Movies Ltd

Η προκλητική γοητεία της γυναικείας ματιάς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Προσοχή στην εμμηνό-παυση

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Τώνια Μισιαλή, μετά από δύο μικρού μήκους. Το βιογραφικό της σημείωμα στον κατάλογο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει πλάκα, όντας λιτό και ιδιαίτερο. Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Για την Τώνια, το να κάνεις ταινίες είναι μια μορφή αυτοθεραπείας. Έχοντας εμμονή με το σινεμά από μικρή, σήμερα αισθάνεται περήφανη που αποκαλεί τον εαυτό της σκηνοθέτιδα: απένταρη μεν, ευτυχισμένη δε».

Η ταινία Παύση (Pause) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, τον Ιούλιο του 2018, όπου συμμετείχε στο τμήμα «East of West» Από εκεί και πέρα η ταινία συμμετείχε σε πάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ και τιμήθηκε με μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων, βραβείο FIPRESCI καλύτερης ελληνικής ταινίας και βραβείο της ΕΡΤ στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα και το βραβείο Emerging Filmmakers στο HellasFilmBox στο Βερολίνο.

Η υπόθεση: Λευκωσία, σήμερα. Η Ελπίδα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Δεν έχει δουλειά, η κόρη της με την εγγονή της ζουν αλλού και η Ελπίδα ζει μαζί με τον σύζυγό της, με τον οποίο έχουν εντελώς τυπικές σχέσεις. Εκείνος της δίνει χρήματα για οτιδήποτε χρειάζεται – κυρίως φαγητό. Οι μόνες στιγμές που περνάει καλά είναι όταν βλέπει βίαιες ταινίες φορώντας τα ακουστικά της (ο σύζυγος βλέπει κυρίως ποδόσφαιρο), όταν μιλάει στο skype με κόρη και εγγονή κι όταν πηγαίνει στα μαθήματα ζωγραφικής που παρακολουθεί, με το σαραβαλάκι της. Η Ελπίδα είναι μια στερημένη γυναίκα. Και η εμμηνόπαυση κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Και μιας που η πραγματικότητα δεν της φέρεται καλά, βρίσκει διαφυγή στη φαντασία. Στη φαντασία της ελευθερώνεται, ερωτεύεται, φέρεται βίαια στο σύζυγό της. Κάποια στιγμή, πραγματικότητα και φαντασία μπλέκονται. Επικίνδυνα...

Η άποψή μας: Τι έπαθα με αυτήν την ταινία. Ξεκίνησε εκπληκτικά, ένιωθα ενθουσιασμένος, γούσταρα τρελά αυτό που έβλεπα, μα όσο περνούσε η ώρα ο ενθουσιασμός ξεθύμαινε και τη θέση του έπαιρνε η... βαρεμάρα. Η σκηνοθέτιδα έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά σε ότι αφορά τη μία από τις δύο ιδιότητες που κρατάει σε τούτη την ταινία, αλλά ουσιαστικά πήρε ένα θέμα το οποίο σεναριακά θα μπορούσε να χωρέσει σε μια μικρού μήκους ταινία και το «ξεχείλωσε» σε μεγάλου μήκους. Ή αυτό προκύπτει ως ετυμηγορία μετά από συγκεκριμένους σεναριακούς χειρισμούς. Θέλω να πω, το θέμα ως θέμα είναι εξαιρετικό, δεν κινηματογραφείται συχνά και θα μπορούσε να δώσει υπέροχες ιστορίες. Μια γυναίκα που μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Πρέπει λογικά το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να είναι το πιο βίαιο ψυχολογικά που βιώνει κάποιος άνθρωπος εξαιτίας των ορμονών του, μετά την εφηβεία!

Όμως, το συγκεκριμένο σενάριο, δυστυχώς, δεν το αναδεικνύει κατά πως πρέπει. Και δείχνει φτωχό. Σαν μια χαμένη ευκαιρία. Η Ελπίδα δεν έχει καμία... ελπίδα (εύκολο αλλά εύστοχο εύρημα το όνομα της ηρωίδας). Έτσι κι αλλιώς περνούσε χάλια στο γάμο της, στο σώμα της, στη ζωή της. Είχε φύγει μικρή από το σπίτι της για να ξεφύγει από τον πατέρα – δυνάστη κι έπεσε στον σύζυγο – δυνάστη. Νιώθει 800 χιλιάδες πράγματα το δευτερόλεπτο και δεν μπορεί να τα εξωτερικεύσει. Δεν μπορεί να μιλήσει, να πει αυτά που θέλει, αυτά που σκέφτεται, αυτά που φοβάται, αυτά που λαχταράει. Από έλλειψη επικοινωνίας πάσχει. Κι έρχεται και η εμμηνόπαυση για να μπει σε φάση ακόμη μεγαλύτερης εσωστρέφειας εξ ορισμού! Θα μπορούσε άνετα η ταινία να γίνει η κυπριακή «Αποστροφή»! Όμως, από κάποια στιγμή και μετά το μόνο που βλέπεις είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Πρωί και μεσημέρι: φαγητό, χάπια, βίαια φαντασίωση. Βράδυ: αθλητικά, βίαιες ταινίες, βίαιη φαντασίωση. Με σποραδικές διαφοροποιήσεις: ο τεκνός αλλοδαπός βαφέας, το ερωτευμένο ζευγάρι στην ίδια πολυκατοικία που γαμιέται «σαν τα κουνέλια», ο παπαγάλος κι ότι μπορεί να συμβολίζει σχετικά με την ελευθερία, η φίλη που είναι και πιο χειραφετημένη και πιο Κατίνα ταυτόχρονα...

Ωραία η σκηνή του καραόκε με το «Στην ντισκοτέκ», εξαιρετική η σκηνή με τον γυναικολόγο στην αρχή (εντελώς καλτ φιγούρα του κυπριακού κινηματογράφου ο Μάριος Ιωάννου), η πρωταγωνίστρια θυμίζει κάτι μεταξύ Frances McDormand και Θέμιδας Μπαζάκα, έχει πράγματα να πει η ταινία αλλά εντέλει... κουράζει. Καλοδεχούμενος και ο φεμινισμός για τα αυτονόητα, τι να λέμε τώρα, αλλά κι αυτή η αποτύπωση των ανδρών στην ταινία, πολύ κλισέ ρε παιδί μου. Πολύ γουρούνι ο σύζυγος κι έτσι. Επίσης, εν έτει 2019 πια, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να απελευθερωθείς από έναν γάμο όπου δεν περνάς καλά, σωστά; Ο πιο κοινός λέγεται διαζύγιο. Εκτός κι αν πρέπει να ακολουθούμε κατά λέξη την επιταγή στο μυστήριο του γάμου που λέει «'Till death do as apart»... Παλιακό μωρέ. Και στερεότυπο.

