Movies Ltd

89th Academy Awards: Final Predictions (B)
West Coast Story

Για τους αποκλειστικής οσκαρικής απασχόλησης η τελευταία εβδομάδα πριν την Απονομή είναι παραδοσιακά η κούρσα μιας ανάσας που βίαια συγκρατεί βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, ο καιρός γαρ εγγύς. Όχι για μένα. Απήλαυσα την ενιαύσια καταβύθιση στις αποδιοπομπαίες κατηγορίες, ξενόγλωσσα, ντοκουμεντέρια μικρά/μεγάλα, ανιμέσια μικρά/μεγάλα και λάιβ άκτιον σόρτ. Γίνονται πράγματα που λέει και η Βάνα και ουδείς παίρνει χαμπέρ. Μην ερυθριάς Έλληνα, ουδέ εις την Εσπερία καλά-καλά τα βλέπει κανείς. Αυτές είναι οι απρόβλεπτες μαντεψιές, περισσότερο από άγνοια ακόμη και της τρανής πλειονοψηφίας των επαϊόντων ναούμ. Τιμής ένεκεν θα πάρω αμπάριζα και άνευ αμπεμπαμπλόμ θα δώκω περσπέκτιβ τώρα:

Best Foreign Language Film

Μέχρι προ δυο εβδομάδων το γερμανικό Toni Erdmann (ήδη στα σκαριά το ρημέικ με Nicholson-Wiig) εθεωρείτο άχαστο. Με το που μπανάρησε εφτά μουσουλμανικές χώρες ο Τράμ-π ανέβηκε στον αφρό το ιρανικό The Salesman του Asghar Farhadi ο οποίος δε θα παραβρεθεί διαμαρτυρόμενος με δήλωση που η λιμπεροφωλιά του Χόλυγουντ υποδέχθηκε με αλαλαγμούς ενθουσιασμού. Σημειώσατε 2 λοιπόν. Εξόν κι αν είσθε μερακλήδες προκρίνοντας το σουηδικό A Man Called Ove, υποψήφιο και για Μαλλί + Μέηκαπ.

Best Documentary

To OJ: Made in America είναι αυτό που λένε ποντάρησε το σπίτι σου και δε θα χάσεις. Εκπληκτική χρονιά για το μαύρο στοιχείο (sic) με δυνατούς συναγωνιστές το I Am Not Your Negro (που έχει μομέντουμ ακριβώς τώρα) και το 13th της αδικημένης (Selma) Ava DuVernay.

Best Documentary Short

Με τη Συρία να κυριαρχεί θεματολογικά πιάνοντας τριπλό στασίδι στην κατηγορία (+ το Fire At Sea στην αμέσως αποπάνω) θεωρώ πως από εδώ θα αλιευθεί νικήτρια, παρά το φαβορί Joe’s Violin με το γνωστό μποτίβο του επιζώντα Ολοκαυτώματος. Το μυαλό λέει White Helmets, με ένα πλάνο από τα ελάχιστα (από τα εκατομμύρια θέασης) που με έχουν στοιχειώσει, της ομάδας διάσωσης βομβαρδιζομένων να ανασύρει βρέφος μιας εβδομάδας από τα συντρίμμια. Η καρδιά λέει Δάφνη Ματζιαράκου (4.1 Miles) που παρότι κάνει μπαμ ως αδούλευτη καταγραφή δευτεροετούς σχολής δημοσιογραφίας (που είναι, με καθηγητή μάλιστα τον συνυποψήφιό της Dan Krauss του Extremis, περί ευθανασίας ετοιμοθάνατων νοσηλευόμενων αυτό) διαθέτει ατόφιο Μυτιληνιό ηρωισμό και θαλερή επιχειρηματολογία υπέρ της υποδοχής προσφύγων.

Best Animated

Στα δικά μου μάτια η Zootopia είναι πανύψηλα στο τοπ της χρονιάς ανεξαρτήτως κατηγορίας. Το Kubo and the Two Strings έχει και την ανέλπιστη υποψηφιότητα στα Ειδικά Εφφέ (όπου εύκολα θα επικρατήσει το θαυμάσιο στο είδος του The Jungle Book) κι αυτό του δίνει ώθηση. Όπου συναντήθηκαν βραβευτικώς η Zootopia έδειξε χαρακτήρα πρωταθλήτριας.

Best Animated Short

Στην προβολή του Finding Dory θυμάμαι ανεξίτηλα το μικρό γλαρόνι Piper και την χαριτωμένα αγωνιώδη προσπάθειά του να αναμετρηθεί με τα κύματα. Αυτόματα στο μυαλό μου η μιάμιση άνυδρη δεκαετία χωρίς στεφάνι στην κατηγορία για την Pixar έλαβε τέλος. Διπλή υποψηφιότητα για το στούντιο με το γουεστερνικού ύφους Borrowed Time ενώ δε λείπει το καναδικό στοιχείο του αβάνγκάρντ Blind Vaysha, το πιο ενήλικο σχέδιο Pear Cider & Cigarettes και η VR πρωτοπορία του Pearl.

Best Live Action Short

Είναι η κατηγορία για την οποία ακούστηκαν παράπονα για χαμηλή εσοδεία εφέτος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα εισόδου στην πεντάδα του Silent Nights (Δανία) υπό την μπαγκέτα του δις οσκαρούχου εδώ Kim Magnuson. Μπανάλ λαβ στόρυ δανής ακτιβίστριας με Γκανέζο μετανάστη. Ευτυχώς στον αντίποδα βρίσκεται το Ennemis Intérieurs του πρωτάρη Selim Azzazi (με ένσημα στον Ήχο και συνεργασία με Jeunet) ο οποίος παίζει με την ένταση μιας ουσιαστικά σκηνής συνέντευξης/ανάκρισης Αλγερινού μετανάστη που επιθυμεί γαλλική υπηκοότητα καθώς τον εμπλέκουν σε ιστορία σπείρας ισλαμιστών τρομοκρατών. Εύλογη μαντεψιά για τη νίκη.

Κούρσες – Κλειδιά

Με δεδομένη τη σκούπα του La La Land (μετράω 9 και έχω ταβάνι 11) η μάχη για το πρωτότυπο σενάριο είναι πυξίδα για τον τελικό του προορισμό στην 89η Απονομή. Το Manchester by the Sea μοιάζει καθολικώς νόκαουτ, με το Fences να κερδίζει στη στροφή (SAGs) το ιστορικό τρίτο άγαλμα του Denzel + το καραμπινάτο πρώτο της Viola. Τελευταία ελπίς το σενάριο που αν πάθει κι αυτό La La πάμε για καταστάσεις Τιτανικού. Το Moonlight θα είναι ευτυχές με το combo διασκευασμένο σενάριο + υποστηρικτικός ανδρικός ρόλος ενώ το Hacksaw Ridge (έμπαινε Mel!) θα απειλήσει σε Μοντάζ+ Ήχους όπου ολόψυχα εύχομαι επιτέλους νίκη του Kevin O’Connell των είκοσι μιας (21) υποψηφιοτήτων. Η Jackie πλειοδοτεί για τα Κοστούμια αν και η καρδιά του La La χτυπά ελληνικά (γούρια είναι αυτά) ενώ το κορυφαίο Arrival κινδυνεύει να μείνει εκτός νυμφώνος με 0/8. Μακρινός ο στόχος νίκης σε διασκευασμένο σενάριο και φωτογραφία. Τέλος οι late bloomers Hidden Figures και Lion (Harvey Weinstein) μάλλον θα μείνουν από λάστιχο με ύστατη έκπληξη τον Dev Patel (Lion) στο υποστηρικτικό ανδρικό ρόλο.

Εύχομαι ολόψυχα καλά και άγια Όσκαρς. Θαμέβρεις να σχολιάζω live στο twitter (@TakisGaris) όπως πάντα παράλληλα με τον καρντάσιαν zerVo (@Moviesltd). Ακολουθούν πρόβλεψες:


Μέρος 1ο

gaRis

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Centaur του Aktan Arym Kubat από το Κιργιστάν (Panorama) είναι από εκείνες τις ταινίες που τις βλέπεις και, τελειώνοντας, νιώθεις καλύτερος άνθρωπος! Να σημειώσουμε εδώ ότι μεταξύ των παραγωγών της ταινίας είναι και ο Θανάσης Καραθάνος.

