Movies Ltd

Nicole’s Monster

του gaRis (@takisgaris)

O ντόρος που συνόδεψε τη Nicole Kidman στο TIFF18 ήταν μουσώνας σωστός, σε στίχους Καββαδία μη σου πω ένα πράμα. Δυο εμφανίσεις, μια μετρημένη στον πόντο, μάνα κουράγιο του Lucas Hedges στο Boy Erased η πρώτη. Ήταν η δεύτερη όμως, εκείνη στο διπολικής διαταραχής εξ’ απόψεως αφηγηματικού ρυθμού Destroyer που άφησε με τα σαγόνια κάτω κοινό και κριτικούς. Το hype λίγο πριν την επίσημη πρεμιέρα έξυνε ουράνια ενώ η σκηνοθεσία της Karyn Kusama, με ορέξεις ενοχλητικά έντονου neo - noir, βαρύγδουπα δήλωνε πως εδώ το πράμα είναι με αγαπάς - με μισείς πάντως αδιάφορη δε θα με πεις ποτέ. Αληθινά πάντως, για να το γυρίσω στα δημογραφικά των studios, ζούμε στους καιρούς που ήπρεπε να φθάσει έφτασε ως τα πέρυσι ώστε η Greta Gerwig (Lady Bird) να γίνει μόλις η 5η σκηνοθέτις που προτάθηκε στα χρονικά για όσκαρ. Κάτι ψήνεται λοιπόν, καθότι ειδικά φέτο ευλογηθήκαμε από ουκ ολίγες δουλειές με γυναικεία υπογραφή. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας που λέμε και στο West Mississauga του Ontario για να σου συστήσω ταινίες τις οποίες πρέπει να δεις και να υποστηρίξεις αν γουλάρεις περισσότερη θηλυκή ματιά στο mainstream. Ο λόγος για τις Nadine Labaki (Capernaum), Marielle Heller (Can You Ever Forgive Me?), Sara Colangelo (Kindergarten Teacher), Josie Rourke (Mary, Queen of Scots), Kay Cannon (ναι-ναι, Blockers) και προσπερνώντας την αποτυχία (δυστυχώς) της Ava Du Vernay (A Wrinkle in Time), αφήνω στο τέλος τις αριστεύσασες: Tamara Jenkins (Private Life), Betsy West - Julie Cohen (το docu RBG) και βεβαιότατα τη Lynne Ramsay (You Were Never Really Here). FunFact: Αριθμός υποψηφιοτήτων των ως ανωτέρω στις κοντοζυγιάζουσες Golden Globes = 0. Ζερό!

Το που ακριβώς εμφιλοχωρεί η Karen Kusama στη λίστα δαύτη είναι θέμα οπτικής. Γιατί το Destroyer ακολουθεί ευλαβικά την κακοτράχαλη διαδρομή καριέρας της από το στυλιστικά μόνο ενδιαφέρον (και μετά το χάος) Aeon Flux (2005) στο αγωνιώδες μυστήριο του The Invitation (2015) που έδωσε υπόσχεσες οι οποίες ελαφρώς διαψεύδονται επί του παρόντος. Και δεν είναι ότι η 50χρονη δημιουργός δεν ξέρει το μέσο. Ή ότι δεν προσπαθεί, παθιασμένα μάλιστα. Το καταταλαίπωρο είδος της αστυνομικής περιπέτειας όμως απαιτεί εκφραστική λιτότητα, έστω αυτοσυγκράτηση χωρίς πολλούς εφφέδες και κατηφέδες. Δες Karyn μου το Heat του Michael Mann όπου δοξάζεται η οργανική σχέση της δράσης με την αρχιτεκτονική χωροταξία (sic). Είναι και η μουσική επένδυση του Theodore Shapiro που βγάζει σχεδόν ύποπτα σε Elliot Goldenthal. Ύστερις είναι και αυτό το πολύ το πέρα - δώθε με τα επεξηγηματικά φλάσμπακς εκεί δηλαδή όπου τα θαλάσσωσε προ 16ετίας η LAPD ντητέκτιβ Erin Bell (Nicole Kidman) όταν μπήκε αντερκάβερ σε σπείρα ληστών κάπου στην έρημο για να προλάβει ληστεία (ανεπιτυχώς). Χώρια που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο τα μέλη της σπείρας αυτής περιφέρονται στην πόλη χωρίς ουδείς να έχει αλλάξει φάτσα και...πλανήτη τόσα έτη μετά.

Η σχέση της Erin με την τηνέιτζερ κόρη της (Jade Pettyjohn) που νταραβερίζεται με αλητεία είναι στα τάρταρα. Η ίδια περιφέρεται σα ζόμπι, πιωμένη, εν εξάλλω, κακογερασμένη και αδιάφορη για ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και στο εξής στη ζωή της, φθάνει να βρει εξιλέωση καθαρίζοντας τον εγκέφαλο της σπείρας Silas (Toby Kebbel). Και εδώ λοιπόν σκάει ο παράγοντας Nicole που από αγαλμάτινη μούσα του Dior, παίρνει την οδό της μεταμόρφωσης α λα Charlize Theron στο Monster, προβάροντας φαταλιστικά ένα παγωμένο βλέμμα σιχασιάς και απάθειας μαζί. Είναι κι αυτή η ξέμαλλη καούκα που φορεί στο κεφάλι που τερματίζει την εικόνα μιας ψυχής η οποία έχει μόλις αναδυθεί από την κόλαση. Για να στο δέσω κόμπο στο φινάλε-φινάλε με αυτό το τέρας τον Γοακίν στο You Were Never Really Here όπου δίνει μια σχεδόν μεταφυσική χροιά στο παίξιμο, στη σκηνή ειδικά που συνομιλεί με τον ετοιμοθάνατο από το χέρι του δολοφόνο στο σπίτι της νεκρής μάνας του. Γιατί ο Ηθο-ποιός μεγαλουργεί όταν χάνεται μέσα στο έρεβος ενός ενστίκτου δια του οποίου προσεγγίζει τον ρόλο πιότερο ως στοίχειωμα και η Nicole το γνωρίζει αποδεδειγμένα καλά αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

