Movies Ltd

Σαν να λέμε meta αγάπη

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα νέο, τεράστιο ταλέντο, γεννήθηκε!

Και τώρα έφτασε η στιγμή της αποθέωσης! «Άφτερλωβ» παιδιά, του Στέργιου Πάσχου! Ότι πιο φρέσκο, μοντέρνο, δυνατό, υπέροχο, λατρεμένο είδαμε στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Μακριά από τις μιζέριες και τη σοβαροφάνεια που πλήττει σχεδόν εν ολοκλήρω το σύγχρονο ελληνικό σινεμά! Ο 32χρονος σκηνοθέτης με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τα δίνει όλα και μας κάνει να ελπίζουμε πως αυτή η νέα φωνή του κινηματογράφου μας έχει να μας πει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα προσεχώς. Καθόλου τυχαία στο προηγούμενο φεστιβάλ του Λοκάρνο η ταινία τιμήθηκε με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη των Δημιουργών του Παρόντος! Μεγάλη τιμή, indeed!

Ο Στέργιος Πάσχος γεννήθηκε το 1985 στο Βελεστίνο. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 7 μικρού μήκους ταινίες κι έχει συμμετάσχει στο Script&Pitch καθώς και στο Framework του Torino Film Lab. Εργάζεται ως σεναριογράφος για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Είθε το «Άφτερλωβ» να έχει την τύχη που του αξίζει και να δούμε πολλές, πολλές ακόμα ταινίες ολόδικές του.

Η υπόθεση: Είναι καλοκαίρι, η Αθήνα βράζει, αλλά ο 30χρονος Νίκος δροσίζεται στα βόρεια προάστια, πίνοντας κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα. Η πισίνα δεν είναι δική του, αλλά του Σταύρου, που έχει ζητήσει από τον Νίκο να προσέχει το σπίτι και τη Λέιλα – τον σκύλο του – για το καλοκαίρι. Η ευκαιρία δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτη από τον άφραγκο μουσικό, που αποφασίζει να καλέσει εκεί την πρώην κοπέλα του, Σοφία, για ολιγοήμερες διακοπές στην πόλη. Όταν όμως η ανυποψίαστη Σοφία καταφτάνει, οι διακοπές στον παράδεισο μετατρέπονται σε κάτι που μοιάζει με κόλαση. Ο Νίκος την κλειδώνει στο στούντιο ηχογραφήσεων του σπιτιού, αποφασισμένος να μην την αφήσει να φύγει, αν δεν μάθει τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Γιατί; Επειδή ακόμα δεν έχει καταλάβει. Κι αν δεν την καταλάβει, πώς θα την ξεπεράσει; Εγκεφαλικά. Γιατί ερωτικά την έχει ξεπεράσει. Φυσικά...

Η άποψή μας: Θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι: μεγάλες ταινίες δεν είναι απαραίτητα αυτές που ασχολούνται με «μεγάλα» θέματα. Μπορεί ξέρω 'γω ένας σκηνοθέτης να θέλει να βγάλει προς τα έξω τους προβληματισμούς του για τον ρατσισμό, την πείνα, τη φτώχεια, την ανεργία, τον μιλιταρισμό, την οικολογική καταστροφή and so on, και να κάνει κακή ταινία. Και μπορεί κάποιος άλλος να θέλει να κάνει ένα φιλμ για τον έρωτα και για το πού πάει η αγάπη όταν τελειώνει και να φτιάχνει αριστούργημα! Όπως κάνει ο Στέργιος Πάσχος στην πολύ ώριμη, πολύ έξυπνη, πολύ αστεία, πολύ μελαγχολική ταινία του. Δεν θα σταθώ στους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που πέφτουν στην οθόνη και απαγγέλλονται συνάμα από τους δύο πρωταγωνιστές με παράξενο τρόπο.

Όχι. Γιατί έχουμε τόσο πολλά να πούμε για την ταινία. Και εννοείται ότι δεν θα σας τα πούμε όλα για να νιώσετε κι εσείς την ευχάριστη έκπληξη παρακολουθώντας την – αν και τώρα που το σκέφτομαι, και όλα να τα λέγαμε, πάλι υπέροχα θα περνούσατε στην ταινία γιατί αλλιώς είναι να τα λες κι αλλιώς είναι να τα βλέπεις. Ο Πάσχος πάντως και τα λέει και τα δείχνει κατά πως πρέπει. Κι ευτυχεί να διαθέτει ένα τρομερό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Η Ηρώ Μπέζου είναι εξαιρετική ως Σοφία, εκείνος όμως που παίρνει την ταινία επάνω του είναι καθαρά και αδιαμφισβήτητα ο Χάρης Φραγκούλης. Που αποδεικνύει εδώ πως όταν βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον σκηνοθέτη του μπορεί να λάμψει και να μην βγαίνει μη πειστικός, όπως πχ στο ρόλο του στην πιο μεγάλη ελληνική ταινία στην οποία έχει συμμετάσχει, το «Ουζερί Τσιτσάνη». Δεν ξέρω κατά πόσο δόθηκε η ελευθερία στους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν ή αν όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης είναι αποτέλεσμα πολλών και εξαντλητικών προβών, το τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι τέλειο!

Τέλειος συγχρονισμός ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς, φοβερή αίσθηση της ατάκας, ρυθμός και δύο άνθρωποι που μιλάνε όπως μιλάνε οι νέοι σήμερα κι όχι ως ήρωες μυθιστορήματος με βαρύγδουπες εκφράσεις και δηθενιές. Ο Νίκος θέλει να μάθει γιατί τον χώρισε η Σοφία. Αυτό. Και για να το πετύχει την κλειδώνει μαζί του στο διαμέρισμα – στούντιο του φίλου του. Εγκλεισμός και δύο άνθρωποι που έζησαν για κάποιο χρονικό διάστημα (μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία) μαζί και βίωσαν ολοφάνερα έναν πολύ μεγάλο έρωτα. Η Σοφία δεν του δίνει καμία απάντηση. Την απάντηση, πάντως, την αντιλαμβάνεται ο Νίκος στο φινάλε. Πού πάει η αγάπη όταν τελειώνει; Δεν γίνεται να φτάσεις στο πικ στη σχέση σου με έναν άλλο άνθρωπο, να έχεις βιώσει τον απόλυτο έρωτα και να συνεχίσετε να είστε μαζί. Η μεγάλη τελική σκηνή του love making ίσως φανεί κουραστική σε κάποιους. Την κερδίζει όμως με το σπαθί του ο Πάσχος. Γι' αυτό έχουν προηγηθεί όλα τα προηγούμενα κωμικά ιντερλούδια, που, πιστέψτε με, βγάζουν πολύ γέλιο! Γι' αυτό ο ρυθμός ήταν ταχύτατος, όλα κυλούσαν σφαίρα, το πράγμα τσουλούσε γρήγορα και όμορφα. Για να δούμε σε όλο τους το μεγαλείο δύο ανθρώπινα κορμιά να κάνουν έρωτα. Χωρίς βιασύνη. Παίρνουν το χρόνο τους. Ερεθίζονται, φιλιούνται, χαμουρεύονται, γαμιούνται. Ο Νίκος κλαίει. «Μην φοβάσαι», του λέει η Σοφία. Κι όμως, κλαίει. Γιατί καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο από αυτό. Και μετά, η αμηχανία του τέλους. Και η φυγή.

Υπέροχη ταινία με έναν απίστευτο Φραγκούλη που μιλάει τη γλώσσα του σήμερα. Και θα σας παραθέσω κι ένα μικρό διάλογο ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, που ειρήσθω εν παρόδω, συχνά (ιδίως ο Νίκος) σπάζουν τον τέταρτο τοίχο, απευθύνονται στο κοινό και δεν κρύβουν ότι αυτό που βλέπουμε είναι αναπαράσταση, είναι σινεμά, είναι σκηνοθετημένο, είναι το πιο όμορφο ψέμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
- Νίκος (απευθυνόμενος στη Σοφία): «Έχεις καύλες;»
- Σοφία: «Ναι...»
- Νίκος: «Οπότε, είμαστε ακόμα κάπως ζωντανοί...»
Αν γυρίζονται ΚΑΙ τέτοιες ταινίες, το ελληνικό σινεμά θα είναι ακόμα κάπως ζωντανό!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Μαΐου 2017 από την Strada Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είμαστε ότι λέει το προφίλ μας στο facebook – όχι;

Αυτή είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Stéphane Robelin, μετά από τρεις μικρούς μήκους ταινίες που επίσης έχει στο ενεργητικό του. Και στις τρεις μεγάλου μήκους του υπογράφει και το σενάριο. Η πρώτη ήταν το «Real Movie» (2004). Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;» (Et si on vivait tous ensemble?, 2011), η οποία βγήκε και στη χώρα μας και στη Γαλλία έκοψε γύρω στις 500 χιλιάδες εισιτήρια. Και σε εκείνην την ταινία ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ο Pierre Richard!

Ο Pierre Richard κάποια εποχή ήταν ο δημοφιλέστερος Γάλλος κωμικός! Πλέον, στα 83 του χρόνια, δεν έχει πάψει να παίρνει ρόλους σε ταινίες με εμπορικό ενδιαφέρον. Το όνομα με το οποίο βαφτίστηκε είναι το Pierre Richard Maurice Charles Leopold Defays!!! Από το 1958, που εμφανίστηκε χωρίς να είναι γραμμένο το όνομά του στα credit στην ταινία «Les amants de Montparnasse» του Jacques Becker έχει εμφανιστεί σε 60 ταινίες, ενώ δάνεισε και τη φωνή του σε άλλες τρεις κινουμένων σχεδίων!!! Κι έχει κι άλλες τέσσερις ταινίες στα σκαριά. Ακαταπόνητος! Αλλά βρείτε μου μια γυναίκα ηθοποιό άνω των 80 (εκτός από Maggie Smith) που να βρίσκει ακόμα ρόλους στο σινεμά...

