Η Δουλειά Της (Her Job) Poster ΠόστερΗ Δουλειά Της
του Νίκου Labôt. Με τους Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρη Ήμελλο, Μαρία Φιλίνη, Κωνσταντίνο Γώγουλο, Ελένη Καραγιώργη, Δανάη Πριμάλη, Ορφέα Αγγελόπουλο, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γεωργία Τσαγκαράκη, Ειρήνη Ασημακοπούλου.


Η οικονομική κρίση ως ευκαιρία για γυναικεία χειραφέτηση (;)
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«She works hard for her money»...

Ο Νίκος Labôt σπούδασε Σκηνοθεσία στην Αθήνα. Έχει δουλέψει για μικρού και μεγάλους μήκους ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα στην Ελλάδα και την Γαλλία. Έχει σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ, μουσικά βίντεο, δύο θεατρικά έργα και τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το Η Δουλειά Της (Her Job) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας.

Η Δουλειά Της (Her Job) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο. Στο πρόσφατο φεστιβάλ Βαρσοβίας τιμήθηκε με τρία βραβεία: καλύτερης ταινίας στο τμήμα «1 – 2» και δύο βραβεία της FIPRESCI. Έχει λάβει μέρος και σε άλλα φεστιβάλ, όπως του Γκέτεμποργκ και της Χάιφας. Την πανελλαδική της πρεμιέρα η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα και εντέλει τιμήθηκε με τον Αργυρό Αλέξανδρο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, για την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

Η υπόθεση: Η Παναγιώτα είναι μια 37χρονη γυναίκα, ρομαντική, καλοπροαίρετη αλλά με ελάχιστα εφόδια στη ζωή της. Η έλλειψη που την πονάει περισσότερο είναι η έλλειψη μόρφωσης: είναι σχεδόν αγράμματη. Παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών, είναι αυτό που λέμε, καλή νοικοκυρά. Όταν ο άντρας της θα χάσει τη δουλειά του, οι οικονομίες τους θα εξαντληθούν γρήγορα και η σύνταξη της μητέρας του δεν θα αρκεί για να επιβιώσουν. Έτσι, η Παναγιώτα για πρώτη φορά στη ζωή της, θα αναζητήσει δουλειά. Η πρόσληψή της στο συνεργείο καθαρισμού ενός νέου πολυκαταστήματος θα είναι η πρώτη της επαφή με έναν σκληρό κόσμο εκμετάλλευσης και αδυσώπητου ανταγωνισμού, σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε κατάρρευση, αλλά η ανάγκη της να κρατήσει αυτήν τη δουλειά, θα την κάνει να τα αποδεχτεί και να τα υπομείνει, κάνοντας μια σειρά από υποχωρήσεις. Όμως, την ίδια στιγμή, αφήνοντας πίσω την μονοτονία της ζωής μιας νοικοκυράς για ένα νέο περιβάλλον, η Παναγιώτα ανακαλύπτει μια καινούρια αίσθηση «οικονομικής ανεξαρτησίας», στέκεται για πρώτη φορά στα πόδια της, χτίζει φιλίες και νιώθει για πρώτη φορά σημαντική. Κι ότι κι αν ακολουθήσει, εκείνη δεν θα είναι πια ποτέ ξανά η ίδια.

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως οι ελληνικές ταινίες που παρουσιάζουν ιστορίες θεμελιωμένες στην οικονομική κρίση «κλείνουν σπίτια» στους κινηματογράφους. Έτσι έχει αποδείξει η ζωή! Και η πείρα. Δεν τις βλέπει κανείς. Αυτό αφορά την ενδεχόμενη εμπορική προοπτική της ταινίας. Ας παραβλέψουμε για λίγο όμως αυτό το κομμάτι κι ας αποταθούμε αν αυτή είναι μια καλή ταινία. Η απάντηση είναι «σίγουρα ναι» αλλά με αστερίσκο. Έχει όλα τα στοιχεία να είναι μια πραγματικά καλή ταινία, στο είδος του σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού, στο οποίο είναι εξαιρετικοί οι αδελφοί Dardenne και ο Ken Loach. Διαθέτει όμως και μια σειρά από μικρές έως μεγάλες αστοχίες. Πράγματα που η ταινία ζητά από τον θεατή να τα δεχτεί χωρίς να τα εξετάσει και πολύ πολύ. Πράγματα που είναι σχηματικά και αφελη.

Το πιο μεγάλο δομικό και ουσιαστικό φάουλ είναι η «αγραμματοσύνη» της Παναγιώτας. Μου φαίνεται πολύ δύσκολα πιστευτή. Σε όποιο κατσικοχώρι κι αν μένεις τη σήμερον ημέρα (γιατί στο σήμερα διαδραματίζεται η ταινία) ε, πέντε δράμια γράμματα θα τα μάθεις. Κι αν κάνεις λάθη στην ορθογραφία (κάτι πάρα μα πάρα πολύ συχνό ως κατάσταση – το βλέπουμε καθημερινά και στα social media, με κυρίαρχο το να μην βάζουν πολλοί καθόλου οξείες, να τα λέμε αυτά!), δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον Έλληνα πολίτη πια που να μην ξέρει να διαβάζει! Είναι πολύ βασικό φάουλ αυτό, γιατί οδηγεί στην τραγική σκηνή προς το φινάλε όπου η Παναγιώτα υπογράφει ένα χαρτί που νομίζει πως είναι κάτι υπέρ της αλλά ουσιαστικά είναι σαν να υπογράφει την καταδίκη της. Το γεγονός ότι ο προϊστάμενός της δεν της εξηγεί τι ακριβώς συμβαίνει είναι δεύτερο φάουλ: πρέπει να πάει και την επόμενη μέρα «στη δουλειά της», για να γίνουν όλα κατανοητά. Τέλος, το φινάλε παρά είναι «παθητικό» και ανοιχτό. Είναι μη φινάλε, που σε άλλες περιπτώσεις αφήνει μια θεμιτή εκκρεμότητα, εδώ απλά δείχνει αμηχανία για τη συνέχεια.

Θέλω να πω, ναι, η Παναγιώτα έχει κάνει ένα βήμα προς τη χειραφέτησή της, αλλά εγώ (φαντάζομαι και ο μέσος θεατής) θα περίμενε μια πιο έντονη δραματουργικά αντίδρασή της. Να τα σπάσει, να ουρλιάξει, να καταγγείλει, να πέσει στην κατάθλιψη... Όχι. Η Παναγιώτα βγάζει βάρδια και μετά πάει στο πάρτι της συναδέλφου, με την οποία έχει γίνει φίλη. Και... αντιμιλάει στον άνδρα της. Δεν τα κάνει όμως όλα λάθος η ταινία, προς Θεού. Ίσα ίσα, είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες που είδαμε στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο. Το μεγαλύτερο ατού της είναι η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της Παναγιώτας, η οποία είναι θεά! Από τα πιο ταλαντούχα ερμηνευτικά εργαλεία που διαθέτει η χώρα μας. Μια γυναίκα που παίζει με το σώμα (προσέξτε πως από μαζεμένη, σκεβρωμένη, κουλουριασμένη θαρρείς, ανασηκώνεται, ξεθαρρεύει, παίρνει τα πάνω της). Μια ηθοποιάρα που παίζει και με τα μάτια. Το να την παρακολουθείς είναι πραγματικό σεμινάριο υποκριτικής! Τόσο καλή είναι η Μαρίσα!

Η ταινία περιγράφει έξυπνα και στις πιο μικρές της λεπτομέρειες τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Ο πατέρας (ευχάριστα συγκρατημένος και σωστός, αφήνοντας χώρο στη βασική πρωταγωνίστρια ο Ήμελλος) ψάχνει χρήματα από τον κουμπαρά της κόρης του για να παίξει τυχερά παίγνια! Η κόρη (ο πιο αδύναμος ερμηνευτικά κρίκος) το ρίχνει συνέχεια στο φαγητό, κάνει μπούλινγκ (μεταβιβάζει τη βία που βιώνει) και χαίρεται όταν υπάρχει η δυνατότητα να φορέσει ένα νέο ρούχο. Αλλά και η εκμετάλλευση στους εργασιακούς χώρους περιγράφεται ρεαλιστικά και με τον πρέποντα τρόπο. Το «διαίρει και βασίλευε», οι συνεχόμενες απαιτήσεις για υπερωρίες, οι απολύσεις χωρίς καμία δικαιολογία ή με ψεύτικες δικαιολογίες, όλα πιάνονται, όλα παρουσιάζονται, χωρίς υπερβολές και χωρίς μελοδραματισμό.

Ο σκηνοθέτης είναι καλός αφηγητής: η ιστορία δεν κρεμάει, η αφήγηση έχει σωστό ρυθμό, μας δείχνει ανά πάσα στιγμή τόσο τη συνειδητοποίηση της Παναγιώτας, όσο και τις αμφιβολίες της αλλά και τα αδιέξοδά της (να φύγει και να πάει πού;). Και η σκηνή, που έδωσε το ενσταντανέ για την αφίσα της ταινίας, είναι εξαιρετική. Έχει λάθη η ταινία – κάποιο είναι πολύ βασικό – αλλά σαφέστατα το πρόσημό της είναι όχι απλά θετικό: είναι θετικότατο. Και η καρδιά της βρίσκεται στο σωστό σημείο. Νομίζω, πάντως, πως χωρίς την Τριανταφυλλίδου πολύ εύκολα τα σχεδόν τρία αστεράκια θα γινόταν με άνεση σχεδόν ένα αστεράκι. Γιατί έτσι κρίνουμε τις ταινίες πλέον: με αστεράκια. Ευτυχώς, που υπάρχει κι αυτό το αστέρι, η Μαρίσσα, και σώζεται η κατάσταση...

Η Δουλειά Της (Her Job) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) Poster ΠόστερΔύση Ηλίου
του László Nemes. Με τους Juli Jakab, Vlad Ivanov, Evelin Dobos, Marcin Czarnik, Judit Bárdos, Benjamin Dino, Balázs Czukor, Christian Harting, Levente Molnár, Julia Jakubowska.