White Mansplaining

του gaRis (@takisgaris)

Δεν υπάρχει χρονιά στην καταγεγραμμένη μνήμη που να μην ανασύρω μια ξεκάθαρη περίπτωση Oscar-bait, τουτέστιν (πάρε βαθιά ανάσα) εξαιρετικά συμπαθητική καλλιγραφία, απεικονίζουσα την εντός - του - κυτίου λογική και ευαισθησία του διαβόητου ηλικιακού κοινού των λευκών γερόντων της Ακαδημίας. που καταπίνουν αμάσητο κάθε φιλμάκι πασπαλισμένο συμπόνοια με ανάμικτη ενοχή για τα ρατσιστικά χαΐρια της Αμερικής. Και ειλικρινά, πιο κραυγαλέα περίπτωση από το κλασικό ρεζιλίκι (best picture winner) του Driving Miss Daisy δεν ανέμενα να ματαδώ, αλλά ζούμε κυρίως για να διαψευόμαστε: Εν έτι 2018, υπάρχει μια ταινία σκηνοθετημένη από τον Peter Farrelly (NAI, των gross out θριαμβευτικών Dumb and Dumber και There’s Something About Mary) που πέρασε τυφώνας από το Τορόντο, αρπάζοντας το People’s Choice Award όπερ έστι μεθερμηνευόμενον πρωτοκαθεδρία (περίπου) στην οσκαρική κούρσα. Υπερβολές, θα πεις (έχεις δίκιο) αλλά έτσι πήγε και το 12 Years A Slave (μέρα με τη νύχτα) και έδρεψε τον κότινο βουτηγμένο στο αίμα και τα πάθια της αφρο-αμερικανικής δουλείας.

Σε ένα από τα πολλά προεκλογικά του ράλλυ προ 2ετίας ο 45ος The Donald, σε μια αποστροφή του κατακεραυνωτικού, μισαλλόδοξου και ρατσιστικού (“badhombres”) λόγου του, στρέφεται προς το αλαλάζων (“lockherup!”) πλήθος (“the deplorables”) και δαχτυλοδείχνει έναν μαύρο κύριο λέγοντας «λένε ότι δεν με ψηφίζουν οι μαύροι. Εγώ όμως αγαπώ τους μαύρους και όχι για ψηφοθηρία όπως η (“crooked”) Hilary! Ορίστε λοιπόν ένας μαύρος! Οι μαύροι με αγαπούν! Γεια σου μαύρε φίλε μου! (*thumbsup*). Το λοιπό, το ένα-και-το-αυτό πράττει και ο Φαρέλλης εδωνά. «Ξέρω κι εγώ ένα μαύρο» σου δηλώνει με περηφάνια οπότε το λύσαμε το ρατσιστικό ζήτημα της Αμερικής, που ακόμη ταλανίζει κόσμο, σε άλλη κλίμακα και ένταση βέβαια την υπερδύναμη ως τις μέρες μας. Διότι Ο Σοφέρ του Don Shirley θα έπρεπε να λέγεται το φιλμ, βασισμένο στην αληθινή ιστορία των Tony “Lip” Vallelonga (o ιταλικής καταγωγής σοφέρ, Viggo Mortensen) και Don “Doc” Shirley (o μαύρος βιρτουόζος πιανίστας, Mahershala Ali) που με googlemaps το τοτινό Green Book (1936-1966) διέσχισαν τον αμερικανικό Νότο ψάχνοντας μέρη που ήταν ενδεδειγμένα μόνο για μαύρης φυλής Αμερικανούς πολίτες.

Παρότι 1962, στη μισή Αμερική οι μαύροι εξακολουθούν να λογίζονται αντικείμενα, ακόμη κι αν στην περίπτωση του Don τον υποδέχονται με θαυμασμό αιτιολογημένο από τη μουσική του ιδιοφυΐα. Εκτός σκηνής, ο εκλεπτυσμένου γούστου, υψηλής κουλτούρας και ιδιαιτέρων σεξουαλικών προτιμήσεων (για να δέσει το σετάκι που κρούει οσκαρικές καμπάνες) Mahershala θα πάει για κατούρημα έξω στα δέντρα ή θα φάει αστακό στα αποδυτήρια. Ο αλέγκρος, ρατσιστάκος του κοινού αστικού δικαίου Viggo, φαταούλας και άξεστος, πότε πορτιέρης - πότε οδηγός και το μεροκάματο να βγαίνει, θα γίνει ο προστάτης - σωτήρας του, θα αλλάξει θεωρίες και πιστεύω, θα γενεί καλύτερος άνθρωπος βρε παιδί μου, πιο μορφωμένος μάλιστα καθώς το αφεντικό θα του υπαγορεύσει λέξη - λέξη τα ερωτικά γράμματα προς τη νοικοκυρούλα γυναίκα του (η στωικά γλυκυτάτη Linda Cardellini). Και να εστιάζει ατακαδόρικα ο Farrelly την Univisium 2.00:1 κάμερά του στα πειράγματα του Tony και τα ξεφυσήματα δυσφορίας του Doc. Και να διαδέχεται η μια χοντράδα σε στυλ Gene Wilder - Richard Pryor το άλλο δραματικό ενσταντανέ τύπου Mississippi Burning. Λες, μα που βρίσκομαι; Στα θλιβερά 80s που οι αντιρατσιστικές ριπές από Χόλιγουντ μεριά ήταν η μπαναλιτέ του «ο άμοιρος Μαύρος σώζεται από Λευκό Μεσσία»;

