Movies Ltd

Πρέπει να πέσεις χαμηλά για να πετάξεις! Ο σκηνοθέτης του Spring Breakers Harmony Korine επιστρέφει με ακόμα μία ατίθαση και γεμάτη χρώμα ταινία, με φόντο τη μεθυστική Κούβα και την ηλιόλουστη Φλόριντα. Η ταινία Ο Παραλίας (The Beach Bum) ακολουθεί τις ξεκαρδιστικές περιπέτειες του Μούντογκ, ενός αξιαγάπητου και ασυμβίβαστου συγγραφέα που ζει τη μεγάλη ζωή με τους δικούς του όρους, χωρίς να ακολουθεί κανόνες και «πρέπει». Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μούντογκ, ένας ξεπεσμένος ποιητής που ζει πλέον ανάμεσα σε ποτάμια αλκοόλ, σύννεφα καπνού χασισιού και τα μαλακά μαξιλάρια της πλούσιας γυναίκας του. Από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί άστεγος και θα πρέπει να τελειώσει το μυθιστόρημά του ώστε να αντιμετωπίσει την οικονομική καταστροφή. Σε αυτό θα τον βοηθήσουν οι φίλοι του: ένας πυρομανής, ένα καπετάνιος με εμμονή στα δελφίνια, ένας ευγενικός ειδήμων του χόρτου και ένας παγκοσμίου φήμης τραγουδιστής που έχει κάνει καριέρα με το στυλ του μποέμ τύπου. Ο κόσμος του Μούντογκ είναι γεμάτος χρώμα, φωτεινά μαγιό, έντονα ηλιοβασιλέματα και τα εκτυφλωτικά φώτα του Μαϊάμι.

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Matthew McConaughey και ένα all-star καστ που αποτελείται από τους Isla Fisher, Zach Efron, Martin Lawrence, Jimmy Buffett, Jonah Hill και τον Snoop Dogg.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Guns, Lots of Guns!

του zerVo (@moviesltd)

Ξεκαθάρισμα καταρχήν μαζί σου Τζόναθαν. Την πρώτη σου φορά, όταν είχες πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αναπολώντας την χαμένη καλή σου κι εξαφάνισες ολάκερη Ρωσική Μαφία για ένα τετράποδο, πιάνοντας μια 90άρα μύρια στον μποξόφη, στο είχα πει, πως δεν τα άξιζες ούτε για πλάκα. Την δεύτερη, που στην ουσία δεν έκανες τίποτα παραπάνω από το να επαναλάβεις το ίδιο κόλπο γκρόσο, διπλασιάζοντας την συγκομιδή δολαρίων, με έκανες να τσιμπιέμαι, που δεν μπορούσα να κατανοήσω τους λόγους ετούτης της εμπορικής επιτυχίας σου. Πλέον μετά και το τρίτο επεισόδιο σου, μπορώ μονάχα να υποβάλλω τα σέβη μου, αφού έχεις καταφέρει να σηκώσεις τόσο εισπρακτικό κουρνιαχτό γύρω από την πάρτη σου, χωρίς στην πραγματικότητα να έχεις κάνει σχεδόν τίποτα. Πλοκή, you know? Θα μου πεις την εποχή του ενός υπέρ ήρωα per week, κάτι τέτοιες απαιτήσεις, μοιάζουν με λεπτομέρειες...

Έχοντας μόλις φέρει εις πέρας ένα από τα πιο δύσκολα συμβόλαια θανάτου της καριέρας του, εξοντώνοντας έναν εκ των κορυφαίων στην ιεραρχία της αδελφότητας του εγκλήματος, ο επαγγελματίας εκτελεστής Τζον Γουίκ, θα βρεθεί εκτός χρόνου επικοινωνίας με την βάση και αυτομάτως θα οριστεί ως επικηρυγμένος, για το ποσό ρεκόρ των 14 εκατομμυρίων μπακς. Δίχως να διαθέτει την πολυτέλεια να οργανώσει την αντίδραση του, καθώς αμέτρητοι κυνηγοί κεφαλών θα ριχτούν μονομιάς στο κατόπι του και με τους συμμάχους να περιορίζονται σημαντικά, ο χήρος Τζον, θα σκεφτεί πως η μοναδική του ελπίδα σωτηρίας, ώστε να καθαρίσει ξανά το όνομα του και να αφαιρεθεί από την λίστα των επικίνδυνων wanted, είναι κρυμμένη στις ερήμους του Μαρόκου.

Δρόμο θα πάρει και δρόμο θα αφήσει, αφού ισοπεδώσει το μισό Μπρούκλιν και καμιά πεντακοσαριά πάνοπλους νοματαίους πριν αναχωρήσει για Καζαμπλάνκα, ψάχνοντας την λύτρωση, αφού δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσει ολομόναχος, ολάκερο οργανωμένο συνδικάτο. Το μείζων θέμα για εκείνον, είναι που σε κάθε βήμα του, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι διψασμένοι για αίμα αντίπαλοι, μη αφήνοντας του το περιθώριο να υπολογίσει με σαφήνεια το επόμενο του βήμα. Και η νοητή κλεψύδρα γύρω του ολοένα και αδειάζει, σημαίνοντας συναγερμό, πως το τέλος του, όπου νάναι πλησιάζει...

Τι έχει συμβεί τώρα εδώ και που έχει οδηγηθεί ένα πράγμα που ξεκίνησε με όχι και πολλές πολλές φιλοδοξίες, από την ματαιόπονη έφοδο κάποιας συμμορίας μια βραδιά στο διαμέρισμα του Τζονι? Ακούγοντας η παραγωγή τα δικαιολογημένα παράπονα περί μηδενικού πλοτ στα δύο πρότερα τσάπτερς, πήρε την απόφαση να ρίξει στο μίξερ, όσο περισσότερους καινούργιους χαρακτήρες μπορούσε, σχηματίζοντας ένα δαιδαλώδες παζλ διαπλοκής, όπου κανείς δεν είναι στην ουσία ο φίλος ή ο εχθρός που φαίνεται. Φυσικά οι φανς των κινηματογραφικών σκοτωμών, που από δαύτους και ετούτο το μέρος διαθέτει και σε πληθώρα και σε ποικιλία, δεν πολυζορίζονται που το σενάριο δεν βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ούτε που πηγαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό περίπατο, το άλλοθι του "στυλιζαρισμένου action", ταμπέλα που κατά κόρον χρησιμοποίησε ο ντιρέκτωρ Chad Stahelski, απαντώντας στις βολές περί ανύπαρκτης ίντριγκας.

Με το μπάτζετ να έχει τριπλασιαστεί από την εισαγωγική φορά, στο κόλπο θα μπουν, όχι μόνο τα εξωτικά σκηνικά στις παρυφές του Άτλαντα, αλλά και κάμποσοι διάσημοι αστέρες σαν την Halle Berry, την σιμά στα 70 της πια θυγατέρα Houston ή τον Γαλλομαροκίνο Said Taghmaoui, για να περιβάλλουν τους ήδη γνώριμους από τα προηγούμενα Ian McShane, Laurence Fishburne, Lance Reddick. Το αστείο είναι που στην εξίσωση προστίθεται κι ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους Action Man της περιόδου της βίντεο κασέτας, ο φοβερός και τρομερός Marc Dacascos, με προφανή αποστολή να ξυπνήσει τα 80s πάθη της πλατείας, εποχής που το είδος σάρωνε στις αίθουσες. Φάουλ! Για τις χιτάρες τότες δεν ήταν υπαίτιος κανένας Sly, κανένας Schwartz και κανένας από τους δευτεροκλασάτους Van Damme ή Seagal. Έστω κι αν θεωρούνταν προϊόντα βήτα εθνικής τω καιρώ εκείνω, η διατήρηση τους στην μνήμη τόσες δεκαετίες μετά, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο, πως είχαν βάση, θέμα, κορμό, ρυθμό, χημεία. Εδώ σου δίνεται η εντύπωση πως το ίδιο παλεύεται να επιτευχθεί με το μπούχτισμα, το χόρτασμα, τον ακατάπαυστο πανικό, τα ειδικά εφέ και το σχιζοφρενικό μοντάζ. Μα δεν είναι έτσι η αγάπη...

