Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) Poster ΠόστερΤο Αριστούργημα Μου
του Gastón Duprat. Με τους Guillermo Francella, Luis Brandoni, Raul Arevalo, Andrea Frigerio, Maria Soldi, Alejandro Paker, Pablo Ribba, Roberto Peloni, Mucio Manchini.


«Θες να πετύχεις; Πες ψέματα»!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η ζωγραφική, η αθανασία, τα λεφτά...

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (και η πρώτη σόλο απόπειρα) που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου του 1969 (σημείωση: την ίδια ακριβώς ημερομηνία με μένα ρε σεις!) Αργεντινός σκηνοθέτης Gastón Duprat. Στις τέσσερις προηγούμενες, συνσκηνοθέτης ήταν ο Mariano Cohn (που στη συγκεκριμένη ταινία κρατάει μόνο ρόλο παραγωγού). Και στις πέντε ταινίες του σεναριογράφος (μόνος του ή... με παρέα) είναι ο αδελφός του, ο Andrés Duprat, ο οποίος ξέρει καλά τον κόσμο της τέχνης καθώς είναι διευθυντής του MNBA, του Εθνικού Μουσείου Καλών Τεχνών της Αργεντινής.

Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του Duprat, που κυκλοφορεί εμπορικά στην Ελλάδα. Η προηγούμενη ήταν το εξαιρετικό Ο επιφανής πολίτης (El ciudadano ilustre), που είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Oscar Martínez. Την ίδια χρονιά η ταινία (που συμμετείχε σε μια σειρά από φεστιβάλ) κέρδισε και το βραβείο κοινού στους «Ανοιχτούς Ορίζοντες» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και ήταν και η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η τελευταία του ταινία Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) προβλήθηκε επίσης στο επίσημο πρόγραμμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας (εκτός συναγωνισμού) ενώ κέρδισε το βραβείο κοινού συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βαγιαδολίδ.

Η υπόθεση: Ο Αρτούρο Σίλβα είναι ένας γοητευτικός, εκλεπτυσμένος και πανέξυπνος γκαλερίστας. Έχει τη δική του γκαλερί στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, μια πόλη που τον συναρπάζει. Ο Ρένζο Νέρβι είναι ένας δύστροπος καλλιτέχνης, ένας πικρόχολος ζωγράφος σε σαφή παρακμή – όχι τόσο δημιουργικά όσο εμπορικά. Μισεί οποιαδήποτε μορφή κοινωνικότητας και ζει ουσιαστικά απομονωμένος (δεν λέει όχι βεβαίως στις κάθε είδους... βοήθειες από νεαρές καλλιτέχνιδες, που θέλουν να μάθουν πράγματα δίπλα του) σε ένα σπίτι εντελώς ακατάστατο και άναρχο. Ίσως τα μόνα πλάσματα που αγαπά, πέρα από τον εαυτό του, είναι τα ζώα του.

Παρ' όλο που τους δύο άντρες τους συνδέει μια παλιά φιλία, δεν συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα. Οι απόψεις και οι ιδέες τους είναι τόσο αντίθετες, που δημιουργούν συνέχεια μεταξύ τους μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις. Εντελώς διαφορετικός και ο τρόπος ζωής τους και η φιλοσοφία τους. Η τελευταία έκθεση του Ρένζο στην γκαλερί του Αρτούρο δεν πάει καλά, ο ίδιος αρνείται να κάνει δημόσιες σχέσεις, οι κριτικές είναι κακές και ο Σίλβα βρίσκεται σε δυσχερή θέση οικονομικά. Ακόμα πιο χάλια πάνε τα οικονομικά του Ρένζο. Κι όταν μετά από ατύχημα χάσει τη μνήμη του και τη θέλησή του για ζωή, τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση ο Αρτούρο; Και πώς θα εμπλακεί στα τεκταινόμενα ο Άλεξ, ένας χίπστερ εξ Ισπανίας ορμώμενος;

Η άποψή μας: Έγραφα πριν δύο χρόνια για την προηγούμενη ταινία του Gastón Duprat, τον «Επιφανή πολίτη», την οποία γύρισε μαζί με τον Mariano Cohn: «Οι δύο σκηνοθέτες παρουσιάζουν τον κόσμο της διανόησης μέσω του ήρωά τους ως λίγο ψεύτικο, λίγο δήθεν, αλλά ανθρώπινο, γεμάτο ανάγκες, λάθη, πάθη και ιδιαιτερότητες. Γίνεται όμως και το σχόλιο για την Τέχνη οποιασδήποτε μορφής, της 7ης συμπεριλαμβανομένης. Τι είναι Τέχνη; Η αναπαράσταση της πραγματικότητας; Είναι ηθικό να στήνουμε ένα ολόκληρο έργο τέχνης πάνω στις ζωές των άλλων; Λέει αλήθειες χρησιμοποιώντας ψέματα ή λέει ψέματα χρησιμοποιώντας αλήθειες; Ποιος ορίζει αν ένα έργο τέχνης είναι «καλό» ή «κακό», «πρωτότυπο» ή «αντιπατάρα»». Εκεί, ο βασικός ήρωας ήταν ένας συγγραφέας, που... έκλεβε ιστορίες από τις ζωές συγγενών, φίλων και συγχωριανών για να γράψει τα βιβλία του. Ή κάπως έτσι.

Εδώ, οι πρωταγωνιστές είναι δύο: ο ζωγράφος (που παραπέμπει θα λέγαμε στον συγγραφέα της προηγούμενης ταινίας) και ο γκαλερίστας. Ο καλλιτέχνης λοιπόν και ο έμπορας. Ο σκηνοθέτης προσθέτει στην πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική που έθεσε στην προηγούμενη ταινία του, μία ακόμα παράμετρο: το χρήμα. Τη χρηματιστηριακή αξία. Γιατί ένας πίνακας αξίζει χ ευρώ κι ένας άλλος πίνακας 2χ ευρώ; Πώς ξεχωρίζει ένας ζωγράφος σε σχέση με κάποιον άλλο; Τι οδηγεί έναν ζωγράφο στην εμπορική παρακμή; Τι ρόλο βαράνε οι γκαλερίστες; Πόσο ανεβάζουν ή κατεβάζουν τις αξίες ενός πίνακα οι καλές ή οι κακές κριτικές ειδικών εντός ή εκτός εισαγωγικών; Πόσο απαραίτητα είναι τα pr-ιλίκια; Το να πυροβολείς έναν πίνακά σου, μπορεί να αυξήσει την αξία του; Και ο... θάνατος; Πώς εξηγείται πως μετά θάνατον οι τιμές πινάκων του αποδημήσαντα εις Κύριον ζωγράφου αυξάνουν την αξία τους; Αλλά αναρωτιέται για πολλά και ωραία ακόμα η ταινία: μπορούν όλοι να είναι καλλιτέχνες; Ζωγράφοι; Ή μήπως όχι; Όντως, για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι εγωιστής, άναρχος και να μην σκέφτεσαι τίποτε άλλο εκτός από την τέχνη; Ή όλα αυτά είναι απλώς εύηχα τσιτάτα;

Το πολύ ωραίο που πετυχαίνει η ταινία είναι πως όλα τα παραπάνω, τα πολύ ενδιαφέροντα, δεν παραδίδονται στον θεατή ως μία από καθέδρας διάλεξη, ως ένα εστετικό δοκίμιο, ως ένα στρυφνό και δήθεν διανοουμενίστικο ντοκουμέντο. Καμία σχέση. Όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα προκύπτουν μέσω μιας ταινίας εντελώς διασκεδαστικής, που ξέρει πότε να πατήσει πάνω στο γκάζι του χιούμορ, πότε να αλλάξει συμπλέκτη στην ταχύτητα του ρυθμού (by the way, ωραίο το μπλε Audi), πώς να εκμεταλλευτεί χώρους, τοπία, ανθρώπους, συμπεριφορές. Η ταινία είναι εντελώς προσβάσιμη από όλους (το γράφω επίτηδες και το τονίζω επί τούτου για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) και πέρα από όλα τα άλλα... έχει και ανατροπές! Που λειτουργούν μια χαρά είτε τις έχεις προβλέψει ως έξυπνο πουλί είτε όχι και σε πιάνουν εξαπίνης.

Εννοείται πως μεγάλο ρόλο στην απόλαυση της ταινίας παίζουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών που, εννοείται τις απολαμβάνουμε επειδή βασίζονται σε πολύ καλά γραμμένους ρόλους! Το σενάριο μας παρουσιάζει δύο χαρακτήρες εντελώς αληθινούς, τρισδιάστατους, με τα καλά τους και τα κακά τους, με τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, τις αγάπες και τα μίση τους, και κυρίως με μιαν φιλία που αντέχει παρά τις όποιες δυσκολίες. Φιλία που δοκιμάζεται. Φιλία που επανοικοδομείται ξανά και ξανά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να κάνει ο ένας φίλος για τον άλλο. Ο μόνος ρόλος που δεν γίνεται πιστευτός είναι ο Ισπανός χίπστερ – χάλια η κόμμωση του Arevalo εδώ! Ναι, σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μπορεί και να υπάρχουν ακέραιοι άνθρωποι, οι οποίοι ούτε χρηματίζονται ούτε κάνουν τα κλειστά μάτια μπροστά σε ένα φάουλ.

Εντέλει και η απάτη θέλει μαεστρία και τέχνη. Ναι, η απάτη μπορεί να είναι αριστούργημα. Πολύ ωραία ταινία, άλλη μία από το αργεντίνικο σινεμά, που δείχνει το δρόμο του πως μπορούν να γυριστούν μια χαρά εμπορικές ταινίες, χωρίς να χρειάζεται να ταΐζουν σκατά τους θεατές.

Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!
Περισσότερα... »

Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (Τεντ Μπάντι, Ένας Γοητευτικός Δολοφόνος) Poster ΠόστερΤεντ Μπάντι, Ένας Γοητευτικός Δολοφόνος
του Joe Berlinger. Με τους Zac Efron, Lily Collins, Kaya Scodelario, Haley Joel Osment, Jim Parsons, John Malkovich.


Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου!
του zerVo (@moviesltd)

Στέκομαι στο προσωπικό σχόλιο μιας εκ των συνηγόρων, που τον υπερασπίστηκαν στις τελικές εφέσεις του, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει το τελεσίδικο της εσχάτης των ποινών: Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου! Έχοντας παραδεχθεί εμμέσως και πλαγίως, χρησιμοποιώντας το τρίτο πρόσωπο - από την στιγμή που κρίθηκε ένοχος, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας α' βαθμού - τις στυγερές δολοφονίες τριάντα ανήμπορων γυναικών που βρέθηκαν στο διάβα του, κατά την περίοδο 1974 - 1978, ο Θίοντορ Ρόμπερτ Μπάντι, έχει καταγραφεί στα αστυνομικά χρονικά των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ο υπ αριθμόν ένα κατά συρροήν φονιάς. Θεωρείται απόλυτα βέβαιο, πως ο αριθμός των θυμάτων του, είναι πολύ μεγαλύτερος, αν και το στοιχείο που σόκαρε την κοινή γνώμη της Αστερόεσσας, ήταν η βασανιστική, σαδιστική μέθοδος που ακολουθούσε για να εξοντώσει όσες είχαν την ατυχία να τον συναντήσουν, ενώ στην συνέχεια δείχνοντας απίστευτες τάσεις νεκροφιλίας και ιεροσυλίας, τους αφαιρούσε τα μέλη, κρατώντας για ενθύμια της ανελέητης δράσης του.

Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (Τεντ Μπάντι, Ένας Γοητευτικός Δολοφόνος) Quad Poster Πόστερ
1969. Σε ένα νυχτερινό κλαμπ του Σιάτλ, ο γοητευτικός, νεαρός σπουδαστής της Νομικής, Τεντ Μπάντι, θα γνωρίσει την όμορφη συνομήλικη του, Λιζ Κένταλ, μια εργαζόμενη ως γραμματέας, διαζευγμένη μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, μια σχέση που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε έναν έρωτα παθιασμένο, όσο και μοιραίο. Απουσιάζοντας τακτικά από κοντά της, με το πρόσχημα της παρακολούθησης των μαθημάτων του στο πανεπιστήμιο, δεν της είχε κινήσει τις υποψίες πως ενδεχόμενα η δράση του, θα μπορούσε να είναι παραβατική. Μέχρι τα μέσα του 75, όταν και θα συλληφθεί από τις αστυνομικές αρχές της Γιούτα και θα οδηγηθεί τάχιστα σε δίκη, με την κατηγορία της δολοφονίας μιας νεαρής φοιτήτριας. Ο δεσμός του με την Λιζ, θα νιώσει τους πρώτους τριγμούς, καθώς εκείνη θα χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του, παρόλους τους όρκους αθωότητας που θα εκστομίσει. Κατάσταση που θα ξεφύγει ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου, καθώς η Δίωξη του Κολοράντο, θα τον θεωρήσει ως τον βασικό ύποπτο για τους θανάτους δύο ακόμη νεαρών κοριτσιών στην περιοχή του Άσπεν. Και ο κλοιός γύρω από τον ευειδή, πανέξυπνο, ετοιμόλογο και με πέραση στο ωραίο φύλο, ολοένα και σφίγγει.

Δεν είναι και λίγες οι κινηματογραφικές ιστορίες που έχουν γυριστεί, με αφορμή τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός ζωντανού δαίμονα κρυμμένου πίσω από το λαμπερό και πεντακάθαρο παρουσιαστικό. Κατά βάση τηλεοπτικού χαρακτήρα μετριότητες και δίχως σπουδαίο υπόβαθρο, όλες έδωσαν περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες των φονικών, παρά στην απόπειρα μελέτης του προβληματικού αυτού χαρακτήρα. Μέχρι που την κατάσταση πήρε στα χέρια του το δίκτυο του Netflix, παρουσιάζοντας αρχικά ένα τετράωρο σοκαριστικό ντοκιμαντέρ, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του (Conversations With A Killer) όπου μιλά ο ίδιος σε συνεντεύξεις εντός της φυλακής και ακολούθως μια δραματοποιημένη συρραφή των στιγμών από την ώρα της πρώτης του σύλληψης, που βασίζεται στα απομνημονεύματα της Elizabeth Kendall, εκείνης δηλαδή που έζησε διπλα του, περισσότερο από κάθε άλλη.

Η αλήθεια είναι πως και τα δύο πονήματα του ραγδαία ανερχόμενου διαύλου, ακολουθούν πιστά τα ιστορικά ντοκουμέντα και δεν παρεκκλίνουν ούτε πόντο από τα γνωστά σε όλους δεδομένα. Φέροντας αμφότερα την σκηνοθετική υπογραφή του ίδιου δημιουργού, του υποψήφιου για Όσκαρ για την καθηλωτική τεκμηρίωση του Paradise Lost 3: Purgatory, γύρω από την υπόθεση των Τριών του Μέμφις, Joe Berlinger, γεγονός θετικό σε ότι αφορά στην αφηγηματική πιστότητα, καθώς είναι σαφές, πως ελάχιστοι στον κόσμο μπορούν να γνωρίζουν περισσότερα γύρω από τον τεράστιο Φάκελλο Μπάντι.

Σε αντίθεση όμως με το γνώριμο πεδίο δράσης του, το ντοκιμαντέρ, ο ντιρέκτορας εδώ κινείται σε νερά κινηματογραφικά που δεν μοιάζει να τα γνωρίζει ιδιαίτερα, στο πάλεμα του να αναπαραστήσει την εποχή στο εκράν. Εκεί που τα καταφέρνει καλά ο Berlinger, είναι στο να περάσει στον θεατή του έργου του, το συναίσθημα που η σχεδόν για μια δεκαετία μνηστή του ένιωθε για το λαμπερό του πρόσωπο και την πλημμυρισμένη από μια ολόφωτη αγιοσύνη μορφή του, που σε καμία περίπτωση δεν της έδινε το δικαίωμα να διανοηθεί, όλα εκείνα τα σατανικά που έκρυβε πίσω της. Για την Λιζ ο Μπάντι ήταν Θεός, μοναδικός, ανεπανάληπτος, ο άντρας της ζωής της, αλλά κι εκείνος που της στέρησε την όποια αθωότητα στην ψυχή, κατόπιν των ανήκουστων αποκαλύψεων. Εμπιστοσύνη πέρα από τυφλή δηλαδή, κάτι που ισχύει και για το δεύτερο θηλυκό της ιστορίας, την Κάρολ Ανν Μπουν, που στάθηκε στο πλευρό του στις ύστατες του στιγμές, φέροντας στον κόσμο μάλιστα και το παιδί τους. Κύριε των Δυνάμεων!

Οπότε με όλα αυτά τα άξια συστατικά, που μπορεί να χωλαίνει αυτό το δραματικό θρίλερ και να μην στέκεται ως ισάξιο ή έστω κοντινό ποιοτικά του docu? Στο γεγονός πως η κάμερα, εστιάζει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε στην λαμπάδα του τέρατος, στην γλυκύτητα των εκφράσεων του, στην δίχως άλλο πέραση του στα κορίτσια που σχημάτιζαν ουρές υποστήριξης έξω από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Και ελάχιστα στα αιματηρά συμβάντα ή στον διαβολικό ψυχισμό του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο. Τα παζλάκια της εξιστόρησης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, τοποθετούνται με σειρά χρονολογική σε μια γραμμή, με τις πληροφοριακές ημερομηνίες να δημιουργούν ακόμη περισσότερο το φίλινγκ πως πρόκειται για μια ταινία, φτιαγμένη κατά κύριο λόγο για την μικρή οθόνη. Και εκεί, στον σχεδιασμό της παραγωγής, είναι που συμβαίνουν τα περισσότερα φάουλ...

Δεν είναι δηλαδή δυνατόν, να μην προετοιμάζεις καιρό πριν τον πρωταγωνιστή σου, για να μακρύνει το μαλλί και ανταυτού τον περιφέρεις με την γελοία φιλαριστή περούκα στην κεφαλή, που κόβει αμέτρητους πόντους από την ρεαλιστικότητα του θέματος. Ακόμη χειρότερα ισχύουν για την αστεία κόμμωση της ύστατης αγαπημένης του, που η ψεύτικη τρίχα είναι ακόμη πιο εμφανής. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά ανάμεσα στο κανονικό σινεμά και στο κάτι σαν υβρίδιο του Netflix. Και είναι κρίμα κάτι τέτοιο, για τον Zac Efron, που σε όλες τις σοβαρές ταινίες και όχι τις σαχλαμαρίστικες κομεντί, που έχει παίξει, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. Και για την Scodelario επίσης. Αντιθέτως η πριγκίπισσα της Disney, Lily Collins, εμφανίζεται σε πολύ πιο γήινη φόρμα, όχι τόσο με στάμπα 70s και είναι καλή στον υποστηρικτικό της ρόλο. Αν και ξεχνιέται σημαντικά από το σενάριο, στις στιγμές που λαμβάνει χώρα η ακροαματική διαδικασία, περνώντας η περσόνα της σε δεύτερη μοίρα. Στιγμές δικαστηρίου, που είναι κι οι καλύτερες, καθώς πραγματοποιείται με ακρίβεια, αντιγραφή από το πατρόν των ντοκουμέντων, όπως εκείνα προβάλλονται στους τίτλους τέλους, ενός φιλμ που στέκεται με συνέπεια στην παρουσίαση των γεγονότων, χωρίς όμως να κερδίζει την σφραγίδα του ξεχωριστού.

Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (Τεντ Μπάντι, Ένας Γοητευτικός Δολοφόνος) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) Poster ΠόστερΗ Κούκλα του Σατανά
του Lars Klevberg. Με τους Aubrey Plaza, Mark Hamill (φωνή), Gabriel Bateman, Brian Tyree Henry, Tim Matheson, David Lewis, Beatrice Kitsos, Ty Consiglio, Carlease Burke, Trent Redekop.


Ο Τσάκι θέλει να παίξετε! Βρε τον Τσάκι!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Are you having fun?». Χμ, Τσάκι, δεν θα το έθετα έτσι...

