Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άλλη μια βαρετή ημέρα στη δουλειά... not!

Ο Gustav Möller γεννήθηκε το 1988 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Είναι δηλαδή μόλις 30 ετών. Αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου με την ταινία «In Darkness», η οποία κέρδισε το βραβείο Next Generation Award της πόλης Χάουγκεσουντ. Αυτή είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Μια ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στο τμήμα World Cinema. Μια ταινία που προβλήθηκε σε μπόλικα φεστιβάλ από τότε κι έφτασε και στη Θεσσαλονίκη για να διεκδικήσει τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας. Τελικά, στη Θεσσαλονίκη τιμήθηκε με το βραβεία καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Jakob Cedergren και με το βραβείο κοινού.

Η ταινία Ο ένοχος (Den skyldige / The Guilty) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Δανίας για το μη Αγγλόφωνο Όσκαρ. Και μάλιστα είναι ανάμεσα στις εννέα ταινίες που επιλέχθηκαν στην περίφημη shortlist από την οποία θα προκύψουν οι τελικές πέντε ταινίες, που θα διεκδικήσουν το βαρύτιμο βραβείο. Και κάτι ακόμα, που μας μεταφέρει στη σφαίρα των… μέντιουμ: στις 6 Νοεμβρίου, μετά τη θέαση της ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, γράφαμε στην ανταπόκρισή μας: «Πάρα πολύ καλό θρίλερ που νομίζω μέσα στο 2020 το αργότερο θα είναι έτοιμο για να δούμε και το αμερικάνικο ριμέικ του. Αποκλείεται να το αφήσουν ανεκμετάλλευτο τέτοιο διαμαντάκι οι χολιγουντιανοί». Και στις 10 Δεκεμβρίου – έναν μόλις μήνα μετά δηλαδή – διαβάσαμε άρθρο στο Variety που έλεγε ακριβώς αυτό: έχουν ήδη αγοραστεί τα δικαιώματα για να γυριστεί ριμέικ, με τον Jake Gyllenhaal να προαλείφεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Αυτά είναι...

Η υπόθεση: Ο Άσγκερ είναι ένας αστυνομικός που, καθώς εκκρεμεί έρευνα εναντίον του για κάτι στο οποίο έχει μπλέξει, κάτι στα όρια του νόμιμου, παίρνει δυσμενή (έτσι φαίνεται στον ίδιο τουλάχιστον) μετάθεση και κάνει βάρδιες στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης στην Κοπεγχάγη. Είναι μια δουλειά που δεν τη γουστάρει: θέλει να βρίσκεται έξω, στους δρόμους, εκεί όπου υπάρχει δράση, εκεί όπου μπορεί να σταματήσει το κακό. Ένα απόγευμα, το τελευταίο πριν περάσει από ακρόαση για την πράξη για την οποία ελέγχεται, δέχεται ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα. Ο Άσγκερ καταλαβαίνει πως η γυναίκα έχει πέσει θύμα απαγωγής. Καθηλωμένος στην καρέκλα του, αναγκάζεται να πείσει άλλους να γίνουν τα μάτια και τα αυτιά του, καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά το μέγεθος του εγκλήματος. Αλλά και το ποιος είναι πραγματικά ο ένοχος...

Η άποψή μας: Ό,τι έχετε διαβάσει για το συγκεκριμένο φιλμ είναι αληθινό! Πρόκειται για μια από τις πιο συναρπαστικές ταινίες που έχουμε δει τελευταία, με το σασπένς να βαράει κόκκινο σε κάθε δευτερόλεπτο. Προσωπικά, είμαι λάτρης αυτού του είδους ταινιών - ας τις βαφτίσω κλειστοφοβικά θρίλερ. Όλη (ή η περισσότερη) δράση περιορίζεται μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο, απ' όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή (κυριολεκτικά ή μεταφορικά). Στην ταινία «Buried» ο Ryan Reynolds προσπαθούσε να βγει ζωντανός από ένα φέρετρο θαμμένο στη γη, χωρίς να μπορεί να γνωρίζει ούτε καν που βρισκόταν ακριβώς! Στην ταινία «Σε λάθος χρόνο» ο Tom Hardy προσπαθούσε να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα της ζωής του μέσα σε μια νύχτα, ευρισκόμενος μέσα στο αμάξι του, οδηγώντας. Ακόμα ακόμα στην ταινία «Τηλεφωνικός θάλαμος» ο Colin Farrell προσπαθούσε να μείνει ζωντανός και να σώσει κι άλλους ευρισκόμενος καθηλωμένος στον τηλεφωνικό θάλαμο, κάπου στη Νέα Υόρκη, μιλώντας με τον «κακό» της ταινίας.

Στην περίπτωσή μας ο Άσγκερ (τρομερή δουλειά από τον Jakob Cedergren) βρίσκεται κλεισμένος μέσα στα γραφεία της Άμεσης Δράσης. Και πρέπει να σώσει μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα απαγωγής. Αλλά έχει να αντιμετωπίσει και το δικό του δράμα, τη δική του ψυχική αναταραχή: είναι ανήσυχος, με εκρήξεις βίας, καθόλου ευγενικός, απότομος, τρώγεται με τα ρούχα του, τον κατατρώνε οι Ερινύες: παλεύει με τη συνείδησή του. Πέρα από το γεγονός ότι από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό ο σκηνοθέτης μας έχει καρφωμένους στην καρέκλα, υπάρχει μια ανατροπή που οδηγεί την ταινία σε ακόμα υψηλότερες επιδόσεις. Είναι ο καταλύτης που την οδηγεί σε υπαρξιακές αναζητήσεις και σε τρομερές αναρωτήσεις σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.

Δεν είναι χωρίς ψεγάδια η ταινία, αλλά ρε παιδιά, ο άνθρωπος έκανε μια ταινιάρα με δυνατότερο όπλο του το σενάριο! Είναι αυτή μια ακριβή ταινία; Αδυνατώ να φανταστώ ότι δεν θα μπορούσε να γυριστεί με ελάχιστο μπάτζετ από τον οποιονδήποτε. Το σενάριο όμως είναι… όλα τα λεφτά. Και η σκηνοθετική αντιμετώπιση και το μοντάζ, εντάξει, εννοείται. Πολύ εύκολα το εξαιρετικό σενάριο θα ξευτιλιζόταν ή θα οδηγούσε στην κούραση αν ο σκηνοθέτης δεν έβρισκε τρόπους να κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση, τόσο παρακολουθώντας το ξεδίπλωμα της ιστορίας όσο και σε ότι αφορά το οπτικό επίπεδο. Διάφορες γωνίες τοποθέτησης της κάμερας, πολλά κοντινά (να βλέπουμε τον ιδρώτα του ήρωά μας, την αγωνία του, τον πόνο του, να καταλαβαίνουμε πως πρέπει να σώσει τη γυναίκα αυτή, πρέπει να το κάνει για να εξιλεωθεί ο ίδιος, γιατί τα έχει κάνει λίγο σκατά), μικρά ιντερλούδια για να πάρουμε και μια ανάσα – ακόμα και το πέταγμα ενός αναβράζοντος δισκίου φαρμάκου σε ένα ποτήρι νερό δίνει την απαραίτητη ανάσα, να ξαποστάσουμε λίγο και μετά βουρ και πάλι στον ίλιγγο – μέχρι και το χιούμορ επιστρατεύει πολύ έξυπνα ο σκηνοθέτης (και συνσεναριογράφος) για να χαλαρώνουν οι θεατές.

Το περιστατικό με την ποδηλάτισσα δηλαδή δίνει στον θεατή το δικαίωμα να κάψει λίγη αδρεναλίνη, να μην κινείται μονίμως στα κόκκινα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του νεαρού σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτή: δίνει πάσα στους θεατές να κάνουν εικόνα όλα όσα ακούει ο Άσγκερ από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Και ο κάθε θεατής φτιάχνει τη δική του εικόνα. Στο τέλος, οι ένοχοι είναι περισσότεροι του ενός. Και παραδόξως, το γεγονός ότι δεν κατακρίνεται by the way και η άτιμη κοινωνία, δεν λειτουργεί αρνητικά για την ταινία. Ίσα ίσα. Δεν χρειάζεται εδώ να δοθεί πολιτική ή κοινωνική χροιά στα τεκταινόμενα. Δεν χρειάζεται γιατί δεν προσφέρει κάτι παραπάνω. Δεν χρειάζεται να μας πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες ο άνθρωπος. Και μπράβο του.

Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Και ικανοποιεί τους θεατές στο μέγιστο βαθμό.

Στα χνάρια του Τσιμ Τσιμ Τσιρί...

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να κάνουμε λόγο και για τον θρυλικότερο τίτλο, που γέννησε ποτέ η παραμυθένια μπράντα του Μάστρο Walt, με κατορθώματα που καμία άλλη ταινία τους στούντιο της Disney δεν έχει ακόμη ξεπεράσει. Βγαλμένη από την συγγραφική έμπνευση της μυθιστοριογράφου P. L. Travers, η μουσικοχορευτική πανδαισία Mary Poppins έκανε την εμφάνιση της στις πανέτοιμες να αναδείξουν μια τέτοια παραμυθένια ιστορία φαντασίας, αίθουσες, το 1964 και κυριολεκτικά σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της, από ταμεία ίσαμε βραβεία. Με κόστος το υπέρογκο ποσόν των 5 εκ, δολαρίων (τότε) επέστρεψε στα ταμεία 25 φορές τον προϋπολογισμό της, συνοδεία 13 υποψηφιοτήτων της Αμερικάνικης Ακαδημίας Σινεμά, εκ των οποίων οι 5 μεταφράστηκαν σε αγαλματίδιο. Καλύτερης μουσικής επένδυσης, καλύτερων ειδικών εφέ, καλύτερου μοντάζ, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, στο πρωταγωνιστικό ντεμπούτο της γυναίκας σύμβολο των χρυσών ημερών του Χόλιγουντ, Julie Andrews και φυσικά καλύτερου τραγουδιού για το μελωδικό Chim Chim Cher-ee. Που για τις δυο ώρες παρακολούθησης του μισού αιώνα και βάλε κατοπινού σίκουελ, γυρνούσε διαρκώς στο μυαλό μου, ταξιδεύοντας με στα χρόνια εκείνα τα παιδικά, που η Mary στόλιζε με την αέρινη λάμψη της τα όνειρα μου.

Λονδίνο, 1935. Ακριβώς στην καρδιά της γιγάντιας οικονομικής κρίσης, ανάμεσα στις οικογένειες που ζορίζονται να βρουν τα απαιτούμενα προς το ζην, είναι κι εκείνη του ονειροπόλου Μάικλ Μπανκς, που έχοντας πρόσφατα χηρέψει αγωνίζεται να προσφέρει τα αναγκαία στα τρία ανήλικα παιδιά του, τον Τζον, την Άναμπελ και τον μικρούλη Τζόρτζι. Ατυχώς για εκείνον τα πολλαπλασιαζόμενα χρέη στην τράπεζα του του άπληστου Ουίλιαμ Ουίλκινς, έχουν φτάσει σε σημείο που να μην είναι ικανός να τα αποπληρώσει, γεγονός που σημαίνει την άμεση έξωση της οικογένειας του από το σπίτι που διαμένει. Με το χρονικό περιθώριο που έχει ορίσει ο άκαρδος τραπεζίτης να εξαντλείται, δίχως στον ορίζοντα να διαφαίνεται η παραμικρή ηλιαχτίδα, ο συνεσταλμένος πατέρας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ένα θαύμα. Κι εκείνο θα έλθει από τον ουρανό.

