Movies Ltd

Βίωσε το απίθανο ταξίδι στο φεγγάρι! Η νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη του Whiplash και του La La Land, Damien Chazelle, Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) αποτελεί ένα συγκινητικό biopic του αστροναύτη Νιλ Άρμστρονγκ, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου του 1969. Η ταινία που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του James Hansen, «First Man: A Life of Neil A. Armstrong». Τη σεναριακή διασκευή για τη μεγάλη οθόνη έχει κάνει ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος του Spotlight, Josh Singer. Το φιλμ ακολουθεί την πορεία του Άρμστρονγκ από το 1961 έως το 1969, την περίοδο δηλαδή που η NASA προετοίμαζε πυρετωδώς το θρυλικό διαστημικό της πρόγραμμα, ώστε να στείλει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι. Ο αγώνας αυτός οδήγησε σε μια από τις πιο ριψοκίνδυνες και σπουδαίες αποστολές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δημιουργική χημεία του Chazelle με τον Ryan Gosling (Drive, Blue Valentine), έφερε τον βραβευμένο ηθοποιό στο ρόλο του αστροναύτη. Πέρα από την απεικόνιση του παθιασμένου, αδάμαστου, ανυπότακτου ήρωα, υπάρχει και η δραματική φιγούρα της συζύγου του, της Τζάνετ Άρμστρονγκ που την υποδύεται η Claire Foy. Συμπρωταγωνιστούν ακόμη και οι Christopher Abbott, Kyle Chandler.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

United We Stand!

του zerVo (@moviesltd)

Βασισμένος πάνω σε μια επιστημονική μελέτη πάνω στις σοσιολογικές συμπεριφορές της αγέλης, είναι η έννοια του φυσικού της ηγέτη, εκείνου που έχει αναλάβει την υποχρέωση να οδηγήσει τους συντρόφους του σε νέους ορίζοντες, με ασφάλεια, θάρρος, πυγμή, χωρίς ποτέ να τους θέτει σε κινδύνους και αν ποτέ συμβεί αυτό, εκείνος να είναι ο πρώτος που θα ριχτεί στην φωτιά για να τους προστατέψει. Μολονότι οι εκτιμήσεις των μελετητών της πανίδας είναι αντικρουόμενες για το αν υφίσταται στις ομοίων ειδών κοινωνίες τους, αληθινός αρχηγός, στην κοινή λογική η έννοια του Alpha έχει παγιωθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται δεδομένη ή ύπαρξη του στο συντεταγμένο pack είτε μιλάμε για πιο προσιτής έρευνας σκύλους, είτε για πιο απόμακρους και λιγότερο κοντινούς στον άνθρωπο, λύκους, καλή ώρα.

Άγρια Ευρώπη, Έτος 20.000 προ Χριστού. Προκειμένου να μαζέψουν τις προμήθειες σε τροφή για να βγάλουν την βαρυχειμωνιά, οι πολεμιστές της πρωτόγονης φυλής του αντρειωμένου Τάου, θα κληθούν να εκκινήσουν το μακρύ και χρονοβόρο ταξίδι τους προς τον αφιλόξενο ορίζοντα, κυνηγώντας κοπάδια από άγριους βούβαλους. Σε αυτή την επικίνδυνη διαδρομή, για πρώτη φορά θα πάρει μέρος και ο έφηβος, άμαθος, άπειρος, αλλά με δείγματα αξιόμαχων ικανοτήτων, γιος του αρχηγού, Κέντα, παρόλους τους φόβους και τις αντιρρήσεις που θα εκφράσει η μητέρα του, Ρο, πιστεύοντας πως ακόμη δεν είναι πανέτοιμος για να συμμετάσχει σε μια τέτοια δύσκολη αποστολή.

Και πραγματικά οι εφιάλτες της μάνας θα γίνουν πραγματικότητα, καθώς πάνω στην μάχη με τα ανήμερα θηρία, ο μικρός θα χάσει την ζωή του, πέφτοντας εντελώς αναπάντεχα στον γκρεμό. γεγονός που θα γεμίσει με θλίψη την ψυχή του ατρόμητου γονιού του, ειδικά από την στιγμή που θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει άταφο το άψυχο κορμί του πάνω στα κακοτράχαλα και δίχως πρόσβαση βράχια. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική, καθώς το αγόρι μπορεί να έχει τραυματιστεί βαριά και να βρίσκεται σε δεινή θέση στην ράχη μιας πλαγιάς χωρίς διέξοδο, είναι όμως ζωντανό. Και καλείται μέσα σε αυτή την αβάσταχτη συνθήκη να ανασυντάξει δυνάμεις, ώστε να σχεδιάσει πλάνο επιστροφής, πίσω στον τόπο του.

Και τα εμπόδια μοιάζουν αμέτρητα, μιας και χωρίς χάρτη και προσανατολισμό, πρέπει να διασχίσει την αχανή παγωμένη τούνδρα, κάτω από συνεχή χιονόπτωση, δίχως φαγητό και φωτιά, αλλά και με τα ανήμερα θεριά να καραδοκούν να τον μετατρέψουν εκείνον θύμα των δικών τους ορέξεων. Για καλή του τύχη, που στην ουσία όμως ο ίδιος την προκάλεσε με την φιλοτιμία του, σε αυτό το διάβα προς το άγνωστο δεν είναι μόνος. Έχει για συντροφιά τον αρχηγό της φράξιας των αγριεμένων λύκων, που τον πήραν στο κατόπι και σώθηκε από τα νύχια τους την ύστατη ώρα. Και πληγωμένο όμως το ζωντανό, δεν το παραπέταξε εκδικητικά, μα φρόντισε το τραύμα του, γιατρεύοντας το, γι αυτό κι ο Άλφα, βασισμένος στο γνώριμο βασικό ένστικτο των τετράποδων, θα του το ανταποδώσει, ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσει και την ζωή του ακόμη για το - όπως το θαρρεί - αφεντικό του.

Σαν βγαλμένη από τις παλιές καλές ημέρες των live action περιπετειών της Disney, μοιάζει η καινούργια δημιουργία του Albert Hughes, άλλοτε μέλους της φιλόδοξης αδελφικής σκηνοθετικής δυάδας, που είχε κάνει αίσθηση με τους ανεξάρτητης κοπής Dead Presidents, αλλά και τα κατοπινά, διαφορετικής κινηματογραφικής αισθητικής From Hell και The Book Of Eli. Η ιστορία που αφηγείται εδώ ο 46χρονος ντιρέκτορας από το Ντιτρόιτ, κινείται πάνω στον άξονα που ορίζουν όλα εκείνα τα ηθικά στοιχεία της φιλίας, της ομαδικότητας, της αλληλεγγύης, ακόμη και της αυτοθυσίας αν χρειαστεί, ώστε να επιτευχθεί ο γιγάντιας δυσκολίας ομαδικός στόχος που έχει τεθεί, να υπερκεραστούν οι αντιξοότητες και το συντροφικό δίδυμο να φτάσει επιτέλους στο τέρμα της διαδρομής. Και φυσικά στην σωτηρία.

Φόντο αυτής της περιπέτειας, ο κόσμος της παλαιολιθικής εποχής, απέραντος και τόσο άδειος, χωρίς πόλεις, χωρίς θηριώδη κτίσματα, χωρίς έστω συνοικισμούς και καλύβες, αφού οι άνθρωποι αυτής της περιόδου, ίσα που έχουν βγει από τις σπηλιές και ανοίγονται στις εξοχές, κατοικώντας στην καλύτερη περίπτωση σε πρόχειρα αντίσκηνα, που δεν προστατεύουν από τους φυσικούς κινδύνους. Τα τοπία της Ισλανδίας που ορίζουν το πραγματικά εντυπωσιακό σκηνικό, κόβουν την ανάσα, δείχνοντας για μια ακόμη φορά, το ανεξερεύνητα παρθένο μέγεθος αυτής της απόμακρης, νησιωτικής, Σκανδιναβικής, πανέμορφης χώρας. Σε βαθμό που τα εκπληκτικά landscapes όχι και λίγες φορές να κλέβουν την παράσταση από όσα, όμορφα δομημένα μεν, μα ξαναειπωμένα περιγράφει η πλοκή.

Ο μπόμπιρας Kodi Smit-McPhee, μετά από μια δεκαετία δοκιμασίας σε ρόλους αβανταδόρικους της παιδικής του ηλικίας, εδώ πραγματοποιεί το αλματάκι του προς την ενηλικίωση, κρατώντας ολόκληρη την ταινία στην 22χρονη ράχη του και είναι αναμφίβολα ικανοποιητικός. Άλλωστε από την αγγλόφωνη εκδοχή του Let Me In, αλλά και τα συμπαθέστατα Slow West και The Road, είχε δώσει δείγματα του αξιόλογου ταλέντου του το Αυστραλεζάκι. Κι στην παρούσα περίπτωση συνοδεία ενός άριστα εκπαιδευμένου κυνός, μια χαρά τα καταφέρνει, να στηρίξει αυτή την γεμάτη εύπεπτα νοήματα ice age περιπέτεια, που ανήκει στην κατηγορία "για όλη την οικογένεια".

