Movies Ltd

20/10/16

Η μεγάλη επιστροφή (Gui lai / Coming Home) - Review / Κριτική

Η μεγάλη επιστροφή

του Zhang Yimou. Με τους Chen Daoming, Gong Li, Zhang Huiwen, Guo Tao, Liu Peiqi, Zu Feng, Yan Ni, Xin Baiqing, Zhang Jiayi, Chen Xiaoyi Ding Jiali

"Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό..."

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια Κινέζα Πηνελόπη με αμνησία

20 ταινίες μεγάλου μήκους έχει σκηνοθετήσει ο Zhang Yimou – τις τρεις από αυτές παρέα με κάποιον συνάδελφό του. Έχει δηλαδή στη φιλμογραφία του τον ίδιο αριθμό ταινιών με τον Pedro Almodovar, του οποίου τη νέα ταινία βλέπουμε επίσης την ίδια βδομάδα να βγαίνει στη χώρα μας. Βέβαια, τούτη η ταινία του Yimou είναι του 2014 και έρχεται στις αίθουσές μας με δύο χρόνια καθυστέρηση. Αλλά έχει πλάκα που οι δυο του ανταγωνίζονται στη χώρα μας με την 20η τους ταινία, έτσι; Κι ας ξεκίνησαν χρονικά με διαφορετικές αφετηρίες: το 1978 ο Almodovar με το «Folle... folle... fólleme Tim!» (που δεν ξέρω αν την έχει δει κανείς στη χώρα μας) και το 1987 o Yimou με το «Κόκκινοι αγροί» (Red Sorghum).

O Yimou θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Πέμπτης Γενιάς του κινέζικου σινεμά, μαζί με σκηνοθέτες όπως οι Chen Kaige, Zhang Junzhao και Tian Zhuangzhuang. Για δεύτερη φορά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη βιβλίο της Yan Geling, μετά τα «Λουλούδια του πολέμου» (Jin ling shi san chai, 2011), όπου πρωταγωνιστούσε ο Christian Bale, μια ταινία που δεν βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Η συγκεκριμένη ταινία, Coming Home, προβλήθηκε και στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ των Καννών, εκτός συναγωνισμού.

Η υπόθεση: Ο Λου ήταν καθηγητής πριν τον συλλάβουν και τον στείλουν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα. Άφησε πίσω του τη γυναίκα του, Φενγκ και την πιτσιρίκα κόρη του, Νταντάν. Ο Λου, 10 χρόνια μετά τη σύλληψή του, δραπετεύει και προσπαθεί να ξανασυνδεθεί με την οικογένειά του. Η έφηβη πλέον Νταντάν, όμως, «καρφώνει» τον πατέρα της για να κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια παράσταση χορού, όντας εξαιρετική μπαλαρίνα αλλά ανεπιθύμητη λόγω του πολιτικού στιγματισμού του πατέρα της. Ο μπαμπάς της συλλαμβάνεται εκ νέου και η μητέρα της χτυπάει το κεφάλι της βλέποντας τη σκηνή.

Χρόνια αργότερα, με το πέρας της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Λου αφήνεται ελεύθερος. Επιστρέφει στην πόλη του και διαπιστώνει από τη μια ότι η κόρη του δουλεύει σε ένα εργοστάσιο υφαντουργίας και ότι η γυναίκα του δεν τον αναγνωρίζει, πάσχοντας από ψυχογενή αμνησία. Θα χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς για να κάνει την αγαπημένη του Λου να τον θυμηθεί. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Κάποια στιγμή, παρακολουθώντας την πολύ δυνατή αυτή ταινία του Yimou θυμήθηκα ένα μονόπρακτο θεατρικό του Μπρεχτ, το οποίο διδαχτήκαμε στο λύκειο (στην τρίτη λυκείου θαρρώ;), τον «Σπιούνο». Σ' αυτό παρακολουθούμε μια οικογένεια την περίοδο που ο ναζισμός είχε ήδη κυριαρχήσει στη Γερμανία. Ο πατέρας είναι ισχυρά αντιφρονούντας, η μητέρα είναι πιο συγκρατημένη. Το πρόσωπο – κλειδί είναι ο μικρός γιος της οικογένειας. Αυτόν υπαινίσσεται ως «σπιούνο» ο Μπρεχτ στον τίτλο. Ο πατέρας λέει δυνατά την άποψή του και από κάποια στιγμή και μετά το παντρεμένο ζευγάρι φοβάται πως ο μικρός θα «καρφώσει» τον πατέρα του στις αρχές. Κάποια στιγμή, ο μικρός επιστρέφει από έξω έχοντας αγοράσει σοκολάτες. Η γυναίκα τον ρωτά: «Μόνο σοκολάτες αγόρασες;». Το αγόρι απαντά: «Τι άλλο; Φυσικά». Και ο άνδρας, αφού απομακρύνεται το αγόρι, ρωτάει στη γυναίκα του: «Νομίζεις πως λέει αλήθεια;». Διάβρωση μέσα στην οικογένεια από ένα καθεστώς που σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο.

Στην ταινία του Yimou συμβαίνει κάτι ανάλογο. Ένα καθεστώς διαλύει μια οικογένεια. Αρχικά, στέλνοντας έναν άνθρωπο σε στρατόπεδο εργασίας. Στη συνέχεια, δυσκολεύοντας τη ζωή της κόρης, που νιώθει την αδικία γύρω της, λόγω στίγματος «εξαιτίας» του πατέρα της. Κατόπιν, το «κάρφωμα» γίνεται αιτία να συλληφθεί εκ νέου ο πατέρας της, να πάθει αμνησία η μητέρα της και να εκδιωχθεί από το σπίτι, μιας που η μάνα δεν τη συγχωρεί ποτέ. Ο Yimou φτιάχνει ένα δυνατό μελόδραμα χωρίς να καταφεύγει σε οπτικούς εντυπωσιασμούς, στους οποίους μας είχε... εθίσει σε παλιότερες ταινίες του, όπως ο υπέροχος «Ήρωας» (Hero, 2002). Εδώ, το δράμα κυλάει όμορφα, γλυκά, χωρίς εξάρσεις.

Ο θεατής μια χαρά μπορεί να μείνει στο πρώτο επίπεδο και να βρει συγγένειες ανάμεσα σε τούτη την ταινία και το δακρύβρεχτο και χολιγουντιανό «Ημερολόγιο» (The Notebook, 2004). Εκεί, ο γηραιός ήρωας προσπαθεί με κάθε τρόπο να μείνει στο πλάι της αγαπημένης του, που πάσχει από αλτζχάιμερ, και δεν τον αναγνωρίζει με τίποτα. Κι εδώ, οι σκηνές όπου ο Λου προσπαθεί να βρίσκεται δίπλα στη γυναίκα που αγαπά, υποδυόμενος τη μια στιγμή τον κουρδιστή πιάνων και την άλλη έναν γείτονα που διαβάζει τα γράμματα στη Φενγκ που ο ίδιος της έστειλε – και που συνεχίζει να της στέλνει προκειμένου εκείνη να τα βρει ξανά με την κόρη τους – βγάζουν ατόφια συγκίνηση. Σε δεύτερο επίπεδο μπορούν να ειπωθούν πολλά και συνταρακτικά. Για το deja vu, την αίσθηση πως έχουμε δει κάτι χωρίς να το έχουμε δει, αλλά έχοντας δει κάτι ανάλογο, μπερδευόμαστε και βιώνουμε ως αληθινό ένα ψέμα.

Για την Κίνα που από τον μαοϊκό κομουνισμό τρέχει με τα χίλια προς έναν κατακλυσμιαίο καπιταλισμό ο οποίος την κάνει μη αναγνωρίσιμη για τον σκηνοθέτη – στην προκειμένη περίπτωση ταυτίζεται με τη γυναίκα. Για την εικόνα και την αποτύπωσή της: η γυναίκα αναγνωρίζει τον άντρα της στην παλιά φωτογραφία αλλά δεν τον αναγνωρίζει απτό και ζωντανό. Γιατί για εκείνην, ο νεαρός άνδρας έχει για πάντα χαθεί, έχει «αναμορφωθεί», δεν είναι ο ίδιος. Για να μην μιλήσουμε για το έξοχο, ελλειπτικό φινάλε του μεγάλου συμβιβασμού και της αναμονής. Μια ζωή η γυναίκα θα περιμένει να έρθει ο άνδρας της κι όχι μια αλλοιωμένη εκδοχή του. Πολύ καλή ταινία χαλαρών (επίτηδες) ρυθμών και πολλαπλών αναγνώσεων, που θα κάνει «κλικ» σε θεατές οι οποίοι ψάχνουν κάτι παραπάνω από ένα απλό, ευχάριστο δίωρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Strada Films

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Ο Πιτ και ο Δράκος του (Pete's Dragon) - Review / Κριτική

Ο Πιτ και ο Δράκος του

του David Lowery. Με τους Bryce Dallas Howard, Oakes Fegley, Wes Bentley, Karl Urban, Oona Laurence, Robert Redford

- Έ-λι-οτ!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι κάποιες φορές που αυτό το συναίσθημα της ζήλιας στροβιλίζεται διαρκώς στο μυαλό μου, αντιλαμβανόμενος τις απεριόριστες δυνατότητες επίσκεψης στην κινηματογραφική αίθουσα που έχουν στις ημέρες μας οι λιλιπούτειοι σινεφίλ, συγκριτικά με το μακρινό, δικό μας, νεανικό παρελθόν, που οι νέες κυκλοφορίες ανά εβδομάδα ήταν λιγοστές, ιδιαίτερα προσεγμένες και ανάμεσα τους σπανιότατα θα ξεχώριζες τίτλο που να αφορά το χαμηλότερο ηλικιακά κοινό. Μαθαίνουμε λοιπόν εδώ για την περίπτωση ενός κάποιου Pete's Dragon που πίσω στα 1977 κυκλοφόρησε το στούντιο της Disney, συνδυάζοντας πρωτοποριακά για την εποχή αληθινούς χαρακτήρες και ζωγραφιές, το οποίο στα μέρη μας δεν έφτασε ποτέ, παρά μόνο στο βίντεο, άσχετα αν ανήκει στις λιγότερο προβεβλημένες παραγωγές της μπράντας του Θείου Walt. Ευτυχώς για τους σύγχρονους μπόμπιρες, που η πιο εξευγενισμένη και τελειοποιημένη τεχνικά νεότερη εκδοχή του τίτλου και βέβαια έρχεται με δόξες και τιμές στα εκράν, συμπληρώνοντας το άλμπουμ μιας εξαιρετικής χρονιάς, για το δημοφιλές genre.

Η εκδρομή στο δάσος για την οικογένεια του μικρούλη Πητ θα καταλήξει σε τραγωδία, αφού το αυτοκίνητο τους, μετά από σύγκρουση με αγρίμι θα ανατραπεί, γεγονός που θα κοστίσει την ζωή στον οδηγό πατέρα και στην συνοδηγό μητέρα του. Χωρίς να έχει τραυματιστεί σοβαρά ο μικρούλης θα βρεθεί ολομόναχος στο καταπράσινο ερημικό τοπίο, έχοντας να αντιμετωπίσει αμέσως σχεδόν, την απειλή των άγριων θηρίων που δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Οι ελπίδες επιβίωσης του κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες είναι περιορισμένες και καθώς η πλησιέστερη πόλη απέχει δεκάδες μίλια, μόνο ένα θαύμα θα ήταν ικανό να τον γλυτώσει. Σωτηρία που θα εμφανιστεί πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές με την μορφή ενός θηριώδους δράκοντα, που άμεσα θα πάρει το μικρό αγόρι κάτω από την προστασία του, φροντίζοντας να το εξασφαλίσει από πιθανούς κινδύνους.

Πέντε χρόνια κατοπινά, ο Πητ, σώος και αβλαβής, μεγαλωμένος όμως μακρυά από τον πολιτισμό, δεν είναι παρά ένα αγρίμι που ξοδεύει ανέμελα όλη του την ημέρα στην ύπαιθρο, συντροφιά με τον μοναδικό του φίλο, τον Έλιοτ όπως τον αποκαλεί, όνομα που πήρε από το παιδικό βιβλίο - μοναδικό ενθύμιο που του έμεινε από την φαμίλια του και μιλούσε για ένα κατοικίδιο με ετούτο το όνομα. Παρέα οι δύο τους αλωνίζουν νυχθημερόν τον καταπράσινο παράδεισο, μέχρι την στιγμή που θα κάνουν την εμφάνιση τους οι απειλητικές μπουλντόζες, που θα ισοπεδώσουν τους κορμούς των δέντρων για να τους μετατρέψουν σε ξυλεία, που θα αναστατώσουν την ηρεμία και την γαλήνη της δυάδας, αποκαλύπτοντας πιθανότατα και το καλά κρυμμένο τους μυστικό.

Σύνδεσμος επαφής του τι κρύβεται καλά πίσω από τους πανύψηλους θάμνους, ελεύθερο και ανεξέλεγκτο στην φύση, με την πραγματικότητα της πόλης, είναι ο γερο-σοφός ξυλοκόπος Κύριος Μίτσαμ (ο θρυλικός Robert Redford, κομματάκι εκτός νερών θα έλεγα), που οι νεώτεροι ακούνε με ενδιαφέρον τα παραμύθια του, τα οποία κάνουν λόγο για ένα προϊστορικό ον που ζει στην κοντινή τους ύπαιθρο. Με την όμορφη προσκοπίνα και ευαισθητοποιημένη περιβαλλοντολόγο Γκρέις να κάνει τα πάντα για να σώσει τον βιότοπο από τα χέρια των απαλλοτριωτών του, θα σκάσει σαν βόμβα η αποκάλυψη της ύπαρξης ενός μικρούς αγοριού και του δράκου του στην μικρή κοινωνία. Κι ευθύς αμέσως θα εκκινήσει και το κομμάτι της δράσης της ταινίας που την υπογραφή του βάζει ο David Lowery, διάσημος στο φιλμικό κοινό από το όμορφο νεο-γουέστερν του Ain't Them Bodies Saints, που ενώ είχε την αποδοχή της κριτικής, δεν τα πήγε και τόσο καλά στην εμπορική του πορεία.

Στην περίπτωση μας, της νέας βερσιόν του Pete's Dragon, έχουμε μια καθαρόαιμη περίπτωση Βιβλίου της Ζούγκλας και Μικρού Μόγλη που περιτυλίγεται από το πιασάρικο θέμα των animation How To Train Your Dragon και πασπαλίζεται με την έντονη συγκίνηση που αποπνέουν τα κορυφαία στο είδος τους E.T. (στο κομμάτι που έχει να κάνει με την απόκοσμη θωριά του Δράκοντα) και The Black Stallion (εκεί που το μη ανθρώπινο ζωντανό, συμπεριφέρεται πολύ πιο λογικά από όλους). Η κινηματογράφηση πλούσια σε δυνατότητες έχουσα τις ευλογίες της Disney, σχεδιάζει ένα φόντο ονειρεμένο στον τόπο που κινούνται οι φιλαράκοι, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείται απολύτως φυσικό να μην επιθυμεί κανείς να ενταχθεί σε ένα περιβάλλον μουντό και συννεφιασμένο όπως εκείνο που ζουν οι διώκτες του παράξενου Έλιοτ. Ξεχωριστής αναφοράς φυσικά χρήζει η μελετημένη στον πανίσχυρο ηλεκτρονικό υπολογιστή της Weta Digital, του σχεδίου του θηρίου, που εκτός της παραπάνω του κανονικού ανθρώπινης εκφραστικά μουτσούνας του, σε όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά (τρίχωμα, κίνηση, ρεαλιστική συμπεριφορά) αγγίζει την αρτιότητα.

Συνήθως οι ερμηνευτές που σε αυτές τις περιπτώσεις κάνουν την διαφορά, είναι οι ίδιοι οι πιτσιρίκοι αστέρες που την στολή τους θα ντυθεί η συνομήλικη πλατεία για να ακολουθήσει τις περιπέτειες τους. Ο φατσάκιας Oakes Fegley δεν διαθέτει όμως αυτό το κάτι παραπάνω στην θωριά του συγκριτικά με το μελαψό αγοράκι που πρόσφατα υποδύθηκε τον Mowgli σε μια ακόμη παραγωγή του στούντιο που σίγουρα κερδίζει την παρούσα στα σημεία, ακόμη κι αν έχει δίπλα του μια ενδεδειγμένη για το genre μεγαλοκοπέλα σαν την άλικης κώμης Bryce Dallas Howard. Που όπως πάντα προσωποποιεί την εικόνα της ανθρώπινης καλοσύνης και προστασίας κόντρα στους αγριεμένους τριγύρω της, που μόνο να καταστρέψουν το Τέρας (και τους εμφανείς συμβολισμούς του) επιδιώκουν. Το ταχύτατο, αέρινο και εντυπωσιακών ειδικών εφέ φινάλε, τονισμένο από γερές δόσεις συγκίνησης που προβάλλουν τα νοήματα της αληθινής φιλίας και της αλληλεγγύης, ευτυχώς βάζει τα πράγματα στην θέση τους, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ακόμη καλοσχεδιασμένο σινέ παραμύθι, σε μια σεζόν που ευτυχώς για τους μικρούληδες σινεφάγους (και όχι μόνο) είχε ουκ ολίγα να προσφέρει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Feelgood Ent.

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Belgica - Review / Κριτική

Belgica

του Felix van Groeningen. Με τους Stef Aerts, Tom Vermeir, Helene Devos, Charlotte Vandermeersch, Boris Van Severen, Sara De Bosschere, Dominique Van Malder

Μπαρ το Ναυάγιο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κλασικά, sex and drugs and rock'n'roll

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Φλαμανδός Felix van Groeningen και η δεύτερη που βλέπουμε στη χώρα μας, μετά το «Ραγισμένα όνειρα» (The Broken Circle Breakdown, 2012). Άνοιξε το τμήμα «World Cinema» στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου τελικά τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του μεγάλου αδελφού, του Φρανκ, ήταν να τον υποδυθεί ο Matthias Schoenaerts. Εντέλει, ο ηθοποιός δεν μπόρεσε να προλάβει τις προθεσμίες καθώς συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Διαταραχή» (Maryland, 2015). Τον ρόλο πήρε τελικά ο Tom Vermeir. Ο Vermeir είναι κιθαρίστας και τραγουδιστής στο ροκ συγκρότημα A Brand και αυτή είναι η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία μεγάλου μήκους! Έχει συμμετάσχει σε μία ταινία μικρού μήκους και σε μπόλικες τηλεοπτικές σειρές.

Η υπόθεση: Ο Τζο είναι ένας νεαρός εργένης με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι μονόφθαλμος (τα βλέφαρα στο δεξί του μάτι είναι κλειστά), είναι ντελικάτος και είναι ο ιδιοκτήτης ενός παμβρώμικου ροκ μπαρ στη Γάνδη ονόματι «Belgica». Ο Φρανκ είναι ο μεγάλος αδελφός του Τζο. Είναι παντρεμένος, έχει ένα πιτσιρίκι και η σύζυγός του είναι έγκυος ξανά. Έχει σταθερή δουλειά και θέλει ν’ αποκτήσει το δικό του σπίτι. Παρ' όλα αυτά δεν είναι χαρούμενος με την προβλέψιμη ζωή του.

Σε μια επίσκεψή του στο «Belgica», έρχεται πιο κοντά με τον αδερφό του, τον οποίο είχε να δει πάρα πολύ καιρό, κι αποφασίζει να τον βοηθήσει. Και τον βοηθάει με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το «Belgica» γίνεται το πιο πετυχημένο μαγαζί του είδους του στη βελγική μεγαλούπολη. Ακολουθεί η επέκταση, το άπλωμα κι όλα όσα φέρνει μαζί της η επιτυχία. Τα δύο αδέλφια έχουν κλείσει θέσεις σε ένα εθιστικό ταξίδι και ο κόσμος γυρίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω τους. Άραγε θα καταφέρουν να μείνουν στην κορυφή;

Η άποψή μας: Ένα πράγμα είναι 100% σίγουρο: η άριστη σχέση του Felix van Groeningen με τη μουσική! Από τα υπέροχα bluegrass τραγούδια του «Ραγισμένα όνειρα» εδώ έχουμε εξαιρετικά πανκ ροκ κομμάτια κι όχι μόνον. Η συμβολή του συγκροτήματος Soulwax, που είναι υπεύθυνο για τα πάντα σχεδόν που ακούμε στην ταινία, είναι καθοριστική για την ίδια την ταινία. Γιατί αυτή είναι πέρα και πάνω από όλα, μια μουσική ταινία. Χωρίς τη μουσική θα ήταν ένα απλό μελόδραμα για τη δυναμική της σχέσης δύο αδελφών. Η μουσική δίνει τον τόνο, το ρυθμό, είναι πανταχού παρούσα – και είναι καλή! Όσοι έχουν υπάρξει – ή συνεχίζουν να είναι – μπαρόβιοι, θα νιώσουν ακατανίκητη έλξη από όσα θα δουν στη μεγάλη οθόνη.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ταινίας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Βλέποντας την ταινία θαρρείς και είσαι μέσα στο μπαρ! Λικνίζεσαι στο ρυθμό, νιώθεις τη μπύρα στον οισοφάγο σου, αισθάνεσαι την καπνίλα να ποτίζει τα ρούχα σου, μυρίζεις τη μπόχα από τις τουαλέτες (μα ταμπόν στη λεκάνη κυρίες μου; ντροπή – καλά λένε πως οι αντρικές τουαλέτες είναι πιο καθαρές από τις γυναικείες). Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στα ροκ μπαρ. Στους ανθρώπους που πηγαίνουν να διασκεδάσουν εκεί, να απολαύσουν την μπύρα τους, να ξεχαστούν, να διώξουν την κόπωση της μέρας, να φλερτάρουν, να αστειευτούν, να μαλώσουν. Κάτι σαν το ιστορικό «Berlin» για μας τους Θεσσαλονικείς σε συνδυασμό με το Στέκι της Φιλοσοφικής. Ε, ρε αυτά ήταν γλέντια – τι πάω και θυμάμαι, έχω αποσυρθεί και από την πιάτσα εδώ και εκατομμύρια χρόνια, φανερώνω και την ηλικία μου, άστα να πάνε...

Από εκεί και πέρα, λοιπόν, πάμε στα του δράματος. Εντάξει, δεν αποφεύγει τα κλισέ ο σκηνοθέτης. Παίρνει όμως την δύσκολη απόφαση να μας δείξει την εξέλιξη της ιστορίας του γραμμικά, κάτι που σημαίνει πως πιστεύει πολύ σε αυτήν. Ξεχάστε τα δαιδαλώδη πήγαιν' – έλα μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, που έδιναν τον τόνο στο «Ραγισμένα όνειρα». Και επιμένω στη σύγκριση με την προηγούμενη ταινία του, καθώς έκανε – αναλογικά – μεγάλο σουξέ στη χώρα μας. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με τη σχέση δύο ανθρώπων διαμετρικά αντίθετων μεταξύ τους. Εκεί, ήταν εραστές. Εδώ, είναι αδέλφια. Ο ένας επιζητεί την αποδοχή, θέλει να φτιάξει οικογένεια και βλέπει το όλο πράγμα ως χόμπι που έχει κάνει δουλειά. Ο άλλος θέλει να ζήσει το παραμύθι του, νιώθει εγκλωβισμένος στο γάμο, στην πραγματικότητα, στη ρουτίνα. Θέλει να ξεφύγει, να φτάσει στα άκρα. Και, βέβαια, χτυπάει πάτο.

Εδώ έχουμε και λίγη «ηθική» καθοδήγηση – manipulation από μέρος του σκηνοθέτη. Ας είναι. Μας ανταμείβει με σπουδαίες μουσικές, εξαιρετική ατμόσφαιρα, τρομερές ερμηνείες (ιδίως από τον ηθοποιό που υποδύεται τον μεγάλο αδελφό), χιούμορ όπου και όσο χρειάζεται κι ένα κομμάτι ζωής ολοζώντανο μπροστά μας, να σπαρταράει. Θα μπορούσε να «μαζέψει» λίγο το χρόνο (δεν προσφέρει κάτι στη δραματουργία πχ η όλη φάση με τον μη αποδεκτό πατέρα που θνήσκει – έχουμε εμπεδώσει από παντού ότι τα δύο αδέλφια είναι διαφορετικοί χαρακτήρες) και να έχει λιγότερο ηθικοπλαστικό φινάλε. Ελάτε, όμως, πείτε την αλήθεια: δεν θα πηγαίνατε σε ένα μπαρ που έχει ως σήμα έναν τάρανδο που «πηδάει» έναν ρινόκερο; Ένα μπαρ όπως το Belgica;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Seven Films

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Julieta - Review / Κριτική

Julieta

του Pedro Almodovar. Με τους Emma Suarez, Adriana Ugarte, Daniel Grao, Inma Cuesta, Dario Grandinetti, Michelle Jenner, Pilar Castro, Nathalie Poza, Rossy de Palma

Άστοργη κόρη!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάνα κουράγιο!

Αυτή είναι η 20η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pedro Almodovar. Και είναι η πέμπτη του που διεκδίκησε Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών. Έχει πάρει βραβείο σκηνοθεσίας, οι γυναίκες – πρωταγωνίστριές του έχουν τιμηθεί με βραβεία ερμηνειών αλλά Χρυσό Φοίνικα δεν έχει πάρει – ακόμα. Και, μεταξύ μας, θα ήταν πολύ άδικο να τον έπαιρνε για μια ταινία ήσσονος σημασίας στη φιλμογραφία του, όπως είναι τούτη εδώ. Πάντως, η Julieta αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για να διεκδικήσει το ξενόγλωσσο Όσκαρ στην απονομή του 2017.

Αρχικά, ο Almodovar σχεδίαζε αυτή να είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία στην καριέρα του. Αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου της Alice Munro, «Runaway» και ένωσε σε σενάριο τρία από τα διηγήματα του βιβλίου, τα «Chance», «Soon» και «Silence», που είχαν κοινή ηρωίδα. Μάλιστα, αρχικά ήθελε να βαφτίσει την ταινία του «Silencio», με βάση το τελευταίο διήγημα, αλλά όταν ανακοινώθηκε ότι ο Scorcese γύριζε ταινία με τίτλο «Silence», άλλαξε τον τίτλο της δικής τους ταινίας. Ενώ λοιπόν όλα ήταν έτοιμα για να «ζωντανέψει» το εγχείρημα, αρχικά πήγε στον Καναδά (μιας που εκεί εξελίσσονται οι ιστορίες της Καναδής Munro) αλλά ένιωσε ανασφάλεια. Μετέφερε τη δράση στη Νέα Υόρκη αλλά και πάλι δεν του «καθόταν» καλά η όλη φάση με το αγγλικόν. Οπότε, μετέφερε το όλον στα δικά του χωρικά ύδατα, στην Ισπανία, και μας προέκυψε ένα φιλμ, το οποίο σηματοδοτεί την επιστροφή του στο γυναικείο μελόδραμα, 10 χρόνια μετά από το «Γύρνα πίσω» (Volver, 2006).

Η υπόθεση: Η Χουλιέτα είναι μια γυναίκα που διανύει την πέμπτη δεκαετία της ζωής της. Είναι καθηγήτρια και ζει με το φίλο της, Λορέντζο, στη Μαδρίτη. Εκείνος την παρακινεί να φύγουν στην Πορτογαλία καθώς του ανοίγεται εκεί μια σπουδαία επαγγελματική ευκαιρία. Η Χουλιέτα δέχεται. Όταν όμως συναντήσει τυχαία στο δρόμο την Μπέα, παιδική φίλη της κόρης της, Αντία, τα δεδομένα θα αλλάξουν. Η Μπέα λέει στην Χουλιέτα ότι συνάντησε πρόσφατα την Αντία κι ότι είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και ζει στην Ελβετία και παραξενεύεται από την αντίδραση της Χουλιέτα. Δεν γνωρίζει πως η Χουλιέτα έχει να επικοινωνήσει με την κόρη της εδώ και 12 ολόκληρα χρόνια!

Η Χουλιέτα ακυρώνει τη μετάβασή της στην Πορτογαλία, χωρίζει από τον Λορέντζο, νοικιάζει ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία που έμενε μαζί με την κόρη της κι αρχίζει να γράφει τις αναμνήσεις της για να αντιμετωπίσει τον πόνο των γεγονότων. Κυρίως προσπαθεί να καταλάβει αυτό που δεν κατάλαβε ποτέ: για ποιο λόγο η κόρη της έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί της και αποφάσισε μια ωραία πρωία να εξαφανιστεί...

Η άποψή μας: Κατά μία έννοια, εδώ έχουμε το flipside του «Όλα για τη μητέρα μου». Ένα «Όλα για την κόρη μου», με μια χιτσκοκική εσάνς λοιπόν! Το... κακό είναι πως ο Almodovar (που, να το σημειώσουμε κι αυτό, στους τίτλους της ταινίας δηλώνει μόνο το επίθετό του, απουσιάζει δηλαδή το «Pedro» - ένδειξη αλαζονείας; - υπάρχει μόνο ένας Almodovar, bitch please;) εδώ βρίσκεται στα πιο... χαλαρά του. Ενώ αποφεύγει τη γραμμική αφήγηση της ιστορίας του, νιώθεις ότι η ταινία κυλάει χωρίς εξάρσεις, σαν να κινείται ως τρένο σε ράγες ευθείες, χωρίς κούρμπες, ακούγεται ένα μόνιμο «τσαφ – τσουφ», αλλά το σκηνικό είναι το ίδιο, το τρένο τρέχει με σταθερή ταχύτητα κι όλα είναι γνώριμα κι από ένα σημείο και μετά, βαρετά. Το ότι οι πιο ενδιαφέρουσες σκηνές αυτής της ταινίας είναι γυρισμένες μέσα σε... τρένο, είναι, θα λέγαμε, ειρωνικό, don't you think;

