Movies Ltd

Ο Βασιλιάς επέστρεψε! Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (The Lion King), το αριστούργημα της Disney, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Απέσπασε Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το τραγούδι «Can You Feel the Love Tonight» (Elton John, Tim Rice) και Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής (Hans Zimmer), καθώς και δύο βραβεία Γκράμι, με το επίσημο soundtrack της ταινίας να έχει πάνω από 14 εκατομμύρια πωλήσεις. Το 1997, η θεατρική εκδοχή της ταινίας έκανε ντεμπούτο στο Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας 6 βραβεία Τόνι. 19 χρόνια μετά, παραμένει ένα από τα πιο επιτυχημένα , με παραστάσεις σε όλον τον κόσμο. Η κλασική ταινία της Disney από το 1994, ζωντανεύει ξανά, αυτή τη φορά σε μια CGI και liveaction εντυπωσιακή κινηματογραφική μίξη. Τα ηνία αυτού του φιλόδοξου και απαιτητικού εγχειρήματος αναλαμβάνει ο εξαιρετικός Jon Favreau, που έχει ήδη κλέψει την παράσταση με το εντυπωσιακό Βιβλίο της Ζούγκλας, το οποίο απέσπασε Όσκαρ Οπτικών Εφέ. 25 χρόνια μετά, ο Βασιλιάς επιστρέφει μεγαλοπρεπής, μαγεύει με τις ολοζώντανες, σπαρταριστές εικόνες του και συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Ο μικρός Σίμπα είναι ο διάδοχος του πατέρα του, Μουφάσα. Δεν είναι όλοι, όμως, χαρούμενοι στο βασίλειο με την έλευση του μικρού λιονταριού. Ο Σκαρ, ο αδερφός του Μουφάσα - και μέχρι πρότινος διεκδικητής του θρόνου - έχει άλλα σχέδια. Το μονοπάτι για τον θρόνο χαράζεται με προδοσία, οδηγώντας την κατάσταση σε τραγωδία, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο Σίμπα. Με τη βοήθεια των καινούργιων φίλων του, ο Σίμπα θα σταθεί στο ύψος του και θα διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά.

Ο νέος Βασιλιάς των Λιονταριών τιμά το DNA του και μας ταξιδεύει στην αφρικανική σαβάνα με όχημα μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες του σινεμά, προσφέροντας μας ένα καθηλωτικό θέαμα. Μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σύγχρονου θεάματος και της μουσικής βιομηχανίας δίνουν τις φωνές τους στους αξέχαστους ήρωες, ανάμεσα τους οι Donald Glover, Beyoncé Knowles - Carter, James Earl Jones, Chiwetel Ejiofor, Alfre Woodard και Seth Rogen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Η ληστεία είναι η εύκολη υπόθεση! Μία συναρπαστική περιπέτεια, μία εξωφρενικά απλή στον σχεδιασμό της ληστεία, βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, που διαδραματίστηκαν στο βουτηγμένο στο έγκλημα Ρόουντ Άιλαντ της δεκαετίας του ’70 είναι η περίπτωση της ταινίας Η Ληστεία της Μαφίας (Vault) που σκηνοθετεί ο Tom DeNucci. 1975. Μία συμμορία από μικροεγκληματίες αποπειράται να κάνει τη μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Αμερικής, κλέβοντας πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια από τη μαφία στην πιο μικρή πολιτεία των ΗΠΑ, το Ρόουντ Άιλαντ. Για την εποχή της, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ένοπλη ληστεία στην ιστορία των ΗΠΑ, με κάποια στοιχεία να λένε ότι έκλεψαν πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια σε ρευστό, χρυσό, ασήμι και κοσμήματα. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα χρήματα υπήρχαν στο θησαυροφυλάκιο. Μέχρι σήμερα, οι αρχές δεν έχουν ανακαλύψει την περιουσία που κλάπηκε εκείνο το ήσυχο πρωινό του καλοκαιριού του 1975.

Πρωταγωνιστούν οι Chazz Palminteri, William Forsythe, Clive Standen, Samira Wiley, Theo Rossi, Don Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Tanweer!

Στο πρώτο του άκουσμα, το μαντάτο μοιάζει ως σημαντικά μη αναμενόμενο, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Η νέα live action ταινία της Barbie, ρόλο που εδώ και καιρό έχει οριστεί να κρατήσει η συγκλονιστικά αγγελικής θωριάς, κατάξανθη σταρ Margot Robbie, μόλις απέκτησε σεναριογράφους, που δεν είναι εκείνοι που θα περίμενε κανείς. Μιας και την συγγραφή του σκριπτ ανέλαβε από κοινού το υπεύθυνο για τις καλλιτεχνικές επιτυχίες των Frances Ha και Mistress America, δίδυμο των Noah Baumbach και Greta Gerwig. Είναι δε πολύ πιθανό, η και ηθοποιός Gerwig να αναλάβει και την σκηνοθεσία της ταινίας, από την στιγμή που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, ποιος θα έχει την γενική επίβλεψη του φιλμικού στόρι της διαβόητης κούκλας της Mattel. Με αυτή του την ετερόκλητη επιλογή, είναι προφανές πως το στούντιο της Warner Bros, θα επιχειρήσει μια διαφορετική από την τυποποιημένη προσέγγιση στον μύθο του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα 1959, για να γίνει ανάρπαστο από τα κοριτσάκια, πάσης ηλικίας.

Η Gerwig πραγματοποίησε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την αξιόλογη Lady Bird, ενώ αυτή την στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της οργάνωσης της νέας της δημιουργίας, ενός ακόμη ριμέικ του κλασικού Little Women. Από την μεριά του ο Baumbach έχει στα σκαριά μια, ατιτλοφόρητη ακόμη, ταινία, με τους Adam Driver και Scarlett Johansson, που θα κυκλοφορήσει μέσα από τον δίαυλο του τηλεοπτικού καναλιού Netflix. Η αλήθεια πάντως είναι πως η επιλογή στο πρόσωπο τους για το σενάριο της Μπάρμπι, δημιουργεί ερωτηματικά για το πως θα προβάλλουν μέσα από την ιδιαίτερη ματιά τους το θέμα, αλλά και προσδοκίες, εφόσον είναι γνωστή η ικανότητα αμφότερων στην κινηματογράφηση.

του zerVo (@moviesltd)

Αποκλήθηκε από την κοινή γνώμη ως Granny Spy, καθώς συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές σε ηλικία 87 (!) ετών, εποχή που το όνομα της καταγράφηκε σε απομνημονεύματα Ρώσου πράκτορα, ως ένα από τα πλέον ενεργά στην διακίνηση εμπιστευτικών, έως και άκρως απορρήτων εγγράφων, κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Στην πραγματικότητα η ίδια η KGB, αναγνώρισε την Λετονικής καταγωγής Melita Stedman Norwood, ως την πλέον χρήσιμη Βρετανίδα κατάσκοπο στα χρονικά της, αλλά και την πιο μακροχρόνια ενεργή στην Γηραιά Αλβιόνα. Στην αληθινή υπόθεση της γυναίκας που επί 3 και πλέον δεναετίες τροφοδοτούσε με κρίσιμες και χρήσιμες πληροφορίες το Ανατολικό μπλοκ, στηρίζεται το φιλμ Η Κόκκινη Τζόαν (Red Joan). Που εντέλει αποδεικνύεται πολύ λίγο, μπροστά στις σχετικά υψηλές προσδοκίες που γέννησε...

Ένα μουντό απόγευμα του 1999 ήταν, όταν η γηραιά Κυρία Τζόαν Στάνλει, συνελήφθη στον κήπο του σπιτιού της στο Λονδίνο από τις υπηρεσίες ασφαλείας και οδηγήθηκε στην κεντρική διεύθυνση, προκειμένου να δώσει την απολογία της, κατηγορούμενη για κατασκοπεία, από τον καιρό που νεαρό κορίτσι σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εκεί που βρέθηκε, αθώο κορίτσι, την περίοδο του Μεσοπολέμου, έχοντας στόχο να εξελιχθεί σε σπουδαία επιστήμονα, με ειδίκευση στον τομέα της Φυσικής. Παρότι απόμακρη και δίχως παρέες, προσηλωμένη αποκλειστικά και μόνο στις σπουδές της, η Τζόαν σύντομα θα παρασυρθεί από την γοητευτικά παρορμητική συμφοιτήτρια της Σόνυα και θα εισχωρήσει σε μια ομάδα φιλοκομουνιστικών πολιτικών αντιλήψεων και ιδεών, αποτελούμενη από άτομα προερχόμενα κατά κύριο λόγο από την μακρινή Σοβιετική Ένωση.