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Αδελφότητα και Ενότητα!

του zerVo (@moviesltd)

Μιλάμε και στις μέρες μας για ηγέτες, για κάτι τυπάκους που απλά φορούν δυο νούμερα μεγαλύτερο κοστούμι για να δείχνουν εύσωμοι στους φακούς, που τους απαθανατίζουν, να κοκορεύονται ντεμέκ κατορθώματα, που αν τα αντίκριζε κάποιος του μεγέθους του Josip Broz, ας πούμε, θα γελούσε με σπαρτάρισμα. Γιατί αν θέλει κανείς ας μου βγάλει μεγαλύτερο κατόρθωμα διοικητικό, από το να έχει κανείς μια εξάδα εθνών, δίχως το παραμικρό κοινό στοιχείο, πλην της γλώσσας, μα με μπόλικα εχθρικά, ενωμένα κάτω από το ίδιο αστέρι για περισσότερο από μισό αιώνα. Κι όχι με τίποτα διαμαρτυρίες και σκέρτσα από τον απλό λαό, αλλά με κοινό δρόμο την μαχητικότητα την σοσιαλιστική, σε βαθμό που η κραταιά της Βαλκανικής Γιουγκοσλαβία, ένα από τα φτωχότερα κράτη της γης, να αναπτυχθεί σε όλους τους τομείς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, εμπορικούς, σε μια από τις αξιόλογες και αξιοπρεπείς μικρομεσαίες δυνάμεις. Ατυχώς για τον τόπο, οι Προστάτες είχαν διαφορετική εκτίμηση για καθεμιά δημοκρατία ξεχωριστά και δεν περίμεναν παρά να τα κακαρώσει ο Στρατάρχης, ώστε να σπείρουν τα ζιζάνια στην διαδοχή του, που σταδιακά οδήγησαν στον τραγικών διαστάσεων διαμελισμό της πιο υπερήφανης χώρας που γνώρισε ποτέ η χερσόνησος μας.

Ένα ερημικό ξενοδοχείο, σιμά σε χιονοδρομικό κέντρο της Σερβίας στην κορυφή ενός βουνού και στην μέση του καταχείμωνου, θα επιλέξει ο διακεκριμένος Σλοβένος ψυχολόγος Ιβάν, μια ομάδα βετεράνων του πολέμου που κατακερμάτισε την δημοκρατικά ενωμένη Γιουγκοσλαβία σε χίλια κομμάτια και είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο κοντά 150 χιλιάδων ανθρώπων και τον ξεριζωμό από τις εστίες τους, περισσότερων από 4 εκατομμυρίων! Ομάδα μεσήλικων, που είκοσι χρόνια πριν έδωσαν τα πάντα στο μέτωπο υπερασπιζόμενοι τα δίκαια για ανεξαρτησία του έθνους τους και που οι αναμνήσεις από τα αποτρόπαια εγκλήματα έχουν μετατρέψει την ζωή τους σε πραγματικό εφιάλτη. Μια εννιάδα στρατιωτών από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές, που αν δεν απέκτησε κάποιο εμφανές σωματικό κουσούρι στο πεδίο της μάχης, είναι απόλυτα βέβαιο πως ψυχικά το τράυμα δεν έχει αποκατασταθεί ποτέ.

Και από τις πρώτες ώρες του ιδιόμορφου πειράματος, στο οποίο καλούνται να συνυπάρξουν κάτω από κοινή στέγη, Σέρβοι, Κροάτες και Βόσνιοι, η ρήξεις θα είναι συνεχείς σε σημείο που να υπάρξουν αποχωρήσεις προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η προσπάθεια του ερευνητή να οδηγήσει αργά και σταδιακά τους βασανισμένους άντρες στην εξομολόγηση των όσων έχουν βιώσει, σταδιακά θα αποδώσει καρπούς, αν και η καχυποψία της κάθε κλίκας προς τις απέναντι θα παραμένει ζωντανή σε κάθε λεπτό που όλοι τους υποχρεούνται - έναντι χρηματικής αμοιβής κιόλας - να συμβιώσουν σαν ομάδα μία!

Εύκολο? Νομίζεις! Εδώ δεν μιλάμε για μπάλα, για τίποτα Survivor, ένα, δύο, τρία, μαχητές, για μια αθώα αμπάριζα, αλλά για πόλεμο. Μεταξύ ανθρώπων που ίσαμε τα χθες δεν σκέφτονταν απλά πως θα σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο σε ένα φουαγιέ ξενώνα, αλλά ζούσαν και ανέπνεαν κοινό αέρα φιλικά και χωρίς σοβαρές εντάσεις μεταξύ τους. Ακόμη κι αν οι ρίζες τους, ούτε μισή κοινή γραμμή δεν είχαν, έστω κι αν οι θρησκείες τους από την βάση τους έμοιαζαν αντίπαλες κι εχθρικές. Πόσο λανθασμένος και κουτός ακούγεται ο προσδιορισμός Εμφύλιος για ένα σύνολο πολυετών εχθροπραξιών που ουδέποτε έλαβε χώρα ανάμεσα σε αντιπάλους ίδιας φυλής. Που όμως είχαν κοινό ριζικό όπως το είχε θεσπίσει ο άρχων Tito, πριν αποφασίσουν για πάρτη τους οι ξένοι, δημιουργώντας μια κατοχή δορυφορικού τύπου στην γειτονιά, προς εκμετάλλευση τους κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής. Εννοείται με την Παρτιζάνα Σρπσκά στην απόξω, που ποτέ της δεν υποδουλώθηκε σε κανέναν εισβολέα...

Οι αφηγήσεις των εννέα πολεμιστών, είναι άκρως δραματικές και συγκινητικές, ενόσω ο καθένας τους παλεύει όσο το δυνατόν πιο πειστικά να σχεδιάσει την κόλαση μέσα στο αδειανό σαλόνι. Ο Δαλματός Ουστάσε που νιώθει τις Ερινύες να του τρυπούν τα σωθικά, επειδή διέταξε έναν πιτσιρικά να κρατήσει μόνος του άμυνα στο χαράκωμα, ο φανατικός Μωαμεθανός από την Ζένιτσα που έχασε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως αιχμάλωτος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο τότε έφηβος που έμεινε μισιακός στην πρώτη του κιόλας ώρα που αρματώθηκε, εκείνος που έχει απολέσει τις αισθήσεις του, από την ώρα που ο εχθρικός όλμος έσκασε σιμά του, ο μπερδεμένος αγροίκος Τσέτνικ που ως οδηγός του Στάγερ του θανάτου, οδήγησε δεκάδες αμάχους στην μαζική εκτέλεση. Σωστά, μόνο και πάλι οι Σέρβοι κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στο έγκλημα, οι υπόλοιποι μόνον το έχουν υποστεί. Λογικά, τα παλαμάκια στην περίπτωση αυτού του πολέμου, τα κτυπούσε μόνον ένα χέρι.

Και μιλάμε για μια από τις πιο αντικειμενικές, όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, κινηματογραφικές περιπτώσεις αναφοράς στις θηριωδίες που έλαβαν χώρα την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, όπως την κατέγραψε με μέθοδο θεατρική, στο κλειστοφοβικό περιβάλλον της ουδέτερης έδρας του hotel ο Βόσνιος Alen Drljević. Πολύ όμορφα εκμεταλλεύσιμος από τον ντιρέκτορα ο βρώμικος αέρας της κλεισούρας, που δημιουργεί σε όλους τους συμμετέχοντες μια τεχνητή δυσφορία και μια αβεβαιότητα για τι να περιμένουν να συμβεί στο επόμενο λεπτό. Μία η άλλη δηλαδή με την συνθήκη του πολέμου, αν και εκεί ο τρόμος ήταν ζωντανός και όχι απλά ανεξίτηλα καταγράψιμος στα μάτια των συντετριμμένων πρώην συμπατριωτών.