Πόσο μάλλον όταν στο επίκεντρο βρίσκεται ένας συμπαθής μεν, όχι και φημισμένος για την ερμηνευτική του πληρότητα σταρ, σαν τον Keanu Reeves, που κάποια μοίρα προφανώς τον έχει σε συμπάθεια, επαναφέροντας τον από τον μαρασμό που είχε ξεπέσει, κατόπιν του σφυρίγματος της λήξης της καριέρας των Wachowski Sisters. Κέφι και όρεξη για να ριχτεί σε νέες προκλήσεις, ακολουθώντας το δόγμα Neeson για τους σιτεμένους περφόρμερς το διαθέτει ο 55χρονος πλέον ηθοποιός, που πλάκα πλάκα μας κάνει παρέα στο εκράν για κοντά μια 35ετία, από τότε που έπαιζε κιθάρα στον αέρα ως έφηβος Τεντ. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αρκετό από μόνο του, ούτε καν με την βοήθεια της ονομαστής κομπανίας που τον συντροφεύει για να οριστεί ο Τζον Γουίκ του ως μεγάλος και τρανός!

Συνεπώς τα πάντα - και - εδώ εξαντλούνται στις ευρηματικές μεθόδους εξολόθρευσης των οχτρών, στις ικανοποιητικές χορογραφίες, που μαγικές, εξωπραγματικές ή ανεπανάληπτες τις αποκαλεί μόνο όποιος αφελής (και ασεβής) δεν γνωρίζει τι εστί Αγία Τριάδα των Johnnyδων από το Χονγκ Κονγκ - To, Mak, Woo. Οπότε αν μένει κάτι και για εμάς, πέρα από τα εκατομμύρια του τζακ ποτ στα ταμεία της Lionsgate, είναι το ματασυναπάντημα του Νίο και του Μορφέα στο φινάλε - υπόσχεση για coming back soon, έτσι για να φέρουμε ξανά κατά νου, την τριλογία που καθόρισε τον κανόνα της απόλυτης υπεραξίας, όσο καιρό θυμάμαι να υπάρχει σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εσείς θέλετε, εμείς μπορούμε»!

Παραθέτει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία το δελτίο τύπου για την ταινία και σας τα... παραθέτουμε κι εμείς εδώ:

2006: Ο σκηνοθέτης Κίμων Τσακίρης παρουσιάζει το «Sugartown: Οι Γαμπροί» και προκαλεί το ενδιαφέρον κοινού και MME, καταγράφοντας το σχέδιο του τότε υποψήφιου Δημάρχου της Ζαχάρως, Πανταζή Χρονόπουλου, που σκόπευε να φέρει γυναίκες από τη Ρωσία για να αποκαταστήσει τους εργένηδες του χωριού. Η ταινία συμμετέχει στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κερδίζει το βραβείο κοινού για ταινία τεκμηρίωσης άνω των 45 λεπτών και το Κρατικό Βραβείο Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί στους κινηματογράφους.

2010: Ο δημιουργός επιστρέφει με το «Sugartown: Η Επόμενη Μέρα» και καταπιάνεται με τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, εξετάζοντας τα σημάδια που άφησε στους κατοίκους και την πορεία της ανοικοδόµησης των καμένων περιοχών της, με φόντο τις αντιπαλότητες και την τάση για προσωπικό πλουτισµό.

2019: Η άτυπη τριλογία ολοκληρώνεται με το Sugartown: Για Μια Χούφτα Ψήφους. Η ταινία έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Everything is politics».

Ο υποψήφιος δήμαρχος επέτρεψε στην παραγωγή πλήρη πρόσβαση στη διαδικασία της προεκλογικής του εκστρατείας. Μία ανορθόδοξη απόφαση, αν αναλογιστούμε τα προηγούμενα δύο ντοκιμαντέρ του δημιουργού.

Η υπόθεση: Ο έκπτωτος δήμαρχος της Ζαχάρως Πανταζής Χρονόπουλος καταφέρνει, μία εβδομάδα πριν από τις δημοτικές εκλογές του 2014, να του επιτραπεί να θέσει ξανά υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα της πόλης. Αποφασισμένος να νικήσει οριστικά τους αντιπάλους του και «να μην ξαναπατήσουν στην πόλη», βάζει σε λειτουργία τα όπλα που τον κρατούν εδώ και 12 χρόνια απόλυτο άρχοντα της περιοχής.

Η άποψή μας: η ταινία αποτελεί παγκόσμιο φιλμικό παράδοξο! Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε για την τρίτη ταινία μιας πετυχημένης – και αναγνωρισμένης θετικά από την κριτική ως επί τω πλείστον – σειράς ντοκιμαντέρ! Πώς είχαμε «Bachelor», «Bachelor 2» και «Bachelor 3»; Ε, αυτό σε ντοκιμαντέρ! Αυτός ο Πανταζής Χρονόπουλος, ο αληθινός πρωταγωνιστής τούτων των τριών ντοκιμαντέρ, είναι τεράστια μούρη! Καταρχάς, έχει φωτογένεια. Και είναι ένας απίστευτος κινηματογραφικός ήρωας! Θέλω να πω, είναι ένας πολιτικάντης από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο που λένε και πλέον, μετά από 12 χρόνια στην τοπική αυτοδιοίκηση, μετά από δεκάδες καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον του, με 80 χρόνια φυλάκισης (!!!), δεν κωλώνει πουθενά!

Μπροστά στην κάμερα μοιράζει σταυρωμένα ψηφοδέλτια (!!!) στους ψηφοφόρους που είναι να τον ψηφίσουν, μιλάει καθαρά για βοήθεια σε μια κοπέλα, ότι θα της βρει δουλειά στην Αμερική (!!!) με το αζημίωτο, αρκεί να τον ψηφίσει, φτιάχνει... δρόμο στα κατσάβραχα για να «γλυκάνει» ψηφοφόρους του και «ανοίγει τα μάτια» σε συνάδελφό του εξηγώντας του με πολύ απλά ελληνικά πώς θα μπορέσει να κάνει σωστή χρήση τα λίγα χρήματα που παίρνει από την κεντρική εξουσία, προκειμένου να κάνει έργα στον τόπο του. Είναι πολύ απλό: θα καταθέσει σχέδια έργου για περισσότερα πράγματα και με τα χρήματα που θα πάρει εννοείται ότι κάποια δεν θα τα κάνει!!! Ο Πανταζής βρίζει, είναι χυδαίος, είναι άξεστος, είναι ένας από εμάς. Είναι το πρόσωπο της πολιτικής στην Ελλάδα του 21ου αιώνα στα κατώτερα στρώματα.

Έχει φωτογραφία δίπλα στον Μουρίκη – του γνωστού σκανδάλου και κατά πως φαίνεται, έχει εξουσία καθώς μάλλον διαθέτει κρυμμένους άσους στο μανίκι του – για να μην το χοντρύνουμε και βρεθούμε ξαφνικά να προσπαθούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες! Όπως μαθαίνουμε, στις 18 Μαΐου θα βγει δικαστική απόφαση για το αν μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου τον δημαρχιακό θώκο και σε αυτές τις δημοτικές εκλογές! Εντελώς επίκαιρη λοιπόν η ταινία και έτσι δικαιώνεται εν πολλοίς η απόφαση του Τσακίρη να την παρουσιάσει τώρα – κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε που την ολοκλήρωσε! Σάμπως έχει αλλάξει κάτι στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας; Ο Τσακίρης κατορθώνει με την πανταχού παρούσα κάμερά του να πιάσει στιγμές που από τη μια προκαλούν το γέλιο του θεατή, από την άλλη όμως μπορούν να τον οδηγήσουν και στην απελπισία με το χάλι μας.