Μια φράξια νεανική, που θα σταθεί αφορμή να γνωρίσει τον όμορφο Λέο, εξάδελφο της κολλητής της, τον οποίο σύντομα θα ερωτευτεί χάρη στον ένθερμο, μαχητικό και απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Ανατροπή συμπεριφοράς, που θα κατανοήσει γοργά, καθώς εκείνος θα αφήσει μονομιάς πίσω την αγάπη τους, για να μετοικήσει στον Καναδά. Χώρα που θα στεγάσει με την έκρηξη του πολέμου, τα επιστημονικά όνειρα και της Τζόαν, που αγκαζέ με τον μέντορα της και επιβλέποντα το πρόγραμμα της διάσπασης του ατόμου για την Βρετανική Κυβέρνηση, καθηγητή Μαξ, θα συνεργαστεί με το αντίστοιχο επιτελείο των Αμερικάνων συμμάχων. Με κύριο σκοπό, τον ταχύτατο σχεδιασμό της πολυπόθητης ατομικής βόμβας, που θα δώσει αυτόματα το πάνω χέρι στους Allies ενάντια στις ορέξεις των Ναζί.

Μόνο που για την χαμηλοβλεπούσα, άρα και ελάχιστα υποκινούσα τις υποψίες της αντικατασκοπείας, δεσπινοίδα, σύμμαχος θεωρείται και η Σοβιετική Ένωση, που σταθερά βρίσκεται ένα βήμα πίσω σε ευρήματα, πάνω στο πυρηνικό πλάνο. Και με αφορμή τις σχέσεις της με τους παλιούς συντρόφους - και έρωτες - δεν θα διστάσει να μοιράσει απόρρητα σχέδια από την κατασκευή του υπερόπλου, εκτιμώντας πως έτσι θα διατηρηθεί η δυναμική ισορροπία μεταξύ των υπερδυνάμεων. Όχι και 100 τοις εκατό πειστική η δικαιολογία δηλαδή που προέβαλλε η Κόκκινη Τζόαν, για να αποτινάξει από πάνω της το προσωπείο του προδότη και να μοιάσει με το ακριβώς αντίθετο, ο υπερήρωας, που φρόντισε άπαντες οι ισχυροί να έχουν ταυτόχρονα στα χέρια τους και από μία φονική βόμβα. Είτε την χρησιμοποιήσουν, όπως έπραξαν ήδη οι Γιάνκηδες, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στην Ιαπωνία, κάτι που προκάλεσε την απέχθεια και την αποστροφή της φιλόδοξης ερευνήτριας, είτε όχι. Την πιστεύετε?

Εγώ πάλι όχι! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν με νοιάζει κιόλας η αντίδραση της. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι απαντήσεις είναι δύο. Ή το διέπραξα υπερήφανος το σφάλμα, γιατί μου κεφάρει ο Στάλιν και το Κρεμλίνο και είμαι σοσιαλίστρια μέχρι το μεδούλι ή δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως και ψάξτε να βρείτε τον ένοχο. Μας προέκυψε ανθρωπίστρια, το κοριτσάκι, που η ζωή του όλη ήταν οι μακροσκελείς τύποι στον μαυροπίνακα. Και που στις συγκεντρώσεις του κόμματος, χασμουριόταν ή παρατηρούσε μόνο τις κινήσεις του παρτιζάνου μορφονιού Λέο. Συγχωρείστε με, Κύριοι Πράκτορες, αλλά δεν θα μπορούσα να προβλέψω το 1940, πως είκοσι χρόνια μετά, οι εξ Ανατολών Κόκκινοι, θα εξελίσσονταν χειρότεροι οχτροί από τον Χίτλερ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά...

Για όποιον λοιπόν είχε κατά νου πως θα παρακολουθήσει μια εναλλακτική κινηματογραφική υπόθεση Enigma, να τον προϊδεάσω πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το μοναδικό κοινό στοιχείο των δύο πολεμικού σκηνικού, κατασκοπικής προέκτασης έργων, είναι πως αμφότερα αποτελούν εγγλέζικες παραγωγές, άρα σκίζουν στον τομέα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της ολόσωστης αναπαράστασης της εποχής. Το Red Joan, όμως, ξεφεύγει υπερβολικά νωρίς από την ράγα του θρίλερ, ασχολούμενο διαρκώς με τους αγαπητικούς της κοπελιάς, καταλήγοντας έτσι ως ένα άρρυθμο, σε παρατώ, με παρατάς, Άρλεκιν, που εστιάζει στο πάθος και τις ιδρωμένες από λαγνεία αγκαλιές, παρά στο ανατριχιαστικό σασπένς, μην τυχόν και αποκαλυφθεί ποτέ η πραγματική ταυτότητα της double agent.

Επιλογή του σκηνοθέτη Trevor Nunn, είναι το θέμα του να αναπτυχθεί σε δύο διαφορετικές χρονικές γραμμές. Στο σήμερα (δηλαδή το 1999) και στο χθες, μοιράζοντας πλήρως ανισομερώς - λογικό - την χρονική διάρκεια σε κάθε ντάνα. Στο παρόν, η μορφή της μυθικής Judi Dench, αναπαριστά την εικόνα της ηλικιωμένης Στάνλει, ρόλος που στα μικράτα της ανήκει στο κούκλινο αστεράκι με το όνομα Sophie Cookson. Κατ ουσίαν η Ντάμα λειτουργεί με την αξιοσέβαστη θωριά της, ως το λίγων δευτερολέπτων στέρεο γεφυράκι που ενώνει τις δεκαπεντάλεπτες περίπου σκηνές του παρελθόντος, έχοντας όμως την τιμή να λέει την πρώτη και την τελευταία ατάκα της ταινίας. Όπως συμβαίνει συνήθως πάντως, τα διαρκή αυτά φλασμπάκς, δεν καταστρέφουν το τέμπο με τις παρεμβολές τους, πολύ απλά γιατί δεν υφίσταται ένα σταθερά αυξανόμενο μπιτ στην αφήγηση. Παρά μόνο μια καθησυχαστική νηνεμία, καθεστώς ανάρμοστο για έργο με διπλούς πράκτορες, αυτομολήσεις και μηχανορραφίες, που το πιο πιθανό είναι να νανουρίσει, μέχρι αποκοιμήσεως την πλατεία, παρά να της ανεβάσει τους αγωνιώδεις παλμούς της περιπέτειας.

Μια γιγαντιαία σεναριακή έκπληξη έχουν στα σκαριά οι παραγωγοί του ολοκαίνουργου - και ακόμη ατιτλοφόρητου - Bond 25, που αναμένεται να προκαλέσει θύελλες ανατροπών στο θρυλικό Franchise. Κι αυτό, διότι σύμφωνα με την Daily Mail, τον ρόλο του πράκτορα 007 αναμένεται να κρατήσει για πρώτη φορά μια γυναίκα, η έγχρωμη κούκλα Lashana Lynch, που έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από την συμμετοχή της στο πρόσφατο κομικένιο Captain Marvel. Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, είναι ήδη γνωστό πως στην έναρξη τους εικοστού πέμπτου επεισοδίου του διασημότερου κινηματογραφικού σίριαλ όλων των εποχών, ο 007 με την μορφή του Daniel Craig όπως γνωρίζαμε μέχρι ώρας, έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και πλέον απολαμβάνει την ηρεμία του, μακριά από τις ριψοκίνδυνες αποστολές της ΜΙ6 στις τροπικές παραλίες της Τζαμάικα. Στην ανατρεπτική εισαγωγική σεκάνς του φιλμ, ο τμηματάρχης Μ (Ralph Fiennes) καλεί στο γραφείο του τον 007 και αντί της γνώριμης εικόνας, εισέρχεται η εντυπωσιακών στοιχείων μαύρη καλλονή.

Που πλέον θα επιφορτιστεί με την ευθύνη να αναζητήσει τον Τζέιμς Μποντ - που και βέβαια παραμένει ο Τζέιμς Μποντ - και κατοπινά να τον πείσει να επανέλθει στο προσκήνιο, μια θεματική ιδέα που βαρύθνει κατά κύριο λόγο την συν-σεναριογράφο Phoebe Waller-Bridge. Με το φιλμ να βρίσκεται ήδη στα γυρίσματα κάτω από απόλυτη μυστικότητα, είναι δεδομένο πως δεν έχει γίνει ακόμη καμία επίσημη αναγγελία γύρω από την ιδιόμορφη αυτή εναλλαγή, που προσδίδει ένα καινούργιο ενδιαφέρον στην πλοκή. Ούτε φυσικά αν η καινούργια 007 θα λειτουργήσει ως Bond-girl, έχοντας ταυτόχρονη σκηνική παρουσία με τον κεντρικό ήρωα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αλλαγή πρωταγωνιστικής σκυτάλης όπως έχει ήδη εξαγγελθεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως τις απαντήσεις πλήρως θα πάρουμε όλοι οι φανς της σειράς, από τις 8 Απριλίου 2020, όταν ο Bond 25 θα κυκλοφορήσει και επίσημα στις αίθουσες όλου του κόσμου.