Τούτη η ταινία σηματοδοτεί το reboot μιας σειράς slasher film στις οποίες ο «κακός» είναι μια κούκλα, ο Chucky. Η πρώτη ταινία της σειράς βγήκε στις αίθουσες στις 9 Νοεμβρίου του 1988 στις ΗΠΑ, με σκηνοθέτη τον Tom Holland. Το σενάριο της ταινίας εκείνης βασίζονταν σε μια ιδέα του Don Mancini, ο οποίος εντέλει υπέγραψε όλα τα σενάρια της σειράς ταινιών Chucky (και τα επτά – είτε μόνος του είτε με κάποιον συνσεναριογράφο) ενώ σκηνοθέτησε τις τρεις τελευταίες ταινίες της σειράς πριν το reboot. Για την ιστορία, οι πρωτότυποι τίτλοι των ταινιών της σειράς είναι οι εξής: «Child's Play» (1988), «Child's Play 2» (1990), «Child's Play 3» (1991), «Bride of Chucky» (1998), «Seed of Chucky» (2004), «Curse of Chucky» (2013) και «Cult of Chucky» (2017). Στις τέσσερις τελευταίες ταινίες πρωταγωνίστρια ήταν η Jennifer Tilly, η οποία όταν είδε το τρέιλερ τούτης της ταινίας (στην οποία δεν συμμετέχει) ξεκίνησε καμπάνια στο twitter με hashtag «not my Chucky»! Και στις επτά ταινίες τη φωνή του στον Chucky χάριζε ο Brad Dourif: ήταν ο ψυχοπαθής δολοφόνος ο οποίος, μέσω βουντού, «έμπαινε» μέσα στον Chucky και κυριαρχούσε πάνω του. Από το reboot λείπουν όλοι οι παραπάνω, η φυσιογνωμία της κούκλας έχει αλλάξει και τέλος, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο η κούκλα γίνεται... κακιά! Πάντως, ο Mancini δεν έμεινε με... σταυρωμένα τα χέρια: ετοιμάζει τηλεοπτική σειρά, που θα βγει μέσα στο 2020, η οποία συνεχίζει με τον Chucky από εκεί που σταμάτησε το 2017, πριν το reboot!

Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) Poster Πόστερ Wallpaper
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Νορβηγός Lars Klevberg. Η πρώτη του είναι η ταινία Polaroid, η οποία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες σε... δυο βδομάδες! Εκείνη η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη και είναι έτοιμη από το 2017. Απλά, έμεινε πίσω η έξοδός της στους κινηματογράφους επειδή τα δικαιώματά της ανήκαν στην εταιρία του Harvey Weinstein, που όλοι ξέρουμε πως είχε κάτι λίγα δικαστικά προβλήματα (μουάχαχαχα). Την παραγωγή της ταινίας Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) έχουν αναλάβει οι παραγωγοί της ταινίας Το Αυτό (It).

Η υπόθεση: Η Κάρεν είναι μια νεαρή γυναίκα, που μεγαλώνει μόνη της τον (έχοντα προβλήματα ακοής και ακουστικά βαρηκοΐας) γιο της, Άντι, ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα της εφηβείας. Ενώ τον αγαπάει πραγματικά, δείχνει να είναι συναισθηματικά ανώριμη και είναι φορές που δείχνει πως ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εραστή της, παρά για τον Άντι. Πάντως, δουλεύει σκληρά στη νέα της δουλειά και προσπαθεί να είναι πάντα δίπλα στον Άντι. Μόλις έχουν μετακομίσει σε νέο διαμέρισμα και τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα και για τους δύο. Η Κάρεν θέλει να κάνει φίλους ο γιος της και θέλει να του δώσει πράγματα που μερικές φορές δεν μπορεί οικονομικά να του τα προσφέρει.

Όταν στο μαγαζί στο οποίο εργάζεται, ένας πελάτης επιστρέφει μια δημοφιλέστατη κούκλα, τύπου Buddi, ως ελαττωματική, η Κάρεν αποφασίζει να τη δωρίσει στον Άντι. Στην αρχή ο Άντι διαμαρτύρεται: νιώθει μεγάλος για να παίζει με κούκλες. Μετά, αλλάζει γνώμη: ο Buddi, μια κούκλα – ανδροειδές με ΑΙ, που συμπεριφέρεται ως παιδί το οποίο μαθαίνει τον κόσμο, «συνδέεται» συναισθηματικά με τον μοναχικό Άντι. Αφού... αυτοβαφτιστεί ως Τσάκι, αρχίζει να περνάει καλά με τον φίλο του. Όλα θα αλλάξουν όμως όταν ο Άντι εκφράσει δυσαρέσκεια για τη γάτα του, για τον γκόμενο της μητέρας του και για μια σειρά από άλλα πράγματα. Ο «ελαττωματικός» Τσάκι αρχίζει να... σκοτώνει για χάρη του φίλου του. Και η δράση του θα είναι ανεξέλεγκτη! Όταν τα πτώματα αρχίζουν να συσσωρεύονται, ποιος θα πιστέψει τον Άντι όταν ισχυριστεί πως ο δολοφόνος είναι μια... κούκλα;

Η άποψή μας: Δεν νομίζω πως έχω δει άλλη ταινία με ήρωα τον Τσάκι. Δεν έχω δει κανένα από τα προηγούμενα επτά κινηματογραφικά «επεισόδια» στα οποία πρωταγωνιστεί αυτή η δολοφονική κούκλα. Δεν θα το θυμόμουνα λέτε αν είχα δει; Μπορεί απλά ο εγκέφαλός μου να... αρνείται τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως και να 'χει, εννοείται πως είχα υπόψιν μου τον Τσάκι (καλύτερα να τον γράφω Chucky, για να μην πηγαίνει ο νους σας – και ο δικός μου – στον Jackie Chan) ως κινηματογραφικό ήρωα, ως ποπ φιγούρα (χα!), ως φαινόμενο, που λατρεύεται παγκοσμίως! Αυτήν τη γαλαζομάτα φάτσα, με τα κόκκινα μαλλιά, που όμως έβγαιναν από τέτοιο ύψος στο κεφάλι, που φαινόταν πως το ζαβό είχε αρχόμενη αλωπεκία, κοινώς, φαλάκρα! Ριγωτή μπλούζα και τζιν παντελόνι, με τιράντες (μωρέ, μπορείς να το πεις και σαλοπέτα) και έτοιμος ο μάγκας.

Ε, λοιπόν, πρώτο σοκ: ο νέος Chucky είναι ακόμα πιο... φρικτός κατασκευαστικά από τον αρχικό! Με πιο στρογγυλό κεφάλι, πιο μεγάλα μάτια, πιο στρωμένα και περιποιημένα (!!!) μαλλιά, δείχνει αρκούντως... creepy. Και σκέφτεσαι: ποιος γονέας στα καλά του θα μπορούσε να αγοράσει μια τέτοια κούκλα στο παιδί του για να παίξει και να γίνουν φίλοι; Να αγοράσει την κούκλα για να τρομάζει το παιδί και να κλαίει και να τρώει όλο το φαΐ του, μάλιστα. Οπότε, ναι, η εμφάνιση της κούκλας είναι άθλια και τρομακτική. Βέβαια, οι παραγωγοί και ο σκηνοθέτης προσπαθούν να κάνουν χαβαλέ με αυτήν: η σκηνή όπου τα παιδιά (ή ο Άντι, θυμάμαι ρε γμτ και την είδα πριν δυο μέρες την ταινία δηλαδή έλεος κάπου) βάζουν τον Chucky να κάνει γκριμάτσες, να γουρλώνει τα μάτια του, να αλλάζει το σχήμα του στόματός του, βγάζει γέλιο. Γιατί ότι μορφή κι αν πάρει ο μπαγάσας είναι σαν ανάποδο γαμώτο!

Δεύτερο σοκ και πολύ, πολύ μεγαλύτερο: η ταινία έχει πολύ αίμα. Πάρα πολύ αίμα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ αίμα. Δεν... προλαβαίνει να σκοτώσει πάντως πολλούς ο Chucky σε αυτήν την ταινία: στο imdb το συνολικό bodycount φτάνει στο οχτώ και εδώ προσμετρώνται όλοι και όλα – δεν περιγράφω άλλο! Αλλά οι δύο από τις δολοφονίες (θα σας τις επικοινωνήσω με κωδικό για να μην κάνω σπόιλερ, μουάχαχαχαχαχαχαχα), ήτοι, η «χριστουγεννιάτικα φωτάκια» και η «αλυσοπρίονο», φτάνουν στα όρια του... «Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι» (ξανά χα!, γίνεται αναφορά στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών με περισσότερους από έναν τρόπους).

Θέλω να πω: ποιο είναι το target group της ταινίας; Θεωρώ πως η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα ηλικίας κάτω από 18 ετών – κι ελπίζω να έχει πάρει τέτοια σήμανση καταλληλότητας. Από την άλλη, είναι προφανής η προσπάθεια να συνδυαστεί το σκληρό και τρομακτικό με το... αστείο. Να γίνεται χαβάς. Να γίνεται πλάκα πάνω στο προφανές: έχουμε μια κακάσχημη κούκλα, που περπατάει και μιλάει και μαθαίνει τον κόσμο καθώς διαθέτει artificial intelligence και που... σκοτώνει για να κερδίσει την αγάπη του μόνου ανθρώπου για του οποίου την αγάπη νοιάζεται: του Άντι. Που κραδαίνει το υπερμέγεθες μαχαίρι, που είναι ίσα με το μπόι του, ενώ δεν μπορεί καλά καλά να το κουβαλήσει.

Επειδή τα... πιάνω εύκολα τα νοήματα και τα όγδοα επίπεδα (φτάνω μέχρι και τα 13 επίπεδα στα ντουζένια μου) στο συγκεκριμένο reboot έχουμε μια σαφή διαφοροποίηση. Πέρα όλων των άλλων, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια να στηλιτευθεί ο σύγχρονος τεχνολογικά άριστος κόσμος στον οποίο ζούμε. Η συγκεκριμένη κούκλα της σειράς Buddi, που ο Άντι θέλει να βαφτίσει «Χαν Σόλο» και η κούκλα εξαιτίας της δυσλειτουργίας της το ακούει ως... Chucky (καμία ομοιοκαταληξία ή ηχητικό πλησίασμα, αθλιότης, τι να πω) και της μένει το όνομα, είναι δυσλειτουργική επειδή ένας κουρασμένος υπάλληλος της πολυεθνικής που κατασκευάζει τη σειρά κάπου στην Κίνα, για να εκδικηθεί τον ανώτερό του που τον πρήζει, αποφασίζει να αφαιρέσει από το sottware της κούκλας όλες εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που την αποτρέπουν να κάνει κακό.

