Movies Ltd

Κανείς δεν ξεφεύγει από τη νύχτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ι-δανικός έρωτας

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, που σκηνοθετεί ο 36χρονος Milad Alami. Ο Alami γεννήθηκε στο Ιράν, μεγάλωσε στη Σουηδία και έγινε σκηνοθέτης στη Δανία, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τώρα έχει γυρίσει έξι μικρού μήκους ταινίες ενώ συμμετείχε και στο σπονδυλωτό «Nordic Family» (2014). Μάλιστα, μία από τις μικρού μήκους του, το «Void», το οποίο συνσκηνοθέτησε με την Aygul Bakanova με πρωταγωνιστή τον Lars Mikkelsen, έλαβε μέρος στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του φεστιβάλ των Καννών το 2014.

Η ταινία Με Διαβατήριο τη Γοητεία (Charmøren / The Charmer) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Fedeora, συμμετέχοντας στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήμα «New Directors». Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, κερδίζοντας μια σειρά από βραβεία: Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Silver Hugo» στο φεστιβάλ του Σικάγου. Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς. Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Lübeck Nordic Film Days. Τέλος, η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του εφετινού φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η υπόθεση: Ο Ισμαήλ βρίσκεται στη Δανία. Είναι γύρω στα 30, πάντα καλοντυμένος, γοητευτικός και ευγενικός. Κι ας έχει όλο κι όλο ένα μόνο κοστούμι! Τα πρωινά δουλεύει σε μια εταιρία μεταφοράς επίπλων. Τα βράδια φλερτάρει επίμονα με γυναίκες: θέλει άμεσα να παντρευτεί. Ως εδώ τα πράγματα θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά, αν η άδεια παραμονής του Ισμαήλ στη χώρα, δεν έληγε μέσα σε πιεστικά μικρό χρονικό διάστημα. Προκειμένου να μη δρομολογηθεί η επιστροφή του στο Ιράν, ο Ισμαήλ προσποιείται κάθε μέρα έναν άλλο εαυτό, προσπαθώντας να γοητεύσει μία ακόμη γυναίκα.

Κυριευμένος από την αγωνία να τα καταφέρει, το σχέδιό του γίνεται εμμονή. Κάποιο βράδυ στα γνωστά μέρη όπου ψάχνει τη γυναίκα που θα τον σώσει, φλερτάρει μια Δανέζα. Μαζί της όμως είναι η Σάρα. Η Σάρα είναι μια Ιρανή που ζει στη Δανία. Καταλαβαίνει το σχέδιο του Ισμαήλ. Προστατεύει τη φίλη της. Τον ξεσκεπάζει. Ταυτόχρονα, όμως, κάτι τον τραβάει κοντά του. Κι εκείνος νιώθει να έλκεται ερωτικά από εκείνη. Θα τον γνωρίσει στην οικογένειά της. Θα καταφέρει ο Ισμαήλ να πετύχει τον στόχο του;

Η άποψή μας: Τούτη εδώ είναι μια, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα ταινία. Κι ας έχει καταντήσει καταχρηστικός σχεδόν ο όρος... Μου αρέσει ιδιαιτέρως ο τρόπος που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την κάμερα στην αρχική σκηνή, του κυνηγητού των παιδιών, στην έπαυλη όπου κάτι γιορτάζεται. Μου αρέσει εντόνως ο τρόπος που παρουσιάζει τις ερωτικές σκηνές – επιτέλους, λίγο σεξ ρε παιδιά, ρεαλιστικό, αληθινό. Πάει ενάντια στη νόρμα: θαρρείς κι έχει απαγορευτεί το σεξ από τις ταινίες που απευθύνονται σε ενήλικες θεατές τα τελευταία χρόνια της πολιτικής ορθότητας κι έχει εξοβελιστεί αποκλειστικά στις τσόντες που προσφέρονται αφειδώς στο pornhub! Μου αρέσει το κόνσεπτ, που βλέπει το θέμα της μετανάστευσης από μια άλλη σκοπιά. Όχι τόσο κωμική, όπως ίσχυε πχ στην περίφημη «Πράσινη κάρτα» (Green Card, 1990) του Peter Weir. Ούτε τόσο καταθλιπτική, όπως στις περισσότερες – σπουδαίες στην πλειονότητά τους – ταινίες κοινωνικού ρεαλισμού, που ασχολούνται με το τόσο σύγχρονο και υπαρκτό θέμα.

Εδώ, ο ήρωάς μας θέλει να αποκτήσει άδεια παραμονής... γαμιώντας! Κι έχει ενδιαφέρον, που ο ήρωας είναι άντρας και όχι ζιγκολό: αν ήταν γυναίκα η πεπατημένη θα την ήθελε ουσιαστικά να εκπορνεύεται. Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να βαδίσει σε τεντωμένο σχοινί και να πέσει κάτω. Μου αρέσει το στόρι, η αφήγηση της ιστορίας. Είναι μια ιστορία που σε κρατάει, που σε ενδιαφέρουν οι ήρωές της, θέλεις να μάθεις πού θα καταλήξει όλο αυτό. Κι αυτό επειδή ο σκηνοθέτης είναι καλός storyteller και βάζει και στοιχεία τόσο (ελαφρώς) κωμικά όσο και στοιχεία σασπένς και νουάρ! Μου άρεσε η σχέση του πρωταγωνιστή τόσο με την Ιρανή που συναντά στο εξωτερικό (γράφει πολύ όμορφα στο φακό η πρωτοεμφανιζόμενη Soho Rezanejad, που ασχολείται με την synth-pop) και την ερωτεύεται όσο και η σχέση που διατηρεί με την οικογένειά του στο Ιράν.

