Movies Ltd

Ο Χριστός μας είναι μεγαλύτερος από τον δικό τους!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δεν θέλει τη συμπόνια κανενός!

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η 46χρονη Πολωνή σκηνοθέτιδα Malgorzata Szumowska και μόλις η δεύτερη που βλέπουμε εμπορικά στη χώρα μας, μετά το «Elles» (2011), την μόνη ταινία που γύρισε εκτός Πολωνίας – συγκεκριμένα, τη γύρισε στη Γαλλία, με πρωταγωνίστρια την Juliette Binoche. Να σημειώσουμε πως στο «Elles» συμπρωταγωνιστούσε η Joanna Kulig της φήμης του «Ψυχρός Πόλεμος».

Η ταινία Με Άλλο Πρόσωπο (Twarz / Mug) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην περσινή Berlinale, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα κι εντέλει τιμήθηκε με Αργυρή Άρκτο - Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, λαμβάνοντας από εκεί και πέρα μέρος σε διάφορα άλλα φεστιβάλ.

Η υπόθεση: Ο Γιάτσεκ αγαπά τη heavy metal μουσική – ιδίως τους Metallica - και τον σκύλο του, τον Τζιτάν. Είναι ερωτευμένος δε με την Νταγκμάρα, τόσο που είναι έτοιμος να την παντρευτεί. Απολαμβάνει τη ζωή και συντηρεί τους γυμνασμένους μυς του δουλεύοντας σε εργοτάξιο κοντά στη μικρή του πόλη, εκεί όπου ανεγείρεται το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο! Η ζωή του όμως θα αλλάξει άρδην όταν ένα ατύχημα στη δουλειά θα του σακατέψει τη μάπα. Ο Γιάτσεκ θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος στην Πολωνία κι εντέλει στον κόσμο, που κάνει μεταμόσχευση προσώπου. Το αποτέλεσμα δεν δρέπει δάφνες ποιότητας: έχει ένα λειτουργικό εν πολλοίς πρόσωπο αλλά καθόλου δεν μοιάζει εμφανισιακά με τον παλιό του εαυτό. Ο Γιάτσεκ έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την αλλαγή και κυρίως την αλλαγή στάσης των γύρω του απέναντί του. Το άγαλμα του Ιησού στο μεταξύ μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και φτάνει στην ολοκλήρωσή του. Κάτι όμως έχει πάει στραβά.

Η άποψή μας: Πριν μοιραστώ μαζί σας το πόσο πολύ μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία οφείλω – νομίζω – να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα που έχουν να κάνουν με το σενάριο και είναι ζωτικής σημασίας. Όντως, στη μικρή πόλη Świebodzin, στη δυτική Πολωνία, έχει ανεγερθεί το άγαλμα του Χριστού Βασιλιά, που είναι το ψηλότερο στον κόσμο, ξεπερνώντας σε ύψος το σαφώς πιο διάσημο και αναγνωρίσιμο άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο Ντε Ζανέιρο. Το άγαλμα αυτό καθαυτό φτάνει τα 33 μέτρα (όσα και τα χρόνια του Χριστού!), η κορώνα στο κεφάλι είναι άλλα 3 μέτρα και μαζί με το ανάχωμα στο οποίο βρίσκεται σηκωμένο, φτάνει συνολικά στα 52,5 μέτρα! Το άγαλμα άρχισε να κατασκευάζεται το 2006 και ολοκληρώθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 2010 – οπότε αυτό ουσιαστικά είναι και το timeframe της ταινίας. Απλά, αυτό που βλέπουμε στο φινάλε προφανώς και δεν ισχύει. Το κόστος του έφτασε το 1,5 εκατομμύριο δολάρια, χρήματα που μαζεύτηκαν από δωρεές των κατοίκων της μικρής πόλης!

Από την άλλη, η πιο πετυχημένη και γρήγορη μεταμόσχευση προσώπου στον κόσμο έγινε στις 15 Μαΐου του 2013 από τους γιατρούς του Κέντρου Ογκολογίας στο Gliwice, μια πόλη 180 χιλιάδων κατοίκων που ο ευρύτερος αστικός ιστός της όμως φτάνει σε πληθυσμό τα τέσσερα εκατομμύρια! Εδώ η σεναριογράφος πήρε την πρωτοβουλία να μεταφέρει την εγχείρηση νωρίτερα χρονικά, ώστε να βολεύει τους σκοπούς του σεναρίου της. Να συμπίπτουν χρονικά τα γεγονότα... Για να προχωρήσουμε τώρα στο παρασύνθημα. Αυτή είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία. Που ξεκινάει εξαιρετικά, χάνει λίγο το ρυθμό και το μομέντουμ γύρω στη στιγμή που συμβαίνει το ατύχημα, ανεβαίνει ξανά κι αν είχε πιο βιτριολικό φινάλε, θα μιλούσαμε για αριστούργημα! Λίγο μάλλον το φοβήθηκε η Πολωνή και το άφησε ανοιχτό και εύκολο: ναι, φεύγει ο φίλος μας που λατρεύει τους Metallica, με στραπατσαρισμένη τη μούρη και την ψυχολογία, και τους αφήνει όλους με τον... σωτήρα Χριστό τους!

Η ταινία κάνει μια τρομερή επίθεση – με το... γάντι – στον ρατσισμό και στην υποκρισία των θρησκειών και ιδιαίτερα του χριστιανισμού – και ακόμα πιο ιδιαίτερα, του καθολικισμού. Και χιούμορ έχει η ταινία και ειρωνεία και ευαισθησίες και εξυπνάδα. Από την αρχική σκηνή, που τη «λέει» στον καπιταλισμό (φτάνουμε σχεδόν να ξεβρακωθούμε για να αγοράσουμε τηλεοράσεις με έκπτωση!) μέχρι όλα όσα έχουν να κάνουν με το άγαλμα του Χριστού (εντυπωσιακότατο) η τύπισσα τα δίνει όλα! Η Szumowska πανέξυπνα χρησιμοποιεί άπειρα δάνεια και τα εντάσσει εντελώς λειτουργικά μέσα στην ταινία της. Ας πούμε, οι σκηνές με το χτίσιμο του αγάλματος θυμίζουν τόσο όσο πρέπει τις σκηνές του γκρεμίσματος του τεράστιου αγάλματος του Λένιν και της μεταφοράς του στο ποτάμι από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου! Ο κομουνισμός διαλύθηκε, ο χριστιανισμός πάλι όχι: είναι εδώ, ενωμένος, δυνατός!

Η λογική της σύνδεσης των σκηνών, με την αυτοτέλειά τους, λειτουργεί ωσάν το σινεμά του Σουηδού Roy Andersson: ίδιο κατάμαυρο χιούμορ, ίδια απελπισία, ίδια πίκρα για το χάλι της ανθρώπινης κατάστασης. Διασκεδάζει τα μάλα η δημιουργός κάνοντας ευθεία αναφορά στον «Εξορκιστή» του Friedkin. Και το θέμα της μη αποδοχής του ήρωα από τη στιγμή που αλλάζει το πρόσωπό του παραπέμπει κατευθείαν στους αντιήρωες από το «Freaks» του Tod Browning και τον μύθο του Φρανκενστάιν. Και η επίθεση στη θρησκεία μου έφερε στο νου το «Λεβιάθαν» του Zvyagintsev, αν και η Πολωνή είναι πολύ πιο δηκτική στην κριτική της. Αλλά και πάλι, δεν φτάνει σε σημείο... αφορισμού! Ουσιαστικά, η σκηνοθέτιδα κατασκευάζει το... παραμορφωμένο πορτρέτο της κοινωνίας στη χώρα της. Στην επαρχία της οποίας ζουν καλοί Χριστιανοί, οι οποίοι όμως καθόλου δεν κωλώνουν να είναι ρατσιστές. Πολύ ρατσιστές. Ακόμα και στους κόλπους της ίδιας της εκκλησίας. Όποιος ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πρότυπα, όποιος είναι διαφορετικός, είναι μίασμα. «Πας μη Πολωνός, βάρβαρος»! Ένα τέτοιο πράγμα. Μέχρι και ανέκδοτο ακούγεται στην ταινία ρατσιστικού περιεχομένου. Βέβαια, καλοί χριστιανοί, αλλά τίποτα δεν τους αποτρέπει να μαλώσουν, ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας κηδείας, αν μπει στη μέση η μαρμίτα. Το χρήμα, ο μεγάλος θεός.