Φόβος και παράνοια στην Αυστρο-Ουγγαρέζικη Αυτοκρατορία!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ιστορία με...καπέλα

Το 2015 ο 38χρονος τότε László Nemes από την Ουγγαρία εξέπληξε τους πάντες και τα πάντα και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε, που δεν ήταν άλλη από το «Ο γιος του Σαούλ» (Saul fia), ταινία που κέρδισε τόσο τη Χρυσή Σφαίρα όσο και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το 2018, ο Ούγγρος σκηνοθέτης παρουσίασε στο φεστιβάλ Βενετίας (συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα) τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI. Και αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Είναι η ταινία με την οποία καταπιανόμαστε εδώ. O Nemes βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του φεστιβάλ τον περασμένο Νοέμβριο και παρουσίασε την ταινία του, Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset), η οποία συμμετείχε στο τμήμα «Ειδικές Προβολές». Κι όπως συμβαίνει συνήθως, η δεύτερη ταινία (όπως και το δεύτερο άλμπουμ στη μουσική) θαρρείς και εμφανίζει όλα τα προβλήματα που ενδεχομένως να είχαν κρυφτεί από το γεγονός ότι η πρώτη ταινία έπιανε απίστευτα υψηλές επιδόσεις.

Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) Poster Πόστερ Wallpaper
Θα χρησιμοποιήσουμε μερικές πολύ χρήσιμες κουβέντες του σκηνοθέτη για την ταινία του, οι οποίες θα μας βοηθήσουν στην ανάλυσή της: «Θεωρώ την σημερινή τυποποίηση του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ύποπτη και το ενδιαφέρον μου έγκειται στο να βρεθούν νέοι τρόποι να ειπωθούν ιστορίες μέσω της εικόνας, που δεν βασίζονται στην υπερ-επίδειξη ή υπερ-ανάλυση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να πάρει ρίσκο. Η αίσθησή μου είναι ότι η σημερινή εμπειρία του να βλέπει κανείς σινεμά είναι πλήρως απογοητευτική και περιορισμένη, καθώς βασίζεται σε μια βιομηχανοποιημένη κινηματογραφική γλώσσα με σκοπό την ευκολία κατανόησης. Οι ταινίες σήμερα αρνούνται να εμπιστευτούν τον θεατή». Και μια φράση ακόμα: «Η ταινία είναι η προσωπική μου κατάθεση στην αγάπη του σινεμά, σχεδόν έναν αιώνα από την ταινία ‘’Sunrise’’ του Murnau – μια ταινία στην οποία αποδίδουμε φόρο τιμής. Ελπίζω η ‘’Δύση ηλίου’’ να κουβαλάει έστω κατ’ ελάχιστον κάτι από αυτήν την ταινία του Murnau».

Η υπόθεση: 1913. Η νεαρή Ίρις Λέιτερ φτάνει στη Βουδαπέστη έχοντας ξεκινήσει από την Τεργέστη. Θέλει να πιάσει δουλειά στο πιο διάσημο κατάστημα καπέλων της πόλης, που καθόλου τυχαία, φέρει το επίθετό της. Ναι, το Leiter ανήκε στους γονείς της, οι οποίοι πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες όταν η Ίρις ήταν μόλις δύο ετών, οπότε δεν τους πολυθυμάται. Το κατάστημα πλέον ανήκει στον Όσκαρ Μπριλ, παλιό υπάλληλο στη συγκεκριμένη εταιρία. Ο Μπριλ δεν θέλει την Ίρις στα πόδια του, εκείνη όμως επιμένει. Ένας οδηγός άμαξας ονόματι Γκάσπαρ την πληροφορεί πως έχει έναν αδελφό, τον Κάλμαν, του οποίου την ύπαρξη η Ίρις αγνοούσε. Η Ίρις προσπαθεί να μάθει περισσότερα στοιχεία για τον αδελφό της, να τον βρει και να μιλήσουν από κοντά. Θα βρει τον αδελφό της τελικά; Γιατί εκείνος έχει κακή φήμη; Τι ακριβώς συμβαίνει με την κοπέλα από το κατάστημα, που επιλέγεται κάθε χρόνο για να δουλέψει στις υπηρεσίας της Αυτού Μεγαλειότητας στη Βιέννη; Κινδυνεύει ο Μπριλ, όπως φοβάται; Μέχρι πού θα φτάσει η Ίρις;

Η άποψή μας: Δεν μας τα λέει και πολύ καλά ο κύριος Nemes στη δεύτερη ταινία του. Συμβαίνει καμιά φορά με τους σκηνοθέτες αυτό. Ιδίως όταν η πρώτη προσπάθεια έχει την καθολική αναγνώριση και δέχεται μόνον επαίνους. Φουσκώνουν τα μυαλά, μην νομίζετε. Σαν τους ποδοσφαιριστές (α ρε Ντιαμαντίνο...). Αν κάποιος πρωτοεμφανιζόμενος στις μεγάλες κατηγορίες ακούει συνέχεια «τι παικτάρα είσαι εσύ», «μα ποιος είσαι, ο Μαραντόνα;», «δεν υπάρχει παίκτης σαν κι εσένα» και τέτοια, δεν έχει πλέον το μυαλό του στο κεφάλι του, δεν προσπαθεί το ίδιο, τα θεωρεί όλα δεδομένα: εφόσον εγνωσμένα υπάρχει το ταλέντο δεν χρειάζεται να κάνει... προπόνηση. Έτσι θαρρώ ότι την πάτησε ο Nemes. Σκέφτηκε: «ταινιάρα θα γυρίσω με αυτό το υλικό». Δεν άκουγε τη φωνούλα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να του πει: «αγόρι μου, ταλέντο υπάρχει, από σενάριο πώς πάμε;». Το σενάριο της ταινίας είναι το απόλυτο συνονθύλευμα. Και η πλάκα είναι πως δεν το υπογράφει μόνος του ο σκηνοθέτης: έχει και δύο ακόμα συνσεναριογράφους.

Το όλον βγάζει μια τρικυμία εν κρανίω! Καμία κατεύθυνση, κανένας ειρμός, καμία διάθεση να βοηθηθεί ο έρμος ο θεατής που δίνει σημασία και προσπαθεί απεγνωσμένα να ενώσει τις κουκκίδες, μπας και βγάλει μια υποτυπώδη άκρη. Δεν νοιάζεται ο Nemes ολοφάνερα. Το λέει εξάλλου και στις δηλώσεις του, που παραθέσαμε πιο πάνω. Σου βγάζει τα μάτια με το πόσο όμορφη είναι η ταινία, πόσο τέλεια και άρτια κατασκευαστικά, πόσο συναρπαστική σε επίπεδο εικόνας, που μάλλον ο δημιουργός της αποφάνθηκε πως αυτό και μόνο αυτό αρκεί. Αμ δε. Εννοείται ότι η ιστορία της κοπέλας είναι γεμάτη σύμβολα, αναφορές και μεταφορές, αλλά δεν υπάρχει ένα αναθεματισμένο γλωσσάρι για να ερμηνευτεί ο γρίφος. Προσωπικά, κατέληξα πως η Ίρις δεν ονομάζεται τυχαία έτσι. Η ίριδα είναι το έγχρωμο φυσικό διάφραγμα του ματιού, το οποίο ελέγχει την ποσότητα του φωτός που δέχονται τα κύτταρα της οράσεως. Μοιάζει δηλαδή με τον μηχανισμό διαφράγματος μιας φωτογραφικής μηχανής. Το κέντρο της ίριδας παραμένει πάντοτε ανοιχτό και ονομάζεται κόρη του οφθαλμού. Σε έντονες συνθήκες φωτισμού, η κόρη κλείνει, ενώ στο σκοτάδι διαστέλλεται. Ο μηχανισμός αυτός, βελτιώνει την αντίθεση μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών αντικειμένων και αυξάνει το εύρος εστίασης.

Η Ίρις λοιπόν είναι ο μέσος συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Το υποκείμενο της Ιστορίας. Δεν είναι άνθρωπος – είναι Ιδέα. Γι' αυτό και η όλη αίσθηση που αποκομίζει κανείς παρακολουθώντας την ταινία είναι εκείνη ενός ονείρου. Γι' αυτό δεν υπάρχει Λογική, καμία. Ίσως αυτό να ήταν το λάθος μου: το γεγονός δηλαδή ότι προσπάθησα να παρακολουθήσω την ταινία με βάση τη λογική. Καμία σχέση. Η Ίρις όταν ξεκινάει η ταινία θέλει να πιάσει δουλειά στο καπελάδικο. Όταν τα καταφέρνει (;) μαθαίνει πως έχει έναν αδελφό και θέλει να τον δει, να τον συναντήσει. Όταν τα καταφέρνει (;) θέλει να μάθει τι απέγινε το κορίτσι που επιλέχθηκε την προηγούμενη φορά για να πάει στη Βιέννη προκειμένου να ζήσει στην Αυλή της Βασιλικής Οικογένειας. Όταν τα καταφέρνει (;) θέλει η ίδια να είναι το επόμενο κορίτσι που θα επιλεχθεί. Όταν τα καταφέρνει (;) βιώνει την πιο σουρεαλιστική συνάντηση με τον ίδιο τον ηγέτη της Αυστροουγγαρίας, ξυπόλητη (γιατί; ρωτάει η ίδια – σιγά μην μας δώσει απάντηση ο δημιουργός). Μετά, θέλει να πάει σε ένα παράξενο μαγαζί όπου επιτρέπεται να μπουν μόνον άνδρες. Όταν τα καταφέρνει (;) ξεκινάει μια μικρή επανάσταση.

Κι άλλα συμβαίνουν, πολλά και παράξενα. «Σκοτώνει» πχ τον αδελφό της αλλά δεν δείχνει να «νιώθει» οτιδήποτε. Σε όλη την ταινία η Ίρις έχει το ίδιο σφιγμένο πρόσωπο, την ίδια απορία στο βλέμμα. Μόνο στο τέλος, μέσα στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (;;;;;;;;) δείχνει μια αποφασιστικότητα, να πούμε. Δεν βγάζεις νόημα, δεν βγάζεις άκρη. Δυσανασχετείς. Κι αν αφεθείς, τουλάχιστον απολαμβάνεις τις μεγαλειώδεις εικόνες, τη σύνθεση του κάδρου, την απίστευτη πλανοθεσία, τη χρήση της κινούμενης κάμερας, που δεν αφήνει ποτέ την Ίρις (άντε, την Ίριδα) από τα... μάτια της: την ακολουθεί παντού είτε από πίσω της είτε από μπροστά της, κατά μέτωπο. Και με την ηχητική μπάντα να είναι γεμάτη φωνές και ψίθυρους: ποτέ δεν υπάρχει μόνο σιωπή. Μα, θα μου πείτε, το ίδιο έκανε και στον «Γιο του Σαούλ»! Μήπως λοιπόν απλώς επαναλαμβάνεται; Όταν θα δούμε την τρίτη του ταινία θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα...