Καταλάβατε; Δεν είναι κακή η κούκλα: απλά δεν κατανοεί την έννοια του κακού. Πολλά θέλει να πει η ταινία: για τη σύγχρονη μοναξιά των μεγαλουπόλεων, για το ότι γινόμαστε έρμαια της τεχνολογίας (βγάζει μια... τεχνοφοβία η ταινία), για την ανωριμότητα ανθρώπων που γίνονται γονείς χωρίς να ξέρουν πως κτλ κτλ. Έχει και τις αναφορές της και τις παραπομπές της. Και η Aubrey Plaza είναι καλή στο ρόλο της και ο Mark Hamill είναι ιδανική επιλογή ως φωνή του Chucky και η Beatrice Kitsos, που υποδύεται τη νεαρή φίλη του Άντι και είναι απίστευτα δυναμική, δίνει και καλά έναν τόνο γυναικείας χειραφέτησης. Αλλά ότι και να γράψω, το πράγμα δεν αλλάζει: για μένα, είναι όχι. Και, μεταξύ μας, αν δεν έβλεπα την ταινία σε μυστική πρεμιέρα, όπου δεν ήξερα ποια ταινία θα παρακολουθήσω, δεν θα πήγαινα να τη δω, ποτέ. Εγώ το Yesterday ήθελα να δω...

Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Odeon!
Περισσότερα... »



Ελληνικό Box Office 4 - 7 Ιουλίου 2019 by BenQ


Φιλμ
Διανομή
Wks Αίθουσες
4ήμερο Ελλάδας
Σύνολο Ελλάδας
1
Spider-Man: Far From Home
Feelgood Ent.
1
185
51.641
51.641
2
Toy Story 4
Feelgood Ent.
3
94
12.109
124.572
3
Annabelle Comes Home
Tanweer
2
59
9.044
55.898
4
Yesterday
Tulip Ent.
2
49
7.513
40.243
5
Gloria Bell
Feelgood Ent.
1
27
6.341
6.341
6
Ibiza
Seven Films
1
21
5.230
5.230
7
Venise n'est pas en Italie
Tanweer
1
16
4.009
4.009
8
Murder by Death
Seven Films
2
5
2.764
6.262
9
Aladdin
Feelgood Ent.
7
26
1.845
140.812
10
Il Conformista
Weird Wave
1
1
877
877


Περισσότερα... »

Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του (Spider-Man: Far From Home) Poster ΠόστερSpider-Man: Μακριά από τον Τόπο του
του Jon Watts. Με τους Tom Holland, Samuel L. Jackson, Zendaya, Cobie Smulders, Jon Favreau, J. B. Smoove, Jacob Batalon, Martin Starr, Marisa Tomei, Jake Gyllenhaal.


Επιπόλαιος, αφελής, απερίσκεπτος. Νικητής!
του zerVo (@moviesltd)

Αστεία, αστεία, μπορεί να μοιάζει με χθες, έχουν περάσει όμως 17 ολόκληρα χρόνια, από εκείνο το upside down φιλί - ορόσημο, της αεράτης Μαίρη Τζέιν στον αγαπημένο της Άνθρωπο Αράχνη. Και πόσα πράγματα δεν έχουν αλλάξει έκτοτε, καθώς την εισαγωγική τριλογία, υπογραφής Sam Raimi - ασυζητητί η ποιοτικότερη - ακολούθησε ένα δίπτυχο αναγέννησης των περιπετειών του Σπάιντερμαν, με την μορφή του Andrew Garfield, προτού η Sony και η Disney αποφασίσουν να τον εντάξουν στην απεραντοσύνη του Marvelικού σύμπαντος. Του οποίου το Spider-Man Far From Home, ορίζει το 23ο κύμα και δεύτερο, αυτόνομο για τον επιπόλαιο, αφελή και απερίσκεπτο πιτσιρικά, που αν μη τι άλλο κερδίζει σταδιακά την συμπάθεια και την αγάπη, του οπαδικού, για το είδος, κοινού.

Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του (Spider-Man: Far From Home) Quad Poster Πόστερ
Μετά από τον απροσδόκητο θάνατο του μέντορα του, Τόνι Σταρκ, ο πιτσιρικάς κολλεγιόπαις Πίτερ Πάρκερ, που όταν αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος βρίσκεται σε κίνδυνο, μεταμορφώνεται σε Σπάιντερμαν, ελπίζοντας να βοηθήσει στην σωτηρία του, απογοητευμένος από την μοιραία τροπή που έχει πάρει η κατάσταση, θα δηλώσει συμμετοχή στην ομαδική εκδρομή του σχολείου του στην Ευρώπη, επιδιώκοντας τουλάχιστον να αποκομίσει ένα κέρδος ερωτικό: Προσεγγίζοντας την μορφονιά της τάξης Μισέλ Τζόουνς, που όχι και λίγοι μνηστήρες την τριγυρίζουν, ξεχνώντας όσο του δίνεται η ευκαιρία το μοιρολόι για τον χαμό του δασκάλου του, Άιρον Μαν. Μόνο που από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα διαβεί τα βενετσιάνικα κανάλια, θα αντιληφθεί πως επέλεξε να βρεθεί στο λάθος σημείο, την πιο λανθασμένη στιγμή...

...αφού μια άγνωστης προέλευσης δύναμη, πανίσχυρη και δομημένη από το υγρό στοιχείο, θα κάνει την εμφάνιση της, μετατρέποντας σε συντρίμμια το Ριάλτο και την Γέφυρα των Στεναγμών. Ελάχιστες στιγμές πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, ο Μπόμπιρας Αράχνη, βρίσκοντας απρόβλεπτο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός εξίσου παντοδύναμου αγνώστου, του Κουέντιν Μπεκ, που ο ίδιος τον αποκαλεί Μιστέριο, θα επαναφέρει την τάξη, εξολοθρεύοντας τον εχθρό. Αντίδραση ηρωική μεν, αλλά όχι και εντελώς αποδεκτή από τον απαιτητικό Νικ Φιούρυ, που δεν εκτιμά πως ο μικρός έχει τις ικανότητες και το σθένος, για να εξελιχθεί σε αληθινό Αβέντζερ...

Εντάξει, δεν μπορεί να κανείς να φέρει αντίρρηση στις προσταγές της κραταιάς ερυθρόλευκης μπράντας των κόμικ και στις μεθόδους που επιθυμεί να ακολουθήσει, ώστε να μετατρέψει τις σελίδες της σε σελιλόιντ. Το βασικό κολπάκι που της έχει πετύχει τα εμπορικά χατίρια εσχάτως και έχει να κάνει με τον εύθυμο αφηγηματικό κορμό και τις ακατάπαυστες χιουμοριστικές πινελιές, ακόμη κι αν τριγύρω επικρατεί πανδαιμόνιο, εννοείται πως ακολουθείται κι εδώ κατά γράμμα, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο, που κατόπιν του, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για πλάκες.

Παραμένοντας στο πόστο του σκηνοθέτη και μετά το Homecoming, καθώς το στούντιο έκρινε το έργο του επαρκές, ο Jon Watts, ακολουθεί πιστά την συνταγή των ολιγόλεπτων επεξηγηματικών σεκάνς, που λειτουργούν ως γεφυράκια για να ακολουθήσει ο εξαιρετικής CGI γραφής όλεθρος, που θα ισοπεδώσει την μία μετά την άλλη τις μεγαλουπόλεις που επισκέπτεται το κολέγιο. Το σόου, πάντως, σε κάθε περιοχή (έπονται Πράγα, Βερολίνο, Λόνδρα)  που οι φονικοί Ελεμένταλς επιθυμούν να μετατρέψουν σε σκόνη και θρύψαλα, μετά την ολοκλήρωση του, ομοιάζει με φινάλε σπαγγέτι γουέστερν, καθώς εκεί ακριβώς που πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα χανόταν ο κόσμος, τώρα σύσσωμη η τάξη, συνοδεία αποτυχημένα ανεκδοτικών καθηγητών, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σχεδιάζει την επόμενη βόλτα της. Είπαμε, κόμικ, αλλά εδώ έπεσε παραξήλωμα...

Το θετικότερο στοιχείο, για όσους δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, μη έχοντας τριβεί με τα ορίτζιναλ αφηγήματα του Stan Lee - όπως εγώ δηλαδή - είναι το τουίστ που λαμβάνει χώρα εκεί κοντά κάπου στην μέση, όταν σκάζει στο εκράν ο πραγματικός κακός του στόρι. Ανατροπή που δεν ισχύει δηλαδή για το συντριπτικό ποσοστό των θεατών / φανς, που γνωρίζουν απόξω και ανακατωτά ποιοι είναι οι φίλιοι και ποιοι οι villains, όλων των κομικένιων επών, συνεπώς για εκείνους δεν παίζει το τρικ της έκπληξης. Οφείλω να παραδεχτώ πάντως, πως στο πέρασμα του χρόνου, οι κακοί που καλείται να κοντράρει ο Σπάιντι, έχουν ευρηματική γέννεση. Αντιθέτως το μεγάλο σουρπρί, για όλους, μηδενός εξαιρουμένου, εκρηγνύεται στους τίτλους του φινάλε, αφήνοντας λογαριασμούς ορθάνοικτους (και αποκαλυπτικούς) για την συνέχεια.

Σε γενικές γραμμές η ροή του timeline, διατηρείται ακέραιη και φτιάχνει τους οπαδούς του σινε - superhero - σίριαλ, που μέσω παρακλαδιών και διασταυρώσεων μοιάζει να μην έχει τελειωμό, όχι κατ ανάγκη αρνητικό δεδομένο για τους παραγωγούς που συνεχίζουν να μετρούν τα εκατομμύρια των εισπράξεων. Κρίκο - κρίκο, αυξάνοντας ραγδαία την αλυσίδα του Universe, που ενθουσιάζει φυσικά τους οπαδούς, μα κακά τα ψέμματα, δεν είναι και τόσο εύκολο για κάποιον όχι μυημένο να θυμάται όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν. Συνεπώς δεν αποκλίνει ούτε πόντο από το γνώριμο πατρόν, το Μακριά από τον Τόπο του.

