Movies Ltd

Ο Άλλος...

του zerVo (@moviesltd)

Στάσου τώρα. Έρχομαι εγώ και σου λέω να πάμε στο παραδιπλανό μας μούλτισίνεμας για να δούμε μια ταινία τρόμου που: - Λαμβάνει χώρα την περίοδο των Ευχαριστιών, καρααμερικάνικη φιέστα μεν, που ας πούμε έχουμε καταλάβει κι εμείς εδώ οι παρακατιανοί περί τίνος πρόκειται. - Στο φόντο παίζει διαρκώς ένα λούνα παρκ. - Η κεντρική ηρωίδα είναι κοπέλα και ο παρανοϊκός φονιάς, ένας μασκοφόρος μαχαιροβγάλτης. Θα με ρωτήσεις εσύ ο άριστος γνώστης αν το κορίτσι μας το λένε Λόρι Στρόουντ και τον αντεροβγάλτη Μάικλ Μάγιερς? Και με το δίκιο σου κιόλας. Άντε το λοιπόν να σε πείσω από την μεριά μου, πως δεν είναι αυτό που νομίζεις, αλλά το φιλμάκιον αποκαλείται Hell Fest και δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάτι άλλο που έχει σκιτσάρει κάποτες ένας που τον λέγανε Carpenter...

Χαλογουίν κατέφτασε για ακόμη έναν χρόνο και σύσσωμη η νεολαία της χώρας έχει ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσει το τριήμερο με τα κεράσματα, αλλά και τα τρομακτικά μασκαρέματα. Σε μια γειτονιά του Σινσινάτι, η ζορισμένη από τα προβλήματα που την ακολουθούν από τον καιρό που τελείωσε το κολέγιο Νάταλι, θα επισκεφτεί την παλιά της φίλη Μπρουκ για να περάσουν αντάμα ένα σαββατοκύριακο ξενοιασιάς και κεφιού, δίχως όμως να υπολογίσει πως εκείνη έχει αποκτήσει καινούργιες παρέες και φίλους. Κι εκείνοι πετούν σκούφια για να επισκεφτούν το περιοδεύων ανά την χώρα θεματικό πάρκο Χελλ Φεστ, ελπίζοντας να διασκεδάσουν με τις αμέτρητες ανατριχιαστικές του ατραξιόν. Με την μόνη διαφορά πως ένας σχιζοφρενής φονιάς, καλυμμένος πίσω από ένα αποκρουστικό προσωπείο, έχει βάλει ολάκερη την νεανική κομπανία στο στόχαστρο κι έχει ορκιστεί κανείς τους να μην βγει ζωντανός από την αναπαράσταση της Κόλασης.

Μπου! Τρόμαξες? Αν όχι, τότε δεν έχεις και πολύ μεγάλη ελπίδα να το καταφέρεις παρακολουθώντας ετούτο εδώ το ελάχιστα διαφημισμένο και με πενιχρό κόστος φτιαγμένο ταινιάκι (5 εκατομμύρια το μπάτζετ του, 17 η απόδοση του στα ταμεία, όχι κι άσχημα) που σαν μοναδικό του σκοπό έχει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε κλισέ έχει αναφερθεί σε φιλμς σαν το πρωτοπόρο Halloween ή τα κατοπινά Scream (κυρίως) και I Know What You Did Last Summer. Με κύριο και βασικότερο την πολυπληθή, επτά οκτώ ατόμων ομήγυρη που απαρτίζουν πιτσιρδέλια που θέλγονται από τους προβολείς, τα σόου και τις πύρινες φλόγες του πανηγυριού και πολύ σύντομα θα αποτελέσουν βορά στις ανήθικες ορέξεις κάποιου εκκεντρικού και χωρίς σαφή ταυτότητα τύπου, που έχει βαλθεί να τους εξολοθρεύσει.

Φυσικά, μιας και μιλάμε για αγοράκια και κοριτσάκια μεταεφηβικής ηλικίας, ο έρως και τα φλερτ παίζουν σε πρώτο πλάνο, αν και από ένα σημείο και μετά, ενόσω οι ολοκληρωτικά αδιάφοροι χαρακτήρες εξαφανίζονται από το κάδρο, είτε σταμπαρισμένοι, είτε με μια βελόνα καρφωμένη στο μάτι, η κάμερα εστιάζει στο αγνό κολλητηλίκι των δυο κοριτσιών, που ως συνήθως δεν δίνουν και καμία δεκάρα για το που μπορεί να βολοδέρνουν οι υπόλοιποι. Κι έτσι αφού η αστυνομία και οι σεκιουριτάδες, τους περνούν για παλαβούς ακούγοντας τα λεγόμενα τους περί ενός περιφερόμενου δράστη - που ντύνεται μια μυστήρια μουτσούνα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, αλλά συνάμα είναι και η πιο φορέσιμη σε όλο το καρναβάλι... - εννοείται πως ο Άλλος βρίσκει το πρόσφορο έδαφος που χρειάζεται για να βάλει σε δράση το αιματηρό πλάνο του.

Αφελέστατο το σενάριο, όχι όμως και το χειρότερο που έχουμε παρακολουθήσει τέσσερις δεκαετίες τώρα που το γνώριμο θέμα ανακυκλώνεται, μιας και κάποια από τα φονικά διαθέτουν μια κάποια υποτυπώδη έμπνευση στην εκτέλεση τους, αφού βοηθά σε αυτό και το νοσηρό περιβάλλον, των λαβυρίνθων ή του (και ποιος δεν έχει μπει σε αυτή την σαχλαμάρα?) τρενακίου του φόβου. Φτηνοπράμα όμως η συνολική παραγωγή, οδηγεί το σύνολο σε μια κατάσταση b (μην πω και c) movie, όπου τα κοστούμια και το μακιγιάζ είναι μέτρια, όπως και τα ειδικά εφέ κάτω από την ζώνη του κακού. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πάντως πως την πιο σημαντική του έμπνευση Το Πάρκο του Τρόμου την επέδειξε στην σεκάνς του φινάλε και αφού τα αίματα έχουν αρχίσει να στεγνώνουν, αφήνοντας μάλλον ανοιχτό το ενδεχόμενο επιστροφής με κάποιο σίκουελ. Αν κάπου πάντως οι εμπειρότεροι πάρουν το μάτι τους σε κάποιο από τα θεάματα του τσίρκο, στιγμιαία, την μόστρα του Tony Todd, είναι πολύ πιθανόν να τους ανοίξει η όρεξη και να ψάξουν να ματαδούν την ταινία που τον έκανε γνωστό στους κύκλους του κινηματογραφικού horror. Γιατί είναι γεγονός πως ο Candyman - που στα μέρη μας βγήκε straight to βιντεοκασέτα τότες - μπορεί να υστερούσε σε προμόσιον και παράδες, είναι από τα φοβιστικά θρίλερ που δεν λησμονείς και τόσο εύκολα αν παρακολουθήσεις...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Μέρι Κρίστ... ΣΚΑΣΕ!

του zerVo (@moviesltd)

Φιγούρα χαρακτηριστική της εορταστικής Δεκεμβριανής παράδοσης, για κάτι περισσότερο από μισό αιώνα αποτελεί ο μουτρής Γκριντς, που ξεπήδησε από την έμπνευση του ενός και μοναδικού Dr, Seuss στα τέλη των φίφτις και μέσα από την νεανικού ενδιαφέροντος εικονογραφημένη νουβέλα How the Grinch Stole Christmas! Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρασινομούρης κατσούφης περνά από τις σελίδες του βιβλίου στο εκράν, καθώς το 1966 μια εκδοχή κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστή φωνητικό τον Boris Karloff παίχτηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ενώ ακριβώς πάνω στο Μιλένιουμ, η λάιβ άξιον φιλμική βερσιόν του Ron Howard με τον μέγιστο Jim Carrey, δεν θα έλεγε κανείς πως τα πήγε και περίφημα στα box office, τριπλασιάζοντας απλώς το μεγάλο της κόστος των 130 εκατομμυρίων δολαρίων. Περίπου δηλαδή τον λόγο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής στις ΗΠΑ μόνο, η παρούσα κυκλοφορία, που κόστισε στην Universal, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα 75άρι...

Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλοι οι χωρικοί της επαρχιακής Χούβιλ ετοιμάζονται με αστείρευτο κέφι και τέλεια διάθεση να υποδεχθούν τις λαμπερές ημέρες της Γέννησης του Θεανθρώπου. Από άκρου εις άκρο του μικρού χωριού, ακούγονται οι χορωδίες να ψάλλουν τα κάλαντα, όλα τα σπιτάκια είναι κατάφωτα με πολύχρωμα λαμπιόνια, ενώ τα στολισμένα έλατα ορίζουν τον τόπο που ο ερχόμενος Σάντα Κλάους θα εναποθέσει τα δώρα που καρτερούν με ανυπομονησία όλα τα καλά παιδάκια. Δεν υπάρχει ούτε ένα σπιτικό που να μην γιορτάζει, που να μην τραγουδά, που να μην εύχεται το Μέρι Κρίστμας. Ουπς! Μονάχα μια πόρτα παραμένει ερμητικά σφαλισμένη, εκεί στην κορυφή του λόφου, λίγο έξω από τον συνοικισμό, εκεί που κατοικεί, συντροφιά μόνο με τον πιστό του σκύλο, Μαξ, ο σκυθρωπός και γκρινιάρης Γκριντς. Που την λέξη Χριστούγεννα, την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιο του. Και ούτε καν διανοείται κανείς να του ευχηθεί τα Χρόνια Πολλά. Αν περνούσε μάλιστα από το χέρι του, θα έκανε τα πάντα να καταστρέψει όλο αυτό το εκνευριστικά γιορτινό πνεύμα. Ή μήπως λες να γίνεται κάτι τέτοιο?

Αν μη τι άλλο έχει την πλάκα του το θέμα. Αστείο, κεφάτο, διασκεδαστικό. Και μολονότι το κάδρο που μέσα του κτίζεται όλη αυτή η ευχάριστη ιστορία φαντάζει ολόιδιο με την προηγούμενη διασκευή του, εντούτοις μοιάζει πολύ διαφορετικό από εκείνη, που σε πολλά της σημεία, σίγουρα έδειχνε τρομακτική για τα ματάκια των ανήλικων σινεφίλ, που αναμφίβολα αποτελούν το βασικό τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Εδώ το παραμύθι είναι κυρίαρχο, δεν υπάρχουν κοψοχολιάσματα ούτε φάτσες horror φοβιστικές, το γιορτινό κλίμα ακόμη και την στιγμή που ο μονόχνωτος καλικάντζαρος πετυχαίνει να κλέψει και το ύστατο στολίδι της χιονισμένης πολιτείας παραμένει ζωντανό κι όλα αυτά διότι η μορφή του βασικού πρωταγωνιστή, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, βγάζει γέλιο κι όχι (ενδεχόμενη) αποστροφή.

Η αλήθεια είναι πως μπορεί η περσόνα του Γκριντς να ακολουθεί κατά πόδας εκείνη του εξίσου στρυφνού Σκρουτζ, πολύ σύντομα στην αφήγηση του στόρι όμως, τα πάντα δικαιολογούνται μέσα από φλασμπάκς, που εξιστορούν το πως και το γιατί από νεαρή ηλικία ο τριχωτός φίλος μας ένιωθε αποστροφή για τα Χριστούγεννα. Κι αυτό μονομιάς γεννά μια συμπάθεια στο πίσω μέρος του μυαλού του θεατή, που και βέβαια απελευθερώνεται στο τελικό πλάνο του πανηγυριού και του κεφιού, που τα πάντα έχουν αποκατασταθεί, όπως και ο παρεξηγημένος ερημίτης που μεταλλάσσεται στο πιο κοινωνικό στοιχείο της ομήγυρης. Μοχλό πίεσης για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποτελεί και η παράλληλη υποιστορία της μικρούλας καλοσυνάτης Μαριλού, εκείνης δηλαδή που θα αγγίξει πιο πολύ την σφαλισμένη μέχρι τα χτες καρδιά του "μισάνθρωπου", επιλέγοντας να ζητήσει από τον Άι Βασίλη, όχι κούκλες και παιχνίδια - το αντικαταναλωτικό μήνυμα που είχε περιγράψει ο Δόκτορας Σους δηλαδή, βλέποντας τα υλικά αγαθά να υπερκαλύπτουν το αληθινό Χριστουγεννιάτικο νόημα - αλλά λίγο χρόνο ευτυχίας για την ταλαιπωρημένη μητέρα της. Αξιόλογο το σεναριακό εύρημα.

Όπως όμορφο και ακολουθώντας όλους τους πιασάρικους κανόνες είναι το animation της Illumination Entertainment, εντυπωσιακά πολύχρωμο, ρυθμικό στην δράση του, μαζεμένο στην χρονική του διάρκεια και με καλοσχεδιασμένες φιγούρες που έλκουν την παιδική ματιά. Βασικός σκοπός εκπληρώθηκε, δηλαδή. Αβαντάζ της αγγλόφωνης κόπιας, δεδομένα αποτελεί η παρουσία πίσω από την μορφή του The Grinch, του Benedict Cumberbutch, που καταφέρνει με την αυξομειούμενη χροιά της φωνής του να αποδώσει πολύ καλά και τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του ήρωα. Η εγχώρια μεταγλώττιση διάλεξε για τον σκοπό αυτό την γνώριμη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη και αυτό μάλλον θα αρέσει στους μπόμπιρες, αν και κάποια από τα ανέκδοτα του ορίτζιναλ, πηγαίνουν περίπατο, έχοντας χαθεί στην μετάφραση. Έστω κι έτσι πάντως, δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να μην ξεδώσει με τα καμώματα του μοναχικού φουκαριάρη που ταιριάζουν απόλυτα με το κλίμα της περιόδου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Από Αρχηγόπουλο... Τελέπας

του gaRis (@takisgaris)

Βρε ΚΑΘΕ βολά που γλιέπω καινούρια φιλμική απόπειρα του Jason Reitman να με πιάνει φρίξη του χαλκού; Σαραντάρησε ο ευγενής γόνος του Ivan (Ghostbusters, Twins) και μυαλό μάλλον...βγάζει. Η κατρακύλα του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου στην πολιτικοκοινωνική σάτιρα Jason, παρά την αναζωογονητική Tully του φετινού Sundance παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Μιλάμε για τον Montrealίτη Ιάσονα που με άκλειστα τα 30 είχε υπογράψει το σερί Thank You For Smoking - Juno - Up In The Air πριχού το έμπας της τελευταίας δεκαετίας. Κοντά στα όσκαρ τότε, εξωφυλαρούχας έως τελέπας με τουτονί The Front Runner. Παίρνοντας σειρά από το ανεκδιήγητο Men, Women & Children που την είχε δει περίπου κυβερνοπροφήτης επί των ανθρωπινών σχέσεών. Η πλάκα είναι πως κάθε φορά που σερβίρει ταινιάκι οι ντόπιοι κριτικοί παθαίνουν γκάγκα, προεξοφλώνοντας βραβευτικές υποψηφιότητες.

Έτσι και δώ, οι οιωνοί προδιαγράφονται σπουδαίοι (στο χαρτί), όταν πατάς στο τρού στόρυ του Αμερικανού γερουσιαστή Gary Heart ο οποίος στα μακρινά 80s έτρεξε στα προκριματικά των Δημοκρατικών για το χρίσμα που θα τον έφθανε (λένε) ως τον Οίκο τον Λευκό. Μάντολες. Ο τυπάς, λίγο πριν τον Μπίλυ τον Κλίντον ως τα καθέκαστα του πρόσφατου πλανητάρχη Τράμπ είχε και δαύτος ζήτημα αρκούντως εξωσυζυγικό. Τον έκανε τσακωτό η Herald Tribune και τον έστειλε σπιτάκι του, εκεί στα 1988. Χρυσή ευκαιρία να σκοράρει ο Jasonας, με ωραιότατο κάστινγκ: O Hugh - πότε - θα το - σηκώσω - επιτέλους - Jackman, περιτριγυρισμένος από θαυμάσιους ηθοποιούς χαρακτήρων (sic): Vera Farmiga η κερατού σύζυγος συν τους Alfred Molina (Ben Bradlee της Washington Post) και J.K. Simmons (διευθυντής καμπάνιας του Heart) που μου έχουν μείνει αξέχαστοι από το Spiderman 2 αλλά εδώ υποχρησιμοποιούνται. Ξεκινά Altman-ιστικά (Tanner 88 κανείς;), πατά στο αχνάρι του The Candidate, λοξοκοιτά προς The Ides of March, δυστυχώς βουλιάζει στα απόνερα του γλυκερού The Post και εδώ απλά ξεκινούν τα προβλήματα.

Ο Reitman επιλέγει να υποστηρίξει την ιδιωτικότητα του σεξουαλικού βίου των πολιτικών την εποχή, τωραδά δηλαδή που η Stormy Daniels έχει κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη τον Trump και αυτός όχι απλά δεν παίρνει χαμπάρι, αλλά παίζει τα μήντια κομπολόι, κοϊνάρει τον όρο fakenews και γλεντάει την κορεκτίλα, ως γνήσιος χοντρόπετσος νάρκισσος. Ο τρόπος δε που ο Jasonάρας κηρύττει, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε ατακαδόρικους φορείς καλοκάγαθου πολιτικού ορθολογισμού, είναι τόσο μακριά από το ζάιτγκάιστ όσο η κουπ του τίμιου Hackman από την χαρισματική προσωπικότητα του Gary Hart. Μόνο η Farmiga ως Lee Hart κατορθώνει και διασώζει την τιμή μιας πληγωμένης γυναίκας με αξιοπρέπεια από μια σειρά πλάνα τίγκα στην υποτονικότητα, την αοριστία, την έλλειψη εστίασης στον ρυθμό της πλοκής. Το όλο εγχείρημα αποπνέει μούχλα, σα να γυρίστηκε ταυτόχρονα με τα γεγονότα, χώθηκε σε ένα χρονοντούλαπο και ξεβράστηκε επί των κεφαλών μας τριάντα έτη μετά.

Επανέρχομαι το λοιπό και κράζω ότι υπεραδίκως παρεγκωνίσθη το Tully από τον οσκαρικό στίβο και ειδικά η θαυμάσια ερμηνεία της Charlize Theron στον ομώνυμο ρόλο για να προκριθεί αυτή η ξαναζεσταμένη ανοστίλα – χαράμι τόσου ταλέντου στα πίσω-μπρος της κάμερας.To Front Runner (που βγήκε σε λίγες αίθουσες και βάρεσε μύγες αναμενόμενα) είναι ένα ακόμη καμπανάκι πως είναι καιρός να ανακρούσει πρύμναν ο Reitman, να σηκώσει το αϊφόνι, να καλέσει την φίλη-κι-αδερφή Diablo Cody ΞΑΝΑ (ω ναι) μπας και πιάσουμε εκ νέου το νήμα αυτού του φέρελπι που με σύγχρονη ευθύτητα κοίταζε την πραγματικότητα και μας έκανε να τσιτσιριστούμε χαρμόσυνα για το φευγαλέο αδύνατο της ζήσης μας. Ρώτα και τον Shyamalan τι έπαθε όταν την είδε βοηθός Θεού, αρχηγέ μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

«Shoplifters of the world/ Unite and take over»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια οικογένεια αλλιώτικη από τις άλλες

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας! Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Το 2013 για την ταινία του «Πατέρας και γιος» (Soshite chichi ni naru/ Like Father, Like Son) στο ίδιο φεστιβάλ είχε τιμηθεί με το Βραβείο της Επιτροπής και είχε πάρει Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή. Εκτός από τις Κάννες, η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού (στην οποία, εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει το σενάριο και το μοντάζ) προβλήθηκε στα φεστιβάλ του Τελουράιντ, του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν μεταξύ των άλλων, ενώ αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Η ταινία Κλέφτες καταστημάτων (Manbiki kazoku / Shoplifters) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η επόμενη ταινία του Hirokazu Koreeda θα είναι και η πρώτη που θα γυρίσει εκτός Ιαπωνίας. Τίτλος της: «The Truth». Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Koreeda και την απόδοσή του στα γαλλικά (ναι, γαλλόφωνη θα είναι η ταινία) την υπογράφει η Léa Le Dimna. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Catherine Deneuve και η Juliette Binoche, στην πρώτη τους κοινή κινηματογραφική εμφάνιση, σε ρόλους μητέρας και κόρης, ενώ βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει και ο Ethan Hawke.

Η υπόθεση: Ο Οσάμου και ο γιος του, ο Σότα, συναντούν ένα μικρό κορίτσι εγκαταλελειμμένο μέσα στο κρύο, επιστρέφοντας στο σπίτι τους μετά από... επιδρομή σε σούπερ μάρκετ, από το οποίο έχουν «οικειοποιηθεί» μπόλικα προϊόντα. Αρχικά, αποφασίζουν να τη φιλοξενήσουν για λίγο, προσωρινά, μέχρι να δουν τι θα κάνουν• όταν όμως καταλαβαίνουν ότι η μικρή αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, θα της δώσουν μια κανονική θέση στο σπίτι τους. Αν και η μεγάλη οικογένεια, που περιλαμβάνει τη γιαγιά Χατσούε, τη γυναίκα του Οσάμου, τη Νομπούγιο και την μεγάλη κόρη τους, την Άκι, είναι φτωχή και ίσα ίσα τα βγάζει πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, τα μέλη της ζουν ευτυχισμένα όλα μαζί.

Το όνομα της μικρής είναι Γιούρι, αλλά τη βαφτίζουν Λιν κι έτσι τη φωνάζουν. Όλα βαίνουν καλώς, οι εποχές εναλλάσσονται, η Λιν διδάσκεται πως να γίνει κι εκείνη μια πετυχημένη κλέφτρα καταστημάτων, έως ότου μία απώλεια κι ένα απρόσμενο γεγονός αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, θέτοντας σε κίνδυνο τους δεσμούς που ενώνουν τη συγκεκριμένη οικογένεια.

Η άποψή μας: Έχει ειπωθεί κι έχει γραφτεί χιλιάδες φορές – άλλη μία λοιπόν δεν πειράζει: ο Hirokazu Koreeda είναι ο σύγχρονος εκφραστής του σινεμά του συμπατριώτη του Yasujirô Ozu. Αν και ο ίδιος έχει δηλώσει παλιότερα ότι πιο λογικό είναι να τον συγκρίνει κανείς με τον... Ken Loach! Δεχόμαστε και τα δύο ως σωστά. Ο άνθρωπος είναι μάστορας στο να στήνει κοινωνικά δράματα, με κωμικά στοιχεία, επικεντρωμένος πάντοτε στην οικογένεια κι έχοντας παράλληλα και επαναστατική διάθεση, να θίξει τα κακώς κείμενα, χωρίς να δείχνει απαραίτητα στρατευμένος, άρα και αγκυλωμένος ιδεολογικά. Όταν το μείγμα πετυχαίνει, η συγκίνηση είναι ατόφια, ειλικρινής, αφιλτράριστη και μεγαλειώδης. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου χάνει τον βηματισμό του (όπως στην προηγούμενη ταινία του, «Το τρίτο έγκλημα») συνήθως όμως τα καταφέρνει περίφημα. Και ενίοτε πιάνει πολύ υψηλές επιδόσεις. Το έκανε στο «Κανείς δεν ξέρει». Το πέτυχε και σε τούτη την ταινία.

Αυτό για το οποίο θα πρέπει όλοι να βγάλουμε το καπέλο σε τούτον το σπουδαίο σκηνοθέτη είναι το γεγονός ότι κατορθώνει να παρουσιάσει ουσιαστικά την ανατομία μιας ολόκληρης κοινωνίας χωρίς να προσεγγίζει το θέμα του κλινικά. Ίσα – ίσα, το προσεγγίζει ανθρώπινα, άρα με λάθη, με παραλείψεις, με υπερβολικό ζήλο αλλού. Κανείς δεν μπορεί όμως να τον κατηγορήσει ως στυγνό, στρυφνό και αμέτοχο κριτή των πάντων. Αγαπάει υπερβολικά τους ήρωές του για να προβεί σε μια τέτοια αντιμετώπισή τους. Σε τούτη του την ταινία όλο του το ενδιαφέρον πέφτει σε μια οικογένεια. Μια οικογένεια που από την αρχή της ταινίας δίνονται ψήγματα στον θεατή πως δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως κλασική οικογένεια. Όχι, αυτή δεν είναι μια οικογένεια με την ληξιαρχική έννοια του όρου. Περισσότερο με παζλ μοιάζει. Ένα παζλ που δημιουργήθηκε από κομμάτια που ανήκουν σε άλλα παζλ. Κι όμως, τι ωραίο δημιούργημα!

Ναι, κάθε μέλος αυτής της ιδιότυπης οικογένειας παραβαίνει τον νόμο με περισσότερους από έναν τρόπους. Ναι, κάθε μέλος της οικογένειας προβαίνει σε κινήσεις μεμπτές κάτω από το βλέμμα και το μικροσκόπιο της ηθικής. Ναι, στόχος είναι να εξασφαλιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα απαραίτητα χρήματα και αγαθά για να περάσει κάθε φορά άλλη μια μέρα. Η απατεωνιά απατεωνιά, αλλά και η αγάπη αγάπη. Μια αγάπη τόσο ανιδιοτελής, τόσο θριαμβευτική, τόσο μεγάλη, που σε κάνει να λιώνεις. Μια αγάπη που έρχεται τόσο έντονα σε αντιπαράθεση με μια κοινωνία υποκριτική, σκληρή και αδυσώπητη. Ναι κυρίες και κύριοι, στην Ιαπωνία των ευγενικών ανθρώπων, του καπιταλισμού με... ανθρώπινο πρόσωπο, υπάρχουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν, κλέβουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δέρνουν τα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους είναι να πηγαίνουν σε peep shows. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατέψει τα πιο αδύναμα μέλη της: τα παιδιά. Μια κοινωνία που προχωράει σε ελαστικές μορφές εργασίας, καθώς τα αφεντικά «δεν βγαίνουν». Λιγότερη εργασία για όλους κι όλοι γίνονται λίγο περισσότερο φτωχοί (τρομερή ατάκα, βγαλμένη με κωμικό ύφος, αλλά πονάει σαν μαχαίρι σε πληγή).

«Γιατί μάθαινες στα παιδιά σου να κλέβουν;» ρωτάει ένας αστυνομικός τον Οσάμου. «Δεν ξέρω τι άλλο να τους μάθω» απαντάει εκείνος και μέσα σε αυτή τη φράση κρύβεται η ανθρωπιστική ήττα ενός ολόκληρου πολιτισμού. Μια κοινωνία που κοιτάει τους τύπους και όχι την ουσία: ποιος λέει ότι είναι περισσότερο μητέρα μια γυναίκα που γεννάει απλά ένα παιδί από μια άλλη γυναίκα που το μεγαλώνει με αγάπη; Ο σκηνοθέτης βγάζει απίστευτες ερμηνείες από όλο το καστ του: από τη φλεγματική και «ήρεμη δύναμη» γιαγιά (η εμβληματική Kirin Kiki στον τελευταίο ρόλο της καριέρας της, μιας που απεβίωσε μετά τα γυρίσματα) μέχρι τα δύο πιτσιρίκια που είναι τρομερά φυσικά, με τον φακό να τα λατρεύει, την ατρόμητη Mayu Matsuoka σε έναν δύσκολο και αποκαλυπτικό ρόλο, εκείνη όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Sakura Andô. Είναι θεάρα! Τρομερά ρεαλίστρια, το παίζει σκληρή και ατρόμητη αλλά είναι φοβερά ευαίσθητη και τρυφερή και δοτική απέναντι σε όλους. Είναι και αισθαντική και αισθησιακή και αληθινή και η σκηνή της στην ανάκριση είναι ανατριχιαστικά βαθιά. «Εγώ τη βρήκα. Κάποιος άλλος την πέταξε». Γουάου! Η σκηνή στην παραλία δείχνει απλή, απέριττη οικογενειακή ευτυχία! Και η σκηνή με τα πυροτεχνήματα, που όλοι μαζί τα ακούν αλλά δεν μπορούν να τα δουν, στο καταγώγιο που ζουν είναι σκέτο ποίημα. Απλά. «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί».

Φτωχοδιάβολοι. Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Ένα φιλμ που ζεσταίνει την ψυχούλα σου παρακολουθώντας την, όπως συμβαίνει όταν τρως ένα μπολ γεμάτο λαχταριστά νουντλς. Ρουφώντας τα με θόρυβο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την One From The Heart!

Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου μπαίνει για να βιώσει μια απόλυτα τρομακτική εμπειρία. Φέτος ίσως κάποιοι δεν βγουν ζωντανοί! Νεανική ταινία τρόμου ορίζεται η παρούσα Αμερικάνικη σε σκηνοθεσία του Gregory Plotkin. Η Νάταλι είναι φοιτήτρια και επισκέπτεται την παιδική της φίλη Μπρουκ και την συγκάτοικο της Τέιλορ. Αν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου τα κορίτσια θα περνούσαν τον χρόνο τους ανάμεσα σε συναυλίες και bar, είναι όμως Halloween , που σημαίνει ότι όπως όλοι θα πάνε στο Πάρκο του Τρόμου (Hell Fest), ένα περιοδεύον Luna Park με τρενάκια του Τρόμου, και ένα σωρό άλλες τρομακτικές δραστηριότητες. Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμος επισκέπτεται το πάρκο για να ζήσει καλά σκηνοθετημένες τρομακτικές εμπειρίες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Όμως ανάμεσα στο ενθουσιώδες κοινό υπάρχει ένας επισκέπτης που έχει έρθει στο πάρκο για να διασκεδάσει αλλά για να κυνηγήσει. Ενώ ο κόσμος τον αντιμετωπίζει σαν μια ακόμα ατραξιόν του Πάρκου κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι στην πραγματικότητα έχουν μπροστά τους έναν εφιάλτη.

Με τους Amy Forsyth, Reign Edwards, Bex Taylor-Klaus.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Σπάσε τα δεσμά! Βασισμένη στο ομώνυμο best seller, η ταινία αφηγείται την απίστευτη αληθινή ιστορία του Βρετανού Μπίλι Μουρ, ενός νεαρού μποξέρ που οδηγείται σε μια από τις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης. Αρνούμενος να πεθάνει στη φυλακή, ο Μπίλι θα αρχίσει να εκπαιδεύεται στη φονική πολεμική τέχνη Μουάι Τάι, μια διαδικασία που θα τον κάνει να ανακαλύψει την έννοια της φιλίας, σε ένα απίστευτο ταξίδι προς τη λύτρωση. Η ταινία Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις (A Prayer Before Dawn) βασίζεται στην πραγματική και σοκαριστική ιστορία του Μπίλι Μουρ που εξέτισε την ποινή των τριών χρόνων στις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης όταν συνελήφθη για διακίνηση κλεμμένων αγαθών, όπλων και για την υποψία κατοχής ναρκωτικών. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jean-Stéphane Sauvaire (Johnny Mad Dog) γοητεύτηκε από το σενάριο όταν το διάβασε και δέχθηκε αμέσως να ασχοληθεί με την τανία. «Αυτό που με τράβηξε στην ταινία ήταν η αυθεντικότητα, η Ταϊλάνδη, ο κόσμος της φυλακής, ο χαρακτήρας του Μπίλι Μουρ και η αληθινή του ιστορία.

Ο Μουρ βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου και ήταν παρών σε όλη σχεδόν τη διάρκεια των γυρισμάτων για να καθοδηγεί τον πρωταγωνιστή Joe Cole (Peaky Blinders) και το υπόλοιπο καστ καθώς και τη διαδικασία της παραγωγής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Η μεγάλη ληστεία των Χριστουγέννων! Η Illumination και η Universal, μετά τις παγκόσμιες επιτυχίες στο χώρο του animation με ταινίες όπως τα Minions και το ΕΓΩ, Ο Απαισιότατος, παρουσιάζουν φέτοςτην 8η μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, τον Γκριντς. Η ταινία Ο Γκριντς (The Grinch) αφηγείται την ιστορία ενός κυνικού γκρινιάρη που θέλει να κλέψει τα Χριστούγεννα και να τα εξαφανίσει μια για πάντα. Όμως η καρδιά τουθα γλυκάνει εξαιτίας του γενναιόδωρου πνεύματος ενός μικρού κοριτσιού. Αστεία, ενθουσιώδης και άκρως ψυχαγωγική, η ιστορία του Γκριντς μιλάει όπως καμία άλλη για την ουσία των Χριστουγέννων, για την αγάπη των γιορτινών ημερών και για τη δύναμη της αισιοδοξίας. Κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του Χούβιλ τού χαλάνε την ηρεμία και την απομόνωσή του, καθώς σχεδιάζουν όλο και πιο μεγάλους, όλο και πιο φωτεινούς, όλο και πιο έντονους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Όταν έρχεται η στιγμή που οι κάτοικοι δηλώνουν πως θα κάνουν τα Χριστούγεννα 3 φορές μεγαλύτερα, ο Γκριντς φτάνει στα όριά του και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ξανακερδίσει την ηρεμία του: αποφασίζει να ντυθεί Άγιος Βασίλης και να κλέψει τα Χριστούγεννα, παρέα με τον Μαξ και έναν τάρανδο! Στο μεταξύ, στο Χούβιλ, η Σίντι-Λου, ένα κορίτσι που λατρεύει τα Χριστούγεννα, σχεδιάζει με τους φίλους της να παγιδεύσει τον Άγιο Βασίλη, έτσι ώστε να τον ευχαριστήσει από κοντά γιατί βοηθάει την μητέρα της να τα βγάλει πέρα. Θα καταφέρει η Σίντι-Λου να γνωρίσει τον Άγιο Βασίλη καθώς πλησιάζουν οι γιορτές; Θα καταφέρει ο κατεργάρης Γκρίντς να σταματήσει τους εορτασμούς των κατοίκων μια και καλή;