Ο σκηνοθέτης είχε ελεύθερη πρόσβαση στα πάντα και φαίνεται να μην σχολιάζει ο ίδιος τα πράγματα: δεν κάνει προπαγάνδα υπέρ ή κατά του Πανταζή. Ενδεχομένως, όμως, τα... πολύ χοντρά να μην μας τα παρουσιάζει. Τέτοιο... κελεπούρι δεν χάνεται. Γιατί να μην γυριστεί και τέταρτη ταινία με τον Πανταζή πρωταγωνιστή; Ο άνθρωπος αυτός αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να... κατασκευαστεί! Μικρή διάρκεια, καλός ρυθμός, επικαιρότητα κι ένας «πρωταγωνιστής» απίστευτος, σε μια κόντρα με διάθεση «take no prisoners» εναντίον του «ξενομερίτη» γιατρού – εντάξει, και του ΚΚΕ, αλλά αυτό μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Κι όμως, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τους ψηφίζουν. Και μάλιστα, με σταυρωμένα ψηφοδέλτια.

Τίποτε παραπάνω από καταγραφή μιας πραγματικότητας που δεν θέλουμε να αντικρίσουμε κατάματα αποτελεί τούτο το ντοκιμαντέρ. Κι όμως, είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό. Και γίνονται και πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις. Όπως πχ: δεν είναι καθόλου τυχαία η άνοδος της Χρυσής Αυγής, μας λέει εμμέσως ο σκηνοθέτης, μιας που υπάρχουν τέτοιοι δήμαρχοι! Πέρα από την έκπληξη, πέρα από το γέλιο, πέρα από την πίκρα, υπάρχει όλη η Ελλάδα χωμένη στα λίγα λεπτά αυτού του ντοκιμαντέρ. Προφανώς η ταινία δεν θα κόψει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια, αλλά νομίζω ότι θα είναι τίμιο το αποτέλεσμά της. Και θα ήθελα πραγματικά να μάθω σε ένα επόμενο ντοκιμαντέρ για τη Ζαχάρω, όλα όσα δεν έχουμε μάθει στα τρία προηγούμενα. Χωρίς μοντάζ. Αλήθεια μόνο. Τρέμε «Αποκάλυψη Τώρα»! The horror... The horror...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Feelgood Entertainment!

Για ότι έχω κάνει, δεν μετανιώνω?

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πλέον αναγνωρισμένες Γαλλίδες συγγραφείς, η εξηντάχρονη πλέον Christine Angot, έκτισε την λογοτεχνική καριέρα της, κατά βάση πάνω σε έργα βασισμένα στις προσωπικές της εμπειρίες, ασχολούμενη με το είδος της δραματοποιημένης αυτοβιογραφίας. Έχοντας άλλωστε βιώσει στιγμές ανείπωτες και αδιανόητες για την συλλογιστική της κοινής γνώμης, που ουδέποτε έκρυψε, αντιθέτως δημοσιοποίησε μέσα από βιβλία της σαν τα πολυβραβευμένα L' Inceste και Un Amour Impossible. Το τελευταίο ορίζει την βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το σενάριο της ομώνυμης ταινίας και φέρει την υπογραφή μιας αξιόλογης Φραντσέζας δημιουργού όπως η Catherine Corsini, που έχει υπογράψει φιλμς σαν τα Η ομορφότερη εποχή (La belle saison), Trois mondes και Partir. Αν μη τι άλλο, όλα τους ικανά να ανοίξουν μακροσκελείς συζητήσεις κοινωνικού προβληματισμού.

Μεγαλωμένη κάτω από αυστηρούς καθολικούς κανόνες στην μεταπολεμική Γαλλική επαρχία, η νεαρή και όμορφη Ρασέλ, κορίτσι μικρομεσαίας διάσπαρτης οικογένειας, εργάζεται ως γραμματέας σε φορέα κοινωνικής φροντίδας. Αν και διατηρεί δεσμό με συντοπίτη της, στο περιφερειακό Σατορού, η γνωριμία της με τον γοητευτικό, πανέξυπνο, αλλά και αεράτο, χάρη στην άνεση που το δίνει η εύπορη καταγωγή του, Φιλίπ, έναν εργαζόμενο στις τάξεις του Νάτο ως διερμηνέα, θα της προκαλέσει ρίγη αναστάτωσης. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένα μοιραίο και φλογερό πάθος, καθώς οι δυο τους δεν θα κοιτούν τον χρόνο για να ανταμώσουν αγκαλιασμένοι, μακρυά από τα βλέμματα του περίγυρου. Πάθος που σύντομα θα επισφραγιστεί με το χαρμόσυνο μαντάτο, της εγκυμοσύνης της Ρασέλ...

Χαρμόσυνο καθώς φαίνεται μόνο για εκείνη, την αστεφάνωτη, καθώς ο μορφονιός, με το που πληροφορηθεί πως σε ελάχιστους μήνες πρόκειται να γίνει πατέρας, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, με το πρόσχημα της μετάθεσης του από την υπηρεσία στην γειτονική Ιταλία. Η Ρασέλ αποφασισμένη να κρατήσει το παιδί, ακόμη και αν η σχέση της με τον Φιλίπ δεν έχει την παραμικρή επισημότητα, θα φέρει στον κόσμο ένα όμορφο κοριτσάκι, την Σαντάλ, γεγονός που θα την χαροποιήσει αφάνταστα, διαισθανόμενη πως έτσι θα έχει για πάντα κοντά της, τον καρπό του ξέφρενου έρωτα της. Συνάμα όμως θα επιδιώξει και την αναγνώριση της από τον άφαντο γονιό, κάτι που δεν θα καταφέρει παρά μόνο όταν η θυγατέρα της, θα κλείσει τα δεκατέσσερα της χρόνια. Στιγμή που θα αποτελέσει την απαρχή, ενός εφιάλτη δίχως τέλος.

Διαφοροποιημένο αισθητά από το πρωτότυπο σύγγραμμα - καθώς εκεί παρακολουθούνται οι ιστορίες τριών γυναικών και όχι δύο όπως εδώ - το παρόν σενάριο, προβάλλεται αφηγηματικά μέσα από τα μάτια της ενήλικης πλέον Σαντάλ, που καταγράφει τα βασανισμένα απομνημονεύματα της, ψέγοντας σημαντικά γι αυτά, μάλλον πιο πολύ την επιπόλαια μάνα της. Που ερχόμενη σε κόντρα με το "τι θα πει η συντηρητική γειτονιά" θα πάρει το ρίσκο να γίνει μοναχική μητέρα, ελπίζοντας έτσι πως θα πείσει κάποια στιγμή τον άστατο τυχοδιώκτη της καρδιάς της να επιστρέψει. Το κακό θα συμβεί βέβαια, αμά τη επιστροφή του περιπλανώμενου πλούσιου, εγωιστή κι εκκεντρικού ασώτου, παίρνοντας παραμάζωμα τις ψυχές και των δύο, σχεδόν αντίθετης λογικής, περσόνων, μαμάς και κόρης, από την στιγμή που ο πατέρας θα αποδειχθεί παιδόφιλος και αιμομίκτης.