Πολύ δυνατές οι ερμηνείες, με δυνατό χαρτί τις πονεμένες τους εκφράσεις, από πρόσωπα γνώριμα σε όσους έχουν παρακολουθήσει και πέντε ταινίες παραπάνω από κάθε χώρα που απάρτιζε μια φορά κι έναν καιρό την Νοτιοσλαβία, ανταποκρίνονται πλήρως στην απαίτηση του δημιουργού για να αναπαραγάγουν την ατμόσφαιρα της φρίκης που έζησαν φορώντας το εθνόσημο. Το ερώτημα όμως παραμένει ακόμη ζωντανό μέσα μου, μετά το πέραν αυτής της ενδιαφέρουσας, πειραματικά αλληγορικής ταινίας, που δεν μας δίδαξε και κατιτίς καινούργιο, γύρω από την ψυχοσύνθεση του κάθε πρώην γιουγκοσλαβικού λαού: Ποιος ο λόγος αυτής της έρευνας και τι ακριβώς μπορεί να πληροφορήσει τον Σλοβένο (οι πιο βελούδινα αποσχισμένοι της ιστορίας...) επιστήμονα - σχεδόν ουδέτερο παρατηρητή? Που να μην το έχει ξαναδεί στο παρελθόν δηλαδή σε παρόμοιας ιστορικής αναφοράς φιλμικές στιγμές, από άλλους σκηνοθέτες ομιλούντες την Σερβική γλώσσα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Πόλη του Σκότους!

του zerVo (@moviesltd)

Ποια Πόλη του Φωτός? Ποιος Σηκουάνας, ποια Σανς Ελυζέ, ποια Νοτραντάμ? Εδώ κι αν μιλάμε για την πιο αποπροσανατολιστικά υπέρλαμπρη οφθαλμαπάτη, την Παρισινή βιτρίνα, που ξοπίσω της κρύβει όλη την βρώμα, την δυσωδία και την σαπίλα που έχει προκαλέσει η κατάπτωση κάθε έννοιας ηθικών αξιών. Με σημαντικότερη εκείνη της αξιοπρέπειας και του σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν είναι διόλου τυχαίο που ο Άιφελ και η Ποντ Νεφ, φωτογραφίζονται από κοντά στο σινεμά, πλέον μόνο σε εκείνες τις μέτριου λέβελ φραντσέζικες κομεντί, που κατακλύζουν τα θερινά, χωρίς να λένε τίποτα το ουσιαστικό. Οι σοβαρές, οι καλλιτεχνικές, οι πιο προσεγμένες παραγωγές της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας της Ευρώπης, όλα αυτά τα trade marks τα στήνουν πια, στον πολύ μακρινό φόντο, τσουλώντας την δράση τους στην περιφέρεια της πρωτεύουσας, εκεί που πραγματικά υπάρχει το ζουμί, το θέμα, το πρόβλημα αν θέλεις. Και από τον κανόνα αυτό, που έχει θεσπιστεί κατά βάση από τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, δεν ξεφεύγει ούτε το έξοχης αφηγηματικής ροής Αδελφικοί Εχθροί.

Παράλληλα με τις παράνομες μπίζνες που έχουν στήσει για το αφεντικό τους, τον Ρεζά, έναν από τους πλέον σεβάσμιους πατρόνους του Παριζιάνικου υποκόσμου, οι δύο αδελφικοί φίλοι, ο Μανουέλ και ο Ιμράν, θα στήσουν και το δικό τους μυστικό και ξεχωριστό κόλπο μπας και πιάσουν μια για πάντα την καλή, διοχετεύοντας στην αγορά, είκοσι κιλά ανόθευτης και ολόφρεσκης κοκαΐνης, που μόλις προμηθεύτηκαν από τις αγορές της Βορείου Αφρικής. Ελάχιστες στιγμές πριν ολοκλήρωση του προσοδοφόρου ντιλ, το αμάξι τους θα πέσει σε ενέδρα και στο μακελειό που θα ακολουθήσει ο Ιμράν θα πέσει νεκρός, όχι όμως και ο κολλητός του, που θα καταφέρει να ξεφύγει από την μανία των άγνωστων οπλοφόρων. Με τα πανάκριβα ναρκωτικά να έχουν κάνει φτερά, οι υποψίες όλων των μαφιόζων για το ποιος προκάλεσε το φονικό, θα πέσουν πάνω στον Μανουέλ, που ευρισκόμενος σε απόγνωση αναζητά απελπισμένος το στήριγμα που θα τον βοηθήσει να αποκαλύψει την αλήθεια.

Και που εντελώς αναπάντεχα θα το βρει στον επιθεωρητή της Δίωξης Ντριςς, με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί στις φτωχογειτονιές και έφηβοι μπλέχτηκαν στις ίδιες συμμορίες, μα που μεγαλώνοντας εκείνος, αποφάσισε να πάρει τον ίσιο δρόμο και να ενταχθεί στο Αστυνομικό Σώμα. Μια κίνηση διαφοροποίησης από τα συνηθισμένα, που έχει καταστήσει τον μπάτσο περσόνα νον γκράτα στις μίζερες και βουτηγμένες στην παρανομία συνοικίες της μεγαλούπολης. Στην παρούσα περίπτωση όμως είναι και ο μοναδικός που γνωρίζοντας καλά το νόμισμα και από τις δύο όψεις, έχει την δυνατότητα να ξετυλίξει το κουβάρι που θα οδηγήσει στην εύρεση εκείνων που έστησαν το φονικό.

Το έχουν στο αίμα τους δεν χωρά καμία αμφιβολία. Φλικ στόρις σαν κι αυτά που - αραιά και που πια - σερβίρουν οι τρικολόρ δεν παίζουν σε κανένα φιλμικό μενού του κόσμου. Κάτι η ασήκωτη κληρονομιά των νουάρ 70s, κάτι το βαρύ κοινωνιολογικό κλίμα, που επικρατεί στην κατακλυσμένη από τα κλωνάρια των πρώτων αραβόφωνων μεταναστών, ζώνη, εκτός του τουριστικού δαχτυλιδιού των Παρισίων, δίνουν την δυνατότητα στους Γάλλους ντιρέκτορες να στήσουν πλοκές, έκδηλου αστυνομικού ενδιαφέροντος, με πολύ δυνατές όμως σοσιολογικές προεκτάσεις και προβληματισμούς. Και η περίπτωση των  Frères Ennemis ζωγραφίζει σε απόλυτο βαθμό στο εκράν αυτή την νοσηρή κατάσταση, όπου μυριάδες παιδιά χωρίς παιδεία, καθοδήγηση, ελπίδα, βουτούν στον βόθρο της ανηθικότητας, προκειμένου να επιβιώσουν της κόλασης. Και από το σημείο αυτό και στο εξής, ολάκερη η ύπαρξη τους, διανύει μια λεωφόρο γεμάτη ρίσκο και ατέρμονους κινδύνους, από όπου οι πιθανότητες να διαφύγουν αβλαβείς είναι μηδαμινές.

Το αδελφικό δίπολο του στόρι - που σαν τρίγωνο γεννιέται, μα γοργά ο ένας φεύγει από το κάδρο - έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς οι παλιόφιλοι που ενηλικιώθηκαν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες, παίρνοντας ρότες αντίθετες, πλέον δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Δεν είναι μόνον αντίπαλοι, μα μισητοί εχθροί, ενόσω ο ακόμη και στα σιμά σαράντα του αλήτης, δεν μπορεί να χωνέψει την προδοσία, το αδέλφι του δηλαδή να ασπαστεί τον Νόμο και να φορέσει στο μπράτσο το κόκκινο σιχαμερό περιβραχιόνιο. Ομοίως και ο συνομήλικος κοπ, όμως, αισθανόμενος ως παρείσακτος εντός του τμήματος, αναπολεί εκείνες τις στιγμές της νιότης, κάτω από την θεόρατη σκιά των μπλοκ θηρίων που στεγάζουν χιλιάδες απαισιόδοξες και δίχως αύριο ψυχές. Κι αν ο σκοπός του είναι να ανακαλύψει τους φονιάδες και όσους ηθικούς αυτουργούς κρύβονται ξοπίσω τους, ο κύριος στόχος του είναι να προστατέψει, κατά το δοκούν, τον μοναδικό, καλύτερο και από εξ αίματος, αδελφό, που του απέμεινε στην ζωή.

