδους είχε μεγάλη πέραση είναι η αλήθεια. Σε σκηνοθεσία του Curtis Hanson, που κατοπινά έκανε το LA Confidential, άντε και το 8 Mile και τέρμα, το The Hand That Rocks The Cradle, μοίρασε, αναλόγως του μεγέθους του, τις απαιτούμενες ανατριχίλες στην αίθουσα, έχοντας στο επίκεντρο της μια μητέρα (όνειρο των Ρίσκι Μπίζνες νιάτων μας, η Rebecca) ψυχικά αναστατωμένη, από την στιγμή που απόλεσε τον κόσμο της ολοκληρωτικά. Μπιμουβάκι, αξιοπρεπές, που ούτε διθυράμβους απέσπασε, ούτε πομπώδεις σειρές περί Χιτσκοκικού μεγαλείου έγραψε, ούτε (τάχαμου δίκαια) βραβεία σε ανοιξιάτικες κινηματογραφικές φιέστες  σήκωσε. Όπως το σκάλες υποδεέστερο του, τωρινό, Βελγοφραντσέζικο Duelles...

Γυναίκες ταιριαστές σε όλα τους είναι η Αλίς και η Σελίν, φίλες από χρόνια και γειτόνισσες που τα σπίτια του δεν χωρίζει παρά μόνον ένας φράχτης, μα το κυριότερο μητέρες δύο συνομήλικων αγοριών, που περνούν όλη τους ημέρα αντάμα, παίζοντας ανέμελα στην αυλή των εύπορων προαστίων των Βρυξελλών. Ζωή χαρισάμενη και λαμπερή, που μονομιάς θα μετατραπεί σε σκοτάδι και συννεφιά, από την στιγμή που ο Μαξίμ, το βλαστάρι της Σελίν, θα πέσει άτσαλα από το παράθυρο του δωματίου του, χάνοντας με τρόπο τραγικό την ζωή του.

Κατακερματισμένες από το μοιραίο συμβάν, οι δύο κολλητές θα δουν την σχέση τους σταδιακά να διαλύεται, καθώς η Σελίν θα επιρρίψει άμεσα ευθύνες στην Αλίς, για τον χαμό του παιδιού της, πιστεύοντας βαθιά μέσα της πως δεν έκανε, ενόσω μπορούσε, τίποτα για να αποτρέψει την βουτιά θανάτου. Την ίδια στιγμή που η Αλίς, κατατρομαγμένη από την εναλλαγή της συμπεριφοράς της φιλενάδας της, θα βυθιστεί σε έναν βάλτο παρανοϊκού άγχους, πεπεισμένη πως εκείνη, σε μια κίνηση παράλογα εκδικητική, θα ξεσπάσει πάνω στο δικό της αγοράκι.

Σπουδαίο γυναικείο κολλητιλίκι, φαντάζεται κανείς εκ πρώτης ανάγνωσης και με στέρεα θεμέλια! Θα μου πεις από την άλλη μεριά η οποιαδήποτε αντίδραση μιας μάνας που έρχεται στην πιο δυσβάσταχτη θέση που μπορεί να περιέλθει άνθρωπος, είναι δικαιολογημένη. Οκ, σύμφωνοι, αν υπάρχει δε και (καλά κρυμμένη πρότερα) ψυχασθενική προδιάθεση, ίσαμε που μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εξωφρενική εξέλιξη που μας περιγράφει αυτό εδώ το παρατραβηγμένο τσίλλερ. Και μην προτρέχουμε, πινγκ πονγκ είναι το πράγμα, αφού και η μόλις μια μάντρα παραπέρα Κυρά, δεν πηγαίνει και πολύ πίσω, μιας και είναι προφανές, ακόμη και πριν το δυστύχημα, πως πολύ θα ήθελε να κλειδώσει το καμάρι σε της μια γυάλα για να μην καν της γρατσουνιστεί. Είναι η στιγμή που στο μυαλό έρχεται εκεί το ευφυολόγημα για το πως μεγαλώσαμε κάποτε στις αλάνες - εμείς οι παλιοί δλδ - και πως ανατρέφονται σήμερα τα παιδιά, αποστειρωμένα από λακτόζες και τα συναφή, διότι εμφανίζουν "δυσανεξίες".