Και σε μια ταινία με φρέσκια, μοντέρνα σκηνοθετική γραφή, όλο αυτό χτυπάει άσχημα. Θα μου πεις, ναι, ακόμα και σήμερα, η ενδοοικογενειακή βία ζει και βασιλεύει. Και πολλοί άνδρες δολοφονούν τις γυναίκες του επειδή... θολώνουν. Αν και στην ταινία η βία δεν εκφράζεται (σχεδόν) ποτέ σωματικά από τη μεριά του άντρα προς τη γυναίκα, αλλά ελλοχεύει μονίμως ως απειλή κι ως ψυχολογικός πόλεμος. Τι να πεις; Το σίγουρο είναι πως περιμένουμε στην επόμενη ταινία της τη Μισιαλή να διαθέτει πιο καλά γραμμένο σενάριο και να μας πάρει τα... σώβρακα! Εδώ μένουμε με το «ναι μεν, αλλά»... Μα να πουλήσει ο αλήτης το αυτοκίνητο με το οποίο εκείνη εξυπηρετούνταν, για μια χούφτα ευρώ; Το μόνο πράγμα στο οποίο εκείνη είχε τον έλεγχο; Το (φαλλικό!) αντικείμενο του οποίου κρατούσε το τιμόνι; Κρίμα κι άδικο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος!

Όταν βλέπουμε το δάσος και χάνουμε το δέντρο

του zerVo (@moviesltd)

Ένα θέμα με τα δάση το έχουν οι φίλοι μας οι Ιάπωνες και δεν διστάζουν να το εντάξουν στις κινηματογραφικές τους θεματολογίες, εκτιμώντας πως η μεταφυσικότητα που κρύβει η χλωρίδα τους, μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον και των οβερσίς θεατών. Κάπως έτσι είχαμε πληροφορηθεί για την ύπαρξη του μακάβριου Αοκιγκαχάρα, του καταπράσινου τόπου όπου οι (δεν τους λες και με τα λογικά τους) πολίτες αποτραβιούνται για να προβούν στο απονενοημένο διάβημα, μέσα από φιλμς όπως τα The Forest και The Sea Of Trees. Μια εξίσου αποκρυφιστική περίπτωση ορίζει και το καθαρόαιμα φεστιβαλικού ύφους Vision, που και πάλι μας ταξιδεύει στα ενδότερα της τιγκάτης στις παραδόσεις νησιωτικής χώρας. Μόνο που εδώ απαιτείται μεγάλο  σθένος και προσπάθεια για να ερμηνευθούν με βάση την λογική, όσα επιθυμεί η, αναγνωρισμένη στην διεθνή σινεφίλ κοινότητα, σκηνοθέτιδα να παρουσιάσει.

Αποφασισμένη να εντοπίσει το μαγικό βότανο, το φημισμένο Βίζιον, που οι θρύλοι αναφέρουν πως εμφανίζεται μια φορά κάθε 997 χρόνια και σαν ιδίωμα του έχει την ικανότητα να γιατρεύει κάθε ψυχικό ανθρώπινο πόνο, η Γαλλίδα δημοσιογράφος Ζαν, θα εγκαταλείψει την πατρίδα της, προκειμένου να ταξιδέψει στην μακρινή Ιαπωνία για να το αναζητήσει. Ο δρόμος της θα την βγάλει, συνοδεία μιας νεαρότερης κοπέλας ως οδηγού - διερμηνέως, μέχρι την δασώδη πλαγιά του Όρους Γιοσίνο, όπου σύμφωνα με τις γραφές φυτρώνει το μαγικό λουλούδι. Εκεί που θα συναντήσει τον - επίσης μοναχικό - συνομήλικο της Σατόσι, έναν ντόπιο ρέιντζερ που έχει αποτραβηχτεί από τον πολιτισμό, απολαμβάνοντας την αρμονία της φύσης, συντροφιά με το λατρεμένο του τετράποδο και μια πάνσοφη τυφλή γιαγιά, την Άκι, που υποστηρίζει πως έχει κλείσει μια ολόκληρη χιλιετία ζωής.

Και παρότι ο βασικός στόχος της προβληματισμένης από μια ανεξήγητη αιτία που έχει συμβεί στο ανείπωτο - τουλάχιστον οπτικά - παρελθόν της, γυναίκας, είναι απλά και μόνο να ανακαλύψει το Λουλούδι - Όραμα, πολύ σύντομα εκείνη και ο έτερος εκκεντρικός χαρακτήρας μαζί, θα αποτινάξουν τον μανδύα της απομόνωσης και θα έρθουν πολύ κοντά, αναπτύσσοντας μια ιδιόμορφη και παθιασμένη  ερωτική σχέση. Ακόμη κι αν η γλώσσα δεν ευνοεί την αμεσότητα της επικοινωνίας τους, εντούτοις οι καρδιές τους θα ταιριάξουν τόσο, ώστε τα εσπεράντο λόγια να αποδειχτούν, τουλάχιστον, περιττά.

Ρομάντζο σιτεμένης ηλικιακής περιόδου φαντάζεσαι? Μακάρι να ήταν ακριβώς έτσι ώστε να παρακολουθούσαμε έστω στο εκράν ένα τυποποιημένο Αρλεκινάκι τύπου Νίκολας Σπαρκς, στημένο ακριβώς στο κέντρο της υπαίθρου της όμορφης, είναι η αλήθεια, Χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου, Να θυμίσουμε τώρα πως το φιλμ υπογράφει η πενηντάχρονη Naomi Kawase, λατρεμένο παιδί των απανταχού ιντερνάσιοναλ φιλμικών πανηγύρεων? Όπερ σημαίνει πως και σε αυτή, την δέκατη μεγάλου μήκους προσπάθεια της - άπασες, πλην ετούτης (!) έχουν διαβεί την κόκκινη μοκέτα των Καννών, είτε στο Κύριο Διαγωνιστικό είτε στα περιφερειακά προγράμματα - δεν το κουνάει ρούπι από το γνώριμα εκκεντρικό της ύφος, που χαρακτηρίζουν η ποιητικότητα των εικόνων και οι εξαντλητικά αργοί παλμοί. Οι φεστιβαλιστές, εδώ λοιπόν, μπορούν να σηκώσουν λάβαρα, κασκόλ και ότι παντιέρα επιθυμούν, αλλά εμένα να με συμπαθάτε το ρολόι μου πρέπει να το τσέκαρα ίσαμε εξήντα φορές, μέχρι να βρω τον μίτο που θα με βγάλει όξω από αυτό εδώ το μαγεμένο δάσος.

Να το δούμε και στην πράξη όμως: Το φιλμ είναι απύθμενα άνισο. Το πρώτο μέρος ορίζει έναν φωτογραφικό παράδεισο για τους οπαδούς της National Geographic αισθητικής, αφού η κάμερα με ξεχωριστό χάρισμα, καταγράφει τις πενήντα διαφορετικές αποχρώσεις του πρασίνου, που συνδυασμένο με το βαθύ γαλανό του ουρανού, μπορεί κανείς να συναντήσει στα ενδότερα του γιαπωνέζικου πευκιά. Η μουντάδα της υγρασίας δε, δύσκολα καταγράψιμη στον φακό, εδώ περνά διάχυτα σε κάθε πλάνο, προκαλώντας με φυσικό τρόπο στον θεατή μια ψυχρή ανατριχίλα. Σε αυτό το μοτίβο και για όσο διαρκεί το πρώτο μέρος, εξελίσσεται ένα μυστηριώδους πρωτόγονου ρομαντισμού λαβ στόρι, ανάμεσα στην ξενιτεμένη ρεπόρτερ και τον αγέλαστο ερημίτη. Όχι εύκολα εξηγήσιμο ως χημεία, αλλά άντε, με γνώμονα τις υπέροχες δασικές εικόνες, οι θερμές αγκάλες των ζορισμένων μεσήλικων, καταπίνονται. Και κάπου εκεί, αναγγέλλεται η έναρξη της επανάληψης, οπότε επέρχεται και ο σχετικός όλεθρος.

