Movies Ltd

Ο Εφιάλτης...ζωντανεύει. Ο απόλυτος τρόμος σε όλο του το μεγαλείο, από τον πρωτεργάτη του νέου κύματος του Ισπανικού σινεμά τρόμου Jaume Balaguero και δημιουργό της σειράς ταινιών REC, στην καινούργια του ταινία Μούσα (Muse) που βασίζεται στο best seller του βραβευμένου Χοσέ Κάρλος Σομόθα “Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 13”. Ο Σάμουελ Σάλομον, ένας καθηγητής λογοτεχνίας που είναι άνεργος από τότε που η φίλη του βρήκε τραγικό θάνατο, υποφέρει από ένα συνεχόμενο εφιάλτη όπου μια γυναίκα δολοφονείται βάναυσα σε μια παράξενη τελετή. Όταν η γυναίκα που έχει στοιχειώσει τις νύχτες του, βρίσκεται νεκρή στην πραγματικότητα, ο Σάμουελ, ψάχνοντας απαντήσεις θα καταφέρει να βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος. Εκεί, θα συναντήσει την Ρέιτσελ, η οποία είχε τον ίδιο εφιάλτη με εκείνον και μαζί θα κάνουν τα πάντα να ανακαλύψουν την ταυτότητα της μυστηριώδους γυναίκας, μπαίνοντας σε έναν τρομακτικό κόσμο που ελέγχεται από φιγούρες που ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες μέσα στο χρόνο: τις Μούσες!

Στην φιλόδοξη διεθνή αυτή συμπαραγωγή πρωταγωνιστούν οι Φράνκα Ποτέντε (The Bourne Identity, Run Lola Run), Ελιοτ Κόουαν, Άνα Ουλαρου, Κρίστοφερ Λόιντ (Back to the Future).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Μαρτίου 2018 από την Weird Wave!

Εκεί που το Κράμερ εναντίον Κράμερ συναντάει την Λάμψη. Μετά το ρεκόρ των 270.000 εισιτηρίων στις τρεις πρώτες εβδομάδες προβολής της και αφού σόκαρε το γαλλικό κοινό και κέρδισε εξ’ ολοκλήρου τους κριτικούς, η διπλά βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ξαβιέ Λεγκράν, ετοιμάζεται να καθηλώσει και τους Έλληνες θεατές. Το 2013, ένας πρωτοεμφανιζόμενος Γάλλος σκηνοθέτης θα βρεθεί στις υποψηφιότητες των OSCAR, με την μικρού μήκους ταινία του «Just Before Losing Everything», η οποία λίγο μετά θα βραβευτεί και με το Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. 4 χρόνια μετά ο Ξαβιέ Λεγκράν θα συνεχίσει την ιστορία της μικρού μήκους ταινίας του από εκεί που την άφησε, παρακολουθώντας τους ίδιους χαρακτήρες… Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Μετά τον Χωρισμό (Jusqu'à La Garde) θα φτάσει μέχρι το Φεστιβάλ της Βενετίας, απ’ όπου θα φύγει με το Μεγάλο Βραβείο (Αργυρό Λιοντάρι) Καλύτερης Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας. Μετά το διαζύγιο τους, η Μίριαμ και ο Αντουάν παίρνουν κοινή επιμέλεια του γιού τους Ζουλιάν, παρά την αντίθεση της Μίριαμ. Ο Αντουάν, που δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό, καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να παραμείνει κοντά της. Όμηρος, μεταξύ ενός πατέρα που δεν έχει όρια και μιας φοβισμένης μητέρας, ο Ζουλιάν θα φτάσει στα άκρα για να διασφαλίσει ότι δεν θα συμβεί το χειρότερο.

Σε παραγωγή του Αλεξάντερ Γαβρά, μια ταινία που σου κόβει την ανάσα και σε κάνει ενστικτωδώς να θέλεις να μπεις στην οθόνη να σώσεις τους πρωταγωνιστές της που τους ερμηνεύουν οι Ντενίς Μενοσέ, Λεά Ντρουκέρ, Τομάς Γκιοριά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Μαρτίου 2018 από την Weird Wave!

Ένα χωριό μόνο γυναίκες. Ένας περαστικός άνδρας. Η ταινία Ο Θεριστής είναι βασισμένη στο κείμενο «L’homme semence» (Ο σπόρος) που γράφτηκε το 1919 από την Violette Ailhaud που γεννήθηκε το 1835 στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Alpes-de-Haute-Provence. Μετά τον θάνατο της Violette Ailhaud, το 1925, δόθηκε στους κληρονόμους της ένας σφραγισμένος φάκελος με οδηγίες προς τον συμβολαιογράφο που χειριζόταν τα θέματα της διαθήκης, να μην ανοιχτεί πριν το καλοκαίρι του 1952. Όταν ο φάκελος τελικά ανοίχτηκε, οι οδηγίες για το περιεχόμενο του φακέλου -ένα χειρόγραφο-ήταν να παραδοθεί αποκλειστικά και μόνο σε μία γυναίκα κληρονόμο που έπρεπε να έχει ηλικία μεταξύ 15 και 30 ετών. Ετσι, σύμφωνα με τις οδηγίες, η Ιβελίν που είχε ηλικία 24 ετών απέκτησε το χειρόγραφο κείμενο το οποίο παρέδωσε σε έναν Γάλλο εκδότη. Από τότε το «L’homme semence» (Ο σπόρος) έχει εκδοθεί σε πληθώρα εκδόσεων και έχει εμπνεύσει σειρά θεατρικών παραστάσεων, παραστάσεων χορού, σχέδια και ταινίες με πιο πρόσφατη την εξαιρετική ματιά στο θέμα της Marine Francen με την ταινία Ο Θεριστής (Le Semeur). Αν αφαιρέσει κανείς το ιστορικό πλαίσιο, τις κοινωνικές αναφορές,τις αναφορές στην κουλτούρα και την εθνικότητα, όταν αφαιρέσει όλα αυτά που «ντύνουν» μια γυναίκα, διηγείται την ιστορία του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.

Η Βιολέτ είναι σε ηλικία γάμου το 1852, όταν ξαφνικά όλοι οι άνδρες του χωριού αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν λόγω του πολέμου. Οι γυναίκες περνούν μεγάλο διάστημα απομονωμένες, κάνοντας όλες τις εργασίες μόνες τους, και παίρνουν έναν όρκο: Εάν εμφανιστεί κάποιος άνδρας, θα είναι για όλες τους! Η ταινία «Ο Θεριστής» είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Πρωταγωνιστούν οι Pauline Burlet, Géraldine Pailhas, Alban Lenoir, Iliana Zabeth, Françoise Lebrun, Raphaëlle Agogué, Barbara Probst, Anamaria Vartolomei, Margot Abascal, Mama Prassinos.

Αν ονειρεύεσαι κάτι, μπορεί και να γίνει πραγματικότητα Η αληθινή ιστορία της απαγωγής ενός νεαρού αγοριού από τη Μαφία που σόκαρε την Ιταλία των 90s, εμπνέει το σκηνοθετικό δίδυμο των Γκρασαντόνια και Πιάτσα οι οποίοι, μετά το εξαιρετικό «Salvo», επιστρέφουν με ένα σκοτεινό παραμύθι που υφαίνεται περίτεχνα γύρω από τα πραγματικά γεγονότα ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. Με δάνεια από τη μυθολογία και χρήση λογοτεχνικών μοτίβων από το σινεμά του φανταστικού, στα Μυστήρια της Σικελίας (Sicilian Ghost Story) οι σκηνοθέτες πειραματίζονται επιτυχώς με τα κινηματογραφικά είδη για να αφηγηθούν μία ατμοσφαιρική και εξόχως συγκινητική ιστορία αγάπης. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’90, σε ένα απομονωμένο χωριό της Σικελίας. Μια μέρα ο 13χρονος Τζουζέπε εξαφανίζεται. Το χωριό δεν αντιδρά. Οι Αρχές εγκαταλείπουν τις προσπάθειες αναζήτησής του. Η Λούνα, η συμμαθήτριά του, που είναι δειλά ερωτευμένη μαζί του, αποφασίζει να σπάσει την σιωπή που καλύπτει την εξαφάνιση του φίλου της, ακόμη κι αν κάποιοι πιστέψουν ότι έχασε τα λογικά της. Για να τον βρει όμως, θα πρέπει να βουτήξει στα σκοτεινά νερά της κοντινής λίμνης, να ρισκάρει την ίδια της τη ζωή στο σκοτεινό κόσμο όπου ο φίλος της φυλακίστηκε. Στα όρια του φανταστικού και του πραγματικού, η ταινία επανεξετάζει τον μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στον ανελέητο κόσμο της μαφίας.

Στην ταινία που είχε την τιμή να σημάνει την έναρξη της Εβδομάδας Κριτικής του 70ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, πρωταγωνιστούν οι Julia Jedlikowska, Gaetano Fernandez, Corinne Musallari, Andrea Falzone.

Can't you feel my heart, Can't you feel my heart

του zerVo (@moviesltd)

Έχοντας επιλέξει να ακολουθήσουν δημιουργικά μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα της πιο εμπορικής, ονομαστής, διαφημισμένης animation τακτικής, οι βορειοευρωπαίοι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιήσει άλματα στον χώρο του κινουμένου σχεδίου, με συνέπεια πλέον να συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον ελπιδοφόρων σχολών του είδους. Ακόμη μια απόδειξη για το εναλλακτικό μοτίβο δράσης που έχουν τραβήξει οι Σκανδιναβοί σχεδιαστές, ορίζει και η περίπτωση του Beyond Beyond, που παρόλο τον πιασάρικο ελληνικό, πεντακάθαρα στημένο για να τραβήξει το βλέμμα των σινεφίλ μπόμπιρων, τίτλο του, κατά κύριο λόγο απευθύνεται σε κοινό πιο ενήλικο, έμπειρο και ικανό να αποκωδικοποιήσει τις δυναμικά σουρεαλιστικές εικόνες που απλόχερα προσφέρει.

Οι εφιάλτες που στριφογυρνούν στο άμαθο μυαλουδάκι του νεαρού κούνελου Τζόνα, από την ημέρα που η λατρεμένη του μητέρα χάθηκε για πάντα, δεν λένε να καταλαγιάσουν, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αγωνία στην ψυχή του για το που ακριβώς μπορεί να βρίσκεται. Έχοντας αποτραβηχτεί συντροφιά με τον μονάκριβο πατέρα του που πλέον έχει αναλάβει ολοκληρωτικά την προστασία του, πάνω σε μια μαούνα καταμεσίς του πελάγους, δεν αφήνει ούτε μια στιγμή που να μην σκεφτεί την πιθανότητα να συναντήσει και πάλι εκείνη που τον έφερε στον κόσμο, έχοντας δώσει όρκο να κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει.

Η τελευταία ανάμνηση από εκείνη, άλλωστε, να χάνεται στον ορίζοντα, γαντζωμένη στα νύχια του αρπακτικού Φτερωτού Βασιλιά, έχει δημιουργήσει στο μυαλό του το σχέδιο αναζήτησης του ιπτάμενου γίγαντα που την έκλεψε. Παρακούοντας τις εντολές του πατέρα του, να παραμείνει ήσυχος ενόσω εκείνος απουσιάζει για να μαζέψει προμήθειες, ο ολομόναχος, αδύναμος αλλά και με άγνοια κινδύνου Τζόνα θα πέσει με το πλοιάριο στο μάτι μιας θαλάσσιας τρικυμίας, που θα τον παρασύρει στο σκοτεινό βυθό του ωκεανού της απεραντοσύνης, εκεί που θα αντιληφθεί την ύπαρξη ενός άλλου, καινούργιου, διαφορετικού κόσμου. Εκεί που ένα κρυφό προαίσθημα μέσα του, τον κάνει να πιστεύει ακράδαντα πως θα βρει και πάλι την λατρεμένη του μητέρα.

Με τις δραματικές συνέπειες της απώλειας και με το πως την αντιλαμβάνεται κάποιος που δεν έχει προετοιμαστεί γι αυτήν, την βιώνει μα δεν καταφέρνει ποτέ του να την εξηγήσει και το κυριότερο να την αποδεχτεί, ασχολείται το πιο πρόσφατο κινούμενο σχέδιο, υπογραφής του Esben Toft Jacobsen, που ήδη έχει αποκτήσει διεθνές κοινό χάρη στο πολυβραβευμένο του The Great Bear. Το μονοπάτι που διαλέγει να ακολουθήσει παρέα με το CGI πενάκι του ο Σουηδός, λογικότατα πολύχρωμο, ρυθμικό και με φειδώ στο να μην ξεφύγει χρονικά πάνω από το 90λεπτο, δεν είναι όμοιο με καμίας Disney, Pixar, Dreamworks, μιας και τα πλάνα του δεν συμμαχούν με τον ρεαλισμό και την γραμμικότητα στην σκέψη. Πιο πολύ μοιάζει να είναι ένας πανάξιος μαθητής της σχολής Miyazaki ο καλλιτέχνης, που στην δικής του αλληγορικής σύλληψης περιπλάνηση του ορφανού (κι ας μην το ξέρει) πιτσιρίκου σε έναν κόσμο άγριο, αδυσώπητο και εχθρικό, αποτίνει φόρο τιμής στην αριστουργηματική Chihiro.

Με τον μικρούλη και άμαθο κουνελάκο να τα βάζει με κάθε λογής αντιξοότητες, προκειμένου να βρει ξανά μπροστά του την λατρεμένη του μητέρα - κύματα, καταιγίδες, έναν γλαφυρό μουσάτο δειλό κόπρο που ορίζει τον αστείο κομπανιέρο του, μέχρι και με το θαλάσσιο Κράκεν, που διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στον εδώ και τον άλλο κόσμο - το φιλμ οδηγείται στο λυτρωτικό, μα όχι και happy end, φινάλε του, εκεί που μέσα σε συγκινησιακή φόρτιση αντιλαμβάνονται όλοι, πως καμία αγαπημένη μορφή δεν σβήνει, αν η μνήμη του διατηρηθεί για πάντα ζωντανή. Όπως ακριβώς το περιέγραψε προ καιρού, στον οσκαρούχο πλέον Coco της η Pixar.

Που σύμφωνοι, εδώ στην Επιχείρηση: Μαμά, δεν διακρίνουμε ανάλογη σχεδιαστική αρτιότητα, ούτε εφάμιλλη σεναριακή έμπνευση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ιστορία που περιγράφει δεν είναι γλυκιά, τρυφερή, ανθρώπινη και ζεστή, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ώστε να την ξανασυναντήσει ως ανάμνηση, η θωριά του ενήλικα, που την έχει αποθηκευμένη κάπου στο βάθος της θύμησης του. Αξιόλογη προσπάθεια. Που δικαιούται αναγνώρισης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Weird Wave!

Η Αλεπού 100, τα Κοτοπουλάκια 101!

του zerVo (@moviesltd)

Και η πλακίτσα για την σινεφίλ πιτσιρικαρία, του μέχρι μονοψήφιου ψηφίου ηλικίας, συνεχίζεται χωρίς αναπνοή, καθώς η εγχώρια διανομή φροντίζει στο εβδομαδιαίο καλεντάρι της να υπάρχει, τουλάχιστον ένα, animation που να προσελκύει την παιδική τους ματιά στην σκοτεινή αίθουσα. Αυτή την φορά το κινούμενο σκίτσο δεν αποτελεί παραγωγή κάποιου από τα φημισμένα στούντιος, που δίχως άλλο έχουν εκτοξεύσει στα ύψη την ποιότητα, αλλά ορίζει πόνημα γεννημένο στην Γαλλία, παρμένο από την ομώνυμη νεανική νουβέλα, που φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του ντουέτου Renner / Imbert, οι οποίοι ελάχιστα έτη πριν είχαν φτάσει ίσαμε την Οσκαρική πεντάδα της συγκεκριμένης κατηγορίας, με το έξοχο Ernest & Celestine.

Κουτοπόνηρος πελαργός, που δεν δείχνει και τόσο κέφι να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα του, πείθει φράξια από καλοπροαίρετα ζωάκια της επαρχιακής φάρμας, να αναλάβουν την δική του υποχρέωση και να μεταφέρουν το νεογέννητο μωρό στο σπίτι της φαμίλιας που το καρτερεί με αγωνία, κάπου έξω από την Αβινιόν. Μια διαδικασία που για το εύστροφο γουρουνάκι, το υπομονετικό κουνελάκι και την ανακατωσούρα πάπια, θα αποδειχτεί υπερβολικά δυσκολότερη από ότι είχαν αρχικά φανταστεί οι τρεις φίλοι.

Γαλίφης λύκος που θέλει να βάλει χέρι στο κοτέτσι χωρίς καν να κουραστεί, καταφέρνει να τουμπάρει την αγαθή αλεπού να πραγματοποιήσει εκείνη την έφοδο και να αρπάξει από την κλώσα τα αυγά της. Και πραγματικά η Κυρά Πονήρω θα καταφέρει να πραγματοποιήσει το σχέδιο της και να οδηγήσει στο λημέρι της την λιχουδιά, με την μοναδική διαφορά πως καθώς από τα αυγά ξεπεταχτού κοτόπουλα, αυτά θα πιστέψουν πως εκείνη είναι η μαμά τους! Και άντε τώρα να πείσεις τα φωνακλάδικα κλωσόπουλα για το αντίθετο!