Η υπόθεση: Σε ένα χωριό, στα βουνά έξω από το Μπίσκεκ, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν, ζει ο Κένταυρος. Είναι το παρατσούκλι ενός ανθρώπου που επί χρόνια ήταν ο μηχανικός προβολής στο σινεμά του χωριού. Και είναι το παρατσούκλι του επειδή του αρέσουν πολύ τα άλογα, να καλπάζει μαζί τους. Τόσο ώστε να κλέβει όποτε του δίνεται η ευκαιρία πανάκριβα άλογα – δρομείς, να τα ιππεύει για μια νύχτα και να τα αφήνει μετά ελεύθερα. Είναι παντρεμένος με μια κωφάλαλη γυναίκα που τον αγαπάει κι είχε έναν πιτσιρικά γιο που ενώ μπορεί να μιλήσει, αρνείται. Κατά τα άλλα, δεν συμβαίνουν και πολλά άλλα στο χωριό. Κουτσομπολιό, αγροτικές εργασίες, συλλογικό χτίσιμο σπιτιών και άνοδος του ισλαμισμού αποτελούν την καθημερινότητα. Η συμπάθεια που δείχνει ο Κένταυρος σε μια χήρα και τα κρούσματα κλοπής αλόγων για τα οποία αρχικά δεν κατηγορείται ως υπεύθυνος, οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδους ατραπούς...

Η άποψή μας: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατάει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του Κένταυρου, έχοντας συνυπογράψει και το σενάριο. Σοφή επιλογή, καθώς έχει τη φάτσα και το ταμπεραμέντο να παίξει τον δυνατό αυτό χαρακτήρα. Όπως λέει και μια παροιμία από το Κιργιστάν «Τα άλογα είναι τα φτερά των ανθρώπων». Γι' αυτό και κάθε φορά που ιππεύει κάποιο άλογο που κλέβει, ανοίγει τα χέρια του διάπλατα καλπάζοντας, μοιάζοντας με τους μυθολογικούς Κενταύρους αλλά και με τον... Kevin Costner από το «Χορεύοντας με τους λύκους»! Ο Κένταυρος είναι δυσαρεστημένος με τους συγχωριανούς του αρχικά και με τους συμπατριώτες του γενικότερα. Έχασαν την επαφή που είχαν με τα άλογα (όντας επί αιώνες ένας νομαδικός λαός), αστικοποιήθηκαν και ξέχασαν να πετούν! Η αλληγορία της ταινίας είναι ολοφάνερη. Μαζί με το βόλεμα στα σπίτια, οι Κιργίσιοι, χάνοντας την επαφή με τα άλογα, με τη φύση, άφησαν χώρο για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό να θριαμβεύσει. Στο φινάλε αποκαλύπτεται πως ο χώρος θρησκευτικής λατρείας, το τζαμί σαν να λέμε του χωριού, ήταν ο παλιός κινηματογράφος! Εκεί όπου μεταξύ ινδικών υπερθεαμάτων του Μπόλιγουντ, ο Κένταυρος προέβαλε και ταινίες με... άλογα!

Πραγματικά όμορφη ταινία, με τρομερά λειτουργική σκηνοθεσία, άψογες ερμηνείες, γυναίκες πέρα από την πρώτη νιότη τους που δείχνουν αγέρωχες και με βλέμμα και πρόσωπο αντίστοιχα μιας ομορφιάς που απλά παλιώνει και δεν αλλοιώνεται, δυνατά νοήματα (εδώ, το οικολογικό θέμα στη σκηνή ξεσπάσματος του Κενταύρου όταν ο αδελφός του τον ρωτάει γιατί κλέβει άλογα, είναι μεν συγκινητικό αλλά και λίγο αφελές – μικρό το κακό), χιούμορ (το τι κάνει ο Κένταυρος στις χήνες που χρησιμοποιεί ένας ιδιοκτήτης αλόγου για συναγερμό, όπως στη Ρώμη, πρέπει να το δείτε) και ένα φινάλε δραματικό, υπέροχο και πάλι φορτωμένο ιδεολογικά και συμβολικά. Δεν ξέρω αν κάποια εταιρία φέρει την ταινία ποτέ στην Ελλάδα, αλλά πραγματικά, αν σας δοθεί η ευκαιρία, να τη δείτε.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Hostages του Rezo Gigineishvili (Panorama Special) είναι μια συμπαραγωγή Ρωσίας, Γεωργίας και Πολωνίας. Βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα το 1983 στην πρώην ΕΣΣΔ. Μια ιστορία που ακόμα και σήμερα φαίνεται να είναι μια πληγή η οποία δεν λέει να κλείσει. Αυτή είναι η 5η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Gigineishvili και η πρώτη που δεν είναι κωμωδία. Και οι εντυπώσεις που μας άφησε είναι ανάμικτες...

Η υπόθεση: Μπατούμι, Γεωργία, 1983. Μια ομάδα νεαρών κάνει μπάνιο στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας έως ότου μια στρατιωτική περίπολος τους αναγκάζει να βγουν από το νερό. Στις 11 η ώρα ξεκινάει η απαγόρευση – έτσι λέει ο κανονισμός, τους λέει ένας από τους στρατιώτες της περιπόλου. Η παρέα των νεαρών καπνίζει αμερικάνικα τσιγάρα, ακούει Beatles, διασκεδάζει «δυτικά». Δομείται από γιατρούς, ηθοποιούς, έναν παπά στα σπάργανα και τους Άννα και Νίκα, που είναι έτοιμοι να παντρευτούν. Στόχος τους: να το σκάσουν από την ΕΣΣΔ και να πάνε στην Τουρκία. Πώς θα το καταφέρουν; Αμέσως μετά το γάμο, θα ανεβούν στο αεροπλάνο για την Τιφλίδα και θα κάνουν αεροπειρατεία. Μόνο που τα πράγματα δεν θα πάνε έτσι όπως τα είχαν σχεδιάσει. Και η παράτολμη κίνησή τους θα οδηγήσει σε μια εθνική τραγωδία...

Η άποψή μας: Μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που καλείται να απαντήσει ένας κομουνιστής είναι η εξής: «ε, αφού περνούσαν τόσο καλά στον κομουνισμό, γιατί όλοι ήθελαν να φύγουν και να πάνε στη δύση;». Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι πειστική. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε πως τη δεύτερη φορά τα λάθη του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θα επαναληφθούν! Στην ταινία μας τώρα. Ο σκηνοθέτης γυρίζει την ταινία με χαρακτηριστικά καθαρά φεστιβαλικά. Θέλω να πω, φανταστείτε τι χολιγουντιανή ταινία θα προέκυπτε με βάση πραγματικό γεγονός και αεροπειρατεία! Ε, εδώ, ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει (έστω και ελλειπτικά) τα πρόσωπα πίσω από το συμβάν, να εμβαθύνει, να εξηγήσει, να ερμηνεύσει. Μας δείχνει την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα στη Γεωργία εκείνη την εποχή. Πολλοί από τους νέους καταπιεζόταν από την κατάσταση στη χώρα τους και επιθυμούσαν ελευθερία, χωρίς να φοβούνται ανά πάσα ώρα και στιγμή την εμφάνιση κάποιου πράκτορα της KGB, που θα τους έκανε τη ζωή δύσκολη.