Στη χρονιά του Black Panther και του Blackkklansman, το Green Book παρά τις αξιοβραβεύσιμες ερμηνείες των Mortensen (τριάδα φαβορί με Cooper - Bale) και Mahershala Ali (που - αν και ως category fraud - θα διεκδικήσει δεύτερο όσκαρ με αντίπαλο τον Richard E. Grant) και τα γουστόζικα ιντερλούδια στο μουσικό του σκοράρισμα (Kris Bowers), είναι παλιακό κυρίως ως ιδεολόγημα και δε βλέπω το πως θα φτάσει ως το τέρμα, με δεδομένη την κατάφωρα προχώ στροφή του μέμπερσιπ της Ακαδημίας. Από τις περιπτώσεις που αν δεν την πάρεις σοβαρά, θα καταναλωθεί ευχάριστα έως λυτρωτικά από όσους πιστεύουν στο «έλα μωρέ και οι μαύροι άνθρωποι είναι» και πέραν τούτου ουδέν. Για τους άλλους όμως...σόδες. Πολλές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

Πάρε μια γερή δαγκωνιά! Η Απίστευτη Ιστορία του Γιγάντιου Αχλαδιού (The Incredible Story of the Giant Pear) απέσπασε το βραβείο του πιο δύσκολου κοινού, εκείνου των παιδιών, που δεν το ξεγελάς ποτέ, στο 1ο Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας, κι αυτό γιατί η ζουμερή αυτή, γεμάτη ψυχή, περιπέτεια animation μάς θυμίζει πόσο σημαντική είναι η πλοκή και οι χαρακτήρες σε μια ιστορία. Η ζωή είναι πολύ όμορφη για τον ελέφαντα Σεμπαστιάν και την κολλητή του φίλη, τη γάτα Μίτσο, μέχρι που, ξαφνικά, ο δήμαρχος της ηλιόλουστης πόλης τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Εντούτοις, πριν εξαφανιστεί, ο δήμαρχος προλαβαίνει να στείλει ένα μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι, ενημερώνοντας ότι έχει ναυαγήσει στο Μυστηριώδες Νησί και ότι έχει κάνει μια τρομερά σπουδαία ανακάλυψη. Μέσα στο μπουκάλι υπάρχει κι ένας σπόρος που οι δύο φίλοι, ο Σεμπαστιάν και η Μίτσο, φυτεύουν και την επόμενη μέρα διαπιστώνουν ότι στη θέση του έχει φυτρώσει ένα γιγάντιο αχλάδι. Από το τεράστιο αυτό φρούτο, που αρχικά μετατρέπεται σε σπίτι, ο ιδιοφυής καθηγητής Γκλουκόζ, κατασκευάζει ένα πλοίο με το οποίο σαλπάρουν οι ήρωές μας για το νησί, προκειμένου να βρουν το δήμαρχο του νησιού τους, μολονότι και οι δυο τους δεν τα πάνε καλά με το νερό...

Την Δανέζικη παραγωγή σκηνοθετούν οι Amalie Næsby Fick, Jørgen Lerdam, Philip Einstein Lipski.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Fast & Ridiculous! O Γουίλι (Wheely) είναι ένα αυτοκίνητο με μεγάλα σχέδια. Εργάζεται ως ταξί, αλλά ονειρεύεται να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτων. Ήταν άλλωστε πρωταθλητής της τοπικής σκηνής και υπήρξε θρύλος. Όμως μετά από αυτό, τι του έχει απομείνει; Μία πρωινή δουλειά και ένα αφεντικό που δεν μπορεί να εγκαταλείψει. Μέχρι που ερωτεύεται ένα σπορ αυτοκίνητο και η ζωή του ανατρέπεται. Τις φωνές τους στο καστ δανείζουν οι ηθοποιοί Ogie Banks, Gavin Yap, Bill J. Gottlieb, Brock Powell.

Το περιπετειώδες κινούμενο σχέδιο σκηνοθετεί ο Μαλαίσιος Yusry Abd Halim.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

Πεθαίνουν να παίξουν! To Escape Room είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που παρακολουθεί έξι αγνώστους μπλεγμένους σε καταστάσεις πέρα από τον έλεγχο τους. Για να επιβιώσουν, πρέπει να σκαλίσουν το μυαλό τους, αλλιώς δε θα βγουν ζωντανοί από το δωμάτιο-γρίφο. Κατασκευασμένο σαν επιτραπέζιο παιχνίδι, όπου υπάρχουν κανόνες, παίκτες, πιόνια, τιμωρίες και έπαθλα, το Escape Room χτίζει με μαεστρία την αγωνία μιας ομάδας, με παίκτες που δε γνωρίζεται μεταξύ τους, αλλά καλούνται όχι μονάχα να βρουν την τελική έξοδο, αλλά να την ανακαλύπτουν σε κάθε ένα δωμάτιο που ανοίγει μπροστά τους ή κλείνει πίσω τους. Γιατί τους διάλεξαν; Πως συνδέονται οι ιστορίες τους; Ποια είναι η επόμενη πίστα; Πόσους ακόμα γύρους θα αντέξουν να τρέξουν; Το θρίλερ του Adam Robitel (Παγιδευμένη Ψυχή: Το τελευταίο κεφάλαιο) βάζει νέους κανόνες σε ένα κινηματογραφικό είδος, που μοιάζει να επαναπροσδιορίζεται και να αναδιομορφώνεται εκ νέου.

