Movies Ltd

Όταν δεν υπάρχει πουθενά να πας, το πουθενά γίνεται σπίτι σου! Περισσότεροι από 65 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν εκτοπιστεί με τη βία από τα σπίτια τους για να ξεφύγουν από την πείνα, τις κλιματικές αλλαγές και τον πόλεμο, στη μεγαλύτερη ανθρώπινη μετατόπιση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα επικό ταξίδι από τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο εικαστικό και ακτιβιστή Ai Weiwei. Γυρισμένο σε 23 χώρες από την Ελλάδα, τη Γερμανία, το Αφγανιστάν, τη Τουρκία ως το Μεξικό, η ροή ενός κύματος ανθρώπων που κινούνται συνεχώς προς αναζήτηση καταφυγίου και πατρίδας. Η Ανθρώπινη Ροή (Human flow) έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή όπου η ανοχή, η ευσπλαχνία και η εμπιστοσύνη χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Ο Άι Γουέι Γουέι υποστηρίζει ότι η κρίση δεν αφορά μόνο το συντριπτικό αριθμό προσφύγων, αλλά την πρόκληση να κοιτάξουμε αλλού όταν οι καιροί μας ζητούν να συμμετέχουμε. Ξεκίνησε ένα ταξίδι για να μπει στις καθημερινές ζωές των ανθρώπων αυτών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το αποτέλεσμα είναι μια κινηματογραφική εμπειρία που προκαλεί βαθιά συναισθήματα. Γυρισμένη σε 23 χώρες, η Ανθρώπινη Ροή μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε πως είναι να ζεις τη ζωή στις πιο ακραίες των συνθηκών και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό.

Περισσότεροι από 200 άνθρωποι συνόδευσαν τον Ai Weiwei στην προσπάθεια να γυριστεί η Ανθρώπινη Ροή. Μαζί, μετέτρεψαν μια τεράστια παραγωγή σε εορτασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κι έκκληση για βοήθεια στους ανθρώπους που στερήθηκαν βασικά δικαιώματα κι ελευθερίες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την Seven Films!

Να αφήνεσαι στον έρωτα και στην ομορφιά της ζωής... Μετά τα εντυπωσιακά «I Am Love» και «A Bigger Splash», ο Ιταλός δημιουργός Luca Guadagnino, που καθηλώνει με τις εικόνες του, επιστρέφει με μία αισθησιακή και υπερβατική ιστορία για τον πρώτο έρωτα, βασισμένη στο γνωστό μυθιστόρημα του André Aciman σε διασκευή που προέκυψε από τη συνεργασία του σκηνοθέτη με τον σπουδαίο James Ivory («The Remains of the Day»). Με φόντο τη λάγνα, λουσμένη στο φως καλοκαιρινή ιταλική εξοχή η ταινία Να με φωνάζεις με τ΄ όνομα σου (Call Me by Your Name) εκφράζει με οικουμενική ευαισθησία και αφοπλιστική τρυφερότητα την ιδέα του να αφήνεσαι στον έρωτα και στην ομορφιά της ζωής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πονάς. Καλοκαίρι 1983. Βόρεια Ιταλία. Ο Elio Perlman, ένας 17χρονος Ιταλοαμερικανός, περνάει τις μέρες του στην οικογενειακή βίλα του 17ου αιώνα παίζοντας κλασική μουσική και φλερτάροντας με τη φίλη του Marzia. Ο Elio απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα, και με τη μητέρα του Annella, μία μεταφράστρια, που τον έχει αναθρέψει με υψηλή κουλτούρα σε ένα σκηνικό που σφύζει από ομορφιά. Όμως παρά το εκλεπτυσμένο του πνεύμα, ο Elio παραμένει αθώος και πρωτάρης σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της καρδιάς. Μια μέρα, ο Oliver, ένας γοητευτικός Αμερικανός ακαδημαϊκός που κάνει το διδακτορικό του, καταφθάνει στη βίλα για να κάνει την πρακτική του ως βοηθός του πατέρα του Elio. Μέσα στο ηλιόλουστο εκθαμβωτικό περιβάλλον, ο Elio και ο Oliver ανακαλύπτουν τη μεθυστική ομορφιά της έλξης που ξυπνάει και αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.

Το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομα σου» έκλεψε τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών στις διεθνείς φεστιβαλικές του προβολές στο Sundance - όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα - στο Βερολίνο, στη Στοκχόλμη και στην Αθήνα. Η ταινία θεωρήθηκε η Καλύτερη Ταινία της Xρονιάς για τους κριτικούς του Λος Άντζελες, που απένειμαν και το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στον Timothée Chalamet. Το μελετημένο καστ του έργου συμπληρώνουν και οι Armie Hammer, Michael Stuhlbarg, Amira Casar, Esther Garrel, Victoire Du Bois, Vanda Capriolo, Antonio Rimoldi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης δεν ήταν ο πρώτος κατά συρροή δολοφόνος που συντάραξε το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα... Μια συναρπαστική ταινία τρόμου και μυστηρίου που «ξεδιπλώνει» την ιστορία ενός αδίστακτου κατά συρροή δολοφόνου στο Βικτωριανό Λονδίνο του 1880. Με φόντο τους σκοτεινούς κι επικίνδυνους δρόμους του Βικτωριανού Λονδίνου του 1880, η ιστορία ξεκινά σε μια μπαρόκ, μεγαλοπρεπή αίθουσα μουσικής όπου ο πιο διάσημος καλλιτέχνης της πρωτεύουσας, Νταν Λίνο, ανεβαίνει στη σκηνή. Ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης εκφωνεί έναν μονόλογο, ενημερώνοντας, έτσι, το αφοσιωμένο κοινό του για τη φρικτή μοίρα μιας νεαρής γυναίκας που κάποτε κοσμούσε αυτή τη σκηνή, της αγαπημένης του φίλης Ελίζαμπεθ Κρι. Η νεαρή τραγουδίστρια πρόκειται να σταλεί στην κρεμάλα, μιας και της επέρριψαν τη δολοφονία του συζύγου της, Τζον Κρι. Ο θάνατος της Λίζι φαίνεται αναπόφευκτος, έως ότου ο Επιθεωρητής Τζον Κιλντέρ αναλαμβάνει την υπόθεση του Γκόλεμ του Λάιμχαουζ - ενός αδυσώπητου, κατά συρροή δολοφόνου που σκοτώνει αθώους, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους, ανθρώπους, αφήνοντας πίσω του πτώματα τόσο παραμορφωμένα που είναι δύσκολο να αναγνωριστούν – πάντα όμως με τη διακριτική του υπογραφή… από αίμα. Στο Ημερολόγιο Φόνων (The Limehouse Golem) που σκηνοθετεί ο Juan Carlos Medina, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, όλοι είναι ύποπτοι και ο καθένας τους έχει από ένα κρυμμένο μυστικό.

Στην Olivia Cooke, μία από τις ανερχόμενες ηθοποιούς του Βρετανικού σινεμά, πρωταγωνίστρια και στο πολυαναμενόμενο «Ready Player One» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ανατέθηκε ο σημαντικός ρόλος της Λίζι. Η Λίζι είναι πολύ δεμένη με τον Νταν Λίνο, στου οποίου τον ρόλο βρίσκεται ο Douglas Booth, και αυτός είναι ένας χαρακτήρας – «χαιρετισμός» στο νεαρό ταλαντούχο ηθοποιό. Τέλος τον Επιθεωρητή Κιλντέρ υποδύεται ο σημαντικότατος Άγγλος ηθοποιός Bill Nighy.

Έρωτας, όπως στις ταινίες! Βασισμένο στη συγκινητική αυτοβιογραφία του Βρετανού ηθοποιού Πίτερ Τέρνερ, το Tα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ (Film Stars Don’t Die in Liverpool) του Paul McGuigan εξιστορεί την παθιασμένη σχέση ανάμεσα στον Τέρνερ και την εκκεντρική ντίβα του Χόλιγουντ, της δεκαετίας του ’50, Γκλόρια Γκράχαμ («Η Ωραία και το Κτήνος»). Το δυνατό ειδύλλιο ανάμεσα στη θρυλική femme fatale και τον νεαρό εραστή της μετατρέπεται σύντομα σε μια βαθιά σχέση, με τον Τέρνερ να γίνεται το μοναδικό άτομο στο οποίο εκείνη βρίσκει παρηγοριά και δύναμη κατά τις τραγικές τελευταίες στιγμές της. Σαγηνευτική όσο ποτέ, η Γκράχαμ αφήνεται στον Τέρνερ, δίνοντας την τελευταία της συγκλονιστική παράσταση. Ο Πίτερ Τέρνερ είναι ένας ανερχόμενος ηθοποιός. Η Γκλόρια Γκράχαμ ένα «αστέρι» στη δύση του. «Μεγάλο όνομα στις ασπρόμαυρες ταινίες, όχι και τόσο στα έγχρωμα», όπως αναφέρει η σπιτονοικοκυρά της Γκράχαμ. Στις δεκαετίες του ’40 και ’50, η Γκλόρια Γκράχαμ έλαμψε στο Χόλιγουντ. Καθιερώθηκε σαν σταρ μέσα από φιλμ νουάρ, όπως τα «Διασταυρούμενα πυρά» (1947), «Πύρινος Εφιάλτης» (1952), «Η μεγάλη κάψα» (1953), «Η Ωραία και το Κτήνος» (1952) - για το οποίο μάλιστα απέσπασε και Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου- αλλά και επιτυχίες της εποχής όπως «Μια Υπέροχη Ζωή» (1946), «Το Όγδοο Θαύμα» (1952), και «Οκλαχόμα!» (1955). Στις πιο ένδοξες μέρες της συνεργάστηκε με κορυφαίους σκηνοθέτες, όπως Φρανκ Κάπρα, Φριτς Λανγκ και Σέσιλ Μπι ΝτεΜιλ. Η πτώση της όμως, ήρθε σύντομα, περίπου στα 50 της χρόνια, όταν και κατέληξε να δουλεύει σε δευτεροκλασάτα θέατρα στη Βρετανία. Η Γκράχαμ και ο Τέρνερ γνωρίστηκαν κατά τη δεκαετία του ’70, ενώ διανυκτέρευαν σε ένα ξενώνα. Εκείνος, λίγο πριν τα 30, δεν είχε ιδέα ποια είναι η Γκράχαμ. Οι κοινές αξίες που μοιράζονταν όμως ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν το «εμπόδιο» της διαφοράς ηλικίας και να χτίσουν μια δυνατή φιλία, που σύντομα εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο έρωτα.

Η συγκινητική ιστορία της Γκράχαμ και του Τέρνερ δεν θα μπορούσε παρά να συνεπάρει τους κριτικούς που την παρακολούθησαν. Έτσι, η ταινία είναι υποψήφια για τρία βραβεία BAFTA (Διασκευασμένο Σενάριο, Α’ Γυναικείος Ρόλος για την Annette Bening, Α’ Αντρικός Ρόλος για τον Jamie Bell), ενώ μετρά δεκάδες ακόμα υποψηφιότητες στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου, London Critics Circle Film Awards, San Francisco Film Critics Circle, Evening Standard British Film Awards, Women's Image Network Awards (με την υποφιότητα της Ανέτ Μπένινγκ) και Hollywood Film Awards, όπου ο Τζέιμ Μπελ βραβεύτηκε για την ερμηνεία του.