ΥΓ: Μωρέ, η Ίριδα μπορεί να είναι κι εκείνο το λουλούδι και η ηρωίδα μας, σαν εκείνο το λουλούδι, όσο πάει και ανθίζει. Ναι, κι αυτό κάπου αλλού το διάβασα...

Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Filmtrade!
Περισσότερα... »

Γενέθλια Θανάτου 2 (Happy Death Day 2U) PosterDeath Makes A Killer Comeback! Έφτασε η ώρα για το σίκουελ της απρόσμενης, προπέρσινης επιτυχίας της εταιρείας Blumhouse (Διχασμένος, Τρέξε!, Η Κάθαρση) η οποία αξιοποίησε ένα φρέσκο σενάριο γεμάτο με ακόμη πιο ευφάνταστες ιδέες και ανατροπές. Στα Γενέθλια Θανάτου 2 (Happy Death Day 2U) το ημερολόγιο θα κολλήσει ξανά στην ημέρα των γενεθλίων της αποφασιστικής ηρωίδας, όπως και στην πρώτη ταινία η οποία είχε σημειώσει αναπάντεχο άνοιγμα στο Αμερικάνικο box-office με 26 εκατομμύρια το πρώτο τριήμερο. Αυτήν τη φορά, η κεντρική ηρωίδα αντιλαμβάνεται ότι εκείνη η καταραμένη μέρα όπου είχε την ατυχία να δολοφονείται ξανά και ξανά, δεν έμελλε να είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να της έχει συμβεί και πως τα αληθινά της προβλήματα, μόλις αρχίζουν. Τα γεγονότα του σίκουελ θα πάρουν αδιανόητες διαστάσεις σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Η προδιαγεγραμμένη σφαγή της πρώτης ταινίας θα προκαλέσει συνέπειες που θα ξεφύγουν σε ένα παράλληλο σύμπαν και η επιστήμη θα παίξει τον βασικό ρόλο για ένα απρόβλεπτο ταξίδι στον χωροχρόνο – ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι που θα βάφεται ξανά και ξανά με αίμα, με ένα sci-fi προφίλ.

Γενέθλια Θανάτου 2 (Happy Death Day 2U) Movie

Η Jessica Roth είναι ξανά η επικεφαλής του νεανικού καστ της ταινίας και πλέον εξελίσσεται σε μια σύγχρονη scream queen, ικανή να κουβαλήσει πάνω της ένα κινηματογραφικό franchise.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

Ζωή (Zoe) PosterΠόσες πιθανότητες έχουν δυο άνθρωποι, να μείνουν για πάντα μαζί Μια sci-fi ερωτική ιστορία ορίζει την περίπτωση της ταινίας Ζωή (Zoe) που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο Κόουλ είναι ένας μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης που προσφέρει τεχνολογικά εργαλεία για ρομαντικές σχέσεις. Η πρώτη ανακάλυψη της εταιρείας του ήταν ένας αλγόριθμος που καθορίζει την πιθανότητα μιας επιτυχημένης σχέσης, ενώ το πρόσφατό έργο του είναι οι τεχνητοί άνθρωποι που έχουν σχεδιαστεί για να γίνουν το τέλειο ταίρι. Ο Κόουλ ξεκινάει μια σχέση με την συνάδελφο του Ζωή, όμως η σχέση τους εμπλέκεται με τα επιστημονικά προϊόντα και το μέλλον της εταιρείας. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο δημιουργός του Like Crazy, που τόσες δάφνες απέσπασε στο Σάντανς το 2011, Drake Doremus.

Ζωή (Zoe) Movie

Η Léa Seydoux είχε κλέψει τις εντυπώσεις των παραγωγών με την ερμηνεία της στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Ζωή της Αντέλ» και ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο της Ζωής. Όσον αφορά την επιλογή του Ewan McGregor για τον ρόλο του Κόουλ, ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός (Fargo) είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ντόρεμους και για πολλά χρόνια έψαχναν την ευκαιρία να δουλέψουν μαζί. Η έκπληξη της ταινίας είναι η συμμετοχή της Christina Aguilera στον ρόλο της Τζούελς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Η Δουλειά Της (Her Job) PosterΕξάντληση, ταπείνωση, χειραφέτηση! Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία του Νίκου Λαμπότ Η Δουλειά Της (Her Job) είναι ένας φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να προχωράνε ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Η ταινία διηγείται με ειλικρινή και συγκινητικό τρόπο την ιστορία της Παναγιώτας, μιας σαραντάχρονης, σχεδόν αναλφάβητης νοικοκυράς και μητέρας δυο παιδιών, που θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Μη έχοντας πολλά προσόντα, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας που θα την βοηθήσει να σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της.

Η Δουλειά Της (Her Job) Movie

Με την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου να επιστρέφει ως πρωταγωνίστρια στη μεγάλη οθόνη, παραδίδοντας μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, ανεπιτήδευτη, οικεία και βαθιά ουσιαστική και να βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Περισσότερα... »

Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) PosterΜια γυναίκα, μόνη, χαμένη στον κόσμο της, σε μια κοινωνία που προσπαθεί αλλά αδυνατεί να κατανοήσει! Η Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη László Nemes που γνώρισε τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία με το έργο του Ο Γιος του Σαούλ, αποσπώντας το βραβείο Grand Prix στο Φεστιβάλ των Καννών και στην συνέχεια την Χρυσή Σφαίρα και το Οσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2016. 1913. Βουδαπέστη στην καρδιά της Ευρώπης. Η νεαρή Ιρις Λάιτερ φτάνει στην Βουδαπέστη ελπίζοντας να εργαστεί ως καπελού στο θρυλικό κατάστημα που κάποτε ανήκε στους γονείς της. Παρόλα αυτά ο νέος ιδιοκτήτης Οσκαρ Μπρίλλ δεν δέχεται να την προσλάβει. Τη στιγμή της άφιξής της στο κατάστημα, γίνονται προετοιμασίες για την υποδοχή σημαντικών καλεσμένων κι ένας άνδρας προσεγγίζει την Ιρις αναζητώντας κάποιον Κάλμαν Λάιτερ, για τον οποίο – και παρόλο που φέρει το ίδιο επώνυμο με εκείνην- η Ίρις δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτε. Αρνούμενη να φύγει από την πόλη, η Ιρις αρχίζει να αναζητά τον Κάλμαν Λάιτερ, τον μοναδικό συνδετικό κρίκο με το χαμένο της παρελθόν. Αυτή η αναζήτηση την οδηγεί μακριά από τα λαμπερά φώτα του καταστήματος Λάιτερ, στους σκοτεινούς δρόμους μιας Βουδαπέστης που αρχίζει να αντανακλά την αναστάτωση ενός πολιτισμού που ετοιμάζεται να βυθιστεί στο χάος.

Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) Movie

Πρωταγωνιστούν οι Juli Jakab και Vlad Ivanov.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Filmtrade!

Περισσότερα... »

Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk) PosterΑν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει
του John Andreas Andersen. Με τους Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Jonas Hoff Oftebro, Edith Haagenrud-Sande, Kathrine Thorborg Johansen, Stig Ryste Amdam, Catrin Sagen.


Freedom Blues
του zerVo (@moviesltd)

Έτσι ονομάζεται η Εθνική Οδός του μπλουζ, δρόμος που ξεκινά συμβολικά από τις όχθες του Μισισίπι και τραβάει ίσαμε τρία χιλιόμετρα ανατολικά, διασχίζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου του Μέμφις, της φημισμένης μεγαλούπολης του Τενεσί. Είναι ο τόπος όπου έκαναν τα πρώτα τους νεανικά βήματα, ονόματα μυθικά του λατρεμένου μουσικού είδους, όπως οι Louis Armstrong, Muddy Waters, Albert King, B. B. King, Rufus Thomas, Rosco Gordon, Memphis Minnie, ορίζοντας έτσι ένα πανάκριβα ακέραιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς για την νεαρότατη ιστορία της Αστερόεσσας. Αλλά και σήμα κατατεθέν της περιοχής, όπου αμέτρητα τζαζ κλαμπάκια σκορπίζονται στην διαδρομή του, αποτελώντας πόλο έλξης για εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, που επιθυμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στην ρίζα, εκεί που γεννήθηκαν οι ποτισμένες με αίμα και δάκρυ κιθαριστικές πενιές. Και καλό είναι, οι φυλές που μαρτύρησαν στις ρατσιστικές διώξεις κατά το πρόσφατο παρελθόν, να μην λησμονούν τα πάθη που έζησαν, αλλά να τα προτάσσουν, όχι με στόχο την αγιοποίηση τους, αλλά προς εξαφάνιση κάθε υπαρκτής φωλιάς αυγού φιδιού, που πολύ θα επιθυμούσε την επαναφορά των κοινωνικών ανισοτήτων, βάσει χρώματος ή προέλευσης.

Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk) Wallpaper
Χάρλεμ, Νέα Υόρκη, 1971. Ακόμη κι αν οι επαγγελματικές και κατ επέκταση οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν τις φιλοδοξίες τους, εντούτοις για την 19χρονη Τις και τον 22χρονο Φόννυ, η αγάπη τους είναι εκείνη που θα υπερισχύσει, ώστε να κάνουν τα όνειρα τους αλήθεια. Τέκνα πάμφτωχων οικογενειών της μαύρης γειτονιάς της μητρόπολης, που έχουν μεγαλώσει αντάμα από τα μικράτα τους και προς καμία έκπληξη του κοντινού τους περίγυρου θα αγαπηθούν, οι δύο νέοι με όπλο την ζεστή τους αγκάλη, θα στήσουν τις ελάχιστες βάσεις, ώστε πάνω τους να χτιστούν τα θεμέλια για ένα ηλιόλουστο και ποιοτικότερο αύριο. Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, γελά μαζί του ο Θεός, λέει ο σοφός λαός...