Χωρισμένο σε κλειδωμένα κεφάλαια, όπου το ένα δωμάτιο οδηγεί σε ένα έτερο δωμάτιο με διαφορετικό γρίφο, οι έξι «άγνωστοι» φίλοι κινούνται ομαδικά από δωμάτιο σε δωμάτιο, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο σε ένα παιχνίδι που από την αρχή έμοιαζε επικίνδυνο. Χτισμένο πάνω σε κανόνες και οδηγίες, το παιχνίδι αυτό, κινείται ανάμεσα σε κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος και στα άγρια ένστικτα των συμμετεχόντων, που με την ώρα παίρνουν μια τροπή, που ούτε και οι ίδιοι δε φαντάζονταν. Θα χρειαστεί να συνεργαστούν, να παραβλέψουν ομοιότητες και διαφορές και να κινηθούν μεθοδικά για να ελιχθούν, όσο γρηγορότερα γίνεται. Πρωταγωνιστούν οι Taylor Russell, Loga Miller, Deborah AnnWoll, Jay Ellis, Tyler Labine, Nik Dobani, Yorick van Wageningen, Adam Robitel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, επιβιώνεις παντού! Η Άγρια Αχλαδιά (Ahlat Agaci / The Wild Pear Tree) αποτελεί την πρόταση της Τουρκίας για τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας 2019. Το αριστούργημα του Nuri Bilge Ceylan (Χειμερία Νάρκη, Κάποτε στην Ανατολία, Τρεις Πίθηκοι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών. Ήρωας στην Άγρια Αχλάδια» είναι ένας νεαρός ο οποίος επιστρέφει απρόθυμα μετά τις σπουδές του στο χωριό που μεγάλωσε, και στο σπίτι των γονιών του, φιλοδοξώντας να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του και να προσπαθήσει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Καθώς οι μέρες περνούν, ο Σινάν (όπως είναι το όνομα του ήρωα) περιπλανιέται στον σχεδόν ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού του, συναντά συγγενείς και φίλους και σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τόσο την αντιπάθειά του για το μέρος που τον περιβάλλει όσο και για τον πατέρα του - έναν ανεύθυνο καθηγητή και οικογενειάρχη, πνιγμένο στα χρέη και με αδυναμία στον τζόγο.

Πρωταγωνιστούν οι Dogu Demirkol, Murat Cemcir, Bennu Yildirimlar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την AMA Films!

Το ταλέντο της ήταν αληθινό. Το βιογραφικό της όχι! O μετρ του είδους Peter Segal (Ασκήσεις Ηρεμίας, Κάθε Φορά Πρώτη Φορά, Get Smart) φέρνει στη μεγάλη οθόνη την διασκεδαστική κομεντί Μια Δεύτερη Ευκαιρία (Second Act) που θυμίζει κάτι ανάμεσα στo «Εργαζόμενο Κορίτσι» και την «Καμαριέρα». Η 43χρονη Μάγια είναι μια ιδιοκτήτρια καταστήματος λιανικής πώλησης που παλεύει με τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Μέχρι που αποκτά την ευκαιρία να αλλάξει τρόπο ζωής και να αποδείξει στους γιάπηδες της Μάντισον ότι το «σχολείο της ζωής» έχει την ίδια αξία με τα ακριβά κολέγια και πως ποτέ δεν είναι αργά για μια δεύτερη ευκαιρία. Το σενάριο ανήκει στον βετεράνο συνεριογράφο Justin Zackham (Επιθυμίες στο... Παρά Πέντε) και στην Elaine Goldsmith-Thomas.

Η Goldsmith-Thomas φανταζόταν εξ’αρχής την Jennifer Lopez στον ρόλο της Μάγια. Εκείνη με τη σειρά της είχε επίσης κάποιον στο μυαλό της για τον ρόλο του Τρέι, του προπονητή baseball που είναι ερωτευμένος με τη Μάγια, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Milo Ventimiglia. Την «κολλητή» της Μάγια, υποδύεται η δίκη της κολλητή φίλη Leah Remini, ενώ την Χίλντι, την συνάδελφο της Μάγια που την αντιμετωπίζει σαν απειλή ενσαρκώνει η Annaleigh Ashford, και την Ζόε, την κόρη του CEO, που την η Vanessa Hudgens.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Nobody Runs Forever! Ο κάτοχος τεσσάρων Όσκαρ Clint Eastwood (Million Dollar Baby) επιστρέφει δυναμικά για δεύτερη φορά ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μετά το Gran Torino (2009). Το Βαποράκι (The Mule) αφηγείται μία συναρπαστική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά. Με εξαιρετική σκηνοθεσία, διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική, η ταινία αποδεικνύει τη ζωντάνια και το αγέραστο ταλέντο του δημιουργού της που ξέρει ακόμα να γράφει ιστορία στις σελίδες του σινεμά, κι ας έχει φτάσει τις 37 ταινίες στο ενεργητικό του. Ο ογδοντάχρονος Ερλ Στόουν είναι απένταρος, μόνος και αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία της επιχείρησής του, όταν του προσφέρεται μία δουλειά, στην οποία - φαινομενικά- πρέπει απλά να οδηγεί. Στην πραγματικότητα,γίνεται μεταφορέας στην υπηρεσία του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών. Τα πάει καλά, τόσο καλά που οι «παραγγελίες» ολοένα και αυξάνονται και ο ίδιος σύντομα ανεβαίνει στην ιεραρχία της «επιχείρησης». Δεν αργεί ωστόσο να τον εντοπίσει το ραντάρ του σκληρού πράκτορα της υπηρεσίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών Κόλιν Μπέιτς. Έτσι, παρόλο που τα οικονομικά του προβλήματα ανήκουν στο παρελθόν, τα προηγούμενα λάθη του αρχίζουν να τον βαραίνουν σε τέτοιο βαθμό που είναι αβέβαιο αν θα έχει το χρόνο να τα διορθώσει, πριν βρεθεί ενώπιον της επιβολής του νόμου ή των αρχηγών του καρτέλ.