Η άφιξη μιας αναπληρωματικής καινούργιας περσόνας στο σενάριο, συνδυασμένη με το αλλοπρόσαλλο χρονοδιάγραμμα της αφήγησης, που ασύνταχτα ταξιδεύει από το σήμερα στο απροσδιόριστο κάποτε, πετυχαίνει να καταστρέψει την (ας πούμε) μέχρι ώρας γλυκιά γεύση. Είναι δε η στιγμή που σαν ασυγκράτητο τεθωρακισμένο στο κόλπο εισβάλλει η (καλλιτεχνική...) ποίηση, μεταβάλλοντας τα πάντα σε ένα γαιτανάκι τόσο σουρεαλιστικό, που εξαντλείσαι ολοκληρωτικά στην υπερπροσπάθεια σου να βάλεις σε μια τάξη νοήματα και αλληγορίες. Φλόγες, εναλλακτικές όψεις των προσώπων, νέοι, γέροι, μωρά, μάγοι, σαμάνοι, δέντρα, ζωντανοί, νεκροί, γυναίκες, άντρες, όλα ένα, τυλιγμένα με την υγρή πρασινάδα και σερβιρισμένα άγαρμπα από την Γιαπωνέζα, σε βαθμό που να χάνεται πλήρως η διάθεση, ακόμη και από τον πιο επιεική παρατηρητή.

Αξιόλογες φυσικά οι ερμηνείες, ειδικά από την Binoche που δίχως να είναι εντυπωσιακά όμορφη, σου δίνει την εντύπωση πως έχει βρει το βοτάνι, που την διατηρεί ίδια και απαράλλαχτη από τον καιρό του προσωπικού της μπεστ οφ, 22 χρόνια πριν στον Άγγλο Ασθενή. Αταίριαστα ταιριαστός ο Masatoshi Nagase ως ο πέτρινος φόρεστ-μαν, στέκεται επάξια στο πλευρό της, επιθυμώντας κι εκείνος με την σειρά του να πάρει από την πλοκή την ώθηση για να ολοκληρώσει, με τρόπο ορθολογικό την παρουσία του, ως το μισό συνθετικό του ντουέτου. Είναι όμως τόσο αποτρεπτική στο αγκαζάρισμα της πλατείας, αυτή η επιδεικτική δημιουργική τάση της Nagase, που αποφεύγει να εστιάσει στο θέμα της και να το ξεκαθαρίσει ως οφείλει, αποκαλύπτοντας μας το δέντρο, αφού παλεύει διαρκώς και εμμονικά να φωτογραφίζει το δάσος. Και κερδισμένη βγαίνει μονάχα η ματαιοδοξία της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει η χαροκαμένη μάνα στο επιμύθιο, υποστηρίζοντας με θέρμη πως τώρα που το παιδί έφυγε για πάντα, αισθάνεται καλύτερα? Όσο εκείνο ζούσε, βρισκόταν παγιδευμένη σε έναν διαρκή τρόμο, πενθούσε ήδη έναν ζωντανό, ένα ράκος, ένα ψυχικό μηδενικό, που αργά ή γρήγορα ήξερε πως θα το έβρισκε, χωρίς σφυγμό, γονατισμένο μέσα στην βρωμιά, με μια πλαστική χιλιοχρησιμοποιημένη σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο. Και τώρα πενθεί, αλλά συνάμα αισιοδοξεί πως το καμάρι της, απελευθερωμένο πια από τον εφιάλτη, ενδεχόμενα να νιώθει πιο ευτυχισμένο, εκεί που, καλή του ώρα, βρίσκεται.

Τα όνειρα που σχημάτισε για εκείνον, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς, Ντέιβιντ Σεφ, βλέποντας τον, χαρισματικό και ταλαντούχο να μεγαλώνει δίπλα του, χίλια. Πάντα τον ένιωθε ξεχωριστό, διαφορετικό, ικανό να κατορθώσει με την αξία του, όλα όσα εκείνος δεν πέτυχε, να τον ξεπεράσει. Τώρα που ο γιος του Νίκολας - από τον πρώτο, όχι επιτυχημένο του γάμο - διαβαίνει το κατώφλι των είκοσι του χρόνων, θα τον φέρει μπροστά στον μεγαλύτερο γονεϊκό τρόμο, καθώς θα πληροφορηθεί πως είναι συστηματικός χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Και όχι τίποτα ελαφριών, που ενδεχόμενα με μια φαρμακευτική αγωγή θα καταφέρει να ξεπεράσει τον εθισμό τους, αλλά έχοντας περάσει από όλα τα στάδια, της κοκαΐνης, της ηρωίνης, του LSD, πλέον κάνει χρήση της κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, που τα ποσοστά γιατρειάς και επαναφοράς στην κανονικότητα από τον δηλητηριασμό που προκαλεί, είναι μονοψήφια.

Το αρχικό σοκ, που θα προκαλέσει το αναπάντεχο μαντάτο θα διαδεχτεί η απόγνωση, καθώς σε κάθε μη ελεγχόμενο βήμα του νεαρού, η σκέψη του τραγικού πατέρα θα ταξιδεύει στο χειρότερο, προετοιμάζοντας τον για το σκληρό και οδυνηρό τέλος. Κι όμως παρότι οι ελπίδες δεν είναι υπέρ του, ο μαχητικός ρεπόρτερ, θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του, προκειμένου ο Νικ να βγει από το σκοτεινό αδιέξοδο, να καθαρίσει, να αναδειχθεί νικητής στην άνιση κόντρα του με το θηρίο. Σταδιακά κι ενόσω βλέπει τις προσπάθειες του να πέφτουν στο κενό, καθώς το τέρας του εθισμού φαντάζει απροσπέλαστο κι εκείνος θα νιώσει πως τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του και πλέον κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει το παλικάρι του, παρά μόνον ο Θεός.

Τραγικό! Το πρόσωπο που με βεβαιότητα αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, που δίνει μέχρι στιγμής ξεχωριστό νόημα και στην δική σου ύπαρξη, να έχει εξελιχθεί σε ένα φάντασμα, σε μια σκιά, άβουλη και κατευθυνόμενη από τα χημικά που έχουν γαζώσει τις φλέβες του. Και - το χειρότερο - να μην υπάρχει η παραμικρή ηλιαχτίδα στο βάθος, ένας αισιόδοξος μπούσουλας που να σου δώσει κουράγιο και ιδέες για το πως να το βοηθήσεις, να αλλάξει ρότα από το καταστροφικό μονοπάτι που έχει πάρει και που με σιγουριά οδηγεί στον γκρεμό. Αντιθέτως, κάθε προστατευτική ενέργεια, πέφτει με κρότο στο κενό, επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από το προσδόκιμο, στην ουσία απομακρύνει ακόμη πιο πολύ τον ασθενή από εκείνον που τον λατρεύει, τον μετατρέπει μέσα στον θολό παραλογισμό της crystal meth σε εχθρό, σε αντίπαλο, ίσως σε αυτόν που θέλει πιο πολύ το κακό του.