Ένα καλοστημένο καλοκαιρινό περιπετειάκι, με ευχάριστες και διασκεδαστικές κατά τόπους πενιές, ωσότου έρχεται η στιγμή να σοβαρέψουν τα πάντα, πριν τον καταιγιστικό επίλογο και that's all folks, μέχρι το επόμενο ραντεβουδάκι. Αξιόλογος, ξανά, ως προβληματισμένος (και ερωτοχτυπημένος) Πάρκερ, ο Tom Holland, έχει δίπλα του ως στηρίγματα, εκτός από την αγαπημένη του Εμ Τζέι (Zendaya), τόσο τον μονόφθαλμο προστάτη Sam Jackson, όσο και τον πρωτοφανέρωτο στο κόλπο Jake Gyllenhaal, που ο ρόλος του Μιστέριο, του ταιριάζει γάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν πρέπει να υπήρχε δεύτερος μέσα στην κατάμεστη αίθουσα, που να τον νόμιζε φίλο κι αδελφό, ίσαμε το ημιχρόνιο. Υπέρ μου, δεν βαριέσαι...

Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του (Spider-Man: Far From Home) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Διακοπές στην Ίμπιζα (Ibiza) Poster ΠόστερΔιακοπές στην Ίμπιζα
του Arnaud Lemort. Με τους Christian Clavier, Mathilde Seigner, Leopold Buchsbaum, Pili Groyne, Joey Starr, Olivier Marchal, Frédérique Bel.


Μύκονοοοοοοοοοοοοοοοςςςς!!!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πάμε όλοι μαζί, σε μια παραλία!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Arnaud Lemort – και η πρώτη του που προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Οι προηγούμενες ταινίες του ήταν οι εξής: «L'amour, c'est mieux à deux» (2010), σε συνσκηνοθεσία με τον Dominique Farrugia και «Dépression et des potes» (2012).

Διακοπές στην Ίμπιζα (Ibiza) Poster Πόστερ Wallpaper
Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Διακοπές στην Ίμπιζα (Ibiza) δόθηκε την Παρασκευή 28 Ιουνίου στην Ελλάδα! Συγκεκριμένα, η Seven Films (εγχώρια εταιρία διανομής της ταινίας) σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό En Lefko 87,7, διοργάνωσαν την avant premiere της ταινίας στον Λυκαβηττό, όπου ουσιαστικά στήθηκε ένα τεράστιο Drive In!

Η υπόθεση: Ο Φιλίπ είναι ένας μεσήλικας ποδολόγος με... κοιλίτσα, που ζει και εργάζεται στη Λιλ, στη βόρεια Γαλλία. Είναι διαζευγμένος εδώ και πολύ καιρό. Στο δρόμο του θα βρεθεί η Καρόλ. Είναι αρκετά νεώτερή του, διατηρούσε ρεστοράν με τον σύζυγό της, με τον οποίο έχει μόλις χωρίσει (αποδείχτηκε... πηδηχτούλης) κι έχει δύο παιδιά: τον έφηβο Ζουλιέν και την 13χρονη Μανόν. Ο Φιλίπ και η Καρόλ δείχνουν – και είναι – πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Προσπαθώντας να κερδίσει τα δύο νεαρά παιδιά της συντρόφου του, ο Φιλίπ είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Έτσι, μέσω της Καρόλ, θα κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία με τον Ζουλιέν: εάν ο νεαρός γράψει καλά στις τελικές εξετάσεις του και πάρει το απολυτήριο, θα επιλέξει εκείνος τον προορισμό των καλοκαιρινών διακοπών τους.

Ο Ζουλιέν αποκτάει κίνητρο, τα καταφέρνει μια χαρά και η επιλογή του είναι η Ίμπιζα. Για τον Φιλίπ, που είναι συνηθισμένος σε ήρεμες διακοπές, αυτή η επιλογή δεν του... κάθεται καλά. Εντέλει , όμως, θα πειστεί να συντονιστεί. Οπότε, το ζευγάρι και τα δύο παιδιά της Καρόλ πηγαίνουν στην Ίμπιζα. Ένα σωρό εκπλήξεις και εμπειρίες τους περιμένουν εκεί. Εκείνο, όμως, που ενδιαφέρει περισσότερο από όλα τον Φιλίπ είναι ένα: θα καταφέρουν να λειτουργήσουν σαν οικογένεια; Θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών της Καρόλ;

Η άποψή μας: Ζούμε σε πολύ παράξενες εποχές. Σε εποχές στις οποίες πάμπολλες βεβαιότητες και δεδομένα έχουν πάψει να υφίστανται. Η καθημερινότητα πλέον αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς σε σχέση πχ με 40 χρόνια πίσω. Κι ενώ στερεότυπα και συμπεριφορές αιώνων είναι ριζωμένα βαθιά στους ανθρώπους και δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, γίνεται προσπάθεια εν πάση περιπτώσει η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεκτική, λιγότερο προσβλητική, περισσότερο θετική. Στην προσπάθεια αυτή γίνονται και πάρα πάρα πάρα πολλές υπερβολές και πολλά φάουλ, αλλά γενικώς κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, λοιπόν, από τότε που μπήκε στη ζωή μας η πολιτική ορθότητα. Που δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη χρησιμοποιούμε σωστά. Αντιθέτως, κάποιοι την έχουν εργαλιοποιήσει (ουφ, πολύ ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το νέο ρήμα, που πλέον είναι πολύ της μοδός), σε τέτοιο βαθμό που η πολιτική ορθότητα άνετα παραπέμπει πια σε... φασισμό και ολοκληρωτισμό – τις ίδιες τις καταστάσεις υποτίθεται τις οποίες πολεμάει!

Πιο έντονα από όλα πλήττεται παραδόξως η τέχνη! Και δη η κωμωδία και η σάτιρα! Επιτρέπεται να κάνεις πλάκα στους γκέι; Στους πόντιους; Στους μαύρους; Στους ανθρώπους με σωματική αναπηρία; Στις ξανθιές; Στους βετζετέριανς; Στους χίπστερ; Στους new age; Κι αν κάνεις πλάκα, με ποιον τρόπο και ποιος θα μας πει, αν όντως κάνεις πλάκα, που ξεπερνάει τις περιχαρακώσεις της πολιτικής ορθότητας ή αν πουσάρεις μια πολιτική ατζέντα ρατσιστική, στρεβλή, μικρόμυαλη και λίγη; Προσωπικά, δεν μπορώ να δώσω μία απάντηση... erga omnes: έναντι όλων. Εντέλει, νομίζω πως τα πάντα είναι θέμα αισθητικής. Και της αντίληψης που έχει ο καθένας μας. Που σε μια ταινία κάτι μη πολιτικά ορθό μπορεί να του φανεί ριζοσπαστικό και σούπερ γουάου, και δώσε και κάνε τους τη μούρη κιμά κυρ σκηνοθέτα και σε μια άλλη ταινία το ίδιο μη πολιτικά ορθό αστείο να είναι κακόγουστο, φασιστικό και ίου.

Στη συγκεκριμένη ταινία γίνεται προσπάθεια να ξεπεραστούν μη πολιτικώς ορθά εσκαμμένα. Και οι γκέι γίνονται στόχος (το φιλί μεταξύ ανδρών μέσα στο αεροπλάνο, που προκαλεί την αμηχανία του ποδόγιατρου) και κυρίως οι άνθρωποι με οικολογικές ευαισθησίες (όλη η φάση με τη σκατοθύελλα λίγο πριν το φινάλε). Το θέμα για μένα είναι άλλο: ότι αυτές οι προσπάθειες... δεν είναι αστείες! Περισσότερο κακόγουστες φαντάζουν παρά οτιδήποτε άλλο. Έχεις μια υποτίθεται οικογενειακή κωμωδία στο πλαίσιο του fish out of water και ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής δυσκολεύεται να γελάσει. Γιατί; Μα γιατί αυτά που βλέπει να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του δεν είναι αστεία.

Εκεί, ντε και καλά το «I still loving you» των Scorpions και το «I love rock'n'roll» της Joan Jett να είναι και καλά ντροπιαστικά στην εποχή που κυριαρχούν τα beat. Ήμαρτον. Να παίρνουν οι γέροι ναρκωτικά (χωρίς να το ξέρουν) και να περνούν την καλύτερη νύχτα της ζωής τους και οι έφηβοι να λειτουργούν ως ενήλικες. Φοβερό! Τι μήνυμα περνιέται έτσι όμως; Παιδιά, μην κάνετε ναρκωτικά, αλλά κι εσείς ρε παππούδια, που δεν έχετε πάρει ποτέ, δοκιμάστε βρε, δεν ξέρετε τι χάνετε; Τρικυμία εν κρανίω! Γενικώς, αυτή είναι μία από τις κλασικές γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού, που έχουν δώσει στις γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού κακό όνομα! Θέλω να πω, τι σχέση έχει αυτή η ταινία με το «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου»; Καμία απολύτως!

Οι ηθοποιοί επίσης φαίνεται να δουλεύουν σε αυτόματο πιλότο. Ο Christian Clavier βασίζεται στη μανιέρα του και είναι στο όριο να μετατραπεί σε... Σεφερλής! Η σκηνή στο κλαμπ όπου... παίζει air guitar το τραγούδι της Joan Jett με το πλήθος από κάτω να παραληρεί (!!!!!) είναι, ε, χμ, άθλια! Η Mathilde Seigner, η λιγότερο γνωστή αδελφή της Emmanuelle, της συζύγου του Polanski, τα πάει καλύτερα, τα πιτσιρίκια είναι αδιάφορα και δυστυχώς, δεν βλέπουμε πολλά βυζγιά και κώλους στην ταινία. Ή μήπως... βλέπουμε; Κρίμα. Πάντως, ως νησί η Ίμπιζα δείχνει ενδιαφέρον και λογικά αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς. Ακόμα κι αν δεν είναι 20άρης. Λέω εγώ τώρα.