Δίπλα στον Eastwood εμφανίζεται o τέσσερις φορές υποψήφιοw για Όσκαρ Bradley Cooper (American Sniper). Το καστ συμπληρώνει ο υποψήφιος για Όσκαρ Lawrence Fishburne (What’s Love Got to Do with It) μαζί με τους Michael Pena (Narcos), Diane Wiest (Hannah and Her Sisters), Andy Garcia (The Godfather: Part III), Alison Eastwood (Rails & Ties), Taissa Farmiga (The Nun).Το αγωνιώδες σενάριο του Nick Schenk (Gran Torino) βασίζεται στο άρθρο των New York Times “The Sinaloa Cartels’ 90-Year-Old Drug Mule”.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις, όταν ήδη έχεις χάσει τα πάντα! Για αρκετά χρόνια ο σεναριογράφος και παραγωγός Phil Hay μαζί με τον συν-σεναριογράφο του Matt Manfredi μάζευαν ιδέες για ένα σενάριο βασισμένο στην αμοιβαία αγάπη τους για τις περιπέτειες και το Λος Άντζελες. Κατέληξαν στον κεντρικό χαρακτήρα που ήθελαν να είναι ένας μοναχικός αστυνομικός γεμάτος επαγγελματικά και προσωπικά μυστικά. Με τη βοήθεια της καταξιωμένης Karyn Kusama (βραβευμένη στο φεστιβάλ Καννών και στο Sundance για το «Girlfight») που είχε ήδη συμφωνήσει να αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας Destroyer, κατέληξαν ότι αυτή έπρεπε να είναι η ιστορία μιας γυναίκας. Αλλά είναι επίσης ένα θρίλερ για κάποια που όταν ήταν νέα μπλέχτηκε σε μια επικίνδυνη κατάσταση που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει και έκτοτε ζει με τις συνέπειες. Πριν από 16 χρόνια, η ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες Έριν Μπελ πήγε σε μυστική αποστολή στην Καλιφόρνια με σκοπό να εισχωρήσει σε μια συμμορία με αρχηγό τον τρομακτικό Σίλας. Όταν μια από τις βίαιες ληστείες τους αποτυγχάνει, η κάλυψη της Έριν χάνεται και ο Σίλας διαφεύγει. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σίλας επιστρέφει πιο δυνατός και πιο επικίνδυνος από ποτέ, έχοντας καταστρώσει το σχέδιο της μεγαλύτερης τραπεζικής ληστείας στην ιστορία των ληστειών. Αυτή τη φορά όμως η Έριν θα τον σταματήσει.

Η αναζήτηση της ιδανικής Έριν Μπελ ολοκληρώθηκε σχεδόν πριν ξεκινήσει. Η αναζήτηση είχε μόλις αρχίσει όταν η βραβευμένη με Όσκαρ (για την ερμηνεία της στις «Ώρες») Nicole Kidman ζήτησε να συναντηθεί με την Kusama μετά την ανάγνωση του σεναρίου. Στον καθοριστικό ρόλο του Κρις, του συνεργάτη και εραστή της Μπελ, συναντάμε τον ταλαντούχο Sebastian Stan. Τον Σίλας, τον αρχηγό της συμμορίας και στόχο της Μπελ, ενσαρκώνει ο Toby Kebbell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Βασισμένη σε μια αληθινή φιλία! Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και με πέντε υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Ταινίας στην κατηγορία κωμωδία ή μιούζικαλ, καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Α' και Β' Ανδρικού Ρόλου) έρχεται η καινούργια ταινία του Peter Farrelly, Το Πράσινο Βιβλίο (The Green Book). 1960. O Tony Lip, πορτιέρης από μία Ιταλο-αμερικανική γειτονιά του Bronx, προσλαμβάνεται ως οδηγός του Dr. Don Shirley, ενός παγκοσμίου φήμης αφροαμερικάνου πιανίστα, για να τον συνοδεύσει σε μία περιοδεία από το Manhattan στον βαθύ Αμερικάνικο Νότο. Θα πρέπει να κινηθούν στηριζόμενοι στο «Πράσινο Βιβλίο», που θα τους υποδείξει τα ελάχιστα καταλύματα, εστιατόρια κτλ που ήταν τότε ασφαλή για τους Αφροαμερικανούς.