Είναι η πολλοστή φορά που αυτό το δύσκολο θέμα μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αυτή την φορά στηριζόμενο στα πραγματικά περιστατικά που πηγάζουν από τα απομνημονεύματα του Αμερικανοεβραίου συγγραφέα David Sheff, γύρω από την περιπέτεια που πέρασε το βλαστάρι του, πέφτοντας στον λήθαργο των ναρκωτικών. Και παρότι κάθε καινούργια αφήγηση της συνολικής οικογενειακής τραγωδίας μοιάζει με συνεχιζόμενη γροθιά στο στομάχι, εντούτοις το Beautiful Boy δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο, κάτι καινοτόμο που δεν έχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν, επαναλαμβάνοντας το σύνηθες και βασανιστικό μοιρολόι, μπροστά στο πικρό φινάλε που ολοένα και πλησιάζει. Η αφήγηση των περιστατικών, δοσμένη με αρκετά φλάσμπακ που σπάνε την γραμμή, από τον Βέλγο Felix Van Groeningen (στην πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια του, μετά τα Belgica και The Broken Circle Breakdown) στην ουσία προσπαθεί να εντοπίσει την ρίζα του κακού, καταδεικνύοντας ως βασικό φταίχτη, τον κατακερματισμό των ηθικών αξιών στις σύγχρονες δυτικές φαμίλιες.

Αν και δεν μιλάμε στην πραγματικότητα για την πιο ακραία και διαλυμένη εξ αυτών, αφού η σχέση πατρός και υιού δεν δείχνει τσακισμένη, ακόνη και μετά τον χωρισμό της στα δύο. Δυνατές οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες, βοηθούν την δραματουργία να ανεβάσει εντάσεις, από τον Steve Carell ως ανήμπορου να αντιδράσει γονιού και τον πιτσιρικά έκπληξη Timothée Chalamet, που ως ο εγκλωβισμένος στο αξεπέραστο πάθος του εικοσάχρονος, διαθέτει μερικές πολύ ρεαλιστικά αποδιδόμενες στιγμές. Ελλείψει πρωτοτυπίας στην θεματική της όμως η ταινία, παρότι μετά ευκολίας σοκάρει το κοινό, δεν δείχνει ικανή να μην αποφύγει την λακκούβα της επαναλήψιμης λούπας, ίσαμε να φτάσει στην έξοδο της, που μοιάζει λυτρωτική για όλους. Και για εκείνους, τους πολλούς, που ακόμη πενθούν, αλλά και για τους μετρημένους στα δάχτυλα, που πέτυχαν το θαύμα.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Άσε τους μικρούς να ονειρεύονται»

Τα αδέλφια Fabio και Damiano D’Innocenzo γεννήθηκαν στη Ρώμη το 1988, είναι δηλαδή 30 χρονών και είναι ομοζυγωτοί δίδυμοι! Όπερ σημαίνει, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Πέρασαν την εφηβεία τους στα περίχωρα της ιταλικής πρωτεύουσας ζωγραφίζοντας, γράφοντας ποιήματα και τραβώντας φωτογραφίες. Χωρίς να έχουν σπουδάσει σκηνοθεσία ή γενικώς κινηματογράφο, έχουν γυρίσει βιντεοκλίπς, τηλεταινίες κι έχουν σκηνοθετήσει κι ένα θεατρικό έργο. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους και προβλήθηκε στο τμήμα Panorama του φεστιβάλ Βερολίνου του 2018.

Η ταινία Αδέλφια Εξ Αίματος (La terra dell' abbastanza) είναι υποψήφια για τέσσερα βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ): καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, φωτογραφίας και παραγωγών. Η απονομή των βραβείων θα γίνει στις 27 Μαρτίου.

Η υπόθεση: Ο Μίρκο κι ο Μανόλο είναι παιδικοί φίλοι, που ζουν στη Ρώμη, σπουδάζουν σε τεχνικές σχολές τα πρωινά, και τα βράδια δουλεύουν ως ντελίβερι πίτσας. Μια νύχτα, τελειώνοντας τη βάρδιά τους, θα παρασύρουν με το αμάξι τους έναν άνθρωπο και θα τον εγκαταλείψουν. Δεν τους έχει δει κανείς. Και ο πατέρας του Μανόλο τους λέει να μην ανησυχούν και πως όλα θα πάνε καλά. Κι όντως, έτσι πάνε. Γιατί, ο άνθρωπος που σκότωσαν ήταν ένας πρώην μαφιόζος, προστατευόμενος μάρτυρας από την αστυνομία, και μία από τις συμμορίες τον είχε ήδη βάλει στο μάτι για να τον ξεπαστρέψει. Ο πατέρας του Μανόλο, που πήγαινε σχολείο με κάποια από τα μέλη της συμμορίας, λέει πως το παιδί του σκότωσε τον μάρτυρα.

Έτσι, ο Μανόλο αρχικά και ο Μίρκο αργότερα, γίνονται κι αυτοί μέλη (δοκιμαστικά) της συμμορίας. Η... καριέρα τους περιλαμβάνει μια δολοφονία (με όπλα αυτήν τη φορά), ως βάπτισμα του πυρός κι εμπλοκή σε εμπόριο λευκής σαρκός, παιδοφιλία και διακίνηση ναρκωτικών. Ο Μίρκο δεν μπορεί να το χειριστεί άνετα όλο αυτό και η συμπεριφορά του γίνεται ολοένα και πιο βίαιη. Κι όταν μία αποστολή που αναλαμβάνουν οι δύο φίλοι, η οποία θα τους ανεβάσει στην ιεραρχία της συμμορίας, πηγαίνει στραβά, ο Μίρκο καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις...

Η άποψή μας: Είναι τρελό πόσες πολλές ταινίες μπορούν να γυριστούν στην Ιταλία με θέμα τη μαφία! Και οι μπαγάσες οι ούνα φάτσα ούνα ράτσα, μετά από ένα διάστημα μετριοτήτων, επανήλθαν δριμύτεροι, με ταινίες συγκλονιστικές κυριολεκτικά. Όπως τούτη εδώ! Που δεν σταματάει να θέτει ερωτήματα και ηθικά διλήμματα στον θεατή. Που ξεκινάει ως ανεμοστρόβιλος και σε σφυροκοπάει μέχρι το εξαιρετικό φινάλε! Αρχικά, νομίζεις πως θα δεις μια ταινία για τις συνέπειες ενός hit and run σε δυο αμούστακα αγόρια, τους υπεύθυνους για την ανθρωποκτονία εξ αμελείας, έτοιμα όμως να αρπάξουν τη ζωή που θεωρούν ότι τους ανήκει και να τη ρουφήξουν μέχρι την τελευταία σταγόνα. Μετά, οι σκηνοθέτες κάνουν μια στροφή: εντάξει παιδιά, μαφιόζο φάγατε, δεν τρέχει και τίποτε, έτσι κι αλλιώς σημαδεμένος ήταν, γλιτώσατε και τις σφαίρες που θα ξοδευόταν για τη δολοφονία του!

Η δολοφονία ενός ανθρώπου, λοιπόν, λειτουργεί εντέλει ως... λαχείο για τα δύο παιδιά! Μιας που έστω και κατά λάθος θα βρεθούν να δουλεύουν στο οργανωμένο έγκλημα. Είναι μειράκια αλλά αρχίζουν να βγάζουν καλά φράγκα. Και κατά πως φαίνεται δεν τους νοιάζει ο τρόπος! Αλλάζουν, αναισθητοποιούνται, δεν χαμπαριάζουν τίποτε! Όταν ο πιο ευαίσθητος Μίρκο δείχνει να επηρεάζεται ψυχοσωματικά πχιά από την όλη κατάσταση, ο Μανόλο του λέει: «είναι επειδή σκέφτεσαι: μην σκέφτεσαι». Ναι, μην σκέφτεσαι. Γιατί αν σκεφτείς δεν θα μπορείς να ζήσεις με τον εαυτό σου με αυτά που κάνεις. Ο χαρακτήρας των δύο παιδιών έχει να κάνει και με το με ποιον γονέα μεγάλωσαν. Ο πατέρας του Μανόλο χαίρεται που ο γιος του ανεβαίνει στη μαφία, βγάζει λεφτά, μπορεί επιτέλους να ζήσει τη μεγάλη ζωή. Η μητέρα του Μίρκο, όμως, δεν χαίρεται καθόλου. Ξέρει ότι τα χρήματα είναι βρώμικα. Τα χρειάζεται αλλά δεν τα θέλει.

Όλα αυτά τα παρουσιάζουν οι δύο σκηνοθέτες με τη μορφή του επείγοντος, με τρομερή αυθεντικότητα, με γνώση των κωδίκων του είδους, με καθαρή ματιά και (το είπαμε και πιο πάνω) με συνεχές σφυροκόπημα του θεατή: εσύ τι θα έκανες στη θέση τους; Μάλλον έχουν δει και τον «Δεκαπενταύγουστο» του Γιάνναρη μιας που στο φινάλε πάνε να κλείσουν με κάτι ανάλογο. Όχι όμως. Στην ταινία τους δεν υπάρχει χώρος για σωτηρία, για μετάνοια, για άφεση αμαρτιών. Και το μικρό φινάλε μετά το φινάλε, λίγο ή πολύ καιρό αφού έχουν ολοκληρωθεί τα γεγονότα, μας οδηγεί σε συνάντηση των δύο γονέων: του πατέρα του Μανόλο και της μητέρας του Μίρκο. Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μονογονεϊκές οικογένειες: κάτι λέει κι αυτό... Λένε διάφορα λοιπόν οι δύο γονείς, και κάποια στιγμή ρωτάει ο πατέρας του Μανόλο: «και τι θα φάτε για μεσημεριανό»; Για να πάρει την απάντηση: «Αυτά που έχουμε».

Αν δείτε την ταινία, θα καταλάβετε την περήφανη στάση ζωής που κρύβει η τόσο μικρή αλλά τόσο γενναία αυτή φράση. Εύγε στους Ιταλούς. Μπράβο τους. Ναι, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που δεν πρέπει να τη χάσετε.

Τι μας κρύβουν;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Αυτό θα πάει για τρακόσιε χιλιάδε δίσκοι!»

Τον Αμερικάνο David Robert Mitchell τον γνωρίσαμε μέσω της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, που δεν ήταν άλλη από το εξαιρετικό Σε ακολουθεί (It Follows, 2014). Μάλιστα, με εκείνη την ταινία ο 45χρονος σήμερα Mitchell είχε συμμετάσχει στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς. Είχε προηγηθεί το «The Myth of the American Sleepover» (2010) κι εκείνο με συμμετοχή στην «Εβδομάδα της Κριτικής» εκείνης της χρονιάς. Ε, με την τρίτη του ταινία πήγε ξανά στις Κάννες, πέρσι, αυτήν τη φορά όμως στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Μία ταινία ανά τέσσερα χρόνια. Καθόλου άσχημα. Κι αυτή, η τελευταία του, Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης (Under The Silver Lake), είναι μια ταινία που γουστάραμε τρελά. Κι ας μην πήγε την τρέλα της ως τα άκρα, όπως το θέλαμε...

Μετά την προβολή της στις Κάννες και τις αντικρουόμενες κριτικές που πήρε, η εταιρία που εξασφάλισε τα δικαιώματά της στις ΗΠΑ άλλαξε πολλές φορές την ημερομηνία εξόδου της. Μάλιστα, κάποια στιγμή, είχε τεθεί ζήτημα να μονταριστεί εκ νέου και να βγει μετά στις αίθουσες. Αρχικά, η ταινία ήταν να βγει στις ΗΠΑ λοιπόν τον Ιούνιο του 2018. Κατόπιν, η ημερομηνία εξόδου μετατέθηκε για τον Δεκέμβρη του 2018, μέσα στην περίοδο που βγαίνουν οι οσκαρικές ταινίες δηλαδή. Εντέλει, η ημερομηνία εξόδου της μετατέθηκε για τις 19 Απριλίου τρέχοντος. Στη χώρα μας δηλαδή θα παιχτεί πριν από την Αμερική. Η πρώτη χώρα στην οποία η ταινία προβλήθηκε εμπορικά ήταν η Γαλλία, τον περασμένο Αύγουστο κι εκεί έκανε εισπράξεις που ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο δολάρια.

Η υπόθεση: Καλιφόρνια, 2011/ Ο Σαμ είναι ένας 33χρονος άντρας χωρίς φιλοδοξίες. Ζει σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζει σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο ανατολικό Λος Άντζελες και περνάει τις μέρες του πηδώντας μια wannabe ηθοποιό, τσεκάροντας με τα κιάλια του τους γείτονες και τις γειτόνισσές του και διαβάζοντας μετά μανίας ένα fanzine με τίτλο «Under the Silver Lake». Δεν έχει δουλειά, δεν τον νοιάζει να πιάσει δουλειά, δεν έχει χρήματα και σε πέντε μέρες θα αναγκαστεί να φύγει από το διαμέρισμά του, καθώς χρωστάει πολλά νοίκια. Μοναδική του σχέση με την οικογένειά του είναι τα τηλεφωνήματα που δέχεται από τη μητέρα του. Τη βαρεμάρα του έρχονται να την ανατρέψουν δύο γεγονότα: κάποιος σκοτώνει σκύλους στην περιοχή του Σαμ (!!!) και μια νέα, όμορφη κοπέλα εμφανίζεται στο συγκρότημα.

Τη λένε Σάρα. Ο Σαμ βγαίνει με τη Σάρα και περνάει υπέροχα το βράδυ μαζί της. Τόσο υπέροχα, που την ερωτεύεται! Την επόμενη μέρα, όμως, η Σάρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς και το διαμέρισμα που νοίκιαζε μένει άδειο από πράγματα! Σε έναν από τους τοίχους του διαμερίσματος ο Σαμ βρίσκει αποτυπωμένο ένα παράξενο σχήμα. Παράλληλα, ένας δισεκατομμυριούχος εξαφανίζεται, επίσης μυστηριωδώς. Ο Σαμ θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τι ακριβώς συμβαίνει. Και θα μπει σε έναν κόσμο μυστήριο, γεμάτο από πρόσωπα, πράγματα, σύμβολα, που ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν...

Η άποψή μας: Καιρό είχα να δω μια ταινία – rollercoaster με εκατομμύρια ιδέες, με απίστευτη κινηματογραφοφιλία, με χιλιάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, ένα κράμα όπου το «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό» συναντά το «Mullholland Drive», που συναντάει το «Donnie Darko», που συναντάει την άλλη ταινία του Richard Kelly, το «Southland Tales», που συναντά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που συναντά το «Ζουν ανάμεσά μας», που συναντάει το τηλεοπτικό «Leftovers» και το άλλο τηλεοπτικό, το «Twin Peaks» και θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εις το διηνεκές! Ο σκηνοθέτης, πάντα σε δικό του σενάριο, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, επιχειρεί κάτι σαν οπτική και ακουστική εγκυκλοπαίδεια για το τι σημαίνει να είσαι (σχετικά) νέος, άντε, τριαντάρης, τη σήμερον ημέρα. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί ένα μεγαλύτερο μπάτζετ από αυτό που είχε ως τώρα στις ταινίες του. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί σημαντικότερους ηθοποιούς – έστω, μεγαλύτερα ονόματα απ' ότι ως τώρα στην καριέρα του. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά είναι ηθοποιοί που τον εμπιστεύονται απόλυτα!

Πχ ο Andrew Garfield, o πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σαμ, εμφανίζεται γυμνός (εντάξει, από πίσω) να κάνει σεξ, να είναι βρώμικος και να... μυρίζει (μέχρι και ασβός τον πιτσιλάει ρε φίλε, τραβάει δράμα, άστα). Η διαρκώς ανερχόμενη Riley Keough, σαν να λέμε, η εγγονή του Elvis Presley, είναι επίσης αποκαλυπτική (όχι όσο στο «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» του Lars von Trier, όπου επίσης συμμετέχει, αλλά και πάλι). Και με κάθε ευκαιρία, κινηματογραφοφιλία. Η σκηνή πχ όπου ο Σαμ πρωτοβλέπει την Σάρα στην πισίνα, είναι ακριβές αντίγραφο ανάλογης σκηνής που είχε η Marilyn Monroe στην τελευταία της ταινία πριν το θάνατό της, η οποία δεν βγήκε ποτέ στους κινηματογράφους, μιας που δεν ολοκληρώθηκε. Μέχρι και σύνδεση με το «2011: Η Οδύσσεια του διαστήματος» υπάρχει, με τρόπο που δεν μπορείτε να φανταστείτε! Πέρα από τα... χοντρά, υπάρχουν και οι μικρές λεπτομέρειες. Πχ, το διαμέρισμα στο οποίο μένει ο Σαμ έχει το νούμερο 23. Το νούμερο 23 κουβαλάει πολλά κρυφά νοήματα πίσω του για τους αριθμολάγνους. Τέτοια.

Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από τη μία αναφορά και πας στην επόμενη. Αφίσα των Nirvana υπογεγραμμένη. Όχι όμως από τον Kurt Cobain, αλλά από την... κόρη του! Και να' σου το ένα γαμάτο τραγούδι μετά το άλλο (έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για το σπουδαιότερο σάουντρακ των τελευταίων χρόνων)! Και να ακούγονται τραγούδια επιλεγμένα όχι μόνο γιατί ταιριάζουν αλλά επειδή οι στίχοι τους μπαίνουν στην πλοκή – γι' αυτό και τους βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Πχ όταν ακούγεται το «What's the frequency Kenneth» των REM, οι παρακάτω στίχοι είναι βασικής σημασίας για την ίδια την ταινία κι αυτά που θέλει να πει: «I'd studied your cartoons, radio, music, TV, movies, magazines/ Richard said, "Withdrawal in disgust is not the same as apathy"/ A smile like the cartoon, tooth for a tooth/ You said that irony was the shackles of youth». Κι αν όλα όσα νομίζαμε παλιότερα και νομίζουν οι σημερινοί νέοι ως επαναστατικά δεν ήταν παρά στοιχεία για μανιπουλάρισμα; Κι αν το «Smells Like Teen Spirit» δεν γράφτηκε για φασαρισμένη κιθάρα αλλά πάνω σε ένα πιάνο; Η σκηνή με τον «Συνθέτη» είναι από τις πιο σπουδαίες της ταινίας.

Γενικώς, ο Mitchell μπάζει τον θεατή του σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αναγνωρίσιμος αλλά ταυτόχρονα και τόσο σουρεαλιστικός. Μόνο που αυτός ο σουρεαλισμός είναι εντελώς... ρεαλιστικός! Όλα όσα λέγονται, γίνονται πιστευτά. Ναι, θα μπορούσαν να γίνουν. Ναι, υπάρχουν κρυφά νοήματα σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές. Ναι, υπάρχουν νοήματα και σημάδια τα οποία μπορούν να αναγνωρίσουν μόνον οι πλούσιοι – οι φτωχοί μένουν στην απ' έξω. Ναι, το να αποκωδικοποιήσεις κάτι είναι σύνθετο, αλλά αν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, θα τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται να παίξεις έναν δίσκο ανάποδα για να βρεις μηνύματα από τον... σατανά! Αρκεί να παίξεις με τους αριθμούς και να αποκωδικοποιήσεις πράγματα. Ναι, όλο το μυστικό του σύμπαντος μπορεί να κρύβεται στο πίσω μέρος μιας συσκευασίας δημητριακών! Ο δημιουργός οργιάζει! Σε βάζει στο τριπάκι του χωρίς λεπτό να σε πετάει έξω. Είναι τόσο άψογος κατασκευαστικά, τόσο συνεπής σε ότι αφορά τον ρυθμό, τόσο ενδιαφέροντας αισθητικά και τόσο ιντριγκαδόρος νοηματικά, που δεν βαριέσαι στιγμή!

Η έρευνα του Σαμ σε αυτό το κάτι σαν ειρωνικό νεονουάρ, τον οδηγεί σε υπόγεια τούνελ, σε προτομές του James Dean και σε αγάλματα του Νεύτωνα, σε κατά συρροή δολοφόνους σκύλων και σε παράξενους, έκπτωτους βασιλιάδες και σε τάφους παλιών ηθοποιών, σε ιδιαίτερες σέκτες και σε κωδικοποιημένα μηνύματα, σε έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο μας και σε έναν άλλο όπου υπάρχουν... αναχωρητές. Πραγματικά τρομερή ταινία, που δεν σταματά να σε εκπλήσσει ούτε λεπτό. Κι αν το φινάλε σας φανεί... κάπως όταν με το καλό δείτε την ταινία, εγώ νομίζω πως είναι εντελώς ταιριαστό. Καλά είναι να παρατηρείς τον κόσμο «από απέναντι», καλύτερο όμως να συμμετέχεις, να ζεις. Και να απομακρύνεσαι από τη θέση του παρατηρητή. Γιατί εν δυνάμει, αντικείμενο της παρατήρησής σου μπορεί να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι όταν ζεις και πάψεις να παρατηρείς, μπορεί όλα τα παράξενα που τόσο πολύ σου τραβούσαν την προσοχή, να μην έχουν πια καμία σημασία. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ τι λέει ο αναθεματισμένος παπαγάλος κι αν κι αυτό που λέει θα μπορούσε να έχει νόημα σε έναν κόσμο εντελώς α-νόητο!

Ναι, του ξεφεύγει κάπου το πράγμα του σκηνοθέτη, από τον ενθουσιασμό του κι από την ανάγκη του να φουσκώσει κι άλλο, να βάλει κι άλλα πράγματα κι άλλες αναφορές, γιατί όχι το «How to Marry a Millionaire», γιατί όχι ο Hitchcock, γιατί όχι ο Nicolas Rey, γιατί όχι ο μύθος του Μεφιστοφελή; Kill your idols. Ιδίως αν πίσω από τα idols βρίσκεται ένας άσχημος γεράκος, που φτιάχνει πιασάρικα «επαναστατικά» τραγουδάκια για το... τσεκ! Μόνο εξωγήινους δεν έχει η ταινία! Ας είναι. Στο επόμενο επεισόδιο!!!

ΥΓ: Εννοείται πως θα την ξαναδώ. Με τρέλα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την από την Spentzos Films!

Ένα μωσαϊκό του μικρόκοσμου της πατριαρχικής κοινωνίας! Μετά από την Παγκόσμια Πρεμιέρα της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι τον Ιούλιο του 2018, μετά από 20+ συμμετοχές σε σημαντικά Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε Ευρώπη, Αφρική, Ασία και Αμερική και μετά από 4 βραβεία (βραβείο FIPRESCI καλύτερης Ελληνικής ταινίας και βραβείο της ΕΡΤ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και βραβείο Emerging Filmmakers στο Hellas FilmBox στο Βερολίνο), η Παύση βγαίνει σε διανομή στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην Αθήνα. Μια γυναίκα, διψασμένη για αγάπη και επικοινωνία αλλά παγιδευμένη στη δυστυχία ενός καταπιεστικού γάμου, βρίσκει καταφύγιο σε ένα φανταστικό κόσμο εκδικητικής βίας. Σύντομα, πραγματικότητα και φαντασία συγχέονται. Η ηρωίδα της Τώνιας Μισιαλή, είναι μια γυναίκα σε συζυγική και υπαρξιακή κρίση στο κατώφλι της εμμηνόπαυσης που έρχεται αντιμέτωπη με έναν αδιάφορο και προσβλητικό σύζυγο -ένα αρσενικό «παλαιάς κοπής». Η ταινία τολμά να δείξει τον ερωτισμό μιας γυναίκας σε ώριμη ηλικία...

Πρωταγωνιστούν οι Στέλα Φυρογένη, Αντρέας Βασιλείου και Πόπη Αβραάμ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος!

Ποια καταστροφή επέρχεται με τη συγκατάθεση μας? H διεθνώς αναγνωρισμένη Naomi Kawase (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο 70ο Φεστιβάλ Καννών για την Τυφλή Αγάπη) σκηνοθετεί το Κάθε Χίλια Χρόνια (Vision) μία ονειρική, μυστηριώδη και μεταφυσική ιστορία που διαδραματίζεται στα ειδυλλιακά δάση της Ιαπωνίας. Μοναδική ατμόσφαιρα, εξαιρετικές ερμηνείες και πανανθρώπινα μηνύματα. Η Ζαν ταξιδεύει στην Ιαπωνία αναζητώντας ένα σπάνιο ιαματικό φυτό που σύμφωνα με τον θρύλο εμφανίζεται μια φορά κάθε 997 χρόνια υπό σπάνιες συνθήκες. Στο ταξίδι της, συναντά τον Τόμο, έναν δασοφύλακα, που τη συνοδεύει στην αναζήτηση της και τη βοηθάει να ανατρέξει στο παρελθόν της. Είκοσι χρόνια πριν, στο ίδιο δάσος στο οποίο ελπίζει να βρει το θεραπευτικό φυτό, η Ζαν ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Μια ταινία που ρίχνει φως στην αμηχανία της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ ενστερνίζεται τις διαφορές μεταξύ μας και προτείνει το επόμενο βήμα για την ανθρωπότητα.

Πρωταγωνιστούν οι Juliette Binoche, Masatoshi Nagase, Takanori Iwata, Mirai Moriyama, Min Tanaka.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Η βία είναι, θαρρείς, μια μορφή αυτοδικίας, αλλά το τι καθίσταται Δίκαιο συνεχώς εξελίσσεται! Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί και ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο σκηνοθέτης, Thierry De Peretti, στη δεύτερη ταινία του Ο Κορσικάνος (Une Vie Violente), που προβλήθηκε στις Κάννες, θέλησε να καταδείξει τις ολέθριες επιπτώσεις που είχαν τα εθνικιστικά κινήματα στη γενέτειρά του, αφηγούμενος την ιστορία ενός νεαρού, ο οποίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Γαλλία, προκειμένου να ξεφύγει από το βίαιο παρελθόν του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος εθνικιστικών οργανώσεων. Ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον σε έναν ριζοσπαστικό, ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του. Πρόκειται για ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο της ανόδου και της πτώσης ενός νεαρού άνδρα, εκφραστή μιας χαμένης γενιάς, που κινηματογραφικά ισορροπεί περίτεχνα μεταξύ των ταινιών «Γόμορρα» και «Ο Νονός».