Στα θετικά στοιχεία του πιο πρόσφατου πονήματος της Catherine Corsini, υποχρεωτικά πρέπει να καταγράψουμε την πολύ σωστή δουλειά που έχει γίνει στην αναπαράσταση της περιόδου των 50s και 60s, με τα μελετημένα σκηνικά, την προσεγμένη ενδυματολογία, ακόμη και με τις μουσικές που περιβάλλουν την μπερδεμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα εντοπίζεται από την στιγμή που η γνωστή για τις προβοκατόρικες ερωτικές της λήψεις σκηνοθέτιδα - φυσικά και δεν το αποφεύγει ούτε εδώ το συνήθειο - αποφασίζει να μην αφήσει απέξω από το σκριπτ της πολλά στοιχεία της εξέλιξης του βιβλίου, γεγονός που οδηγεί σε λούπες και ανακυκλώσεις, επαναλήψεις και βαρετά παρατραβήγματα, με συνέπεια το χρονικό ξεχείλωμα της ταινίας κοντά στο 2μισάωρο. Με λίγη οικονομία, τα ίδια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί μέσα σε σκάρτα 100 λεπτά. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να είχε αποφευχθεί και το σχετικά ανάκατο τελευταίο μέρος του επιλόγου, όπου οι συμπεριφορές φαντάζουν κάπως παράξενες.

Ελλείψει οικογενειακή συνοχής ενδεχομένως, αν και είναι άδικο για μια γυναίκα που θυσίασε την ζωή της στην ανατροφή ενός παιδιού, να δέχεται τέτοια μανιασμένη επίθεση, ως η απόλυτη φταίχτρα των δεινών. Τον μετάνιωσε στ' αλήθεια τον δύσκολο δρόμο που επέλεξε? Εξαιρετική για ακόμη μια φορά η πραγματικά όμορφων χαρακτηριστικών Virginie Efira, διανύει στο εκράν μια χρονική απόσταση τεσσάρων δεκαετιών, από κοπελίτσα μέχρι ηλικιωμένη, έχοντας και την αρωγή του επιμελημένου μέικ απ. Απεναντίας άνιση η επιλογή του (εμφανώς νεότερου της, στις σκηνές που εκτιμώνται σαν συνομήλικοι) Niels Schneider, αφού ναι μεν είναι χωστός, δεν πιάνει όμως ποτέ τα ζητούμενα στάνταρντς στην απόδοση του εκκεντρικού δανδή. Ορίζοντας οι δυο τους ένα ζευγάρι όχι και τόσο ταιριαστό, ούτε οπτικά, ούτε υποκριτικά, που πάνω του στα στηριχθεί το κατοπινό ακραίο δράμα. Που μάλλον για κάτω από την βάση είναι η αληθινή του φιλμική αξία, το σώνει όμως το νοσταλγικό σάουντρακ, που περιλαμβάνοντας από το Que Sera Sera μέχρι το Histoire D' Un Amour, μας ταξιδεύει νοερά σε μια τόσο αγαπημένη εποχή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Seven Films!

Κάθε πράξη έχει συνέπειες! Βασισμένη στους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Derek Kolstad είναι η τρίτη πράξη της κινηματογραφικής περιπετειώδους σειράς John Wick: Κεφάλαιο 3 (John Wick: Chapter 3 - Parabellum) που σκηνοθετεί ο Chad Stahelski σε σενάριο των Shay Hatten, Chris Collins και Marc Abrams. Ο ασταμάτητος Τζον Γουίκ επιστρέφει στο τρίτο μέρος του πετυχημένου και γεμάτου αδρεναλίνη franchise, πιο εκδικητικός από ποτέ. Σκοτώνει ένα εξέχον μέλος μιας σκιώδους διεθνούς αδελφότητος και αυτόματα γίνεται στόχος για τους πιο αδίστακτους και σκληρούς εκτελεστές του κόσμου. Επικηρύσσεται για 14 εκατομμύρια δολάρια και πλέον σε κάθε του βήμα συναντά και έναν αποφασισμένο δολοφόνο.

Εκτός από τον Keanu Reeves που ξαναγυρίζει στον ρόλο που επανέκαμψε την καριέρα του, πρωταγωνιστούν και οι Halle Berry, Laurence Fishburne, Mark Dacascos, Asia Kate Dillon, Lance Reddick, Saïd Taghmaoui, Jerome Flynn, Jason Mantzoukas, Tobias Segal, Boban Marjanovic, Anjelica Huston, Ian McShane.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Μια περίπλοκη σχέση! Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Christine Angot, η 10η ταινία της Catherine Corsini, Μία Αγάπη Ανέφικτη (Un Amour Impossible), είναι μια ιστορία αγάπης: της αδιαπραγμάτευτης αγάπης μιας μητέρας για την κόρη της, της ανέφικτης αγάπης μιας γυναίκας για ένα άντρα που την απορρίπτει και της αγάπης μιας κόρης για έναν πατέρα που ήταν πάντα απών. Τέλη δεκαετίας 1950. Η Ρασέλ, μια απλή υπάλληλος γραφείου, συναντάει τον Φιλίπ, έναν λαμπρό νέο αριστοκρατικής οικογένειας. Από τον σύντομο, αλλά παθιασμένο τους έρωτα γεννιέται η Σαντάλ. Με τον Φιλίπ να αρνείται τον γάμο λόγω διαφοράς κοινωνικής τάξης, η Ρασέλ αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη την κόρη της. Αρχίζει τότε ο μεγάλος αγώνας μιας ερωτευμένης όσο και περήφανης μάνας για την επίσημη αναγνώριση της κόρης της.

Πρωταγωνιστούν οι Virginie Efira και Niels Schneider.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Seven Films!

Ο έρωτας δεν έχει λογική! Εκείνος, συγγραφέας σκληρών πολιτικών λόγων με ταλέντο στους μπελάδες. Εκείνη, κορυφαία διπλωμάτης με ταλέντο σε... όλα. Όταν ο Φρεντ Φλάρσκι ξανασυναντά τον πρώτο του έρωτα που τυχαίνει να είναι επίσης Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής, τη Σάρλοτ Φιλντ, την γοητεύει με το αυτοσαρκαστικό του χιούμορ και τις αναμνήσεις του από τον νεανικό της ιδεαλισμό. Καθώς εκείνη είναι έτοιμη να βάλει υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο, προσλαμβάνει τον Φρεντ για να δώσει ζωντάνια στους προεκλογικούς της λόγους και η παράφορη χημεία τους οδηγεί σε ένα παράνομο, αστείο και επεισοδιακό ειδύλλιο ανά τον κόσμο δίνοντας νέο νόημα στην έννοια «διεθνείς σχέσεις». Η απερίσκεπτη ανεμελιά του Φρεντ όμως θα μπορούσε να καταστρέψει την καμπάνια πριν καν ξεκινήσει…

Αρκετά χρόνια πριν ο Evan Goldberg, παραγωγός κορυφαίων κωμωδιών όπως Με την Πρώτη, Superbad, Φούντα Εξπρές, Η Συνέντευξη, 50/50 και This is the End μεταξύ άλλων, συνεργαστεί με τον ταλαντούχο ηθοποιό Seth Rogen, φανταζόταν έναν ήρωα σαν τον εαυτό του που είχε γίνει πλέον κυνικός σε όλα, από την πολιτική μέχρι τον έρωτα αφού τίποτα δεν του πήγαινε όπως θα ήθελε. Τι θα γινόταν αν αυτός ο τύπος ερωτευόταν μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια, φως και δύναμη και έπρεπε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο ώστε να είναι μαζί της; Έτσι γεννήθηκε ο Φρεντ Φλάρσκι και η Σάρλοτ Φιλντ της κωμωδίας Μια Απίθανη Σχέση (Long Shot). Ήταν ο Γουίβερ, ο τότε προσωπικός βοηθός του Ρόγκεν που ένιωσε ότι υπάρχει μια ευκαιρία για τον Ρόγκεν σε αυτή την ιστορία. Όταν δε η Charlize Theron ανέλαβε να ενσαρκώσει την Σάρλοτ, η ασυμβατότητα του ζευγαριού πήρε ακόμα μεγαλύτερη έννοια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Odeon!