Οι πορείες των δύο αντρών, που υπηρετούν ο καθείς από την σκοπιά του, διαφορετικό μετερίζι, κινούνται πάνω σε μια κοινή ρουτινιάρικη ράγα. Αμφότεροι έχουν φιλοδοξίες και οι δυο έχουν σαν όνειρο να μεγαλώσουν διαφορετικά τα παιδιά τους, το μέσον που χρησιμοποιούν μόνο διαφέρει, καθώς το πιστόλι του ενός είναι αμαρτωλό, ενώ το περίστροφο του άλλου ενάρετο. Κι εκεί ακριβώς εισέρχεται το ανακάτεμα στην ίντριγκα του πραγματικά σπουδαίου στην κινηματογραφική ανάλυση της έννοιας του bromance, David Oelhoffen, για να ανατρέψει τα γνωστά δεδομένα, να φέρει τον έμπορο ναρκωτικών στην θέση του συμπαθή και τον γενίτσαρο ασφαλίτη στο πόστο του αχώνευτου. Πινγκ πονγκ εναλλαγής συναισθημάτων ανάμεσα στους αρσενικούς αντι-ήρωες, σήμα κατατεθέν της γραφίδας του Γάλλου, καθώς το ίδιο πέτυχε άριστα τόσο στο Nos Retrouvailles του 2007 ανάμεσα σε έναν πατέρα αποξενωμένο από το παιδί του, όσο και στο καθηλωτικό Μακριά από τους Ανθρώπους (Loin des Hommes) του 2014, όπου ο εντολοδόχος ένστολος καλείται να οδηγήσει στο απόσπασμα τον αδύναμο ρακένδυτο αιχμάλωτο του. Όπλο του, το μελετημένα δομημένο σκριπτ, που χωρίς να παρουσιάζει τίποτα τρομερές εκπλήξεις στην εξέλιξη του, εντούτοις κρατά το σασπένς σε κορυφαία επίπεδα, ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο. Εκεί που περιμένεις να πάρει μπροστά μια λυτρωτική ανατροπή, διαφορετική από αυτή που στο πίσω μέρος του μυαλού σου σιγοβράζει από την πτώση των εισαγωγικών κρέντιτς. Η μοίρα έχει γράψει από νωρίς όμως...

Στην ουσία ο μαέστρος πετυχαίνει διάνα εκεί που βάρεσε μπιέλα ο Canet, ως ο βασικός παίκτης τόσο της ορίτζιναλ μετριότητας του Les Liens Du Sang όσο και της ριμέικ Blood Ties εκδοχής του πανομοιότυπου θέματος, που φέρνει σε ηθική / νομική / ψυχική ρήξη τα δύο αδέλφια. Η τύχη, δε, του φιλμ που έπαιξε γερά στο κονκόρσο της πρόσφατης Μόστρας στην διεκδίκηση του Χρυσού Λιονταριού, ορίζεται σε τεράστιο βαθμό από την παρουσία των δύο πιο φερέλπιδων, σύγχρονων γαλλόφωνων αστέρων. Του Αλγερινής καταγωγής Reda Kateb, που με απόλυτη πειστικότητα στην κακομούτσουνη έκφραση του ερμηνεύει καταλυτικά αυτόν που πιστεύει μάταια, πως άφησε μια για πάντα πίσω του τον βούρκο και το σκότος και τον Φλαμανδό Matthias Schoenaerts, που όμοιος του στην υπόδηση του πανκ των υποβαθμισμένων προαστίων δεν υπάρχει. Δίδυμο υποκριτικό από το πολύ πάνω ράφι, από μόνο του ικανό να διατηρήσει το τέμπο σταθερά στα ύψη για ένα ολόκληρο δίωρο, όσο διαρκεί δηλαδή αυτός ο εξαιρετικός Melvillικός απόγονος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Κανείς δεν ξεφεύγει από τη νύχτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ι-δανικός έρωτας

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, που σκηνοθετεί ο 36χρονος Milad Alami. Ο Alami γεννήθηκε στο Ιράν, μεγάλωσε στη Σουηδία και έγινε σκηνοθέτης στη Δανία, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τώρα έχει γυρίσει έξι μικρού μήκους ταινίες ενώ συμμετείχε και στο σπονδυλωτό «Nordic Family» (2014). Μάλιστα, μία από τις μικρού μήκους του, το «Void», το οποίο συνσκηνοθέτησε με την Aygul Bakanova με πρωταγωνιστή τον Lars Mikkelsen, έλαβε μέρος στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του φεστιβάλ των Καννών το 2014.

Η ταινία Με Διαβατήριο τη Γοητεία (Charmøren / The Charmer) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Fedeora, συμμετέχοντας στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήμα «New Directors». Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, κερδίζοντας μια σειρά από βραβεία: Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Silver Hugo» στο φεστιβάλ του Σικάγου. Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς. Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Lübeck Nordic Film Days. Τέλος, η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του εφετινού φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η υπόθεση: Ο Ισμαήλ βρίσκεται στη Δανία. Είναι γύρω στα 30, πάντα καλοντυμένος, γοητευτικός και ευγενικός. Κι ας έχει όλο κι όλο ένα μόνο κοστούμι! Τα πρωινά δουλεύει σε μια εταιρία μεταφοράς επίπλων. Τα βράδια φλερτάρει επίμονα με γυναίκες: θέλει άμεσα να παντρευτεί. Ως εδώ τα πράγματα θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά, αν η άδεια παραμονής του Ισμαήλ στη χώρα, δεν έληγε μέσα σε πιεστικά μικρό χρονικό διάστημα. Προκειμένου να μη δρομολογηθεί η επιστροφή του στο Ιράν, ο Ισμαήλ προσποιείται κάθε μέρα έναν άλλο εαυτό, προσπαθώντας να γοητεύσει μία ακόμη γυναίκα.

Κυριευμένος από την αγωνία να τα καταφέρει, το σχέδιό του γίνεται εμμονή. Κάποιο βράδυ στα γνωστά μέρη όπου ψάχνει τη γυναίκα που θα τον σώσει, φλερτάρει μια Δανέζα. Μαζί της όμως είναι η Σάρα. Η Σάρα είναι μια Ιρανή που ζει στη Δανία. Καταλαβαίνει το σχέδιο του Ισμαήλ. Προστατεύει τη φίλη της. Τον ξεσκεπάζει. Ταυτόχρονα, όμως, κάτι τον τραβάει κοντά του. Κι εκείνος νιώθει να έλκεται ερωτικά από εκείνη. Θα τον γνωρίσει στην οικογένειά της. Θα καταφέρει ο Ισμαήλ να πετύχει τον στόχο του;

Η άποψή μας: Τούτη εδώ είναι μια, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα ταινία. Κι ας έχει καταντήσει καταχρηστικός σχεδόν ο όρος... Μου αρέσει ιδιαιτέρως ο τρόπος που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την κάμερα στην αρχική σκηνή, του κυνηγητού των παιδιών, στην έπαυλη όπου κάτι γιορτάζεται. Μου αρέσει εντόνως ο τρόπος που παρουσιάζει τις ερωτικές σκηνές – επιτέλους, λίγο σεξ ρε παιδιά, ρεαλιστικό, αληθινό. Πάει ενάντια στη νόρμα: θαρρείς κι έχει απαγορευτεί το σεξ από τις ταινίες που απευθύνονται σε ενήλικες θεατές τα τελευταία χρόνια της πολιτικής ορθότητας κι έχει εξοβελιστεί αποκλειστικά στις τσόντες που προσφέρονται αφειδώς στο pornhub! Μου αρέσει το κόνσεπτ, που βλέπει το θέμα της μετανάστευσης από μια άλλη σκοπιά. Όχι τόσο κωμική, όπως ίσχυε πχ στην περίφημη «Πράσινη κάρτα» (Green Card, 1990) του Peter Weir. Ούτε τόσο καταθλιπτική, όπως στις περισσότερες – σπουδαίες στην πλειονότητά τους – ταινίες κοινωνικού ρεαλισμού, που ασχολούνται με το τόσο σύγχρονο και υπαρκτό θέμα.

Εδώ, ο ήρωάς μας θέλει να αποκτήσει άδεια παραμονής... γαμιώντας! Κι έχει ενδιαφέρον, που ο ήρωας είναι άντρας και όχι ζιγκολό: αν ήταν γυναίκα η πεπατημένη θα την ήθελε ουσιαστικά να εκπορνεύεται. Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να βαδίσει σε τεντωμένο σχοινί και να πέσει κάτω. Μου αρέσει το στόρι, η αφήγηση της ιστορίας. Είναι μια ιστορία που σε κρατάει, που σε ενδιαφέρουν οι ήρωές της, θέλεις να μάθεις πού θα καταλήξει όλο αυτό. Κι αυτό επειδή ο σκηνοθέτης είναι καλός storyteller και βάζει και στοιχεία τόσο (ελαφρώς) κωμικά όσο και στοιχεία σασπένς και νουάρ! Μου άρεσε η σχέση του πρωταγωνιστή τόσο με την Ιρανή που συναντά στο εξωτερικό (γράφει πολύ όμορφα στο φακό η πρωτοεμφανιζόμενη Soho Rezanejad, που ασχολείται με την synth-pop) και την ερωτεύεται όσο και η σχέση που διατηρεί με την οικογένειά του στο Ιράν.