Ο παράξενος και ανεξήγητος βιασμός μιας μετανάστριας από το Πουέρτο Ρίκο, ένα μοιραίο βράδυ, θα έχει σαν αποτέλεσμα την σύλληψη του Φόννυ, την αναγνώριση του από την βιασθείσα και με συνοπτικές διαδικασίες την δικαστική του καταδίκη και τον εγκλεισμό του στην φυλακή. Αρνούμενη να αποδεχτεί πως ο λατρεμένος της δεν είναι τίποτα περισσότερο από στυγνός εγκληματίας, η Τις θα του δώσει όρκο καθημερινής της παρουσίας στο επισκεπτήριο, ωσότου εκείνος αθωωθεί και δει και πάλι τον ουρανό ελεύθερος. Ταυτόχρονα θα του ανακοινώσει όμως, πως περιμένει το παιδί τους, τον καρπό της μεγάλης τους αγάπης και όσες δυσκολίες κι αν βρεθούν στο διάβα τους, εκείνη θα το φέρει στον κόσμο και δεν θα το δολοφονήσει.

Ξεκινάμε με το κυριότερο: Τεράστια μαγκιά από το ούτε είκοσι χρονών γκαστρωμένο κορίτσι. Χωρίς δουλειά και έσοδα ακόμη, αν και το παλεύει να πιάσει μεροκάματο στο πολυκατάστημα, εφόσον αποφασίσει η εργοδοσία να προσλάβει μαύρες υπαλλήλους. Χωρίς να γνωρίζει καν το πόσο θα την στηρίξει η δική της οικογένεια, η δυναμική μάνα, ο ρέμπελος πατέρας και η προστατευτική της αδελφή. Ξέροντας όμως απεναντίας το μίσος που τρέφει στο πρόσωπο της η πεθερά και οι βγαλμένες από την Σταχτοπούτα κόρες της. Και φυσικά μη έχοντας ακόμη στεφανωθεί, πράγμα αμφίβολο να προκύψει σύντομα, όσο ο καλός της βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα, ούτε καν θα κάνει δεύτερη σκέψη. Το παιδί το έχει στείλει ο Θεός για να την στηρίξει, να της δώσει νέα πνοή, να της αποδώσει λόγο ύπαρξης. Κι αν το απαρνηθεί θα είναι σαν να απαρνείται όλους τους όρκους αιώνιας πίστης, που έδωσε στον άδικα βαρυποινίτη μνηστήρα της.

Βασισμένη σε μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον λογοτέχνη James Baldwin στα 1974 (η ιστορία στο εκράν τρενάρεται μια τριετία πριν, για να συμπέσει χρονικά με την περίοδο που εκτυλίσσονται τα περιστατικά του Moonlight) η πλοκή του φιλμ μεταφέρεται αφηγηματικά μέσα από τα μάτια της εβένινης νέας, μιας πανέμορφης Αφροαμερικανίδας, που έχει μεγαλώσει μέσα στις υλικές στερήσεις και στις φυλετικής βάσης ανελευθερίες, μα είναι γεμάτη πίστη πως μπορεί με τις λιγοστές της δυνάμεις να βοηθήσει να αλλάξει ο κόσμος. Τα κτυπήματα που δέχεται είναι αλλεπάλληλα, οι γροθιές ασταμάτητες, η πίστη της όχι λίγες φορές θα κλονιστεί, το κεφάλι της όμως δεν θα χαμηλώσει ποτέ. Προέχει η διατήρηση της δικής της υπερηφάνειας ψηλά, για να δείξει τον δρόμο της ελευθερίας για τον λατρεμένο της. Όπως  κι όποτε έλθει εκείνη, αν ποτέ...

Με την χρήση όχι και λίγων πρωθύστερων εναλλαγών, που σπάνε σε αρκετά σημεία την γραμμικότητα της εξιστόρησης, ο θεατής από την γίνεται απόλυτος γνώστης του πάθους που βιώνουν τα δύο παιδιά, συναρμολογώντας ταυτόχρονα τους χαρακτήρες τους, τις ιδέες τους, τα πλάνα τους, φτιάχνοντας πάντοτε στο φόντο ένα πλατό γεμάτο ταξικές ανισότητες και κανόνες δύο μέτρων και δύο σταθμών. Κι έτσι εισέρχεται μέσα σε ένα πολλών επιπέδων κινηματογραφικό δοκίμιο, όπως το συντάσσει ο (υπό κατεργασία ακόμη, δεν μπορώ να υπολογίσω τις τεράστιες ικανότητες του) αδαμάντινος ντιρέκτορας Barry Jenkins, στην τρίτη του μεγάλου μήκους δουλειά, επιστρέφοντας από τον οσκαρικό θρίαμβο του Φεγγαρόφωτος. Ένα ρομάντζο περιόδου τυλιγμένο με κάθε λογής αντιξοότητα, ένα οικογενειακό δράμα γεμάτο ηθικά διλήμματα, ένα δικαστικό θρίλερ που την έκβαση του μπορείς να προβλέψεις ως θετική, μόνο αν ζεις σε μια ουτοπία διαφορετική από αυτή που ορίζουν διαχρονικά οι States.

Διάλογοι εκπληκτικά καυστικοί και ευθύβολοι, που τρέχουν παράλληλα στο διπλανό κουλουάρ με τις μπλουζ νότες που ξεπηδούν από τα βίντατζ πικάπ της εποχής, των πολύχρωμα επαναστατημένων 70s που με μαγικό τρόπο αναπλάθονται στην οθόνη, πείθοντας σε σχεδόν πως έχεις βγει από χρονοκάψουλα. Που ταρακουνώντας ακατάληπτα με τα συνεχή φλασμπάκ ενός σπουδαία διασκευασμένου σεναρίου, ανεβάζει διαρκώς τις στροφές του If Beale Street Could Talk, ώσπου να φτάσουμε στην δυναμική, συγκινητική και διαχρονικών σοσιολογικών μηνυμάτων έξοδο. Στα συν δεν πρέπει να λησμονούμε την σύσταση ενός φερέλπιδος διδύμου, όπως το ορίζουν ο ταλαντούχος Stephan James και η μαύρη καλλονή KiKi Layne, μα κυρίως την καθηλωτική υποστηρικτική παρουσία της πεπειραμένης Regina King, στον αποδιδόμενο με απαράμιλλο ρεαλισμό ρόλο του Αγγέλου. Του αλεξίσφαιρου σωματοφύλακα γονιού που με γνώμονα την αγάπη, θα κάνει μια φορά τα πάντα για να καλύψει το παιδί του. Και δύο φορές, για να προστατέψει το παιδί του παιδιού του...

Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk) Rating






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Ο Σεισμός (Skjelvet / The Quake) PosterΟ Σεισμός
του John Andreas Andersen. Με τους Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Jonas Hoff Oftebro, Edith Haagenrud-Sande, Kathrine Thorborg Johansen, Stig Ryste Amdam, Catrin Sagen.


Το Όσλο Μάνα Καίγεται...
του zerVo (@moviesltd)

Επτά ή οκτώ χρονών θα ήμουν, όταν εκείνες τις φοβερές και τρομερές ημέρες της μυθικής δεύτερης καλοκαιρινής προβολής, είχα παρακολουθήσει μια από τις καλύτερες δημιουργίες καταστροφής, το Earthquake του Mark Robson, στο οποίο ο Εγκέλαδος είχε βάλει για τα καλά στο μάτι, με σκοπό να την ισοπεδώσει, την Πόλη των Αγγέλων. Το ιδιόμορφο ήταν - και το θυμάμαι ακόμη σαν τώρα - που το unhappy end, μου είχε αφήσει έντονο σημάδι τότε, σκεπτόμενος πως ο υπέρήρωας του στόρι, που κατάφερε να σώσει τόσες ζωές με αυτοθυσία, στο τέλος παρασύρεται από τα ορμητικά νερά του διαλυμένου φράγματος. Και τι παραμύθι δεν μου είχαν ξεφουρνίσει οι δικοί μου, προκειμένου να με πείσουν πως ο μεγάλος και τρανός Charlton Heston με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα έβγαινε ζωντανός από τον χείμαρρο και δεν θα πνιγόταν, αφού ως γνωστόν στον σινεμά οι καλοί δεν πεθαίνουν ποτέ...

Ο Σεισμός (Skjelvet / The Quake) Wallpaper
Σαν εθνικός ήρωας αντιμετωπίζεται από σύσσωμη την κοινή γνώμη, ο διακεκριμένος γεωλόγος Κρίστιαν Έικγιορντ, η πρόγνωση του οποίου για επερχόμενο σεισμό στην περιοχή του Γκέιρανγκερ, διακόσια μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Όσλο, έσωσε εκτός από της οικογένειας του και τις ζωές χιλιάδων ακόμη συνανθρώπων του, που απομακρύνθηκαν έγκαιρα από την τρεμάμενη ζώνη. Τρία χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μοιραία στιγμή και τίποτα στην ζωή του υπεύθυνου επιστήμονα δεν είναι το ίδιο, καθώς μαστίζεται από τύψεις, στην ιδέα και μόνο πως θα μπορούσε να σώσει ακόμη περισσότερες ψυχές, αν είχε ενεργήσει με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα, ψυχραιμία και μεθοδικότητα. Αποτραβηγμένος από τα λατρεμένα του πρόσωπα και παραιτημένος από την υπηρεσία γεωλογικών μελετών που με τόσο επαγγελματισμό υπηρέτησε, ο Κρίστιαν διαμένει πλέον στην επαρχία, μην ξεχνώντας πάντως να ερευνά τις επικίνδυνες ορμές της φύσης.

