Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

68η Berlinale: Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
Διαζύγιο βόμβα – διαβάστε το πριν το κατεβάσουν!

Εντάξει παιδιά, χαμός έτσι; Εδώ στο Βερολίνο κάνει κρύο, χθες έπεσε και λίγο χιονάκι, τα πεζοδρόμια είναι γλιστερά αλλά οι άνθρωποι του δήμου έχουν ρίξει χαλικάκια για να μην πέφτουν κάτω κάτοικοι και επισκέπτες σαν τα κοτόπουλα. Η πόλη διαρκώς αλλάζει. Πάντα κάτι γκρεμίζεται και πάντα κάτι χτίζεται στη θέση του γκρεμισμένου! Στην περιοχή του Μνημείου του Ολοκαυτώματος ξηλώθηκαν τα παράταιρα και αντιαισθητικά είναι η αλήθεια μαγαζάκια, τα τουριστικά που πουλούσαν currywurst κι άλλα διάφορα. Και στην πλατεία Ποντζντάμερ, στο κέντρο, εκεί που χτυπάει η η καρδιά του φεστιβάλ, πάλι κάτι χτίζουν. Φαντάζομαι πως – καλά να είμαστε – αν έρθουμε και του χρόνου στο φεστιβάλ, το κτίριο θα έχει ολοκληρωθεί! Μόνο το αεροδρόμιό τους δεν φαίνεται να ολοκληρώνεται ποτέ! Κάτι μου λέει πως το μετρό στη Θεσσαλονίκη θα είναι έτοιμο πιο νωρίς! Αλήθεια! Όλοι μιλάνε για σκανδαλάρα ολκής! Εκατομμύρια, τι λέω, δισεκατομμύρια ευρώ έχουν ριχθεί για να κατασκευαστεί ένα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο στο Βερολίνο, αλλά ακόμα δεν έχει τελειώσει. Κι όλο πάει προς τα πίσω. Συμβαίνουν λοιπόν και εις την Εσπερίαν... Κατά τα άλλα, η Γενοβέφα μας, το Τζενάκι, η Aniston ρε παιδιά, παίρνει διαζύγιο από τον Justin Theroux! Και οι κακές γλώσσες όλο και ξεψαρώνουν και αναφέρουν πως μάλλον θα γυρίσει στην αγκάλη του πρώτου μεγάλου της έρωτα, του Brad Pitt! Βρε τι γίνεται στον κόσμο! Κι εμείς εδώ, βλέπουμε ταινίες. Α, πήγα για λίγο και στη συνέντευξη τύπου για το «Damsel» (δεν την είδα ακόμα την ταινία) και ο λαός προσκυνούσε τον πρωταγωνιστή Robert Pattinson και λιγότερο εννοείται την σαφώς πιο ταλαντούχα συνάδελφό του και συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία, Mia Wasikowska. Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

68η Berlinale: Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου
Σάλος με τον ελληνικό τελικό!!!

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές που επικαλείται η ιστοσελίδα του ogae Greece, η ΕΡΤ μόλις απέκλεισε από τον Ελληνικό Τελικό τις εταιρείες Spider (Χοροσταλίτες) και Spicy (Αρετή Κετιμέ), καθώς δεν κατέθεσαν εμπρόθεσμα τις εγγυητικές επιστολές, κάτι που κατάφερε μόνο η Panik (Γιάννα Τερζή). Οι δισκογραφικές εταιρείες πήραν εντολή την Δευτέρα στις 7 το βράδυ για κατάθεση των επιστολών, αλλά φαίνεται πως το διάστημα δεν επαρκούσε για να τις έχουν έτοιμες, καθώς οι τράπεζες χρειάζονται παραπάνω από τρεις μέρες για να τις ετοιμάσουν! Η απίστευτη αυτή ιστορία έρχεται να προστεθεί σαν κερασάκι στην τούρτα στο ατέλειωτο φετινό σήριαλ του Ελληνικού Τελικού και φαίνεται να δικαιώνει όσους μίλαγαν για άλλες εξελίξεις και επιπρόσθετα σενάρια...

Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν! Αλλά αντί να μιλήσουμε για εμβολισμούς πλοίων έξω από τα Ίμια και μετονομασίες αεροδρομίων και ΚΤΕΛ όπως πρότεινε η δημαρχάρα μας, ο Μπουτάρης – που είναι ήδη... αρχαία νέα – στην εισαγωγή μας για το φεστιβάλ Βερολίνου που σήκωσε και φέτος την αυλαία του σήμερα, είπαμε να (αντι)γράψουμε κάτι πιο πιασάρικο, μπας και δεήσει κανένας άνθρωπος και μας διαβάσει! Έτσι, αλιεύσαμε την παραπάνω είδηση που αφορά την ελληνική συμμετοχή στον προσεχή διαγωνισμό της Eurovision! Έτσι κι αλλιώς, η παρουσία της Ελλάδας στη φετινή Berlinale είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη – και δεν φτάνει η προβολή της ταινίας του Μπάμπη Μακρίδη «Οίκτος» στο EFM, στο Μάρκετ δηλαδή, για να σωθούν τα προσχήματα. Αλλά, ας μην χρονοτριβούμε! Βουρ στον πατσά! Ποιον πατσά δηλαδή, με ντονέρ τη βγάλαμε κι απόψε, δηλαδή, ήμαρτον...

Σε θέλει και η μαμά μου!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μία MILF που ξέρει τι θέλει και δεν ορρωδεί προ μηδενός

Ο Μεξικάνος Michel Franco είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Στα 38 του χρόνια έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις γύρω από το όνομά του – κι όχι αδίκως. Συζητήσεις που άλλοτε είναι για καλό, όπως πχ για την περίπτωση της ταινίας «Μετά τη Λουτσία» η οποία το 2012 του χάρισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο φεστιβάλ των Καννών, κι άλλοτε για κακό, όπως πχ για την περίπτωση της ταινίας «Chronic», με την οποία συμμετείχε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, αλλά παρά το γεγονός ότι τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου (!!!) μάλλον είναι μια ταινία που και ο ίδιος θέλει να ξεχάσει! Το 2017 πήγε για τρίτη φορά στις Κάννες με την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του – και το αποτέλεσμα είναι αρκούντως ενδιαφέρον. Η ταινία Η κόρη της Απρίλ (Las hijas de Abril / April’s Daughter) συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής!

Αρχικά, ο Franco έγραψε ο σενάριο έχοντας στο μυαλό του πως το ρόλο της Απρίλ θα τον υποδυόταν η Isabelle Huppert! Εντέλει, το ρόλο πήρε η Ισπανίδα ηθοποιός Emma Suárez, η οποία το 2017 κέρδισε το Goya καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την υποκριτική της δεινότητα στην ταινία του Pedro Almodovar «Julieta».

Η υπόθεση: Η Βαλέρια είναι μια 17χρονη, όμορφη κοπέλα. Ζει στο Πουέρτο Βαγιάρτα με την ασχημούλα ετεροθαλή αδελφή της, την Κλάρα, στο εξοχικό σπίτι της ευκατάστατης μητέρας τους, της Ισπανίδας Απρίλ. Η (ζωντοχήρα) μαμά είναι απούσα εδώ και καιρό και η Βαλέρια θέλει να συνεχίσει αυτή η κατάσταση ως έχει. Δεν θέλει με τίποτε να μπλέξει στα πόδια τους η ταραχοποιός μητέρα τους, ιδίως από τη στιγμή που η μικρή είναι έγκυος: περιμένει τον καρπό του έρωτά της από τη σχέση της με τον συνομήλικό της Ματέο. Η πιο πρακτική Κλάρα, όμως, καταλαβαίνει πως θα χρειαστούν βοήθεια, ιδίως από τη στιγμή που τα οικονομικά τους είναι στενάχωρα. Έτσι, τηλεφωνεί στη μητέρα τους, χωρίς να ενημερώσει την Βαλέρια. Και η Απρίλ καταφθάνει με ολοφάνερη διάθεση να βοηθήσει, χωρίς να κρίνει (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) την επιλογή της κόρης της. Σύντομα, το παιδί της Βαλέρια και του Ματέο έρχεται στον κόσμο. Και η Απρίλ αρχίζει να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, εκείνο που έκανε τις δύο κόρες της να είναι δισταχτικές στο να την καλέσουν...

Η άποψή μας: Δεν είναι μικρό επίτευγμα για έναν σκηνοθέτη να δημιουργήσει έναν ρόλο που να προκαλεί βαθύ και αγνό... μίσος ως αντίδραση από τη μεριά των θεατών! Βοηθάει βέβαια και το σενάριο και ο ηθοποιός που ερμηνεύει το ρόλο. Εδώ μιλάμε για την Emma Suárez, την ηθοποιό που υποδύεται την Απρίλ, την ηθοποιό που γνωρίσαμε καλύτερα, πάλι σε ρόλο μητέρας στην πρόσφατη «Julieta» του Almodovar. Κρατιέμαι πάρα πολύ για να μην σας απαριθμήσω τις χυδαιότητες στις οποίες υποβάλλει τις δύο κόρες της και ιδίως τη Βαλέρια. Βλέπετε, με κατηγορούν για σποϊλερά και μάλλον έχουν δίκιο. Απλά να σας πω πως έχω να μισήσω έτσι χαρακτήρα από την νοσοκόμα Ράτσετ της Louise Fletcher, από τη «Φωλιά του κούκου» δηλαδή! Τόσο πολύ.

Η Απρίλ είναι επαρμένη, εγωίστρια, φαντασμένη, ανόητη, εκμεταλλεύτρια, επιφανειακή, μανιπουλίστρια (ήμαρτον) με καθόλου μητρικό ένστικτο (!) και λίμπιντο ακμαιότατη και on fire. Το τελευταίο βεβαίως δεν είναι κακό, γίνεται κακό όμως (από... ηθικής απόψεως) όταν χρησιμοποιεί για να σβήσει την ακόρεστη δίψα της για έρωτα, άνδρες που δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να τους έχει, πώς να το κάνουμε! Ο Franco σκηνοθετεί με το γνωστό, αποστασιοποιημένο του ύφος, με μεσαία πλάνα και δείχνει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος απέναντι στον συνάνθρωπό του, πόσο μάλλον απέναντι στο ίδιο του το αίμα! Πιάνεται η ψυχή σου σε κάποιες σκηνές πραγματικά. Και στο τσακ γλυτώνει από το διολισθήσει στα τάρταρα ενός μελοδράματος μέχρι και τηλεοπτικής κοπής θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς.

Αυτό που διαφοροποιείται σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του που έχουμε δει είναι πως η ιστορία δεν έχει κοινωνικό σχολιασμό (πρέπει να το τραβήξεις το όλον από τα μαλλιά για να υποστηρίξεις κάτι τέτοιο) και πως, παραδόξως, κλείνει με ένα ανοιχτό μεν, χάπι, δε έντινγκ. Η πιο μικρή σε ηλικία γυναίκα είναι η πιο ώριμη από όλους τους χαρακτήρες και θα επιλέξει απλά μια ελεύθερη ζωή, διεκδικώντας αυτό που της ανήκει. Και φεμινιστικό μήνυμα. Μια χαρά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Weird Wave

Η δικαιοσύνη είναι τυφλή – η εκδίκηση πάλι, όχι...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σκατά στους φασίστες!

Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Fatih Akin, του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη, που αγαπάει το Αμβούργο (όπου γεννήθηκε) και την Ελλάδα (κι εμείς τον αγαπάμε, τα αισθήματα είναι αμοιβαία)! Και είναι μόλις η δεύτερη ταινία του, που έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών! Η προηγούμενη με την οποία διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα ήταν η ταινία «Η άκρη του ουρανού» (Auf der anderen Seite, 2007). Μάλιστα, εκείνη η ταινία κέρδισε το βραβείο σεναρίου και το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής! Τούτη εδώ έφυγε από τις Κάννες με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας, για την Diane Kruger. Η ταινία προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Special Screening ή αλλέως πως, Ειδικές Προβολές!

Ο Fatih Akin εμπνεύστηκε το σενάριο για αυτήν του ταινία από μια σειρά δολοφονιών από νεοναζί με θύματα οκτώ Τούρκους, έναν Έλληνα και μια Γερμανίδα αστυνομικό και μία από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές δίκες στην ιστορία της Γερμανίας! Η ταινία αποτέλεσε την πρόταση της Γερμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, έφτασε μέχρι την τελική εννιάδα αλλά δεν κατάφερε να περάσει στην τελική πεντάδα. Πάντως, κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Και κάτι πρωτόγνωρο σε ότι αφορά τη διανομή της ταινίας: η ταινία Μαζί ή τίποτα (Aus dem Nichts / In the Fade) βγαίνει πρώτα στη Θεσσαλονίκη και θα βγει μετά από μια βδομάδα στην Αθήνα!

Η υπόθεση: Η Κάτια είναι μια Γερμανίδα που ζει στο Αμβούργο. Είναι ερωτευμένη με τον κουρδικής καταγωγής Νούρι Σεκέρτσι, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών. Εκεί θα τον παντρευτεί. Έξι χρόνια μετά, ο Νούρι έχει βγει από τη φυλακή, δουλεύει ως νομοταγής πολίτης και επιχειρηματίας, η Κάτια κρατάει τα λογιστικά του βιβλία κι έχουν αποκτήσει μαζί κι έναν αξιολάτρευτο γιο, τον Ρόκο. Μια μέρα η Κάτια θα αφήσει τον Ρόκο στο γραφείο του πατέρα του για να πάει με την κολλητή της σε ένα σπα. Επιστρέφοντας, θα μάθει τα άσχημα νέα: έκρηξη βόμβας διέλυσε το γραφείο και σκότωσε τον Νούρι και τον Ρόκο! Η Κάτια είναι συντετριμμένη, τόσο που η αυτοκτονία περνά συνεχώς από το μυαλό της ως σκέψη.

Όταν η αστυνομία, με τη βοήθεια της Κάτιας, παύει να ψάχνει στην κατεύθυνση του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ως κίνητρο της βομβιστικής επίθεσης, αλλά συλλαμβάνει δύο νεοναζί ως υπαίτιους, υποκινούμενους από ρατσιστικό μίσος, η Κάτια παίρνει κουράγιο για να τους δει να τιμωρούνται. Θα τιμωρηθούν όμως; Μπορεί η δικαιοσύνη να τη δικαιώσει; Ή θα χρειαστεί να πάρει η ίδια το νόμο στα χέρια της;

Η άποψή μας: Μετά την αστοχία της «Μαχαιριάς» και το μικρό αλλά γλυκύτατο «Βερολίνο, Αντίο», που είδαμε (οι λίγοι που το είδαμε) όταν βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας (πλέον, κυκλοφορεί ως dvd), ο Akin επιστρέφει σε ακόμα μεγαλύτερη φόρμα με τούτη τη δραματική ταινία. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Diane Kruger, παίζει για πρώτη φορά την Γερμανίδα σε γερμανική παραγωγή, όντας... Γερμανίδα. Η γυναίκα έχει παίξει σε δεκάδες ταινίες, κυρίως όμως γαλλικές ή και χολιγουντιανές παραγωγές. Κλείνουμε την παρένθεση.

Τούτη η ταινία έχει σαφή διακριτά μέρη. Στην αρχή, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Akin μας παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές της ταινίας του και με λιτές λεπτομέρειες μας βάζει στον κόσμο τους. Δεν φαφλατίζει, δεν απεραντολογεί, είναι καίριος, άμεσος, μας συστήνει τους ήρωές του και δεν μπορούμε παρά να τους συμπαθήσουμε. Ναι ρε παιδί μου, κι ένας μπλεγμένος με ναρκωτικά άνθρωπος μπορεί να έχει μια δεύτερη ευκαιρία, μπορεί να γίνει συνειδητοποιημένος πολίτης, θετικός για το κοινωνικό σύνολο, καλός οικογενειάρχης, όλα αυτά. Και μετά έρχεται η έκρηξη. Και η απώλεια. Και ο θάνατος. Και στο κάδρο κυριαρχεί πλέον η Kruger. Που πνίγεται μέσα στη θλίψη. Που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έγινε και γιατί έγινε. Που δεν μπορεί να συνέλθει. Που είναι διαλυμένη. Αλλά που έχει τη διαύγεια να υπερασπιστεί τη μνήμη του άνδρα της και του παιδιού της.

Όταν η αστυνομία αφήνει υπονοούμενα ότι ο άνδρας της έμπλεξε ξανά με τα ναρκωτικά και πως η έκρηξη είχε ως κίνητρο το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αντιδράει. Λογικά. Και αντιπροτείνει κάτι που της φαίνεται απολύτως λογικό επίσης: τη βόμβα την έβαλαν νεοναζί. Έτσι κι αλλιώς, καθώς έφευγε από το γραφείο, μίλησε με μια κοπέλα που άφησε το ποδήλατό της έξω από το γραφείο. Μια κοπέλα με χαρακτηριστικά... Άριας φυλής. Δεν την πιστεύει όμως κανείς. Και προχωράει σε μια πράξη, που εκείνη τη στιγμή της φαίνεται η πιο... λογική (και πάλι, αυτό το άτιμο το μυαλό – spoiler alert!!!). Και με κάποιο τρόπο συναντά την ταινία «Η ψυχή και το σώμα», από τα μεγάλα καλλιτεχνικά σουξέ της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν.

Η σκηνή που βγαίνει η Kruger από το γεμάτο αίμα μπάνιο της θα μπορούσε να είχε παρθεί από το «Carrie» ή από ταινία του Argento! Από αυτό το σημείο και μετά, η λογική της ταινίας αλλάζει. Γίνεται ένα δικαστικό δράμα. Και ο Akin χάνει για λίγο την ισορροπία του. Το ασπρόμαυρο κυριαρχεί στη δικαστική αίθουσα, το ασπρόμαυρο κυριαρχεί και σε ότι αφορά τους συμμετέχοντες στη δίκη. Οι νεοναζί κατηγορούμενοι (η κοπέλα με το ποδήλατο όπου ήταν παγιδευμένη η βόμβα και ο σύντροφός της) και ο δικηγόρος τους σκιαγραφούνται ως το απόλυτο κακό και η Kruger και ο δικός της δικηγόρος ως το απόλυτο καλό. Λογικό (υπερβολική χρήση της λέξης, αλλά ναι, απολύτως δικαιολογημένα): σκατά στους φασίστες και δεν μπορεί φασίστας να είναι καλός άνθρωπος. Αλλά να, ίσως θα μπορούσε να το δουλέψει λίγο περισσότερο αυτό το τμήμα ο σκηνοθέτης. Ήταν εύκολο γι' αυτόν να το αφήσει έτσι όπως τελικά μας το παρουσιάζει. Τέλος πάντων.

Στις σκηνές του δικαστηρίου κάνει μεγάλη εμφάνα και ο Γιάννης Οικονομίδης, ο γνωστός σκηνοθέτης μας, που υποδύεται έναν χρυσαυγίτη (!!!) ο οποίος δίνει άλλοθι στους κατηγορούμενους (ότι και καλά, την εποχή που έγινε η επίθεση, βρίσκονταν στο ξενοδοχείο του, στην Ελλάδα), όταν ο ίδιος ο πατέρας του νεοναζί τον κατηγορεί ξεκάθαρα ως βέβαιο οργανωτή της επίθεσης (πάρα πολύ καλός για άλλη μια φορά ο Ulrich Tukur στον μικρό του ρόλο). Και μετά; Η δικαιοσύνη όντας τυφλή (ή κάνοντας τα στραβά μάτια εκεί που θέλει) βγάζει απόφαση που σπιλώνει τη μνήμη των νεκρών και που δεν δικαιώνει αυτούς που έμειναν πίσω. Και σας ρωτώ: εσείς τι θα κάνατε στη θέση της Kruger; Θα συγχωρούσατε τους ενόχους; Μπράβο, αυτό θα σας έκανε καλούς Χριστιανούς. Ή θα ζητούσατε να πάρετε εκδίκηση; Κι εδώ μπαίνει και πάλι το ακανθώδες ζήτημα της αυτοδικίας.

Κι άλλη παρένθεση εδώ: στο «120 χτύποι το λεπτό» τα μέλη της γαλλικής Act Up, βλέποντας πως η κυβέρνηση Μιτεράν και η δικαιοσύνη δεν κάνουν τίποτε για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα του Aids, προβαίνουν σε δυναμικές αντιδράσεις. Μεταξύ αυτών, πετάνε μπαλόνια ή καπότες γεμάτες με ψεύτικο αίμα, σε ανευθυνο-υπεύθυνους. Δεν είναι αυτό... αυτοδικία; Δεν αντιδρούν σε κάτι που μπορεί να στερήσει τη ζωή τους, που τους αδικεί κατάφωρα, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους; Έχουν άδικο; Δεν ασκούν βία; Ναι, οι γραμμές είναι πολύ λεπτές, αλλά εδώ κολλάει ένα παλιό σύνθημα των αναρχικών: «καμιά πράξη βίας δεν είναι αδικαιολόγητη σε έναν κόσμο τελείως αδικαιολόγητο», εντάξει; Αυτοδικία, λοιπόν.

Το ποιος θα αποφασίσει αν είναι «σωστή» ή «λάθος» έχει να κάνει με το από ποια μεριά του φράχτη βρίσκεσαι. Εδώ, ευτυχώς, σε αντίθεση με τις σκηνές στο δικαστήριο, ο Akin το παλεύει το θέμα, όπως και η πρωταγωνίστριά του. Ο άνδρας της σκοτώθηκε, το παιδί της σκοτώθηκε, η δικαιοσύνη την πρόδωσε και οι δολοφόνοι βρίσκονται εκεί έξω (στην Ελλάδα συγκεκριμένα, όπου έγιναν και τα συγκεκριμένα γυρίσματα!!!), να κρύβονται (γνωστά θρασύδειλα), μέχρις ότου αποφασίσουν να προχωρήσουν σε κάποια άλλη πράξη βίας, για την οποία υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μείνουν για άλλη μια φορά ατιμώρητοι. Οπότε, τι κάνεις; Πώς πολεμάς τον φασισμό; Αν βάλει απλά τα εκρηκτικά και σκοτώσει τους ενόχους, όπως σχεδιάζει αρχικά η Kruger, θα εξισωθεί με αυτούς στα βλέμματα κάποιων θεατών – όχι όλων, αλλά λέμε. Δεν μπορεί όμως και να τους αφήσει και ατιμώρητους. Οπότε...

Συγκλονιστική ταινία, που σε στιγμές θυσιάζει τη λεπτότητα υπέρ του μηνύματος. Αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Rosebud 21

«Κανένα μέρος δεν είναι ασφαλές από τα τραύματα της ιστορίας»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια εξωφρενική (!) παραβολή για την Ευρώπη του σήμερα

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ούγγρος Kornél Mundruczó. Η πλήρης φιλμογραφία του γεννημένου τον Απρίλιο του 1975 σκηνοθέτη, είναι η εξής: «Nincsen nekem vágyam semmi» (This I Wish and Nothing More, 2000), «Ευτυχισμένες μέρες» (Szép napok, 2002), «Johanna» (2005), «Στο δέλτα» (Delta, 2008), «Ο στοργικός γιος – Υπόθεση Φράνκενσταϊν» (Szelíd teremtés - A Frankenstein-terv, 2010) και «Λευκός Θεός» (Fehér isten, 2014). Από τις προηγούμενες ταινίες του, δύο έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών και δύο συμμετείχαν στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Τούτη η ταινία του, Το φεγγάρι του Δία (Jupiter holdja / Jupiter's Moon), έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό των Καννών, φτάνοντας τις παρουσίες του στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου συνολικά στον αριθμό 6!

Η επόμενη ταινία του θα είναι αγγλόφωνη και πιο συγκεκριμένα, παραγωγή της MGM! Θα ονομάζεται «Deeper» και θα πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Gal Gadot και Bradley Cooper. Σύμφωνα με την υπόθεση, μια αποστολή εξερεύνησης του βυθού της θάλασσας μετατρέπεται σε μια εσωτερική ψυχολογική αναζήτηση για έναν πρώην αστροναύτη, ο οποίος αποφασίζει να συμμετάσχει στην παράτολμη αποστολή.

Η υπόθεση: Ο Άριαν είναι ένας νεαρός Σύριος από την πόλη Χομς, η οποία σπαράζεται από εμφύλια διαμάχη. Μαζί με τον πατέρα του και άλλους «λαθρομετανάστες» προσπαθεί να βρει μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Καθώς όμως περνάνε τα σύνορα από τη Σερβία στην Ουγγαρία, γίνονται αντιληπτοί από περίπολο. Ο αρχηγός της περιπόλου και σκληρός διώκτης των μεταναστών εντοπίζει τον Άριαν, που έχει καταφέρει να μην πνιγεί στο ποτάμι, και τον πυροβολεί τρεις φορές, στο κορμί, θεωρώντας ότι τον έχει σκοτώσει. Ο Άριαν όμως, για κάποιον μυστήριο λόγο, όχι απλά δεν πεθαίνει αλλά αποκτά πλέον την ικανότητα να αψηφά τους νόμους της βαρύτητας και να αιωρείται! Ψάχνοντας τον πατέρα του πηγαίνει στον καταυλισμό της περιοχής, όπου ο δρόμος του συναντιέται με εκείνον του γιατρού Στερν.

Ο Στερν είναι ένας κυνικός, διεφθαρμένος και σε δυσμένεια γιατρός, που από τη στιγμή που σκότωσε εξ αμελείας έναν ασθενή του, νεαρό αθλητή, βγάζει τα προς το ζην ως γιατρός στον καταυλισμό. Βλέποντας τι μπορεί να κάνει ο Άριαν καταλαβαίνει πως μπροστά του έχει κάτι υπερβατικό, κάτι που ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική. Και αποφασίζει να το εκμεταλλευτεί για να βγάλει χρήματα! Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της παράξενης σχέσης, ιδίως από τη στιγμή που εκείνος που πυροβόλησε τον Άριαν προσπαθεί μανιωδώς να τον συλλάβει;

Η άποψή μας: Η αρχή και το φινάλε τούτης της ταινίας παίζουν τεράστιο ρόλο στην κατανόηση των όσων βλέπουμε ενδιαμέσως. Στην αρχή, μια σειρά από μεσότιτλους μας πληροφορούν πως το μεγαλύτερο φεγγάρι του πλανήτη Δία ενδέχεται κάτω από την παγωμένη επιφάνειά του να κρύβει αλμυρό νερό. Άρα, υπό προϋποθέσεις, να μπορεί να υποστηρίξει ζωή. Όλως τυχαίως (;) αυτός ο δορυφόρος ονομάζεται... Ευρώπη! Και στο φινάλε έχουμε την παραλλαγή του παιχνιδιού που παίζαμε πιτσιρίκια, του κρυφτού, όπου ο ένας «τα φυλούσε» και μετρούσε «5, 10, 15, 20... φτου και βγαίνω». Ε, στα αγγλικά το πράγμα είναι πιο συμβολικό: «ready or not, here I come» λέει το προσφυγόπουλο. Οπότε, αρχικά, το μυαλό και η ψυχή του καλλιτέχνη βρίσκονται στη σωστή θέση. Θέλετε δεν θέλετε παλιοφασίστες (και στην Ουγγαρία έχει πολλούς) οι μετανάστες ήρθαν για να μείνουν, γκέγκε; Είναι λοιπόν αυτή μια ταινία για τους μετανάστες; Σίγουρα ναι, αλλά εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε ανάλογο νομίζετε πως έχετε δει!

Γιατί παράλληλα είναι μια χριστιανική παραβολή (στα βήματα σχεδόν του «Black Out» του Καραμαγγιώλη, κι ας μην αποδέχτηκε ποτέ ο Έλληνας σκηνοθέτης πως το φιλμ του ήταν ακριβώς αυτό!): η ταινία θα μπορούσε να λέγεται και «Θαύμα στη Βουδαπέστη», κατά το «Θαύμα στο Μιλάνο» του τιτανομέγιστου Vittorio De Sica. Βέβαια, ο De Sica, πέρα από φοβερός τζογαδόρος, ήταν και κομουνιστής. Ο Mundruczó διαπνέεται από έναν χριστιανικό ουμανισμό. Η κριτική του απέναντι στη χώρα του και τους συμπατριώτες του είναι σκληρή και δεν χαρίζει κάστανα. Και ο διεφθαρμένος γιατρός σιγά σιγά βρίσκει το δρόμο του, τις αξίες του, το... θεό. Εδώ κάπου ο σκηνοθέτης φαίνεται να χάνει τον έλεγχο. Η πυξίδα του μοιάζει απομαγνητισμένη. Για ποιον λόγο ήρθε ο Άριαν, ο γιος ενός ξυλουργού (;;;) στην Ευρώπη; Για να τη σώσει; Για να την καταστρέψει; Για να αναγκάσει επιτέλους τους ανθρώπους να κοιτάξουν ψηλά (στο Θεό), εκείνους τους ανθρώπους που κοιτάνε κάτω σκυθρωποί ή μόνο οριζόντια, στις πάσης φύσεως οθόνες τους; Τίποτα από όλα αυτά κι όλα αυτά μαζί;

Ναι, είναι αλήθεια πως ο Άριαν είναι σκιαγραφημένος μονοδιάστατα. Ναι, ο πραγματικός ήρωας της ταινίας φαίνεται να είναι ο γιατρός, που και τρεις διαστάσεις έχει και διεκδικεί μια δεύτερη ευκαιρία να βρει τη χαμένη του πίστη, προσομοιάζοντας με την Ευρώπη... Υπάρχουν σημεία του διαλόγου που ακούγονται κάπως... cheesy, που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι: «δεν μπορείς να γιατρέψεις μια κοινωνία που είναι πληγωμένη στην ψυχή της». Εντάξει. Ας καταγραφούν τα παραπάνω στην πλευρά των αδυναμιών της ταινίας. Όμως, η παραβολή, αν και εξόφθαλμη, είναι σπουδαία. Κι εκεί που δίνει ρέστα ο Ούγγρος σκηνοθέτης είναι στην εικόνα. Απλώς κάνει... παπάδες! Κάθε σκηνή αιώρησης συγκλονίζει πραγματικά και απορείς πώς την έχει γυρίσει – ιδίως εκείνη στο σπίτι του ρατσιστή αρρώστου, όπου έχουμε και αλλαγή στο χωρόχρονο!!! Σαν Ινσέπσιο ένα πράγμα! Αλλά και η σκηνή του κυνηγητού με αυτοκίνητα στο κέντρο της Βουδαπέστης, γουάου! Μπορεί να αποτελέσει από μόνη της λόγο για να δουν την ταινία άνθρωποι που πηγαίνουν σινεμά μόνο για κάτι «Fast and Furious». Ε, ο Mundruczó τους βάζει τα γυαλιά.

Απίθανη, αταξινόμητη ταινία, οπτικά συναρπαστική που «πάσχει» από έναν απίστευτο μαξιμαλισμό. Μερικές φορές αυτή δεν είναι και η χειρότερη «αρρώστια» για την οποία μπορείς να κατηγορήσεις μια ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την AMA Films

Ο Αμφίβιος Έρως Τώρα Δικαιώνεται

του gaRis (@takisgaris)

Ο Guillermo Del Toro είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης, να το ξεκαθαρίσεις σε παρακαλώ αυτό. Έχει κινηματογραφική παιδεία επιπέδου Marty Scorsese, διαθέτοντας εικαστικό αισθητήριο που ξεπερνά τον μέσο story teller σκηνοθέτη. Επιφανές μέλος της παρέας των Three Amigos (Alfonso Cuaron και Alejandro Gonzalez Inarritu οι έτεροι μεχικάνοι καππαδόκες), έχει κοσμήσει τον αιώνα μας με το φαντασιακά αλληγορικό Pan’sLabyrinth. Κι αν τα κατά καιρούς παιγνιδίσματά του με Hellboy και Pacific Rim με αφήνουν παγερά αδιάφορο, αντιλαμβάνομαι τον χτύπο της καρδιάς του που σκιρτά κουρδισμένη στο εκκρεμές μεταξύ βωβού σινεμά και του ίσως πιο αδικημένου genre, αυτό του monster movie, καλτιά που κίνησε στη δεκαετία του 50, και έθρεψε γενιές αδηφάγων φίλων της μουβιόλας. Επίσης να σημειώσω ότι ο Γουλιέλμος από τον Ταύρο είναι στα μέρη μου (Τορόντο) δικό μας παιδί. Τακτικότατος θαμώνας του TIFF σε πλείστες εκδηλώσεις και εκτός του Φεστιβάλ, γεγονός που αιτιολογεί την απόφασή του να γυρίσει εδώ το The Shape of Water ως την πλέον αναμενόμενη.

Η ταινία που φόρεσε κατάσαρκα την Χρυσή βερολινέζικη Άρκτο, έκαμε πρεμιέρα στο TIFF17 εντός του Elgin Theater, όπου έχει γυριστεί μια αξέχαστα ονειρική σεκάνς της, μεταξύ των τόσων σε ένα storyline– κλείσιμο ματιού στα The Creature of the Blue Lagoon και King Kong όσο και θεματολογική προέκταση των εμβληματικών Beauty and the Beast του Jean Cocteau και Little Mermaid του Hans Christian Andersen.Ραψωδία ενός against all odds έρωτα με φόντο τη Βαλτιμόρη στα 1962, όπου σε ένα κρατικό εργαστήριο πειραματικών ερευνών, οι επιστήμονες εξετάζουν με κάθε μυστικότητα (ψυχρός πόλεμος γαρ, η KGB καραδοκεί) ένα αμφίβιο πλάσμα που αλιεύτηκε στον Αμαζόνιο και μορφολογικά προσιδιάζει υπερβολικά (sic) στο ανθρώπινο είδος. H βωβή (και ουχί κωφάλαλη) καθαρίστρια Elisa Esposito (Sally Hawkins) θα προστρέξει σε βοήθεια του αλυσοδεμένου σε γούρνα Αμφίβιου Άνδρα και «κόκκινη κλωστή, δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει».

Ο υπεύθυνος εργαστηρίου και βασανιστής (Michael Shannon) του Αμφίβιου Άνδρα (Doug Jones), προσωποποίηση της WASPΑμερικής της ταραγμένης ιστορικά εποχής που θα οδηγηθεί στη Civil Rights κινητοποίηση για τα δικαιώματα των Μαύρων, βιάζεται να τον ξεπαστρέψει ως ον ανίερο για τη ρατσιστική του λογική, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του καλοκάγαθου βιολόγου με τις ύποπτες μυστικές διασυνδέσεις Michael Stuhlbarg. H μοναχική, φοβισμένη, ορφανή και καταφρονεμένη Elisa θα σχεδιάσει τη διάσωση του αγαπημένου της Αμφίβιου, στηριζόμενη στη βοήθεια της κολλητής συναδέλφου Octavia Spenser και του συγκατοίκου της, ανέργου γραφίστα και γηράσκοντος ντουλαπάτου gay Richard Jenkins. Γιατί ό,τι μοιράζεται η Elisa με το αμόρε της, ξεπερνά χώρες, ράτσες, θρησκείες και ταμπού. Ξεπερνά τις κοινωνικές συμβάσεις και την άνυδρη λογική του σύμπαντος κόσμου. Η Elisa θα υπερασπιστεί με τίμημα την ίδια της τη ζωή τον παράδεισο που την προικίζει αυτή Η Μορφή του Νερού. Το ερώτημα που αναφύεται, όταν μάλιστα εκ των πραγμάτων ο έρωτας αυτός δεν μπορεί να έχει μέλλον αφού ο Αμφίβιος ζει μοναχά εντός του υγρού στοιχείο, είναι αδυσώπητο: Πάμε για επανάληψη του τραγικού αποχωρισμού που σφραγίζει τον καταραμένο έρωτα ενός ακόμη monster flick;

O μεχικάνος μάστορης θα ακολουθήσει ευλαβικά την ατραπό του κλασικού b movie, διανθισμένου από τη μαγικά ρευστή μουσική του Έλληνα Αλεξάνδρου (μέρες πούναι) Ντεσπλά και ιδανικά στολισμένου σκηνικά από τον Paul D. Austerberry. Πιο passion project δύσκολα γίνεται για τον Del Toro που χρηματοδότησε εν μέρει ο ίδιος αυτή του την ιδέα, ρισκάροντας μια καριέρα στο Hollywood, σπρώχνοντας παραπέρα ένα Pacific Rim sequel. Έγραψε κοντά σαράντα σελίδες background story για κάθε χαρακτήρα του, παρακάλεσε τη Sally Hawkins να ανέβει στην πλώρη και της πήρε μια α λα Lillian Gish εκφραστικότατη ερμηνεία, με την πάνοπλη τετράδα υποστηρικτικού cast να χτυπά κάθε νότα μιας δυσδιάκριτων χαρακτηρολογικών αποχρώσεων ιστορίας. Όσο κι αν οι Shannon (νισάφι) και Spencer είναι ο ορισμός του typecasting, είναι ένα σύνολο αρμονικότατο που δένει ιδανικά με μια οπτικά ρευστή φαντασμαγορία που δεδομένα θα παρασύρει τον θεατή που έχει επίγνωση του genre και δικαιολογημένη πίστη στη δεξιοτεχνία του Guillermo Del Toro.

Το The Shape of Water είναι ήδη βραβευμένο στη συνείδηση της Ακαδημίας με δεκατρείς (13) οσκαρικές υποψηφιότητες, η μόνη σε άπασες τις βασικές κατηγορίες (Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Μοντάζ) και έντονη παρουσία στις ερμηνείες (Α’ Γυναικείο για τη Sally Hawkins, Β’ Γυναικείο για την Octavia Spencer και Β’ Ανδρικό για τον Richard Jenkins). Είναι το μεγάλο φαβορί για να δρέψει τον κότινο την Κυριακή 4 Μαρτίου 2018. Το αν θα τα καταφέρει έχει σε μεγάλο ρόλο να κάνει με το ντροπιαστικά άδικο σύστημα (preferential ballot) ψηφοφορίας στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας όπου μετά την τελευταία εφαρμογή του (2009) έχει, ιδίως τελευταία, οδηγήσει στην επικράτηση indie παραγωγών που διαθέτουν ιδεολογική ατζέντα. Να σου πω κάτι όμως: Η Μορφή του Νερού είναι η ταινία που σφραγίζει τη mainstream κινηματογραφική δημιουργία της χρονιάς που έφυγε, ανατρέποντας στερεότυπα με τόλμη και καλλιτεχνική διαύγεια. Και για αυτό το λόγο, υποκλίνομαι στο μάγο Guillermo, καλώντας τον να ανέβει στη σκηνή, συμπληρώνοντας πανάξια τη μεξικανική αγία τριάδα που έχει αδράξει τα σκήπτρα του Hollywood την τελευταία 5ετία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Ο βασιλιάς απέθανε! Ζήτω ο βασιλιάς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κάτι παραπάνω πια από μια απλή, κόμικ ταινία

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1986 (!!!) Ryan Coogler. Προηγήθηκαν τα φιλμ «Μια στάση πριν το τέλος» (Fruitvale Station, 2013) και «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» (Creed, 2015). Και στις τρεις ταινίες πρωταγωνιστής είναι ο Michael B. Jordan, που εδώ τον βλέπουμε στο ρόλο του Erik Killmonger. Οι δυο τους θα συνεργαστούν εκ νέου και στη τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που ετοιμάζει ο Coogler με τίτλο «Wrong Answer».

Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο χαρακτήρας του Black Panther ήταν στο κόμικ της Marvel «Fantastic Four Vol. 1» το 1966. Και αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο συγκεκριμένος ήρωας, ο οποίος όμως εμφανίστηκε κινηματογραφικά για πρώτη φορά το 2016 στην ταινία «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος». Η ταινία στοίχισε περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια για να ολοκληρωθεί. Οι εισπράξεις της παγκοσμίως αυτήν τη στιγμή φτάνουν τα 1,18 δισεκατομμύρια δολάρια!!! Είναι η πρώτη ταινία μετά το «Avatar» που κατόρθωσε να παραμείνει στο Νο1 του αμερικάνικου box office για πέντε συνεχόμενες εβδομάδες! Την επόμενη εβδομάδα οι εισπράξεις της ταινίας στις ΗΠΑ θα την έχουν καταστήσει την πέμπτη πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών για τις ΗΠΑ!

Η υπόθεση: Η Γουακάντα είναι μια φτωχή, αφρικανική χώρα. Τουλάχιστον, αυτό είναι που επιδιώκουν οι ηγέτες της χώρας να πιστέψει ο υπόλοιπος κόσμος. Εντωμεταξύ, όχι μόνον είναι πολύ πλούσια αλλά και τεχνολογικά πάρα πολύ μπροστά! Κι όλα αυτά εξαιτίας του γεγονότος ότι διαθέτει βιμπράνιο, το πιο ανθεκτικό μέταλλο στον κόσμο, το μέταλλο από το οποίο είναι κατασκευασμένη η ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα! Μετά το θάνατο του βασιλιά Τ'Τσάκα σε τρομοκρατική ενέργεια, ο γιος του, ο Τ'Τσάλα είναι έτοιμος να γίνει ο νέος βασιλιάς – κάτι που συνεπακόλουθα σημαίνει πως θα γίνει και ο νέος Μαύρος Πάνθηρας, ένας υπερήρωας δηλαδή, ένας από την ομάδα των Εκδικητών. Κι όντως ανεβαίνει τελετουργικά στην εξουσία. Αμέσως, όμως, καλείται να αντιμετωπίσει την πρώτη μεγάλη κρίση.

Ο Ουλίσες Κλο, όντας ένας διάσημος λαθρέμπορος όπλων, κλέβει βιμπράνιο και είναι έτοιμος να το μοσχοπουλήσει, κάτι που θα οδηγήσει σε παραγωγή πανίσχυρων όπλων και αυτό είναι το μόνο πράγμα, που δεν επιθυμεί κανείς στην Γουακάντα. Στην υπόθεση εμπλέκεται ο υψηλόβαθμος πράκτορας της CIA, Έβερετ Ρος κι ένας παράξενος τύπος, ονόματι Έρικ Κιλμόνγκερ. Ο Κιλμόνγκερ έχει σχέση με την Γουακάντα. Τα σκοτεινά του κίνητρα έχουν να κάνουν με κάτι άσχημο που συνέβη κατά το παρελθόν και τον έχει στιγματίσει για πάντα. Είναι δυνατός, έχει σχέδιο, υπομονή και ευκαιρία να πραγματοποιήσει το καταστροφικό του όραμα. Θα καταφέρει ο Τ'Τσάλα να τον σταματήσει;

Η άποψή μας: Αυτό το... αιλουροειδές ξάφνιασε πολλούς. Η εντυπωσιακή εισπρακτική (και καλλιτεχνική, γιατί όχι;) επιτυχία μιας ταινίας βασισμένης σε κόμικ ήρωα, ενός μπλοκμπάστερ με κυρίαρχο το Αφροαμερικάνικο καστ (οι μόνοι λευκοί είναι οι Martin Freeman και Andy Serkis – εντάξει, παίζουν και κάποιοι άγνωστοι Απωανατολίτες ηθοποιοί, στις σκηνές τις γυρισμένες στην Κορέα) έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, να δούμε τα πράγματα ψυχρά, υπολογιστικά και... χολιγουντιανά: απεδείχθη περίτρανα πως εκεί έξω υπάρχουν Αφροαμερικάνοι έτοιμοι να συρρεύσουν αθρόα στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν ταινίες με υπερήρωες δικούς τους ανθρώπους! Θεατές που θα πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στο box office ενώ ως τώρα αδιαφορούσαν για τα έργα που προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Οπότε, πιο εύκολα πλέον θα παίρνουν το πράσινο φως για να γυριστούν ταινίες με μαύρους (υπερ)ήρωες. Κάτι ανάλογο έγινε πέρσι με την τρελή εισπρακτική πορεία της «Wonder Woman» (DC Comics εκεί, Marvel Comics εδώ). Ναι, μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα σε ρόλο υπερηρωίδας μπορεί να γίνει τρομερή οικονομική επιτυχία, καθώς προσελκύει κι ένα κοινό που αδιαφορούσε (λογικά) μέχρι πρότινος για το είδος. Εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ των δύο ταινιών: το «Black Panther» το σκηνοθέτησε μαύρος σκηνοθέτης, το «Wonder Woman» το σκηνοθέτησε γυναίκα σκηνοθέτιδα. Και κάτι πάρα πολύ σημαντικό: και οι δύο είναι πάρα πολύ καλές ταινίες – κι όχι μόνον για το είδος τους! Και οι δύο είναι ταινίες που εννοείται πως έχουν τη δράση, την περιπέτεια, το θέαμα σε πρώτο πλάνο, δεν κωλώνουν όμως να μιλήσουν και βαθύτερα, για πράγματα σημαντικά, με ωραίο, εύληπτο, λαϊκό μα όχι λαϊκίστικο τρόπο. Να πουσάρουν μια ατζέντα καθόλου δημοφιλή μέχρι πρότινος στους λευκούς χαρτογιακάδες που κάνουν τα κουμάντα στους λόφους πάνω από το Λος Άντζελες. Αν και πάντα όταν γίνονται τομές, όταν συμβαίνουν ριζικές αλλαγές, υπάρχουν και... παρενέργειες. Πχ, υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θέλουν να πάνε διακοπές στην... Γουακάντα!

Σε ένα μη υπαρκτό, φανταστικό μέρος, δημιουργημένο από τη φαντασία ανθρώπων όπως ο Stan Lee (και πάλι κάνει cameo εμφάνιση ο παππούς!) - ήτοι, εν έτη 2018, υπάρχουν άνθρωποι στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο που αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία! Μικρό το κακό: έτσι κι αλλιώς μικρόνοες και ηλίθιοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εις τους αιωνες των αιώνων, αμήν... Γιατί είναι σημαντική αυτή η ταινία; Μα γιατί μιλάει εντελώς ρεαλιστικά για το πρόβλημα του ρατσισμού. Και μέσω του χαρακτήρα του Killmonger μας παραπέμπει στη δράση των... Μαύρων Πάνθηρων, της ριζοσπαστικής εκείνης οργάνωσης που πάλευε για να αποκτήσουν οι μαύροι όλα όσα δικαιωματικά τους ανήκαν, μέσω της βίας. Της ένοπλης πάλης. Προσέξτε τώρα: ο Killmonger είναι ο... κακός της ιστορίας. Και η ταινία πριμοδοτεί τη θέση πως η ενδυνάμωση (το περίφημο empowerement) των Αφροαμερικάνων είναι γραφτό να γίνει και θα γίνει. Αλλά δεν θα γίνει μέσω της βίας αλλά μέσω της μόρφωσης.

Ο Killmonger, παιδί του κινήματος των Μαύρων Πάνθηρων, υποστηρίζει τη βία. Είπαμε, είναι ο κακός της ιστορίας. Όμως, του δίνονται δεκάδες ελαφρυντικά. Και ο θεατής εντέλει δεν τον μισεί. Ίσα – ίσα: αυτός είναι ένας «κακός» που ο θεατής συμπαθεί. Και κατανοεί τα επιχειρήματά του. Και νιώθει την αγανάκτησή του. Και αντιλαμβάνεται τον ιερό θυμό του. Τόσα χρόνια καταπίεσης, κακομεταχείρισης, περιθωριοποίησης κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να απαντηθούν. Το θέμα είναι: πως θα δοθεί αυτή η απάντηση. Εντάξει, λειαίνει τις γωνίες ο σκηνοθέτης, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αναπτύσσονται και οι δύο τάσεις που αφορούν το emporewement. Από εκεί και πέρα και το στοιχείο της περιπέτειας είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό, και τα ειδικά εφέ κάνουν παπάδες και μπόλικος φεμινισμός υπάρχει (με τις εντυπωσιακές γυναίκες πολεμίστριες), και υπάρχει χώρος και για χιούμορ, και σασπένς, και ανατροπές.

Δεν θα μετανιώσετε αν τελικά αποφασίσετε να πάτε να δείτε την ταινία. Θα περάσετε εξαιρετικά και μετά το πέρας της ταινίας και θα έχετε ψυχαγωγηθεί και θα έχετε μάθει πέντε, έξι πράγματα σχετικά με το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ και κατ' επέκταση το ρατσιστικό πρόβλημα παντού στον κόσμο. Δεν είναι και λίγο. Αρκεί να μην πάρετε κι εσείς κάποιον χάρτη της Αφρικής κι αρχίσετε να ψάχνετε απελπισμένα για την Γουακάντα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Feelgood Entertainment

Ποιο ερωτικό? Και ποιο ρομάντζο?

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ καλά καλά τους γραφιάδες τους λούζει κρύος ιδρώτας, στην ιδέα και μόνον να στήσουν ένα και μόνο μονόπρακτο rom-com, μιας και οι εμπνεύσεις έχουν στερέψει και δεν έχει υπάρξει ο παραμικρός ερωτικός συνδυασμός που να μην έχει προβληθεί στο εκράν και οι φίλοι μας εδώ πέρα, επιχείρησαν να δημιουργήσουν ολάκερη τριλογία, γύρω από τον ιδιόρρυθμο δεσμό ανάμεσα σε αυτό το κοινωνικά ετερόκλητο ντουετάκι. Ο τζίφος είναι η αλήθεια πως μύριζε από το πρώτο κιόλας τσάπτερ, που υπήρξε σαφώς το πιο διαφημισμένο, το πιο προβεβλημένο, εννοείται το πιο αναμενόμενο από τις εκατομμύρια κυράδες που είχαν στήσει καρτέρι στους γκισέδες για να εισβάλλουν στην σκοτεινή αίθουσα και να απολαύσουν με τα μάτια τους, όσα είχαν διαβάσει στο διαβόητο Άρλεκιν. Άντε κάναμε καρδιά πέτρα και υπομείναμε μια ακόμη συνέχεια που ο άνεμος την τσούλησε με δύναμη μισού μποφόρ, πιστεύοντας πως το μεγάλο φινάλε θα έλθει και θα μας κάνει πιο σοφούς για την μέθοδο που δύναται να οργανωθεί ένα προχώ ειδυλλιάκι. Σόρι, αλλά είναι πολύ σπάνιες οι φορές, που από το σχεδόν τίποτα που παρακολούθησα, όπως στα εκατό λεπτά του Fifty Shades Freed, να μην καταφέρνω να συντάξω πέντε σειρές σύνοψης για το τι ακριβώς τρέχει στην ταινία...

Αφού ο δεσμός της πεταχτούλας πλέον, μα χαμηλού κοινωνικού επιπέδου, πρώην σεκρετέρι, Αναστέζα Στιλ και του δισεκατομμυριούχου ευγενή, κληρονόμου ενός γιγάντιου εμπορικού κολοσσού, Κρίστιαν Γκρέυ, έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα, θα φτάσει επιτέλους η στιγμή που αμφότεροι κοιτάζοντας τον άλλο στα μάτια, θα δώσουν όρκους αιώνιας πίστης, ψελλίζοντας με έκδηλη συγκίνηση το I Do. Η παντρειά τους θα ορίσει το κορυφαίο γεγονός της κοσμικής μεγαλούπολης, αν και για τους ίδιους δεν θα είναι παρά μόνο το επιστέγασμα μια ευτυχίας, που ξεκίνησε συμπτωματικά, ένα μοιραίο πρωινό, στο γραφείο του ζάπλουτου αριστοκράτη.

Με τις βέρες περασμένες στο...αριστερό, Άνα και Κύρης θα διαβούν έναν παραμυθένιο μήνα του μέλιτος, όχι όμως ασυννέφιαστο και χωρίς εντάσεις. Είναι η στιγμή που η και επισήμως πια Μίσιζ Γκρέυ θα αντιληφθεί πως οι ημέρες της ελευθερίας και της ξενοιασιάς ανήκουν στο παρελθόν και πλέον πρέπει να συμβιβαστεί με τα πρωτόκολλα και τις συνήθειες της νέας της φαμίλιας. Ακόμη πιο ενοχλητική δε, θα υπάρξει η όχι και τόσο διακριτική παρουσία των σωματοφυλάκων, που λίγο πολύ της καταστρέφει την ιδιωτικότητα. Από τη μεριά του ο κτητικός και υπερπροστατευτικός Κριστιάν, ούτε διανοείται πως μπορεί να περάσει μισή στιγμή χωρίς το έτερον ήμισυ και καρτερεί πως και πως να επιστρέψει μετά τα ολοήμερα επαγγελματικά μίτινγκς, στην πανάκριβη βίλα τους, για να πέσει στην αγκάλη της. Και ενίοτε να την βολτάρει, όπως συνηθίζει, από το κόκκινο δωμάτιο, όπου πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες του κρύβονται όλα εκείνα τα σαδομάζο υλικά, που θα κάνουν το σεξ πιο πιπεράτο.

Και κάπου εκεί καραδοκεί κι ένας κίνδυνος, αφού ένας παρανοϊκός, μπορεί και πρώην, αλλά μάλλον και όχι, θα βάλει στο μάτι την ομορφούλα, που καθώς οι ημέρες περνούν, δεν θα νιώσει μόνο την απειλητική του παρουσία, αλλά κι ένα μικρογουργουρητό να τριγυρίζει στην κοιλίτσα της (σιγά το σπόιλερ που αποκάλυψα, ακόμη κι η ίδια το τονίζει σε κάποια φάση: "όταν το κάνεις όλη μέρα, έ, κάποια στιγμή θα το πιάσεις το μωράκι). Όλη μέρα που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού η Νυφούλα ξημεροβραδιάζεται με τις κολλητές δοκιμάζοντας μπουστάκια και ανύπαρκτου υφάσματος φορέματα, ενώ ο καλός μας πνιγμένος στις υποχρεώσεις, δεν γυρίζει πια τόσο νωρίς στην εστία του, άσε που περνά από το μυαλό του κάποια στιγμή να συναντήσει και την μιστρες που τον μύησε στα τζιβιτζιλίκια. Πάντως ο κινηματογραφικός χρόνος γεμίζει αποκλειστικά και μόνο με αγκαλίτσες και φιλάκια, μιας και μέτρησα μέχρι να κλείσει η πρώτη ώρα έργου, πέντε ή έξι συνευρέσεις του ζεύγους, σε Παριζιάνικα ξενοδοχεία, σε πάρκινγκ, σε γραφεία, στα όρθια, σε μια υπερσοφτ πορνό αλυσίδα που δεν μπορώ να προβλέψω ποιον ενδεχόμενα μπορεί να ενθουσιάσει. Ή μάλλον μπορώ, τις λιγουράντζες των κοιλιακών του καπετάν Γκρέυ...

Γιατί από την απέναντι μεριά, ουδέν θετικόν νεότερον από το θηλυκόν μέτωπον, διότι το κορίτσι, όπως έχουμε άλλωστε προειπεί στα προηγούμενα τεύχη, ούτε δίμετρο είναι, ούτε ξανθό, ούτε μεμέ σοβαρά διαθέτει, μηδέ κουκλίστικο πρόσωπο, ούτε σέξι πόζες παίρνει, άσε που όλες οι γραμματείς που την τριγυρίζουν προφανώς έχουν περάσει από κάστινγκ και της ρίχνουν εμφανισιακώς παρασάγγες απόστασης. Κόρη της Melanie Griffith σου λέει ο άλλος, που αρκούσε να διαβάσουμε το όνομα της κάποτε στα credits του Body Double και έλιωναν τα καθίσματα. Αλλάζουν οι εποχές, τώρα το σέξι προϋποθέτει και αξεσουάρ, μαστίγια και χειροπέδες, από μόνο του δεν τραβάει, δεν έχει πέραση...

Το ζήτημα στην περίπτωση του Freed, είναι πως προφανώς το τρίτο βιβλίο της σειράς, που κλείνει και τον κύκλο των Fifty, μάλλον κάτι περισσότερο από την μετριότατη κινηματογραφική του μεταφορά θα είχε να προσφέρει, από τις επαναλαμβανόμενες, βαρετές από ένα σημείο και μετά, τύπου Red Shoe Diaries ερωτικές σεκάνς, επενδυμένων με μουσικά χιτς, δοσμένα κατά πενήντα bpm χαμηλότερα, για να τονίσουν την λαγνεία που βιώνει η Dakota και ο Jamie. Σφάλμα που έχει να κάνει εκτιμώ με την άκρως επίπεδη σεναριακή αντιμετώπιση του πρωτότυπου της δισεκατομμυριούχου μαντάμ James, που μετατρέπει σε αυτή την ύστατη στιγμή του στο εκράν, το υποτιθέμενο S/M παραμύθι, σε θριλεράκι της κατώτερης σειράς, από εκείνα που ούτε γειτονικό βίντεο κλαμπ καταδέχεται να κρεμάσει στα ράφια του. Μια ανιαρή στασιμότητα, που σε κάνει να πιστεύεις πως οι ήρωες της, δέθηκαν με χειροπέδες πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού και άπαντες τους ξέχασαν εκεί εγκλωβισμένους, χωρίς να μπουν στον κόπο να τους πετάξουν το κλειδί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!

Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης δεν ήταν ο πρώτος σίριαλ κίλερ του Λονδίνου...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς, μπορείτε να βρείτε ποιος είναι ο δολοφόνος;

Ο Juan Carlos Medina είναι ένας Ισπανός σκηνοθέτης, που γεννήθηκε το 1977 στο Μαϊάμι της Φλόριντας, στις ΗΠΑ. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και η πρώτη του αγγλόφωνη, μετά το «Μέσα από τα μάτια τους» (Insensibles, 2012). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο του 2016, στο φεστιβάλ του Τορόντο. Πρωταγωνιστής της ταινίας θα ήταν ο Alan Rickman αλλά δεν μπόρεσε τελικά να συμμετάσχει καθώς τον πρόλαβε ο καρκίνος του παγκρέατος, που οδήγησε και στον θάνατό του. Το ρόλο του τελικά πήρε ο Bill Nighy. Η ταινία The Limehouse Golem πάντως είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Rickman.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Peter Ackroyd «Dan Leno and the Limehouse Golem» του 1994. Το μυθιστόρημα περιλαμβάνει τόσο φανταστικούς χαρακτήρες, όπως η Λίζι Κρι, όσο και ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Karl Marx (!!!), ο Dan Leno και ο George Gissing. Ο φιλόσοφος, ο ηθοποιός και ο συγγραφέας αντίστοιχα, βρίσκονται (σύμφωνα με την υπόθεση τόσο του βιβλίου όσο και της ταινίας) ανάμεσα στους ύποπτους για τους φόνους – ύποπτοι δηλαδή να είναι ένας από αυτούς το Γκόλεμ του Λάιμχαουζ!!!.

Η υπόθεση: Βικτωριανό Λονδίνο, 1880. Ο πιο διάσημος καλλιτέχνης της βρετανικής πρωτεύουσας, Νταν Λίνο, ανεβαίνει στη σκηνή μιας μεγαλοπρεπούς, μπαρόκ αίθουσας μουσικής. Ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης εκφωνεί έναν μονόλογο, ενημερώνοντας, έτσι, το αφοσιωμένο κοινό του για τη φρικτή μοίρα μιας νεαρής γυναίκας που κάποτε κοσμούσε τη συγκεκριμένη σκηνή, της αγαπημένης του φίλης Ελίζαμπεθ Κρι. Η νεαρή τραγουδίστρια δικάστηκε και καταδικάστηκε για τη δηλητηρίαση του συζύγου της, Τζον Κρι, ο οποίος βρίσκεται νεκρός την ίδια μέρα που η μεγαλούπολη συνταράσσεται από ένα ακόμα φονικό του «Γκόλεμ του Λάιμχαουζ». Το Λάιμχάουζ είναι μια από τις πιο φτωχές περιοχές του Λονδίνου και οι φόνοι που λαμβάνουν χώρα εκεί δεν μπορούν να εξιχνιαστούν, οπότε ο απλός λαός αλλά και οι δημοσιογράφοι δίνουν στο δολοφόνο τη μεταφυσική χροιά του Γκόλεμ, ενός τέρατος της εβραϊκής μυθολογίας.

Ο άσημος επιθεωρητής της αστυνομίας, Τζον Κιλντέαρ, που μένει στάσιμος στην ιεραρχία του σώματος λόγω της φημολογούμενης ομοφυλοφιλίας του, καλείται να λύσει το μυστήριο των δολοφονιών, που πιο διάσημοι συνάδελφοί του δεν κατάφεραν να πετύχουν. Η δράση του Γκόλεμ τον προβληματίζει: σκοτώνει αθώους, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους, ανθρώπους, αφήνοντας πίσω του πτώματα τόσο παραμορφωμένα που είναι δύσκολο να αναγνωριστούν – πάντα όμως με την διακριτική του υπογραφή… από αίμα. Μπορεί να έχει σχέση η δολοφονία του Τζον Κρι με τη δράση του Γκόλεμ; Θα μπορέσει να σώσει ο Κιλντέαρ την Ελίζαμπεθ από την κρεμάλα; Ή μήπως η αλήθεια είναι κάτι που δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί;

Η άποψή μας: Γοτθικός τρόμος. Ναι ρε φίλε, καλή φάση. Παλιακός ως κατάσταση αλλά πάντα περιζήτητος. Όλοι μας θέλουμε να τρομάζουμε. Να φοβόμαστε αλλά να θέλουμε και να δούμε: είναι όπως όταν συναντιόμαστε με ένα θανατηφόρο δυστύχημα στο δρόμο. Από τη μια, από ένστικτο, δεν θέλουμε να δούμε, από την άλλη, όμως, εκεί, γουρλωμένα τα μάτια, να δούμε. Τούτη η ταινία είχε όλα τα εχέγγυα να αποτελέσει την επιτομή της ταινίας γοτθικού τρόμου! Βασίζεται σε μπεστ σέλερ, μιλάει για κάτι σαν τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, διαθέτει μέσα γαργαλιστικές σφαγές, δολοφονίες και μυστήριο, αλλά και μια παράλληλα εξελισσόμενη ιστορία, πέρα από τη βασική, εκείνη δηλαδή της δράσης του Γκόλεμ. Μάλλον, έχει τρεις ιστορίες: η δράση του Γκόλεμ, η δηλητηρίαση του Τζον Κρι και η πονεμένη ζωή της Λίζι, της Ελίζαμπεθ.

Ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει τη δύναμη της αναπαράστασης. «Όλος ο κόσμος, μια σκηνή». Έτσι ξεκινάει την ταινία, μεταφέροντάς μας σε μια θεατρική σκηνή, έτσι την κλείνει. Κι εδώ αρχίζουν τα ουκ ολίγα προβλήματα της ταινίας. Ο σκηνοθέτης ποτέ δεν φαίνεται ικανός να ελέγξει το μέγεθος και την πολυπλοκότητα του σεναρίου του. Προσπαθεί είναι η αλήθεια, αλλά δεν τα καταφέρνει. Οι τρεις ιστορίες εξελίσσονται ταυτόχρονα και μπερδεμένα, ενώ η παράλληλη παρεμβολή της θεατρικής σκηνής δεν βοηθάει την κατάσταση. Ο θεατής παρακολουθεί αποσβολωμένος μία εδώ, μία εκεί, μία γεγονότα, μία αναπαράσταση, και χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Ναι, υπάρχει το whodunnit στοιχείο, αλλά από κάποια στιγμή και μετά εγκαταλείπεις τη μάχη.

Ο ρυθμός της ταινίας δεν είναι ο κατάλληλος και το μοντάζ δεν βοηθάει στην καλύτερη αφήγηση της ιστορίας ή μάλλον των ιστοριών. Ε, ναι λοιπόν, η αφήγηση είναι το πρόβλημα. Ουσιαστικά, το κουβάρι της ταινίας δεν ξεμπλέκει ποτέ! Παρακολουθείς, υπερφορτώνεσαι με πληροφορίες και δεν υπάρχει εκείνη η κορύφωση, που θα βοηθήσει στη μεγαλύτερη απόλαυση των παρεχόμενων δεδομένων. Τι μένει; Ένας στρεβλός φεμινισμός, τα ελάχιστα εξωτερικά γυρίσματα που συντείνουν στην αίσθηση της κυρίαρχης θεατρικότητας στην ταινία και το άκυρο μπλέξιμο στην πλοκή του... Καρλ Μαρξ!

Ο Bill Nighy δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο ως ο παρεξηγημένος επιθεωρητής της αστυνομίας (που τελικά θα λύσει το μυστήριο). Εκείνοι που ξεχωρίζουν είναι ο Eddie Marsan στο ρόλο του «Θείου» και ο Douglas Booth στο ρόλο του Dan Leno. Πολύ κακό για το σχεδόν τίποτα παιδιά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Υπέροχο ρομάντζο στην ηλιόλουστη Ιταλία

Αυτή είναι η 5η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Σικελός (γεννημένος στο Παλέρμο το 1971) σκηνοθέτης και μόλις η δεύτερη στην οποία δεν συμμετέχει η μούσα του, η Tilda Swinton. Οι προηγούμενες ταινίες του είναι οι: «The Protagonists» (1999), «Melissa P.» (2005), «Είμαι ο έρωτας» (Io sono l'amore, 2009) και «Κάτω από τον ήλιο» (A Bigger Splash, 2015). Μέσα στο 2018 θα βγει στις αίθουσες το ριμέικ που ετοίμασε στο αριστούργημα του Dario Argento «Suspiria» (πάλι με την Swinton!), ετοιμάζει ένα θρίλερ με τίτλο «Rio» και πρωταγωνιστές τους Michelle Williams, Jake Gyllenhaal και Benedict Cumberbatch ενώ η μεγαλύτερη κουλαμάρα είναι πως ανακοινώθηκε... σίκουελ για τούτη την ταινία! Σαν να λέμε, θα δούμε «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου 2»! Είναι τρελός ο Ιταλός...

Η ταινία ξεκίνησε την καριέρα της τον περσινό Ιανουάριο, οπότε και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς. Ακολούθησε η προβολή της στην Berlinale και συγκεκριμένα στο τμήμα Panorama Special, όπου και την είδαμε. Ακολούθησαν προβολές της ταινίας σε φεστιβάλ όπως του Τορόντο, του Σαν Σεμπαστιάν και της Αθήνας (Νύχτες Πρεμιέρας). Η ταινία Call Me By Your Name είναι υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ: καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου (για τον Timothée Chalamet) και τραγουδιού.

Η υπόθεση: 1983, καλοκαίρι. Η Ιταλία ζει μέρες αφθονίας με τον Μπετίνο Κράξι στην εξουσία (ο Ιταλός Ανδρέας Παπανδρέου!) και ο 17χρονος Έλιο περνάει τις διακοπές του, όπως κάθε χρόνο, στη βίλα των γονέων του, κάπου στη βόρεια Ιταλία. Η αλήθεια είναι ότι βαριέται και σκοτώνει το χρόνο του ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας βιβλία, κολυμπώντας και φλερτάροντας με τη φίλη του Μάρτζια. Ο Έλιο απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή - αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα, και με τη μητέρα του Ανέλα, μία μεταφράστρια, που τον έχει αναθρέψει με υψηλή κουλτούρα, σε ένα σκηνικό που σφύζει από ομορφιά. Όμως, παρά το εκλεπτυσμένο του πνεύμα, ο Έλιο παραμένει αθώος και πρωτάρης σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της καρδιάς.

Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν στο εξοχικό καταφθάνει ο Όλιβερ. Ο Όλιβερ είναι ένας 24χρονος Αμερικάνος, που όπως και ο Έλιο, έχει εβραϊκές ρίζες και καταφθάνει στη βίλα για να κάνει την πρακτική του ως βοηθός του πατέρα του Έλιο, στο πλαίσιο του διδακτορικού του. Αρχικά, ο Έλιο δεν δίνει σημασία στον Όλιβερ. Καθώς όμως ξεκινάνε να κάνουν περισσότερο παρέα, ο Έλιο έλκεται φανερά από τον όμορφο Αμερικάνο. Και καθώς το καλοκαίρι προχωράει, η αμοιβαία εντέλει έλξη ανάμεσα στον έφηβο Έλιο και τον νεαρό Όλιβερ γίνεται ολοένα και πιο έντονη! Κι αυτή η έλξη αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.

Η άποψή μας: Τούτο εδώ ήταν ένα σχέδιο που ήθελε να κινηματογραφήσει ο γνωστός για τις «δαντέλες» του Αμερικανός σκηνοθέτης, James Ivory, βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο του André Aciman. Εντέλει, ο Ivory βοήθησε στην ολοκλήρωση του σεναρίου και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο – ολοένα και καλύτερος – Guadagnino. Αν μη τι άλλο, έχει κοχόνες ο τύπος. Και το αποδεικνύει περίτρανα σε αυτήν την ταινία, που πολύ εύκολα θα μπορούσε να του ξεφύγει και να γίνει ένα κλάιν μάιν μελόδραμα. Όχι όμως. Ο Guadagnino έχει και την ικανότητα και την ωριμότητα να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Όχι, δεν κάνει τον δικό του «Θάνατο στη Βενετία» - πέρα όλων των άλλων, εκεί η ηλικιακή διαφορά του νεαρού Τάνζιο με τον κρυφό θαυμαστή του, τον Γκούσταβ φον Άσενμπαχ, ήταν τεράστια.

Έναν ύμνο στην ομορφιά κάνει ο Ιταλός σκηνοθέτης. Με σκηνικό μια υπέροχη μικρή πόλη και μια θαυμάσια, οργιαστική φύση: τι να μας πουν οι βορειοευρωπαίοι ρε παιδί μου. Ζηλεύουν. Ζηλεύουν που ο ήλιος στη Μεσόγειο έχει χαρίσει άφθονα τα ελέη του. Και να σου τα φρούτα – ιδίως τα ζουμερά ροδάκινα (αυτά έχουν πολλαπλή... αναφορά και χρήση στην ταινία, δίνοντας μια σκηνή, που θα τη μνημονεύσουν και θα την «γλεντήσουν» πολλοί – ας είναι...) και τα βερίκοκα και τα κεράσια. Με ένα άπλωμα του χεριού σου είναι δικά σου, κατευθείαν από το δέντρο! Υπάρχει τίποτε καλύτερο; Υπάρχει. Υπάρχει το κάλλος με την αρχαιοελληνική έννοια. Ο Πραξιτέλης αναφέρεται συχνά πυκνά, ως ο γλύπτης που έφτιαξε τόσο πανέμορφα αγάλματα που σχεδόν σε αναγκάζουν να υποκύψεις στην γοητεία και την ηδονική παρουσία του άψογου κορμιού τους.

Ο Έλιο γουστάρει τον Όλιβερ επειδή είναι όμορφος. Ο Όλιβερ γουστάρει τον Έλιο επειδή είναι όμορφος! Και μετά έπονται όλα τα υπόλοιπα. Η ανάγκη για επικοινωνία, το φλερτ, οι γκάβλες. Ο Armie Hammer, το μεγάλο όνομα του καστ, είναι άψογος στο ρόλο του και... πανέμορφος! Εκείνος που κλέβει την παράσταση, όμως, είναι ο Timothée Chalamet, που υποδύεται τον Έλιο. Τον υποδύεται άψογα! Με μια διάθεση για παιχνίδι, απίστευτα φυσική. Με μια μελαγχολία όταν το απαιτεί ο ρόλος. Και με τρομερή πειθαρχία, έτσι; Γιατί, είπαμε, πολύ εύκολα το όλο σκηνικό θα μπορούσε να διολισθήσει σε λασπωμένα εδάφη. Είναι φυσικό αυτό που βιώνουν οι δύο νεαροί άντρες ο ένας για τον άλλο. Είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Να παίρνουν χαρά και ηδονή ο ένας από τον άλλο. Σε τοποθεσίες μαγικές, όπως εκείνη με τους καταρράκτες. Είναι κάτι σαν τους πρωτόπλαστους. Ότι αρχίζει ωραία, όμως, τελειώνει με πόνο. Όχι επειδή συμβαίνει κάτι τραγικό. Απλά, τελειώνει το καλοκαίρι. Και αρχίζουν οι συμβιβασμοί.

Στην πιο τρυφερή σκηνή της ταινίας ο Όλιβερ λέει στον Έλιο «να με φωνάζεις με τ' όνομά σου» - τη φράση δηλαδή που δίνει τον τίτλο στην ταινία. Τόσο απλό και τόσο συγκλονιστικό! Εγώ γίνομαι εσύ! Γουάου! Εννοείται πως το ίδιο θα ίσχυε σε ερωτική ιστορία ανάμεσα σε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – απλά εδώ τα πράγματα είναι πιο... δύσκολα. Βέβαια, αυτά που λέει ο πατέρας του Έλιο στο γιο του λίγο πριν το φινάλε είναι απίστευτα λόγια αποδοχής και παρηγοριάς, έτσι; Όλα είναι εξαιρετικά, η μουσική είναι υπέροχη (και ο Sufjan Stevens έχει γράψει τραγουδάρες ειδικά για την ταινία) και υπάρχει και χιούμορ: το ζευγάρι των Ιταλών πχ που παθαίνει λογοδιάρροια δίνει μια κωμική ανάσα στην ταινία. Κάποια πράγματα δεν φαίνονται τόοοοσο απαραίτητα: πχ, αν η ρινορραγία και ο εμετός του Έλιο μπορούν να ερμηνευθούν ως αντίδραση του σώματός του για το ότι συμμετέχει σε κάτι που εν πολλοίς θεωρείται απαγορευμένο, η όλη φάση με το τραυματισμό του Όλιβερ στην κοιλιά δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι. Επίσης, κάτι δεν πήγε και τόσο καλά στο μοντάζ, καθώς αρκετές σκηνές κόβονται ολοφάνερα χωρίς να έχουν πλήρως ολοκληρωθεί.

Μικρό το κακό όμως για μια τεράστια ταινία: στο φινάλε θα ανοίξουν οι... κάνουλες! Ο θαυμασμός θα έχει κερδηθεί. Και η ταινία θα έχει οριστικά και αμετάκλητα κερδίσει τους θεατές της. Με το σπαθί της.

All the leaves are brown and the sky is grey...

του zerVo (@moviesltd)

Στην ματιά των πιο παρατηρητικών σινεφίλ, κυρίως εκείνων που ειδικεύονται στην κινηματογραφία των μέσων και προς τα πίσω του περασμένου αιώνα, η μορφή της ούτε ξένη, ούτε άγνωστη μπορεί να είναι. Κατάξανθη με εκείνο το φωτεινό πλατινέ χρώμα στην κώμη, που χαρακτήρισε την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, όμορφη σε σημείο που να μην μπορείς να την προσπεράσεις εύκολα, όχι ποτέ το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, αλλά ρολίστα περιοπής, η Γκλόρια Γκράχαμ, διάνυσε στο εκράν μια πορεία μεγαλύτερη των τριών δεκαετιών, που κράτησε από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ίσαμε τα τέλη των 70s. Διαδρομή που στεφανώθηκε με δόξες και τιμές, επιβεβαιώνοντας έτσι την υποκριτική της ικανότητα, έχοντας σαν αποκορύφωμα την ύψιστη Ακαδημαϊκή διάκριση, του Όσκαρ γυναικείας υποστηρικτικής ερμηνείας το 1952, για τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας στην Ωραία και το Κτήνος (The Bad And The Beautiful) του μετρ Vincente Minelli, δίπλα στον Kirk Douglas και την Lana Turner. Στο δραματικό Film Stars Don't Die In Liverpool, παρακολουθούμε τους ύστατους μήνες ζωής της χαρισματικής καρατερίστας, που άφησε την τελευταία της πνοή, κτυπημένη από την επάρατη νόσο, μόλις στα 57 της χρόνια, το 1981. Στην Νέα Υόρκη. Όχι στο Λίβερπουλ...

Λονδίνο, 1979. Καριέρα ηθοποιού επιθυμεί να ακολουθήσει ο φιλόδοξος νεαρός Πίτερ Τέρνερ, που έχει αφήσει πίσω του το πατρικό του σπίτι στο Μέρσισάιντ κι έχει εγκατασταθεί στο Πρίμρόουζ Χιλ, την καλλιτεχνική γειτονιά της πρωτεύουσας. Δύσκολο το διάβα που διάλεξε να πάρει, εκείνος όμως δεν απογοητεύεται, έχοντας καταφέρει να πάρει προς το παρόν ένα περιφερειακό ρολάκι, σε ένα δημοφιλές θεατρικό σχήμα της πόλης. Μια ευχάριστη για εκείνον ρουτίνα, που θα σπάσει μονομιάς η γνωριμία του με την κατά τριάντα ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερη του, Γκλόρια, την νέα συγκάτοικο στην πολυκατοικία που διαμένει, που έχει επισκεφτεί εκτάκτως την Αγγλία, ερχόμενη από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, για να λάβει μέρος κι εκείνη ως πρωταγωνίστρια, σε μια ελάχιστων εμφανίσεων παράσταση.

Τολμηρός ο νέος, εκδηλωτικός μπροστά στην ακτινοβολία της Αμερικανίδας, δεν θα αργήσει να της εκφράσει την ερωτική του επιθυμία, κίνηση που θα βρει ανταπόκριση από την κλασσάτη μεσήλικα, που δίχως ποτέ της να κρύψει το ανάστατο παρελθόν της, θα νιώσει ανανεωμένη, μετά από τέσσερις αποτυχημένες γαμήλιες απόπειρες. Για εκείνο που δεν είναι επ ουδενί προετοιμασμένος ο ενθουσιώδης Πίτερ, είναι για το γεγονός πως η ασύμμετρη ηλικιακά ερωμένη του, έχει υπάρξει κάποτε, την εποχή του ασπρόμαυρου σινεμά, ένα από τα λαμπερότερα αστέρια της μεγάλης οθόνης, έχοντας συνυπάρξει στο ίδιο σετ με θρύλους όπως ο Μπόγκαρντ, ο Μίτσαμ, ο Τζέιμς Στιούαρτ!

Δημοφιλία προς το πρόσωπο της αγαπημένης του, που ο ερωτοκτυπημένος νέος, θα γνωρίσει και από πρώτο χέρι ακολουθώντας την μέχρι και την έδρα της, την Νέα Υόρκη, εκεί που το πάθος του ζευγαριού θα φουντώσει, δίνοντας του ελπίδες πως θα περάσουν μαζί ένα ονειρεμένο μέλλον. Σχέδιο που η μοίρα θα ζηλέψει, διαλύοντας το μονομιάς, από την στιγμή που η αναγνωρισμένη, αλλά και ξεπεσμένη πλέον, σταρ, θα πληροφορηθεί πως ο καρκίνος στο στήθος της, που είχε γενναία πολεμήσει καιρό πριν, επέστρεψε με ακόμη πιο άγριες διαθέσεις.

Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε τα πραγματικά περιστατικά, όπως τα κατέγραψε στα απομνημονεύματα του ο ίδιος ο Τέρνερ, στο ομότιτλο βιβλίο του, περιγράφοντας ουσιαστικά τους μήνες που πέρασε στο πλευρό της Γκράχαμ, από την πρώτη τους συνάντηση, μέχρι την στιγμή του τελειωτικού αποχαιρετισμού. Ένα ρομάντζο όμορφα ξετυλιγμένο στο εκράν, ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες εντελώς διαφορετικές, από άλλους κόσμους, με αλλιώτικη ματιά για την ζωή, παραπλήρωμα που τις διατήρησε όμως τόσο στενά δεμένες ως ένα, ώστε να βιώσουν το κατά κοινή τους ομολογία, την κορύφωση του ερωτικού τους ονείρου. Αυτός μπατίρης, από φαμίλια εργατική, που αναπνέει για την ώρα που θα ανέβουν στην Κυβέρνηση οι Labours (...), που έχει μεγαλώσει μέσα στην στενόχωρη μιζέρια του τούβλινου διαμερίσματος των 40 - 50 τετραγωνικών, χωρίς ανέσεις και κομφόρ. Κι εκείνη υπέρλαμπρη, αναγνωρίσιμη, εύπορη χάρη στα τσεκ των διατροφών που κόβουν κάθε μήνα οι πρώην της, δεν μοιάζει να ανησυχεί που πια δεν παίζει για πρώτο όνομα, παρά μόνο για το αν θα της δινόταν ποτέ η μία και μοναδική ευκαιρία να παίξει την Ιουλιέτα! Στα 55 της? Που να φανταζόταν κι αυτή πως το όραμα θα γινόταν αλήθεια μέσα στην ίδια της την καθημερινότητα?

Έχοντας την ικανότητα να διευθύνει φιλμικά το (και με ανατροπές στην εξέλιξη του) romance, ο Paul McGuigan, σκηνοθέτης γνωστός από το παρελθόν με ταινίες υπογραφής του σαν τα Lucky Number Slevin και Wicker Park, με άνεση, ειδικά στον έλεγχο του ρυθμού, στήνει την αφήγηση του, που εξελίσσεται σε δύο χρόνους. Στο χθες, στις μαργαριταρένιες δηλαδή ημέρες που διανύει το ετερόκλητο ζεύγος, αγκαλιασμένο, παθιασμένο, παθιασμένο πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια και στο σήμερα, ούτε καν δυο χρόνια κατοπινά, όταν η Γκλόρια, ταλαιπωρημένη από τα φάρμακα και αρνούμενη να ακολουθήσει ειδική αγωγή, γνωρίζοντας πως το τέλος πλησιάζει, θα εκλιπαρίσει τον αγαπημένο της, να την φιλοξενήσει στο δωμάτιο του, στο φτωχικό διαμέρισμα του Λίβερπουλ, πέρα από τα φώτα, την βουή, τον θόρυβο της μεγαλούπολης. Όμορφα μιξαρισμένες οι εικόνες, βοηθούμενες και από το εξαιρετικά δομημένο σενάριο (υποψηφιότητα BAFTA στα adapted), με λογική χρονική επιβάρυνση στις πιο φωτεινές στιγμές του ντουέτου, ουδέποτε προκαλούν σύγχυση στην ματιά του θεατή, με τα αλλεπάλληλα φλαςμπάκς.

Ταινία που εκτιμώ θα ήταν αλλιώς, δίχως την παρουσία της πολύ σπουδαίας Annette Bening στον κεντρικό ρόλο της Γκλόρια, που καλείται να την αποδώσει με δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Το ιλουστρασιόν της χολιγουντιανής, ηλικιωμένης πλην ελκυστικά σέξι, ντίβας, που δεν της καίγεται καρφί για το τι λέει ο περίγυρος, ενόσω εκείνη βρίσκεται βουτηγμένη μέσα σε έναν κόσμο σκανδάλων και καταχρήσεων. Και το κατακερματισμένο, της φουκαριάρας εξηντάχρονης, που το μικρόβιο μέσα της την έχει σαπίσει και θλιμμένη αναπολεί τις υπέροχες εκείνες στιγμές του χθες, πλάι στο μοναδικό πρόσωπο, από τα μυριάδες που γνώρισε στην ζωή της και μπορεί να εμπιστευτεί. Συγκλονιστική στις εκφράσεις της η Κυρία Beatty, απόλυτα ταιριαστή και ηλικιακά με την Γκράχαμ, δεν αφήνει δευτερόλεπτο να σκεφτεί κανείς, πως θα γινόταν άλλη να την αποδώσει ορθότερα. Κύρος που μεταλαμπαδεύει η τετράκις οσκαρική υποψήφια (ριγμένη ασυζητητί, άπαντες το γνωρίζουν, ειδικότερα για την περίπτωση της αδικίας του American Beauty) και στον χαρισματικό Εγγλεζάκο Jamie Bell, ο οποίος αν μη τι άλλο, κλείνει σχεδόν είκοσι χρόνια διαδρομής, από τον καιρό που μας συστήθηκε στον Billy Elliott, έχοντας να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο, προσεγμένες επιλογές στο παλμαρέ του.

Κομμάτι αυτού του ιδιαίτερου, σχεδόν αποκλειστικά βρεταννικής κοπής υπο-είδους της κατηγορίας Ρομαντικό Δράμα, αποτελεί το Film Stars Don't Die In Liverpool, όπου κοινοί θνητοί άρρενες, συνυπάρχουν ερωτικά με άπιαστα είδωλα, που δεν θα τα συναντούσαν ποτέ, ούτε καν στα πιο τρελά τους όνειρα. Αν όμως οι περιπτώσεις όπως του ξέφρενου Notting Hill ή του πιο ανάλαφρου My Week With Marilyn, έτειναν σημαντικά προς το γλαφυρό και το happyendίστικο, εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο και εδώ, όπου το βούρκωμα των οφθαλμών με την ρίψη των τελικών credits, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!