Παντού ο Ίσμαηλ νιώθει outsider, μετανάστης, ως ένας άνθρωπος που είναι έξω και κοιτάει προς τα μέσα. Με την οικογένειά του δεν προλαβαίνει ούτε ένα «μου λείπεις» να πει (κακές οι συνδέσεις), με τους Δανούς και δη τις Δανέζες, έχει μια σχέση «ξεπέτας»: έτσι τον βλέπουν, είναι όμορφος – και στη μία σοβαρή σχέση, που ίσως θα του έδινε λύση, του λέει ότι την πνίγει, την πιέζει, εμ δεν γίνονται έτσι τα πράγματα αγόρι μου. Με την οικογένεια της Ιρανής πάλι νιώθει έξω από τα νερά του. Είναι πλούσιοι ενώ εκείνος φτωχός... Ωραία όλα αυτά αλλά μερικά πράγματα «κλωτσάνε». Κυρίως ένα. Όλη η φάση με την γυναίκα που πηδάει από το παράθυρο, δεν πείθει. Ούτε ως δική της απόφαση αρχικά, ούτε η αντίδραση του συζύγου της αργότερα μέσα στην ταινία, ούτε η όλη αντιμετώπιση του γεγονότος από τον Ίσμαηλ. Και είναι κομβικής σημασίας για την ταινία νομίζω. Περισσότερο ως τσόντα λειτουργεί παρά ως ένα αποτελεσματικό και πειστικό εργαλείο του σεναρίου.

Πάντως, όπως και να έχει, αυτή είναι μια ταινία, που αν μη τι άλλο δίνει την ευκαιρία στον θεατή (τον Έλληνα θεατή, που ειρήσθω εν παρόδω, δεν σκίζει τα ιμάτιά του για να δει ταινίες σχετικά με τη μετανάστευση) να δει μια διαφορετική, ελκυστική προσέγγιση σε ένα πολύ δύσκολο θέμα. Είναι μια ταινία που γητεύει – άγαρμπη στο φλερτ της ανά στιγμές αλλά εντέλει... σκοράρει!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Danaos Films!

Είμαστε όλοι Φρανσίσκο Σάνκτις!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«... γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»...

Αυτή είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε το δίδυμο Andrea Testa και Francisco Márquez από την Αργεντινή. Έλαβε μέρος στο (διαγωνιστικό) τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του 69ου φεστιβάλ των Καννών, του 2016. Την ίδια χρονιά, το Νοέμβριο, προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο επίσημο πρόγραμμα, Εκτός Συναγωνισμού, όπου και την παρακολουθήσαμε.

Στο σκηνοθετικό σημείωμα αναφέρονται τα εξής: «Η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις (La larga noche de Francisco Sanctis) βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Humberto Constantini, ενός Αργεντινού συγγραφέα που υπήρξε αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του '70. Αυτό που μας άρεσε περισσότερο στο βιβλίο του ήταν ότι δεν απεικονίζει την στρατιωτική δικτατορία -η οποία ήταν ιδιαίτερα αιματηρή στη χώρα μας, με 30.000 αγνοούμενους- από την οπτική ενός στρατιωτικού ή ενός αντιστασιακού, όπως συνηθίζεται στον αργεντινό κινηματογράφο. Αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη, επιλέγει την οπτική ενός υπάλληλου γραφείου που ζει έχοντας σαν μοναδικό στόχο την κοινωνική αναρρίχηση και μένοντας αμέτοχος στις πολιτικές εξελίξεις που αιμοτοκυλίζουν τη χώρα του. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις είναι μέρος της λεγόμενης ''σιωπηλής πλειοψηφίας'', ενός τμήματος του πληθυσμού που επέτρεψε, με την παθητικότητά του, την εδραίωση του στρατιωτικού καθεστώτος. Η ταινία δεν επιχειρεί να κρίνει αυτούς τους ανθρώπους. Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουμε βιώσει το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας μας την κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει».

Η υπόθεση: Μπουένος Άιρες, 1977. Η στρατιωτική χούντα είναι κυρίαρχη σκεπάζοντας με φόβο όλη την Αργεντινή, «εξαφανίζοντας» με διάφορους τρόπους αριστερούς αντικαθεστωτικούς. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις είναι ένας ήσυχος οικογενειάρχης, που ζει με τη γυναίκα του και τις δύο ανήλικες κόρες του σε ένα μικρό διαμέρισμα. Εργάζεται σε μια επιχείρηση τροφίμων κι ελπίζει πως έφτασε πια η στιγμή να πάρει την πολυπόθητη προαγωγή. Μια προαγωγή που την αξίζει και που θα βελτιώσει σαφώς τα οικονομικά του. Όμως, την προαγωγή δεν την παίρνει. Είναι κάτι που τον αναστατώνει. Κάτι άλλο που τον αναστατώνει είναι το τηλεφώνημα που δέχεται από την Έλενα, μια παλιά γνώριμή του από τα φοιτητικά του χρόνια.

Η Έλενα ζητάει, από τη μια την άδειά του να δημοσιεύσει στο εξωτερικό ένα επαναστατικό ποίημα της νιότης του, κι από την άλλη, να τον δει από κοντά. Όταν τελικά συναντιούνται, του λέει τον πραγματικό λόγο της επικοινωνίας της μαζί του μετά από τόσα χρόνια: του ζητάει να ειδοποιήσει δύο αριστερούς αγωνιστές, που βρίσκονται κάπου στην πόλη, ότι επίκειται σύλληψή τους από στρατιώτες του καθεστώτος, με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις έχει μόνο μία νύχτα για να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: θα προσπαθήσει να σώσει τη ζωή κάποιων συνανθρώπων του, τους οποίους δεν γνωρίζει, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του; Ή δεν θα κάνει απολύτως τίποτε;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να αναρωτηθείς «εσύ τι θα έκανες στη θέση του;». Γιατί, ωραία είναι τα ηρωικά και πένθιμα και η αντίσταση του καναπέ η οποία κυριαρχεί στα χρόνια της παντοκρατορίας των social media αλλά ρε φίλε, εσύ που διαβάζεις (και ναι, συμφωνώ, κι εγώ που γράφω), θα έβαζες το κεφάλι σου στον ντορβά για κάποιον άλλο; Πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος άλλος δεν είναι φίλος σου, μέλος της οικογένειάς σου, σύντροφός σου ή κάποιος που γνωρίζεις εν πάση περιπτώσει. Όχι. Ποιος από εμάς θα διακινδύνευε την ζωή του για να σώσει κάποιους άλλους; Αυτό το ηθικό δίλημμα καλείται να αντιμετωπίσει ο Φρανσίσκο Σάνκτις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κι είναι ένα ηθικό δίλημμα που γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις και το σαράκι της αμφιβολίας: η Έλενα έχει ιστορικό φαντασιοπληξίας.

Αν λοιπόν δεν κινδυνεύει κανείς; Αν όλα τα έχει βγάλει από το κεφάλι της; Ή ακόμα χειρότερα: αν είναι βαλτή; Αν είναι πράκτορας της χούντας; Αν ο Σάνκτις διακινδυνεύσει λοιπόν «τα πάντα» για «το τίποτα»; Αυτό που πετυχαίνουν εξαιρετικά οι δύο δημιουργοί της ταινίας είναι το γεγονός ότι βγάζουν ένταση και στοιχεία θρίλερ χωρίς την παρουσία βίας! Οι παρακρατικοί και οι στρατιωτικοί δεν εμφανίζονται πουθενά στην ταινία! Ο Σάνκτις φοβάται κάτι που δεν βλέπει! Όλοι οι γύρω του είναι πιθανοί χαφιέδες! Ή μήπως παραλογίζεται; Μήπως χάνει τα λογικά του; Μήπως υπερβάλλει; Σαν τον Gene Hackman στη «Συνομιλία» ο Σάνκτις βρίσκεται σε μια κατάσταση παράνοιας. Είναι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, που καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό του. «Που συνηθίζει στην κάθε βρομιά αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά». Ναι, πάλι ο ντορβάς... Φοβάται. Αυτή η «ουδετερότητά» του είναι αποτέλεσμα του φόβου. «Πού να μπλέκω με την πολιτική». Ναι, αλλά αυτός ο φόβος γίνεται κυτταρικός. Σε μεταλλάσσει. Σε κάνει να γίνεσαι «κυρ Παντελής» χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνεις.