Πρωταγωνιστούν οι Viggo Mortensen, Mahershala Ali, Linda Cardellini, Sebastian Maniscalco, Dimiter D. Marinov, P.J. Byrne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Μπατσικό ντουέτο. Δεν υπάρχει πιο εξαντλημένη περίπτωση στο σινεμά, αφού στο διάβα του χρόνου, έχουμε δει τα πάντα, από την πιο απλή, ίσαμε την πλέον εξεζητημένη συνύπαρξη. Κομπανιέροι κανονικοί, δύο λευκοί, ένας λευκός κι ένας μαύρος, δύο μαύροι, εναλλαγές με κανέναν πορτορικάνο, δίδυμο αντρικό, γυναικείο, μεικτό ενίοτε, δίδυμο με μαύρο και κινέζο, δίδυμο με αγαθό και διεφθαρμένο, δίδυμο με κουστουμάτο και μις αμέρικα, δίδυμο με οικογενειάρχη και έναν που το μάτι του γυαλίζει, δίδυμο με αστυνομικό και υπόδικο, δίδυμο με υπαστυνόμο και με σκύλο, δίδυμο με γιάνκη και σοβιετικό, δίδυμο με γήινο και άλιεν, μέχρι και δίδυμο επιθεωρητή με ζωγραφισμένο κούνελο έχει υπάρξει. Τι πιθανολογείς, πως σώθηκε η λίστα? Όχι δα, αφού οι μια φορά κι έναν καιρό αγαπημένοι μας Σίσαμι Στριτ, στην διάδοχη κατάσταση τους πια, δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Κάτω από τον καυτό ήλιο του Λος Άντζελες, της μητρόπολη της Καλιφόρνια, εδώ και χρόνια συνυπάρχουν, όχι και τόσο αρμονικά, άνθρωποι και μαριονέτες, σε μια κοινοτική μίξη που μόνιμα έχει σαν αποτέλεσμα τις κόντρες και τις προστριβές ανάμεσα στα δύο είδη. Έχοντας αποπεμφθεί από το Σώμα για ένα τεράστιο σφάλμα που υπέπεσε εν ώρα καθήκοντος, ο ζορισμένος ψυχικά όσο και μοναχικός ιδιωτικός ντετέκτιβ, κούκλος Φιλ Φϊλιπς, θα δεχτεί εντελώς αναπάντεχα στο γραφείο του την επίσκεψη μιας ελκυστικής ομοίου του, ζητώντας του την βοήθεια του για να αποκαλύψει ποιοι κρύβονται πίσω από τα απειλητικά μηνύματα που εκείνη λαμβάνει. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, ενόσω το ένα μετά το άλλο τα μέλη του καστ μιας παλιάς τηλεοπτικής εκπομπής με λούτρινους, θα δολοφονηθούν βίαια, με εκείνον ανήμπορο να μην μπορεί να αποτρέψει το μοιραίο.

Είναι προφανώς η στιγμή που θα κληθεί να ενώσει και πάλι τις δυνάμεις του με την πρώην συνεργάτιδα του, αστυνομικό Κόνι Έντουαρντς, που τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν πια, για να λύσουν από κοινού τον γρίφο, φτάνοντας μέχρι τον δολοφόνο. Κατόρθωμα που για τον σκυθρωπό Φιλ φαντάζει σαν λύτρωση, μιας και αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να αποκαταστήσει το όνομα του στην πιάτσα. Πέφτοντας πανεύκολα στην ερωτική παγίδα της φαμ φατάλ Σάντρα, θα πέσει σε συνεχόμενα λάθη, που θα τον αποπροσανατολίσουν από τον τελικό του στόχο.

Κάτω λοιπόν από αυτή την ιδιόμορφη περίσταση, έχοντας να αποδεχθείς το γεγονός πως χιούμανς και πάππετς ορίζουν μέλη πια της ίδιας κοινωνίας, ξετυλίγεται ένα νέο νουάρ, που μοιάζει βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του Elmore Leonard, στόχο του όμως δεν έχει να στήσει μια (πειραγμένη έστω) ίντριγκα της προκοπής, μα να σατιρίσει καταστάσεις, με τρόπο αδέξιο και ενίοτε απρεπή. Στο επίκεντρο της πλοκής, βρίσκεται ένας τύπος στημένος κατ εικόνα και ομοίωση του Κολόμπο, που περιφέρεται φορώντας μια τριμμένη, βρώμικη μπεζ καπαρντίνα και ουσιαστικά αποτελεί κακό μαντάτο για όποιον τον συναντήσει. Πολύ απλά διότι στην επόμενη σεκάνς, με τρόπο βάναυσο - για κούκλα - θα βρεθεί νεκρός! Το βασικό πρόβλημα είναι που οι υπεύθυνοι της παραγωγής, εκτίμησαν πως αυτά τα φονικά, μπορούν να προβάλλουν ως ανέκδοτο, ανεβάζοντας το κέφι του κοινού, που ανάθεμα αν κατάλαβε τι πρόκειται να παρακολουθήσει, αποφασίζοντας να κόψει μπιλιέτο για να εισέλθει στην σκοτεινή αίθουσα.

Κανένα αστείο, καμία πλάκα, ούτε καν η dumb and dumber αχτένιστη φάτσα του private investigator μπορεί να ορίσει κάτι τέτοιο, ειδικά όταν ο χαρακτήρας του πέφτει σε συνεχείς χοντράδες που μάλλον αποκρουστικές μοιάζουν, παρά διασκεδαστικές. Η σχέση δε που αναπτύσσεται με την πάρτνερ του στην δίωξη του εγκλήματος, μόνο ως άγαρμπη μπορεί να οριστεί, από την ώρα που την υπεράνω (με τάσεις ρατσιστικές στην πρώτη της εμφάνιση) αστυνομικίνα, υποδύεται η ασυμπάθιστη Melissa McCarthy του πενιχρού κωμικού ταλέντου, σε αντίθεση με το υψηλό γκελ που έχει κατορθώσει στο (αμερικάνικο και μόνο) κοινό.

