Υπεράνω πάσης υποψίας (The Catcher Was A Spy) PosterΑπό αθλητής, κατάσκοπος! Βασισμένο στη νουβέλα του Nicholas Dawidoff είναι το κοινωνικό δράμα Υπεράνω πάσης υποψίας (The Catcher Was A Spy) που υπογράφει σκηνοθετικά ο Ben Lewin σε σενάριο του Robert Rodat. Στα μέσα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο πρωτοκλασάτος αθλητής του Baseball Μό Μπεργκ στρατολογείτε σε μία νέα ομάδα: στο Γραφείο των Υπηρεσιών Ασφαλείας ( την μεταγενέστερη CIA). O Μπεργκ δεν είναι ένας συνηθισμένος αθλητής, μορφωμένος, μιλάει εννέα γλώσσες και είναι συχνά καλεσμένος σε ένα δημοφιλές παιχνίδι γνώσεων της τηλεόρασης. Παρά την αναγνωσιμότητα του ο Μπεργκ είναι ένας αινιγματικός άνδρας με ταλέντο στο να κρατάει μυστικά. Ο νεοσύλλεκτος κατάσκοπος σύντομα εκπαιδεύεται και ρίχνεται στο πεδίο της δράσης με σκοπό να εμποδίσει τον Γερμανό επιστήμονα Werner Heisenberg να φτιάξει μια ατομική βόμβα για τους Ναζί.

Υπεράνω πάσης υποψίας (The Catcher Was A Spy) Movie

Πλειάδα αστέρων παρελαύνουν από τις εικόνες του φιλμ, όπως οι Paul Rudd, Mark Strong, Sienna Miller, Jeff Daniels, Guy Pearce, Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Χάσαμε το δρόμο...στοπ! (Contromano) PosterΠουλούσε φτηνά έξω από το μαγαζί του. Κι εκείνος αποφάσισε να τον γυρίσει πίσω στην χώρα του! Έχετε ακούσει για ταξίδια επαγγελματικά, ερευνητικά, αναψυχής – έχετε, όμως, ακούσει για ταξίδια με σκοπό να αντιμετωπίσουν τον… «εχθρό» της διπλανής πόρτας; Στην επίκαιρη, ξεκαρδιστική, αλλά και συγκινητική κωμωδία Χάσαμε το δρόμο...στοπ! (Contromano), ένας στενόμυαλος Ιταλός θα μάθει πως τελικά η συνύπαρξη των ανθρώπων δεν έχει τίποτα το «ξένο»... Ο Μάριο Καβαλάρο ξυπνάει κάθε πρωί με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια γειτονιά και την ίδια πόλη, το Μιλάνο. Έχει μόλις κλείσει τα πενήντα. Αγαπάει την ακρίβεια, τη συνέπεια, τον σεβασμό και τους καλούς τρόπους και γενικότερα την τάξη: για εκείνον, όλοι πρέπει να μιλούν χαμηλόφωνα και να μένουν εκεί όπου ανήκουν. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο μαγαζί που κληρονόμησε από τον πατέρα του και τον κήπο στην ταράτσα του σπιτιού του - το μόνο πραγματικό πάθος του. Κάθε αλλαγή τον τρομάζει, πόσο μάλλον όταν αυτή η αλλαγή έχει να κάνει με την πώληση του αγαπημένου του μπαρ σε έναν Αιγύπτιο και τον ερχομό του Όμπα, ενός Σενεγαλέζου πωλητή δρόμου, που -με περισσή αυτοπεποίθηση- στήνει την πραμάτεια του και του κλέβει την πολυπόθητη πελατεία. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι πρέπει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ο Μάριο σκέφτεται μια απλή, αν και ελαφρώς τρελή, λύση: να απαγάγει τον Όμπα και να τον γυρίσει πίσω από εκεί που ήρθε, δηλαδή την Σενεγάλη. Εξάλλου, όπως θεωρεί ο ίδιος, αν έκαναν όλοι το ίδιο, θα λύναμε το μεταναστευτικό... Όμως, τίποτα δεν πάει όπως τα περίμενε στο παράλογο αυτό ταξίδι. Ο Όμπα δέχεται την «απέλασή» του με τον όρο ο Μάριο να συνοδέψει και την αδελφή του, Νταλιντά, στην πατρίδα τους. Ο Μάριο αμέσως την ερωτεύεται - κρίμα όμως που δεν πρόκειται όντως για την αδελφή του Όμπα, αλλά για την αρραβωνιαστικιά του. Οι δυο τους έχουν αποφασίσει να εκμεταλλευτούν τον θεότρελο αυτό τύπο για να εξασφαλίσουν δωρεάν ταξίδι πίσω στην πατρίδα τους, όπου και θα παντρευτούν ενώπιον των αγαπημένων τους –το βλέπουν σαν ένα ταξίδι του μέλιτος από την ανάποδη, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, συμπεριλαμβανομένου και του προσωπικού τους σοφέρ! Όταν, όμως, το ταξίδι ξεκινήσει και τα συναισθήματα γίνουν πιο περίπλοκα, θα μπορέσει ο Μάριο να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο;

Χάσαμε το δρόμο...στοπ! (Contromano) Movie

Το φιλμ υπογράφει ο χαρισματικός Ιταλός κωμικός Antonio Albanese που κρατά φυσικά και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας για παραστάτες τους Aude Legastelois, Alex Fondja.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Rosebud 21!

Περισσότερα... »

To Σπίτι με το Ρολόι στον Τοίχο (The House with a Clock in Its Walls) PosterΤικ τακ, τικ΄τακ, ο φόβος χτυπά! Μια απίθανη ταινία φαντασίας, γεμάτη δράση, μαγεία και χιούμορ, στα χνάρια των κλασικών Γκρέμλινς και Γκούνις και με τη σκηνοθετική σφραγίδα του μετρ του τρόμου Eli Roth, είναι η περίπτωση του To Σπίτι με το Ρολόι στον Τοίχο (The House with a Clock in Its Walls). Ο Λούις, ένα ορφανό αγοράκι, μετακομίζει στο Μίσιγκαν για να ζήσει στο σπίτι του θείου του, Τζόναθαν. Εκεί ανακαλύπτει τον κόσμο της μαγείας, αφού τόσο ο θείος του όσο και η καλύτερή του φίλη, Φλόρενς, είναι μάγοι. Σύντομα, ο μικρός Λούις θα αντιληφθεί πως το σπίτι έχει ένα μεγάλο μυστικό, αφού στους τοίχους του κρύβεται ένα μαγικό ρολόι που έχει τη δύναμη να καταστρέψει τον κόσμο! Θα καταφέρουν να το βρουν και να το σταματήσουν πριν να είναι πολύ αργά; Μια απίθανη ταινία φαντασίας, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του John Bellers.

To Σπίτι με το Ρολόι στον Τοίχο (The House with a Clock in Its Walls) Movie

Στον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον υποψήφιο για δύο Χρυσές Σφαίρες Jack Black και δίπλα του στον ρόλο της Φλόρενς Ζίμερμαν είναι η δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ Cate Blanchett. Ανάμεσα τους για πρώτη φορά εμφανίζεται και ο μικρούλης Owen Vaccaro.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Ο Johnny English Ξαναχτυπά (Johnny English Strikes Again) PosterΌταν μόνο οι επιλεγμένοι μπορούν να τα καταφέρουν, αλλά κανείς από όλους δεν είναι διαθέσιμος! Σχεδόν κάθε επτά χρόνια ανανεώνει το ραντεβού του με το κοινό η αστεία εκδοχή του 007, η γλαφυρή έννοια του κορυφαίου κατασκόπου που ανέδειξε ποτέ η MI6. Μετά τον πρώτο Johnny English του 2003 και το Reborn του 2011 η σειρά επανέρχεται με το Ο Johnny English Ξαναχτυπά (Johnny English Strikes Again) που σκηνοθετεί ο David Kerr, δοκιμασμένος σε αμέτρητες σειρές της μικρής οθόνης, αλλά που κάθεται για πρώτη φορά σε καρέκλα σε ταινία μεγάλου μήκους. Αυτήν τη φορά, όταν αποκαλύπτονται οι πραγματικές ταυτότητες όλων των Βρετανών μυστικών πρακτόρων, ο Τζόνυ Ίνγκλις αφήνει τη διδασκαλία και αναλαμβάνει να «αποκρυπτογραφήσει» τον ψηφιακό κόσμο με τις άπειρες αναλογικές του γνώσεις και να βρει τους χάκερς!

Ο Johnny English Ξαναχτυπά (Johnny English Strikes Again) Movie

Ο ένας και μοναδικός Rowan Atkinson επιστρέφει στον ρόλο που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε, εκείνου του ατζαμή κατασκόπου Johnny English που, στη φιλότιμη προσπάθειά του να σώσει τον κόσμο, δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Στο πλευρό του η εντυπωσιακή Olga Kurylenko, που προσπαθεί να του βάλει «φρένο», αλλά ο οδοστρωτήρας Johnny English δε σταματά να προσφέρει απλόχερα το γέλιο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την UIP!

Περισσότερα... »

Μην ανησυχείς, δε θα φτάσει μακριά με τα πόδια (Don't worry he won't get far on foot) PosterΗ αληθινή ζωή! Βασισμένο σε αληθινή ιστορία και την αυτοβιογραφία του Κάλαχαν, το οδυνηρό, αλλά συχνά αστείο δράμα Μην ανησυχείς, δε θα φτάσει μακριά με τα πόδια (Don't worry he won't get far on foot) για τις θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης που σκηνοθετεί ο δις υποψήφιος για Όσκαρ Gus Van Sant. Ο Τζον Κάλαχαν έχει έφεση στο μαύρο χιούμορ και τον αλκοολισμό. Ένα δυστύχημα θα τον αφήσει για πάντα καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Στο ταξίδι της επιστροφής από τον απόλυτο πάτο, ο Κάλαχαν βρίσκει την ομορφιά στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Τζον Κάλαχαν παραλίγο να χάσει τη ζωή του σε ένα τροχαίο και το τελευταίο πράγμα που έχει σκοπό να κάνει είναι να κόψει το ποτό. Όταν δέχεται να κάνει αποτοξίνωση (με την παρότρυνση της κοπέλας του κι ενός χαρισματικού σπόνσορα) ο Κάλαχαν ανακαλύπτει το ταλέντο του να σχεδιάζει προκλητικά σκίτσα για εφημερίδες που τον κάνουν διάσημο παγκοσμίως.

Μην ανησυχείς, δε θα φτάσει μακριά με τα πόδια (Don't worry he won't get far on foot) Movie

Με τους Joaquin Phoenix, Jonah Hill, Rooney Mara, Jack Black, Τζακ Μπλακ και με την μουσική επένδυση από τον Danny Elfman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Περισσότερα... »

Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει PosterΚάπου στο Αιγαίο κρύβεται το μυστικό της ζωής, της μακροζωίας και της καλοπέρασης! Ο Έλληνας δημιουργός που έχει αιχμαλωτίσει με τον φακό του, όπως κανένας, το ελληνικό καλοκαίρι, τη θερινή ραστώνη, την ανεμελιά και το διονυσιακό ελληνικό φως, επιστρέφει με μία ηλιόλουστη, θυμοσοφική κωμωδία, ποτισμένη από την αλμύρα ενός επινοημένου και ξεχασμένου μικρού νησιού στο Αιγαίο. Με πρωτότυπη πλοκή και σαγηνευτική αφήγηση, η ταινία είναι μία αληθινή ωδή στη ζωή. Στη νέα του ταινία Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει - με τίτλο βγαλμένο από τους στίχους του «Ήτανε λέει» του Άκη Πάνου - ο Γιώργος Πανουσόπουλος (Ταξίδι του Μέλιτος, Οι Απέναντι, Μανία, Μ’ αγαπάς;, Ελεύθερη Κατάδυση, Μια Μέρα τη Νύχτα, Τεστοστερόνη) εξερευνά έναν ιδεατό τόπο και τρόπο ζωής στα καθηλωτικά τοπία της Ικαρίας και θέτει, ανέμελα και μεθοδικά μαζί, τις βάσεις για να ζήσουν οι ήρωες του ελεύθεροι. Με φόντο το Αρμενάκι, όπου κανείς δεν ήξερε να κλαίει, οι χαρακτήρες της ιστορίας ξεδιπλώνονται, φιλοσοφούν, γλεντάνε και ερωτεύονται την ίδια τη ζωή με πρωτόγνωρο πάθος.

Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει Movie

Τι μαγικό συμβαίνει σε ένα αχαρτογράφητο νησάκι κάπου στο Αιγαίο; Δύο ανυποψίαστοι ξενομερίτες, ένας Γάλλος ευρωβουλευτής (Serge Requet-Barville) και μία νεαρή οικονομολόγος (Μαργαρίτα Πανουσοπούλου), φτάνουν με καΐκι στο ειδυλλιακό Αρμενάκι και έρχονται σε επαφή με τον αλλόκοτο τρόπο ζωής και τις ανατρεπτικές ηθικές αξίες των κατοίκων του. Τα λεφτά είναι ντεμοντέ και όχι μόνο… no banks, nο streets, no cars, no rooms to let. Εκεί θα γνωριστούν με τον αλλοπρόσαλλο δάσκαλο (Μπάμπης Χατζηδάκης) και την πληθωρική χήρα του νησιού (Φωτεινή Τσακίρη), θα παραδοθούν στη δίνη του έρωτα και στον σαγηνευτικό αυτόν τόπο, που μπορεί να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων για πάντα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »

Κυνηγός (The Predator) Poster ΠόστερΚυνηγός
του Shane Black. Με τους Boyd Holbrook, Trevante Rhodes, Jacob Tremblay, Keegan-Michael Key, Olivia Munn, Thomas Jane, Alfie Allen, Sterling K. Brown


Ξεζούμισμα!
του zerVo (@moviesltd)

Κάπου εκεί μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80 ήταν, όταν το είδος της (ας πούμε επιστημονικά) φανταστικής περιπέτειας γνώρισε μια ξεχωριστή άνθιση, μολονότι ακόμη δεν είχαν τελειοποιηθεί οι τεχνικές δυνατότητες στον τομέα των ειδικών εφέ. Σε μια περίοδο που οι Aliens, οι Robocop και οι Terminator, τίγκαραν τις απανταχού αίθουσες, μια πολύ λιγότερο προμοταρισμένη προσπάθεια, έμελλε να αποτελέσει ένα από τα δυνατότερα εμπορικά χαρτιά στην ιστορία της 20th Century Fox. Με καθοδηγητή τον σχεδόν πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα John McTiernan και πρωταγωνιστή τον Αυστριακό εκκολαπτόμενο σούπερ αστέρα, Arnold Schwarxenegger, ο Predator αποτέλεσε τον ορισμό της απόλυτης έκπληξης, καθώς με κόστος 15 εκατομμύρια δολάρια επέστρεψε στα ταμεία τα τετραπλάσια μόνο από την εγχώρια αμερικάνικη αγορά. Δεδομένα η αλλόκοτη μορφή του Κυνηγού, κάνοντας κλικ στα διψασμένα για δράση κοινά, χρησιμοποιήθηκε κατοπινά σε μια τετράδα σίκουελ, σπιν οφς και ριμπούτς, εκμεταλλευόμενη απόλυτα από την παραγωγή, ενώ τώρα τριάντα χρόνια μετά, επαναφέρεται σε λειτουργία, με όχι όμως και τόσο επιτυχημένα αποτελέσματα..

Κυνηγός (The Predator) Quad Poster Πόστερ
Η μονομαχία των αστρόπλοιων από άλλους πλανήτες πάνω από την επιφάνεια της γης, θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρριψη του ενός και την συντριβή του σε μια απόκρημνη θαμνώδη έκταση της αμερικάνικης επικράτειας. Μέσα από τα χαλάσματα θα βγει ζωντανό ένα αποκρουστικής όψης κτήνος, που έχει απολέσει την δυνατότητα της επικοινωνίας του με τα πάτρια εδάφη. Αποκαμωμένος και αποπροσανατολισμένος, ο εξωγήινος αφού εντοπιστούν τα ίχνη του από ομάδα ενόπλων που βρίσκεται σε ειδική αποστολή διάσωσης, θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί στο εξειδικευμένο ερευνητικό εργαστήριο για περαιτέρω μελέτη του οργανισμού του.

Ατυχώς για τον δυναμικό ρέιντζερ Κουίν ΜακΚέννα να αποσπάσει μέρος του ολοζώντανου εξοπλισμού του μυστηριώδους άλιεν και να το κρύψει στο σπίτι του, στο διπλανό δωμάτιο από όπου ζει ο μικρούλης και με τάσεις αυτισμού, γιος του Ρόρι, θα ξυπνήσει μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, που θα προκαλέσουν την οργή του πανίσχυρου ξένου. Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στο άγνωστης προέλευσης ον, ο ΜακΚέννα θα έχει την στήριξη τόσο της καλά εκπαιδευμένης ομάδας των πάνοπλων συντρόφων του, όσο και της όμορφης βιολόγου Κέισι Μπράκετ, που περιέργως η μορφή της δεν προκαλεί στο κτήνος αρνητικά συναισθήματα.

Και κάπως έτσι εντελώς αναπάντεχα και απρόβλεπτα για το ευρύ κοινό που έχει καλομάθει τον Κυνηγό να κρύβεται, χάρη στην ικανότητα του να μετατρέπει την ύλη του σε αόρατη, πίσω από τις καταπράσινες φυλλωσιές της ζούγκλας, η δράση μεταφέρεται σε αστικό περιβάλλον, στο μέσον μιας ήσυχης περιφερειακής κωμόπολης που όπως είναι φυσικό σύντομα θα μεταβληθεί σε φλογισμένο πεδίο μάχης. Κι αυτό γιατί τόσο ο Πρεντατορ όσο και οι παράξενη φράξια των μαχητών που μοιάζουν να βγήκαν από το τρελάδικο, αμφότεροι μονάδα και ομάδα το έχουν σκάσει - μέσα από δυο ενθουσιώδεις είναι η αλήθεια σεκάνς - από τα δεσμά τους και δεν το έχουν σε τίποτα να ριχτούν στην κόντρα για το ποιος θα αναδειχθεί ο νικητής. Το δυσμενές στην περίπτωση μας είναι που όλη αυτή η μονομαχία δεν έχει και κανένα σοβαρό εκκινητήριο υπόβαθρο, ειδικότερα όταν...

...η μορφή του Predator στο πέρασμα των ετών μάλλον ως προς το φίλιο τείνει στην θωριά των σινεφίλ, σίγουρα πολύ πιο φιλική από εκείνη του τέρατος Alien, έτσι για να θυμηθούμε εκείνη την περίεργη ρήξη που σκαρφίστηκε μια φορά κι έναν καιρό η Fox για να ρίξει στο ρινγκ ταυτόχρονα τα δύο εμπορικά της χαρτιά. Κι αυτό το συναίσθημα του κοινού δεν γίνεται να το αλλάξει αυτή εδώ η επανεκκίνηση του ίδιου θέματος, που δίχως σαφή προσανατολισμό ανακατεύει στο μίξερ αμέτρητα πρόσωπα, πάμπολλες και διάφορες εξωγήινες μορφές, καλούς και κακούς χαρακτήρες που μεταλλάσσονται αμφίδρομα μονομιάς και που εντέλει δεν αφήνει κάποια γεύση ολοκλήρωσης με το που ακούγεται το σφύριγμα της λήξης. Εκεί που, πιο προβλέψιμα δεν γίνεται, ανακοινώνεται μετά βαίων και κλάδων η επερχόμενη συνέχεια. Από την μύγα ξύγκι...

Ένα απίθανο τρίβια χαρακτηρίζει τον σκηνοθέτη Shane Black, που βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του εδώ πέρα, καθώς ως ηθοποιός κάποτε, είχε διαβεί από τις εικόνες του πρωτότυπου Predator, σε έναν από τους περιφερειακούς ρόλους. Στην τρίτη του δημιουργική απόπειρα, μετά τα Kiss Kiss Bang Bang και Iron Man 3, ο 57χρονος Αμερικάνος ντιρέκτορας, εκδηλώνει πάρα πολύ σύντομα στην αφήγηση του, την τάση για σκηνές πραγματικού μακελειού και πραγματικά χορταίνει το κοινό του με πυροβολισμούς και εφετζίδικους πανικούς. Μια κάποια προσπάθεια πάντως να συνδέσει την αληθινή μοναξιά του εξωγήινου, με την απομόνωση του πιτσιρικά που πάσχει από σύνδρομο Asperger (και πάλι ο μικρούλης Jacob Tremblay σε υπόδυση καρμπόν με τις προηγούμενες του) δεν πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό της, αφού προσεγγίζεται πάρα πολύ επιδερμικά.

Σε γενικές γραμμές ο νέος Predator, δίχως να ακολουθεί τα χνάρια των προηγούμενων, επιχειρεί την αναγέννηση του μύθου, χωρίς να έχει σπουδαίες ιδέες στην φαρέτρα του. Γνώριμα πρόσωπα, αλλά όχι κι από το πάνω ράφι, στο πολυπληθές καστ, όπως ο Boyd Holbrook που προμοτάρεται αρκετά ως action hero, η κούκλα Olivia Munn ως σέξι επιστήμονας, ο Thomas Jane που δεν έπιασε ποτέ του σαν σταρ, αλλά κι ένας συρφετός καρατεριστών που συνθέτουν το πάνελ των funny partners, δείχνουν πως επενδύθηκαν χρήματα στο πρότζεκτ (σιμά 90 εκατομμύρια) αλλά όχι και με εγγυημένα εισπρακτικά αποτελέσματα. Και πράγματι το άνοιγμα του περιπετειώδους sci-fi θρίλερ στα διεθνή box offices, που δεν ήταν και το πιο πανηγυρικό, συμβαδίζει αρκετά με το μέτριο λέβελ μιας ταινίας φιλόδοξης, όχι όμως όσο της αξίζει.

Κυνηγός (The Predator) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) Poster ΠόστερΗ Τζούλιετ, Γυμνή
του Jesse Peretz. Με τους Rose Byrne, Ethan Hawke, Chris O’Dowd, Megan Dodds, Lily Newmark, Johanna Thea, Denise Gough, Ayoola Smart


Αχ στην αρχή των τραγουδιών, το «αχ» είναι γραμμένο...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πού πάνε οι ροκ σταρς όταν αποσύρονται;

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Jesse Peretz και η πρώτη του που διανέμεται κινηματογραφικά στη χώρα μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «First Love, Last Rites» (1997, βασισμένο σε διήγημα του... Ian McEwan, του οποίου το όνομα συναντάμε συχνά πυκνά τις τελευταίες εβδομάδες), «The Château» (2001), «Fast Track» (2006) και «Our Idiot Brother» (2011). Πριν ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ήταν ένας εκ των ιδρυτών αλλά και μπασίστας του συγκροτήματος The Lemonheads, που έβγαλαν τουλάχιστον ένα σπουδαίο τραγούδι, το « It's a Shame About Ray» από το ομώνυμο άλμπουμ τους, που τους έκανε γνωστούς. Ο Peretz εγκατέλειψε το συγκρότημα πριν βγει αυτό το άλμπουμ (!!!), αλλά συμφώνησε να παραμείνει ο φωτογράφος τους! Από τότε, πέρα από ταινίες, έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με την τηλεόραση, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία για πολλά επεισόδια δημοφιλών σειρών, αλλά και βιντεοκλίπ για συγκροτήματα όπως οι Foo Fighters!

Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) Poster Πόστερ Wallpaper
Το σενάριο της ταινίας Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) βασίζεται σε βιβλίο του Nick Hornby. Αυτή είναι η έκτη ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του. Οι προηγούμενες ήταν οι: «Fever Pitch» (1997) του David Evans και το αμερικάνικο ριμέικ της του 2005 των Bobby Farrelly και Peter Farrelly, «High Fidelity» (2000) του Stephen Frears, «Για ένα αγόρι» (About a Boy, 2002) των Chris Weitz και Paul Weitz και «Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό» (A Long Way Down, 2014) του Pascal Chaumeil.

Η υπόθεση: Η Άνι ζει εγκλωβισμένη σε μια πόλη της Αγγλίας μικρή για τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Έχει μια πολυετή σχέση με τον Ντάνκαν, έναν θεωρητικό του σινεμά, που λατρεύει σε υπερβολικό βαθμό έναν πρώην ροκ σταρ, τον Τάκερ Κρόου και προσπαθεί να καταλάβει τι απέγινε ο ροκ σταρ μετά την μυστήρια εξαφάνισή του 25 χρόνια πριν. Ο Κρόου από την άλλη, έχει «εξαφανιστεί» από τον κόσμο, από πολλές του σχέσεις κι από τα διάφορα παιδιά που έχει αποκτήσει μέσα στα χρόνια με διαφορετικές γυναίκες. Ζει στο γκαράζ της τελευταίας πρώην του, προσπαθώντας να είναι ο καλύτερος πατέρας για τον μικρότερο γιο του κι αναρωτιέται γιατί η ζωή δεν εξελίχθηκε έτσι όπως περίμενε.

Οι ζωές τους θα διασταυρωθούν όταν ο Ντάνκαν, ιδρυτής ενός φαν κλαμπ προς τιμήν του Κρόου, θα θελήσει να δημοσιεύσει μια διθυραμβική κριτική για ένα ακουστικό ντέμο του ειδώλου του, ηλικίας 25 χρόνων που ονομάζεται «Η Τζούλιετ, Γυμνή». Η Άνι όμως σε μια στιγμή επανάστασης, θα δημοσιεύσει τη δική της κριτική η οποία, λίγο για να πικάρει τον Ντάνκαν, λίγο μεγεθύνοντας την άποψή της, είναι ιδιαιτέρως αρνητική για το άλμπουμ. Προς έκπληξή της, ο Τάκερ Κρόου θα επικοινωνήσει μαζί της... συμφωνώντας με την κριτική της! Οι δυο τους θα αρχίσουν να ανταλλάσσουν μηνύματα και να εξομολογούνται ο ένας στον άλλο τα εσώψυχά τους. Μια σχέση εξ αποστάσεως θα δημιουργηθεί. Πώς θα εξελιχθεί;

Η άποψή μας: Ρε γαμώτο είναι πολύ άσχημο να πηγαίνεις να δεις μια ταινία που ψιλοϋποψιάζεσαι εκ πείρας και από τα ονόματα των εμπλεκομένων σε αυτήν πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητική και να είναι μαζί σου στην αίθουσα άλλοι τρεις (3!!!!!!) άνθρωποι! Μάλιστα, αρχικά, όταν έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησαν να πέφτουν τα τρέιλερ προσεχών ταινιών, ήμουν εντελώς μόνος! Μετά ήρθε ένα ζευγάρι και καθώς κάθομαι συνήθως πρώτο τραπέζι πίστα, η κοπέλα ανεβαίνοντας για τα ορεινά της αίθουσας, μου είπε κάτι του στυλ «ω, σόρι, σου το χαλάσαμε, δεν θα δεις μόνος σου την ταινία» στο οποίο χαμογέλασα και απάντησα «μου καταστρέψατε την ευκαιρία να έχω όλη την αίθουσα για μένα»! Και πάει ο κόσμος και βλέπει παπαριές τύπου «Η καλόγρια» ρε φίλε και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Άλλη μια απόδειξη πόσο σε... υπόληψη μας έχει ο κόσμος εμάς τους κριτικούς! Αν θέλει να πάει να δει μια ταινία, όσο και να του λες πως η ταινία είναι για τα σκυλιά, θα πάει. Κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα θα πάει όχι επειδή θα αγνοήσει όσα αρνητικά θα διαβάσει για την ταινία: θα πάει χωρίς να διαβάσει τα αρνητικά. Γιατί απλά δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι γράφουν οι βλαμμένοι κριτικοί...

Τούτη η ταινία, λοιπόν, δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μου. Μια χαρά ταινία είναι, όχι τίποτε σπουδαίο, ούτε ακριβώς πρωτότυπο. Κι όμως, γλυκό, έξυπνο, ειλικρινές και με μια μη φτιασιδωμένη ματιά για τις ματαιωμένες προσδοκίες τριών διαφορετικών ενήλικων. Κεντρικό πρόσωπο είναι η Άνι. Η Άνι που έμεινε πίσω στο κωλοχώρι όπου ζούσε, για να φροντίσει τον πατέρα της όταν αρρώστησε και μετά για να φροντίσει τη λεσβία αδελφή της, βρίσκοντάς της δουλειά. Η Άνι που έμεινε επί χρόνια σε μια σχέση με έναν άνδρα, τον οποίο αρχικά βρήκε χαριτωμένο και είχαν να μιλήσουν για πράγματα και να μοιραστούν σκέψεις, εμπειρίες, συναισθήματα, απόψεις, αλλά εντέλει όλο αυτό ξεθώριασε, μειώθηκε, καταρρακώθηκε και η ίδια δεν είχε τη δύναμη και το κουράγιο να σταματήσει τη ρουτίνα και το τέλμα. Μετά είναι ο Τάκερ. Ο Τάκερ, ο πρώην ροκ σταρ. Ο οποίος τα παράτησε όλα όταν για πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωπος με ενήλικες ευθύνες. Κι αποφάσισε να απομακρυνθεί από τα φώτα της διασημότητας. Να κρυφτεί. Να μην ασχολείται ο κόσμος μαζί του. Συνέχισε να είναι ανώριμος, να σπέρνει παιδιά χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει ευθύνες. Κι έφτασε η στιγμή που ο ίδιος του ο εαυτός επαναστατεί. Πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα. Πρέπει να αναλάβει ευθύνες. Πρέπει να ενηλικιωθεί.

Κι έχουμε και τον Ντάνκαν. Ο Ντάνκαν είναι από τις περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων που ειδωλοποιούν στο μέγιστο βαθμό έναν καλλιτέχνη γεμίζοντας την κατά τα άλλα άδεια ζωή τους με κάτι, το οποίο θεωρούν πολύ μεγάλο! Ο Ντάνκαν της ταινίας γνωρίζει (νομίζει...) πολλά περισσότερα για τη ζωή ενός ροκ μουσικού που λατρεύει παρά για τη ζωή της γυναίκας που υποτίθεται πως αγαπά. Αν και ουσιαστικά δεν χρειάζεται «γκόμενα»: συνοπαδό χρειάζεται! Λειτουργεί όμως ως καταλύτης. Είναι εκείνος που, εξαιτίας του, η Άνι και ο Τάκερ θα έρθουν κοντά. Εντάξει, όχι ακριβώς κοντά, μιας που πολύ μεγάλο μέρος της αρχικής τους σχέσης γίνεται μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Αυτό το «επιστολικό» κομμάτι της ταινίας είναι για μένα και το πιο ενδιαφέρον, όχι κινηματογραφικά, μιας που ως θεατές απλά «ακούμε» αυτά που στέλνει ως γραπτά μηνύματα ο ένας στον άλλο, με τις φωνές τους, αλλά για όσα λέγονται. Για τις ματαιώσεις, τις ακυρώσεις, τα χαμένα όνειρα, τους ατελείωτους συμβιβασμούς.

Οι δύο αυτοί ενήλικες, στο συγκεκριμένο σημείο της ζωής τους, βρίσκουν ο ένας στον άλλο έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούν να εξομολογηθούν τα πάντα, τις πιο μύχιες σκέψεις τους, πράγματα που δεν τολμούσαν να τα φέρουν στην επιφάνεια από μόνοι τους προκειμένου να τα αντιμετωπίσουν. Το τι γίνεται από εκεί και πέρα μπορείτε να το φανταστείτε – και δεν είναι κακό αυτό. Αυτή η προβλεψιμότητα, στη συγκεκριμένη ταινία, σφραγίζει το feelgood του πράγματος. Πάμε λίγο στους ηθοποιούς. Ο Ethan Hawke γεννήθηκε για τέτοιους ρόλους. Τελευταία τον βλέπαμε σε... παπαριές (ναι, ξέρω, πάλι αυτή η λέξη) εδώ όμως είναι απίστευτα πιστευτός στο ρόλο του. Μια χαρά παραιτημένος ροκ σταρ. Και τι ωραία που λέει το «Waterloo Sunset» των Kinks, σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας, μέσα στο μουσείο, μόνο με ένα αρμόνιο, με τον γιο του, τη σανίδα σωτηρίας του ουσιαστικά, να τον καμαρώνει! Ο Chris O’Dowd συνήθως μου είναι αντιπαθής και επιτηδευμένος. Εδώ είναι άψογος! Και βέβαια, η Rose Byrne, που μάλλον έχει τον πιο δύσκολο ρόλο από τους τρεις πρωταγωνιστές, είναι αξιαγάπητη. Όλοι οι θεατές είμαστε μαζί της. Θέλουμε επιτέλους να της πάει κάτι καλά. Όχι ότι της συμβαίνουν δραματικά πράγματα, τύπου ανεργία, εκμετάλλευση και τέτοια, αλλά ναι, τη συμπαθούμε και της αξίζει να είναι καλά.

Η σκηνή του νοσοκομείου είναι η πιο αστεία της ταινίας, ο δήμαρχος ο πιο απολαυστικός «σας έχω όλους γραμμένους και θα κάνω το κομμάτι μου» χαρακτήρας, αν και το φινάλε δεν ήταν τόσο αμήχανο και μπορούσε να είναι πιο δυνατό, θα μιλούσαμε για μικρό διαμαντάκι. Για ρομαντική κομεντί, η οποία απευθύνεται σε ενήλικες θεατές, πάντως, δεν της αξίζει να την προσπεράσετε.

Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!
Περισσότερα... »



TIFF 2018 Live

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.V: DON’T TIFF IT’S OVER!

Έχουν περάσει δυο μόλις λεπτά αφότου το Green Book του Peter Farrelly άρπαξε το Grolsch People’s Choice Award του 43ου Διεθνούς Φεστιβάλ του Τορόντο. Τόβλεπα νάρχεται με φόρα και δεν αποτολμώ να καμωθώ τον σοκαρισμένο. Αλλού είναι ο κρόκος φίλτατε: Πως το παμφημολογούμενο ως φαβορί A Star Is Born κατακρημνίστηκε εκτός τελικής τριάδας, καθώς το βάθρο συμπλήρωσαν τα If Beal Street Could Talk (Barry Jenkins) και Roma (Alfonso Quaron).Ίσως γιατί το σινεφίλτατο τοροντόνιαν κοινό βουλήθηκε να προκρίνει μια λιγότερο εμπορική πρόταση; Να σοβαρευτούμε, εδώ μιλάμε για Farelly του Dumb and Dumber σε Driving Miss Daisy κατάστασες. Μάλλον είναι η λογική του αουτσάιντερ που γοήτευσε σε αποφασιστικό βαθμό. Σε ένα TIFF που έμελλε να ήταν το τελευταίο από τα 38 με τον Piers Handling τιμονιέρη και τον διάδοχο Cameron Bailey να επαναστατεί ήδη με το τρομερό ρεκόρ του 35% ταινιών γυναίκας σκηνοθέτου, κάτι που μόνο η οσκαρική Ακαδημία αναλογικά δύναται να cineγωνιστεί με την ανανέωση κατά 25% των Μελών της κατά την τελευταία 2ετία. Κράτα τα νούμερα κι αφουγκράσου την επιτελούμενη αλλαγή στον κινηματογραφικό χάρτη.

TIFF 2018

Το TIFF είναι, πίσω από τα φλας και το οσκαρικό στοίχημα,τούρμπο κινητήρας κινηματογραφικής διανομής. Παράδειγμα το The Wife που πέρασε σχεδόν ντούκου πέρσι για να το τσεκάρει η φεστιβαλική κριτική την ύστατη στιγμή ώστε πλέον να μιλάμε για το ούλτιμο ρεσάλτο νίκης της Glenn Close πριχού περιοριστεί μοιραία σε τιμητικό βραβείο όπως η τεράστια παραγωγός (βλ. Spielberg) Kathleen Kennedy στην προσεχή γύρα.TIFF σημαίνει τεράστιο χωνευτήρι παγκόσμιας κουλτούρας και προβολής σχεδόν κάθε ταλέντου που εκκολάπτεται στην αφάνεια. Φέτος είδα περισσότερους κριτικούς διαφορετικού χρώματος, περισσότερες γυναίκες στην επόμενη υποδιαίρεση αν θες, γεγονότα που οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το τοπίο αλλάζει καθώς γίνεται πιο ανοιχτό, πιο πλουραλιστικό. Η Ακαδημία πήρε πίσω μετά το κράξιμο τη νιόφερτη κατηγορία Most Popular Film, γιατί το Black Panther των $700Μ εισπράξεων θα μπει με το σπαθί του ως Καλύτερη Ταινία – σκέτο. Κι αν το Widows του Steve McQueen δεν έπεισε ούτε το Τορόντο παρά το πείραμα του άρτχάουζ άξιονερ, το Beal Street του Jenkins δείχνει πως η ταινία με μαύρο σκηνοθέτη (εδώ του Moonlight) και μαύρο κάστ (σε αντιστοιχία της φοβερής ρέντας του ασιατικού Crazy Rich Asians στις αίθουσες τώρα δα) έχει εμφιλοχωρήσει στην βραβευτική Ιερουσαλήμ του Χόλυγουντ.

TIFF 2018

Εχθές το βράδυ, είδα το Roma παρέα με κοινό και να πω τη μαύρη αλήθεια μου, ζορίστηκα. Καταφανές τάλαντο στα τράκιν σότς και το μιζανσέν από τον κανταριών αυτοπεποίθησης Alfonso Quaron, σκληρός ρεαλισμός και αποφυγή κάθε εμπορικίζουσας μυθοπλασίας που δηλώνει κοχόνες, περισσότερο από το ίδιο το Netflix ως στούντιο παραγωγής. Όμως, η ώρα δεν περνούσε, το στόρυ δεν προκαλούσε, το κοινό θαύμασε αλλά εντέλει χλιαρά χειροκρότησε. Τη φχαριστιά του A Star Is Born και την κράουντ πληζερίλα του Green Book πραγματικά δεν βλέπω δρόμο να υπερκεράσει για να κόψει το νήμα. Θα πεις, Σεπτέμβρης είναι ακόμα, λείπουν και δυο τρία γερά χαρτιά, υπάρχει ο αιώνιος The Clint (The Mule) που ίσως κάνει τη ζημιά. Ίδωμεν. Ευχαριστώ το TIFF18 για μια άνετη, χαρούμενη και ουσιαστική κινηματογραφική μέθεξη, το Moviesltd για την αενάως ανανεούμενη εμπιστοσύνη και συνελόντι ειπείν εσένα αναγνώστα.

TIFF 2018

Best Canadian Short Film: “Brotherhood,” Meryam Joobeur

Best Short Film: “The Field,” Sandhya Suri

City of Toronto Award for Best Canadian First Feature Film: “Roads in February,” Katherine Jerkovic

Canada Goose Award for Best Canadian Feature Film: “The Fireflies Are Gone,” Sebastien Pilote

FIPRESCI Prize for Discovery: “Float Like A Butterfly,” Carmel Winters

FIPRESCI Prize for Special Presentations: “Skin,” Guy Nattiv

Eurimages Audentia Award for Best Female Director: Aäläm-Wärqe Davidian, “Fig Tree”

NETPAC Award: “The Third Wife,” Ash Mayfair (Vietnam)

Toronto Platform Prize: “City of Last Things,” Wi Ding Ho

PEOPLE’S CHOICE AWARDS

Grolsch People’s Choice Midnight Madness Award: “The Man Who Feels No Pain,” Vasan Bala

Grolsch People’s Choice Documentary Award: “Free Solo,” E. Chai Vasarhelyi, Jimmy Chin

Grolsch People’s Choice Award: “Green Book,” Peter Farrelly

gaRis

TIFF 2018C
Περισσότερα... »

The Εqualizer 2 Poster ΠόστερThe Εqualizer 2
του Antoine Fuqua. Με τους Denzel Washington, Pedro Pascal, Ashton Sanders, Bill Pullman, Melissa Leo, Sakina Jaffrey, Jonathan Scarfe


Εκδίκηση σε τρίτο χρόνο!
του zerVo (@moviesltd)

Είναι 2014 και πάνω στην ακατάπαυστη διάθεση να ντυθούν το κοστούμι του κινηματογραφικού τιμωρού, σιτεμένοι χολιγουντιανοί υπεραστέρες - Willis, Neeson, Reeves - ένας ακόμη θα πάρει το ρίσκο, να επαναλάβει την μορφή ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού ήρωα πολλών δεκαετιών πριν. Και πραγματικά η απόπειρα του έξι φορές υποψήφιου και δις οσκαρούχου Denzel Washington να υποδυθεί τον δίκαιο Equalizer είχε τεράστια επιτυχία, προσφέροντας μια από τις κορυφαίες περιπέτειες δράσης της χρονιάς. Μια τετραετία κατοπινά, με δυο ακόμη nods στο σακούλι του ο Ντι ξαναγυρίζει για ένα σίκουελ που κινείται πάνω ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, με τις ίδιες φιλοδοξίες, στις λεπτομέρειες όμως όχι με τα ίδια ποιοτικά αποτελέσματα.

The Εqualizer 2 Quad Poster Πόστερ
Έχοντας συνταξιοδοτηθεί εδώ και καιρό από την υπηρεσία του, ο πρώην πράκτορας Ρόμπερτ ΜακΚολ, βγάζει τα προς το ζην, ως οδηγός ταξί, κυκλοφορώντας ολημερίς στους αφιλόξενους δρόμους της Βοστόνης. Εκεί που παρακολουθώντας διαρκώς την καθημερινότητα των συμπολιτών του, έχει την δυνατότητα να μαθαίνει τυχόν περιπτώσεις αδικίας και παρανομίας που λαμβάνουν χώρα. Κι έχοντας ο ίδιος αναδείξει εαυτόν ως απονομέα δικαιοσύνης, παρεμβαίνει καίρια και αποτελεσματικά ως αόρατος equalizer, επαναφέροντας τις ισορροπίες και δίνοντας ένα καλό μάθημα στους ανήθικους παρανόμους.

Κι ενώ το έργο του καλά κρατεί, δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του και κάτω από την άτυπη στήριξη των παλιών του συνεργατών, τόσο στην πόλη που ζει, όσο και σε εξίσου δύσκολες αποστολές στο εξωτερικό, ο ΜακΚολ θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, καθώς η στενή του φίλη και πρώην συνεργάτιδα του, Σούζαν Πλάμερ, θα βρεθεί βάναυσα δολοφονημένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Γνωρίζοντας καλά πως εκείνη βρισκόταν ένα μόλις βήμα πριν την αποκάλυψη των προσώπων που ορίζουν την παράνομη, παρακρατική, στρατιωτική οργάνωση που δρώντας υποχθόνια σκορπά ανεξέλεγκτα τον θάνατο. Ορκισμένος να τιμήσει την μνήμη της συντρόφου, ο μεσήλικας με τις επιδέξιες κινήσεις, θα βάλει σκοπό ζωής να βρει τους φονιάδες και να τους τιμωρήσει με την ίδια μέθοδο που εκείνοι χρησιμοποιούν.

Και κάπως έτσι μετά από ένα όμορφα στημένο στο βαγόνι της τουρκικής αμαξοστοιχίας ίντρο, που μας συνδέει με τα προηγούμενα, στήνεται μια καινούργια ιστορία που στο επίκεντρο της έχει τον αποτραβηγμένο από κάθετι μοναχικό άντρα, που γνωρίζει το καθετί παρατηρώντας το πίσω από το παρμπρίζ του ταξί του. Θυμίζοντας μας το αεικίνητο και αήττητο στυλ του loner, που λίγο πριν μοιράσει πόνο, πατά το κουμπάκι του χρονομέτρου του, για να δει σε πόσα δευτερόλεπτα θα εξολοθρεύσει. τους υπερόπτες αντιπάλους του. Που θωρώντας τον έτσι ηλικιωμένο και συνταξιούχο μάλλον τον έχουν για εύκολη λεία, μαζεμένοι μάλιστα και μπόλικοι μαζί για να του ορμήσουν.

Παρότι όμως στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε και πάλι τον ίδιο ντιρέκτορα όπως και στο πρώτο (μα όχι και ορίτζιναλ μιας και οι περιπέτειες του Equalizer έχουν τις ρίζες τους στο ομώνυμο τηλεοπτικό πρόγραμμα των μέσων των 80s, με τον ασπρομάλλη Edward Woodward στον κεντρικό ρόλο), μετρ στο είδος Antoine Fuqua, είναι προφανές πως οι παράδες στον προϋπολογισμό της συνέχειας δεν είναι ανάλογοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν και οι ανάλογοι ειδικές εφφέδες της πρώτης φοράς.  Στοιχείο που έχει σημαντική συνέπεια στην χορογραφία των σεκάνς δράσης, καθώς απουσιάζει η χρήση των ειδικών προοπτικών λήψης που στο εισαγωγικό τσάπτερ είχε κάνει την διαφορά.

Ξεπερνώντας όμως αυτό το τεχνικό μισμάτς, ούτε και στην αφήγηση ο δεύτερος τόμος μπορεί να σταθεί ισάξια με τον προκάτοχο του. Το στόρι διαθέτει αναμφίβολα μια ιδιαίτερη σασπένς δυναμική, που κρατά σε ένταση τον θεατή ίσαμε το έργο να μεσιάσει, από εκεί και πέρα όμως η προβλέψιμη ακόμη και από τους αδαείς ανατροπή, αλλά και κάποια μπερδέματα και ασυνέχειες ελλείψει σοβαρού μοντάζ, προκαλούν εμφανή κοιλιά στον ρυθμό του πολύ ενδιαφέροντος πρώτου ημιχρόνου. Όσο για την υποιστορία, που παίζει παράλληλα, στην οποία ο (κατεστραμμένος οικογενειακά) ΜακΚολ, δείχνει την πατρική του στοργή στο μαύρο ευαίσθητο και λίγο πριν κυλήσει στον βούρκο παλικαράκι, δεν θα έλεγα πως δένει και πολύ με τα υπόλοιπα, ακόμη κι αν εισέρχεται στην συνολική πλοκή λίγο πριν λάβει χώρα, το εν μέσω καταιγιστικού τυφώνα φινάλε.

Στυλιζαρισμένος, δομημένος σωστά ως χαρακτήρας, ακόμη κι αν στην θωριά της κοινής λογικής μοιάζει ως παρατραβηγμένος, συμπαθής ακόμη και στις ακρότητες του, ο Εκουαλάιζερ, με άνεση κερδίζει το στοίχημα, δίνοντας στην πλατεία που διψά για παραμυθένια περιπέτεια, εκείνο ακριβώς που ζητά: Δράση για ένα δίωρο, πάνω στο ελκυστικό πατρόν που χάραξαν τα εντυπωσιακά Taken. Το βασικό ατού του part 2, άλλωστε, ο ίδιος ο Denzel ακόμη και στα 63 του χρόνια, στην τρίτη του συνεργασία με τον Fuqua, μπορεί να μοιάζει γηρασμένος (όπως ταιριάζει βέβαια στην περσόνα του) δένει απόλυτα όμως με την απαίτηση του ρόλου, που όπως αποδεικνύεται τελικώς τον έχει για παιχνιδάκι. Επ ουδενί θα το αποκαλούσα αχρείαστο το σίκουελ, ίσως όμως ο πήχης που έθεσε το ορίτζιναλ να ήταν τόσο ψηλός, που οι ίδιοι συντελεστές, με μια τετραετία παραπάνω φορτισμένη την ράχη, να μην ήταν και τόσο εύκολο να τον ξεπεράσουν.

The Εqualizer 2 Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »



TIFF 2018 Live

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.IV: ALL WAYS LEAD TO ROMA!

Στάσου λιγουλάκι αδερφέ αλλά απορία τόχω: Μια ημέρα πριν τη λήξη του TIFF43 και δε με ρώτησες ακόμη για την ελληνική παρουσία στο Τορόντο. Κι απαντώ: Από ποσότητα οι εξής δύο, δηλαδή το Hector Malot: The Last Day of the Year της Ζακλίν Λέντζου (των φεστιβαλικών μικρομηκάδηκων Αλεπού και Hiwa) 24λεπτο φιλμ όπου εδώ προβάλλεται στα Short Cuts, έχοντας πρωθύστερα δρέψει δάφνες εις τις Κάννες (ριμάρω) στην Εβδομάδα Κριτικής και το Her Job, που το τσεκάρησα στο Discovery, καθότι πρώτη μεγαλομήκης δουλειά του Νίκου Λαμπότ (Χαραλαμπόπουλου) μετά τον Σκύλο και το ντόκου Αθάνατοι στο Νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Ο Νίκος μας λοιπόν μπορεί να φέρνει σε Γάλλο ονομαστικώς, ή ταινία του όμως είναι σκέτο μεδούλι μέσα από το κουφάρι της διαβόητης ελληνικής οικονομικής κρίσης που εκτός μνημονίων παραμένει διασωληνωμένη άγνωστο για πόσες δεκαετίες ακόμη.

TIFF 2018 Her Job

Η Παναγιώτα (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδη) είναι μια 37χρονη χωριάτα που δε μπορεί να γράψει το όνομά της, κατά τα λεγόμενα του ανέργου κουραδονταή άντρα της. Με δυο μικρά σχολιαρόπαιδα, χωρίς ενδιαφέροντα και δραστηριότητες εκτός οικοκυρικών, σχεδόν τυχαία πιάνει δουλειά σε εμπορικό κέντρο ως καθαρίστρια. Εκεί θα δώσει ψυχή και σώμα με την ελπίδα να παραμείνει ως τη σύνταξη. Αμ δε. Η στυγνή επιχειρηματική εκμετάλλευση του πλέον αδικημένου κλάδου απασχόλησης εργατικού δυναμικού θα τη βάζει να υπογράφει απνευστί διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου έως την ίδια την απόλυσή της.Η Τριανταφιλλίδη, ομογενής από Τασκένδη με καριέρα στο πανί (Ξενία, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι, Wasted Youth) είναι συγκλονιστική με τα ανήσυχα, φοβισμένα της βλέμματα και τη σεμνότητα του ολιγαρκούς ταπεινού και καταφρονεμένου. Ο Λαμπότ εξίσου αξιέπαινος στην καλοδουλεμένη σκιαγράφηση του υπαρξιακού της αδιεξόδου, των βλοσυρών κοινωνικών πιέσεων και της λύτρωσης που χαρίζει στην ηρωίδα του μέσα από ό,τι φαινομενικά θα τη διέλυε, κάνοντάς την απλά πιο δυνατή, αληθινά χειραφετημένη.

TIFF 2018 Destroyer

Πετάγομαι τώρα στο Destroyer, δεύτερη, πρωταγωνιστική αυτή τη φορά παρουσία της Nicole Kidman στο φετινό TIFF μετά το Boy Erased. Νεο - νουάρ, ταινία εκδίκησης ή μάλλον τα - πίσω -μπρος στην θανατερή αφήγηση με τη φαταλιστική ματιά της Karyn Cusama (The Invitation). Οι ugly μπερούκες, το απρόσμενα καθηλωτικό τέλος, οι διχασμένες κριτικές και οι εικασίες ότι ίσως έρχεται ξανά η χρονιά της Nicole είναι το κάτι - που - μένει. Λιγότερο αντιφατικές αλλά όχι εντελώς εγκωμιαστικές σίγουρα είναι οι αντιδράσεις για το First Man, προσωπική ιστορία του Neil Armstrong, πρώτου αστροναύτη που πάτησε στη Σελήνη πριν από μισόν αιώνα.Η μαγική τριάδα του La La Land, Chazelle - ;Gosling - Horowitz προβλέπεται να ξαναβρεθoύν στην επόμενη Απονομή, μαζί με την εξέχουσα Claire Foy που παίζει τη σύζυγο. Οι Εφφέδες, ιδιαίτερα οι ηχητικοί είναι άνω ποταμών ενώ το shaky camera κολπάκι σε κομβικές σκηνές σε αρκετούς δεν έκατσε καλά στο στομάχι. Στην πεντάδα των ισχυροτέρων για Καλύτερη Ταινία σύμφωνα με τα παρόντα δεδομένα, μολαταύτα δεν έκανε το γκελ της Βενετιάς ή του Τέλαράιντ σε μας δώ.

TIFF 2018 First Man

Κι από τον σκηνοθέτη του La La Land περνώ φυσιολογικά σε εκείνον του Moonlight, Barry Jenkins, στο If Beale Street Could Talk, διασκευή του ομώνυμου έργου του εμβληματικού μαύρου διαννοητή της εποχής των civil rights movement, James Baldwin.Νεαρό μαύρο ζευγάρι ερωτεύεται, Χάρλεμ, αστυνομική βία, σε λουσάτο χρωματικό καμβά, υπερθετική Regina King σε υποστηρικτικό ρόλο, λιγότερo κρυστάλλινη αμεσότητα από ότι στο Moonlight και αισθητική του αγαπημένου Γουόνγκ Καρ Βάι. Ο Jenkins, είδωλο του filmtwitter, παίρνει ξανά φόρα για οσκαρικά πράγματα αλλά κι από σεμνότητα σκίζει. Αντί να γιορτάσει την επιτυχημένη παρουσία της ταινίας του προτίμησε να τιτιβίσει διθυράμβους για την Roma, επιστροφή στις ρίζες του Αλφόνσο Κουαρόν, μετά το κλασικού διαστημικού ρεπερτορίου Gravity.Ασπρόμαυρο Μέχικο Σίτι, κόπια της Ρώμης σε οικιστική ανάπτυξη, μια κάποια χρονιά στα 70s. Ο εκ των three amigos (Innaritu - DelToro οι άλλοι δυο όμπρες), αποδίδει φόρο τιμής στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν, με την παγκοσμίως άγνωστη Yalitza Aparitzio να προβάρει επίσημο ένδυμα για επικείμενες βραβεύσεις. Νεορεαλισμός και ανόθευτη κινηματογραφική μαγεία που θα σαρώσει διακρίσεις είτε στην τελική εννιάδα είτε ως ισπανόφωνη πρόταση στα ξενόγλωσσα με τη σημαία του Μέχικο.

TIFF 2018 If Beale Street Could Talk

Οπότε τελειώσαμε τώρα; Όχι κύριος, εδώ υπάρχει έκπληξις και ίσως επικείμενη ανατροπή στην αυριανή απονομή των People Choice Awards, σήμα-κατατεθέν του TIFF, καθότι εννέα στις δέκα τελευταίες νικήτριες κέρδισαν οσκαρική υποψηφιότητα. Με τον πάταγο του A Star Is Born (που αν έχεις περιέργεια τι διαισθάνομαι πρόκειται για τη μοναδική ισχυρή απειλή έναντι του Roma ως Best Picture το Μάρτη) τα σοσιαλμήδεια εφρούμαξαν για το ζεύγος - καραφωτιά Cooper – Gaga. Ώσπου σκάει μύτη το Green Book του Peter Farrelly (ΝΑΙ, των Dumb and Dumber και There’s Something About Mary) και κατά τα φαινόμενα η Universal χτύπησε χρυσάφι. Θυμάσαι το Driving Miss Daisy; (από τις μελανότερες ιστορίες τις οσκαρικής ιστορίας βραβεύσεων μαζί με το Rocky και το Crash). Σωφέρ ο Viggo Mortensen, οδηγεί με μπούσουλα το πράσινο βιβλίο τον μαύρο πιανίστα Mahershala Ali (όσκαρ υποστηρικτικού ρόλου για το Moonlight) μέσα στις αφιλόξενες πολιτείες του αμερικανικού νότου σε ασφαλή καταλύματα μέσα από βαθιά ανθρώπινες, χιουμοριστικές καταστάσεις. Ρεσιτάλ ντουέτου και η οσκαρίλα(ς) να χτυπά λιμιτάπια.

TIFF 2018 Green Book

Ες αύριον τα σπουδαία. Με βραβεία και - τι άλλο; - πρόγνωσες για τα επερχόμενα Academy Awards γιατί (τάπαμε) στο TIFF διαχρονικά πλέον η κούρσα παίρνει την πρώτη της μορφή. Στοιχήματα παρακαλώ. Εγώ εμμένω στο A Star Is Born!

gaRis

TIFF 2018C
Περισσότερα... »

Ωραίο μου Διαζύγιο (Brillantissime) Poster ΠόστερΩραίο μου Διαζύγιο
της Michèle Laroque. Με τους Michèle Laroque, Kad Merad, Rossy de Palma, Pascal Elbé, Françoise Fabian, Oriane Deschamps, Gérard Darmon, Marthe Villalonga


Σε ελεύθερη πτώση!
του zerVo (@moviesltd)

Το θεατρικό έργο My Brillant Divorce γράφτηκε από την Βρετανίδα συγγραφέα Geraldine Aron στις αρχές του αιώνα μας κι έκτοτε δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις, που σημαντικές ηθοποιοί πήραν το ρίσκο να το αποδώσουν, ολομόναχες κατά πως προστάζει το σενάριο, στα σανίδια του οφ Μπρόντγουει ή του Λονδίνου. Το παράδειγμα άλλωστε της Glenne Headly και της Melissa Gilbert με επιτυχία ακολούθησε και η δική μας Χρύσα Ρώπα στην διασκευή του βιβλίου, Έτσι Χώρισα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Μια ελεύθερη κινηματογραφική απόδοση, όχι σε μοναχικό τόνο, αλλά με υπαρκτό και πλούσιο μάλιστα περίγυρο, επιχείρησε να προσφέρει η πολυτάλαντη Michèle Laroque, που και βέβαια είχε πρωταγωνιστήσει την γαλλική θεατρική εκδοχή, προ μιας δεκαετίας. Το αποτέλεσμα, ατυχώς, δεν δικαιώνει ποτέ την προσδοκία της...

Ωραίο μου Διαζύγιο (Brillantissime) Quad Poster Πόστερ
Όχι μια οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, αλλά την παραμονή των Χριστουγέννων, θα διαλέξει ο ανεύθυνος και παρτάκιας Μαξ για να ανακοινώσει στην επί είκοσι έτη σύζυγό του, Άντζελα πως την εγκαταλείπει για πάντα, για τα μάτια μιας Λατίνας, νεαρότερης της, μορφονιάς. Αδυνατώντας να πιστέψει το κακό που την βρήκε χρονιάρα μέρα και δίχως την παραμικρή στήριξη από την έφηβη θυγατέρα της, που ούτε καν θα σταθεί στο πλευρό της, φεύγοντας για γιορτινές διακοπές με το αγόρι της, ρίχνοντας της συνάμα αιχμές για την συζυγική της αφέλεια, η σαρανταπεντάχρονη θα αναγκαστεί να ευχηθεί στον εαυτό της τα χρόνια πολλά, ολομόναχη, μαγκούφα, με μοναδικό στήριγμα, σε ένα θεόρατο μα αδειανό διαμέρισμα, τον πιστό της σκύλο.

Απογοητευμένη από την αναπάντεχη τροπή που έχει πάρει η ζωή της, η Άντζελα θα αναζητήσει μεθόδους επιβίωσης από το στραπάτσο, ζητώντας την βοήθεια των πιο στενών της προσώπων, της διαρκώς μειωτικής προς το πρόσωπο της, ηλικιωμένης μητέρας και της εκωφρενικών συμπεριφορών κολλητής φιλενάδας, αλλά και του φίλου της ψυχιάτρου, με τις εκκεντρικές μεθόδους θεραπείας, που μάλλον όμως ο ίδιος αντιμετωπίζει πιότερα ζόρια από ότι οι ασθενείς του. Και έχοντας πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού της να κάνει την ύστατη προσπάθεια, μήπως και κερδίσει, έστω και τώρα που όλα μοιάζουν ραγισμένα, την καρδιά του προκομένου που την εγκατέλειψε.

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή δίπλα στον ίδιο σύντροφο, έχεις μοιραστεί σχεδόν τα πάντα μαζί του και δέχεσαι τέτοια κεραμίδα, δεν είναι και τόσο εύκολο να σκεφτείς ορθολογικά, να βάλεις τα πράγματα κάτω και να κινηθείς με απόλυτο γνώμονα τον ρεαλισμό και όχι το έντονο συναίσθημα που σε διακατέχει. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλοκοπέλα της ιστορίας μας βρίσκεται ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου, έχοντας κτίσει τριγύρω της μια κάψουλα, όπως νομίζει προστατευτική, την οποία δεν γίνεται να σπάσει το παραμικρό δεινό. Η υπερβολικά όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς για τα χρόνια της γυναίκα, δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον, είναι η προσωποποίηση του "άλλα αντί άλλων", μια "αβάντα", να πετάει ο νους πάνω από το κεφάλι, που της δίνει άλλωστε το πολύ γεμάτο, καθώς δείχνει, πορτοφόλι αλλά κυρίως η ιδιοσυγκρασία της, που ξεφεύγει κατά πολύ από αυτή της κοινής λογικής.

Συνεπώς και οι αντιδράσεις της δεν είναι ούτε προβλέψιμε, ούτε όμως και απόλυτα ανθρώπινες. Όπως εννοείται πως σε κανένα σημείο, μιας και μιλάμε για κινηματογραφική ταινία, δεν είναι εφικτή η προσέγγιση από τον θεατή αυτού του χαρακτήρα, που δεν μοιάζει να έχει και πολλά κοινά στοιχεία μαζί του, δεν έχει πάνω του κάτι το ελκυστικό που να τον κάνει να ενδιαφερθεί να μάθει την ιστορία του. Σύμφωνοι σαφώς και την συλλυπάσαι την φουκαριάρα που την πέτυχε τέτοια μπιστολιά βαδίζοντας στα απόμαχα πενήντα της, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Αν το κορίτσι μας δεν ήταν αλαφρόμυαλο - όπως φαίνεται - και τον αντρούλη της μια χαρά θα είχε ακόμη στην αγκάλη της και τους πάντες γύρω της βαλμένους σε μια τάξη. Όχι κανένα ενδιαφέρον!

Και είναι κρίμα γιατί η εκρηκτική ηθοποιός / σκηνοθέτιδα Michèle Laroque, των απίστευτων 58 Μαΐων, που δεν δείχνουν ούτε για 40 - κυριολεκτικά - έχει δώσει την ψυχή της ολόκληρη στο κτίσιμο αυτού του φιλμ, έχοντας ακόμη έναν σκοπό, πέρα από το την αποτυχημένη εντέλει προσέγγιση μιας κυρίας σε περίοδο mid life crisis. Να δώσει μέσα από τις ηλιόλουστες εικόνες της μια νέα πνοή στην γενέτειρα της, Νίκαια, που στο Brillantissime παίζει ως ένα υπέροχα μεσογειακό φυσικό φόντο, μετά από το ισοπεδωτικό τρομοκρατικό κτύπημα που δέχτηκε ένα χρόνο πριν και στην ουσία κατέστρεψε το ίματζ μιας Ριβιερικής άφθαρτης πλούσιας λουτρόπολης. Και άντε ας δεχτούμε πως αυτό το κατορθώνει, άλλωστε η υπέροχη Νις, εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τον καιρό που την ίδρυσαν οι Έλληνες της Μασσαλίας, ουκ ολίγες καταστροφές μπόρεσε να ξεπεράσει. Με το ανθρώπινο ζήτημα, που είναι και το βασικό στην περίπτωση μας, δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ, έτσι αδέξια και μπερδεμένα που μας σερβίρεται...

Ωραίο μου Διαζύγιο (Brillantissime) Rating

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Strada Films!
Περισσότερα... »