Και οι τελευταίες ενδείξεις στις σημειώσεις του μοιάζουν ακόμη πιο δυσοίωνες, καθώς με βάση τους υπολογισμούς του, το ρήγμα κάτω από την Νορβηγική πρωτεύουσα πρόκειται και πάλι να ενεργοποιηθεί προκαλώντας έναν καινούργιο, μεγάλο σεισμό. Απαξιωμένος πια από τους συναδέλφους του, που δεν θα τον πάρουν και πολύ στα σοβαρά, ο Κρίστιαν θα κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου με όσες δυνάμεις του απομένουν, δίχως να γνωρίζει μια ακόμη πιο εφιαλτική εξέλιξη, που πρόσφατα κόστισε την ζωή ενός από τους καλύτερους συνεργάτες του: Το υπέδαφος πάνω στο οποίο έχει κτιστεί η μεγαλούπολη που φιλοξενεί εκατομμύρια κατοίκους, είναι τόσο σαθρό, που είναι αρκετή μια δόνηση 6 Ρίχτερ για να την αφανίσει!

Με σταυροδρόμι που συναντιόνται η καθαρόαιμα αμερικάνικης αισθητικής disaster movie με την Σκανδιναβική μελαγχολία είναι η περίπτωση του The Quake. Κάτι που γίνεται αντιληπτό αμέσως μετά το πέρας της εισαγωγής πληροφοριακής εισαγωγής και ενόσω ο Σούπερμαν για ένα ολάκερο έθνος, μέσα με μια τριετία έχει μεταλλαχθεί σε περιθωριακό, εξαιτίας της διαρκούς του παράνοιας για τον επερχόμενο - απίθανο για όλους τους άλλους - όλεθρο. Με υπερβολικά αργό τέμπο - δεδομένο ολοκληρωτικά αντίθετο στις προσταγές μιας καταιγιστικής περιπέτειας, όπως μας συστήνεται το Skjelvet - το φιλμ δεν κοιτάζει να φτιάξει κλίμα Αρμαγεδονικό, μα περιστρέφει την ματιά του αποκλειστικά και μόνο γύρω από το κτίσιμο της περσόνας του σεισμολόγου, που σκυθρωπός, φοβισμένος, κατακερματισμένος ψυχικά έχει αφήσει πίσω του μια καριέρα δοξασμένη και μια φαμίλια αγαπημένη, για να κλειστεί στην απομόνωση της σπηλιάς του, ελέγχοντας την δράση των πάσης φύσεως μηχανών πρόγνωσης. Αλήθεια τα δικά μας τα πρωτοπόρα τα ΒΑΡ που στην ευχή του Θεού βρίσκονται, τρεις, τέσσερις δεκαετίες μετά την με τόσες φανφάρες εξαγγελία της ύπαρξης τους?

Με την κάμερα να ακολουθεί κατά πόδας την τρομαγμένη εικόνα του Κρίστιαν, το πρώτο μέρος του έργου ολοκληρώνεται μέσα σε μια γενικότερη, μάλλον αμφίβολη και ενδεχόμενα αστεία θεωρία περί της έλευσης των Ρίχτερ, αφήνοντας τις υποσχέσεις για τον κακό χαμό στην επανάληψη. Και πραγματικά με το εναρκτήριο λάκτισμα του δευτέρου ημιχρόνου, σαν να το σφύριξε ο ίδιος ο Emmerich, τα φαινόμενα που θα κονιορτοποιήσουν το Όσλο έρχονται κατά κύματα, ο φακός όμως δεν κάνει μισό βήμα πίσω για να πάρει μια πιο πλήρη, σφαιρική εικόνα της ισοπέδωσης, αλλά εκεί, παραμένει κολλημένος στην ράχη του σε ρόλο πιστοποιημένης Κασσάνδρας ερευνητή, για να μας δείξει πια τι μέλλει γενέσθαι με την σωτηρία της κυράς, της θυγατέρας και του μονάκριβου κανακάρη του. Ένας μαντεύει, ένας επαληθεύεται, ένας σώζει. Ένας άνθρωπος είναι ολάκερη η χώρα του Σόλσκιερ και του Ελαμπντελαουί, άντε και οι συν αυτώ, που να δούμε πως θα βγουν άπαντες σώοι και αβλαβείς από το κτίριο τύπου Νακατόμι Πλάζα...

Εκεί που πλέον ο scientist, που με την μορφή του γνωστού στον μακρινό Βορρά αστέρα Kristoffer Joner δεν τον λες ούτε πρώτο μπόι, ούτε θηρίο στην κορμοστασιά, ντύνεται την στολή του Μακ Λέιν και του The Rock ταυτόχρονα, για να βγάλει από τον κίνδυνο τους αγαπημένους του, από έναν ουρανοξύστη, που κανένας φυσικός νόμος δεν μπορεί να εξηγήσει πως στέκεται όρθιος. Πράγματα που δεν συμβαίνουν ούτε στα (επίσης) παρατραβηγμένα San Andreas, Volcano, Dante's Peak ή 2012, με την μοναδική διαφορά όμως πως εκεί τα ειδικά εφέ δείχνουν τόσο ρεαλιστικά, ώστε πείθεσαι πως το κακό συμβαίνει στα αλήθεια. Σε αντίθεση με εδώ, που για τα μέτρα μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής προσπάθειας, εξέλιξης του προχειροφτιαγμένου The Wave, μπορεί να μοιάζουν ως ακριβή υπέρβαση, η συγκρίσεις με τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές όμως, αναδίδουν και την πλήρη ανισότητα στο καίριο κομμάτι του προϋπολογισμού.

Ο Σεισμός (Skjelvet / The Quake) Rating






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!
Περισσότερα... »

Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) Poster ΠόστερΟ Φαροφύλακας
του Kristoffer Nyholm. Με τους Gerard Butler, Peter Mullan, Connor Swindells, Soren Malling, Olafur Darri Olafsson, Gary Lewis.


«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα»!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι απομένει όταν σβήσουν τα φώτα;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 68χρονος Δανός Kristoffer Nyholm. Μέχρι σήμερα ήταν γνωστός ως παραγωγός και ως σκηνοθέτης πολύ επιτυχημένων (δανέζικων κυρίως) τηλεοπτικών σειρών, όπως τα «Taboo» και «Forbrydelsen» (The Killing).

Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) – που αρχικά είχε τον τίτλο «Keepers» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Σίτζες, στην Καταλονία τον περασμένο Οκτώβριο. Και το σενάριό της βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός, που έλαβε χώρα το 1900 και το οποίο δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ.

Η υπόθεση: 1938, Σκοτία. Τρεις φαροφύλακες πηγαίνουν για έξι εβδομάδες σε ένα ακατοίκητο νησί, τη νήσο Φλάναν, 20 μίλια μακριά από τις δύσβατες ακτές της ενδοχώρας, προκειμένου να φροντίσουν να λειτουργεί σωστά ο φάρος του νησιού. Η σωστή λειτουργία του είναι εντελώς κρίσιμη για τα καράβια που κινούνται στην περιοχή. Την παρέα των τριών αποτελούν: η παλιά καραβάνα, Τόμας Μάρσαλ, στοιχειωμένος ακόμα από τον πρόσφατο χαμό της συζύγου του και των παιδιών του, ο καλόκαρδος Τζέιμς Ντούκατ, που μέσω της δουλειάς αυτής φροντίζει την οικογένειά του και ο πρωτάρης Ντόναλντ ΜακΆρθουρ, που έτσι βρίσκει διέξοδο από μια δύσκολη κατάσταση, καθώς δέχεται μπούλινγκ επειδή είναι μπάσταρδος. Πριν καλά καλά αρχίσουν να βολεύονται στη ρουτίνα αυτού που θα είναι η καθημερινότητά τους για τον επόμενο ενάμιση μήνα της ζωής τους, ο Ντόναλντ βρίσκει έναν ναυαγό κι ένα σεντούκι. Το σεντούκι περιέχει χρυσό. Που λογικά ανήκει σε κάποιον. Από πού ήρθε; Σε ποιον ανήκει; Ένα πλοίο εμφανίζεται από μακριά και μπορεί να έχει τις απαντήσεις… Μία σκληρή μάχη για επιβίωση ξεκινά, ενώ η απληστία αντικαθιστά την πίστη και η απομόνωση τροφοδοτεί την παράνοια. Τρεις τίμιοι άντρες καλούνται να αντιμετωπίσουν την πρόκληση: θα καταφέρουν να μην μετατρέψουν το μεγαλύτερό τους όνειρο σε απίστευτο εφιάλτη;

Η άποψή μας: Είναι κάποιες ταινίες, που τις βλέπεις και αναρωτιέσαι: «μωρέ, μια χαρά ταινία είναι αυτή, γιατί δεν μου άρεσε;». Και υπάρχουν και άλλες στις οποίες το πρόβλημα εντοπίζεται αμά τη εμφανίσει. Τούτη η ταινία ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις: ιντριγκαδόρικο στόρι, πρωταγωνιστές που είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί (Peter Mullan) ή που είναι εμπορικότατοι ηθοποιοί (Gerard Butler) και σκηνοθέτης, που έχει αποδείξει πολλάκις πως – στην τηλεόραση, έστω – ξέρει να στήνει σκηνές, οι οποίες ξεχειλίζουν αγωνία. Και αρχίζει η ταινία και βλέπεις κι άλλες αρετές: ένας νεοφερμένος, με μούρη που γράφει στο φακό (Connor Swindells, θα πούμε δυο κουβέντες ειδικά γι' αυτόν παρακάτω), πειστική ατμόσφαιρα, εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας. Για το τελευταίο, τσεκάρετε πχ τη σκηνή με τον σοφό κουτσό, καθώς προσπαθεί να ανάψει τα κεριά ενώ φυσάει, στο απόλυτο σκοτάδι: πραγματικά μαγική. Η δυναμική των σχέσεων μεταξύ των τριών βασικών πρωταγωνιστών, πριν την ανακάλυψη του σεντουκιού, σκιαγραφείται μια χαρά και δίνεται κι ένα μπαγκράουντ, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τους δεχτούμε ως ανθρώπους με σάρκα και οστά κι όχι ως σεναριακά κατασκευάσματα. Και η σκηνή του τραγουδιού είναι πολύ ανθρώπινη (δεν του το 'χα του Butler) και οι (λίγες) προσπάθειες για χιούμορ είναι καλοδεχούμενες, και η απειλή χτίζεται ικανοποιητικά, με σκηνές όπως εκείνες με τους νεκρούς γλάρους. Κατά μία έννοια, οι τρεις ήρωες παθαίνουν ότι παθαίνουν κατ' αναλογία τα θαλασσοπούλια: εκείνα τυφλώνονται από το φως το φάρου μέσα στην καταιγίδα και καρφώνονται επάνω του, χάνοντας τη ζωή τους. Οι άνθρωποι τυφλώνονται από το χρυσάφι και από το πως το πολύτιμο μέταλλο θα αλλάξει μια για πάντα τις μίζερες ζωές τους. Εκεί που εντοπίζω το πρόβλημα της ταινίας είναι η πρόωρη... κορύφωση (ναι, ναι, επίτηδες χρησιμοποιώ έτσι τον όρο). Είναι σαν την πρόωρη εκσπερμάτιση: κανείς από τους δύο συμμετέχοντες δεν το ευχαριστιέται. Ιδίως – αν μιλάμε για ζευγάρι άντρα και γυναίκας, αφήστε με να είμαι παραδοσιακός ρε παιδιά για λίγο – στην περίπτωση της πρόωρης εκσπερμάτισης, ε, δεν είναι καλό να είσαι η γυναίκα του πράγματος. Θα πεις μία «δεν πειράζει», αλλά θα σε τρώει μέσα σου. Αμ ο άντρας; Αμηχανία. Και τι να πεις; Και τι να κάνεις; Έτσι ακριβώς. Η ταινία κορυφώνει και αφήνει τους θεατές στα κρύα του λουτρού, κι από εκεί και πέρα κυριαρχεί η αμηχανία και η αστοχία.