Ο Gigineishvili χτίζει την ταινία του μεθοδικά, με υπομονή, παίρνει το χρόνο του, δεν εκβιάζει καταστάσεις. Το... κακό είναι πως η ταινία διαθέτει μόνο δύο σκηνές που πραγματικά είναι σπουδαίες. Η μία είναι η σκηνή του γλεντιού του γάμου, όπου ο σκηνοθέτης δίνει ρέστα με την κίνηση της κάμερας και τη χρήση εξαιρετικής μουσική. Και η άλλη είναι η σκηνή της αεροπειρατείας, σκηνή που βγάζει μπόλικο ρεαλισμό, ένταση, αψάδα. Ενδιαφέρουσα ως θέμα η ταινία, που θα της έπρεπε διαφορετική κινηματογραφική αντιμετώπιση.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το Es war einmal in Deutschland... (Berlinale Special Gala) μεταφράζεται ως «Ήταν κάποτε στη Γερμανία...», ο αγγλικός τίτλος της ταινίας όμως είναι «Bye Bye Germany». Είναι η φράση που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι πρωταγωνιστές της ταινίας και κατά πως φαίνεται τη χρησιμοποιούσαν όλοι οι Εβραίοι που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και είτε βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη Γερμανία είτε επέστρεψαν εκεί, μιας που ήταν η πατρίδα τους, μετά την απελευθέρωσή τους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από τα μέρη στα οποία κρύβονταν... Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Sam Garbarski, ο άνθρωπος που 10 χρόνια πριν, και πάλι εδώ στο Βερολίνο, μας είχε προσφέρει μια από τις πιο διασκεδαστικές κινηματογραφικές εμπειρίες με το «Irina Palm», όπου πρωταγωνιστούσε η Marianne Faithfull!

Η υπόθεση: Φρανκφούρτη, 1946. Ο Νταβίντ Μπέρμαν είναι ένας νεαρός πρώην έμπορος, ο οποίος προσπαθεί να στήσει μια προσοδοφόρα επιχείρηση στα ερείπια μιας χώρας γονατισμένης από τον πόλεμο. Όντας Εβραίος, έχει γλυτώσει στο παρά τσακ από του χάρου τα δόντια και το μόνο που θέλει είναι να βγάλει αρκετά χρήματα και να φύγει από τη χώρα με προορισμό την Αμερική. Βρίσκει μερικούς συνοδοιπόρους, Εβραίους, που επίσης γλύτωσαν από το θάνατο και στήνουν μια μπίζνα πώλησης σεντονιών και πετσετών, η οποία αποδεικνύεται αρκούντως προσοδοφόρα. Όμως, τα πράγματα γενικώς δεν πάνε καλά για τον Νταβίντ. Μια Αμερικανίδα γερμανικής και εβραϊκής καταγωγής, μέλος του αμερικάνικου στρατού, τον ανακρίνει. Θέλει να μάθει πως ο Νταβίντ κατόρθωσε να επιβιώσει και αν τελικά ήταν συνεργάτης των Ναζί...

Η άποψή μας: Συγκρίνοντας τη συγκεκριμένη ταινία με την προηγούμενη ταινία στην οποία αναφερθήκαμε στη σημερινή μας ανταπόκριση, το «Django», μπορούμε με ευκολία να πούμε πως ενώ τούτη σκηνοθετικά, από άποψη φωτογραφίας, από άποψη παραγωγής, υπολείπεται σε σχέση με τη γαλλική, εντέλει κερδίζει με μεγαλύτερη ευκολία τον θεατή. Κι αυτό γιατί έχει ένα πιο καλογραμμένο σενάριο και επειδή αυτά που λέει τα λέει με... χιούμορ! Ναι, ξέρω, ταινία για το Ολοκαύτωμα, έστω, μετά το πέρας του και σε κάνει να γελάς; Γιατί όχι; Αν ο δημιουργός καταλαβαίνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο αστείο και τη γελοιοποίηση, όλα καλά. Κι εδώ έχουμε τέτοια περίπτωση.

Ο βασικός ήρωας της ταινίας, ο Νταβίντ, είναι ένας «ψυχαγωγός». Αυτά που λέει στην... ανακρίτρια του στα διαδοχικά ραντεβού τους είναι... απίστευτα! Επέζησε επειδή ήξερε να λέει ανέκδοτα! Κι όχι μόνον αυτό: ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης εκτιμούσε τόσο πολύ τα αστεία του ώστε τον έστειλε στο Obersalzberg, στο καταφύγιο του Χίτλερ! Κι αυτό επειδή ενώ ο Χίτλερ τα ήξερε όλα (όπως διατείνεται ο αξιωματικός) δεν ήξερε να λέει αστεία! Οπότε, στην επικείμενη συνάντησή του με τον... χωρατατζή Μουσολίνι, χρειαζόταν να πει και ο ίδιος αστεία. Και χρειαζόταν κάποιον για να τον διδάξει πώς λέγονται. Όσα λέει ο Νταβίντ κατά τη διάρκεια των ιδιαίτερων ανακρίσεων είναι απίστευτα! Και εμμέσως ο Garbarski κάνει το σχόλιό του για το ίδιο το σινεμά! Τη μυθοπλασία! Ο Νταβίντ λέει πως αν τελικά συναντούσε τον Χίτλερ (δεν τον συνάντησε, αν δείτε την ταινία θα δείτε γιατί) είχε καταστρώσει σχέδιο να τον δολοφονήσει! Αλήθεια ή ψέμα; Τι σημασία έχει; Κάποια στιγμή λέει ο Νταβίντ: «χρειαζόμαστε τα ψέματα γιατί διαφορετικά η ζωή είναι αβίωτη». Άδικο έχει; Όταν κάποια στιγμή λέει την πάσα αλήθεια στην ανακρίτριά του (η σχέση τους έχει ενδιαφέρον και... εξέλιξη) καταλαβαίνεις τον πόνο που βίωσε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Τη φρίκη. Το μαρτύριο. Να κάνεις τον γελωτοποιό για να σώσεις τη ζωή σου. Τραγική ειρωνεία, έτσι;

Όμορφη ταινία, που έκανε πολλούς Γερμανούς να γελάσουν στην αίθουσα με τα πετυχημένα αστεία της. Ο Moritz Bleibtreu στον κεντρικό ρόλο είναι άψογος, όλοι οι ηθοποιοί είναι πολλοί καλοί, γενικώς μια ενδιαφέρουσα ταινία, που στη Θεσσαλονίκη θα έπαιρνε και πολύ χειροκρότημα ή στις Κάννες ξέρω'γω. Στο Βερολίνο είμαστε παιδιά όμως, ας μην το ξεχνάμε αυτό...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Fifty Shades Darker	UIP	2	114	33.869	191.399
2	John Wick: Chapter 2	Spentzos Films	1	34	14.335	14.335
3	The LEGO Batman Movie	Tanweer	2	103	12.165	36.512
4	Manchester By The Sea	Feelgood Ent.	1	8	9.356	9.356
5	A Cure For Wellness	Odeon	1	34	6.166	6.166
6	Split	Odeon	4	29	5.925	116.797
7	Neruda	Strada Films	2	12	5.822	19.918
8	La La Land	Odeon	9	27	4.668	178.730
9	The Space Between Us	Odeon	2	22	3.991	10.817
10	Rings	UIP	3	25	3.857	59.517

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

89th Academy Awards: Final Predictions (Α)
Άνοιξε Τα Μάτια

Ιδέα-Τέχνασμα: Θα δώσω άψε-σβήσε συνολική εικόνα επικείμενων βραβεύσεων για να με ξεφορτωθούν οι αφελείς. Here’s to the fools that dream που εν έτει 2017 θεωρούν τα όσκαρς αριστεία προόδου και “Achievement in…”. To έπραξα από το 1986 μέχρι πέρσι. Όχι πια. Αιτία το τρισκατάρατο πρεφερένσαλ μπάλοτ. Η γελοιότητα του να βγαίνεις νικητής με ένα σενάριο μοναχά (Spotlight). Πρόσεξε ότι με την επαναφορά του συστήματος στα 2009 το The Hurtlocker πλειοδοτεί με 6 χρυσά σύνολο. Πρέπει να οπισθοδρομήσεις στο Gone With The Wind για να πιάσεις τα 8. Εφέτο λοιπόν το La La Land θα σαρώσει, αγγίζοντας τον διψήφιο αριθμό των 10 νικών του West Side Story (βραβευτικώς ναυαρχίδα των μιούζικαλς). Πέτα μου ένα καφάσι ντοματοπελτέδες αν υπάρξει έτερη ταινία που θα σταυρώσει έστω 3. Manchester και Moonlight στο ασσόδυο. Τι άλλο θες να μάθεις για να τελειώνω μαζί σου; Έχω αλήθειες σοβαρές να πω, δεν υπάρχει χρόνος και διάθεση για τουητερο -φέις διαλογισμούς και αλφάδια τεχνικής και ποιότητας. Το μόνο που επικρατεί εντέλει είναι το νικηφόρο της Sally Field “τώρα πια ξέρω ότι στ' αλήθεια σας αρέσω». Χαίρετε εσείς - δώστε βάση στην πενιά οι πιστοί αποδέλοιποι.