Παντού ο Ίσμαηλ νιώθει outsider, μετανάστης, ως ένας άνθρωπος που είναι έξω και κοιτάει προς τα μέσα. Με την οικογένειά του δεν προλαβαίνει ούτε ένα «μου λείπεις» να πει (κακές οι συνδέσεις), με τους Δανούς και δη τις Δανέζες, έχει μια σχέση «ξεπέτας»: έτσι τον βλέπουν, είναι όμορφος – και στη μία σοβαρή σχέση, που ίσως θα του έδινε λύση, του λέει ότι την πνίγει, την πιέζει, εμ δεν γίνονται έτσι τα πράγματα αγόρι μου. Με την οικογένεια της Ιρανής πάλι νιώθει έξω από τα νερά του. Είναι πλούσιοι ενώ εκείνος φτωχός... Ωραία όλα αυτά αλλά μερικά πράγματα «κλωτσάνε». Κυρίως ένα. Όλη η φάση με την γυναίκα που πηδάει από το παράθυρο, δεν πείθει. Ούτε ως δική της απόφαση αρχικά, ούτε η αντίδραση του συζύγου της αργότερα μέσα στην ταινία, ούτε η όλη αντιμετώπιση του γεγονότος από τον Ίσμαηλ. Και είναι κομβικής σημασίας για την ταινία νομίζω. Περισσότερο ως τσόντα λειτουργεί παρά ως ένα αποτελεσματικό και πειστικό εργαλείο του σεναρίου.

Πάντως, όπως και να έχει, αυτή είναι μια ταινία, που αν μη τι άλλο δίνει την ευκαιρία στον θεατή (τον Έλληνα θεατή, που ειρήσθω εν παρόδω, δεν σκίζει τα ιμάτιά του για να δει ταινίες σχετικά με τη μετανάστευση) να δει μια διαφορετική, ελκυστική προσέγγιση σε ένα πολύ δύσκολο θέμα. Είναι μια ταινία που γητεύει – άγαρμπη στο φλερτ της ανά στιγμές αλλά εντέλει... σκοράρει!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Danaos Films!

Είμαστε όλοι Φρανσίσκο Σάνκτις!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«... γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»...

Αυτή είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε το δίδυμο Andrea Testa και Francisco Márquez από την Αργεντινή. Έλαβε μέρος στο (διαγωνιστικό) τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του 69ου φεστιβάλ των Καννών, του 2016. Την ίδια χρονιά, το Νοέμβριο, προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο επίσημο πρόγραμμα, Εκτός Συναγωνισμού, όπου και την παρακολουθήσαμε.

Στο σκηνοθετικό σημείωμα αναφέρονται τα εξής: «Η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις (La larga noche de Francisco Sanctis) βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Humberto Constantini, ενός Αργεντινού συγγραφέα που υπήρξε αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του '70. Αυτό που μας άρεσε περισσότερο στο βιβλίο του ήταν ότι δεν απεικονίζει την στρατιωτική δικτατορία -η οποία ήταν ιδιαίτερα αιματηρή στη χώρα μας, με 30.000 αγνοούμενους- από την οπτική ενός στρατιωτικού ή ενός αντιστασιακού, όπως συνηθίζεται στον αργεντινό κινηματογράφο. Αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη, επιλέγει την οπτική ενός υπάλληλου γραφείου που ζει έχοντας σαν μοναδικό στόχο την κοινωνική αναρρίχηση και μένοντας αμέτοχος στις πολιτικές εξελίξεις που αιμοτοκυλίζουν τη χώρα του. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις είναι μέρος της λεγόμενης ''σιωπηλής πλειοψηφίας'', ενός τμήματος του πληθυσμού που επέτρεψε, με την παθητικότητά του, την εδραίωση του στρατιωτικού καθεστώτος. Η ταινία δεν επιχειρεί να κρίνει αυτούς τους ανθρώπους. Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουμε βιώσει το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας μας την κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει».

Η υπόθεση: Μπουένος Άιρες, 1977. Η στρατιωτική χούντα είναι κυρίαρχη σκεπάζοντας με φόβο όλη την Αργεντινή, «εξαφανίζοντας» με διάφορους τρόπους αριστερούς αντικαθεστωτικούς. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις είναι ένας ήσυχος οικογενειάρχης, που ζει με τη γυναίκα του και τις δύο ανήλικες κόρες του σε ένα μικρό διαμέρισμα. Εργάζεται σε μια επιχείρηση τροφίμων κι ελπίζει πως έφτασε πια η στιγμή να πάρει την πολυπόθητη προαγωγή. Μια προαγωγή που την αξίζει και που θα βελτιώσει σαφώς τα οικονομικά του. Όμως, την προαγωγή δεν την παίρνει. Είναι κάτι που τον αναστατώνει. Κάτι άλλο που τον αναστατώνει είναι το τηλεφώνημα που δέχεται από την Έλενα, μια παλιά γνώριμή του από τα φοιτητικά του χρόνια.

Η Έλενα ζητάει, από τη μια την άδειά του να δημοσιεύσει στο εξωτερικό ένα επαναστατικό ποίημα της νιότης του, κι από την άλλη, να τον δει από κοντά. Όταν τελικά συναντιούνται, του λέει τον πραγματικό λόγο της επικοινωνίας της μαζί του μετά από τόσα χρόνια: του ζητάει να ειδοποιήσει δύο αριστερούς αγωνιστές, που βρίσκονται κάπου στην πόλη, ότι επίκειται σύλληψή τους από στρατιώτες του καθεστώτος, με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις έχει μόνο μία νύχτα για να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: θα προσπαθήσει να σώσει τη ζωή κάποιων συνανθρώπων του, τους οποίους δεν γνωρίζει, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του; Ή δεν θα κάνει απολύτως τίποτε;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να αναρωτηθείς «εσύ τι θα έκανες στη θέση του;». Γιατί, ωραία είναι τα ηρωικά και πένθιμα και η αντίσταση του καναπέ η οποία κυριαρχεί στα χρόνια της παντοκρατορίας των social media αλλά ρε φίλε, εσύ που διαβάζεις (και ναι, συμφωνώ, κι εγώ που γράφω), θα έβαζες το κεφάλι σου στον ντορβά για κάποιον άλλο; Πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος άλλος δεν είναι φίλος σου, μέλος της οικογένειάς σου, σύντροφός σου ή κάποιος που γνωρίζεις εν πάση περιπτώσει. Όχι. Ποιος από εμάς θα διακινδύνευε την ζωή του για να σώσει κάποιους άλλους; Αυτό το ηθικό δίλημμα καλείται να αντιμετωπίσει ο Φρανσίσκο Σάνκτις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κι είναι ένα ηθικό δίλημμα που γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις και το σαράκι της αμφιβολίας: η Έλενα έχει ιστορικό φαντασιοπληξίας.

