Movies Ltd

Από Αρχηγόπουλο... Τελέπας

του gaRis (@takisgaris)

Βρε ΚΑΘΕ βολά που γλιέπω καινούρια φιλμική απόπειρα του Jason Reitman να με πιάνει φρίξη του χαλκού; Σαραντάρησε ο ευγενής γόνος του Ivan (Ghostbusters, Twins) και μυαλό μάλλον...βγάζει. Η κατρακύλα του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου στην πολιτικοκοινωνική σάτιρα Jason, παρά την αναζωογονητική Tully του φετινού Sundance παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Μιλάμε για τον Montrealίτη Ιάσονα που με άκλειστα τα 30 είχε υπογράψει το σερί Thank You For Smoking - Juno - Up In The Air πριχού το έμπας της τελευταίας δεκαετίας. Κοντά στα όσκαρ τότε, εξωφυλαρούχας έως τελέπας με τουτονί The Front Runner. Παίρνοντας σειρά από το ανεκδιήγητο Men, Women & Children που την είχε δει περίπου κυβερνοπροφήτης επί των ανθρωπινών σχέσεών. Η πλάκα είναι πως κάθε φορά που σερβίρει ταινιάκι οι ντόπιοι κριτικοί παθαίνουν γκάγκα, προεξοφλώνοντας βραβευτικές υποψηφιότητες.

Έτσι και δώ, οι οιωνοί προδιαγράφονται σπουδαίοι (στο χαρτί), όταν πατάς στο τρού στόρυ του Αμερικανού γερουσιαστή Gary Heart ο οποίος στα μακρινά 80s έτρεξε στα προκριματικά των Δημοκρατικών για το χρίσμα που θα τον έφθανε (λένε) ως τον Οίκο τον Λευκό. Μάντολες. Ο τυπάς, λίγο πριν τον Μπίλυ τον Κλίντον ως τα καθέκαστα του πρόσφατου πλανητάρχη Τράμπ είχε και δαύτος ζήτημα αρκούντως εξωσυζυγικό. Τον έκανε τσακωτό η Herald Tribune και τον έστειλε σπιτάκι του, εκεί στα 1988. Χρυσή ευκαιρία να σκοράρει ο Jasonας, με ωραιότατο κάστινγκ: O Hugh - πότε - θα το - σηκώσω - επιτέλους - Jackman, περιτριγυρισμένος από θαυμάσιους ηθοποιούς χαρακτήρων (sic): Vera Farmiga η κερατού σύζυγος συν τους Alfred Molina (Ben Bradlee της Washington Post) και J.K. Simmons (διευθυντής καμπάνιας του Heart) που μου έχουν μείνει αξέχαστοι από το Spiderman 2 αλλά εδώ υποχρησιμοποιούνται. Ξεκινά Altman-ιστικά (Tanner 88 κανείς;), πατά στο αχνάρι του The Candidate, λοξοκοιτά προς The Ides of March, δυστυχώς βουλιάζει στα απόνερα του γλυκερού The Post και εδώ απλά ξεκινούν τα προβλήματα.

Ο Reitman επιλέγει να υποστηρίξει την ιδιωτικότητα του σεξουαλικού βίου των πολιτικών την εποχή, τωραδά δηλαδή που η Stormy Daniels έχει κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη τον Trump και αυτός όχι απλά δεν παίρνει χαμπάρι, αλλά παίζει τα μήντια κομπολόι, κοϊνάρει τον όρο fakenews και γλεντάει την κορεκτίλα, ως γνήσιος χοντρόπετσος νάρκισσος. Ο τρόπος δε που ο Jasonάρας κηρύττει, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε ατακαδόρικους φορείς καλοκάγαθου πολιτικού ορθολογισμού, είναι τόσο μακριά από το ζάιτγκάιστ όσο η κουπ του τίμιου Hackman από την χαρισματική προσωπικότητα του Gary Hart. Μόνο η Farmiga ως Lee Hart κατορθώνει και διασώζει την τιμή μιας πληγωμένης γυναίκας με αξιοπρέπεια από μια σειρά πλάνα τίγκα στην υποτονικότητα, την αοριστία, την έλλειψη εστίασης στον ρυθμό της πλοκής. Το όλο εγχείρημα αποπνέει μούχλα, σα να γυρίστηκε ταυτόχρονα με τα γεγονότα, χώθηκε σε ένα χρονοντούλαπο και ξεβράστηκε επί των κεφαλών μας τριάντα έτη μετά.

Επανέρχομαι το λοιπό και κράζω ότι υπεραδίκως παρεγκωνίσθη το Tully από τον οσκαρικό στίβο και ειδικά η θαυμάσια ερμηνεία της Charlize Theron στον ομώνυμο ρόλο για να προκριθεί αυτή η ξαναζεσταμένη ανοστίλα – χαράμι τόσου ταλέντου στα πίσω-μπρος της κάμερας.To Front Runner (που βγήκε σε λίγες αίθουσες και βάρεσε μύγες αναμενόμενα) είναι ένα ακόμη καμπανάκι πως είναι καιρός να ανακρούσει πρύμναν ο Reitman, να σηκώσει το αϊφόνι, να καλέσει την φίλη-κι-αδερφή Diablo Cody ΞΑΝΑ (ω ναι) μπας και πιάσουμε εκ νέου το νήμα αυτού του φέρελπι που με σύγχρονη ευθύτητα κοίταζε την πραγματικότητα και μας έκανε να τσιτσιριστούμε χαρμόσυνα για το φευγαλέο αδύνατο της ζήσης μας. Ρώτα και τον Shyamalan τι έπαθε όταν την είδε βοηθός Θεού, αρχηγέ μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

«Shoplifters of the world/ Unite and take over»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια οικογένεια αλλιώτικη από τις άλλες

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας! Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Το 2013 για την ταινία του «Πατέρας και γιος» (Soshite chichi ni naru/ Like Father, Like Son) στο ίδιο φεστιβάλ είχε τιμηθεί με το Βραβείο της Επιτροπής και είχε πάρει Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή. Εκτός από τις Κάννες, η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού (στην οποία, εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει το σενάριο και το μοντάζ) προβλήθηκε στα φεστιβάλ του Τελουράιντ, του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν μεταξύ των άλλων, ενώ αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Η ταινία Κλέφτες καταστημάτων (Manbiki kazoku / Shoplifters) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η επόμενη ταινία του Hirokazu Koreeda θα είναι και η πρώτη που θα γυρίσει εκτός Ιαπωνίας. Τίτλος της: «The Truth». Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Koreeda και την απόδοσή του στα γαλλικά (ναι, γαλλόφωνη θα είναι η ταινία) την υπογράφει η Léa Le Dimna. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Catherine Deneuve και η Juliette Binoche, στην πρώτη τους κοινή κινηματογραφική εμφάνιση, σε ρόλους μητέρας και κόρης, ενώ βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει και ο Ethan Hawke.

