Movies Ltd

Όταν ο έρωτας δεν γνωρίζει ούτε όρια ούτε σύνορα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Παντρεμένοι κι οι δυο...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Muayad Alayan. Η πρώτη του ήταν το «Love, Theft and Other Entanglements» (Al-hob wa al-sariqa wa mashakel ukhra, 2015), η οποία είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου εκείνης της χρονιάς, στο τμήμα Πανόραμα.

Η δεύτερη ταινία του Alayan, Απαγορευμένες συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Ρότερνταμ, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου (το οποίο υπογράφει ο αδελφός του σκηνοθέτη) και το βραβείο κοινού. Προβλήθηκε και σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως εκείνα του Σιάτλ, του Βαγιαδολίβ και του Σάο Πάολο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στην ταινία όχι μόνον συμμετέχουν, αλλά πρωταγωνιστούν Ισραηλινοί ηθοποιοί, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά σε παλαιστινιακή παραγωγή, στην οποία δεν έχει βάλει λεφτά οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ισραήλ!

Η υπόθεση: Η Σάρα είναι Ισραηλινή κι έχει μία καφετέρια στην Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο Σαλίμ είναι Παλαιστίνιος από την Ανατολική Ιερουσαλήμ κι εργάζεται για έναν φούρνο, κάνοντας παραδόσεις σε επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων είναι κι εκείνη της Σάρα. Παρόλο που ζουν σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, η Σάρα και ο Σαλίμ διατηρούν μια παθιασμένη εξωσυζυγική σχέση, ρισκάροντας έτσι την φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των οικογενειών τους. Όταν μία ριψοκίνδυνη μεταμεσονύχτια βόλτα τους στη Βηθλεέμ, έξω από τα Τείχη, πάει στραβά, ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα, μεγαλώνει κι οι δύο τους παρακολουθούν ανήμποροι, ενώ οι απελπισμένες προσπάθειές τους να σώσουν ό,τι έχει μείνει από τις ζωές τους, κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμείλικτο κατοχικό μηχανισμό και τις κοινωνικοπολιτικές πιέσεις, ο Σαλίμ και η Σάρα βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξαπάτησης και παρανοήσεων, που ούτε η αλήθεια δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή του.

Η άποψή μας: Το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα, από αυτά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα επί δεκαετίες και φαίνεται πως θα την ταλανίζουν για πολλές πολλές ακόμα. Είναι ένα πρόβλημα, στο οποίο δεν φαίνεται εύκολη λύση. Μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η συγκεκριμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελούσε Βρετανική Κτίση. Το 1948, η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να δημιουργηθεί εκεί το κράτος του Ισραήλ, προκειμένου να αποκτήσουν πατρίδα οι απανταχού Εβραίοι. Έτσι, όμως, έχασαν την πατρίδα τους οι Παλαιστίνιοι. Το 1988 η Παλαιστίνη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, οπότε ουσιαστικά σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα στριμώχνονται δύο διαφορετικά κράτη, με την ίδια πρωτεύουσα: την Ιερουσαλήμ. Η κατάσταση εκεί λοιπόν είναι μονίμως τεταμένη. Το Ισραήλ προσπαθεί να επεκτείνει τον ζωτικό του χώρο.

Εν πολλοίς, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν (και το λένε) πως προχωρά σε γενοκτονία των Παλαιστινίων. Οι Εβραίοι έποικοι εγκαθίστανται σε εδάφη που ανήκαν στους Παλαιστινίους. Η βία που ασκείται διαρκώς και μονίμως στους Παλαιστινίους είναι άνευ προηγουμένου. Οι Άραβες της περιοχής ζουν ουσιαστικά ως ελεύθεροι πολιορκημένοι. Καθημερινοί έλεγχοι και ανελευθερία μέσα στο πλαίσιο ενός μιλιταριστικού κράτους, που ασκεί εξουσία μέσω ενός στρατού κατοχής. Και ψηλά τείχη, σαν αυτά που ονειρεύεται ο Τραμπ, που χωρίζουν τις περιοχές όπου ζουν οι Εβραίοι από εκείνες όπου ζουν, σε άθλιες συνθήκες, οι Παλαιστίνιοι. Οι οποίοι, εννοείται, αντιδρούν. Και πολλές φορές καταφεύγουν σε έσχατες λύσεις, όπως επιθέσεις αυτοκτονίας, στις οποίες χάνουν τη ζωή τους αθώοι πολίτες. Έτσι κι αλλιώς, αθώοι την πληρώνουν. Ανάμεσα στα θύματα είναι και ο... έρωτας! (Σημείωση: εντάξει, το ότι συμπύκνωσα ιστορία δεκάδων χρόνων σε πέντε γραμμές για να φτάσω στον έρωτα, με ξεπερνάει κι εμένα!).

Το να συνάψει ερωτική σχέση ένας Παλαιστίνιος με μια Ισραηλινή ή ένας Ισραηλινός με μια Παλαιστίνια αποτελεί μέγα ταμπού! Η απόλυτη απαγορευμένη σχέση! Μα είναι εχθροί! Πώς μπορούν να αγαπιούνται; Πώς μπορούν να κάνουν έρωτα; Πώς μπορούν να τα δίνουν όλα ο ένας στον άλλο, ψυχή τε και σώματι ενώ ζουν, μέσα σε μια κοινωνία και σε καθεστώς που μόνο μίσος επιτρέπει ως συναίσθημα ανάμεσα στους δύο λαούς; Έλα μου ντε. Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας πλέον έχει γίνει κάτι πολύ δύσκολο – φανταστείτε πόσο δυσκολότερο μπορεί να είναι κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Ενημερωνόμαστε πως το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ή μάλλον εμπνέεται. Ναι, μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν ακριβώς έτσι, αλλά προφανώς υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογες ερωτικές ιστορίες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν βγαίνουν ποτέ στο φως του ήλιου, κρυμμένες μέσα στο ημίφως της «παρανομίας».

Ο Σαλίμ και η Σάρα γαμιούνται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου με το οποίο κάνει τις μεταφορές του ο πρώτος. Συναντιούνται με δεκάδες προφυλάξεις, με σημείο ραντεβού ένα πάρκινγκ. Να μην τους δει κανένα μάτι. Να μην πάρει χαμπάρι κανείς. Και μετά, τα δίνουν όλα. Εκείνος, παντρεμένος με την Μπισάν. Μια πανέμορφη συμπατριώτισσά του, η οποία σπουδάζει (έχει σημασία αυτό). Περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Δεν έχουν πολλά χρήματα, κι αυτό προκαλεί εκνευρισμό στον Σαλίμ. Ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό του προκαλεί το γεγονός ότι ουσιαστικά ζουν μαζί με τον αδελφό της Μπισάν, που έχει φράγκα και τους βοηθάει συχνά πυκνά, παρά τη θέληση του Σαλίμ. Ψάχνει διαμέρισμα για να καταφέρουν να ζήσουν μόνοι τους. Τα... κουκιά όμως δεν βγαίνουν.

Από την άλλη, η Σάρα είναι σύζυγος ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού του Ισραηλινού στρατού, του Νταβίντ. Έχουν αποκτήσει μια υπέροχη πιτσιρίκα κόρη. Η Σάρα ασχολείται με το καφέ της. Επιτέλους, θεωρεί ότι μπορεί να ηρεμήσει και να ξαποστάσει μετά από τις δεκάδες μεταθέσεις του Νταβίντ λόγω της δουλειάς του. Εκείνος, βάζει τη δουλειά του πάνω από όλα. Σαν να λέμε, η μοναξιά της Σάρα και ο εκνευρισμός – καταπίεση του Σαλίμ (η Μπισάν αρνείται να κάνουν έρωτα μετά την εγκυμοσύνη, για να μην πάθει κάτι το μωρό!!!) οδηγούν στην παράνομη σχέση. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Οι δύο παράνομοι εραστές, όπως κάνουν όλοι οι παράνομοι εραστές, ζουν μέσα στο ψέμα. Ζουν διπλές ζωές. Και κάποια στιγμή, κάνουν το λάθος. Το «έλα μωρέ να πιούμε κάτι στη Βηθλεέμ όπου κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει» μετατρέπεται σε αψιμαχία μέσα στο μπαρ, όταν ξαναμμένος Παλαιστίνιος την «πέφτει» στη Σάρα. Κι εκεί ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση.