Όπως ακριβώς είχε συμβεί όταν εκείνος ήταν δεκάχρονο παιδάκι, από τους αιθέρες της βρετανικής μεγαλούπολης θα εμφανιστεί με αλεξίπτωτο την μαγική ομπρέλα της, η χαρισματική νταντά Μαίρη Πόπινς, προκειμένου να αναλάβει δουλειά ξανά, δίνοντας την υπόσχεση να σώσει και πάλι την δύσκολη κατάσταση. Βάζοντας άμεσα τάξη στο αναστατωμένο σπιτικό του Μάικλ, θα σχεδιάσει πλάνο αντίδρασης στις ορέξεις του πλεονέκτη Ουίλκινς, θυμίζοντας την ύπαρξη των μετοχών της τράπεζας που έχει στο όνομα της η φαμίλια Μπανκς και είναι ικανές να μηδενίσουν την τεράστια οφειλή. Αρκεί τα έγγραφα να βρεθούν μετά από τόσο καιρό, στην ανακατωμένη αποθήκη του σπιτιού, μέχρι την ώρα που το ρολόι του Μπιγκ Μπεν θα σημάνει μεσάνυχτα, οπότε και εκπνέει η προθεσμία.

Με θέμα που στηρίζεται στα εναπομείναντα επτά βιβλία με κεντρική ηρωίδα την χαρισματική γκουβερνάντα, συνέχειες υπογεγραμμένες από την ίδια συγγραφέα - που υποδύθηκε με όμορφο τρόπο η Emma Thompson στο αξιόλογο Saving Mr Banks - η κινηματογραφική κάμερα επιστρέφει και πάλι στην μονοκατοικία του αριθμού 17 της Τσέρι Τρι Λέιν, υποσχόμενη αν όχι ένα εφάμιλλο, τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή διάδοχο του μύθου. Εκεί που ακριβώς στην κορύφωση του Great Depression, τα αδηφάγα ιδρύματα έχουν εξαπολύσει αγώνα δρόμου, για να πάρουν στην κατοχή τους όσο το δυνατόν περισσότερα ακίνητα μπορούν, από τους φτωχούς πολίτες που ελέω ανεργίας και ανέχειας, δεν είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. 1935 γράφει λες το ημερολόγιο? Και 2018 να το πεις δεν θα σε ψέξει κανείς φίλε μου πάντως, μιας και ο κυριότερος λόγος της επανεμφάνισης της δεσποινίδας Πόπινς, είναι προφανής. ίδιες οι συνθήκες, παρότι οι απανταχού στον πλανήτη γελοίες και ανάξιες να αντιδράσουν στο σύστημα "πρώτες φορές αριστεράς", δεν πέτυχαν ποτέ τους να κάνουν πράξη το σύνθημα με το "σπίτι" και τον ¨τραπεζίτη".

Κάτω από ετούτες τις τραγικές για την ύπαρξη των Μπανκς συνθήκες, η όμορφη και πάντοτε αισιόδοξη γυναίκα, θα εμφανιστεί σαν...Νάνα εξ ουρανού για να βάλει το μαγικό της χεράκι, δείχνοντας μονοπάτι απόδρασης, από το αδιέξοδο. Φυσικά όλα αυτά τα ανακατωμένης Disneyικής φιλοσοφίας, live action και κινουμένου σχεδίου αντάμα, λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα περιβάλλον γιορτινό, σουρεαλιστικό, παιχνιδιάρικο, εννοείται τιγκάτο σε μουσικές και τραγούδια, στήνοντας την φυσική συνέχεια του πρωτότυπου. Σε αυτό το σημείο όμως είναι που παίζει και το βασικότερο μισμάτς στην δεδομένη κόντρα με το ένα και μοναδικό ορίτζιναλ. Του οποίου η δυναμική υπήρξε αυτή η τραγουδιστική χροιά, κομματιών το ένα καλύτερο από το άλλο, δοσμένα από την πενιά των αδελφών Sherman, που δημιούργησαν ένα - αν όχι ΤΟ ένα - από τα σπουδαιότερα σάουντρακ στην ιστορία του σινεμά. Άνιση η σύγκριση με το παρόν που επιμελείται ο έμπειρος, με περισσότερες από εκατό καταγραφές του ονόματος του δίπλα στο Music By, αλλά και πεντάκις οσκαρικός νομινάς Marc Shaiman. Που ακολουθεί πιστά την πιασάρικη πεπατημένη, δεν έχει όμως την τύχη να συνθέσει ούτε καν κάτι κοντινό του Τσιμ Τσιμ Τσιρί ή του ανεκτίμητου Σουπερκαλιφρατζιλιστιεξπιαλισντόσιους.

Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στον όμορφο σχεδιασμό της παραγωγής, που αναπλάθει σωστά την μελαγχολική, πάντοτε συννεφιασμένη Λόνδρα της εποχής, περικυκλώνοντας τους όχι και λίγους, Εγγλέζους κατά βάση, χαρακτήρες της πλοκής που φέρει την σφραγίδα του πεπειραμένου από το Finding Neverland, David Magee. Αλλού η παραγωγή πέτυχε τον στόχο της στο κάστινγκ, αλλού βάρεσε περιστέρια όμως. Η επιλογή της τόσο εκφραστικής Emily Blunt, για να κρατήσει την φτερωτή ομπρέλα, είναι καλή, αφού η όμορφη πρωτευουσιάνα, μια ντουζίνα έτη μετά την Prada, δεν είναι πλέον η δευτεροκλασάτη γραμματέας, έχοντας αποδείξει πως μπορεί να φέρει εις πέρας και πιο δύσκολες, στάρινγκ αποστολές. Εδώ κι αν οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτα θεμιτές με την Μαντάμ Julie, αλλά η τουλάχιστον ενός παρασάγγη απόσταση αστερόσκονης που τις χωρίζει, δεν επιτρέπει σε κανέναν να μπει σε αυτή την διαδικασία. Σίκουελ που φέρει βαρύ ονομαστικό φορτίο είναι, καλό θα ήταν να αποφύγουμε τα κάθε λογής τσάλεντζ.

Από το συνολικό ερμηνευτικό τιμ, τα τρία παιδάκια είναι εκείνα που θα κερδίσουν το περισσότερο παλαμάκι από τους συνομηλίκους θεατές τους, οι οποίοι μάλλον θα αδιαφορήσουν για τους άχρωμους υποκριτικά, ενήλικους πια Μπανκς - Ben Whishaw / Emily Mortimer - που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαν κι εκείνοι ανέμελα πιτσιρίκια υπό την επίβλεψη της αειθαλούς Μαίρης, μα στο πέρασμα του χρόνου τα ζόρια τους στέρησαν την αθωότητα τους. Εντελώς άλλη οντότητα στο πόνημα του Rob Marshall, που προσωπικά ανήκω στην πλευρά των υποστηρικτών του μιούζικαλ έργου του, δίνει το Mamma Mia τριπλό ριγιούνιον, των Colin Firth (Σάλλας), Julie Walters (γηραιά καμαριέρα) και La Streep (η εξαντρίκ μάγισσα Τόπσυ), με την μεγάλη έκπληξη, κυρίως τραγουδιστικά να ορίζει ο Αμερικάνος Lin Manuel Miranda, ως ο ανάφτης των φανών, σε ένα ρεπρίζ του ρόλου του καμιναδοκαθαριστή Μπερτ / Dick Van Dyck.

Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν γίνεται να μην προσάψει στο Mary Poppins Returns το θετικό στοιχείο του σεβασμού που επέδειξε προς το μνημειώδες μιούζικαλ του 64, όσο και του εκμοντερνισμένου σοσιολογικού υπαρκτού προβληματισμού του. Αυτό από μόνο του όμως, δεν είναι ικανό να καταστήσει την καινούργια αυτή βερσιόν ούτε ως ξεχωριστή, ούτε ως αλησμόνητη, παρά σαν μια ακόμη αχρείαστη επαναφορά ενός τίτλου που κανονικά δεν θα επιτρεπόταν από κανέναν να τον αγγίξει. Για την Τρίγωνα Κάλαντα περίοδο είναι μια χαρά επιλογή, αν και οι παλαιότεροι από τους τίτλους έναρξης κιόλας θα νοσταλγήσουν και θα επιχειρήσουν να ακούσουν ξανά, προφανώς στο οικιακό τους σινεμαδάκι, το Τσιμ Τσιμ Τσιρού...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Κάποιος απήγαγε την κόρη της. Ποιος και γιατί;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

… κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα...

Ο Asghar Farhadi γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1972 στο Ιράν. Το 2003 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Raghs dar ghobar» (Dancing in the Dust). Ήδη από την πρώτη του ταινία ο Farhadi άρχισε να μαζεύει βραβεία: για τη συγκεκριμένη, το σημαντικότερο ήταν το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ της Μόσχας. Έναν χρόνο αργότερα ο Farhadi γύρισε την ταινία «Shah-re ziba» (Beautiful City, 2004). Κι αυτή η ταινία είχε σπουδαία φεστιβαλική καριέρα, με σπουδαιότερο από τα βραβεία που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας. Η πρώτη ταινία του Farhadi που είδαμε στην Ελλάδα ήταν η τέταρτη της καριέρας του. Ήταν το «Τι απέγινε η Έλι;» (Darbareye Elly, 2009). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου, στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας.

Η μεγάλη επιτυχία του Farhadi σημειώθηκε με την επόμενη ταινία του, που τον καθιέρωσε παγκοσμίως. Μιλάμε για την ταινία «Ένας χωρισμός» (Jodaeiye Nader az Simin, 2011). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της επίσης στο Βερολίνο, όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας και για τα βραβεία τόσο ανδρικής όσο και γυναικείας ερμηνείας, για όλους τους άνδρες και τις γυναίκες ηθοποιούς της ταινίας! Αυτή ήταν μόνον η αρχή μιας λίστας που περιέλαβε τελικά πάνω από 70 βραβεία παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων ήταν η Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το Σεζάρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και βεβαίως το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η επιτυχία της ταινίας «Ένας χωρισμός» και στην πατρίδα μας οδήγησε στο να βγει το 2012, με έξι χρόνια καθυστέρηση, και η τρίτη ταινία του Farhadi με τίτλο «Πυροτεχνήματα την Παρασκευή» (Chaharshanbe-soori, 2006). Ταινία που μεταξύ των άλλων είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Η επόμενη ταινία του ήταν η πρώτη που γύρισε έξω από το Ιράν και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Μιλάμε για «Το παρελθόν» (Le passé, 2013). Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών, όπου τιμήθηκε με τα βραβεία της Οικουμενικής Επιτροπής και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Bérénice Bejo.

Ο Farhadi επέστρεψε στο Ιράν προκειμένου να γυρίσει την επόμενη ταινία του με τίτλο «Ο εμποράκος» (Forushande, 2016). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις Κάννες όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τα βραβεία σεναρίου και ανδρικής ερμηνείας για τον Shahab Hosseini. Και με αυτό το φιλμ ο Farhadi κέρδισε για δεύτερη φορά Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Η ταινία Το ξέρουν όλοι (Todos lo saben / Everybody Knows) είναι η όγδοη μεγάλου μήκους της καριέρας του και η δεύτερη που γύρισε εκτός Ιράν. Αποτέλεσε την ταινία με την οποία έγινε η επίσημη έναρξη του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε κανονικά και στο διαγωνιστικό τμήμα. Μια ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ισπανία και στα ισπανικά.