Η ειρωνεία της Szumowska είναι αξιαγάπητη. Και στη μέση όλων αυτών – ήρωας και αντιήρωας – ο Γιάτσεκ. Που μπορεί να φοράει τζιν μπουφάν με και καλά μάλλινη επένδυση (τα θυμάστε οι παλιότεροι;) με στάμπα του «Master of Puppets» επάνω του και t-shirt από το «Kill 'em all» (ε, χμ) αλλά καθόλου δεν τον εμποδίζει αυτό να χορέψει με την καλή του στους ρυθμούς της πιο άθλιας και τρας Eurodisco. Και πριν και μετά το ατύχημα, ο Γιάτσεκ είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με τον εαυτό του. Τον αποδέχεται όπως είναι. Και ναι, είναι ευτυχισμένος και με τις δύο καταστάσεις του. Απλά, τον στεναχωρεί (λογικό δεν είναι;) η μαζική απόρριψη. Ακόμα και η μητέρα του μετά τη μεταμόσχευση δεν τον δέχεται, αρνείται να πιστέψει πως αυτός είναι πια ο γιος της, δεν μπορεί να το χωνέψει πως το όμορφο αγόρι της έχει δώσει τη θέση του σε αυτό το «άλλο». Και η κοπέλα του; Δύσκολα τα πράγματα. Η σκηνή όπου η μητέρα της, για να απορρίψει τον Γιάτσεκ, εκστομίζει το θεϊκό «κι αν τα παιδιά τους έχουν την ίδια φάτσα με τον Γιάτσεκ;» (ξέρετε, τα επίκτητα χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται) είναι ταυτόχρονα κωμική και τραγική. Και η σκηνή του ονείρου, όπου με υπόκρουση Metallica με βιολιά (κάτι σαν Apocalyptica) οι δύο εραστές ανταμώνουν με όλη τους την ομορφιά, τη νιότη και τη χάρη, είναι από τις πιο συγκινητικές της ταινίας. Ο μόνος άνθρωπος που μένει συνεχώς στο πλευρό του Γιάτσεκ είναι η αδελφή του. Που τον αποδέχεται όπως είναι. Που τον αγαπάει πραγματικά. Η μόνη που λειτουργεί ως κάποιου είδους ελπίδα για το μέλλον. Εννοείται πως δεν είναι αρκετή για να τον κρατήσει σε ένα μέρος όπου δαιμονοποιείται...

Πέρα από το σενάριο, όμως, η Szumowska επιχειρεί ωραία πραγματάκια και σε επίπεδο εικόνας. Πχ, σε συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας της κάνει ένα υπέροχο κόλπο παίζοντας με το «out of focus». Όταν δείτε με το καλό την ταινία λοιπόν, μην αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην εικόνα. Απλά, η εικόνα είναι «καθαρή» εκεί που η σκηνοθέτιδα θέλει να πέσει το μάτι μας και «θολή» στο εκτός πεδίου. Είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει ο παραμορφωμένος Γιάτσεκ; Ή μήπως είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν οι στενόμυαλοι συμπολίτες του; Food for thought. Όπως και να έχει παιδιά, λύσεις υπάρχουν. Κι αν ο Χριστός δεν βλέπει εκεί που θα έπρεπε να βλέπει, υπάρχει τρόπος να διορθώσουμε τα πράγματα. Τι, όχι; Ένα φιλμ πολυεπίπεδο, διασκεδαστικό, αμείλικτο. Εμένα τουλάχιστον αυτά τα φιλμ μου αρέσουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Seven Films!

«Θα ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έχε τον νου σου στο παιδί

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Mikhaël Hers, μετά από τρεις μεσαίου μήκους. Οι τρεις μεσαίου μήκους έκαναν όλες πρεμιέρα στο φεστιβάλ των Καννών: οι δύο πρώτες του στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» και η τρίτη στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Αυτή είναι η πρώτη του ταινία που βλέπουμε εμπορικά στη χώρα μας.

Η ταινία Αμάντα (Amanda) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, στο τμήμα «Orizzonti», όπου τιμήθηκε με το βραβείο Magic Lantern. Ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ): καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Vincent Lacoste και καλύτερης μουσικής. Η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες: Another Take» ενώ την Τρίτη 9 Απριλίου προβλήθηκε και στο πλαίσιο του 20ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα.

Η υπόθεση: Ο Νταβίντ είναι ένας 20άρης Παριζιάνος, που κάνει διάφορες παράξενες δουλειές και απολαμβάνει την ελαφρότητα της νεότητάς του στη γαλλική πρωτεύουσα. Θα γνωρίσει τη Λένα, μια δασκάλα πιάνου, και θα την ερωτευθεί. Η ζωή του όμως θα αλλάξει δραματικά όταν η μεγαλύτερη αδελφή του δολοφονείται κατά τη διάρκεια μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Ο Νταβίντ καλείται να γίνει ο κηδεμόνας της 7χρονης ανιψιάς του, της Αμάντα, κόρης της αδικοχαμένης αδελφής του, που μεγάλωνε την κόρη της μόνη της. Και καλείται επίσης να διαχειριστεί την προσπάθεια της μητέρας του να τα ξαναβρούν, 20 χρόνια αφού τους εγκατέλειψε, αφήνοντας μόνον τον πατέρα του να μεγαλώσει εκείνον και την αδελφή του...

Η άποψή μας: Τούτη είναι μία από εκείνες τις ταινίες, τις γλυκιές και αγαπημένες, που ασχολούνται με πολύ σοβαρά θέματα, γνωρίζουν το μικρό βεληνεκές τους αλλά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ταπεινά, χωρίς φανφάρες, αρθρώνοντας κατανοητό λόγο, που αν μη τι άλλο, αφορά τον θεατή. Και τον συγκινεί. Κι όλα αυτά χωρίς να... κλέβει. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει μια αμυδρή, εκλεκτική σχέση με τους «Κλέφτες καταστημάτων», σε ότι έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας πραγματικής οικογένειας, πέρα από τον τυπικό ορισμό της... Η ταινία κινείται σε τρεις διαφορετικούς άξονες, και κατορθώνει να τους βαδίσει με αξιοπρέπεια, χωρίς να μπερδευτεί ή να εξοκείλει. Από τη μια, έχουμε να κάνουμε με μια χαμηλότονη, όμορφη αισθηματική ιστορία. Από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία, που θέλει να καταπιαστεί με το θέμα της τρομοκρατίας, κι ευτυχώς, δεν (κατα)πλακώνεται από αυτό.