«Τι 'ν' αυτό που το λένε αγάπη»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Όλη μου η ζωή είναι η αγάπη μου για εσάς»

Η σκηνοθέτιδα της ταινίας Claire Burger γεννήθηκε το 1978 στην πόλη Φορμπάχ της Γαλλίας, μια πόλη που απέχει περίπου 15 λεπτά από τα γερμανικά σύνορα και την πόλη Ζααμπρούκεν. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η πρώτη στην οποία επιχειρεί να το πετύχει σόλο. Η προηγούμενη εμπειρία της σε ταινία μεγάλου μήκους ήταν η συνσκηνοθεσία της ταινίας Party Girl (2014) μαζί με τους Marie Amachoukeli και Samuel Theis, για την οποία τιμήθηκε με τη Χρυσή Κάμερα στο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Και στις δύο ταινίες (συν)υπογράφει το σενάριο. Και οι δύο ταινίες διαδραματίζονται στη γενέτειρά της, την πόλη Φορμπάχ.

Η ταινία Αγάπη Είναι (C'est Ça l'Amour / Real Love) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Giornate degli Autori». Εκεί τιμήθηκε με το βραβείο Fedeora, το οποίο απονέμεται στην καλύτερη ταινία του τμήματος. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε διάφορα φεστιβάλ, όπως τα φεστιβάλ Ζυρίχης, Μπουσάν, Δουβλίνου και Γκέτεμποργκ. Στην Ελλάδα την πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο πλαίσιο του περασμένου φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Η υπόθεση: Ο Μαριό είναι ένας δημόσιος υπάλληλος, του οποίου ο κόσμος διαλύεται όταν τον εγκαταλείπει η επί 20 χρόνια σύζυγός του, αφήνοντάς τον μόνο με τις δύο κόρες τους: την 14χρονη Φρίντα και την 17χρονη Νίκι, που πλησιάζει την ενηλικίωση. Ο Μαριό αγαπάει τη γυναίκα του, αλλά δεν μπορεί να την πιέσει να μείνει μαζί του. Ελπίζει πως θα κάνει ένα διάλειμμα στο γάμο τους και θα επιστρέψει. Εντωμεταξύ, για να ξεχάσει τον πόνο του, αλλά και για να βρίσκεται κοντά στην (πρώην;) γυναίκα του, που δουλεύει στο θέατρο, δηλώνει συμμετοχή σε μια παράσταση ερασιτεχνών. Πέρα όλων των άλλων έχει να αντιμετωπίσει τη σεξουαλική αφύπνιση των δύο θυγατέρων του, με τη μεγάλη να είναι προχώ και έτοιμη να χάσει την παρθενιά της και τη μικρή να ερωτεύεται μια συμμαθήτριά της και να μην μπορεί να διαχειριστεί την απόρριψη...

Η άποψή μας: Πολύ γλυκιά και τρυφερή ταινία είναι τούτη εδώ. Αλλά ταυτόχρονα και αρκετά φλατ. Το «καρδιογράφημα» μιας ταινίας την χαρακτηρίζει, η αλήθεια είναι αυτή. Σε άλλες, το να κινούνται οι συγκινήσεις σε εύρος μικρών ημιτονίων είναι ταιριαστό και λειτουργεί υπέρ τους. Στην περίπτωση τούτης της ταινίας της Burger, πάντως, νομίζω πως έπρεπε να υπάρχει πιο δυνατό και έντονο... καρδιοχτύπι! Anyway, δεν στερείται προτερημάτων το φιλμ. Ίσα ίσα. Αρχικά, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η σκηνοθέτιδα παρουσιάζει τις συνέπειες ενός χωρισμού, βάζοντας στο επίκεντρο των γεγονότων τον πατέρα, που μένει αυτός μόνος πίσω για να φροντίσει τα παιδιά. Συνήθως, να πούμε στο 90% περίπου ανάλογων κινηματογραφικών ταινιών, βλέπουμε τι γίνεται όταν ο πατέρας εγκαταλείπει την οικογένειά του. Το... αντίθετο το έχουμε δει σπανιότατα, πχ σε ταινίες όπως το «Κράμερ εναντίον Κράμερ».

Το είδαμε όμως και πρόσφατα, σε μια άλλη γαλλόφωνη ταινία, το Οι αγώνες μας (Nos Batailles) (έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι διανεμήθηκε στη χώρα μας από την ίδια εταιρία διανομής που βγάζει στις αίθουσες και τούτη εδώ), που κατά την άποψή μας, έπιασε το θέμα της και πιο σφαιρικά και με πιο δυνατό και ζωντανό τρόπο. Βέβαια, σε εκείνη την ταινία με πρωταγωνιστή τον Romain Duris, ο σκηνοθέτης έστρεφε περισσότερο το βλέμμα του στην κοινωνία. Στην περίπτωση της ταινίας της Burger η κοινωνία εμφανίζεται «by the way» στις σκηνές μέσα στη δημόσια υπηρεσία και λίγο στην παράσταση στην οποία συμμετέχει ο Μαριό, όπου οι πρωταγωνιστές της είναι όλοι κάτοικοι της πόλης, οι οποίοι, ουσιαστικά, αφηγούνται τα προβλήματά τους επί σκηνής, εν είδει δημόσιας ψυχοθεραπείας. Κατά τα άλλα, η Burger, υπογράφοντας και το αυτοβιογραφικό εν πολλοίς σενάριό της, που βασίζεται στις θύμισές της από τον χωρισμό των γονέων της, περισσότερο ενδιαφέρεται για την... αγάπη του πράγματος. Κάνει μια σπουδή θαρρείς πάνω στην αγάπη (την αγάπη ανάμεσα σε συζύγους αλλά και την αγάπη ανάμεσα σε γονείς και παιδιά) χωρίς να προσπαθεί και να την ορίσει – κάτι που είναι καλό αυτό.

Ο Μαριό αρχικά πελαγώνει. Ναι, ακόμα και σήμερα, εν έτει 2019, οι άνδρες ενώ σαφώς και συμμετέχουν πολύ περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών τους από ότι πχ 30 χρόνια πριν, εντούτοις, και πάλι, το μεγάλο βάρος πέφτει στις μητέρες. Ακόμα και στην Ευρώπη, εκείνη που έχει περάσει διαφωτισμό! Ο Μαριό λοιπόν δεν ξέρει πως να χειριστεί την κατάσταση. Από το φαγητό και τα ρούχα μέχρι κυρίως τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις του απέναντι σε ζητήματα τόσο καυτά όσο εκείνα δύο κοριτσιών που μεγαλώνουν. Ευτυχώς για εκείνον, η μεγαλύτερη κόρη είναι σαφώς στο πλευρό του και τον υποστηρίζει σ' αυτή τη «διαμάχη» με τη μητέρα τους. Ατυχώς, η μικρή κόρη τον κατηγορεί για τα πάντα, του πάει συνεχώς κόντρα, δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί και είναι δύσκολο να τη διαχειριστεί. Και είναι η μικρή κόρη, που θα κάνει τη... μαλατσία – από αυτές που ευτυχώς μόνο στις ταινίες λαμβάνουν χώρα κατά βάση. Το φινάλε θα μείνει επίτηδες ανοιχτό: κάποιες μάχες θα έχουν χαθεί, κάποιες άλλες θα έχουν κερδηθεί, σημασία έχει ότι υπάρχει αγάπη.