Σκηνοθετημένο με την ελάχιστη έμπνευση από τον Brian Henson, έναν τύπο που η τύχη του τον όρισε ως κληρονόμο της μυθικής Jim Henson Co., της μπράντας που όσο καμία άλλη όρισε στις δεκαετίες των 70 και 80 την έννοια της ευρηματικής κωμωδίας μέσα από τα επεισόδια (και τα κατοπινά φιλμικά τεύχη) των Μάπετς, το The Happytime Murders αποτυγχάνει παντελώς στο πλάνο του, να ορίσει έναν νέο, μοντέρνο δρόμο για τις δημοφιλέστατες μαριονέτες. Με υπόθεση καταφανώς αντιγραμμένη από το επαναστατικό για την εποχή του Who Framed Roger Rabbit, το πολύ άσχημα στημένο στο πόδι νουαράκι δεν αποκτά ποτέ του το παραμικρό ενδιαφέρον, κάνοντας ακόμη και τα σκάρτα 80 λεπτά της διάρκειας του να μοιάζουν αιώνας. Και είναι κρίμα που ένα τέτοιο θρυλικό όνομα σαν του Henson τσαλαπατιέται με τέτοιο άσχημο τρόπο στον βωμό της εμπορικότητας. Φάουλ...

Don't Say A Prayer For Me Now...

του zerVo (@moviesltd)

Απολογισμός: Το franchise καταμετρά ήδη πέντε επεισόδια, άπαντα υπογραφής του μια φορά κι έναν καιρό Μίδα της καταστροφολογικής περιπέτειας Michael Bay, που είναι κι ο βασικός υπεύθυνος της φιλμικής μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη των μορφών των πολύχρωμων παιχνιδιών της Hasbro. Στο άθροισμα των μεγεθών του κόστους και της εμπορικής απόδοσης του κάθε τσάπτερ, προσμετρούμε τα του ορίτζιναλ Transformers (150 εκ / 700 εκ), του Revenge Of The Fallen (200 εκ / 850 εκ), του Dark Of The Moon (195 εκ / 1,1 δις), του Age Of Extinction (210 εκ / 1,1 δις) και του The Last Knight (260 εκ / 600 εκ) για να βγάλουμε το συνολικό αποτέλεσμα δαπάνης 900 εκατομμυρίων δολαρίων, με απόδοση στα ταμεία μεγαλύτερη από 4μισι δισεκατομμύρια!!!! Αναμφίβολα αναφερόμαστε σε έναν από τους πιο προσοδοφόρους τίτλους στα χρονικά, οπότε ακόμη κι αν το ρεκόρ της πέμπτης στην σειρά ταινία δεν ήταν και το πιο επιθυμητό, δεν θα ήταν δυνατόν η Paramount να εγκαταλείψει ένα τέτοιο χρυσό τζακ ποτ στην τύχη του, μη επιχειρώντας ακόμη ένα γερό ριμπούτ. Και με τον Bumblebee, τουλάχιστον ως αναβάθμιση του περιορισμένου ενδιαφέροντος της θεματικής, κατόπιν της πεντάδας που τα είπε και τα έδειξε όλα, το στούντιο δεν τα πήγε και άσχημα.

Στον μακρινό πλανήτη Σάιμπετρον, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Ότομποτς και τους Ντισέπτικονς καλά κρατεί, με τους δεύτερους να έχουν αποκτήσει το πάνω χέρι στην κούρσα της τελικής επικράτησης. Λίγο πριν σημάνουν την υποχώρηση ο ηγέτης των Ότομποτς, Όπτιμους Πράιμ, θα αποφασίσει να αποστείλει στην Γη τον έμπιστο ανιχνευτή του B-127, δίνοντας του την εντολή να ανακαλύψει τις ικανές συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στο είδος του να κτίσει μια βάση ανασύνταξης σε έναν καινούργιο κόσμο. Η αποστολή αυτή, ελεγχόμενη από τον πανίσχυρο και ανελέητο εχθρό, θα στεφθεί με ολοκληρωτική αποτυχία, καθώς το ρομπότ ανιχνευτής, ευρισκόμενο σε μειονεκτική θέση και κόντρα σε δύο αντιπάλους, θα τεθεί εκτός λειτουργίας, μια για πάντα.

Η χρονιά είναι το 1987 και η ανήσυχη έφηβη Τσάρλι Γουάτσον, δίχως να έχει συνέλθει ακόμη από τον αιφνίδιο χαμό του πατέρα της, προσπαθεί να ορθοποδήσει, ξοδεύοντας τον ελεύθερο της χρόνο στο αγαπημένο σημείο του σπιτιού της, το ξεχασμένο γκαράζ με τα εργαλεία. Το δώρο γενεθλίων του καλού της θείου και μαντρά αυτοκινήτων Χανκ, ένα ταλαιπωρημένο κατακίτρινο κατσαριδάκι της Βόλκσβάγκεν, θα της δώσει την χαρά που τόσο καιρό αναζητούσε, αλλά και την ευθύνη να το συνεφέρει προκειμένου να το κάνει και πάλι κινήσιμο. Προς τεράστια έκπληξη της όμως, θα αντιληφθεί πως δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε μπιτλ, από εκείνα που κινούνται κατά μυριάδες στους δρόμους, αλλά για το μεταλλικό προκάλυμμα που έχει χρησιμοποιήσει ο B-127 για να κρύψει το κουφάρι του από τους Ντισέπτικονς, το οποίο και θα επαναφέρει σε λειτουργία. Με την μόνη διαφορά πως πλέον το ρομπότ έχοντας απολέσει πέρα από την μνήμη και την πλακέτα της φωνής, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την μικρή με την κανονική λαλιά του, αλλά μέσω ακανόνιστων συριστικών ήχων και θορύβων.