Χριστούγεννα πλησιάζουν και στην φάρμα όλα τα ζωάκια προετοιμάζουν το γιορτινό σπιτικό τους, ελπίζοντας να τα επισκεφτεί κι εκείνα ο Άι Βασίλης. Από παρανόηση ο χαζός λαγός θα νομίσει όμως πως έχει προξενήσει κακό στον Σάντα, με συνέπεια βρίσκοντας συνεργούς τον περιπλανώμενο σκύλο και την ανεκδιήγητη πάπια να επιχειρήσουν να υποδυθούν εκείνοι τον κοκκινοφορεμένο Άγιο που μοιράζει δώρα σε όλο τον κόσμο! Ευτυχώς λίγο πριν ανέβουν στο έλκηθρο και τα κάνουν μαντάρα, που η αλήθεια θα αποκαλυφθεί!

Από τις τρεις αυτοτελείς ιστοριούλες, διάρκειας κοντινής στο 25λεπτο, απαρτίζεται αυτή η σπονδυλωτή ταινία, με όλες τους να ξεκινούν μέσα από τα στενά όρια του αγροκτήματος, εκεί που η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο κοντινή με αυτή που πιστεύει ο κοινός νους. Με την φαντασία να ξεχειλίζει στο κτίσιμο της θεματικής της κάθε βινιέτας, τα ζωάκια πέρα από την ανθρώπινη επίβλεψη, κάνουν κυριολεκτικά του κεφαλιού τους και πέφτουν σε αρκετά διασκεδαστικές, ειδικά για την (πολύ) ανήλικη ματιά, περιπέτειες.

Με λιτότατο σχέδιο, που μοιάζει υπερβολικά ελλειπτικό, κυρίως σε ότι έχει σχέση με τα φόντα, που σε άλλες περιπτώσεις προβάλλονται πολύχρωμα και όχι ολόλευκα, το φιλμ περνάει στην συνείδηση των λιλιπούτειων θεατών του, δια μέσου των εύπεπτων αλληγοριών, ηθικά διδάγματα και αξίες που θα τους χρησιμεύσουν μελλοντικά ως συμβουλές, στο κτίσιμο και του δικού τους χαρακτήρα. Όμορφο, όχι ξεχωριστό, ούτε πρωτότυπο το Φραντσέζικο animation, ακολουθεί στην πορεία του την συλλογιστική πιότερο των σλάπστικ Looney Tunes, παρά των πιο περίπλοκων - και σαφέστατα ποιοτικότερων - Chicken Run η Barnyard που παρομοίως λαμβάνουν χώρα μέσα στον μικρόκοσμο της φάρμας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Spentzos Films!

Back In Black!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο σημάδευε την χρονιά 1974, όταν ένας από τους πλέον φημισμένους ασχημάντρες του Χόλιγουντ, ο θρυλικός Charles Bronson, θα κατάφερνε, μετά από τόσες δεκαετίες πορείας, την μεγαλύτερη προσωπική επιτυχία της καριέρας του, φορώντας την στολή του μανιασμένου βιτζιλάντε στην δημιουργία του Michael Winner, Ο Εκτελεστής της Νύχτας. Ένα εκδικητικό ξέσπασμα της βίας, βασισμένο στην ομώνυμη προ διετίας νουβέλα του Brian Garfield, που κυριολεκτικά σάρωσε - απρόσμενα - τα ταμεία των αιθουσών σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μολονότι δεν έγινε αποδεκτό από την επίσημη κριτική, που το θεώρησε ακραίο και υποστηρικτικό της παράνομης αυτοδικίας. Κίνηση αντίδρασης που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτή από την επίσημη And Justice For All Αμέρικα, μα που βρήκε απήχηση στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, καθώς η εγκληματικότητα στα μέσα εκείνης της δεκαετίας είχε κτυπήσει κόκκινο. 44 χρόνια κατοπινά, η MGM πήρε το ρίσκο να επαναφέρει τον τίτλο στην επικαιρότητα, με το καινούργιο Death Wish να κάνει την εμφάνιση του ανανεωτικό σε όψη, με έναν επίσης ονομαστό αστέρα στην σύνθεση του, σε μια εποχή που και πάλι οι ρήξεις για την ατομική οπλοχρησία στην Υπερδύναμη έχουν ξανά ενταθεί.

Από τους χαρισματικότερους χειρουργούς του νοσοκομείου του Σικάγο, ο Πολ Κέρσι, σε κάθε βάρδια δίνει τον καλύτερο του εαυτού, προκειμένου να φροντίσει τους βαριά τραυματισμένους, συνήθως από ένοπλες πράξεις βίας, ασθενείς, που ζητούν την βοήθεια του. Εικόνες δραματικές και ανείπωτα τραγικές που βιώνει ο Δόκτορας στα Επείγοντα, που καθημερινά αφήνει πίσω του, αναζητώντας την οικογενειακή γαλήνη, που απλόχερα του προσφέρει η λατρεμένη του σύζυγος Λούσι Ρόουζ και η μονάκριβη θυγατέρα του Τζόρνταν. Ευτυχία που θα βάλει στο σημάδι της η μοίρα, την βραδιά των γενεθλίων του Πολ, καθώς εκείνος βρίσκεται ακόμη στο καθήκον, τριάδα ληστών θα εισβάλλει στην οικία του και μετά από συμπλοκή, θα πέσει νεκρή από τα πυρά τους η γυναίκα του, ενώ η κόρη, λαβωμένη από τις σφαίρες θα περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση.

Με την απόγνωση να έχει φωλιάσει για τα καλά στο μυαλό του γιατρού, που αποκαμωμένος περιπλανιέται στους δρόμους της μεγαλούπολης, θρηνώντας την απώλεια της καλής του και μη αντέχοντας το κακό που τον βρήκε, θα πάρει μια κρίσιμη απόφαση. Να αναζητήσει ο ίδιος τους φονιάδες, σε κάθε στενό, σε κάθε σοκάκι, σε κάθε κακόφημο μπαράκι της Windy City και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για τα δεινά που του προξένησαν. Οπλισμένος πια και αποφασιστικός, εν αντιθέσει με το φιλήσυχο και συγκρατημένο του παρελθόν, ο γιατρός ψάχνοντας τους δολοφόνος, θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας περιστατικών βίας, στα οποία δεν θα καταφέρει να μείνει αμέτοχος. Και εξοντώνοντας μέσα στην νυχτιά εκείνους που τα προκάλεσαν, θα κτίσει σταδιακά τον δικό του θρύλο στις γειτονιές του Σικάγο, με τους πολίτες να τον θεωρούν έναν αστικό ήρωα, έναν φύλακα άγγελο της περιοχής τους, δίνοντας του, ελέω του φονικού του αγγίγματος, το προσωνύμιο Χάρος!

Αυτή λοιπόν η δισυπόστατη περσόνα, που την μια στιγμή υπηρετεί τον Νόμο του Ιπποκράτη, αφαιρώντας από τα κορμιά μαφιόζων του υποκόσμου απομεινάρια από σφαίρες και την άλλη στιγμή γαζώνει όποιον κακοποιό βρεθεί στο διάβα του, έχοντας καθορίσει τον ολόδικο του Κανόνα, που έχει σαν βάση την τιμωρία κάθε ανηθικότητας, ορίζει και τον πυρήνα του σκοτεινού και υποφωτισμένου δράματος. Μέσα στην θολή λογική του πικραμένου έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα για την φαμίλια του γαλήνιου, μέχρι τα χθες, θεραπευτή, ανακατεύονται την ίδια ώρα ο Δρ Τζέκυλ και ο Κύριος Χάιντ, με την μορφή του δεύτερου να υπερισχύει οποτεδήποτε βρεθεί ενώπιος περιστατικού βίας, με αποτέλεσμα το χέρι του αυτόματα να οπλίζεται και να του δημιουργεί το συναίσθημα του Τιμωρού. Με την δημοτικότητα, δε, του αόρατου και άφαντου ακόμη και για τις πεπειραμένες διωκτικές αρχές της πόλης, σιωπηλού εκδικητή να μεγεθύνεται σταδιακά, ο ακάματος Κέρσι, θα ριχτεί με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο, στο "θεάρεστο έργο" που ο ίδιος εκτιμά πως φέρει εις πέρας.

Κακά τα ψέμματα, η πλοκή του έργου, έστω κι αν κινείται στην σφαίρα της μυθοπλασίας, δεν απέχει και πολύ από την καθημερινότητα που ζουν στις ημέρες μας οι ΗΠΑ, καθώς αμέτρητοι χαροκαμένοι γονείς και σύζυγοι, απογοητευμένοι από τις αποτυχίες των αστυνομικών, δεν διστάζουν να υψώσουν περίστροφο για να απονείμουν δικαιοσύνη, όπως αυτοί την φαντάζονται. Ούτε παραγγελία να το είχε κάνει το φιλμ η περιβόητη NRA, που τελευταία έχει βρεθεί στην μπούκα των Δημοκρατικών, που την χαρακτηρίζουν ως μητέρα όλων των δεινών, καθώς λειτουργεί σε καθεστώς ατιμωρησίας από την ώρα που τα ηνία της διακυβέρνησης ανέλαβε ο φανφαρόνος Τραμπ. Προσωπικά προσπερνώ τις αλληλουχίες του σεναρίου με την αλήθεια και αντιλαμβάνομαι την περίπτωση του Death Wish, όπως ακριβώς βίωσα περιπέτειες δράσης όμοιας αισθητικής και κοντινής πλοκής, όπως ας πούμε τα Taken και τα John Wick, που δεν κυνηγήθηκαν εξίσου από την κοινή γνώμη. Ειδικά το δεύτερο προαναφερθέν, δοξασμένο αδικαιολόγητα από τους reviewers, υπολείπεται σημαντικά σε ιστορία, σε σύγκριση με το παρόν, που ούτε βεβαίως από την μεριά του είναι κάτι το πρωτοφανέρωτο ή το ξεχωριστό.

Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, εφόσον ο Eli Roth, γνωστός προβοκάτορας ντιρέκτορ, ακολουθώντας με σεβασμό τα βήματα του ορίτζιναλ, στην οσία στήνει ένα ριμέικ που πιάνει τεχνολογικά τον σφυγμό της εποχής, ως μια μοντερνοποιημένη προσαρμογή του ίδιου θέματος στο σήμερα. Ο σκηνοθέτης που έχει κτίσει το όνομα του πάνω στον πλούτο των ακροτήτων των πλάνων που έχει σχεδιάσει, σε ταινίες που το σπλάτερ βρίθει, όπως το Hostel, το Cabin Fever και το σοκαριστικό The Green Inferno, μπορεί να αποφεύγει επίτηδες την προβολή της εξτρεμιστικής, όπως την φανταζόμαστε, κατ οίκον επίθεσης με θύματα γυναίκα και κόρη, δεν διατηρεί όμως την ίδια ψυχραιμία στην συνέχεια, μιας και φροντίζει να βγάλει τον γνώριμο εαυτό του, κάθε φορά που ο Grim Reaper κτυπάει το καμπανάκι της επερχόμενης τιμωρίας. Και τον Youtube (του σεναρίου) τον ευγνωμονεί γι αυτό, αφού τα ερασιτεχνικά βίντεο με την δράση του εκτελεστή, παρακολουθούνται από εκατομμύρια θαυμαστές του στην σχετική πλατφόρμα.

Αντίμετρο πάντως της ρηχής σε έμπνευση, με κενά που προκαλεί η μπερδεμένη μονταζιέρα, και αμετροεπούς σε ότι έχει να κάνει με το αίμα που κυλά άφθονο και τους on screen αποκεφαλισμούς, αφήγησης, ορίζει η παρουσία του ιδανικότερου σταρ για τον συγκεκριμένο ρόλο, που τριάντα χρόνια τώρα δεν έχει απογοητεύσει (σχεδόν) ποτέ, υποδυόμενος τον μοναχικό shooter. Τρεις ολάκερες δεκαετίες μετά τον Die Hard που στιγμάτισε την πορεία του, ο 62άρης πια Bruce Willis, μια χαρά και με άνεση ντύνεται την στολή του Punisher, δίχως σε κανένα σημείο του Death Wish να προβληματίζει τον θεατή, ως περιορισμένης φόρμας action hero ή σκουριασμένης κοψιάς γεροπιστολέρο.

Ταιριάζοντας ταμάμ στις απαιτήσεις της διττής προσωπικότητας του Χάροντα / Ντοτόρου, κατά τέτοιο τρόπο, που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στο στούντιο να μην σκεφτεί για τα καλά την επαναφορά του και μάλιστα σύντομα για το λογικό σίκουελ, που εκτιμώ δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του. Αν και στα Αμερικάνικα ταμεία, δεν θα λέγαμε πως το εργάκι έσκισε κιόλας, μιας και δεν έχει επιστρέψει πίσω τα 30 εκατομμύρια που κόστισε, αν και είναι προφανές πως οι ελπίδες για εμπορική ανάταση του, έχουν στραφεί εκτός της επικράτειας, εκεί που οι θεατές δεν θα επιχειρήσουν συσχετισμούς του με την εσωτερικής κατανάλωσης εξοπλιστική κόντρα που τρέχει, μα θα το νιώσουν ως μια μακρινή από το απόλυτα θετικό, αλλά αξιοπρεπή revenge story...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Αλήθεια τώρα, το δελτίο Τύπου της διανομής της ταινίας, που μοιράστηκε σε δημοσιογράφους και σχολιαστές σινεμά, πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος ακριβώς το συνέγραψε. Και κατόπιν να πληροφορηθώ από που άντλησε τις πηγές του, ποια μεθοδολογία ακολούθησε στην τεκμηρίωση των όσων διένειμε και τέλος να καταλήξω στο συμπέρασμα ποιων πολιτικών συμφερόντων φορέα εξυπηρετεί. Διαβάζω εκφράσεις του τύπου "Δικτάτορας", "τύραννος", "έλλειψη ηθικών αξιών του ολοκληρωτισμού"! Τι μας λέτε καλέ? Σοβαρά? Φαντάζομαι είστε οι ίδιοι αναπαραγωγείς και μεταφραστές των Δυτικόφερτων press releases που σε ανάλογες περιπτώσεις ταινιών, από την αντίπερα μεριά της Κοκκινιάς, έκαναν λόγο για τον Εθνοπατέρα Λίνκολν, για τον Ειρηνιστή Τσόρτσιλ και τον μαχητή της Δημοκρατίας Τζει Εφ Κέι. Κάπου πάντως σας δικαιολογώ. Είναι οι φορές που η αμάθεια είναι τρομακτικά χειρότερη από την εστωμάθεια...

5 Μαρτίου του 1953. Κτυπημένος από βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος και ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Γιόσεφ Στάλιν, στα 75 του χρόνια αφήνει την τελευταία του πνοή στην οικία του. Από τις πρώτες κιόλας ώρες που το μαντάτο θα διαδοθεί εμπιστευτικά στα μέλη της Κυβέρνησης, εκείνα θα βρεθούν στην ντάτσα του εκλιπόντα όχι για να δείξουν την θλίψη τους για τον χαμό του επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες λίντερ της χώρας, αλλά για να διεκδικήσουν, ο καθένας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο από την μεριά του, μερίδιο στην κενή διοικητική θέση που αφήνει.

Πάνω από το άψυχο σώμα του Στάλιν, θα συναθροιστούν ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας Λαβρέντι Μπέρια, ο Αναπληρωτής Γραμματέας Γκεόργκι Μαλένκοφ, ο Υψηλόβαθμος στην Κομματική ιεραρχία Νικίτα Χρουτσόφ και ο Υπουργός των Εξωτερικών Βιάτσεσλαβ Μολότοφ, επιδεικνύοντας ο καθένας από την μεριά του, θλίψη σκηνοθετημένη, προκειμένου να κερδίσει πόντους στην κούρσα της διαδοχής. Που σύμφωνα με το πρωτόκολλο επιβάλλεται να είναι άμεση, αφού η αχανής Ομοσπονδία δεν νοείται να παραμείνει για καιρό ακέφαλη...

Αυτά λοιπόν μεταξύ άλλων μας περιγράφει στην θεματική της βάση η Βρετανικής κοπής και βασισμένη σε Φραντσέζικη κομικ νουβέλα, σατιρική - ο Θεός να την κάμει - δημιουργία, που περιστρέφεται γύρω από τον αιφνίδιο χαμό του, όπως τον καταγράφει η εισαγωγή της, Σφαγέα, Δολοφόνου, Εγκληματία, Γενοκτόνου και ξέρω γω τι άλλο ακόμη μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια η αντικομουνιστική μανία που έχει περιλάβει εσχάτως τους "φιλελεύθερους" Ευρωπαίους. Ολοσδιόλου "τυχαία" και "συμπτωματικά", το φιλμ, κάνει την εμφάνιση του στους κινηματογράφους ολάκερου του κόσμου, την χρονιά του εορτασμού της συμπλήρωσης των 100 ετών από την Κόκκινη Επανάσταση, ενάντια στο Μοναρχικό Τσαρικό καθεστώς. Με δυο λόγια η προπαγανδιστική ρίψη λάσπης και δυσωδίας, προκειμένου να δειχτεί ως ιδανική κοινωνική συνθήκη ο Επεκτατικός Καπιταλισμός, εδώ εμφανίζεται σε ολάκερο το μεγαλείο της!

Για να είμαι ειλικρινής και με γνώμονα τις αντίστοιχου καυστικού ύφους δουλειές που έχουν προβάλλει στο (πολύ μακρινό) παρελθόν κάποιοι προοδευτικοί, φλεγματικοί, ευφυείς και ακομπλεξάριστοι Μπριτόνοι, θα περίμενα κάτι πιο έξυπνο, καλοστημένο και εμπνευσμένο, από ετούτο το σιχαμερού χιούμορ και σαχλής αισθητικής κατασκεύασμα, που ως μοναδικό του στόχο έχει να μειώσει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τόσο την προσωπικότητα του ηγέτη, όσο και εκείνες των ανθρώπων που τον περιστοίχιζαν και πλέον, σύμφωνα με το σενάριο, έχουν βγάλει μαχαίρια επιδιώκοντας να αρπάξουν την ορφανή καρέκλα. Και άντε να δεχτώ - που δεν γίνεται, αλλά λέμε, ως υπόθεση εργασίας - τις στρεβλότατες και ψευδείς αναφορές που προέρχονται από κράτη όπου πλέον βασιλεύει ο φασισμός και η ακροδεξιά συνείδηση και μεσουράνησαν κάποτε διεθνώς ως δορυφόροι της κραταιάς ΕΣΣΔ, γύρω από την περσόνα του Γεωργιανής καταγωγής Εθνοπατέρα και εκείνες τις διαβολικές των διαδόχων του που πάνε - τι ωραία πλάκα! - να βγάλουν τα μάτια τους πάνω από τον πεθαμένο. Πως είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως πενιχρή κι αόρατη καρικατούρα με μηδενισμένη έως και παραπεταμένη υπόσταση, ο λαϊκός ήρωας Στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ, που οδήγησε τον Κόκκινο Στρατό στην τελική επικράτηση επί των Ναζί κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος που παρέλασε πρώτος στο απελευθερωμένο από την Σβάστικα Βερολίνο! Ντροπής πράγματα ε?

Το παραλήρημα κάποιου Armando Iannucci, εκ της παγκοσμίως φημισμένης για την καλλιτεχνική της παιδεία και κουλτούρα Σκοτίας, αποξαρχής είναι προφανές πως έχει σκοπό να προσβάλλει πρόσωπα και μνήμες, επιμένοντας να δείχνει τον νεκρό Στάλιν πεσμένο κατάχαμα και κατουρημένο πάνω στην μοκέτα του, υποτιθέμενα για να βγάλει γέλιο, σαφώς από τους ομοίας πολιτικής του προσέγγισης θεατές. Ή την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού, που εκατομμύρια λαού υπέμεινε στην πραγματικότητα το δριμύ ψύχος για να πει το αντίο, να βάζει τους δελφίνους να σφάζονται μπροστά στο φέρετρο. Μεγάλη πλάκα...

Το καταφανώς και προκλητικά ανιστόρητο The Death Of Stalin φυσικά ομιλεί την αγγλική γλώσσα, τονισμένη με το γνώριμο βαρύ ρώσικο πλέγμα, που μάλλον κάποιος έχει πείσει τους Εγγλέζους πως βγάζει γέλιο για να επιμένουν στην διακωμώδηση του. Ένα στοιχείο αναπόσπαστο της ιντερνάσιοναλ γλαφυρής σε επίπεδα ρεντίκολου απεικόνισης της σύγχρονης Ρωσίας και των κατοίκων της, μιας χώρας κυρίαρχης - και όχι σερίφικα κυριαρχικής, όπως άλλες - με όλα τα όμορφα και τα άσχημα που διέπουν κάθε τόπο του πλανήτη και ενός λαού με κουλτούρα αιώνων, που εδώ ψευδώς (και βαλτώς) εμφανίζεται φοβισμένος, τρομαγμένος, περιθωριοποιημένος, τρεμουλιάρης, μπροστά στην όρεξη ενός παρανοϊκού, ο οποίος έχει αναλάβει την διακυβέρνηση του.

Και όλα αυτά μας τα καταγράφουν σε φιλμικό πόνημα οι Εγγλέζοι, οι εξυπνάκηδες, οι διαστρεβλωτές της παγκόσμιας ιστορίας, που τα ματωμένα σημάδια τους μιλούν ακόμη ολοζώντανα στο Σύνταγμα και τα Προπύλαια. Και που παρακαλάνε να πάει να συναντήσει τον Στάλιν ο γερο-Loach μπας και βουλώσει και το τελευταίο στόμα που βγάζει τα άπλυτα τους στην φόρα... Ήμαρτον!

Αλ Τσαπατσουλίνο!

του zerVo (@moviesltd)

Σε γενικές γραμμές, ακούγεται και συνήθως είναι, τρομερά ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας κινηματογραφικής ταινίας που στην θεματική της περιστρέφεται ένας μανιακός σίριαλ κίλλερ, που αρέσκεται να παίζει παιχνίδια με γρίφους με τους διώκτες του. Από τον καιρό του καθηλωτικού Se7en άλλωστε, όχι και λίγες φορές, ντιρέκτορες επιχείρησαν να αναπλάσουν την ιδέα του, συνδυάζοντας σεναριακό παιχνίδι και αστυνομικό νέο νουάρ ύφος, συνήθως όμως το αποτέλεσμα δεν είχε ιδιαίτερη τύχη, αποξαρχής συγκρινόμενο με το Fincherικό πόνημα. Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση ορίζει και το Hangman, που από τον τίτλο του και μόνο κατανοεί ο θεατής πως έχει άμεση σχέση με το κουίζ λέξεων που όλοι μας λύναμε παιδιά, στοιχείο που του δίνει μεν μια σημαντικά ελκυστική ώθηση στην σκέψη του υποψήφιου θεατή του, μα που πολύ σύντομα, χάρη στις πάμπολλες αστοχίες του, βουλιάζει στην ίδια του την ματαιοδοξία.

Συναγερμός έχει σημάνει στο σώμα δίωξης ανθρωποκτονιών της Ατλάντα, από την στιγμή που έχει κάνει την εμφάνιση τους ένας κατά συρροή δολοφόνος, που εκτελεί τα ανυποψίαστα θύματα του και κατόπιν τα κρεμάει, έχοντας φροντίσει προηγούμενα να χαράξει στο άψυχο κορμί τους ένα ολοκόκκινο και ματωμένο γράμμα. Στοιχείο που αποτελεί μέρος μιας ιδιότυπης κρεμάλας, παιχνιδιού που έχει ξεκινήσει ο φονιάς με τις αρχές που βρίσκονται στο κατόπι του, δίνοντας συνάμα πληροφορίες για το που θα εντοπίσουν τον επόμενο κρεμασμένο, ακριβώς στις 11 το βράδυ, όταν και θα έχει ολοκληρώσει το σχιζοφρενές του έργο.

Μια υπόθεση που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο ζορισμένος ψυχικά ντετέκτιβ (και πρώην πράκτορας του FBI) Γουίλ Ρούινυ, που ταλαιπωρείται εδώ και καιρό από νοσηρούς εφιάλτες που έχουν να κάνουν με τον κατακερματισμό της οικογένειας του. Ο οποίος σαν να μην του φτάνουν τα επαγγελματικά του προβλήματα, έχει επιβαρυνθεί από την υπηρεσία με την υποχρέωση να έχει διαρκώς μαζί και σε κάθε του βήμα, την φιλόδοξη ρεπόρτερ των Νεουορκέζικων Τάιμς, Κρίστι Ντέιβις, που πραγματοποιεί έρευνα για την μέθοδο που προσεγγίζει η αστυνομία, τα ειδεχθή εγκλήματα...

Εννοείται φυσικά πως αστυνομικό φιλμικό πρόβλημα, δεν γίνεται να επιλυθεί από έναν και μόνο έξυπνο και εύστροφο μπάτσο, ετούτοι πάντοτε πηγαίνουν πακέτο, συνεπώς ελλείψει κομπανιέρου ο μελαγχολικός (στην πορεία πληροφορούμαστε το γιατί, ώστε να δημιουργηθεί μέσα μας ακόμη ένα γιατί το μάθαμε το κακό μαντάτο τόσο αργά...) ερευνητής, θα αποζητήσει την βοήθεια του έμπειρου, επί δεκαετίες στο κουρμπέτι και πλέον βαριεστημένου συνταξιούχου αστυνόμου Άρτσερ. Ο οποίος από την μεριά του ξοδεύοντας πια την μέρα του λύνοντας ρέμπους και σουντόκου, μονομιάς θα πετάξει σκούφο στον αέρα, για να επανέλθει, σκουριασμένος γαρ, στην δράση και στην αναζήτηση του φονιά.

Πρόκληση για αμφότερους τους cops (μαζί και της ομορφούλας δημοσιογράφου) που μέρα με την ημέρα θα μεγεθύνεται, ενόσω τα πτώματα θα πληθαίνουν και ούτε μισό χνάρι του εγκληματία θα εμφανίζεται στον ορίζοντα. Βεβαίως για τους πιο προσεχτικούς θεατές, που αρέσκονται να αποδέχονται την πρόκληση και να παίρνουν μέρος στο ψάξιμο, πολύ γερό χιντ δίνει η παντελώς ξεκάρφωτη με την συνέχεια εισαγωγική σεκάνς, που δεν κολλάει με τίποτα από όσα περιγράφει το φιλμ, παρά μόνο στον επίλογο, εκεί που ακόμη και τον λιγότερο απαιτητικό σινεφίλ, καρτερεί μια αρνητική έκπληξη.

Όχι δηλαδή πως και το κυρίως σώμα του Παιχνιδιού του Δολοφόνου, έχει καμία σοβαρή αφηγηματική υπόσταση, αφού πέραν των ευρηματικών φονικών που έχει σχεδιάσει ο Κρεμαλάκιας και ο σκηνοθέτης Johnny Martin απεικονίζει σε όλο τους το μακάβριο εύρος στο εκράν, η ίντριγκα μπάζει από παντού, σχηματίζοντας όχι απλώς κενά, αλλά θεόρατες τρυπάρες, που δεν μπαλώνονται ποτέ στην πορεία. Ερωτήματα βασικά και αναπάντητα, που και αποπροασανατολίζουν την ματιά από την εξιχνίαση και που δεν προσδίδουν και τίποτα περισσότερο στην ουσία, στο ζουμί της πλοκής, που μάλλον απογοητεύει με την απρόσμενα επίπεδη έξοδο της.

Από ατμόσφαιρα πάντως, το χαμηλού κόστους ετούτο φιλμ, δεν τα πηγαίνει άσχημα, μιας και ακολουθεί πιστά όλες τις Εφτάρες προσταγές του ποτισμένου στην υγρασία crime story, αν και είναι σχεδόν βέβαιο, πως δίχως την παρουσία ενός ηθοποιού θρύλου στην σύνθεση του, ενδεχόμενα μόνο οι φανατικοί του είδους ενδεχόμενα θα του έδιναν μισή ψήφο όποτε το έβρισκαν σε φυσικό ή online βίντεο κλαμπ. Σαν σε συνέχεια της παρουσία του στο πανομοιότυπου ύφους, στυλ και θέματος 88 Minutes ο Al Pacino, πάντως, δεν βοηθιέται ποτέ από τις ατάκες που καλείται να εκστομίσει, με συνέπεια ακόμη κι αυτός ο ερμηνευτικός μύθος να παρασύρεται στην μετριότητα ενός ασαφούς πρότζεκτ, που προσφέρει υπερβολικά λιγότερα από όσα υποσχέθηκε στο προμόσιον του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Spentzos Films!

Every rose has it's thorn

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ζήλια μου!

Ο Γαβριήλ Τζάφκας γεννήθηκε στις 19 Απριλίου 1986. Αποφοίτησε από τη Σχολή Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου το 2010 με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκηνοθεσία. Είναι απόφοιτος του Berlinale Talent Campus, του Sarajevo Talent Campus και του Super 16 (Nordisk Film). Οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν βραβευτεί περισσότερες από 30 φορές.

Το «Αγκάθι» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και η πρώτη ελληνοδανέζικη κινηματογραφική παραγωγή... μετά τις «Μικρές ελευθερίες» του Κώστα Ζάππα. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Eurimages Lab Project στο τμήμα Work in Progress της Αγοράς στο 57ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού κι έλαβε το πρώτο βραβείο της ΕΡΤ με τίτλο «Νέος Κινηματογράφος». Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που ετοιμάζει ο Τζάφκας έχει τον (προσωρινό;) τίτλο «The Dead Man» και θα συμμετάσχει στο Sam Spiegel Jerusalem International Film Lab, ένα εργαστήρι όπου όσα σχέδια κατατίθενται γυρίζονται τελικά σε ταινίες σε ποσοστό 75%. Ένα εργαστήρι μέσα από το οποίο προέκυψε και το «Ο γιος του Σαούλ» (Saul fia, 2015) του László Nemes, ταινία που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών!

Η υπόθεση: Η Λίζα και ο Γιάκομπ είναι ένα νεαρό, ερωτευμένο ζευγάρι, που παντρεύεται. Τη νύχτα του γάμου τους θα φύγουν για το ταξίδι του μέλιτος. Για τον Γιάκομπ ο προορισμός είναι άγνωστος καθώς η Λίζα προετοίμασε τα πάντα μυστικά. Εντέλει, θα πάνε σε ένα απομονωμένο εξοχικό, στις παρυφές ενός δάσους. Εκεί θα ξεκινήσουν το γαμήλιο ταξίδι τους. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο της Λίζας, ώσπου η ίδια συνειδητοποιεί ότι το σχέδιό της βλάπτει την αγάπη τους και η πίστη μετατρέπεται σε φόβο. Ένας αινιγματικός κυνηγός, μια μεσόκοπη κυρία, ένα άλογο, ένας κλέφτης, ένα χαμένο δαχτυλίδι και το δάσος που κρύβει πολλά μυστικά και παγίδες, θα αναγκάσουν το ζευγάρι να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του. Κι ένα όπλο θα δώσει τη λύση. Ή μήπως όχι;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία... διχαστική. Θέλω να πω, από τη μια είναι πολλά υποσχόμενη, από την άλλη δείχνει δέσμια πολλών και ποικίλων κλισέ. Από τη μια έχει το βλέμμα της στο μέλλον, από την άλλη κουβαλάει όλα τα «ωραία» του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Από τη μια είναι εξαιρετική σε επίπεδο κινηματογραφικής γραφής, από την άλλη πάσχει από το μόνιμο πρόβλημα των ελληνικών (έστω και μέσω... Σκανδιναβίας) ταινιών, το σενάριο. Κάτι μου λέει, όμως, πως θα τον βρει το δρόμο του ο Τζάφκας. Και πως μετά από τούτη εδώ την άσκηση ύφους, που κινείται σε μπερδεμένα μονοπάτια, κάτι ανάμεσα σε κοινωνιολογική μελέτη πάνω στο γάμο και τα κατά συνθήκη ψεύδη του, σε υπαρξιακό δράμα, σε θρίλερ και σε αλληγορία, ο δημιουργός θα νιώσει πιο σίγουρος για τις δυνατότητές του και θα ξεδιαλύνει τις αυταπάτες του. Αν λοιπόν κατακερματίσουμε το κινηματογραφικό τούτο οικοδόμημα στα εξ ων συνετέθη μπορούμε να προβούμε σε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις.

Αρχικά, ο Τζάφκας το... κατέχει το άθλημα! Είναι πολύ καλός στη διεύθυνση των ηθοποιών του (οι γυναίκες παίζουν καλύτερα από τους άνδρες εδώ, να τα λέμε αυτά). Ξέρει να στήνει πολύ έξυπνες και μοντέρνες σκηνές, όπως εκείνη μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, όπου υπό τους ήχους του «Que Sera, Sera» της Doris Day παρακολουθούμε μια επίδειξη βιρτουοζιτέ, στην οποία ο χρόνος «τρέχει» και το ζευγάρι μπαίνει και βγαίνει από το σπίτι και ανάμεσα στα δωμάτια, χωρίς μοντάζ, σε κάτι που διαρκεί γύρω στο δίλεπτο. Επιλέγει πολύ καλούς συνεργάτες: η δουλειά που γίνεται στη διεύθυνση φωτογραφίας πρωτίστως (ότι βλέπουμε έχει γυριστεί με φυσικό φωτισμό) και κατά δεύτερον στη μουσική και στο μοντάζ, πιάνει πολύ υψηλές επιδόσεις.

Εκεί που κλωτσάμε λοιπόν είναι στο σενάριο. Ένα σενάριο που δείχνει πολύ κρυπτικό σε στιγμές. Που δείχνει... άγνοια του τι εστί παντρεμένο ζευγάρι σε πολλές άλλες στιγμές. Που οι ανατροπές του είναι περισσότερο προς εντυπωσιασμό παρά προς ουσιαστική εμβάθυνση στα επί της μεγάλης οθόνης τεκταινόμενα. Και που η σεναριακή του βάση, το «πού'ντο, πού'ντο το δαχτυλίδι», το γιατί συμπεριφέρεται έτσι, ακατανόητα η νεαρή γυναίκα, έχει μικρό εντέλει δραματουργικό ενδιαφέρον. Το δίδυμο του νεαρού ζευγαριού από τη μια και του μεσόκοπου ζευγαριού από την άλλη, δεν χρειάζεται να είσαι κανένας σούπερ σινεφίλ για να καταλάβεις την εκλεκτική συγγένεια που τα ενώνει. Οι σκηνές στο δάσος είναι εξαιρετικές, τα πλάνα από ψηλά είναι υπέροχα, έχεις πράγματα να θαυμάσεις σε αυτό το φιλόδοξο ντεμπούτο.

Για να δούμε όμως αν τελικά όλο αυτό είναι μια μπαταριά στον αέρα ή το πρελούδιο μιας πολλά υποσχόμενης κινηματογραφικής καριέρας. Από αγκάθι, λέει, βγαίνει ρόδο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Filmcenter Trianon

Και οι γονείς τρελάθηκαν!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν ο μπαμπάς και η μαμά θέλουν να σε σκοτώσουν!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Brian Taylor, αλλά ουσιαστικά η πρώτη που σκηνοθετεί μόνος του! Στις προηγούμενες τέσσερις σκηνοθετούσε παρέα με τον Mark Neveldine και το σκηνοθετικό δίδυμο ήταν γνωστό ως Neveldine – Taylor. Η φιλμογραφία του διδύμου είναι η εξής: «Εκτός ορίων» (Crank, 2006), «Εκτός ορίων 2» (Crank: High Voltage, 2009), «Gamer» (2009) και «Ghost Rider: Το πνεύμα της εκδίκησης» (Ghost Rider: Spirit of Vengeance, 2011). Στην τελευταία αυτή ταινία πρωταγωνιστής ήταν ο Nicolas Cage, όπως και στο συγκεκριμένο πόνημα, το οποίο γυρίστηκε έξι χρόνια μετά!

Η ταινία Mom And Dad έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο του 2017 στο φεστιβάλ του Τορόντο. Στο Molins de Rei Horror Film Festival η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας (το Molins de Rei είναι ένας δήμος λίγο έξω από τη Βαρκελώνη). Τέλος, ο Nicolas Cage δήλωσε πως αυτή είναι η καλύτερη ταινία στην οποία έχει συμμετάσχει τα τελευταία 10 χρόνια!!!

Η υπόθεση: Ο Μπρεντ και η Κένταλ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που αποτελεί το στερεότυπο του αμερικανικού ονείρου: ζουν μιαν ευτυχισμένη ζωή με τα δύο τους παιδιά, την εφήβη κόρη τους, Κάρλι και το δεκάχρονο γιο τους, Τζος σε ένα πλούσιο προάστιο μιας μεγαλούπολης με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη ζωή. Ξαφνικά, όμως, μια μέρα, κι όσο τα παιδιά βρίσκονται ακόμα στο σχολείο, μια άγνωστη επιδημία θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας όλους τους γονείς στην τρέλα! Ουσιαστικά, αυτή η φρενίτιδα οδηγεί τους γονείς να έχουν μόνο ένα στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους! Με οποιονδήποτε τρόπο!

Η Κάρλι και ο Τζος θα βρεθούν εγκλωβισμένα στο σπίτι με τους παρανοϊκούς γονείς τους και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν τουλάχιστον μέχρι το βράδυ. Γιατί το βράδυ είναι καλεσμένοι στο σπίτι ο παππούς και η γιαγιά τους, δηλαδή, οι γονείς του πατέρα τους! Που, λόγω της ίδιας τρέλας, θα θέλουν να σκοτώσουν τον Μπρεντ! Θα σώσουν οι γέροι τους πιτσιρικάδες;

Η άποψή μας: 2013. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τρεις. Από αυτές, προβλήθηκαν στους κινηματογράφους της χώρας μας οι δύο. 2014. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τέσσερις – η μία από αυτές προβλήθηκε στους κινηματογράφους της Ελλάδας. 2015. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: δύο – καμία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2016. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2017. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές, η ταινία που εξετάζουμε τώρα, προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας μας! Ήτοι, μέσα σε πέντε χρόνια, ο βραβευμένος με Όσκαρ (!!!), μην το ξεχνάμε αυτό, ανιψιός του Francis Ford Coppola, έχει παίξει σε 19 ταινίες (!!!!) κι από αυτές προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας μόλις οι πέντε!

Το καλτ αυτό είδωλο πλέον δείχνει να έχει χάσει την μπάλα και παίζει σε οποιαδήποτε ταινία του ζητάνε να συμμετάσχει. Μην απορήσετε αν σε πέντε – έξι χρόνια πάρει κάποιον ζουμερό ρόλο, κάνει ένα απίστευτο comeback και ξαναπαίξει στα Όσκαρ. Ως τότε, όμως, θα τον βλέπουμε σε καλτιές, όπως τούτη εδώ. Που, ας μην γελιόμαστε, γυρίστηκε μεν για τον κινηματογράφο, αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι εκείνο που αλλιώς έχει μάθει να καταναλώνει σινεμά! Τούτη η ταινία είναι ένα καθαρόαιμα b-movie, μια ταινία τρόμου που λέει πράγματα σοβαρά χωρίς να παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά – κι αυτό είναι καλό! Μια αρρώστια που προσβάλλει το νευρικό σύστημα γονέων (!), μια αρρώστια η οποίο μεταδίδεται μέσα από οθόνες (τηλεόρασης, κομπιούτερ) – ή μπορεί και όχι – μια αρρώστια τέλος πάντων με μορφή επιδημίας οδηγεί γονείς να θέλουν να δολοφονήσουν τα παιδιά τους! Φοβερή ιδέα! Και από ιδέες δεν τα πήγαινε ποτέ άσχημα ο Taylor.

Το premise των δύο ταινιών «Crank» πχ είναι καταπληκτικό! Για να μην πεθάνει ο Jason Statham (πρωταγωνιστής και των δύο ταινιών της σειράς), δηλητηριασμένος από μια παράξενη ουσία, θα πρέπει να λειτουργεί πάντα στα κόκκινα, με την καρδιά του να χτυπάει με 587 σφυγμούς ξέρω'γω. Σαν το «Speed» αλλά σε άνθρωπο! Εκεί, η αισθητική της ταινίας και η όλη κατασκευή υπηρετούσε εξαιρετικά την ιδέα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εκτροχιασμένο roller coaster γεμάτο διασκέδαση, που κανονικά έστελνε τον θεατή... αδιάβαστο! Εδώ, τα πράγματα δεν είναι εξίσου καλά. Και πάλι οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, και πάλι το μοντάζ κάνει παπάδες, και πάλι νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις επί της μεγάλης οθόνης, θα εκτροχιαστεί. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση. Το αμερικάνικο όνειρο ως εφιάλτης. Η ευτυχισμένη οικογένεια ως το μεγαλύτερο ψέμα. Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά εκεί που θα μπορούσαμε να είχαμε ένα αποτέλεσμα τύπου «Stepford Wives» (το παλιό, έτσι, όχι το ριμέικ), οι προσδοκίες εντέλει δεν δικαιώνονται. Γιατί ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος μένει στις προθέσεις. Δεν εμβαθύνει. Του αρκεί να κάνει τον θεατή να τρομάξει και να γελάσει ταυτόχρονα. Μένει στην επιφάνεια.

Και όσο τρελαμένος (για άλλη μια φορά, σε μια επίδειξη best of των ερμηνευτικών του αποθηκών) κι αν είναι ο Nicolas Cage και όσο πολύ καλή είναι η (παραγνωρισμένη) Selma Blair και όσο κι αν η σκηνή με τον Lance Hendricksen να μπήγει δεκάδες φορές το μαχαίρι του στο σώμα του Nicolas βγάζει γέλιο (!) δεν σου μένει κάτι παραπάνω μετά το πέρας της ταινίας. Μιας ταινίας που δεν τολμάει το ένα βήμα παραπάνω. Δεν τραβάει τα πράγματα ακόμα περισσότερο στα άκρα. Και ουσιαστικά, τελειώνει χωρίς να έχει φινάλε. Όχι, δεν είναι ανοιχτό το φινάλε. Είναι φοβισμένο, αδέξιο, άτολμο.

Όσοι είμαστε γονείς ξέρουμε πως ισχύει το «λατρεύουμε τα παιδιά μας αλλά κάποιες στιγμές θέλουμε να τα σκοτώσουμε». Ε, εδώ, η κυριολεξία ήθελε κάτι παραπάνω για να λειτουργήσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Neo Films

A night to... DIY for!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολη η ζωή του κακοποιού, αλλά κάποιος πρέπει να την «κάνει»...