Αυτό που κυρίως μου άρεσε στην ταινία είναι η ερμηνεία του φοβερού και τρομερού Bouli Lanners, στο ρόλο του πατέρα. Έτσι κι αλλιώς τον συμπαθώ πολύ τον τύπο και ως σκηνοθέτη. Η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε – και στην οποία κρατούσε επίσης έναν μικρό ρόλο – το «Les premiers les derniers», ήταν αριστούργημα. Το είχα δει στη Berlinale του 2016 και είχα πάθει πλάκα! Η ταινία μάλιστα, απ' όσο δύναμαι να γνωρίζω, είχε αγοραστεί από ελληνική εταιρία διανομής, αλλά δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες, προφανώς ως μη εμπορική. Όσοι μπορείτε να τη δείτε, να το κάνετε: πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα. Κλείνουμε την παρένθεση και πάμε για επίλογο. Προσωπικά, πέρασα καλά παρακολουθώντας την ταινία: δεν έπαθα πλάκα, δεν βαρέθηκα όμως και καθόλου. Θα την ήθελα πιο «ζωηρή», και λιγότερο «ισιάδι». Δεν διαθέτει ούτε δραματουργικές ούτε κωμικές κορυφώσεις, κάτι που δεν την κάνει τόσο ελκυστική στον μέσο θεατή.

Από την άλλη, σφήνες όπως εκείνη του φινάλε, όπου ο πατέρας δίνει κυριολεκτικά μαθήματα ζωής στις κόρες του, για το πως μπορούμε να σβήσουμε μια φωτιά αν χρειαστεί, έχουν τη σημασία τους και σε δεύτερο επίπεδο και είναι καλοδεχούμενες. Θα την πω την αμαρτία μου όμως: σε σχέση με το «Αγάπη είναι», το βρετανικό «Αγάπη είναι...» (δυο τίτλοι με μόνη διαφορά τα τρία αποσιωπητικά...», ε, προτιμώ το δεύτερο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την One from the Heart!

Oh Brother, My Brother!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι και κάποιες στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποιες περιπτώσεις ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων ανάμεσα σε δύο αδέλφια και αναρωτιέσαι μέσα σου, τι στην ευχή διάολος μπορεί να είναι κρυμμένος στις ψυχές τους. Αδέλφια... Ο στενότερος δεσμός αίματος και υπό φυσιολογικές, κανονικές συνθήκες, ο άνθρωπος εκείνος που - θα είσαι άτυχος αν δεν τον έχεις - θα σου σταθεί σιμά στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Εκείνος που λογικά θα είναι ο πρώτος που θα ανησυχήσεις αν κάτι σου στραβώσεις, αυτός που μπορείς να εμπιστευτείς όσο κανέναν άλλο σε ολάκερο τον κόσμο. Κι αν οι ψυχές των ομογάλακτων χωρίσουν στο μεγάλωμα τους, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως σε πρώτη ζήτηση θα βρεθούν και πάλι αντάμα. Γλυκά και συγκινητικά μας το περιγράφει στην κινηματογραφική της πόζα η (και με ελληνικές ρίζες) Valeria Golino...

Την γεμάτη και ουδέποτε ρουτινιάρικη καθημερινότητα του, μεταξύ των πολύωρων πρωινών επαγγελματικών ραντεβού και των ανάκατων βραδινών ερωτικών περιπτύξεων του πολυάσχολου, μα μονίμως γεμάτου ενέργεια Ματτέο, θα σπάσει το οδυνηρό τηλεφώνημα που θα λάβει από τον μεγαλύτερο αδελφό του, δάσκαλο στην Ιταλική περιφέρεια, Εττόρε. Αφού οι ιατρικές εξετάσεις που μόλις υποβλήθηκε, θα αποκαλύψουν την ύπαρξη ενός μεταστατικού και μη εγχειρήσιμου όγκου στον εγκέφαλο του, τραγικό δεδομένο που δεν του αφήνει παρά ελάχιστους μόνο μήνες ζωής.

Αδυνατώντας να πιστέψει στο μαντάτο, ο πρωτευουσιάνος επιχειρηματίας, θα νιώσει το βάρος της ευθύνης για την κατάσταση του αδελφού του να τον κυριεύει και θα πάρει την απόφαση να κάνει ότι περνά από το χέρι του προκειμένου εκείνος να ακολουθήσει τις πιο επίκαιρες, όσο και δαπανηρές θεραπείες, που αφήνουν μια αμυδρή έστω ελπίδα για το θαύμα. Δίνοντας του συνάμα χώρο, να διαμείνει μαζί του, για όσο καιρό εκείνος επιθυμήσει, στο πολυτελές και ευρύχωρο διαμέρισμα του στο κέντρο της Ρώμης και προσφέροντας του όλες εκείνες τις ανέσεις, που ενδεχόμενα θα του γιατρέψουν τον πόνο.

Διαφορετικοί χαρακτήρες - σύμπτωμα όχι και τόσο απίθανο ανάμεσα στους μπράδερς, μάλλον αυτός είναι και ο συνηθέστερος κανόνας - εντελώς είναι ο Ματτέο και Εττόρε, με ελάχιστα έως και μηδενικά κοινά στοιχεία. Ο πρώτος είναι άνετος, μόνιμα ευδιάθετος, ανοιχτός, εξωστρεφής, κεφάτος, συνάμα όμως επιπόλαιος όσο και επιρρεπής στα πάθη του. Απεναντίας ο μεγάλος, καθώς φαίνεται και πριν κτυπηθεί από την άσχημη μοίρα, είναι υπερβολικά χαμηλών τόνων, μετρημένος, ποτέ του φανφαρόνος και πολυλογάς μα φιλήσυχος και με μια παροιμιώδη γαλήνη στο βλέμμα. Αυτές οι δύο προσωπικότητες είναι που έρχονται να ταιριάξουν ως μία συμπληρωματική, μέσα από τα καρέ που με ποιητική, ακραία δραματική κατά τόπους, όσο όμως και γλαφυρή ενίοτε, διάθεση, ζωγραφίζει η πάντοτε όμορφη Ναπολιτάνα.

Η αλήθεια είναι πως σε όχι και λίγα σημεία της αφήγησης της μακρηγορεί, χάνοντας κάπως το μέτρο, όπως ας πούμε στις στιγμές του αχρείαστου κοινού ταξιδιού απελπισίας. Πετυχαίνει όμως μέσα από το γλυκόπικρα  φακό της, όπως είχε κάνει και στην πρώτη δημιουργική της απόπειρα στο Μέλι (Miele), να αποδώσει τόσο το νόημα του βουβού πόνου που βιώνει ο ασθενής, όσο και και το βαρύ συναίσθημα της συντροφικής, αδελφικής υποχρέωσης. Και να υψώσει τελικά στον ιστό το λάβαρο της αισιοδοξίας, στο φινάλε μιας ταινίας σαν την Euforia, που ως Ιταλιάνικη, σαφώς ξεχωρίζει για το σενάριο της, σίγουρα όμως δεν είναι πιο πλούσια σε συναισθήματα από την εγχώρια Τζαμάικα, ούτε πληρέστερη από το σπανιόλικο Truman, ταινιών που στην ουσία ορίζουν την παραλλαγή πάνω στο κοινό θέμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Strada Films!

Απάτη! Γενικώς...