Κυρίως, όμως, αυτή είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Ενηλικίωσης μέσω της ανάληψης ευθυνών. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά και στη σύνοψη που έχει δώσει το φεστιβάλ για την ταινία, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι που συνοψίζεται με τη φράση «ο δεσμός ανάμεσα σ’ ένα παιδί που μεγαλώνει απότομα και σ’ έναν ενήλικα που δεν έχει ξεπεράσει την παιδική ηλικία». Η μικρούλα Αμάντα σε μία στιγμή χάνει κυριολεκτικά τον κόσμο της. Είναι τόσο μεγάλο το χτύπημα που δέχεται, που θα μπορούσε να την καταστρέψει. Εννοείται πως θα κουβαλάει το τραύμα σε όλη της ζωή. Κι εννοείται πως χάνει με μιας όλη την παιδική της αθωότητα. Είναι μικρή, όμως. Χρειάζεται βοήθεια για να σταθεί στα πόδια της. Είναι ο θείος της η καλύτερη επιλογή αρωγής; Είναι ο Νταβίντ ώριμος ώστε να αναλάβει αυτήν την τεράστια ευθύνη; Ένας τύπος, που πέρα όλων των άλλων, έχει να αντιμετωπίσει και τα δικά του άλυτα ζητήματα με τη μητέρα του, μιας που ουσιαστικά από τη μεριά του δεν βίωσε τη μητρική αγάπη, έτσι όπως θα πρέπει να τη βιώνουν τα παιδιά παντού στον κόσμο;

Αυτό που κάνει πολύ έξυπνα η ταινία είναι ο χειρισμός του θέματος της τρομοκρατίας. Δεν δαιμονοποιεί τον μουσουλμανισμό: οι ήρωές της είναι άθεοι, και η αντίδρασή τους είναι αυτή λογικών και ψύχραιμων ανθρώπων. Δεν καταπιάνεται με την πολιτική πλευρά των τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά με τον αντίκτυπό τους. Αυτές είναι μικρές λεπτομέρειες, που έχουν όμως ιδιαίτερη σημασία. Η ταινία είναι συγκινητική χωρίς να γίνεται μελοδραματική. Το καστ της είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Ο συνήθως αντιπαθής Vincent Lacoste είναι πολύ καλός στο ρόλο του Νταβίντ, η Stacy Martin (της φήμης του «Nymphomaniac») τα πάει εξαιρετικά ως η φιλενάδα του Νταβίντ – και είναι ένας ρόλος ζουμερός, όχι προσχηματικός και για να γεμίσει τα όποια κενά – ακόμα και η εξαφανισμένη τα τελευταία χρόνια Greta Scacchi έχει τον μικρό αλλά ιδιαιτέρως σημαντικό ρόλο της μητέρας του Νταβίντ. Αναφέρει τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την οικογένειά της και η σκηνοθετική και σεναριακή αντιμετώπιση, αλλά και η ερμηνεία της Scacchi, δεν επιτρέπουν στον θεατή να την χαρακτηρίσει στερεοτυπικά ως «κακή» ή «άκαρδη» μάνα. Και η πιτσιρίκα που υποδύεται την Αμάντα είναι γλυκύτατη, με έναν νατουραλισμό σπάνιο για την ηλικία της. Να επισημάνουμε πως και η μουσική που έγραψε ο γεννημένος στη Νέα Υόρκη Anton Sanko είναι όμορφη και απολύτως ταιριαστή στην αισθητική του φιλμ.

Γενικώς, η ταινία διαχειρίζεται τα θέματά της διακριτικά και σε καμία περίπτωση μισαλλόδοξα ή διδακτικά. Πιο πολύ επικεντρώνεται στο πως μπορεί κάποιος να συνέλθει μετά από κάτι εξαιρετικά σκληρό που του συμβαίνει. Είτε όταν είναι ενήλικας είτε όταν είναι παιδί. Λίγο χαλαρή μπορείς να τη χαρακτηρίσεις σε ότι αφορά επιμέρους δραματουργικά στοιχεία. Σε κάποιες στιγμές σου δίνει το δικαίωμα να θεωρήσεις ότι αναλώνεται σε πράγματα που δεν βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας και παραλείπει άλλα σημαντικά (όπως πχ τι γίνεται με τον εραστή της δολοφονημένης αδελφής) αλλά έξυπνα ο σκηνοθέτης ακολουθεί το ρυθμό της ζωής. Στη ζωή συμβαίνουν τυχαία πράγματα, που δεν έχουν σημασία, αλλά μπαίνουν στην καθημερινότητα. Έτσι αντιμετωπίζει την ταινία του ο σκηνοθέτης: σαν μια άναρχη φέτα ζωής. Τίποτα συγκλονιστικό ή σπουδαίο, σίγουρα όμως άξιο παρακολούθησης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Danaos Films!

Πώς ορίζει ο καθένας μας τον Παράδεισο;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

All is (not) lost...

Αυτή είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Βιέννη Αυστριακού σκηνοθέτη Wolfgang Fischer. Η πρώτη του είχε τίτλο «Was du nicht siehst» (2009) και είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ εκείνης της χρονιάς.

Τούτη η ταινία του έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, όπου είχε πάρει μέρος στο τμήμα «Panorama». Εκεί τιμήθηκε με τρία βραβεία: Οικουμενικής Επιτροπής, Label Europa Cinemas και Heiner Carow. Ήταν η μία από τις τρεις ταινίες που ήταν υποψήφια για το περσινό βραβείο LUX. Και είχε και μια υποψηφιότητα στα European Film Awards. Γενικά, συμμετείχε σε αρκετά φεστιβάλ μαζεύοντας μπόλικα σημαντικά βραβεία.

Η υπόθεση: Η Ρίκε, μια 40χρονη γιατρός από μια γερμανόφωνη χώρα της Ευρώπης, είναι η απόλυτη έκφραση του δυτικού μοντέλου ευτυχίας και επιτυχίας. Μορφωμένη, όλο αυτοπεποίθηση, αφοσιωμένη στους στόχους της και αποφασισμένη να πετύχει, εργάζεται με εξαντλητικούς ρυθμούς στο πολύ απαιτητικό τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών. Κάποια στιγμή, η Ρίκε αποφασίζει να εκπληρώσει το μεγαλύτερο όνειρό της, σαλπάροντας ολομόναχη με το ιστιοπλοϊκό της για τη Νήσο της Αναλήψεως, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ώστε να έχει το χρόνο να κάνει, παράλληλα, κι ένα εσωτερικό ταξίδι. Αφετηρία της, το Γιβραλτάρ και το ταξίδι της προβλέπεται μακροχρόνιο, καθώς θα καλύψει περίπου πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα στην ανοιχτή θάλασσα.

Αρχικά, όλα βαίνουν καλώς. Η Ρίκε ακολουθεί άψογα τη ρουτίνα της και κουμαντάρει το μικρό της πλεούμενο, ονόματι Asa Grey, με επιτυχία. Μετά από μια άγρια καταιγίδα, όμως, το ιστιοπλοϊκό της καταλήγει κοντά σε ένα ακυβέρνητο παλιό αλιευτικό, φορτωμένο με εκατό περίπου μετανάστες που προσπαθούν απελπισμένα να της αποσπάσουν την προσοχή. Αν δεν δράσει γρήγορα η Ρίκε, δεκάδες άνθρωποι θα πνιγούν, καθώς η βάρκα αρχίζει και μπάζει νερά. Ειδοποιεί, αρχικά, την ακτοφυλακή που καθυστερεί υπερβολικά να επέμβει, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της, οπότε, καλείται μόνη, πλέον, να αναλάβει δράση και να τους συνδράμει, μολονότι δεν μπορεί να τους περιθάλψει όλους στο μικρό ιστιοφόρο της. Διχασμένη ανάμεσα στη επιθυμία της να τους συνδράμει και στην επιταγή να συνεχίσει το ταξίδι της, η Ρίκε βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τραγικό δίλημμα.

Η άποψή μας: Αντιγράφω από την ελληνική Βικιπαιδεία:

Η Στύγα (Στυξ) ήταν αρχέγονη χθόνια θεότητα, απεχθής και φρικαλέα, προσωποποίηση του ομώνυμου ποταμού του Άδη. Η Στυξ ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος ή κόρη του Ερέβους και της Νυκτός. Από τον Δία απέκτησε την Περσεφόνη και από τον Πάλλαντα τη Νίκη, τον Ζήλο, το Κράτος και τη Βία. Στα παιδιά της από τον Πάλλαντα ο Υγίνος προσέθεσε και τη Σκύλλα. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, σύζυγός της ήταν ο Πείρας, όπου ως καρπός της ένωσής τους προέκυψε η Έχιδνα. Η Στύγα κατοικούσε μακριά από τους άλλους θεούς, στο βαθύ σκότος του Άδη, μέσα στο, κτισμένο πάνω σε πανύψηλους αργυρούς στύλους, ξακουστό παλάτι της. Ανέβηκε στον Όλυμπο μόνο μια φορά: όταν έσπευσε μαζί με τα παιδιά της να βοηθήσει τον Δία στην άγρια και αμφίρροπη μάχη του εναντίον των Τιτάνων. Όταν αυτός, τελικά, επικράτησε, ανταμείβοντάς την, όρισε να δίνουν, πλέον, οι θεοί όρκο στο ιερό της όνομα και προσκάλεσε τα παιδιά της να έρθουν να ζήσουν για πάντα μαζί του, στον Όλυμπο. Το Κράτος και η Βία θα γίνουν, έκτοτε, μόνιμοι παραστάτες του και απηνείς εκτελεστές των αποφάσεών του. Η Στύγα ήταν, επίσης, ένας από τους μεγάλους ποταμούς του Κάτω Κόσμου, κλάδος του αρχέγονου Ωκεανού. Από την κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, του Τάρταρου, ανάβλυζε το νερό που σχημάτιζε αρχικά τον Στύγιο ποταμό και, ακόλουθα, την λίμνη Στύγα. Τα νερά τους είχαν την τρομερή δύναμη να διαλύουν και να αφανίζουν ότι έπεφτε μέσα τους. Αυτά τα νερά αναμεμειγμένα με θειάφι χρησιμοποιούσαν οι Τελχίνες για να καταστρέψουν φυτά και ζώα και σ' αυτά, επίσης, η Θέτις (σύμφωνα μ' έναν μετα-ομηρικό μύθο που διέσωσε ο Ρωμαίος Στάτιος) βάπτισε τον νεογέννητο Αχιλλέα κι έτσι τον κατέστησε άτρωτο - εκτός του σημείου που τον κρατούσε, την πτέρνα, μοναδικό, έκτοτε, τρωτό σημείο του σώματός του, γνωστό μέχρι σήμερα ως αχίλλειος πτέρνα.

Α, επίσης Styx είναι ένα αμερικάνικο συγκρότημα, που έβγαλε τον πρώτο του δίσκο το 1972, συνεχίζει να ηχογραφεί με τελευταία τους δουλειά να βγαίνει το 2017 κι έγινε δημοφιλές κυρίως για δύο του τραγούδια: το «Boat on the river» (1980) και το «Mr. Roboto» (1983). Γιατί βάφτισε την ταινία του ο σκηνοθέτης Styx; Εννοείται, όχι τυχαία. Για τους μετανάστες η θάλασσα είναι ο φορέας ελπίδας τους, εντέλει όμως καταλήγει να γίνει ο αφανισμός τους. Για την πρωταγωνίστριά μας οι μετανάστες αποδεικνύονται η αχίλλειος πτέρνα της στον τέλειο κόσμο όπου ζει. Και μιας που μιλάμε για μια (ηθική) κινηματογραφική παραβολή, η Ρίκε δεν είναι άλλη από την Ευρώπη. Την Ευρώπη του Διαφωτισμού. Την Ευρώπη της ευημερίας. Την Ευρώπη που φαντάζει ως Γη της Επαγγελίας. Την Ευρώπη που είναι κλεισμένη στον εαυτό της, αυτοαναφορική, αδιάφορη για ότι συμβαίνει έξω από αυτήν.

Ε, όταν αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δια ζώσης βρίσκει τον εαυτό της σε αχαρτογράφητα νερά. Ναι, η Ρίκε, η γυναίκα που η δουλειά της είναι να σώζει ζωές – μια δουλειά που έχει την αίσθηση του επείγοντος – μια γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα, μορφωμένη, δυναμική, όμορφη, λευκή, που δεν έχει την ανάγκη κανενός, καλείται να πάρει μια σημαντική απόφαση. Τι μπορεί να κάνει αυτή, μόνη, με ένα μικρό σκάφος, όταν μπροστά στα μάτια της κινδυνεύουν 100 ζωές; Να σώσει τον ένα και μοναδικό πιτσιρίκο και να φύγει; Έχει να ολοκληρώσει κι ένα ταξίδι ζωής, να μην το ξεχνάμε αυτό. Να γυρίσει πίσω, κοντά στο σαπιοκάραβο που μπατάρει και να σώσει και την αδελφή του; Να καλέσει τις αρχές; Τις αρχές που έχει μάθει να εμπιστεύεται; Κι αν δεν κάνουν τίποτε; Κι αν αφήσουν τόσους ανθρώπους να πνιγούν; Έτσι κι αλλιώς αυτό που ουσιαστικά της λένε συμπυκνώνεται ουσιαστικά σε ένα «μην ανακατεύεσαι». Μην ανακατεύεσαι, ζήσε τη ζωή σου, έχεις τα δικά σου προβλήματα, για μερικούς άφραγκους Αφρικανούς θα στεναχωρηθείς; Και το κίνητρό της; Θέλω να πω, άνθρωπος είναι. Αλλά ξυπνάει κάτι μέσα της; Θέλει πραγματικά να βοηθήσει; Ή μήπως πιστεύει πως είναι ένα είδος καθήκοντος κι αυτό; Μήπως είναι απλά μια υποκρίτρια; Μήπως είναι επηρεασμένη από τη δουλειά της;

Χμ, νομίζω πως όλα απαντιούνται από έναν διάλογο – έτσι κι αλλιώς δεν εκστομίζονται πολλές κουβέντες στην ταινία. Όταν λοιπόν η Ακτοφυλακή της λέει «Έισα Γκρέι, επιβεβαιώστε ότι θα ακολουθήσετε τις οδηγίες» και «Επαναλαμβάνω: μείνετε μακριά» η Ρίκε απαντά: «Επιβεβαιώνω, αλλά δεν φεύγω». Το πρώτο βήμα γίνεται έτσι λοιπόν. Όταν αντιλαμβάνεσαι τη διάσταση του προβλήματος ατομικά και δείχνεις αποφασισμένος να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια για την επίλυσή του συλλογικά. Ο σκηνοθέτης κάνει σπουδαία δουλειά. Ακολουθεί μια λογική ντοκιμαντέρ στα πρώτα δύο τρίτα της ταινίας. Το αξιολογότατο τελικό αποτέλεσμα προκύπτει εντέλει από την αρωγή δύο παραγόντων. Ο ένας είναι ο διευθυντής φωτογραφίας. Ο Ελβετός Benedict Neuenfels κάνει θαύματα με την κάμερά του. Και πετυχαίνει να μας δώσει άψογα την κλειστοφοβία του απέραντου γαλάζιου! Ναι, είναι παράδοξο, αλλά φανταστείτε: πώς μπορείς να ξεφύγεις στην ανοιχτή θάλασσα;

Ο άλλος παράγοντας είναι η Susanne Wolff. Δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία και ναι, μπορεί να πει κανείς πως σηκώνει όλη την ταινία στις πλάτες της. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να προσάψω στην ταινία είναι πως δεν είναι «ελκυστική» για τις μάζες. Δεν είναι δυσνόητη ούτε κουλτουριάρικη. Απλά, κυλάει με σχεδόν καθόλου διαλόγους σε μεγάλο τμήμα της, δεν διαθέτει γνωστούς ηθοποιούς και διαπραγματεύεται ένα θέμα για το οποίο εν πολλοίς «νίπτουμε τας χείρας μας», μιας που πλησιάζει και το Πάσχα. Μας βολεύει το «see no evil, hear no evil, talk no evil» των τριών σοφών πιθήκων. Συγγενών, το δίχως άλλο, των ανθρωποειδών, που σκαρφαλώνουν εδώ κι εκεί στον αστικό ιστό του Γιβραλτάρ, καθώς απ' ότι φαίνεται, το έχουν σκάσει από αιχμαλωσία και απολαμβάνουν την ελευθερία τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Weird Wave!