Προδότρια ή Ηρωίδα; Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κατασκόπου Μελίτα Νόργουντ, αυτή η μεστή και ατμοσφαιρική περιπέτεια κατασκοπείας και αγάπης που σκηνοθετεί ο Sir Trevor Nunn, Η Κόκκινη Τζόαν (Red Joan) μας παρουσιάζει την ιστορία της Βρετανίδας κατασκόπου που κατηγορείται πως έδωσε το κλειδί της ατομικής βόμβας στους Σοβιετικούς. Η Τζόαν Στάνλεϊ ζει μια ήρεμη ζωή, ως συνταξιούχος, στα προάστια. Μέσα σε μια βδομάδα τα πάντα θα ανατραπούν, καθώς η ΜΙ5 την συλλαμβάνει και την κατηγορεί πως δρούσε ως κατάσκοπος των Ρώσων. Έτσι μεταφερόμαστε στο Κέιμπριτζ της δεκαετίας του ’30, όπου η νεαρή Τζόαν απολαμβάνει τον έρωτά της με έναν Ρώσο, αλλά και στη δεκαετία του ’40, όπου ως καταξιωμένη επιστήμονας η Τζόαν, συγκλονισμένη από τον όλεθρο της ατομικής βόμβας, ορκίζεται να κάνει τα πάντα ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Η ταινία μας χαρίζει δύο θαυμάσιες ερμηνείες τόσο από την Judi Dench όσο και από την Sophie Cookson, που υποδύονται την Στάνλει σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Weird Wave!

Μια παράλογη αληθινή ιστορία! Βασισμένη στη απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία που δημιούργησε τον ψυχολογικό όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», η ταινία του Robert Budreau, είναι ένα αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ με ανατροπές και χιούμορ, που θα μας κάνει να ξεχάσουμε όλα τα heist movies που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει η ληστεία του Μπρούκλιν που ενέπνευσε την «Σκυλίσια Μέρα», και υπάρχει και η περίπτωση της ληστείας στη Σουηδική πρωτεύουσα το 1973, απ’όπου προέκυψε ο όρος «το σύνδρομο της Στοκχόλμης». Η Ληστεία της Στοκχόλμης (Stockholm), εξιστορεί την παράλογη, αλλά αληθινή, ιστορία που έκανε τους ψυχολόγους του κόσμου να αναρωτιούνται γιατί οι υπάλληλοι της τράπεζας επέμεναν να υπερασπίζονται τον άνθρωπο που τους κρατούσε ομήρους. Στοκχόλμη, 1973. O Λαρς, ένας Αμερικανός πρώην κατάδικος, εισβάλλει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Σουηδικής πρωτεύουσας με σκοπό, όχι μόνο να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο, αλλά και να απαιτήσει από τις αρχές να ελευθερώσουν τον φυλακισμένο φίλο του. Γοητεύοντας σταδιακά τους ομήρους υπαλλήλους της τράπεζας με την χαρισματική, ευαίσθητη, αλλά και λίγο ανισόρροπη προσωπικότητά του, θα τους κάνει, όχι μόνο να τον υπερασπιστούν, αλλά να θελήσουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει απ’ τον στενό κλοιό της αστυνομίας και να δραπετεύσει με εκατομμύρια. Μία από τις υπαλλήλους μάλιστα, θα αρχίσει να τρέφει αισθήματα απέναντί του.

Ο Ethan Hawke πρωταγωνιστεί ως Λαρς, ένας γοητευτικός, κάπως αφελής απατεώνας, που αγαπάει ιδιαίτερα το Μπομπ Ντύλαν και δημιουργεί τρομερή σύγχυση στους ομήρους και την αστυνομία με τις απαιτήσεις του- όπως αυτή να αποφυλακιστεί άμεσα ο συνεργός και φίλος του, Γκάναρ (Mark Strong). Καθώς οι όμηροι συνειδητοποιούν ότι ο Λαρς δε θα πείραζε ούτε μύγα, καταστρώνουν όλοι μαζί ένα πλάνο για να παρατείνουν την αναμονή και να αποδράσουν όλοι μαζί με εκατομμύρια. Συμπρωταγωνιστεί και η Σουηδέζα Noomi Rapace.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!

Η αγαπημένη Ιουλιάτικη σινεφίλ συνήθεια, επιστρέφει φέτος για όγδοη συνεχόμενη χρονιά, μιας και για μια ολόκληρη εβδομάδα, τα φιλαράκια μας εκεί στο freecinema.gr, που αγαπούν, όπως κι εμείς τα φιλμς του κλασικού ρεπερτορίου, πιστά στο ετήσιο ραντεβού τους, θα περιμένουν το κοινό της πρωτεύουσας, για νύχτες δροσερά ψυχαγωγικές, στο φιλόξενο περιβάλλον της Ριβιέρας, στα Εξάρχεια. Με γενικό τίτλο του φετινού αφιερώματος, "Η Ζωή σε Άσπρο + Μαύρο", το μπουκέτο των ταινιών που θα παρουσιαστούν από τις 18 μέχρι τις 24 του μήνα αποτελείται από δώδεκα διαμάντια που υπόσχονται ταξίδια σε μαυρόασπρους κόσμους μαγικούς, αλλά και μια τετράχρωμη πανελλήνια πρώτη, που ήδη συζητείται ως μια από τις πλέον αναμενόμενες της περιόδου. Πρεμιέρα του προγράμματος με το Ζήτημα Ζωής και Θανάτου (A Matter of Life and Death, 1946) των Michael Powell και Emeric Pressburger και κλείσιμο με το πολυδιαφημισμένο - Πανελλήνιο ντεμπούτο!! - Μεσοκαλόκαιρο (Midsommar, 2019) του Ari Aster, που έχει προκαλέσει ξεχωριστή αίσθηση, όπου έχει προβληθεί. Το Ξαφνικά, πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και καθημερινά θα έχει δύο παραστάσεις, βραδινές στις 9 και στις 11, με γενική τιμή εισόδου τα 6€ ή double bill τα 10€.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

ΠΕΜΠΤΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ (A MATTER OF LIFE AND DEATH) (1946) 104′ (21:00)
των Michael Powell, Emeric Pressburger
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Βρετανός πιλότος ξεγελά τον θάνατο και παραμένει στη Γη, παρενοχλώντας τη συμπαντική ροή της μοίρας. Ο «πάνω κόσμος» θα του ζητήσει τον λόγο κι εκείνος θα απαιτήσει προσφυγή στο… ουράνιο δικαστήριο! Η τετραχρωμία της θνητής ευτυχίας συναντά το μαυρόασπρο της μεταθανάτιας ζωής, σε ένα από τα σημαντικότερα αριστουργήματα του κινηματογράφου, από το περίφημο δημιουργικό δίδυμο των «Κόκκινων Παπουτσιών» (1948).

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (DER HIMMEL ÜBER BERLIN) (1987) 128′ (23:00)
του Wim Wenders
Ένας άγγελος που παρατηρεί τους ανθρώπους από τον ουρανό, επιθυμεί να μετατραπεί σε κοινό θνητό για να ζήσει τον έρωτα. Ο Wenders ξεψαχνίζει την ψυχή μας και αναζητά τις αιτίες της αγάπης που παρασύρει τους αγγέλους στον γήινο κόσμο μας. Ο Henri Alekan φωτογραφίζει εκπληκτικά ένα ασπρόμαυρο Βερολίνο, με το εγκόσμιο πέρασμα να γίνεται φαντεζίστικα έγχρωμο, αλλά το τοπίο να παραμένει θλιβερό. Λες και ο έρωτας είναι ένα μαγικό ψέμα. Η πιο μεγάλη ανθρώπινη προδοσία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ (A FOREIGN AFFAIR) (1948) 116′ (21:00)
του Billy Wilder
Το 1947 Επιτροπή του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών καταφθάνει στο βομβαρδισμένο και υπό κατοχή Βερολίνο για να ελέγξει τα αμερικανικά στρατεύματα που έχουν σταθμεύσει εκεί. Φυσικά, υπάρχει και η ρομαντική υποπλοκή, όμως η προτεραιότητα του Wilder εδώ είναι ένας κωμικά αμοραλιστικός κυνισμός (με διαχρονική σημασία) απέναντι στις πολιτικές των υπερδυνάμεων που εξευτελίζουν λαούς με τα παιχνίδια (πολέμου) τους. Εξαιρετική και μνημειώδης η παρουσία της Marlene Dietrich.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (THE THIRD MAN) (1949) 104′ (23:10)
του Carol Reed
Αμερικανός συγγραφέας καταφθάνει στη μεταπολεμική Βιέννη σε αναζήτηση παιδικού φίλου που του είχε προτείνει δουλειά εκεί. Θα τον βρει… στην κηδεία του, και η παραμονή του στην πόλη θα έχει πια σκοπό να αναζητηθούν τα μυστηριώδη αίτια του θανάτου του. Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ συναντά ιδανικά το πένθιμο μαυρόασπρο (Όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας) της αυστριακής πρωτεύουσας που ούτε και τη νύχτα μπορεί να κρύψει τα σημάδια από το πέρασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ (WOMAN OF THE YEAR) (1942) 114′ (21:00)
του George Stevens
Εκείνη ανταποκρίτρια διεθνών υποθέσεων, εκείνος αθλητικογράφος. Εργάζονται στην ίδια εφημερίδα αλλά φθονούν ο ένας τον άλλον μέσα από τις στήλες τους. Θα συναντηθούν, θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα και… θα παντρευτούν! Μπορεί να στεριώσει ο γάμος ανάμεσα σε δύο καριερίστες; Υπόδειγμα ρομαντικής κωμωδίας με περιεχόμενο (Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου) για τον πόλεμο των δύο φύλων. Katharine Hepburn και Spencer Tracy λιώνουν από έρωτα στην οθόνη.

ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ (ALL NIGHT LONG) (1962) 91′ (23:10)
του Basil Dearden
Κατά τη διάρκεια γιορτής για την επέτειο του γάμου ενός μουσικού και της διάσημης τραγουδίστριας συζύγου του που έχει αποσυρθεί από το επάγγελμα, ένας υπερφιλόδοξος drummer μηχανορραφεί εναντίον του ζεύγους ώστε να το διαλύσει. Ο σαιξπηρικός «Οθέλλος» σε ελεύθερη «μετάφραση» στους λονδρέζικους δρόμους των jazz clubs των ‘60s περιλαμβάνει εμφανίσεις θρυλικών μουσικών του είδους όπως οι Charlie Mingus, Dave Brubeck, Tubby Hayes, John Scott, John Dankworth κ.α.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΥΠΟΨΙΕΣ (SUSPICION) (1941) 99′ (21:00)
του Alfred Hitchcock
Ακαταμάχητος playboy «τυλίγει» γοητευτική κληρονόμο, παντρεύονται, όμως σταδιακά εκείνη υποψιάζεται ότι ο μοναδικός του στόχος είναι να τη σκοτώσει. Ρομαντικό θρίλερ του maître του σασπένς, γεμάτο ύπουλες ψυχαναλυτικές πτυχές για τον έγγαμο βίο. Ο Cary Grant εμφανίζεται για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο χιτσκοκικού φιλμ, ενώ η Joan Fontaine βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (ήταν ξανά υποψήφια για τη «Ρεβέκκα» έναν χρόνο πριν).

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ (PORTRAIT OF JENNIE) (1948) 86′ (23:00)
του William Dieterle
Φτωχός ζωγράφος συναντά όμορφο νεαρό κορίτσι στο Σέντραλ Παρκ. Θα του ζητήσει να της κάνει το πορτρέτο, μα σε κάθε επόμενη συνάντησή τους εκείνη θα δείχνει… μεγαλύτερη σε ηλικία! Από τα ρομαντικά φιλμ που μας έδωσε το Χόλιγουντ, σίγουρα η πιο παράδοξα σουρεαλιστική ιστορία ενός έρωτα «απέθαντου», που δοκιμάζει να αναμετρηθεί με το τι είναι αληθινό και το σε τι μπορούμε να ελπίζουμε… πέρα από το αληθινό. Ένα συγκινητικό αριστούργημα που τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερων εφέ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΔΙΑΒΑΣΙΣ (DARK PASSAGE) (1947) 106′ (21:00)
του Delmer Daves
Καταδικασμένος για τη δολοφονία της συζύγου του, ο Βίνσεντ αποδρά από τις φυλακές του Σαν Κουέντιν, σε μία απεγνωσμένη απόπειρα ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Η τρίτη κινηματογραφική συνεργασία του ζεύγους των Humphrey Bogart και Lauren Bacall είναι ένα παραγνωρισμένο και εξαιρετικά σκηνοθετημένο νουάρ ανατροπών, με πρωτότυπα υποκειμενικά πλάνα του κεντρικού ήρωα που κάνει πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπο για να μην ταυτοποιηθεί από τις Αρχές του Σαν Φρανσίσκο.

ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΑ ΠΑΘΗ (CHAMPION) (1949) 99′ (23:00)
του Mark Robson
Η πορεία ενός ανερχόμενου πυγμάχου που θα αναρριχηθεί προς την κορυφή πατώντας επί πτωμάτων και προδίδοντας τους πάντες γύρω του, μη λογαριάζοντας τον ρόλο του οργανωμένου εγκλήματος στο παιχνίδι. Δραματικό φιλμ νουάρ το οποίο έδωσε ουσιαστική ώθηση στην καριέρα του Kirk Douglas και τον μετέτρεψε σε star (του χάρισε και την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα). Η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου μοντάζ και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης (ασπρόμαυρης) φωτογραφίας.

ΤΡΙΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (THE LAST PICTURE SHOW) (1971) 118′ (21:00)
του Peter Bogdanovich
Σε μια μικρή πόλη του Τέξας, στις αρχές του ‘51, τα πάντα δείχνουν να αργοπεθαίνουν, τόσο πολιτιστικά όσο και οικονομικά. Κατακλείδα, το επερχόμενο λουκέτο που θα βάλει το τοπικό σινεμά, ελλείψει θεατών. Δυσβάσταχτα ρεαλιστική προσέγγιση χαρακτήρων από τον Μπογκντάνοβιτς, μέσα σε μαυρόασπρα κάδρα ερήμωσης, σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα που μας έδωσε ο αμερικανικός κινηματογράφος στη δεκαετία του ’70. Όσκαρ δεύτερων ρόλων για τους Ben Johnson και Cloris Leachman.

ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ (NEBRASKA) (2013) 115′ (23:10)
του Alexander Payne
Ο γερασμένος πατέρας θέλει να ταξιδέψει από τη Μοντάνα ώς τη Νεμπράσκα για να εισπράξει «φανταστικό» κουπόνι αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ο αποξενωμένος γιος του υποχρεώνεται να τον συντροφεύσει σε αυτό το άδοξο road trip. Η μετάλλαξη του αμερικανικού ονείρου τής ευημερίας, με σκληρές εικόνες της επαρχιακής αγροτικής ερήμωσης, που λες και νοσταλγούν το σπαταλημένο πέρασμα του χρόνου όπως μας το έδειξε με πίκρα ο Peter Bogdanovich στην «Τελευταία Παράσταση».

ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ (MIDSOMMAR) (2019) 140′ (21:00) (SPECIAL SCREENING / ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ)
του Ari Aster
Μετά από μία οικογενειακή τραγωδία, η Ντάνι ακολουθεί τον αγαπημένο της και την παρέα του σε ένα ταξίδι μυσταγωγίας στη Σουηδία, παρακολουθώντας ένα ντόπιο, σχεδόν παγανιστικό πανηγύρι που αρχικά δείχνει ειδυλλιακό, μα κρύβει κάτι το αναπάντεχα απειλητικό. Η δεύτερη ταινία του Aster, μετά την περσινή Διαδοχή (Hereditary), επιβεβαιώνει ένα τεράστιο ταλέντο για το σύγχρονο σινεμά. Το σοκ τού καινούργιου θα σας κάνει να παραμιλάτε μετά το τέλος της προβολής, ακόμη και για μέρες μετά...

À La France!

του zerVo (@moviesltd)

Τεράστια έκπληξη, όχι πάντως και εντελώς απρόβλεπτη, καθώς οι Φραντσέζοι δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συρρεύσει στις αίθουσες για να τιμήσουν μια κομεντί που φοράει την τρικολόρ στολή. Σαφώς βέβαια και δεν έχουν φτάσει τα 12 εκατομμύρια, όσα εισιτήρια έκοψε δηλαδή στην πρώτ του εμφάνιση το Θεέ μου τι σου κάναμε, ακριβώς πριν από πέντε καλοκαίρια. Και τονίζω την περίοδο της εξόδου στις αίθουσες, μιας και πρόκειται για το φιλμ που άλλαξε έκτοτε σε σημαντικό βαθμό τον θερινό προγραμματισμό της διανομής - πανευρωπαϊκά, όχι μόνο στην Γαλλία - καθώς ούτε λίγο, ούτε πολύ, τουλάχιστον μια ντουζίνα φαμπρίκ εν Φρανς, κωμωδίες, κάνουν την πρεμιέρα τους με το που μπει ο Ιούνης, ίσαμε τα πρωτοβρόχια. Στοχεύοντας κι εκείνες στο εισπρακτικό Τζακ Ποτ. Δεν είναι εύκολο...

Κι εκεί που το ηλικιωμένο αντρόγυνο του δεδηλωμένου συντηρητικού Κλοντ και της καλοσυνάτης Μαρί Βερνέιγ, πίστεψε πως τα προβλήματα του λύθηκαν, με την απροσδόκητη παντρειά της πιο μικρής τους θυγατέρας, νέοι μπελάδες άρχισαν να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από την στιγμή που οι απογοητευμένοι, με την τροπή που έχει πάρει η ζωή τους στην Γαλλία, που τους φιλοξενεί ως δεύτερης γενιάς μετανάστες, γαμπροί, σκέφτονται πολύ σοβαρά να μετακομίσουν συν γυναιξί και τέκνοις στο εξωτερικό.

Κι όλα αυτά από την στιγμή που ο Εβραίος επιχειρηματίας Νταβίντ, σύζυγός της Οντίλ, νοιώθει πως η νέα του εμπορική ιδέα δεν βρίσκει ευρεία ανταπόκριση, ο Αλγερινής καταγωγής και φυσικά Μουσουλμάνος Ρασίντ, άντρας της Ιζαμπέλ, εκτιμά πως ως δικηγόρος, έχει σαν εντολείς μόνον άτομα που σχετίζονται με την θρησκεία του, ο Κινέζος τραπεζικός υπάλληλος Τσάο, στεφάνι της Σεγκολέν, τρέμει στην ιδέα μιας πιθανής, φονικής τρομοκρατικής επίθεσης και ο Ιβοριανός Σαρλ ο 1ος, το άλλο μισό της κυοφορούσας Λορ, δεν μπορεί ως ηθοποιός να αρπάξει έναν ρόλο της προκοπής, περιοριζόμενος να υποδύεται μόνο, περιφερειακούς χαρακτήρες, που ταιριάζουν με το μαύρο χρώμα του δέρματος του. Συνεπώς η επιστροφή στις ρίζες για τον καθένα - πλην του τελευταίου, που στοχεύει να μεταναστεύσει στην Ινδία, εκτιμώντας πως του ταιριάζει μια καριέρα στο Μπόλιγουντ - θα σημάνει συναγερμό για τους φουκαράδες συνταξιούχους Βερνέιγ, που θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να κρατήσουν παιδιά κι εγγόνια σιμά τους για πάντα.