Η δομή της ταινίας λοιπόν ξετυλίγεται ευκρινώς. Στην αρχή, τα της παράνομης σχέσης. Ακολουθούν οι... πολιτικές διαστάσεις. Και στο φινάλε έχουμε τις συνέπειες. Ο τίτλος της ταινίας φαίνεται να έχει να κάνει με το μεσαίο τμήμα λοιπόν. The Reports on Sarah and Saleem. Για να γλιτώσει το σκάνδαλο της σχέσης του με τη Σάρα και να μείνει καθαρό το όνομά του, ο Σαλίμ «αναγκάζεται» να γίνει ο... καταδότης της! Να κάνει... reports που την αφορούν. Αυτοί, το μόνο που ήθελαν ήταν να ευχαριστιούνται το γαμήσι τους. Ναι, αλλά είναι αυτό το γαμήσι που οδηγεί την κατάσταση εντελώς όπου να 'ναι. Παράλογο! Μέσω ελιγμών ενός ηγετικού στελέχους των Παλαιστινίων, φίλου του κουνιάδου του, ο Σαλίμ αναγκάζεται να καλύψει το ψέμα του με άλλο ψέμα: πως δηλαδή σύναψε ερωτική σχέση με τη Σάρα προκειμένου να την... στρατολογήσει υπέρ των Παλαιστινίων! Να αποκαλύπτει μυστικά του εχθρού!

Δυστυχώς, κατά την άποψή μας, αυτό το εύρημα δεν το εκμεταλλεύεται ο σκηνοθέτης όσο θα μπορούσε. Απλά, λειτουργεί ως σεναριακό τρικ προκειμένου να προχωρήσει η ίντριγκα παραπέρα. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο ψέμα «μπερδεύει» τους Ισραηλινούς – και εκθέτει τον Νταβίντ. Ο υπέρμαχος του σιωνιστικού ιδεώδους αναγκάζεται να σκύψει το κεφάλι όταν καταλαβαίνει πως η αγαπημένη του σύζυγος όχι μόνον διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, όχι μόνο τη διατηρεί με έναν Παλαιστίνιο εχθρό, αλλά προδίδει (άθελά της θα μπορούσε να πει κανείς) και κρατικά μυστικά! Εδώ πιστεύω πως υπήρχε ζουμί για κάτι πολύ περισσότερο. Το μόνο που κερδίζει είναι η τρομερή επισήμανση από την υπάλληλο της Σάρα: ναι, όλοι ξενοπηδάνε στους γάμους τους, αλλά εσύ βρε Σάρα μου, με τον Άραβα βρε μάνα μου; Εντέλει, ο σκηνοθέτης αποφασίζει πως αυτό που τον ενδιαφέρει πιο πολύ είναι η... γυναικεία χειραφέτηση! Οι άντρες της ταινίας δείχνουν πολύ λίγοι. Οι δύο γυναίκες βγαίνουν μπροστά ως πιο πλήρεις, πιο ειλικρινείς, πιο δυνατές εντέλει. Και διεκδικούν αυτό που θέλουν. Και τελικά, το παίρνουν.

Πολύ ενδιαφέρον και θετικό μήνυμα ιδίως από μια περιοχή όπου οι σχέσεις των δύο φύλων και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ένθεν κι ένθεν, παραμερίζονται και θεωρούνται ήσσονος σημασίας, μιας που προέχει ο... πόλεμος! Ναι, αλλά για να φτάσει στο φεμινιστικό του μήνυμα ο σκηνοθέτης είναι σαν να πηγαίνει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μέσω Καΐρου! Ας είναι. Έχει ενδιαφέρον η ταινία παρά το γεγονός ότι αλλάζει φόκους αρκετές φορές κατά την πορεία της. Και που πλατειάζει για να τα χωρέσει όλα. Επιπλέον ενδιαφέρον: δείτε πως αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες τους, τους δύο εραστές. Ο φυλακισμένος Παλαιστίνιος λειτουργεί ως σύμβολο (είναι ο γαμιάς της υπόθεσης) και η Ισραηλινή δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί ως η απόλυτη προδότρα! Οι ερμηνείες είναι καλές, η 34χρονη Maisa Abd Elhadi, που υποδύεται την Μπισάν, είναι κουκλάρα, βασική πρωταγωνίστρια είναι και η ίδια η πόλη, η Ιερουσαλήμ και το όλον έχει σαφώς πολλά περισσότερα θετικά απ' ότι αρνητικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Διλήμματα! Έχοντας αποσπάσει Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου και Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τεχεράνης 2018, έρχεται το δυνατό ψυχολογικό θρίλερ Το Γύρισμα της Τύχης (Hattrick) που σκηνοθετεί ο Ιρανός δημιουργός Ramtin Lavafipour. Είναι μεσάνυχτα. Επιστρέφοντας από ένα πάρτι με τη σύζυγό του και δύο φίλους, ο Φαρσαντ χτυπά κάτι με το αυτοκίνητό του. Κανείς δεν βλέπει τίποτα! Μετά από μια μακρά συζήτηση, όλοι μπερδεμένοι και φοβισμένοι, αφήνουν τη σκηνή σε ένα σπίτι του φίλου για να το σκεφτούν και να κάνουν το σωστό. Αλλά οι αρχικές συνομιλίες για το ατύχημα αντικαθίστανται σύντομα από συζητήσεις σχετικά με κρυμμένα μυστικά. Οι άδειες ζωές της μεσαίας τάξης είναι ένα αγαπημένο θέμα στις ιρανικές ταινίες και όταν συναντιούνται σε ομάδες, οι συναισθηματικές εκρήξεις αρχίζουν να συμβαίνουν κατά μήκος των ηθικών γραμμών.

Πρωταγωνιστούν οι Amir Jadidi, Parinaz Izadyar, Saber Abar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την AMA Films!

Κάτι κακό συμβαίνει με τον Μάιλς! Η Orion Pictures που μας έχει προσφέρει τα πολυβραβευμένα φιλμ «Platoon», «Η Σιωπή των Αμνών», «Χορεύοντας με τους Λύκους», «Οικογένεια Άνταμς», «Ο Εξολοθρευτής», «RoboCop» και έχει κάνει επιτυχημένες συνεργασίες με δημιουργούς όπως Γούντι Άλεν, Τζέιμς Κάμερον και Όλιβερ Στόουν, επιστρέφει με την παραγωγή ενός ακόμα θρίλερ που κόβει την ανάσα. Ο Χαρισματικός (The Prodigy) είναι η τρίτη ταινία του Nicholas McCarthy (Η Συμφωνία). Ως φανατικός θαυμαστής των ταινιών τρόμου αποκαλύπτει ότι το πάθος του για το συγκεκριμένο είδος γεννήθηκε όταν παρακολούθησε - χωρίς την άδεια των γονιών του φυσικά - τον «Εξορκιστή», μια ταινία που επηρέασε το σημερινό του έργο καθώς φέρει ως κοινό στοιχείο μια διαφορετική αγάπη μεταξύ μητέρας και παιδιού. Η Σάρα αρχίζει να πιστεύει πως ο γιος της Μάιλς κυριεύεται από υπερφυσικές ή ακόμα και σατανικές δυνάμεις. Ανησυχώντας για την ασφάλεια της οικογένειάς της, η Σάρα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο μητρικό ένστικτο που την προτρέπει να προστατεύσει τον Μάιλς, και την απεγνωσμένη ανάγκη της να ανακαλύψει τι έχει φέρει στην επιφάνεια αυτή τη σκοτεινή του πλευρά. Η Σάρα θα αναζητήσει τις απαντήσεις στο παρελθόν, σε μια άγρια διαδρομή όπου η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αντίληψη και την πραγματικότητα θα γίνει τρομακτικά θολή.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Ο Χαρισματικός» κρατά η ταλαντούχα Taylor Schilling (Orange is the New Black), ενώ πρωταγωνιστούν ακόμη οι Colm Feore, Brittany Allen, David Kohlsmith, Jackson Robert Scott, Peter Mooney.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Η Εκδίκηση είναι ένα Πιάτο που σερβίρεται Κρύο! Βασισμένη στην ταινία Kraftidioten που έγραψε ο Kim Fupz Aakeson είναι η περιπέτεια δράσης Ψυχρή καταδίωξη (Cold Pursuit) που σκηνοθετεί ο Hans Petter Moland σε σενάριο Frank Baldwin. Καλώς ήρθατε στην πόλη Kehoe, η θερμοκρασία είναι 10 βαθμοί υπό το μηδέν, και συνεχώς κατεβαίνει σε αυτό το γκλαμουράτο χειμερινό θέρετρο στα Βραχώδη Όρη. Η τοπική Αστυνομία συνήθως δεν έχει δουλειά μέχρι την ημέρα που ο γιος του Νελς, ενός ταπεινού οδηγού εκχιονιστικού μηχανήματος του δήμου, δολοφονείται ύστερα από εντολή του “Viking”, του τοπικού Βαρόνου των ναρκωτικών. Οργισμένος και εξοπλισμένος με βαριά μηχανήματα ο Νελς αποφασίζει να εξολοθρεύσει το καρτέλ ξεπαστρεύοντας ένα, ένα τα μέλη του, αλλά το μόνο που γνωρίζει από φόνους είναι ό,τι έχει διαβάσει από αστυνομικά μυθιστορήματα. Καθώς τα πτώματα στοιβάζονται, ένας πόλεμος ξεσπά μεταξύ του Βαρόνου των ναρκωτικών “Viking” και του Αρχιμαφιόζου “ White Bull” και οι πλαγιές της μικρής πόλης από ολόλευκες βάφονται κόκκινες.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Liam Neeson, έχοντας πλάι του μια πλειάδα αστέρων όπως οι Tom Bateman, Tom Jackson, Emmy Rossum, Laura Dern, John Doman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία! Αυτή η εκπληκτική ιστορία που περιγράφει το animation Η Κλεμμένη Πριγκίπισσα (The Stolen Princess) συνέβη την εποχή των γενναίων ιπποτών, των πανέμορφων πριγκιπισσών και των πολεμιστών μάγων. Ο Ρούσλαν, ένας περιπλανώμενος καλλιτέχνης που ονειρεύεται να γίνει κάποτε ιππότης, συναντά την όμορφη Μίλα και την ερωτεύεται... πριν συνειδητοποιήσει ότι είναι η κόρη του Βασιλιά! Ωστόσο, η αγάπη τους δεν θα προλάβει να ανθίσει καθώς ο Τσόρνομορ, ο κακός μάγος, κλέβει τη Μίλα μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ρούσλαν και προσπαθεί να απομυζήσει την αγάπη της για να τροφοδοτήσει τη μαγεία του. Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Ρούσλαν ξεκινάει μια επική περιπέτεια ώστε να σώσει την κλεμμένη πριγκίπισσα!