Διακοπές στην Ίμπιζα (Ibiza) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!
Περισσότερα... »

Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) Trailer / Τρέιλερ PosterΘες να πετύχεις? Πες ψέματα! Μετά τη βραβευμένη στη Βενετία ταινία του Ο επιφανής πολίτης (El ciudadano ilustre), ο Gastón Duprat, παρουσιάζει μια...αριστουργηματική κωμωδία για την τέχνη της.. απάτης με τον τίτλο Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece)! Ο Αρτούρο είναι ένας γοητευτικός, εκλεπτυσμένος και αρκετά αδίστακτος γκαλερίστας. Έχει τη δική του γκαλερί στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, μια πόλη που τον συναρπάζει. Ο Ρένζο είναι ένας δύστροπος καλλιτέχνης, ένας πικρόχολος ζωγράφος σε σαφή παρακμή. Μισεί οποιαδήποτε μορφή κοινωνικότητας και ζει απομονωμένος σε ένα απεριποίητο σπίτι. Παρόλο που τους δύο άντρες τους συνδέει μια παλιά φιλία, δε συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα. Οι απόψεις και οι ιδέες τους είναι τόσο αντίθετες, που δημιουργούν συνέχεια μεταξύ τους μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις. Ωστόσο, παρά τις διαφορές αυτές, είναι σπουδαίοι φίλοι. Και αυτή η κωμωδία είναι γι’ αυτή τη φιλία και τις συνέπειες της.

Το Αριστούργημα Μου (Mi obra maestra / My Masterpiece) Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Guillermo Francella, Luis Brandoni, Raúl Arévalo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Περισσότερα... »

Χαλαρώστε Κύριε Αλέν! (Un Homme Pressé) Trailer / Τρέιλερ PosterΈνας άντρας καταπιεσμένος! Μια ακόμη καλοκαιρινή Γαλλικής κοπής κομεντί είναι η περίπτωση του Χαλαρώστε Κύριε Αλέν! (Un Homme Pressé), που σκηνοθετεί ο Hervé Mimran, σε σενάριο δικό του, που βασίζεται στο βιβλίο του Christian Streiff. O Αλέν είναι ένας ισχυρός και σεβαστός επιχειρηματίας που βρίσκεται στην κορυφή της καριέρας του και δεν σπαταλά τον χρόνο του σε ανούσια ζητήματα, όπως η οικογένεια, οι φίλοι και η διασκέδαση. Όταν ένα σοβαρό εγκεφαλικό επηρεάζει την ομιλία του, όλα όσα λέει είναι από ακατανόητα έως… ξεκαρδιστικά. Προκειμένου να σώσει την καριέρα του, θα ζητήσει τη βοήθεια μιας νεαρής λογοθεραπεύτριας. Όμως, καθώς η διαδικασία της αποκατάστασης θα χρειαστεί χρόνο και υπομονή, ο Αλέν θα συνειδητοποιήσει σταδιακά πως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του τον προσπέρασε.

Χαλαρώστε Κύριε Αλέν! (Un Homme Pressé) Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος ηθοποιός του τρικολόρ θεάτρου και κινηματογράφου Fabrice Luchini, έχοντας δίπλα του την όμορφη, Τυνησιακής καταγωγής Leïla Bekhti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Έντμοντ: Ένας Απρόβλεπτος Συγγραφέας (Edmond) Trailer / Τρέιλερ PosterΈχει τρεις εβδομάδες για να γράψει ένα αριστούργημα. Προς το παρόν έχει μόνο τον τίτλο: Σιρανό Ντε Μπερζεράκ! Βιογραφική είναι η ταινία Έντμοντ: Ένας Απρόβλεπτος Συγγραφέας (Edmond), που αφηγείται την δράση ενός εκ των πλέον διάσημων Γάλλων λογοτεχνών του 19ου αιώνα, όπως την παρουσιάζει ο σκηνοθέτης Alexis Michalik. Δεκέμβριος 1897, Παρίσι. Ο Έντμοντ Ροστάντ δεν έχει κλείσει ακόμα τα τριάντα, έχει όμως ήδη δύο παιδιά και πολλά άγχη. Δεν έχει γράψει τίποτα εδώ και δύο χρόνια. Καθώς βρίσκεται σε απελπισία, προτείνει στον μεγάλο ηθοποιό του θέατρου Κονστάντ Κοκλέν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα νέο έργο και συγκεκριμένα σε μια ηρωική κωμωδία. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: το έργο αυτό δεν έχει γραφτεί ακόμα. Παραβλέποντας τις ιδιοτροπίες των ηθοποιών, τις απαιτήσεις των παραγωγών, τη ζήλια της συζύγου του, τις πικάντικες ιστορίες του καλύτερού του φίλου και την έλλειψη ενθουσιασμού όλων των γύρω του, ο Έντμοντ αρχίζει να γράφει το έργο που κανείς δεν πιστεύει. Προς το παρόν, έχει μόνο τον τίτλο: Σιρανό ντε Μπερζεράκ.

Έντμοντ: Ένας Απρόβλεπτος Συγγραφέας (Edmond) Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Thomas Solivérès, Tom Leeb, Olivier Gourmet, Mathilde Seigner, Dominique Pinon.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Γκλόρια (Gloria Bell) Poster ΠόστερΓκλόρια
του Sebastián Lelio. Με τους Julianne Moore, John Turturro, Michael Cera, Caren Pistorius, Brad Garrett, Jeanne Tripplehorn, Rita Wilson, Chris Mulkey, Sean Astin, Holland Taylor.


If everybody wants you, why isn't anybody callin'?
του zerVo (@moviesltd)

Με την ίδια ακριβώς απορία, είχα βγει από την αίθουσα, θυμάμαι, όταν είχα παρακολουθήσει το ριμέικ των Funny Games. Ίδιος σκηνοθέτης, καρέ καρέ το κοπιάρισμα, με την μόνη διαφορά πως δέκα χρόνια κατόπιν του ορίτζιναλ, οι πρωταγωνιστές δεν ομιλούσαν την γερμανική, αλλά την αγγλική. Και βεβαίως ήσαν και πιο γνώριμοι στο σινεφίλ κοινό ως αστέρες. Γιατί? Ποιος ακριβώς ο λόγος του ριπίτ? Ποιο ακριβώς είναι εκείνο το κίνητρο ενός δημιουργού, που θα τον ωθήσει να πάρει ένα πόνημα του και να το μεταποιήσει, απλά και μόνο σε μια άλλη γλώσσα? Το εμπορικό? Ε, όχι δα, σιγά την ταινία που θα κόψει τα πολλά εισιτήρια. Η πρώτη Gloria, μια εξαετία πριν, υπήρξε η ταινία που διέδωσε το όνομα του Τσιλένου ντιρέκτορα, πολύ πέρα από τα όρια της λατινοαμερικάνικης κοντινέντας του, καθώς σε όποια φέστα κι αν προβλήθηκε κυριολεκτικά έσκισε. Ακόμη θυμάμαι το κοινό στην πρώτη προβολή σε εκείνες τις Νύχτες Πρεμιέρας, να σιγοντάρει την ηρωίδα, χορεύοντας τον περίφημο σκοπό του Umberto Tozzi. Μέχρι κι αυτό άλλαξε εδώ, για να ακουστεί η (επίσης υπέροχη) english version της Laura Branigan. Για ποιον σημαντικό λόγο? Ξαναρωτώ...

Γκλόρια (Gloria Bell) Quad Poster Πόστερ
Διαζευγμένη εδώ και καιρό, έχοντας τα παιδιά της πια σε ηλικία της παντρειάς, η σιμά εξηντάχρονη Γκλόρια Μπελ, έχοντας μια αξιοπρεπή εργασία που της προσφέρει όλα όσα της χρειάζονται για να διαβιώσει, έχει αποφασίσει να ακολουθήσει μια μοναχική ζωή, ανεξάρτητη και όχι επιβαρυντική για τα πρόσωπα που λατρεύει. Παρότι γόνος εύπορης φαμίλιας, ποτέ δεν θα ζητήσει κάτι από την απομακρυσμένη μητέρα της, ούτε φυσικά από τον προβληματισμένο χαζομπαμπά, γιο ή την εγκυμονούσα θυγατέρα της, που ετοιμάζεται να μετακομίσει στην Σουηδία. Το μόνο που της μοιάζει υπεραρκετό, είναι να βρίσκει αραιά και που την ευκαιρία να ξεσκάει, στις ντίσκο της πόλης της, λατρεύοντας να χορεύει της επιτυχίες των νιάτων της στην πίστα.

Εκεί που μια βραδιά, μοναχική όπως πάντα, θα γνωρίσει τον επίσης ατυχήσαντα Άρνολντ, έναν συνομήλικο της πρώην στρατιωτικό, που έχει χωρίσει από την σύζυγό του προ μηνών. Μια συνάντηση που γοργά θα εξελιχθεί σε έναν ερωτικό δεσμό, που αρχικά θα πείσει την ζορισμένη Γκλόρια, πως οι ημέρες της μοναξιάς της φτάνουν στο τέλος. Η παράξενη συμπεριφορά του μνηστήρα της, σε κάθε τηλεφώνημα που δέχεται από τις διαρκώς γκρινιάρες κόρες του, θα προβληματίσει όμως την μεσήλικη γυναίκα, δίνοντας της την εντύπωση πως πίσω από την ευγενική του στάση, κρύβει κάποιο μυστικό που δεν επιθυμεί να της αποκαλύψει.

Το ιδανικό, πανηγυρικό ίσως, προθάλαμο προς τα γηρατειά, βιώνει λες η Γκλόρια. Δεν έχει έγνοιες για τα καμάρια της, παρότι οι μικροανησυχίες πάντοτε υπάρχουν, για το που θα ξενιτευτεί η μια ή πως θα αλλάξει τις πάνες στο εγγόνι της ο άλλος, δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν, οι υποχρεώσεις της είναι καλυμμένες στο έπακρο και όποτε κάνει κέφι, φοράει το στρασάτο της ολόσωμο και βουρ για το κλαμπ. Δεν είναι έτσι, μιας και αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η λαμπερή. Γιατί παίζει και η έτερη, η σκουριασμένη, αυτή που έχει γαριάσει από τον φόβο του τι μπορεί να της ξημερώνει. Οι ελάχιστες φίλες, μπορεί να μην την έχουν εγκαταλείψει, προέχει όμως η οικογένεια τους, συνεπώς τις παγωμένες νύχτες, τα μόνα της λόγια τα ανταλλάσσει με τον γάτο που κουλουριάζεται αδέξια στο πλάι της. Αν καταφέρει να ηρεμήσει ποτέ, καθώς ο τρόμος την κυριεύει σε κάθε εκδήλωση φρενίτιδας του γείτονα που μόνιμα την απειλεί. Όσο για την εργασία της, όλο και κάμποσα ακούγονται τελευταία για απολύσεις κι αν η μπάλα δεν πάρει την ίδια, ειδικά σε αυτή την ηλικία, σίγουρα το καμπανάκι χτυπάει για κάποια από τις αγαπημένες της συναδέλφους.