Η πρώτη σου ζωή ποτέ δεν είναι η ίδια! Βασισμένο στο διεθνές best seller της Anna Todd, που διαβάστηκε πάνω από 1,6 δισεκατομμύριο φορές, το Μετά (After) που σκηνοθετεί η Jenny Gage είναι το νέο νεανικό φαινόμενο στη κατηγορία των Twilight και 50 Shades Of Grey. Μία επιμελής φοιτήτρια, αφοσιωμένη κόρη και πιστή στον σχολικό της έρωτα κοπέλα, η Τέσσα Γιάνγκ ξεκινάει την πρώτη της χρονιά στο κολέγιο με μεγάλες φιλοδοξίες για το μέλλον . Περνάει τις μέρες της συγκεντρωμένη στο πρόγραμμα της και με ισχυρή προσήλωση στον στόχο και στα καθήκοντα της. Ο οργανωμένος και ευπρεπής κόσμος της καταρρέει όταν γνωρίζει τον μυστηριώδη Χάρντιν Σκοτ με τα μπερδεμένα καστανά μάτια του, την αλαζονική βρετανική προφορά του και τα πολλά tattoo. Ο Χάρντιν είναι ο άγριος και σκληρός τύπος που η Τέσσα κανονικά θα αγνοούσε. Και έτσι έκανε – μέχρι που βρέθηκε μόνη της μαζί του αργά τη νύχτα σε μία λίμνη, μαγνητισμένη από την μεθυστική του ενέργεια. Καθώς η Τέσσα βιώνει την πρώτη της επαφή με την ελευθερία, ξεκινάει ένα ταξίδι αυτογνωσίας και σεξουαλικής αφύπνισης που θα την αλλάξει για πάντα. Ανακαλύπτει μία φωνή και ένα εσωτερικό πάθος που δεν ήξερε καν ότι είχε και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει η ζωή της πριν τον Χάρντιν και η ζωή της… Μετά.

Πρωταγωνιστούν οι Hero Fiennes Tiffin, Josephine Langford, Selma Blair, Peter Gallagher, Jennifer Beals.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Spentzos Films!

Το τέλος μια συγκινητικά όμορφης τριλογίας! Η σειρά ταινιών «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας» ολοκληρώνουν την πετυχημένη τριλογία τους, με τη νέα αυτή περιπέτεια! Για τους περισσότερους θεατές και κριτικούς, πρόκειται για μια από τις καλύτερες animation ταινίες στην ιστορία DreamWorks. Μια επικών διαστάσεων και ψυχαγωγική ιστορία για την ουσία της ενηλικίωσης, για το κουράγιο απέναντι στην απειλή του «αγνώστου», για την ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό και για την αποδοχή. Αυτό που ξεκίνησε ως μια απίθανη φιλία ανάμεσα σε έναν έφηβο Βίκινγκ και σε έναν τρομερό δράκο, έχει εξελιχθεί σε μια επική περιπέτεια που μάγεψε τους θεατές και φέτος απογειώνεται στο τρίτο και τελευταίο μέρος! Στη νέα ταινία Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας 3 (How To Train Your Dragon: The Hidden World), ο επικεφαλής και κυβερνήτης του Μπερκ, έχοντας την Άστριντ στο πλευρό του, έχει δημιουργήσει μια καλά κρυμμένη ουτοπία δράκων, όπου μπορούν να ζουν ελεύθεροι και σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον τους. Όμως, ο κίνδυνος δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και η πιο σκοτεινή απειλή θα ταράξει την ισορροπία της καλά κρυμμένης αυτής πόλης, όσο και του νησιού Μπερκ. Ο Ψάρης και ο Φαφούτης καλούνται να αφήσουν την ασφάλεια του μοναδικού σπιτιού που έχουν γνωρίσει, για ένα δύσκολο ταξίδι με προορισμό τη συναρπαστική μάχη σε μυθικούς κόσμους, απέναντι στο τρομερό κακό που απειλεί τους πάντες. Το πεπρωμένο τους θα είναι να παλέψουν ενωμένοι, με αυταπάρνηση, μέχρι τα βάθη της Γης, για όλες τις «αξίες» που έχουν αποκτήσει μαζί στις περιπέτειές τους και για όλα όσα έχουν μάθει να θεωρούν «ιδανικά». Κάπως έτσι θα δοκιμαστεί καθοριστικά και η δύναμη της φιλίας τους.

Στην πρωτότυπη αγγλόφωνη εκδοχή ακούγονται οι φωνές των Jay Baruchel, America Ferrera, Cate Blanchett, Craig Ferguson, F. Murray Abraham.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Tulip Ent.!

Και οι δαίμονες έχουν τους δαίμονες τους! Ο πιο αντισυμβατικός ήρωας κόμικ επιστρέφει με περισσότερη βία, περισσότερο αίμα, περισσότερο σαρκασμό και λιγότερες αναστολές στην ταινία Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση (Hellboy) που υπογράφει σκηνοθετικά ο Neil Marshall. Ο Hellboy επιστρέφει από την κόλαση στην Αγγλία, όπου πρέπει να νικήσει την παντοδύναμη μάγισσα Νίμουε, σύντροφο του Μέρλιν και γνωστή ως «Βασίλισσα του Αίματος» ή «Κυρά της Λίμνης» από τον μύθο του Αρθούρου. H Νίμουε βρίσκεται φυλακισμένη ως τη μέρα που θα καταφέρει να απελευθερωθεί και να συγκρουστεί σε μια επική μάχη με τον Hellboy, μια μάχη ικανή να φέρει το τέλος του κόσμου. Στόχος της η καταστροφή της ανθρωπότητας και ο μόνος που μπορεί να την σταματήσει είναι ο Hellboy. Πιο βίαιος, πιο αιμοδιψής και πιο σαρκαστικός από ποτέ.

Τον κεντρικό ήρωα ενσαρκώνει ο David Harbour, ενώ ακόμη συμμετέχουν και οι Ian McShane, Sasha Lane, Milla Jovovich, Daniel Dae Kim.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Odeon!

Πλαστικός κόσμος! Ένα σαρκαστικό σχόλιο για τη μοντέρνα Πολωνία και την επαρχία της, από τη σκηνοθέτιδα των Body και In the name of, Malgorzata Szumowska, παρουσιάζεται στο φιλμ Με Άλλο Πρόσωπο (Twarz / Mug), που απέσπασε την Αργυρή Άρκτο στο 68ο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ο Γιάτσεκ αγαπά τη heavy metal και το σκύλο του. Απολαμβάνει τη ζωή και συντηρεί τους γυμνασμένους μυς του δουλεύοντας σε εργοτάξιο- κοντά στο σημείο όπου ανεγείρεται το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο. Η ζωή του βγαίνει εκτός τροχιάς όταν ένα ατύχημα στη δουλειά τον παραμορφώνει. Ο Γιάτσεκ θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος στη χώρα που κάνει μεταμόσχευση προσώπου. Μπορεί να έχει γίνει εθνικός ήρωας, αλλά ο ίδιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Το άγαλμα του Ιησού στο μεταξύ μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Πρωταγωνιστούν οι Mateusz Kosciukiewicz, Agnieszka Podsiadlik, Malgorzata Gorol.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Seven Films!

Το πορτραίτο μιας κατακλυσμιαίας Γαλλίας. Ή μήπως όχι? Έχοντας κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας και αποσπώντας το βραβείο Magic Lantern, έρχεται η νέα δημιουργία του Γάλλου σκηνοθέτη Mikhaël Hers, Αμάντα (Amanda). Ένας νέος άνδρας χωρίς σταθερή δουλειά και σχέση, απολαμβάνει την ελαφρότητα της νεότητάς του στο Παρίσι. Σύντομα όμως, η ανεμελιά της ζωής του διακόπτεται βάναυσα από τον ξαφνικό χαμό της αδελφής του. Εκτός από το σοκ και τον πόνο, αναγκάζεται να διαχειριστεί και την κηδεμονία της μικρής ανιψιάς του. Ο δεσμός ανάμεσα σ’ ένα παιδί που μεγαλώνει απότομα και σ’ έναν ενήλικα που δεν έχει ξεπεράσει την παιδική ηλικία είναι μία μόνο από τις αντιθέσεις που κινούν αυτή τη μοναδική ταινία, η οποία χωράει σε λιγότερο από δύο ώρες όλα τα μυστήρια και τα θαύματα της ρευστής μας ζωής. Με φόντο το Παρίσι των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων ο σκηνοθέτης επιχειρεί να αποδώσει την ευθραυστότητα και τη βιαιότητα των καιρών μας. Εστιάζοντας στα συναισθήματα των χαρακτήρων του, ο Mikhaël Hers αποδίδει την τραγωδία τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Πρωταγωνιστούν οι Vincent Lacoste, Isaure Multrier, Stacy Martin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Danaos Films!