Η Μίλα είναι η κόρη του Βασιλιά και σε όλη της τη ζωή έχει βιώσει τον κόσμο μόνο μέσω της τεράστιας συλλογής βιβλίων της. Είναι γεμάτη αυτοεκτίμηση και πανέξυπνη, και δεν μπορεί να φανταστεί μια ζωή που θα προκύψει από προξενιό, με αποτέλεσμα να επαναστατεί κατά του άγριου και αδυσώπητου πατέρα της. Μόνο όταν η αληθινή αγάπη τής χτυπά την πόρτα, αρχίζει να ονειρεύεται τη ζωή που ήταν γραφτό να ζήσει - πάντα όμως σύμφωνα με τους δικούς της όρους. Ο Ρούσλαν είναι ένας φτωχός περιπλανώμενος βάρδος που όλα τα υπάρχοντά του χωρούν σε μια χειράμαξα καθώς εκείνος ταξιδεύει και δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη. Συχνά, καθώς διασκεδάζει τους πολίτες, υποδύεται γενναίους χαρακτήρες και ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά τους στην προσωπικότητά του. Ο Ρούσλαν έχει έντονα ανεπτυγμένο το αίσθημα της ηθικής και του δικαίου και πολλές φορές προσπαθεί να σώσει τους υπόλοιπους συνάδελφους καλλιτέχνες από δύσκολες καταστάσεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!

Όταν ο έρωτας δεν γνωρίζει ούτε όρια, ούτε σύνορα! Μία απαγορευμένη ερωτική σχέση στην καρδιά της διχασμένης Ιερουσαλήμ, πυροδοτεί ένα μπαράζ απρόβλεπτων εξελίξεων και δραματικών ανατροπών στο καθηλωτικό κοινωνικό θρίλερ Απαγορευμένες Συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem) του Muayad Alayan, που βραβεύτηκε με το βραβείο Σεναρίου και Κοινού HBF στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Η Σάρα είναι Ισραηλινή και έχει μία καφετέρια στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο Σαλίμ είναι Παλαιστίνιος από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και κάνει παραδόσεις σε επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνη της Σάρα. Παρόλο που ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, η Σάρα και ο Σαλίμ διατηρούν εξωσυζυγική σχέση, ρισκάροντας έτσι την φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των οικογενειών τους. Όταν μία ριψοκίνδυνη μεταμεσονύχτια συνάντησή τους πάει στραβά, ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα μεγαλώνει και οι δύο τους παρακολουθούν ανήμποροι, ενώ οι απελπισμένες προσπάθειές τους να σώσουν ό, τι έχει μείνει από τις ζωές τους, κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμείλικτο κατοχικό μηχανισμό και τις κοινωνικοπολιτικές πιέσεις, ο Σαλίμ και η Σάρα βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξαπάτησης και παρανοήσεων, που ούτε η αλήθεια δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή του.

Πρωταγωνιστούν οι Adeeb Safadi, Sivane Kretchner, Ishai Golan, Maisa Abd Elhadi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Ferrell παρόντος, πάσα κωμωδία παυσάτο!

του zerVo (@moviesltd)

Κι όμως η διανομή το τονίζει στο προμόσιον της με έκδηλη υπερηφάνεια: Για πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη δεκαετία ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους οι πρωταγωνιστές των σπέσιαλ επιτυχιών Step Brothers και Talladega Nights. Τι λες, σοβαρά? Σε ποια ακριβώς χώρα συνέβη αυτό το χιτ, διότι στα μέρη μας δεν θα μπορούσε εξ ορισμού να υπάρξει μέτρηση της εμπορικότητας των συγκεκριμένων κωμωδιών, μιας και αμφότερες ούτε καν σκέφτηκαν να διαβούν το κατώφλι των σκοτεινών αιθουσών, παίρνοντας την άγουσα κατευθείαν για το βίντεο. Στοιχείο που δεν είναι κατ ανάγκη κακό, δείχνει όμως το πόσο "δημοφιλείς" και "αγαπητοί" είναι στο σινεφίλ κοινό οι δύο αστέρες της παρωδίας Holmes & Watson. Για την ακρίβεια θα ήταν πολύ πιο τίμιο να μιλήσω για τον έναν εξ αυτών, που επιτέλους τόσο καιρό θα πρέπει να έχει καταλάβει, πως η φωτογραφία του επιβάλλεται να μπει στο λεξικό, πλάι στο λήμμα "κρυοκωλισμός"!

Προβληματισμό θα σκορπίσει στο φημισμένο δίδυμο των Λονδρέζων ντετέκτιβς, του σπουδαίου Σέρλοκ Χολμς με το μοναδικό χάρισμα στην επίλυση πάσης φύσεως αστυνομικού προβλήματος και του χαμηλών τόνων βοηθού του Δόκτορα Γουότσον, η αποκάλυψη πως ο υπ αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος, Μοριάρτυ, όχι απλώς κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά έχει δημιουργήσει κι έναν πανομοιότυπο κλώνο του, προκειμένου να παραπλανήσει τις αρχές. Μια κατάσταση που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερο ζόρι το ντουέτο των ευρηματικών ερευνητών, από την στιγμή που θα γίνει αντιληπτή η απειλή του προς το πρόσωπο της ίδιας της Βασίλισσας Βικτόρια, πως μέσα σε δύο μόλις ημέρες θα πέσει νεκρή από τα ίδια του τα χέρια.

Συναγερμός λοιπόν θα σημάνει στο στρατόπεδο των αποδεχόμενων την οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος, στην απελπισμένη προσπάθεια τους να αποσοβήσουν τον κίνδυνο για την αγαπημένη τους Μονάρχη, δίχως όμως να έχουν και στα χέρια τους, έστω ελάχιστα στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στην άκρη του νήματος. Και καθώς ο χρόνος κυλάει αντίστροφα μέχρι την εκπνοή του τελεσίγραφου, οι δυο ανεκδιήγητοι συνεργάτες, πέφτουν διαδοχικά από την μια γκάφα στην άλλη...