Αυτή η παράγραφος περιέχει μεγάλο σπόιλερ: Δεν μπορεί να ανεβαίνουν οι «κακοί» στο νησί του φάρου, αυτοί στους οποίους ανήκει το σεντούκι με το χρυσάφι και να σκοτώνονται, ενώ μόλις έχουμε ξεπεράσει το μισό της ταινίας! Κι αφού μάλιστα προηγουμένως υπάρξει η... νεκρανάσταση του Butler, ο οποίος τρώει κορμό δέντρου στο κεφάλι, πετιέται από γκρεμό, κι όμως επιβιώνει! Αυτό που ακολουθεί είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Θεωρητικά, από τη στιγμή που έχουν απαλλαγεί από αυτούς που θα μπορούσαν να τους πάρουν το χρυσάφι, οι τρεις άντρες θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι. Όχι χαρούμενοι: σκότωσαν για να τα καταφέρουν. Αλλά τέλος πάντως, κάποιος θα μπορούσε πολύ άνετα να πει πως ήταν σε άμυνα. Βεβαίως, έχουν χάσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια των θεατών. So what! Ε, για να τους κάνει πιο αγαπητούς στο κοινό, ο σεναριογράφος βάζει κάτι ακόμα απίθανο: ένα παιδί, το οποίο σκοτώνει ο Butler. Ένα παιδί που ξεφυτρώνει από το πουθενά! Που, λογικά, ήταν στην παρέα των δύο, εκείνων στους οποίους ανήκε το σεντούκι. Καμία εξήγηση. Απλά, ένας λόγος για να νιώθει ενοχές ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Butler. Η... τρέλα του οποίου επίσης εξηγείται κατά μία έννοια από το φόκους του φακού κανά δύο φορές, σε πεσμένο υδράργυρο, που σε άσχετη προηγούμενη σκηνή είχαμε πληροφορηθεί ότι... τρελαίνει τους ανθρώπους. Μερικές φορές, σε έργο εμπορικών προδιαγραφών, όπου επιζητείται ο ρεαλισμός, χρειάζεται ναι, κάποια πράγματα να μην αφήνονται στην τύχη τους. Και να μην υπερισχύει η αφαίρεση όταν απαιτείται σύνθεση. Και φτάνουμε στο φινάλε το οποίο είναι εντελώς ντεκαβλέ, για να χαλάσει όλες τις εντυπώσεις.

Το ξαναλέμε: αυτή δεν είναι μια κακή ταινία. Είναι μια ταινία με λάθος επιλογές, κυρίως σε ότι αφορά τα ημιτόνιά της. Το πού επιλέγει δηλαδή να κορυφώσει και πού να ακουμπήσει πάτο. Κρίμα. Πάντως, αυτός ο πιτσιρίκος, ο Connor Swindells, αν και φαίνεται... αγγούρι, προορίζεται για μεγάλα πράγματα λόγω εμφάνισης. Κι αν το έχετε... ρίξει στο Netflix, θα τον έχετε προσέξει ως... ταλαντούχο πρωταγωνιστή της σειράς «Sexual Education»...

Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Tanweer!
Περισσότερα... »


GREEN BOOK CRASHED THE PARTY LIKE IT’S 1989

Πόσο αφοπλιστικά θα περιέγραφε ο Κωνσταντίνος Τζούμας με μια μοναχά λέξη τη χθεσινή 91η Οσκαρική Απονομή; Πανωλεθρίαμβος μανίτσα μου. Πανωλεθρία μέσα στο θρίαμβο. Γιατί όταν για 2η φορά από την προ 10ετίας καθιέρωση του preferential ballot κερδίζουν και οι 8 υποψήφιες για Καλύτερη Ταινία από ένα τουλάχιστον άγαλμα πρόκειται περί μαγκιάς. Να μοιράζεται ο πλούτος και τα ρέστα. Ναι μα, ποιά ταινία τσάκωσε τα περισσότερα; Το Bohemian Rapsody, με δυο ήχους (καλά πες), ένα μοντάζ (της καραφωτιάς που έχει γίνει viral με τον πανικόβλητο μοντέρ να αντικαθιστά τον Singer που έφαγε άκυρο και πρωτοφανώς στα χρονικά κανείς βραβευμένος δεν τον ευχαρίστησε ως σκηνοθέτη) και τον Rami Malek, πρώτο Αφρικανό – Αιγύπτιο στην ιστορία να κερδίζει στον Α’ Ανδρικό (ως «δόντια» όπως η Νικόλ ως «μύτη» στις Ώρες). Αρχικαραπανίκουλας μήπως εντέλει κερδίσει και Ταινία το We Will Rock You και We Are the Champions με Queen και Lambert επί σκηνής Dolby πού μοιαζε από Under The Sea θεματικό πάρκο μέχρι τη μαλούρα του Trump, ανάλογα τι ψηφίζεις.

Oscars 2019 Nominations
Χωρίς παρουσιαστή, καλύτερα το λες. Τρεις ώρες και δεκαεννιά βέβαια πάλι, να το αφήσω; Δε βαριέσαι. Και να σκάει diversity και inclusion από παντού. Να νικάνε Regina King, Mahershala Ali, Σκηνικά – Κοστούμια (πρώτη φορά με μαύρες νικήτριες) και Μουσική Black Panther. Τρεις φορές στο παλκοσένικο ο Alfonso (Φωτογραφία - Ξενόγλωσση - Σκηνοθεσία από την αγκάλη του Del Toro το τελευταίο τρόπαιο), και βίβα Μέχικο (με την 9η) και 5/6 οι Three Amigos και να το Netflix με Roma και Period. End of Sentence (πάρτο Lisa). Σενάριο της παρηγοριάς ο Spike Lee που έβγαλε ένα ακατανόητο λογύδριο περί σκλάβων προγόνων όμως όλοι αγαπιόντουσαν σε κλίμα βραβείων τύπου BET όπου άπαντες οι βραβευθέντες ευχαριστούσαν κι ευχαριστούσαν...Ο Baleέχασε αλλά το Make Up του Vice το σήκωσε. Μέχρι και το First Man πήρε τους Οπτικούς Εφφέδες και η δική μας Ευνοούμενη απέδρασε με 1-10 με τον πιο απίθανο τρόπο. Olivia Coleman. Όμως αυτό πόνεσε. Πολύ. Εφτά φορές στο φτύσιμο η τρανή Glenn Close, θύμα του category fraud όσο ευνοούμενος ο Μαχέρσαλας για το Green Book γιατί μη μου πεις ότι αυτός εκεί δεν ήταν Lead.

Να λειώνουν καρδιές η Gaga (οσκαρούχα στα βήματα της Barbra επισήμως πλέον) με τον Bradley στο Shallow που να ορκίζεσαι ότι αυτοί τάχουνε - δεν μπορεί. Και να cineχίζεται η ράθυμη ραστώνη, με ευρηματικούς παρουσιαστές και φρέσκα προσώπατα, σα τις κοπελιές του Period ή κείνες του Bao της θριαμβεύτριας Pixar που επιτέλους εμπιστεύτηκε θηλυκό στη σκηνοθετική καρέκλα. Και βέβαια χαιρόμουνα εγώ ο τάλας, βλέποντας τις 10 κατηγορίες που έχασα από τις 24 (ξεφτιλέ 62%) να καταλήγουν στη δεύτερη επικρατέστερη κατά τις προβλέψεις μου. Έτσι, στο γενικό κι αόριστο. Όταν όμως το Green Book κέρδισε το Πρωτότυπο Σενάριο, φαντάσματα του αποτυχημένου παρελθόντος με επισκεφτήκανε. To σετάκι Ταινία + Σενάριο + Μαχέρσαλας του Moonlight βάρεσε κόκκινο ντεζαβού. Ίδρωσα. Άστραψε στο μυαλό μου ο ρατσιστής Nick Vallelonga, ο επιδειξίας Ντάμ-εν-Ντάμερ Φέρελι να μοστράρει τα καμπανέλια του στην Κάμερον Ντίαζ. Και είπα απελθέτω το ποτήριον τούτο. Τον ήπιε ο Σπάικ από τον Σωφέρ της Κυρίας Ντέιζι, να γυρίσει 30 χρόνια μετά να ξαναεισπράξει από τον Σωφέρ του Πητ Φέρελι; Μήπως εντέλει το Bohemian Rhapsody ήτο μια κάποια λύσις;

Φως -φανάρι ξάδελφε, μη τα ρωτάς. Η Ακαδημία θε να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει. Όχι 7.902 νοματαίοι, και δεκακισχίλιοι να γενούν, πάλι δυσκοίλιοι θα παραμείνουν. Γιατί δεν ήταν έτοιμοι να δώσουν το παντες(α)πάνι σε ταινία με υπότιτλους. Επειδή το Netflix, παρά τα είκοσι μύρια προώθησης και την ανώτερη σε κάθε καλλιτεχνικό επίπεδο Roma, δεν μπόρεσε να αλώσει τσαμπούκι τα άγια των αγίων της κινηματογραφικής Μέκκας, έτσι με τη μια. Και ακριβώς εκεί CRASH- άρει το σύστημα (ο Paul Haggis θρυλείται ότι έτρεχε όλη νύχτα γυμνός στην King Street μετά το πέρας της Απονομής πανηγυρίζων αφού πλέον το Green Book - κι όχι το Crash - είναι το νέο τοτέμ της αντιδραστικής Ακαδημαϊκής φορμόλης στην κατηγορία Best Picture), με το Preferential Ballot να είναι ξανά η γάγγραινα, η παλιοαρρώστια που έχει από το 2009 μετατρέψει τα Όσκαρ σε πάρε-πάρε-πάρε-πάρε, έλα κι εσύ, μια κορεκτίλα επικράτησης ενός ψευδο-κονσέσους προς τέρψιν της μάζας. Αν αυτό ήταν το Most Popular Film σας, ευχαριστώ δε θα φάω. Τρίψτε το στην κασίδα σας.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/2019

gaRis
Περισσότερα... »

Η Σύζυγος (The Wife) PosterΗ Σύζυγος
του Björn Runge. Με τους Glenn Close, Jonathan Pryce, Christian Slater, Max Irons, Annie Starke, Harry Lloyd, Elizabeth McGovern.


Νόμπελ Αφέλειας
του zerVo (@moviesltd)

Το θέμα το κατατάσσω στην κατηγορία των ενοχλητικών. Δεν συζητούμε καν την περίπτωση ιστοριών (όχι μόνο κινηματογραφικών, αλλά και πραγματικών) που ενδεχόμενα να προέρχονται από τριτοκοσμικές κοινωνίες, σαν τις ανατολίτικες, που η γυναικεία υπόσταση ορίζεται ως κατώτερη ακόμη και των ζώων. Εκεί φυσικά και μπορούν να υπάρχουν κραυγές αντίδρασης, πάλης, μάχης για να αποκτηθούν τα ανάλογα δικαιώματα. Αλλά στην πολιτισμένη Δύση να μιλάμε με τόσο έντονο προβληματισμό πια, για ισότητα, ισονομία, ισαξία ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα, κάμποσες δεκαετίες μετά την προσαρμογή όλων των αστικών, μα κυρίως των ηθικών, δικαίων σε αυτούς τους βασικούς κοινωνικούς κανόνες, είναι σίγουρα πλεονασμός. Και άντε να εντοπίσουμε μια ακραία εξαίρεση αδικίας, που έχει σαν αφετηρία της την αμορφωσιά ή την παντελή έλλειψη στοιχειωδών χαράκων συμπεριφοράς, για να την αποτυπώσουμε στο πανί, να συμφωνήσω. Να χρησιμοποιήσουμε όμως στο φόντο τον (για αρκετούς, κατ εμέ αμφιλεγόμενο) κορυφαίο θεσμό απονομής τίτλων στον κόσμο, που αν μη τι άλλο προϋποθέτει ένα υψηλό επίπεδο διανόησης, όπως πράττει το φιλμ The Wife, είναι προφανώς αστείο...

Η Σύζυγος (The Wife) Wallpaper
Καταμεσίς της νυχτιάς, θα φτάσει το χαρμόσυνο μήνυμα από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αποσπώντας από τον ύπνο τους τον διακεκριμένο συγγραφέα Τζόζεφ Κάστλεμαν και την σύζυγό του Τζόαν, που ανακοινώνει πως ο ηλικιωμένος πλέον διανοούμενος είναι ο κάτοχος του πολύτιμου Νόμπελ Λογοτεχνίας για την χρονιά 1992. Κατενθουσιασμένος που το έργο του έχει τύχει τέτοιας σπουδαίας αναγνώρισης από την Βασιλική Ακαδημία της Σουηδίας, ο Κάστλεμαν καλείται τώρα να οργανώσει το μακρύ ταξίδι από την αμερικάνικη επαρχία μέχρι την πανέμορφη Στοκχόλμη, προκειμένου να παραλάβει το βαρυσήμαντο τρόπαιο, που δικαιωματικά του ανήκει.

Έχοντας πάντοτε στο πλευρό του την λατρεμένη του κυρά, που για δεκαετίες παραμένει στην σκιά του, φροντίζοντας όμως και την παραμικρή λεπτομέρεια πάνω του. Από τον τρόπο που θα μιλήσει με τους ρεπόρτερς, επίσημους αλλά και διάττοντες ενοχλητικούς, την εμφάνιση του που πρέπει πάντοτε να είναι άψογη και επιβλητική, μέχρι και τις ανθρώπινες αστοχίες, που ενδεχόμενα μπορεί εν αγνοία του να πλήξουν το κύρος του. Ένας φύλακας άγγελος είναι για τον συγγραφέα η επί δεκαετίες σύντροφός του και σε εκείνην οφείλει ένα τεράστιο μέρος της μεγάλης του επιτυχίας. Ή μήπως στην πραγματικότητα σε εκείνην οφείλει τα πάντα?

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά, γιατί αυτό το παράξενο, μέχρι και εκκεντρικό φιλμ είναι και απόλυτα συγκεντρωτικό σε όλα όσα επιθυμεί να πει, άγαρμπα κατά την γνώμη μου. Η χρήση των φλάσμπακς, με την επιστροφή του στόρι στο παρελθόν όπου ο νεαρός καθηγητής της και φημισμένος λόγιος ερωτεύεται σφόδρα - παρότι ήδη παντρεμένος με οικογένεια - την εκθαμβωτική μαθητευόμενη του, ορίζει την χρονική έναρξη της σχέσης πάθους, που στο σήμερα μετρά κοντά σαράντα έτη ζωής. Οπότε ένα το κρατούμενο. Ισχύει αυτό που στις μοντέρνες κοινωνίες ορίζουμε ως συζυγική ρουτίνα? Και ας υποθέσουμε πως ναι, υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, που είναι λογικότατο μετά από τόσο καιρό κοινής συμβίωσης. Σημαίνει αυτή η ύπαρξη της καθημερινής επανάληψης, πως ο έρωτας ή η αγάπη έχουν διαλυθεί σε ένα σύννεφο κουρνιαχτού που τα έχει παρασύρει στο διάβα της ανίας? Δεν παίζει και δεν μιλάμε για ουτοπικούς κανόνες. Αλλά για ανθρωπινούς. Για να βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον επί μισό αιώνα, δεν τον λατρεύεις απλά, είναι ο πλέον εαυτός σου. Και το παράξενο είναι που το φιλμ δεν προσπαθεί να αναδείξει αυτό το συμβιωτικό μεγαλείο, αλλά παλεύει να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Καλά και σώνει η γυναίκα πίσω από τον επιτυχημένο άντρα (όπως ισοτίμως ισχύει και το αντίστροφο) δεν είναι παρά μόνο μια ανύπαρκτη νεφέλη, ένα τίποτα, ένα κενό. Και δεν φτάνω στην (σιγά την) αποκάλυψη του φινάλε, που το πράγμα έχει ξεφύγει ολοκληρωτικά και μιλούμε για βιασμό ψυχικό, διαρκή και επαναλαμβανόμενο.

Εκεί Η Σύζυγος πια εκτροχιάζεται, από το ρηχών ιδεών σενάριο δεν εμφανίζεται η παραμικρή βοήθεια, για να μην βουλιάξει το πλάνο στην ματαιοδοξία του να πει όσο πιο πολλά αρνητικά και κακοδιάθετα γίνεται. Με συνέπεια να μένει και η σκηνοθετική κατεύθυνση - καποιανού ωραιοπαθή Νορντίκου Bjorn Rudge, που απέξω από τον παγωμένο τόπο του, ελάχιστοι τον ξέρουν - θολή και απόμακρη, δίχως προτάσεις και λύσεις, πάνω σε ένα (φλέγον...) ζήτημα που πρέπει να το ψάξεις πάαααρα πολύ για να δεις αν υπάρχει. Που δεν υφίσταται. Μια χαρά είναι οι διαφυλετικές σχέσεις στην πολιτισμένη μεριά του πλανήτη, έξοχα μοιράζονται δικαιώματα και αρμοδιότητσες σε κάθε Σταυρό και Τόξο κι αν φτάσουμε στα άκρα - καμία σχέση δεν μπορεί να αποκλείσει κάτι τέτοιο, ακόμη κι η φαινομενικά πιο ρομαντικής διάθεσης - υπάρχουν οι αρμόδιοι φορείς που αναλαμβάνουν δράση, για να επιλύσουν το ζόρι. Κάτι me too, "δεν μιλάω γιατί φοβάμαι" και σαχλαμάρες είναι για όσους έχουν παντελή άγνοια κανόνων, λες και ζουν σε τίποτα προϊστορικές σπηλιές, που ο άντρας με το ρόπαλο σέρνει το γυναικάκι από τα μαλλιά. Και σίγουρα δεν σχετίζονται με όσους φτάνουν σε κολοφώνες Νομπελικής δόξας. Ξεχείλωμα...

Υπό κανονικές συνθήκες η ταινία επιβάλλεται να παρατηθεί από τον θεατή της στην ύστατη πράξη της, ως εκνευριστικά μακρινή από τον ρεαλισμό, εφόσον τηλεοπτικά, άνευρα, άτεχνα, με περιφερειακές ερμηνείες σχεδόν ερασιτεχνικές και με εμπρηστικό κέφι, αναζητά μετά μανίας λόγους για να απομακρυνθεί το σερνικό από θήλυ, έτσι για να έχουμε να λέμε περί ρηγμάτων και κρίσης. Είναι όμως η μαγνητικής έντασης και πάθους εμφάνιση αυτής της Glenn Close, ΚΑΙ ΜΟΝΟ, που δεν σε αφήνει να διαφύγεις από το κάθισμα, έστω κι αν η περσόνα που υποδύεται - υπό αυτές τις συνθήκες της πλοκής, επαναλαμβάνω - επ ουδενί στέκεται, έστω και μυθοπλαστικά. Και που πόσο κρίμα είναι, αυτός ο προβοκατόρικος ρόλος, να χαρίσει σε μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, την υπέρτατη καλλιτεχνική διάκριση, μετά από έξι αποτυχημένες απόπειρες, σε ταινίες που έχουν γραφεί με ολόχρυσα γράμματα στην κινηματογραφική Βίβλο. Πιο πολύ τιμητικά, παρά αξιοκρατικά.