Πρωταγωνιστούν: Jean Michelangeli, Henri-Noel Tabary, Cedric Appietto, Marie Pierre Nouveau, Delia Sepulcre-Nativi, Dominique Colombani, Paul Garette.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Γυναικεία δύναμη! Μία επική υπερπαραγωγή με εντυπωσιακό καστ, μία απολαυστική περιπέτεια με το χιούμορ και το συναίσθημα που διακρίνει όλες τις σερί επιτυχίες της ερυθρόλευκης φίρμας των κόμικ, είναι η Captain Marvel. Η πρώτη σόλο ταινία της Marvel με γυναίκα υπερηρωίδα είναι σίγουρα το πολυαναμενόμενο γεγονός της χρονιάς για όλους του λάτρεις του επιτυχημένου κινηματογραφικού σύμπαντος. Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος δεν εξαντλείται εδώ, αφού η ταινία έχει για πρώτη φορά στην ιστορία της Marvel γυναίκα σκηνοθέτη. Πρόκειται για την Anna Boden (σενάριο Half Nelson) που συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με τον Ryan Fleck (σκηνοθεσία Half Nelson). Μία ολοκαίνουρια περιπέτεια από μία πρωτόγνωρη περίοδο της ιστορίας τoυ MCU, που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’90, παρακολουθεί την Carol Danvers καθώς μεταμορφώνεται σε μία από τις πιο ισχυρές ηρωίδες του κόσμου. Όταν ένας μαινόμενος διαγαλαξιακός πόλεμος ανάμεσα σε δύο εξωγήινες φυλές καταλήγει στη Γη, η Danvers και οι σύμμαχοι της βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Όσκαρ Brie Larson (Room) ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ρόλο που φιλοδοξεί να αφήσει το σημάδι του στην επιτυχημένη σειρά. Στην ταινία παίζουν επίσης οι Samuel L. Jackson, Ben Mendelsohn, Annette Bening, Clark Gregg, Jude Law, Djimon Hounsou, Lee Pace, Lashana Lynch, Gemma Chan, Rune Temte, Algenis Perez Soto, Mckenna Grace και Akira Akba.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ο Μετρ των Αποδράσεων! Με φόντο το Παρίσι και με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών, ο βραβευμένος σκηνοθέτης Jean-François Richet συνθέτει την εντυπωσιακή παραγωγή Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού (L' Empereur de Paris) που μοιάζει με ταξίδι στον χρόνο. Στο απόγειο της βασιλείας του Ναπολέοντα, ο Βιντόκ, ο μόνος άνθρωπος που απέδρασε με επιτυχία από δύο φυλακές υψηλής ασφαλείας, είναι ένας θρύλος. Αφού θεωρήθηκε νεκρός μετά από την τελευταία, εντυπωσιακή του απόδραση, ο πρώην κακοποιός κρατάει πια χαμηλό προφίλ, ως ένας απλός έμπορος ρούχων. Το παρελθόν του όμως δεν τον αφήνει ήσυχο, καθώς οι πρώην συγκρατούμενοί του τον κατηγορούν για μια δολοφονία που δεν διέπραξε. Για να αποδείξει την αθωότητα και τις καλές προθέσεις του, κλείνει μια συμφωνία με την αστυνομία: κυνηγά όλους τους κλέφτες και δολοφόνους του Παρισιού με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Χωρίς καν να το προσπαθεί, ο Βιντόκ γίνεται από πρώην κατάδικος σερίφης. Ένας συναρπαστικός αληθινός χαρακτήρας - στρατιώτης, κατάδικος, αστυνομικός, συγγραφέας και ιδιωτικός ντετέκτιβ - πηγή έμπνευσης για τον Βοτρέν του Μπαλζάκ, τον Γιάννη Αγιάννη του Ουγκώ και τον Ντυπέν του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Ο Vincent Cassel (Το Μίσος, Ο Μαύρος Κύκνος, Μη Αναστρέψιμος), ο επίσης βραβευμένος με Σεζάρ σπουδαίος Γάλος ηθοποιός Fabrice Luchini (Μολιέρος), η ταλαντούχα Olga Kurylenko (Ο Θάνατος του Στάλιν) κ.ά. επιστρατεύονται για τις ανάγκες αυτής της μεγάλης παραγωγής συνθέτοντας ένα ετερόκλητο και πολυ-πολιτισμικό καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Μια οικογένεια σε κρίση! Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου υπήρξε η ταινία Ένα Όμορφο Αγόρι (Beautiful Boy) που σκηνοθετεί ο Βέλγος Felix Van Groeningen στην πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια του, σε σενάριο βασισμένο στην νουβέλα Beautiful Boy: A Father's Journey Through His Son's Addiction του David Sheff. Πρόκειται για ένα βαθιά συγκινητικό πορτρέτο της ακλόνητης αγάπης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας και της απόλυτης δέσμευσης της απέναντι στην προσπάθεια του νεαρού γιου, για απεξάρτηση. Η ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα του καταξιωμένου δημοσιογράφου David Sheff, καθώς και του γιου του, Nick και περιγράφει μια σκληρή πραγματικότητα: ότι ο εθισμός είναι μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις και μπορεί να χτυπήσει οποιαδήποτε οικογένεια ανά πάσα στιγμή. Στα 18 του, ο Νίκολας Σεφ ήταν καλός μαθητής, συντάκτης της σχολικής εφημερίδας, ηθοποιός στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου και μέλος της ομάδας υδατοσφαίρισης. Φανατικός αναγνώστης και ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο Νικ ήταν έτοιμος για το κολέγιο. Είχε αρχίσει να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά όταν ήταν 12 ετών, αλλά στα τέλη της εφηβείας του δοκίμασε για πρώτη φορά μεθαμφεταμίνη και, όπως έγραψε κι ο ίδιος, «ο κόσμος έγινε ξαφνικά από ασπρόμαυρος, technicolor». Ο Nικ, πολύ γρήγορα μεταμορφώθηκε, από ένα παιδί που απλά δοκίμαζε περιστασιακά ουσίες, σ’ έναν πλήρως εξαρτημένο έφηβο. Ανάμεσα σε αποτυχημένες προσπάθειες αποτοξίνωσης, εξαφανίσεις και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και καθώς ο Νικ βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των ναρκωτικών, ο πατέρας του αγωνίζεται να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και με την δύναμη της αγάπης, να σώσει το «όμορφο αγόρι» του από τα συντρίμμια της εξάρτησης.

Με τους Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney, Amy Ryan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Το κλάμα των αγοριών! Η ταινία Αδέλφια Εξ Αίματος (La terra dell' abbastanza) - ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος στα ελληνικά σημαίνει «η γη της επαγγελίας - που σκηνοθετούν οι Damiano & Fabio D' Innocenzo είναι ένα κοινωνικό δράμα που έκανε την πρεμιέρα του στο επίσημο πρόγραμμα του τελευταίου Φεστιβάλ των Καννών. Ο Μίρκο και ο Μανόλο, είναι κολλητοί φίλοι από παιδιά. Ζουν και οι δύο σε μονογονεϊκές οικογένειες που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, κάπου στα προάστια της Ρώμης. Περνούν τις μέρες τους στη σχολή και τις νύχτες τους κάνοντας βόλτες με το αμάξι, κάνοντας όνειρα για τις γυναίκες, τον έρωτα, τις δουλειές που θα βρουν, τα χρήματα που θα κερδίσουν και μια καλύτερη ζωή που έρχεται. Ένα βράδυ, παρασύρουν άθελά τους με το αμάξι έναν άγνωστο πεζό και στη συνέχεια τον εγκαταλείπουν αβοήθητο στην άσφαλτο. Αυτό που δεν γνωρίζουν, είναι ότι στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας και ότι με αυτό τον τρόπο έχουν μόλις εξαργυρώσει μια θέση στην τοπική συμμορία μαφιόζων. Οι ανέσεις που τους εξασφαλίζει το εύκολο χρήμα και οι αυταπάτες μιας ακμάζουσας καριέρας στην πυραμίδα της μαφίας, «μεθούν» τους δύο νέους που πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος του οργανωμένου εγκλήματος δεν είναι η γη της επαγγελίας που αναζητούσαν.

Πρωταγωνιστούν οι Andrea Carpenzano, Matteo Olivetti, Milena Mancini, Massimiliano Tortora, Giordano De Plano, Michela De Rossi, Walter Toschi, Luca Zingaretti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!