Πολλοστή περίπτωση διασκευής περιπέτειας με κεντρικό πρόσωπο τον θρυλικό ήρωα που ξεπήδησε από την έμπνευση του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, μόνο που ετούτη την φορά η απόπειρα στερείται πλήρους σοβαρότητος, κινούμενη αποκλειστικά σε μονοπάτια που διασχίζουν την πορεία από το γλαφυρό ίσαμε το σλάπστικ. Γεγονός που δεν θα ήταν κατ ανάγκη αρνητικό, αν και εφόσον πίσω από αυτό το φιλόδοξο αν μη τι άλλο σχέδιο, υπήρχε μια στοιχειωδώς βασισμένη στην ορθολογική σάτιρα έμπνευση. Πράγμα που θα ήταν πολύ απλό, αν και εφόσον μια αμιγούς βρετανικής προέλευσης ιστορία, ακολουθούσε τα αντίστοιχα ανατρεπτικού ύφους πρότυπα και δεν περνούσε ως συλλογιστική τον Ατλαντικό, για να συναντήσει τα παγωμένα Γιάνκικα ανέκδοτα και την έως και απαράδεκτης Dumb And Dumber φόρμα. Συνεπώς η ιδέα καίγεται από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εκτέλεσης της, όταν στο εκράν σκάει το πρώτο υπερ παγωμένο αστείο, που ορίζει μονομιάς το προς τα που θα κινηθεί ολόκληρο το πλάνο. Αναμενόμενα θα πρόσθετα...

Η πραγματικότητα είναι πως οι δύο πρότερες συνευρέσεις των δύο Αμερικάνων κωμικών, έχουν πάρει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των (ξένων, για την Ελλάδα τα είπαμε, λίγοι έως ελάχιστοι τις παρακολούθησαν) φανς της μέχρι και καλτ πειραγμένης κομεντί, οπότε είναι προφανές πως το συνολικό πλάνο, προσπαθεί να αποσπάσει κατιτίς από τούτο το αναρχικό παρελθόν. Φλοπ! Βλέπεις τότε υπήρχε έστω πίσω από την κάμερα το βλέμμα ενός οσκαρικής πλεύσης πια ντιρέκτορας όπως ο Adam McKay, σε αντίθεση με το παρόν, που κάποιος Etan Cohen, γραφιάς μεν του υπερεκτιμημένου Tropic Thunder, σκηνοθέτης δε του μετριότατου Get Hard, ούτε καν καταφέρνει να αναπλάσει το εύκολο: Το κλίμα της Βικτοριανής περιόδου. Για την αισθητική της πλάκας του δε, ούτε λόγος να γίνεται, αφού αναίτια εισάγει στο κλίμα της εποχής, νεωτερισμούς και μοντερνιές, υποτιθέμενα διασκεδαστικές, κατ εκείνον μάλλον και σπαρταριστές, που σε κάθε τους εμφάνιση κοιτάζεις με απόγνωση το ρολόι, ελπίζοντας να έρθει όσο πιο νωρίς γίνεται το λυτρωτικό φινάλε.

Για τον ένα πόλο της δυάδος, η εκτίμηση μου είναι σε υψηλό επίπεδο, άλλωστε ο C. Reilly ορίζει έναν από τους πιο επιτυχημένους καρατερίστες του Χόλιγουντ. Πάμε απέναντι τώρα, εκεί που ειλικρινά δεν γίνεται πλέον να πιστέψει κανείς πως αυτός ο παγετώνας Will, ενδέχεται με αυτή την εικόνα του να βγάζει έστω το ελάχιστο γέλιο. Σαχλός όπως πάντα, καταντά με τις βαρετά επαναλαμβανόμενες χοντράδες του, που έχουμε συνηθίσει εδώ και 25 χρόνια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταντά απωθητικός προς το κοινό που δεν ζήτησε και τίποτα βρε αδελφέ. Απλά να περάσει δυο ευχάριστες ώρες, παρέα με μια πλοκή που από πριν γνωρίζει, δοσμένη μέσα από ένα πρίσμα υποτιθέμενα εύθυμο. Μακρυά! Ferrell παρόντος, πάσα κωμωδία παυσάτο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ξεχάστηκε ήδη...

του zerVo (@moviesltd)

Τόνε θυμάμαι ακόμη τον, επί είκοσι και βάλε χρόνια, βίντεοκλαμπά μου, να τον αποκαλεί όλον αυτόν τον συρφετό των ταινιών, που στο εξώφυλλο τους είχαν έναν αποφασιστικά αγριεμένο τύπο με μπιστόλι στο χέρι, ως Μάπες! "Σου έρχεται ο έμπορας και για μια καλή κασέτα που θα σου δώσει με τον Σβατσενέγκερ, πρέπει να πάρεις ακόμη άλλες τέσσερις από δαύτες" και μου έδειχνε το σταντ που ήταν τιγκάτο με κάτι φάτσες Dudikoff και Lundgren, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα πράγματα βεβαίως, από τα 80s μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά στον τρόπο της διακίνησης αυτών των z-movies, αφού δεν τις βρίσκεις πλέον στο μαγαζί της γειτονιάς, αλλά στα πληρωμένα (μπορεί και όχι) διαδικτυακά τσάνελ, που τις παράγουν όπως άλλτε με το κιλό. Το κακό είναι όταν κάποιες φορές, κάποιες διανομές, αποφασίζουν να τις βγάλουν και στις μεγάλες οθόνες, όπως καλή ώρα το Backtrace, οπότε και αναγκαστικά, κάποιος πρέπει να τις δει κιόλας, από εκεί που τις περιφρονούσε παντελώς...

Επτά ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο έμπειρος ληστής Μακ και η συμμορία του, άρπαξαν την λεία των 20 εκατομμυρίων δολαρίων από την τράπεζα, μα ακόμη κανείς δεν μπορεί να πει με σαφήνεια, τι ακριβώς επακολούθησε, κατά την ώρα της συνάντησης των κακοποιών, με σκοπό την μοιρασιά. Κι αυτό διότι από το μακελειό, μπορεί να βγήκε ζωντανός ο εμπνευστής του μεγάλου κόλπου, έχει απολέσει όμως ολοκληρωτικά την μνήμη του, εξαιτίας της σφαίρας που δέχτηκε στο κεφάλι. Εκτίοντας πλέον ποινή φυλάκισης, ο μπερδεμένος μέσα στην δίνη του μυαλού του Μακ θα δεχτεί την παραίνεση ενός τροφίμου του ιδρύματος, για να πραγματοποιήσουν απόδραση, με την βασική προϋπόθεση όμως πως εκείνος θα συμφωνήσει να υποστεί κάθε είδους πειραματική θεραπεία, προκειμένου να θυμηθεί και πάλι, που ακριβώς έχει κρύψει την χρυσή μπάζα.

Και κάπως έτσι θα ξετυλιχτεί το κουβάρι της περιπέτειας που στο επίκεντρο της έχει έναν άντρα που οι θύμησες τον έχουν εγκαταλείψει, όχι όμως και όσοι γνωρίζουν το παρελθόν του, που θα θελήσουν να τον προσεγγίσουν για να τους αποκαλύψει την μαγική κρυψώνα. βεβαίως αφού τα το σκάσει από το φρέσκο, αυτόματα θα τεθεί στο στόχαστρο του βετεράνου υπερμπάτσου Σάικς, που θα αναζητήσει τα ίχνη του, προκειμένου να κλείσει μια υπόθεση που για τόσο καιρό παραμένει ανοιχτή. Και όσο οι παράνομοι πλησιάζουν στο να εντοπίσουν την άκρη του νήματος, άλλο τόσο και οι καλοί αστυνόμοι, θα ζυγώνουν στο να τους συλλάβουν ξανά. Δυστυχώς όμως εκτός από το που βρίσκονται τα λεφτά, ο γκάνγκστερ έχει λησμονήσει και με ποιους είχε μια φορά κι έναν καιρό δώσει τα χέρια...

Ο μύλος ξεκινάει να τρέχει από πάρα πολύ νωρίς, αφού η εισαγωγική κιόλας σεκάνς είναι τόσο ανακατωσούρικη, που δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Κάτι τσάντες, κάποιοι συμμορίτες, μια κίνηση περίεργη και μετά ο χαμός. Απλά και μόνον δηλαδή μια προετοιμασία για το τι κουρνιαχτός πρόκειται να επακολουθήσει, με τις διαρκείς φλου ανατροπές, που και βέβαια έχουν γίνει αντιληπτές πολύ ώρα πριν σκάσουν στην οθόνη από τους πιο πεπειραμένους θεατές του είδους. Σε γενικές γραμμές αναφερόμαστε για ένα σενάριο σχεδόν ανύπαρκτο, περιορισμένης λογικής εξήγησης, σαφώς χωρίς την παραμικρή επιστημονική βάση περί της εναλλακτικής ένεσης - γιατρικού, που κινείται σε μόλις δύο - τρία φυσικά σκηνικά, άπαντα πέριξ ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου κάπου στην αμερικάνικη περιφέρεια.