Ο Σάνκτις κινείται στους άδειους, νυχτερινούς δρόμους του Μπουένος Άιρες με λεωφορείο, με ταξί, με τα πόδια, προσπαθώντας να αναβάλει διαρκώς να λάβει δράση! Να αναβάλει την απόφασή του! Λες και το πρόβλημα θα εξαφανιστεί από μόνο του αν απλώς... καθυστερήσει! Αμ δε. Ναι, ο κίνδυνος και ο φόβος που νιώθει είναι πολύ μεγάλος. Αλλά κάπου βαθιά μέσα του έχει μείνει κι ένα κομμάτι ανθρωπιάς ανέγγιχτο. Έτσι, η συνείδησή του δεν επιτρέπει να αδιαφορήσει μπροστά στον διαφαινόμενο βασανισμό (με πολύ πιθανή την κατοπινή... εξαφάνιση) δύο ανθρώπων που θα διωχθούν για τις ιδέες τους. Ο Σάντκτις παίρνει τηλέφωνα, προσπαθεί να βρει άλλους για να κάνουν ότι του έχει ανατεθεί. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι σκηνές τόσο στους άδειους από ζωή δρόμους όσο κι εκείνες στον κινηματογράφο και το μπαρ. Στο τέλος, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, θα σταθεί έξω από ένα σπίτι. Είναι το σπίτι των δύο ανθρώπων που πρέπει να ειδοποιήσει; Ή μήπως είναι το δικό του σπίτι;

Ταινία που έχει μικρή διάρκεια αλλά πιάνει μεγάλες επιδόσεις. Το μοναδικό πράγμα που μειώνει τη δυναμική της είναι πως έχει μεγαλύτερους (σε κάποιες στιγμές) νεκρούς χρόνους από τους ανεκτούς από τον μέσο θεατή. Και σε μια ταινία μόλις 78 λεπτών, το να βλέπεις το ρολόι σου, δεν είναι καλό σημάδι. Λίγο πιο σφιχτοί ρυθμοί θα βοηθούσαν την ταινία να περάσει με άνεση σε ένα ευρύτερο (από το φεστιβαλικό) κοινό. Πάντως, τόσο σε επίπεδο νοημάτων όσο και σε επίπεδο αισθητικής έχει γίνει τρομερή δουλειά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

This House is a House of Trouble

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση...

Αυτή είναι η 14η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Lars von Trier. Οι προηγούμενες 13 ταινίες του είναι οι εξής: «Το στοιχείο του εγκλήματος» (Forbrydelsens element/ The Element of Crime, 1984), «Epidemic» (1987), «Europa» (1991), «Δαμάζοντας τα κύματα» (Breaking the Waves, 1996), «Οι ηλίθιοι» (Idioterne/ The Idiots, 1998), «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark, 2000), «Dogville» (2003), «Manderlay» (2005), «Το μεγάλο αφεντικό» (Direktøren for det hele/ The Boss of It All, 2006), «Ο αντίχριστος» (Antichrist, 2009), «Melancholia» (2011), «Nymphomaniac: Μέρος Α'» (Nymphomaniac: Vol. I, 2013), «Nymphomaniac: Μέρος Β'» (Nymphomaniac: Vol. IΙ, 2013). Και με αυτήν επέστρεψε στο φεστιβάλ των Καννών (έστω και Εκτός Συναγωνισμού), επτά χρόνια μετά τη συνέντευξη τύπου για την ταινία του «Melancholia», η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, όπου κάποιες δηλώσεις του σχετικά με τον ναζισμό και τον Χίτλερ οδήγησαν στο να χαρακτηριστεί persona non grata.

Αρχικά Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ είχε ανακοινωθεί πως θα αποτελέσει μια μίνι τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων. Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν η ολοκληρωμένη εκδοχή του «Nymphomaniac» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Τον Φεβρουάριο του 2016, όμως, ο Lars von Trier, στην προσωπική του σελίδα στο facebook, ανακοίνωσε μέσω ενός βίντεο «γεμάτο» με David Bowie, πως τελικά «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» θα αποτελούσε την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία θα έβγαινε στις αίθουσες το 2018. Όπως κι έγινε...

Η υπόθεση: Ο Τζακ είναι ένας πολιτικός μηχανικός που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ. Είναι ιδιαιτέρως έξυπνος, είναι ιδιαίτερα... αναίσθητος κι είναι serial killer. Κάθε δολοφονία που διαπράττει είναι για εκείνον ένα έργο τέχνης. Ο Τζακ αφηγείται πέντε από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις δολοφονιών του μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο 12 ετών (κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80), όπου σκοτώνει συνολικά πάνω από 60 άτομα! Η αστυνομία αρχίζει να τον πλησιάζει, εκείνος όμως παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα. Παράλληλα, θέλει να χτίσει ένα σπίτι, όμως, κάθε του σχέδιο, όταν τελικά μπαίνει στο στάδιο της υλοποίησης, δεν του αρέσει και το καταστρέφει. Εκτός από τον Τζακ που αφηγείται τα δρώμενα, υπάρχει κι ένας συνομιλητής, ο Βερτζ, ο οποίος κατά μία έννοια κοντράρει τον Τζακ στα λεγόμενά του. Υπάρχει τρόπος να σταματήσει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις πιο προκλητικές ταινίες του Lars von Trier. Αλλά εντάξει, βρείτε μου μία ταινία του που να μην έχει προκαλέσει συζητήσεις, έτσι; Εδώ λοιπόν, στην επίσημη προβολή της ταινίας στις Κάννες, έφυγε κόσμος από την αίθουσα καθώς δεν άντεξε τη βία που παρουσιάζονταν αφτιασίδωτη, καθόλου ωραιοποιημένη και in your face. Πέρα, όμως, από το γεγονός ότι αυτή είναι μια προκλητική ταινία, συνάμα είναι και μία από τις πιο δύσκολες ταινίες του προβοκάτορα δημιουργού... Στην 14η μεγάλου μήκους ταινία του, λοιπόν, ο μεγάλος Δανός επιστρέφει στην αρχή της καριέρας του σε ότι αφορά την επιλογή του θέματος. Ήταν το 1984 όταν βγήκε στις αίθουσες «Το στοιχείο του εγκλήματος», ένα δυστοπικό θρίλερ, όπου ένας αστυνομικός προσπαθούσε να συλλάβει έναν serial killer χρησιμοποιώντας τις αμφιλεγόμενες μεθόδους του μέντορά του. Τότε, πρωταγωνιστής ήταν ο αστυνομικός. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής βέβαια ήταν ο ίδιος ο Trier, που εντυπωσίαζε με το σκοτεινό, αισθητικά άψογο και υποβλητικό κινηματογραφικό του ντεμπούτο. 34 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Πάρα πολλά.

Εκτός από ένα: ο Trier είναι και πάλι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας του. Αυτό που βλέπουμε είναι οι σκέψεις του δημιουργού πάνω στο τι είναι τέχνη, μέσα από τη δράση ενός serial killer. Ο δολοφόνος είναι ο Τζακ. Ο Βερτζ (σύντομο για το Βέρτζιλ) ποιος είναι; Η «Θεία Κωμωδία» είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ποίησης όλων των εποχών. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο Βέρτζιλ λοιπόν είναι ο Βιργίλιος. Και ο Βιργίλιος μαζί με τον Τζακ είναι ο ίδιος ο Trier! Ο δημιουργός, που για να «κατασκευάσει» το σπίτι του, για να το χτίσει, πρέπει να «σκοτώσει». Αλλά και το άλλο μισό, ο... δικηγόρος του διαβόλου, που λειτουργεί ως η συνείδηση της λογικής.

Πυκνός σε νοήματα κι όχι πάντα φιλικός προς τον θεατή, ο Trier από τη μια επιστρέφει στην πηγή του, από την άλλη συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει με το δίδυμο του «Nymphomaniac». Κι εκεί είχαμε έναν αφηγητή, την νυμφομανή Charlotte Gainsbourg, να αφηγείται χαρακτηριστικά περιστατικά της ερωτικής της ζωής στον Stellan Skarsgård, τον άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή. Εκεί, όμως, τα πράγματα ήταν σαφέστερα, πιο ξεκάθαρα, πιο προσβάσιμα. Στη νέα του ταινία τον Βέρτζιλ - Bruno Ganz, δεν τον βλέπουμε παρά μόνον στο τελευταίο τμήμα της ταινίας. Μιας ταινίας που χωρίζεται σε πέντε συν ένα διακριτά μέρη. Τα πέντε μέρη έχουν να κάνουν το καθένα με μία αγαπημένη δολοφονία του Τζακ και το «συν ένα» είναι ο επίλογος, η κάθοδος (ναι, στην κόλαση) – και είναι εδώ, στον επίλογο, όπου βλέπουμε επιτέλους τον Βέρτζιλ και δεν ακούμε μόνον τη φωνή του.

Τώρα, για να ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποιες παρανοήσεις. Ο Trier δεν είναι καλά. Δεν έχει τρελαθεί, ο άνθρωπος τα έχει 400 και βάλε. Απλά, έχει ρημαχτεί από την κατάθλιψη, τον πεσιμισμό του, την μη πίστη του στην ανθρωπότητα. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ταινία έχει σκηνές βίας τόσο σκληρές που εννοείται ότι θα σοκάρουν πάρα πολλούς από τους θεατές της, συνολικά όμως, αυτές οι σκηνές δεν ξεπερνούν χοντρικά το 10% του φιλμικού χρόνου. Κατάθλιψη, ξεκατάθλιψη από την άλλη, την προβοκάτσια την έχει μέσα στο αίμα του. Σε κάνει να βρίζεις άσχημα σε σκηνές όπου ο Τζακ δολοφονεί παιδιά (όχι, δεν υπαινίσσεται τις σκηνές – τις δείχνει... φουλ φρόνταλ!) ή όπου κόβει με μαχαίρι το στήθος ενός από τα θύματά του! Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί από τη μια παίζει με τους φόβους μας. Και γιατί από την άλλη βλέπει πως ο δημιουργός είναι κατά μία έννοια ένας serial killer. Πρέπει να σκοτώσει για να δημιουργήσει. Και το σπίτι που τελικά χτίζει...