Η πλάκα δηλαδή, στην περίπτωση του σίκουελ, σταδιακά και μετά από ένα υπερβολικά αργό, στην απόπειρα του να παρουσιάσει πληρέστερα τις προσωπικότητες των εξ αγχιστείας υιών, πρώτο μέρος, περνά από την μόστρα του υπερβολικού και ακραίου Γκολικού πεθερού, στις αντιδράσεις της ετερόκλητης τετράδας, που αντιλαμβάνεται τις ημέρες στην Πόλη του Φωτός ως λιγοστές και μετρημένες. Στην ουσία δηλαδή το αντρικό κουαρτέτο είναι εκείνο που αποσπά την μερίδα του λέοντος της χρονικής διάρκειας, περιορίζοντας σημαντικά την παρουσία των κυριών τους, που εδώ φαίνεται να εμφανίζονται πιότερο ως άβουλες και έτοιμες να πακετάρουν βαλίτσες, απλά και μόνο γιατί κάτι τέτοιο διάλεξε ο Κύρης. Και άντε, να υπήρχε λόγος σοβαρός να το δεχτούμε, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα κίνητρα για τον επερχόμενο οικογενειακό ξεριζωμό, δεν έχουν κάποια ισχυρή υπόσταση.

Κατ αυτόν τον τρόπο οδηγούμαστε λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο, όπου επανέρχονται για τα καλά στο κάδρο οι γονείς, δηλαδή ο Christian Clavier, που έχει εκτοξεύσει την σταρική του αναγνωρισιμότητα στα ύψη στα σιμά 70 του χρόνια και η καταπληκτική ως πειθήνια αν και χαμηλότονη, μητέρα φαμίλιας Chantal Lauby, για να αλλάξουν παντί τρόπω τα μυαλά των προκομμένων. Ακόμη κι αν χρειαστεί να πέσει στο τραπέζι και ο χρηματισμός του περίγυρου, μπας και καταλάβουν άπαντες πως το μέλλον τους δεν είναι πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Γαλλία των ατελείωτων ευκαιριών. Από την μια μεριά δηλαδή, την σεναριακή εξίσωση στηρίζουν οι κοινωνικές ανισότητες και τα σοσιολογικά ζόρια μιας χώρας που έχει βρεθεί για τα καλά στο επίκεντρο της πολιτικο-οικονομικής κρίσης, από την άλλη όμως, με ύμνο το Αλοζανφάν Ντε Λα Πατρί, έρχεται η τελική λύση - λύτρωση, που θα κρατήσει όλους τους παγκοσμιοποιημένους ήρωες μονοιασμένους Α Παρί, μια και καλή!

Η αξιοπρέπεια στην συνέχεια, είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει το Encore, που και βέβαια δεν φτάνει σε έμπνευση, πρωτοτυπία και εκπλήξεις τα επίπεδα του πρώτου μέρους. Ο De Chauveron, έχοντας υπογράψει δύο ακόμη μέτριες φάρσες παρόμοιας καυστικής περί ρατσισμού και ξενοφοβίας αισθητικής, από τον καιρό του Bon Dieu (Άμεση Αποβίβαση (Débarquement Immédiat!) και Βρε καλώς τους! (À bras ouverts)) δεν δείχνει και τόσο ευρηματικός στα ανέκδοτα του σκριπτ του, καθώς εκείνο αλληθωρίζει επικίνδυνα προς μια απλώς γλαφυρή απεικόνιση μιας σύγχρονης γαλλικής πραγματικότητας, που δεν ανταποκρίνεται καθώς φαίνεται και πολύ στην αλήθεια.

Οι μελέτες άλλωστε πάντοτε τοποθετούσαν πολύ ψηλά το προοδευτικό φρόνημα της φραντσέζας κοινής γνώμης. Σε τέτοιο βαθμό, που η πιο πραγματικά αστεία έκφανση του έργου, να έχει να κάνει με τον γάμο της μοναχοκόρης του αφρικάνου παλαιών αρχών αριστοκράτη, που ακολουθεί κατά γράμμα την αυστηρή γονική προσταγή του: Να παντρευτεί άτομο ιδίου χρώματος, ίδιας θρησκείας και εννοείται κοινής πατρίδας. Που να φανταζόταν ο κεραυνοβολημένος πατήρ, να προσθέσει στην χάρτα του και τον όρο "έτερου φύλου"! No offense, για μοντέρνους Γάλλους μιλάμε, που δεν ταράζονται στιγμή από τα τζιβιτζιλίκια, σε βαθμό που να τα εισάγουν ως διασκεδαστικό στοιχείο στα θέματα τους και ουδείς να τους ψέγει για σεξισμό και λοιπές ανοησίες της μόδας. Αποτέλεσμα? Έξι εκατομμύρια μπιλιέτα στον ντόπιο μποξόφη το Part Deux. Ζενιάλ!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Odeon!

«Θες να πετύχεις; Πες ψέματα»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η ζωγραφική, η αθανασία, τα λεφτά...

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (και η πρώτη σόλο απόπειρα) που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου του 1969 (σημείωση: την ίδια ακριβώς ημερομηνία με μένα ρε σεις!) Αργεντινός σκηνοθέτης Gastón Duprat. Στις τέσσερις προηγούμενες, συνσκηνοθέτης ήταν ο Mariano Cohn (που στη συγκεκριμένη ταινία κρατάει μόνο ρόλο παραγωγού). Και στις πέντε ταινίες του σεναριογράφος (μόνος του ή... με παρέα) είναι ο αδελφός του, ο Andrés Duprat, ο οποίος ξέρει καλά τον κόσμο της τέχνης καθώς είναι διευθυντής του MNBA, του Εθνικού Μουσείου Καλών Τεχνών της Αργεντινής.

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του Duprat, που κυκλοφορεί εμπορικά στην Ελλάδα. Η προηγούμενη ήταν το εξαιρετικό Ο επιφανής πολίτης (El ciudadano ilustre), που είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Oscar Martínez. Την ίδια χρονιά η ταινία (που συμμετείχε σε μια σειρά από φεστιβάλ) κέρδισε και το βραβείο κοινού στους «Ανοιχτούς Ορίζοντες» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και ήταν και η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η τελευταία του ταινία Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) προβλήθηκε επίσης στο επίσημο πρόγραμμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας (εκτός συναγωνισμού) ενώ κέρδισε το βραβείο κοινού συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βαγιαδολίδ.

Η υπόθεση: Ο Αρτούρο Σίλβα είναι ένας γοητευτικός, εκλεπτυσμένος και πανέξυπνος γκαλερίστας. Έχει τη δική του γκαλερί στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, μια πόλη που τον συναρπάζει. Ο Ρένζο Νέρβι είναι ένας δύστροπος καλλιτέχνης, ένας πικρόχολος ζωγράφος σε σαφή παρακμή – όχι τόσο δημιουργικά όσο εμπορικά. Μισεί οποιαδήποτε μορφή κοινωνικότητας και ζει ουσιαστικά απομονωμένος (δεν λέει όχι βεβαίως στις κάθε είδους... βοήθειες από νεαρές καλλιτέχνιδες, που θέλουν να μάθουν πράγματα δίπλα του) σε ένα σπίτι εντελώς ακατάστατο και άναρχο. Ίσως τα μόνα πλάσματα που αγαπά, πέρα από τον εαυτό του, είναι τα ζώα του.

