Movies Ltd

Όσο το ξετυλίγεις, τόσο σε μπερδεύει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μα εγώ είμαι κόκκινη, κι εσύ χορεύεις στα γρανάζια»...

The Boy: Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, υιού του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη και αδελφού της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Έχει πάθος με τις ταινίες και τον κόσμο του σινεμά. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει, παράξει και έχει παίξει σε δικές του ταινίες και σε πολλές ταινίες των συναδέλφων του. Είναι επίσης ευρέως γνωστός για τη μουσική του, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά από σόλο άλμπουμ, και έχοντας γράψει μουσικά έργα για πολλές ταινίες. Η ταινία «Νήμα», είναι μια ιδιαίτερα προσωπική ταινία, φόρος τιμής στο sci-fi genre, που έχει συναρπάσει και εμπνεύσει τον δημιουργό από τότε που ήταν πράγματι «ένα αγόρι». Αυτή είναι η 4η μεγάλου μήκους ταινία του. Έχουν προηγηθεί: «Κλαις;» (2003), «Ροζ» (2006), «Χιγκίτα» (2012) και «Νήμα» (2016).

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2016 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Από εκεί και πέρα ταξίδεψε σε διεθνή Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο - μεταξύ άλλων στα Goteberg Film Festival - Visionairies Section, Luma International Film Festival (Βραζιλία), L. A. Film Festival - Nightfall Section, Atlantida Film Festival (Ισπανία), New Horizon Film Festival (Πολωνία). Και η Σοφία Κόκκαλη τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στην απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου – η μοναδική από τις 10 υποψηφιότητες της ταινίας που μετατράπηκε σε νίκη.

Η υπόθεση: Το «Νήμα» είναι ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Το «νήμα» που συνδέει τους κόσμους των δύο πρωταγωνιστών είναι η μνήμη, η βία και μια μάχιμη ελπίδα. Η αφοσίωση της Νίκης στην αντίσταση προδίδει την αδυναμία της να ανταποκριθεί κι ως μητέρα. Ο Λευτέρης, γιος της Νίκης, κληρονομεί ένα παρελθόν που ο ίδιος πότε του δεν ονειρεύτηκε. Μέχρι που μια μέρα, το «νήμα» που τους συνδέει, ένας αόρατος ψυχολογικός ομφάλιος λώρος, κόβεται. Ο αγώνας της Μητέρας για τα πολιτικά της πιστεύω μεταμορφώνεται σε ψυχολογικές αλυσίδες που φυλακίζουν τον Γιο, ο οποίος πρέπει στο τέλος να αγωνιστεί για τη δικιά του ελευθερία.

Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν έχετε χούι να διαβάζετε κριτικές για κάποια ταινία που σας ενδιαφέρει, από περισσότερους από έναν γράφοντες. Αν το κάνετε, για αυτήν την ταινία, για μοναδική ίσως φορά στα χρονικά, παντού θα διαβάσετε την ίδια «υπόθεση». Είτε υπάρχει ξεχωριστά σε ένα κείμενο (όπως το κάνουμε εμείς) είτε είναι ενσωματωμένη μέσα σε ένα ενιαίο κείμενο. Γιατί; Μα γιατί είναι δύσκολο για τον καθένα να... περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία του The Boy. Ποια είναι η υπόθεση! Ναι, άμα σε πιάσουν τα διαβόλια, μπορεί να φτάσεις και να πεις πως... δεν υπάρχει υπόθεση! Μονάχα πρόθεση!

Ε, κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο «όλοι γράφουν τα ίδια για την υπόθεση»! Δεν ξέρω γιατί (κάτι υποψιάζομαι...) αλλά παρακολουθώντας την ταινία ένιωθα ότι της ταίριαζαν απόλυτα οι στίχοι από το υπέροχο άσμα των The Cure, το «Disintegration», ήτοι, η αποσύνθεση: «And now that I know that I'm breaking to pieces/// I'll pull out my heart and I'll feed it to anyone». Έτσι νιώθω ότι κάνει ο The Boy: βγάζει τα σωθικά του σε κοινή θέα και τα «ταΐζει» στον καθένα. Στο πρώτο μισό της ταινίας κάτι καταλαβαίνεις. Η Νίκη είναι μια παθιασμένη αγωνίστρια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που μένει έγκυος, και όλα της τα πλάνα ανατρέπονται. Πώς θα συνεχίσει να αγωνίζεται; Διχασμένη, εντέλει μεγαλώνει το παιδί της, τον Λευτέρη, με αγάπη, στοργή και μάλιστα σε ολιγοήμερες διακοπές τους σε ένα τροχόσπιτο ορκίζονται ο ένας στον άλλο να μην πουν ποτέ ψέματα μεταξύ τους. Μια κόκκινη κλωστή είναι το νήμα που τους δένει για να διατηρήσουν τον όρκο τους αληθινό. Είναι ημέρες ξενοιασιάς για την Νίκη. Είναι ημέρες τρυφερότητας. Έως ότου κάποιοι (;) τους εντοπίζουν. Και πυροβολούν τη Νίκη. Η οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει (;;;) τον Λευτέρη. Και φεύγει.

Και μετά η ταινία χάνει το όποιο νόημά της. Καθώς στο δεύτερο μέρος βλέπουμε τον Λευτέρη, χρόνια μετά, νεαρό άνδρα, να επιδίδεται σε αιδιολειχίες κι άλλες ανάρμοστες (μουάχαχαχαχα) σεξουαλικές πρακτικές. Σε μια Αθήνα, ελεύθερη πια, όπου όμως οι γυναίκες χρησιμοποιούνται για να γεννάνε παιδιά, να τα θηλάζουν και μετά να θυσιάζονται και να αποκεφαλίζονται (!!!). Ναι, και υπάρχει δήμαρχος στην Αθήνα, και μεταξύ Αθήνας και Πειραιά υπάρχουν τα Τάρταρα και κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η Νίκη. Και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και ιδίως τα πόδια ψηλά. Λοιπόν, αυτό που κάνει ο The Boy εμένα μου αρέσει – κι ας μην το καταλαβαίνω! Εννοώ, ο άνθρωπος ξέρει να στήνει υπέροχες σκηνές, αρτιότατες, τρομερά φωτογραφημένες και με μια αισθητική «take it or leave it - take no prisoners».

Πχ να αναφέρω επί παραδείγματι μια απλή σκηνή: η πυροβολημένη Νίκη είναι μέσα στο αυτοκίνητο και προσπαθεί να ξεφύγει από τους αόρατους διώκτες της. Άριστο στήσιμο, τρομερή κίνηση της κάμερας, εξαιρετική αίσθηση ρυθμού, όλα καλά. Το σινεμά το παίζουμε στα δάχτυλά μας. Ναι, αλλά μας αρέσει να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες καλέ κύριε, είναι σαν να λέει ο The Boy. Μπόλικη ψυχανάλυση, μαξιμαλιστική κινηματογραφοφιλία, τρομερή δουλειά στην ηχητική μπάντα και τα τραγούδια (του The Boy προφανώς στην συντριπτική τους πλειοψηφία) απολαυστικά. Ναι, αλλά ο θεατής που θα πάει να δει μια... κανονική ταινία, θα φρίξει! Καμία σχέση με... «Καζαντζάκη»! Καμία σχέση ακόμα ακόμα και με το «Τελευταίο σημείωμα» του πατρός του. Ο The Boy υπηρετεί το χαοτικό του όραμα μέχρι το φινάλε, ακολουθώντας εμμονές, σεξουαλικές φαντασιώσεις και άλλα παραφερνάλια.

Η ταινία του δεν είναι για το πλήθος. Δεν είναι ούτε καν για τους ορκισμένους σινεφίλ! Είναι για θεατές που τη βρίσκουν με το λιντσεϊκό σύστημα αναφοράς. Είναι για πολύ δυνατούς λύτες. Όπως πολύ δυνατή ερμηνευτικά είναι η Σοφία Κόκκαλη, η μοναδική ηθοποιός που εμφανίζεται ουσιαστικά στην ταινία, η οποία υποδύεται τόσο την Νίκη όσο και τον Λευτέρη! Τρομερή! Γι' αυτήν και μόνο αξίζει να δει κανείς την ταινία. Γιατί κατά τα άλλα, μπορεί να αγαπάμε τον The Boy αλλά δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε. Και δεν είμαστε και τόσο χαλαροί ώστε να αράξουμε και να κάνουμε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε enjoy the ride. Οπότε; Οπότε ευελπιστούμε την επόμενη φορά ο The Boy να κάνει κάτι πιο... εμπορικό (είμαι σίγουρος ότι τη σιχαίνεται αυτήν τη λέξη) και λιγότερο πειραματικό. Γιατί, καλό είναι να γυρίζεις ταινίες και να βγάζεις σε αυτές τα εσώψυχά σου, κάλλιστο όμως είναι να μπορείς όλο αυτό να το κάνεις και να αφορά και όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Weird Wave

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες

Το «Εγώ, ο Κολοκυθάκης» (Ma vie de Courgette) είναι μια ταινία που την είδαμε στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στο φεστιβάλ των Καννών του 2016. Στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε ως η μία από τις τρεις ευρωπαϊκές ταινίες που ήταν υποψήφιες για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ο Ελβετός Claude Barras. Πριν από αυτήν σκηνοθέτησε πολλές μικρού μήκους όπως το «The Genie in a Ravioli Can», που βραβεύτηκε πολλάκις σε διεθνή φεστιβάλ. Το σενάριο της ταινίας, που βασίζεται στο βιβλίο του Gilles Paris «Autobiographie d'une courgette», γράφτηκε από τη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Céline Sciamma, γνωστή μας από τις ταινίες «Tomboy» και «Bande de filles». Η ταινία αποτέλεσε πέρσι την επίσημη πρόταση της Ελβετίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, όπως ήταν υποψήφια για την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα.

Τυπικά, η ταινία ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των ταινιών κινουμένων σχεδίων, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κινούμενες... μαριονέτες. Έχει λοιπόν γυριστεί με την τεχνική του stop motion. Οι κούκλες έχουν ύψος περίπου 10 εκατοστά και είναι κατασκευασμένες από διάφορα υλικά (αφρολέξ για τα μαλλιά, σιλικόνη για τα χέρια, ρητίνη για το πρόσωπο, ύφασμα για τα χειροποίητα ρούχα). Στη χώρα μας η ταινία προβάλλεται κανονικά, με υποτίτλους, αλλά και μεταγλωττισμένη. Στη μεταγλωττισμένη βερσιόν τις φωνές τους έχουν δανείσει οι: Εβελίνα Αραπίδη, Κωνσταντίνος Κακανάς, Σοφία Καψαμπέλη, Ελευθερία Μεταξά, Χρυσούλα Παπαδοπούλου, Ποίμης Πέτρου, Ιφιγένεια Στάικου, Διονυσία Τσιτιρίδου, Γιάννης Υφαντής.

Η υπόθεση: Ο Ίκαρος είναι ένας πιτσιρίκος που ζει μαζί με την αλκοολική μητέρα του, καθώς ο πατέρας του τους έχει εγκαταλείψει (του άρεσε να πηγαίνει με διάφορες «κότες», όπως του έχει πει η μητέρα του). Για συναισθηματικούς λόγους ο Ίκαρος προτιμά να τον φωνάζουν Courgette, ήτοι «Κολοκυθάκη». Μια μέρα ο Κολοκυθάκης θα χάσει και τη μητέρα του με έναν παράξενο τρόπο στον οποίο εμπλέκεται και ο ίδιος. Παντελώς ορφανός πλέον, με τη βοήθεια ενός συναισθηματικού αστυνομικού, του Ρεϊμόντ, ο Κολοκυθάκης θα βρεθεί σε Ίδρυμα γεμάτο «προβληματικά» παιδιά όπως ο ίδιος. Σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί θα δεχτεί αγάπη ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, θα φτιάξει φίλους, θα ερωτευθεί και θα είναι έτοιμος να φύγει έχοντας μια οικογένεια τεχνητή μεν αλλά πολύ πιο πραγματική από αυτήν που είχε πριν πάει στο Ίδρυμα...

Η άποψή μας: Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει σε τούτη την τρυφερότατη ταινία που το μόνο της πρόβλημα είναι η εύρεση του... target group της! Τα πολύ πιτσιρίκια που βλέπουν ταινίες της Disney ας πούμε, ίσως αγριευτούν με μια ταινία όπου υπάρχει φανερός αλκοολισμός ενηλίκου, δολοφονία χωρίς πρόθεση, και υπόνοιες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού από κάποιον από τους γονείς του! Οι έφηβοι από την άλλη ίσως βρουν την ταινία πολύ παιδική για τα γούστα τους. Οι ενήλικες συνήθως πηγαίνουν σε ταινίες κινουμένων σχεδίων συνοδεύοντας τα παιδιά ή τα ανίψια τους. Πρόβλημα λοιπόν. Αλλά ελπίζω η ταινία να βρει το κοινό της. Όπως πέρσι η «Κόκκινη χελώνα». Άλλη μια ιδιαίτερη ταινία κινουμένων σχεδίων εκείνη, με καθόλου διαλόγους, κι όμως έκανε μια μικρή επιτυχία στη χώρα μας... Κατά τα άλλα, η ταινία είναι άψογη και ιδιαίτερα προσεκτική και ώριμη στα θέματα τα οποία θίγει.

Η αθωότητα των παιδιών και οι συνεχόμενες αναρωτήσεις τους, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με το σεξ, προκαλούν μονίμως γέλιο. Ο αστυνομικός δέχεται... μονίμως μπουγέλο από έναν Άραβα πιτσιρίκο, καθώς ο μικρός θεωρεί πως εκείνος είναι υπεύθυνος που ο πατέρας του είναι στη φυλακή! Η σχέση του αστυνομικού με τον Κολοκυθάκη είναι κομβικής σημασίας για την ταινία, καθώς για πρώτη φορά ο μικρός βλέπει στο συγκεκριμένο ενήλικα μια πατρική φιγούρα, τέτοια που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αντιστροφή στην νόρμα που λέει πως μέσα στο ορφανοτροφείο τα πράγματα είναι άθλια κι έξω, τα πράγματα είναι ελκυστικά. Για τον Κολοκυθάκη το ορφανοτροφείο είναι χώρος χαράς, διασκέδασης, μάθησης και ουσιαστικής ενηλικίωσης. Γενικώς, αυτό που πετυχαίνει τούτη η ταινία είναι πολύ σημαντικό: ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί και αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα με ρεαλιστικό και ειλικρινή τρόπο, πρωτόγνωρο ενδεχομένως για ταινία «μικιμάους». Να σταθούμε λίγο και στο σάουντρακ:

Μεγάλη έκπληξη το άκουσμα του υπέροχου γερμανικού τραγουδιού «Eisbar» των Grauzone από το 1980, στη σκηνή με το πάρτι στην εκδρομή των παιδιών στο χειμερινό καταφύγιο! Καθόλου έκπληξη από την άλλη το άκουσμα του γαλλικού ύμνου «Le Vent Nous Portera» στο φινάλε της ταινίας, όχι από τους Noir Desir αλλά σε διασκευή. Σπουδαία ταινία, που καταχειροκροτήθηκε στις Κάννες και κάτι μου λέει πως το ίδιο θα συμβεί και στις εγχώριες προβολές της. Σημείωση: Λόγω του γεγονότος ότι η ταινία είναι διάρκειας μόλις 66 λεπτών, μαζί της προβάλλεται και η επίσης stop motion animation ταινία μικρού μήκους «Ethnophobia», ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ζιόγκα, βασισμένη σε σενάριο του Πέτρου Κοσκινά.

Η συγκεκριμένη, διασκεδαστικότατη ταινία, με τα κουκλάκια διαφορετικού χρώματος, συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισε πάμπολλα βραβεία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Rosebud 21

Η τετραγωνική ρίζα της ανηλεούς κριτικής

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Πολιτισμένοι» εναντίον... πιθηκάνθρωπου κι άλλες ιστορίες...

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Σουηδού Ruben Östlund, στον οποίο το περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έστησε ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα όπου όλες οι ταινίες του προβλήθηκαν στο επίσημο πρόγραμμα. Οι προηγούμενες μεγάλου μήκους ταινίες του είναι οι εξής: «Μογγόλος κιθαριστής» (Gitarrmongot, 2004), «Ακούσια» (De ofrivilliga, 2008), «Play» (2011) και η ταινία με την οποία τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα, «Ανωτέρα βία» (Force Majeure, 2014). Ο ίδιος ο Östlund ήρθε καλεσμένος του φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη! Η ταινία «Το τετράγωνο» (The Square) πριν έρθει στο φεστιβάλ μας και πριν βγει και στις αίθουσες της χώρας μας έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Και τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση. Κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα! Και είναι η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Στο δελτίο τύπου που μας έστειλε η εταιρία διανομής υπάρχει το σημείωμα του σκηνοθέτη, που είναι εξόχως ενδιαφέρον. Σας παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα, που αναφέρεται στη συλλογική ευθύνη: «Κατά την έρευνα που έκανα για την ταινία ''Play'', στην οποία περιγράφω πώς κάποια παιδιά κλέβουν άλλα παιδιά, συναντούσα συχνά την ανικανότητά μας όταν πρέπει να προσφέρουμε βοήθεια σε δημόσιους χώρους. Οι ληστείες της ταινίας γυρίστηκαν μέρα στο φιλήσυχο Γκέτεμποργκ, σε εμπορικά κέντρα, σε τραμ και πλατείες και οι ενήλικες δεν αντέδρασαν παρ’ όλο που τα περιστατικά διαδραματίζονταν πολύ κοντά τους. Αυτή η αναστολή στο να προσφέρουμε βοήθεια όταν είναι παρόντες άλλοι είναι γνωστή στους ψυχολόγους ως «η απάθεια του παρευρισκόμενου» («bystander apathy»). Πειράματα δείχνουν ότι η πιθανότητα της βοήθειας είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον αριθμό των παρευρισκόμενων, εξαιτίας αυτής της διάχυσης της ευθύνης που υπερισχύει σε μεγαλύτερες ομάδες, παρ' όλο που υπάρχει απόδειξη ότι η συνοχή της ομάδας εξισορροπεί τη συλλογική αδιαφορία».

Η υπόθεση: Ο Κρίστιαν είναι ο ευυπόληπτος επιμελητής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Στοκχόλμη, ένας διαζευγμένος πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, που οδηγεί ηλεκτρονικό αυτοκίνητο μάρκας Tesla κι ένας άνθρωπος που βοηθάει τους επαίτες γύρω του όποτε μπορεί – πολλές φορές, όμως απλά τους λέει πως δεν έχει μετρητά. Επόμενο μεγάλο έκθεμα του μουσείου είναι το «Τετράγωνο», μια εγκατάσταση μιας καλλιτέχνιδας από την Αργεντινή, που καλεί τους περαστικούς να επιδείξουν αλτρουισμό, θυμίζοντάς τους το ρόλο ενός υπεύθυνου στην κοινωνία ατόμου. Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να παραμείνεις πιστός στα ιδανικά σου. Μια μέρα, χωρίς να το καταλάβει, ο Κρίστιαν πέφτει θύμα ενός καλοστημένου κόλπου μέσω του οποίου του κλέβουν το πορτοφόλι και το κινητό του.

Με την παρότρυνση ενός συνεργάτη του αντιδράει επιθετικά, κάτι που από τη μια έχει αποτέλεσμα (του επιστρέφονται τα κλεμμένα), από την άλλη όμως προκύπτουν και παρενέργειες. Κι έχει να αντιμετωπίσει και μια δημοσιογράφο, με την οποία κάνει σεξ, αλλά και τους μαρκετίστες που προσλαμβάνει το μουσείο για να προωθήσει την έκθεση, οι οποίοι ετοιμάζουν μια καμπάνια που το να την χαρακτηρίσει κανείς «ανήθικη» δεν αρκεί για να την περιγράψει! Η έκρηξη του ανεξέλεγκτου Κρίστιαν οδηγεί αυτόν, όπως και το μουσείο, σε κρίση.

Η άποψή μας: Ο Κρίστιαν είναι όμορφος. Ο Κρίστιαν είναι ετοιμόλογος. Ο Κρίστιαν ξέρει να λέει μπούρδες να ακούγονται ωραία. Ο Κρίστιαν ξέρει από σύγχρονη τέχνη. Ή προσποιείται ότι ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι οι άλλοι πείθονται. Ο Κρίστιαν είναι ένας μεσοαστός. Ξέρει κόσμο. Ξέρει πολύ κόσμο. Ξέρει έναν από τους 251 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, από αυτούς που έχουν στην κατοχή τους τον μισό πλούτο ολάκερης της γης! Ξέρει τη σημασία να είσαι αυθεντικός και αυθόρμητος, οπότε τα... προβάρει και τα δύο. Όταν (νομίζει πως) σταματάει μια επίθεση ενός άντρα απέναντι σε μια γυναίκα που φωνάζει πως θα τη σκοτώσουν, νιώθει δυνατός, σαν να ξυπνάει μέσα του το αρσενικό, ένα αρσενικό που κατά πως φαίνεται, έχει δώσει τη θέση του σε έναν μετροσέξουαλ. Νιώθει έξαψη. Όταν καταλαβαίνει πως όλο αυτό ήταν κόλπο για να τον κλέψουν δημοσίως, θίγεται ο ανδρικός εγωισμός του. Και βάζει πλώρη να πάρει εκδίκηση.

Ο σκηνοθέτης παίρνει όλα τα όπλα του και πυροβολεί αδιακρίτως. Το χιούμορ του και ο σουρεαλισμός του παραπέμπουν από τον συμπατριώτη του Andersson και τον Bunuel μέχρι τον Haneke και τον Carax! Στην πρώτη γραμμή του πυρός, η τέχνη. Τι είναι τέχνη; Τι είναι σύγχρονη τέχνη; Το να μπει οποιοδήποτε αντικείμενο σε ένα μουσείο το κάνει αντικείμενο τέχνης; Είναι 20 βουναλάκια από χαλίκια μαζεμένα σε έναν μουσείο, τέχνη; Είναι 10 καρέκλες μπλεγμένες η μία πάνω στην άλλη, ακατάστατα, συνοδευμένες από τον ήχο της κατάρρευσής τους σε λούπα, τέχνη; Μπορεί οι ζωγραφιές ενός χιμπατζή να είναι τέχνη; Σύγχρονη τέχνη ρε φίλε. Ένας ακόμα τρόπος να διαχωρίζονται οι φτωχοί από τους πλούσιους. Οι μεγαλοαστοί θαυμάζουν την τέχνη – εννοείται ότι δεν καταλαβαίνουν γρι. Κι όταν η τέχνη είναι διαδραστική, ζωώδης, πηγμένη στα ένστικτα, η τέχνη είναι... επικίνδυνη! Τους τρομοκρατεί. Τους γελοιοποιεί: είναι καταπληκτική η σκηνή με τον Ρώσο καταστασιακό καλλιτέχνη που «κάνει» τον χιμπατζή, ένας πιθηκάνθρωπος σε ένα πάρτι γεμάτο από την αφάν γκατέ της σουηδικής κοινωνίας, και τα κάνει γιάμπαλο! Τρόμο να δουν τα μάτια σας! Αλλά πάντα σε πρώτο πλάνο ο Κρίστιαν. Ο καλός αυτός άνθρωπος. Που βοηθάει τους επαίτες: ξεχασμένοι στο περιθώριο, μόνο ως... εκρηκτική πρώτη ύλη για viral βίντεο μπορούν να χρησιμεύσουν!

Ο εραστής: η σκηνή του σεξ με την Elisabeth Moss και η τύχη του... προφυλακτικού, είναι από τις πολύ αστείες της ταινίας. Ο δίκαιος: ζητάει δικαιοσύνη και βάζει να ακούσει... Justice!!! Ένα τίποτα είναι. Ένας κενός άνθρωπος που δείχνει ωραίος μέσα στα ακριβά του κουστούμια. Και η σύγχρονη τέχνη κάποτε θα είναι κλασική τέχνη, όπως σήμερα κλασική τέχνη είναι η τέχνη που κάποτε ήταν σύγχρονη: η τύχη του αγάλματος με τον έφιππο μπροστά από το μουσείο, που πρέπει να φύγει για να τοποθετηθεί εκεί το Τετράγωνο, είναι επίσης από τις πολλές αστείες σκηνές της ταινίας. Μιας ταινίας που μιλάει πέρα από τη σύγχρονη τέχνη και για τη σύγχρονη κοινωνία, που βρίσκεται ολοφάνερα σε ελεύθερη πτώση. «Θέλετε να βοηθήσετε να σωθεί ένας άνθρωπος;» ρωτάει μια ακτιβίστρια τους περαστικούς στο δρόμο. «Όχι σήμερα» είναι η απάντηση ενός, από εκείνους που δίνουν απάντηση! Ρε φίλε, κατάντια. Όσο οδεύουμε όμως προς το φινάλε νιώθεις να πλησιάζει με φόρα μια... αμηχανία! Μετά από δυόμιση ώρες ταινίας ο σκηνοθέτης αφήνει υποπλοκές ανολοκλήρωτες (πχ τι γίνεται η σχέση του κεντρικού ήρωα με την Moss;) και θαρρείς και φοβάται να το τραβήξει το πράγμα στα όρια.

Χτυπάει ανελέητα την πολιτική ορθότητα αλλά νιώθει ότι πρέπει στο φινάλε να είναι... ορθός για να μην «πετάξει» έξω τους θεατές. Κι εκεί που σκοτώνει με το βαμβάκι και μας κάνει να γελάμε με τα χάλια των δυτικών κοινωνιών, στο τέλος σοβαρεύει. Και ο αμοραλιστής ήρωάς του γίνεται άνθρωπος. Άτσαλα. Βιαστικά. Παρά φύσιν. Αφού είναι μπαμπάς. Ένας αλλά λέων! Και τα κορίτσια του είναι μαζορέτες. Άρα, συμμετέχουν σε κάτι ομαδικό. Σε κάτι συλλογικό. Σε κάτι πάνω από τον εαυτό τους. Οπότε, ναι, μπορεί κι αυτός ο κυνικός ιδεαλιστής να δει πέρα από το εγώ του... Παρά τρίχα αριστούργημα! Έτσι κι αλλιώς, πάντως, τούτη είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.

Εγκαταλελειμμένοι, απομονωμένοι, τρομοκρατημένοι. Όταν σε κυριεύει ο φόβος,  να κρατάς την ελπίδα ζωντανή! Σκηνοθετημένη από τον δημιουργό Greg McLean, που μέχρι στιγμής έχει βάλει την υπογραφή του σε παραγωγές όπως τα The Belko Experiment, The Darkness και Rogue, είναι η νέα περιπετειώδης ταινία που φέρει τον τίτλο Η Ζούγκλα (Jungle) που αποτελεί συμπαραγωγή των χωρών της Κολομβίας και της Αυστραλίας. Η εμοπνευσμένη, αληθινή, τραγική ιστορία επιβίωσης, βασίζεται στο διεθνές μπεστ σέλλερ του Yossi Ghinsberg και περιγράφει την οδύσσεια μιας ομάδας φίλων που ακολουθώντας τον οδηγό / ιχνηλάτη τους μέσα στα βάθη της Βολιβιανής ζούγκλας, θα αναζητήσουν το μονοπάτι που σύμφωνα με τον θρύλο θα τους οδηγήσει σε ένα ινδιάνικο, χαμένο χωριό. Οι άμαθοι κομπανιέροι πολύ σύντομα θα αντιληφθούν, πως πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές κρύβονται τόσοι κίνδυνοι και εκπλήξεις, που καθιστούν το μέρος που διάλεξαν για να βαδίσουν άκρως απειλητικό για τις ίδιες τους ζωές.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο διεθνής αστέρας Daniel Radcliffe, έχοντας την υποστήριξη ενός σημαντικού ιντερνάσιοναλ καστ που αποτελούν οι Alex Russell, Thomas Kretschmann, Lily Sullivan, Yasmin Kassim, Joel Jackson, John Bluthal.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!

Θέλω να πάω σπίτι μου, με την μαμά μου! Βασισμένη στο μυθιστόρημα Autobiographie d’une Courgette του Ζιλ Παρί είναι η animation δημιουργία Εγώ, ο Κολοκυθάκης (Ma Vie De Courgette) που υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων 2017. Το φιλμ είναι ένα animation γυρισμένο με την τεχνική του stop-motion. Η τεχνική έχει τη λογική που χρησιμοποιείται και στα καρτούν: οι μαριονέτες κινηματογραφούνται καρέ-καρέ. Μεταξύ των καρέ οι μαριονέτες μετακινούνται ελάχιστα για να δώσουν την ψευδαίσθηση της κίνησης. Η τελειοποίηση των κινήσεων, η ρευστότητα τους, η λεπτότητα μιας έκφρασης- δημιουργούνται όλα ενώ οι μαριονέτες παραμένουν ακίνητες. «Κολοκυθάκης» είναι το πολύ ιδιαίτερο παρατσούκλι αυτού του 9χρονου αγοριού. Η ιστορία του είναι μοναδική, αλλά τα συναισθήματα που προκαλεί μας αγγίζουν όλους. O Κολοκυθάκης μεταφέρεται σε ορφανοτροφείο από τον ευγενικό αστυνομικό, Ρέιμοντ. Παλεύειναβρειτηθέσητουσεαυτότοπαράξενο και συχνά εχθρικό περιβάλλον. Με τη βοήθεια του Ρέιμοντ και των νέων του φίλων όμως, ο Κολοκυθάκης θα μάθει να εμπιστεύεται, θα βρει την αγάπη και μια νέα οικογένεια, όλη δική του.

Στην ταινία «Εγώ, ο Κολοκυθάκης», οι κούκλες έχουν ύψος περίπου 10 εκ. και είναι κατασκευασμένες από διάφορα υλικά (αφρολέξ για τα μαλλιά, σιλικόνη για τα χέρια, ρητίνη για το πρόσωπο, ύφασμα για τα χειροποίητα ρούχα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Rosebud 21!

Πέντε κασόνια λίρες σε ένα "Κ"! Η νέα κωμωδία του Στράτου Μαρκίδη O Θησαυρός, βασίζεται στο αγαπημένο θεατρικό έργο «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη. Η σύγχρονη ιστορία εξελίσσεται σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Κρήτης. Η - προσφάτως - χήρα Θεώνη Κανελοπιπεράκη, μένει στον χρεοκοπημένο ξενώνα της στην Κρήτη και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στα χρέη, που της άφησε ο μακαρίτης. Τα δωμάτια όμως δεν ενοικιάζονται ιδιαίτερα εύκολα. Έτσι, μαζί με την ανιψιά της, την Λουκία, σκαρφίζονται ένα τέχνασμα, και διαδίδουν πως στην πανσιόν ο μακαρίτης έχει κρύψει ένα θησαυρό. Πολύ γρήγορα η πανσιόν γεμίζει από θησαυροθήρες που με διάφορες δικαιολογίες ζητούν να νοικιάσουν ένα δωμάτιο. Ανάμεσά τους, ο Νεόκοπος Χαιρετάκης, επί σαρανταετία ερωτευμένος με την Θεώνη, που λόγω μιας παλιάς βεντέτας δεν μπορεί να τον εξωτερικεύσει, και ο Στέλιος Προυσαλάκης, ιδιοκτήτης πρακτορείου ΟΠΑΠ και ιδιαίτερα ζηλιάρης, με την Ιταλίδα γυναίκα του. Όλη η περιοχή είναι υπό τον έλεγχο του Μητσάκου Παρασχάκη, τοκογλύφου και μαφιόζου, που θέλει να «βάλει χέρι» στον ξενώνα της Θεώνης και να χτίσει στη θέση του πεντάστερο resort. Υπολογίζει όμως χωρίς την ξενοδόχο. Ο αγώνας δρόμου για την ανεύρεση του θησαυρού ξεκινά, φέρνοντας στην επιφάνεια διάφορα κωμικοτραγικά και αισθηματικά γεγονότα που θα φέρουν τα πάνω-κάτω στην μικρή κοινότητα της περιοχής.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ένα all-star cast Ελλήνων ηθοποιών. Στον ρόλο της Θεώνης Κανελοπιπεράκη θα δούμε την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, στον ρόλο του Νεόκοπου Χαιρετάκη θα δούμε τον Παύλο Χαϊκάλη και στον ρόλο του Στέλιου Προυσαλάκη θα δούμε τον Σωτήρη Καλυβάτση. Μαζί τους ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, στο ρόλο του Ηρακλή Τσισκάκη, η Φαίη Ξυλά ως η Λουκία Κανελοπιπεράκη, ο Λευτέρης Ελευθερίου ως ο Βάσος Χαιρετάκης, η Μάγδα Πένσου ως η Λεώνη Περή, η Δωροθέα Μερκούρη ως η Carla, ο Γιώργος Γιαννόπουλος ως ο Μητσάκος Παρασχάκης, ο Μιχάλης Μαρίνος ως ο Ερμής Δερμιτζάκης, ο Δημήτρης Τζουμάκης ως ο Θανάσης Χατζιδάκης, η Σοφία Μουτίδου ως η Χαριτίνη Χαιρετάκη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ως ο Μανώλης Παρασχάκης, η Κατερίνα Στικούδη ως η Σάρον (Χάιδω) Μανωλάκου και ο Σπύρος Φωκάς στο ρόλο του μακαρίτη Χαράλαμπου. Η σκηνοθεσία είναι του Στράτου Μαρκίδη («Λάρισα Εμπιστευτικό», «I Love Καρδίτσα»), σε σενάριο του Δημήτρη Αποστόλου («Δυο Ξένοι»).
Την ομάδα παραγωγής πλαισιώνουν ο Βασίλης Καπούλας στην διεύθυνση φωτογραφίας, ο Κοσμάς Φιλιούσης στο μοντάζ, η Λαμπρινή Καρδάρα στα σκηνικά, ο Κλέων Φυσέκης στα κοστούμια και ο Χρήστος Παπαδόπουλος στη μουσική. H παραγωγή της ταινίας είναι της SM Media Productions, ενώ τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα, την Κρήτη και την Κύπρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Tanweer!

Ογδόντα νύχτες μείνανε, Κουράγιο μας! Μετά την πρεμιέρα της στο περσινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αφού ταξίδεψε σε διεθνή Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο - μεταξύ άλλων στα Goteberg Film Festival - Visionairies Section, Luma International Film Festival (Βραζιλία), L. A. Film Festival - Nightfall Section, Atlantida Film Festival (Ισπανία), New Horizon Film Festival (Πολωνία), η νέα ταινία του ΤΗΕ ΒΟΥ (Αλέξανδρος Βούλγαρης), βρίσκει το δρόμο για τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το Νήμα είναι ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Το νήμα που συνδέει τους κόσμους των δύο πρωταγωνιστών, Νίκη και Λευτέρη, είναι η μνήμη, η βία και μία μάχιμη ελπίδα. Η αφοσίωση της Νίκης στην αντίσταση προδίδει την αδυναμία της να ανταποκριθεί ως μητέρα. Ο Λευτέρης, γιος της Νίκης, κληρονομεί ένα παρελθόν που ο ίδιος πότε του δεν ονειρεύτηκε. Μέχρι που μια μέρα, το νήμα που τους συνδέει, ένας αόρατος ψυχολογικός ομφάλιος λώρος, κόβεται. Ο αγώνας της Μητέρας για τα πολιτικά της πιστεύω, μεταμορφώνεται σε ψυχολογικές αλυσίδες που φυλακίζουν τον Γιο, ο οποίος πρέπει στο τέλος να αγωνιστεί για τη δικιά του ελευθερία και να αναζητήσει τη δικιά του λύτρωση.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Σοφία Κόκκαλη που για την παρουσία της εδώ απέσπασε το Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου 2017.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Weird Wave!

Η μητέρα όλων των γιορτών! Μετά από την συμπαθητική επιτυχία, που κατάφερε το πρώτο, το εισαγωγικό επεισόδιο της πιπεράτης κομεντί, δεν ήταν και εντελώς απρόβλεπτο το γεγονός της επιστροφής του τίτλου για ένα ακόμη σίκουελ, που τονίζεται μάλιστα από την παραγωγή, δίνοντας του χαρακτήρα υπέρ το δέον γιορτινό. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα της επιστροφής του A Bad Moms Christmas, σε σκηνοθεσία Jon Lucas, εκεί που οι τρεις ανατρεπτικές και πολιτικά ανορθόδοξες μαμάδες, θα τα κάνουν ξανά λαμπόγυαλο, έχοντας σαν φόντο την περίοδο των Χριστουγέννων, όπου όλες οι υπόλοιπες, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να μην χαλάσουν κανένα χατίρι στα καμάρια τους. Και για να γίνει ακόμη πιο εκρηκτικό το σκηνικό, κάθε "κακιά μαμά" της ιστορίας μας, θα δεχτεί την επίσκεψη της δικής της μητέρας, κατ οίκον, για να πουν παρέα τα κάλαντα! Φυσικά με την εις διπλούν συνύπαρξη των κυριών και των μεγαλοκυριών, η κατάσταση ξεφεύγει ακόμη περισσότερο στα άκρα, όπως άλλωστε αποκαλύπτει και το ακατάλληλο Red Band Trailer, που η STX Entertainment μόλις έδωσε στην κυκλοφορία. Ανακοινώνοντας ταυτόχρονα πως η συνέχεια, που αναμένει να έχει το ίδιο μπαζ με το ορίτζιναλ, θα βγει στις αίθουσες των ΗΠΑ στις 3 Νοεμβρίου 2017.

Φυσικά και επιστρέφουν στους ρόλους που είχαν την πρώτη φορά προ διετίας οι Mila Kunis, η Kristen Bell και η έκπληξη Kathryn Hahn, συνοδευόμενες όμως αυτή την φορά από τις έμπειρες Susan Sarandon, Cheryl Hines και Christine Baranski, που αναμένεται να εκτοξεύσουν στα ύψη το κέφι. Το καστ συμπληρώνουν στους περιφερειακούς ρόλους και οι Jay Hernandez, Peter Gallagher, Justin Hartley και David Walton.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

Όταν τα πάντα ξεφεύγουν! Με την σφραγίδα του νεότευκτου στούντιο της Amazon, καταφτάνει η καινούργια ταινία του αειθαλή Woody Allen, με τον τίτλο Wonder Wheel, που μας ταξιδεύει χρονικά στην δεκαετία του 50, στο παραθαλάσσιο Κόνι Άιλαντ. Το φιλμ περιγράφει τις ιστορίες τεσσάρων προσώπων, που οι ζωές τους περιπλέκονται με φόντο το φημισμένο πάρκο διασκέδασης και ψυχαγωγίας, που λειτουργούσε εκείνα τα χρόνια στην περιοχή. Η συναισθηματικά ασταθής Τζίνι, πρώην ηθοποιός, εργάζεται πλέον σαν σερβιτόρα στο καφέ του πάρκου. Ο Χάμπτι είναι ο σύζυγός της και χειριστής του δημοφιλούς στους επισκέπτες καρουζέλ. Ο Μίκυ είναι ένας γοητευτικός νεαρός ναυαγοσώστης που ονειρεύεται κάποια στιγμή να γίνει μεγάλος και τρανός θεατρικός συγγραφέας. Και η Καρολίνα είναι η χαμένη από χρόνια κόρη του Χάμπτι, που επιστρέφει στο πατρικό της για να κρυφτεί από τους γκάνγκστερς που βρίσκονται στο κατόπι της. Κυρίαρχο συστατικό του έργου, είναι η κινηματογράφηση του, που ανήκει στον μυθικό Vittorio Storaro, στοιχείο που μπορεί κανείς να θαυμάσει στα λιγοστά πλάνα του προωθητικού τρέιλερ, σύμφωνα με το οποίο, το νέο πόνημα του Allen, που ελπίζουμε να βαδίσει στα χνάρια των εξαιρετικών και όχι ανούσιων στιγμών του δεύτερου μέρους της τεράστιας καριέρας του, αναμένεται να πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του την 1η Δεκεμβρίου 2017.

Ετερόκλητη η τετράδα των ερμηνευτών που μοιράζεται τους βασικούς ρόλους της δραματικής πλοκής, με την πολυβραβευμένη Kate Winslet να κρατά τον ρόλο της σερβιτόρας, τον υποτιμημένο εδώ και δεκαετίες Jim Belushi να ερμηνεύει τον βίαιο άντρα της, τον Justin Timberlake να αποδίδει με το γνώριμο στυλ του τον νεαρό ονειροπόλο και την Juno Temple να παίζει την κυνηγημένη από όλους θυγατέρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!

Welcome to the jungle! Πρόκειται για την ταινία που έκανε την μεγάλη έκπληξη στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών, αποσπώντας το σημαντικότερο βραβείο του θεσμού, τον Χρυσό Φοίνικα. Η σατιρική δημιουργία από την Σουηδία, δια χειρός Ruben Ostlund, The Square, που σημάδεψε την 70η εκδοχή του σπουδαίου κινηματογραφικού ανοιξιάτικου ραντεβού, μας μεταφέρει στην σύγχρονη Στοκχόλμη, προκειμένου να να ξετυλίξει την εκκεντρική πλοκή της. Που στο επίκεντρο της βρίσκουμε τον Κρίστιαν, τον σεβάσμιο επιμελητή του μουσείου μοντέρνας τέχνης, που μπορεί να είναι διαζευγμένος, αποτελεί το πρότυπο του ιδανικού πατέρα, όμως, για τα δυο μικρά του παιδιά. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εγρήγορση, έχοντας την επιμέλεια του καινούργιου εκθέματος, του Τετραγώνου, που μέσα από την ιδιόμορφη υφή του, καλεί όσους το επισκέπτονται να αναδείξουν τον αλτρουιστικό τους χαρακτήρα και να ενδιαφερθούν για τις ανθρώπινες οντότητες που τους περιβάλλουν. Ο ίδιος ο Κρίστιαν όμως δεν θα ακολουθήσει αυτό το μοτίβο, από την στιγμή που θα αντιληφθεί πως το κινητό του τηλέφωνο έχει κλαπεί, γεγονός που θα τον ωθήσει σε κάποιες ντροπιαστικές ενέργειες. Η Magnolia Pictures που έχει αναλάβει την παγκόσμια διανομή του φιλμ, μόλις κυκλοφόρησε το επίσημο τρέιλερ, που κινείται στα ίδια ακριβώς σατιρικά επίπεδα, με προοπτική την έξοδο του στις αίθουσες, από τα μέσα του ερχόμενου Οκτώβρη.

Από τις εικόνες του φετινού Παλμ Ντ' Ορ παρελαύνουν εκτός από τον βασικό πρωταγωνιστή Claes Bang και διάσημοι ηθοποιοί όπως οι Elisabeth Moss, Dominic West, Terry Notary και Christopher Laesso.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.

του zerVo (@moviesltd)

E, μικρό πράγμα δεν το λες, το να καταφέρνει μια ταινία, έτσι από το πουθενά και με θεματολογία που νομίζεις πως κάπου έχει εξαντληθεί, να σου τριπλασιάζει, μόνο εντός της αμερικάνικης επικράτειας, το κόστος και να σου βάζει στα ταμεία, ,100 ολόκληρα και ζεστά εκατομμύρια δολάρια! Που παγκοσμίως αγγίζουν την διακοσάρα, νούμερα διόλου ευκαταφρόνητα, ειδικά όταν δεν αναφερόμαστε σε καθαρόαιμη μπλοκμπαστεριά, ούτε κινούμενο σκίτσο. Λογική κι επόμενη λοιπόν η κίνηση της Paramount να επενδύσει σε ένα ακόμη επεισόδιο της φαμελιάρικης κομεντί Daddy's Home, δίνοντας της ένεκα και των ημερών, έναν παραπάνω τόνο γιορτινό και με αμέτρητα λαμπιόνια στολισμένο.

Έχοντας παραμερίσει εδώ και μια διετία κοντά, τα πάθη και τα μίση και αφού εκμηδένισαν ο καθένας από την μεριά του τον ακραίο εγωισμό, ο Μπραντ και ο Ντάστυ απολαμβάνουν την συνθήκη ειρήνης που έχουν συναποφασίσει, για το καλό των παιδιών τους, της συζύγου (νύν του ενός, πρώην του άλλου), της φαμίλιας τους. Τα Χριστούγεννα όμως πλησιάζουν και στο σπιτικό του πρώτου, που διαμένουν τα, όχι και λίγα, ανήλικα, επικρατεί μια σχετική κατήφεια, που για ακόμη μια φορά τις γιορτές δεν θα τις περάσουν όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια. Μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, οι δυο μπαμπάδες, θα πάρουν την απόφαση να το διασκεδάσουν παρέα με τις κυρίες και τα τέκνα τους, στην εξοχή, μακρυά από το άγχος και την βουή της μεγαλούπολης. Ατυχώς για αμφότερους τους ντάντηδες, εντελώς αναπάντεχα, θα πληροφορηθούν, πως όπου νάναι καταφτάνουν για να προστεθούν στην, ήδη πολυπληθή ομήγυρη και οι δικοί τους πατεράδες!

Κάτι που σημαίνει για τον μεν Μπραντ, πως θα βρεθεί μετά από καιρό μαζί με τον λατρεμένο του, πανομοιότυπα γκαφατζή, πολυλογά, αρούκατο γονιό, τον Ντον, που περιέργως ταξιδεύει μόνος δίχως την συντροφιά της συζύγου του, αλλά και για τον δε Ντάστυ, πως από εκεί που δεν το περιμένει, θα αναγκαστεί να ανταλλάξει χνώτα με τον όχι και τόσο αγαπημένο του μπαμπά, τον γυναικά, εξυπνάκια και πονηρό Κερτ, που συνηθίζει σε κάθε του εμφάνιση να προκαλεί ανακατωσούρες στην συντροφιά. Αγχωμένοι από την παρουσία των δικών τους μπαμπάδων, οι πρώην εχθροί και νυν φίλοι, θα ψάξουν να βρουν την χρυσή τομή, προκειμένου οι γιορτινές ημέρες στην χιονισμένη ύπαιθρο, να περάσουν με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Δύσκολο...

Με μια σημαντική σεναριακή εναλλαγή λοιπόν, από ότι συνέβη την πρώτη, ανέλπιστα επιτυχημένη, φορά, όταν αμφότεροι οι κύρηδες της όμορφης Σάρα, έκαναν τα πάντα για να της αποδείξουν ποιος είναι ο καλύτερος συμβίος για εκείνη, ξεκινά η ιστορία του σίκουελ, καθώς οι δύο μεσήλικες, έχουν υποχρεωθεί σε συνθηκολόγηση. Αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν σημαίνει πως δεν θα επανέλθει η ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους, αν και κάτι τέτοιο, ελάχιστα μοιάζει να ενδιαφέρει την κινηματογραφική συνέχεια, που έχει στρέψει την ματιά της σε καινούργια ενδιαφέροντα. Τους εβδομηντάρηδες παππούδες, δηλαδή, που εννοείται είναι δομημένοι κατ εικόνα και καθ ομοίωση των παιδιών τους και που σύμφωνα με την σκηνοθετική εκτίμηση, αναμένεται να σηκώσουν ένα σημαντικό βάρος της χιουμοριστικής δράσης. Ένα στοιχείο που δεν συμβαίνει όμως ποτέ, αφού η παρουσία του πρώτου, με την μορφή του John Lithgow, μάλλον προς το δραματικότερο φέρνει, την ώρα που θεατράλε ανακοινώνει στοn γιο του τον χωρισμό του, μετά από μισό αιώνα και βάλε, με την μητέρα του, την ίδια στιγμή που περνά πλήρως ανεκμετάλλευτος ο ερχομός του Mel Gibson, ως γκομενιάρη γεροξούρα, που με την στάση του έχει αφήσει ουκ ολίγα ψυχικά τραύματα στον δικό του (επίσης όπως θυμόμαστε γυναικά - και παντρεμένο εδώ με την θανατηφόρα Alessandra Ambrosio) κανακάρη.

Συνεπώς το πόνημα του Sean Anders, μοιάζει να αποτελείται από μικρά μικρά παζλάκια που συνθέτουν ένα όχι και τόσο αστείο σύνολο, πλημμυρισμένο από τις νευρώσεις του (μη αποδεκτού στα μέρη μας ως κωμικού της προκοπής) Will Ferrell, που επαναλαμβάνει για μια ακόμη φορά την μόστρα του σαχλαμαράκια και τα άγχη του έτερου πατερούλη Mark Wahlberg (σαφώς ποιοτικότερος και ρεαλιστικότερος) για να μην συμβεί το παραμικρό στους νεαρούς (βιολογικά και μη διαδόχους του) συμμετέχοντες στην πλοκή, μην τυχόν και κάτι τους στενοχωρήσει και καταστραφεί το σύμπαν. Κλίμα αγιοβασιλιάτικης συναίνεσης που διατηρείται ατόφιο καθόλη την διάρκεια του φιλμ, δίχως την παραμικρή έκπληξη να ανεμίζει στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις προβλέψιμες αγκαλιές του Do They Know Its Christmas Time φινάλε, όπου τα χαμόγελα κι οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Αφήνοντας εμάς μέσα σε ζωγραφιστό χαμόγελο να ελπίζουμε πως οι Daddies δεν θα ξαναγυρίσουν και για τρίτη φορά ανούσια φορά στο εκράν.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Καζαντζάκης	Odeon	2	116	45.875	143.946
2	Murder On The Orient Express	Odeon	4	82	25.700	280.153
3	Paddington 2	Odeon	1	131	20.376	20.376
4	Justice League	Tanweer	3	50	11.631	137.977
5	Daddy's Home 2	UIP	1	40	8.372	8.372
6	Lady Macbeth	Strada Films	1	9	5.241	5.240
7	Το τελευταίο σημείωμα	Tanweer	6	28	3.830	193.303
8	Happy Family	Tanweer	4	46	3.141	31.385
9	Jigsaw	Tanweer	4	17	2.779	46.025
10	Thor: Ragnarok	Feelgood Ent.	5	10	2.239	162.418

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