Συνεπώς η άφιξη στην καθημερινότητα της του Άρνολντ, μοιάζει με λύτρωση στην ανάγκη της για προστασία, για απανέμι, για να δείξει πως η μπογιά της περνά ακόμη, κάνοντας το κομμάτι της κι αυτή επί του πρώην προκομένου, που από καιρό έχει ξαναφτιάξει την ζωή του. Ευτυχία? Ίσως. Το πιο πιθανό για την καλοστεκούμενη Γκλόρυ, που γνωρίζει απόξω κι ανακατωτά όλα τα χιτς των Air Supply, είναι πως όσο indie αισθάνεται, άλλο τόσο αγκιστρωμένη είναι στην πραγματικότητα, στις ορέξεις όσων την τριγυρίζουν. Το ξέρει, μα... Είναι κι αυτή η μυωπία, που χειροτερεύει και δεν την αφήνει να δει την κατάσταση πιο καθαρά.

Δίχως άλλο, οι συγκρίσεις με το πρωτότυπο του Δον Lelio, είναι αναπόφευκτες. Και γενικά, παρότι η επανάληψη του Χιλιανού είναι αξιοπρεπής, προβάλλοντας το δράμα μιας γυναίκας που δεν διαφέρει και πολύ από τον μέσο όρο της κάθε αντίστοιχης της, η εδώ προσπάθεια του δεν είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, δεν βγάζει περισσότερη ψυχή, από εκείνη την πρώτη φορά που με είχε κυριολεκτικά συναρπάσει. Δεν είναι πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή, πιο αληθινή, πιο ρεαλιστική, παντού η ισπανόφωνη, σε οποιαδήποτε κόντρα υπερτερεί. Κι ας αφηγείται επακριβώς τα ίδια πράγματα, με την ίδια θλιβερή κουρτίνα να καλύπτει τον φακό, ωσότου φτάσουμε στον καθηλωτικά αισιόδοξο επίλογο.

Η επιλογή της ακόμα καυτής, στα 59 της παρακαλώ, Julianne Moore, μοιάζει ως η ιδανική για να αποδώσει την μπερδεμένη στα συναισθήματα της γυναίκα. Άλλωστε η πολυβραβευμένη σταρ, τον ίδιο ρόλο, τον έχει αποδώσει όχι και λίγες φορές, με τεράστια συνέπεια στην απόδοση της. Έστω κι έτσι, την συνταρακτική Paulina García δεν γίνεται να την φτάσει, πολύ απλά γιατί εκείνη υπήρξε η βασική Gloria, έγινε ένα μαζί της, δεν γίνεται τόσο εύκολα να αλλάξει η εικόνα του κοινού - που την ξέρει - με την μορφή κάποιας άλλης, όσο σπουδαία ηθοποιός κι αν είναι. Ο Turturro δίπλα της, ως το σιτεμένο αμόρε, φαντάζει λίγος, άλλωστε ποτέ του δεν κατάφερε να βγάλει από πάνω του, την στάμπα του διεκπαιρεωτικού καρατερίστα, την στιγμή που όλοι οι περιφερειακοί ρόλοι, είναι κατανεμημένοι, έστω και για τα λίγα λεπτά τους, σε ένα γνώριμο και μελετημένο καστ. Όπως έξοχα μελετημένη είναι και η κασέτα του σάουντρακ, που περιέχει γιγάντιες επιτυχίες των 70s, περιόδου των νιάτων της ηρωίδας, που τα είδε να χάνονται σχεδόν καταστροφικά και παλεύει με κάθε δύναμη να τα αναβιώσει. Ενώ η σωστή κίνηση θα ήταν να φροντίσει για ένα ποιοτικότερο, για εκείνη και μόνο, από δω και πέρα. Και αυτό ακριβώς θα κάνει!

Γκλόρια (Gloria Bell) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

70 Πεντακοσάρικα (70 Binladens / 70 Big Ones) Poster Πόστερ70 Πεντακοσάρικα
του Koldo Serra. Με τους Emma Suárez, Nathalie Poza, Hugo Silva, Bárbara Goenaga, Daniel Pérez Prada, Kandido Uranga.


La casa de... Raquel
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όλα για την κόρη μου!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βάσκος σκηνοθέτης Koldo Serra. Η πρώτη του είχε πολύ ενδιαφέρον πρωταγωνιστικό καστ και σύμφωνα με το imdb στην Ελλάδα βγήκε κατευθείαν σε dvd με τίτλο «Ειδυλλιακός εφιάλτης». Ο πρωτότυπος τίτλος ήταν «Bosque de sombras», ήταν μια συμπαραγωγή Ισπανίας, Γαλλίας και Αγγλίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το φθινόπωρο του 2006 και είχε ως πρωταγωνιστές τους Gary Oldman, Virginie Ledoyen, Paddy Considine και Aitana Sánchez-Gijón, δηλαδή σούπερ! Και πήρε και πολύ καλές κριτικές! Τη δεύτερη ταινία του τη γύρισε 10 χρόνια μετά. Και αυτή βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα και αυτή ήταν πολυεθνική συμπαραγωγή. Τίτλος της: «Guernica: Στην πρώτη γραμμή» (Gernika, 2016) και είχε πρωταγωνιστές τους James D'Arcy, María Valverde και Jack Davenport. Οπότε, η τρίτη του ταινία είναι και η πρώτη του στα ισπανικά και η πρώτη του που βγαίνει στους κινηματογράφους στη χώρα μας.

70 Πεντακοσάρικα (70 Binladens / 70 Big Ones) Poster Πόστερ Wallpaper
Τα γυρίσματα της ταινίας 70 Πεντακοσάρικα (70 Binladens / 70 Big Ones) στοίχισαν γύρω στα 6 εκατομμύρια ευρώ. Στην Ισπανία η ταινία βγήκε στις 8 Μαρτίου και οι εισπράξεις της ξεπέρασαν τις 150 χιλιάδες ευρώ. Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας είναι και ο πολυπράγμων Álex de la Iglesia.

Η υπόθεση: Η Ρακέλ Κρέσπο, μια 40something γυναίκα που ζει στη χώρα των Βάσκων, και πιο συγκεκριμένα, στο Μπιλμπάο, πρέπει, πάση θυσία, να βρει 35 χιλιάδες ευρώ (ή αλλιώς, 70 πεντακοσάρικα) μέσα σε 24 ώρες, για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, που αφορά το παιδί της, τη μικρούλα Άλμπα. Μετά από πολλές αρνήσεις δανειοδότησης από διάφορες τράπεζες, έχει επιτέλους κατορθώσει να πείσει τον διευθυντή μιας τράπεζας να της δώσει το δάνειο. Για κακή της τύχη, λίγο πριν δοθεί η εντολή εκταμίευσης των χρημάτων κι ενώ ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, στο συγκεκριμένο υποκατάστημα πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία!

Οι δύο ληστές, η σκληροτράχηλη Λόλα και ο ναρκομανής Γιονάν, δείχνουν αποφασισμένοι για όλα και κρατάνε ομήρους όλους όσοι βρίσκονται εκείνη την ώρα στην τράπεζα. Πλέον, η Ρακέλ θα πρέπει να φανεί πολύ πιο έξυπνη από τους ληστές προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει τα χρήματά της. Και να κατορθώσει να βγει ζωντανή από όλο αυτό – και άσπιλη – καθώς η τράπεζα πολύ σύντομα περικυκλώνεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Και οι διαπραγματεύσεις ένθεν κι ένθεν ξεκινάνε.

Η άποψή μας: Το ευρώ μπήκε στη ζωή μας την Πρωτοχρονιά του 2002. Φαντάζομαι κι εσείς θυμάστε τη χαρακτηριστική φωτογραφία του Κώστα Σημίτη με τον Λουκά Παπαδήμο, να πανηγυρίζουν που έβγαλαν τα πρώτα χαρτονομίσματα ευρώ από μηχάνημα ATM. Άσχετο: πού είναι εξαφανισμένος ο Παπαδήμος; Μέχρι και πρωθυπουργός διατέλεσε ο τραπεζίτης... Τεςπα. Εκεί, στους πρώτους μήνες, όταν το ευρώ ακόμα «μπουσουλούσε» ως νόμισμα, δοκιμαζόταν και η δυναμική του και η προοπτική του και η εύκολη χρήση του. Κατά την πορεία φάνηκε πως οι συναλλαγές ήταν ok με τη χρήση του 50άρικου. Τα 100άρικα, τα 200άρικα και ιδίως τα 500άρικα παραήταν μεγάλα χαρτονομίσματα σε αξία για να χρησιμοποιούνται στις καθημερινές συναλλαγές. 500 ευρώ είναι παλιές καλές 170 χιλιάδες δραχμές πάνω κάτω, όταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα σε δραχμή μετά τη μεταπολίτευση ήταν το 10χίλιαρο! Να πας με 500 ευρώ να αγοράσεις μια τσίχλα, να γελάνε και τα τσιμέντα!

Έτσι, αργά αλλά σταθερά, τα μεγάλα χαρτονομίσματα αποσύρθηκαν από την καθημερινή χρήση μεταξύ πολιτών. Υπάρχουν εμπορικά καταστήματα που δεν δέχονται επ' ουδενί τα 500άρικα και λειτουργούν με σκεπτικισμό απέναντι στα 200άρικα και τα 100άρικα. Μόνο οι τράπεζες τα χρησιμοποιούν πια. Γιατί η τόσο μεγάλη εισαγωγή; Γιατί μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας: 50 binladens. Ή 50 Bin Ladens! Ξέρετε, Μπιν Λάντεν, αυτού του μεγάλου τρομοκράτη, που υποτίθεται ότι ενορχήστρωσε την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και υποτίθεται πως τον «έφαγαν» οι Αμερικάνοι, ξετρυπώνοντάς τον σε μια σπηλιά αν θυμάμαι καλά μέσω του «Zero Dark Thirty». Επειδή λοιπόν, όπως το λέει και η ηρωίδα κάποια στιγμή μέσα στην ταινία, κανείς δεν είχε δει ουσιαστικά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν (είτε έτσι είτε γιουβέτσι) κι επειδή κανείς δεν βλέπει πχια χαρτονομίσματα των 500 ευρώ, τα 500άρικα χαρακτηρίζονται binladens στην τραπεζική αργκό!