Αν λοιπόν δεν κινδυνεύει κανείς; Αν όλα τα έχει βγάλει από το κεφάλι της; Ή ακόμα χειρότερα: αν είναι βαλτή; Αν είναι πράκτορας της χούντας; Αν ο Σάνκτις διακινδυνεύσει λοιπόν «τα πάντα» για «το τίποτα»; Αυτό που πετυχαίνουν εξαιρετικά οι δύο δημιουργοί της ταινίας είναι το γεγονός ότι βγάζουν ένταση και στοιχεία θρίλερ χωρίς την παρουσία βίας! Οι παρακρατικοί και οι στρατιωτικοί δεν εμφανίζονται πουθενά στην ταινία! Ο Σάνκτις φοβάται κάτι που δεν βλέπει! Όλοι οι γύρω του είναι πιθανοί χαφιέδες! Ή μήπως παραλογίζεται; Μήπως χάνει τα λογικά του; Μήπως υπερβάλλει; Σαν τον Gene Hackman στη «Συνομιλία» ο Σάνκτις βρίσκεται σε μια κατάσταση παράνοιας. Είναι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, που καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό του. «Που συνηθίζει στην κάθε βρομιά αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά». Ναι, πάλι ο ντορβάς... Φοβάται. Αυτή η «ουδετερότητά» του είναι αποτέλεσμα του φόβου. «Πού να μπλέκω με την πολιτική». Ναι, αλλά αυτός ο φόβος γίνεται κυτταρικός. Σε μεταλλάσσει. Σε κάνει να γίνεσαι «κυρ Παντελής» χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνεις.

Ο Σάνκτις κινείται στους άδειους, νυχτερινούς δρόμους του Μπουένος Άιρες με λεωφορείο, με ταξί, με τα πόδια, προσπαθώντας να αναβάλει διαρκώς να λάβει δράση! Να αναβάλει την απόφασή του! Λες και το πρόβλημα θα εξαφανιστεί από μόνο του αν απλώς... καθυστερήσει! Αμ δε. Ναι, ο κίνδυνος και ο φόβος που νιώθει είναι πολύ μεγάλος. Αλλά κάπου βαθιά μέσα του έχει μείνει κι ένα κομμάτι ανθρωπιάς ανέγγιχτο. Έτσι, η συνείδησή του δεν επιτρέπει να αδιαφορήσει μπροστά στον διαφαινόμενο βασανισμό (με πολύ πιθανή την κατοπινή... εξαφάνιση) δύο ανθρώπων που θα διωχθούν για τις ιδέες τους. Ο Σάντκτις παίρνει τηλέφωνα, προσπαθεί να βρει άλλους για να κάνουν ότι του έχει ανατεθεί. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι σκηνές τόσο στους άδειους από ζωή δρόμους όσο κι εκείνες στον κινηματογράφο και το μπαρ. Στο τέλος, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, θα σταθεί έξω από ένα σπίτι. Είναι το σπίτι των δύο ανθρώπων που πρέπει να ειδοποιήσει; Ή μήπως είναι το δικό του σπίτι;

Ταινία που έχει μικρή διάρκεια αλλά πιάνει μεγάλες επιδόσεις. Το μοναδικό πράγμα που μειώνει τη δυναμική της είναι πως έχει μεγαλύτερους (σε κάποιες στιγμές) νεκρούς χρόνους από τους ανεκτούς από τον μέσο θεατή. Και σε μια ταινία μόλις 78 λεπτών, το να βλέπεις το ρολόι σου, δεν είναι καλό σημάδι. Λίγο πιο σφιχτοί ρυθμοί θα βοηθούσαν την ταινία να περάσει με άνεση σε ένα ευρύτερο (από το φεστιβαλικό) κοινό. Πάντως, τόσο σε επίπεδο νοημάτων όσο και σε επίπεδο αισθητικής έχει γίνει τρομερή δουλειά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

This House is a House of Trouble

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση...

Αυτή είναι η 14η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Lars von Trier. Οι προηγούμενες 13 ταινίες του είναι οι εξής: «Το στοιχείο του εγκλήματος» (Forbrydelsens element/ The Element of Crime, 1984), «Epidemic» (1987), «Europa» (1991), «Δαμάζοντας τα κύματα» (Breaking the Waves, 1996), «Οι ηλίθιοι» (Idioterne/ The Idiots, 1998), «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark, 2000), «Dogville» (2003), «Manderlay» (2005), «Το μεγάλο αφεντικό» (Direktøren for det hele/ The Boss of It All, 2006), «Ο αντίχριστος» (Antichrist, 2009), «Melancholia» (2011), «Nymphomaniac: Μέρος Α'» (Nymphomaniac: Vol. I, 2013), «Nymphomaniac: Μέρος Β'» (Nymphomaniac: Vol. IΙ, 2013). Και με αυτήν επέστρεψε στο φεστιβάλ των Καννών (έστω και Εκτός Συναγωνισμού), επτά χρόνια μετά τη συνέντευξη τύπου για την ταινία του «Melancholia», η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, όπου κάποιες δηλώσεις του σχετικά με τον ναζισμό και τον Χίτλερ οδήγησαν στο να χαρακτηριστεί persona non grata.

Αρχικά Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ είχε ανακοινωθεί πως θα αποτελέσει μια μίνι τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων. Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν η ολοκληρωμένη εκδοχή του «Nymphomaniac» προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Τον Φεβρουάριο του 2016, όμως, ο Lars von Trier, στην προσωπική του σελίδα στο facebook, ανακοίνωσε μέσω ενός βίντεο «γεμάτο» με David Bowie, πως τελικά «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» θα αποτελούσε την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία θα έβγαινε στις αίθουσες το 2018. Όπως κι έγινε...