Η πρώτη σου ζωή ποτέ δεν είναι η ίδια! Με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής – Berlin IFF 2018 στις αποσκευές έρχεται η αγωνιώδης αλλά και αλληγορική ταινία του Wolfgang Fischer, Styx. Η Ρίκε, μια νεαρή γιατρός από την Ευρώπη, είναι η απόλυτη έκφραση του δυτικού μοντέλου ευτυχίας και επιτυχίας. Μορφωμένη, όλο αυτοπεποίθηση, αφοσιωμένη στους στόχους της και αποφασισμένη να πετύχει, εργάζεται με εξαντλητικούς ρυθμούς στο πολύ απαιτητικό τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών. Κάποια στιγμή, η Ρίκε αποφασίζει να εκπληρώσει το μεγαλύτερο όνειρό της, σαλπάροντας ολομόναχη με το ιστιοπλοϊκό της για τη Νήσο της Αναλήψεως, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ώστε να έχει το χρόνο να κάνει, παράλληλα, και ένα εσωτερικό ταξίδι. Μετά από μια άγρια καταιγίδα, το ιστιοπλοϊκό της καταλήγει κοντά σε ένα ακυβέρνητο παλιό αλιευτικό φορτωμένο με εκατό περίπου μετανάστες που προσπαθούν απελπισμένα να της αποσπάσουν την προσοχή. Αν δεν δράσει γρήγορα η Ρίκε, δεκάδες άνθρωποι θα πνιγούν, καθώς η βάρκα αρχίζει και βάζει νερά. Ειδοποιεί, αρχικά, την ακτοφυλακή που καθυστερεί υπερβολικά να επέμβει, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της, οπότε, καλείται μόνη, πλέον, να αναλάβει δράση και να τους συνδράμει, μολονότι δεν μπορεί να τους περιθάλψει όλους στο μικρό ιστιοφόρο της. Διχασμένη ανάμεσα στη επιθυμία της να τους συνδράμει και στην επιταγή να συνεχίσει το ταξίδι της, η νέα γυναίκα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τραγικό δίλημμα, σε μια συνταρακτική αλληγορία για την προσωπική ευθύνη απέναντι στη σύγχρονη προσφυγιά.

Με τους Susanne Wolff, Gedion Oduor Wekesa, Kelvin Mutuku Ndinda.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2019 από την Weird Wave!

Οικογενειακή Συμμαχία

του zerVo (@moviesltd)

Γεννημένος από την έμπνευση του Bill Parker και σκιτσαρισμένος με το πενάκι του C. C. Beck, ο Shazam - γνωστός και ως Captain Marvel, αλλά αυτό δεν το πολυφωνάζουμε) έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις σελίδες των πολύχρωμων επιθεωρήσεων της Fawcett Comics στα 1939, ακολουθώντας πολύ επιτυχημένη πορεία ως υπέρ ήρωας μέχρι το 1953, όταν και έληξε η πρώτη περίοδος της δράσης του. Πριν ο δυναμικός μαχητής, που το όνομα του στην πραγματικότητα αποτελεί αρκτικόλεξο των ονομάτων των πανίσχυρων σε σώμα και πνεύμα Σολομώντα (Solomon), Ηρακλή (Hercules), Άτλαντα (Atlas), Δία (Zeus), Αχιλλέα (Achilles) και Άρη (Mercury) περάσει στα χέρια της DC Comics, που κυκλοφόρησε τις νέες του περιπέτειες από το 1972 μέχρι τις μέρες μας.

Αποφασισμένος να ανακαλύψει τα ίχνη της μητέρας του, που σχεδόν μια δεκαετία πριν τον εγκατέλειψε ολομόναχο στους πέντε δρόμους της μεγαλούπολης και να της ζητήσει μια και μόνο εξήγηση για τους λόγους που την οδήγησαν να φύγει μακριά του, ο 15χρονος Μπίλι Μπάτσον, δεν έχει καταφέρει να στεριώσει, σε καμία από τις ανάδοχες οικογένειες που τον στέλνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί. Τελευταία του ευκαιρία, προτού καταλήξει στο ορφανοτροφείο, θα είναι οι καλόκαρδοι και φιλόξενοι Βάσκεζ, που η αγάπη τους για τα παιδιά τους έχει ωθήσει να υιοθετήσουν μια πεντάδα ορφανών, ανοίγοντας ταυτόχρονα την αγκαλιά τους και σε ένα έκτο. Και με οδηγό την αγάπη, τα πέντε παιδιά θα μονοιάσουν και θα νιώσουν σαν φαμίλια μία, δίνοντας όρκο ομαδικής αντιμετώπισης των κοινών κινδύνων που τους απειλούν.

Όπως είναι τα παλιόπαιδα οι Μπράιερ που δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να χειροδικήσουν στους πιο αδύναμους, μην περιμένοντας την ανάλογη απάντηση από τον άφοβο Μπίλι. Που κυνηγώντας να τον τσακώσουν, εκείνος θα κρυφτεί σε συρμό του μετρό, όχι σε οποιοδήποτε βαγόνια όμως, μα αυτό που θα τον μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, στον μακρινό Βράχο της Αιωνιότητας. Για να συναντήσει ,προς μεγάλη του έκπληξη, τον Μάγο που θα τον επιλέξει για να του μεταφέρει τις τρομακτικές δυνατότητες, που θα τον μεταμορφώσουν μονομιάς σε γίγαντα Σαζάμ!

Και κάπως έτσι λοιπόν ξεκινά το κεφάλαιο της γέννεσης ενός ακόμη superhero της εποχής μας, από τις ντουζίνες που έχουν πλέον μεταφερθεί από το παλπ στην μεγάλη οθόνη, που ξοπίσω του φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της δυνατής, αλλά και μόνιμα δεύτερης, DC. Ένας ήρωας που αυτόματα δείχνει εντελώς διαφορετικός από τα βασικά trade marks της μπράντας, τον Σκοτεινό Ιππότη και τον Άνθρωπο από Ατσάλι - αν και σαν μόστρα του μοιάζει πολύ - αφού μπορεί η εικόνα του να ομοιάζει με σαραντάχρονου, η ψυχή του αντιστοιχεί σε ενός άμαθου, αλλά και επιπόλαιου ανήλικου. Συνεπώς όλο αυτό το κόλπο της μεταμόρφωσης, ο Shazam θα το πάρει στην πλάκα και συνοδευόμενος από τον κόμικ φρικ "αδελφό" του Φρέντι, θα κάνει ότι πείραμα περνάει από του μυαλό του, για να φτάσει στα άκρα τις ικανότητες του.

Γλαφυρό συνεπώς το μοτίβο που κινείται ο Shazam, ύστατη ελπίδα προφανώς της μπράντας για να πετύχει κι εκείνη ένα εμπορικό τζακ ποτ κόντρα στην κυρίαρχη Marvel, ακολουθώντας την χιουμοριστικά κτισμένη πεπατημένη των Ant Man, Guardians και κυρίως Deadpool. Εννοείται πως δεν απουσιάζει η πλοκή, μιας και ο αντίπαλος είναι υπαρκτός - ο Δόκτορας Σιβάνα είναι αυτός και φέρει την μορφή του εξαιρετικού ρολίστα Mark Strong - και ιδιαίτερα ζόρικος, αφού διεκδικεί κι εκείνος για τον εαυτό του το μαγικό χάρισμα, έχοντας την συνοδεία της επτάδας των αιμοβόρων και πανάσχημης όψης Αμαρτημάτων. Μια κόντρα που θα κορυφωθεί στην τρίτη και τελική πράξη, σε ένα εφετζίδικο πανδαιμόνιο στο κέντρο ενός τεράστιο Λούνα Παρκ, που θα χορτάσει το μάτι κάθε φανατικού φίλου των κομικένιων φιλμικών adventures.