Ο Δημήτρης Τσιλιφώνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991. Είναι απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών, σπούδαζε σκηνοθεσία στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Ελλάδος Deree College και συνέχισε τις σπουδές του στο American Film Institute, απ' όπου αποφοίτησε με Master. Σκηνοθέτησε το πρώτο του θεατρικό στα 11 του χρόνια. Γύρισε την πρώτη μικρού μήκους του ταινία σε ηλικία 16 χρονών, σε 16mm. Από τότε έχει δουλέψει στη διαφήμιση, έχει συμμετάσχει σε παραπάνω από 30 μικρού μήκους ταινίες, έχει γυρίσει κάποιες μικρού μήκους κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σκηνοθεσίας στο Παρίσι, την Πράγα, το Λονδίνο και το Λος Αντζελες. Τούτη η ταινία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί.

Η ταινία DIY (Do It Yourself) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε στο επίσημο τμήμα, εκτός συναγωνισμού, και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής από τα Βραβεία Νεότητας.

Η υπόθεση: Λίγα λεπτά πριν πεθάνει, ο Άλκης Βιδάλης, ένας 40something μικροαπατεώνας, μας διηγείται σε ένα vlog πως ένας επιφανής επιχειρηματίας της Αθήνας, ο Δανιήλ Μπεζεριάνος, ενοχοποιήθηκε για εγκλήματα που δεν διέπραξε ποτέ. Πίσω από τη σκευωρία, μας λέει ο Άλκης, βρίσκεται ο Γεωργιανός μαφιόζος, Ιωσήφ Φόρκου. Ένας μαφιόζος που, μας λέει ο Άλκης στη συνέχεια του βίντεο, τον σκότωσε ο ίδιος! Η κάμερα κλείνει. Ο Άλκης δεν βρίσκεται σπίτι του, αλλά φυλακισμένος σε ένα πλατό. Ο «συνεργός» του, Πέτρος, παίρνει το βίντεο και βγαίνει απ’ το δωμάτιο.

Ο Άλκης ξεπλένει το ψεύτικο αίμα από το πρόσωπό του. Σε περίπτωση που είχατε οποιαδήποτε αμφιβολία, δεν υπάρχει καμία πληγή πάνω στο σώμα του Άλκη. Στόχος είναι να ανεβεί το συγκεκριμένο βίντεο – ομολογία «ενοχής» στο youtube άμεσα, ώστε να αθωωθεί ο Μπεζεριάνος. Ο Άλκης, όμως, κινδυνεύει. Έχει μόνο λίγα λεπτά μέχρι να γυρίσει ο Πέτρος στο χώρο όπου γυρίστηκε το βίντεο, και να τον σκοτώσει. Οπότε, αυτό που πρέπει να κάνει ο Άλκης είναι να αποδράσει άμεσα από το στούντιο ταινιών πορνό όπου είναι παγιδευμένος. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Ταινία είδους από 27χρονο Έλληνα δημιουργό, που παίζει τις νέες τεχνολογίες στα δάχτυλά του, με τρομερή ευκολία κι έχει και στόχο να προσελκύσει το μεγάλο κοινό! Γίνεται; Κι όμως, γίνεται! Το αποδεικνύει ο Δημήτρης Τσιλιφώνης με τούτο το εντυπωσιακό ντεμπούτο του. Μια ταινία, που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχες χολιγουντιανές, όπως λέει η κλισέ έκφραση, αλλά ίσα ίσα, οι αντίστοιχες χολιγουντιανές έχουν να ζηλέψουν πολλά από αυτήν! Ο Τσιλιφώνης δεν είναι κανά τυχαίο, νερντ παιδάκι – κι ο χαρακτηρισμός «νερντ» αλλά και «παιδάκι», θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του από όσους θελήσουν να μειώσουν το έργο του, μιλώντας πρωτίστως για... αμερικανιά! Κι όμως!

Πέρα από... τόνους αμερικάνικης τηλεόρασης που έχει καταναλώσει (κάτι που έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος στις αρκετές συνεντεύξεις που έχει δώσει), με εμφανείς και δηλωμένες επιρροές από σίριαλ όπως οι «Sopranos» και το «Breaking Bad», ο Τσιλιφώνης ξέρει τόσο την αλφαβήτα όσο και το συντακτικό του σινεμά. Ξέρει την Ιστορία της 7ης Τέχνης, έχει δει σινεμά. Και το βασικότερο: γύρισε μια ταινία έτσι όπως ήθελε ο ίδιος, όχι μια ταινία όπως θα ήθελαν ενδεχομένως οι παραγωγοί ή το απρόσωπο, απροσδιόριστο και... ανεξέλεγκτο «μεγάλο κοινό». Μια ταινία που θα ήθελε να δει ο ίδιος μαζί με τους φίλους του. Μια ταινία που επειδή έγινε με αγάπη και με γνώση των κώδικων του είδους, μπορεί να κάνει γκελ και στο κοινό. Μακάρι και είθε και ζήτω.

Ένα b-movie θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ταινία λοιπόν, όπου ουσιαστικά παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός μικροκακοποιού όχι μόνον να γλιτώσει την προγραμματισμένη δολοφονία του, αλλά να καταφέρει να... βγάλει και το κατιτίς του στο φινάλε! Δεν είναι «αστυνομική» ταινία, δεν εμφανίζεται πουθενά η αστυνομία! Αλλά έχει αγωνία, σασπένς, κινηματογραφοφιλία και... χαβαλέ! Πχ, οι συζητήσεις του μοντέρ, που υποδύεται ο Αργύρης Ξάφης (ο καλύτερος κατ' εμέ του καστ) με τον πληρωμένο δολοφόνο, που υποδύεται ο Μάκης Παπαδημητρίου, έχοντας ανάμεσά τους την πλαστική κούκλα, την Σούζυ, είναι γαμάτες! Ή η σκηνή όπου ο Άλκης του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, τηλεφωνεί έναν άσπονδο «φίλο» του, να τον σώσει, και κάνει τον δήθεν αναστατωμένο, ενώ είναι ουσιαστικά χαλαρός και κουλ. Ή οι σκηνές όπου ο «Πέτρος» προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το iphone και τη Siri, λέγοντας με τρόπο ώστε να μπορέσει να βγει η επαφή, το όνομα «Μιλτιάδης», όσο πιο... αμερικάνικα γίνεται.

Η αφήγηση off παραπέμπει σε φιλμ νουάρ, ο ήρωάς μας είναι ουσιαστικά αντιήρωας – κι όχι πολύ αγαπητός από το κοινό – μας το δηλώνει και ο ίδιος εξάλλου, οι ανατροπές είναι συνεχείς, η αφήγηση δεν είναι γραμμική αλλά βλέπουμε κάποια γεγονότα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όλα άψογα. Ο σκηνοθέτης «παίζει» με τον θεατή, δηλώνοντας στην αρχή με μεσότιτλους πως η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Κι όμως, «διαλύει» με ευκολία την «αληθινότητα» (sic). Πχ, χρησιμοποιεί πλάνα από τις πραγματικές φυλακές Θηβών, οι οποίες όμως είναι μόνον γυναικών. Ε, σε αυτές βρίσκεται κλεισμένος μέσα υποτίθεται ο Δανιήλ του Χρήστου Λούλη! Τέτοια πράγματα.

Και η μουσική του Χριστοδούλου είναι πολύ καλή (και το «Κρύα χέρια» των λ χρησιμοποιείται ευφυώς), και το μοντάζ είναι λειτουργικότατο και οι νέες τεχνολογίες αναφέρονται πολύ έξυπνα αλλά χρησιμοποιούνται και πολύ έξυπνα. Πχ, το πως μπορείς με μια οδοντόβουρτσα, έναν αναπτήρα κι ένα σεσουάρ να δημιουργήσεις κατσαβίδι, «προβάλλεται» στον τοίχο του κτιρίου όπου λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα! Οι οθόνες των κινητών εμφανίζονται μπροστά μας σε μεγάλο μέγεθος, ως προβολές. Υπάρχουν αναφορές σε βιντεογκέιμς, στο dark web, στο 4chan, στο «Dead Man's Swing» (για το οποίο μάλιστα ο Άλκης προτρέπει τους θεατές να το «γκουγκλάρουν»), στο reddit, γενικά σε όλα όσα μπορούν να απασχολούν τη νεολαία σήμερα, να αποτελούν εργαλεία της, να είναι ο τρόπος με τον οποίο συνεννοούνται, χωρίς να διώχνονται οι θεατές άνω των 40, αλλά ναι, το target group είναι οι 20άρηδες. Και καλώς. Και δικαίως.

Μια χαρά ταινία, με προβλήματα μόνο στον... φωτισμό της (κάποια σημεία παραείναι σκοτεινά) και στον ήχο της (σε κάποια σημεία δεν καταλαβαίνεις τι λένε οι ηθοποιοί). Είθε να συναντήσει το κοινό της. Και είθε αυτό το κοινό να είναι μεγάλο! Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη ταινία του Τσιλιφώνη!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Odeon