Η υπόθεση: Η Λάουρα επιστρέφει στη γενέτειρά της, μια μικρή πόλη έξω από τη Μαδρίτη, στην πατρίδα της, την Ισπανία, μετά από σχεδόν 20 χρόνια απουσίας στην Αργεντινή, προκειμένου να παραβρεθεί στο γάμο της μικρότερης αδελφής της, της Άννας. Μαζί της είναι η 16χρονη, πανέμορφη κόρη της, η Ιρένε, και ο πιτσιρικάς γιος της, ο Ντιέγκο. Μαζί της δεν είναι ο σύζυγός της, ο Αλεχάντρο, ο οποίος αναβάλλει την παρουσία του στο γάμο την τελευταία στιγμή, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η Λάουρα έχει και μία μεγαλύτερη αδελφή, τη Μαριάνα, που είναι η ιδιοκτήτρια ενός μικρού ξενοδοχείου στην πόλη, το οποίο διαχειρίζεται μαζί με τον σύζυγό της, Φερνάντο. Η κόρη τους, η Ρόσιο, ζει μαζί τους και φροντίζει τη μικρή της κόρη – με τον σύζυγό της είναι χωρισμένη.

Η Λάουρα είναι πραγματικά χαρούμενη που βλέπει όλους του αγαπημένους συγγενείς της αλλά και τον φίλο της από τα παλιά, τον Πάκο. Με το Πάκο υπήρξαν εραστές στο παρελθόν. Πλέον, ο Πάκο είναι παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα, την Μπέα, με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος. Είναι πλέον ιδιοκτήτης ενός αμπελώνα, που δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους στην περιοχή. Η Ιρένε, που πάσχει από άσθμα, δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον ανιψιό του Πάκο, τον Φελίπε και περνούν πολλές ώρες μαζί. Και μετά, έρχεται η τελετή. Όλα πηγαίνουν μια χαρά στο γάμο. Και στο πάρτι που ακολουθεί το κέφι εκτινάσσεται στα ύψη. Ακόμα και η διακοπή ρεύματος που συμβαίνει αναπάντεχα, δεν φαίνεται να επηρεάζει κανέναν. Η εξαφάνιση της Ιρένε, όμως, συγκλονίζει τη Λάουρα. Ποιος την έχει απαγάγει; Για ποιον λόγο; Και με αφορμή την απαγωγή, πόσα μυστικά και ψέματα θα αποκαλυφθούν;

Η άποψή μας: Κοίτα τώρα τι συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση. Ο Farhadi είναι ένας σκηνοθέτης (και σεναριογράφος, μην το ξεχνάνε ποτέ αυτό) ο οποίος μας έχει συνεπάρει με το έργο του. Τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με το άψογο, αντονιονικό «Τι απέγινε η Έλι;». Υπέγραψε την καλύτερή του ταινία αμέσως μετά: μιλάμε για το «Ένας χωρισμός». Έδειξε τα πρώτα σημάδια ύφεσης με «Το παρελθόν», την πρώτη του ταινία την οποία δεν γύρισε στη μητρική του γλώσσα. Ακολούθησε ο «Εμποράκος», με τον οποίο επέστρεψε σε φόρμα, και τώρα τούτο εδώ. Που είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Είναι όμως μάλλον η πιο μέτρια στη φιλμογραφία του (να διευκρινίσουμε εδώ ότι δεν έχουμε δει τις δύο πρώτες του ταινίες). Κι όμως, η πιο μέτρια ταινία ενός σπουδαίου δημιουργού συνεχίζει να αποτελεί κάτι πολύ καλύτερο να δεις από τις καλύτερες ταινίες μέτριων και ατάλαντων ανθρώπων, που το παίζουν και μούρες. Εδώ, ο δημιουργός φαίνεται ότι την «πάτησε» κατά μία έννοια επειδή ίσως έβαλε λίιιιγο περισσότερο νερό στο... κρασί του (#diplhs).

Έχοντας στη διάθεσή του ένα καστ με ό,τι καλύτερο (και ό,τι πιο όμορφο!) έχει να προσφέρει η Ισπανία (και η Αργεντινή!) αυτήν τη στιγμή, θέλησε να φτιάξει κάτι που να συνδυάζει το δεδομένο του ταλέντο στην εξιστόρηση καθημερινών, ανθρώπινων ιστοριών που αγγίζουν σχεδόν το επίπεδο του θρίλερ, με κάτι που θα είναι εντελώς φιλικό με το μεγάλο κοινό, ενώ παράλληλα θα καλύπτει και τον εγωισμό των ηθοποιών του. Ένα μελόδραμα με στοιχεία φιλμ νουάρ για τις μάζες. Μια ταινία που, ενώ επικεντρώνεται σε μια οικογένεια, κάνει αναφορές στη μεγάλη εικόνα: είναι η κοινωνία όπου στην επιφάνεια, όλα είναι καλά, αλλά λίγα εκατοστά κάτω από την επιδερμίδα κρύβεται ατελείωτη, κακοφορμισμένη σήψη. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μέσα στους στόχους που είχε θέσει ο Farhadi. Για πρώτη φορά, το πολύ μεγάλο κοινό θα τον ανακαλύψει – και θα το ευχαριστηθεί, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε.

Όμως, οι πιο σινεφίλ, οι παλιοί του πιστοί, εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομά του, καθώς κι εμείς, οι λεγόμενοι «επαγγελματίες» του χώρου (και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά μιας που τουλάχιστον στη χώρα μας, ελάχιστοι πλέον έχουν απομείνει όσοι πληρώνονται για να γράφουν για σινεμά), θα δείτε ότι θα είμαστε οι γκρινιάρηδες της παρέας. Εκείνοι με τις πιο πολλές αντιρρήσεις. Εκείνοι με τις πιο πολλές επιφυλάξεις. Κι αυτό επειδή ο άνθρωπος μας έχει καλομάθει τόσα χρόνια... Η ταινία ξεκινάει πολύ εντυπωσιακά και πολύ όμορφα. Μέσα σε έναν φωτισμένο από τον ήλιο κλειστό χώρο, υπάρχει μια κατασκευή, που κινείται και δημιουργεί ήχο. Υπάρχει κι ένα τεράστιο ρολόι – με μια μικρή τρύπα. Τόσο μικρή για να χωράνε σπουργίτια κι άλλα τοσοδούλικα πουλάκια, δεν χωράνε όμως περιστέρια. Ή εν πάση περιπτώσει, ένα περιστέρι που βρίσκεται στο χώρο αδυνατεί να βγει έξω. Είναι εγκλωβισμένο. «Είδε φως και μπήκε» αλλά δεν ξέρει πως να βγει.

Σαν τους ήρωες του μπουνιουελικού «Εξολοθρευτή άγγελου» - μπορεί να ακούγεται βλάσφημο αυτό, αλλά νομίζω πως κολλάει μια χαρά... Ο χώρος αυτός είναι το καμπαναριό μιας εκκλησίας. Θα το καταλάβουμε όταν ανοίξει το πλάνο και δούμε τις καμπάνες να χτυπούν. Αυτή είναι μία σκηνή που «προσφέρει» ο σκηνοθέτης στους παλιούς οπαδούς του. Και είναι η πρώτη από λίγες αλλά καίριες χριστιανικές – θρησκευτικές επισημάνσεις. Η θρησκεία σε εγκλωβίζει. Ok. Πολύ ωραία εικόνα, πολύ ωραία σκηνή, αλλά λίγο... άσχετη με ότι ακολουθήσει. Ή μήπως όχι; Ίσως, ίσως λέω, να σώζεται από το γεγονός ότι ο Farhadi θέλει να μιλήσει περισσότερο για την ηθική. Ηθική που σμιλεύεται από τη θρησκεία. Εξ ου το πρώτο πλάνο. Εξ ου και το τελευταίο πλάνο, στο οποίο ένα λάστιχο ρίχνει με δύναμη νερό στον σταυρό που δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας όπου λαμβάνει χώρα το μικρό μας δράμα...

Ο δημιουργός παίρνει το χρόνο του για να μας συστήσει τους χαρακτήρες, να τους δώσει βάθος και υπόσταση. Είναι όλοι τους τόσο καλοί, τόσο όμορφοι, τα πάντα είναι ηλιόλουστα, «σήμερα γάμος γίνεται». Ναι, η χαρά όλων είναι μεγάλη, οι παραγωγοί κρασιού έχουν τη φάτσα του Bardem (μέχρι και τρακτέρ οδηγάει ο άτιμος!), τα κορίτσια είναι υπέροχα και ατίθασα, τα αγόρια γεμάτα ζωή και κάλλος. Πολύς φιλμικός χρόνος όμως περνάει. Πολύς. Για να γίνει πιο έντονη η αντίθεση με ότι θα ακολουθήσει; Μάλλον. Χρειαζόταν όμως καλύτερη διαχείριση. Κάποια στιγμή γίνεται ο γάμος, ακολουθεί γλέντι, η Ιρένε (η κόρη της Cruz στην ταινία) τα παίζει, πάει να ξαπλώσει κι όταν το γλέντι τελειώνει, η Ιρένε δεν είναι πουθενά. Τι απέγινε η Ιρένε; Γιατί η πόρτα του δωματίου όπου βρίσκονταν, ήταν κλειδωμένη από μέσα; Ποιος άφησε τα αποκόμματα από τις εφημερίδες που αναφέρονται σε παλιότερη περίπτωση απαγωγής, στο δωμάτιο όπου κοιμόταν ο αδελφός της Ιρένε; Γιατί ναι, για απαγωγή μιλάμε. Το πρώτο sms φτάνει στο κινητό της μητέρας: οι απαγωγείς ζητούν 300 χιλιάδες ευρώ ως λύτρα για να απελευθερώσουν την Ιρένε. Πού και πώς θα βρεθούν τα λεφτά;

Να πούμε πως η απαγωγή λαμβάνει χώρα όταν αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Και οι απαγωγείς είχαν σκεφτεί μέχρι και να κόψουν το ρεύμα. Το σκηνικό αλλάζει. Κι ενώ ως τη στιγμή της απαγωγής νιώθαμε ότι βλέπαμε μια φωτογενή οικογενειακή κομεντί, λουσμένη στο φως, αμέσως μετά την απαγωγή, νιώθουμε ότι βλέπουμε κάτι που θα έγραφε η Αγκάθα Κρίστι αν ποτέ της έλεγαν ότι μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο της θα παρουσιαζόταν στο κουλτουριάρικο (με ή χωρίς εισαγωγικά) φεστιβάλ των Καννών. Ποιοι είναι οι απαγωγείς; Πως μπόρεσαν να καταφέρουν κάτι τόσο δύσκολο ενώ στο σπίτι, την ώρα του γλεντιού, υπήρχαν τόσοι πολλοί καλεσμένοι; Μήπως είναι τα παιδιά από το κέντρο της απεξάρτησης, που προσλήφθηκαν να γυρίσουν το βίντεο του γάμου με κάμερα drone; Μήπως είναι κάποιοι από τους μετανάστες, που δουλεύουν στο αμπέλι του Πάκο; Μήπως ο... εχθρός βρίσκεται εντός των τοιχών;

Ξυπνάει ο Σέρλοκ Χολμς μέσα μας. Και μετά αρχίζουν οι αποκαλύψεις. Απανωτές. Δυνατές. Η μία μετά την άλλη. Το ξέρουν όλοι, λέει ειρωνικά ο τίτλος της ταινίας – που παραπέμπει φαλτσαριστά και στον Leonard Cohen. Μπα, κανείς δεν ξέρει, είναι το σωστό. Και ιδίως οι θεατές! Που βρίσκονται εξαπίνης να χρειάζεται να διαχειριστούν πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών, για τους ήρωες της ταινίας, τους οποίους νόμιζαν ότι γνώριζαν! Όχι όμως. Οι αποκαλύψεις είναι απανωτές. Και οι ανατροπές. Κι εδώ είναι η άλλη παγίδα στην οποία πέφτει ο Ιρανός. Οι απανωτές αποκαλύψεις και ανατροπές οδηγούν τον θεατή σε αντίδραση που ξεκινάει από ένα σημείο και μετά από την αδιαφορία και φτάνει μέχρι την απαξίωση. Γιατί μετά από τόσο build-up, στο φινάλε έχεις μια αίσθηση τύπου «αυτό ήταν;». Και υπάρχουν και σκηνές όπως πχ εκείνη όπου ο Πάκο είναι σε ένα καφέ, μιλάει με τον γαμπρό της Λάουρα, και βλέπει στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου μια γυναικάρα με τεράστια στήθη. Η οποία τον βλέπει που τη βλέπει και του χαμογελάει! Γιατί έπρεπε να μείνει στο μοντάζ; Για να μας δείξει ο Farhadi ότι ο Πάκο είναι γκομενιάρης, οπότε ήταν γκομενιάρης και στο παρελθόν; Μα το γνωρίζουμε ήδη από άλλα στοιχεία...

Αν έπρεπε να διαλέξουμε μία παράμετρο της ταινίας που πιάνει άριστες επιδόσεις, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη διεύθυνση φωτογραφίας. Ο José Luis Alcaine, εκ των μονίμων συνεργατών του Pedro Almodovar, κάνει θαύματα σε οποιεσδήποτε συνθήκες του ζητήθηκε να γυρίσει. Μπράβο του. Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που θα καταγραφεί ως η πιο εμπορική του Farhadi έως σήμερα, όντας κάτι σαν ένα best of του. Ωραία πράγματα δηλαδή και γνωστά αλλά όχι κάτι καινούριο που θα σε αιφνιδιάσει. Για όσους άκουγαν «Ιρανός σκηνοθέτης» κι έφευγαν τρέχοντας, εδώ το φωτογενές ζευγάρι Cruz – Bardem θα λειτουργήσει ως κράχτης για να ανακαλύψουν τον συγκεκριμένο. Και να τον εκτιμήσουν.

Και το επιμύθιο: όσο καλά κι αν φροντίσεις να κρύψεις κάτι από το παρελθόν για το οποίο δεν είσαι περήφανος, τόσο εκείνο θα βρει τρόπο να αποκαλυφθεί στο παρόν. Νομοτέλεια. Και μετά την αποκάλυψη τίποτε δεν μένει ίδιο. Ε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Δεκεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Εκεί που συναντιόνται το παρόν με το παρελθόν

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν η ζωή αντιγράφει την τέχνη - ξανά;

Ο Hong Sang-soo γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1960 στη Σεούλ της Νότιας Κορέας. Είναι γνωστός ως ο Woody Allen της Νότιας Κορέας. Ο αγαπημένος του καλλιτέχνης είναι ο Cezanne. Την πρώτη του ταινία την γύρισε το 1996. Και μέσα σε 22 χρόνια καριέρας έχει γυρίσει 23 ταινίες! Αυτή – αν δεν κάνουμε λάθος – είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του που βλέπουμε εμπορικά στην Ελλάδα. Η προηγούμενη ήταν το «Στη χώρα των άλλων» (Da-reun na-ra-e-seo/ In Another Country, 2012) που βγήκε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2014, με πρωταγωνίστρια την Isabelle Huppert.

Η ταινία Η επόμενη μέρα μιας σχέσης (Geu-hu / The Day After) έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών του 2017. Την ίδια χρονιά είχε άλλη μια ταινία (το «La caméra de Claire»), που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο ίδιο φεστιβάλ! Λίγους μήνες πριν, είχε συμμετάσχει με ταινία του (το «Bamui haebyun-eoseo honja» - On the Beach at Night Alone, 2017) στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale, όπου τιμήθηκε με Αργυρή Άρκτο γυναικείας ερμηνείας, ενώ η ταινία του «Grass» προβλήθηκε στο τμήμα Forum της φετινής Berlinale! Πολυγραφότατος λοιπόν ο τύπος. Και αγαπημένος των μεγάλων φεστιβάλ. Έχει συμμετάσχει με ταινίες του: 9 φορές στο φεστιβάλ Καννών, 4 φορές στο φεστιβάλ Βερολίνου και 2 φορές στο φεστιβάλ Βενετίας...

Η υπόθεση: Είναι η πρώτη ημέρα της νεαρής Αρεούμ στη δουλειά, σε έναν μικρό εκδοτικό οίκο στη Σεούλ. Είναι εκκολαπτόμενη συγγραφέας και πάρα πολύ όμορφη. Αυτό που δεν ξέρει είναι πως η πρώτη της ημέρα στη δουλειά, θα είναι και η τελευταία της... Το αφεντικό της, ο μεσήλικας Μπονγκγουάν, ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου και κριτικός λογοτεχνίας, είχε ερωτική σχέση με την προηγούμενη υπάλληλό του, την Τσανγκσούκ. Ήταν σφοδρά ερωτευμένος μαζί της, η Τσανγκσούκ όμως διέκοψε τη σχέση τους, καθώς δεν άντεχε το γεγονός ότι ο Μπονγκγουάν δεν έπαιρνε διαζύγιο από τη γυναίκα του... Την ημέρα που πιάνει δουλειά η Αρεούμ, ο Μπονγκγουάν φεύγει από το σπίτι του από τα άγρια χαράματα προκειμένου να πάει κι αυτός στον εκδοτικό οίκο. Οι μνήμες της γυναίκας που τον εγκατέλειψε πριν από ένα μήνα, της αγαπημένης του Τσανγκσούκ, δεν λένε να φύγουν από το μυαλό του...

Εκείνη την ημέρα, η σύζυγος του Μπονγκγουάν βρίσκει μια ερωτική επιστολή που έγραψε ο άντρας της και προφανέστατα δεν απευθύνονταν σε εκείνη. Χωρίς να πολυψάξει την κατάσταση, χάνοντας την ψυχραιμία της, ορμάει στο γραφείο του εκδοτικού οίκου και χαστουκίζει την Αρεούμ, θεωρώντας πως εκείνη είναι η ερωμένη του άντρα της... Μπλέξιμο. Που συνεχίζεται. Γιατί ο Μπονγκγουάν βρίσκει την ευκαιρία να απολύσει την Αρεούμ, και καλά παραδεχόμενος στη σύζυγό του ότι είχε ένα φλερτ μαζί της και να ξαναπροσλάβει την αληθινή πρώην ερωμένη του, Τσανγκσούκ, για να μπορέσει να είναι ξανά μαζί της...

Η άποψή μας: Δεν έχω δει μεγάλο δείγμα γραφής από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη: μόλις δύο ταινίες. Τις δύο που βρήκαν εμπορική διανομή στην Ελλάδα. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω την αγάπη - σε βαθμό εμμονής - που του δείχνουν τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου! Ο τύπος είναι πολύ δημιουργικός και πολυγραφότατος! Δεν το λες κακό αυτό. Σε κάθε ταινία που σκηνοθετεί (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) υπογράφει και το σενάριο. Πώς κατορθώνει λοιπόν να γυρίζει τόσες πολλές ταινίες; Ε, αν δει κάποιος τούτη εδώ, θα καταλάβει. Το... κόλπο είναι απλό: βάζει ανθρώπους να μιλάνε ακατάπαυστα αλά Rohmer! Καμία σχέση όμως με τον Γάλλο μετρ! Από εκεί και πέρα δεν έχει κάτι «ακριβό» στις ταινίες του, κάτι που να κοστίζει. Προφανώς, έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί. Κι αν τις βάλει να γυρίζονται μέσα σε εστιατόρια, με μπόλικη κατανάλωση αλκοόλ από ρύζι (soju το λένε), σιγά το έξοδο!

Έτσι που λέτε. Πολυλογία κι άγιος ο θεός. Και μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε και σταματημό δεν έχουν οι πρωταγωνιστές τούτης της ταινίας. Είτε για μπανάλ πράγματα όπως «βρε παιδί μου, αφού δουλεύουμε μαζί, ας μην είμαστε τυπικοί, ας μιλάμε στον ενικό, εγώ θα σε λέω Αρεούμ κι εσύ μπορείς να με λες ‘’αφεντικό’’» είτε για πιο σημαντικά όπως το πως θα μπορούσαμε να ορίσουμε την πραγματικότητα. Τι είναι η πραγματικότητα; Είναι πραγματική η πραγματικότητα; Ή μήπως η πραγματικότητα είναι η οπτική του εγκεφάλου του καθενός από εμάς στην... πραγματικότητα; Ωραία πράγματα. Δεν λέω. Υπάρχει και λίγο μπερδεμένο χρονικό πέρα δώθε, η ταινία είναι γυρισμένη σε ασπρόμαυρο κι όπως λέει και ο αγαπημένος Βασίλης Κεχαγιάς όλοι οι ηθοποιοί μοιάζουν μεταξύ τους – δεν βγάζεις άκρη ποιος είναι ποιος! Και μέχρι να καταλάβεις, παύει να σε ενδιαφέρει.

Χαρακτηριστική φεστιβαλική ταινία, λοιπόν, που αν τη γύριζε Έλληνας σκηνοθέτης θα λέγαμε «πω πω τιναφτόρε;». Και καλά κωμωδία και καλά η ανθρώπινη κατάσταση, οι μπερδεμένες ταυτότητες, ο χαμένος χρόνος, οι χαμένες αγάπες, άσε που κατά βάση ο σκηνοθέτης τη δική του εντέλει προσωπική εμπειρία με την απιστία του και τον χωρισμό του ήθελε να κάνει ταινία εν είδη ψυχοθεραπείας. Ας βάλω λοιπόν λίγο κουτσομπολιό, γιατί για την ταινία δεν νομίζω να έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Ο 58χρονος σκηνοθέτης χώρισε με τη γυναίκα του και ζει πλέον με την πρωταγωνίστριά του, τη θεά Kim Min-hee, 36 Μαΐων παρακαλώ (άρα, έχουμε ελπίδες ρε γαμώτο!), την οποία λατρέψαμε στην «Υπηρέτρια», το προπέρσινο αριστούργημα του Park Chan-wook, που διαγωνίστηκε επίσης στις Κάννες. Το... κακό ξεκίνησε το 2015, όταν οι δυο τους συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στα γυρίσματα της ταινίας «Right Now, Wrong Then». Πλέον, έχουν γυρίσει έξι ταινίες μαζί!!! Είναι η μούσα του – εντάξει, η κοπέλα είναι πανέμορφη, τι να κάνει ο έρμος ο σκηνοθέτης;


Αλλά ρε παιδιά, ρε παιδιά. «Νουβέλ βαγκ» στο 2017; Και να το θεωρούμε αυτό πρωτοπορία; Και δυνατό, ουσιαστικό σινεμά; Με την καμία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την AMA Films!

Ο Almodovar πέθανε. Ζήτω ο νέος Almodovar!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 6 Μαρτίου του 1980 στη Μαδρίτη Carlos López del Rey, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Carlos Vermut. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Diamond Flash» (2011) και η δεύτερη, αυτή που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, το «Magical Girl» (2014). Το «Magical Girl» του χάρισε το βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και οδήγησε τον Pedro Almodovar να δηλώσει κατ' επανάληψη πως ο Vermut αποτελεί εθνικό θησαυρό για τον ισπανικό κινηματογράφο.

Το Ποιος θα σου τραγουδήσει έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ έλαβε μέρος στα φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, της Βαρσοβίας, της Ζυρίχης και της Θεσσαλονίκης. Το φιλμ είναι υποψήφιο για 7 βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ), όχι όμως για εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας ή σεναρίου!