Μην χάσεις την κορύφωση! Η ιστορία που ξετρέλανε αναγνωστικό και κινηματογραφικό κοινό, με τις δύο ταινίες να συγκεντρώνουν πάνω από 950 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, ολοκληρώνεται με τον πιο ερωτικά περιπετειώδη τρόπο και το «αντίο» στο καυτό πρωταγωνιστικό ζευγάρι αναμένεται να σπάσει κάθε ρεκόρ, στην ταινία Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση (Fifty Shades Freed). Ο κύριος Κρίστιαν Γκρέι και η Αναστάζια Στιλ επιτέλους παντρεύονται, με την Άνα να προσπαθεί να μάθει να ζει πολυτελώς, διατηρώντας συνάμα την ανεξαρτησία και την αυτονομία της και τον Κρίστιαν να προσπαθεί να απελευθερωθεί από όλα όσα τον στοιχειώνουν. Όμως, το happy end της δεύτερης ταινίας ξαφνικά ανατρέπεται και πολύ σύντομα το όνειρο γίνεται εφιάλτης…. Ο πρώην εργοδότης της Αναστάζια διψά για εκδίκηση και το παρελθόν του Κρίστιαν απειλεί τη γεμάτη πάθος σχέση τους...

Την σκηνοθεσία του φιλμ έχει αναλάβει ο James Foley, ενώ στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους επανέρχονται οι Jamie Dornan και η Dakota Johnson. Το καστ συμπληρώνουν και οι Marcia Gay Harden, Ariel Kebbell, Rita Ora και Eric Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!

Απέραντο, βαθύ, γαλάζιο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Βουτιά από ψηλά σε μαρμαρένια θάλασσα...

Ο Λευτέρης Χαρίτος είναι γιος του συνάδελφου, κριτικού κινηματογράφου, Δημήτρη Χαρίτου. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Royal College of Arts στο Λονδίνο. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μυθοπλασίας και σειρές για την ελληνική τηλεόραση, όπως τη σειρά ντοκιμαντέρ «1821» και «Το Ταξίδι της τροφής». Συνεργάστηκε για τέσσερα χρόνια στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Πάμε Σινεμά» των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, διδάσκοντας κινηματογράφο σε σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους. Το Dolphin Man είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

Σε παραγωγή της εταιρείας Anemon, το ντοκιμαντέρ είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας (EKK και EΡT), Γαλλίας (ARTE, CNC, Region Pays de la Loire), Καναδά (Knowledge, TVO, Canal D, Canada Media Fund, OMDC), Ιαπωνίας (WOWOW), Ιταλίας (Sicilian Film Commission), με τη συμμετοχή των καναλιών SVT-Σουηδία, RTS-Ελβετία, DBS-Ισραήλ και CYBC-Κύπρος, με την υποστήριξη του προγράμματος Creative Europe της Ε.Ε., των κινηματογραφικών φακών Angénieux και της ΑΝΕΚ. Παράλληλα, έχει γυριστεί και μια 11λεπτη ταινία «Dolphin Man VR», ένα παράλληλο ταξίδι εικονικής πραγματικότητας γυρισμένο σε video 360° για την εμπειρία της ελεύθερης κατάδυσης. Η ταινία και το VR έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου του Τόκιο, της Θεσσαλονίκης και της Αδελαΐδας. Αφηγητής της ταινίας είναι ο Jean-Marc Barr, πρωταγωνιστής της ταινίας «Απέραντο Γαλάζιο».

Η υπόθεση: Ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μυθικού Γάλλου πρωταθλητή άπνοιας Jacques Mayol, ο οποίος ενέπνευσε την ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» (Le grand bleu, 1988). Το ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει στη ζωή του Jacques Mayol, ανακαλύπτοντας τις σκέψεις, την εμπειρία και τις εσωτερικές συγκρούσεις του. Παράλληλα, η ταινία είναι ένα βιωματικό ταξίδι μέσα στο νερό, που μεταφέρει την ομορφιά που ο Mayol είδε στη θάλασσα, το επείγον μήνυμά του για την προστασία της αλλά και την εμπειρία της επανασύνδεσης του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο. Από την Κάρπαθο ως τις Μπαχάμες και από την Έλμπα της Ιταλίας ως την Ινδία και την Ιαπωνία, ο θεατής ανακαλύπτει τα μέρη που πρωταγωνίστησαν στη ζωή του Mayol και σπάνια φιλμ γυρισμένα από του πρωτοπόρους φωτογράφους του υποθαλάσσιου κόσμου. Παράλληλα, συνεντεύξεις με την οικογένειά του, κοντινούς του φίλους, τους συντελεστές της ταινίας «Απέραντο Γαλάζιο» και με τους ''κληρονόμους'' του, όπως οι παγκόσμιοι πρωταθλητές κατάδυσης William Trubridge και Umberto Pelizzari, η ταινία διερευνά το όραμα αυτού του πολυδιάστατου χαρακτήρα και την αναζήτηση μιας νέας συνείδησης για τη σχέση μας με την θάλασσα.

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις ταινίες που κέρδισαν τις εντυπώσεις στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και δικαίως, μιας που ο Χαρίτος ολοκλήρωσε ένα πρότζεκτ και ενδιαφέρον και πολυδιάστατο και με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Στα ντοκιμαντέρ το πιο δύσκολο πράγμα είναι η διαχείριση του υλικού που έχεις συγκεντρώσει από τη μία και το μοντάζ από την άλλη, το πως δηλαδή και σε ποια σειρά θα τοποθετήσεις τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το υλικό που τελικά επέλεξες. Χμ, αυτό συμβαίνει μάλλον σε όλες τις ταινίες, έτσι; Ε, στα ντοκιμαντέρ ένα περισσότερο!!!

Ο Χαρίτος τα πήγε πολύ καλά και στις δύο κατηγορίες. Δεν παρασύρθηκε από τον όγκο του υλικού που προφανώς μάζεψε (σε αντίθετη περίπτωση, που θα υπέκυπτε στην τάση «ας βάλω κι αυτό, κι αυτό, κι αυτό» θα είχαμε μια ταινία τριών ωρών και βάλε!) και αυτό που διάλεξε, το έβαλε σε μια σειρά που δεν μπερδεύει τον θεατή και δεν τον αφήνει να χάσει το ενδιαφέρον του. Έχει κάτι ακόμα η ταινία του Χαρίτου: επαγγελματισμό. Δεν είναι δουλειά του ποδαριού. Φαίνεται σε κάθε πλάνο της πως έχει πέσει πολύ δουλειά από πίσω. Κι αυτό είναι υπέρ της ταινίας. Το τελικό αποτέλεσμα κερδίζει τον θεατή καθώς, όπως προαναφέραμε, η ταινία κινείται σε πολλά επίπεδα. Αρχικά, όποιοι δεν την ξέρουν, μαθαίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν άνθρωπο που κυνήγησε τα όριά του, που έκανε πράγματα τα οποία ξεπερνούν τα ανθρώπινα, που εξαιτίας της αγάπης του για το νερό, τη θάλασσα, το βυθό (κάποιοι θα βάφτιζαν αυτήν την αγάπη, εμμονή). Κι αυτό το κυνήγι των ορίων, αυτή η εμμονή, δεν τον άφησαν να ζήσει ως «φυσιολογικός» άνθρωπος, με συνέπειες και στους κοντινούς του ανθρώπους αλλά και στον ίδιο. Από την άλλη, βλέπουμε ακριβώς αυτό: τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την τάση του να ξεπερνάει όρια και περιορισμούς.

Οπότε, κατά μία έννοια, τούτο το ντοκιμαντέρ συναντά το Mountain που προβλήθηκε πολύ πρόσφατα στις αίθουσες της χώρας μας. Από τις κορυφές των βουνών, στα βάθη των ωκεανών! Μια πραγματικά πολύ όμορφη δουλειά, που πέρα όλων των άλλων, συγκινεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2018 από την Anemon Productions

Η ιστορία του ανθρώπου, που έμεινε στην ιστορία ως το «Βαθύ Λαρύγγι»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα πολιτικό δράμα. Χωρίς πολιτική. Και χωρίς δράμα...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Peter Landesman και η πρώτη που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας. Οι προηγούμενες ήταν οι: «Parkland» (2013) και «Πίσω από το παιχνίδι» (Concussion, 2015). Και στις τρεις ταινίες λειτουργεί ο ίδιος και ως σεναριογράφος.

Για πάνω από 30 χρόνια κανείς δεν γνώριζε την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου που ουσιαστικά έδωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γραφτούν τα περίφημα άρθρα στην Washington Post, να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Watergate και εντέλει να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ παραίτηση ενεργού Προέδρου από το αξίωμά του, ακριβώς λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου. Και μιλάμε βεβαίως για τον Nixon. Τελικά, ο Felt το 2005 προχώρησε σε αυτοαποκάλυψη μέσω ενός άρθρου στο Vanity Fair. Το έκανε σε ηλικία 91 ετών! Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να γραφτεί ένα βιβλίο και μέσω αυτού να μπορέσει να δώσει μια γερή «προίκα» στα εγγόνια του. Η ιστορία αγοράστηκε από την εταιρία Playtone του Tom Hanks και εντέλει αποτέλεσε την πρώτη ύλη για να γυριστεί τούτη η ταινία, στην οποία συμμετέχει και η Scott Free Productions του Ridley Scott.

Η υπόθεση: Δεκαετία του '70. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ είναι μια πραγματικότητα από την οποία οι ΗΠΑ δεν δείχνουν είτε διάθεση είτε ικανότητα να ξεφύγουν. Ο πρόεδρος Nixon είναι πανίσχυρος και εκβιάζει κάθε πιθανό και απίθανο άνθρωπο που του αντιτίθεται μέσω του δεξιού του χεριού, του J. Edgar Hoover, ο οποίος διευθύνει το FBI από το 1935, όταν και ουσιαστικά το δημιούργησε. Νούμερο δύο στην ιεραρχία είναι ο Mark Felt. Ο Felt γνωρίζει επακριβώς τα παιχνίδια του Hoover κι ενώ δεν τα εγκρίνει, τα θεωρεί απαραίτητο κακό για τη σωστή λειτουργία τόσο της Υπηρεσίας όσο και της Κυβέρνησης. Στις 2 Μαΐου του 1972 ο Hoover πεθαίνει. Όλοι αναμένουν πως ο Felt θα πάρει τη θέση του. Ο Nixon επιλέγει κάποιον άλλον. Ο Felt νιώθει απογοητευμένος.

Πέρα από τη μη αναγνώριση της αξίας του έχει να αντιμετωπίσει τη δράση της οργάνωσης Weather Underground, τον αλκοολισμό της συζύγου του, που τον στηρίζει συνέχεια αλλά της λείπει και πολύ και την παράξενη «εξαφάνιση» της κόρης του. Ο Felt συνεχίζει να εργάζεται στο FBI παρά τον παραγκωνισμό του. Όταν όμως ξεσπάει το σκάνδαλο Watergate καταλαβαίνει πως διακυβεύεται η ανεξαρτησία του FBI. Και με κίνδυνο να χαρακτηριστεί προδότης, αποκαλύπτει όλα όσα γνωρίζει στο δημοσιογράφο της Wasington Post, Bob Woodward. Χωρίς να αναφέρεται το όνομά του. Το κωδικό όνομα που του δίνεται είναι: Βαθύ Λαρύγγι...

Η άποψή μας: Είναι πολύ πρόσφατο το «The Post» του Steven Spielberg και οι συγκρίσεις είναι μοιραίες. Για να μην πάμε πίσω, στο «All the President's Men» (1976) του Alan J. Pakula, το οποίο ξεκινά ουσιαστικά εκεί απ' όπου τελειώνει η ταινία του Spielberg. Εκεί κι αν είναι μοιραίες οι συγκρίσεις (και με τις δύο ταινίες...). Στην πρώτη ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του πως οι αποκαλύψεις ενός ανθρώπου, του Daniel Ellsberg, ο οποίος διέρρευσε τα περίφημα «Pentagon Papers» στους New York Times και στην Wasington Post, κλυδώνισαν την κυβέρνηση Nixon. Στη δεύτερη ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του πως οι αποκαλύψεις ενός ανθρώπου, γνωστού μόνο με το κωδικό όνομα «Βαθύ Λαρύγγι», έριξαν εντέλει την κυβέρνηση Nixon ως επακόλουθο του σκανδάλου Watergate.

Όταν γύριζε ο Pakula την ταινία του, κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν το «Βαθύ Λαρύγγι». Μόνο εικασίες υπήρχαν. Κι αν θυμάστε την αριστουργηματική εκείνη ταινία, οι συναντήσεις των δημοσιογράφων με τον «whistleblower» γινόταν στα κρυφά, χωρίς ποτέ εκείνος να αποκαλύπτεται. Το παρατσούκλι εννοείται ότι οι εμπνευστές του το «δανείστηκαν» από την γνωστή πορνοταινία – σύμβολο με τον ίδιο τίτλο, η οποία είχε βγει στις αίθουσες το 1972 και έσπειρε παντού τον πανικό! Εκεί, βέβαια, η Linda Lovelace ήταν εκείνη που είχε το βαθύ λαρύγγι (και την... κλειτορίδα, κάπου στο βάθος)...

Ωραιότατα όλα αυτά και ναι, υπάρχει μπόλικο ζουμί και παρασκήνιο για να προκύψει μια εν δυνάμει σπουδαία ταινία, ένα πολιτικό θρίλερ, με βασικό ήρωα ακριβώς αυτόν τον άνθρωπο, τον Mark Felt, που τα είπε όλα χωρίς να αποκαλυφθεί η ταυτότητά του. Και για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα: εννοείται πως όταν αποκαλύπτεις βρομιές δεν είσαι... Αρτέμις Μάτσας: δεν μπορεί να είσαι κατάπτυστος, δεν μπορεί να κουβαλάς την ρετσινιά του προδότη, του καταδότη. Περίπου ανάλογη είναι η περίπτωση του Snowden. Εννοείται ότι τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν υπολογίζουν το προσωπικό κόστος και προχωράνε σε αποκαλύψεις, όχι για ίδιον όφελος αλλά για το καλό της πατρίδας τους, των συνανθρώπων τους, του κόσμου ολόκληρου. Οπότε, ναι, η πρώτη ύλη για τούτη την ταινία είναι φανταστική! Πώς λοιπόν κατάφερε ο σκηνοθέτης και μας παρέδωσε κάτι τόσο χλιαρό;

Μια ταινία χωρίς ένταση, χωρίς πάθος, χωρίς ζωή εντέλει. Μια ταινία που αφηγείται χωρίς ημιτόνια, ισιάδι, σαν να οδηγείς σε autobahn που πάει μόνο ευθεία. Καμία έκπληξη, τίποτα που να προκαλεί καρδιοχτύπια, όλα τυπικά, όλα by the book. Τούτο το φιλμ, που εννοείται ότι καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά από τον τίτλο του ακόμα, παραπέμπει ακριβώς σε αυτό που υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρίσκεται μίλια μακριά του: σε τηλεταινία! Πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί αναλώνονται σε ρόλους που ερμηνεύουν φλατ. Λέγεται πως η Diane Lane έδωσε μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κόπηκε στο μοντάζ, γιατί διαφορετικά η ταινία θα είχε πρόβλημα χρόνου!

Τι να πει κανείς. Κρίμα. Εννοείται πως το Χόλιγουντ θα επανέλθει. Και με καλύτερο σενάριο θα μπορεί να δώσει την ταινία που ταιριάζει στον βιογραφούμενο...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2018 από την Spentzos Films

Kiss me, my girl, before I am sick

του gaRis (@takisgaris)

Στη Βικτωριανή Αγγλία, οι ράφτρες στο λονδρέζικο East End, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα, συνηθίζουν να κάθονται σπίτι, με το θολό μυαλό να φαντάζεται αόρατες κλωστές που διαπερνούν αέναα το βελόνι. Στην Καλιφόρνια, 21ος αιώνας. Ο Paul Thomas Anderson ζει με τη σύντροφό του Maya Rudolph και τα παιδιά τους αναζητώντας έμπνευση για την 8η ταινία μεγάλου μήκους του έχοντας υποσχεθεί στον κόσμο μια κωμωδία. Το Punch Drunk Love (2002) ήδη κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των fans, όσο για το τελευταίο Inherent Vice (2014), ένα προσωπικό στοίχημα αφηγηματικής αποκοτιάς τον έφερε σε δημιουργικό σταυροδρόμι. Είναι βράδυ. Κάθιδρος και εμπύρετος, ανοίγει τα βλέφαρα και καδράρει τη Maya να τον κοιτά σα μάνα -νοσοκόμα, με μια συμπόνοια που του αιχμαλώτισε ακαριαία τη συγκίνηση. Τούτη η αόρατη κλωστή, που κρατά το αδύναμο αρσενικό στο δίχτυ του θηλυκού, εκεί που η σύγκρουση των φύλων και οι εξουσιαστικές εμμονές υποχωρούν για χάρη της επούλωσης κάθε πληγής που επιφέρει αυτή η επώδυνη συνθήκη, αυτό που λέμε Σχέση, γαμήλια ή απλά συντροφική, να ποια είναι η αφετηρία του Phantom Thread, της δευτέρας παρουσίας του δυσεπανάληπτου καλλιτεχνικού διδύμου Anderson -Daniel Day Lewis.

Cyril: Don't pick a fight with me, you certainly won't come out alive. I'll go right through you and it'll be you who ends up on the floor. Understood?

Το γράφω «δυσεπανάληπτο» ώστε να αφήσω μια χαραμάδα ελπίδας για μια επόμενη συνύπαρξη καθότι ο Daniel που δεν έχει δει ποτέ την τελική κόπια ως σήμερα, έχει τραβήξει αυλαία μόλις στα 60 του, συνεπεία της ψυχικής ταλαιπωρίας μιας ακόμη μεταμόρφωσής του, εδώ στον Reynolds Woodcock (πιπεράτο ευφυολόγημα δικής του σύλληψης, όπως και ένα μάτσο ατάκες του σεναρίου) Λονδρέζου μόδιστρου υψηλής ραπτικής των 50s, εκδοχή του θρυλικού σπανιόλου Cristobal Balecianga. Ο οίκος Woodcock ευημερεί χάρη στην αψεγάδιαστη τεχνική του Reynolds, ο οποίος επιμελώς κρύβει ραβασάκια δίχως παραλήπτη στις δημιουργίες του, απολειφάδια ενός οίστρου πλήρους εγωκεντρικού, τελειομανίας, συναισθηματικού ασκητισμού και συντριβής - κατάλοιπο θανάτου του φαντάσματος της μητέρας του. Ο έτερος, στέρεος και αδιαπραγμάτευτα μετριοπαθής πυλώνας του Οίκου είναι η αδερφή του Cyril (LesleyManville, μούσα του Mike Leigh και πρώην σύζυγος του Gary Oldman). Ρυθμιστής του ασταθούς και απρόσιτου Reynolds, προβλέπει τα χούγια του με δεξιοτεχνία, ειδικότερα ό,τι έχει να κάνει με τις οκαζιόν μούσες του, με αλφάδι πάντοτε τη διάσωση του ονόματος και την ικανοποίηση του ευγενούς πελατολογίου.

Alma: Why are you not married?
Reynolds Woodcock: I make dresses.
Alma: [chuckling] You cannot be married when you make dresses?
Reynolds Woodcock: I'm certain I was never meant to marry. I'm a confirmed bachelor. I'm incurable.

Τον ομφάλιο λώρο μεταξύ των αλληλοσυμπληρούμενων Reynolds έρχεται να διαρρήξει η Alma (η λουξεμβούργια νεόκοπη Vicky Krieps), ταπεινή σερβιτόρα μπρεκφαστάδικου με γερμανοειδή προφορά από όπου ψαρεύει ο μόδιστρος και με συνοπτικές διαδικασίες εγκαθιδρύει στο ατελιέ, βάνοντας φωτιά στα σχεδιαστικά του κέφια. Κύκνειος λαιμός, μα μικρό στήθος και λίγη κοιλίτσα, κανένα πρόβλημα για τον μάστορα που υπάρχει αποκλειστικά για να ζυμώνει φορέματα στα γυναικεία κορμιά ως θείος συνδημιουργός. Το ρολόι όμως αρχινά να μετρά αντίστροφα σύντομα, όπως με όλες τις προηγούμενες κατακτήσεις του. Όλα τώρα αρχίζουν να φταίνε. Ο θόρυβος που κάνει μπροστά του όταν πίνει το τσάι ή καθώς κρατσανίζει τη βουτυρωμένη φρυγανιά στο πρωινό. Του είναι πνεύμα αντιλογίας και τον ταΐζει σπαράγγια, όχι μαγειρεμένα κατά τα ιδιότροπα γούστα του. Διώχνει τη Cyril από το σπίτι ένα βράδυ για να τον έχει αποκλειστικά δικό της, έκπληξη που αντιθέτως τον εξοργίζει. Η βόμβα αποχώρησής της είναι έτοιμη να σκάσει. Ώσπου, εντελώς αναπάντεχα, ο Reynolds ένα βράδυ αρρωσταίνει, χάνοντας κάθε πλέγμα προστασίας του ευάλωτου ανδρισμού του. Η Alma θα γίνει για αυτόν η μάνα - νοσοκόμα, η συγκατάνευση στην αδυναμία ενός χαρακτήρα οχυρωμένου στο κέλυφος του μοναστισμού. Η Alma γυρνά καθοριστικά τη πλάστιγγα προς τη μεριά της.

Alma: I want you flat on your back. Helpless, tender, open with only me to help. And then I want you strong again. You're not going to die. You might wish you're going to die, but you're not going to. You need to settle down a little.

Το κάθαρμα η Vicky Krieps (προφέρεται “creeps”) τοιουτοτρόπως κλέβει την ταινία από τη σιδηρά Manville και τον ανυπέρβλητο Day Lewis που έμαθε ραπτική, μιλώντας τη ντοπιολαλιά του onscreen πρώτη φορά ξανά μετά από τριάντα χρόνια και ακούμπησε τον ανατετμημένο χαρακτήρα του στην άκρη της γλώσσας, στα ματοτσίνορα και τα ακροδάχτυλα του ασκητικού του κορμιού. Αυτή η Krieps λοιπόν, με κυριολεκτικά πλήρη άγνοια καλλιτεχνικής συντριβής, έστειλε οντισιόν - βιντεάκι χωρίς να ξέρει ποιος είναι ο Anderson, μίλησε για πρώτη φορά στον Daniel ως Reynolds και κατόρθωσε να ερμηνεύσει άφοβα, σχεδόν ασεβώς, με ένστικτο επιβίωσης και πλήρως χειραφετημένα την Alma. Όσο κι αν οι δολοφονικοί διάλογοι μεταξύ Day Lewis - Manville είναι ατόφιες καλλιγραφίες υποκριτικής, είναι το πινγκ-πονγκ Daniel - Vicky που κόβει την ανάσα. O Paul Thomas Anderson, σε χρέη και κινηματογραφιστή, βρίσκεται παντού. Ακόμη και στα κοστούμια - κοσμήματα του Mark Bridges (The Artist) που αναπνέουν κάλλος και στιλπνότητα ως τις νότες του ωριμότερου από ποτέ Johnny Greenwood (Radiohead), στην 4η συνεργασία και ευτυχέστερη κολεγιά του με τον auteur. Η ταινία είναι μυρωμένη με μια βιρτουοζιτέ υπνωτιστική. Ένας βισκοντισμός Γατοπάρδου με ένα μη-μου-άπτου στρεβλό βουαγιερισμό Vertigo. Ο τρισεύγενος εξάδελφος του ελεεινού χωριατόπαιδου Fifty Shades of Grey. Η ετεροθαλής αδελφή του Mother! στην οποία απαντά με παρρησία πως υπάρχει κι άλλη οδός στο μυστήριο της ερωτικής σχέσης από την άνευ όρων θυσία της Γυναίκας.

Alma: Reynolds has made my dreams come true. And I had given him what he desires most in return.
Dr. Robert Hardy: And what's that?
Alma: Every piece of me.

Το Phantom Thread είναι μια ιδιοφυής πραγματεία που παρεισφρέει ως βιτριολικού χιούμορ – αντίδοτο στην τοξικότητα της ασφυκτικής #TimesUp ρητορικής που διαφεντεύει την πάλη των φύλων στα 2018. Ξεκάθαρα η πιο πέρσοναλ κατάθεση καλλιτεχνικής ανωτερότητας ενός Paul Thomas Anderson με πλήρως οργανική επιβολή επί των εκφραστικών του μέσων. Με τονικές εξάψεις που σαστίζουν. Με χαρακτηρολογική ελλειπτικότητα που ξενίζει. Με επιμονή σε εκβάσεις που στριφογυρίζουν ελικοειδώς χωρίς εμφανή κάθαρση. Με φακό σε κατάδυση εντός του τρίσβαθου της ψυχικής αναδρομής που ενδεχομένως να φαντάζει ανηλεής στο μέσο θεατή, απαιτώντας επαναληπτικές επισκέψεις σε δαύτο το μικροσύμπαν για να βρει τις αλήθειες ή τα παροράματά του. Όπως και να έχει, είμαι ευτυχής να μεγαλώνω παρέα με τον Paul. Αισθάνομαι ότι έχει καταστεί μια γαργαλιστικά ένοχη πολυτέλεια για το κινηματογραφικό μου αισθητήριο και υπό αυτή την έννοια αισθάνομαι ευγνώμων που για άλλη μια φορά με ταξίδεψε στο χρόνο αναγνωρίζοντας μια τόσο παραμελημένα εύθραυστη έκφανση της ιδιωτικότητάς μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!

Χάλκινη v Παλαιολιθική. Δυο εποχές συγκρούονται! Τοποθετημένο χρονικά στις απαρχές του κόσμου, όταν προϊστορικά πλάσματα και μαλλιαρά μαμούθ κατοικούσαν στη Γη, το Ο Άνθρωπος των Σπηλαίων (Early Man) αφηγείται την ιστορία του Νταγκ, μαζί με τον βοηθό του Χόγκνομπ, και την προσπάθεια να ενώσουν τη φυλή τους απέναντι στην εχθρική απειλή του Λόρδου Νουθ, ώστε να σώσουν το σπίτι τους. Ενώ ο Νταγκ τρελαίνεται να κυνηγάει μαμούθ και νέες περιπέτειες, ο αρχηγός της φυλής, Μπόμπναρ, προτιμά μια πιο γαλήνια και ατάραχη ζωή για τα αξιαγάπητα μέλη της φυλής του, που περιορίζεται στο κυνήγι κουνελιών. Σύντομα, όμως, η πολυπόθητη ηρεμία της Παλαιολιθικής Εποχής θα διαταραχθεί, όταν στην κοιλάδα θα εισβάλλει ξαφνικά ένας απειλητικός εχθρός μαζί με τον στρατό του. Ο λόγος για τον αρχηγό της Εποχής του Χαλκού, τον επιβλητικό Λόρδο Νουθ! Έχοντας εντοπίσει ίχνη χαλκού στην κοιλάδα, ο φιλοχρήματος τύραννος μαζί με τα τεθωρακισμένα μαμούθ του θα μπουν με το «έτσι θέλω» στην περιοχή, αναγκάζοντας τα μέλη της φυλής να το σκάσουν και να βρουν καταφύγιο στην αφιλόξενη περιοχή Badlands. Πάνω στον πανικό της εισβολής, ο Νταγκ συλλαμβάνεται και οδηγείται στον άγνωστο και τρομακτικό κόσμο της Εποχής του Χαλκού, όπου και γνωρίζει την Γκούνα, μια νεαρή, πνευματώδη κοπέλα που πουλά χάλκινα τηγάνια. Στο μεταξύ, ο Νταγκ, έχοντας παρασυρθεί από τους ανθρώπους της πόλης, καταλήγει σε ένα τεράστιο στάδιο, γεμάτο θεατές που διψούν για θέαμα – το οποίο, όπως σύντομα θα ανακαλύψει ο Νταγκ, είναι ένα παιχνίδι ονόματι ποδόσφαιρο!

«Ο Άνθρωπος των Σπηλαίων» είναι η μεγαλύτερη παραγωγή της εταιρείας Aardman, στα 40+ χρόνια λειτουργίας της. Ο βραβευμένος με τέσσερα Όσκαρ σκηνοθέτης Νικ Παρκ επεξεργαζόταν την ιδέα για την ταινία ήδη από το 2010. Αν και έχει καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη αρκετές φορές – για τη θρυλική σειρά του BBC «Γουάλας & Γκρόμιτ» και για δημοφιλείς ταινίες όπως τα «Οι Κότες το ΄Σκασαν» (2000) και «Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο» (2005) μεταξύ άλλων – το «Ο Άνθρωπος των Σπηλαίων» είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που ο Παρκ σκηνοθετεί εντελώς μόνος, γεγονός που, όπως ήταν φυσικό, έφερε αλλαγές στις διαδικασίες παραγωγής της Aardman.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Εδώ χωρίς εμένα


Τόσο απλά


Ένας κύβος ζάχαρης


Πισίνα ζωγραφικής


Κουράγιο


Ο Κύριος Γιούσεφ


Το Τελευταίο Δείπνο


Spring Wind

Ο άνθρωπος δελφίνι! Το Dolphin Man είναι ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται τηv περιπετειώδη ζωή του θρυλικού δύτη Ζακ Μαγιόλ που ενέπνευσε την ταινία Απέραντο Γαλάζιο του Λικ Μπεσόν. Σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρίτου και σε αφήγηση του Ζαν Μαρκ Μπαρ, πρωταγωνιστή της ταινίας Le Grand Bleu, παρακολουθούμε ένα βιωματικό ταξίδι στο νερό, που μεταφέρει την ομορφιά που ο Μαγιόλ είδε στη θάλασσα, το επείγον μήνυμά του για την προστασία της αλλά και την εμπειρία της επανασύνδεσης του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο. Από την Κάρπαθο ως τις Μπαχάμες και από την Έλμπα της Ιταλίας ως την Ινδία και την Ιαπωνία, ο θεατής ανακαλύπτει τα μέρη που καθόρισαν τη ζωή του Μαγιόλ και σπάνια φιλμ γυρισμένα από του πρωτοπόρους φωτογράφους του υποθαλάσσιου κόσμου. Παράλληλα, συνεντεύξεις με την οικογένεια του, κοντινούς του φίλους, τους συντελεστές της ταινίας Απέραντο Γαλάζιο και με τους ‘κληρονόμους’ του, όπως οι παγκόσμιοι πρωταθλητές κατάδυσης William Trubridge και Umberto Pelizzari, η ταινία διερευνά το όραμα αυτού του πολυδιάστατου χαρακτήρα και την αναζήτηση μιας νέας συνείδησης για τη σχέση μας με την θάλασσα.

Σε παραγωγή της εταιρείας Anemon, το ντοκιμαντέρ είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας (EKK και EΡT), Γαλλίας (ARTE, CNC, Region Pays de la Loire), Καναδά (Knowledge, TVO, Canal D, Canada Media Fund, OMDC), Ιαπωνίας (WOWOW), Ιταλίας (Sicilian Film Commission), με τη συμμετοχή των καναλιών SVT-Σουηδία, RTS-Ελβετία, DBS-Ισραήλ και CYBC-Κύπρος, με την υποστήριξη του προγράμματος Creative Europe της Ε.Ε., των κινηματογραφικών φακών Angénieux και της ΑΝΕΚ. Η ταινία και το VR έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου του Τόκιο, της Θεσσαλονίκης και της Αδελαΐδας και η κινηματογραφική της διανομή στην Ελλάδα περιλαμβάνει προβολές στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τον Βόλο και το Ηράκλειο από το CineDoc.

Ότι κι αν κάνεις κάντο προσεχτικά! Στη δεύτερη συνεργασία τους μετά την ταινία There Will Be Blood, ο υποψήφιος για Όσκαρ Paul Thomas Anderson σκηνοθετεί τον βραβευμένο τρεις φορές με Όσκαρ Daniel Day Lewis, το μεγαλύτερο ηθοποιό της γενιάς του, στο κύκνειο, κατά δήλωσή του, άσμα της καριέρας του, σε μια ανοίκεια ερωτική ιστορία με τον τίτλο Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread). Στο μεταπολεμικό Λονδίνο της δεκαετίας του ’50 ο σχεδιαστής ρούχων Ρέινολντς Γούντκοκ και η αδερφή του, Σίριλ κυριαρχούν στο χώρο της βρετανικής υψηλής ραπτικής, ντύνοντας μέλη βασιλικών οικογενειών, αστέρες του κινηματογράφου και εκπροσώπους της ανώτατης κοινωνικής τάξης. Παράλληλα, πλήθος γυναικών μπαίνουν εφήμερα στη ζωή του ιδιόρρυθμου Ρέινολντς, ενσαρκώνοντας τις κατά διαστήματα μούσες του και σταδιακά παραχωρούν τη θέση τους στις επόμενες, που θα έχουν ανάλογη τύχη. Η μόνη σταθερή γυναίκα στη ζωή του Ρέινολντς είναι η αδερφή του μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει, τυχαία, μια νεαρή γυναίκα, την Άλμα, η οποία γίνεται ερωμένη και μούσα του. Από τη στιγμή που ερωτεύεται και παραδίδεται στην Άλμα συνειδητοποιεί πως διασαλεύεται η απόλυτα ελεγχόμενη και προγραμματισμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια ζωή του, και κάτι τέτοιο τον τρομοκρατεί. Η απρόσμενη αυτή ερωτική σχέση έρχεται να μεταμορφώσει και τους δύο, αλλά και την ίδια την ερωτική τους σχέση.

Πέραν του Daniel Day Lewis που με την παρουσία του δίνει ξεχωριστό ειδικό βάρος στο σπουδαίο πρότζεκτ, στο καστ συμμετέχουν ακόμη και οι Lesley Manville (υποψήφια για Όσκαρ γυναικείου υποστηρικτικού ρόλου), Vickie Krieps, Sue Clark, Joan Brown.