Η υπόθεση: Ο Τζακ είναι ένας πολιτικός μηχανικός που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ. Είναι ιδιαιτέρως έξυπνος, είναι ιδιαίτερα... αναίσθητος κι είναι serial killer. Κάθε δολοφονία που διαπράττει είναι για εκείνον ένα έργο τέχνης. Ο Τζακ αφηγείται πέντε από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις δολοφονιών του μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο 12 ετών (κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80), όπου σκοτώνει συνολικά πάνω από 60 άτομα! Η αστυνομία αρχίζει να τον πλησιάζει, εκείνος όμως παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα. Παράλληλα, θέλει να χτίσει ένα σπίτι, όμως, κάθε του σχέδιο, όταν τελικά μπαίνει στο στάδιο της υλοποίησης, δεν του αρέσει και το καταστρέφει. Εκτός από τον Τζακ που αφηγείται τα δρώμενα, υπάρχει κι ένας συνομιλητής, ο Βερτζ, ο οποίος κατά μία έννοια κοντράρει τον Τζακ στα λεγόμενά του. Υπάρχει τρόπος να σταματήσει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις πιο προκλητικές ταινίες του Lars von Trier. Αλλά εντάξει, βρείτε μου μία ταινία του που να μην έχει προκαλέσει συζητήσεις, έτσι; Εδώ λοιπόν, στην επίσημη προβολή της ταινίας στις Κάννες, έφυγε κόσμος από την αίθουσα καθώς δεν άντεξε τη βία που παρουσιάζονταν αφτιασίδωτη, καθόλου ωραιοποιημένη και in your face. Πέρα, όμως, από το γεγονός ότι αυτή είναι μια προκλητική ταινία, συνάμα είναι και μία από τις πιο δύσκολες ταινίες του προβοκάτορα δημιουργού... Στην 14η μεγάλου μήκους ταινία του, λοιπόν, ο μεγάλος Δανός επιστρέφει στην αρχή της καριέρας του σε ότι αφορά την επιλογή του θέματος. Ήταν το 1984 όταν βγήκε στις αίθουσες «Το στοιχείο του εγκλήματος», ένα δυστοπικό θρίλερ, όπου ένας αστυνομικός προσπαθούσε να συλλάβει έναν serial killer χρησιμοποιώντας τις αμφιλεγόμενες μεθόδους του μέντορά του. Τότε, πρωταγωνιστής ήταν ο αστυνομικός. Ουσιαστικός πρωταγωνιστής βέβαια ήταν ο ίδιος ο Trier, που εντυπωσίαζε με το σκοτεινό, αισθητικά άψογο και υποβλητικό κινηματογραφικό του ντεμπούτο. 34 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Πάρα πολλά.

Εκτός από ένα: ο Trier είναι και πάλι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας του. Αυτό που βλέπουμε είναι οι σκέψεις του δημιουργού πάνω στο τι είναι τέχνη, μέσα από τη δράση ενός serial killer. Ο δολοφόνος είναι ο Τζακ. Ο Βερτζ (σύντομο για το Βέρτζιλ) ποιος είναι; Η «Θεία Κωμωδία» είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ποίησης όλων των εποχών. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο Βέρτζιλ λοιπόν είναι ο Βιργίλιος. Και ο Βιργίλιος μαζί με τον Τζακ είναι ο ίδιος ο Trier! Ο δημιουργός, που για να «κατασκευάσει» το σπίτι του, για να το χτίσει, πρέπει να «σκοτώσει». Αλλά και το άλλο μισό, ο... δικηγόρος του διαβόλου, που λειτουργεί ως η συνείδηση της λογικής.

Πυκνός σε νοήματα κι όχι πάντα φιλικός προς τον θεατή, ο Trier από τη μια επιστρέφει στην πηγή του, από την άλλη συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει με το δίδυμο του «Nymphomaniac». Κι εκεί είχαμε έναν αφηγητή, την νυμφομανή Charlotte Gainsbourg, να αφηγείται χαρακτηριστικά περιστατικά της ερωτικής της ζωής στον Stellan Skarsgård, τον άνθρωπο που της έσωσε τη ζωή. Εκεί, όμως, τα πράγματα ήταν σαφέστερα, πιο ξεκάθαρα, πιο προσβάσιμα. Στη νέα του ταινία τον Βέρτζιλ - Bruno Ganz, δεν τον βλέπουμε παρά μόνον στο τελευταίο τμήμα της ταινίας. Μιας ταινίας που χωρίζεται σε πέντε συν ένα διακριτά μέρη. Τα πέντε μέρη έχουν να κάνουν το καθένα με μία αγαπημένη δολοφονία του Τζακ και το «συν ένα» είναι ο επίλογος, η κάθοδος (ναι, στην κόλαση) – και είναι εδώ, στον επίλογο, όπου βλέπουμε επιτέλους τον Βέρτζιλ και δεν ακούμε μόνον τη φωνή του.

Τώρα, για να ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποιες παρανοήσεις. Ο Trier δεν είναι καλά. Δεν έχει τρελαθεί, ο άνθρωπος τα έχει 400 και βάλε. Απλά, έχει ρημαχτεί από την κατάθλιψη, τον πεσιμισμό του, την μη πίστη του στην ανθρωπότητα. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ταινία έχει σκηνές βίας τόσο σκληρές που εννοείται ότι θα σοκάρουν πάρα πολλούς από τους θεατές της, συνολικά όμως, αυτές οι σκηνές δεν ξεπερνούν χοντρικά το 10% του φιλμικού χρόνου. Κατάθλιψη, ξεκατάθλιψη από την άλλη, την προβοκάτσια την έχει μέσα στο αίμα του. Σε κάνει να βρίζεις άσχημα σε σκηνές όπου ο Τζακ δολοφονεί παιδιά (όχι, δεν υπαινίσσεται τις σκηνές – τις δείχνει... φουλ φρόνταλ!) ή όπου κόβει με μαχαίρι το στήθος ενός από τα θύματά του! Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί από τη μια παίζει με τους φόβους μας. Και γιατί από την άλλη βλέπει πως ο δημιουργός είναι κατά μία έννοια ένας serial killer. Πρέπει να σκοτώσει για να δημιουργήσει. Και το σπίτι που τελικά χτίζει...