Κι έτσι θα γεννηθεί το όνομα Μπάμπλμπι, στην σκέψη της ορφανής πιτσιρίκας, ώστε να βαφτίσει με αυτό τον καινούργιο, τεράστιο φίλο της που κρύβει στο υπόγειο της μονοκατοικίας, μακρυά από τα βλέμματα της αδιάφορης μάνας, του ενοχλητικού πατριού και του ασυμπάθιστου, μικρότερου αδελφού της. Ενεργοποιώντας μάλιστα με τα εργαλεία της, το ένα μετά το άλλο τα κατεστραμμένα τμήματα του πολυμορφικού ρομπότ, θα το φέρει σε επαφή με τους συμμάχους του, δίνοντας του τις πληροφορίες που χρειάζεται για να επαναδραστηριοποιήσει την αποστολή του. Μόνο που τα σήματα θα κινητοποιήσουν και τους κακούς Ντισέπτικονς, καθώς αφού τα λάβουν κι εκείνοι, θα βάλουν μπροστά το σχέδιο εξόντωσης του μοναχικού απεσταλμένου...

Τίποτα το καινούργιο θεματικά δεν έχει να μας προσφέρει ετούτο εδώ το πρίκουελ των περιπετειών που αναφέρθησαν στον πρόλογο και λαμβάνει χώρα κατά την πιο όμορφη χρονιά, της πιο αξέχαστης δεκαετίας. Ή τουλάχιστον αυτό καταμαρτυρά η σύνοψη, που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την μακρά ρήξη των καλοσυνάτων Ότομποτς με τους ανήθικους Ντισέπτικονς. Όμως... Μια και μόνο ματιά στα κρέντιτς, ορίζει μια μικρή ελπίδα διαφοροποίησης από τα αναμενόμενα, καθώς το όνομα του σκηνοθέτη Travis Knight, δεν είναι ακριβώς αμελητέο. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα από τα πιο σπουδαία δημιουργικά στελέχη του στοπ μόσιον animation κινήματος της Laika, που το ντεμπούτο του στην καρέκλα του ντιρέκτορα, το πραγματοποίησε μέσα από το καταπληκτικό κινούμενο σχέδιο Kubo And The Two Strings, το οποίο δυο έτη πριν, άδικα έχασε το οσκαρικό τρόπαιο, πάνω στο νήμα, από την Zootopia. Συνεπώς το ζήτημα στην περίπτωση μας ήταν αν και κατά πόσον, η προσωπικότητα του, θα ήταν ικανή να δώσει ένα διαφορετικό πνεύμα στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα των Τρανσφόρμερς. Και η απάντηση στο ερώτημα, αν μη τι άλλο, είναι περισσότερο θετική από όσο θα περίμενα.

Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την πλοκή χρονικά στα 80s, με πλοηγό το νοσταλγικά πετυχημένο πατρόν των Guardians Of The Galaxy, ο Knight περιτυλίγει το φαντασμαγορικό, όσο και θορυβώδες κατά τόπους πόνημα του, με ένα σωρό αναφορές της ποπ κουλτούρας της περιόδου. Αρχής γενομένης από το έξοχο compilation των τραγουδιών που ορίζουν την κασέτα του σάουντρακ (και στίχους τους χρησιμοποιεί ο άλαλος Bumblebee για να συνομιλήσει με την κολλητή του) που αποτελείται από θρυλικά χιτς των Duran Duran, των Smiths, των Cure, των Culure Club, των Tears For Fears. Και πηγαίνοντας την αναφορά του σε δημοφιλή στοιχεία της περιόδου, πηγαίνει το πράγμα ένα βήμα παραπέρα, δανειζόμενος χαρακτηριστικές στιγμές από ταινίες που σημάδεψαν την δεκαετία, σαν το Breakfast Club ή το Weird Science, στολίζοντας το εκρηκτικό πανηγύρι του με ένα σωρό θύμησες από το τότε. Για τους παλιότερους, δηλαδή, αφού οι νεότεροι, ως φανς της σειράς, μάλλον ικανοποιούνται από μια ακόμη επανάληψη του στόρι Cybertron Civil War.

Αυτές οι προσθήκες, σε συνδυασμό με την αξιοπρεπή μελέτη του χαρακτήρα της κοπελιάς (και πάλι καλή η Hailee - True Grit - Steinfeld) που συνθέτει την βάση της στενής φιλικής της σχέσης με την ψυχωμένη μηχανή, δίνουν έναν τόνο πιο εύπεπτο στο δίχως αρχικές προσδοκίες, γνώριμο προϊόν. Που κατά τα άλλα, συνδυάζει τα και πάλι αριστοτεχνικά καμωμένα ειδικά εφέ, με το κοφτό μοντάζ στις ουκ ολίγες σεκάνς μάχης, που πλησιάζοντας προς το φινάλε, οριοθετούν τα θεμέλια των δεδομένων συνεχειών που θα ακολουθήσουν τα προσεχή χρόνια. Ευελπιστώ πάνω στο ίδιο ρυθμικό μουσικά μοτίβο, που δίνει στο ξεχειλωμένο από κάθε άποψη πρότζεκτ, έστω μια πνοή αναζωογόνησης. Κι ενός κάποιου ενδιαφέροντος για να ασχοληθεί κανείς μαζί του, έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή ίντριγκα, από τον καιρό που τα Transformers έσκασαν μύτη στο εκράν, το 2007.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!