Τέτοιου είδους μπουρτζόβλαχες στην σκέψη λοιπόν είναι οι παιδιόθεν φιλεναδίτσες, που πλέον η μια κοιτάζει πως να βγάλει τα μάτια της αλληνής, αλλά με τακτ, μην μας πάρουν και χαμπάρι. Ο δημιουργός του φιλμ, δε, που έλαβε ουκ ολίγους επαίνους από τα φεστιβάλς που περιέφερε το πόνημα του ("δίκαια"...) έχει κατά νου του τέτοια ματαιοδοξία, που θα επιθυμούσε, όπως έχει πει, να δει το αμερικάνικο ριμέικ του κάποια βολά, με την Jessica Chastain και την Anne Hathaway στην διανομή. Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά όχι με εκείνον στο τιμόνι, αφού ως συντάκτης αγωνιώδους έργου, δεδομένα τα έκανε μαντάρα. Προκαλώντας στον θεατή ένα απίστευτης έντασης άγχος μέσα από τα πλάνα του, καταναγκάζοντας τον κι εκείνον να ακολουθήσει την συλλογιστική των δυο τρελών του εκράν. Και να σου τα γκρο πλαν στο δηλητηριασμένο τσάι που από στιγμή σε στιγμή όποιος το πιει θα πέσει σέκος, άντε ξανά μανά το ανέβασμα στο ημιυπαίθριο παραθύρι του θανάτου από το άλλο αγοράκι, να και η απαιτούμενη απαγωγή που θα δέσει το γλυκό, πριν πάρουν μπροστά τα φονικά, που τα έχεις προβλέψει επακριβώς το πως θα γίνουν, τουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας πριν. Μεγάλη αγωνία. Καταπιεστική!

Το Μητρικό Ένστικτο με χαρισματική ατσαλοσύνη, επιχειρεί να κραυγάσει περί της εύθραυστης βιτρίνας της λαμπερής, τύπου αμέρικαν ντριμ κοινωνίας, μα είναι τόσο εκνευριστικά άγαρμπη η μέθοδος του, που οδηγεί την πλατεία του στο να μην την νοιάζει καν τι θα προκύψει το επόμενο δευτερόλεπτο. Φωτογραφημένο σε αποχρώσεις παστέλ, με έκδηλη την αισθητική των 60s σε φορέματα και φόντα, ο Masset-Depasse εξαντλεί την έμπνευση του απλά στο να φκιάσει το περιτύλιγμα της σοσιολογικής νευρασθένειας, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να μπει στο ζουμί του προβληματισμού. Δεν βοηθιέται ποτέ και από το επιπέδου Οικογενειακών Ιστοριών υποκριτικό παραμύθι των μηδενικά πειστικών Βελγίδων Baetens (βασικά) και Coesens, οπότε δεν προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός πως εντέλει και οβερόλ, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2019 από την Danaos Films!

Η πιο αναμενόμενη ίσως πρεμιέρα του Διαγωνιστικού κομματιού της φετινής Μόστρας, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, καθώς στην λαμπερή Σάλα Γκράντε προβλήθηκε μια από τις πλέον διαφημισμένες ταινίες της σεζόν, ο Joker του Todd Phillips. Του σκηνοθέτη / σεναριογράφου που ξεκίνησε την καριέρα του με σεξοκωμωδιούλες νεανικές επιπέδου Road Trip και αστείες φάρσες επιπέδου Borat, για να την εδραιώσει μέσω της απίστευτης εμπορικής πορείας τριλογίας των Hangover, που τον κατέστησαν διάσημο στην παγκόσμια σινεφίλ κοινότητα. Η νέα του δημιουργία χρονικά μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του 80, εποχή που ο Μπρους Γουέιν είναι ακόμη παιδί και δεν έχει εξελιχθεί στον διάσημο υπέρ ήρωα Μπάτμαν και η Γκόθαμ Σίτι δεν είναι παρά μια σκοτεινή, βρώμικη μεγαλούπολη, που βουλιάζει κάτω από τόνους απορριμάτων. Σε αυτό το αλλόκοτο περιβάλλον ο Άρθουρ Φλεκ εργάζεται σαν κλόουν, κυρίως διασκεδάζοντας άρρωστα παιδάκια στο νοσοκομείο, επιθυμώντας βέβαια κάποια στιγμή να εξελιχθεί σε διάσημο σταντ απ κωμικό, χωρίς όμως την παραμικρή επιτυχία σε κάθε του απόπειρα. Η μητέρα του τον αποκαλούσε Χάπι, παρατσούκλι που του έχει απομείνει από μικρό παιδί, αν και τίποτα πάνω του δεν δικαιολογεί κανενός είδους ευτυχία. Το ανεξέλεγκτο και παράξενο γέλιο του άλλωστε, είναι αυτό που πολλές φορές έχει προκαλέσει μπούλινγκ εναντίον του. Ευρισκόμενος σε ψυχική απόγνωση θα ξεκινήσει να μεταμορφώνεται σε Τζόκερ, ωθώντας τον περίγυρο του, σε παραβατικές και εγκληματικές πράξεις στον υπόκοσμο της πόλης.

Μετά από τον Jack Nickolson, τον αείμνηστο Heath Ledger και πιο πρόσφατα τον Jared Leto, o Joaquin Phoenix αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τον μυστηριώδη αντί ήρωα στο εκράν. "Υπήρχε μια ξέχωρη γοητεία στον τρόπο που επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε τον Τζόκερ, με έναν τρόπο διαφορετικό, δικό μας, γι αυτό και δεν προσπάθησα σε καμιά στιγμή να μοιάσω σε προηγούμενες μορφές του. Νομίζω πως ο Άρθουρ είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, που δεν πιστεύω πως κάποιος ψυχίατρος μπορεί να κατανοήσει το ακριβές μέρος του λόγου του."

Επιστροφή στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ για τον σπουδαίο Χιλιανό σκηνοθέτη Pablo Larraín, τον δημιουργό της εξαιρετικής τριλογίας αφιέρωμα στον πολύπαθο τόπο του (Post Mortem, Toni Manero, No) αλλά και ταινιών με έντονη διεθνή απήχηση όπως τα Fuga, El Club, Neruda και Jackie. Η πιο πρόσφατη δημιουργία του λατινοαμερικάνου δημιουργού με τον τίτλο Ema, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις διεκδικήτριες του Χρυσού Λέοντα της 76ης κινηματογραφικής Μόστρας. Πρόκειται για την ιστορία της Έμα, μιας επαγγελματίας χορογράφου, που η ζωή της θα πάρει μια αναπάντεχη τροπή την στιγμή που ο υιοθετημένος της γιος, που έχει αποκτήσει με τον σύντροφό της, εξίσου καλλιτεχνικά ενεργό, Γκαστόν, θα γίνει ο πρωταγωνιστής ενός σοκαριστικά βίαιου περιστατικού. Ζορισμένη ψυχικά από το συμβάν, η νεαρή γυναίκα θα πάρει την δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα και να σαλπάρει για μια Οδύσσεια προς το άγνωστο, προκειμένου να να ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό, μέσα από τον χορό ρέγγετον, την κινησιολογία και τον ανεξάρτητο τρόπο ζωής. "Η Έμα είναι αδελφή, φίλη, κόρη, μητέρα, ερωμένη, σύζυγος και χορεύτρια. Αυτή είναι ο ήλιος και όλος ο υπόλοιπος κόσμος περιστρέφεται γύρω της. Πολλές φορές αν πλησιάσεις προς το κέντρο θα καείς" αναφέρει ο σημαντικός ντιρέκτορας στην παρουσίαση του στην Συνέντευξη Τύπου. "Η πραγματικότητα στις αποτυχημένες υιοθεσίες είναι μια μεγάλη έννοια και σε αρκετές περιπτώσεις αφήνει μεγάλα τραύματα. Κάτι τέτοιο αποκαλύπτει στο κοινό και η ταινία μας."

Εννοείται διόλου τυχαία και ιδιαιτέρως συμβολικά, το επέλεξε αυτό το θέμα για να ασχοληθεί στην καινούργια του ταινία. Όντας μάλιστα αντιμέτωπος πλέον με κατηγορίες που δεν περιορίζονται μόνο στην Αμερικάνικη επικράτεια, όπου είναι επικηρυγμένος για σεξουαλική παρενόχληση ανήλικης, εδώ και δεκαετίες. Με την πιο γνώριμη ιστορία δικαστικής πλάνης στα χρονικά της ανθρωπότητας, που ενέπνευσε τον Ζολά να γράψει το αξεπέραστο Κατηγορώ του, καταπιάνεται στην τελευταία του δημιουργία J'Accuse (An Officer And A Spy) ο θρυλικός Roman Polanski. Την υπόθεση του Λοχαγού του Γαλλικού στρατού Άλφρεντ Ντρέιφους, που στις 5 Ιανουαρίου 1895, κρίθηκε ένοχος για κατασκοπεία υπέρ των Γερμανών και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και άμεσο εγκλεισμό του στο Νησί του Διαβόλου. Ανάμεσα στους παρόντες της καθαίρεσης, ο Ζορζ Πικάρ, που ήδη έχει προαχθεί σε διευθυντή της στρατιωτικής υπηρεσία αντικατασκοπείας, θα αντιληφθεί πως παρότι ο ένοχος βρίσκεται στην φυλακή, τα μυστικά ακόμη παραδίδονται στον εχθρό. Και θα ξεκινήσει ένα γεμάτο ρίσκο παιχνίδι εντοπισμού της αλήθειας, βουλιάζοντας σε έναν λαβύρινθο αποκαλύψεων, που θα θέσουν σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια του την ζωή.

Το Il Sindaco Del Rione Sanità, που μεταφράζεται ως ο Δήμαρχος της γειτονιάς Σανιτά, είναι ένα κωμικό θεατρικό έργο που συνέγραψε στα 1960 ο Eduardo De Filippo εμπνευσμένος από πραγματικά περιστατικά και χαρακτήρες της ναπολιτάνικης Καμόρρα. Με μια χειρονομία σεβασμού προς το πρωτότυπο κείμενο, ο σκηνοθέτης Mario Martone, συνδέει τα διασκεδαστικά στοιχεία της τότε εποχής, τοποθετώντας στο επίκεντρο της ομώνυμης ταινίας του, τους Καμορρίτες της σημερινής Νάπολης, παίρνοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για τον Χρυσό Λέοντα, καθώς το φιλμ συμπεριλαμβάνεται στο επίσημο πρόγραμμα του Κονκόρσο. Ο "αξιότιμος" Αντόνιο Μπαρακάνο είναι ο κάτοχος του δημαρχιακού θώκου της κακόφημης περιοχής του Σανιτά και μέσα από συνεχείς δολοπλοκίες και μηχανορραφίες δεν τα καταφέρνει και άσχημα. Καθώς οι διαχωρισμένοι σε δύο τάξεις πολίτες, στους προνομιούχους που έτσι κι αλλιώς πηγαίνουν στον παράδεισο και στους πληβείους που αντιμετωπίζουν διαρκή ζόρια, πάντοτε θα πρέπει να περάσουν από εκείνον για οτιδήποτε κι αν χρειαστούν. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον απελπισμένο Ραφιλούτσο, τον γιο του φούρναρη, που θα τον επισκεφτεί για να τον ενημερώσει πως σκοπεύει να εξοντώσει τον ίδιο του τον πατέρα. Ο πανούργος Δήμαρχος θα διαπιστώσει στο βλέμμα του νεαρού το ίδιο πάθος για εκδίκηση που άλλαξε κάποτε και την ζωή του ίδιου, θα κάνει όμως ότι περνά από το χέρι του για να εξομαλύνει την κατάσταση και να σώσει τα τομάρια αμφότερων των αντιμαχόμενων, πατρός και υιού.

Πρεμιέρα στο Κονκόρσο της φετινής Μόστρας και για την πρώτη αμιγώς χολιγουντιανή παραγωγή, το πολυαναμενόμενο Ad Astra, δια χειρός του James Gray, που μέχρι στιγμής έχει δεχτεί ικανοποιητικά σχόλια για τις προηγούμενες δουλειές του σε The Lost City of Z και The Immigrant. Η ταινία περιγράφει την το ταξίδι μιας ομάδας αστροναυτών ίσαμε την άκρη του Γαλαξία, κάτω από την διοίκηση του Μέιτζορ Ρόυ Μακ Μπράιντ, προκειμένου να στήσουν αντένα πιθανής επικοινωνίας με εξωγήινες μορφές ζωής. Ένα ατύχημα που παραλίγο να κοστίσει την ζωή του αρχηγού της αποστολής, θα έρθει σαν συνέχεια μιας αλυσίδας καταστροφών που συμβαίνουν πίσω στην Γη, από πυρκαγιές μέχρι πτώσεις αεροσκαφών, που έχουν προκληθεί από κάποια ανεξέλεγκτα ραδιομαγνητικά κύματα. Οι επιστημονικές αρχές θα εκτιμήσουν πως όλα αυτά είναι συνέπεια κοσμικών ακτίνων που δημιουργούνται στον πλανήτη Ποσειδώνα, εξαιτίας του Πλάνου Λίμα, μιας ειδικής διαστημικής αποστολής, που τα ίχνη της χάθηκαν πριν από 16 έτη. Πρωταγωνιστής του φιλμ και παρόντας φυσικά στο Λίντο, δίνοντας ξεχωριστή λάμψη και πάλι με την παρουσία του, ο σούπερ αστέρας Brad Pitt, που υποδύεται τον αστροναύτη που η ζωή του μεταβάλλεται από την μια στιγμή στην άλλη, δημιουργώντας του πάμπολλα υπαρξιακά ερωτηματικά. "Έχουμε μεγαλώσει σε μια εποχή που μας διδάσκουν να μην μοιάζουμε αδύναμοι, να είμαστε ισχυροί, να σεβόμαστε, ξεκινά στην πρες κόνφερανς ο Pitt. Σε αυτό το μάθημα υπάρχει μια σημαντική αξία, αλλά ταυτόχρονα δημιουργείται ένα δυνατό εμπόδιο για τον καθένα, στο να απαρνείται τους πόνους και όλα εκείνα που ενδεχόμενα μπορεί να τον ντροπιάζουν, είτε αληθινά, είτε φανταστικά. Και τότε τίθεται το ερώτημα, υπάρχει καλύτερη προοπτική για εμάς? Το να είναι κανείς εξωστρεφής σε βοηθά να έχεις καλύτερη σχέση με τους αγαπημένους και τον εαυτό σου? Στο τέλος της ημέρας, η σωστή απάντηση δίνεται μόνο από εμάς τους ίδιους."

Στην θέση μου θα υπογράφατε το MoU? Η ιστορία μιας χώρας και του λαού της, παγιδευμένων σε ένα δίκτυο εξουσίας: ο φαύλος κύκλος των συναντήσεων του Eurogroup που επέβαλε τη δικτατορία της λιτότητας στην Ελλάδα. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, παίζεται μια ανθρώπινη τραγωδία. Μια αρχαία ελληνική τραγωδία στη σύγχρονη εποχή. Μετά από επτά χρόνια κρίσης, η Ελλάδα έχει εξαντληθεί. Δύο άντρες υπόσχονται να φέρουν μια νέα ελπίδα. Βασισμένο στο μπεστ σέλλερ του πρώην Υπουργού Οικονομικών και βασικού πρωταγωνιστή στα γεγονός του 2015, Γιάνη Βαρουφάκη, Ανίκητοι Ηττημένοι, είναι το πολιτικό φιλμ Ενήλικοι Στην Αίθουσα (Adults In The Room), που σκηνοθετεί ο σπουδαίος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς. Έχοντας σαν βασικούς του συνεργάτες τους Γιώργο Αρβανίτη (διευθυντής φωτογραφίας), Σπύρο Λάσκαρη (καλλιτεχνικός διευθυντής), Άγη Παναγιώτου (κοστούμια) και τους δύο ταλαντούχους πρώτους βοηθούς σκηνοθέτη, Αρσένη Πολυμενόπουλο και Χρήστο Χουλιάρα. Μια συμπαραγωγή διεθνής, που υπογράφεται από την Odeon, την France Télévisions και την Wild Bunch και που τα διάρκειας δώδεκα εβδομάδων γυρίσματα της, πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα, το Παρίσι, τη Ρίγα, τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Λονδίνο.

Το ιντερνάσιοναλ καστ απαρτίζουν οι ξένοι αστέρες Ulrich Tukur (στην τέταρτη συνεργασία του με τον Γαβρά), Daan Schuurmans, Josiane Pinson, Aurélien Recoing, Vincent Nemeth, Cornelius Obonya, Francesco Acquaroli και οι εγχώριοι Χρήστος Λούλης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Δημήτρης Τάρλοου, Χρήστος Στέργιογλου, Θάνος Τοκάκης, Θέμης Πάνου, μαζί με την έκπληξη Valeria Golino.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Η αληθινή δύναμη φαίνεται όταν καταλάβεις ποιον πραγματικά πολεμάς! Με τις ευχές της 20th Century Fox έρχεται το φιλμ Ο Άνθρωπος του Βασιλιά: Το Ξεκίνημα (The King's Man), που αποτελεί το πρίκουελ των εξαιρετικά διασκεδαστικών φιλμς της σειράς Kingsman (Kingsman: The Secret Service και το σίκουελ The Golden Circle), που επιμελείται ο Matthew Vaughn. Ο βρετανός σκηνοθέτης επιστρέφει στο δημιουργικό πόστο και εδώ, για να μας επιστρέψει στις ημέρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και να μας περιγράψει το πως δημιουργήθηκε η πρώτη ανεξάρτητη υπηρεσία πληροφοριών. Το σενάριο συγγράφουν από κοινού οι Jane Goldman, Matthew Vaughn, Karl Gajdusek, βασισμένοι στην κόμικ πρωτότυπη ιδέα των Mark Millar και Dave Gibbons.

Το εντυπωσιακό καστ, που δεν συμπεριλαμβάνει αυτή την φορά τον Taron Edgerton αποτελείται από τους Ralph Fiennes, Gemma Arterton, Rhys Ifans, Matthew Goode, Tom Hollander, Harris Dickinson, Daniel Brühl, Djimon Hounsou, Charles Dance.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Φεβρουάριο του 2020!

Η μέρα μετά την μέρα κρίσης! Πρόκειται για το έκτος επεισόδιο της θρυλικής πλέον σειράς, που σκαρφίστηκε ο τεράστιος James Cameron και που με την αμέριστη στήριξη της Paramount παίρνει το ρίσκο να επανέλθει θεματικά, στις παλιές καλές του ημέρες. Ο καινούργιος Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο (Terminator: Dark Fate), κατά πως φαίνεται αφήνει πέρα τα τρία πιο πρόσφατα σίκουελ και επιστρέφει στην βασική διλογία της έναρξης, αποτελώντας συνέχεια στην ουσία του πρωτοπόρου Judgment Day. O Cameron παίρνει θέση στην διαδικασία ως παραγωγός, αφήνοντας την σκηνοθετική καρέκλα για τον Tim Miller, συνιδρυτή της Blur Studios, που άφησε το πόστο στα visual effects για να ασχοληθεί πιο ενεργά με το σινεμά και να μας έχει ήδη προσφέρει τον διασκεδαστικό Deadpool. Το σενάριο βασίζεται φυσικά στην πρωτότυπη ιστορία των Cameron, David S. Goyer & Justin Rhodes και υπογράφεται από το δίδυμο των Billy Ray και Justin Rhodes.

Η Linda Hamilton (Σάρα Κόνορ), ο Edward Furlong (Τζον Κόννορ) και ο Arnold Schwarzenegger (T-800) επιστρέφουν στους εμβληματικούς τους ρόλους, ενώ πρωταγωνιστούν επίσης οι Mackenzie Davis, Brett Azar, Natalia Reyes, Gabriel Luna, Diego Boneta, Alicia Borrachero, Steven Cree, Tábata Cerezo και Björn Freiberg.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!