Παρ' όλο που τους δύο άντρες τους συνδέει μια παλιά φιλία, δεν συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα. Οι απόψεις και οι ιδέες τους είναι τόσο αντίθετες, που δημιουργούν συνέχεια μεταξύ τους μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις. Εντελώς διαφορετικός και ο τρόπος ζωής τους και η φιλοσοφία τους. Η τελευταία έκθεση του Ρένζο στην γκαλερί του Αρτούρο δεν πάει καλά, ο ίδιος αρνείται να κάνει δημόσιες σχέσεις, οι κριτικές είναι κακές και ο Σίλβα βρίσκεται σε δυσχερή θέση οικονομικά. Ακόμα πιο χάλια πάνε τα οικονομικά του Ρένζο. Κι όταν μετά από ατύχημα χάσει τη μνήμη του και τη θέλησή του για ζωή, τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση ο Αρτούρο; Και πώς θα εμπλακεί στα τεκταινόμενα ο Άλεξ, ένας χίπστερ εξ Ισπανίας ορμώμενος;

Η άποψή μας: Έγραφα πριν δύο χρόνια για την προηγούμενη ταινία του Gastón Duprat, τον «Επιφανή πολίτη», την οποία γύρισε μαζί με τον Mariano Cohn: «Οι δύο σκηνοθέτες παρουσιάζουν τον κόσμο της διανόησης μέσω του ήρωά τους ως λίγο ψεύτικο, λίγο δήθεν, αλλά ανθρώπινο, γεμάτο ανάγκες, λάθη, πάθη και ιδιαιτερότητες. Γίνεται όμως και το σχόλιο για την Τέχνη οποιασδήποτε μορφής, της 7ης συμπεριλαμβανομένης. Τι είναι Τέχνη; Η αναπαράσταση της πραγματικότητας; Είναι ηθικό να στήνουμε ένα ολόκληρο έργο τέχνης πάνω στις ζωές των άλλων; Λέει αλήθειες χρησιμοποιώντας ψέματα ή λέει ψέματα χρησιμοποιώντας αλήθειες; Ποιος ορίζει αν ένα έργο τέχνης είναι «καλό» ή «κακό», «πρωτότυπο» ή «αντιπατάρα»». Εκεί, ο βασικός ήρωας ήταν ένας συγγραφέας, που... έκλεβε ιστορίες από τις ζωές συγγενών, φίλων και συγχωριανών για να γράψει τα βιβλία του. Ή κάπως έτσι.

Εδώ, οι πρωταγωνιστές είναι δύο: ο ζωγράφος (που παραπέμπει θα λέγαμε στον συγγραφέα της προηγούμενης ταινίας) και ο γκαλερίστας. Ο καλλιτέχνης λοιπόν και ο έμπορας. Ο σκηνοθέτης προσθέτει στην πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική που έθεσε στην προηγούμενη ταινία του, μία ακόμα παράμετρο: το χρήμα. Τη χρηματιστηριακή αξία. Γιατί ένας πίνακας αξίζει χ ευρώ κι ένας άλλος πίνακας 2χ ευρώ; Πώς ξεχωρίζει ένας ζωγράφος σε σχέση με κάποιον άλλο; Τι οδηγεί έναν ζωγράφο στην εμπορική παρακμή; Τι ρόλο βαράνε οι γκαλερίστες; Πόσο ανεβάζουν ή κατεβάζουν τις αξίες ενός πίνακα οι καλές ή οι κακές κριτικές ειδικών εντός ή εκτός εισαγωγικών; Πόσο απαραίτητα είναι τα pr-ιλίκια; Το να πυροβολείς έναν πίνακά σου, μπορεί να αυξήσει την αξία του; Και ο... θάνατος; Πώς εξηγείται πως μετά θάνατον οι τιμές πινάκων του αποδημήσαντα εις Κύριον ζωγράφου αυξάνουν την αξία τους; Αλλά αναρωτιέται για πολλά και ωραία ακόμα η ταινία: μπορούν όλοι να είναι καλλιτέχνες; Ζωγράφοι; Ή μήπως όχι; Όντως, για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι εγωιστής, άναρχος και να μην σκέφτεσαι τίποτε άλλο εκτός από την τέχνη; Ή όλα αυτά είναι απλώς εύηχα τσιτάτα;

Το πολύ ωραίο που πετυχαίνει η ταινία είναι πως όλα τα παραπάνω, τα πολύ ενδιαφέροντα, δεν παραδίδονται στον θεατή ως μία από καθέδρας διάλεξη, ως ένα εστετικό δοκίμιο, ως ένα στρυφνό και δήθεν διανοουμενίστικο ντοκουμέντο. Καμία σχέση. Όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα προκύπτουν μέσω μιας ταινίας εντελώς διασκεδαστικής, που ξέρει πότε να πατήσει πάνω στο γκάζι του χιούμορ, πότε να αλλάξει συμπλέκτη στην ταχύτητα του ρυθμού (by the way, ωραίο το μπλε Audi), πώς να εκμεταλλευτεί χώρους, τοπία, ανθρώπους, συμπεριφορές. Η ταινία είναι εντελώς προσβάσιμη από όλους (το γράφω επίτηδες και το τονίζω επί τούτου για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) και πέρα από όλα τα άλλα... έχει και ανατροπές! Που λειτουργούν μια χαρά είτε τις έχεις προβλέψει ως έξυπνο πουλί είτε όχι και σε πιάνουν εξαπίνης.

Εννοείται πως μεγάλο ρόλο στην απόλαυση της ταινίας παίζουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών που, εννοείται τις απολαμβάνουμε επειδή βασίζονται σε πολύ καλά γραμμένους ρόλους! Το σενάριο μας παρουσιάζει δύο χαρακτήρες εντελώς αληθινούς, τρισδιάστατους, με τα καλά τους και τα κακά τους, με τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, τις αγάπες και τα μίση τους, και κυρίως με μιαν φιλία που αντέχει παρά τις όποιες δυσκολίες. Φιλία που δοκιμάζεται. Φιλία που επανοικοδομείται ξανά και ξανά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να κάνει ο ένας φίλος για τον άλλο. Ο μόνος ρόλος που δεν γίνεται πιστευτός είναι ο Ισπανός χίπστερ – χάλια η κόμμωση του Arevalo εδώ! Ναι, σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μπορεί και να υπάρχουν ακέραιοι άνθρωποι, οι οποίοι ούτε χρηματίζονται ούτε κάνουν τα κλειστά μάτια μπροστά σε ένα φάουλ.

Εντέλει και η απάτη θέλει μαεστρία και τέχνη. Ναι, η απάτη μπορεί να είναι αριστούργημα. Πολύ ωραία ταινία, άλλη μία από το αργεντίνικο σινεμά, που δείχνει το δρόμο του πως μπορούν να γυριστούν μια χαρά εμπορικές ταινίες, χωρίς να χρειάζεται να ταΐζουν σκατά τους θεατές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου!

του zerVo (@moviesltd)

Στέκομαι στο προσωπικό σχόλιο μιας εκ των συνηγόρων, που τον υπερασπίστηκαν στις τελικές εφέσεις του, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει το τελεσίδικο της εσχάτης των ποινών: Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου! Έχοντας παραδεχθεί εμμέσως και πλαγίως, χρησιμοποιώντας το τρίτο πρόσωπο - από την στιγμή που κρίθηκε ένοχος, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας α' βαθμού - τις στυγερές δολοφονίες τριάντα ανήμπορων γυναικών που βρέθηκαν στο διάβα του, κατά την περίοδο 1974 - 1978, ο Θίοντορ Ρόμπερτ Μπάντι, έχει καταγραφεί στα αστυνομικά χρονικά των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ο υπ αριθμόν ένα κατά συρροήν φονιάς. Θεωρείται απόλυτα βέβαιο, πως ο αριθμός των θυμάτων του, είναι πολύ μεγαλύτερος, αν και το στοιχείο που σόκαρε την κοινή γνώμη της Αστερόεσσας, ήταν η βασανιστική, σαδιστική μέθοδος που ακολουθούσε για να εξοντώσει όσες είχαν την ατυχία να τον συναντήσουν, ενώ στην συνέχεια δείχνοντας απίστευτες τάσεις νεκροφιλίας και ιεροσυλίας, τους αφαιρούσε τα μέλη, κρατώντας για ενθύμια της ανελέητης δράσης του.

1969. Σε ένα νυχτερινό κλαμπ του Σιάτλ, ο γοητευτικός, νεαρός σπουδαστής της Νομικής, Τεντ Μπάντι, θα γνωρίσει την όμορφη συνομήλικη του, Λιζ Κένταλ, μια εργαζόμενη ως γραμματέας, διαζευγμένη μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, μια σχέση που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε έναν έρωτα παθιασμένο, όσο και μοιραίο. Απουσιάζοντας τακτικά από κοντά της, με το πρόσχημα της παρακολούθησης των μαθημάτων του στο πανεπιστήμιο, δεν της είχε κινήσει τις υποψίες πως ενδεχόμενα η δράση του, θα μπορούσε να είναι παραβατική. Μέχρι τα μέσα του 75, όταν και θα συλληφθεί από τις αστυνομικές αρχές της Γιούτα και θα οδηγηθεί τάχιστα σε δίκη, με την κατηγορία της δολοφονίας μιας νεαρής φοιτήτριας. Ο δεσμός του με την Λιζ, θα νιώσει τους πρώτους τριγμούς, καθώς εκείνη θα χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του, παρόλους τους όρκους αθωότητας που θα εκστομίσει. Κατάσταση που θα ξεφύγει ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου, καθώς η Δίωξη του Κολοράντο, θα τον θεωρήσει ως τον βασικό ύποπτο για τους θανάτους δύο ακόμη νεαρών κοριτσιών στην περιοχή του Άσπεν. Και ο κλοιός γύρω από τον ευειδή, πανέξυπνο, ετοιμόλογο και με πέραση στο ωραίο φύλο, ολοένα και σφίγγει.