του zerVo (@moviesltd)

Σε γενικές γραμμές οι πλοκές που στο επίκεντρο τους έχουν περσόνες με έφεση στην απάτη, μοιάζουν ως ιδιαίτερα πιασάρικες προς το σινεφίλ κοινό, που από την πρώτη στιγμή της εξέλιξης τους ταυτίζεται κατά έναν περίεργο τρόπο μαζί τους. Ακόμη κι αν όλες τους δεν φτάνουν σε επίπεδα Thomas Crown Affair, λίγο πολύ ανεβάζουν εντάσεις και σασπένς στην πορεία φτάνοντας τις στάθμες του θρίλερ στην έξοδο τους σε ψηλές βαθμίδες, ορίζοντας συνάμα ένα ιδιαίτερο θεματικό gernre. Ε λοιπόν κάπου εκεί μέσα διεκδίκησε να μπει και το φιλμ Η Πιο Μεγάλη Απάτη, όπως διατείνεται όχι μόνον ο τίτλος του αλλά ολόκληρο το προμόσιον του, μα από τα εισαγωγικά κιόλας λεπτά, όλοι θα καταλάβουν πως κάποιος έξυπνος έπαιξε παιχνίδι με τις λέξεις και τις φράσεις. Απάτη δηλαδή. Γενικώς...

Αποφασισμένη να εγκαταλείψει ένα οικογενειακό περιβάλλον που μάλλον της μοιάζει στενόχωρο, η νεαρή Σαβάνα θα πάρει την απόφαση να ανοίξει καινούργιο παράθυρο στην ζωή της, μετακομίζοντας στο σπίτι του αδελφού της Τζέφρι, στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί που θα γνωρίσει την μυστηριώδη μέχρι πρότινος μνηστή του, Λόρα, που τον τελευταίο καιρό γνωρίζει ξεχωριστή επιτυχία με το τελευταίο της λογοτεχνικό πόνημα "Σάρα". Η παρουσία της μικροκαμωμένης και κοντοκουρεμένης κοπέλας, θα ξυπνήσει στον νου της Λόρα την ιδέα να την παρουσιάσει στον κόσμο ως τον απροσδιόριστου φύλου εκκεντρικό έφηβο συγγραφέα του έργου της Τζ. Τ. Λερόυ, μιας και τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά φέρνουν πολύ με του αγοριού που έχει κτίσει στο μυαλό της. Και πραγματικά ολόκληρος ο καλλιτεχνικός κόσμος της Καλιφόρνια θα δείξει εκστασιασμένος στην θωριά του λιγομίλητου νέου, που κρυμμένος πίσω από μια κουκούλα και ένα ζευγάρι γιγάντια γυαλιά ηλίου, δεν αποκαλύπτει και πολλά από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Το ζήτημα για το συνολικό κίβδηλο πλάνο, θα προκύψει από την ώρα που η παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας Σαβ, θα εκδηλώσει συναισθήματα, που θα στοχεύσουν τόσο στον ευαίσθητο συνομήλικο της που διατηρεί ερωτικό δεσμό, όσο όμως και στην κούκλα σούπερ σταρ του σινεμά, Εύα, μια Γαλλίδα ηθοποιό και επίδοξη σκηνοθέτιδα που έχει αναλάβει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το έργο του Τζερεμάια Τερμινέιτορ (...) και γνωρίζοντας τον / την, θα γίνει σκλάβα του έρωτα του / της.

Ολίγον μπέρδεμα δηλαδή με τους προσδιορισμούς των προσώπων, αφού από την μια μεριά έχουμε το μελαγχολικό μπόυ που στην πραγματικότητα είναι κορίτσι και από την απέναντι έχουμε το γκερλ που όμως γουστάρει να συμπεριφέρεται σαν αγοράκι. Και σύμφωνοι, άντε να το κατανοήσει κανείς το ζόρι των ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να απασχολεί τον καθένα, εν προκειμένοις την καταθλιπτική κοπελιά που επί δίωρου ούτε μισό χαμόγελο δεν αμολάει έτσι για το Θεαθήναι. Το ζήτημα της μεγάλης απάτης που υποστηρίζει η πηχυαία μαρκίζα που στην ευχή εντοπίζεται? Εκτός κι αν θα έπρεπε κανείς να γνωρίζει απόξω και ανακατωτά το πραγματικό στόρι που στηρίζει το σενάριο και βασίζεται στα απομνημονεύματα της Savannah Knoop, Girl Boy Girl: How I Became JT Leroy, που κι εγώ δεν ξέρω ποιον έκαναν να νιώσει εξαπατημένος ας πούμε. Πιο πολύ σαν ένα διαφημιστικό τρικ φαντάζει όλο αυτό που σκαρφίστηκε η επιτυχημένη λογοτέχνης, από αυτά που απαντούμε πλέον στην σόου μπιζ με τον σωρό. Οπότε ούτε εκεί υπάρχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, που θα κάνει την πλατεία να νιώσει ενθουσιασμό.

Πόσο μάλλον όταν την ηρωίδα του ανέμπνευστου αυτού χόαξ την αποδίδει η Kristen Stewart, επαναλαμβάνοντας για νηοστή φορά την ίδια και την ίδια σκοτεινόθωρη μανιέρα, που δεν γίνεται καλά ούτε κι αν βουτήξει μέσα στην μαρμίτα με τα Ζάναξ. Διόλου τυχαία που η Μπέλα, αν μου έχει αφήσει έναν ρόλο της να θυμάμαι, δέκακάτι χρόνια τώρα, είναι μόνον αυτός της Τζόαν Τζετ στις Runaways, στην ουσία δηλαδή είναι και εκείνος που την έντυσε για τα καλά με το κοστούμι της πρόμπλεμ-λέσβο-αμφισέξουαλ. Η σκηνοθεσία του σαραντάχρονου Justin Kelly, άνευρη και υποτονική, νανουρίζει εκνευριστικά όσο η υπόθεση κινείται μέσα στα δαιδαλώδη χαμηλόφωτθα διαμερίσματα, ενώ αλλάζει απότομα και μονομιάς, όταν μεταφέρει την δράση στο κόκκινο χαλί των Καννών, προφανώς με τρόπο απαίδευτο και σαν στημένο στο πόδι. Όπως μοιάζει συνολικά όλο αυτό το παραμυθένιο κόλπο της J. T. Leroy, που δεν σώζει εντέλει ούτε η παρουσία της σπουδαίας Laura Dern στον ρόλο της νευρωσικής πεζογράφου, ούτε η προσθήκη της Diane Kruger που υποδύεται το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της μικράς. Που για να μην μας πουν ότι δεν είμαστε του κουτσομπολιού, στην αλήθεια ήταν η Asia Argento...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Όλα για το παιδί μιας άλλης...

του zerVo (@moviesltd)

Βάσανο. Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα αυτού του είδους της δοκιμασίας που στέλνει ο Μεγαλοδύναμος, στα ζευγάρια εκείνα που δυσκολεύονται έως και αδυνατούν να τεκνοποιήσουν. Αδυναμία που πολλές φορές φτάνει μέχρι και τα όρια της παράνοιας, στην απόκτηση ενός παιδιού παντί τρόπω, αφού ακόμη και οι συνθήκες υιοθεσίας, σε αρκετά κράτη, όπως τις έχουν ορίσει οι κατά τόπους σοσιολογικού χαρακτήρα επιτροπές, έχουν δυσκολέψει σημαντικά την διαδικασία της αναδοχής. Το θέμα υπαρκτότατο, κατά βάση στις δυτικές και πιο εξελιγμένες κοινωνίες, έχει αρχίσει να απασχολεί έντονα και το σινεμά. Μια πολύ αξιόλογη Γαλλική ταινία που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στο ανοιξιάτικο φεστιβάλ, το ευαίσθητο Pupille, που ασχολείται με την ιδιαίτερων καταστάσεων μητρότητα, δίνει την σκυτάλη στο νοτιοαμερικάνικης κοπής δράμα Μια Ιδιαίτερη Οικογένεια (Una Especie de Familia). Που να σημειώσουμε προέρχεται από την πολύπαθη Αργεντινή, χώρα που στα δύσκολα γύψινα χρόνια της δικτατορίας Βιδέλα, βίωσε την πρωτοφανή στα χρονικά υπόθεση, απαγωγής όλων των νεογνών των αντιφρονούντων, πριν εκείνοι εξαφανιστούν από το ανήλεο καθεστώς.