Αλλά ας μην προχωρήσουμε σε περισσότερα σπόιλερ. Ίσως ακουστεί παράξενο σε ορισμένους αλλά σε πολλά της σημεία η ατμόσφαιρα και η μενταλιτέ της ταινίας μου θύμισε το τηλεοπτικό «Hannibal». Την ίδια λογική με τον Τζακ έχει ο Hannibal, την ίδια απάθεια, την ίδια αδυναμία να νιώσει αυτό που λέμε empathy και ως «εμπάθεια» παραπέμπει σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σημαίνει στα αγγλικά η λέξη. Τα θύματα του Τζακ είναι στην τεράστια πλειοψηφία τους γυναίκες κι αυτό είναι ένα ακόμα προβοκατόρικο στοιχείο: στην εποχή του #metoo δεν κωλώνει να φλερτάρει με τον μισογυνισμό. Όλα αυτά όμως είναι εγκεφαλικά. Ο Trier θέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις. Ο άμαθος θεατής θα τσακιστεί και θα εγκαταλείψει την αίθουσα νωρίς, όσο προλαβαίνει να σωθεί από το mindfuck. Εδώ υποτίθεται άνθρωποι της δουλειάς και δεν άντεξαν! Η ταινία του είναι απόλυτα προσβάσιμη αλλά ταυτόχρονα και τόσο ερμητικά κλειστή, που σε «πετάει» απ' έξω.

Αδιαμφισβήτητα ο τύπος είναι τεράστιος σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που κάνει δεν χωνεύεται εύκολα. Και πάλι, όπως είχε κάνει στο «Nymphomaniac» γεμίζει την οθόνη με πληροφορίες, με ποπ αναφορές, ενώ γίνεται και... αυτοαναφορικός! Δεν θυμάμαι ξανά σε ταινία του να βλέπουμε τόσες πολλές σκηνές από παλιότερες ταινίες του, ενώ μέσα υπάρχει σκηνή και από τον «Λόγο» του Ντράγιερ! Ο τζαζίστας Γκλεν Γκουλντ και ο ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ είναι εδώ, ο Γκέτε και ο David Bowie (το «Fame» ακούγεται και ξανακούγεται πολλάκις μέσα στην ταινία). Σκηνές από την... Ακρόπολη και σκηνές από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπούχενβαλντ. Πληροφορίες για τον τρόπο αποσύνθεσης της ρώγας από το σταφύλι που ανάλογα με το πως πετυχαίνεται αυτή μας δίνει και διαφορετικό κρασί, αλλά και σκέψεις για τον ναζιστή αρχιτέκτονα Σπέερ, που λατρεύοντας την αρχαία Ελλάδα έχτισε κτίρια που ήθελε, με τη φθορά του χρόνου, να λειτουργούν ως καλοδιατηρημένα ερείπια κτιρίων της αρχαιότητας. Και βεβαίως, κεντρικό debate στην ταινία, η διαφορά ανάμεσα στον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό μηχανικό ως μια παραβολή για τη δημιουργία στην τέχνη.

Πυκνός, ενοχλητικός, σπουδαίος, προβοκάτορας, μισάνθρωπος, δίνει μια ταινία που ένα της πλάνο κουβαλάει τόσες πληροφορίες και τόσο μεγαλείο όσο ολόκληρες φιλμογραφίες φτασμένων συναδέλφων του. Παίζει όμως με τη φλόγα (χε χε χε) και είναι περισσότερες από μία οι φορές στις οποίες απλά... καίγεται. Και ο επίλογός του είναι εκείνος στον οποίο ακόμα και ο πιο υπομονετικός από τους θεατές, εγκαταλείπει. Ο Τζακ φυλάει τα πτώματα από τις δολοφονίες του σε ένα τεράστιο δωμάτιο – ψυγείο ως ένα installation της φρίκης. Από την άλλη πλευρά, όμως, μέσω μιας πόρτας που μένει κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια ερμητικά κλειστή, βρίσκεται η καυτή λάβα. Η Κόλαση. Εκεί, οι εικόνες παραπέμπουν σε αναγεννησιακούς πίνακες. Εκεί, δίνει ρέστα αισθητικά και σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα. Εκεί, όμως, χάνεται και το παιχνίδι. Μακρόσυρτος και βασανιστικός, ο επίλογος δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από την... τιμωρία του Τζακ. Και όποιοι θεατές είχαν μείνει εν εγρηγόρσει ως εκείνο το σημείο, παραδίδουν πνεύμα! Είναι και πάνω από δυόμιση ώρες η ταινία...

Κλασικά, θα ανοίξει πολλές συζητήσεις τούτο το φιλμ, τώρα που θα αρχίσει να προβάλλεται εμπορικά στις αίθουσες. Θα υπάρχουν οι lovers και οι haters, με τους τελευταίους πολύ φοβάμαι να υπερτερούν. Το ότι πάντως, ένας άνθρωπος, κατορθώνει να φτιάξει μια ταινία πλημμυρισμένη από τις αντιφάσεις του, γεμάτη από συναρπαστικές ιδέες και χιούμορ που ξεπερνάει τα όρια του ανίερου, φέρνοντας τον θεατή του σε άβολη θέση, είναι κάτι που δίχως αμφιβολία, είναι σπουδαίο. Αν είναι και... καλό, μένει να κριθεί από τον ίδιο, τον καθένα θεατή ξεχωριστά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Seven Films!

Claudine, La Libertine

του gaRis (@takisgaris)

Τας προάλλας ξηγήθηκα εντέλει το πολυκαιρισμένο (στα 2017 βγήκε στη ζούλα στο TIFF) The Wife, το 7ο (και πιθανόν το τυχερό) οσκαρικό όχημα της μεγίστης Glenn Close. Στωική, με πινελιές στιγμιαίας μετατροπής σε... εν εξάλλω, ερμηνεία της βετεράνας, δομημένη στο story περιορισμένης κατ’οίκον γυναικείας καλλιτεχνικής χειραφέτησης. Κι αν κείνο ήταν φιξιόν, υπάρχουν αρκετές θλιβερές αληθινές κατάστασες όπως της Margaret Kean (Big Eyes) ή ακόμη πιο πίσω στα ελευθερίων ηθών χρόνια της Μπελ Επόκ η περίπτωση της Sidonie - Gabrielle Colette (1873 - 1954), διασημότατης γαλλίδας μυθιστορηματογράφου (προτάθηκε για Νόμπελ στα 1948), γραφίδα που συνέγραψε την τετράτευχο της ημι - αυτοβιογραφικής Claudine (1900 - 1904) και έμεινε στη φιλμική ιστορία για την περίφημη Gigi (1948) με τα γνωστά οσκαρικά επακόλουθα. Η κοπέλα ήταν ρέμπελη, πέρασε από τρεις συζύγους, εντρύφησε στον σαπφικό έρωτα, μέχρι πουτάμπλεξε ακόμη και με τον 16άρη θετό της γιο, ενώ διεκδικούσε για μεγάλη περίοδο τα προς το ζην ως μίμος, ηθοποιός και χορεύτρια. Βίος και πολιτεία.

Ο Wash Westmoreland, τιμονιέρος του Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) (2014) που χάρισε το καθυστερούμενο αγαλματάκι στην Julianne Moore (βλέπεις που το πάω;) κυνηγούσε το πρότζεκτ από το 2001 ενώ είχε συγγράψει το σενάριο με τη Rebecca Lenkewicz και τον μακαρίτη σύζυγό του (2015) Richard Glatzer. Οφθαλμοφανές το γιατί. Στην εποχή του θεσμοθετημένου πανσεξουαλισμού και του γκρεμίσματος κάθε αναχρονιστικού μισογυνικού και πατριαρχικού προτύπου, η Colette φοριέται γάντι στο χέρι της δις οσκαροκυνηγού Keira Knightley (Pride and Prejudice, Το Παιχνίδι της Μίμησης (The Imitation Game)) η οποία έχει παρά τα μόλις 33 της χρόνια λαμπρά πείρα στα έργα εποχής (για να προσθέσω στα προαναφερθέντα και τα αγαπημένα Atonement, Άννα Καρένινα (Anna Karenina) και το A Dangerous Method). H Βρετανή θέσπιδα με την εμβληματικά τοξωτή κάτω γνάθο είναι μανούλα στην απόδοση θυμωμένα δυναμικών χαρακτήρων, αυτών που απαιτούν αναγνώριση και δε συμβιβάζονται στη σκιά της φαλλοκρατικής επιβολής. Ο σύζυγος - καλλιτεχνικός μαστροπός της Colette, ο λιμπερτίνος «Willy», θα την μπουντρουμιάσει σε ένα δωμάτιο για να αρμέξει τους διανοητικούς της καρπούς αλλά η Keira δε μασάει. Θα επαναστατήσει.