Στις 24 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2017 οι AMPA(δε)S έκαμαν την ακόλουθη μοιρασά (δε συνυπολογίζω τους μικρομηκάδες):

La La Land (14 nominations)

Arrival (8 nominations)

Moonlight (8 nominations)

Hacksaw Ridge (6 nominations)

Lion (6 nominations)

Manchester by the Sea (6 nominations)

Hell or High Water (4 nominations)

Fences (4 nominations)

Hidden Figures (3 nominations)

Jackie (3 nominations)

Deepwater Horizon (2 nominations)

Fantastic Beasts and Where to Find Them (2 nominations)

Florence Foster Jenkins (2 nominations)

A Man Called Ove (2 nominations)

Moana (2 nominations)

Rogue One: A Star Wars Story (2 nominations)

Allied (1 nomination)

Captain Fantastic (1 nomination)

Doctor Strange (1 nomination)

Elle (1 nomination)

Fire at Sea (1 nomination)

Hail, Caesar! (1 nomination)

I Am Not Your Negro (1 nomination)

Jim: The James Foley Story (1 nomination)

The Jungle Book (1 nomination)

Kubo and the Two Strings (2 nominations)

Land of Mine (1 nomination)

Life, Animated (1 nomination)

The Lobster (1 nomination)

Loving (1 nomination)

My Life as a Zucchini (1 nomination)

Nocturnal Animals (1 nomination)

O.J.: Made in America (1 nomination)

Passengers (2 nominations)

The Red Turtle (1 nomination)

The Salesman (1 nomination)

Silence (1 nomination)

Star Trek Beyond (1 nomination)

Suicide Squad (1 nomination)

Sully (1 nomination)

Tanna (1 nomination)

13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi (1 nomination)

13th (1 nomination)

Toni Erdmann (1 nomination)

Trolls(1 nomination)

20th Century Women (1 nomination)

Zootopia (1 nomination)

Η αποπάνω λίστα ολίγιστα λέει. Διέ τώρα την κατανομή ανά στουντιακή διανομή:

Lionsgate (26 nominations)

Paramount (18 nominations)

A24 (10 nominations)

The Weinstein Company (6 nominations)

Amazon Studios (7 nominations)

Walt Disney (7 nominations)

CBS Films (4 nominations)

20th Century Fox (4 nominations)

Sony Pictures Classics (4 nominations)

Warner Bros. (4 nominations)

Focus Features (4 nominations)

Fox Searchlight (3 nominations)

Sony Pictures Releasing ( 2 nominations)

Nordisk Film/Music Box Films (2 nominations)

Universal (1 nomination)

Magnolia Pictures (1 nomination)

Netflix (1 nomination)

ESPN Films (1 nomination)

The Orchard (1 nomination)

Kino Lorber (1 nomination)

Bleecker Street (1 nomination)

GKids (1 nomination)

HBO Documentary Films and Kunhardt Films (1 nomination)

Lightyear Entertainment (1 nomination)

Μόλις cineδητοποιήσεις τι παίζεται θα μπορέσεις να ακολουθήσεις το τρενάκι του σκεπτικού. Με μια μόνη ματιά διαπιστώνεις ότι τα παραδοσιακά κάστρα Fox - Focus - Sony, ίσαμε τον μέγα Χάρβη (TWC, αποκλειστικά με τις 6 του Lion) κλείνουν το γόνυ σε νέους πλέηας. Στην κορυφή με 26 τεμάχια η Lionsgate (η οποία μοιράζεται τα 4 με τη CBS για το Hell or High Water). Πλάκα με κάνεις φιλαράκι; Ναι μπρε σε λέω ρε καρντάση κοίτα κυρίως La La Land (14) και Hacksaw Ridge (6). Κατά πόδας η Paramount με 18 και κορωνίδες τα Arrival (8) και Fences (4). Έπεται με 10 η A24 με Moonlight (8) και The Lobster (1) - 20th Century Women (1). Νάτη πετιέται η Amazon με 7 (τσέκαρε τα 6 του Manchester). Αρχίζεις να συμμετέχεις νοερά στην οσκαρική κούρσα. Όπου η παραγωγή το άτι και ο awards strategist ο jockey. Θες το με ποδοσφαιρικούς όρους; Μπορεί να παίξει το ίδιο καλά η ομάδα όταν διέρχεται διοικητική κρίση; Γκουγκλάρησε τι συνέβη με την παραίτηση του CEO της Paramount την περασμένη εβδομάδα. Θα μου πεις 5ος κατά σειρά το τελευταίο διάστημα στο στουντιακό κουρμπέτι – ο κλάδος είναι οικτρά ανταγωνιστικός. Εσύ μείνε με τον κότινο. Κοιμήσου όρθιος και πλήρωνε ξενοδοχείο.

Κάτι σου ψέλλισα πέρσι μετά την Απονομή. Ανέφερα δυο ονόματα κλειδιά, αρχι-ιέρειες της οσκαρικής διαπλοκής. Cynthia Swartz η πιο παλιοσειρά και το νέο γκανιάν η Lisa Taback. Τι πουσάρουν αυτή την ώρα; H μια το Fences και η άλλη το La La Land. Στο κάνω πιο λιανά. Ποια είναι η μόνη (αλλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ως ανατροπή) οσκαρική νίκη της Liongate ως τα σήμερα; To Crash. To pr του The Dart Group. Δηλαδή Amanda Lundberg και…Cynthia Swartz. Tα ίδια κορίτσια της Miramax στο κόλπο γκρόσo του Shakespeare In Love. Όσο για τη Lisa (Taback), εννοείται πως θα το κάνει κι αυτό κορνίζα (La La Land) δίπλα ακριβώς στο Spotlight. Αγαπητοί David Pollick (της Ginsberg - Libby βλ. Manchester by the Sea) και Lea Yardum (Paramount) έχετε ένα κοινό σημείο με τη Χίλαρι: You Have been Trumped.

to be continued...

gaRis

...you can check out anytime you like, but you can never leave!

του zerVo (@moviesltd)

Αφού έχει βγει σώος, μα όχι αβλαβής, ο ήρωας μας από την σύγκρουση του αμαξιού που τον γυροφέρνει στα στροφιλίκια του λόφου, όπου στην κορυφή του βρίσκεται το μυστηριώδες κέντρο αποκατάστασης που ερευνά, με καλοφτιαγμένο στα CGI τάρανδο, μεταφέρεται για τις πρώτες βοήθειες στην κλινική του συγκεκριμένου κτιρίου, όπου ξυπνά από λήθαργο διαρκείας ρωτώντας την νοσοκόμα, πόσο ακριβώς εκείνος διήρκεσε. Τρεις ημέρες του απαντά εκείνη, τρία εικοσιτετράωρα βρισκόταν σε αφασία. Κάπου δυόμισι ώρες μετά αυτή την σκηνή κι ενώ η ταινία A Cure For Wellness επιτέλους έβαλε τελεία και παύλα στην λογοδιάρροια της, μπορώ να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθανόταν ο τραυματίας, χάνοντας κυριολεκτικά τον χρόνο του!

Ένα αινιγματικό χειρόγραφο μήνυμα από τον τον διευθύνοντα σύμβουλο, Πέμπροκ, μπράντας της Γουόλ Στριτ, πως έχει αποφασίσει να παραμείνει εσώκλειστος στο σπα της Κεντρικής Ευρώπης όπου νοσηλεύεται και δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ του πια στην Νέα Υόρκη, θα αναστατώσει τους στενούς συνεργάτες του, που θα θελήσουν να λύσουν άμεσα το πρόβλημα. Στέλνοντας στην απόμερη γωνιά της Ελβετίας, όπου στεγάζεται το παράξενο αυτό ίδρυμα, το νεαρό και φιλόδοξο στέλεχος της εταιρείας Λόκχαρτ, να εντοπίσει το αφεντικό του και τάχιστα να τον πείσει να γυρίσει στα καθήκοντα του που τον περιμένουν στην πατρίδα. Ατυχώς ο νεαρός απεσταλμένος, πέφτοντας θύμα τροχαίου ατυχήματος, με σπασμένο πλέον πόδι, θα αναγκαστεί να παραμείνει κι εκείνος κλινήρης εντός των τειχών του αποκομμένου από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο θεραπευτηρίου.

Υποβασταζόμενος από δεκανίκια και χωρίς να έχει την δυνατότητα άνετων κινήσεων, ο Λόκχαρτ όχι μόνο θα βρει τον ανένδοτο ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο του επαναπατρισμού του, Πέμπροκ, αλλά θα καταλάβει πως σαν κι εκείνον υπάρχουν δεκάδες ακόμη ηλικιωμένοι, που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια που τους παρέχει με τις μεθόδους του, ο παράξενης συμπεριφοράς Δόκτορ Βόλμερ. Ανοίγοντας κλειδωμένες πόρτες, συζητώντας με τους τροφίμους κι ερχόμενος σε επαφή με το μοναδικό νεαρής ηλικίας άτομο που υπάρχει στο σανατόριο, την όμορφη Χάνα, θα καταλάβει σύντομα ο προβληματισμένος νέος, πως το σπα κρύβει ξωπίσω του ένα νοσηρό και δολοφονικό μυστικό, που έλαβε χώρα έναν σχεδόν αιώνα πριν. Το μόνο που απομένει είναι να βρει τα πειστήρια και να τα κοινοποιήσει στις Αρχές, ώστε να βάλουν λουκέτο στον ιδιόρρυθμο Οίκο Ευγηρίας μια για πάντα.

Εύκολο? Φαντάζεσαι πως ναι, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και λειτουργούσαν κινητά τηλέφωνα, μέσα επικοινωνίας ή ο πλησιέστερος (λογικός) άνθρωπος δεν απείχε κάποια κακοτράχαλα χιλιόμετρα, στο κοντινότερο - απαρτιζόμενο από Ελβετούς ρέντνεκς (!) - χωριουδάκι. Με το άκρο του στο γύψο και κάτω από την επήρεια των φαρμάκων που θεωρητικά θα τον γιάνουν, στην πράξη όμως το μόνο που του προσφέρουν είναι τρομακτικά οράματα και εφιάλτες, ο φοβισμένος κιόλας φίλος μας, δεν έχει καμία σπουδαία τύχη. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως με την πάροδο του χρόνου, επηρεασμένος από τις συνθήκες, την κλεισούρα και την ψυχολογική πίεση, θα καταλάβει πως πάσχει από την ίδια ακριβώς πάθηση, που έκανε όλους αυτούς τους αναρίθμητους ασθενείς, να επιζητήσουν την εναλλακτική γιατρειά του εκκεντρικού κομπογιαννίτη.

Που εκμεταλλευόμενος τις περιουσίες των εύπορων ασθενών του, που έχουν περιέλθει στην κατοχή του, έχει στήσει μέσα στο πολυτελές κάστρο, έναν ολόκληρο μηχανισμό από πανάκριβα ηλεκτρονικά εργαλεία, πισίνες ηλεκτρολυτικές και ανανεωτικές φαρμακευτικές αγωγές που προκαλούν ευεξία στους παθόντες. Στην θωριά των μεθόδων, που βασικό συστατικό αποτελούν τα - έτσι κι αλλιώς - σιχαμερά χέλια, αναπτύσσεται η αλήθεια ένα συναίσθημα αποστροφής, υλικό που θα μπορούσε υπό συνθήκες να οργανώσει ένα θρίλερ της προκοπής. Τα πράγματα εδώ όμως, είναι κομματάκι διαφορετικά από ότι θα περίμενε ενδεχόμενα ο θεατής, φανταζόμενος πως ο ευαίσθητος υπάλληλος έχει φυλακιστεί στους στενούς διαδρόμους του Κιουμπρικής συνταγής Λαμψικού φρουρίου.

Αιτία γι αυτό είναι η ίδια η λακκούβα που σκάβει η ματαιοδοξία του σεναρίου που επεξεργάζεται ο σταθερά καθοδικής πορείας σκηνοθέτης των τριλογικών Πειρατών της Καραϊβικής Gore Verbinski, που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ τις αλληγορίες που του προσφέρει το αξιόλογης βάσης σκριπτ, προτιμώντας να αδιαφορήσει για τις κεντρικές ιδέες, κάνοντας επίδειξη δημιουργικών ικανοτήτων, εμμένοντας απλά και μόνο στην ανάπτυξη της θρίλερ ατμόσφαιρας. Συνεπώς δεδομένα που θα μπορούσαν να βγάλουν και κοινωνικά συνθήματα περί αμνοποίησης του λαουτζίκου, στυγνής κατεύθυνσης του από τα ιδιόμορφα μέσα, αδιαφορίας του για το τι ακριβώς τρέχει, αφού ακόμη και φωτιά να έχει πάρει το σπίτι του, εκείνος θα συνεχίσει να βαλσάρει στο τέμπο που του έχουν μάθει οι βαλτοί κλακαδόροι αμέριμνος, πηγαίνουν περίπατο. Μπροστά στην απαίτηση του ντιρέκτορα για άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση, με ντεκόρ φασίζοντα νικελογκρί που σαστίζουν, φυσικά σκηνικά βγαλμένα από ιταλιάνικο γκορ κι ένα μουσικό θέμα λουπέ, που μου θύμισε έντονα τηλεοπτική σαπουνάδα του Mega (νομίζω) από τα 90s, που από μόνα τους δεν είναι ικανά να στήσουν το όποιο φοβιστικό υπόβαθρο.

Όσο μάλιστα μετά από τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά που οδηγούν στην φυσιολογική εξελικτική συνθήκη ενός εναλλακτικού Φρανκενστάιν, ο Μαραθώνιος της χρονικής διάρκειας του φιλμ επεκτείνεται στο 150λεπτο, επέρχεται η φυσιολογική κόπωση στην ματιά της πλατείας, ώστε να φτάσει στο σημείο, να παρακαλάει θερμά, επιτέλους, το ρολόι κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από το "τρεις και πέντε". Είναι η στιγμή που πραγματικά αισθάνθηκα συμπόνοια για τον ταλαιπωρημένο Dane DeHaan - my ass κλώνος Leo DiCaprio, παρότι ταλαντούχος - που το παλεύει ολομόναχος έχοντας απλά για συντροφιά τον μονίμως ξινότατο Isaacs και μια νεόφερτη σεξουλέ παιδούλα, ονόματι Mia Goth, να βγάλει το...χέλι από την τρύπα. Κι άμα ποτέ του το καταφέρει, φτάνει το δίτροχης απόδρασης φινάλε, που πολύ θα ήθελα να το επεξηγήσω, αφού πρωτίστως το κατανοήσω και ο ίδιος. Μπα, μάλλον πιο εύκολα θα μου είναι να καθίσω να δώσω ερμηνεία στους αιώνια απροσδιόριστους στίχους του Hotel California...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Odeon

Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες...

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πλέον απρόβλεπτες κινηματογραφικές περιπτώσεις, έτσι όπως εξελίχθηκε στην πορεία της, αυτή του John Wick, εκείνου του μοναχικού εκτελεστή που βροντοφωνάζει, παρατήστε με στην ησυχία μου, μα κανείς δεν τον ακούει, μιας και ελίχθηκε χαμηλόφωνα τον καιρό της κυκλοφορίας του ορίτζιναλ και με την από στόμα σε στόμα θεατών διαφήμιση, πέτυχε τον εμπορικό του σκοπό. Να τετραπλασιάσει - ανέλπιστα είναι η αλήθεια - το κόστος τους σε παγκόσμιο τζίρο, φέρνοντας πίσω στα ταμεία της σύμπραξης των ανεξάρτητων παραγωγών, 80 εκατομμύρια, 60 δηλαδή παραπάνω από όσα όλοι μαζί οι συντρόφοι, έβγαλαν από τα παντελόνια τους. Χαρές και πανηγύρια για τους εκμεταλλευτές του τίτλου, που κατοπινά πέτυχαν σπουδαίο ντιλ με την μόνιμη κολεγιά των Summit / Lionsgate, οι οποίοι ανέλαβαν υπό την σκέπη τους το πρότζεκτ, δίνοντας του ακόμη μεγαλύτερη ώθηση, τόσο από πλευράς μπάτζετ (άμεσος διπλασιασμός!) όσο και από σκοπιάς προμόσιον, καθώς η φιγούρα του loner πιστολέρο κυριάρχησε στα πόστερ των μεγαλύτερων φιλμικών μάρκετ, με συνέπεια - αδικαιολόγητη εντέλει - να γίνει περιζήτητος.