Ο Γιώργος Καπουτζίδης ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο του Γκριντς και κατάφερε να βγάλει την ανθρωπιά, τη στρυφνότητα, τη μοναχική φύση, αλλά κυρίως, την καλά κρυμμένη, χρυσή καρδιά του ήρωα. Η φωνή του εκφράζει την κατεργάρικη, την τρυφερή αλλά και την μοχθηρή πλευρά του χνουδωτού, «πράσινου» ήρωα. Δίπλα του, η Έφη Παπαθεοδώρου, 13 χρόνια μετά το τηλεοπτικό «Παρά 5», δίνει τη φωνή της στην επιβλητική δήμαρχο του χωριού, η οποία ανάβει το πελώριο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Μαζί μέχρι το τέλος! Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Thomas Vinterberg επιστρέφει με μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που συντάραξε ολόκληρο τον πλανήτη, σε μια παραγωγή του Luc Besson. Η ταινία Kursk. Η Τελευταία Αποστολή (Kursk) εμπνέεται από την αξέχαστη αληθινή ιστορία του K-141 KURSK, ενός ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου που βυθίστηκε στον πυθμένα της θάλασσας του Μπάρεντς στον ανατολικό Αρκτικό ωκεανό, τον Αύγουστο του 2000. Επρόκειτο για μια απλή ναυτική άσκηση που όμως είχε τραγική κατάληξη, με τη ρωσική κυβέρνηση να αρνείται – για πέντε μέρες – τη βοήθεια από τις ξένες κυβερνήσεις, προτού τελικά συμφωνήσει να δεχθεί τη συνδρομή της βρετανικής και της νορβηγικής κυβέρνησης. Ο δημοσιογράφος Robert Moore δημοσίευσε το 2002 το βιβλίο «A Time to Die: The Untold Story of the Kursk Tragedy» που ερευνά διεξοδικά όλα τα στοιχεία καθώς και τις τελευταίες στιγμές αγωνίας των άτυχων και καταδικασμένων ανδρών που επέβαιναν στο υποβρύχιο KURSK. Το βιβλίο αυτό κίνησε το ενδιαφέρον του υποψήφιου για Όσκαρ (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, 1998) σεναριογράφου Robert Rodat που θέλησε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, εστιάζοντας στο δράμα της ανθρώπινης ιστορίας.

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου Colin Firth (Ο Λόγος του Βασιλιά) μαζί με ένα εντυπωσιακό καστ που συμπεριλαμβάνει τον Matthias Schoenaerts (Το Κορίτσι από τη Δανία), τη Léa Seydoux (Αστακός) και τον Max von Sydow (Η Έβδομη Σφραγίδα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το 1988 θα γινόταν ο επόμενος πρόεδρος της Αμερικής. Αυτή είναι η ιστορία για το τι συνέβη μετά! Μετά τα βραβευμένα με Όσκαρ “Juno” και “Up In The Air”, o Jason Reitman επιστρέφει με την φιλόδοξη και συναρπαστική ταινία Ο Υποψήφιος (The Front Runner) που καταγράφει την πραγματική ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Αμερικανού, χαρισματικού πολιτικού, Gary Hart. Η ταινία παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση του χαρισματικού Γερουσιαστή Gary Hart, που το 1987 είχε κερδίσει τις εντυπώσεις των νεαρών ψηφοφόρων και είχε θεωρηθεί ο αδιαμφισβήτητος υποψήφιος των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα, όταν η καμπάνια του πέρασε σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας της αποκάλυψης μιας εξωσυζυγικής του σχέσης. Ο κίτρινος τύπος άρχισε να αλλοιώνει την πολιτική δημοσιογραφία για πρώτη φορά και ο Γερουσιαστής Hart υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προεδρική κούρσα. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου άφησαν το σημάδι τους στην αμερικανική και διεθνή πολιτική σκηνή.

Ο Hugh Jackman ήταν η προφανής επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκονται δύο γυναίκες: η σύζυγος του γερουσιαστή, η Lee, και η γυναίκα με την οποία τον κατηγόρησαν ότι διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, η Donna Rice. Η Vera Farmiga, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ στην ταινία του Reitman Up In The Air, υποδύεται τον ρόλο της συζύγου. Τον ρόλο της ερωμένης υποδύεται η Sara Paxton, που είχε παίξει στο Twin Peaks: The Return του David Lynch.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Κάποια σημάδια δεν θεραπεύονται ποτέ! Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν οι πόλεις κινούνταν πάνω σε τροχούς; Πώς θα είχε διαμορφωθεί ο πλανήτης, αν οι μεγάλες πόλεις διαρκώς ταξίδευαν και προσπαθούσαν να καταβροχθίσουν η μια την άλλη; Αυτός ο δυστοπικός και αφιλόξενος κόσμος κυριαρχεί στην ταινία Mortal Engines. Με τη δράση τοποθετημένη χρονολογικά 1.700 χρόνια μετά την εποχή μας, ο κόσμος έχει πια καταστραφεί οικολογικά και τεχνολογικά, εξαιτίας του λεγόμενου «Εξηντάλεπτου Πολέμου», στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά όπλα και βιολογικές βόμβες που αφάνισαν ολόκληρες χώρες. Η ταινία βασίζεται στο πρώτο μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα Φίλιπ Ριβ, το οποίο πυροδότησε τη φαντασία του σκηνοθέτη και παραγωγού Peter Jackson, με σχεδόν ανάλογο τρόπο που τον είχε εμπνεύσει η γραφή του Τόλκιν και τον έκανε να δημιουργήσει τη θρυλική τριλογία του «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών». Χρειάστηκαν επτά χρόνια για τον Ριβ, να ολοκληρώσει το πρώτο του young-adult βιβλίο, που τελικά κυκλοφόρησε το 2001. Ο Peter Jackson παθιάστηκε με το σύμπαν του βιβλίου και εργάστηκε στο project σαν να είναι δικό του, υπογράφοντας το σενάριο. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε τελικά ο βραβευμένος για όσκαρ ειδικών εφέ, Christian Rivers (King Kong) ο οποίος ήταν πιστός συνεργάτης του Jackson από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Ένας 20χρονος μαθητευόμενος Ιστορικός από το Λονδίνο, ο Τομ Νατσγουόρθι ο οποίος δεν έχει ζήσει ποτέ έξω από τα σύνορα της κινούμενης πόλης του. Η ζωή του θα αλλάξει δραματικά όταν θα βρεθεί στο δρόμο του η Έστερ Σο, μια μοναχική και ατρόμητη κοπέλα που θα βρεθεί στο Λονδίνο. Η Έστερ έχει μοναδικό σκοπό ζωής να δολοφονήσει τον Θάντεους Βαλεντάιν, τον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος ευθύνεται για τον θάνατο της μητέρας της. Η Έστερ είναι ένα ελεύθερο πλάσμα με πάθος για εκδίκηση και τρυφερή καρδιά. Ο Τομ είναι έγκλειστος στον δικό του κόσμο, αφελής και καλόπιστος, αλλά με σπάνια γενναιότητα και αφοσίωση. Αυτοί οι δυο ήρωες είναι η ραχοκοκκαλιά της ιστορίας. Η καρδιά της ταινίας χτυπάει γύρω από τον αναπάντεχο δεσμό τους, σε αντίξοες συνθήκες.