Αν και ευχάριστη στην όψη, όπως και πιστή σχεδόν κατά γράμμα στις προσταγές των εκδόσεων της Detective, η περίπτωση του popular, αγαθούλη, όσο και αποφασιστικού Shazam, δεν είναι εντέλει εκείνη που κάνει την διαφορά, στο να μείνει αξέχαστη στον θεατή της για πολύ καιρό μετά την πτώση των, γεμάτων εικόνες από τα προσεχώς, τίτλων τέλους. Θετικής αποδοχής, αν και κάπως επιδερμικά τα κοινωνικά μηνύματα, γύρω από το απεχθές μπούλινγκ, την οικογενειακή αλληλεγγύη ή την ευαισθητοποίηση για την σωτηρία των ορφανών, περιθωριακών εφήβων, που βρίσκονται μισό βήμα πριν βουτήξουν στην παραβατικότητα. Όπως συν μοιάζει το πρόσημο στην ερμηνευτική απόδοση του κωμικού και κατά κύριο λόγο τηλεοπτικού αστέρα Zachary Levi, που ντύνεται την στολή του Σαζάμ, έχοντας την πρότερη εμπειρία από το πέρασμα του στην σειρά των Thor. Και είναι γεγονός πως με τον, όχι και απρόβλεπτο, τζόγο που πέτυχε το φιλμ στα διεθνή box office, δεν θα αργήσουμε να τον ματαδούμε τον ευχάριστο, όσο και παντοδύναμο, τύπο στο πανί. Μάλλον με παρέα καθώς φαίνεται.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 από την Tanweer!

Νικητής στο φώτο φίνις!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πόσο τιμάται ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου;

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του Γαλλοκαναδού σκηνοθέτη Kim Nguyen και η πρώτη του η οποία προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Η ταινία Κωδικός Κολιμπρί (The Hummingbird Project) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο.

Ο Jesse Eisenberg αποστήθισε ολόκληρο το σενάριο – κι όχι μόνο τα δικά του λόγια – πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας.

Η υπόθεση: Δύο ξαδέρφια από τη Νέα Υόρκη, ρωσικής καταγωγής, ο Βίνσεντ και ο Άντον, δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αγορές και στις Συναλλαγές Υψηλής Συχνότητας, όπου το κέρδος βγαίνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο Βίνσεντ είναι εκείνος που συλλαμβάνει ένα παράτολμο σχέδιο και ο Άντον είναι το «μυαλό», που καλείται να φέρει το σχέδιο του Άντον εις πέρας. Η μεταφορά της πληροφορίας μεταξύ ενός κεντρικού διακομιστή ίντερνετ στο Κάνσας και το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης γίνεται μέσα σε 17 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Στόχος του Βίνσεντ είναι να κατασκευάσει ένα είδος τούνελ σε εντελώς ευθεία γραμμή, ανάμεσα στο Κάνσας και τη Νέα Υόρκη κι έχοντας μέσα στο τούνελ οπτικές ίνες, να μεταφέρει την πληροφορία μέσα σε 16 χιλιοστά του δευτερολέπτου! Όσο δηλαδή χρειάζεται ένα κολίμπρι για μία κίνηση των φτερών του!

Αν τα καταφέρει, θα βγάλει εκατομμύρια δολάρια! Επειδή θα είναι γρηγορότερος από τους άλλους για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου! Ο Βίνσεντ βρίσκει χρηματοδότη και το εγχείρημά του ξεκινάει. Έχει όμως ως αντίπαλο την αδυσώπητη Εύα Τόρες, πρώην εργοδότριά τους, που προσπαθεί κι εκείνη να έχει την πληροφορία γρηγορότερα – ή δυνατόν ακόμα και κάτω από τα 16 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Ένας αγώνας δρόμου λαμβάνει χώρα. Κι εκτός από τον βρώμικο πόλεμο της Τόρες ο Βίνσεντ έχει να αντιμετωπίσει κι έναν εσωτερικό εχθρό, τον οποίο δεν υπολόγιζε. Κι ο χρόνος τρέχει εναντίον του...

Η άποψή μας: Παιδιά, κι εμείς που γράφουμε για ταινίες, μην νομίζετε, σαν εσάς που μας διαβάζετε είμαστε. Έχουμε τα κολλήματά μας, τις συνήθειές μας, τις προτιμήσεις μας, τις απέχθειές μας. Σε άλλον αρέσει να κάθεται στα τελευταία καθίσματα, σε άλλο μπροστά μπροστά. Άλλος θέλει να είναι κεντραρισμένος στην οθόνη κι άλλος να παρακολουθεί από όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γωνία. Άλλος θέλει να έχει διαβάσει τα πάντα γύρω από μια ταινία πριν τη δει κι άλλος δεν θέλει ούτε το τρέιλερ να έχει δει, να είναι η εμπειρία του όσο το δυνατόν πιο παρθένα. Λοιπόν, τούτη την ταινία την είδα σε κανονική προβολή, σε πολυσινεμά, χωρίς να διαβάσω και πολλά πολλά γι' αυτήν. Για να ακριβολογώ, σχεδόν τίποτα. Είχα την αίσθηση όμως ότι επρόκειτο για αληθινή ιστορία. Και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι πουθενά, ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος της ταινίας, δεν γινόταν οποιαδήποτε αναφορά ότι βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα. Και όντως: δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Κουλό, ε;

Θέλω να πω, μερικές φορές βλέπεις μια ταινία και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορείς να πιστέψεις πως αυτή η ταινία δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Σπάνιο, αλλά συμβαίνει. Στο προκείμενο. Τούτη η ταινία διαπραγματεύεται ουσιαστικά το Αμερικάνικο Όνειρο. Ο Βίνσεντ έχει αυτό το όνειρο. Είναι ένα φανερά καπιταλιστικό όνειρο. Θέλει να πετύχει. Θέλει «να τους δείξει αυτός». Θέλει να αποδείξει στον πατέρα του πως «το 'χει». Θέλει να βγάλει πολλά πολλά χρήματα. Ίσως και να εκκινεί και από λίιιιιιγο πιο ιδεολογικά κίνητρα: θέλει να κερδίσει το σύστημα. Αυτή, όμως, είναι μια ταινία των καιρών μας. Και στους καιρούς μας πλέον ολοένα και πιο συχνά αποκαλύπτεται στις ταινίες η φενάκη του συγκεκριμένου ονείρου. Και όχι, δεν μπορείς να τα βάλεις με το σύστημα. Γιατί το σύστημα θα σε διαλύσει.

Ο Jesse Eisenberg υποδύεται τον Βίνσεντ. Τον ονειροπόλο που δεν τον σταματάει τίποτε, που προχωράει against all odds, που συνεχίζει ακόμα κι όταν το ίδιο του το σώμα τον προδίδει. Ο Alexander Skarsgård υποδύεται τον Άντον. Το μυαλό. Τα δικά του όνειρα είναι πιο ταπεινά. Το μόνο που θέλει είναι να μετακομίσει με την οικογένειά του σε ένα εξοχικό σπίτι, όπου θα πετάνε κολίμπρια και θα μπορεί απερίσπαστος να ασχολείται με τους αριθμούς και τους κώδικές του. Ο Skarsgård εννοείται ότι κερδίζει τις εντυπώσεις από τον – θαρρείς και παίζει τα πάντα με τον ίδιο τρόπο – Eisenberg. Με την καραφλίτσα του, τα παραπανίσια κιλά, τα άχαρα γυαλιά, το ελαφρύ του καμπούριασμα, είναι απολαυστικός. Και η σκηνή που βρίσκει λύση στο πρόβλημα που τον απασχολεί (λίγο πριν τα πράγματα πάρουν την κατηφόρα) είναι από τις πιο διασκεδαστικές της ταινίας.