Πολύ μου αρέσει όταν έχω να παίξω με τέτοια ζητήματα σε μια ταινία, γιατί φεύγουν οι λέξεις χωρίς να το καταλάβεις, ιδίως αν δεν έχεις να πεις κάτι για μια ταινία. Κι όμως, γι' αυτήν την ταινία έχω (νομίζω) κάτι να πω, ουσιαστικό, που να την αφορά ως φιλμ. Λοιπόν: μια χαρά ταινία είναι αυτή. Κινείται στο πλαίσιο του νέου ισπανικού κύματος, ας το πω αδόκιμα έτσι, καθώς την τελευταία πενταετία χοντρικά, οι Ισπανοί γυρίζουν μια χαρά θρίλερ, που συνήθως κατορθώνουν να συνδυάσουν την ουσία τόσο με την ποιότητα όσο και με την εμπορικότητα. Και στη χώρα μας υπάρχει πολύς κόσμος που γουστάρει με τρέλα να βλέπει ισπανικά θρίλερ. Ήρθε και το «Casa de papel» να δημιουργήσει ψιλοπανικό κι έδεσε το γλυκό. Τούτο το θρίλερ λοιπόν αποτελεί ένα πάτσγουορκ ανάμεσα στο «Casa de papel», το «Σκυλίσια μέρα» (ναι ρε, γιατί όχι, δεν υπερβάλλω, υπάρχουν κοινά στοιχεία) και τον μέσο όρο των θρίλερ – mindfucks ισπανικής παραγωγής των τελευταίων ετών.

Η ταινία διαθέτει ρυθμό, σε κρατάει σε αγωνία, δεν καμώνεται την καμπόση: παρακολουθώντας την καταλαβαίνεις πως στόχος των δημιουργών της είναι να περάσεις καλά. Δεν είναι κουλτουριάρικη ταινία, με την κακή έννοια της λέξης – πώς ευτελίστηκε τόσο πολύ η έννοια «κουλτούρα» ρε παιδί μου, ιδίως όταν είναι να συνοδεύσει ως προσδιορισμός μια ταινία. Οι ερμηνείες είναι συμπαθέστατες και αληθοφανείς παρά το γεγονός ότι οι ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν χαρακτήρες υπερβολικούς για να το θέσουμε απλά. Και ο σκηνοθέτης δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» σε ότι αφορά την πολιτική κατάσταση στη χώρα του απ' έξω απ' έξω, επισημαίνοντας διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ο μπάτσος που πουλάει προστασία στην Ουκρανή, οι κρατικοί λειτουργοί που εκβιάζουν τη βασική πρωταγωνίστρια (σημείωση: καλά, αυτό μην το πάρετε κι εκατό τοις εκατό τοις μετρητοίς...), ο διευθυντής της τράπεζας που προσπαθεί να βγάλει λεφτά από όλη την κατάσταση – σε συνεννόηση με την υπάλληλό του, με την οποία κάνει ντιλ, και η κουβέντα που ακούγεται αρκετές φορές στην ταινία: «όλοι σ' αυτήν τη χώρα είναι διεφθαρμένοι»!

Και βεβαίως, το μεγάλο ατού της ταινίας – όπως σε όλο το νέο αυτό ισπανικό κύμα – είναι οι ανατροπές. Οι συνεχείς ανατροπές. Μόνο που εδώ θα εντοπίσω και θα επισημάνω και την αδυναμία της ταινίας. Στην προσπάθεια σεναριογράφων και σκηνοθέτη να αιφνιδιάζουν συνεχώς και αδιαλείπτως το κοινό της ταινίας, το... παρατραβάνε. Όχι σε αναληθοφάνεια. Αλλά σε... ποσότητα. Είναι πολλές οι ανατροπές Άρη – όπως και τα λεφτά! Ένα είναι σίγουρο: όσοι πάνε να δουν την ταινία θα περάσουν καλά. Κι αν τη δουν τίποτε ινφλουένσερς και την προτείνουν, ήτοι, αποκτήσει και καλό word of mouth, μπορεί να κόψει κι αρκετά εισιτήρια σε αυτό το παράξενο καλοκαίρι όπου το σινεμά δίνει πραγματική μάχη επιβίωσης...

70 Πεντακοσάρικα (70 Binladens / 70 Big Ones) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

McQueen PosterMcQueen
των Ian Bonhôte, Peter Ettedgui. Εμφανίζονται οι Alexander McQueen, Tom Ford, Jodie Kidd, Kate Moss, Naomi Campbell, Grace Jones, Joyce McQueen, Janet McQueen.


“Fashion should be a form of escapism, and not a form of imprisonment”
Lee Alexander McQueen CBE (March 17th 1969 - February 11th 2010)
του gaRis (@takisgaris)

Μη το πας μακριά. Με μια απλή γκουγκλιά πληκτρολόγησε Alexander και ο δικός μας, ο Μακεδών βγαίνει δεύτερος ως επιλογή. Πρώτη σκέψη είναι ο ασχημούλης τσουμπωτός Lee, γόνος Ήστ - Έντερ ταρίφα από το λονδρέζικο Lewisham. Σημάδι των πάσιον - φορ - φάσιον καιρώνε; Στανταράκι. Ο βασικής εκπαίδευσης, σκωτσέζικης καταγωγής, διάπλατα ανοιχτά gay, κακοποιημένος από τον άνδρα της αδελφής του, HIV οροθετικός, παντρεμένος στην Ίμπιθα όταν δεν υπήρχε νομιμοποίηση του same sex marriage (2001), καταθλιπτικός κοκάκιας, υπέρτατος μαμάκιας (κρεμάστηκε στα 40 του, 9 ημέρες μετά το θάνατό της από καρκίνο στα 2010), ο McQueen δεν έμεινε στην ιστορία της υψηλής ραπτικής για τίποτε από όλα αυτά. Ούτε χρίστηκε CBE από τη Βασίλισσα επειδή έγραψε “CUNT” στη φόδρα του σακακιού που έραψε στον Κάρολο.

McQueen Quad Poster
Ή επειδή έντυσε τους Kate Moss, Sarah Jessica Parker, Victoria Beckham, Rihanna, Lady Gaga, Katie Holmes, Cate Blanchett, Nicole Kidman, Gwyneth Paltrow, Cameron Diaz, Kate Bosworth, Aimee Mullins, Patsy Kensit, Catherine (Kate) Middleton αλλά και Mikhail Gorbachev (δυο μαγαζά στη Μόσχα παρακαλώ). Ή ίσως γιατί μάζεψε βραβεύσεις ως British Designer of the Year (1996, 1997, 2001 and 2003), και CFDA's International Designer of the Year(2003). Ο απλός λόγος για τον οποίο ο ντροπαλός, δημιουργικά οργιώδης, εικονοκλαστικά ιδιοφυής και εκρηκτικά προκλητικός σχεδιαστής μόδας μας στοιχειώνει με τα πιο γκροτέσκα, σοκαριστικά ερεβώδη catwalks – ιεροτελεστίες (πέντε κομβικά ντεφιλέ γύρω από τα οποία ξεδιπλώνεται ο μύθος του, τα: Highland Rape (1996), Voss (2001), The Widows of Culloden (2006), La Dame Bleue (2008) και το κύκνειο άσμα του Plato’s Atlantis στα 2009) είναι ένας και συγκλονιστικός.

«I find beauty in the grotesque, like most artists»

Όταν αφήνει τα βρετανικά νησιά για το Παρίσι στα 1997 με την ομάδα του για να δει μια επίδειξη του οίκου Givenchy, βγαίνει φάτσα - φόρα και αναφωνεί “CRAP”. Αμέσως αργότερα χρίεται καλλιτεχνικός διευθυντής του, απέναντι στον Galliano του Dior με τον οποίο θα κονταροχτυπηθεί για τον τίτλο του απόλυτου enfant terrible της Μόδας. Το κατεστημένο πάντα κόντρα, να τον ξεμπροστιάζει ως μισογύνη, κυνικά εμπρηστικό, αχρεία γκροτέσκο. Ο Tom Ford υποκλίνεται στο ατίθασο τάλαντό του και δεν αποφεύγω τη σκέψη πως το Nocturnal Animals έχει ομάζ στο σκοτεινό μεγαλείο του McQueen. Το 2001 ο οίκος Gucci θα εξαγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των επιχειρήσεών του και πλέον ο Lee, το γυρνά σε σελεμπριτιές, ντρόγκες και λιποαναρροφήσεις, ως γνήσιο θύμα της πανάξια κατορθωμένης φήμης που ξεκίνησε στα 1992 ως ραφτάκι που άκουγε Sinead O' Connor για να επιμεληθεί μια 5ετία κατοπινά την περιοδεία του David Bowie. Διότι ο Alexander McQueen υπήρξε και θα υπάρχει για το ρούχο ό,τι ακριβώς ο Bowie για τη μουσική. Βάλε να ακούσεις Rebel Rebel και εδώ ακριβώς δέσαμε.

Οι θαυμαστές του - συνδημιουργοί του ντοκιμαντέρ McQueen (υποψήφιου για 2 BAFTAs) Ian Bonhôte και Peter Ettedgui (ο δεύτερος έχει γράψει και την πρόζα του φοβερού ντόκ Listen to Me Marlon) έχουν μαεστρικά συνθέσει τα vanity videotapes του Lee που μας φανερώνουν κρυστάλλινα τη δημιουργική του διαδικασία αλλά και την προσωπική του ζωή- ραμμένη πάνω στην τέχνη του με έναν κύκλο ορκισμένων φίλων- εραστών. Το δε σημαντικότερο είναι πως κεντούν με ακρίβεια στον καμβά των ντεφιλέ για να αποτυπώσουν τη μέθοδο που τούτη η ταλαιπωρημένη ψυχικά διάνοια διαπραγματευόταν καλλιτεχνικά και την πάλη του με την ανατροπή της προκατάληψης ότι η υψηλή ραπτική δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απατηλή εφημερότητα της υλιστικής ματαιοδοξίας. Αναπαύου εν ειρήνη Lee, ο σεισμός που προκάλεσες άλλαξε τη σχέση της Μόδας με την Τέχνη για πάντα.

McQueen Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »