Movies Ltd

Take the money and run!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση»...

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Γαλλοκαναδός Denys Arcand – την πρώτη του, το «Seul ou avec d'autres», τη γύρισε το μακρινό 1962 με συνσκηνοθέτες τους Denis Héroux και Stéphane Venne. Στην Ελλάδα βγήκαν εμπορικά, μαζί με αυτήν, μόλις τέσσερις από τις ταινίες του. Οι άλλες τρεις είναι οι: «Stardom» (2000), «Η επέλαση των βαρβάρων» (Les invasions barbares, 2003) και «Τα χρόνια της μαυρίλας» (L'âge des ténèbres, 2007). Η μεγαλύτερή του καλλιτεχνική επιτυχία ήταν «Η επέλαση των βαρβάρων» για την οποία κέρδισε το ξενόγλωσσο Όσκαρ (η ταινία ήταν υποψήφια και για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου), ενώ στις Κάννες τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Η ταινία Η Πτώση της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας (La chute de l'empire américain) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Βαγιαδολίδ, όπου κέρδισε το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI. Στην ταινία κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Maripier Morin, η οποία είναι μοντέλο, έχει κάνει καριέρα στην τηλεόραση και για να πάρει τον ρόλο, έκανε μαθήματα υποκριτικής.

Η υπόθεση: Ο 36χρονος Πιέρ-Πολ, ένας ντροπαλός και ανασφαλής διανοούμενος με διδακτορικό στη φιλοσοφία, αναγκάζεται να εργαστεί ως οδηγός κούριερ για να τα βγάλει πέρα. Γενικά, είναι αυτό που λέμε καλός άνθρωπος: δίνει χρήματα στους άστεγους, βοηθάει στο μοίρασμα φαγητού σε απόρους, τέτοια. Μία μέρα, εν ώρα εργασίας, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μίας ένοπλης ληστείας που πάει στραβά: δύο νεκροί και τσάντες γεμάτες εκατομμύρια πεταμένες κάτω. O Πιέρ-Πολ έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του να φύγει με άδεια χέρια ή να πάρει τα λεφτά και να φύγει. Τελικά, επιλέγει το δεύτερο. Μια επιλογή που, όπως είναι προφανές, θα έχει πολλές επιπτώσεις.

Αρχικά, νιώθει τύψεις, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει. Κατά δεύτερον, δύο ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει να διαλευκάνουν την υπόθεση, δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Κατά τρίτον, πρέπει να βρει τρόπο να κρύψει τα χρήματα. Δύο άνθρωποι θα τον βοηθήσουν: η συνοδός κυριών/ πόρνη πολυτελείας με το ψευδώνυμο Ασπασία, η οποία τσιτάρει Ρακίνα στην ιστοσελίδα της, κι ένας μηχανόβιος, άρτι αποφυλακισθείς, ο Σιλβέν, ο οποίος είναι διάνοια στη λογιστική. Το θέμα είναι: μπορεί ο Πιέρ-Πολ να τους εμπιστευτεί, μιας που στην ουσία, του είναι παντελώς άγνωστοι; Και το άλλο θέμα είναι: πόσο κινδυνεύει η ζωή του από τον γκάγκστερ στον οποίο ανήκουν τα χρήματα που εκλάπησαν;

Η άποψή μας: Ο Denys Arcand είναι ο δημιουργός δύο εκ των πλέον αγαπημένων μου ταινιών όλων των εποχών. Μιλάω για την «Επέλαση των βαρβάρων», που αποτελεί το απόλυτο αριστούργημά του και για «Τα χρόνια της μαυρίλας», μια ταινία που παρεξηγήθηκε και δεν πήρε τα εύσημα και την αναγνώριση που της αξίζουν. Οι ταινίες του, λίγο πολύ, έχουν όλες την ίδια λογική: μια βασική σεναριακή ιδέα που ξεδιπλώνεται, όπου η ίντριγκα δεν είναι αυτοσκοπός, και πάνω στην οποία κολλάνε χαλαρά μια σειρά από περιφερικά θέματα, τα οποία μπορούν πολλές φορές να λογιστούν και ως εμμονές του σκηνοθέτη, όπως πχ η κριτική του για την κατάσταση στα νοσοκομεία της παράξενης πατρίδας του, του Κεμπέκ, μέσα στην πατρίδα του, τον Καναδά. Επίσης, αν δεις τις ταινίες του μπορείς να πεις ότι κατά μία έννοια έχουν εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ τους: κάποιοι χαρακτήρες από παλιές του ταινίες, εμφανίζονται σε νεώτερες ταινίες, πολλοί από τους ηθοποιούς του αποτελούν σταθερές παρουσίες σχεδόν σε όλα του τα φιλμ και σε τούτη την ταινία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: έφτασε να κάνει παραλλαγή τίτλου προηγούμενης του!

Έτσι, η «Παρακμή της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» από το 1986 έδωσε τη θέση της στην «Πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» το 2018! Από την παρακμή στην πτώση και κανένα σημάδι στον ορίζοντα πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη... Από το 2007, οπότε γύρισε «Τα χρόνια της μαυρίλας», μέχρι το 2018, οπότε ήταν έτοιμο τούτο το φιλμ, μεσολάβησαν 11 ολόκληρα χρόνια! Ναι, δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικός ο Γαλλοκαναδός φίλος μας. Ενδιαμέσως, γύρισε άλλη μια ταινία, το «Le règne de la beauté», το 2014, που δεν το είδαμε ποτέ στην πατρίδα μας, αλλά και που γενικώς, δεν πολυπροβλήθηκε στους κινηματογράφους παγκοσμίως. Μεγάλωσε και σε ηλικία, είναι πλέον 78 ετών, αλλά δεν διαθέτει κατά πως φαίνεται την παραγωγικότητα του 84χρονου Woody Allen, με τον οποίον πολλοί βρίσκουν ότι έχουν ομοιότητες στο στυλ.

Τούτη η ταινία ξεκινάει with a bang, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Και με μια σκηνή που ενδεχομένως την εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης της από την αντίστοιχη εναρκτήρια σκηνή από το «Social Network» του Fincher. Εδώ, βλέπουμε ένα ζευγάρι σε ένα dinner, να διαλύεται. Ο πρωταγωνιστής μας συναντιέται με την τραπεζικό με την οποία έχει ερωτική σχέση κι αρχίζει μια απροκάλυπτη αλλά τόσο απολαυστική αντιπαράθεση. Όπου εκείνη τον ειρωνεύεται: «αφού είσαι τόσο έξυπνος, γιατί δεν είσαι διευθυντής σε τράπεζα;». Και η αποστομωτική του απάντηση: «παραείμαι έξυπνος». Ο Πιέρ-Πολ (που φέρνει λίγο στον τρόπο που ερμηνεύεται, αλλά και φυσιογνωμικά, στον Jesse Eisenberg του «Social Network») υποστηρίζει πως η ευφυΐα του τον εμποδίζει από το να γίνει πετυχημένος οικονομικά. Πως εν πάση περιπτώσει θέλει μυαλό για να είσαι φτωχός. Και καρδιά. Και αρχίζει να τσιτάρει αγαπημένους του φιλοσόφους. Και να αποδομεί άλλους.

Ναι, ο Σαρτρ είπε πως «Δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα» αλλά ήταν σταλινιστής! Ναι, ο Χάιντεγκερ είπε «Το πεπρωμένο δεν μπορεί να αλλάξει αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί» αλλά ήταν ναζιστής! Για να πετύχεις στον κόσμο εσύ, κάποιοι άλλοι πρέπει να υποφέρουν, που λέει και ο Βιτγκενστάιν! Και στην τελική «Imbeciles worship cretins» είναι το σχόλιό του για τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ταιριάζει και για την περίπτωση Μητσοτάκη στην Ελλάδα λέτε; Oh well – πάντως, το ζευγάρι χωρίζει. Η ταινία λοιπόν σε πιάνει και σε μαγκώνει μια χαρά. Και λίγο να γουστάρεις τσιτάτα και τέτοια, γουάου, η καλύτερή σου. Και μετά έρχεται η ληστεία. Και τα λεφτά. Και η απόφαση του Πιέρ-Πολ να τα πάρει.

Οι φιλοσοφικές ανησυχίες συνεχίζουν να υφίστανται. Ο χιουμοριστικός τόνος επίσης, αν και σκληρός, πικρός και κατάμαυρος ώρες ώρες. Το θέμα είναι πως... δεν έχουμε ταινία! Η ληστεία ως αφηγηματικός ιστός δεν στηρίζει την ταινία, δεν την κάνει στιβαρή, δεν τη βοηθάει να τσουλήσει. Επιλέγεται προφανώς για να μην κλοτσήσουν όσοι θεατές βρεθούν στην αίθουσα για να πιάσουν τον εαυτό τους, αποσβολωμένο, να νιώθει ότι παρακολουθεί ένα διασκεδαστικό μεν αλλά καθόλου κινηματογραφικό μάθημα φιλοσοφίας. Αλλά το ανακάτεμα δεν δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα ξεχωριστά υλικά δεν δίνουν ένα αρμονικό όλον, αλλά θυμίζουν ένα κινηματογραφικό σώμα τέρατος του Φρανκενστάιν. Δεν κολλάνε μεταξύ τους. Κι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ταινίας. Μιας ταινίας που αν εξαιρέσεις αυτό το πρόβλημα και την αμηχανία που προκαλεί, είναι και αστεία, και διασκεδαστική και λέει πολλές αλήθειες για το σήμερα, που πονάνε. Μια κριτική ενάντια στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και στη σαρωτική επέλαση της μόνης... ηθικής αξίας που έχει απομείνει στον κόσμο μας: του χρήματος. Που οδηγεί στην πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Της μόνης αυτοκρατορίας. Και κατά πως φαίνεται, του κόσμου ολόκληρου.

Πολύ ωραία όλα αυτά, θεάρα και η Maripier Morin – τώρα που το σκέφτομαι, σε όλες τις ταινίες του Arcand πρωταγωνιστούν πανέμορφες γυναίκες – πλάκα έχει και ο κοτσιδάτος Remy Girard και ο πανούργος Pierre Curzi, εγώ μια χαρά πέρασα με την ταινία, ξέρω όμως πως το δέσιμό της είναι άτσαλο και πως σε πολλά σημεία της κυριαρχεί η αμηχανία. Το πρόσημο πάντως είναι σαφέστατα θετικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Γεννημένος χορευτής!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Να έχεις ταλέντο και να ντρέπεσαι γι' αυτό – τι κατάρα!

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (χμ, εδώ χωράει μικρός αντίλογος, θα εξηγήσω) που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 12 Ιουνίου του 1967 (πρόσφατα γιόρτασε τα 52α γενέθλιά της δηλαδή) Μαδριλένα Icíar Bollaín. Είναι η 4η ταινία της που βλέπουμε εμπορικά στην Ελλάδα και η 4η στην οποία το σενάριο υπογράφει (ή συνυπογράφει) ο σύντροφός της και σεναριογράφος τα τελευταία χρόνια των ταινιών του Ken Loach, Paul Laverty. Τρεις ταινίες είδαμε στην Ελλάδα και είναι υπογεγραμμένες από τον Laverty: «Ακόμα και η βροχή» (También la lluvia, 2010), «Η ελιά» (El olivo, 2016) και η τωρινή. Η πρώτη της ταινία που είδαμε στην Ελλάδα – και δεν διαθέτει στα credits της τον Laverty – είναι το «Μέσα απ' τα μάτια σου» (Te doy mis ojos, 2003) και η μοναδική ταινία της στην οποία το σενάριο υπογράφει ο Laverty και την οποία δεν είδαμε στην Ελλάδα είναι το «Κατμαντού» (Katmandú, un espejo en el cielo, 2011). Η ταινία «Yuli» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου. Ήταν υποψήφια για πέντε βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ), χωρίς τελικά να κερδίσει κανένα.

Κι ας αντιγράψουμε μερικά στοιχεία για τον Acosta, από το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής: «Ο (γεννημένος στις 2 Ιουνίου του 1973) Carlos Acosta έχει χορέψει στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, στο Μπαλέτο Χιούστον και στο Αμερικανικό Μπαλέτο. Ήταν μόνιμο μέλος του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας από το 1998 έως το 2015. Προπονούταν στο Εθνικό Σχολείο Μπαλέτου της Κούβας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1990 στο «Prix de Lausanne». Ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του 1990, (ήταν ακόμη έφηβος), όταν αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρείες χορού άρχισαν να του προσφέρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Λόγω της περίφημης χάρης και της φυσικής του κατάστασης, συγκρίθηκε άμεσα με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου. Το 2007, η αυτοβιογραφία του «No way home – a Cuban dancer’s story» (πάνω στην οποία βασίζεται το σενάριο αυτής της ταινίας) δημοσιεύτηκε από τη Harper Collins UK, τη Scribner US και τη Schott στη Γερμανία. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στην ταινία που σκηνοθέτησε η Natalie Portman για το «New York, I Love You». Η κουλτούρα και η ιστορία της πατρίδας του Carlos υπήρξαν σημαντικές επιρροές κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Έχει ιδρύσει τη δική του εταιρία χορού, «Acosta Danza» στην Αβάνα, κι έχει δημιουργήσει το «Carlos Acosta International Dance Foundation» για να δώσει σε νέους χορευτές και χορογράφους τις δυνατότητες από τις οποίες επωφελήθηκε ο ίδιος παρέχοντας μια εκπαιδευτική πλατφόρμα. Το «Acosta Danza Academy» άνοιξε το Σεπτέμβριο του 2017».

Η υπόθεση: Το Yuli είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στον Carlos Acosta από τον πατέρα του, Πέντρο. Ήταν το όνομα ενός γενναίου Ινδιάνου. Η μόνη μόρφωση που έλαβε ο μικρός Yuli ήταν στους δρόμους μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Αλλά ο Πέντρο ήξερε ότι ο γιος του έχει φυσικό ταλέντο στο χορό και ουσιαστικά τον ανάγκασε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας. Ο Yuli το μόνο που ήθελε ήταν να παίζει ποδόσφαιρο. Καθόλου δεν του άρεσε η ιδέα να γίνει χορευτής. Παρά τις αντιδράσεις του, όμως, ο Carlos Acosta εντέλει μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 ολόκληρα χρόνια. Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του.

Η άποψή μας: Ενδιαφέρον πείραμα είναι τούτη η ταινία. Είναι και βιογραφική ταινία και ντοκιμαντέρ και η ροή της σε κάποια σημεία «διακόπτεται» από μεγάλα κομμάτια αυτούσιων σκηνών από χορογραφίες. Ο ίδιος ο Acosta εμφανίζεται στην ταινία υποδυόμενος τον εαυτό του στο τώρα, ενώ υπάρχουν ένας υπέροχος πιτσιρίκος, ο Edlison Manuel Olbera Núñez, που τον υποδύεται στην παιδική του ηλικία κι ένας συμπαθέστατος νεαρός χορευτής, ο Keyvin Martínez, που τον υποδύεται στα νιάτα του. Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι ότι ο Acosta ετοιμάζει παράσταση χορού με θέμα τη ζωή του και ανάμεσα στις πρόβες κοιτάζει ένα φωτογραφικό άλμπουμ και θυμάται τη διαδρομή του. Και ιδίως την ιδιαίτερα φορτισμένη σχέση με τον πατέρα του. Εννοείται ότι για ταινία μιλάμε, οπότε το σενάριο παίρνει κάποιες απαραίτητες ελευθερίες (πχ ο Yuli στην πραγματικότητα είχε 10 αδέλφια κι όχι μόνο 3, όπως φαίνεται στην ταινία).

Σημασία έχει πως ο Laverty για άλλη μια φορά παραδίδει ένα πολύ ωραίο σενάριο στη σύντροφό του. Υπάρχει η απαραίτητη κοινωνική ματιά, τονίζεται ιδιαίτερα η άθλια κατάσταση στην Κούβα κατά τη διάρκεια της Αποικιοκρατίας, ο τόνος κατά βάση είναι feelgood και η ταινία προσπαθεί – και εν πολλοίς τα καταφέρνει – να μην περιορίζει το εν δυνάμει κοινό της μόνον σε ανθρώπους που αγαπούν τον χορό ή που γνωρίζουν τον Acosta. Με το φινάλε της, σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που τον γνώρισες έστω κι έτσι... Κατά μία έννοια έχουμε ομοιότητες με την ταινία από την Αγγλία, που είχε κάνει πάταγο το 2000 (έχουν περάσει ήδη 19 χρόνια ρε φίλε!): το περίφημο «Billy Elliot». Αλλά και αρκετές διαφορές. Εκείνη η ταινία μιλούσε για έναν φανταστικό ήρωα. Ο μικρός Μπίλι ήθελε να γίνει χορευτής – ο Yuli δεν ήθελε. Ο πατέρας του Μπίλι δεν ήθελε ο γιος του να γίνει χορευτής παρά το ταλέντο που διέθετε – ο πατέρας του Yuli ήθελε ο γιος του να γίνει χορευτής εξαιτίας του ταλέντου που διέθετε. Ο Yuli ήθελε την ελευθερία του, ήθελε να είναι παιδί, να μην διαφέρει, να μην ξεχωρίζει, να μην του μπει η ρετσινιά της «αδελφής».

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη που είχε να δώσει: από τη μία ενάντια στις προκαταλήψεις και από την άλλη ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Έναν εαυτό που του έβαζε εμπόδια και παραλίγο να του στερήσει μιαν ζηλευτή καριέρα και την ευκαιρία να ανθίσει στις καλύτερες συνθήκες που θα μπορούσε. Ναι, μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά αληθινό: κάποιοι άνθρωποι κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να τα καταφέρουν σε κάποιον χώρο που αγαπάνε, χωρίς να έχουν ταλέντο. Και υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που κάνουν ότι μπορούν για να θάψουν το ταλέντο τους, να το αφήσουν να πάει ανεκμετάλλευτο, χαράμι, να χαθεί τσάμπα. Είναι συγκινητική η επιμονή του πατέρα, που κάτι μας λέει για τη σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη η οποία υποστηρίζει πως πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να κάνουν αυτό που θέλουν, χωρίς ποτέ να τα πιέζουμε. Χμ...

Η σκηνοθεσία είναι στρωτή, οι ρόλοι βγαίνουν καλογραμμένοι, εντάξει, ο Acosta δεν είναι ηθοποιός κι αυτό φαίνεται. Γενικώς, δεν μπορούμε να πούμε πως αυτή είναι μια ταινία χωρίς προβλήματα. Αλλού επικεντρώνεται υπερβολικά πολύ (πχ στην παιδική ηλικία του Yuli) άλλα πράγματα τα ξεπετάει στα γρήγορα (πχ την αυτοκτονία της αδελφής, μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας), γενικά, κουβαλάει προβλήματα που έχουν οι κινηματογραφικές βιογραφίες. Κι ενώ οι σκηνές των χορογραφιών είναι μαγικές και θα τις λατρέψουν οι επαΐοντες, που πίνουν νερό στο όνομα του Acosta, δεν βοηθάνε τον εσωτερικό ρυθμό της ταινίας. Καλό είναι το γεγονός ότι δεν μιλάμε για κλασική κινηματογραφική βιογραφία. Και σίγουρα σούπερ είναι το γεγονός ότι η ταινία είναι προσβάσιμη σε όλους, υποσχόμενη πως θα περάσουν καλά. Και αυτή είναι μια υπόσχεση την οποία τηρεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Seven Films!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Lion King	Feelgood Ent.	2	220	35.715	163.788
2	Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?	Odeon	3	37	11.132	73.303
3	Celle que vous croyez	Rosebud 21	1	16	7.684	7.684
4	Spider-Man: Far From Home	Feelgood Ent.	4	36	5.606	167.332
5	Vault	Tanweer	1	32	4.014	4.014
6	Toy Story 4	Feelgood Ent.	6	29	2.847	160.712
7	Polaroid	Odeon	1	29	2.446	2.446
8	Anna	Odeon	2	26	2.363	10.741
9	Mi obra maestra	Rosebud 21	3	14	2.023	6.246
10	Red Joan	Weird Wave	2	12	1.969	8.340

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Στην δαγκάνα του ΣΔΟΕ! Μια Γαλλική καλοκαιρινή κωμωδία, δια χειρός του σκηνοθέτη Mohamed Hamidi (One Man and His Cow, Homeland) και από τους παραγωγούς των Les Intouchables, είναι το φιλμ Τα παράπονα σας στον Έφορο (Jusqu'ici Tout Va Bien). Ο Φρεντ είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας που έχει μπλέξει άσχημα. Μόλις έκλεισε το σπουδαιότερο συμβόλαιο της καριέρας του αλλά οι ελεγκτές της εφορίας απειλούν να του κλείσουν την εταιρία εξαιτίας μίας φορολογικής απάτης…ενώ η λύση του προβλήματος είναι χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα! Ο Φρεντ και οι "trendy” συνεργάτες του, πρέπει να μετακομίσουν την επιχείρηση σε μία οικονομικά υποβαθμισμένη ζώνη έξω από το Παρίσι. Και μόνο η σκέψη να πάνε σε ένα τέτοιο μέρος τους τρομοκρατεί.

Πρωταγωνιστούν οι Gilles Lellouche (C'est la vie!, The Connection), Malik Bentalha (Taxi 5, Le Doudou, One Man and his Cow, Homeland, Good Guys Go to Heaven), Sabrina Ouazani (Taxi 5, On the Other Side of the tracks, Of Gods and Men), Camille Lou (Marry Me, Dude).

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Ολική Καταστροφή! Η τρίτη ταινία της επιτυχημένης σειράς Σχέδιο Απόδρασης: Προσωπική Υπόθεση (Escape Plan: The Extractors) υπόσχεται αμέτρητες στιγμές δράσης… σαν τον παλιό καλό καιρό! Θέλοντας να εκδικηθούν τον δημιουργό της φυλακής υψηλής τεχνολογίας από την οποία μόλις απέδρασαν, ο Ρέι Μπρέσλιν και η ομάδα του διασταυρώνονται με τον Σεν, έναν ακόμα περιβόητο δραπέτη και σύμμαχο που αναζητά την απαχθείσα κόρη ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου. Η δίψα τους για εκδίκηση και η νέα τους αποστολή θα συγκρουστούν όταν διαρρήξουν το Devil’s Station, μια αδιαπέραστη γοτθική φυλακή, όπου το κορίτσι κρατείται όμηρος. Μια σκοτεινή φυλακή που δημιουργήθηκε από τον ορκισμένο εχθρό τους.

Ο τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Sylvester Stallone (Ρόκι, Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα, Βαρομετρικό Χαμηλό, Οι Αναλώσιμοι) μας συνέστησε τον χαρακτήρα του Ρέι Μπρέσλιν για πρώτη φορά το 2013 στην πρώτη ταινία «Σχέδιο Απόδρασης». Η επιτυχημένη ταινία μας χάρισε το 2018 ένα σίκουελ και ήρθε η στιγμή να ολοκληρωθεί η τριλογία με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Μαζί του και οι Dave Bautistaα, Jin Zhang, Jaime King, 50 Cent.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Δύο ιστορίες. Μόνο μία αλήθεια! Ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ με ευφυή πλοκή που ξετυλίγεται μεθοδικά από τον Αργεντίνο σκηνοθέτη Miguel Cohan, έναν από τους εμπορικά πιο επιτυχημένους δημιουργούς της χώρας του, είναι η ταινία Δεσμοί Αίματος (La Misma Sangre). Συναρπαστικές ανατροπές, οικογενειακά μυστικά, εξαιρετικές ερμηνείες είναι στον πυρήνα αυτής της αριστοτεχνικά δομημένης ταινίας με έντονο σασπένς και καταλυτικές λεπτομέρειες. Μετά το θάνατο της συζύγου του Ελίας, η κάποτε στενά δεμένη οικογένεια δοκιμάζεται. Ένας ασφυκτικός ιστός υφαίνεται, όλα μοιάζουν ύποπτα και η αμφιβολία κυριαρχεί.

Πρωταγωνιστούν οι Oscar Martínez, Paulina García, Dolores Fonzi, Luis Gnecco.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Μετά την παρακμή... Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (Η Επέλαση των Βαρβάρων) Denys Arcand γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την ευφυή ταινία Η Πτώση της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας (La chute de l'empire américain) με επίκεντρο την κυριαρχία των χρημάτων σε μία κοινωνία, όπου όλες οι άλλες αξίες παραγκωνίζονται. Με όχημα έναν απένταρο διανοούμενο που βρίσκεται μπροστά σε μία αναπάντεχη -και καθόλου αθώα- ευκαιρία να πλουτίσει, ο εξαιρετικός Γαλλοκαναδός δημιουργός ξετυλίγει μία καυστική, δραματική κωμωδία με πολλά μηνύματα, ηθικά διλήμματα, ανατροπές και σπαρταριστές στιγμές. Ο 36χρονος Pierre-Paul Daoust, ένας διανοούμενος με διδακτορικό στη φιλοσοφία, αναγκάζεται να εργαστεί ως κούριερ για να τα βγάλει πέρα. Μία μέρα, εν ώρα εργασίας, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μίας ένοπλης ληστείας που πάει στραβά: δύο νεκροί και τσάντες γεμάτες εκατομμύρια πεταμένες κάτω. O Pierre-Paul έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του να φύγει με άδεια χέρια ή να πάρει τα λεφτά και να φύγει.

Πρωταγωνιστούν οι Αlexandre Landry, Maripier Morin, Remy Girard, Louis Morissette, Maxim Roy, Pierre Curzi, Vincent Leclerc, Patrick Emmanuel Abellard, Florence Longpre, Eddy King.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Οι βασιλείς πέφτουν, τα βασίλεια παραμένουν! Ο κόσμος ενός διεφθαρμένου πολιτικού καταρρέει στο φιλμ Ο Έκπτωτος (El Reino), το νέο πολιτικό θρίλερ του Rodrigo Sorogoyen (“Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει”) που μιλάει για την τεράστια πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ισπανία - αλλά ταυτόχρονα είναι ανατριχιαστικά αναγνωρίσιμη σε όλον τον κόσμο. Έξυπνο, συναρπαστικό και επίκαιρο σινεμά, και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς στην Ισπανία, με επτά βραβεία Γκόγια, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Α’ και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας.Υποψήφια για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε μία παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, μια ομάδα φίλων, μέλη ενός πολιτικού κόμματος της χώρας, περνούν τον χρόνο τους σε εντυπωσιακά γιοτ και ακριβά εστιατόρια. Πίσω από την επιφανειακή βιτρίνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα: η καθημερινότητά τους περιλαμβάνει ξέπλυμα χρήματος, ύποπτες συναλλαγές, περίεργα πάρε-δώσε και ειδικές “χάρες” προς επιχειρηματίες. Ο Μανουέλ, ένας τοπικός γραμματέας του κόμματος, ο οποίος έχει αρκετή επιρροή και είναι ένα από τα φαβορί για να αναλάβει την θέση του Προέδρου, βλέπει την τέλεια ζωή του να απειλείται μετά από την αποκάλυψη ενός μεγάλου σκανδάλου, που εμπλέκει τον ίδιο και τον φίλο του, Πάκο. Ο Μανουέλ προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, καθώς τα μίντια αρχίζουν να αποκαλύπτουν το σκάνδαλο σε όλη του την κλίμακα. Είναι, όμως, πεπεισμένος ότι η καταιγίδα θα περάσει και ότι το κόμμα θα φέρει τα πράγματα στην θέση του, όπως έκανε πάντα όταν είχε μπλεξίματα κάποιο από τα μέλη του. Όμως, αυτή τη φορά το κόμμα του γυρνά την πλάτη και μόνο ο Πάκο βγαίνει αλώβητος. Μέσα σε μια νύχτα, ο Μανουέλ αποβάλλεται από το “βασίλειο”, στιγματισμένος στα μάτια της δημόσιας γνώμης και προδομένος από εκείνους, οι οποίοι, λίγες ώρες νωρίτερα, πίστευε ότι ήταν φίλοι του. Όμως, παρόλο που το κόμμα σκοπεύει να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω του, ο Μανουέλ δεν δέχεται να πέσει μόνος του. Με μόνη βοήθεια τη στήριξη της γυναίκας και της κόρης του, παγιδευμένος σε μια μάχη για επιβίωση, ο Μανουέλ θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε μια καλολαδωμένη μηχανή και ένα κομματικό σύστημα, στο οποίο οι βασιλιάδες μπορεί να γκρεμίζονται - τα βασίλεια, όμως, επιβιώνουν.

Πρωταγωνιστούν οι Antonio de la Torre, Mónica López, Josep Maria Pou.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Rosebud 21!

Ο Μπαμπάς σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μια κωμωδία καταστάσεων, που έσπασε ταμεία στην Ιταλία, είναι η περίπτωση του Όταν λείπει η μαμά (10 Giorni Senza Mama), που σκηνοθετεί ο Alessandro Genovesi. Τι μπορεί να συμβεί όταν η σύζυγος και μητέρα 3 παιδιών αποφασίζει να πάει 10 μέρες διακοπές; Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι και έχουν τρία παιδιά. Ο Κάρλο είναι εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά του και έτσι λείπει συνεχώς από το σπίτι, ενώ η Τζούλια έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά. Κουρασμένη από την καθημερινότητα, η Τζούλια αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της 10 μέρες διακοπές χωρίς την οικογένεια. Ο Κάρλο θα πρέπει τώρα να αναλάβει το ρόλο της και αυτό δεν είναι εύκολο… Όταν η μητέρα επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καβγάδες, καταστροφές και πολλά ευτράπελα, συνθέτουν μια ξεκαρδιστική καλοκαιρινή κωμωδία για όλη την οικογένεια.

Πρωταγωνιστούν οι Fabio De Luigi, Valentina Lodovini, Angelica Elli.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!

No way home – a Cuban dancer’s story! Εμπνευσμένη από τη ζωή του σπουδαίου Κουβανού χορευτή Κάρλος Ακόστα και βασισμένη στην αυτοβιογραφία του, η ταινία Ο χορός της ζωής μου (Yuli) της Icíar Bollaín (“Η Ελιά”, “Ακόμα κι η βροχή”) είναι το χρονικό μιας συγκλονιστικής ζωής. Από τους δρόμους της Αβάνας, στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ο κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, που απολαύσαμε πρόσφατα και στην Αθήνα, έπρεπε να ξεπεράσει τεράστιες δυσκολίες και να σπάσει φοβερά ταμπού, για να γίνει ο θρύλος που είναι σήμερα. Το σενάριο (που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν) υπογράφει ο βραβευμένος σεναριογράφος του Ken Loach, Paul Laverty (“Ο Άνεμος χορέυει το κριθάρι”, “Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”). Το «Yuli» είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στον Carlos Acosta από τον πατέρα του, Πέντρο. Η μόνη μόρφωση που έλαβε ο μικρός Yuli ήταν στους δρόμους μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Αλλά ο Πέντρο ήξερε ότι ο γιος του έχει φυσικό ταλέντο στο χορό και τον ανάγκασε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας. Παρά την αρχική του αντίδραση, ο Κάρλος Ακόστα μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 χρόνια. Ο Carlos Acosta έχει χορέψει στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, στο Μπαλέτο Χιούστον και στο Αμερικανικό Μπαλέτο. Ήταν μόνιμο μέλος του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας από το 1998 έως το 2015. Προπονούταν στο Εθνικό Σχολείο Μπαλέτου της Κούβας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1990 στο «Prix de Lausanne». Ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του 1990, (ήταν ακόμη έφηβος), όταν Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες χορού άρχισαν να του προσφέρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Λόγω της περίφημης χάρης και της φυσικής του κατάστασης, συγκρίθηκε άμεσα με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου.

Ο ίδιος ο Carlos Acosta ερμηνεύει τον εαυτό του στο σήμερα, ενώ ο μικρός – αποκάλυψη Edlison Manuel Olbera Núñez, ενσαρκώνει μοναδικά τον χορευτή στα παιδικά του χρόνια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Seven Films!

Ο Άλλος Γκάτσμπι! Ο κορυφαίος σκηνοθέτης Woody Allen επιστρέφει στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη σε μια από τις πιο αισιόδοξες στιγμές της φιλμογραφίας του, το Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη (A Rainy Day in New York). Οι νεαροί πρωταγωνιστές στη νέα ρομαντική κωμωδία του Γούντι Άλεν είναι ο Γκάτσμπι και η Άσλεϊ. Ο Γκάτσμπι έχει γεννηθεί στη Νέα Υόρκη από εύπορους γονείς αλλά προτιμάει έναν όχι και τόσο συμβατικό τρόπο ζωής. Του αρέσει η παλιά μουσική, οι παλιές ταινίες του Χόλυγουντ και οι βροχερές μέρες στην πόλη. Του αρέσει επίσης να τζογάρει χωρίς να νιώθει κάποια έλξη για τα λεφτά. Δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους γονείς του, ειδικά με τη μητέρα του, γιατί είχανε άλλες προσδοκίες γι’ αυτόν. Όπως και ο συνονόματός του στο βιβλίο του Φ.Σ. Φιτζέραλντ, ο Γκάτσμπι είναι μια φιγούρα μιας εποχής που έχει περάσει καιρό πριν και παλεύει να επιβιώσει στο σήμερα. Η Άσλεϊ έχει γεννηθεί στην Αριζόνα και δεν έχει πάει στη Νέα Υόρκη εδώ και πολλά χρόνια. Μεγάλωσε και αυτή σε πλούσια οικογένεια αλλά είναι περισσότερο ανέμελη και ξέγνοιαστη από τον Γκάτσμπι. Έχει αποφασίσει να δουλέψει ως δημοσιογράφος. Είναι μια έξυπνη και ευπρεπής κοπέλα αλλά της είναι λίγο δύσκολο να προσαρμοστεί στη μεγάλη πόλη. Εκτιμά πολύ τα άτομα που θαυμάζει, έχει πάθος για τη δουλειά της και θέλει ο κόσμος γύρω της να την παίρνει στα σοβαρά. Όταν η Άσλεϊ πάει να πάρει συνέντευξη από τον αγαπημένο της σκηνοθέτη Ρόλαντ Πόλαρντ, εκείνος την εμπιστεύεται απόλυτα και της δίνει μια αποκλειστικότητα: έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του ως καλλιτέχνης και ετοιμάζεται να παρατήσει τη νέα ταινία που ετοιμάζει. Ο Γκάτσμπι επισκέπτεται έναν παλιό φίλο του, ο οποίος κάνει μια ταινία και τον πείθει να παίξει έναν μικρό ρόλο. Έκπληκτος ανακαλύπτει ότι πρέπει να φιλήσει τη Σαν, αδερφή της πρώην κοπέλας του. Ο Γκάτσμπι και η Σαν καταλήγουν να περάσουν όλη τη μέρα μαζί.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ Timothée Chalamet (Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου, Καλοκαιρινές Νύχτες) και η Elle Fanning (Η Αποπλάνηση, Ο Νόμος της Νύχτας) δίνουν απολαυστικές ερμηνείες και χαρίζουν μοναδικά στιγμιότυπα στην απόλυτη κινηματογραφική πόλη που μόνο ο Woody Allen ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Στο καστ της ταινίας επίσης συναντούμε τον δυο φορές υποψήφιο για Όσκαρ Jude Law (Άλφι, Γκάτακα), τον έξι φορές υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Liev Schreiberρ (Η Απαγωγή, Εναντίωση), τον βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας Diego Luna (Θέλω και τη Μαμά σου, Βίαιη Δικαιοσύνη), την υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Rebecca Hall (Κυριαρχία, Το Δείπνο) και τη Selena Gomez (Χωρίς Πυξίδα, Ξενοδοχείο για Τέρατα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Lancôme Paris

του zerVo (@moviesltd)

Τι θα ήθελα μονάχα. Να μας δείξει το φιλμ, σε μια και μόνο σκηνή, έτσι σε δευτερόλεπτα, μια εικόνα της μεγαλοκοπέλας, ελάχιστα πριν την εγκαταλείψει ο Κύρης της. Να φανταστώ την σεκάνς λοιπόν, εκείνος να επιστρέφει στο σπίτι από την εργασία και αυτή να τον καρτερεί, στην πόρτα, λουσαρισμένη και περιποιημένη, με όλα αυτά τα βαφτικά που στην πορεία του έργου έδειξε να διαθέτει σε αφθονία, να του ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά, με χαμόγελο πλατύ αγαπησιάρικο και να πέφτει πάνω του με ορμή και πάθος, σαν να μην υπήρξε χθες, σαν να μην παίζει αύριο. Ή μήπως όχι λες? Το αντίθετο να συνέβη, ούτε πόρτες, ούτε κατώφλια, ούτε φιλιά, ούτε κραγιόν, αλλά νυσταγμένη η Κυρία να του πετά ένα πιάτο ξαναζεσταμένο φαγητό στο τραπέζι και να φεύγει τρέχοντας για το δωμάτιο, μην τυχόν και χάσει το νέο επεισόδιο του Τατουάζ. Γιατί ναι μεν ακούγεται άσχημα η σφραγίδα της εγκαταλελειμένης, πρέπει να γνωρίζουμε όμως και τι προσπάθεια έκανε εκείνη, ώστε να μην την φορέσει φαρδιά πλατιά στο κούτελο.

Πικραμένη για την ατυχή έκβαση της πορείας του γάμου της, από τον καιρό που ο σύζυγός της, την άφησε να μεγαλώσει μόνη της δύο ανήλικα αγόρια, για τα μάτια μιας άλλης, πολύ νεότερης της, η πενηντάχρονη καθηγήτρια Κλερ, παλεύει να αγκιστρωθεί σε ερωτικούς δεσμούς με νεαρούς άντρες, όχι με θετικά αποτελέσματα. Όπως καλή ώρα, η σχέση της με τον Λούντο, που μάλλον δεν οδηγεί πουθενά, καθώς εκείνος δεν δείχνει τον αντιμετωπίζει με την στοιχειώδη σοβαρότητα. Πάνω στην απελπισία της νυχτερινής της μοναξιάς, εκείνη θα αποφασίσει να ανοίξει λογαριασμό στο Facebook, προκειμένου να παρακολουθήσει ονλάιν τις κινήσεις του εραστή της, με ψεύτικα στοιχεία, ως Κλάρα Αντούνιεζ, υποδυόμενη μια κοπέλα, με τα μισά της χρόνια...

Η δημιουργία της διαδικτυακής φιλίας με τον συγκάτοικο του Λούντο, τον συνομήλικο του, επαγγελματία φωτογράφο, Άλεξ, θα της ανοίξει νέους αισιόδοξους, συναισθηματικά, δρόμους, ακόμη κι αν χρειάζεται για να τους κρατήσει ζωντανούς, να παίξει τον ρόλο μιας άλλης, πιτσιρίκας, μοντέλου, που έχει ολόκληρη την ζωή της μπροστά. Οι μεταμεσονύχτιες επικοινωνίες, που σχεδόν πάντα θα έχουν τηλεφωνική οργασμική κατάληξη, σύντομα θα οδηγήσουν στην ανάγκη της συνάντησης των δύο αγνώστων. Κι εκεί θέλοντας και μη, η Κλερ θα κληθεί να αποκαλύψει την πραγματικότητα στον Internet Lover της. Η πραγματικότητα όμως, για εκείνη, θα είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο αρχικά φανταζόταν.

Ξανά μανά λοιπόν στον σινεμά, το αιώνιο πρόβλημα της γυναικείας ανασφάλειας, που εκρήγνυται εκεί κάπου στα μιντ 40, ταυτόχρονα με την έλευση της εμμηνόπαυσης, για να προκαλέσει το τεράστιο μπιγκ μπανγκ στον μεσήλικο θηλυκό οργανισμό. Με ποθεί? Πόσοι με ποθούν? Με ποθεί ολάκερος ο κόσμος? Εννοείται πως σε έναν χθεσινό, ντεμοντέ, συμβατικό κόσμο, η απάντηση θα δινόταν μονάχα με μια βόλτα στην παραλιακή ντισκοτέκ ηλικιωμένων (βλέπε Gloria δηλαδή) με την μοναδική διαφορά πως στις μέρες μας, με το πάτημα ενός κουμπιού, δίνεται σε όλους η ευκαιρία της επικοινωνίας μέσω του ηλεκτρονικού διαύλου. Εκεί απαιτεί προσοχή όμως, αφού ο απέναντι δεν είναι παρά μόνο μια (50 - 50, αληθινή ή ψεύτικη) φωτογραφία, άντε δύο, πέντε ή δέκα. Δεν τον πιάνεις, δεν τον ακουμπάς, δεν θωρείς το χαμόγελο του, μπας και καταλάβεις αν είναι αυθεντικός ή σου κάνει πλάκα.

Άμαθη λοιπόν σε αυτό τον ιντεράκτιβ κόσμο, η μαντάμ της ιστορίας μας, θα ξεμυαλιστεί τρόπον τινά, από τα όμορφα λόγια του 25άρη, δίχως όμως να αντιληφθεί πως όλα ετούτα εκείνος, δεν τα στέλνει σε εκείνη, μα στο κατά δυόμισι δεκαετίες νεότερο, άβαταρ της. Το πείσμα να αποδείξει πως η μπογιά της περνά, θα την ωθήσει σύντομα στο να εμφανιστεί μπροστά του, μην υπολογίζοντας όμως τον παράγοντα της αρνητικής έκπληξης. Η ταινία μάλλον προς το δράμα τείνει, αναπαράγοντας ένα ζήτημα, την κρίση της μέσης ηλικίας, που πολλάκις έχει μπλεχτεί σε σενάρια στο παρελθόν. Η εισαγωγή που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Safy Nebbou, για να εντάξει την μπερδεμένη ηρωίδα του στον καινούργιο ιντερνετικό της κόσμο, μόνο με μοντέρνα δεν μπορεί να μοιάσει, δεκαπέντε χρόνια πλας, από την έλευση της διασημότερης εφαρμογής κοινωνικής δικτύωσης. Άσε που πρέπει να την έχουμε δει περισσότερες από μια ντουζίνα φορές, κατά κύριο λόγο σε αμερικάνικα χόρρορ, δεύτερης κατηγορίας.

Ακόμη κι αν το παράλληλο υποστόρι, με την διήγηση των περιπετειών της Κλερ / Κλάρας στην ψυχαναλύτρια της - εντέλει δεν παίζει κεντροευρωπαίος, να μην έχει καθίσει στην δερμάτινη καρέκλα του σρινκ - δεν δένει με τα υπόλοιπα, όσο θα πίστευε ο δημιουργός, εντούτοις στην πορεία κτίζεται μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που εμφανίζει τόσο χιουμοριστικές, όσο κυρίως προς το θρίλερ, εκφάνσεις. Οι ανατροπές του ύστατου τρίτου της διάρκειας, επιβεβαιώνουν πάντως, πως μάλλον για αλλού το εκκίνησε το θέμα του ο Γάλλος και αλλού το ρεύμα τον τράβηξε. Αναγκαστικά το πιο πιθανόν, προκειμένου να βάλει ένα τέλος σε ένα στόρι που έχει ειπωθεί από άλλους πολύ καλύτερα.

Διαφημιστικό πρόμο της Lancome, θυμίζει το Celle Que Vous Croyez, αν το καλοκοιτάξεις. Δεν είναι βλέπεις τυχαίος ο συσχετισμός της κορυφαίας μπράντας καλλυντικών, με την πρωταγωνίστρια του, που εδώ και πολύ καιρό προωθεί τα προϊόντα της, με προνόμιο, αυτό το υπέροχο πρόσωπο που της χάρισε ο Θεός. Το οποίο χωρίς το απαιτούμενο μέικ απ, ε, δείχνει πενηντάχρονο και βάλε, αλλά κάτι οι κρεμούλες, κάτι τα μικρολιφτ, αναζωογονείται για να μοιάσει πολύ πιο ελκυστικό, γοητευτικό, θελκτικό. Στοίχημα, κανείς σοβαρός άντρας δεν θα το παρατούσε, για καμιάς μπάρμπι πιτσιρίκας τα κάλλη, αν ήταν έτσι φροντισμένο διαρκώς... Η κάμερα δεν χάνει καμία ευκαιρία να εστιάσει στα πανέμορφα χαρακτηριστικά της Juliette Binoche, ακόμη κι αν εκείνα κρύβονται πίσω από τζαμένιες, βροχερές συνήθως επιφάνειες, έτσι γι να ανέβει κάπως το θερμόμετρο της Άρλεκιν λίμπιντο. Βιπεράκι που στην ουσία είναι αυτό το, δεν το λες και πρωτότυπο, φιλμάκι, που δίχως άλλο κρατά τον θεατή του κοντά, με τις αφελείς εναλλαγές του μέχρι τέλους. Κι ύστερα το ξεχνάς, δεν βρίσκεις και κάποιον λόγο για να το μνημονεύεις, έτσι κι αλλιώς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21!