Η ταινία είναι τύπου BFI, κοστουμάτη με λουξ production design να γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Ο υποτιμημένος Dominic West (της ελαχίστου τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας των The Wire και The Affair) διαπρέπει ως Willy, παίζοντας με σεξπηρικό στόμφο και γοητευτική ραδιουργία τον κυανοπώγωνα σύζυγο που επιβιώνει και ηδονίζεται διακορεύοντας τις χαρές των γυναικών. Το υπερδραστήριο μουσικό χαλί και η στακάτη, μανιχαϊστική αποτύπωση της πάλης των φύλων, αφαιρούν πόντους από μια προσπάθεια συμβολοποίησης της Colette που όμως μόνο στο κιούπι δεν έμπαινε στον πολυτάραχο βίο της. Το μηδαμηνό ταμείο (με ζόρισμα το $1M) δεν είναι καλός βραβευτικός οιωνός, τουλάχιστον για το πρωταγωνιστικό ζεύγος, με μόνη ελπίδα πλέον τα screeners, γεγονός που συμβαίνει κατά κόρον σε τοιαύτας περιπτώσεις. Φαντάζομαι το φιλμ να κάνει γκελ στον κολωνακιώτικο κινηματογράφο Έμπασσυ, κει κάπου στα μακρινά σαββατόβραδα της νιότης των early 90s, κυριλέ 40+ crowd κι έτσι, με πούρο και ουισκάκι στο διάλειμμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Οι πληγές του εμφυλίου είναι ακόμη ανοιχτές! Η ταινία Οι Οι Άντρες Δεν Κλαίνε (Muskarci ne placu / Men Don't Cry) του Βόσνιου σκηνοθέτη Alen Drljevic αποτέλεσε την επιλογή της χώρας, για την διεκδίκηση του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, 15 χρόνια μετά τον πόλεμο, μια ομάδα βετεράνων, με εμφανή τα σημάδια του πολέμου, από διαφορετικές πλευρές της Γιουγκοσλαβικής σύγκρουσης, συγκεντρώνονται από μια ειρηνευτική οργάνωση για να μοιραστούν τις εμπειρίες του πολέμου, και να προσπαθήσουν να ξαναχτίσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη καθώς παλιές έχθρες επανέρχονται στην επιφάνεια, αλλά οι συμμετέχοντες σταδιακά μαθαίνουν να ξεπερνούν αυτά που τους χωρίζουν και καταφέρνουν να βρουν ένα είδος κατανόησης και σεβασμού ο ένας για τον άλλο, ή τουλάχιστον ένα είδος ανοχής, παρά τις αιματοχυσίες του παρελθόντος.

Πρωταγωνιστούν οι Boris Isakovic, Emir Hadzihafizbegovic, Leon Lucev.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Καλώς ήλθατε στο Μπλάκγουντ. Εκεί που τα χαμένα κορίτσια βρίσκουν τον δρόμο τους! Βασισμένη στο κλασικό, gothic μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας της Lois Duncan, η ταινία Σκοτεινός Διάδρομος (Down A Dark Hall) είναι ένα συναρπαστικό μεταφυσικό θρίλερ, τοποθετημένο σε ένα σκοτεινό οικοτροφείο, σε σκηνοθεσία του άσου στο είδους Rodrigo Cortes, που ξεχώρισε με το κλειστοφοβικό "Buried". Η Κιτ, μία δύστροπη έφηβος, καταλήγει στο μυστηριώδες οικοτροφείο Μπλάκτγουντ, όταν η θερμόαιμη φύση της παρεκτρέπεται και η μητέρα της αποφασίζει ότι δεν μπορεί να τη χειριστεί άλλο. Μόλις καταφθάσει, κάνει τη γνωριμία της εκκεντρικής διευθύντριας Μαντάμ Ντουρέτ και συναντά τις λιγοστές υπόλοιπες μαθήτριες: τέσσερις νεαρές με ταραχώδες παρελθόν. Καθώς περιηγούνται τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του σχολείου, οι συμμαθήτριες ανακαλύπτουν ότι το Μπλάκγουντ κρύβει ένα παλιό μυστικό με βαθιές ρίζες στο μεταφυσικό.

Η μοναδική και κομψή ατμόσφαιρα της ταινίας αναδεικνύει τις έξυπνες ανατροπές της ιστορίας και τις εξαιρετικές ερμηνείες των AnnaSophia Robb (Soul Surfer, The Carrie Diaries), Isabelle Fuhrman (Orphan), Victoria Moroles (Teen Wolf), Taylor Russellλ (Falling Skies) και Ρόζι Ντέι (Outlander). Καταλυτική η παρουσία της εμβληματικής Uma Thurman (Pulp Fiction, Kill Bill: Vols. I & II) που δίνει σάρκα και οστά σε μία μυστηριώδη διευθύντρια του οικοτροφείου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Δομημένη ως ένα αγωνιώδες θρίλερ, γεμάτη από την ασφυκτική αίσθηση μιας πανταχού παρούσας καταπιεστικής εξουσίας και μ’ ένα δυνατό ηθικό δίλημμα στο επίκεντρό της, η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις (La larga noche de Francisco Sanctis) των Francisco Márquez και Andrea Testa προσφέρει μια υπόκωφα συναρπαστική εμπειρία. Βρισκόμαστε στο Μπουένος Άιρες του 1977. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις, ένας οικογενειάρχης που ζει μια ήσυχη ζωή, μαθαίνει για μια επικείμενη απαγωγή που ετοιμάζουν οι στρατιώτες του δικτατορικού καθεστώτος. Έχει μόνο μία νύχτα για να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: θα προσπαθήσει να σώσει τη ζωή κάποιων αθώων θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του; Η ταινία μας βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Humberto Constantini, ενός Αργεντινού συγγραφέα που υπήρξε αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του '70.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Diego Velázquez, Laura Paredes, Valeria Lois, Marcelo Subiotto και Rafael Federman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Πρόκειται για το ντεμπούτο φιλμ μεγάλου μήκους του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη Milad Alami, που ζει και εργάζεται στη Δανία. Με ευαισθητοποιημένη τη ματιά του στην ιρανική κοινότητα, που ολοένα και μεγαλώνει στις σκανδιναβικές χώρες, παραδίδει μία ανεπιτήδευτη σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση. Ένα ειλικρινές ψυχολογικό δράμα με ίχνη από φιλμ νουάρ είναι το Με Διαβατήριο τη Γοητεία (The Charmer), που όσο αναζητά ελπίδα άλλο τόσο στοιχειώνει τον θεατή. Ο Ισμαήλ βρίσκεται στη Δανία. Είναι γύρω στα 30, πάντα καλοντυμένος, γοητευτικός και ευγενικός. Φλερτάρει επίμονα με τις γυναίκες και θέλει άμεσα να παντρευτεί. Ως εδώ τα πράγματα θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά, αν η άδεια παραμονής του Ισμαήλ στη χώρα, δεν έληγε μέσα στις επόμενες ημέρες. Προκειμένου να μη δρομολογηθεί η επιστροφή του στο Ιράν, ο Ισμαήλ προσποιείται κάθε μέρα έναν άλλο εαυτό, προσπαθώντας να γοητεύσει μία ακόμη γυναίκα. Κυριευμένος από την αγωνία να τα καταφέρει, το σχέδιό του γίνεται εμμονή, μέχρι που συναντά τη Σάρα, μία Ιρανή που ζει στη Δανία και καταλαβαίνει αμέσως τα σχέδιά του.

Ο Ardalan Esmaili, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά τόσο επίμονα τεντωμένο το σκοινί της απόγνωσης του ήρωά του, που ακόμη και τις στιγμές που ο εγωισμός μοιάζει να ταιριάζει στο προφίλ του, η θλίψη και η ευθραυστότητα που τον διακατέχουν, είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζουν ότι αυτός είναι το θύμα της ιστορίας. Αυτός είναι μίας δεύτερης κατηγορίας πολίτης που αγωνίζεται να βρει τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο. Στον ρόλο της Σάρα, η Ιρανικής καταγωγής, μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη, τραγουδίστρια και μουσικός της ηλεκτρο-ποπ, Soho Rezanejad, που μένει στην Κοπεγχάγη, συμπληρώνει ένα πολύ εύστοχα επιλεγμένο καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Danaos Films.!