Η Σύζυγος (The Wife) Rating






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Spentzos Films!
Περισσότερα... »


ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ

Κυριακή – κοντογιορτή το λοιπόνε. Εγώ θα την αράξω επί του καναπέως από τις 6μμ και στις 8μμ αρχινά το πανηγύρι. Εσύ φανατικέ συνέλληνα θα χτυπήσεις ιρλανδέζικους καφέδες, θα πλακώσεις το σκάτς και το ξηροκαρπίδι και θα ξεροσταλλιάσεις στο συνδρομητικό κοντά τρεις τα ξημερώματα. Με θυμάμαι προ- Καναδά, κουνουπίδι το πρωί της Δευτέρας στη δουλειά. Τώρα πια όμως, κοντά τριάντα χρόνια από την εφηβεία και την αποτελειωτική λατρεία για τα Oscars, θέλω με τρόπο να στο σερβίρω ψιθυριστά, γυρεύοντας να σε ξεψαρώσω χωρίς όμως να σου χαλάσω το έθιμο: Βρισκόμαστε σε ένα τέλος εποχής για τα διασημότερα βραβεία του πλανήτη.

Oscars 2019 Nominations
Το πράμα έχει ξεφύγει από τα γαλαζοπράσινα νερά της χολυγουντιανής λιμνούπολης και έχει ξωκείλει στη στάση κάβο Μαλιά. Δεν είναι πλέον τα βραβεία που απονέμουν αριστεία στους επιτευγματίες -κινηματογραφικούς συντελεστές. Είναι και (κυρίως) αυτό το τιτανομεγιστοτεράστιο αλισβερίσι, αυτή η κουναβίσια όσμωση οσκαρολόγων-δημοσχεσάκηδων – Ακαδημίας που συντηρεί τον ακύρηχτο πόλεμο (whisper campaign) μεταξύ των (υποτεθείστω) καλύτερων φιλμς της χρονιάς. Τι προσπαθώ να ξεκαθαρίσω; Μα το εξής απλούστατο. Το βραβείο όσκαρ είναι το αριθμητικό (βλ. preferential ballot) άθροισμα της εύνοιας των (ζωή νάχουνε) 7.902 νοματέων με δικαίωμα ψήφου. Τουτέστιν, αν η δική σου ευνοούμενη ταινία χάσει αύριο, μη χολοσκάς. Η πιθανότερη επικρατέστερη θα είναι μάλλον η δεύτερη ή και η τρίτη επιλογή της πλειονοψηφίας των ψηφοφόρων.

Θα τα ματαγράψω κατά το δυνατό περιεκτικούλικα, μήπως μείνει κάτι στο μνημονικό. Η 91η Απονομή στο Kodak Theater μέχρι την ώρα που με διαβάζεις είναι ένα τεράτιο φιάσκο. Ο Kevin Hart βαρέθηκε να απολογείται στη νιοστή για τα ομοφοβικά του παρελθόντος του και την κάνει από παρουσιαστής. Δεν πειράζει (λέει) πάμε χωρίς παρουσιαστή. Μετά το σώου ξεπερνά το τρίωρο και (θέλουμε να) μας βλέπει και νεαρόκοσμος. Μιλάμε για 235 χώρες και territories. Νο προμπλέμο. Θα κόψουμε από την τηλεοπτική μετάδοση κάτι βραβεύσεις (μεταξύ άλλων) Μοντάζ και Διεύθυνση Κινηματογράφησης (Φωτογραφία). Τι κι αν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ταινία χωρίς αυτά τα δομικά στοιχεία (χωρίς ηθοποιούς και σενάριο ΥΠΑΡΧΕΙ ταινία για να αντιληφθείς τη μπαρούφα της παραγωγής του σώου). Κάποιοι κακοί υποστηρίζουν ότι επιλέχτηκαν οι συγκεκριμένες κατηγορίες γιατί εκεί δεν είχε ενδιαφέρον η Disney στην οποία ανήκει το ABC. Γκέγκε;

Μετά είχαν τη φαεινή ιδέα να μην παίξουν τα υποψήφια τραγούδια. Στο κατόπι να μην τηρήσουν το έθιμο της βράβευσης των Ρόλων από τους περσινούς νικητές. Και για να μη το ξενυχτήσω αλυχτώντας, έπεσε η γιούχα σύγνεφο. Το gay film Twitter λύσσαξε (δικαιολογημένα) κι έβαλε την Ακαδημία στη θέση της. Τα πήρε όλα πίσω (μετά συγχωρήσεως). Εννοείται πως μετά από τέτοια παλινωδία το ζήτημα φαντάζει πλέον δυσοίωνο. Να διαψευστώ μακάρι. Και να πάω με γοργή περπατησιά στις φετινές τελικές μαντεψιές μου. Με τη διαφορά ότι αποφάσισα πλέον να κάνω το κέφι μου. Να μπουρδουκλώσω τα ρεύματα νίκης με τις προσωπικές μου ευνοοούμενες υποψηφιότητες. Γιατί όχι δηλαδή; Κάθε πότε έχω την πολυτέλεια να καμαρώνω Έλληνα κουμανταδόρο (γεια σου Γιωργάρα Λάνθιμε κι εσύ Μαυροψαρίδη) μια δρασκελιά από 10 (δέκα) χρυσαφένια αγάλματα; Ούτως ή άλλιώς σου έχω στρώσει απαξάπασες τις υποψηφιότητες με σειρά προτίμησης και (εννοείται πέραν αστεϊσμών) πιθανότητας τελικής επικράτησης. Οπότε τις έχεις μπροστά σου και ξέρεις τι να περιμένεις. Για να το σουμάρω λοιπόν, δώσε βάση στην πενιά.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ
Α. Οι Ρόλοι είναι τελειωμένη υπόθεση. Malek– Close- Ali – King. Της Reginaς (King) κλωτσάει λόγω απουσίας της από SAG και BAFTA. Έχει ξαναγίνει. To Beale Street παραμένει σιγουράκι και στο Original Score.

Β. Σκηνοθεσία ο Alfonso Quaron (σήκωσε DGA). Δεν υπάρχει αντίπαλος. (Sorry Yorgos)

Γ. Σενάρια το Blackkklansman (προσωπική δικαίωση του Spike Lee επιτέλους) και Η Ευνοούμενη. ΌΧΙ επειδή στηρίζω. Υπάρχει η περίπτωση να πάει 0-10 άκλαφτο. Ένα μόνο να πάρει θα είναι αυτό όμως. Αντίπαλος το Green Book μπας και κλέψει την Καλύτερη Ταινία. Έχει φάει πάντως τέτοιο φούμο που καραμφιβάλλω.

Δ. Ταινία και Φωτογραφία Roma και τρία αγάλματα στον Quaron ατομικά. Και Ξενόγλωσσο. Οι όποιες αμφιβολίες που υπήρξαν για παρεμβολή Cold War, ένθεν κακείθεν εξατμίσθησαν.

Ε. Animated o Spiderman. Παίχτο στοίχημα μαζί με το Shallow ( A Star Is Born) και το Make Up & Hairstyling του Vice.

ΣΤ. Οι ήχοι ομού στο Bohemian Rhapsody. Η φολάρα έχει ρεύμα. Μερικοί προσεύχονται να αρπάξει και το Μοντάζ από τα χέρια του Vice. Μάθε ότι η ταινία ολοκληρώθηκε εν απουσία του απωλελέ (εξώλης και προώλης) Bryan Singer. Μη στεναχωρεύεσαι Μαυροψαρίδη μας, υπάρχει και η καραμπόλα.

Ζ. Οπτικοί Εφφέδες το Avengers. Παίζεται να είναι η μόνη (και πρώτη ιστορικά για Μαρβελοταινία) βράβευση της βραδιάς ΑΝ ξωμείνει 0-7 το Black Panther.

H. To οποίο για να γίνει επιβάλλεται να χάσει από την Ευνοοούμενη σε Σχεδιασμό Παραγωγής – Κοστούμια. Εδώ θέτω το Ελληνικό Βέτο, παρότι το ρεύμα θέλει τον Πάνθηρα να κερδίζει τουλάχιστον τα κοστούμια (λόγω της πολυνίκου Sandy Powel από τη μια και της βετεράνας αβράβευτης Ruth Carter)

Τι μας έμεινε εξόν τις σιγουράντζες; Το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που προκρίνω Free Solo που ουσιαστικά είναι ο ορισμός της κατορθωματικής κινηματογράφησης από το λιμπεράλε πολιτικό (σφαλιάρα έμμεση στον Trump) RBG. Τα μικρομηκάδικα τέλος όπου: Στο Animated το Bao θα κόψει άνετα το νήμα λόγω της προβολής του μαζί με το Incredibles 2. Στο Live Action γίνεται ο θάνοτος του νεκροθάφτη και συμφορά...μαύρη σαν καλιακούδα θεματολογικά. Το μόνο μοντέρνα χειραφετημένο και χαριτωμένο είναι το Marguerite. Ενώ στο Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους είναι η ουσία όλη, όπως στην έκανα λιανά στο άρθρο ανάλυσης των υποψηφιοτήτων. Επαναλαμβάνω λοιπόν: Lisa Taback (Netflix): Period. End of Sentence

Με βρίσκεις στο @TakisGaris και εννοειθήτω αποκλειστικά στο @Moviesltd. Καλά μας Oscars με υγεία και ελληνικής χροιάς θρίαμβο να έχουμε. Όσο δι’ εμέ, θα τα βιώσω παραδοσιακά αγκαζέ με την Μαριάνθη, την προσωπική μου Ευνοούμενη, το καλύτερό μου μισό που γενεθλιάζει σήμερις. Χρόνια σου Ατελεύτητα. Είσαι το Oscar... άνευ συναγωνισμού!




gaRis
Περισσότερα... »