Η υπόθεση: O Πιέρ είναι ένας 75χρονος χήρος που ζει μοναχικά από τότε που έχασε την γυναίκα του. Κι αυτό επειδή η ζωή του δεν έχει νόημα χωρίς εκείνη. Έτσι νιώθει. Το διαμέρισμά του στο Παρίσι είναι ακατάστατο και ο ίδιος δεν φροντίζει ούτε την υγιεινή του ούτε τη διατροφή του. Η κόρη του, προκειμένου να τον βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί, του χαρίζει έναν υπολογιστή ελπίζοντας να του εξιτάρει την περιέργεια και να τον βοηθήσει να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Ο Πιέρ όμως είναι ηλεκτρονικά αναλφάβητος, οπότε χρειάζεται κάποιον να τον βοηθήσει. Εδώ μπαίνει στο πλάνο ο Άλεξ. Ο Άλεξ είναι ένας νεαρός άντρας, άνεργος, που ζει μαζί με την εγγονή του Πιέρ, όντας ζευγάρι μαζί της, στο σπίτι της κόρης του. Απρόθυμος, δέχεται την πρόκληση να διδάξει τον Πιέρ. Εξάλλου, χρειάζεται τα χρήματα.

Έτσι, ο Πιέρ αρχίζει το «σερφάρισμα» και σύντομα ανακαλύπτει ένα site γνωριμιών. Χρησιμοποιώντας το όνομα του Άλεξ, ο Πιέρ γνωρίζει την «Flora63», μία νεαρή φυσιοθεραπεύτρια και σύντομα μαγεύεται από τη γοητεία της. Αυτή αντίστοιχα μαγεύεται από το κομψό και ασυνήθιστο προφίλ του και του ζητάει να βγουν έξω τετ α τετ. Ο Πιέρ νιώθοντας παγιδευμένος αλλά ταυτόχρονα και ενθουσιασμένος, δέχεται να βγει με την κοπέλα αλλά θα πρέπει να πείσει τον Άλεξ να πάει εκείνος στη θέση του. Στις Βρυξέλλες! Κι έτσι αρχίζουν τα μπερδέματα...

Η άποψή μας: Η ταινία Un Profil Pour Deux θα μπορούσε να έχει δίπλα της τον χαρακτηρισμό «γλυκούλα». Όχι με υποτιμητικό τρόπο. Είναι μια ταινία αγαπησιάρικη, που δεν προκαλεί μεγάλα πάθη στο θεατή της. Δεν ενθουσιάζεσαι μαζί της, δεν πετάς τη σκούφια σου, δεν σκας στα γέλια. Αλλά δεν νευριάζεις κιόλας, δεν νιώθεις κορόιδο, δεν θεωρείς ότι έχεις χάσει τσάμπα ένα δίωρο. Μια ρομαντική κομεντί είναι η ταινία, παλιομοδίτικη, που «ντύνεται» μοντέρνα, χρησιμοποιώντας ως βασικό στοιχείο της πλοκής τη σύγχρονη (προσπάθεια για) επικοινωνία μέσα από τα social media. Και ναι, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ταινία αποτελεί κάτι σαν τον «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» του 21ου αιώνα! Μόνο που αντί για τον μυταρά Συρανό έχουμε στη θέση του τον γηραιό Πιέρ. Που μέσα από το προφίλ του στη σελίδα γνωριμιών στο ίντερνετ γράφει πράγματα τα οποία ξεχειλίζουν λυρισμό, αισθησιασμό, ποιητικότητα σε μια εποχή άφατου κυνισμού. Κρύβει όμως την ηλικία του. Πώς θα μπορούσε να γητεύσει μια γυναίκα, πανέμορφη, με τα μισά του χρόνια, αυτός, ο παλαίμαχος wannabe εραστής; Ποια θα μπορούσε να είναι η αντίδρασή της αν μάθαινε την πραγματικότητα για την ηλικία του; Μα εννοείται, η φυγή. Οπότε, αρχικά, ο Πιέρ ικανοποιείται και μόνο από το γεγονός ότι κατορθώνει να «ανάβει» πάθος σε μια άλλη γυναίκα, με τα γραπτά του, κρυμμένος πίσω από μια ηλεκτρονική, ψεύτικη ταυτότητα. Κι όταν έρθει η στιγμή του ραντεβού ο Άλεξ είναι ο τέλειος υποψήφιος για να παρουσιαστεί «αντ' αυτού». Νέος είναι, όμορφος είναι, μια χαρά. Τα σχέδια βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις αλλού ξεκινούν να πάνε κι αλλού πηγαίνουν. Ο Πιέρ ελπίζει πως θα κερδίσει την καρδιά της νεαρής ακόμα και όταν ο Άλεξ κοιμάται μαζί της. Τα υπόλοιπα, επί της μεγάλης οθόνης.

Πάντα είναι ευχάριστο να βλέπεις τον Pierre Richard σε ταινίες, κι εδώ ικανοποιεί τον θεατή με το timing και την παρουσία του. Η σκηνή με το «ανοιχτό παράθυρο» είναι από τις πιο προφανείς αλλά βγάζει γέλιο. Ομορφούλα είναι η μελαχρινή χήρα από τις Βρυξέλλες, έχει δυο – τρεις σκηνές η ταινία όπου πραγματικά γελάς, αλλά δεν είναι ταινία για χοντρό γέλιο. Κατά μία έννοια μοιάζει κάαααπως με το περσινό Retour Chez Ma Mere (εκεί η Josiane Balasko προσπαθούσε να μάθει τα σχετικά με τη χρήση του ίντερνετ) αλλά είναι σαφώς καλύτερη ταινία από εκείνη. Πιο ολοκληρωμένη. Πιο ενδιαφέρουσα. Αλλά και πάλι, όχι μια ταινία που θα κάνει τη διαφορά. Τουλάχιστον δεν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Έφυγε από την ζωή, σε ηλικία μόλις 68 ετών, ένας από τους διασημότερους ρολίστες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, με πορεία μεγαλύτερη των τριών δεκαετιών, ο φημισμένος Powers Boothe, που οι περισσότεροι σινεφίλ μνημονεύουν ως τον ανήθικο γερουσιαστή του διπλού τεύχους του περιπετειώδους σινέ κόμικ Sin City. Οι εμφανίσεις του γεννημένου το 1948 στο Τέξας καρατερίστα δεκάδες, από την απαρχή της καριέρας του στις αρχές της δεκαετίας του 80, με πιο άξιες αναφοράς στην μεγάλη οθόνη, κατά βάση villain προσωπικότητες, εκείνες του στρατιώτη Άντυ στο Red Dawn, του Κέρλυ Μπιλ στο γουέστερν Tombstone, του Αλεξάντερ Χέιγκ στο Nixon, του πράκτορα του FBI Ντόυλ στο Frailty και του Σερίφη Πόττερ στο θρίλερ U-Turn. Για την παρουσία του στο τηλεοπτικό Guyana Tragedy: The Story Of Jim Jones το 1980 τιμήθηκε με το βραβείο Έμμυ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας σε μίνι σειρά, ενώ η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του στο κοινό υπήρξε πρόσφατα εκείνη ως του ιδιοκτήτη του σαλούν στο Deadwood παραγωγής HBO, όπου απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Ακόμη στην μικρή οθόνη έχει υποδυθεί τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στο 24, τον πατέρα της Κόνι Μπρίτον στο Nashville και τον Γκίντεον Μάλικ στους Agents Of SHIELD, ρόλος που αποτέλεσε την βάση για τον περιφερειακό, όπως συνήθως, χαρακτήρα που υποδύθηκε στους πρώτους Marvelικούς The Avengers. RIP

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	King Arthur: Legend of the Sword	Tanweer	1	152	28.358	28.358
2	Guardians of the Galaxy Vol. 2	Feelgood Ent.	2	80	11.120	65.326
3	The Boss Baby	Odeon	6	56	3.685	121.048
4	Norm Of The North	Tanweer	1	72	3.461	3.461
5	The Fate of the Furious	UIP	5	25	3.208	297.135
6	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	7	42	2.129	138.752
7	Geumul / The Net	Filmtrade	2	7	1.628	4.047
8	The 9th Life of Louis Drax	Odeon	1	21	1.486	1.486
9	Personal Shopper	Strada Films	1	10	1.467	1.467
10	Les Innocentes	Feelgood Ent.	1	10	1.106	1.106

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Τα παιδικά χρόνια της Ζαν Ντ'Αρκ! Επιστροφή στο Φεστιβάλ των Καννών και στο περιφερειακό πρόγραμμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών, για τον αξιόλογο Γάλλο δημιουργό Bruno Dumont, που στην επερχόμενη φεστιβαλική γιορτή θα παρουσιάσει την καινούργια του ταινία με τον τίτλο Jeannette. Ακολουθώντας την όχι και τόσο πετυχημένη στιγμή του Ma Loute, ο ντιρέκτορας στο πρόσφατο πόνημα του ακολουθεί πιστά με την κάμερα του, τα πρώτα βήματα μιας εκ των θρυλικότερων ηρωίδων της χώρας. Βρισκόμαστε στην χρονιά του 1425 και περίπου στα μέσα του αιματηρού εκατονταετή πολέμου, με την μικρούλα Ζανέτ να μεγαλώνει προβληματισμένη για τα δεινά που έχει προκαλέσει η σύρραξη, φροντίζοντας τα λιγοστά ζώα της φαμίλιας της, στο μικρό χωριουδάκι του Ντομρεμύ. Μέχρι την ημέρα που θα εξομολογηθεί στην στενή της φίλη Οβιέτ, πως πλέον δεν αντέχει την απόγνωση που έχει βυθίσει τον τόπο η στάση των Βρετανών και θα κάνει τα πάντα για να την ανατρέψει. Παρόλες τις προσπάθειες της μοναχής Μαντάμ Ζερβέ που την προσέχει, εντέλει η μικρή Ζανέτ, δεν θα αργήσει να σηκώσει ακόμη και σε τόσο μικρή ηλικία παντιέρα επανάστασης, ελπίζοντας να ανορθώσει την χαμένη υπερηφάνεια του Βασίλειο της Γαλλίας. Απόφαση που εντός ολίγου θα την οδηγήσει να γίνει η θρυλική Ζαν Ντ'Αρκ! Κατόπιν της πρεμιέρα του φιλμ στην Κρουαζέτ θα ακολουθήσει και η επίσημη διανομή της στις μεγάλες ευρωπαικές αγορές, με πρώτη φυσικά την πατρίδα του, Γαλλία.

Ο Dumont δίνει την ευκαιρία σε ένα φρέσκο, ούτε καν δέκα ετών προσωπάκι να αναδειχτεί μέσα από την απόδοση της ηρωίδας, με την μικρούλα να ακούει στο όνομα Lise Leplat Prudhomme. Μαζί της συμμετέχουν ακόμη και οι Jeanne Voisin και Lucile Gauthier.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά! Έχοντας ακολουθήσει τεράστια φεστιβαλική πορεία από πέρσι το φθινόπωρο, με απαρχή το Τορόντο και ακολούθως σε όλα τα μεγάλα φιλμικά ραντεβού του κόσμου, το καινούργιο δημιουργικό έργο του Γάλλου σκηνοθέτη Bertrand Bonello, με τον τίτλο Nocturama, είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ, που χρησιμοποιεί στην θεματική του, την αγωνιώδη κατάσταση που βιώνουν τελευταία οι συμπατριώτες του, λόγω της τρομοκρατικής βίας, που έχει πάρει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μια ομάδα νεαρών και ευφυών Παριζιάνων, κινείται ταχύτατα στους δρόμους και τις υπόγειες διαβάσεις της Πόλης του Φωτός, σχεδιάζοντας το εξτρεμιστικό βομβιστικό κτύπημα που θα έχει σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων της πρωτεύουσας. Έφηβοι που δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους εκείνους τους φυσιολογικούς νέους που δεν παίζουν με τις βόμβες, παρακολουθούν τα μαθήματα τους, ακολουθούν την ίδια καταναλωτική κουλτούρα, ντύνονται πανομοιότυπα, χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους τεχνολογικά γκάτζετ, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να καταλάβεις, πως πρόκειται για εν εξελίξει φονιάδες. Τι είναι ακριβώς εκείνο που θα τους ωθήσει να τινάξουν στον αέρα ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο? Απάντηση θα πάρουμε εκτός από την πρεμιέρα της Κρουαζέτ οι πιο τυχεροί, στα μέσα του καλοκαιριού όταν το καινούργιο πόνημα του ντιρέκτορα των Saint Laurent και House Of Pleasures έχει ήδη κυκλοφορήσει στην πατρίδα του, Γαλλία, από την Grasshopper Films, ενώ ακολουθούν και όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές, όπως μέσα στο προσεχές καλοκαίρι και η αμερικάνικη.

Άγνωστα κατά βάση τα νεανικά πρόσωπα που χρησιμοποιεί ο Bonello για να μοιράσει τους ρόλους των τρομοκρατών, όπως είναι οι Finnegan Oldfield, Vincent Rottiers, Hamza Meziahi και Manal Issa.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια όψη

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Οι δολοφόνοι γράφουν την ιστορία...

Έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε μερικά στοιχεία σχετικά με το τι εστί Ινδονησία, από μια ουδέτερη (;) ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, όπως είναι η (ελληνική έκδοση της) Wikipedia:

Η Ινδονησία είναι νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, που απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά. Με πληθυσμό 261.890.900 κατοίκων σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις για το 2017, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο κι έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό μουσουλμάνων. Πρωτεύουσα είναι η Τζακάρτα, παλαιότερα γνωστή ως Μπατάβια. (...)

Το 1965 πραγματοποιήθηκε στην Ινδονησία αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος. Η απόπειρα, που στοίχισε τη ζωή σε έξι στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, οργανώθηκε από το διοικητή της προεδρικής φρουράς, αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ. Στο σύντομο διάστημα της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίστηκε ότι το υπό την ηγεσία του «Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου» -το οποίο πρόλαβε να σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση- αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών (CIA) και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου Σουκάρνο. Το πρωί της 2ας Οκτωβρίου, οι δρόμοι της Τζακάρτα κατακλύστηκαν από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούσαν περιπολίες για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές τους στασιαστές. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών έπαιξε ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος προέβαλε πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον εθνικιστή-μαρξιστή Σουκάρνο.

Ο Ινδονήσιος πρόεδρος, αν και διατήρησε τυπικά το αξίωμά του, ήταν τόσο αποδυναμωμένος πλέον ώστε σύντομα αναγκάστηκε να διορίσει αρχηγό του Γενικού Επιτελείου τον Σουχάρτο, αν και ο τελευταίος άφησε σαφή υπονοούμενα για ανάμιξη του Σουκάρνο στο πραξικόπημα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την έξωσή του από το προεδρικό μέγαρο. Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος έπεσαν στο κινεζόφιλο Κομουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκούσε επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο. Υπό την καθοδήγηση του Σουχάρτο και με την ανοχή των Άγγλων και Αμερικανών συμβούλων του, ξεκίνησε μία απερίγραπτη σφαγή των κομμουνιστών, που κράτησε μήνες. Τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος και της νεολαίας του, "Πεμούντα Ρακτζάν", συλλαμβάνονταν κατά δεκάδες από το στρατό και οδηγήθηκαν στις φυλακές, ενώ αντικομμουνιστές μουσουλμάνοι πυρπόλησαν τα κεντρικά γραφεία του Κομουνιστικό Κόμματος στην Τζακάρτα, υπό τα απαθή ή εγκωμιαστικά βλέμματα των αστυνομικών.

Σε όλη την Ινδονησία κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από στρατιώτες ή λιντσαρίστηκαν από μουσουλμάνους, σε ορισμένες δε περιπτώσεις βασανίστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί μέσα στις λέσχες τους. Ο Σουκάρνο αποκάλυψε ότι μόλις την επομένη του πραξικοπήματος εκτελέστηκαν 87.000 κομμουνιστές, ενώ ο τελικός απολογισμός του πογκρόμ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, ίσως και πάνω από ένα εκατομμύριο. Με την τραγική του κατάληξη, το αποτυχημένο πραξικόπημα της Τζακάρτα -που καταδικάστηκε ως "ολέθριος προβοκατόρικος τυχοδιωκτισμός" από τη Μόσχα- έβλαψε καίρια το επαναστατικό γόητρο της Κίνας, σε μία περίοδο που η μαοϊκή ηγεσία προσπαθούσε να διευρύνει τα ερείσματά της στον Τρίτο Κόσμο. Ο δε στρατηγός Σουχάρτο κατάφερε να παραγκωνίσει τον αποδυναμωμένο Σουκάρνο και να γίνει πρόεδρος το 1968, επιβάλλοντας τη Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη της Ινδονησίας. Όμως, η απολυταρχική Νέα Τάξη κατηγορήθηκε για διαφθορά και καταστολή της αντιπολίτευσης.

Σύνοψη: Μεντάν, Ινδονησία. Όταν η κυβέρνηση της Ινδονησίας ανατράπηκε από το στρατό το 1965, ο Ανουάρ και οι φίλοι του «προάχθηκαν» από μικροκακοποιούς, που πουλούσαν εισιτήρια του σινεμά στη μαύρη αγορά, σε αρχηγούς ταγμάτων θανάτου. Βοήθησαν το στρατό να σκοτώσει περισσότερους από ένα εκατομμύριο κομμουνιστές, Κινέζους και διανοούμενους μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Εκτελεστής του πιο διαβόητου τάγματος θανάτου στην πόλη του, ο Ανουάρ δολοφόνησε εκατοντάδες ανθρώπους με τα ίδια του τα χέρια. 50 χρόνια μετά ο Ανουάρ λατρεύεται ως ο ιδρυτής ενός δεξιού παραστρατιωτικού οργανισμού που προέκυψε μέσα από τα τάγματα θανάτου. Ο οργανισμός είναι τόσο ισχυρός που στις ηγετικές θέσεις βρίσκονται υπουργοί της κυβέρνησης, οι οποίοι κομπάζουν για τα πάντα: από τη διαφθορά και την εκλογική νοθεία έως τις πράξεις της γενοκτονίας. Και κανένα από τα μέλη του οργανισμού δεν έχει οποιοδήποτε πρόβλημα να συμμετάσχει – με μεγάλη προθυμία, ευχαρίστηση και περηφάνια – στην αναπαράσταση των φόνων που διέπραξε. Αναπαράσταση μέσω διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών!

Η άποψή μας: Τρία ντοκιμαντέρ που σοκάρουν, σε χρονικό διάστημα λίγων εβδομάδων: «Θα πέσει η νύχτα» (Night Will Fall, 2014), «Η όψη της σιωπής» (The Look of Silence, 2014) και τώρα αυτό, το «Η πράξη του φόνου» (The Act of Killing, 2012). Το πρώτο χρησιμοποιούσε ως υλικό, ώρες πλάνων που τραβούσαν Βρετανοί, Σοβιετικοί και Αμερικάνοι στρατιώτες μέσα από στρατόπεδα συγκέντρωσης, αμέσως μετά την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας στους Συμμάχους. Συμμετείχε στη σκηνοθεσία και ο Alfred Hitchcock και ήταν ένα ντοκιμαντέρ χαμένο για χρόνια που βρέθηκε τυχαία! Το δεύτερο ντοκιμαντέρ κινηματογραφούσε έναν Ινδονήσιο, του οποίου τον αδελφό δολοφόνησαν με ειδεχθή τρόπο οι συμπατριώτες του παραστρατιωτικοί ως κομουνιστή, καθώς συναντούσε πρόσωπο με πρόσωπο, «ανθρώπους» που συμμετείχαν στη δολοφονία του. Και το τρίτο έρχεται να συμπληρώσει τη φρίκη.

Τα δύο από τα τρία σκηνοθετήθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο: τον Joshua Oppenheimer. Σε τούτο συγκεκριμένα υπήρξε και Ινδονήσιος συνσκηνοθέτης αλλά και 48 ακόμα Ινδονήσιοι συνεργάτες, οι οποίοι στους τίτλους τέλους αναφέρονται ως «Anonymous»! Κι αυτό από φόβο μην... αυτοκτονήσουν με κανένα μαχαίρι στην πλάτη! Βλέπετε, οι παραστρατιωτικοί ακόμα ορίζουν τα πράγματα στη χώρα. Κι αυτή είναι η διαφορά με το ντοκιμαντέρ για τα εγκλήματα των Ναζί. Εκεί, οι πρωτεργάτες και οι υψηλόβαθμοι τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ή μήπως όχι; Εντάξει, δεν θέλω να ανοίξω αυτήν τη συζήτηση τώρα. Πάντως, στα φανερά, οι Ινδονήσιοι δολοφόνοι συνεχίζουν να κυβερνούν. Και δεν νιώθουν καμία ντροπή, καμία μεταμέλεια, κανένα ίχνος συνείδησης. Και τα τρία ντοκιμαντέρ συγκλονίζουν – και κυριολεκτώ: εντάξει, ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλό αλλά πολλοί είναι εκείνοι που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι στο κακό έχει πολύ μεγαλύτερη έφεση! Οι εικόνες των νεκρών Εβραίων να πετιούνται κατά εκατοντάδες μέσα σε μαζικούς τάφους, σκελετωμένοι, σαν κούκλες, με γυμνά χέρια, από στρατιώτες, δεν βγαίνει από το μυαλό εύκολα. Στοιχειώνει. Σου γαμεί τα ήπατα. Σε κλονίζει. Ποιος άνθρωπος ρε παιδιά. Ποια ανθρωπότητα. Και σε αυτό το ντοκιμαντέρ πλέον τα βλέπουμε όλα! Δολοφόνοι να κομπάζουν για το πως σκότωναν κομουνιστές! Με ξύλο στο σβέρκο. Με αποκεφαλισμούς. Με σύρμα γύρω από το λαιμό (αναίμακτο αυτό!). Με πατήματα από αυτοκίνητα. Με πυρπολισμούς. Με ανασκολοπισμούς. Με βιασμούς γυναικών. Σιχάματα.

Να περιγράφουν και να γελούν! Να αναπαριστούν με όσο πιο γκροτέσκο τρόπο μπορούν. Εκείνος δε ο τύπος που ντύνεται γυναίκα και βασανίζει έναν κομουνιστή, ταΐζοντας τον με το συκώτι, αφού προηγουμένως τον έχει ξεκοιλιάσει (είπαμε, σε αναπαράσταση) μόνο εμετό μπορεί να σε προκαλέσει. Αμ στην κρατική τηλεόραση; Η δημοσιογράφος να έχει καλεσμένους τους δολοφόνους και να τους συγχαίρει για το έργο τους, αφού οι κομουνιστές ήντανε κακοί – και να χαριεντίζεται μαζί με τα αποβράσματα! Το φόκους πέφτει κυρίως πάνω στον Ανουάρ. Που δεν έχει κανένα πρόβλημα να προσκαλεί τα εγγόνια του να παρακολουθήσουν σκηνές από τις αναπαραστάσεις! Που πρωταγωνιστεί σε πολλές από τις αναπαραστάσεις, παίζοντας το θύμα, τον κομουνιστή. Και κάποια στιγμή, λυγίζει. Ερινύες; Μπορεί. Στο φινάλε πάει να ξεράσει από τις αμαρτίες που συνειδητοποιεί ότι έχει διαπράξει. Να πνιγεί από το αίμα των αθώων. Ψόφος! Και μετά μου λέτε, επαναλαμβάνω, για Θεό και για ανθρωπότητα. Ένα ντοκιμαντέρ που ταράζει συνειδήσεις και ταρακουνάει βεβαιότητες. Έστω για λίγο. Και με την υποστήριξη των τεράστιων Werner Herzog και Errol Morris! Δεν χάνεται με τίποτε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Filmcenter Trianon

Εμένα, δεν μ'αγάπησε κανείς? 

του zerVo (@moviesltd)

Κάποτε θυμάμαι λέγαμε, αναφερόμενοι σε κάποιο μακάβριο έγκλημα που λάμβανε χώρα στα μέρη μας, πως αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στο σινεμά, για να αναδείξουμε την απιθανότητα του φονικού. Με τις παραβατικές τάσεις της κοινωνίας πλέον να έχουν οδηγηθεί στα άκρα και τους παρανοϊκούς εγκληματίες να καραδοκούν να αποδείξουν πως τα ευφάνταστα χολιγουντιανά σενάρια, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, ο κινηματογράφος πια καλείται να κοντράρει στα ίσα την αλήθεια και ακόμη κι αν το κατορθώνει στο κτίσιμο ενός τέτοιου φανταστικού προιόντος, να έχουμε φτάσει στο σημείο να μοιάζει μέχρι και κοινότυπο στην τελική του παρακολούθηση. Να μην προκαλεί δηλαδή συναισθήματα έκπληξης στην θωριά του ακραίου, μιας και εφόσον κάτι παρόμοιο. ίσο ή και χειρότερο του, το έχει παρακολουθήσει live...

Οικογενειακή τραγωδία θα λάβει χώρα στο παραθαλάσσιο ειδυλλιακό τοπίο του Σοσαλίτο στην Καλιφόρνια, καθώς κατά την διάρκεια ανέμελου πικ νικ τριμελούς οικογένειας, τόσο ο πατέρας, όσο και ο σχεδόν δέκα μόλις χρόνων Λούις, θα βουτήξουν ανεξήγητα από την κορυφή του λόφου, στον γκρεμό και τα παγωμένα νερά του ωκεανού, με αβάσταχτες συνέπειες για την ζωή τους. Κι αν το κορμί του άτυχου γονιού, που σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές θεωρείται ως ο υπαίτιος που προκάλεσε το συμβάν, ακόμη δεν έχει εντοπιστεί, δεν θα συμβεί το ίδιο με το βάναυσα τραυματισμένο κορμάκι του μικρού παιδιού, που αρχικά θα θεωρηθεί νεκρό, μα που προς μεγάλη έκπληξη όλων βρίσκεται ακόμη εν ζωή, αν και σε βαθιά κωματώδη κατάσταση.

Έχοντας πλέον μεταφερθεί για νοσηλεία στην μονάδα εντατικής θεραπείας του τοπικού νοσοκομείου, ο Λούις θα έχει την διαρκή υποστήριξη τόσο της σε κατάσταση απόγνωσης μητέρας του, Νάταλι, όσο και του παιδοψυχολόγου Άλαν Πασκάλ, που έχει εμπειρία από τέτοιου είδους περιστατικά, αν και όχι ανάλογης ειδικής βαρύτητας. Το παράξενο στην περίπτωση του μικρού που σαν από θαύμα είναι ακόμη ζωντανός, είναι πως από νεογέννητο βρέφος κιόλας, έχει να επιδείξει ιστορικό ακραίων ατυχημάτων, που πάντοτε του άφηναν κουσούρι, χωρίς όμως να προκαλέσουν το μοιραίο και για τα οποία από λίγο έως πολύ, την ευθύνη, κατά τα λεγόμενα, φέρει ο απρόσεκτος πατέρας του. Ετούτη είναι η ένατη φορά που ο μικρός Ντραξ πέφτει θύμα ζημιάς που θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον θάνατο. Και την σκαπουλάρει! Όπως οι γάτες οι εννιάψυχες. Θα την εκμεταλλευτεί όμως όπως πρέπει ετούτη την τελευταία ευκαιρία που δίνεται, στην μάχη που δίνει από το κρεβάτι του πόνου, για να βγει ξανά ακέραιος και αβλαβής?

Κι έτσι μέσα από αρκετά fuzzy λογικής και αφήγησης φλασμπάκ, που τα αφηγείται ο ίδιος ο παθών, ο ιδιότροπος και εκκεντρικός μέσα από την πολυτραυματική πείρα που έχει αποκτήσει, Λούις, ευρισκόμενος σε κατάσταση λίμπο μετά την πιο πρόσφατη ζημιά που υπέστη, δίνει με έναν γλαφυρό ανά περιπτώσεις τόνο, την απαρχή της εξιστόρησης όλων εκείνων των φοβερών και τρομερών παθημάτων που του έχουν συμβεί. Χωρίς ποτέ να καταφέρνει να ορίσει τον υπαίτιο, χωρίς ποτέ ξεκάθαρα να καταφέρνει μέσα στην παραζάλη του να δείξει με σαφήνεια τον φταίχτη, απλώς υπομένει ο φουκαριάρης να γιατρευτούν οι πρόσφατες πληγές, καρτερώντας την (βέβαιη) στιγμή που θα τον βάλουν στόχο οι επόμενες. Σχεδόν έχει πειστεί μέσα του πως τα περισσότερα δεινά που τον έχουν βρει είναι προϊόν γκαντεμιάς, ουδέποτε κατηγορεί γι αυτά την λατρεμένη του μαμά, διαθέτει κάποιες αμφιβολίες μην τυχόν και τα έχει στήσει ο ζηλόφθονας και - όπως ακούει - μέθυσος μπαμπάς, ενώ στο βάθος διακρίνεται και η χοντρουλή φάτσα του οφίσιαλ ψυχολόγου του, που ρίχνει λάδι στην υπάρχουσα φωτιά, αντί να προσπαθεί, εκ λειτουργήματος, για το αντίστροφο.

Η νουβέλα της Liz Jansen, από εκείνες τις αποκαλούμενες της μόδας στις μέρες μας young adult, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη με έναν κάπως περίεργο και περίπλοκο τρόπο, συνδυάζοντας διαφορετικά είδη στην εξέλιξη της πλοκής, το παλιομοδίτικο μελόδραμα και ενίοτε το σαπουνοπερέ ρομάντζο, με το ακραίο ποιητικά φανταστικό και το θρίλερ μυστηρίου, που σε όχι και λίγα σημεία, φέρει στο μυαλό την κορυφαία στιγμή αναφοράς του μετρ Shyammie. Εδώ όμως δεν παίζει Ινδός στην καρέκλα του ντιρέκτορα, αλλά Φραντσέζος και μάλιστα με περγαμηνή ξωπίσω του, που ακούει στην μαρκίζα Haute Tension, ενός εκ των κορυφαίων ανατριχιαστικών στιγμών της μεγάλης οθόνης στην μετά μιλένιουμ εποχή. Από την εποχή της Υπερέντασης όμως, έχουν περάσει δεκατρία χρόνια και ο Alexandre Aja - που στο μεσοδιάστημα έκανε και το κουμάντο του για διεθνή καριέρα με κάτι Piranha 3D, Horns και Mirrors - δεν βρίσκεται στην ίδια φόρμα με τότε, ενώ και οι φιλοδοξίες του να ξετυλίξει ένα εμφανώς blacklisted σενάριο, μάλλον είναι υψηλότερες των δυνατοτήτων του.

Οπότε σηκώνοντας χέρια ψηλά κι ο ίδιος από ένα σημείο και κατοπινά, χάνει τον έλεγχο, μην μπορώντας να κατευθύνει και τους παίκτες του λογικά, με τα περισσότερα προβλήματα να εστιάζονται στην (όπως και να έχει γεμάτη απορίες για την στάση της) συμπεριφορά της μανούλας Sarah Gadon, που περιφέρεται μέσα στα μεσάτα ταγιέρ, την στιγμή που το καμάρι της είναι βυθισμένο στο σκοτάδι, αλλά και στην, δεν θα αφήσει θηλυκό για θηλυκό, ερωτική δράση του καμάκουλα Δόκτορα - Μίστερ Γκρέυ, Jamie Dornan. Το βαρόμετρο όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιου είδους φιλμς, η απόδοση του ανήλικου πρωταγωνιστή Aiden Longworth, μάλλον με χλιαρά μετριότατη μοιάζει, χάνοντας από νωρίς τις τάσεις συμπάθειας προς το πρόσωπο του μικρομέγαλου μπόμπιρα. Ομοίως, το ότι υποκριτικά ο Aaron Paul, ακόμη και ντυμένος την στολή του Τέρατος της Λίμνης (!)  βρίσκεται δυο σκάλες παραπάνω από τον συνολικό του περίγυρο, μάλλον δρα αρνητικά, βάζει το μυαλό του θεατή σε δεύτερες σκέψεις πρόβλεψης του φινάλε σε σχέση με την υποβαθμισμένη από τους πάντες περσόνα του, αφού θα ήταν κάτι παραπάνω από προφανές, μετά από όλες αυτές τις υπόνοιες ενοχής του, να είναι εντέλει εκείνος ο villain! Άρα όταν λίγο πριν το τέλος, σκάσει το "τουίστ", δεν πρέπει να υπάρχει κανείς στην αίθουσα που δεν το έχει μαντέψει, με αποτέλεσμα να χαθεί εντελώς, ακόμη και η μοναδική πιθανότητα να σωθεί αυτό εδώ το υπερ-ματαιόδοξο φιλμικό πρότζεκτ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Odeon

Γερνάω μαμά – γεννάω μαμά!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μας... γκάστρωσε!

Το 2007 η Nadège Loiseau γύρισε την πρώτη της μικρού μήκους ταινία, «Une femme parfaite», που προβλήθηκε στο Canal+ στο πλαίσιο της σειράς Les films faits à la maison. Αργότερα, το 2012, γύρισε την μικρού μήκους ταινία «Le locataire», που κέρδισε το βραβείο κοινού για το σενάριό της στο Φεστιβάλ της Ανζέρ. Το «Μαμά ξανά!» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας, βασισμένη ουσιαστικά στην προηγούμενη μικρού μήκους της. Βγήκε στις γαλλικές αίθουσες τον Νοέμβριο του '16 και στην πρώτη βδομάδα προβολής της έκοψε πάνω από 100 χιλιάδες εισιτήρια. Είναι μια κομεντί με ολίγον δράμα, που δεν σε κάνει ούτε να γελάσεις ούτε να συγκινηθείς...

Η ταινία Le Petit Locataire γυρίστηκε στο Χερβούργο. Το Χερβούργο είναι λιμάνι και ναύσταθμος στο βορειοδυτικό τμήμα της Γαλλίας και συγκεκριμένα στη Νορμανδία. Η πόλη βρίσκεται στην άκρη της χερσονήσου Κοταντέν στη θάλασσα της Μάγχης. Κινηματογραφικά, το όνομα της πόλης είναι συνδεδεμένο με ένα από τα πιο όμορφα μιούζικαλ στην ιστορία του σινεμά: μιλάμε βεβαίως για τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» (Les parapluies de Cherbourg, 1964) του Jacques Demy. Το ότι και τούτη η ταινία γυρίστηκε στο ίδιο μέρος αποτελεί κακή συγκυρία...

Η υπόθεση: Η Νικόλ είναι μια 49χρονη γυναίκα, που ζει με την οικογένειά της στο Χερβούργο. Έχει έναν 34χρονο γιο, ο οποίος είναι μάγειρας σε υποβρύχιο και μια κόρη, που δεν έχει βρει τον εαυτό της κι ας έχει αποκτήσει και η ίδια μια 6χρονη κόρη, η οποία ουσιαστικά μεγαλώνει με τη γιαγιά της. Στο σπίτι της οικογένειας ζει και η μητέρα της Νικόλ (που όλοι τη φωνάζουν προγιαγιά) η οποία πάσχει από ένα είδος άνοιας και εννοείται και ο σύζυγος της Νικόλ, ο Ζαν-Πιέρ. Μεγάλη ελπίδα της γυμναστικής κάποτε, ο Ζαν-Πιέρ είναι εδώ και δύο χρόνια άνεργος. Η καθημερινότητα έχει τα πάνω της και τα κάτω της αλλά είναι διαχειρίσιμη από την Νικόλ. Τα πράγματα θα έρθουν τα... πάνω κάτω όταν η Νικόλ θα διαπιστώσει πως είναι έγκυος!!! Λόγω της μεγάλης της ηλικίας η εγκυμοσύνη της χαρακτηρίζεται υψηλού κινδύνου. Θα το κρατήσει το παιδί ή θα προχωρήσει σε έκτρωση; Και πως θα αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα τα μέλη της οικογένειάς της;

Η άποψή μας: Με σαφώς εμπορικές επιδιώξεις η σκηνοθέτιδα θέλησε να φτιάξει κάτι, που να αναδεικνύει και να κριτικάρει μπόλικες συμβάσεις σχετικά με το ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία και να βγάζει γέλιο μέσα από αυτές. Αντ' αυτού πετυχαίνει να γυρίσει κάτι τόσο χλιαρό, τόσο προβλέψιμο και τόσο μα τόσο καθόλου φεμινιστικό, που είναι να απορείς. Η πάντα αξιόπιστη Karin Viard είναι το μεγάλο όνομα του καστ και η πρωταγωνίστρια, που υποδύεται τη Νικόλ. Είναι η κλασική... Μαίρη Παναγιωταρά – μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά. Πώς καταφέρνει και τα προλαβαίνει όλα; Έλα μου ντε. Κι όταν μένει έγκυος και πρέπει να ξεκουραστεί, πως καταρρέουν τα πάντα; Το σπίτι μένει ατακτοποίητο, ο σύζυγος δεν ξέρει να βάζει μπουγάδα, η κόρη δεν ξέρει πως να είναι μητέρα για την κόρη της, η προγιαγιά κατουριέται επάνω της. Και on top of that, που θα έλεγε και ο Δανίκας, η Νικόλ χάνει και τη δουλειά της.

Μια δουλειά που την είχε κατά κάποιο τρόπο παραχωρήσει στο σύζυγό της για να εργάζεται εκείνος ως αντικαταστάτης της. Αλλά να, ο κακός καπιταλισμός απολύει ανθρώπους (μεγάλη έκπληξη!) και «είναι προτιμότερα τα ηλεκτρονικά διόδια από τους οδηγούς αυτοκινήτων». Το μόνο κοινωνικό σχόλιο που γίνεται στην ταινία, κι αυτό ξώφαλτσο! Όλη η ιδιαιτερότητα της ταινίας εξαντλείται στο τι μπορεί να σημαίνει η εγκυμοσύνη μιας μεσήλικης γυναίκας για την οικογένειά της. Μια γυναίκα, που έχει ερωτικές φαντασιώσεις με τον γυναικολόγο της, τον γιατρό Ευγενή ή Ευγενικό (καταλαβαίνετε για τι βάθος σεναρίου μιλάμε όταν επιλέγεται το συγκεκριμένο ως επίθετο!). Έχει κι άλλα ωραία το σενάριο: πχ το λόγο του συζύγου στην ομάδα κοριτσιών που προπονεί, την ώρα που τα δύο του ενήλικα παιδιά πηγαίνουν να τον βρουν προκειμένου να αποτρέψουν μια απόφαση της Νικόλ (μια απόφαση, που μέχρι τότε την υποστήριζαν!). Το τι... παπαριά βγάζει ο στόμας του ανθρώπου, δεν λέγεται.

Ότι να 'ναι. Κρίμα και πάλι κρίμα. Μαθήματα ζωής από τη γιαγιά, ένας θάνατος, έτσι για τη συγκίνηση, ένας Γαλλοκαναδός, έτσι για το φολκλόρ (και για ερωτικό αντικείμενο) και το μόνο που μένει είναι η ωραία τοποθεσία όπου γυρίστηκε το φιλμ – έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε κάποια πλάνα της ταινίας. Όχι, δεν «λέει» το «Μαμά ξανά!»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Spentzos Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ghostbuster!

Ο Olivier Assayas είναι μια από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις σκηνοθετών. Έτσι κι αλλιώς οι ταινίες του είναι αταξινόμητες και μπορεί τη μια να πιάσει υψηλές επιδόσεις και την άλλη να βυθιστεί αύτανδρος. Πιο αγαπημένη μου από τις 15 μεγάλου μήκους ταινίες που έχει γυρίσει αυτός ο πρώην κριτικός κινηματογράφου είναι το απολαυστικό «Irma Vep», το οποίο είχα δει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1996! 20 χρόνια μετά, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα με τίτλο «Ειδικές Προβολές» η τελευταία του ταινία, «Η βοηθός» (Personal Shopper). Την ταινία την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών όπου όχι μόνο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα αλλά μοιράστηκε (προς έκπληξη όλων!) και το βραβείο σκηνοθεσίας, μαζί με την «Αποφοίτηση» του Cristian Mungiu.

Η επόμενη ταινία του Olivier Assayas θα είναι μια πραγματική έκπληξη! Ονομάζεται «Idol's Eye», είναι να βγει στις αίθουσες το 2018 και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Sylvester Stallone, Rachel Weisz και Robert Pattinson. Καθόλου απίθανο να τη δούμε να διαγωνίζεται στο φεστιβάλ των Καννών... του χρόνου! Να δω τον Sly να βολτάρει στην Κρουαζέτ και τι στον κόσμο!!!

Η υπόθεση: Η Μορίν είναι μια νεαρή Αμερικανίδα που πηγαίνει στο Παρίσι. Εκεί πέθανε ο δίδυμος αδελφός της, ο Λιούις. Κι εκείνη όπως ο Λιούις, πάσχει από αδύναμη καρδιά και είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο πως όποιος «έφευγε» πρώτος, θα έβρισκε τρόπο να επικοινωνήσει με τον δίδυμό του από το επέκεινα. Η Μορίν είναι μέντιουμ, όπως ήταν και ο αδελφός της. Έχει τρόπο δηλαδή να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Περιμένοντας για σημάδι από τον αδελφό της βγάζει τα προς το ζην ως προσωπική βοηθός της Κίρας, μιας κακομαθημένης διασημότητας των media. Κουβαλάει επώνυμα ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα για την Κίρα, που τα φοράει και τα επιστρέφει πίσω. Η Μορίν δεν επιτρέπεται να φορέσει τίποτε από όλα αυτά: προορίζονται μόνο για την Κίρα. Αυτή είναι μια δουλειά που η Μορίν μισεί. Με τη βοήθεια της πρώην κοπέλας του αδελφού της προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο της ζωής της, στην οποία διέρχεται μια προσωπική και πνευματική κρίση. Κι ένα βίαιο γεγονός θα δυσκολέψει τη ζωή της ακόμα περισσότερο.

Η άποψή μας: Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία με φαντάσματα αλά art style. Παρά την αδυναμία του σεναρίου, που φλερτάρει με το να πέσει θύμα χλευασμού ανά πάσα στιγμή – το υπογράφει ο ίδιος ο Assayas – η σκηνοθεσία είναι ικανοποιητικότατη. Δεν είναι τυχαίος δημιουργός ο άνθρωπος και ως αφηγητής μια χαρά τα πάει. Παίζει με τους κανόνες των ταινιών τρόμου αλλά σαφώς αυτή δεν είναι μια κλασική ταινία τρόμου. Είναι μια ταινία γεμάτη σύμβολα, γεμάτη αμφισημίες, γεμάτη «τροφή για σκέψη» χωρίς πολύ... σκέψη εντέλει!

Εκείνο, πάντως, που ξεχωρίζει στην ταινία με διαφορά είναι η σημαντική βελτίωση της Stewart ως ηθοποιού. Κρατάει την ταινία επάνω της χωρίς να βοηθιέται από το σενάριο. Καμία σχέση με την Bella από τη σειρά ταινιών «Λυκόφως» λοιπόν! Εδώ είναι μια ώριμη ηθοποιός, τόσο ώριμη και τόσο απελευθερωμένη από το καταπιεστικό Χόλιγουντ που μας χαρίζει και δυο γυμνές εμφανίσεις και μια σκηνή αυνανισμού. Και δεν κάνω πλάκα: θεωρώ πως δεν θα δεχόταν με τίποτα να κάνει κάτι τόσο τολμηρό, τόσο... ευρωπαϊκό σε μια χολιγουντιανή ταινία. Ο Assayas έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της από την προηγούμενη συνεργασία τους, το σαφώς ανώτερο «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», κι εκείνη του παραδίδει τον καλύτερο εαυτό της ψυχή τε και σώματι! Η ταινία του είναι πραγματικά κουλή, δεν υπακούει σε κανόνες, δεν ξέρεις πού σε πάει, αλλά δεν είναι ποτέ βαρετή. Ιδίως από τη στιγμή που η Μορίν αρχίζει να υπακούει στα sms – διαταγές που τις στέλνονται από άγνωστο αποστολέα, το πράγμα αποκτά κι ένα ενδιαφέρον θριλερίστικο. Και το φινάλε μας βρίσκει στην Ανατολή, σε περιοχές σαφώς πιο μυστικιστικές από την καλυμμένη από σκεπτικισμό Ευρώπη.

Εντέλει, μια ήσσονος σημασίας ταινία που παγιώνει πλέον ότι η Stewart είναι μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός, που μπορεί να μας εκπλήξει ιδίως όταν την καθοδηγεί κάποιος δημιουργός τον οποίο εμπιστεύεται. Και είναι μια ταινία που δείχνει ότι ο Assayas διέρχεται δημιουργική κρίση – αλλά όχι τέτοια που να οδηγεί σε τόσο μεγάλο κράξιμο από τους κριτικούς που είδαν την ταινία στις Κάννες – υπήρξαν γιουχαΐσματα στη δημοσιογραφική προβολή.

Πέρα όλων των άλλων έχει και το μήνυμά της η ταινία: για να ξορκίσεις τα «φαντάσματα» από το παρελθόν που κινούνται γύρω σου θα πρέπει να ξορκίσεις την ίδια σου την ψυχή. Τον ίδιο σου τον εαυτό.

του zerVo (@moviesltd)

Μπορώ πανεύκολα και χωρίς να καταφύγω σε λυσσάρια, να απαριθμήσω τουλάχιστον μια ντουζίνα, ίσως και δύο, περιπτώσεων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών, που έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με τον θρύλο του μονάρχη, που διέσωσε το κύρος της περήφανης Γηραιάς Αλβιόνας. Επικές υπερπαραγωγές, πανάκριβα μπλοκμπάστερς, πλουμισμένα με ειδικά εφέ φιλμικά έπη, ικανά να αποδώσουν σε ολάκερο το εντυπωσιακό Panavision εύρος τον απόλυτο μύθο του Κάμελοτ, του σκοτεινού μαγίστρου Μέρλιν, των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης (εδώ υπάρχει και σατιρικό πεδίο, βλέπε Monty Python), της Γκουίνεβιρ, του Τριστάνου... Με αιώνια και εσαεί κορώνα στο θέμα, το επίτευγμα του Boorman, Excalibur, που ακόμη μου φέρνει στο μυαλό την γκρίνια των συγγενών προς τους γονιούς μου "μα τι το αφήνουν, μικρό παιδί και βλέπει τέτοια πράματα..." Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσες δεκάδες περιπτώσεις ορίτζιναλ, σπίν οφ ή και διασκευαστικής προσέγγισης στην Αρθούρια μυθολογία, τα πάντα έχουν ειπωθεί στην μεγάλη οθόνη και καμία καινούργια και μοντέρνα ματιά δεν θα είχε να προσθέσει κάτι το καινοτόμο στα ήδη πασίγνωστα περιστατικά. Εχμ, μάλλον κανείς δεν υπολόγισε πως η ιδέα ενδεχόμενα κάποτε θα έπεφτε στα χέρια του Guy Ritchie, που έχει αποδείξει, πως βλέπει τα πράγματα, κάπως αλλιώς...

Δυο δεκαετίες έχουν περάσει από την στιγμή που ο στασιαστής και μοχθηρός Βόρτιγκερν, παρακινούμενος από υποχθόνιες δυνάμεις, κατέκτησε βιαίως το στέμμα του απέραντου βασιλείου, εξολοθρεύοντας τον δίκαιο μονάρχη αδελφό του Ούθερ Πεντράγκον και την οικογένεια του, βυθίζοντας στο πένθος και την ανέχεια ολόκληρο ένα έθνος, που ακόμη βασανίζεται από τις ανήθικες φιλοδοξίες του. Ο μόνος που εκείνη την μοιραία νύχτα γλύτωσε από την σφαγή, ο δεκάχρονος τότε, φυσικός διάδοχος του θρόνου, Άρθουρ, διαφεύγοντας από την φονική μήνη του σατανικού θείου του, θα βρει την σωτηρία, σε ένα από τα αμέτρητα πορνεία της κακόφημης μητρόπολης Λονδίνιουμ, εκεί που οι ιερόδουλες θα τον προστατέψουν και θα τον μεγαλώσουν, αγνοώντας την πραγματική τους ταυτότητα, σαν να ήταν δικό τους παιδί.

Σήμερα, ο Άρτ, έχοντας διδαχθεί την τέχνη του σπαθιού και του πολέμου, από τους καλύτερους μάστερς του δρόμου, έχει δημιουργήσει την δική του συμμορία στην περιοχή, ανταποδίδοντας την σωτήρια χάρη που του έκαναν, στις εκδιδόμενες γυναίκες, προστατεύοντας τις από κάθε λογής απειλή, εγχώρια ή εισαγόμενη από τις βάρβαρες γειτονιές του σκανδιναβικού Βορρά και χτίζοντας ξέχωρη φήμη στα κατώτερα στρώματα του υποκόσμου. Καθημερινότητα που για τον αποφασιστικό Άρθουρ θα γκρεμιστεί μονομιάς, καθώς θα κληθεί όπως όλοι οι άντρες του τόπου κατ εντολή του κακίστρου ηγεμόνα, να δοκιμάσει να αποσπάσει το πανίσχυρο σπαθί από το μαρμαρωμένο κορμί του άδικα δολοφονημένου βασιλιά και εν αγνοία πατέρα του, που σύμφωνα με την προφητεία, όποιος το κατορθώσει, σύντομα θα φορέσει πανηγυρικά το στέμμα και θα κυβερνήσει την πονεμένη Βρετανία για πάντα.

Οπότε το βασικό, το προφανές σκέλος της απαίτησης του κοινού, το περιπετειώδες, μια χαρά παίρνει κλώτσο να κυλήσει, με στήριγμα και θεμέλιο, την εκδίκηση για το υστέρημα μιας ολόκληρης ζωής, μόλις και εφόσον ο Αρθούρος κατανοήσει ποιος πραγματικά είναι, ποια τα δικαιώματα που του αφαιρέθηκαν και ποιος είναι ο σκοπός στην ζωή του. Υποκινούμενος από την παρτιζάνικη Fellowship (όχι φυσικά Of The Ring, αν και η ατμόσφαιρα διαρκώς την φέρνει κατά νου) που αποτελείται από σωματοφύλακες του κάποτε πανίσχυρου και απόλυτα ηθικού ηγέτη, αλλά και μια ιέρεια με μαντικές ικανότητες, ο ήρωας μας θα περάσει τις βασικές δοκιμασίες που θα τον πείσουν για την αληθινή του ταυτότητα, μα και για τον προορισμό που η παράδοση όσο κι ένας ολόκληρος υποταγμένος στα δαιμόνια πάθη του βασανιστή του, προστάζει. Δικαιοσύνη! Για όλους! Και πρώτα για τον Αρθούρο, που πρέπει να πάρει πίσω όλα όσα του λήστεψαν!

Με την αφήγηση του ανατρεπτικού Εγγλέζου ντιρέκτορα, που για δύο δεκαετίες τώρα, από τον καιρό του Lock Stock, έχει δώσει δείγματα της εκκεντρικής αλλά και δυναμικά παρεμβατικής σε σοσιολογικά ζητήματα, δημιουργικής του ματιάς, να κινείται για μεγάλο κομμάτι της πρώτης πράξης σε δύο χρονικές τροχιές, το φιλμ βαδίζει ταχύτατα σε ένα φρενήρες τέμπο, γνώριμο ιδίωμα του Mr Nice Guy, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Οι φανατικότεροι δε και πιο άριστοι μελετητές της γραφής του, ουδέποτε θα εκπλαγούν στην θωριά επιλεγμένα καλοστημένων και ευρηματικών σεκάνς (από εκείνες που χαρακτηρίζονται πληροφοριακές) καθώς η ταυτότητα του καταφρονεμένου Διαδόχου κτίζεται σε πολυβολικούς παλμούς, όπου το γοητευτικά αστραπιαίο μοντάζ παίζει τον πρώτο ρόλο. Όταν δε καταλήγοντας σε νεο γουέστερν ύφος, ολοκληρωθεί η μοναχικού δοκιμασία του επερχόμενου Βασιλιά, στα Μορντορένια Χάιλαντς, τότε είναι που ο θεατής γνωρίζει καλά πως επέρχεται η ολοκληρωτική τελική σύγκρουση, κάτω από την σκιά του ματαιόδοξου υπερπύργου, που μέσα από την φαντασμαγορία της θα αναδείξει τον έναν και μοναδικό νικητή, τον έναν και μοναδικό που θα βάλει τάξη στα ακατάπαυστα θέλω της ολιγαρχίας.

Καταπληκτική η κοινωνιολογική ανάλυση που πραγματοποιεί μέσα από το γνωστό, ακόμη και στο πολύ μικρής ηλικίας κοινό, στόρι, που μάλλον δεν θα δει στο εκράν ότι γλυκερό τύπου Richard Gere - Τριστάν / Sean Connery - Κινγκ Άρθουρ, φανταζόταν, κόβοντας εισιτήριο για να μπει στην αίθουσα, μιας και μονίμως στο φόντο σιγοβράζει η έννοια της στάσης, της εξέγερσης, της αποτίναξης του ζυγού των λίγων και προυχόντων, που έχουν στείλει τις μάζες στο κάτεργο, την στέρηση και την πείνα. Νους χρειάζεται για να οδηγήσει τις ορδές των επαναστατών στον αγώνα, θέληση, αυταπάρνηση, αλληλεγγύη και μαχητικότητα. Αν οι Αντάρτες υπέρ του κοινού Καλού, υπερισχύοντας αποδειχτούν καρεκλοκένταυροι τριγύρω από την κυκλική τράπεζα και επιδείξουν παρόμοιες τάσεις αλαζονείας - πιθανόν - θα το πληροφορηθούμε φαντάζομαι στα επόμενα, προγραμματισμένα ήδη, επεισόδια της σειράς του King Arthur. Αν και όπως μαθαίνω τα τσιράκια των κονσερβαρισμένων τόρηδων έχουν βάλει μπροστά διαδικασία θαψίματος με την πένα τους, του πολύπλευρου πονήματος του Ritchie, με το τάχαμου πρόσχημα της ψευδούς καταπάτησης της θρυλικής περσόνας, για ολάκερη την Βρετανική φιλοσοφία, του Αρθούρου. Δεν το έχουν κατανοήσει καλά, αλλά από τα τίμια μπουρδέλα, εκεί που έχουν καταχωνιάσει, νομίζουν, τις ελπίδες του φτωχού κοσμάκη, θα εκκινήσει ο λαϊκός αγώνας! Κι όποιον πάρει ο Χάροντας...

Στην πιο απλοϊκή και δίχως τους προαναφερθέντες προβληματισμούς, προσέγγιση της, η ταινία λειτουργεί άψογα, τονισμένη από αμέτρητα ειδικά εφέ - ενίοτε και υπερβολικά, όπως κρίνω ας πούμε την έλευση του γιγάντιου ανακόντα - που δένουν εξαιρετικά με την φυσική άγρια και σκοτεινιασμένη ομορφιά των επαρχιακών περιοχών της βραχώδους Σκοτίας και της γεμάτης μεσαιωνικές πρωτότυπες τοποθεσίες Ουαλίας. Οι στιγμές μάχης, υποβοηθούμενες από τα CGI που καθιστούν ακόμη πιο επικές τις συγκρούσεις του πλήθους, ταχύτατες, αέρινες, με χορογραφίες που λογικά παραπέμπουν σε wuxia (δεν είναι τυχαίο που σχιστομάτης κουνγκ φου, στέφεται εντέλει, πανηγυρικά ιππότης, προς τέρψη των θιασωτών του είδους!!!!) δεν αφήνουν ούτε μισό δευτερόλεπτο χαλάρωσης στην πλατεία, που δεδομένα θα ευχαριστηθεί το εφταράκι που ξόδεψε στον γκισέ!

Θετικότατη, σε βαθμό εντυπωσιασμού, είναι η γεύση που μου άφησε η επιλογή του σωματαρά από το Τάινσάιντ, Charlie Hunnam, για να αποδώσει τον διαφορετικό Βασιλιά Αρθούρο στην εκδοχή του Ritchie! Με κορμί γυμνασμένο, μεγέθους Tatum και εκφράσεις προσώπου που όχι σε λίγα σημεία έφερναν σε Pitt, ο Άγγλος ανερχόμενος σούπερ σταρ, βοηθούμενος από την έμπειρη δυάδα πανάξιων knights ρολιστών παραστατών όπως είναι ο (έγχρωμος) Hounsou και ο Gillen, με άνεση φέρνει εις πέρας την δύσκολη αποστολή του. Κόντρα στα προγνωστικά, ο Jude Law, που είχε αβανταριστεί πολύ στον Sherlock Holmes του ιδίου σκηνοθέτη, μπαίνει στο πετσί του villain, που ενδεχόμενα δεν του πηγαίνει, την ίδια στιγμή που μια μικρή έκπληξη στον επίσης διαφορετικό, βασικό γυναικείο ρόλο, σχηματίζεται στο άγνωστο πρόσωπο της Καταλανικών ριζών Astrid Berges Frisbey. Ορίζοντας από την μεριά της την μαγική νότα - ελλείψει Μέρλιν - στην ομαδική συγχορδία, που ενδεχόμενα να μην θυμίζει σε τίποτα τις γνωστές προηγούμενες κινηματογραφικές αναφορές στο Αγγλοσαξονικό παραμύθι του Αρθούρου, του Εξκάλιμπερ και του Γκράαλ, ακολουθεί πιστά όμως τις ανανεωτικές προσταγές της εποχής και προσφέρει ένα δίωρο εντυπωσιακότατο υπερθέαμα - ξέχωρων των κεντρικών του ιδεών - που πολύ δύσκολα θα αφήσει ανικανοποίητους ακόμη και τους πλέον απαιτητικούς φανς του genre!

Το νόμιμο και το ηθικό

του zerVo (@moviesltd)

Πέραν του φανερού και γνωστού τοις πάσι ρόλου, που έπαιξε ο Κόκκινος Στρατός για την έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, επιτυγχάνοντας τις σημαντικότερες και πλέον καθοριστικές νίκες, που οδήγησαν στην κατάρρευση του Άξονα, υπήρξε και ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό από το ηρωικό, πρόσωπο, που επέδειξε μερίδα του πεινασμένου και ταλαιπωρημένου στα μέτωπα, Σοβιετικού στρατεύματος. Καταστάσεις που συνήθως λαμβάνουν χώρα μετά το τέλος των επίσημων εχθροπραξιών, την περίοδο που λογικά ο κόσμος πανηγυρίζει την ειρήνη και που έχουν ενδεχόμενα (αν λάβουμε σαν παράδειγμα το τι συνέβη στην πατρίδα μας δηλαδή, μετά την Απελευθέρωση) κατά πολύ τραγικότερα αποτελέσματα κι από την πιο σκληρής μορφής Κατοχή. Μια τέτοια περίπτωση αποτέλεσε και ο ομαδικός βιασμός από σύνταγμα "απελευθερωτών" του πληρώματος μιας ολόκληρης Μονής, στα τόσο ταλαιπωρημένα από τους Ναζί, Πολωνικά εδάφη, που χάρη στις θυσίες της γιατρού χωρίς σύνορα Μαντλέν Ξαν Μαρί Πολιάκ, συνάντησε την ελπίδα και εντέλει επιβίωσε. Στις κινηματογραφικές Les Innocentes που έχουν ταξιδέψει στα πιο ονομαστά φεστιβάλ του κόσμου, επιχειρείται μια μυθοπλαστική και πιο δραματοποιημένη παρουσίαση του θεάρεστου έργου της Δόκτορος.

Δεκέμβριος του 1945. Επίσημα εδώ και μήνες οι εχθροπραξίες έχουν λήξει, με τους Γερμανούς να αποχωρούν από το Ανατολικό Μέτωπο ηττημένοι επιστρέφοντας στην πατρίδα τους και τους θριαμβευτές Συμμάχους να έχουν εκκινήσει διαδικασία εκκαθάρισης των περιοχών της απόλυτης πια κυριαρχίας τους, από παρείσακτους εναπομείναντες εισβολείς. Κάτω από αυτές τις τρομακτικά δύσκολες συνθήκες η Γαλλίδα γιατρός των δυνάμεων του Ερυθρού Σταυρού, Ματίλντ Μπολιέ, με την εγκατεστημένη λίγο μέσα στα Πολωνικά σύνορα μονάδα της, παλεύει να γιατρέψει τους πιο πρόσφατους τραυματίες πολέμου,μέχρι την στιγμή που θα δεχτεί στο πρόχειρο παράπηγμα - κλινική, την αναπάντεχη επίσκεψη μιας τρομοκρατημένης Καθολικής καλόγριας, που θα της ζητήσει επίμονα να επισκεφθεί μαζί με τα ιατρικά της σύνεργα, το συντομότερο την κοντινή, απομονωμένη στο κέντρο του δάσους, Μονή.

Εκεί που η νεαρή ιατρός, παρότι περιορισμένης εμπειρίας από παρόμοια περιστατικά, θα φέρει εις πέρας τον δύσκολο τοκετό μιας εκ των τροφίμων του μοναστηριού, δίνοντας την υπόσχεση να κρατήσει το στόμα της σφραγισμένο και να μην αποκαλύψει σε κανέναν την ταυτότητα της κατά τα φαινόμενα, ζωηρής μοναχής, που έχει προκαλέσει το σκάνδαλο. Προς τεράστια έκπληξη της Ματίλντ, όμως, δεν είναι εκείνη μονάχα η μία μοναχή που εγκυμονεί έμβρυο, αλλά σχεδόν μια ντουζίνα ακόμη, που διανύουν τον τελευταίο μήνα της κυήσεως και όλες εντός ολίγου θα φέρουν στον κόσμο παιδιά! Μυστήριο? Θαύμα θαυμάτων? Στο μέτρημα των εννέα μηνών που οι ταγμένες στην θρησκεία γυναίκες βρίσκονται σε ενδιαφέρουσα, η γιατρός θα αντιληφθεί πως όλες τους έχουν υποπέσει θύματα ομαδικού βιασμού από τους κατσαπλιάδες του απελευθερωτικού στρατού, που δίχως ιερό και όσιο, βανδάλισαν στο διάβα τους τον ίδιο τον Οίκο του Θεού!

Σοκ! Που στην εξέλιξη του θα γίνει ακόμη τραγικότερο και βασανιστικό. Τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά που θα γεννηθούν? Ποιος θα τα μεγαλώσει και με ποια δικαιολογία θα αποκαλυφθούν οι μητέρες τους? Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, ποιος αλήθεια θα μπορέσει να κατηγορήσει για ατιμίες τους δεδομένους "ήρωες" του πολέμου, που σε κάθε γειτονική χώρα από την δική τους, υψώνουν το λάβαρο του κομμουνισμού? Λύση, πρόσκαιρη, που θα δώσει η κινούμενη με το γράμμα του θρησκευτικού νόμου Ηγουμένη, που έχει ανακαλύψει εύπορες ανάδοχες οικογένειες, ικανές να μεγαλώσουν και να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά των φοβισμένων μοναχών, διώχνοντας πάνω από την σκέπη της Μονής τα όποια σύννεφα ντροπής και εξευτελισμού υπάρχουν. Η αλήθεια θα είναι ακόμη πιο τρομακτική, δυστυχώς, ακόμη πιο συγκλονιστική.

Είναι κάπως δύσκολο στις απόλυτα προοδευτικές ημέρες μας, να εισέλθουμε στο μυαλό και στην λογική των γυναικών, που νιώθουν τέτοια ψυχική οδύνη και βασανισμό, για κάτι που οι ίδιες δεν προκάλεσαν, όπως τον σωματικό βιασμό τους, ώστε να επιθυμούν να οδηγηθούν και στην αυτοκτονία ακόμη ή τον μαρτυρικό θάνατο από επιπλοκές την ώρα της γέννας, παρά να αποκαλύψουν το μυστικό που ενδεχόμενα θα τις καταστήσει πόρνες στην ματιά του πανέτοιμου να τις κατασπαράξει, συντηρητικού περίγυρου. Αυτό ακριβώς το κλίμα του ντεμοντέ τρόμου, κτίζει υπέροχα στην νέα της δημιουργία η εξηντάχρονη και με διεθνή καριέρα σκηνοθέτις Anne Fontaine. Η Λούξια δημιουργός, που το σύνολο σχεδόν του έργου της έχουμε παρακολουθήσει με επίσημη διανομή στα μέρη μας (ενδεικτικά τα Gemma Bovery, Two Mothers, Coco Avant Chanel, Chloe, La Fille De Monaco) ενδεχομένως στην 14η μεγάλου μήκους ταινία της να φτάνει στο ζενίθ της καλλιτεχνικής της πορείας, έχοντας κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς της παραγωγικής διαδικασίας.

Και μάλιστα υπό συνθήκες αντίξοες, μιας και καλείται να ισορροπήσει σε σκοινί πανέτοιμο να κοπεί και να την τσακίσει στον γκρεμό, καθώς από την μια αποδίδει τις (υπάρχουσες και πρέπει να τις κοιτάξουμε στα μάτια μην τυχόν και τις επιλύσουμε) πομπές των ερυθρών Καμαράτ, ενώ από την άλλη αναδεικνύει την ελάχιστη ελαστικότητα των θρησκευτικών κανόνων, σε καταστάσεις μαρτυρικές που οι ίδιοι θα έπρεπε να είχαν φροντίσει να δίνουν λύσεις. Ειδικότερα ενόσω η στάση των ρασοφορεμένων μαρτύρων - ηρωίδων της ιστορίας δεν ακολουθεί την εύκολη πεπατημένη (ακόμη και μισό αιώνα πριν, υπήρχε τρόπος για να συμβεί το φονικό στην αγέννητη ψυχή και όλα να είναι μέλι - γάλα, τουλάχιστον στην βιτρίνα που μας ενδιαφέρει) αλλά προτιμά να σηκώσει μέχρι την κορυφή του Γολγοθά τον Σταυρό του βασάνου, δίνοντας ζωή στο σπέρμα κοινών εγκληματιών, βιαστών, φονιάδων! Τι καλύτερο και πιο ζωτικό μήνυμα αγάπης από αυτό να δώσει η οποιαδήποτε θρησκεία.

Πέρα από την υπέροχα φροντισμένη φωτογραφία που ζωντανεύει το μουντά ζοφερό κλίμα της εποχής, μετάλλιο για το φιλμ είναι το εκπληκτικό γυναικείο ανσάμπλ που μοιράζεται τους χαρακτήρες της πλοκής και που για στηρίγματα του έχει δύο πανίσχυρους υποκριτικούς άξονες. Την νέα επόμενη σπουδαία παγκόσμια σταρ του Γαλλικού σινεμά, σπάνιας Adjaniκής ομορφιάς, Lou De Laage, που με εκφραστικότητα αποδίδει την νεαρή και κατά συνθήκη μαία, μα κυρίως την Πολωνέζα πολύ σπουδαία ηθοποιό Agata Kulesza, που υποδυόμενη την φυσική ηγέτιδα της Καθολικής φράξιας, προσφέρει μια ακόμη ποιοτικότερη και εξίσου καθηλωτική ερμηνεία, κατόπιν εκείνης στην Ida. Δημιουργώντας έτσι ένα εξαιρετικό σύνολο φορτισμένων κεντρικών ιδεών, που όλες τους διαχρονικά και όχι περιοριστικά στην συγκεκριμένη περίοδο, ισχύουν σε κάθε κοινωνία, δίνοντας στις παθούσες το κουράγιο που επιζητούν για να αντεπεξέλθουν των δυσχεριών. Κατακραυγής πιότερο, που άλλοι έκτισαν βιαίως στις πλάτες τους, για να υποστούν τις οδυνηρές συνέπειες τους μόνον εκείνες στο παρόν και με το μέλλον τους, να προδιαγράφεται ακόμη πιο δυσμενές και τραγικό...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.