Η βαριεστημάρα δεν αργεί διόλου να κάνει την εμφάνιση της και συνδυασμένη με τα τρέμουλα της κάμερας, συνέπειες της χρήσης του γιατρικού, φτιάχνουν ένα μείγμα άκρως αδιάφορο, κάκιστης αισθητικής και ανιαρό. Η παρουσία του Sly, είναι μικρή, όντας όχι εκείνος ο βασικός πρωταγωνιστής του θρίλερ, αυτός όμως που και βέβαια κρατά στα χέρια του τον ζυγό της δικαιοσύνης, προκειμένου να μοιράσει τα κουκούτσια σε αυτούς που τα δικαιούνται, με τον γνωστό μοναδικό του τρόπο. Τον βασικό ρόλο του θολωμένου λωποδύτη άλλωστε βρίσκεται ένας ηθοποιός που σημειολογικά ταιριάζει απόλυτα μαζί του. Κι αυτό γιατί μπορεί άπαντες να θυμούνται τις ταινίες που μας συστήθηκε ως τεράστιο ταλέντο, τρεις και βάλε δεκαετίες πριν, ο Matthew Modine - Birdy του Parker, Full Metal Jacket του Kubrick - έκτοτε όμως, κινηματογραφικά, η καριέρα του έχει πέσει στην λησμονιά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

The Untouchables...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι δα η πρώτη ταινία που βαρύγδουπα υποστηρίζει πως βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός. Μόνο που εγώ δεν στέκομαι στο συγκινητικό θεματικό, που ελάχιστοι σινεφίλ, φαντάζομαι, δεν γνωρίζουν, μα στο πιο ρεαλιστικό, εκείνο που έχει να κάνει με τα νούμερα και τα ρεκόρ. Η Φραντσέζικη παραγωγή Intouchables σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου ντουέτου Nakache / Toledano βγήκε στις αίθουσες σιμά της Νοτραντάμ, τον χειμώνα του 2012, με κάποιες φιλοδοξίες να αποτελέσει εμπορικό χιτ. Αυτό που επακολούθησε της εξόδους των Άθικτων, υπήρξε κυριολεκτικά μνημειώδες μιας και η προσέλευση του κόσμου υπήρξε τόσο σαρωτική, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, με συνέπεια να καταχωρηθεί στο λίμπρο ντόρο των επιτευγμάτων ως η πιο επιτυχημένη made in France δημιουργία όλων των εποχών, κόβοντας περισσότερα από 54 εκ. εισιτήρια ανά την υφήλιο, 10 εκ. παραπάνω από το Πέμπτο Στοιχείο που φιγουράριζε μέχρι ώρας στην κορυφή της σχετικής λίστας. Ταυτόχρονα την ίδια χρονιά βρέθηκε στο τοπ των πιο εμπορικών φιλμς από όλη την γη στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφήνοντας δεύτερο και καταιδρωμένο τον ύστατο Χάρι Πόττερ! Την ίδια ώρα που αμέτρητα ήταν τα βραβεία που απέσπασε στις διεθνείς διοργανώσεις. Ανάμεσα σε αυτά το σπουδαίο Cesar που τσίμπησε ο άσημος μέχρι πρότινος μαύρος ηθοποιός Omar Sy, που πλέον είναι ιντερνάσιοναλ αστέρας, παίζοντας το ένα μισό του επί της οθόνης διδύμου, στο πλευρό του γοητευτικού Francois Cluzet. Τέτοιο αληθινό συμβάν λοιπόν, σιγά μην το άφηνε το Χόλιγουντ ανεκμετάλλευτο και δεν του άναβε το πράσινο φως για ένα αγγλόφωνο ριμέικ. The Upside το λοιπόν...

Έχοντας περάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής του πίσω από τα κάγκελα, αποφασισμένος να αφήσει πίσω μια για πάντα τον παραβατικό βίο που του στέρησε την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, μα κυρίως την λατρεμένη του οικογένεια, ο ασυγκράτητος όσο και ευαίσθητος Ντελ Σκοτ, αναζητώντας κανονική εργασία, θα πάρει από τα χέρια του κοινωνικού του λειτουργού την λίστα των υποψήφιων εργοδοτών. Σε μια από αυτές θα βρεθεί σε πλήρη αδιαφορία του, υποψήφιος να πάρει την θέση του φροντιστή του εύπορου Φιλίπ Λακάς, που μια μοιραία πτώση με το ανεμόπτερο του, τον έχει καθηλώσει μια για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι. Και παρότι από όλους όσους παρέλασαν μπροστά από τον τετραπληγικό άντρα, ήταν εκείνος που διέθετε, μακράν, τα λιγότερα προσόντα, εντούτοις προς τεράστια έκπληξη του, θα πάρει την δουλειά!

Που συν τοις άλλοις και γερό μεροκάματο έχει και ιδανικές συνθήκες διαβίωσης στο πανάκριβο σπίτι του αναγνωρισμένου εμπόρου έργων τέχνης. Σταδιακά και όσο οι δύο αντιδιαμετρικά αντίθετης ψυχοσύνθεσης άντρες θα γνωρίζονται καλύτερα, καθώς θα περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους μαζί, χάρη στην απρόβλεπτα άναρχη συμπεριφορά του φτωχού στην τσέπη, μα πλούσιου σε συναισθήματα Ντελ, ο κατακερματισμένος ψυχικά Φιλίπ θα καταλάβει πως υπάρχει ακόμη ζωή κι ελπίδα, ακόμη κι αν η τύχη του γύρισε με τέτοιο βάναυσο τρόπο την πλάτη.

Εντάξει, οι μόνοι που δεν το έχουν κατανοήσει ακόμη πως είναι το λιγότερο σαχλαμάρα να παίρνεις μια ευρωπαϊκή δημιουργία για να την μεταποιήσεις, ακόμη και αξιοπρεπώς, στα δικά σου αμερικάνικα μέτρα, είναι οι ίδιοι οι Γιάνκηδες. Και ετούτο ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, που τα πιασάρικα americain στοιχεία στο σενάριο του ορίτζιναλ - και που φυσικά μεταφέρονται αυτούσια και στην ρέπλικα - δεν ήσαν διόλου λίγα, το αντίθετο μάλιστα. Φυσικά και η κάμερα εστιάζει αρχικώς στην ανάλυση των προσωπικοτήτων της ετερόκλητης δυάδας, στην εισαγωγική απιθανότητα ταιριάσματος των χνότων ενός μπον βιβέρ κι ενός φυλακόβιου, στα διαρκή περάσματα από το γλαφυρό στο δραματικό και τούμπαλιν, όπως επακριβώς είχε συμβεί και στο πρωτότυπο. Φυσικά όπως και εκείνο είχε τόσο καλά γραφεί ώστε από μια κόκκινη γραμμή και μετά να αναπτυχθεί η σωστή χημεία ανάμεσα σε έναν κοσμοπολίτη και έναν (κάποια γενιάς) μετανάστη, έτσι κι εδώ ο πρώτος πόλος παραμένει αναλλοίωτος με την θέση του δεύτερου να παίρνει ένας Αφροαμερικάνος περιθωριακός τύπος, μεγαλωμένος στα γκέτο και τα κακόφημα μπλοκς. Στα Αγγλικά όμως, το κατά εννιά δέκατα ίδιο σκριπτ δεν πείθει για την αληθοφάνεια του...