Οι σκηνές με τους Άμις είναι εκείνες που δίνουν το ιδεολογικό στίγμα του φιλμ. Η αντίθεση είναι τεράστια: οι φορείς της τεχνολογικής εξέλιξης, του νέου, του μοντέρνου, του εύκολου χρήματος, χωρίς κόπο από τη μια και οι φορείς της παράδοσης, που αρνιούνται κάθε τι καινούργιο, που βγάζουν τα προς το ζην με σκληρή δουλειά με τα χέρια, που είναι καχύποπτοι και ηθελημένα απομονωμένοι από την άλλη. Ο Nguyen κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, ακόμα και του πιο άσχετου με τα ηλεκτρονικά, προσπαθώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο απλός. Και σημειώνει καίρια πως το όνειρο για κάποιους γίνεται καθαρή απληστία και για κάποιους άλλους απλή συντριβή. Κι άντε να κατορθώσεις να βγεις από τα συντρίμμια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Μια μεταφορά της Οδύσσειας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο... Τεό το έκανε πολύ καλύτερα αυτό

Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε οικονομικά και κινηματογράφο στην Ελλάδα κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομία στο Παρίσι. Υπήρξε εκδότης του περιοδικού λόγου και τέχνης «Γραφή». Συνδημιουργός από το 1988 της εταιρείας παραγωγής ταινιών ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ. Κείμενά του για τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Γραφή», «Σύγχρονος Κινηματογράφος» , «Γράμματα και Τέχνες», «Το Δέντρο».

Έχει γυρίσει αρκετά ντοκιμαντέρ. Αυτή είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Άδης» (1996) και Η υπογραφή (2011). Η ταινία Τα Δάκρυα του Βουνού έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2018.

Η υπόθεση: Ένα μπουλούκι μαστόρων πέτρας περιπλανιέται όπου υπάρχει δουλειά χτίζοντας σπίτια, γεφύρια, σχολεία, εκκλησίες. Υλικά τους οι πέτρες, τα δάκρυα του βουνού. Και οι ίδιοι όμως ορεσίβιοι, ο τόπος τους φτωχός, τους σπρώχνει σαν άλλα δάκρυα του βουνού, να ξενιτευτούν για να ζήσουν. Όχι πολύ μακριά τους μαίνεται ο πόλεμος. Εξαιτίας του είναι αποκομμένοι απ’ τα χωριά τους σχεδόν δέκα χρόνια. Η προσπάθεια του πρωτομάστορα Μάρκου και των μαστόρων να επιστρέψουν σπίτι τους εξελίσσεται σε μια σκληρή και εξοντωτική Οδύσσεια.

Η άποψή μας: Είναι περισσότεροι από ένας οι λόγοι για τους οποίους δεν ένιωσα κάποιου είδους σύνδεση με τη συγκεκριμένη ταινία. Ο βασικότερος: θεωρώ ότι αποτελεί ενδεικτική ταινία ενός είδους σινεμά παλιακού και ξεπερασμένου πια. Μιας που την είδαμε στο πλαίσιο του περασμένου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μαζί ουσιαστικά με όλη την κινηματογραφική παραγωγή ελληνικών ταινιών της χρονιάς (οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω, «ξεφορτώνονται» ανοιξιάτικα στους κινηματογράφους της χώρας μας χωρίς θεατές, χωρίς σκοπό, χωρίς στόχο, έτσι, χωρίς πρόγραμμα) λογικό είναι να μπαίνει σε σύγκριση με τις υπόλοιπες.

Ενώ λοιπόν φαίνεται πως από τη στιγμή που εισήχθησαν νέα παιδιά στο «παιχνίδι», οι ελληνικές ταινίες σχεδόν στο σύνολό τους, προσπαθούν να μην είναι αυτοαναφορικές κουλτουριάρικες μαλακίες, αλλά επιχειρούν να ασχοληθούν με σύγχρονα θέματα και να μιλήσουν με το κοινό, δεν το απαρνιούνται, θέλουν να το προσεγγίσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα, είτε επειδή το κοινό φοβάται την φεστιβαλική ελληνική ταινία είτε επειδή ενώ υπάρχει σε γενικές γραμμές πλέον αρτιότητα στην παραγωγή, δεν φαίνεται να μπορεί να ξεπεραστεί τόσο εύκολα το μονίμως ακανθώδες θέμα του (προβληματικού) σεναρίου, δεν έχουν εξαφανιστεί και οι... νοσταλγοί του παρελθόντος. Μην με παρεξηγείτε: δεν λέω πως όλες οι ελληνικές ταινίες πρέπει, μονόπατα, να ασχολούνται με το σήμερα, με συγκεκριμένο «εμπορικό» προσανατολισμό.

Και ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης. Είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και συνεπείς ντοκιμαντερίστες μας. Εδώ, όμως, σαν να την «πάτησε». Επιχείρησε να κάνει μια ταινία, με το θέμα της οποίας και με την κατασκευή της θα ένιωθε πολύ άνετα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Θεμιτό, αλλά για να λέμε τη μαύρη αλήθεια, προφανώς και δεν είχε το... μπάτζετ των ταινιών του (ύστερου) Τεό. Και σε ταινίες όπως αυτή, μια συμβολική saga για την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας, χρειαζόταν μεγαλύτερο μπάτζετ. Κι ένα production value πιο μεγάλο. Γιατί αλλιώς το εγχείρημα βουλιάζει κάτω από το βάρος των φιλοδοξιών του. Ξεκινώντας από το 1899 και κάνοντας ένα παράδοξο – μα στοχευμένο – χρονικό άλμα στο 1949, έχοντας την Οδύσσεια ως οδηγό, ο Χαραλαμπόπουλος μιλάει για το τότε με τις αντιστίξεις και τις αναφορές να είναι άμεσες, για το σήμερα. Για την Ελλάδα του 2019. Για τη σύγκρουση σοσιαλισμού – καπιταλισμού. Για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης. Για τη γέννηση ενός έθνους. Υπάρχουν πράγματα στην ταινία που έχουν το ενδιαφέρον τους. Αυτό που για μένα ξεχώρισε είναι το... location.

Η φύση παίζει βασικό ρόλο στην ταινία και από τη στιγμή που το σενάριο τοποθετεί τη δράση σε ένα άγριο, ορεινό τοπίο, το οποίο είναι ταυτόχρονα σκληρό και υπέροχο, ο διευθυντής φωτογραφίας έχει «εύκολη» θεωρητικά δουλειά, μιας που η χώρα μας τουλάχιστον σε φυσική ομορφιά, ξεχειλίζει. Τα Τζουμέρκα και η Λευκάδα λοιπόν παρέχουν το υπέροχο φόντο πάνω στο οποίο κινείται η ταινία. Από την άλλη, κάποια σύμβολα είναι περισσότερο δύσκολα στην αποκρυπτογράφησή τους, κάποια απλά δεν λειτουργούν και κάποια χρειαζόταν περισσότερη δουλειά. Ο Μάρκος και οι σύντροφοί του: ε, τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια; Δυστυχώς, από κάποιο σημείο και μετά, το μοτίβο είναι πολύ συγκεκριμένο και επαναλαμβάνεται: σε κάθε επόμενο σημείο της διαδρομής, ένας από τους συντρόφους, για χι, ψι, ωμέγα λόγους, εγκαταλείπει τους υπόλοιπους. Σαν τους «Δέκα μικρούς νέγρους» ένα πράμα.

Οι ηθοποιοί δεν είναι γνωστοί – έστω ένας από αυτούς – για να τραβήξουν εν δυνάμει θεατές στην ταινία, οι ερμηνείες είναι μέτριες (για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται) από το ερασιτεχνικό καστ και η υφή της ταινίας δεν είναι τόσο κινηματογραφική όσο θα περιμέναμε ή καλύτερα όσο απαιτούνταν από τις περιστάσεις. Να το κλείσω ως εξής: και το «Δεμένη κόκκινη κλωστή» του Χαραλάμπους (για όσους έχουν δει την ταινία εκείνη) παλιακό σινεμά ήταν ως υφή. Είχε όμως τόσο σαρωτική δύναμη και μιλούσε τόσο ξεκάθαρα γι' αυτό που ήθελε να πει, που δεν σε άφηνε ούτε καν να τολμήσεις να σκεφτείς κάτι σαν το «ναι μεν, αλλά». Κι εδώ είναι που απέτυχε ο Χαραλαμπόπουλος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας!