Movies Ltd

Σαλάτα Βιενουά!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε την χρονιά 1977, όταν δια χειρός Lewis Gilbert έκανε την εμφάνιση της η 10η, καταιγιστική περιπέτεια με κεντρικό ήρωα τον ανίκητο 007, Thw Spy Who Loved Me, έχοντας για μπροστάρη τον ήδη εδραιωμένο στον ρόλο, από τις δύο επιτυχημένες προηγούμενες εμφανίσεις του, action gentleman, Roger Moore. Η Κατάσκοπος που μ' αγάπησε - στοίχημα πως οι 9 στους 10 ακόμη το αποκαλούν "Ο Κατάσκοπος..." - ως μαρκίζα έκανε τέτοια θραύση, ώστε δεκαετίες κατοπινά, να τον χρησιμοποιήσει μεταλλαγμένο ο κωμικός (?) Mike Myers, στην υπερβολικά γλαφυρού ύφους πιπεράτη περιπετειούλα The Spy Who Shagged Me, πραγματοποιώντας ένα ανέλπιστο εμπορικό τζακ ποτ! Ε, την πορεία της διάνας στην αλυσίδα των τιτλοφορημένων "The Spy...", σπάει ένα έργο που δεν κατάφερα σε κανένα του σημείο να αντιληφθώ τον αληθινό λόγο ύπαρξης.

Ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από την ημέρα που η Όντρει, ταμείας σε κατάστημα, γνώρισε τον γοητευτικό Ντρου και έπεσε στον έρωτα του τυφλά και δείχνοντας του αμέριστη εμπιστοσύνη. Με συνέπεια να πιστεύει τα παραμύθια που της ξεφουρνίζει, κρύβοντας της την πραγματική του ταυτότητα, μιας και στ' αλήθεια δεν είναι ο περιφερόμενος πωλητής όπως εκείνη πιστεύει, αλλά ένας δυναμικός μυστικός πράκτορας, που κάθε τρεις και λίγο παίρνει εντολή από την υπηρεσία του, για να φέρει εις πέρας αποστολές επικίνδυνες και φονικές. Στην πιο πρόσφατη από αυτές όμως, στην μακρινή Λιθουανία, το ποτήρι θα ξεχειλίσει για την αποπροσανατολισμένη κοπέλα, καθώς μη έχουσα για ημέρες πάρει μαντάτο του, θα οδηγηθεί στην απόφαση να τον σχολάσει μια για πάντα.

Η αναπάντεχη επανεμφάνιση του, εν μέσω πανικού και πυροβολισμών, για να της μαρτυρήσει ολάκερη την πραγματικότητα, θα βρει την φιλήσυχη Όντρει απροετοίμαστη για αυτή την τεράστια ανατροπή στην ζωή της. Αποδεχόμενη μάλιστα την ύστατη επιθυμία του καλού της, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, πέφτοντας νεκρός από τα πυρά εχθρού, να μεταφέρει ένα υψίστης σημασίας top secret πακέτο στους συντρόφους του, θα βρει την τριαντάχρονη από την μια στιγμή στην άλλη, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην αυτοκρατορική Βιέννη. Έχοντας για παρέα την καλύτερη της φίλη, συνάδελφο και συγκάτοικο Μόργκαν (Φρίμαν, το επώνυμο...) που δείχνει πολύ πιο τολμηρή και αποφασισμένη να την βοηθήσει, ώστε να φέρουν εις πέρας ετούτη την απρόσμενη mission impossible...

Κι έτσι τα δυο μεγαλοκορίτσα, που μέχρι τα χθες δεν νοιάζονταν για τίποτα παραπάνω από τις αγκαλίτσες και τα φιλάκια των αγοριών τους, θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, καθώς φίλοι και οχτροί θα τις ακολουθήσουν κατά πόδας, επιδιώκοντας να αποσπάσουν από τα χέρια τους το πολύτιμο και τιγκάτο στις πληροφορίες στικάκι. Από τα χέρια τους μια κουβέντα δηλαδή, αφού οι κοπελούδες μοιάζουν, αλλά χαζές δεν είναι και έχοντας προβλέψει πως θα τους χυμήξουν τα θηρία, ψάχνοντας το USB, εκείνες το έχουν κρύψει μια χαρά, στην πολύτιμη κρύπτη, ανάμεσα στα πόδια τους. Πως είπατε?

Τέτοιου σαχλαμαρίστικου τύπου λοιπόν χιούμορ, είναι τα ανέκδοτα που χρησιμοποιεί στην εξέλιξη του το όχι και φτηνό σε κόστος φιλμ, που κινείται ως είδος μεταξύ του κατασκοπικού θρίλερ και της ανατρεπτικής buddy movie, που μια φορά κι έναν καιρό θεμελίωσε σαν υπο-genre το εισπρακτικό θαύμα του Rush Hour. Με αστειάκια που περιστρέφονται διαρκώς γύρω από το σεξ - όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις το κολλητάρι είναι πολύ προχώ στην ερωτική του ζωή - συνδυασμένα με πλάνα κοφτού μοντάζ, με συνεχή κυνηγητά και πιστολίδια στα στενά σοκάκια της Αυστριακής πρωτεύουσας, το The Spy Who Dumped Me παλεύει μάταια να κρατήσει κοντά του τον θεατή, παρατραβώντας την χρονική του διάρκεια, κοντά στο ξεχειλωμένο δίωρο.

Εννοείται βεβαίως πως τα τσικάκια, που έως και πέντε λεπτουδάκια πριν το μόνο πιστόλι που είχαν συναντήσει ήταν εκείνο του σεσουάρ, πανεύκολα αρπάζουν το περίστροφο και βαρούν αδιακρίτως πετυχαίνοντας φυσικά μόνο τους κακούς της υπόθεσης. Που ουδείς μπορεί να καταλάβει στην ουσία ποιοι είναι αυτοί, αφού οι τάχαμου ανατροπές, από το μέσον και μετά, παίρνουν την μορφή καταιγίδας, μπερδεύοντας τους πάντες, μέχρι και να φτάσουμε στο εκρηκτικό φινάλε του τσίρκο, όπου λαμβάνει χώρα το μέγκα-τουίστ, το οποίο οι πιο έμπειροι θα είχαν μαντέψει από το δεκάλεπτο. Η αλήθεια είναι πως με κόστος 40 εκατομμύρια δολάρια, με φόντο ταξιδάκι στις όχθες του Δούναβη, άντε και με μια ιστοριούλα να δεχθούμε αξιοπρεπή, δεν χρειαζόταν παρά μόνο μια υποτυπώδης σκηνοθετική καθοδήγηση, κάτι που η άπειρη, άτσαλη και ανέμπνευστη Susanna Fogel δεν προσφέρει ποτέ!

Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως η όμορφη Mila Kunis έχει βρει τον δρόμο της σε ότι αφορά τις πρωταγωνιστικές της επιλογές. Πάντως τα ταμεία σε κάθε της φιλμική εμφάνιση δεν τα αφήνει αδειανά, αν και το χιτ των (δύο, μέτριων επίσης) Bad Moms εδώ δεν το τσίμπησε επ ουδενί. Η ξανθούλα δε Kate McKinnon που μας συστήθηκε στις Ghostbusters (στο εκράν, ήδη η διαδρομή της στο SNL είναι σημαντική) αποδίδοντας με υπερβολή την ατρόμητη κομπανιέρα, παίρνει κομματάκι παραπάνω μπόνους συμμετοχής, αν και όχι το πρώτο όνομα στην μαρκίζα. Σε γενικές γραμμές πάντως η εμπορική αμερικάνικη κωμωδία περνά ημέρες κρίσης και οι θεματικές ενέσεις από τα άλλα είδη, όπως εδώ που δανείζεται αμέτρητα στοιχεία, ακόμη και τον τίτλο από τα τζειμσμποντικά δεδομένα, δεν δείχνουν να βοηθούν ιδιαίτερα το πράγμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν χρειάζεται να δικάσουμε τη δικαιοσύνη...

Ο Warwick Thornton είναι ένας από τους ελάχιστους Αβορίγινες σκηνοθέτες στον κόσμο! Η ταινία Γλυκιά πατρίδα (Sweet Country) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Με αυτήν έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Κι όλα μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια από την πρώτη του ταινία, το «Samson and Delilah», με την οποία έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών του 2009 και κέρδισε εκεί το βραβείο «Χρυσή Κάμερα» καλύτερης ταινίας από πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη! Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2017 προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Σε μια σκηνή της ταινίας βλέπουμε να προβάλλεται σε κάτι που προσομοιάζει με ελληνικό θερινό σινεμά, μια ταινία. Δεν πρόκειται για την ταινία «The True History of the Kelly Gang» (όπως διαφημίζεται μέσα στην ταινία) αλλά για την πραγματική ταινία του 1906 «The Story of the Kelly Gang». Το 2007 η συγκεκριμένη ταινία καταχωρήθηκε από την UNESCO ως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας στην ιστορία του σινεμά παγκοσμίως!

Η υπόθεση: 1920. Ο Σαμ, ένας μεσήλικας Αβορίγινας, εργάζεται για έναν ιεροκήρυκα στην άγονη ενδοχώρα της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας. Όταν ο Χάρι, ένας απεχθής βετεράνος πολέμου, μετακομίζει σε ένα γειτονικό ράντζο, ο ιεροκήρυκας στέλνει τον Σαμ, τη γυναίκα του και την ανιψιά του, για να τον βοηθήσουν να στήσει το μαντρί του, μετά από αίτημα του βετεράνου. Ο Χάρι βιάζει τη γυναίκα, χωρίς να το μάθει ο Σαμ και τρομοκρατώντας την να μην αποκαλύψει τίποτε. Λίγο καιρό αργότερα ο Χάρι ζητάει βοήθεια από έναν άλλο λευκό της περιοχής, ο οποίος του στέλνει τον γηραιό επιστάτη του και τον πιτσιρίκο Φίλομακ. Ο Χάρι αλυσοδένει τον Φίλομακ, ο μικρός το σκάει, ο Χάρι τον ψάχνει και τα ίχνη τον οδηγούν στο σπίτι του ιεροκήρυκα.

Πεπεισμένος ότι ο Σαμ κρύβει τον Φίλομακ, είναι έτοιμος να τον σκοτώσει. Ο Σαμ όμως προλαβαίνει, τον πυροβολεί και τον αφήνει στον τόπο! Έτσι, ο Σαμ καταλήγει να είναι καταζητούμενος για τον φόνο ενός λευκού! Έτσι, αναγκάζεται να το σκάσει με τη γυναίκα του διασχίζοντας την επικίνδυνη ενδοχώρα, μέσα από τις επιβλητικές αλλά τελείως αφιλόξενες ερήμους. Ξοπίσω τους, ένας λοχίας (μαζί με μια μικρή ομάδα λευκών) που είναι αποφασισμένος να τον πιάσει και να τον οδηγήσει σε δικαστήριο προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Η άποψή μας: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτής της χώρας» λέει ο Sam Neill στο φινάλε τούτης της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ταινίας. Κι ενώ ο σκηνοθέτης της και δημιουργός της κουβαλάει ο ίδιος πολύ βάρος από τα όσα έχουν τραβήξει οι ιθαγενείς πρόγονοί του, είναι σαν να μας κλείνει το μάτι και να λέει: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτού του κόσμου». Γιατί πολλά έχουν αλλάξει από το 1929 (χρονιά στην οποία ολοκληρώνεται η ταινία) είναι η αλήθεια, αλλά η ουσία παραμένει. Κι ο κόσμος μας ο τωρινός είναι γεμάτος φτώχεια, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, βία, και οι ισχυροί επιβάλλουν το νόμο τους στους αδύνατους με κάθε τρόπο – και η δικαιοσύνη υπάρχει μόνο «για τα μάτια του... κόσμου». Έτσι, για να μην αισθανόμαστε στα φανερά πως ζούμε στη ζούγκλα. Ποια ζούγκλα; Χειρότερα είναι τα πράγματα!

Αλλά εννοείται πως το να ζεις υπό τις παρούσες συνθήκες στην Ελλάδα του 2018 είναι καλύτερο από το να ζεις ως ιθαγενής στην Αυστραλία του 1929. Σωστά; Διακρίνω έναν δισταγμό... Ας προχωρήσουμε. Ο Thornton γυρίζει ένα γουέστερν αλά αυστραλέζικα. Ένα γουέστερν όπου τον ρόλο των Ινδιάνων τον έχουν οι Αβορίγινες. Ένα γουέστερν όμως όπου μας παρουσιάζεται με κάθε άθλια λεπτομέρεια το πόσο... υπέροχα συμπεριφέρονταν οι λευκοί κατακτητές στους μαύρους κατακτημένους. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν γυριστεί και πολλά γουέστερν που να κάνουν κάτι αντίστοιχο για τους Ινδιάνους. Ιδίως στα παλιά γουέστερν, οι Ινδιάνοι παρουσιάζονταν απλά ως οι... κακοί! Όχι εδώ, όμως, όχι σε τούτη την ταινία. Εδώ υπάρχει πλήρης αντιστροφή.

Ο μόνος θετικός ήρωας από τη μεριά των λευκών είναι ο ιεροκήρυκας! Και ο δικαστής σε δεύτερο, μικρότερο βαθμό. Σαν να μας λέει ο Thornton πως η δικαιοσύνη αργά αλλά σταθερά κατόρθωσε εντέλει να διαμορφώσει τη σημερινή Αυστραλία, που τόσο πολύ διαφέρει από αυτήν που παρακολουθούμε στην ταινία. Και πάλι ο σκεπτικιστής μέσα μας θα πει το προφανές: «ναι, άλλαξε, αλλά στους τύπους»... Απέναντι στη φύση, την οποία οι Αβορίγινες σέβονταν απόλυτα, οι Λευκοί χρησιμοποίησαν «Law and Order» (εντάξει, και λίγη θρησκεία ως στοιχείο ποδηγέτησης) για να εγκαταστήσουν με επιτυχία την αποικιοκρατία τους, την πρόδρομη μορφή του καπιταλισμού. Εντάξει; Από ένα σημείο και μετά η ταινία γίνεται γουέστερν καταδίωξης δίνοντας στο σκηνοθέτη, που είναι παράλληλα και διευθυντής φωτογραφίας στο φιλμ, να δείξει την αλλόκοτη για το δυτικό μάτι, μα τόσο υπέροχη, μορφολογία της πατρίδας του. Με τα παράξενα δέντρα, τις πεδιάδες τις γεμάτες αλάτι, την ξηρασία που δίνει μια απόκοσμη χροιά σε εκείνον τον κόσμο (να τος και πάλι!).

Η φύση παίζει ρόλο πρωταγωνιστή, ενός πρωταγωνιστή που δεν κρίνει με ανθρώπινα στάνταρ, με τη λογική του καλού και του κακού. Ο φακός του Thornton πιάνει και αστραπή και ουράνιο τόξο. Ωραίος! Μα πιο... ωραίος είναι ο μοντέρ της ταινίας. Σε επιλεγμένες στιγμές της, εισάγει μερικά πολύ λειτουργικά flashback και flashforward, αποκαλύπτοντας την τύχη μερικών περιφερικών ηρώων ή στιγμές τους από παλιότερα χρονικά πλαίσια, τότε που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ευτυχισμένοι. Δυνατό φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες συν τοις άλλοις, στο οποίο η συμμετοχή των δύο ιερών τοτέμ του αυστραλέζικου σινεμά, των Bryan Brown και Sam Neill είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό κερασάκι στην τούρτα. Αξίζει να τη δείτε πραγματικά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την One from the Heart!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ποιος είναι ο μπαμπάς σου;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βερολινέζος Jan Zabeil. Η πρώτη ήταν το «Der Fluss war einst ein Mensch» (2011), πάλι με πρωταγωνιστή τον Alexander Fehling. Εκείνη η ταινία (που είχε γυριστεί στην Μποτσουάνα) είχε συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ, ντεμπουτάροντας στο φεστιβάλ του Τορόντο και κερδίζοντας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη.

Τούτη η ταινία, Στις Τρεις Κορυφές (Drei Zinnen), του γεννημένου το 1981 δημιουργού, που είναι περισσότερο γνωστός ως διευθυντής φωτογραφίας σε ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινίες (χωρίς να... φωτογραφήσει τις δικές του μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο του 2017, όπου και τιμήθηκε με το Variety Piazza Grande Award! Εμείς την ταινία την είδαμε στις περσινές «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου έκανε την πανελλήνια πρώτη της. Πριν την προβολή της ταινίας είδαμε τον Zabeil να μας χαιρετάει μέσω βίντεο και να προλογίζει την ταινία του κατά μία έννοια. Μα να μην έχει έρθει ποτέ στην Αθήνα; Περίεργο...

Η υπόθεση: Εδώ και κάποια λίγα χρόνια ο Γερμανός αρχιτέκτονας Άαρον είναι ζευγάρι με την όμορφη Γαλλίδα Λεά. Για χάρη του Άαρον η Λεά έχει πάρει διαζύγιο από τον Άγγλο πρώην σύζυγό της, τον Τζορτζ, με τον οποίο είχε αποκτήσει κι έναν γιο, τον Τρίσταν. Όταν χώρισαν οι γονείς του ο Τρίσταν ήταν έξι ετών – πλέον έχει φτάσει τα οχτώ. Αφού περνούν ένα μέρος των καλοκαιρινών τους διακοπών σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, ο Άαρον προσκαλεί τη Λεά και τον Τρίσταν σε πάνε όλοι μαζί μια εκδρομή στο αγαπημένο του βουνό, στους ιταλικούς Δολομίτες και στην περίφημη περιοχή «Τρεις Κορυφές», που είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά τους: οι τρεις κορυφές του βουνού.

Ο Άαρον θέλει όσο τίποτε άλλο οι τρεις τους να γίνουν οικογένεια. Και η συμπεριφορά του είναι άψογη: είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε ποτέ να έχει ο Τρίσταν. Ο Τρίσταν, όμως, ενώ απολαμβάνει όλα όσα του δίνει ο Άαρον, δεν τον θέλει ως σύντροφο της μητέρας του. Το ειδυλλιακό τοπίο που ιδανικά θα φιλοξενούσε την αφετηρία μιας καινούριας ζωής, σύντομα μετατρέπεται σε τερέν ενός σκληρού ανταγωνισμού καθώς οι τρεις τους παλεύουν για μια θέση στη νέα οικογένεια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η εμμονή του Άαρον να κερδίσει την αποδοχή του μικρού αγοριού, πυροδοτεί εντάσεις κι ένα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας, το οποίο σύντομα ξεφεύγει από κάθε έλεγχο...

Η άποψή μας: Αυτό που εντυπωσιάζει σε τούτη την ενδιαφέρουσα ταινία είναι από τη μία η χειρουργική ακρίβεια μέσω της οποίας ο δημιουργός ανατέμνει το θέμα του και από την άλλη, το εντυπωσιακό τοπίο και ο τρόπος αποτύπωσής του. Εννοείται ότι μιλάμε για το φυσικό, άγριο κάλλος αλλά (χωρίς να εννοείται) μιλάμε και για τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Ο δημιουργός κλείνει το μάτι προς την ταινία «Ανωτέρα βία» αλλά προσεγγίζει το ανάλογης λογικής θέμα του από μια άλλη πλευρά. Δεν το σχολιάζει σκωπτικά. Καθόλου. Όχι, τον ενδιαφέρει να παρουσιάσει το πρόβλημα τσεκάροντας και τις τρεις πλευρές του ιδιότυπου αυτού «τριγώνου» για να φτάσει στην καρδιά του προβλήματος.

Τα δύο αρσενικά στη νέα οικογένεια που βρίσκεται στα σπάργανα διεκδικούν την καρδιά της Λεά. Η Λεά είναι ξεκάθαρη: ο Τριστάν έχει πατέρα κι επομένως ο γιος της δεν μπορεί να αποκαλεί τον Άαρον «μπαμπά». «Ναι, αλλά εγώ ως τι προσδιορίζομαι;», αναρωτιέται ο Άαρον. Είναι απλά μια πατρική φιγούρα; Να προσπαθήσει να έρθει κοντά στον Τρίσταν ή μήπως το «πολύ κοντά» θα μπερδέψει τον μικρό; Και ο Τρίσταν; Εννοείται ότι λατρεύει τη μητέρα του. Εννοείται ότι θα ήθελε να τη δει ξανά δίπλα στο πλευρό του πατέρα του. Ναι, δεν θέλει τον Άαρον σε αυτήν την εξίσωση. Αλλά περνάει καλά μαζί του. Πολύ καλά. Μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα κοντά του. Και τον θαυμάζει για το πόσους πολλούς... μυς διαθέτει! Περισσότερους από του Τζορτζ!

Οπότε, το ερώτημα που τίθεται βασανιστικά είναι κυρίως αυτό: πώς ορίζεται η πατρότητα; Μπαμπάς είναι μόνο ο βιολογικός γονέας ή εκείνος που αναλαμβάνει την ανατροφή ενός παιδιού; Μπορεί ένας άντρας που δεν είναι πατέρας ενός παιδιού πραγματικά να το αγαπήσει; Κι όταν το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να καταλαβαίνει ποιος είναι ο πραγματικός μπαμπάς του και ποιος ο άντρας που προσπαθεί να τον υποκαταστήσει ή και να τον αντικαταστήσει, πώς αντιδράει; Είναι λογικός ο ανταγωνισμός; Υπάρχει «σωστό» και «λάθος» στη συμπεριφορά; Για να δυσκολέψει κάπως περισσότερο τα πράγματα τούτη η οικογένεια μοιάζει ολίγον τι και με τον... Πύργο της Βαβέλ, μιας που ομιλούνται τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά...

Όπως και να έχει, το πράγμα είναι δύσκολο. Εδώ, εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης και πολιτισμού κι ακόμα σκατά τα κάνουμε τόσο στη δημιουργία οικογενειών όσο και στη σχέση μας με το έτερόν μας ήμισυ και με τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο σωστής ανατροφής. Τελεία και παύλα. Μπαίνεις μέσα και, λίγο από ένστικτο, λίγο θέλοντας να αποφύγεις τα λάθη που έκαναν οι δικοί σου γονείς σε σχέση με το δικό σου μεγάλωμα, προχωράς κι εύχεσαι όλα να πάνε καλά τελικά. Να μην πληγώσεις το παιδί σου. Να μεγαλώσεις μια ώριμη, αυτόνομη προσωπικότητα... Πόσο μάλλον όταν θέλεις να είσαι γονιός χωρίς να είσαι ο βιολογικός και βρίσκεις μπροστά σου προσκόμματα, αντιρρήσεις, δυσκολίες, εμπόδια.

Ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά καθώς θέτει τα ερωτήματα, παρουσιάζει τις πιθανές αντιδράσεις και συμπεριφορές αλλά δεν δίνει τις «σωστές» απαντήσεις. Δεν διδάσκει. Αφήνει στο κοινό να αποφασίσει – πρακτική που όταν ότι έχει προηγηθεί είναι χτισμένο κατά πως πρέπει, δίνει με τη σειρά του τα καλύτερα αποτελέσματα. Οι ηθοποιοί του είναι πολύ καλοί και οι τρεις τους – οι τρεις τους εξάλλου είναι αυτοί που βλέπουμε στο 90% της ταινίας και μόνον αυτοί. Από εκεί και πέρα έχει γίνει τρομερή δουλειά τόσο σε επίπεδο φωτογραφίας όσο και σε επίπεδο ηχοληψίας. Βλέπεις το πριόνισμα ενός παχιού κλαδιού και πάνω στην τομή βρίσκεται ένα σκαθάρι – τόσο μικρή λεπτομέρεια μα και τόσο όμορφη. Στον ήχο δε, ακούς τα πάντα – από τις ανάσες που ο ρυθμός τους υποδηλώνει σωματική και ψυχολογική κατάσταση, μέχρι και αντίλαλους που μπορεί να σώσουν, μπορεί και να αποπροσανατολίσουν.

Στο τελευταίο κομμάτι, εκεί που ο Άαρον παίρνει τον Τρίσταν και πάνε στο βουνό για να δουν την ανατολή, η ταινία μπαίνει και σε πεδία που έχουν να κάνουν με την επιβίωση. Παίρνει και χαρακτήρα βαθιά υπαρξιακό. Συν τοις άλλοις στο συγκεκριμένο πλαίσιο εισχωρούν και στοιχεία θρίλερ. Και μπόλικο σασπένς. Και με την ομίχλη να τυλίγει τα πάντα, φεύγουμε και από τον ρεαλισμό και μπαίνουμε σε πεδία συμβολικά και αλληγορικά. Οι Τρεις Κορυφές: ο Μπαμπάς, η Μαμά, το Παιδί! Εκεί θα υπάρξει η... κορύφωση του δράματος. Εκεί θα τεθεί από τον πιτσιρικά επιτακτικά αυτό που θέλει: «άσε ήσυχη τη μητέρα μου». Είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλει; Το τελικό πλάνο της ταινίας, με την αλλαγή κατεύθυνσης του Τρίσταν, αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Δυνατή ταινία, που ασχολείται με ένα ιδιαίτερο ζήτημα.

ΥΓ: Η αλήθεια είναι πως υπάρχουμε κι εμείς οι φυγόπονοι: πού να μπλέκω τώρα με γυναίκα με παιδί... Έτσι;

Σήμερα. Η καλύτερη μέρα!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 1926 όταν για πρώτη φορά ο συγγραφέας A. A. Milne σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο E. H Shepard, κυκλοφορούσαν για πρώτη φορά σε βιβλίο, τις εικονογραφημένες περιπέτειες ενός ομιλούντα αρκούδου που ζει σε ένα φανταστικό δάσος, ανέμελος και με μοναδική του έγνοια το φαγητό, συντροφιά με τους αγαπημένους του φίλους. Η περίπτωση του Γουίνι εξελίχθηκε σε χρυσοφόρα, στην πάροδο των ετών, για όλους όσους εκμεταλλεύτηκαν την φιγούρα του, είτε μέσα από περιοδικά και πολύχρωμες εκδόσεις, είτε μέσα από τις κινουμένων σχεδίων σειρές τόσο της μικρής όσο και της μεγάλης οθόνης. Υπολογίζεται πως για την Disney, στην οποία ανήκει, μετά από διάφορα ζόρια πνευματικής ιδιοκτησίας, το Trade Mark, ο Γουίνι είναι ο επιπλέον επικερδής παιδικός χαρακτήρας της, μετά από τον Μίκι Μάους. Άρα δεν είναι τυχαίο που διάφορα σπιν οφς γύρω από την βασική του ιστορία, αραιά και που κάνουν την εμφάνιση τους στο σινεμά, όπως συμβαίνει καλή ώρα και με τον Christopher Robin.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο, πιτσιρικάς τότε, Κρίστοφερ Ρόμπιν, εγκατέλειψε το Δάσος ων Γαλάζιων Ονείρων και μαζί τους καλούς του φίλους που τον συντρόφευσαν σε ολόκληρη την παιδική του ηλικία: Τον Γκαρή, τον Τίγρη, τον Λαγό, το Γουρουνάκι, τον Κουκουβάγια, τον Κάνγκου και τον Ρω, μα κυρίως τον κολλητό του, τον Γουίνι το αρκουδάκι που μιλάει, που του είχε δώσει υπόσχεση να μην τον λησμονήσει ποτέ. Πλέον ο σαραντάχρονος Κρίστοφερ, ζει στο Λονδίνο, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Έβελυν και την λατρεμένη τους θυγατέρα Μάντλιν, αντιμετωπίζοντας και αυτός, όπως όλοι οι οικογενειάρχες, όλα εκείνα τα προβλήματα της καθημερινότητας που γνωρίζει κάθε σπιτικό.

Και σαν να μην του φτάνουν αυτά, πρέπει να εκπληρώσει τάχιστα και μέσα σε τρεις μόλις ημέρες, την εντολή του αυταρχικού αφεντικού του, Γουίνσλοου, κληρονόμου της ομώνυμης βιοτεχνίας που φτιάχνει βαλίτσες, αποφασίζοντας εκείνος, ποιοι συνάδελφοι του πρέπει να απολυθούν, στα πλαίσια των περικοπών κατά 20 τοις εκατό του κόστους λειτουργίας της εταιρίας. Ευρισκόμενος σε απόγνωση και καθώς η γυναίκα και η κόρη του θα φύγουν στενοχωρημένες από την συμπεριφορά του, για το εξοχικό μόνες τους, δίχως εκείνον, ο Κρίστοφερ θα αναγκαστεί να συντάξει το προσχέδιο που του ζητήθηκε. Κι αν αυτό το εργασιακό πρόβλημα φαντάζει βαρύ στην ηθική λογική του, η επανεμφάνιση του Γουίνι μετά από τόσο καιρό δίπλα του, για να ζητήσει την βοήθεια του, ώστε να βρεθούν οι εξαφανισμένοι του φίλοι, θα έρθει για να προστεθεί στο ήδη αβάσταχτο Σαββατοκύριακο του.

Συνεπώς αντίο βροχερή πρωτεύουσα και ολοταχώς ταξίδι για την επαρχία του Σάσεξ, εκεί που βρίσκεται το μαγικό εκατό εκταρίων δάσος, που στις ομιχλώδεις φυλλωσιές του έχει χαθεί ολόκληρη η ομάδα των πολυλογάδων, μα και φοβισμένων στην πιθανότητα επίθεσης των τρομερών στοιχειών, ζώων. Παρότι η ενήλικη λογική του προστάζει να γυρίσει στα γεμάτα νούμερα, ισοζύγια και κόστη κιτάπια του, μην τύχει και χάσει και ο ίδιος την δουλειά του, ο φόβος μην έχουν πάθει κάτι οι σύντροφοι που κοντά τους πέρασε τις πιο αξέχαστες στιγμές της ζωής του. Έχοντας ταυτόχρονα κατά νου και τα αγαπημένα του πρόσωπα που με την εμμονή του στις εργασιακές υποχρεώσεις, σίγπυρα έχει στενοχωρήσει.

Η βάση της πλοκής στηρίζεται φυσικά στο ορίτζιναλ γραπτό του Winnie The Pooh, η περιπέτεια όμως είναι εξ ολοκλήρου καινούργια και δεν έχει προϋπάρξει σε σκιτσαρισμένη νουβέλα του Milne. Η σύνδεση δε με το πρωτότυπο πραγματοποιείται δια μέσου μιας υπέροχα σχεδιασμένης εισαγωγής, όπου το Live action συνδυάζεται άψογα με το (και ασπρόμαυρο) σχέδιο, εκεί που μέσα σε λίγα λεπτά μαθαίνουμε τα πάντα για τον Κρίστοφερ Ρόμπιν, από τον καιρό που άφησε πίσω το ξύλινο καλύβι του στα βάση των θεόρατων δέντρων: Σχολείο, εφηβεία, σπουδές, γάμος, παγκόσμιος πόλεμος και μέτωπο μα κι ο ερχομός ενός παιδιού που ήταν και το μεγαλύτερο όνειρο του, προτού τον πνίξουν οι υποχρεώσεις που τυλίγουν κάθε υπεύθυνο φαμελιάρη.

Όμορφα δομημένη στην αφήγηση της, ακολουθώντας πιστά κάθε κλισέ εντολή δημιουργίας μιας ταινίας για όλη την οικογένεια είναι η περίπτωση του Κρίστοφερ & Γουίνι. Ο σκηνοθέτης Marc Forster άλλωστε έχει προσφέρει μερικές πολύ αξιόλογες δημιουργίες όπως τα Monster's Ball, World War Z, Stranger Than Fiction και φυσικά το Finding Neverland, που το επιτυχημένο μοτίβο του ακολουθεί πιστά και εδώ, απλώς αντικαθιστώντας την περσόνα του εμπνευστή του Πίτερ Παν με αυτή του μπερδεμένου Κυρίου Ρόμπιν. Το ντεσαβαντάζ στην παρούσα περίπτωση είναι που το ηλικιακό εύρος του κοινού όπου απευθύνεται το κλωνάρι του πρωταρχικού Γουίνι, είναι υπερβολικά μεγαλύτερο, καθώς πρέπει να ευχαριστήσει θεατές που κυμαίνονται από την νηπιακή ίσαμε την πρώτη γονεϊκή περίοδο και ενδεχόμενα η αφέλεια και η επιδερμικότητα που προσεγγίζονται τόσο οι χαρακτήρες όσο και τα σοσιολογικά ζητήματα, μάλλον δεν θα αφήσουν τους μεγαλύτερους πλήρως ικανοποιημένους.

Η δουλειά που έχει γίνει από την Disney και τα εργαστήρια της Framestore και Method στην χρήση των ειδικών εφέ και στην δημιουργία CGI μορφών που συνυπάρχουν με τους αληθινούς είναι έξοχη, σχεδόν αριστεύει και με άνεση παίρνει θέση ανάμεσα στις ποιοτικότερες σχεδιαστικά του είδους. Κάτι που καταλαβαίνει κανείς στις πιο γρήγορες και εντυπωσιακές σκηνές όσο βαδίζουμε στο φινάλε, όπου επικρατεί ένα αγωνιώδες πανδαιμόνιο στα λονδρέζικα καλντερίμια, ενόσω εφετζίδικα ζωάκια και πραγματικοί ηθοποιοί, όπως ο Ewan McGregor και η Hayley Atwell, συνδυάζονται εντυπωσιακά στα ίδια καρέ. Με πολύ μεγαλύτερη ζωντάνια και αληθοφάνεια, από ότι μια φορά κι έναν καιρό, ας πούμε, στον πρωτοπόρο του genre Ποντικομικρούλη. Αν είχε δοθεί και λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο ρηχό, με εύκολα νοήματα και με εμφανείς κοιλίτσες, σε αρκετά σημεία, σενάριο, ενδεχόμενα να ελπίζαμε πως θα πλησιάσουμε τα στάνταρντς του Paddington, που έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη, σε όλους τους τομείς. Μια καλή προσπάθεια, μια αξιοπρεπής family movie, που δεν σκίζει, δεν απογοητεύει όμως κιόλας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Από άλλο πλανήτη! Τι θα έκανες αν ξαφνικά ερχόσουν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν, ή μάλλον τρεις εξωγήινους; Σε αυτή την ξεκαρδιστική ιστορία κινουμένων σχεδίων για όλη την οικογένεια, Ο Λούης και οι Εξωγήινοι (Luis and the Aliens), ένα μικρό αγόρι θα προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματά του με τη βοήθεια των τριών θεότρελων νέων φίλων του… που τυχαίνει να μην είναι από το δικό μας πλανήτη! Γέλιο, περιπέτεια και συγκίνηση σε μια ιστορία για το μεγαλύτερο μάθημα για όλους: «οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις». Όταν ο μπαμπάς σου είναι φανατικός της άποψης ότι υπάρχουν εξωγήινοι, η ζωή δεν είναι εύκολη - ούτε και πολύ φυσιολογική! Παρά την αγάπη του για εκείνον, ο 12χρονος Λούης δεν πιστεύει τους ισχυρισμούς του πατέρα του, οπότε η έκπληξή του είναι τεράστια όταν τρεις ατζαμήδες μικροί εξωγήινοι - ο Μογκ, ο Ναγκ και ο Γουάμπο - προσγειώνονται ξαφνικά μπροστά του.  Ενθουσιασμένος με την αναπάντεχη αυτή συνάντηση, ο Λούης θέλει να μοιραστεί με τον πατέρα του το φανταστικό αυτό νέο, αλλά συνειδητοποιεί ότι εκείνος θέλει να «παγώσει» και να μελετήσει τους καινούργιους του φίλους.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στο τρίο Wolfgang Lowenstein, Kristof Lowenstein, Sean McCormack.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Rosebud 21!

Όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις πως δε χρειάζεται πια να είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου! Η εμπνευσμένη κωμωδία «ενηλικίωσης» Ωραίο μου Διαζύγιο (Brillantissime) βασίζεται στο επιτυχημένο θεατρικό έργο της Geraldine Aron, My Brilliant Divorce. Η Angela μοιάζει να ζει μια ονειρεμένη ζωή στη Νίκαια σε ένα όμορφο διαμέρισμα με τον αγαπημένο της σύζυγο και την έφηβη κόρη της. Την παραμονή των Χριστουγέννων όμως όλα μοιάζουν να καταρρέουν, όταν ο σύζυγός της ξαφνικά την εγκαταλείπει. Τότε η Angela αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της. Ένα πραγματικό στοίχημα, καθώς θα πρέπει να το κατορθώσει σε πείσμα της νευρωτικής κολλητής της, της τυραννικής μητέρας της και του ψυχίατρου με τις πειραματικές μεθόδους. Η αισιόδοξη Angela ανανεώνει την προβληματική σχέση με την έφηβη κόρη της και ανοίγει τα φτερά της στη νέα ζωή ως ελεύθερη γυναίκα πια, γεμάτη όρεξη για καινούργιες περιπέτειες. Η νέα ζωή της δείχνει να έχει πολλές υποσχέσεις πια. Αλλά και πολλές ανατροπές…

Η Michèle Laroque, φημισμένη και εξαιρετικά δημοφιλής γαλλίδα πρωταγωνίστρια, εκτός από το να κάθεται στην σκηνοθετική καρέκλα, υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου. Η ίδια ανέλαβε τη συγγραφή του σεναρίου μαζί με τους συνεργάτες της, Benjamin Morgaine και Lionel Dutemple. Μαζί της συναντάμε και τους Rossy De Palma, Françoise Fabian, Kad Merad.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Strada Films!

Kiss My Assassin! Μια αμερικάνικη κωμική περιπέτεια δράσης είναι η περίπτωση του Ο Κατάσκοπος που με Παράτησε (The Spy Who Dumped Me) που σκηνοθετεί η Susanna Fogel, σε σενάριο δικό της σε συνεργασία με τον David Iserson. Η Audrey και η Morgan είναι δύο 30άρες κολλητές φίλες που ζουν στο Los Angeles και τελείως απρόσμενα βρίσκονται μπλεγμένες σε μία διεθνή συνωμοσία όταν ο πρώην φίλος της Audrey εμφανίζεται στο διαμέρισμα τους με μία ομάδα αδίστακτων εκτελεστών να τον ακολουθεί. Εκπλήσσοντας ακόμα και τους ίδιους τους τους εαυτούς οι δύο κοπέλες ορμούν στην δράση καταστρώνοντας ένα σχέδιο για να σώσουν τον κόσμο ενώ τις αναζητούν στην Ευρώπη διάφοροι εκτελεστές αλλά και ένας γοητευτικός αλλά ύποπτος Άγγλος πράκτορας.

Πρωταγωνιστούν οι Mila Kunis, Kate McKinnon, Justin Theroux, Gillian Anderson, Hasan Minhaj, Ivanna Sakhno, Sam Heughan.
.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Ένα επικίνδυνο παιχνίδι, δυναμιτίζει την ισορροπία μιας οικογένειας! Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο, όπως επισημαίνει το διάσημο ρητό, και η ιδιόμορφη νεογέννητη οικογένεια στην καρδιά του Στις Τρεις Κορυφές (Drei Zinnen) παλεύει να βρει την ισορροπία της και τελικά την ευτυχία, όσο αντικρουόμενα συναισθήματα δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα. Υποβλητικές τοποθεσίες, εξαιρετικές ερμηνείες και ατμόσφαιρα στη καθηλωτική δεύτερη ταινία του Γερμανού Jan Zabeil. Βραβείο Piazza Grande στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο από τους κριτικούς του Variety. Ο Άαρον προσκαλεί τη σύντροφό του, Λέα, και τον οκτάχρονο γιο της, Τρίσταν, σε μια εκδρομή στο βουνό. Αντί για μια αρμονική έναρξη της καινούργιας τους ζωής μαζί, το ταξίδι τούς επιφυλάσσει πολλά και δύσκολα εμπόδια, καθώς οι τρεις τους μάχονται για τη θέση τους στη νέα οικογένεια. Ψηλά στην περιοχή των Τριών Κορφών, ο Άαρον και ο Τρίσταν έρχονται αντιμέτωποι με την αγάπη και τον φόβο που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, ενώ η Λέα βρίσκεται ανάμεσά τους, προσπαθώντας να σταθεροποιήσει το ιδιόμορφο αυτό τρίγωνο. Στην προσπάθειά του να κερδίσει την αποδοχή του αγοριού, που δείχνει μια ολοένα και πιο επιθετική συμπεριφορά απέναντί του, ο Άαρον παίρνει τον Τρίσταν ψηλά στο βουνό. Όταν, όμως, έρθει η ομίχλη και o Άαρον χάσει τον μικρό, το υπόγειο παιχνίδι εξουσίας ανάμεσά τους παίρνει μια επικίνδυνη τροπή...

Πρωταγωνιστούν οι Alexander Fehling, Bérénice Bejo, Arian Montgomery.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Rosebud 21!

No Justice At The End Of A Gun! Η ταινία Γλυκιά Πατρίδα (Sweet Country) από την Αυστραλία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας όπου και απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα Platform στο Φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και στα Asia Pacific Screen Awards όπου διακρίνονται οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς από τις χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού Ωκεανού. Ο Warwick Thornton είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα στο Φεστιβάλ Καννών το 2009 με την ταινία Σαμψών και Δαλιδά. Ο Σαμ, ένας μεσήλικας Αβορίγινας, δουλεύει για λογαριασμό ενός ιεροκήρυκα στην κεντρική Αυστραλία. Όταν ο βετεράνος πολέμου Χάρι Μαρτς μετακομίζει σε ένα γειτονικό σταθμό, ο Σαμ και η οικογένεια του στέλνονται να τον βοηθήσουν να εγκατασταθεί. Η επαφή τους με τον σκληρό και οργισμένο Χάρι σύντομα οδηγεί σε ένα βίαιο ξέσπασμα με τραγικές συνέπειες. Με αφετηρία αληθινά περιστατικά που συγκλόνισαν την Αυστραλία της δεκαετίας του 1920, ο Thornton συνθέτει με τις επιβλητικές σινεμασκόπ εικόνες του ένα μοντέρνο, απόλυτα επίκαιρο, γουέστερν, ύμνο στην ανθρωπιά και την ελευθερία και ταυτόχρονα αιχμηρή καταγγελία απέναντι στη βία κάθε μορφής εξουσίας.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι βετεράνοι ηθοποιοί από την Αυστραλία, Sam Neill και Bryan Brown. Όπως πάντα ο σκηνοθέτης δίνει κεντρικούς ρόλους σε Αβορίγινες συμπατριώτες του και εδώ ο Hamilton Morris και η Natasha Gorey Furber) δίνουν αξέχαστες ερμηνείες στο ρόλο του ζευγαριού που τρέπεται σε φυγή μετά από ένα καθοριστικό συμβάν για τη ζωή όλων.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την One from the Heart!

Στις 33 στροφές! Οι παραγωγοί του Little Miss Sunshine και ο συγγραφέας των «Για Ένα Αγόρι» και «High Fidelity» επιστρέφουν με την indie κομεντί της χρονιάς Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) που λάτρεψαν οι κριτικοί και θα γεμίσει μουσική, ευαισθησία και χιούμορ τις κινηματογραφικές σας νύχτες. Η Άννι έχει μακροχρόνια σχέση με τον Ντάνκαν, φανατικό θαυμαστή ενός ξεπεσμένου ροκ σταρ, ονόματι Τάκερ Κρόου. Ο Ντάνκαν είναι περισσότερο αφοσιωμένος στο μουσικό του είδωλο παρά στη σύντροφό του. Όλα αυτά μέχρι η Άννι να γνωρίσει τον Τάκερ… Μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη, τη μοναξιά και την απροσδόκητη πορεία της ζωής. Βασισμένη στο best-seller του Νικ Χόρνμπι (High Fidelity, Για Ένα Αγόρι) και που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πατάκη. Σκηνοθετεί ο Jesse Peretz.

Την ερμηνευτική τριάδα των βασικών πρωταγωνιστών της πλοκής, ορίζουν οι Rose Byrne, Ethan Hawke και Chris O'Dowd.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Θα υπάρξουν συνέπειες! Ο φονικός τιμωρός επιστρέφει δίνοντας και πάλι υποσχέσεις εκδίκησης και απόδοσης δικαιοσύνης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει και πάλι ο Antoine Fuqua (Training Day) και η καλογραμμένη πλοκή θέλει τον πρωταγωνιστή να εμπλέκεται σε μία πιο προσωπική ιστορία εκδίκησης για να φτάσει ακόμα πιο μακριά, όσο το σκοτεινό παρελθόν του πλησιάζει απειλητικά. Το Equalizer 2 είναι ένα καταιγιστικό σίκουελ με απολαυστικά χορογραφημένες σκηνές δράσης και εθιστικές δόσεις αγωνίας. Αν έχεις ένα πρόβλημα και δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει, ο Robert McCall είναι ο άνθρωπος σου. Πρόκειται, άλλωστε, για τον ένα και μοναδικό Equalizer. Ο McCall βοηθά τους αδύναμους και τους καταπιεσμένους αποδίδοντας δικαιοσύνη. Αμείλικτα. Αλλά όταν το επικίνδυνο παρελθόν του έρθει στην επιφάνεια, θα χρειαστεί όλες του τις δεξιότητες για να βγει ζωντανός. Έχει έρθει η ώρα να βρεθεί αντιμέτωπος με άρτια εκπαιδευμένους δολοφόνους που δεν θα σταματήσουν πουθενά για να τον εξολοθρεύσουν.

Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ σπουδαίος ηθοποιός Denzel Washington (Training Day, Glory) επιστρέφει σε έναν ρόλο ενώ για τέταρτη φορά συνεργάζεται με τον συγκεκριμένο σκηνοθ'ετη. Μαζί του εμφανίζονται και οι Pedro Pascal, Bill Pullman, Melissa Leo, Ashton Sanders.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Το Κυνήγι Εξελίχθηκε! Ο Shane Black (σεναριογράφος του «Φονικό Όπλο») επιστρέφει στον Κυνηγό (The Predator), αυτή τη φορά με τον ρόλο του σκηνοθέτη – σεναριογράφου, σε αντίθεση με την πρώτη ταινία που είχε ένα σύντομο ρόλο ως ηθοποιός. Καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα καστ ηθοποιών που τους ενώνει η νοσταλγία της πρώτης ταινίας, αφού οι περισσότεροι την θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια. Μια ταινία γεμάτη νοσταλγία, που θυμίζει την ατμόσφαιρα της αρχικής, αλλά με περισσότερο χιούμορ και πιο σύγχρονα μέσα παραγωγής. Από τα πιο μακρινά σημεία του διαστήματος στους μικρούς δρόμους των προαστίων, το κυνήγι επιστρέφει στο σπίτι του μέσα από την εκρηκτική επαναφορά της κινηματογραφικής σειράς «Κυνηγός». Τώρα, οι πιο θανάσιμοι κυνηγοί του σύμπαντος είναι πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι και πιο φονικοί από ποτέ, έχοντας εξελιχθεί γενετικά με DNA από άλλα είδη. Όταν ένα νεαρό αγόρι προκαλέσει κατά λάθος την επιστροφή τους στη Γη, μόνο μια ετερόκλητη ομάδα πρώην στρατιωτών και μια καθηγήτρια εξελικτικής βιολογίας θα μπορέσουν να εμποδίσουν το τέλος του ανθρώπινου είδους.

Οι Τρελοί, όπως αποκαλούνται στην ταινία, είναι αυτοί που θα συνεργαστούν με τον Κουίν (Boyd Holbrook) και την Κέισι Μπράκετ (Olivia Munn) και θα προσπαθήσουν να σώσουν το ανθρώπινο είδος από τους πιο θανάσιμους κυνηγούς τους σύμπαντος. Ο όρος που χρησιμοποιείται στην ταινία για να τους περιγράψει είναι κάθε άλλο παρά υποτιμητικός. Οι Γουίλιαμς (Trevante Rhodes), Κόιλ (Keegan-Michael Key), Μπάξλι (Thomas Jane), Λίντς (Alfie Allen) και Νέτλς (Augusto Aguilera) είναι άνθρωποι που τους έχει αποβάλλει η κοινωνία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!