Η υπόθεση: Η Λίλα Κάσεν ήταν μία από τις πιο διάσημες ποπ τραγουδίστριες της Ισπανίας κατά τη δεκαετία του '90. Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισε να αποσυρθεί. Έχει να δώσει συναυλία για πάνω από μία δεκαετία, από τότε που πέθανε η μητέρα της. Να, όμως, που ετοιμάζει την επάνοδό της. Λίγες μέρες πριν την πρώτη της συναυλία μετά από χρόνια, όμως, λιποθυμά στην ακρογιαλιά μπροστά από το σπίτι της στην πόλη Ρότα της Ανδαλουσίας. Και χάνει τη μνήμη της. Η αφοσιωμένη μάνατζερ Μπιάνκα προσπαθεί να τη βοηθήσει. Η Λίλα αρνείται να τραγουδήσει. Δεν θυμάται πως. Η Μπιάνκα της εξηγεί το πόσο σημαντικές είναι οι συναυλίες που είχαν προαναγγελθεί: χωρίς αυτές, η Λίλα δεν θα μπορεί πλέον να έχει οικονομική ανεξαρτησία και να συνεχίσει να ζει την πλούσια ζωή της.

Η Μπιάνκα ακούει σε ένα καραόκε μπαρ την Βιολέτα να τραγουδά τραγούδια της Λίλα. Η Βιολέτα είναι η μεγαλύτερη θαυμάστρια της Λίλα. Είναι ταλαντούχα αλλά εγκατέλειψε τα όνειρά της για καριέρα στο τραγούδι με τη γέννηση της κόρης της, της Μάρτα. Η Μάρτα είναι πλέον 23ων ετών και είναι νευρωτική. Η σχέση της με τη μητέρα της είναι προβληματική. Η Μπιάνκα προτείνει στη Βιολέτα να βοηθήσει τη Λίλα να θυμηθεί τον εαυτό της! Να της μάθει να τραγουδά ξανά. Η Βιολέτα δέχεται! Θα βρεθεί κοντά στο απόλυτο είδωλό της. Κάτω από απόλυτη μυστικότητα, τα μαθήματα ξεκινούν. Πώς θα επηρεάσουν οι δύο αυτές γυναίκες η μία την άλλη αλλά και τους άλλους γύρω τους;

Η άποψή μας: Επιτρέψτε μου έναν εξομολογητικό και προσωποκεντρικό (ε, χμ) τόνο στην αρχή αυτού του κειμένου. Στις ταινίες, μου αρέσει πάρα πολύ ο ρεαλισμός, αρκεί να είναι ταινίες... μυθοπλασίας! Δεν τα πάω πολύ καλά με τα ντοκιμαντέρ γιατί δεν με βάζουν σε μια σύμβαση παραμυθίας. Επίσης, δεν πολυτρελαίνομαι με τα μιούζικαλ. Δεν μου κάθεται καλά, έτσι, στα ξαφνικά, οι ήρωες να αρχίζουν να τραγουδούν και να λένε τραγουδιστά αυτά που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Από την άλλη, γουστάρω τρελά ταινίες που έχουν μέσα τους ήρωες, που τραγουδάνε! Που είναι δηλαδή τραγουδιστές και η πλοκή επιβάλλει να τους ακούσουμε να τραγουδούν κιόλας. Και φέτος είχαμε τέτοιες ταινίες. Από τη μια το «Bohemian Rhapsody», από την άλλη το «Ένα αστέρι γεννιέται», τώρα τούτη εδώ η ταινία. Δεν μιλάμε για μιούζικαλ αλλά ταινίες όπου η μουσική και το τραγούδι παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή. Κι αν τα τραγούδια είναι κολλητικά, μπορεί να μου μείνουν μόνο αυτά σε κάποιες περιπτώσεις, να διαλύουν και να εξαφανίζουν κάθε άλλη θύμηση από την ταινία.

Το προχωράω παραπάνω: αρκεί η ερμηνεία ενός τραγουδιού σε μια ταινία όπου δεν χρειάζεται καν να υπάρχει ήρωας τραγουδιστής, αλλά μαζί με τους ήρωες, παρακολουθούμε αυτήν την ερμηνεία. Αν η συγκεκριμένη σκηνή είναι καλή, μου μένει. Αν είναι μαγική, μπορεί να λατρέψω! Για να σας δώσω να καταλάβετε: η σκηνή όπου ερμηνεύεται το «Llorando» στην ταινία «Οδός Μαλχόλαντ» του David Lynch είναι ουσιαστικά η μόνη που θυμάμαι από την ταινία (εντάξει, με πιάσατε, και η σκηνή με τα τζιβιτζιλίκια δεν μπορεί να ξεχαστεί ρε φίλε). Σκέτη ανατριχίλα! Ίσως επειδή συνυπάρχουν με αυτόν τον τρόπο αρμονικά και λειτουργικά ως ένα σώμα, μια ψυχή, οι δύο μεγάλες μου αγάπες: το σινεμά και η μουσική. Ε, λοιπόν, σε τούτη την ταινία του Vermut, «κόλλησα».

Κόλλησα με τη μουσική που συνέθεσε ο Alberto Iglesias (από τα πιο παράξενα σάουντρακ που έχει υπογράψει ο σπουδαίος Ισπανός συνθέτης). Αλλά με τα τραγούδια, έπαθα παράκρουση! Εκείνο το «Procuro olvidarte» λίγο πριν το φινάλε... τι ύμνος μάγκα μου! Έσκισε! Και να το ακούω μετά από το youtube στο repeat ίσα με 300 φορές συνεχόμενα! Αλλά και τα άλλα τραγούδια, τι φάση; Τόσο εκείνο που δανείζει στην ταινία τον τίτλο της όσο κι εκείνα που έγραψε η ίδια η Nimri (η οποία, πέρα από καριέρα στον κινηματογράφο έχει καριέρα και στο τραγούδι) ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα της ταινίας, σ' αυτά που θέλει να πει ο σκηνοθέτης, και υποβάλλουν τον θεατή σε ένα συγκεκριμένο mood, το επιδιωκόμενο. Νομίζω πως όσοι ξεπεράσουν τα τραγούδια της ταινίας και δεν τους δώσουν τη δέουσα σημασία, απλά δεν θα γουστάρουν και την ίδια την ταινία! Τόσο μεγάλη είναι η σημασία τους!

Η ταινία (θα το διαβάσετε παντού, ακριβώς επειδή ισχύει) δανείζεται πράγματα από το γυναικείο σύμπαν του Almodovar, ενώ φαίνεται να κάνει αναφορές σε ταινίες όπως η «Ρεβέκκα» του Hitchcock και η «Persona» του Bergman! Συνδιαλέγεται με μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Το θέμα της διασημότητας. Πολλοί κοινοί θνητοί την επιδιώκουν, πολλοί διάσημοι την απεχθάνονται. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως απλοί άνθρωποι. Δεν μπορούν να έχουν ανθρώπινες σχέσεις όπως οι υπόλοιποι. Η εικόνα τους προηγείται. Οι... αστικοί μύθοι ακολουθούν. Όπως πχ ότι τρώνε μόνον ζωντανά ζώα! Η Λίλα είναι σπουδαία καλλιτέχνιδα. Είναι διάσημη. Ο θάνατος της μητέρας της, όμως, είναι πολύ σημαντικός, πέρα από την ορφάνια στην οποία την οδηγεί. Φτάνει στο σημείο να μισήσει τη δημόσια εικόνα της.

Η Λίλα Κάσεν είναι μια κατασκευή. Μια κατασκευή βασισμένη στο ψέμα, την απάτη, την εκμετάλλευση. Θα αποκαλυφθεί αργά στην ταινία αυτό, σε έναν σπουδαίο μονόλογο της Nimri. Μετά τον καταλυτικό θάνατο της μητέρας της, η Λίλα Κάσεν δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γι' αυτό αρνείται να τραγουδήσει η Λίλα. Δεν είναι μόνο η αμνησία. Δηλαδή, ίσως να είναι και η αμνησία. Μήπως όμως η αμνησία είναι... αμυντικός μηχανισμός; Άλλο ένα ψέμα – αυτήν τη φορά κατά συνθήκη – ώστε να μην χρειαστεί η Λίλα να αντικρίσει αυτό που φοβάται περισσότερο: την αυτοκριτική της; Γιατί, σε μια κομβική σκηνή, θυμάται. Και θυμάται συγκλονιστικά. Θυμάται... ξαφνικά; Ή από την αρχή θυμόταν; Πάντως, όταν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης υπερισχύσει του αισθήματος της ενοχής, η Λίλα Κάσεν θα ξαναγεννηθεί. Η ίδια. Αλλά αλλαγμένη. Με μια μικρή, αλλά σημαντική – σημαδιακή διαφορά. Έτσι είναι οι σταρ. Αυτό κάνει η διασημότητα: σαν βρικόλακας «ρουφάει το αίμα» εκείνων που βρίσκονται γύρω της. Εκείνων που την αγαπούν περισσότερο από όλους...

Από την άλλη, έχουμε τη Βιολέτα. Μια γυναίκα με ματαιωμένα όνειρα. Σε μια από τις αρχικές σκηνές δέχεται ουσιαστικά μπούλινγκ από την κόρη της. Γιατί το δέχεται; Γιατί δεν αντιδρά; Μα γιατί και η Βιολέτα έχει τις ενοχές της. Γιατί πιστεύει πως στη ζωή της έδειξε στην κόρη της πως εξαιτίας της δεν έγινε... διάσημη – να ξανά η διασημότητα. Πιστεύει πως δεν τη μεγάλωσε έτσι όπως έπρεπε, με τη δέουσα αγάπη, με τη δέουσα φροντίδα. Το ότι συγκυριακά θα βρεθεί όχι μόνον τετ α τετ με το ίνδαλμά της αλλά και σε τέτοια συνθήκη ώστε να μάθει τα μύχια μυστικά της, είναι ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή της. Αυτή, μια άσημη θαυμάστρια, να μάθει στο είδωλό της πως να γίνει ο... εαυτός της! Γουάου! Η ταινία κάνει κύκλο. Η Λίλα βρίσκεται λιπόθυμη στην ακροθαλασσιά. Μήπως προσπάθησε να κάνει κάτι για να γλιτώσει μια καλή από τις Ερινύες; Ποιος ξέρει (κανείς – όλοι μας όμως επιτρέπεται να φανταζόμαστε). Θα περάσει από το στάδιο της άρνησης. Θα συναντηθεί με την Βιολέτα. Οι δυο γυναίκες θα έρθουν πολύ κοντά. Τόσο ώστε να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το δοχείο της Λίλα θα γεμίσει από το δοχείο της Βιολέτα. Και θα γίνει νέος άνθρωπος. Ξανά διάσημος. Εκ νέου εφευρημένος. Αφού προηγουμένως έχει... απαλλαγεί από τον μόνο άνθρωπο που ξέρει όλα της τα μυστικά, τον άνθρωπο που βρίσκονταν δίπλα της τόσα χρόνια: τη μάνατζέρ της, τη Μπιάνκα.

Η ιστορία της Βιολέτα δεν έχει καλό τέλος. Από την απόλυτη ασημότητα, θα έρθει κοντά στο όνειρο. Σ' αυτό που αγάπησε πραγματικά και ολοκληρωτικά σε όλη της τη ζωή: στη Λίλα. Θα της δοθεί ολοκληρωτικά. Στο κρίσιμο σημείο θα «αποδεσμευτεί» από την κόρη της. Για λίγο, θα γίνει εκείνη Λίλα. Θα φορέσει το φόρεμά της. Και θα πάει στη θάλασσα. Εκεί που ξεκίνησαν όλα. Για να δώσει ένα τέλος... Τρομερή ταινία, πραγματικά. Ο Vermut ξέρει να στήνει απίστευτες σκηνές. Είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που κατορθώνει κάτι τόσο απλό να το μετασχηματίζει σε μεγάλη τέχνη. Αν προχωρήσεις στην ανατομία της ταινίας καταλήγεις στο ότι ένα μελόδραμα είναι ουσιαστικά. Ένα μελόδραμα για τη διασημότητα. Ένα μελόδραμα για την ταυτότητα: για το πως την αποκτάς, για το πως τη διαχειρίζεσαι, για το πως την αλλάζεις. Ένα μελόδραμα για τη μητρότητα: τις δυσκολίες της, τις θυσίες της, τις ματαιώσεις της. Ένα μελόδραμα για τις γυναίκες.