Έχοντας πάρει αιματηρή εκδίκηση από την συμμορία που έκανε το σφάλμα να του διαλύσει την ηρεμία, εισβάλλοντας στο σπίτι του και καταστρέφοντας τα υπάρχοντα του, ο αποτραβηγμένος εδώ και καιρό από την παρανομία, πρώην αρχιεκτελεστής του υποκόσμου Τζον Γουίκ, έχει πλέον όλο τον καιρό να επιστρέψει ήσυχος στην εστία του και να θρηνήσει τον πρόωρο, ελέω βαριάς ασθένειας, χαμό της λατρεμένης συζύγου του. Δεν έχει όμως επίγνωση του γεγονότος πως αυτή του η πρόσκαιρη επιστροφή στην ενεργό δράση, θα ξυπνήσει τις ορέξεις των παλιών κομπανιέρων του μαφιόζων, ειδικότερα του Ιταλιάνου Σαντίνο Ντ'Αντόνιο, που θα θελήσει να τον ενεργοποιήσει για μια ακόμη πολύ δύσκολη αποστολή, να βγάλει από την μέση την ίδια του την αδελφή, που του κάνει πολύ δύσκολη την ζωή με τα καμώματα της.

Αρνούμενος αρχικά ο σούτερ, να φορτωθεί ξανά το περίστροφο, εντέλει θα πειστεί απειλούμενος ακόμη και για την δική του σωματική ακεραιότητα από τους γκάνγκστερς και θα ταξιδέψει ίσαμε την μακρινή και κοσμοπολίτικη Ρώμη, για να κάνει πράξη το ύστατο, όπως πιστεύει, συμβόλαιο θανάτου. Για εκείνο που δεν είναι προετοιμασμένος όμως, είναι πως ο ανήθικος Σαντίνο, αλλάζοντας μονομιάς πρόσωπο, κρίνοντας τον υπαίτιο της δολοφονίας της δημοφιλούς Τζάνα, θα τον επικηρύξει, ζητώντας την παραδειγματική του τιμωρία, δίνοντας σε όποιον επαγγελματία φονιά του επιστρέψει το τομάρι του Γουίκ νεκρό, το ιλιγγιώδες ποσό των επτά εκατομμυρίων δολαρίων!

Κι έτσι από εκεί που είχε αποφασίσει να αφήσει πίσω του μια για πάντα το νοσηρό παρελθόν, που του κατέστρεψε τα σωθικά, ο Τζόναθαν, πλέον καλείται να αντιμετωπίσει τον ένα μετά τον άλλο τους μισθοφόρους που τον καταδιώκουν για να τον τσακώσουν Dead or Alive. Φουκαράδες που τους γυάλισε η αμοιβή του πλούσιου Ιταλού και θα τρέξουν ξωπίσω από την άριστα εκπαιδευμένη φονική μηχανή, χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση των ικανοτήτων του θηράματος τους, που με ελάχιστες επιδέξιες κινήσεις και χρησιμοποιώντας οτιδήποτε έχει στην κατοχή του για όπλο, το πιθανότερο είναι να τους εξουδετερώσει μια και καλή. Θα καταφέρει όμως ο διαλυμένος ψυχικά χήρος, να βγάλει νοκ άουτ τους καινούργιους αντιπάλους που ξεφυτρώνουν από παντού στο διάβα του? Και αν ναι, πως θα μπορέσει να βάλει τέλος στην διένεξη που ξεκίνησε με τα υψηλότερα στην ιεραρχία στελέχη της καμόρα, με τα οποία άνοιξε πόλεμο?

Η συνέχεια λοιπόν του προ διετίας ικανοποιητικού εμπορικού χιτ, βαδίζει ακριβώς στα ίδια μονοπάτια, δίχως να προσφέρει την παραμικρή διαφοροποίηση στην πλοκή. Ο Ένας αλλά Λύκος, που μπορεί να σκαρφιστεί χίλιους δυο τρόπους αφανισμού του εχθρού - εκτός από την προέκταση του χεριού του, το ρεβόλβερ με τον σιγαστήρα, που οι σφαίρες του δεν σώνονται ποτέ - πέφτει στην παγίδα που του στήνουν οι πρώην συντρόφοι του και πλέον είναι αδύνατον να βγει από τον χορό, κατά πως θα το επιθυμούσε διακαώς. Το σκηνικό της δράσης ετούτη την φορά, εκτός από τα εντός έδρας γυρίσματα τόσο στην Νέα Υόρκη, μα κυρίως στο οικονομικότερων συνθηκών Μόντρεαλ, διαθέτει και Μεσογειακό ήλιο, αναπνέοντας, μέσω κάποιων λιγοστών, έως και ελάχιστων, εξωτερικών πλάνων, τον αέρα της Αιώνιας Πόλης. Κατόπιν του ξέφρενου ίντρο, που ενδεχόμενα να έχουμε δει στις μισές b movie περιπέτειες των 80s, οι ταχύτατες λήψεις των πιστολιδιών, λαμβάνουν χώρα σε κλειστούς κυρίως χώρους, υπονόμους, διαδρόμους, σταθμούς τρένων, αποβάθρες, ακόμη και μέσα σε βαγόνια του μετρό, εκεί που ο ήρωας μας εισβάλλει τραυματισμένος από βόλι και καταματωμένος στο πρόσωπο, αλλά ουδείς εκ των επιβατών του κατάμεστου συρμού απορεί για την εικόνα του. Μάλλον μόνο στον δικό μας ηλεκτρικό, όλοι κόβουν όλους από πάνω μέχρι κάτω, ενόσω διαρκεί το ολιγόλεπτο υπόγειο ταξίδι. Στο Αμέρικα ο οπλισμένος σαν αστακός Τζον Γουίκ, με το κοστούμι ξεσκισμένο και την φάτσα σμπαράλια από τα μπουνίδια, σε τίγκα δημόσιο έδαφος, είναι τετριμμένο φαινόμενο. Ήμαρτον!

Επηρεασμένος εμφανώς από τις αναλόγου νεο νουάρ action στιγμές του μοντέρνου Ασιανού σινεμά, ο πρώην κασκαντέρ και ορισμένος ήδη να αναλάβει τις τύχες του ριμέικ του Highlander, σκηνοθέτης Chad Stahelski, τάχαμου αποτίνει φόρο τιμής στο genre, χρησιμοποιώντας στην ανάπτυξη των εικόνων του, ταχύτατες λαβές, αεικίνητες χορογραφίες και μπαλετικά στησίματα των σταντ μεν ακριβείας, προκαλώντας τον ενθουσιασμό. Των άπειρων σινεφίλ βεβαίως που δεν έχουν άποψη για αναλόγου ύφους Κορεάτικες, Γιαπωνέζικες ή made in Hong Kong κατασκευές, που απέχουν παρασάγγες και στην οργάνωση και στην εκτέλεση και στην προβολή του θέματος τους. Μα το κυριότερο στηρίζονται πάνω σε πανίσχυρα στόρι, εν αντιθέσει με τον John Wick: Chapter 2, που όπως ακριβώς συνέβη και στο Chapter 1, σκοτώνει σχεδόν για την πλάκα του, εφόσον από πίσω του, η υπόθεση που λαμβάνει χώρα είναι πολύ φτωχή, σχεδόν ανύπαρκτη.

Συνεπώς, επαναλαμβανόμενα το δεύτερο μέρος, από τα πάμπολλα που υποσχέθηκε το στούντιο, των περιπετειών του φτωχού και μόνου καουμπόι - άνετα κάτι τέτοιο θα γυριζόταν κάποτε γουέστερν, όχι σπουδαίου λέβελ είναι η πραγματικότητα - βασίζεται κατά κύριο λόγο στις ιδιαίτερες αρτίστικες επιλογές της καλλιτεχνικής διεύθυνσης για να στολίσει τον περίγυρο του Γουίκ, που και πάλι υπολείπονται συγκριτικά με τις ανώτερες ασιάτικες. Παρόλα αυτά ο αποφασισμένος τιμωρός, που με κάθε αγριότητα εξολοθρεύει τον πάσα ένα βρεθεί στο διάβα του, έδωσε την ευκαιρία στον χαμένο τελευταία Keanu Reeves να ανορθώσει την σε προφανή κατιούσα πορεία, καριέρα του, όχι βεβαίως φτάνοντας στα πάλαι ποτέ ουράνια του Matrix, αλλά επανεμφανίζοντας τον με αξιώσεις στο εκράν, εκεί που - επίσης ανεξήγητα, για την μέτρια προς κακή υποκριτική του αξία - τυγχάνει υψηλής δημοφιλίας. Είναι συμπαθής ο μπαγάσας στο κοινό και γι αυτό το αστέρι του, επί τρεις δεκαετίες, μολονότι τρεμοπαίζει, δεν σβήνει. Και αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό, απλά και μόνο από τις συνέχειες του John Wick, πανεύκολα θα τις κάνει τέσσερις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Spentzos Films

Αυτό που λέμε ζωάρα... not!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα πάθη και τα λάθη πληρώνονται

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 51χρονος Stéphane Brizé. Στην Ελλάδα τον... ανακαλύψαμε σχετικά αργά, μέσω της προηγούμενης ταινίας του. Το «Ο νόμος της αγοράς» (La loi du marché, 2015) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, κέρδισε το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Vincent Lindon αλλά και το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής (Ειδική μνεία). Και βεβαίως, είναι ταινιάρα! Τούτη εδώ, η τελευταία ταινία του, έλαβε επίσης μέρος σε διαγωνιστικό τμήμα φεστιβάλ και συγκεκριμένα σε εκείνο της περασμένης Βενετίας, όπου και κέρδισε το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών, FIPRESCI. Αλλά και στην προσεχή απονομή των βραβείων Cesar έχει θέση η ταινία, καθώς είναι υποψήφια για δύο βραβεία: καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την Judith Chemla) και κοστουμιών.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Guy de Maupassant, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1883! Και η ταινία προβλήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ειδικές προβολές».

Η υπόθεση: Νορμανδία, 1819. Η Ζαν είναι μια νέα γυναίκα γεμάτη παιδιάστικα όνειρα και αθωότητα, που επιστρέφει σπίτι μετά από τα σχολικά της χρόνια που τα πέρασε στο μοναστήρι. Όταν ζητάει το χέρι της εις γάμου κοινωνίαν ο όμορφος αριστοκράτης χωρίς μεγάλη οικονομική επιφάνεια Ζουλιέν, με τη συναίνεση των γονέων της, η Ζαν πιστεύει πως τα όνειρά της γίνονται πραγματικότητα. Φευ: ο εφιάλτης μόλις έχει ξεκινήσει. Ο Ζουλιέν είναι τσιγκούνης και αδιαφορεί για την Ζαν. Αποδεικνύεται και γυναικάς: αφήνει έγκυο της Ζαν, αφήνει όμως έγκυο και την υπηρέτριά της, τη Ροζαλί, την οποία βιάζει! Το αντρόγυνο χωρίζει. Ο παπάς της περιοχής, όμως, προσπαθεί να τους επανασυνδέσει. Και τα καταφέρνει. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά και πάλι. Μάλιστα, η Ζαν βρίσκει μια φίλη στο πρόσωπο της γειτόνισσάς της, της Ζιλμπέρ. Η Ζιλμπέρ είναι παντρεμένη με παιδιά, δεν αργεί όμως να πέσει θύμα της γοητείας του Ζουλιέν. Η Ζαν τους βλέπει μαζί στο κρεβάτι. Εξομολογείται το γεγονός στον παπά, ο οποίος της λέει να πει την αλήθεια στο σύζυγο της Ζιλμπέρ. Η Ζαν αρνείται. Ο παπάς, όμως, ενημερώνει τον κερατωμένο σύζυγο. Αποτέλεσμα: εκείνος σκοτώνει τόσο τη γυναίκα του όσο και τον σύζυγο της Ζαν. Και τα προβλήματα για τη Ζαν δεν σταματάνε εδώ...

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία να τη δει κάποιος ο οποίος είναι στα εντελώς down του. Γιατί, παρακολουθώντας την δεν μπορεί παρά να πει: «πω ρε φίλε, ήμαρτον, τι άλλο θα συμβεί στην έρημη τη γυναίκα. Πάλι καλά είμαστε εμείς!». Μέχρι και το παιδί της, της παίρνουν σε κάποια φάση! Ένα παιδί, που θα αποτελέσει πηγή επίσης μεγάλης δυστυχίας και πόνου για την Ζαν. Υπό άλλες συνθήκες το όλον θα μπορούσε να δώσει πρώτης τάξης υλικό για ένα... ανεπανόρθωτο μελόδραμα, τραβηγμένο στα άκρα! Εδώ, όμως, το όλο πρίσμα είναι σαφώς και περισσότερο καλλιτεχνικό. Θέλω να πω, η δουλειά που έχει γίνει στην καλλιτεχνική διεύθυνση, στον ήχο, στο φως, στις ερμηνείες, είναι εξαιρετική! Ο σκηνοθέτης επιλέγει το «τετραγωνισμένο» φορμά του λεγόμενου Academy Ratio από τη μια για να επικεντρωθεί στα απαραίτητα αποφεύγοντας τα περιττά και από την άλλη για να δείξει τον εγκλωβισμό αυτής της γυναίκας. Και πάλι λοιπόν, ο νόμος της αγοράς, που στην προκειμένη περίπτωση είναι και οικονομικός νόμος αλλά κυρίως νόμος της «ηθικής» εκείνης της εποχής, συντρίβει έναν άνθρωπο με όνειρα και φιλοδοξίες, που όμως στέκεται άτυχο.

Ο σκηνοθέτης «πηδάει» από εποχή σε εποχή και από γεγονός σε γεγονός με σειρά ψυχολογικής... κακοποίησης της ηρωίδας του. Η διαρκής θυματοποίησή της κάποια στιγμή είναι κουραστική, όπως και η μόνιμη προσήλωση του κινηματογραφικού φακού επάνω της. Ο σκηνοθέτης «κολλάει» επάνω στην ηρωίδα του σαν εντομολόγος που βλέπει το αντικείμενό του να υποφέρει με κάθε είδους τρόπο! Δεν τον ενδιαφέρει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι αλλαγές που συμβαίνουν στη Γαλλία και στην κοινωνία της, αλλαγές ιστορικές! Όχι, τον ενδιαφέρει η «μία ζωή» αυτής της γυναίκας, την οποία και κινηματογραφεί μοντέρνα. Με κάμερα στο χέρι. Και αφαιρετικά. Πχ βλέπουμε αντίδραση χωρίς τη δράση – παρακολουθούμε τη νύχτα γάμου χωρίς να έχω δει την τελετή, βλέπουμε σκηνή νεκροταφείου χωρίς να έχουμε δει το θάνατο κτλ κτλ. Είναι άθλος για την Judith Chemla που καταφέρνει να τη βγάζει καθαρή και να μπαίνει στο απυρόβλητο από τους θεατές, που κάποια στιγμή είναι λογικό να κουραστούν τόσο από τον τρόπο κινηματογράφησης, όσο από τη διάρκεια αλλά και από ένα σημείο και μετά, από την αποθέωση της μιζέριας και τον αποκλεισμό οποιασδήποτε έκπληξης για τον θεατή. Στο φινάλε έχουμε μια φράση – κατακλείδα, που συνοψίζει όλο το νόημα της ταινίας: «τα πράγματα στη ζωή δεν είναι ποτέ τόσο καλά ή τόσο κακά όσο νομίζουμε».

Ολίγον τι απλοϊκό, έτσι, ιδίως αν κάποιος έχει υποφέρει προηγουμένως έχοντας παρακολουθήσει όλα όσα υποφέρει η έρημη γυναίκα. Ας είναι, το μήνυμα είναι και λίγο θετικό – εξάλλου μια ζωή είναι – και είναι η μόνη που έχουμε, σωστά;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Ama Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

67η Berlinale: Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου
Και Τσικνοπέμπτη και ΠΑΟΚΑΡΑ!