Ζορισμένη ψυχικά εξαιτίας της μη ικανότητας της να αποκτήσει παιδί με φυσιολογικό τρόπο, η τριανταπεντάχρονη γιατρός από το Μπουένος Άιρες, Μαλένα, θα έρθει σε συμφωνία με τον φίλο της, Δόκτορα Κόστα, επιμελητή μιας περιφερειακής κλινικής στην απόμακρη επαρχία, για να κάνει δικό της το μωρό μιας πάμφτωχης γυναίκας, που αδυνατεί να το μεγαλώσει, αμέσως μόλις εκείνη το φέρει στον κόσμο. Έχοντας δαπανήσει ήδη ένα τεράστιο ποσό, καλύπτοντας τα έξοδα της Μαρτσέλα την περίοδο της κυοφορίας της, η άμαθη γιατρίνα θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, αντιλαμβανόμενη πως για να ολοκληρωθεί η όχι και τόσο νόμιμη διαδικασία, θα πρέπει να καταβάλει το ποσόν των 10 χιλιάδων δολαρίων, προκειμένου να πλαστογραφηθούν τα έγγραφα που θα υποδεικνύουν εκείνη ως την αληθινή μητέρα του παιδιού.

Καθώς η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει, αφού ολοένα και περισσότερα εμπόδια θα εμφανίζονται στο διάβα της προβληματισμένης Μαλένα, εκείνη θα καταλάβει πως βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ολόκληρη αφανή οργάνωση διακίνησης βρεφών, που καμία νόμιμη αρχή δεν είναι ικανή να αποκαλύψει. Και καθώς θα υποκύπτει στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς, θα νιώσει πως ακόμη κι αν κάνει το παν, το νεογέννητο αγοράκι μιας άλλης, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ολοκληρωτικά δικό της. Και χαμένη μέσα σε διαρκείς φόβους, ανασφάλειες και αγωνίες, δίχως την πραγματική στήριξη του ορθολογιστή και κυνικού συμβίου της, θα νιώσει πως πρέπει να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα σε όσους προσπαθούν να την ξεγελάσουν και να της αποσπάσουν το ελάχιστων ωρών ζωής αγόρι.

Σε αυτό το σαθρό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η διαφθορά και η διαπλοκή, ακόμη και για τόσο ευαίσθητα ζητήματα όπως η υιοθεσία, η ηρωίδα της ιστορίας που μας παρουσιάζει ο αξιόλογος σκηνοθέτης Diego Lerman, μοιάζει απίστευτα απροετοίμαστη και αγαθή για όσες διεργασίες την καρτερούν από την ώρα που θα ολοκληρωθεί ο τοκετός. Ευκολόπιστη στα λόγια υποτιθέμενων φίλων και χωρίς στην ουσία να ξέρει που βαδίζει, θα νιώσει τα πάντα να καταρρέουν βυθίζοντας την στην απόγνωση, την κατάθλιψη και τον ανεξέλεγκτο τρόμο πως η παρουσία της και μόνο αποτελεί κακό μαντάτο. Και κάπου εκεί, με όλη αυτή την άσχημη εξέλιξη για την ίδια και την πορεία της όπως θα καταλάβει καλά πια, ολοκληρωτικά παράνομης υιοθεσίας, θα έρθει η ώρα της αντίδρασης της. Προϊόν περισσότερο τρέλας, μανίας, κατάπτωσης. Το παιδί θα το πάρω εγώ! Ανήκει σε μένα! Το οποιοδήποτε παιδί όμως?

Η πλοκή κτίζεται μεθοδικά από τον Αργεντίνο δημιουργό, που μπολιάζει τα πλάνα του με αρκετές δόσεις σασπένς, ειδικά στις αγωνιώδεις στιγμές της (δια)φυγής. Με όπλο του την έξοχα χρωματισμένη φωτογραφία και με αφορμή το ίδιο το συμβάν, ο δημιουργός του Suddenly, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, επιχειρεί να παρουσιάσει το πορτρέτο μιας, σύμφωνα με την βιτρίνα της, σε ανάπτυξη, χώρας που η οικονομική ανέχεια όμως την έχει οδηγήσει σε πράξεις ανείπωτες, Χουντικής σύλληψης και εκτέλεσης. Παρότι συμμαζεμένη χρονικά η ταινία, δεν αποφεύγει τις επαναλήψεις όμως, στοιχείο που μπλοκάρει σε αρκετά σημεία το τέμπο. Η επιμονή δε στον τεχνητό ρεαλισμό, μέσα από την ανούσια κίνηση της κάμερας πρωτίστως και στην επιλογή ερασιτεχνών ηθοποιών για την κάλυψη των περιφερειακών ρολιστικών αναγκών, ακολούθως, δεν πετυχαίνει ακριβώς τον στόχο. Μάλλον το αντίθετο έχει σαν αποτέλεσμα η "σαν να λένε το ποίημα τους" ερμηνεία των εμφανώς άπειρων ηθοποιών.

Γεγονός που μεγεθύνει το κατόρθωμα της καταπληκτικής Bárbara Lennie, που εμφανίζεται αντάξια όλων εκείνων των διθυράμβων που συνοδεύουν κάθε της πρωταγωνιστική εμφάνιση, στην βασική της έδρα, την Ισπανία. Η γεννημένη το 1985 εκφραστικότατη Μαδριλένα, με τις ρίζες από την χώρα της πάμπας, συγκλονίζει αποδίδοντας την κατακερματισμένη - όσο και αφελή - πρωτευουσιάνα, καλύπτοντας με το καθηλωτικό της βλέμμα τις αστοχίες της παραγωγής. Όχι όμως και το απρόσμενα παρατραβηγμένο φινάλε, που για χάρη των καστανοπράσινων ματιών της, θα υποκριθώ κι εγώ με την σειρά μου πως δεν συνέβη ποτέ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Έρευνα λογοτεχνικής απάτης! O Γάλλος σκηνοθέτης Rémi Bezançon (Το Μεγάλο Ταξίδι της Ζαράφα) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα David Foenkinos, Το Μυστήριο του Κυρίου Πικ (Le Mystere Henri Pick). Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό στο πλαίσιο του 20ού Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, παρουσία του σκηνοθέτη και του συγγραφέα του βιβλίου. Σε μία περίεργη βιβλιοθήκη στην καρδιά της Βρετάνης, την «Βιβλιοθήκη των Απορριφθέντων Βιβλίων», μία νεαρή εκδότρια ανακαλύπτει ένα εκπληκτικό χειρόγραφο που αποφασίζει αμέσως να εκδώσει. Το μυθιστόρημα γίνεται μπεστ-σέλερ. Αλλά ο συγγραφέας του, ο Ανρί Πικ, ένας ιδιοκτήτης πιτσαρίας, που πέθανε πριν από δύο χρόνια, δεν θα μπορούσε να είχε γράψει τίποτε άλλο πέρα από τη λίστα με τα ψώνια, σύμφωνα με τη χήρα του. Ένας κριτικός λογοτεχνίας, πεπεισμένος ότι πρόκειται για απάτη, αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση, με την απρόσμενη βοήθεια της κόρης του αινιγματικού Ανρί Πικ.

Το φιλμ επιστρατεύει δυο αγαπημένους ηθοποιούς του γαλλικού κινηματογράφου (Fabrice Luchini, Camille Cottin) για να μας ταξιδέψουν όχι μόνο στους κύκλους της γαλλικής λογοτεχνίας, αλλά και στην απαράμιλλης ομορφιάς γαλλική επαρχία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!