Αλλά ας μην προχωρήσουμε σε περισσότερα σπόιλερ. Ίσως ακουστεί παράξενο σε ορισμένους αλλά σε πολλά της σημεία η ατμόσφαιρα και η μενταλιτέ της ταινίας μου θύμισε το τηλεοπτικό «Hannibal». Την ίδια λογική με τον Τζακ έχει ο Hannibal, την ίδια απάθεια, την ίδια αδυναμία να νιώσει αυτό που λέμε empathy και ως «εμπάθεια» παραπέμπει σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σημαίνει στα αγγλικά η λέξη. Τα θύματα του Τζακ είναι στην τεράστια πλειοψηφία τους γυναίκες κι αυτό είναι ένα ακόμα προβοκατόρικο στοιχείο: στην εποχή του #metoo δεν κωλώνει να φλερτάρει με τον μισογυνισμό. Όλα αυτά όμως είναι εγκεφαλικά. Ο Trier θέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις. Ο άμαθος θεατής θα τσακιστεί και θα εγκαταλείψει την αίθουσα νωρίς, όσο προλαβαίνει να σωθεί από το mindfuck. Εδώ υποτίθεται άνθρωποι της δουλειάς και δεν άντεξαν! Η ταινία του είναι απόλυτα προσβάσιμη αλλά ταυτόχρονα και τόσο ερμητικά κλειστή, που σε «πετάει» απ' έξω.

Αδιαμφισβήτητα ο τύπος είναι τεράστιος σκηνοθέτης. Αλλά αυτό που κάνει δεν χωνεύεται εύκολα. Και πάλι, όπως είχε κάνει στο «Nymphomaniac» γεμίζει την οθόνη με πληροφορίες, με ποπ αναφορές, ενώ γίνεται και... αυτοαναφορικός! Δεν θυμάμαι ξανά σε ταινία του να βλέπουμε τόσες πολλές σκηνές από παλιότερες ταινίες του, ενώ μέσα υπάρχει σκηνή και από τον «Λόγο» του Ντράγιερ! Ο τζαζίστας Γκλεν Γκουλντ και ο ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ είναι εδώ, ο Γκέτε και ο David Bowie (το «Fame» ακούγεται και ξανακούγεται πολλάκις μέσα στην ταινία). Σκηνές από την... Ακρόπολη και σκηνές από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπούχενβαλντ. Πληροφορίες για τον τρόπο αποσύνθεσης της ρώγας από το σταφύλι που ανάλογα με το πως πετυχαίνεται αυτή μας δίνει και διαφορετικό κρασί, αλλά και σκέψεις για τον ναζιστή αρχιτέκτονα Σπέερ, που λατρεύοντας την αρχαία Ελλάδα έχτισε κτίρια που ήθελε, με τη φθορά του χρόνου, να λειτουργούν ως καλοδιατηρημένα ερείπια κτιρίων της αρχαιότητας. Και βεβαίως, κεντρικό debate στην ταινία, η διαφορά ανάμεσα στον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό μηχανικό ως μια παραβολή για τη δημιουργία στην τέχνη.

Πυκνός, ενοχλητικός, σπουδαίος, προβοκάτορας, μισάνθρωπος, δίνει μια ταινία που ένα της πλάνο κουβαλάει τόσες πληροφορίες και τόσο μεγαλείο όσο ολόκληρες φιλμογραφίες φτασμένων συναδέλφων του. Παίζει όμως με τη φλόγα (χε χε χε) και είναι περισσότερες από μία οι φορές στις οποίες απλά... καίγεται. Και ο επίλογός του είναι εκείνος στον οποίο ακόμα και ο πιο υπομονετικός από τους θεατές, εγκαταλείπει. Ο Τζακ φυλάει τα πτώματα από τις δολοφονίες του σε ένα τεράστιο δωμάτιο – ψυγείο ως ένα installation της φρίκης. Από την άλλη πλευρά, όμως, μέσω μιας πόρτας που μένει κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια ερμητικά κλειστή, βρίσκεται η καυτή λάβα. Η Κόλαση. Εκεί, οι εικόνες παραπέμπουν σε αναγεννησιακούς πίνακες. Εκεί, δίνει ρέστα αισθητικά και σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα. Εκεί, όμως, χάνεται και το παιχνίδι. Μακρόσυρτος και βασανιστικός, ο επίλογος δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από την... τιμωρία του Τζακ. Και όποιοι θεατές είχαν μείνει εν εγρηγόρσει ως εκείνο το σημείο, παραδίδουν πνεύμα! Είναι και πάνω από δυόμιση ώρες η ταινία...

Κλασικά, θα ανοίξει πολλές συζητήσεις τούτο το φιλμ, τώρα που θα αρχίσει να προβάλλεται εμπορικά στις αίθουσες. Θα υπάρχουν οι lovers και οι haters, με τους τελευταίους πολύ φοβάμαι να υπερτερούν. Το ότι πάντως, ένας άνθρωπος, κατορθώνει να φτιάξει μια ταινία πλημμυρισμένη από τις αντιφάσεις του, γεμάτη από συναρπαστικές ιδέες και χιούμορ που ξεπερνάει τα όρια του ανίερου, φέρνοντας τον θεατή του σε άβολη θέση, είναι κάτι που δίχως αμφιβολία, είναι σπουδαίο. Αν είναι και... καλό, μένει να κριθεί από τον ίδιο, τον καθένα θεατή ξεχωριστά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Seven Films!

Claudine, La Libertine

του gaRis (@takisgaris)

Τας προάλλας ξηγήθηκα εντέλει το πολυκαιρισμένο (στα 2017 βγήκε στη ζούλα στο TIFF) The Wife, το 7ο (και πιθανόν το τυχερό) οσκαρικό όχημα της μεγίστης Glenn Close. Στωική, με πινελιές στιγμιαίας μετατροπής σε... εν εξάλλω, ερμηνεία της βετεράνας, δομημένη στο story περιορισμένης κατ’οίκον γυναικείας καλλιτεχνικής χειραφέτησης. Κι αν κείνο ήταν φιξιόν, υπάρχουν αρκετές θλιβερές αληθινές κατάστασες όπως της Margaret Kean (Big Eyes) ή ακόμη πιο πίσω στα ελευθερίων ηθών χρόνια της Μπελ Επόκ η περίπτωση της Sidonie - Gabrielle Colette (1873 - 1954), διασημότατης γαλλίδας μυθιστορηματογράφου (προτάθηκε για Νόμπελ στα 1948), γραφίδα που συνέγραψε την τετράτευχο της ημι - αυτοβιογραφικής Claudine (1900 - 1904) και έμεινε στη φιλμική ιστορία για την περίφημη Gigi (1948) με τα γνωστά οσκαρικά επακόλουθα. Η κοπέλα ήταν ρέμπελη, πέρασε από τρεις συζύγους, εντρύφησε στον σαπφικό έρωτα, μέχρι πουτάμπλεξε ακόμη και με τον 16άρη θετό της γιο, ενώ διεκδικούσε για μεγάλη περίοδο τα προς το ζην ως μίμος, ηθοποιός και χορεύτρια. Βίος και πολιτεία.

Ο Wash Westmoreland, τιμονιέρος του Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) (2014) που χάρισε το καθυστερούμενο αγαλματάκι στην Julianne Moore (βλέπεις που το πάω;) κυνηγούσε το πρότζεκτ από το 2001 ενώ είχε συγγράψει το σενάριο με τη Rebecca Lenkewicz και τον μακαρίτη σύζυγό του (2015) Richard Glatzer. Οφθαλμοφανές το γιατί. Στην εποχή του θεσμοθετημένου πανσεξουαλισμού και του γκρεμίσματος κάθε αναχρονιστικού μισογυνικού και πατριαρχικού προτύπου, η Colette φοριέται γάντι στο χέρι της δις οσκαροκυνηγού Keira Knightley (Pride and Prejudice, Το Παιχνίδι της Μίμησης (The Imitation Game)) η οποία έχει παρά τα μόλις 33 της χρόνια λαμπρά πείρα στα έργα εποχής (για να προσθέσω στα προαναφερθέντα και τα αγαπημένα Atonement, Άννα Καρένινα (Anna Karenina) και το A Dangerous Method). H Βρετανή θέσπιδα με την εμβληματικά τοξωτή κάτω γνάθο είναι μανούλα στην απόδοση θυμωμένα δυναμικών χαρακτήρων, αυτών που απαιτούν αναγνώριση και δε συμβιβάζονται στη σκιά της φαλλοκρατικής επιβολής. Ο σύζυγος - καλλιτεχνικός μαστροπός της Colette, ο λιμπερτίνος «Willy», θα την μπουντρουμιάσει σε ένα δωμάτιο για να αρμέξει τους διανοητικούς της καρπούς αλλά η Keira δε μασάει. Θα επαναστατήσει.

Η ταινία είναι τύπου BFI, κοστουμάτη με λουξ production design να γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Ο υποτιμημένος Dominic West (της ελαχίστου τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας των The Wire και The Affair) διαπρέπει ως Willy, παίζοντας με σεξπηρικό στόμφο και γοητευτική ραδιουργία τον κυανοπώγωνα σύζυγο που επιβιώνει και ηδονίζεται διακορεύοντας τις χαρές των γυναικών. Το υπερδραστήριο μουσικό χαλί και η στακάτη, μανιχαϊστική αποτύπωση της πάλης των φύλων, αφαιρούν πόντους από μια προσπάθεια συμβολοποίησης της Colette που όμως μόνο στο κιούπι δεν έμπαινε στον πολυτάραχο βίο της. Το μηδαμηνό ταμείο (με ζόρισμα το $1M) δεν είναι καλός βραβευτικός οιωνός, τουλάχιστον για το πρωταγωνιστικό ζεύγος, με μόνη ελπίδα πλέον τα screeners, γεγονός που συμβαίνει κατά κόρον σε τοιαύτας περιπτώσεις. Φαντάζομαι το φιλμ να κάνει γκελ στον κολωνακιώτικο κινηματογράφο Έμπασσυ, κει κάπου στα μακρινά σαββατόβραδα της νιότης των early 90s, κυριλέ 40+ crowd κι έτσι, με πούρο και ουισκάκι στο διάλειμμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Οι πληγές του εμφυλίου είναι ακόμη ανοιχτές! Η ταινία Οι Οι Άντρες Δεν Κλαίνε (Muskarci ne placu / Men Don't Cry) του Βόσνιου σκηνοθέτη Alen Drljevic αποτέλεσε την επιλογή της χώρας, για την διεκδίκηση του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, 15 χρόνια μετά τον πόλεμο, μια ομάδα βετεράνων, με εμφανή τα σημάδια του πολέμου, από διαφορετικές πλευρές της Γιουγκοσλαβικής σύγκρουσης, συγκεντρώνονται από μια ειρηνευτική οργάνωση για να μοιραστούν τις εμπειρίες του πολέμου, και να προσπαθήσουν να ξαναχτίσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη καθώς παλιές έχθρες επανέρχονται στην επιφάνεια, αλλά οι συμμετέχοντες σταδιακά μαθαίνουν να ξεπερνούν αυτά που τους χωρίζουν και καταφέρνουν να βρουν ένα είδος κατανόησης και σεβασμού ο ένας για τον άλλο, ή τουλάχιστον ένα είδος ανοχής, παρά τις αιματοχυσίες του παρελθόντος.

Πρωταγωνιστούν οι Boris Isakovic, Emir Hadzihafizbegovic, Leon Lucev.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!

Καλώς ήλθατε στο Μπλάκγουντ. Εκεί που τα χαμένα κορίτσια βρίσκουν τον δρόμο τους! Βασισμένη στο κλασικό, gothic μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας της Lois Duncan, η ταινία Σκοτεινός Διάδρομος (Down A Dark Hall) είναι ένα συναρπαστικό μεταφυσικό θρίλερ, τοποθετημένο σε ένα σκοτεινό οικοτροφείο, σε σκηνοθεσία του άσου στο είδους Rodrigo Cortes, που ξεχώρισε με το κλειστοφοβικό "Buried". Η Κιτ, μία δύστροπη έφηβος, καταλήγει στο μυστηριώδες οικοτροφείο Μπλάκτγουντ, όταν η θερμόαιμη φύση της παρεκτρέπεται και η μητέρα της αποφασίζει ότι δεν μπορεί να τη χειριστεί άλλο. Μόλις καταφθάσει, κάνει τη γνωριμία της εκκεντρικής διευθύντριας Μαντάμ Ντουρέτ και συναντά τις λιγοστές υπόλοιπες μαθήτριες: τέσσερις νεαρές με ταραχώδες παρελθόν. Καθώς περιηγούνται τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του σχολείου, οι συμμαθήτριες ανακαλύπτουν ότι το Μπλάκγουντ κρύβει ένα παλιό μυστικό με βαθιές ρίζες στο μεταφυσικό.

Η μοναδική και κομψή ατμόσφαιρα της ταινίας αναδεικνύει τις έξυπνες ανατροπές της ιστορίας και τις εξαιρετικές ερμηνείες των AnnaSophia Robb (Soul Surfer, The Carrie Diaries), Isabelle Fuhrman (Orphan), Victoria Moroles (Teen Wolf), Taylor Russellλ (Falling Skies) και Ρόζι Ντέι (Outlander). Καταλυτική η παρουσία της εμβληματικής Uma Thurman (Pulp Fiction, Kill Bill: Vols. I & II) που δίνει σάρκα και οστά σε μία μυστηριώδη διευθύντρια του οικοτροφείου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Δομημένη ως ένα αγωνιώδες θρίλερ, γεμάτη από την ασφυκτική αίσθηση μιας πανταχού παρούσας καταπιεστικής εξουσίας και μ’ ένα δυνατό ηθικό δίλημμα στο επίκεντρό της, η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις (La larga noche de Francisco Sanctis) των Francisco Márquez και Andrea Testa προσφέρει μια υπόκωφα συναρπαστική εμπειρία. Βρισκόμαστε στο Μπουένος Άιρες του 1977. Ο Φρανσίσκο Σάνκτις, ένας οικογενειάρχης που ζει μια ήσυχη ζωή, μαθαίνει για μια επικείμενη απαγωγή που ετοιμάζουν οι στρατιώτες του δικτατορικού καθεστώτος. Έχει μόνο μία νύχτα για να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: θα προσπαθήσει να σώσει τη ζωή κάποιων αθώων θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του; Η ταινία μας βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Humberto Constantini, ενός Αργεντινού συγγραφέα που υπήρξε αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του '70.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Diego Velázquez, Laura Paredes, Valeria Lois, Marcelo Subiotto και Rafael Federman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ζήτημα ταυτότητας! Πρόκειται για το ντεμπούτο φιλμ μεγάλου μήκους του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη Milad Alami, που ζει και εργάζεται στη Δανία. Με ευαισθητοποιημένη τη ματιά του στην ιρανική κοινότητα, που ολοένα και μεγαλώνει στις σκανδιναβικές χώρες, παραδίδει μία ανεπιτήδευτη σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση. Ένα ειλικρινές ψυχολογικό δράμα με ίχνη από φιλμ νουάρ είναι το Με Διαβατήριο τη Γοητεία (The Charmer), που όσο αναζητά ελπίδα άλλο τόσο στοιχειώνει τον θεατή. Ο Ισμαήλ βρίσκεται στη Δανία. Είναι γύρω στα 30, πάντα καλοντυμένος, γοητευτικός και ευγενικός. Φλερτάρει επίμονα με τις γυναίκες και θέλει άμεσα να παντρευτεί. Ως εδώ τα πράγματα θα έμοιαζαν σχεδόν φυσιολογικά, αν η άδεια παραμονής του Ισμαήλ στη χώρα, δεν έληγε μέσα στις επόμενες ημέρες. Προκειμένου να μη δρομολογηθεί η επιστροφή του στο Ιράν, ο Ισμαήλ προσποιείται κάθε μέρα έναν άλλο εαυτό, προσπαθώντας να γοητεύσει μία ακόμη γυναίκα. Κυριευμένος από την αγωνία να τα καταφέρει, το σχέδιό του γίνεται εμμονή, μέχρι που συναντά τη Σάρα, μία Ιρανή που ζει στη Δανία και καταλαβαίνει αμέσως τα σχέδιά του.

Ο Ardalan Esmaili, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά τόσο επίμονα τεντωμένο το σκοινί της απόγνωσης του ήρωά του, που ακόμη και τις στιγμές που ο εγωισμός μοιάζει να ταιριάζει στο προφίλ του, η θλίψη και η ευθραυστότητα που τον διακατέχουν, είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζουν ότι αυτός είναι το θύμα της ιστορίας. Αυτός είναι μίας δεύτερης κατηγορίας πολίτης που αγωνίζεται να βρει τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο. Στον ρόλο της Σάρα, η Ιρανικής καταγωγής, μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη, τραγουδίστρια και μουσικός της ηλεκτρο-ποπ, Soho Rezanejad, που μένει στην Κοπεγχάγη, συμπληρώνει ένα πολύ εύστοχα επιλεγμένο καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Danaos Films.!