Ο μόνος ανδρικός ρόλος είναι εκείνος του πωλητή κούκλων, που κάνει καμάκι στη Βιολέτα μέσα στο καραόκε μπαρ, καθώς την μπερδεύει (ηθελημένα;) με τη Λίλα. Αυτά που λέει η Βιολέτα για το τι θα έπρεπε κανονικά να λένε οι κούκλες που τις πατάς και μιλούν, εκστομίζοντας χαριτωμένες φράσεις συνήθως, είναι λίγο η συνολική ματιά του καλλιτέχνη στα πράγματα. Απαισιόδοξη, σκοτεινή, κυνική. Η Najwa Nimri είναι σπουδαία στο ρόλο της Λίλα. Όπως και η Λίλα, έτσι κι αυτή, είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί στο σινεμά: πέντε ολόκληρα χρόνια! Εδώ, να δώσω και την είδηση: θα εμφανιστεί και στο νέο κύκλο του «Casa de papel»!!! Μάλιστα! Εκείνη που κλέβει την παράσταση, όμως, είναι η Eva Llorach στο ρόλο της Βιολέτα. Έχει παίξει και στις τρεις ταινίες του Vermut και κατά πως φαίνεται, έχει μάθει να διαχειρίζεται σωστά τους κώδικές του. Απλά είναι συγκλονιστική.

Αυτή δεν είναι μια ταινία άψογη. Δεν είναι μια ταινία χωρίς λάθη ή υπερβολές. Είναι όμως μια ταινία που μπαίνει μέσα στα σωθικά σου. Και τα συνταράσσει. Εσείς θα την αφήσετε να σας τραγουδήσει;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Transformers are back! Κυνηγημένος το έτος 1987, ο Bumblebee βρίσκει καταφύγιο σε μια μάντρα με παρατημένα αυτοκίνητα σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Καλιφόρνια. Η Τσάρλι, λίγο πριν κλείσει τα 18 και ενώ αναζητά τη θέση της σε αυτό τον κόσμο, ανακαλύπτει τον Bumblebee χτυπημένο και γεμάτο σημάδια. Καθώς η Τσάρλι τον επισκευάζει, συνειδητοποιεί ότι αυτό που έχει απέναντι της δεν είναι ένας συνηθισμένος κίτρινος Σκαραβαίος. Στο ξεκίνημα της ταινίας το κοινό έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον Bumblebee γνωστό και ως Β-127, έναν ήρωα των Τransformers με έντονο κίτρινο χρώμα. Ο Β-127 έχει μια αποστολή στη γη: να προστατεύσει τον πλανήτη και τους κατοίκους του με την ελπίδα να βρει καταφύγιο εκείνος και οι συμπολεμιστές του. Αυτή η εκδοχή του Bumblebee σε σκηνοθεσία του Travis Knight είναι πιο ανθρώπινη, τρυφερή και οικογενειακή. Χωρίς να στερείται τη δράση και τα εντυπωσιακά εφέ, πρόκειται για μια ταινία που προσεγγίζει διαφορετικά την ιστορία των Transformers.

Για τον ρόλο της μοναχικής Τσάρλι οι παραγωγοί έψαχναν κάποια που θα μπορούσε να κουβαλήσει το βάρος ενός παγκόσμιου franchise δράσης αλλά και να έχει το απαραίτητο ταλέντο. Έτσι κατέληξαν στη Hailee Steinfeld, υποψήφια, στα 14 της, για Όσκαρ στο «Αληθινό Θράσος» των αδελφών Κοέν. Η υποψήφια για Όσκαρ Angela Bassett χαρίζει τη φωνή της στη Shatter, μια αδίστακτη Autobot που έχει έρθει στον πλανήτη Γη να εντοπίσει τον Bumblebee, που φωνητικά αποδίδει ο Dylan O'Brien. Τον ρόλο του Μπερνς ενσαρκώνει ο σουπερστάρ του WWE John Cena, γνωστός ως ηθοποιός από τη συμμετοχή του σε διάφορες κωμωδίες, ο οποίος και φέρνει μια ισορροπία ανάμεσα στην σκληρότητα και την ευαισθησία στον χαρακτήρα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Κι αν δεν μπορέσω να ξανατραγουδήσω? Μετά την επιτυχία του Magical Girl, ο Carlos Vermut επιστρέφει με ένα γυναικείο δράμα, γεμάτο μυστήριο, που θα κλονίσει τους θεατές. Με την καινούρια του ταινία, Ποιος θα σου τραγουδήσει (Quién te cantará), ο ταλαντούχος σκηνοθέτης ανακηρύσσεται άξιος διάδοχος του Pedro Almodovar. Άλλωστε, ο ίδιος ο Almodovar έχει πει, κατ’ επανάληψη, ότι ο Carlos Vermut αποτελεί εθνικό θησαυρό για τον ισπανικό κινηματογράφο. Η Λίλα Κασάν, μια επιτυχημένη Ισπανίδα τραγουδίστρια, ετοιμάζεται να επανέλθει θριαμβευτικά στην ενεργό δράση μετά από μια δεκαετία μυστηριώδους σιωπής, αλλά την παραμονή της μεγάλης της συναυλίας χάνει τη μνήμη της σε ένα ατύχημα. Η Βιολέτα, μια τραγουδίστρια καραόκε που λυτρώνεται από τη θλιβερή της ζωή κάθε φορά που ερμηνεύει επί σκηνής τα τραγούδια της Κασάν, αναλαμβάνει να θυμίσει στη σταρ τις διαστάσεις της θρυλικής της περσόνας, μαθαίνοντάς της απ’ την αρχή να τραγουδά. Ένα πολυφωνικό άσμα για τις μεταμορφώσεις της ταυτότητας και για τα πρόσωπα που δείχνουμε στους λίγους και στους πολλούς, το οποίο στοιχειώνει το μυαλό σαν πιασάρικο ρεφρέν και τονώνει την ψυχή όπως κάθε μορφή πραγματικής τέχνης.

Με τις Najwa Nimri, Eva Llorach, Carme Elias, Natalia de Molina.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Τι τραβάνε κι αυτοί οι υπερήρωες...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«I call it an ass-whooping»!

Ο Aquaman είναι ένας υπερήρωας, που εμφανίζεται στα αμερικανικά κόμικς τα οποία ανήκουν στις εκδόσεις της DC Comics. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, που δημιουργήθηκε από τους Paul Norris και Mort Weisinger, έκανε το ντεμπούτο του στο «More Fun Comics # 73», που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1941. Ενώ αρχικά παρουσιαζόταν ως εφεδρικός, β' χαρακτήρας σε τίτλους – ανθολογίες της DC Comics, ο Aquaman εντέλει πρωταγωνίστησε σε διάφορα τεύχη ως κυρίαρχος υπερήρωας. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960, εποχή γνωστή ως Silver Age, οπότε αναγεννήθηκαν τα κόμικς με υπερήρωες, ο Aquaman αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Justice League. Στη δεκαετία του 1990, γνωστή και ως Modern Age για τα κόμικς, οι συγγραφείς σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα του Aquaman πιο σοβαρά, με ιστορίες που απεικονίζουν το βάρος του ρόλου του ως βασιλιά της Ατλαντίδας.

Αυτή είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον Aquaman στον κινηματογράφο. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο «Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης» (Batman v Superman: Dawn of Justice, 2016) του Zack Snyder και η δεύτερη στο «Justice League» (2017) επίσης του Zack Snyder. Η τρίτη ταινία στην οποία εμφανίζεται ο Aquaman είναι ένα origin story. Εννοείται πως θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα ταινίες με τον συγκεκριμένο υπερήρωα.

Η υπόθεση: Προκειμένου να ξεφύγει από έναν προσυμφωνημένο γάμο με τον οποίο η ίδια δεν... συμφωνεί, η πριγκίπισσα Ατλάνα από την (χαμένη) Ατλαντίδα, το σκάει από το υποβρύχιο βασίλειό της. Θα την βρει εξουθενωμένη ο ταπεινός φαροφύλακας Τομ Κέρι και θα τη σώσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν. Ο καρπός του έρωτά τους θα είναι ο Άρθουρ. Μετά από επίθεση που δέχονται στο σπίτι τους, η Ατλάνα καταλαβαίνει πως όσο μένει μαζί τους, ο Τομ και ο Άρθουρ κινδυνεύουν. Έτσι, αποφασίζει να γυρίσει στην Ατλαντίδα, με την υπόσχεση πως κάποτε, θα επιστρέψει. Τα χρόνια περνούν και ο Άρθουρ μεγαλώνει. Χάρη στο DNA της μητέρας του, ο Άρθουρ ανακαλύπτει ως παιδί ότι διαθέτει πολλές υπεράνθρωπες ικανότητες. Μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό, να κολυμπά σε εξωπραγματικές ταχύτητες, να αντέχει σε απροσμέτρητα βάθη και να παραμένει αλώβητος, ενώ επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα θαλάσσια όντα. Εκτός από τις υποβρύχιες ικανότητες του, είναι προικισμένος με υπεράνθρωπες δυνάμεις και στην ξηρά. Είναι εξαιρετικά δυνατός, έχει οξυμένες αισθήσεις και αδιαπέραστο δέρμα. Όταν η διαμάχη ανάμεσα στην ξηρά και τη θάλασσα ξεσπάει, ο Άρθουρ πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να υπερασπιστεί τη γη και τους ωκεανούς… διαφορετικά κινδυνεύουν και τα δύο. Για να σταματήσει τον πόλεμο που απειλεί το μέλλον του κόσμου, ο Άρθουρ πρέπει να πολεμήσει τον ίδιο του τον ετεροθαλή αδελφό, τον διψασμένο για εξουσία Ορμ, καθώς και τον εκδικητικό Μπλακ Μάντα. Ο μόνος δεσμός του Άρθουρ με τον κόσμο της μητέρας του είναι η τρίαινα που άφησε πίσω της και οι επισκέψεις του Βάλκο, ενός συμβούλου του θρόνου της Ατλαντίδας, πιστού στην Ατλάνα, που τον εκπαιδεύει. Μεγάλο ρόλο παίζει και η κοκκινομάλλα πριγκίπισσα Μίρα, που επίσης επιθυμεί την ειρήνη. Θα καταφέρει να αποδεχτεί τη μοίρα του ο Άρθουρ; Θα μπορέσει να βρει τη μυθική τρίαινα του Άτλαντα; Θα γίνει βασιλιάς της Ατλαντίδας; Και το κυριότερο: θα σταματήσει τον πόλεμο;

Η άποψή μας: Θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό κι ας είναι αδόκιμος, κι ας αποδειχτεί μη επιτυχημένος. Κάμποσες δεκαετίες πριν, στην Τσινετσιτά κατά βάση, γυριζόταν οι περίφημες ταινίες «Χλαμύδες». Οι ταινίες με σπαθιά και σανδάλια. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ήρωες της ελληνικής μυθολογίας κατά βάση, σε φτηνές παραγωγές, με βράχους από φελιζόλ και πάλες με λιοντάρια, που αφήσανε εποχή. Απευθύνονταν σε λούμπεν θεατές, σε ένα συγκεκριμένο, περιθωριακό κοινό, που γούσταρε να ξεχνιέται για ένα δίωρο – σίγουρα πάντως, όχι στο μεγάλο κοινό. Ήταν οι τσόντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τα φασονάδικα σε σχέση με τα μαγαζιά που έφτιαχναν κουστούμια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Όπου το περιθώριο του χθες έχει γίνει το must του σήμερα. Όπου οι ταινίες με τους υπερήρωες είναι θαρρείς εκείνες που κρατάνε τον κινηματογράφο ζωντανό! Πανάκριβες παραγωγές, με θεαματικά εφέ, είναι οι ταινίες που κόβουν παγκοσμίως τα περισσότερα εισιτήρια. Είναι οι ταινίες που απευθύνονται στη σύγχρονη πιτσιρικαρία, την εθισμένη στις γρήγορες εικόνες και την αισθητική αλλά και τη λογική των βιντεογκέιμ.

Το λες και κατάντια! Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, η αιώνια μάχη του «Καλού» με το «Κακό», σχηματικοί ήρωες, κακογραμμένα σενάρια, καταιγιστικό μοντάζ και λογική «bigger is better». Μετά τον παραπάνω παραλληλισμό, ας προχωρήσουμε και σε μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τα «σύμπαντα» των υπερηρώων της Marvel και της DC Comics. Όσο οι ταινίες της Marvel γίνονται πιο σοβαρές, πιο στιβαρές, πιο σκοτεινές, οι ταινίες της DC Comics φαίνεται να χαλαρώνουν, να ασπάζονται τον χαβαλεδιαρισμό, να αποτινάσσουν από επάνω τους τον υπερφίαλο χαρακτήρα των πρώτων ταινιών τους – ιδίως στο Extended Universe. Ενώ λοιπόν στο «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας» οι μισοί υπερήρωες πηγαίνουν στα θυμαράκια, στο Aquaman γίνεται της τρελής το πανηγύρι! Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: «Καλά, οι μάγκες γύρισαν αυτήν την ταινία ως σοβαρό φιλμ με υπερήρωες ή ως παρωδία;».

Συμβάλλει τα μάλα σε αυτήν την κατεύθυνση η παρουσία (γιατί ερμηνεία δεν τη λες με τίποτα) του πρωταγωνιστή Jason Momoa. Ο άνθρωπος που έγινε γνωστός παντού στον κόσμο υποδυόμενος τον Khal Drogo (και γεύτηκε τα κάλλη της Kalisi!!!) στο «Game of Thrones», φαίνεται να αποτελεί μια πιο χαλαρή ακόμα εκδοχή του Rock. Και υπήρχαν στιγμές στην ταινία, που περίμενα πως θα τα παρατήσει όλα και θα αρχίσει να τραγουδάει το «Χαρά μου», όπως κάνει και ο Μάουι στη «Βαϊάνα», την υπέροχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων! Ναι, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι το ανάλογο μιας ταινίας «Χλαμύδας» αν δεν κόστιζε 160 εκατομμύρια δολάρια!!! Διάβολε, στην ταινία, αυτός που ξεχωρίζει ως ερμηνεία είναι ο... Dolph Lundgren, στο ρόλο του Νηρέα!

Και μιας που πιάσαμε τις ερμηνείες, έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τον Willem Dafoe, να υποδύεται τον ήρωά του, τον Βάλκο, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ως νέος, έχει φάει τόσο πολύ ρετουσάρισμα, που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Και η Nicole Kidman να παίζει ξύλο σε ταινία με υπερήρωες; Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας; Ο James Wan στη σκηνοθετική καρέκλα αφηγείται την ταινία του ως το απόλυτο παραμύθι. Καμία αληθοφάνεια, κανένα βάθος στους χαρακτήρες (εντάξει, τι ψάχνω κι εγώ, ντιπ χαζός ρε φίλε), αφελή μηνύματα περί οικολογίας και ηρωισμού και μια... αναλογία, με τον βασιλιά Αρθούρο που ψάχνει το Εξκάλιμπέρ του – εδώ ο Άρθουρ της ταινίας μας ψάχνει την μυθική Τρίαινα. Πολύς χαβαλές στο σενάριο, έντονη και συνεχής δράση, πολλά οπτικά εφέ, καταιγιστικός ρυθμός, εντάξει, δεν είναι και όλα για πέταμα. Πχ, η σκηνή στη Σικελία, με έναν από τους Κακούς να κυνηγά την πριγκίπισσα Μίρα, η οποία τρέχει στις ταράτσες των σπιτιών, όταν ο Κακός διαπερνά από κάτω της τους τοίχους των ίδιων σπιτιών, είναι εντυπωσιακή. Η μονομαχία στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς, επίσης.

Αλλά... και δύο ώρες και 23 λεπτά ρε παιδιά, δεν κάνουν το θέαμα πιο χορταστικό: το κάνουν πιο μπουκωτικό – βλέπεις και βαρυστομαχιάζεις! Υπάρχουν διάλογοι που σε κάνουν να πονάς, σωματικά: πολύς πόνος. Πιο χαρακτηριστικό: «Where I come from, the sea carries our tears away». Με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Δηλαδή, ήμαρτον. Στην ταινία, μέχρι και στο σάουντρακ βρήκα φάουλ. Πχ, όταν ο Aquaman μαζί με την πριγκίπισσα Μίρα πάνε στην έρημο Σαχάρα, στην Αφρική, ακούμε το «Africa» των Toto, σε μια ραπ διασκευή, όμως, που δεν ταιριάζει καθόλου με τίποτε! Το ότι βλέπουμε την πριγκίπισσα Μίρα να παίζει σε φλογέρα, που μοιάζει με... κλαρίνο, ένα πολύ γνωστό μουσικό σκοπό (που, φτου γαμώτο, μου διέφυγε τώρα) είναι μια σκηνή για χαβαλέ, αλλά είναι τόσο τραβηγμένη, τόσο πρόχειρη, σαν να βγήκε κατευθείαν από τις χειρότερες ταινίες «Χλαμύδες».

Στην τελική, όμως, η ταινία θα διασκεδάσει το κοινό που θα την επιλέξει, ένα κοινό κατά βάση χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αλλά γουστάρει στο σινεμά να βλέπει ταινίες με εφέ, εφέ που χάνονται στο downloading (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;). Η ταινία θα σκίσει εισπρακτικά. Και είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα εισιτήρια θα κόψει στην μία και μοναδική αίθουσα IMAX που υπάρχει πια στη χώρα μας, στους πολυκινηματογράφους CINEPLEXX, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου είδαμε την ταινία σε ειδική προβολή, απολαμβάνοντας τον εξελιγμένο ήχο και την απίστευτη ποιότητα εικόνας. Να συνοδεύονταν όλα αυτά και με απίστευτη ποιότητα περιεχομένου, θα την είχαμε κάνει λαχείο.

Εν πάση περιπτώσει, τα κάνει λίγο μούσκεμα η ταινία αλλά δεν βυθίζεται. Κι αυτό όποτε συμβαίνει είναι καλό πράγμα. Δεν συμφωνείτε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Το σινεμά θα αντέξει ότι και να γίνει!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία

Ο Alfonso Cuarón είναι σκηνοθετάρα ολκής. Δεν έχει γυρίσει πολλές ταινίες: μόλις οχτώ σε 27 χρόνια καριέρας. Έχει γυρίσει ταινία της σειράς «Χάρι Πότερ», το «Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, 2004). Έχει γυρίσει τη δική του εκδοχή στις «Μεγάλες προσδοκίες» (Great Expectations, 1998). Μας πήρε τα μυαλά με το «Θέλω και τη μαμά σου» (Y tu mamá también, 2001): η πιο αγαπημένη του ταινία για τον γράφοντα – έως τώρα! Έσκισε με το συγκλονιστικό «Τα παιδιά των ανθρώπων» (Children of Men, 2006). Έγινε ο πρώτος Μεξικάνος σκηνοθέτης που κέρδισε Όσκαρ σκηνοθεσίας για τη δουλειά που έκανε στο «Gravity» (2013). Και τώρα, στην όγδοη ταινία της καριέρας του σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για παραπάνω από έναν λόγους. Μιλάμε για το Ρόμα (Roma) κι αν σας φαίνεται παράξενος ο τίτλος, θα πρέπει να γνωρίζετε πως έτσι ονομάζεται μια περιοχή της πρωτεύουσας του Μεξικού, η περιοχή στην οποία μεγάλωσε ο ίδιος ο Cuarón! Αυτή είναι η πιο αυτοβιογραφική ταινία της καριέρας του, καθώς κατά 90% βασίστηκε σε αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία. Είναι μια ταινία που γύρισε με χρήματα από το Netflix. Το γεγονός ότι αυτή η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας αλλάζει εντελώς το παιχνίδι σε ότι αφορά την έννοια «κινηματογραφική ταινία» και «μέσο προβολής μιας ταινίας».

Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση του Μεξικού για το ξενόγλωσσο Όσκαρ! Έχει τρεις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα: καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου σεναρίου και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Πολλές ενώσεις κριτικών στις ΗΠΑ την έχουν ψηφίσει ως την καλύτερη ταινία της χρονιάς! Ο Guillermo Del Toro δεν δίστασε να δηλώσει πως αυτή είναι μία από τις πέντε πιο αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών!!! Πολύ τολμηρή δήλωση είναι η αλήθεια. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως μία από τις Ειδικές Προβολές του. Θα αρχίσει να προβάλλεται σε επιλεγμένους κινηματογράφους της χώρας μας από την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου ενώ την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου η ταινία θα είναι προσβάσιμη παγκοσμίως μέσω του Netflix.

Η υπόθεση: Μεξικό, 1970. Το Μουντιάλ που διοργανώθηκε στη χώρα έχει τελειώσει αφήνοντας μόνο κάποιες αφίσες στους δρόμους της πρωτεύουσας να λειτουργούν ως παρατημένα ενθύμια του τεράστιου αθλητικού γεγονότος. Η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι εκρηκτική. Φαίνεται πως μία σπίθα αρκεί για να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Στη συνοικία Ρόμα, στην πόλη του Μεξικού, ζουν μεσοαστικές οικογένειες. Μία από αυτές είναι εκείνη του γιατρού, του Κυρίου Αντόνιο. Το σπίτι του είναι μεγάλο και μέσα σ' αυτό επικρατεί χάος. Εκεί ζουν η σύζυγός του, η Κυρία Σοφία, η μητέρα της και τα τέσσερα παιδιά της με τον γιατρό: ο Τόνιο, ο Πάκο, ο Πέπε και η Σόφι. Υπάρχει κι ένας σκύλος, που συνέχεια χέζει στο στενό διάδρομο όπου ο γιατρός παρκάρει την κουρσάρα του. Το σπίτι φροντίζουν δύο υπηρέτριες με ινδιάνικες ρίζες. Η Κλέο και η Αντέλα. Η Κλέο είναι πολύ δεμένη με τα παιδιά. Είναι εκείνη που τα βάζει να κοιμηθούν τα βράδια. Η Κλέο θα γνωρίσει τον Φερμίν, έναν όμορφο νεαρό, παθιασμένο με τις πολεμικές τέχνες. Θα μείνει μαζί του έγκυος. Κι ο Φερμίν θα εξαφανιστεί. Πολλά θα συμβούν στη ζωή της Κλέο. Πολλά θα συμβούν στις ζωές των μελών της οικογένειας. Πολλά θα συμβούν στο Μεξικό. Και η ζωή δεν θα σταματήσει ούτε στιγμή να συνεχίζεται...