Δεν είναι και λίγες οι κινηματογραφικές ιστορίες που έχουν γυριστεί, με αφορμή τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός ζωντανού δαίμονα κρυμμένου πίσω από το λαμπερό και πεντακάθαρο παρουσιαστικό. Κατά βάση τηλεοπτικού χαρακτήρα μετριότητες και δίχως σπουδαίο υπόβαθρο, όλες έδωσαν περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες των φονικών, παρά στην απόπειρα μελέτης του προβληματικού αυτού χαρακτήρα. Μέχρι που την κατάσταση πήρε στα χέρια του το δίκτυο του Netflix, παρουσιάζοντας αρχικά ένα τετράωρο σοκαριστικό ντοκιμαντέρ, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του (Conversations With A Killer) όπου μιλά ο ίδιος σε συνεντεύξεις εντός της φυλακής και ακολούθως μια δραματοποιημένη συρραφή των στιγμών από την ώρα της πρώτης του σύλληψης, που βασίζεται στα απομνημονεύματα της Elizabeth Kendall, εκείνης δηλαδή που έζησε διπλα του, περισσότερο από κάθε άλλη.

Η αλήθεια είναι πως και τα δύο πονήματα του ραγδαία ανερχόμενου διαύλου, ακολουθούν πιστά τα ιστορικά ντοκουμέντα και δεν παρεκκλίνουν ούτε πόντο από τα γνωστά σε όλους δεδομένα. Φέροντας αμφότερα την σκηνοθετική υπογραφή του ίδιου δημιουργού, του υποψήφιου για Όσκαρ για την καθηλωτική τεκμηρίωση του Paradise Lost 3: Purgatory, γύρω από την υπόθεση των Τριών του Μέμφις, Joe Berlinger, γεγονός θετικό σε ότι αφορά στην αφηγηματική πιστότητα, καθώς είναι σαφές, πως ελάχιστοι στον κόσμο μπορούν να γνωρίζουν περισσότερα γύρω από τον τεράστιο Φάκελλο Μπάντι.

Σε αντίθεση όμως με το γνώριμο πεδίο δράσης του, το ντοκιμαντέρ, ο ντιρέκτορας εδώ κινείται σε νερά κινηματογραφικά που δεν μοιάζει να τα γνωρίζει ιδιαίτερα, στο πάλεμα του να αναπαραστήσει την εποχή στο εκράν. Εκεί που τα καταφέρνει καλά ο Berlinger, είναι στο να περάσει στον θεατή του έργου του, το συναίσθημα που η σχεδόν για μια δεκαετία μνηστή του ένιωθε για το λαμπερό του πρόσωπο και την πλημμυρισμένη από μια ολόφωτη αγιοσύνη μορφή του, που σε καμία περίπτωση δεν της έδινε το δικαίωμα να διανοηθεί, όλα εκείνα τα σατανικά που έκρυβε πίσω της. Για την Λιζ ο Μπάντι ήταν Θεός, μοναδικός, ανεπανάληπτος, ο άντρας της ζωής της, αλλά κι εκείνος που της στέρησε την όποια αθωότητα στην ψυχή, κατόπιν των ανήκουστων αποκαλύψεων. Εμπιστοσύνη πέρα από τυφλή δηλαδή, κάτι που ισχύει και για το δεύτερο θηλυκό της ιστορίας, την Κάρολ Ανν Μπουν, που στάθηκε στο πλευρό του στις ύστατες του στιγμές, φέροντας στον κόσμο μάλιστα και το παιδί τους. Κύριε των Δυνάμεων!

Οπότε με όλα αυτά τα άξια συστατικά, που μπορεί να χωλαίνει αυτό το δραματικό θρίλερ και να μην στέκεται ως ισάξιο ή έστω κοντινό ποιοτικά του docu? Στο γεγονός πως η κάμερα, εστιάζει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε στην λαμπάδα του τέρατος, στην γλυκύτητα των εκφράσεων του, στην δίχως άλλο πέραση του στα κορίτσια που σχημάτιζαν ουρές υποστήριξης έξω από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Και ελάχιστα στα αιματηρά συμβάντα ή στον διαβολικό ψυχισμό του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο. Τα παζλάκια της εξιστόρησης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, τοποθετούνται με σειρά χρονολογική σε μια γραμμή, με τις πληροφοριακές ημερομηνίες να δημιουργούν ακόμη περισσότερο το φίλινγκ πως πρόκειται για μια ταινία, φτιαγμένη κατά κύριο λόγο για την μικρή οθόνη. Και εκεί, στον σχεδιασμό της παραγωγής, είναι που συμβαίνουν τα περισσότερα φάουλ...

Δεν είναι δηλαδή δυνατόν, να μην προετοιμάζεις καιρό πριν τον πρωταγωνιστή σου, για να μακρύνει το μαλλί και ανταυτού τον περιφέρεις με την γελοία φιλαριστή περούκα στην κεφαλή, που κόβει αμέτρητους πόντους από την ρεαλιστικότητα του θέματος. Ακόμη χειρότερα ισχύουν για την αστεία κόμμωση της ύστατης αγαπημένης του, που η ψεύτικη τρίχα είναι ακόμη πιο εμφανής. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά ανάμεσα στο κανονικό σινεμά και στο κάτι σαν υβρίδιο του Netflix. Και είναι κρίμα κάτι τέτοιο, για τον Zac Efron, που σε όλες τις σοβαρές ταινίες και όχι τις σαχλαμαρίστικες κομεντί, που έχει παίξει, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. Και για την Scodelario επίσης. Αντιθέτως η πριγκίπισσα της Disney, Lily Collins, εμφανίζεται σε πολύ πιο γήινη φόρμα, όχι τόσο με στάμπα 70s και είναι καλή στον υποστηρικτικό της ρόλο. Αν και ξεχνιέται σημαντικά από το σενάριο, στις στιγμές που λαμβάνει χώρα η ακροαματική διαδικασία, περνώντας η περσόνα της σε δεύτερη μοίρα. Στιγμές δικαστηρίου, που είναι κι οι καλύτερες, καθώς πραγματοποιείται με ακρίβεια, αντιγραφή από το πατρόν των ντοκουμέντων, όπως εκείνα προβάλλονται στους τίτλους τέλους, ενός φιλμ που στέκεται με συνέπεια στην παρουσίαση των γεγονότων, χωρίς όμως να κερδίζει την σφραγίδα του ξεχωριστού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Spentzos Films!

Ο Τσάκι θέλει να παίξετε! Βρε τον Τσάκι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Are you having fun?». Χμ, Τσάκι, δεν θα το έθετα έτσι...

Τούτη η ταινία σηματοδοτεί το reboot μιας σειράς slasher film στις οποίες ο «κακός» είναι μια κούκλα, ο Chucky. Η πρώτη ταινία της σειράς βγήκε στις αίθουσες στις 9 Νοεμβρίου του 1988 στις ΗΠΑ, με σκηνοθέτη τον Tom Holland. Το σενάριο της ταινίας εκείνης βασίζονταν σε μια ιδέα του Don Mancini, ο οποίος εντέλει υπέγραψε όλα τα σενάρια της σειράς ταινιών Chucky (και τα επτά – είτε μόνος του είτε με κάποιον συνσεναριογράφο) ενώ σκηνοθέτησε τις τρεις τελευταίες ταινίες της σειράς πριν το reboot. Για την ιστορία, οι πρωτότυποι τίτλοι των ταινιών της σειράς είναι οι εξής: «Child's Play» (1988), «Child's Play 2» (1990), «Child's Play 3» (1991), «Bride of Chucky» (1998), «Seed of Chucky» (2004), «Curse of Chucky» (2013) και «Cult of Chucky» (2017). Στις τέσσερις τελευταίες ταινίες πρωταγωνίστρια ήταν η Jennifer Tilly, η οποία όταν είδε το τρέιλερ τούτης της ταινίας (στην οποία δεν συμμετέχει) ξεκίνησε καμπάνια στο twitter με hashtag «not my Chucky»! Και στις επτά ταινίες τη φωνή του στον Chucky χάριζε ο Brad Dourif: ήταν ο ψυχοπαθής δολοφόνος ο οποίος, μέσω βουντού, «έμπαινε» μέσα στον Chucky και κυριαρχούσε πάνω του. Από το reboot λείπουν όλοι οι παραπάνω, η φυσιογνωμία της κούκλας έχει αλλάξει και τέλος, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο η κούκλα γίνεται... κακιά! Πάντως, ο Mancini δεν έμεινε με... σταυρωμένα τα χέρια: ετοιμάζει τηλεοπτική σειρά, που θα βγει μέσα στο 2020, η οποία συνεχίζει με τον Chucky από εκεί που σταμάτησε το 2017, πριν το reboot!

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Νορβηγός Lars Klevberg. Η πρώτη του είναι η ταινία Polaroid, η οποία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες σε... δυο βδομάδες! Εκείνη η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη και είναι έτοιμη από το 2017. Απλά, έμεινε πίσω η έξοδός της στους κινηματογράφους επειδή τα δικαιώματά της ανήκαν στην εταιρία του Harvey Weinstein, που όλοι ξέρουμε πως είχε κάτι λίγα δικαστικά προβλήματα (μουάχαχαχα). Την παραγωγή της ταινίας Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) έχουν αναλάβει οι παραγωγοί της ταινίας Το Αυτό (It).