...διότι είναι άλλο Νέα Υόρκη και άλλο Παρίσι, αλλιώς αντιλαμβάνεται κανείς φρεσκοσιδερωμένος πίσω από τα τζάμια της παγωμένης μητρόπολης τους έγχρωμους με τα hoodies, τα tattoos, τα κίτρινα απολυτήρια από το φρέσκο και αλλιώς ένας όμοιος λευκός, πλην liberation, αριστοκράτης τους μαύρους, όταν στο φόντο παίζει ο Άιφελ και η τρικολόρ σημαία. Δεν υπάρχει εξήγηση περί τούτου, δεν μιλάμε για θεώρημα, αλλά για πρακτική μιας άλλης κοινωνίας, διαφορετικής, που και βέβαια έχει τα ρατσιστικά ζητήματα της, δεν την νοιάζουν όμως τόσο οι δερματικές αποχρώσεις, τόσο όσο ισχύει στην Νέα Γη. Με ζωντανό αυτό λοιπόν το μισμάτς, πέραν του λογικού δεδομένου του ξαναζεσταμένου φαγητού, δεν κυλούν ούτε τριάντα λεπτά της ώρας, πριν καταλάβουμε πως Η Θετική Πλευρά της Ζωής δεν έχει και τόσους ρούμπους να προσμετρηθούν υπέρ της.

Είναι που από την μια μεριά οι δευτερεύουσες ιστορίες - κυρίως με την κατεστραμμένη οικογένεια του Ντελ - δεν τσουλάνε, είναι που οι περιφερειακοί ρόλοι μοιάζουν πολύ χάρτινοι και επίπεδοι - φάουλ της Nicole, δεν είχε καμία δουλειά να μπλεχτεί σε τριτοτέταρτο ρολάκι - είναι κι αυτό το ρημάδι το αίσθημα του ντέζα βου, ε, δεν θέλει και πολύ το πράγμα για να χάσει την οποιαδήποτε νότα φρεσκάδας μπορεί να είχε υποσχεθεί στην εξαγγελία του. Το μείγμα αστείων και τραγικών σεκάνς, μην αποφεύγοντας τα κλισέ όπως το σερβίρει ο όχι και τίποτα πρώτης γραμμής ντιρέκτορας Neil Burger, δεν προσφέρει όχι απλά κάποια καινοτομία, αλλά ούτε μια δυο μικρο εκπλήξεις που ενδεχόμενα θα υποκινούσαν τον υποψήφιο θεατή, να επιλέξει να (ματα)δει το αντίγραφο.

Άρα αν σώζει κάτι το εργάκι από το ναυάγιο, δεν είναι άλλο από το δέσιμο των δύο αστέρων που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας τους βασικούς ρόλους της ιστορίας. Και το πλας στην περίπτωση μας δεν είναι φυσικά ο Bryan Cranston, ένας ηθοποιός οσκαρικός, δοκιμασμένος σχεδόν στα πάντα μέσα στα σαράντα χρόνια πορείας του. Αλλά ο μαυρούκος Kevin Hart, απόφοιτος κι αυτός της Μεγάλης του Murphy Σχολής, που ευτυχώς εδώ δεν εξαντλείται μόνο σε λογοδιάρροιες και ραπ συνήθειες, αλλά βγάζει και ένα κάποιο τάλαντο, που δεν είχε δείξει στις β εθνικής κομεντί που έχει πρωταγωνιστήσει. Ατυχώς και για τους δύο, το φτωχό σε δυναμικές ατάκες σενάριο, δεν βοηθά στο να εκτοξεύσουν όσο θα έπρεπε το bromance, συνεπώς δεν βρίσκω το λόγο να τραβήξει κανείς την ρότα προς το σινεμά για την κόπια, αντί να ξεχαστεί για μια ακόμη φορά, με το όμορφο γαλλόφωνο πατρόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Μια οικογένεια, μια προγονική γη, ένα χόρτο και μια προδοσία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και μετά ήρθε ο… πολιτισμός!

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Κολομβιανός Ciro Guerra – και η πρώτη στην οποία συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με άλλο του συνάδελφο. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Wandering Shadows» (La sombra del caminante, 2004), «The Wind Journeys» (Los viajes del viento, 2009) και «Στην αγκαλιά του φιδιού» (El abrazo de la serpiente/ Embrace of the Serpent, 2015). Η ταινία «Στην αγκαλιά του φιδιού» τον έκανε παγκοσμίως γνωστό. Ξεκίνησε την καριέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» κι έφτασε να διεκδικεί το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, μπαίνοντας στην τελική πεντάδα: η πρώτη ταινία από την Κολομβία, που κατάφερε κάτι ανάλογο.

Η τελευταία του ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της επίσης στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών», όπου αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης του τμήματος. Όπως είχαμε γράψει στην ανταπόκρισή μας από τις Κάννες «αυτή η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Κολομβίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ στην επόμενη απονομή, και κάτι μου λέει πως θα φτάσει σίγουρα, τουλάχιστον μέχρι την αρχική εννιάδα...». Όντως, έφτασε μέχρι την αρχική εννιάδα, δεν κατάφερε όμως να μπει στην τελική πεντάδα. Στην Ελλάδα η ταινία Αποδημητικά Πουλιά (Pájaros de verano / Birds of Passage) έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως η επόμενη ταινία του Guerra θα είναι και η πρώτη του αγγλόφωνη, με τον καβαφικό τίτλο «Waiting for the Barbarians» και με πρωταγωνιστές τους Johnny Depp, Harry Melling και Robert Pattinson!

Η υπόθεση: Η εναρκτήρια νότα που ξεκίνησε το τραγούδι του εμπορίου ναρκωτικών στην Κολομβία, γίνεται προσωπική υπόθεση μέσα από την τραγική ιστορία μιας οικογένειας ιθαγενών που βρίσκονται, σχεδόν αυθόρμητα, αναμεμειγμένοι στην αναπτυσσόμενη επιχείρηση πώλησης μαριχουάνας σε νέους Αμερικανούς της δεκαετίας του ‘70. Το εύκολο χρήμα μοιάζει να τους χαρίζει όλα όσα ονειρεύονταν μα παράλληλα διαβρώνει τους παραδοσιακούς θεσμούς της κοινότητας. Όταν η απληστία και το πάθος έρχονται σε σύγκρουση με τους άγραφους νόμους τιμής, ξεσπά ένας εμφύλιος πόλεμος που θέτει σε κίνδυνο τον πολιτισμό, τις προγονικές παραδόσεις τους, ακόμη και την ίδια τους τη ζωή!

Η άποψή μας: Από τη μια, ο «Νονός». Από την άλλη, το «Narcos» και ανάλογες, δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές με θεματική βασισμένη στα ναρκωτικά και το εμπόριό τους. Και από την τρίτη, η παράδοση των Ινδιάνων. Αναμίξατε, ανακινήστε καλά κι έτοιμο το φιλμ με τις μεγάλες προσδοκίες. Φευ, τα επιμέρους συστατικά μπορεί να είναι από μόνα τους εξαιρετικά ενδιαφέροντα, το σύνολο όμως δεν μας εγγυάται κανείς ότι θα φτάσει έστω στον μέσο όρο των επιμέρους συστατικών του. Οι δύο δημιουργοί έχουν στα χέρια τους πολύ δυνατά ατού. Αρχικά, μια συναρπαστική ιστορία για να αφηγηθούν. Πολύ ενδιαφέροντα ήθη και έθιμα των Ινδιάνων από την άλλη. Όμως, το όλον δεν πετυχαίνει το στόχο του. Είναι κάτι παραπάνω από την αίσθηση του «αυτό το έχω ξαναδεί». Όλα τα έχουμε ξαναδεί, ας μην γελιόμαστε.

Το ζητούμενο είναι να αφηγηθείς μια ιστορία με τρόπο που θα ικανοποιεί τον θεατή, θα τον έχει σε εγρήγορση, θα τον γοητεύσει, θα τον συναρπάσει. Εδώ, στα χαρτιά, ο τρόπος αφήγησης είναι πολύ ενδιαφέροντας. Το τονίζω: στα χαρτιά. Η ταινία είναι χωρισμένη σε πέντε μέρη. Κάθε μέρος έχει κι έναν τίτλο. Κάθε τίτλος παραπέμπει σε ένα τραγούδι. Το πρώτο μέρος είναι, ίσως και παραδόξως, το πιο ενδιαφέρον. Μας μπάζει σε έναν πολιτισμό τόσο ξένο με τον δυτικό, τόσο ξένο με το δικό μας, κι όμως, με πολλά αναγνωρίσιμα κοινά χαρακτηριστικά, έστω του παρελθόντος (μιλάμε βέβαια για τη δεκαετία του ’70, αλλά κάποια ήθη και έθιμα του τότε ακόμα και στην Ελλάδα του σήμερα, συνεχίζουν να υφίστανται). Όπως πχ το έθιμο της... προίκας! Ο φτωχός Ινδιάνος ερωτεύεται με την πρώτη ματιά την όμορφη Ινδιάνα της φυλής του, που μόλις βγήκε στο κοινό μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα απομόνωσης, τέτοιο, όσο χρειαζόταν για να ενηλικιωθεί. Να γίνει γυναίκα. Για να την παντρευτεί, χρειάζεται να δώσει προίκα (ok, στη χώρα μας τα πράγματα, όπου ισχύει ακόμα αυτός ο αναχρονισμός, είναι λίγο διαφορετικά – η γυναίκα δίνει προίκα, σωστά;).

Ο ήρωάς μας κάνει διάφορες δουλειές, με βάση κυρίως το εμπόριο. Αλλά, είπαμε, δεν έχει μία. Χρειάζεται να βγάλει γρήγορα χρήματα. Όταν διαπιστώνει πως οι Γκρίνγκος γουστάρουν πολύ τη μαριχουάνα και πληρώνουν όσο όσο για να την αποκτήσουν, μαζί με τη βοήθεια του Κολομβιανού (όχι ιθαγενή) φίλου του, κάνουν τους μεσάζοντες. Αγοράζουν μεγάλες ποσότητες μαριχουάνας από έναν συγγενή του και την πουλάνε σε υψηλότερες τιμές στους Αμερικάνους. Έτσι παράγεται πλούτος στον καπιταλισμό. «Say no to communism» γράφουν οι προπαγανδιστικές κάρτες που μοιράζουν οι Αμερικάνοι στην περιοχή, όπου υποτίθεται ότι προσφέρουν φιλανθρωπικό έργο. Ναι, υπάρχουν και πολιτικές νύξεις. Όχι λειτουργικά ενσωματωμένες στο φιλμ πάντως. Υπάρχουν για να υπάρχουν. Εδώ, λοιπόν, σε αυτό το πρώτο μέρος, είδα την πιο όμορφη σκηνή της ταινίας. Εκείνη όπου η πιτσιρίκα χορεύει έναν υπέροχο κυκλικό χορό, φορώντας ένα φόρεμα που, όταν τεντώνει τα χέρια της και κινείται ενάντια στον άνεμο, την κάνει να μοιάζει με πουλί. Και ο μνηστήρας – διεκδικητής, τον χορεύει μαζί της. Εκείνη προελαύνει, εκείνος κινείται με βήματα προς τα πίσω. Η γυναίκα έχει το πάνω χέρι, καθαρά. Κι ας ηγούνται τυπικά οι άνδρες στη φυλή.

Η κοινωνία είναι μητριαρχική. Η μητέρα της κοπέλας είναι η αρχηγός. Ό,τι λέει εκείνη είναι ο νόμος. Κι ό,τι βλέπει στα όνειρά της κι ό,τι της υποδεικνύει η παράδοση, αυτά καθορίζουν και τις πράξεις και τις αποφάσεις της. Τόσα χρόνια, αυτός ο δρόμος ήταν ο σωστός. Ναι, αλλά η κυρία δεν είχε προβλέψει έναν πολύ σημαντικό παράγοντα που έως τότε δεν υπήρχε στην εξίσωση: το χρήμα. Το χρήμα αλλάζει τα πάντα. Το πολύ χρήμα, ακόμα περισσότερο. Ο φτωχός Ινδιάνος γρήγορα μαζεύει τα απαιτούμενα χρήματα και παντρεύεται την αγαπημένη του. Αποκτούν κι ένα παιδί. Θα αποκτήσουν και δεύτερο. Κάθε φορά που μπαίνουμε σε άλλο μέρος, σε άλλο τραγούδι, ο χρόνος έχει προχωρήσει αρκετά προς τα εμπρός. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν αλλά δεν ωριμάζουν. Οι καλύβες δίνουν τη θέση τους σε σπιταρόνες. Πλουτίζει ο ενδιάμεσος έμπορος, πλουτίζει και ο παραγωγός. Όλοι ευτυχισμένοι! Ναι, αλλά δεν υπάρχει όριο στο χρήμα. Πάντα θέλεις παραπάνω. Και μπορεί να νομίζεις πως μπορείς να τη βγάλεις καθαρή με την απληστία, συνήθως όμως εκείνη έχει έναν τρόπο να σε καταστρέψει εντέλει. Οι φιλίες διαλύονται για τα λεφτά. Συγγενείς δεν μιλιούνται για τα λεφτά. Αρχίζουν οι σκοτωμοί. Αρχίζουν τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Φίλοι γίνονται εχθροί και εχθροί κάνουν λυκοφιλίες.

Η γνωστή ιστορία λοιπόν, να μην τα πολυλογούμε. Σαν αρχαία τραγωδία. Αλλά είπαμε, το όλον δεν ελκύει τον θεατή. Δεν είναι ότι δεν πείθει. Είναι ότι επαναλαμβάνεται, ότι ανοίγεται σε πολλές επιμέρους ιστορίες, ότι μετατίθεται το κέντρο βάρους διαρκώς σε ότι αφορά τους ήρωες. Εν αρχή είναι ο λόγος. Αλλά μέχρι και ο Λόγος δολοφονείται. Ναι, ok, κι αυτό ωραίο (θα καταλάβετε παρακολουθώντας την ταινία τι εννοούμε). Όπως και η ατάκα του πιο θετικού κατά την άποψή μας ήρωα, του αρχικά φτωχού Ινδιάνου, που εν πάση περιπτώσει τουλάχιστον προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα, να βρίσκει λύσεις μέσω της διπλωματικής οδού, να μην προβαίνει σε φόνους χωρίς λόγο. Όταν στο φινάλε λοιπόν ο διψασμένος για εκδίκηση συγγενής του, του λέει: «Θα σε σκοτώσω» εκείνος απαντά «Έτσι κι αλλιώς, όλοι πεθαμένοι είμαστε». Ίσως μια origin story για την έναρξη του εμπορίου ναρκωτικών να μην ταίριαζε εντέλει με το υπερβατικό ύφος που επέδειξε ο σκηνοθέτης στην προηγούμενη ταινία του. Ίσως ως θέμα να είναι περισσότερο γήινο. Ίσως γι' αυτό το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αποτυχία. Υπέροχη μεν, αλλά αποτυχία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Danaos Films και την Filmtrade!

Από την Κινέττα στο DolbyTheater

του gaRis (@takisgaris)

Ήρθε η ώρα να μιλήσω για τη σειρούλα μου το Γιώργο Λάνθιμο (γεννηθείς το 1973). Το Γιώργο της Σχολής Σταυράκου, των βιντεοκλίπ, του Καλύτερου μου Φίλου (με Λαζόπουλο και Καφετζόπουλο) στα 29 του. Που γύριζε τα διαφημιστικά για να χρηματοδοτήσει με μια παρέα φίλων τη δεύτερη περίοδο της Κινέττας. Ένα πειραματικό, γενεσιουργό του Greek new wave φιλμάκι που γλέντησα καννιβαλιστικά ο αφελής δοκησίσοφος, στην τότε κριτική μου, όπως και οι πλείστοι άλλοι του κουρμπετιού που μου είναι αδιάφοροι. Ώσπου ο Γιώργος μας κεραυνοβολεί με τον Κυνόδοντα που χτυπά υποψηφιότητα ξενόγλωσσου όσκαρ από το εντελώς πουθενά της ελληνικής μιζέριας. Να λοιπόν που η Κρίση έγινε η μαμή που έφερε στο φως, με σχεδία το absurdist comedy, μια καθαρά αντι-συστημική φωνή που διαβαίνοντας της Άλπεις μπορεί να παράλλαξε το όνομά της σε Yorgos αλλά αρνήθηκε να γίνει George. Πράξη Τρίτη. Μετά τις Κάννες, η αναγνώριση από το Hollywood. Ζει και δημιουργεί στην Αγγλία, με τους δικούς του όρους. Από το ιδιοσυγκρασιακό love story The Lobster (υποψήφιο στο πρωτότυπο σενάριο) στο χειρουργικά ασφυκτικό The Killing of a Sacred Deer, o Lanthimos είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος auteur.