Η άποψή μας: Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό το έπος, σε όλο του το μεγαλείο. Μια ταινία – εμπειρία, που κάθε της εικόνα κουβαλάει τη δύναμη και την ποίηση μιας ολόκληρης ζωής. Ο Alfonso Cuarón βυθίζεται στα έγκατα της μνήμης του, εξορύσσει εμπειρίες και συναισθήματα και γεννάει ένα μικρό θαύμα. Είναι ένας Θεός, πραγματικά! Κι αυτό είναι και το μοναδικό ψεγάδι της ταινίας, αν κάποιος είναι τόσο λεπτολόγος ώστε να εντοπίσει ντε και καλά κάποιο: ο ίδιος ο Cuarón φαίνεται να στέκεται εντέλει πάνω από την ταινία. Ο δημιουργός μέσα από την ταινία φαντάζει σημαντικότερος από το δημιούργημά του. Μικρό το κακό, στ' αλήθεια. Με εκθαμβωτικό ασπρόμαυρο για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Μεξικάνος δημιουργός (που εδώ εκτελεί χρέη σκηνοθέτη, σεναριογράφου, διευθυντή φωτογραφίας και μοντέρ!) αποτυπώνει μια χρονιά από τη ζωή μιας οικογένειας, της δικής του οικογένειας, μέσα από τα μάτια ή μάλλον με επίκεντρο την οικιακή βοηθό, στην οποία και αφιερώνει την ταινία.

Κι ενώ θεωρητικά κάποια από τα υλικά μπορεί να παραπέμπουν σε... σαπουνόπερα (χωρισμός, εγκυμοσύνη, γκομενιλίκια) ο Cuarón δημιουργεί ένα μέγιστο έργο τέχνης. Γιατί αυτό σημαίνει έργο τέχνης: να μετουσιώνεις το καθημερινό σε σπουδαίο. Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι ενταγμένα στο πρωτογενές υλικό του οργανικά κι όχι τεχνητά και δήθεν. Πχ, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του αεροπλάνου που πετάει ψηλά στον ουρανό. Το βλέπουμε στο πρώτο πλάνο, να καθρεφτίζεται στα μπουγαδόνερα, το βλέπουμε και στο τελευταίο. Το εξηγεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης: υπάρχει η ζωή που ζούμε και υπάρχει η ζωή που συνεχίζεται πέρα από εμάς. Τόσο απλό, τόσο λειτουργικό, τόσο έξυπνο. Και... αναγκαστικό: ο σκηνοθέτης επέλεξε να γυρίσει την ταινία του στα μέρη που έλαβαν χώρα όλα αυτά τα γεγονότα, αλλά από τότε η εναέρια κυκλοφορία έχει πολλαπλασιαστεί, οπότε ανά πέντε λεπτά περνούσε αεροπλάνο πάνω από το location κι ο ευφυής δημιουργός αποφάσισε να το εντάξει ως σύμβολο στο φιλμ του!

Η κινηματογραφοφιλία του είναι πανταχού παρούσα – ακόμα και αναφορές στο ίδιο το δικό του κινηματογραφικό έργο κάνει! Είναι σαν τον μικρότερο σε ηλικία ήρωα της ταινίας, που λέει συχνά διάφορα στην Κλέο, του στυλ «παλιότερα, όταν ήμουν ναυτικός»! Ένα 7χρονο πιτσιρίκι κάνει αναφορά σε βιώματα από προηγούμενη ζωή του! Και είναι αλήθεια πως αυτός είναι ο μόνος άρρεν χαρακτήρας που σκιαγραφείται θετικά – άντε, ίσως και ο οδηγός της οικογένειας. Οι υπόλοιποι άντρες, ακόμα και τα μεγαλύτερα σε ηλικία αδέλφια του, αλλά κυρίως ο πατέρας τους, παρουσιάζονται με μελανά χρώματα. Τα παιδιά με την κακία και την ανταγωνιστικότητα μέσα τους, με τη βία να ελλοχεύει και ο πατέρας με την απουσία του, ένας υποκριτής και ψεύτης, αδύναμος να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του. Για να μην μιλήσουμε για τον Φερμίν. Έναν τύπο που ασπάζεται το «νους υγιής εν σώματι υγιή» αλλά ο νους είναι σάπιος, όντας ένας τιποτένιος παρακρατικός εντέλει (τρομερή η σκηνή της συνάντησης στο επιπλάδικο, κατά τη διάρκεια των ταραχών). Έτσι κι αλλιώς, στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν αφιέρωσε την ταινία του ο Cuarón κι αυτό το μοντέλο της οικογένειας ασπάζεται κατά πως φαίνεται. Οι άντρες δεν κάνουν, οι άντρες δεν μπορούν, οι άντρες είναι λίγοι...

Όλη η ταινία σε μαγεύει αισθητικά, υπάρχουν όμως σκηνές που ξεχωρίζουν. Η σκηνή του μεγάλου σεισμού και τα αποτελέσματά της μέσα στο μαιευτήριο: ακόμα και στη μεγαλύτερη καταστροφή, ακόμα και κάτω από τα χαλάσματα, η νέα ζωή θα καταφέρει να επιβιώσει. Η σκηνή στα κύματα, εκείνη της διάσωσης: πάλι η φύση η τόσο συγκλονιστική, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή στα μικρά, στα ανθρώπινα, η ζωή όμως θα συνεχίσει. Θα σωθεί. Κι αν καταφέρεις να κλείσεις το στόμα σου από το μεγαλείο, θα αναρωτηθείς: πώς μπόρεσε να γυρίσει ο μπαγάσας αυτήν τη σκηνή; Ο Cuarón όμως ξέρει να κινηματογραφεί άψογα και σκηνές πλήθους. Όπως εκείνη της επίδειξης πολεμικών τεχνών. Ή εκείνη της καταγραφής της εξέγερσης των φοιτητών – μια εξέγερση που ιστορικά στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 140 ανθρώπους. Και η πολιτική κατάσταση λοιπόν και το ιστορικό πλαίσιο αντάμα με την οικογενειακή ζωή. Η μικρή και η μεγάλη ιστορία... Η μη επαγγελματίας ηθοποιός που υποδύεται την Κλέο είναι τρομερή, σε μια ήσυχη, μα τόσο δυνατή ερμηνεία, σε μια ταινία, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: όταν είναι να δημιουργηθούν τόσο σημαντικά έργα τέχνης έχει σημασία από πού προέρχονται τα χρήματα; Άντε τώρα να απαντήσεις...

Στο ερώτημα όμως αν αυτή είναι μια σπουδαία ταινία, η απάντηση είναι μία και μοναδική: ένα τεράστιο ναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Netflix!

Νέα πνοή! Oι ταλαντούχοι Phil Lord και Chris Miller, τα δημιουργικά μυαλά πίσω από την «Ταινία Lego» και το «21 Jump Street» προσγειώνονται με πάταγο και ανανεώνουν δυναμικά το σύμπαν του Spider-Man, με τη μοναδική ματιά τους. Το Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν (Spider-Man: Into the Spider-Verse) συστήνει τον έφηβο Miles Morales από το Μπρούκλιν, έναν Spider-Man νέας γενιάς και μας αποκαλύπτει τις απεριόριστες ικανότητές του Αραχνο-Σύμπαντος, όπου όλοι μπορούν να φορέσουν την περίφημη μάσκα. Μία απολαυστική ταινία κινουμένων σχεδίων με πρωτόγνωρη αισθητική που διευρύνει τον κόσμο του animationκαι το σύμπαν των υπερηρώων μέσα από τη καλοχτισμένη ιστορία της και την αναφορά στη – δουλεμένη στο χέρι - Χρυσή Εποχή των κόμικς. Ο μισός Αφροαμερικανός μισός Πορτορικανός έφηβος Miles Morales ζει στο Μπρούκλιν και προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καινούριο ιδιωτικό σχολείο του Μανχάταν. Η ζωή του δυσκολεύει ακόμα περισσότερο όταν τον δαγκώνει μια ραδιενεργή αράχνη και αποκτά υπερδυνάμεις. Εντωμεταξύ, ο δαιμόνιος Kingpin έχει κατασκευάσει έναν πυρηνικό επιταχυντή που ανοίγει την πύλη σε άλλα παράλληλα σύμπαντα, έλκοντας διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man στον κόσμο του Miles. Ο νεαρός θα μάθει να αποδέχεται τις προκλήσεις και τις ευθύνες ενός υπερήρωα, ενώ θα καταλάβει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει τη μάσκα του ήρωα και να αναλάβει δράση για καλό σκοπό.

Με τις φωνές των Shameik Moore, Jake Johnson, Hailee Steinfeld, Mahershala Ali, Brian Tyree Henry, Lily Tomlin, Luna Lauren Velez, John Mulaney, Kimiko Glenn, Nicolas Cage, Kathryn Hahn, Liev Schreiber.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Βγαλμένο από το βιβλίο που έχει μεταφραστεί σε 89 γλώσσες! Βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα του Τζάκ Λόντον Ο Ασπροδόντης (White Fang), αυτή η απίθανη ταινία κινουμένων σχεδίων είναι ένα συγκινητικό και τρυφερό παραμύθι για τη ζωή ενός μικρού λυκόσκυλου που σιγά-σιγά εγκαταλείπει την άγρια φύση και γνωρίζει τον κόσμο των ανθρώπων, σε μια συναρπαστική περιπέτεια με φόντο την παγωμένη Αλάσκα. Το κλασικό αριστούργημα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1906. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα γεμάτο από συναισθήματα, ανθρωπιά, θάρρος, πίστη, γενναιότητα και δύναμη, που μας βοηθά να δούμε τη σημασία της πραγματικής αγάπης και αφοσίωσης. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία του λύκου και όχι των ανθρώπων όπως θα περιμέναμε. Περήφανος και γενναίος, ο Ασπροδόντης είναι ένα λυκόσκυλο που μεγαλώνει στις εχθρικές πλαγιές του Βορρά μέχρι να υιοθετηθεί από τον ιθαγενή Γκρέι Μπίβερ και τη φυλή του. Ο μοχθηρός Μπίβερ θα πουλήσει τον Ασπροδόντη σε έναν άκαρδο και βάρβαρο άντρα. Για καλή του τύχη όμως ο Ασπροδόντης σώζεται από ένα ευγενικό αγαθό ζευγάρι που του μαθαίνουν πώς να δαμάσει τα άγρια ένστικτά του και να γνωρίσει την πραγματική φιλία. Η ιστορία του ζωντανεύει για πρώτη φορά σε κινούμενα σχέδια από τον βραβευμένο με Όσκαρ (για το Mr Hublot) σκηνοθέτη Alexandre Espigares.

Στην εγχώρια μεταγλώττιση ακούγονται οι Γιάννης Στεφόπουλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Φώτης Πετρίδης, Σοφία Παναηλίδου, Ντίνος Σούτης, Χρήστος Πλαΐνης, Γιάννης Υφαντής, Δημήτρης Παπαδάτος, Βασίλης Μήλιος, Τάκης Σακελλαρίου, Κώστας Αποστολίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι γεμάτα μουσική και ζόμπι! Η Άννα και η Αποκάλυψη (Anna and the Apocalypse) βασίζεται στη βραβευμένη  με BAFTA ταινία μικρού μήκους “Zombie Musical” του Ryan McHenry (Ryan Gosling Won’t Eat His Cereal) και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Το σενάριο του φιλμ κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις του σκηνοθέτη John McPhail όχι μόνο με το χιούμορ του και την αυθεντικότητά του αλλά γιατί «έχει ψυχή», όπως λέει και ο ίδιος, και καλούς χαρακτήρες. Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, τo ξύπνημα των ζόμπι απειλεί την ήσυχη πόλη του Little Haven, αναγκάζοντας την Άννα και τους φίλους της να τρέξουν, να παλέψουν και να… πετσοκόψουν προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι αγαπημένοι τους. Σύντομα, θα ανακαλύψουν πως κανείς δεν είναι ασφαλής σε αυτόν τον κόσμο και, καθώς τα πάντα καταρρέουν γύρω τους, θα αντιληφθούν πως μπορούν να εμπιστευτούν μόνο ο ένας τον άλλον.

Πρωταγωνιστούν οι Ella Hunt, Malcolm Cumming, Sarah Swire.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!