Η υπόθεση: Η Κάρεν είναι μια νεαρή γυναίκα, που μεγαλώνει μόνη της τον (έχοντα προβλήματα ακοής και ακουστικά βαρηκοΐας) γιο της, Άντι, ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα της εφηβείας. Ενώ τον αγαπάει πραγματικά, δείχνει να είναι συναισθηματικά ανώριμη και είναι φορές που δείχνει πως ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εραστή της, παρά για τον Άντι. Πάντως, δουλεύει σκληρά στη νέα της δουλειά και προσπαθεί να είναι πάντα δίπλα στον Άντι. Μόλις έχουν μετακομίσει σε νέο διαμέρισμα και τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα και για τους δύο. Η Κάρεν θέλει να κάνει φίλους ο γιος της και θέλει να του δώσει πράγματα που μερικές φορές δεν μπορεί οικονομικά να του τα προσφέρει.

Όταν στο μαγαζί στο οποίο εργάζεται, ένας πελάτης επιστρέφει μια δημοφιλέστατη κούκλα, τύπου Buddi, ως ελαττωματική, η Κάρεν αποφασίζει να τη δωρίσει στον Άντι. Στην αρχή ο Άντι διαμαρτύρεται: νιώθει μεγάλος για να παίζει με κούκλες. Μετά, αλλάζει γνώμη: ο Buddi, μια κούκλα – ανδροειδές με ΑΙ, που συμπεριφέρεται ως παιδί το οποίο μαθαίνει τον κόσμο, «συνδέεται» συναισθηματικά με τον μοναχικό Άντι. Αφού... αυτοβαφτιστεί ως Τσάκι, αρχίζει να περνάει καλά με τον φίλο του. Όλα θα αλλάξουν όμως όταν ο Άντι εκφράσει δυσαρέσκεια για τη γάτα του, για τον γκόμενο της μητέρας του και για μια σειρά από άλλα πράγματα. Ο «ελαττωματικός» Τσάκι αρχίζει να... σκοτώνει για χάρη του φίλου του. Και η δράση του θα είναι ανεξέλεγκτη! Όταν τα πτώματα αρχίζουν να συσσωρεύονται, ποιος θα πιστέψει τον Άντι όταν ισχυριστεί πως ο δολοφόνος είναι μια... κούκλα;

Η άποψή μας: Δεν νομίζω πως έχω δει άλλη ταινία με ήρωα τον Τσάκι. Δεν έχω δει κανένα από τα προηγούμενα επτά κινηματογραφικά «επεισόδια» στα οποία πρωταγωνιστεί αυτή η δολοφονική κούκλα. Δεν θα το θυμόμουνα λέτε αν είχα δει; Μπορεί απλά ο εγκέφαλός μου να... αρνείται τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως και να 'χει, εννοείται πως είχα υπόψιν μου τον Τσάκι (καλύτερα να τον γράφω Chucky, για να μην πηγαίνει ο νους σας – και ο δικός μου – στον Jackie Chan) ως κινηματογραφικό ήρωα, ως ποπ φιγούρα (χα!), ως φαινόμενο, που λατρεύεται παγκοσμίως! Αυτήν τη γαλαζομάτα φάτσα, με τα κόκκινα μαλλιά, που όμως έβγαιναν από τέτοιο ύψος στο κεφάλι, που φαινόταν πως το ζαβό είχε αρχόμενη αλωπεκία, κοινώς, φαλάκρα! Ριγωτή μπλούζα και τζιν παντελόνι, με τιράντες (μωρέ, μπορείς να το πεις και σαλοπέτα) και έτοιμος ο μάγκας.

Ε, λοιπόν, πρώτο σοκ: ο νέος Chucky είναι ακόμα πιο... φρικτός κατασκευαστικά από τον αρχικό! Με πιο στρογγυλό κεφάλι, πιο μεγάλα μάτια, πιο στρωμένα και περιποιημένα (!!!) μαλλιά, δείχνει αρκούντως... creepy. Και σκέφτεσαι: ποιος γονέας στα καλά του θα μπορούσε να αγοράσει μια τέτοια κούκλα στο παιδί του για να παίξει και να γίνουν φίλοι; Να αγοράσει την κούκλα για να τρομάζει το παιδί και να κλαίει και να τρώει όλο το φαΐ του, μάλιστα. Οπότε, ναι, η εμφάνιση της κούκλας είναι άθλια και τρομακτική. Βέβαια, οι παραγωγοί και ο σκηνοθέτης προσπαθούν να κάνουν χαβαλέ με αυτήν: η σκηνή όπου τα παιδιά (ή ο Άντι, θυμάμαι ρε γμτ και την είδα πριν δυο μέρες την ταινία δηλαδή έλεος κάπου) βάζουν τον Chucky να κάνει γκριμάτσες, να γουρλώνει τα μάτια του, να αλλάζει το σχήμα του στόματός του, βγάζει γέλιο. Γιατί ότι μορφή κι αν πάρει ο μπαγάσας είναι σαν ανάποδο γαμώτο!

Δεύτερο σοκ και πολύ, πολύ μεγαλύτερο: η ταινία έχει πολύ αίμα. Πάρα πολύ αίμα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ αίμα. Δεν... προλαβαίνει να σκοτώσει πάντως πολλούς ο Chucky σε αυτήν την ταινία: στο imdb το συνολικό bodycount φτάνει στο οχτώ και εδώ προσμετρώνται όλοι και όλα – δεν περιγράφω άλλο! Αλλά οι δύο από τις δολοφονίες (θα σας τις επικοινωνήσω με κωδικό για να μην κάνω σπόιλερ, μουάχαχαχαχαχαχαχα), ήτοι, η «χριστουγεννιάτικα φωτάκια» και η «αλυσοπρίονο», φτάνουν στα όρια του... «Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι» (ξανά χα!, γίνεται αναφορά στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών με περισσότερους από έναν τρόπους).

Θέλω να πω: ποιο είναι το target group της ταινίας; Θεωρώ πως η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα ηλικίας κάτω από 18 ετών – κι ελπίζω να έχει πάρει τέτοια σήμανση καταλληλότητας. Από την άλλη, είναι προφανής η προσπάθεια να συνδυαστεί το σκληρό και τρομακτικό με το... αστείο. Να γίνεται χαβάς. Να γίνεται πλάκα πάνω στο προφανές: έχουμε μια κακάσχημη κούκλα, που περπατάει και μιλάει και μαθαίνει τον κόσμο καθώς διαθέτει artificial intelligence και που... σκοτώνει για να κερδίσει την αγάπη του μόνου ανθρώπου για του οποίου την αγάπη νοιάζεται: του Άντι. Που κραδαίνει το υπερμέγεθες μαχαίρι, που είναι ίσα με το μπόι του, ενώ δεν μπορεί καλά καλά να το κουβαλήσει.

Επειδή τα... πιάνω εύκολα τα νοήματα και τα όγδοα επίπεδα (φτάνω μέχρι και τα 13 επίπεδα στα ντουζένια μου) στο συγκεκριμένο reboot έχουμε μια σαφή διαφοροποίηση. Πέρα όλων των άλλων, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια να στηλιτευθεί ο σύγχρονος τεχνολογικά άριστος κόσμος στον οποίο ζούμε. Η συγκεκριμένη κούκλα της σειράς Buddi, που ο Άντι θέλει να βαφτίσει «Χαν Σόλο» και η κούκλα εξαιτίας της δυσλειτουργίας της το ακούει ως... Chucky (καμία ομοιοκαταληξία ή ηχητικό πλησίασμα, αθλιότης, τι να πω) και της μένει το όνομα, είναι δυσλειτουργική επειδή ένας κουρασμένος υπάλληλος της πολυεθνικής που κατασκευάζει τη σειρά κάπου στην Κίνα, για να εκδικηθεί τον ανώτερό του που τον πρήζει, αποφασίζει να αφαιρέσει από το sottware της κούκλας όλες εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που την αποτρέπουν να κάνει κακό.

Καταλάβατε; Δεν είναι κακή η κούκλα: απλά δεν κατανοεί την έννοια του κακού. Πολλά θέλει να πει η ταινία: για τη σύγχρονη μοναξιά των μεγαλουπόλεων, για το ότι γινόμαστε έρμαια της τεχνολογίας (βγάζει μια... τεχνοφοβία η ταινία), για την ανωριμότητα ανθρώπων που γίνονται γονείς χωρίς να ξέρουν πως κτλ κτλ. Έχει και τις αναφορές της και τις παραπομπές της. Και η Aubrey Plaza είναι καλή στο ρόλο της και ο Mark Hamill είναι ιδανική επιλογή ως φωνή του Chucky και η Beatrice Kitsos, που υποδύεται τη νεαρή φίλη του Άντι και είναι απίστευτα δυναμική, δίνει και καλά έναν τόνο γυναικείας χειραφέτησης. Αλλά ότι και να γράψω, το πράγμα δεν αλλάζει: για μένα, είναι όχι. Και, μεταξύ μας, αν δεν έβλεπα την ταινία σε μυστική πρεμιέρα, όπου δεν ήξερα ποια ταινία θα παρακολουθήσω, δεν θα πήγαινα να τη δω, ποτέ. Εγώ το Yesterday ήθελα να δω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Odeon!