Δες, πως ο άνθρωπος ανακάλυψε τον καλύτερο του φίλο! Μία επική περιπέτεια που διαδραματίζεται στο τέλος της Εποχής των Παγετώνων. Μία οπτικά καθηλωτική ιστορία αφηγείται η ταινία Alpha, που ρίχνει φως στην καταγωγή του καλύτερου φίλου του ανθρώπου. Ένα πανανθρώπινο παραμύθι για την επιβίωση σκηνοθετημένο με αυθεντικότητα και συναίσθημα. Ένα εντυπωσιακό θέαμα χάρη στα οπτικά εφέ, τα καταπληκτικά τοπία και την καθηλωτική του ατμόσφαιρα. Ένας νεαρός άντρας πηγαίνει για κυνήγι με τους καλύτερους της φυλής του. Τραυματίζεται και αναγκάζεται να μάθει να επιβιώνει μόνος του στην άγρια φύση. Εξημερώνει έναν λύκο που τον έχει εγκαταλείψει η αγέλη του κι έτσι μαθαίνουν να στηρίζονται ο ένας στον άλλον. Γίνονται γρήγορα σύμμαχοι και αντιμετωπίζουν αμέτρητους κινδύνους και δυσκολίες για να επιστρέψουν στους δικούς τους, πριν αρχίσει ο χειμώνας.

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο  Albert Hughes, το σενάριο ο Daniele Sebastian Wiedenhaupt ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Kodi Smit-McPhee, Jóhannes Haukur Jóhannesson, Leonor Varela, Marcin Kowalczyk, Jens Hultén.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Με κοινό αίμα! Καινούργια δραματική δημιουργία για τον ταλαντούχο Γάλλο σκηνοθέτη David Oelhoffen, με τον τίτλο Αδελφικοί Εχθροί (Frères Ennemis) που επεξεργάζεται ένα δύσκολο ζήτημα, βασισμένο στην αρχή της εμφύλιας διαμάχης. Ο Ντρις και ο Μανουέλ μεγάλωσαν σαν αδέλφια σε ένα κακόφημο και υποβαθμισμένο προάστειο. Καθώς ενηλικιώνονταν όμως ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους: ο Μανουέλ έμπλεξε με τον υπόκοσμο ενώ αντίθετα ο Ντρις έγινε αστυνομικός. Όταν ένα μεγάλο deal για να ναρκωτικά πάει στραβά οι δύο άντρες συναντιούνται ξανά και συνειδητοποιούν ότι για να επιβιώσουν στους κόσμους τους, χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ανάμεσα σε προδοσίες και πικρά συναισθήματα και παρά το μίσος τους ανανεώνουν το ισχυρό δεσμό που τους ενώνει με το μοναδικό κοινό τους σημείο, την ενστικτώδη αφοσίωση στο μέρος που έζησαν σαν παιδιά.

Το φιλμ έχει την τύχη να διαθέτει στις τάξεις του, δύο από τους πιο σπουδαίους σύγχρονους γαλλόφωνους ηθοποιούς τον Reda Kateb και τον Matthias Schoenaerts, που μοιράζονται τους βασικούς ρόλους της υπόθεσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Η ιστορία θα αλλάξει σελίδα! Με την βιογραφική ταινία Colette, επανέρχεται στην δημιουργική δράση ο σκηνοθέτης Wes Westmoreland, παρουσιάζοντας την διαδρομή μιας από τις πλέον σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες. Η εμβληματική Γαλλίδα συγγραφέας της αβάν γκαρντ Κολέτ που μέσα από το έργο της έγινε σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης κατά τον 20ο αιώνα. Ο γάμος της με τον συγγραφέα Ανρί Γκοτιέ Βιλάρ την απομάκρυνε από την απλοϊκή ζωή της επαρχίας και την εισήγαγε στη θορυβώδη ζωή του Παρισιού, όπου και ανέπτυξε το συγγραφικό της ταλέντο μεταξύ άλλων. Τα πρώτα της βιβλία εκδόθηκαν με το ψευδώνυμο του άντρα της «Ουίλι» και έγιναν ανάρπαστα. Εύστροφη, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση, η Κολέτ δεν ήταν μόνο μια χαρισματική συγγραφέας, ηθοποιός και δημοσιογράφος, αλλά και μια πρωτεργάτρια του φεμινιστικού κινήματος που αγωνιζόταν για τα δικαιώματα της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Keira Knightley υποδύεται την καλλιτέχνιδα και πρωτεργάτρια του φεμινισμού Κολέτ σε μια ερμηνεία που θα μείνει αξέχαστη. Μαζί της εμφανίζονται και οι Dominic West, Elinor Tomlinson, Fiona Shaw.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση! Έχοντας πάρει συμμετοχή στο Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών 2018 (Εκτός Συναγωνισμού φυσικά) έρχεται το καινούργιο φιλμ του Δανού Trier, Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ (The House That Jack Built). ΗΠΑ, δεκαετία του '70. Παρακολουθούμε τον εξαιρετικά ευφυή Τζακ για ένα διάστημα 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-οροσήμων που διέπραξε, οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του ως κατά συρροή δολοφόνο. Βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ. Ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης. Καθώς η αστυνομία βρίσκεται στα ίχνη του και τον πλησιάζει, ο Τζακ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει το απόλυτο έργο τέχνης. Στην πορεία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις περιγραφές του Τζακ για την προσωπική του κατάσταση, τα προβλήματα και τις σκέψεις του, μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μια συζήτηση η οποία λαμβάνει χώρα περιοδικά με τον αγνώστων λοιπών στοιχείων Βερτζ - ένα γκροτέσκο μείγμα σοφίας που αναμιγνύεται με μια σχεδόν παιδική αυτολύπηση και ψυχοπαθητικές εξηγήσεις. «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» είναι μια σκοτεινή και μοχθηρή ιστορία, η οποία όμως παρουσιάζεται μέσα από μια φιλοσοφική και περιστασιακά χιουμοριστική παραβολή.

Ο Matt Dillon πρωταγωνιστεί ως ο Τζακ του τίτλου, ο κατά συρροή δολοφόνος, και δίπλα του, ο Bruno Ganz φιγουράρει ως ο αινιγματικός Βερτζ, ο οποίος εξερευνά και προκαλεί τον τρόπο λειτουργίας της συνείδησης του Τζακ, μέσω ενός επαναλαμβανόμενου διαλόγου μεταξύ τους. Οι Uma Thurman, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Gråbøl και Riley Keough συγκαταλέγονται όλες ανάμεσα στις δυστυχείς εκείνες γυναίκες, που έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον Τζακ στο δρόμο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Seven Films!