Η υπόθεση: Ο Οσάμου και ο γιος του, ο Σότα, συναντούν ένα μικρό κορίτσι εγκαταλελειμμένο μέσα στο κρύο, επιστρέφοντας στο σπίτι τους μετά από... επιδρομή σε σούπερ μάρκετ, από το οποίο έχουν «οικειοποιηθεί» μπόλικα προϊόντα. Αρχικά, αποφασίζουν να τη φιλοξενήσουν για λίγο, προσωρινά, μέχρι να δουν τι θα κάνουν• όταν όμως καταλαβαίνουν ότι η μικρή αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, θα της δώσουν μια κανονική θέση στο σπίτι τους. Αν και η μεγάλη οικογένεια, που περιλαμβάνει τη γιαγιά Χατσούε, τη γυναίκα του Οσάμου, τη Νομπούγιο και την μεγάλη κόρη τους, την Άκι, είναι φτωχή και ίσα ίσα τα βγάζει πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, τα μέλη της ζουν ευτυχισμένα όλα μαζί.

Το όνομα της μικρής είναι Γιούρι, αλλά τη βαφτίζουν Λιν κι έτσι τη φωνάζουν. Όλα βαίνουν καλώς, οι εποχές εναλλάσσονται, η Λιν διδάσκεται πως να γίνει κι εκείνη μια πετυχημένη κλέφτρα καταστημάτων, έως ότου μία απώλεια κι ένα απρόσμενο γεγονός αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, θέτοντας σε κίνδυνο τους δεσμούς που ενώνουν τη συγκεκριμένη οικογένεια.

Η άποψή μας: Έχει ειπωθεί κι έχει γραφτεί χιλιάδες φορές – άλλη μία λοιπόν δεν πειράζει: ο Hirokazu Koreeda είναι ο σύγχρονος εκφραστής του σινεμά του συμπατριώτη του Yasujirô Ozu. Αν και ο ίδιος έχει δηλώσει παλιότερα ότι πιο λογικό είναι να τον συγκρίνει κανείς με τον... Ken Loach! Δεχόμαστε και τα δύο ως σωστά. Ο άνθρωπος είναι μάστορας στο να στήνει κοινωνικά δράματα, με κωμικά στοιχεία, επικεντρωμένος πάντοτε στην οικογένεια κι έχοντας παράλληλα και επαναστατική διάθεση, να θίξει τα κακώς κείμενα, χωρίς να δείχνει απαραίτητα στρατευμένος, άρα και αγκυλωμένος ιδεολογικά. Όταν το μείγμα πετυχαίνει, η συγκίνηση είναι ατόφια, ειλικρινής, αφιλτράριστη και μεγαλειώδης. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου χάνει τον βηματισμό του (όπως στην προηγούμενη ταινία του, «Το τρίτο έγκλημα») συνήθως όμως τα καταφέρνει περίφημα. Και ενίοτε πιάνει πολύ υψηλές επιδόσεις. Το έκανε στο «Κανείς δεν ξέρει». Το πέτυχε και σε τούτη την ταινία.

Αυτό για το οποίο θα πρέπει όλοι να βγάλουμε το καπέλο σε τούτον το σπουδαίο σκηνοθέτη είναι το γεγονός ότι κατορθώνει να παρουσιάσει ουσιαστικά την ανατομία μιας ολόκληρης κοινωνίας χωρίς να προσεγγίζει το θέμα του κλινικά. Ίσα – ίσα, το προσεγγίζει ανθρώπινα, άρα με λάθη, με παραλείψεις, με υπερβολικό ζήλο αλλού. Κανείς δεν μπορεί όμως να τον κατηγορήσει ως στυγνό, στρυφνό και αμέτοχο κριτή των πάντων. Αγαπάει υπερβολικά τους ήρωές του για να προβεί σε μια τέτοια αντιμετώπισή τους. Σε τούτη του την ταινία όλο του το ενδιαφέρον πέφτει σε μια οικογένεια. Μια οικογένεια που από την αρχή της ταινίας δίνονται ψήγματα στον θεατή πως δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως κλασική οικογένεια. Όχι, αυτή δεν είναι μια οικογένεια με την ληξιαρχική έννοια του όρου. Περισσότερο με παζλ μοιάζει. Ένα παζλ που δημιουργήθηκε από κομμάτια που ανήκουν σε άλλα παζλ. Κι όμως, τι ωραίο δημιούργημα!

Ναι, κάθε μέλος αυτής της ιδιότυπης οικογένειας παραβαίνει τον νόμο με περισσότερους από έναν τρόπους. Ναι, κάθε μέλος της οικογένειας προβαίνει σε κινήσεις μεμπτές κάτω από το βλέμμα και το μικροσκόπιο της ηθικής. Ναι, στόχος είναι να εξασφαλιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα απαραίτητα χρήματα και αγαθά για να περάσει κάθε φορά άλλη μια μέρα. Η απατεωνιά απατεωνιά, αλλά και η αγάπη αγάπη. Μια αγάπη τόσο ανιδιοτελής, τόσο θριαμβευτική, τόσο μεγάλη, που σε κάνει να λιώνεις. Μια αγάπη που έρχεται τόσο έντονα σε αντιπαράθεση με μια κοινωνία υποκριτική, σκληρή και αδυσώπητη. Ναι κυρίες και κύριοι, στην Ιαπωνία των ευγενικών ανθρώπων, του καπιταλισμού με... ανθρώπινο πρόσωπο, υπάρχουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν, κλέβουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δέρνουν τα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους είναι να πηγαίνουν σε peep shows. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατέψει τα πιο αδύναμα μέλη της: τα παιδιά. Μια κοινωνία που προχωράει σε ελαστικές μορφές εργασίας, καθώς τα αφεντικά «δεν βγαίνουν». Λιγότερη εργασία για όλους κι όλοι γίνονται λίγο περισσότερο φτωχοί (τρομερή ατάκα, βγαλμένη με κωμικό ύφος, αλλά πονάει σαν μαχαίρι σε πληγή).

«Γιατί μάθαινες στα παιδιά σου να κλέβουν;» ρωτάει ένας αστυνομικός τον Οσάμου. «Δεν ξέρω τι άλλο να τους μάθω» απαντάει εκείνος και μέσα σε αυτή τη φράση κρύβεται η ανθρωπιστική ήττα ενός ολόκληρου πολιτισμού. Μια κοινωνία που κοιτάει τους τύπους και όχι την ουσία: ποιος λέει ότι είναι περισσότερο μητέρα μια γυναίκα που γεννάει απλά ένα παιδί από μια άλλη γυναίκα που το μεγαλώνει με αγάπη; Ο σκηνοθέτης βγάζει απίστευτες ερμηνείες από όλο το καστ του: από τη φλεγματική και «ήρεμη δύναμη» γιαγιά (η εμβληματική Kirin Kiki στον τελευταίο ρόλο της καριέρας της, μιας που απεβίωσε μετά τα γυρίσματα) μέχρι τα δύο πιτσιρίκια που είναι τρομερά φυσικά, με τον φακό να τα λατρεύει, την ατρόμητη Mayu Matsuoka σε έναν δύσκολο και αποκαλυπτικό ρόλο, εκείνη όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Sakura Andô. Είναι θεάρα! Τρομερά ρεαλίστρια, το παίζει σκληρή και ατρόμητη αλλά είναι φοβερά ευαίσθητη και τρυφερή και δοτική απέναντι σε όλους. Είναι και αισθαντική και αισθησιακή και αληθινή και η σκηνή της στην ανάκριση είναι ανατριχιαστικά βαθιά. «Εγώ τη βρήκα. Κάποιος άλλος την πέταξε». Γουάου! Η σκηνή στην παραλία δείχνει απλή, απέριττη οικογενειακή ευτυχία! Και η σκηνή με τα πυροτεχνήματα, που όλοι μαζί τα ακούν αλλά δεν μπορούν να τα δουν, στο καταγώγιο που ζουν είναι σκέτο ποίημα. Απλά. «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί».

Φτωχοδιάβολοι. Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Ένα φιλμ που ζεσταίνει την ψυχούλα σου παρακολουθώντας την, όπως συμβαίνει όταν τρως ένα μπολ γεμάτο λαχταριστά νουντλς. Ρουφώντας τα με θόρυβο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την One From The Heart!

Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου μπαίνει για να βιώσει μια απόλυτα τρομακτική εμπειρία. Φέτος ίσως κάποιοι δεν βγουν ζωντανοί! Νεανική ταινία τρόμου ορίζεται η παρούσα Αμερικάνικη σε σκηνοθεσία του Gregory Plotkin. Η Νάταλι είναι φοιτήτρια και επισκέπτεται την παιδική της φίλη Μπρουκ και την συγκάτοικο της Τέιλορ. Αν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου τα κορίτσια θα περνούσαν τον χρόνο τους ανάμεσα σε συναυλίες και bar, είναι όμως Halloween , που σημαίνει ότι όπως όλοι θα πάνε στο Πάρκο του Τρόμου (Hell Fest), ένα περιοδεύον Luna Park με τρενάκια του Τρόμου, και ένα σωρό άλλες τρομακτικές δραστηριότητες. Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμος επισκέπτεται το πάρκο για να ζήσει καλά σκηνοθετημένες τρομακτικές εμπειρίες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Όμως ανάμεσα στο ενθουσιώδες κοινό υπάρχει ένας επισκέπτης που έχει έρθει στο πάρκο για να διασκεδάσει αλλά για να κυνηγήσει. Ενώ ο κόσμος τον αντιμετωπίζει σαν μια ακόμα ατραξιόν του Πάρκου κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι στην πραγματικότητα έχουν μπροστά τους έναν εφιάλτη.

Με τους Amy Forsyth, Reign Edwards, Bex Taylor-Klaus.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Σπάσε τα δεσμά! Βασισμένη στο ομώνυμο best seller, η ταινία αφηγείται την απίστευτη αληθινή ιστορία του Βρετανού Μπίλι Μουρ, ενός νεαρού μποξέρ που οδηγείται σε μια από τις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης. Αρνούμενος να πεθάνει στη φυλακή, ο Μπίλι θα αρχίσει να εκπαιδεύεται στη φονική πολεμική τέχνη Μουάι Τάι, μια διαδικασία που θα τον κάνει να ανακαλύψει την έννοια της φιλίας, σε ένα απίστευτο ταξίδι προς τη λύτρωση. Η ταινία Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις (A Prayer Before Dawn) βασίζεται στην πραγματική και σοκαριστική ιστορία του Μπίλι Μουρ που εξέτισε την ποινή των τριών χρόνων στις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης όταν συνελήφθη για διακίνηση κλεμμένων αγαθών, όπλων και για την υποψία κατοχής ναρκωτικών. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jean-Stéphane Sauvaire (Johnny Mad Dog) γοητεύτηκε από το σενάριο όταν το διάβασε και δέχθηκε αμέσως να ασχοληθεί με την τανία. «Αυτό που με τράβηξε στην ταινία ήταν η αυθεντικότητα, η Ταϊλάνδη, ο κόσμος της φυλακής, ο χαρακτήρας του Μπίλι Μουρ και η αληθινή του ιστορία.

Ο Μουρ βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου και ήταν παρών σε όλη σχεδόν τη διάρκεια των γυρισμάτων για να καθοδηγεί τον πρωταγωνιστή Joe Cole (Peaky Blinders) και το υπόλοιπο καστ καθώς και τη διαδικασία της παραγωγής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Η μεγάλη ληστεία των Χριστουγέννων! Η Illumination και η Universal, μετά τις παγκόσμιες επιτυχίες στο χώρο του animation με ταινίες όπως τα Minions και το ΕΓΩ, Ο Απαισιότατος, παρουσιάζουν φέτοςτην 8η μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, τον Γκριντς. Η ταινία Ο Γκριντς (The Grinch) αφηγείται την ιστορία ενός κυνικού γκρινιάρη που θέλει να κλέψει τα Χριστούγεννα και να τα εξαφανίσει μια για πάντα. Όμως η καρδιά τουθα γλυκάνει εξαιτίας του γενναιόδωρου πνεύματος ενός μικρού κοριτσιού. Αστεία, ενθουσιώδης και άκρως ψυχαγωγική, η ιστορία του Γκριντς μιλάει όπως καμία άλλη για την ουσία των Χριστουγέννων, για την αγάπη των γιορτινών ημερών και για τη δύναμη της αισιοδοξίας. Κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του Χούβιλ τού χαλάνε την ηρεμία και την απομόνωσή του, καθώς σχεδιάζουν όλο και πιο μεγάλους, όλο και πιο φωτεινούς, όλο και πιο έντονους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Όταν έρχεται η στιγμή που οι κάτοικοι δηλώνουν πως θα κάνουν τα Χριστούγεννα 3 φορές μεγαλύτερα, ο Γκριντς φτάνει στα όριά του και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ξανακερδίσει την ηρεμία του: αποφασίζει να ντυθεί Άγιος Βασίλης και να κλέψει τα Χριστούγεννα, παρέα με τον Μαξ και έναν τάρανδο! Στο μεταξύ, στο Χούβιλ, η Σίντι-Λου, ένα κορίτσι που λατρεύει τα Χριστούγεννα, σχεδιάζει με τους φίλους της να παγιδεύσει τον Άγιο Βασίλη, έτσι ώστε να τον ευχαριστήσει από κοντά γιατί βοηθάει την μητέρα της να τα βγάλει πέρα. Θα καταφέρει η Σίντι-Λου να γνωρίσει τον Άγιο Βασίλη καθώς πλησιάζουν οι γιορτές; Θα καταφέρει ο κατεργάρης Γκρίντς να σταματήσει τους εορτασμούς των κατοίκων μια και καλή;

Ο Γιώργος Καπουτζίδης ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο του Γκριντς και κατάφερε να βγάλει την ανθρωπιά, τη στρυφνότητα, τη μοναχική φύση, αλλά κυρίως, την καλά κρυμμένη, χρυσή καρδιά του ήρωα. Η φωνή του εκφράζει την κατεργάρικη, την τρυφερή αλλά και την μοχθηρή πλευρά του χνουδωτού, «πράσινου» ήρωα. Δίπλα του, η Έφη Παπαθεοδώρου, 13 χρόνια μετά το τηλεοπτικό «Παρά 5», δίνει τη φωνή της στην επιβλητική δήμαρχο του χωριού, η οποία ανάβει το πελώριο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Μαζί μέχρι το τέλος! Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Thomas Vinterberg επιστρέφει με μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που συντάραξε ολόκληρο τον πλανήτη, σε μια παραγωγή του Luc Besson. Η ταινία Kursk. Η Τελευταία Αποστολή (Kursk) εμπνέεται από την αξέχαστη αληθινή ιστορία του K-141 KURSK, ενός ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου που βυθίστηκε στον πυθμένα της θάλασσας του Μπάρεντς στον ανατολικό Αρκτικό ωκεανό, τον Αύγουστο του 2000. Επρόκειτο για μια απλή ναυτική άσκηση που όμως είχε τραγική κατάληξη, με τη ρωσική κυβέρνηση να αρνείται – για πέντε μέρες – τη βοήθεια από τις ξένες κυβερνήσεις, προτού τελικά συμφωνήσει να δεχθεί τη συνδρομή της βρετανικής και της νορβηγικής κυβέρνησης. Ο δημοσιογράφος Robert Moore δημοσίευσε το 2002 το βιβλίο «A Time to Die: The Untold Story of the Kursk Tragedy» που ερευνά διεξοδικά όλα τα στοιχεία καθώς και τις τελευταίες στιγμές αγωνίας των άτυχων και καταδικασμένων ανδρών που επέβαιναν στο υποβρύχιο KURSK. Το βιβλίο αυτό κίνησε το ενδιαφέρον του υποψήφιου για Όσκαρ (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, 1998) σεναριογράφου Robert Rodat που θέλησε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, εστιάζοντας στο δράμα της ανθρώπινης ιστορίας.

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου Colin Firth (Ο Λόγος του Βασιλιά) μαζί με ένα εντυπωσιακό καστ που συμπεριλαμβάνει τον Matthias Schoenaerts (Το Κορίτσι από τη Δανία), τη Léa Seydoux (Αστακός) και τον Max von Sydow (Η Έβδομη Σφραγίδα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το 1988 θα γινόταν ο επόμενος πρόεδρος της Αμερικής. Αυτή είναι η ιστορία για το τι συνέβη μετά! Μετά τα βραβευμένα με Όσκαρ “Juno” και “Up In The Air”, o Jason Reitman επιστρέφει με την φιλόδοξη και συναρπαστική ταινία Ο Υποψήφιος (The Front Runner) που καταγράφει την πραγματική ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Αμερικανού, χαρισματικού πολιτικού, Gary Hart. Η ταινία παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση του χαρισματικού Γερουσιαστή Gary Hart, που το 1987 είχε κερδίσει τις εντυπώσεις των νεαρών ψηφοφόρων και είχε θεωρηθεί ο αδιαμφισβήτητος υποψήφιος των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα, όταν η καμπάνια του πέρασε σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας της αποκάλυψης μιας εξωσυζυγικής του σχέσης. Ο κίτρινος τύπος άρχισε να αλλοιώνει την πολιτική δημοσιογραφία για πρώτη φορά και ο Γερουσιαστής Hart υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προεδρική κούρσα. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου άφησαν το σημάδι τους στην αμερικανική και διεθνή πολιτική σκηνή.

Ο Hugh Jackman ήταν η προφανής επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκονται δύο γυναίκες: η σύζυγος του γερουσιαστή, η Lee, και η γυναίκα με την οποία τον κατηγόρησαν ότι διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, η Donna Rice. Η Vera Farmiga, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ στην ταινία του Reitman Up In The Air, υποδύεται τον ρόλο της συζύγου. Τον ρόλο της ερωμένης υποδύεται η Sara Paxton, που είχε παίξει στο Twin Peaks: The Return του David Lynch.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Κάποια σημάδια δεν θεραπεύονται ποτέ! Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν οι πόλεις κινούνταν πάνω σε τροχούς; Πώς θα είχε διαμορφωθεί ο πλανήτης, αν οι μεγάλες πόλεις διαρκώς ταξίδευαν και προσπαθούσαν να καταβροχθίσουν η μια την άλλη; Αυτός ο δυστοπικός και αφιλόξενος κόσμος κυριαρχεί στην ταινία Mortal Engines. Με τη δράση τοποθετημένη χρονολογικά 1.700 χρόνια μετά την εποχή μας, ο κόσμος έχει πια καταστραφεί οικολογικά και τεχνολογικά, εξαιτίας του λεγόμενου «Εξηντάλεπτου Πολέμου», στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά όπλα και βιολογικές βόμβες που αφάνισαν ολόκληρες χώρες. Η ταινία βασίζεται στο πρώτο μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα Φίλιπ Ριβ, το οποίο πυροδότησε τη φαντασία του σκηνοθέτη και παραγωγού Peter Jackson, με σχεδόν ανάλογο τρόπο που τον είχε εμπνεύσει η γραφή του Τόλκιν και τον έκανε να δημιουργήσει τη θρυλική τριλογία του «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών». Χρειάστηκαν επτά χρόνια για τον Ριβ, να ολοκληρώσει το πρώτο του young-adult βιβλίο, που τελικά κυκλοφόρησε το 2001. Ο Peter Jackson παθιάστηκε με το σύμπαν του βιβλίου και εργάστηκε στο project σαν να είναι δικό του, υπογράφοντας το σενάριο. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε τελικά ο βραβευμένος για όσκαρ ειδικών εφέ, Christian Rivers (King Kong) ο οποίος ήταν πιστός συνεργάτης του Jackson από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Ένας 20χρονος μαθητευόμενος Ιστορικός από το Λονδίνο, ο Τομ Νατσγουόρθι ο οποίος δεν έχει ζήσει ποτέ έξω από τα σύνορα της κινούμενης πόλης του. Η ζωή του θα αλλάξει δραματικά όταν θα βρεθεί στο δρόμο του η Έστερ Σο, μια μοναχική και ατρόμητη κοπέλα που θα βρεθεί στο Λονδίνο. Η Έστερ έχει μοναδικό σκοπό ζωής να δολοφονήσει τον Θάντεους Βαλεντάιν, τον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος ευθύνεται για τον θάνατο της μητέρας της. Η Έστερ είναι ένα ελεύθερο πλάσμα με πάθος για εκδίκηση και τρυφερή καρδιά. Ο Τομ είναι έγκλειστος στον δικό του κόσμο, αφελής και καλόπιστος, αλλά με σπάνια γενναιότητα και αφοσίωση. Αυτοί οι δυο ήρωες είναι η ραχοκοκκαλιά της ιστορίας. Η καρδιά της ταινίας χτυπάει γύρω από τον αναπάντεχο δεσμό τους, σε αντίξοες συνθήκες.

Πρωταγωνιστούν: Hugo Weaving, Hera Hilmar, Robert Sheehan, Jihae, Ronan Raftery, Leila George, Patrick Malahide και Stephen Lang.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Όλος δικός σου! Έχοντας Επίσημη Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών – 71ο Φεστιβάλ Καννών έρχεται η νέα ταινία του Romain Gavras, Ο Κόσμος σου Ανήκει (Le Monde est à toi / The World Is Yours) που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το γκανγκστερικό είδος μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση. Ο Φρανσουά είναι ένας μικροκακοποιός που ονειρεύεται να γίνει ο επίσημος διανομέας της εταιρίας παγωτών Mr. Freeze στο Μαρόκο και να μπει στον ίσιο δρόμο. Όμως, οι ελπίδες του διαλύονται όταν ανακαλύπτει πως η μητέρα του, μια έμπειρη απατεώνισσα, έχασε όλες τις οικονομίες του στον τζόγο. Η μόνη λύση που του απομένει για να βγάλει τα λεφτά που χρειάζεται, είναι να δεχτεί την πρόταση του αρχηγού της τοπικής συμμορίας και να αναλάβει μια τελευταία «δουλειά» στην Ισπανία. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο -και η μία γκάφα διαδέχεται την άλλη- όταν η «δουλειά» στραβώνει κι όλος ο περίγυρος του Φρανσουά βρίσκεται μπλεγμένος στην υπόθεση: η κοπέλα που έχει καψουρευτεί, ο ονειροπαρμένος πρώην της μητέρας του, ο οποίος μόλις βγήκε από τη φυλακή, δύο αχώριστοι κι ανεκδιήγητοι τύποι που φαντασιώνονται ότι είναι γκάνγκστερ και, τέλος, η πιο επικίνδυνη απ' όλους: η γοητευτική μητέρα του!

Πρωταγωνιστούν οι Karim Leklou, Isabelle Adjani, Vincent Cassel, Oulaya Amamra, François Damiens, Philippe Katerine.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Μερικές φορές εσύ επιλέγεις την οικογένεια σου! Οι Κλέφτες Καταστημάτων (Shoplifters) είναι η νέα ταινία του κορυφαίου Ιάπωνα δημιουργού Hirokazu Kore'eda. Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, το μεγαλύτερο βραβείο του 71ου Φεστιβάλ Καννών και αποτελεί την πρόταση της Ιαπωνίας για το επερχόμενο Ξενόγλωσσο Όσκαρ. Παράλληλα, η ταινία έκανε το σπάνιο σερί προβολών στα Φεστιβάλ του Τελιουράιντ, του Τορόντο, του Σαν Σεμπαστιάν και της Νέας Υόρκης επιβεβαιώνοντας ότι αποτελεί μια από τις ταινίες της χρονιάς. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης είχε κερδίσει το 2013 ξανά στις Κάννες το Βραβείο της Επιτροπής για την ταινία του Πατέρας και Γιος. Στην ταινία Κλέφτες Καταστημάτων o Hirokazu Kore'eda εκτός από σκηνοθέτης είναι σεναριογράφος και μοντέρ. Μετά από μια εξόρμηση για άλλη μια μικροκλοπή, ο Οσάμου και ο γιος του συναντούν ένα μικρό κορίτσι μέσα στο κρύο. Στην αρχή διστακτική να αφήσουν το κορίτσι να μείνει μαζί τους, η σύζυγος του Οσάμου συμφωνεί να αναλάβουν τη φροντίδα της αφού καταλαβαίνει ότι έχει περάσει μεγάλες δυσκολίες. Αν και η οικογένεια είναι φτωχή, ίσα-ίσα τα βγάζουν πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, μοιάζουν να ζουν ευτυχισμένοι μαζί, μέχρι που ένα απρόβλεπτο γεγονός αποκαλύπτει κρυμμένα μυστικά και βάζει σε κίνδυνο τους δεσμούς που τους ενώνουν.

Αξίζει μια ξεχωριστή μνεία στους υπέροχους ηθοποιούς που πλαισιώνουν την ταινία, από τον Lily Franky (που παίζει συχνά στις ταινίες του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, όπως Πατέρας και Γιος, After the Storm), την βετεράνο Kirin Kiki (Γλυκό Φασόλι της Naomi Kawase, αλλά και στις ταινίες του Χιροκάζου Κόρε-Έντα Η Μικρή μας Αδελφή, Πατέρας και Γιος, Μια Μέρα του Καλοκαιριού, After the Storm) που οι Κλέφτες Καταστημάτων έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα της στο ρόλο της γιαγιάς, πρόλαβε ωστόσο τη βράβευση της ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο, ως την Sakura Ando που δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας στο ρόλο της «μητέρας» αναδεικνύεται ως το νέο μεγάλο ταλέντο από την Ιαπωνία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την One From The Heart!

Τσίκεν Σουπ Γουέστερν

του zerVo (@moviesltd)

Μπορεί να μην είναι γνωστό στους περισσότερους, η αποτελούμενη από σχεδόν είκοσι χιλιάδες νησιά, νησάκια και βραχονησίδες χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο, με κόσμο που αγγίζει το ένα τέταρτο του δισεκατομμυρίου. Διπρόσωπος τόπος όμως η Ινδονησία. Από την μια η οικονομική ευρωστία της, χάρη στις ξένες επενδύσεις την πρόσφατη εικοσαετία, την ώθησαν στο να έχει καπαρώσει για τα καλά μια θέση στις ισχυρότερες G20 της εποχής μας, από την άλλη όμως το συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού της, κυρίως στην απόμακρη περιφέρεια της Τζακάρτας, ζει σε συνθήκες απίστευτης εξαθλίωσης και φτώχειας. Στηρίζοντας τις ελπίδες του αποκλειστικά και μόνο στην βοήθεια του Γιαραμπή, όντας ένα από τα πλέον φανατικά, θεοκρατικά έθνη στον κόσμο, με ακραίες πολλές φορές εκδηλώσεις πίστης στο Κοράνι. Κινηματογραφικά το εμπορικό αυτό πέρασμα των πειρατών, μια φορά κι έναν καιρό, έγινε γνωστό διεθνώς από την τεράστια παγκόσμια επιτυχία του περιπετειώδους θρίλερ The Raid, αλλά και από το δίπτυχο των ντοκιμαντέρ του Oppenheimer (The Act Of Killing, The Look Of Silence) γύρω από τις θηριωδίες του εμφυλίου πολέμου, την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας, στα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν εκτελέστηκαν εν ψυχρώ 70 χιλιάδες κομμουνιστές από τους παραστρατιωτικούς. Η ταινία Μαρλίνα, η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις (Marlina the Murderer in Four Acts) με μια μέθοδο ασυνήθιστη και πρωτότυπη, επιχειρεί να προσεγγίσει ένα από τα πιο κοινά προβλήματα των ισλαμικών κοινωνιών, τον περιορισμό σε σημείο εκμηδενισμού, της γυναικείας ύπαρξης και προσωπικότητας.

Έχοντας χάσει εντελώς αναπάντεχα τον άντρα της, η δεν την πήραν και τα χρόνια, όμορφη Μαρλίνα, αποφασισμένη να κτίσει την ζωή της από την αρχή, έχει αποτραβηχτεί στην απόμακρη από τον πολιτισμό καλύβα της, ακολουθώντας μια φιλήσυχη αγροτική ζωή. Νηνεμία που θα καταστρέψει μονομιάς η άφιξη στο σπίτι της, της ανηλεούς συμμορίας του λήσταρχου Μάρκους. Κλεφτών που όχι απλώς θα θελήσουν να της αρπάξουν το λιγοστό βιος, πέντε κοτόπουλα και δυο κατσίκες που έχει στο μαντρί για να βγάζει τα προς το ζην, αλλά εντελώς απάνθρωπα θα σχεδιάσουν να την βιάσουν ομαδικά, περνώντας ο ένας μετά τον άλλο πάνω από το αδύναμο να αντιδράσει κορμί της. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι επτά σιχαμεροί εισβολείς, θεωρώντας πως η μοναχική γυναίκα δεν θα προβάλλει την παραμικρή αντίσταση.

Λάθος που θα πληρώσουν ο ένας μετά τον άλλο με την ζωή τους, καθώς εκείνη θα επιδείξει απίστευτο σθένος και θάρρος, στέλνοντας τους διαδοχικά αδιάβαστους. Φροντίζοντας πριν επιστρέψουν οι συνεργοί, να εγκαταλείψει το σπίτι της, με το κεφάλι του γκάνγκστερ στο δισάκι και ψάχνοντας το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, για να αναφέρει το συμβάν. Οι ατυχίες και οι αναποδιές στο διάβα της θα την τρενάρουν τόσο, όσο χρειάζεται για να αποκαλύψουν τα ίχνη της οι εναπομείναντες ζωντανοί κακοποιοί, που θα την βάλουν στο στόχαστρο ως την υπαίτιο του αφανισμού της σπείρας.

Απόλυτο μηδέν! Αυτή ακριβώς είναι η αξία της θηλυκής υπόστασης στο σύνολο (σχεδόν) των κρατών που στεγάζει η μουσουλμανική ημισέληνος. Το έχουμε πληροφορηθεί από όλες σχεδόν τις φιλμικές αναφορές των κινηματογραφιών της Μέσης Ανατολής, το μαθαίνουμε επί της παρούσης και από ετούτο το πειραγμένο γουέστερν που μας έρχεται από την ανερχόμενη βιοτεχνία της νοτιοανατολικής Ασίας, από τα χέρια (φυσικά) μιας γυναίκας δημιουργού της Mouly Surya. Που έχοντας μελετήσει καλά την δουλειά άριστων μαστόρων του είδους σαν τον Peckinpah και τον Leone, όσο και επηρεαστεί από τις ιδιομορφίες που κατά καιρούς έχουν ζωγραφίσει οι Takashi Miike (κυρίως) και ο Tarantino (ακολούθως) μας σερβίρει μια εναλλακτική πρόταση εκδίκησης, που λαμβάνει χώρα στα σκονισμένα, αδειανά από σκηνικά και πάμφτωχα τοπία της Άγριας (Ινδονησιακής) Δύσης.

Στην θέση του τιμωρού δεν βρίσκεται κάποιος ξανθός με σκαμμένο προφίλ και τσιγάρο γωνιαστό στα χείλη, μα μια αδικημένη από την ζωή κυρά, που επέλεξε να αποτραβηχτεί από την βουή της πόλης για να ζήσει με τις πικρές μνήμες της στην αφιλόξενη ύπαιθρο. Και παρότι δεν το δείχνει, ούτε το φοβισμένο της πρόσωπο, ούτε τα αδύναμα της μπράτσα, η καρδιά της είναι τιγκάτη στην παλικαριά για να τα βάλει με την εξυπνάδα και την καπατσοσύνη της κόντρα στο θεριό με τα πολλά κεφάλια. Στόρι που έχει αποτελέσει την βάση εκατοντάδων φιλμς του είδους, μα που δεν χορταίνεται ποτέ, ειδικά όταν παίζει τέτοια εναλλαγή φύλου στον βασικό ρόλο. Χωρισμένο σε τέσσερα - όχι ίδιας δυναμικής, αφού το ταχύτατο εισαγωγικό κλέβει την παράσταση - τμήματα το έργο, σταδιακά από μια ίντριγκα εξιλέωσης, εξελίσσεται πιο πολύ σε κοινωνικό αγωνιώδες θρίλερ, ενόσω η δυναμική φουκαριάρα με το κομμένο κεφάλι ανά χείρας, δεν καταφέρνει να βρει το δίκιο της - προβλέψιμα - ούτε καταφεύγοντας στον ένστολο νόμο. Τραγελαφικοί μπάτσοι, που επιλέγουν να ξεσκάνε στην επιτραπέζια αντισφαίριση, από το να νοιαστούν για το θύμα που φορά φούστα ή να έρθουν σε ρήξη με την πάνοπλη συμμορία.

Πολύ όμορφες, ακίνητες αλλά και πανοραμικές οι λήψεις που χρησιμοποιεί η Ασιάτισσα, για να αναπτύξει το ενδιαφέρον θέμα της, που σταδιακά όμως χάνει την ορμή του, ενόσω εισέρχονται στο κάδρο και δευτερεύουσες υποιστορίες, πάντοτε έχοντας το θήλυ στο επίκεντρο - κορίτσι, εγκυμονούσα ή ηλικιωμένη. Οι σουρεαλισμοί λειτουργούν αποπροσανατολιστικά προς το κτίσιμο της μίας κεντρικής ιδέας, μιας και δεν αποκωδικοποιούνται εύκολα, αγνοία ίσως και της ντόπιας κουλτούρας, παρόλες τις ειλικρινείς προσπάθειες της αληθινών εκφράσεων, κινήσεων και μορφασμών, της σαραντάχρονης σταρ και μοντέλας στα μέρη της Marsha Timothy. Που η εξωτική, ιδιαίτερη (αν και πειραγμένη προς το ταλαιπωρημένο) ομορφιά της δεν απουσιάζει από κανένα πλάνο αυτής της τετράπρακτης αξιόλογης εργασίας αυτοδικίας, πάνω στο αγαπημένο genre.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave

Μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Οι ζωές των άλλων»... τζούνιορ!

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου 1973 σε ένα προάστιο του Τουρίνου, στην Ιταλία, αλλά μεγαλωμένος στην Φρανκφούρτη, στη Γερμανία, Γερμανός, Lars Kraume. Αφού τελείωσε την προβλεπόμενη υποχρεωτική εκπαίδευση, ο Kraume εργάστηκε σε διαφημιστική εταιρία αλλά και ως freelance φωτογράφος. Στη συνέχεια αποφάσισε να σπουδάσει στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (Deutsche Film- and Fernsehakademie, dffb) στο Βερολίνο από το 1994 έως το 1998. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 2001 με την ταινία «Viktor Vogel - Commercial Man». Η πρώτη του ταινία, που πήρε διανομή για την Ελλάδα, ήταν η έκτη μεγάλου μήκους της καριέρας του. Ήταν η ταινία «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ» (Der Staat gegen Fritz Bauer) η οποία αν και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αύγουστο του 2015, προβλήθηκε στη χώρα μας τον Ιανουάριο του 2017. Μάλιστα, δύο από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ταινίας και συγκεκριμένα οι Burghart Klaussner και Ronald Zehrfeld, έχουν και στη νέα ταινία βασικό ρόλο. Ο Kraume έχει ασχοληθεί πολύ και με την τηλεόραση, γυρίζοντας πολλά επεισόδια για τη θρυλική γερμανική σειρά «Tatort», κάτι σαν την ελληνική «Ανατομία ενός εγκλήματος».

Η ταινία «Η σιωπηλή επανάσταση» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην περασμένη Berlinale, όπου συμμετείχε στο τμήμα Berlinale Special Gala. Την πανελλαδική της πρεμιέρα την έκανε στις «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Τα αγαπημένα των φεστιβάλ». Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Dietrich Garstka, ο οποίος περιγράφει σε αυτό τις περιπέτειες του ιδίου και των συμμαθητών του, επομένως μπορούμε να πούμε πως η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Η υπόθεση: 1956. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους σε ένα σινεμά του δυτικού Βερολίνου, δυο έφηβοι φίλοι, ο Τέο και ο Κουρτ, βλέπουν επίκαιρα (σημείωση 1: κάτι σαν ειδήσεις που προβάλλονταν στους κινηματογράφους τα παλιά τα χρόνια...) που τους τρομοκρατούν και τους αγχώνουν κι έχουν να κάνουν με τον ξεσηκωμό στην Ουγγαρία και τις κινήσεις των Σοβιετικών να τον καταπνίξουν. Γυρνώντας πίσω στην πόλη τους, το Στάλινσταντ, στην Ανατολική Γερμανία, προσπαθούν να βρουν τρόπο για να αντιδράσουν, να δείξουν τη συμπαράστασή τους στο λαό της Ουγγαρίας και να τα βάλουν για άλλη μια φορά με τους Σοβιετικούς. Αποφασίζουν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή (σημείωση 2: στη Γερμανία κρατάνε δύο λεπτών σιγή) στην τάξη τους, στο πρώτο τους μάθημα της επόμενης μέρας. Και το επιχειρούν. Όμως, η κίνησή τους δεν περνάει απαρατήρητη. Η περιφερειάρχης παιδείας εμπλέκεται και σύντομα στο σχολείο τους εμφανίζεται κοτζάμ υπουργός! Τα παιδιά έχουν αποφασίσει να πουν ψέματα: πως δηλαδή κράτησαν ενός λεπτού σιγή προς τιμής του Φέρεντς Πούσκας, του σπουδαίου Ούγγρου ποδοσφαιριστή, που οι φήμες έλεγαν πως σκοτώθηκε στις αναταραχές. Ο κρατικός μηχανισμός όμως βλέπει σημάδια απειθαρχίας τα οποία βαφτίζει κίνηση με αντεπαναστατικά κίνητρα! Και ο υπουργός Παιδείας τους εκφοβίζει: αν μέσα σε μια βδομάδα δεν κατονομάσουν τον υποκινητή της συγκεκριμένης πράξης, όλα τα παιδιά της τάξης κινδυνεύουν με κάτι που θα καταστρέψει τη ζωή τους. Πώς θα αντιδράσουν;

Η άποψή μας: Κάτι σαν το «Οι ζωές των άλλων», αλλά με πρωταγωνιστές παιδιά φαντάζει τούτη η καλογυρισμένη και φιλική προς το μεγάλο κοινό γερμανική ταινία, που βεβαίως, αναγκαστικά, είναι και εξόχως... αντεπαναστατική – αντικομουνιστική. Ας είναι. Ως κομουνιστές δεν μπορούμε να κρύβουμε το κεφάλι μέσα στην άμμο, ωσάν στρουθοκάμηλοι: στην προσπάθεια εφαρμογής του συγκεκριμένου πολιτικού μοντέλου εκείνα τα χρόνια, με ισχυρή, αντεπαναστατική αντίδραση παγκοσμίως, έγιναν πάμπολλα φάουλ. Δεν μπορούμε να πούμε πως πίσω από το... Σιδηρούν Παραπέτασμα υπήρχε ένα όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος. Προς θεού. Ο έμπειρος σκηνοθέτης μας βάζει σωστά και με σαφήνεια στα τεκταινόμενα και το καστ του, που αποτελείται από όλη την ταλαντούχα, πρωτόβγαλτη πιτσιρικαρία του γερμανικού σινεμά (με τους ρόλους των ενηλίκων να τους υποδύονται πιο ηχηρά και αναγνωρισμένα ονόματα) τα πάει μια χαρά σε ότι αφορά τις ερμηνείες.

Και η αφήγηση δεν έχει προβλήματα. Το τόσο δα μικρό περιστατικό μεγεθύνεται, γιγαντώνεται, όχι ακριβώς γι' αυτό που είναι πραγματικά αλλά γι' αυτό που θα μπορούσε να εκκινήσει. Και μετά αρχίζει η τρομοκρατία. Μέσα στην τάξη, οι αρχές ζητούν ονόματα για τιμωρία και παραδειγματισμό. Εκτός τάξης, στα σπίτια τους, οι βασικοί ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις των δικών τους, των οικογενειών τους. Μικρά παιδιά ουσιαστικά, να καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους κάτι τόσο μεγάλο. Αυτό που τίθεται ως δίλημμα είναι απλό: να «καρφώσουν» για να γλυτώσουν τον εαυτό τους; Ή να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ τους; Η λέξη Στάζι δεν αναφέρεται πουθενά, αν και η μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας, που ρουφιάνευε τους πολίτες της, είχε δημιουργηθεί ήδη από το 1950. Το Τείχος στο Βερολίνο δεν είχε ακόμα χτιστεί. Αλλά η λογική του εκφοβισμού, του εκβιασμού και του παραδειγματισμού είναι πανταχού παρούσα στην ταινία. Μια ταινία, που σε στιγμές έχει και αγωνία, έχει ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις, διαθέτει και τις απαραίτητες ανατροπές, αλλά ρε παιδί μου, μας πονάει εμάς τους κομουνιστές ένα τέτοιο θέμα.

Οπότε, λογικό είναι να κλωτσάμε. Γιατί, παρά το γεγονός ότι ένα τέτοιο περιστατικό, μια ακίδα ουσιαστικά μπροστά στα παλούκια - εγκλήματα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, λερώνει αυτό που σκεφτόμαστε για μια αταξική, δίκαιη και ευημερούσα κοινωνία. Στις δυτικές, ελεύθερες (μη χέσω) κοινωνίες, διάφοροι επιτρέπεται να κρατούν ενός λεπτού σιγή, αλλά πάντα με υποκρισία, πάντα με ατζέντα από πίσω, πάντα με πισώπλατα μαχαιρώματα... Να σημειώσουμε πως προς το φινάλε έχουμε μια σκηνή ντάλε κουάλε κλεμμένη (άντε, δανεισμένη) από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», αλλά προφανώς με παραπομπή και στην ταινία «Σπάρτακος»! Προπαγάνδα εναντίον προπαγάνδας, ερωτικά τρίγωνα, φιλίες που χαλάνε, φιλίες που φτιάχνονται, γκέι θείοι απομονωμένοι μα με ραδιόφωνο, σταλινικοί με ναζιστικό παρελθόν, χορός, νεανική αφέλεια, χριστιανικοί συμβολισμοί, κακοποιημένες γυναίκες, εργοστάσια, νεκροταφεία, πολλά κάνει σωστά, πολλά τα λειαίνει ο σκηνοθέτης. Δεν είναι κακή ταινία, ιδίως κατασκευαστικά, αλλά να, είναι λίγο... ύποπτο το timing της δημιουργίας της για εμάς τους κομουνιστές.

Ας είναι. Είμαστε μεγαλόψυχοι. Και αντέχουμε να δούμε και να παραδεχτούμε τα λάθη μας κι όχι να τα κρύψουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!