Πρωταγωνιστούν: Hugo Weaving, Hera Hilmar, Robert Sheehan, Jihae, Ronan Raftery, Leila George, Patrick Malahide και Stephen Lang.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Όλος δικός σου! Έχοντας Επίσημη Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών – 71ο Φεστιβάλ Καννών έρχεται η νέα ταινία του Romain Gavras, Ο Κόσμος σου Ανήκει (Le Monde est à toi / The World Is Yours) που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το γκανγκστερικό είδος μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση. Ο Φρανσουά είναι ένας μικροκακοποιός που ονειρεύεται να γίνει ο επίσημος διανομέας της εταιρίας παγωτών Mr. Freeze στο Μαρόκο και να μπει στον ίσιο δρόμο. Όμως, οι ελπίδες του διαλύονται όταν ανακαλύπτει πως η μητέρα του, μια έμπειρη απατεώνισσα, έχασε όλες τις οικονομίες του στον τζόγο. Η μόνη λύση που του απομένει για να βγάλει τα λεφτά που χρειάζεται, είναι να δεχτεί την πρόταση του αρχηγού της τοπικής συμμορίας και να αναλάβει μια τελευταία «δουλειά» στην Ισπανία. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο -και η μία γκάφα διαδέχεται την άλλη- όταν η «δουλειά» στραβώνει κι όλος ο περίγυρος του Φρανσουά βρίσκεται μπλεγμένος στην υπόθεση: η κοπέλα που έχει καψουρευτεί, ο ονειροπαρμένος πρώην της μητέρας του, ο οποίος μόλις βγήκε από τη φυλακή, δύο αχώριστοι κι ανεκδιήγητοι τύποι που φαντασιώνονται ότι είναι γκάνγκστερ και, τέλος, η πιο επικίνδυνη απ' όλους: η γοητευτική μητέρα του!

Πρωταγωνιστούν οι Karim Leklou, Isabelle Adjani, Vincent Cassel, Oulaya Amamra, François Damiens, Philippe Katerine.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Μερικές φορές εσύ επιλέγεις την οικογένεια σου! Οι Κλέφτες Καταστημάτων (Shoplifters) είναι η νέα ταινία του κορυφαίου Ιάπωνα δημιουργού Hirokazu Kore'eda. Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, το μεγαλύτερο βραβείο του 71ου Φεστιβάλ Καννών και αποτελεί την πρόταση της Ιαπωνίας για το επερχόμενο Ξενόγλωσσο Όσκαρ. Παράλληλα, η ταινία έκανε το σπάνιο σερί προβολών στα Φεστιβάλ του Τελιουράιντ, του Τορόντο, του Σαν Σεμπαστιάν και της Νέας Υόρκης επιβεβαιώνοντας ότι αποτελεί μια από τις ταινίες της χρονιάς. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης είχε κερδίσει το 2013 ξανά στις Κάννες το Βραβείο της Επιτροπής για την ταινία του Πατέρας και Γιος. Στην ταινία Κλέφτες Καταστημάτων o Hirokazu Kore'eda εκτός από σκηνοθέτης είναι σεναριογράφος και μοντέρ. Μετά από μια εξόρμηση για άλλη μια μικροκλοπή, ο Οσάμου και ο γιος του συναντούν ένα μικρό κορίτσι μέσα στο κρύο. Στην αρχή διστακτική να αφήσουν το κορίτσι να μείνει μαζί τους, η σύζυγος του Οσάμου συμφωνεί να αναλάβουν τη φροντίδα της αφού καταλαβαίνει ότι έχει περάσει μεγάλες δυσκολίες. Αν και η οικογένεια είναι φτωχή, ίσα-ίσα τα βγάζουν πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, μοιάζουν να ζουν ευτυχισμένοι μαζί, μέχρι που ένα απρόβλεπτο γεγονός αποκαλύπτει κρυμμένα μυστικά και βάζει σε κίνδυνο τους δεσμούς που τους ενώνουν.

Αξίζει μια ξεχωριστή μνεία στους υπέροχους ηθοποιούς που πλαισιώνουν την ταινία, από τον Lily Franky (που παίζει συχνά στις ταινίες του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, όπως Πατέρας και Γιος, After the Storm), την βετεράνο Kirin Kiki (Γλυκό Φασόλι της Naomi Kawase, αλλά και στις ταινίες του Χιροκάζου Κόρε-Έντα Η Μικρή μας Αδελφή, Πατέρας και Γιος, Μια Μέρα του Καλοκαιριού, After the Storm) που οι Κλέφτες Καταστημάτων έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα της στο ρόλο της γιαγιάς, πρόλαβε ωστόσο τη βράβευση της ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο, ως την Sakura Ando που δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας στο ρόλο της «μητέρας» αναδεικνύεται ως το νέο μεγάλο ταλέντο από την Ιαπωνία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την One From The Heart!