Όχι όμως στερούμενος αδυναμιών. Η χαριτωμένα απωθητική του εμμονή να πατσαβουριάζει τους χαρακτήρες του εις βάρος της αφηγηματικής ευθυβολίας και η καταναγκαστική χειραγώγηση ξύλινων ερμηνειών συνεχίζουν να αφαιρούν πόντους. Και κάποτε φτάνει εκείνη η ώρα της μεγάλης απόφασης. Διότι καλά τα auteurιλίκια αλλά το εμπνευσμένο δίδυμο με τον Ευθύμη Φιλίππου αργά ή γρήγορα θα έφερνε πάνω του συμπτώματα μανιέρας. Μεγάλη απόσταση η σιγουράντζα του εξειδικευμένου, πέστο φεστιβαλικού κοινού από ένα καλλιτεχνικό έργο ευρύτερης κατανάλωσης. Ειλικρινά, μέχρι το εκθαμβωτικό The Favourite, ο παλιός μανιαμούνιας επι-κριτικός της Κινέττας καθόταν χτυπώντας τα ποδάρια του πάνω στον ώμο μου γρυλίζοντας αυτά τα χαιρέκακα μικροαστικά της Ψωροκώσταινας κάθε φορά που ο Yorgos έβαζε το λιθαράκι του. Φιλάρα ο δικός μου εδώ βγάζει μάτια – διπλότριπλης ανάγνωσης δαύτο.

Σηκώνει στον αέρα το κοστουμάτο period piece και το ρίχνει κάτω χίλια κομμάτια. Μπλεντάρει Barry Lyndon, The Draughtman’s Contract και το All About Eve και σερβίρει καυτό κοκταίηλ μετα-φεμινιστικής σεξουαλικής τυραννίας (γιατί μόνο απελευθέρωση δε το λες αυτό) με μπόλικη δόση αναρχικού χιούμορ κατά της αριστοκρατικής πατριαρχίας. Αν εισχωρούσε πιο βαθιά στην πολιτική του ανάλυση, δυο τσιμπήματα παραδομένος στη διαβολικά γαργαλιστική απόδοση της βιτριολικής δυναμικής μεταξύ γυναικών ερωτευμένων με την Εξουσία, θα επρόκειτο περί αριστουργήματος. Ένα αντεστραμμένο Ιψενικό τρίγωνο: H μανιοκαταθλιπτική βασίλισσα της Αγγλίας Anne (Olivia Coleman) μοιρολογώντας μια ντουζίνα μωρών και έναν σύζυγο με, αντί για κόλλυβα, ένα μικρό στρατό λαγουδάκια. Η μαιτρέσα της, Sarah Churchill (Rachel Weisz), δούκισσα του Μάρλμπορω (πρόγονος του Winston), που την μαριονεττάρει, περιφέροντας την από τα κυβερνητικά συμβούλια στα ημισκότεινα ιδιαίτερα δώματα του παλατιού. Η νεαρή εξαδέλφη της Sarah, η Abigail (Emma Stone) που πετιέται κλοτσηδόν από μια άμαξα στα ανάκτορα ως ατιμασμένη ευγενής, μια υπηρετριούλα που θα χωθεί στο κρεββάτι της βασιλίσσης εξορίζοντας την ευεργέτιδά της κόμισσα του Μάρλμπορω. Και το κάδρο γεμάτο άνδρες – μουνούχους, γελοίους κραγιονάκηδες με ντραγκ κουήν περούκες (θεουλάκος ο Nicholas Hoult), να παίζουν χηνοδρομίες και ένα αυτοσχέδιο τύπου paintball με ρόδια και θύμα έναν ολόγυμνο πατσοκοιλαρά. Κόλαση!

Το ερμηνευτικό τρίο Coleman - Stone - Weisz είναι άξια εστεμμένο ως με διαφορά το καλύτερο της χρονιάς. Η Weisz έχει την πιο ορατή μετάβαση ως χαρακτήρας από τα σαλόνια στα αλώνια δίχως να χάσει ημιτόνιο. Η Stone δεν έχει υπάρξει ωριμότερη, προκλητικότερη και είναι ήδη βραβευμένη με όσκαρ στα 30 της χρόνια. Η λιγότερο γνωστή, η αντι-σταρ καρατερίστα Olivia Coleman είναι η καρδιά, τόσο - όσο οι δυο συντρόφισσές της τα πλεμόνια - της Ευνοούμενης. Ημιπαράφρων συντετριμμένη, θανάσιμα ευάλωτη και υστερική, θαμπωμένη μα και απόμακρη, σύμβολο μιας μοναρχίας σήπουσας, σκληρής και τραγικής. Πλαισιωμένες και οι τρεις από ένα επιτελείο τεχνιτών παγκοσμίου κλάσης, τους ατμοσφαιρικούς ημιφωτισμούς του Robbie Ryan, τα φοβερής επινόησης κοστούμια της θρυλικής Sandy Powel (που βρήκε λινάτσες και ντένιμ από το eBay, κάνοντας αυτό το ποταπό μπάτζετ των $15M να μοιάζει εκατόν πενήντα). Τη σκηνογραφική διεύθυνση της Fiona Crombie που σε μπάζει στον 18ο αιώνα σα σε ρομαντικό εφιάλτη. Το σεναριογραφικό δίδυμο – φαβορί για το όσκαρ – των νιόβγαλτων Deborah Davis και Tony McNamara που συμπυκνώνουν όλη τη μπουνιά του Γιώργου στη λέξη «Cunt» - τρόμο για την πολιτικοκορεκτίλα.

Άφηκα – αναμενόμενο έι; - τα δικά μας παιδιά για το τέλος. Οι Γιώργηδες, Μαυροψαρίδης και Λάνθιμος. Το ψαλίδι του Μαυροψαρίδη είναι κέντημα. Όλο τούτο το παραισθησιογόνο κολάζ – υπόκλιση στο χόρρορ των 70s παίζει αντάμα με τον ευρυγώνιο φακό – ψαρόγυαλα του Ryan προσδίδοντας την ένταση που χτίζει ο Λάνθιμος στο σαδομαζό παιχνίδι του με την Εξουσία. Γιατί πλέον ο υποψήφιος για 10 όσκαρ έκανε το άλμα από τον auteur στον σκηνοθέτη δουλειάς συνόλου. Κοιτά τον μέγα Quaron των 4 προσωπικών υποψηφιοτήτων από τις 10 συνολικά του Roma (αν δεν είναι αυτός αληθινός - όχι ντεμέκ - auteur τότε ποιός;) κατάματα όπως ο Τσιτσιπάς τον Φέντερερ. Με τη διαφορά ότι ο Yorgos Lanthimos μόνο κερδισμένος μπορεί να αισθάνεται. Τώρα πια ο Paul Thomas Anderson (που επίσης τον υπολήπτεται ιδιαίτερα παρεμπιπτόντως) απέκτησε συνοδοιπόρο στην κινηματογραφική μου συνείδηση. Γιατί μη μου πεις ότι τα PhantomThread - The Favourite δεν είναι καθαρόαιμα της ίδιας καλλιτεχνικής ράτσας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Οι δυο κόσμοι, των μικρών και των μεγάλων, συναντιούνται! Τρία χρόνια μετά την «Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών», οι αγαπημένοι μας λιλιπούτειοι ήρωες επιστρέφουν και, μαζί με τους νέους τους φίλους,αναλαμβάνουν μια δύσκολη αποστολή στην άλλη άκρη του κόσμου. Για άλλη μια φορά, θα αποδείξουν οτι, αν και μικροσκοπικοί, διαθέτουν θάρρος και μεγάλη καρδιά. Καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο εφοδιασμός για το χειμώνα! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όμως, μια μικρή πασχαλίτσα, ο Τζούνιορ, παγιδεύεται σε ένα δέμα… με προορισμό την Καραϊβική! Τώρα υπάρχει μόνο μία επιλογή. Η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη πρέπει να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους , να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να τον φέρουν πίσω. Εκεί, θα τους περιμένει ένας νέοςκόσμοςγεμάτοςασυνήθιστεςσυναντήσεις. Το αλογάκι της Παναγίας, οι ασυνήθιστες κάμπιες και τα εκκεντρικά καβούρια, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που θα βρεθούν στο δρόμο των ηρώων μας. Όλοι μαζί όμως,θα αντιμετωπίσουν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, αφού ο εξωτικός αυτός παράδεισος θα απειληθεί από τους ανθρώπους που θέλουν να τον αφανίσουν και να χτίσουν στη θέση του ένα ξενοδοχείο. Οι λιλιπούτειοι ήρωες μας, θα έχουν τώρα και μία νέα,δύσκολη αποστολή: να σώσουν το σπίτι των νέων τους φίλων. Θα τα καταφέρουν?

Την δίχως διαλόγους ταινία Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Άκρη του Κόσμου (Minuscule 2 : Les Mandibules du bout du monde) υπογράφουν σκηνοθετικά οι Hélène Giraud και Thomas Szabo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films!