Όταν εσείς οι λίγοι και εκλεκτοί φανατικοί διαβάζετε αυτές τις γραμμές για τις ταινίες που είδαμε την Τετάρτη, θα είναι Τσικνοπέμπτη! Άρα, πριν ή μετά το διάβασμα, θα ορμίσετε σε βρώμικα και μη, ίσως και σικ εστιατόρια για να καταβροχθίσετε άπειρες ποσότητες κρέατος! Σας ζηλεύω λέμε! Γιατί, κακά τα ψέματα, στη Γερμανία οι άνθρωποι υστερούν στο φαγητό. Ελλαδάρα και πάλι Ελλαδάρα!

Εννοείται ότι θα δούμε ταινίες και την Πέμπτη, εξάλλου οι προβολές ολοκληρώνονται την Κυριακή! Αλλά, ψέματα δεν θα σας πω: θα δούμε και την ΠΑΟΚΑΡΑ το βράδυ, στο ματς με την Σάλκε! Με καλή παρέα. Και με θετική αύρα. Άιντε, επειδή μας έπιασε το μεγαλόψυχο, ευχόμαστε και στον Ολυμπιακό «καλή επιτυχία» για το αυριανό ματς (με φωνή Μητσοτάκη, μουάχαχαχαχα). Όχι, εντάξει, όλα καλά...

του gaRis (@takisgaris)

Τρυφερός μίσχος στο πάτημα της γαλότσας και ψυχρό αγέρι στο σβέρκο μια συννεφιασμένη Κυριακή η ανδρική μελαγχολία. Η απώλεια, το πένθος, το κενό μεταξύ προσωπικής πανωλεθρίας και εξ ανάγκης βιοπάλη. Ο Kenneth Lonnergan, θεατρικός συγγραφέας πίσω από τα Analyze This (1999) και οσκαρικής αναγνώρισης You Can Count On Me (2000, σκηνοθετικό ντεμπούτο) και Gangs of New York (2002), χρειάστηκε μια 10ετία για το χαρακτηρολογικά επικό - και ως 3ωρη διάρκεια - Margaret (2011) κι άλλα πέντε μέχρι αυτή την απλή καθημερινή ιστοριούλα οικογενειακής οδύνης στο βοστωνέζικο χωριουδάκι Manchester by the Sea. O Lee Chandler (Casey Affleck) είναι ο μαστοράκος για όλες τις δουλειές με τους άξεστους τρόπους και την ελάχιστη συναισθηματική αντίδραση στους γύρω του. Χωρισμένος από το γυναικάκι (Michelle Williams) και τα τρία αγγελούδια τους, ζει το προσωπικό του δράμα που κορυφώνεται στο άγγελμα θανάτου του αγαθού καρδιοπαθούς αδερφού του (Kyle Chandler) ο οποίος αφήνει πίσω τον 16χρονο γιο (Lucas Hedges) που χρήζει άμεσα κηδεμόνος. Ο Lee επιστρέφει εκών - άκων στον τόπο της οικογενειακής του τραγωδίας για να δηλώσει πλήρως ανέτοιμος να επιστρέψει από κείνο το μακρινό μέρος που ταξιδεύει ο νους όταν η ψυχή σκυλεύεται από θανατερό δοξάρι.

«Κανένας δε μου είχε πει ποτέ πως η θλίψη έμοιαζε τόσο πολύ με φόβο» - C.S. Lewis

Ο Casey γράμματα πολλά δεν ξέρει ούτε μασάει τα λόγια του όταν τον πνίγει το κάμα του πόνου. Δεν κάνει το κοκοράκι ούτε έχει το μυαλό να ανταποκριθεί στο γυναικείο φλερτ. Στο χωριό τον λυπούνται όμως δε θέλουν πάρε - δώσε μαζί του. Είναι παρείσακτος και στιγματισμένος. Κανείς δεν τον έχει καταδικάσει όμως περισσότερο από ότι ο ίδιος του ο εαυτός. Η Michelle θα έρθει με φουσκωμένη κοιλιά στην κηδεία του Kyle και εκτός από λύπηση, αφήνει αδιάσειστα ιόντα καταπιεσμένης αγάπης στην ατμόσφαιρα. Ούτε αργότερα, όταν με το καροτσάκι θα ανταμώσουν στο δρόμο τυχαία, ο Casey θα επιτρέψει στον εαυτό του να ανοίξει τη μπουκαπόρτα του μπαρουτοκαπνισμένου του αμπαριού. "Δε μπορώ, δε μπορώ να το νικήσω" ψελλίζει, ορθώνοντας με γενναιότητα ανάστημα στη θλίψη, ομολογώντας ήττα, αποφασισμένος πάντα να προχωρήσει, χωρίς να είναι βέβαιος αν αυτό εντέλει αξίζει τον κόπο. Ο Lucas με τις γκομενοδουλειές και την ασέβεια του αθλητικού εφήβου που διψά για ανδροσύνη, τον στριμώχνει στο να ανταμώσει τα αδιέξοδα αλλά κυρίως την ευθύνη του να γίνει ξανά γονιός. Να εξιλεωθεί. Να κλείσει τον κύκλο της απώλειας. Να επανανοηματοδοτήσει τη ζήση του.

«Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σα να ελπίζει. Ο πόνος δε δίνει δικαιώματα» - Albert Camus

Ο Lonnergan έχει μια εμμονή στην άντληση αδιακόρευτου πάθους στην πρόζα εις βάρος της φιλμικής οικονομίας. Πώς να του καταλογιστεί όμως αυτό όταν ανθολογεί την μακράν αισθαντικότερη ταινία του φετινού Sundance αν όχι ολάκερης της κινηματογραφικής χρονιάς. Με καθοριστικά φλάσμπακς και ηθελημένη αποφυγή ψυχαναγκαστικής υποκλοπής δακρύων απογειώνει ένα χιλιοπαιγμένο αφήγημα σε ρεσιτάλ εσωτερικευμένης έκρηξης και δραματουργικής αλήθειας. Αν έκλεινε λίγο πριν το 2ωρο το Manchester by the Sea θα επετύγχανε μέγιστο σφρίγος, ενώ η σπαραξικάρδια Michelle Williams η οποία με 6-7 λεπτά παρουσίας είναι από τα φαβορί βράβευσης ως υποστηρικτική ερμηνεία έχρηζε σαφέστατα μεγαλύτερης ανάλυσης ως ρόλος. Ο θαυμαστός Lucas Hedges (γνωστός από το σύμπαν του Wes Anderson) επίσης απειλεί να κλέψει τον κεραυνό του μικρού Affleck, στον ρόλο που ξεκλειδώνει τον χαρακτήρα του Lee μπροστά στο έρεβος του υπαρξιακού αδιεξόδου.

«Τα αναφιλητά ενός άνδρα είναι σπαραχτικά στεγνά» - Emile Zola

Ο καλύτερος της οικογενείας Affleck, υποψήφιος για β’ ρόλο ως oφονιάς του Jesse James, Robert Ford (2007), κουνιαδάκι και αυτοκόλλητος (I’m Not There, 2010) του μοναδικού τρελάκια (O αγαπημένος μου ηθοποιός) Joaquin Phoenix, έμαθε στην καριέρα του από νωρίς να περνά απαρατήρητος. Σεμνός και προσγειωμένος, γεννήθηκε για τον ρόλο του Lee. Αν έχεις καρδιά στα σωθικά δε γίνεται να μη χύσεις καυτό δάκρυ για τα πάθια του, μα κυριότερα για την πάλη του ενάντια στους δαίμονες του παρελθόντος. Το όσκαρ μοιάζει κατάδικό του για το λόγο και μόνο ότι αδυνατείς να πιστέψεις πως αυτός ο ηθοποιός είναι οποιοσδήποτε έτερος από το σκηνικό του προσωπείο. Το Manchester by the Sea δε θα είχε ευοίωνο ταξίδι για την καλλιτεχνική καταξίωση αν ο Casey δεν ήταν το θαλερό μοτόρι, το αξιόπλοο σκαρί και η υπαρξιακή του πυξίδα.