Movies Ltd

Ποτέ μην παραιτείσαι, ποτέ μην υποχωρείς! Μια από τις πλέον αναμενόμενες βιογραφικές κινηματογραφικές αναφορές της σεζόν που έρχεται, έχει να κάνει με έναν πολιτικό ηγέτη, που με τις καίριες αποφάσεις του στιγμάτισε την πορεία του 20ου αιώνα. Αναμφίβολα η μορφή του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσόρτσιλ, αποτελεί την δημοφιλέστερη στα χρονικά για τους κατοίκους του μεγάλου νησιού (δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον τόπο μας, αφού οι μιλιταριστικές κινήσεις του, είχαν αιματηρό αντίκτυπο, για τους Έλληνες μαχητές της αντίστασης) μιας και εκείνος ήταν που κράτησε στα χέρια τους τις τύχες της χώρας, κατά την δύσκολη περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εποχή που η Αλβιόνα κόντευε να αφανιστεί από τις συνεχείς βομβαρδιστικές εφορμήσεις των αεροσκαφών της Λουφτβάφε. Στην ταινία Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour), που από μόνος του ο τίτλος της μαρτυρά τις σκοτεινές ώρες που έλαβαν χώρα για να ληφθεί η απόφαση της ανάθεσης της πρωθυπουργίας στον αποφασιστικό πολιτικό, που σκηνοθετεί ο άσος σε τέτοιου είδους επικές αναπαραστάσεις εποχής Joe Wright, παρακολουθούμε το ιστορικό χρονικό εύρος από την άνοδο του Τσόρτσιλ στην εξουσία μέχρι την στιγμή που θα κληθεί να ρισκάρει, παρακάμπτωντας τους εχθρούς του, για να διατηρήσει την συνοχή του έθνους του ακέραια. Το εισαγωγικό τρέιλερ είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε να δει κανείς αναμένοντας το φιλμ, που σίγουρα θα παίξει σε αρκετές κατηγορίες των βραβείων Όσκαρ και που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 22 Νοεμβρίου 2017 από την Focus Features φυσικά πρωτίστως στην πατρίδα του την Βρετανία.

Εννοείται πως μιλάμε για έναν από τους πλέον αβανταδόρικους ρόλους, αλλά και τους πιο απαιτητικούς, συνεπώς η επιλογή του πολύπειρου Gary Oldman, για να αποδώσει τον Άγγλο πρωθυπουργό μοιάζει σαν η ιδανική. Εξαιρετικό επίσης είναι το καστ που τον περιβάλλει, αποτελούμενο από πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής, όπως είναι οι Kristin Scott Thomas, Lily James, Stephen Dillane, Roland Pickup.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την UIP!

Smalltown Boy

του zerVo (@moviesltd)

Κατά έναν συνειρμικό τρόπο, η παρακολούθηση της ταινίας Του Θεού η Χώρα (God's Own Country) με οδήγησε να βγάλω από την δισκοθήκη μου μετά από πάρα πολύ καιρό, ένα ξεχασμένο 33άρι από τα 80s, το έξοχο ντεμπούτο ενός βρετανικού synthpop τρίο, των Bronski Beat, The Age Of Consent, ενός πραγματικού διαμαντιού, που την εποχή εκείνη είχε χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα τολμηρό, λόγω του τρόπου που προσέγγιζε το ζήτημα της σεξουαλικής ιδιαιτερότητας. Πέρα από τους, αφιερωμένους στην παντός είδους καταπίεση, στίχους, που μελετούσα στο ένθετο, υπήρχε ένας κατάλογος με τους νόμους που ίσχυαν ανά χώρα, για όποιον υπέπιπτε στο...αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας. Το ιδεολογικό αυτό στοιχείο, για την εποχή, φάνταζε συγκλονιστικό, καθώς υπήρχαν κράτη που νομοθετικά τιμωρούσαν ακόμη και με φυλάκιση τους γκέι αμά τη αποκαλύψει τους, μια κατάσταση που σε όχι και λίγα εξ αυτών ισχύει και στις μέρες μας. Στην συντριπτική πλειοψηφία για να είμαστε ειλικρινείς, από το 1983 ίσαμε τα τώρα, τα πράγματα έχουν εξομαλυνθεί σε υπερθετικό βαθμό, καθώς οι κοινωνίες έχουν προοδεύσει, αυτό το ερωτικό πάθος δεν αντιμετωπίζεται ως ασθένεια και σε ακόμη πιο εξελιγμένα στάδια, έχουν αποδοθεί και προνόμια, για τα οποία οι LGBT κοινότητες μόχθησαν και μάτωσαν. Για τον λόγο αυτό, δεν μου είναι και πολύ εύκολο, σαράντα κοντά χρόνια μετά το Smalltown Boy του Jimmy Somerville, να αποδεχθώ εύκολα, τον δεσμό δύο αγοριών, στην θεωρητικά μπροστάρα Βρετανική μάλιστα - όχι καμιά Ιρανική - ύπαιθρο, ως απαγορευμένο, ιδιαίτερο ή άξιο κουτσομπολέματος, του τι θα πει ο κόσμος...

Είκοσι χρονών έχει φτάσει ο επαρχιώτης Τζόνι Σάξμπι και ακόμη δεν έχει καν σχεδιάσει την ρότα που θα τραβήξει στην ζωή του. Την στιγμή που οι περισσότεροι φίλοι και συμμαθητές του έχουν εγκαταλείψει το χωριό για την μεγαλούπολη και τα πανεπιστήμια της, εκείνος παραμένει πίσω, εργαζόμενος στην μικρή οικογενειακή φάρμα ως κτηνοτρόφος, βοηθώντας τον φιλάσθενο πατέρα και την ηλικιωμένη του γιαγιά, κερδίζοντας τις ελάχιστες λίρες που του αρκούν για το καθεβραδινό του μεθύσι στην κακόφημη παμπ της περιοχής. Με πιο συνήθη κατάληξη, λίγο πριν το ξερατό στον νιπτήρα, την εφήμερη άγρια αγκαλιά κάποιου συνομηλίκου του, σε κάποια σιχαμερή δημόσια τουαλέτα.

Η αδυναμία του πατρός του να φροντίσει τα ζωντανά, θα δώσει την ευκαιρία στον περαστικό, οικονομικό μετανάστη από την Ρουμανία, Γκεόργκι, να πιάσει περιστασιακά δουλειά στο μικρό αγρόκτημα, έναντι πενιχρής αμοιβής, ενός πιάτου φαγητού και διανυκτέρευσης για μια εβδομάδα στο παγωμένο τροχόσπιτο, δίπλα στο μαντρί. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της συνάντησης τους, ακόμη και συγκαλυμμένα πίσω από ένα σμπάρο λοξές ματιές, οι δυο άντρες θα έρθουν πολύ κοντά, μέχρι την ώρα που οι αντιστάσεις τους θα καταρρεύσουν και θα αγαπηθούν. Μια κατάσταση ιδιαίτερα δύσκολη και φορτική για αμφότερους, από την στιγμή που για τον Τζόνι, κανείς από τος στενό του περιβάλλον δεν γνωρίζει τις διαφορετικές σεξουαλικές του προτιμήσεις...

Και τι, έρχομαι εγώ τώρα να απορήσω, σαν σε αντίλογο στο κείμενο του σκηνοθέτη. Τι έγινε που ουδείς ξέρει ή έστω υποπτεύεται πως ο εικοσάχρονος είναι αδερφή? Και τι μπορεί να συμβεί αν το (σιγά το θανάσιμο) μυστικό του αποκαλυφθεί? Πολύ φοβούμαι πως η βάση της ιστορίας που μας αφηγείται εδώ ο πρώην ηθοποιός, Francis Lee, δεν διαθέτει δραματουργική σταθερότητα, μιας και σχεδόν κανείς, από τους σφαιρικά και ορθολογικά σκεπτόμενους, θεατές, πλέον δεν δύναται να αντιληφθεί, που είναι το Κακό, το Δεινό κι η Συμφορά, που κτύπησε την πόρτα μιας φαμίλιας, που εδρεύει (Οκ, όχι και στο Κολοκοτρωνίτσι) στην περιφέρεια και όχι στην Λόνδρα, σε ένα χωριουδάκι, λίγο έξω από το Μπράντφορντ, στο Δυτικό Γιορκσάιρ.

Διότι στην ουσία εκεί στοχεύει ο δημιουργός, στην παρουσίαση μας συνθήκης περιθωριοποιημένης και ιερόσυλης, πάνω όμως σε ένα θέμα που πλέον έχει εξελιχθεί σε καθημερινό, κοινότυπο και σχεδόν ούτε καν άξιο πιπεράτης κουβέντας. Σε σημείο πια που να μοιάζει πολύ πιο διαθέσιμο για κυρακατινίστικη προέκταση και καφενειακό κουβεντολόι, η σχέση ενός Κύρη με καμιά παντρεμένη, παρά μεταξύ δυο αντρών, που η δική τους φύση προστάζει εναλλακτικά από αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας. Πάνω σε αυτόν τον καμβά της ενοχής και του τρόμου μην τύχει και αποδράσει το συμβάν από την ντουλάπα, ο (και σεναριογράφος) Βρετανός δεν κάνει και πολλά για να μπολιάσει την πλοκή του με κάτι περισσότερο ενδιαφέρον, μετακινώντας απλώς την κάμερα του, από την στάνη, στο λίβινγκ ρουμ και από το κάμπερ στο (ο Θεός να το κάνει) νάιτ κλαμπ, με την κατάληξη κάθε κύκλου του, τον εμετό του Johnny We're Sorry, όπου λάχει, σε αγρούς, μπανιέρες και λεκάνες.

Αργότατο το τέμπο, που σε συνδυασμό με την μουντάδα της τυπικής κοκκώδους Εγγλέζικης κινηματογράφησης, αν καταφέρνει κάτι είναι να αναδείξει το μέγεθος της μιζέριας που βιώνει το νησί, πέρα από τις λαμπερές τουριστικές βιτρίνες της πρωτεύουσας, κάτι που δεκάδες άλλοι έχουν καταφέρει να προβάλλουν στο εκράν με πολύ μεγαλύτερο ρεαλισμό και αληθοφάνεια. Με τα λεπτά να κυλούν σαν ώρες, εξελίσσεται και ο δεσμός των αγοριών, άλλοτε τρυφερά, συνήθως πιο γκροτέσκα, οι τριγύρω μαζεύουν από τα πατώματα χιντς πως παίζει τζιβιτζιλίκι, μα αρνούνται να το πιστέψουν, ο μπαμπάς ξαναπαθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο και τρώμε ένα ημίωρο "αγωνίας" στην κλινική και έτερον ουδέν. Το ζηλοφθονικό φινάλε, επ ουδενί δικαιούται να υποστηρίξει πως πρόσφερε κάτι περισσότερο σε ένα φιλμ, που όλοι πιστεύουν πως συμβαίνουν πολλά, χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό.

Αξιόλογες οι παρουσίες των προερχόμενων από το μεγάλο νησί ερμηνευτών, με ποιοτικότερη εκείνη του νεαρού πρωταγωνιστή Josh O'Connor, που σε αντίθεση με τον Βαλκάνιο (άλλο μισό του εδώ) Alec Secareanu, εκμεταλλεύεται πιότερο τις βοήθειες που δίνουν απλόχερα οι έμπειροι ρολίστες Ian Hart και Gemma Jones. Μελαγχολικός κι εκφραστικός ο ταλαντούχος Ιρλανδός, βγάζει στην ματιά του την αγωνία για το τι μπορεί να κρύβει το αύριο (γενικότερα, όχι κατ ανάγκη σε σχέση με το αμόρε του) που ξημερώνει. Κοινωνικός προβληματισμός, με τις όποιες αλληγορικές αναφορές γίνονται στο δέσιμο της αποκομμένης έδρας της Κοινοπολιτείας με την λοιπή Ευρώπη και συνολικά με τους ξένους, τους μη Άγγλους, να πέφτουν σε αδράνεια, καθώς το ερωτικό ζοράκι σαρώνει τα πάντα και αφήνει όλα τα υπόλοιπα σοσιολογικά εκκρεμή. Λίγα πράγματα. πολλά βραβεία, αμέτρητες υποσχέσεις, μικρή απογοήτευση. Καρτερούσα κάτι παραπάνω, κάτι πιο φρέσκο και ριζοσπαστικό, αλλά να μου πεις αυτό το έχει δώσει από δεκαετίας και βάλε άλλος Lee, Ταιβανέζος τότε, στο gay drama που (παν)δύσκολα θα ξεπεραστεί από άλλο, σε οποιοδήποτε μέλλον.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Filmcenter Trianon!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες»...

Ο Jaume Collet-Serra γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1974 στη Βαρκελώνη, στην Καταλονία. Αυτή είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί – όλες τους αγγλόφωνες, όλες τους με χολιγουντιανούς σταρ. Στην ταινία αυτή συνεργάζεται για 4η φορά με τον Liam Neeson μετά τις ταινίες Ο άγνωστος (Unknown, 2011), Non-Stop (2014) και Νυχτερινή καταδίωξη (Run All Night, 2015). Με τη Vera Farmiga συνεργάζεται για δεύτερη φορά μετά την τρίτη του ταινία, Το ορφανό (Orphan, 2009). Οχτώ ταινίες σε 9 χρόνια κι όλες τους μικρές ή μεγάλες επιτυχίες, δεν το λες κι άσχημο σκορ... Η επόμενη ταινία του θα ονομάζεται «Jungle Cruise», είναι εμπνευσμένη από θεματικό πάρκο της Disneyland και θα πρωταγωνιστεί σε αυτήν ο Dwayne Johnson.

Τα γυρίσματα έγιναν στο Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, παρά το γεγονός ότι η ταινία υποτίθεται πως λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη. Για τα γυρίσματα χτίστηκε σετ που να παραπέμπει σε τρένο, το οποίο ζύγιζε τριάντα τόνους, και στο οποίο μπορούσαν να γίνουν γυρίσματα τόσο μέσα από αυτό όσο κι από έξω προς τα μέσα. Και μια πολύ ιδιαίτερη λεπτομέρεια: το μοντάζ της ταινίας το έκανε ο Nicolas De Toth, γιος του σκηνοθέτη André De Toth, του οποίου την ταινία «House of Wax» του 1953 διάλεξε ο Collet-Serra να της κάνει το ριμέικ το 2005 και να υπογράψει έτσι την πρώτη του ταινία, «Το σπίτι του θανάτου»!

Η υπόθεση: Ο Μάικλ ΜακΚόλεϊ είναι ένας 60χρονος πρώην μπάτσος που εδώ και χρόνια εργάζεται σε μια ασφαλιστική εταιρία, της οποίας η έδρα βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό της Νέας Υόρκης. Ο Μάικλ είναι παντρεμένος, έχει ένα παιδί που ετοιμάζεται να πάει στο πανεπιστήμιο και ζουν όλοι μαζί έξω από τη Νέα Υόρκη, στο σπίτι τους. Καθημερινά, πηγαίνει στη δουλειά και επιστρέφει από αυτήν χρησιμοποιώντας το μετρό, οπότε συν τω χρόνω, έχει αποκτήσει σχέσεις φιλικές με πολλούς από τους σταθερούς επιβάτες του τρένου, που το χρησιμοποιούν τις ίδιες ώρες με εκείνον. Μια μέρα, η δύσκολη καθημερινότητά του θα χειροτερέψει όταν απολύεται ξαφνικά. Την ίδια μέρα θα τα πιει με έναν παλιό του συνάδελφο.

Και μετά, στο τρένο της επιστροφής στο σπίτι, θα ζήσει την πιο περιπετειώδη μέρα της ζωής του. Μια όμορφη, άγνωστή του γυναίκα, θα τον πλησιάσει, θα του πιάσει κουβέντα και θα του κάνει μια πρόταση, την οποία (φαινομενικά) δεν μπορεί να αρνηθεί: θα πρέπει να βρει έναν επιβάτη στο τρένο, ονόματι Prynne, και να της τον υποδείξει. Μόνο αυτό! Έναν επιβάτη που δεν ταιριάζει με τους υπόλοιπους. Για τις υπηρεσίες του θα αμειφθεί με 100 χιλιάδες δολάρια. Δεν πρέπει να ενδιαφερθεί για την τύχη του / της Prynne. Θα παίξει ο Μάικλ σε αυτό το παιχνίδι; Θα βρει την ταυτότητα του μυστηριώδους επιβάτη; Ποιος τον / την αναζητά; Και μέχρι πού θα φτάσουν όλοι για να τον / την βγάλουν από τη μέση;

Η άποψή μας: Έτσι όπως τα πάει ο 66χρονος Liam Neeson συναγωνίζεται με μεγάλη άνεση τον 78χρονο Chuck Norris συμμετέχοντας σε ταινίες όπου η μία απιθανότητα ανταγωνίζεται σε... απιθανότητα την επόμενη! Δεν θα αργήσει η μέρα που θα σκάσουν μύτη και τα ανάλογα ανέκδοτα! Ο ψηλέας Ιρλανδός ηθοποιός έχει πλέον τυποποιηθεί σε ρόλους action star στα γεράματά του και φαίνεται να το καταδιασκεδάζει! Όλοι του οι ρόλοι έχουν περίπου την ίδια κοψιά: ο Liam υποδύεται κάποιον που είναι καλός, ακόμα κι όταν είναι κακός ή εγκληματίας (!!!), αντέχει στο ξύλο και δίνει πολύ περισσότερο, είναι έξυπνος, είναι ηθικός, και βρίσκει πάντα την άκρη – τσαλακώνεται μεν αλλά πάντα τη βγάζει εντέλει καθαρή!

Όπως συμβαίνει εδώ: τι κάτω από κινούμενες ράγες τρένου βρίσκεται, τι κινδυνεύει να πατηθεί από το ίδιο τρένο, τι επιβιώνει από εκτροχιασμένο τρένο που κάνει πιρουέτες και φλικ – φλακ στον αέρα, τι τρώει το ξύλο της αρκούδας, κι όμως ρε παιδί μου, στο τέλος παίρνει κι ένα φιλί επιβράβευσης από τη σύζυγό του (την υποδύεται η υπέροχη ακόμα και σήμερα Elizabeth McGovern). Και σε ένα τρένο με 500 επιβάτες (!!!) καταφέρνει να βρει τον ένα που του αναθέτουν – εδώ να σημειώσουμε πως οι μη εγκεφαλικά νεκροί θεατές καταλαβαίνουν ποιος-α είναι ο / η Prynne από νωρίς στην ταινία, κόλπο των σεναριογράφων βεβαίως για να νιώσουμε πιο έξυπνοι από το σενάριο! Πιο έξυπνοι από τον πολύ έξυπνο κεντρικό ήρωα! Που όλα τα κάνει σωστά αλλά δεν καταλαβαίνει (!) κάτι πολύ προφανές. Τεςπα.

Προτείνω σε μια από τις επόμενες συνεργασίες του διδύμου Jaume Collet-Serra με Liam Neeson, αφού έβγαλαν άκρη σε αεροπλάνο και σε τρένο, να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι ανάλογο με τη δράση να λαμβάνει χώρα σε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ! Εκεί θα φανεί η μαγκιά σας φίλτατοι! Ας ξαναγυρίσουμε στην ταινία μας: προσφέρει ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Ατόφια, ανεγκέφαλη διασκέδαση! Θέλω να πω, στην αρχή το σενάριο μας δείχνει μέσα από πολύ έξυπνα μονταρισμένα, επαναλαμβανόμενα κλιπάκια, την καθημερινότητα του βασικού ήρωα, δίνοντάς του ας πούμε ένα μπαγκράουντ, για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Μετά, πέφτουν και κάποιες μπηχτές για την οικονομική κατάσταση στις ΗΠΑ τη σήμερον ημέρα: ok, καλοδεχούμενο κι αυτό. Μετά, αρχίζει το θρίλερ μυστηρίου, που κάνει έξυπνα hook στον θεατή. Σαν να βλέπουμε μια παραλλαγή θα έλεγε κάποιος της ταινίας «Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές» αλλά για τους πτωχούς!!! Εκεί, ο διάσημος Ηρακλής Πουαρό πρέπει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα και να βρει την ταυτότητα του δολοφόνου. Εδώ, ο Μάικλ καλείται να σταματήσει ένα έγκλημα προσπαθώντας να βρει την ταυτότητα ενός ανθρώπου που, εφόσον τον βρει, θα δολοφονηθεί! Το σενάριο, όμως, από κάποιο σημείο και μετά χάνει την όποια επαφή του με τον ρεαλισμό και... εκτροχιάζεται!

Χωρίς, ευτυχώς, αυτό να έχει ουδεμία επίπτωση στη διασκέδαση του θεατή. Διάβολε, υπάρχει σκηνή στην ταινία, προς το φινάλε της, όπου οι δημιουργοί επαναλαμβάνουν το θρυλικό μοτίβο «I am Spartacus» από τη μυθική ταινία του Kubrick! Εδώ, οι Commuters προσπαθώντας να κρύψουν από τον δολοφόνο το πρόσωπο το οποίο ψάχνει, ισχυρίζονται όλοι (οι εναπομείναντες) πως είναι ακριβώς αυτό το πρόσωπο! Κι άντε να βγάλει άκρη ο δολοφόνος! Δυο κουβέντες και για το καστ: απίστευτα ετερόκλητο μα τόσο, τόσο λειτουργικό! Η Farmiga δεν παίζει πολύ, όπως και οι Patrick Wilson, Sam Neill και Elizabeth McGovern, τα μεγάλα ονόματα του καστ σαν να λέμε. Έχουμε όμως την Βρετανή Florence Pugh, αγνώριστη και σπουδαία ως έφηβη που την χρησιμοποιεί ο γκόμενός της, μετά την απίθανη ερμηνεία της στο Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)! Έχουμε την Ισπανίδα Clara Lago, στο ρόλο της νοσοκόμας. Έχουμε τον Δανό Roland Møller στο ρόλο του γιγανόσωμου επιβάτη. Έχουμε τον μισό Πακιστανό, μισό Βρετανό Shazad Latif στο ρόλο του αντιπαθούς χρηματιστή. Κι έχουμε και τον (μάλλον ελληνικής καταγωγής) Βρετανό Adam Nagaitis στο ρόλο του έλεγκτη του τρένου, που βγάζει και γέλιο! Ωραιότατοι όλοι τους.

Δεν είναι σπουδαία ταινία – να ξέρουμε και τι λέμε, ούτε καλή ταινία είναι – να το τονίσουμε κι αυτό, είναι όμως μια ταινία που θα γεμίσει τους κινηματογράφους όπου κι αν προβάλλεται καθώς προσφέρει στον θεατή δύο ώρες έκρηξης αδρεναλίνης ασυννέφιαστης. Μεγάλη υπόθεση...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Post	Odeon	1	81	46.453	46.453
2	The Commutery	Spentzos Films	1	51	26.296	26.296
3	Jumanji: Welcome To The Jungle	Feelgood Ent.	1	74	24.625	26.851
4	The Bachelor 2	Village	4	48	18.348	193.584
5	Insidious: The Last Key	Feelgood Ent.	2	51	14.606	68.892
6	Ferdinand	Odeon	4	83	12.596	102.977
7	Molly's Game	Tanweer	2	39	11.515	42.155
8	Coco	Feelgood Ent.	5	76	8.793	100.152
9	Wonder	Spentzos Films	3	19	3.781	28.637
10	Star Wars: The Last Jedi	Feelgood Ent.	5	25	3.513	294.733

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Τυπώνουμε!

του zerVo (@moviesltd)

Κατά μια απίθανη συγκυρία, η έξοδος της νέας ταινίας του The Beard στις αίθουσες μας, συμπίπτει με την πιθανότητα μη αδειοδότησης του Μεγάλου τηλεοπτικού Καναλιού μας, ένα ενδεχόμενο που θα στείλει οριστικά στην ανεργία περισσότερους από 400 υπαλλήλους του, απλήρωτους από διετίας, όπως υποστηρίζουν από την εξαφανισμένη εργοδοσία. Το αντιφατικό στην περίπτωση μας, εξού και οι δακρύβρεχτες δηλώσεις μετανοίας μέσα από την συχνότητα και το κατόπιν εορτής "παρτιζάνικο" δελτίο ειδήσεων, είναι πως άπαντες φέρνουν στην μνήμη την σιχαμερή στάση του καναλιού κατά τις δύσκολες μνημονιακές ημέρες που βίωσε (και βιώνει) ο τόπος μας, όπου παρατηρήθηκε από τον σταθμό μια άνευ προηγουμένου στήριξη στα μεγαλοσυμφέροντα, με ταυτόχρονη απόκρυψη της πραγματικότητας και των δεδομένων, που σίγουρα οι δημοσιογράφοι του γνώριζαν πάρα πολύ καλά. Όπως ακριβώς δηλαδή το αναφέρει κάποια στιγμή ο ήρωας του The Post: "Πρέπει να δημοσιεύσουμε την αλήθεια. Αν δεν το κάνουμε το Έθνος θα βγει χαμένο. Και κάποιοι θα κερδίσουν από αυτό." Το ζήτημα που τίθεται λοιπόν, είναι αν διαθέτεις το κότσι να κοντράρεις το τραστ και να παίξεις μπάλα ηθική και καθαρή, μα ουχί βρώμικη και υποχθόνια. Στην δεύτερη των περιπτώσεων το πιο πιθανό είναι να λουκετάρεις, φέροντας ταυτόχρονα στο μέτωπο και το στίγμα του συνεργαζόμενου των δυνατών, όπως θα στο κολλήσει ανεξίτηλα η κοινή γνώμη.

1971. Με τις Ηνωμένες Πολιτείες να βρίσκονται για περισσότερο από μια μιάμιση δεκαετία παγιδευμένες στον πόλεμο του Βιετνάμ, παρόλες τις διαβεβαιώσεις της Κυβέρνησης για τον επερχόμενο θρίαμβο που έρχεται, οι πολίτες της χώρας βιώνουν έντονο προβληματισμό, τόσο για το ενδεχόμενο της ήττας, που πλέον διαφαίνεται πεντακάθαρη στον ορίζοντα, μα κυρίως για το δεδομένο στοιχείο της απώλειας χιλιάδων ζωών, νεαρών και φερέλπιδων συμπατριωτών τους, που στάλθηκαν σαν αμνοί σε σφαγή στο μέτωπο. Μια κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο έκρυθμη στην πιθανότητα η ευρείας κυκλοφορίας New York Times, να προβεί σε δημόσιες αποκαλύψεις, βασισμένη σε επίσημα έγγραφα του πενταγώνου, που έχουν διαρρεύσει και αποκαλύπτουν την βρώμικη στάση τεσσάρων επίσημων Κυβερνήσεων γύρω από το μείζων - και αιματηρό - θέμα της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Η απόπειρα του λευκού Οίκου να περιορίσει τα βροντώδη πρωτοσέλιδα της εφημερίδας, μέσα από την αιφνίδια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, θα δώσει το κίνητρο στην ανταγωνιστική έκδοση της Washington Post για να παρουσιάσει εκείνη πρώτη και καλύτερη τα απαγορευμένα Pentagon Papers. Αρκεί ο πεπειραμένος και δαιμόνιος Διευθυντής Σύνταξης Μπεν Μπράντλι και η ομάδα του, να βρουν πρόσβαση σε αυτά, εντοπίζοντας τον καλά κρυμμένο κάτοχο τους, μια ριψοκίνδυνη κίνηση που θα δώσει στην δεύτερη σε κυκλοφορία καθημερινή επιθεώρηση, την υπερηφάνεια που τόσο της είχε λείψει. Οι περιστάσεις από μόνες τους δεν διευκολύνουν σε κάτι τέτοιο, όμως, καθώς από στιγμή σε στιγμή η επιχείρηση αναμένεται να εισαχθεί στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο, κατόπιν της απόφασης της μπερδεμένων συναισθημάτων ιδιοκτήτριας της - χήρας του αυτόχειρα αφεντικού και κόρης του ιδρυτή - Κάθριν Γκράχαμ, που βεβαίως επιδιώκει το φύλλο της να προβεί στην αποκλειστικότητα, δεν επιθυμεί όμως να έρθει και σε άμεση ρήξη με τα πολύ υψηλά στην πολιτική ιεραρχία πρόσωπα, που ορίζουν τον στενό κοινωνικό της κύκλο.

Όπως φερειπείν τον πρώην Υπουργό Αμύνης των Κυβερνήσεων Κένεντι και Τζόνσον, Ρόμπερτ Μακναμάρα, αγαπημένο φίλο της Σιδερένιας (?) Κέι, που τα έγγραφα, τα οποία ο ίδιος επιδίωξε την σύνταξη τους, όπως και την κατοπινή απόκρυψη τους, κυριολεκτικά καίνε, ενόσω υπήρξε εκείνος που μόνιμα έκανε λόγο για νικηφόρα έκβαση, την στιγμή που οι Βιετκόγκ είχαν αποδεδειγμένα το πάνω χέρι. Με τον Μπράντλι και τους συν αυτώ να επεξεργάζονται ολημερίς τα ντοκουμέντα, ετοιμάζοντας το καυτό πρωτοσέλιδο και την Γουόλ Στριτ να φαντάζει απειλητική σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ρήξης με το κατεστημένο, η ηγεσία της Post πρέπει να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Όχι τόσο για το μέλλον της εφημερίδας καθεαυτής, αλλά κυρίως για το ριζικό της Land Of The Free...

Με τις ιστορικές ημέρες που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στο σκάνδαλο Γουότεργκέιτ και την παραίτηση του μοναδικού στα χρονικά Προέδρου των ΗΠΑ που την έχει κάνει πράξη, μπροστά στην πασιφανή ντροπή, Ρίτσαρντ Νίξον, ασχολείται στο τελευταίο του πόνημα ο ώριμης, πλέον, θεματολογίας Steven Spielberg, ρίχνοντας φως στα περιστατικά που σημάδεψαν και ακόμη ταλαιπωρούν την πατρίδα του. Η κίνηση αυτή του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, στην ψυχή της δε, διαθέτει μια έντονη νοσταλγική εσάνς, καθώς εστιάζει στον ρόλο που κατέχει διαχρονικά η Τέταρτη Εξουσία, ντυμένη την περίοδο εκείνη με το κοστούμι του χαρτιού και του μελανιού, σε εποχές που ούτε η παραπλανητική τηλεόραση, ούτε κυρίως το πλήρους απουσίας εγκυρότητας διαδίκτυο, είχαν κάνει την εμφάνιση τους.

Στην προσπάθεια του να στήσει το δικό του, μοντέρνας υφής μα με παλιομοδίτική αισθητική, All The Presidents Men, o δις οσκαρούχος ντιρέκτορας, στήνει την αφήγηση του, πάνω σε δύο πρόσωπα πυλώνες, που ο καθένας από την μεριά του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημοσιοποίηση των χιλιάδων σελίδων με στοιχεία που υπεκλάπησαν. Του Μπράντλι, του φιλόδοξου εκείνου Editor In Chief, οικογενειακού φίλου του JFK, που μπορεί να έχει πλήρη άγνοια για την καθημερινότητα στο σπιτικό του, στυγνός επαγγελματίας γαρ, δεν συμβιβάζεται με το να βλέπει την πλάτη των Times στις καθημερινές κυκλοφορίες και επιθυμεί όσο κανείς άλλος να αναδείξει το δικό του έντυπο πρώτο και καλύτερο. Η καυτή πατάτα πλέον βρίσκεται στα χέρια του και τόσο για λόγους επαγγελματικούς - το σαράκι του exclusive - όσο και ιδεολογικούς - η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο και ο ηγέτης της είναι υπερβολικά λίγος για να τον χειριστεί - επιβάλλεται οι αποκαλύψεις να προβληθούν στο κοινό, που ήδη εξαγριωμένο έχει βγει στους δρόμους - το συντομότερο. Εκπληκτική ερμηνεία από τον πιο αγαπημένο ηθοποιό των απανταχού σινεφίλ και επισήμως. Απίστευτη άνεση, εκδηλωτικός όσα ποτέ ο Tom Hanks, γίνεται ένα με την περσόνα του, ορίζοντας συνάμα ένα από τα πιο σπουδαία υποκριτικά δίδυμα της χρονιάς, μαζί με την εδώ παρτενέρ του...

...που υποδύεται την αριστοκρατικής προέλευσης και περιζήτητη στα υψηλά κοινωνικά κλιμάκια εκδότη, η οποία σε δευτερόλεπτα καλείται να πάρει μια απόφαση κρίσιμη, τόσο για την φίρμα της, όσο και για την ίδια, καθώς ακροβατεί πάνω σε ένα λεπτό σκοινί που αν σπάσει, θα την στείλει σούμπιτη, παρέα με τα πανάκριβα ταγιέρ της στο φρέσκο. Η πιο σπουδαία ηθοποιός της κινηματογραφικής ιστορίας Meryl Streep, αποδίδει με την γνώριμη μεστή, καθηλωτική μέθοδο της την ονομαστή Iron Lady (το έχει πράξει και πάλι πρόσφατα και το αγαλματάκι δεν της ξέφυγε) που ενδεχόμενα να ανήκει στην χάι σοσάιτυ, σίγουρα τα συμφέροντα της οικονομικά της δείχνουν τον δρόμο της απόρριψης, οι πιέσεις που δέχεται από τις συντροφιές της τείνουν ολοταχώς στο Όχι, εκείνη δείχνει όμως άτεγκτη και αποφασιστική, προστάζοντας το We Publish!

Μεγάλη ταινία, αναμενόμενο άλλωστε, από τον άριστο αναπαραστάτη της περιόδου Spielberg, που ενδεχόμενα να μην φτάνει στα επίπεδα δραματουργίας που του πρόσφερε απλόχερα το Munich, χάρη στην έξυπνη διαχείριση του σεναρίου, που τονίζει σημαντικά τους εξαιρετικά αποδιδόμενους περιφερειακούς χαρακτήρες, την θρίλερ κατά τόπους αφήγηση, αλλά και το διαχρονικό ενδιαφέρον που εμφανίζει η στάση του Τύπου μπροστά σε τέτοια μοναδικής ιστορικής σημασίας γεγονότα, προσφέρει στο πιάτο στους δημοσιογραφικούς ιθύνοντες το μονοπάτι που επιβάλλεται να διαβούν. Κατάλαβες Mega?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Για πάμε με την απαραίτητη ιστορική αναδρομή. Διανύουμε το σωτήριον έτος 1995 και μέσα από τον μοναδικό τηλεοπτικό δίαυλο που προέβαλλε ανελλιπώς τις νέες κινηματογραφικές κυκλοφορίες των μεγάλων στούντιος, το τοτινό MTV, γίνεται γνωστό πως εντός ολίγου στις αίθουσες καταφτάνει η φιλμική διασκευή, του φημισμένου περιπετειώδους συγγράμματος του γραφιά Chris Van Allsburg, με τον μυστηριώδη τίτλο Jumanji. Το ρεπορτάζ κάνει λόγο μάλιστα για την πρώτη στα χρονικά ταινία adventure, με τόσο υψηλό επίπεδο ειδικών εφέ, φτιαγμένων σε πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, με χορηγό την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Και πραγματικά, παρότι δεν υπήρξε ούτε ένας που να περίμενε περισσότερα από το στόρυ, το διασκεδαστικό αυτό σινε-παιχνίδι πέτυχε τον σκοπό του, συνδυάζοντας ψυχαγωγία, κέφι και έναν απίθανα αεικίνητο Robιn Williams, σε ένα πακέτο επιτραπέζιου με ζάρι, από εκείνα που ξεσήκωναν κάποτε τις νεανικές συντροφιές. Δεν είναι τυχαίο που το φιλμάκι του Joe Johnston, ελάχιστα αργότερα, απέκτησε και το διαστημικό σπιν όφ του, το (ιδίας πένας) Zathura από τον Jon Favreau, που στην ουσία μετέφερε την ακριβώς πανομοιότυπη με το ορίτζιναλ δράση από τα άγρια θηρία στα αστέρια. Καθώς φαίνεται η μαρκίζα, 23 έτη μετά το πομπώδες ίντρο, παραμένει ακόμη φωτεινή, σε σημείο που η Sony Pictures να θελήσει να την χρησιμοποιήσει για ακόμη μια φορά, στήνοντας ένα ακόμη καθαρόαμο crowdpleaser περιπετειάκι, από αυτά που αναμφίβολα περνάς ευχάριστα, δεν μετανιώνεις το εφτάρι που πλήρωσες στον γκισέ, μα που τρεις ώρες κατοπινά, δεν θυμάσαι και πολλά από όσα σου είπε στις εικόνες του...

Μια τυπική ημέρα στο σχολείο θα εξελιχθεί σε εφιάλτη για τα τέσσερα, τόσο αταίριαστα, μεταξύ τους, λυκειόπαιδα. Ο συνεσταλμένος, μη μου άπτου, φοβιτσάρης, μοναχικός, μα και εξαίρετος μαθητής Σπένσερ, στην απόπειρα του να προσεγγίσει για φίλο τον δημοφιλή ως αρχηγό της ομάδας της τάξης Άντονυ, θα προσφερθεί να του συγγράψει την εργασία, δίχως να υπολογίσει πως οι καθηγητές θα αντιληφθούν την κομπίνα στέλνοντας αμφότερους στο πειθαρχείο. όπως ακριβώς θα συμβεί και με τα παντελώς αντίθετης ιδιοσυγκρασίας κορίτσια, την ωραιοπαθή Μπέθανυ που δεν αφήνει δευτερόλεπτο από το χέρι της το σμάρτφον και την αριστούχα όπως και υπερόπτη Μάρθα, που σνομπάρει ολοσχερώς οποιοδήποτε μάθημα δεν κρίνει σοβαρό και αναγκαίο. Η ετερόκλητη τετράδα πρέπει για τις επόμενες ημέρες να ενώσει αναγκαστικά χνώτα, προκειμένου να συμμαζέψει - για τιμωρία - την αποθήκη του σχολειού. Εκεί που στην αντίληψη των εφήβων θα πέσει η ύπαρξη ενός παλαιοκαιρισμένου βίντεο γκέιμ, με τον παράξενο τίτλο Τζουμάντζι. Τα παιδιά πάνω στην πλήξη του, θα ρίξουν την κασέτα στην κονσόλα και...

...μονομιάς θα προσγειωθούν, με τρόπο μαγικό, στο μέσον μιας απροσδιόριστης και εχθρικής ζούγκλας, όπου μεταξύ των πυκνών θάμνων κρύβονται δεκάδες άγρια θηρία πανέτοιμα να τους επιτεθούν. Μα το κυριότερο? Η εμφάνιση τους καθενός έχει μετατραπεί στο άβαταρ του ήρωα που διάλεξε για να συμμετάσχει στο παιχνίδι. Ο αδύναμος τρεμουλιάρης έχει πάρει την όψη ενός μπρατσωμένου εξερευνητή, ο γίγαντας αθλητής αυτή του μικροσκοπικού βοηθού του, η ασχημούλα νερντ φοράει τα στενά σορτσάκια της γυμνασμένης μαχήτριας, ενώ η χαζούλα καλλονή έχει μεταλλαχθεί και ως φύλο, αφού μοιάζει πλέον με κοντόχοντρο καθηγητή της γεωγραφίας! Ακολουθώντας πιστά τους κανόνες του παιχνιδιού, έχοντας μόλις τρεις ζωές έκαστος στην διάθεση του, θα πρέπει να βγάλουν την μία μετά την άλλη τις πίστες, αντιμετωπίζοντας πάνοπλους αντιπάλους, ώστε να πραγματοποιήσουν τον τελικό τους σκοπό και να επαναφέρουν την γαλήνη και την ηρεμία στην ταραγμένη περιοχή!

Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη και στο ορίτζιναλ, έτσι κι εδώ οι ήρωες της ιστορίας μας, τέσσερις αρχικά μα που στην πορεία θα γίνουν πέντε, έτσι για να στρογγυλέψει με τρόπο ευρηματικό το προς εικοσαετίας introduction, αλλά και να βοηθηθεί σημαντικά η εξέλιξη της υπόθεσης, περιπλέκονται μέσα στην δίνη του board παιχνιδιού με τις μεταφυσικές ιδιότητες. Πεδίο της δράσης η ζούγκλα - απίθανης ομορφιάς το σκηνικό της Χαβάη - εκεί που εκτός από τα άγρια θεριά, που ξανά παραμονεύουν για να κάνουν μια χαψιά την άμαθη φράξια, συνυπάρχει και μια παράξενη, πάνοπλη και καλά εκπαιδευμένη συμμορία, που λειτουργώντας κάτω από τις προσταγές του ματαιόδοξου κακίστρου Βαν Πελτ (ο Bobby Cannavale, ως το μακράν πιο αδιάφορο και άχρωμο στοιχείο της πλοκής) σκοπεύουν να βυθίσουν στο σκοτάδι, τον ηλιόλουστο, καταπράσινο τόπο.

Η εντολή - προτροπή του Λυκειάρχη, πριν ακόμη βυθιστούν στον παιχνιδιάρικο τυφώνα οι Φαντάστικ Φορ, ηχεί διαρκώς στα αυτιά τους. Φροντίστε να βρείτε ο καθένας σας τον πραγματικό του εαυτό! Και κάπως έτσι, με την μετενσάρκωση των πιτσιρικάδων σε άτομα που ούτε καν φαντάζονταν πως μπορεί κάποια στιγμή να μετατραπούν, παίρνει μπροστά και ο ιδεολογικός πυρήνας του τωρινού Jumanji, που δεν ακούγεται άσχημα, ειδικά στα νεαρά εκείνα μαθητούδια, που νιώθουν παρείσακτα και εκτός του επίκεντρου της σχολικής κοινότητας. Γνωρίζοντας ενίοτε και το μπούλινγκ των δυνατότερων, αθλητικότερων, πονηρότερων, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή με τρόπο ταχυδακτυλουργικό, η κατάσταση θα αλλάξει, όπως και οι ρόλοι. Όμορφη η αλληγορία, σε μια ταινία που δεν φτιάχτηκε γι αυτό τον σκοπό, παρά καθώς φαίνεται για να ανεβάσει το κέφι και την διάθεση των θεατών που θα την προτιμήσουν.

Στα χνάρια όλων των πρόσφατων adventures που έχει πάρει μέρος, βαδίζει η περσόνα που κτίζει ο Dwayne The Rock Johnson, ο φύσει και θέσει ηγέτης του (ζουγκλικού) τιμ, που παρότι γερός το δέμας, δεν εγκαταλείπει τα κουσούρια του πραγματικού χαρακτήρα που ντύνει με το σώμα του. Υποστηρικτικά άψογος στον τύποις μάστερ του, ο κωμικός Kevin Hart, από θηριώδης παικταράς, γίνεται σε μια στιγμή ένας κοντοπίθαρος κουβαλητής, που στο σακίδιο του κρύβει όλα εκείνα τα εργαλεία που θα βγάλουν από την δύσκολη θέση τους συντρόφους του. Κορμάρα και αεικίνητη η ομορφούλα Karen Gillan, αποδίδει την δική της εναλλακτική Λάρα Κροφτ, με τις εκρηκτικές αετίσιες λαβές όποτε παίζουν στο φόντο μουσικές νότες, παρότι η ψυχή της είναι κυριευμένη από τον χαρακτήρα ενός άμαθου και υποχωρητικού κοριτσιού που σε όλη του την ζωή δεν έχει μάθει τίποτα περισσότερο να μελετά και να διαβάζει. Το κλου της βραδιάς όμως, όπως άλλωστε αναμενόταν, δεν είναι άλλος από τον παχουλούλη Jack Black, που υποδύεται τον πιο δισυπόστατο ρόλο του κουαρτέτου, καθώς ο δικός του ήρωας μπορεί να είναι αρσενικός σε πρώτη όψη, το μέσα όμως είναι απόλυτα θηλυκό, κοκετικό μάλιστα και με άριστες γνώσεις πάνω στον ερωτικό τομέα, σε σημείο που να δίνει και συμβουλές! Από την γυναικεία πάντοτε σκοπιά! Πλακίτσα που δεν προσβάλλει ούτε λοιδορεί και φτάνει στο αποκορύφωμα της ενόσω ο χαρτογράφος με το σαφάρι ντύσιμο, θα χρειαστεί να κάνει την ανάγκη του. Έξυπνο τρικ...

Σε γενικές γραμμές, αν ξεπεράσουμε την περιττή κόντρα με τον Marvelικού τύπου Κακό - θα μπορούσαν τόσοι σεναριογράφοι να δείξουν μεγαλύτερη ευρηματικότητα στην πρόοδο των αντιξοοτήτων από stage σε stage - τα πάντα λειτούργησαν πολύ σωστά στο Jumanji: Welcome To The Jungle, που προσέφερε αρκετά περισσότερα αποτελέσματα από την αρχική μου προσδοκία. Δεν μιλάμε για μια πλάνο προς πλάνο επανάληψη των όσων είχαμε δει έως τώρα στα προηγούμενα, αλλά μια προσαρμογή του παραμυθιού φαντασίας στην σύγχρονη εποχή, που χάρη στα αξιόλογα εφέ, στην ανατρεπτική δράση και στην, κωμική κατά βάση, χημεία του ερμηνευτικού συνόλου, μια χαρά πρόταση για ανέμελο ξέσκασμα ορίζει, για την βόλτα μας στο σινεμαδάκι.

Αχ Ευρώπη εσύ μας μάρανες...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τουλάχιστον είναι... Ενωμένη (μουάχαχαχαχαχα)

Αυτή η ταινία έκανε την Παγκόσμια Πρεμιέρα της στο τμήμα Un Certain Regard του περασμένου Φεστιβάλ Καννών, συνέχισε τη φεστιβαλική πορεία της στα φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, του Μονάχου, του Τορόντο, της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, ενώ κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Σεβίλης, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ New Horizons της Πολωνίας όπως επίσης και το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (Fipresci), το οποίο κέρδισε επιπλέον και στο Φεστιβάλ Motovun της Κροατίας. Το εκλεκτικό Φεστιβάλ Βιέννης Viennale έδωσε στη σκηνοθέτρια Valeska Grisebach carte blanche για να επιλέξει ορισμένες αγαπημένες της ταινίες ενώ παρουσίασε και αφιέρωμα στο έργο της. Η ταινία προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του περασμένου Νοέμβρη, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Ταυτόχρονα, το Γουέστερν (Western) βρέθηκε ανάμεσα στις τρεις φιναλίστ για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η ταινία αποτελεί μια συμπαραγωγή Γερμανίας, Αυστρίας και Βουλγαρίας και αποτελεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Valeska Grisebach, 11 χρόνια μετά την προηγούμενή της! Να σημειώσουμε πως η σκηνοθέτιδα εργάστηκε ως σύμβουλος σεναρίου στο «Toni Erdmann» της Maren Ade, που αντιστοίχως, έχει ρόλο παραγωγού σε τούτη την ταινία. Να σημειώσουμε πως όλοι οι ηθοποιοί που εμφανίζονται στην ταινία είναι ερασιτέχνες.

Η υπόθεση: Μια ομάδα οικοδόμων από τη Γερμανία προσλαμβάνεται για μια εργολαβία που έχει να κάνει με ένα έργο στη Βουλγαρία, έξω από ένα χωριό κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα. Ουσιαστικά, μισθώνονται για να κατασκευάσουν ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο μέσω του οποίου υποτίθεται πως θα βελτιωθεί η υποδομή όλης της περιοχής. Με λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης φυσικά. Από την ομάδα των Γερμανών ξεχωρίζουν δύο: ο καλότροπος, μοναχικός πενηντάρης Μάινχαρτ, που πιάνουν τα χέρια του κι έχει καταταγεί και στην Λεγεώνα των Ξένων παλαιότερα, και ο τσαμπουκαλής, χωρίς τρόπους, γερμαναράς Βίνσεντ. Όσο ο Μάινχαρτ προσπαθεί να πλησιάσει τους ντόπιους, να τους καταλάβει, να σεβαστεί τις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωής τους, άλλο τόσο ο Βίνσεντ κάνει του κεφαλιού του, δεν δίνει σημασία σε τίποτε, λειτουργεί ως... κατακτητής και θέλει απλά να τελειώσει η δουλειά. Και να... πηδήξει και καμιά ντόπια, αν του κάτσει. Εντωμεταξύ η ζέστη του καλοκαιριού δεν βοηθάει τα πράγματα...

Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της ταινίας: «Γουέστερν». Εντάξει, έχει άλογα, έχει σκληρούς άντρες (όχι ακριβώς καουμπόηδες), έχει κώδικες τιμής αλλά δεν έχει καμία σχέση με την... Άγρια Δύση! Με την Ανατολή έχει να κάνει, με τα ταλαίπωρα Βαλκάνια, που όμως προβάλλουν πλέον ως νέο Ελ Ντοράντο (χμ...) για τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες του βορρά. Και ιδού το πρώτο παράδοξο: ενώ το χωριό έχει ουσιαστικά ερημώσει από νεολαία, μιας που όλοι έχουν φύγει μετανάστες για δουλειά σε Αμερική, Γερμανία και... Ελλάδα (μουάχαχαχα, ισχύει και αυτό), οι Γερμανοί πηγαίνουν στη Βουλγαρία για δουλειά! Όπως λέει και ο προφανώς φασίστας Βίνσεντ «70 χρόνια μετά είμαστε και πάλι εδώ»! Το φόκους της ταινίας είναι πάνω στον Μάινχαρτ. Οι ηθικοί του κώδικες δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που (ας πούμε ότι) έχει ο Βίνσεντ. Ο Μάινχαρτ είναι άπατρης (καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πήγε να δουλέψει στη Λεγεώνα των Ξένων), δεν νιώθει νοσταλγία για καμία «πατρίδα», πατρίδα του είναι όλη η γη, σύντροφός του ο κάθε άνθρωπος. Νιώθει καλά εκεί που βρίσκεται πλέον.

Με τους ντόπιους, τους πιο πολλούς τουλάχιστον τα πάει εξαιρετικά κι ας υπάρχει πραγματικό πρόβλημα επικοινωνίας και συνεννόησης. Βλέπετε, στο χωριό ελάχιστοι μιλάνε γερμανικά ή έστω αγγλικά κι άντε να βγάλεις άκρη στη σύγχρονη αυτή μικρογραφία της Βαβέλ. Αποκτά φίλο που ονοματίζει «αδελφό» του, φλερτάρει με μια όμορφη γυναίκα της ηλικίας του, μαθαίνει ήθη και έθιμα του χωριού, μαθαίνει να καβαλάει άλογο, μαθαίνει να πασταλιάζει καπνό (ρε τι μου θύμισε η συγκεκριμένη σκηνή...), μαθαίνει να αγαπάει την απόλυτα άναρχη φύση, την τόσο μακρινή από την τακτοποιημένη στην υπόλοιπη Ευρώπη, που έχει περάσει... Διαφωτισμό. Υπάρχει όμως και ο Βίνσεντ. Ο εθνικιστής. Ο κατακτητής. Ο αρπάζων και δεν πληρώνων. Που έχει βάλει στο μάτι την νεαρή, όμορφη του χωριού. Ε, για να του τη βγει, ο Μάινχαρτ του την παίρνει κι ας είναι ολοφάνερο πως η συνομήλική του είναι για εκείνον. Τελικά, όμως και οι δύο άντρες θα βγουν ηττημένοι από όλη την περιπέτεια. Ο Βίνσεντ από τον Μάινχαρτ και ο Μάινχαρτ από τους χωριανούς που δεν τον χωνεύουν. Τουλάχιστον, θα δεχτεί την ήττα του με αξιοπρέπεια. Κι έναν χορό που μόλις μαθαίνει να χορεύει.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ταινία της Grisebach, με ερασιτέχνες ηθοποιούς, λέει αυτά που θέλει καθαρά και σταράτα. Για μια Ευρώπη κατακερματισμένη, περισσότερο από ποτέ. Για ανθρώπους που κουβαλούν στερεότυπα, που μεγάλωσαν με αυτά, που πρώτα προτάσσουν το τι είναι εθνικά και κρύβονται πίσω από αυτό. Συγκρατημένη σκηνοθεσία, χωρίς υπερβολές, χωρίς υστερίες, με δάνεια από το σινεμά του Antonioni και του Forman. Μια μικρή, θετική έκπληξη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την One From The Heart

Δεν έχει σημασία αυτό που κοιτάς, αλλά αυτό που βλέπεις...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

The sound of silence...

Με τα... αστέρια τα «βάζει» ο Todd Haynes στη νέα του ταινία, που διεκδίκησε τον Χρυσό Φοίνικα συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπως είχε κάνει και πριν δύο χρόνια με το «Carol», για το οποίο είχε τιμηθεί με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας (έστω κι εξ ημισείας) η Rooney Mara. Ο sui generis Αμερικάνος σκηνοθέτης έχει γυρίσει λίγες ταινίες σε σχέση με τα χρόνια που είναι ενεργός κινηματογραφικά. Αυτή είναι μόλις η 7η μεγάλου μήκους ταινία του για να καταλάβετε σε 26 χρόνια καριέρας (την πρώτη του μεγάλου μήκους, το «Poison», τη γύρισε το 1991!!!). Σημειώστε πως στις τέσσερις από τις επτά ταινίες του πρωταγωνιστεί η Julianne Moore – κάτι που συμβαίνει κι εδώ!

Το σενάριο τούτης της ταινίας υπογράφεται από τον Brian Selznick, ο οποίος βασίστηκε για τη συγγραφή του στο δικό του ομώνυμο βιβλίο του 2011. Ένα βιβλίο με μπόλικο κείμενο αλλά και πολλές σελίδες κόμικ χωρίς λόγια. Να θυμίσουμε ότι ο Selznick είχε γράψει και το «The Invention of Hugo Cabret», το 2008, το οποίο έγινε ταινία με την υπογραφή του Martin Scorsese και τίτλο απλώς «Hugo» το 2011. Τέλος, να αναφέρουμε πως η πιτσιρίκα Millicent Simmonds, που υποδύεται την κωφάλαλη Rose, κάνει εδώ το κινηματικό της ντεμπούτο και είναι κωφάλαλη και στην πραγματικότητα.

Η υπόθεση: Ιούνιος 1977. Ο 12χρονος Μπεν ζει με τον αδελφό του και τη θεία του λίγα μίλια μακριά από το σπίτι του, που βρίσκεται στο Gunflint Lake της Μινεσότας. Η μητέρα του, που ήταν βιβλιοθηκάριος, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και τον πατέρα του δεν τον γνώρισε ποτέ – κι ας ρωτούσε συνέχεια τη μητέρα του για την ταυτότητά του. Μια νύχτα κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, ενώ ο Μπεν μιλάει στο τηλέφωνο, ένας κεραυνός θα πέσει στο σπίτι, το ρεύμα θα περάσει από την τηλεφωνική γραμμή και ο Μπεν θα ξυπνήσει στο νοσοκομείο όντας (προσωρινά;) κουφός. Έχοντας βρει όμως έναν σελιδοδείκτη σε ένα παλιό βιβλίο της μητέρας του, στο οποίο είναι γραμμένες οι λέξεις «Με αγάπη, Ντάνι», αποφασίζει να το σκάσει, να πάει στη Νέα Υόρκη και να ψάξει για το βιβλιοπωλείο απ' όπου είναι ο σελιδοδείκτης, με την ελπίδα να βρει τον πατέρα του...

Οκτώβριος 1927. Η πιτσιρίκα Ρόουζ είναι κωφάλαλη. Το σκάει από το σπίτι της στο Νιου Τζέρσεϊ και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη, στο Μπρόντγουεϊ, για να συναντήσει το είδωλό της, τη μεγάλη αστέρα του θεάτρου και του κινηματογράφου, την Λίλιαν Μέιχιου. Η Λίλιαν είναι, πέρα όλων των άλλων, η μητέρα της! Οι γονείς της Ρόουζ είναι χωρισμένοι. Και η υποδοχή που επιφυλάσσει η Λίλιαν στην Ρόουζ δεν είναι αυτή που περιμένει η μικρή. Το ξανασκάει λοιπόν για να βρει τον αδελφό της, τον Γουόλτερ. Ο οποίος τυγχάνει να έχει ένα βιβλιοπωλείο! Με ποιον κοσμικό τρόπο μπορεί να έχουν σχέση η Ρόουζ με τον Μπεν;

Η άποψή μας: Αν θεωρήσουμε ότι το «Hugo» αποτελούσε μια ερωτική επιστολή προς τον κινηματογράφο γενικότερα, τούτη η ταινία είναι μια ερωτική επιστολή στον βωβό κινηματογράφο ειδικότερα. Ιδίως οι σκηνές με τη Ρόουζ όταν είναι πιτσιρίκα, γυρισμένες σε ασπρόμαυρο, είναι κανονικά μια ταινία βωβού κινηματογράφου! Αυτό που προσπαθεί να πετύχει ο Haynes είναι μεγαλεπήβολο. Να είναι Scorsese και Spielberg μαζί, με ολίγη από... Kaufmann (του «Συνεκδοχή, Νέα Υόρκη»)! Καθόλου η τυπική «παιδική» ταινία, έτσι; Είναι φορές που σε ταινίες τα επιμέρους συστατικά δεν πιάνουν υψηλές επιδόσεις, στο σύνολο όμως κολλάνε και δίνουν αριστουργήματα. Όπως ποδοσφαιρικές ομάδες, με όχι καλούς παίκτες, που όμως είναι πραγματικές ομάδες, έχουν ομαδικό πνεύμα, πνεύμα νικητή. Και υπάρχει και η... αντίθετη περίπτωση: η ομάδα να έχει πρωτοκλασάτους παίκτες αλλά το σύνολο να μην πείθει.

Εδώ, ο Haynes προδόθηκε από τις φιλοδοξίες του και το μέγεθός τους. Επιμέρους, τα πράγματα είναι μέχρι και συναρπαστικά! Κι ας είναι δομημένα από όχι ακριβώς πρωτότυπα υλικά. Θέλω να πω, μια χαρά ταιριάζει ο Όσκαρ Ουάιλντ και το γνωστότερο τσιτάτο του «είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ' αστέρια» στην ταινία. Μια χαρά και το «Space Oddity» του David Bowie – επαναλαμβανόμενο: αυτό πιστεύει ο Μπεν, πως ο μπαμπάς του είναι διαστημάνθρωπος! Έξοχες οι ηχητικές σφήνες από το «Also sprach Zarathustra» του Strauss, για πάντα συνυφασμένες με την «Οδύσσεια του διαστήματος». Γενικά, η ηχητική μπάντα είναι άψογη – και το βασικό score του εκ των μονίμων συνεργατών του Haynes, Carter Burwell, είναι απίθανο και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά.

Γενικά, η μουσική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ταινία: είπαμε, έχουμε να κάνουμε με κάτι σαν βωβό κινηματογράφο ως επί τω πλείστον. Σκηνογραφία (άψογη αναπαράσταση της Νέας Υόρκης των 20's και των 70's), διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ, όλα χτυπάνε κορυφή. Λείπει όμως το γαμημένο συναίσθημα. Ή έτσι δείχνει τουλάχιστον. Κι ας γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να... εκμαιευτεί. Ιδίως στο φινάλε. Λείπει εκείνο το υλικό που θα απογειώσει την ταινία. Λείπει εκείνο που θα τη φτάσει στα αστέρια. Τρομερή η ιστορία με τους λύκους, απίθανης λεπτομέρειας η μακέτα της Νέας Υόρκης σε ένα μουσείο, αναφορές για τη σημασία των μουσείων, αναφορές για τη σημασία της φιλίας, too much. Συναρπαστική (εν δυνάμει) ταινία που πονάει περισσότερο η μη επίτευξη του στόχου της καθώς χάνει αυτό που επιθυμεί πιο πολύ: να συγκινήσει τον θεατή.

H ηθοποιός – φετίχ του Haynes, η Julianne Moore διαθέτει έναν υποστηρικτικό ρόλο: οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι οι δύο πιτσιρικάδες. Αλλά, ρε παιδιά, πόσο μακρινή φαίνεται η εποχή του «Safe», ε; Εκείνο, μάλιστα, ήταν ένα αριστούργημα από τα λίγα! Ετούτο εδώ δεν είναι επ' ουδενί μια κακή ταινία. Σίγουρα πάντως δεν το λες αριστούργημα – κι ας είχε τις δυνατότητες να είναι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Seven Films

Όλα συμβαίνουν μεσ' στο κεφάλι μας...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εγώ είμαι Δόκτορας, ο δόκτορ Τζέκιλ/ και θα με βρεις κρυμμένο μες τα παρασκήνια»...

O 50χρονος François Ozon έχει γυρίσει μπόλικες ταινίες, μεταξύ των οποίων και πολλές μικρού μήκους και αρκετά ντοκιμαντέρ. Αν δεν προσμετρήσουμε την μεσαίου μήκους ταινία του (που είναι και ταινιάρα!) το «Regarde la mer» (1997) τούτη εδώ είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Και είναι μόλις η τρίτη του μεγάλου μήκους με την οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, μετά τις ταινίες «Η πισίνα» (Swimming Pool, 2003) και «Νέα & όμορφη» (Jeune & jolie, 2013). Το «Νέα & όμορφη» ήταν και η πρώτη ταινία κατά την οποία πρωτοσυνεργάστηκε με την Marine Vacth, την οποία ουσιαστικά έβγαλε στο κουρμπέτι!

Με τον Jérémie Renier αυτή είναι η τρίτη ταινία στην οποία συνεργάζονται, μετά τα «Σατανικοί εραστές» (Les amants criminels, 1999) και «Potiche». Το σενάριο του L'Amant Double βασίζεται στο βιβλίο «Lives of the Twins» της Joyce Carol Oates, το οποίο η συγγραφέας του έγραψε χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Rosamond Smith!

Η υπόθεση: Η Κλοέ είναι μια πανέμορφη, νέα γυναίκα. Παλιότερα μάλιστα δούλευε ως μοντέλο. Διαμαρτύρεται για πόνους στο στομάχι της. Κι όταν οι γιατροί στους οποίους απευθύνεται δεν της βρίσκουν τίποτε σωματικό, αποφασίζει (με την παρότρυνση κάποιου από αυτούς) να πάει σε ψυχίατρο, μιας που το πρόβλημά της κατά πως φαίνεται, είναι ψυχολογικό. Πηγαίνει στον Πολ Μεγιέρ και βρίσκει τις συναντήσεις μαζί του εξαιρετικά απελευθερωτικές. Εκείνος την ακούει κι εκείνη ξανοίγεται ολοένα και περισσότερο. Κάποια στιγμή, της λέει πως δεν μπορεί να την βλέπει πια, καθώς την έχει ερωτευθεί.

Οι συνεδρίες ολοκληρώνονται, η Κλοέ δείχνει ευτυχισμένη, οι πόνοι έχουν φύγει και οι δυο τους... παντρεύονται και ζουν μαζί. Η Κλοέ πιάνει δουλειά σε ένα μουσείο, όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Τα προβλήματα θα επιστρέψουν όταν η Κλοέ αντιληφθεί πως δεν ξέρει σχεδόν τίποτε για τον Πολ, ενώ εκείνος γνωρίζει τα πάντα για εκείνην. Γιατί της κρύβει πράγματα; Ποια η σχέση του επίσης ψυχιάτρου Λουί Ντελόρντ με τον Πολ; Γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες βροχής; Κι εντέλει, τι είναι αυτοί οι πόνοι στο στομάχι της, που επιστρέφουν;

Η άποψή μας: Πολλοί είναι εκείνοι, συνάδελφοι και μη, που με... κατηγορούν πως κάνω σπόιλερ στις ταινίες για τις οποίες γράφω. Για τούτη την ταινία του Ozon ομολογώ πως θέλω να περιγράψω ακριβώς την αρχική σκηνή, μια σκηνή ήδη ανθολογίας στην ιστορία του σινεμά! Όσοι δεν θέλετε να διαβάσετε σχετικά με αυτήν, συνεχίστε μετά το τέλος της παραγράφου! Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Αρχίζει η ταινία, πέφτουν οι τίτλοι αρχής και βλέπουμε την Κλοέ να της κόβουν τα μακριά της μαλλιά. Η μουσική είναι ωραία, οι τίτλοι πέφτουν χαλαρά, η Marine Vacth, που υποδύεται την Κλοέ, είναι πανέμορφη, όλα καλά. Cut. Κοντινό. Γκρο πλάνο ρε παιδιά, πως το λένε. Κάτι βγαίνει από έναν σάρκινο ροζ σωλήνα. Βλέπουμε ένα υπέροχο αιδοίο. Βρισκόμαστε σε ιατρείο και η γυναικολόγος μόλις έχει τελειώσει μια κολποσκόπηση, βγάζοντας τον κολποδιαστολέα. Το αιδοίο, βρίσκεται εκεί, μπροστά μας, σε όλη του την υπέροχη μεγαλοπρέπεια. Cut. Και μοντάζ κατευθείαν με το πράσινο, υγρό μάτι της Κλοέ. Σε κάθετη λήψη. Όχι οριζόντια. Με το μετείκασμα να στέλνει κατευθείαν το μήνυμα: αιδοίο ίσον μάτι! Με το μάτι βλέπουμε τη ζωή. Από το αιδοίο γεννιέται η ζωή! Ρε τον μπαγάσα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Ozon κάνει μια υπέροχη δήλωση για το σινεμά (που ως γνωστό είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο) αλλά και για τη ζωή και ταυτόχρονα αποτίνει έναν βλάσφημο φόρο τιμής στον «Ανδαλουσιανό σκύλο» του Luis Buñuel και του Salvador Dalí! Εκεί, ένα ξυράφι κόβει ένα μάτι! Εννοείται πως στην ταινία δεν υπάρχει κανένας σκύλος, παρά μόνο στον τίτλο.

Ε, στην ταινία του Ozon το πόσο πολλές γάτες υπάρχουν (ζωντανές και βαλσαμωμένες) δείχνουν ότι συνεχίζει το αστείο, χωρίς μέτρο, έτσι, γαμάτα! Και μην ξεχνάμε βεβαίως πως στα αγγλικά η γάτα είναι γνωστή και ως pussycat, όπου pussy = μουνί. Πω πω πω, και δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα, έτσι;

Τούτη η ταινία του François Ozon είναι το πιο αστείο πάτσγουορκ – φόρος τιμής σε 586 χιλιάδες σκηνοθέτες και σκηνές που έχουμε δει στο παρελθόν! Ο Ozon δημιουργεί ένα ερωτικό θρίλερ και διασκεδάζει αφάνταστα στην πορεία! Οι αναφορές του πέφτουν η μία μετά την άλλη με ρυθμό πολυβόλου! Προφανέστατη αναφορά νούμερο ένα: «Οι διχασμένοι» (Dead Ringers, 1988) του David Cronenberg. Δίδυμοι γυναικολόγοι εκεί δίδυμοι (;;;;;) ψυχίατροι εδώ. Η μήτρα όμως, τα γυναικεία γεννητικά όργανα, στο επίκεντρο και των δύο ταινιών. Τα πολλαπλά είδωλα, το παιχνίδι με τα τζάμια και τους καθρέφτες, παραπέμπει τουλάχιστον στον Orson Welles και στην «Κυρία της Σαγκάης» (The Lady from Shanghai, 1947). Οι πρώτες συναντήσεις με τον Πολ, όπου το μοντάζ φέρνει τα δύο πρόσωπα κοντά ενώ βρίσκονται μακριά είναι ντάλε κουάλε Brian De Palma.

Ο Ozon παίζει, το είπαμε αυτό, έτσι; Και ασχολείται με τη γυναικεία υστερία. Με τη γυναικεία ψυχρότητα. Όταν η Κλοέ έρχεται για πρώτη φορά στη ζωή της σε οργασμό και πάλι ο θεούλης Γάλλος χρησιμοποιεί κάμερα μέσα στον γυναικείο κόλπο, που τον δείχνει (τον κόλπο) να γεμίζει με κολλώδες υγρό και να ανοιγοκλείνει από χαρά – όπως έλεγε μια παλιά συνάδελφος στον «Αγγελιοφόρο»: «χειροκροτάει το παπάκι της» (σημείωση: παιδιά, σόρι, αν γράψω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, θα χαρακτηριστώ χυδαίος – που είμαι – αλλά να, προσπαθώ να κρατάω τα προσχήματα)! Και βέβαια, έχει πολύ Hitchcock η ταινία. Πολύ! Και μια διεστραμμένη (;;;) οπτική πάνω στο σεξ, αλά Verhoeven. Όλα όσα βλέπουμε στην ταινία τα βλέπουμε μέσω της Κλοέ, που είναι βέβαια αυτό που λέμε «μη αξιόπιστος αφηγητής». Α, ναι, τώρα θυμήθηκα: και Polanski παιδιά βάζει ο Ozon, και Polanski της «Αποστροφής»!

Μετά το υπέροχο «Frantz», την πιο ήσυχη, διακριτική, τρυφερή θα τολμούσα να πω ταινία της φιλμογραφίας του, ο Ozon αποφασίζει να ξεσαλώσει! Το καταδιασκεδάζει κι αυτό περνάει και στην αίθουσα! Αυτή ήταν η πιο φαν δημοσιογραφική προβολή σε όλο το προηγούμενο φεστιβάλ των Καννών! Βάζει και μια επιστημονικότητα σε όλο αυτό, αλά Von Trier για το τι είναι κανιβαλιστικά δίδυμα ή παρασιτικά δίδυμα, για το πως προκύπτουν λόγω ιδιαίτερης βιολογίας οι γάτες, έχει και φροϊδικές και λακανικές αναφορές για το βλέμμα, μιλάμε, την κάναμε λαχείο στην προβολή! Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και σκηνές ονείρου (όλα τα κλισέ, είναι τρομερός!) και σε μια από αυτές που... πονάει, θα ξανασκεφτείτε πολύ την έννοια του strap-on όπως τη γνωρίζατε. Βρε τι θυσίες κάνει ένας άνδρας όταν αγαπάει...

Η Marine Vacth είναι πανέμορφη (και η ομοιότητά της με την δική μας Δάφνη Πατακιά είναι συγκλονιστική – θα μπορούσαν άνετα να παίξουν τις αδελφές σε μια ταινία προσεχώς – είναι πιο όμορφη από τη δική μας, αλλά η Δάφνη μας είναι σαφώς πιο ταλαντούχα και εννοείται πιο ερωτική – η Vacht όντως βγάζει μια ψυχρότητα – τέλειο κάστινγκ by the way). Ο Jérémie Renier ανταποκρίνεται επαρκώς στις ανάγκες του διπλού του (!!!!) ρόλου κι έχουμε και μια εμφάνιση από τις σπάνιες τα τελευταία χρόνια της επίσης γυναικάρας στα νιάτα της, Jacqueline Bisset. Δεν ξέρω πόσο πολύ άλλαξε τα... φώτα στο βιβλίο της Joyce Carol Oates αλλά ο Ozon μας... έφτιαξε, ποικιλοτρόπως με αυτήν του την ταινία!

Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν τη δεδομένη στιγμή που την είδαμε στις Κάννες. Και είναι μια πληθωρική, αναπολογιτική, διασκεδαστική, σαρκαστική, φανταστική φιλμική δημιουργία. Εύγε, ζήτω και μπράβο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.

Όσο δεν μιλάμε, τέτοια θα μας σερβίρουν...

του zerVo (@moviesltd)

Στην αρχή η αλήθεια είναι πως έμοιαζε πολύ αστεία, αυτή η χονδροειδής μέθοδος που επέλεξε η Δύση για να μεταλλάξει την ιστορία και να αναδείξει σε δύσμοιρους παθόντες της..."Κομμουνιστικής λαίλαπας", όλους εκείνους τους λαούς που έφτασαν στο απόγειο της ισχύος τους, ενωμένοι κάτω από την κοινή ερυθρή σημαία με το σφυροδρέπανο. Όλοι καταλαβαίνουμε ποιους ακριβώς λαούς, εκείνους που έχουν στήσει καταμεσίς της Γηραιάς Ηπείρου, στις μέρες μας, θύλακες ναζιστικούς και ακραία εθνικιστικούς, με τις ευλογίες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, που δίχως να έχουν το παραμικρό να προσφέρουν στην "Ηνωμένη Ευρώπη" υψώνουν διαρκώς το δάκτυλο του τάχαμου νταή, ενάντια στους πάντες. Λαοί που μια φορά κι έναν καιρό, κάτω από την προστατευτική στέγη που πήγαινε κόντρα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αποσπούσαν τεράστια οφέλη και κύρος, ως ισότιμα μέλη μιας Ένωσης που είχε να επιδείξει την κορυφαία οργάνωση, τους ισχυρότερους θεσμούς, τους πιο γερούς κανόνες λειτουργίας, στοιχεία που είχαν σαν αποτέλεσμα ένα κράτος πρώτο και κυρίαρχο παντού! Στις κοινωνικές παροχές, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Μια βόλτα πάνω κάτω στην λεωφόρο Συγγρού, πείθει ακόμη και τον πιο αδαή για το πιο ακριβώς είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν, πια, των χωρών που πανηγύρισαν (στιγμιαία) την κατάρρευση του δίκαιου καθεστώτος. Και κάτι τέτοια αποβράσματα σαν και τούτο το μίασμα Bitter Harvest, είναι που τροφοδοτούν ακόμη με παραμύθια και στυγνά ψέμματα τον φουκαρά κοσμάκη, μπας και τον πείσουν πως τώρα είναι τα ωραία και τα καλά, που τρώνε τρεις και βγαίνουν στο πεζοδρόμιο εκατομμύρια. Και όχι τότε, που οι πολυτέλειες μεν έλειπαν, μα οι βασικές ανάγκες, όλων, ήταν δεδομένα καλυμμένες.

1932, Ουκρανία. Έχοντας σαν μοναδικό τους νοιάξιμο την σπορά και τον θερισμό στα χωράφια τους, που θα τους αποφέρει τα προς το ζην για να θρέψουν τις φαμίλιες τους, οι αγρότες της περιφέρειας, έξω από την πρωτεύουσα της χώρας, Κίεβο, θα βρεθούν μπροστά σε μια αναπάντεχη ανατροπή των δεδομένων. Οι παλιές καλές ημέρες, που ο Άγιος Τσάρος Νικόλαος ούτε τους φορολογούσε, ούτε τους χαράτσωνε, εννοείται, ανήκουν στο παρελθόν, αφού πλέον μετά την Επανάσταση των τρομοκρατών, οι σατανικοί Μπολσεβίκοι, κατ εντολή του δαίμονα ηγέτη Στάλιν, που όποιον βλέπει τον δολοφονεί, έχουν κακούς σκοπούς και δεν γίνεται να αποδεχτούν κοτζαμπάσηδες και είλωτες, αλλά επιδιώκουν να στήσουν συνεταιρισμούς για κάποιο, λέει, κοινό όφελος και για την ισονομία, όπως εκείνοι την πιστεύουν.

Φωτιά στην γούνα των σιταράδων, θα βάλει δε, ο ερχομός του βάναυσου Red Army, που βιάζει, μαχαιρώνει και στέλνει στην κρεμάλα όποιον υπερήφανο, μαχητή, ένδοξο πατριώτη Ουκρανό βρεθεί στο διάβα του και το μόνο που θέλει ο φουκαράς, είναι μισό σακκί σιτάρι, που βγάζει τον χρόνο για να μην πεινάσει. Μπροστά στην θωριά του στυγερά δολοφονημένου του πατέρα και του βιασμένου του - πάλαι ποτέ φημισμένου ήρωα των πολέμων - παππού του, ο ατρόμητος Γιούρι, θα εγκαταλείψει ντροπιασμένος το χωριό του και θα φύγει για την μεγαλούπολη, προκειμένου να αναζητήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Εκεί που θα κατανοήσει, πως οι Κόκκινοι Μαφιόζοι που γκρέμισαν τον ελέω Θεού Αυτοκράτορα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκδικητικοί φονιάδες, ακραίοι σαδιστές που παίζουν με τον πόνο του λαού και στο πλάνο τους δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά να ισοπεδώσουν όποιον αντιστέκεται στο σχέδιο εξόντωσης των μέχρι τα χθες τρισευτυχισμένων και ολιγαρκών αγροτών.

Συνέπεια τούτης της γενοκτονικής τάσης της Μόσχας, θα είναι ολάκερη η έκταση της Ουκρανίας για μια διετία να πέσει σε λήθαργο και οι κάτοικοι της να λιμοκτονήσουν πέφτοντας θύματα του εγκληματικού Χολοντομόρ. Του λιμού δηλαδή, που σύμφωνα με τα στοιχεία του επιλόγου, σκότωσε περισσότερους από 15 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ανοίγω το λοιπόν τον Άτλαντα για να διαβάσω τα δημογραφικά στοιχεία της Ουκρανίας των καιρώ εκείνω. Και παθαίνω σοκ! Σύμφωνα με όσα μας παραθέτει το "έγκυρο¨ετούτο εργάκι, που φτιάχτηκε λέει με παράδες ενός πλούσιου Καναδού, στενοχωρημένου από όσα δεινά τράβηξαν οι πρόγονοι του από τους Σταλινικούς, ένας στους τέσσερις Ουκρανούς πέθανε από την πείνα. Χμμμ. Μάλλον, μπορεί, ίσως, να είναι ακραία η αναλογία, ενδεχόμενα και παρατραβηγμένη. Ίσως ανάλογη θα έλεγα, με το γεγονός πως ο ήρωας της ιστορίας μας, την ώρα που οι δικοί του δεν είχαν ψωμί να φάνε, εκείνος έκανε ζωγραφιές στα ΑΣΚΤ του Κιέβου. Είπαμε, υπερήφανος λαός και αρτιστικά ευαίσθητος οι φίλοι μας οι Ουκρανοί.

Εν ολίγοις για να μην μακρηγορούμε. Το κινηματογραφικό πόνημα εδώ, προερχόμενο από τις States αλλά ουχί και από κανένα στούντιο της προκοπής, αποτελεί κι αυτό μέρος της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, που ξεκίνησαν οι καπιταλιστικά παρακινούμενοι Κιεβίτες εδώ και καιρό, υποστηρίζοντας πως για τον λιμό υπαίτια είναι η μαμά Ρωσία και ο Πατερούλης που με την πολιτική τους εκδικήθηκαν τους καλοσυνάτους, καλόβολους και χαμογελαστούς γεωργούς, που επιζητούσαν ακόμη πιο ανθρώπινους όρους εργασίας, από εκείνους της απόλυτης ισότητας της κολλεκτίβας. Μια χούφτα χώρες, εννοείται ανάμεσα τους βρίσκονται οι Σερίφηδες, έχουν υποστηρίξει μόνο αυτή την εντύπωση. Διότι όλοι οι άλλοι, γνωρίζουν πολύ καλά πως η πείνα προήλθε από την πλήρως αρνητική στάση των κουλάκων στο σοσιαλιστικό πλάνο της κεντρικής διοίκησης, οργανώνοντας εξτρεμιστικές επιθέσεις και προκαλώντας μη αναστρέψιμα δεινά στα γόνιμα χωράφια, με έντεχνους εμπρησμούς σε όλη την εύφορη ζώνη, που θα ανήκε πλέον όχι σε λίγους, αλλά στα αλληλέγγυα κολχόζ.

Με όλη αυτή την εμετική παραπληροφόρηση, που αντλεί τις πηγές της από την προπαγάνδα της Χιτλερικής Γερμανίας, καθώς ο ίδιος ο Φύρερ από νωρίς είχε βάλει στο μάτι το ουκρανικό σιτάρι, είναι λογικό κι επόμενο το "κινηματογραφικό" ετούτο ανιστόρητο δράμα να περνά ως παρακολούθηση σε τελευταία μοίρα, δίχως να έχει τίποτα άλλο να προσφέρει εκτός από θλίψη για όσους το φαντάστηκαν. Μια μελοδραματική σαχλαμάρα κατά παραγγελία των Γερακιών που έχουν πάρει στην αγκάλη τους τους "πρώην αιχμάλωτους" κάτω από την Σοβιετική μπότα Τζαλομπλού, όπου δεν τηρείται ο παραμικρός σεβασμός των χαμένων ψυχών, μπροστά στην αναληθή και προβοκατόρικη έκθεση των συμβάντων, κατά πως συμφέρει τα τραστ. Γουρούνια, φονιάδες, βιαστές, ανισόρροποι και σχιζοφρενείς οι εκμεταλλευτές Σοβιετικοί, ανθρωπάκια του Θεού, οι καημένοι οι αγρότες. Και που είσαι ακόμη? Όσο δεν μιλάμε, τέτοια θα μας σερβίρουν...

Φυσικά όλοι οι ήρωες της πλοκής, που δεδομένα διαθέτει υπερηρωικό φινάλε, μιλούν άψογα την αγγλική, με τονισμένο το ρώσικο αξάν, για να γίνει διεθνές το ρεζιλίκι της παραγωγής. Φυσικά από τις εικόνες της Πικρής Συγκομιδής, δεν παρελαύνει κανένας γνωστός αστέρας φροντίζοντας να μην καταγράψει μελανή σελίδα στο παλμαρέ του, παρά μόνο συνταξιούχοι πρώην ομορφονιοί, περιορισμένων πια ικανοτήτων σαν τον Terence Stamp, που στα 80 του χρόνια μάλλον χρειάστηκε τα χρήματα του σπόνσορα για την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη. Α κι ενός πιτσιρίκου με επώνυμο Irons, που το έψαξα στο λυσσάρι και είναι ο γιος του Jeremy. Σπουδαίο ταλέντο... Χωρίς αυτό το επώνυμο, ούτε για Φερερέ δεν θα τον προσλάμβαναν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

Κάθε επιβάτης είναι κομμάτι του παζλ! Από τους πλέον αξιόλογους σκηνοθέτες του μοντέρνου Ευρωπαϊκού περιπετειώδους κύματος είναι ο Jaume Collet Serra, που έχει υπογράψει μερικές από τις πιο καλές στιγμές δράσεις, τόσο εντός, όσο και εκτός του παραγωγικού δικτύου της Γηραιάς Ηπείρου. Ο Ισπανός δημιουργός των House of Wax, Goal II: Living the Dream, Orphan, Unknown, Non-Stop και του πιο πρόσφατου The Shallows, επιστρέφει στο γνώριμο είδος για εκείνον, με ένα ακόμη ταχύτατης δράσης θρίλερ, που φέρει τον τίτλο The Commuter και λαμβάνει χώρα εξ ολοκλήρου σε έναν συρμό κινούμενης αμαξοστοιχίας. Τρένο που έχει πάρει όπως συνήθως εδώ και μια δεκαετία, ο Μάικλ, σύμβουλος ασφαλίσεων, μια διαδρομή που κατά την διάρκεια της επιστροφής του στο σπίτι, θα σπάσει την γνώριμη ρουτίνα που βιώνει καθημερινά, καθώς θα δεχτεί την πρόκληση από μια μυστηριώδη γυναίκα, να εντοπίσει τον επιβάτη που εκείνη θα του υποδείξει, δίνοντας του υψηλά χρηματικά ανταλλάγματα. Πολύ σύντομα ο συνεσταλμένος οικογενειάρχης, θα αντιληφθεί όμως, πως έχει μπλέξει σε μια ιδιόμορφη παγίδα, στην οποία κινδυνεύει η ύπαρξη τόσο του ίδιου, όσο και της φαμίλιας του. Με σταθερά υψηλό τέμπο στην δίλεπτη διαφημιστική του εξέλιξη, το τρέιλερ που έδωσε στην κυκλοφορία η Lionsgate, προαναγγέλλει την έξοδο του στους κινηματογράφους, στις 12 Ιανουαρίου 2018, βάζοντας σαν σκοπό να πιάσει την κορυφή του box office την συγκεκριμένη περίοδο.

Πράγμα που δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συμβεί, καθώς στην ταινία πρωταγωνιστεί ένας εμπορικός καταλύτης για το genre, ο βετεράνος πλέον του ύφους Liam Neeson, που ακόμη και σε εμφανώς προχωρημένη ηλικία μοιάζει ο ιδανικός για να αποδώσει τον προβληματισμένο επιβάτη του βαγονιού. η Vera Farmiga υποδύεται την αινιγματική άγνωστη, ενώ το υπόλοιπο καστ κλείνουν και οι Patrick Wilson, Killian Scott, Jonathan Banks, Sam Neill, Elizabeth McGovern, Florence Pugh και Damson Idris.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιανουαρίου 2018 από την Spentzos Films!

Δεν παίζεις. Σε παίζει! Από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς 1995, υπήρξε η περιπέτεια Jumanji, που χάρη και στην ερμηνευτική δεινότητα του αείμνηστου Robin Williams, αλλά και στα απίθανα για την εποχή ειδικά εφέ, απέφερε στα ταμεία της Sony περισσότερα από 100 εκ. δολάρια τζίρο. Λογικό κι επόμενο λοιπόν ο τίτλος να επανέλθει στο προσκήνιο, αν και με σημαντική καθυστέρηση δύο και πλέον δεκαετιών, αυτή την φορά με την μαρκίζα Jumanji: Welcome To The Jungle, με την σκηνοθετική καθοδήγηση να ανήκει στον Jake Kasdan, που δικά του φιλμς έχουν υπάρξει στο παρελθόν τα πιπεράτα Bad Teacher και Sex Tape. Στην καινούργια εκδοχή του Τζουμάντζι, το μυστηριώδες παιχνίδι δεν είναι φυσικά επιτραπέζιο, αλλά video game, με την τετράδα των εφήβων που το παίζουν να αιχμαλωτίζονται στην δίνη του και πιθανόν θα σωθούν, αν και εφόσον βγάλουν τις πίστες του, μία προς μία, μέχρι το φινάλε. Καταστάσεις ξέφρενες και γεμάτες ακατάπαυστη δράση, όπως υπόσχεται το φανφαρόνικο αν και εντυπωσιακό τρέιλερ, για το έργο που αναμένεται να φτάσει σε όλες τις αίθουσες του κόσμου, στις 20 Δεκεμβρίου 2017, στο μέσον της πιο εμπορικής περιόδου, της χριστουγεννιάτικης.

Ώθηση εμπορική παίρνει το νέο Jumanji, από την παρουσία σε αυτό του κορυφαίου action performer της εποχής μας, Dwayne The Rock Johnson, που είναι εκείνος ο οποίος καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, τώρα που καίνε και κανείς δεν πλησιάζει. Ο πρώην παλαιστής όμως δεν είναι μόνος του αλλά έχει άξιους συμπαραστάτες και τους Jack Black, Karen Gillan, Missi Pyle, Kevin Hurt, Bobby Cannavale και Tim Matheson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!