Κατά τα άλλα, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ προσεγμένη παραγωγή, η στάμπα του Almodovar είναι ολοφάνερη σε κάθε πλάνο (δεν μπορείς να δεις την ταινία και να θεωρήσεις ότι μπορεί να την έχει σκηνοθετήσει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον Almodovar), η μουσική του Iglesias είναι για άλλη μια φορά εξαίσια και οι γυναίκες πρωταγωνίστριες πιάνουν καλές επιδόσεις. Κάπου μας τα μπερδεύει λίγο με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών (θάλασσα, πόντος, θα καταλάβετε). Επίσης, ποιος ψαράς ρε παιδιά έχει χρήματα για να διαθέτει τόσο έξοχο παραθαλάσσιο σπίτι όσο αυτό που βλέπουμε στην ταινία, διαθέτοντας παράλληλα οικιακή βοηθό, έστω και με τη μορφή της Rossy de Palma; Και η ιστορία με τους γονείς της Χουλιέτας, την κατάκοιτη μάνα της και τον πατέρα της, που πιάνει γκόμενα, πόσο βοηθούν στην εξέλιξη της ταινίας; Τέλος πάντων, αυτά είναι απλά ανορθογραφίες στο φιλμικό σώμα.

Αυτό που είναι... λάθος είναι το ίδιο το δράμα. Εννοείται πως όταν ένα παιδί, μια κόρη, αποφασίσει για χι ψι λόγους να πάψει να επικοινωνεί με τη μητέρα της, να ξεκόψει μαχαίρι τις σχέσεις μαζί της, αυτό είναι ένα γεγονός εξόχως δραματικό και μπορεί να δώσει πρώτης τάξεως υλικό για ταινία, που να είναι και συγκινητική αλλά να προσπαθεί και να εμβαθύνει στην ψυχολογία τόσο της μητέρας όσο και της κόρης. Ο Almodovar επικεντρώνεται στη μητέρα, αδιαφορεί ουσιαστικά για την κόρη (όλη τη δική της άποψη τη συμπυκνώνει σε ένα γράμμα) και θέλγεται τόσο πολύ από τα γεγονότα που εξιστορεί, ώστε ουσιαστικά εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια εμβάθυνσης. Μας διηγείται τα γεγονότα, τα προσεγγίζει όμως αστυνομικά κι όχι ψυχολογικά. Οπότε, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να βιώσουμε το δράμα της συγκεκριμένης γυναίκας. Έτσι κι αλλιώς ψυλλιαζόμαστε μόνο το τι συμβαίνει κι όταν μας αποκαλύπτεται η όλη αλήθεια έχουμε φτάσει σχεδόν στο φινάλε.

Η ταινία δεν κορυφώνει, η λύση του δράματος έρχεται αμέσως μετά την πλήρη αποκάλυψη του τι συμβαίνει οπότε ο θεατής, που στο εν τω μεταξύ έχει «ξενερώσει», δεν «έλκεται» από όσα συμβαίνουν στη μεγάλη οθόνη και η προσπάθεια δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί όχι με όρους καλού – κακού αλλά με όρους ενδιαφέροντος – αδιάφορου. Σίγουρα δεν έχουμε τη χλαπάτσα της προηγούμενης ταινίας του Almodovar, του φρικτού «Δεν κρατιέμαι» (Los amantes pasajeros, 2013) αλλά ουσιαστικά καλή ταινία ο Pedro έχει να κάνει από τις «Ραγισμένες αγκαλιές» (Los abrazos rotos, 2009). Και ο καιρός περνάει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Odeon

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Σχολικά Γυμνάσια (Middle School: The Worst Years of My Life) - Review / Κριτική

Σχολικά Γυμνάσια

του Steve Carr. Με τους Griffin Gluck, Lauren Graham, Rob Riggle, Retta, Thomas Barbusca, Andy Daly, Adam Pally, Jacob Hopkins, Alexa Nisenson, Isabela Moner

Επιχείρηση "Οι κανόνες δεν ισχύουν για όλους"!

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πιο αγαπημένες νουβέλες του νεανικού κοινού και εννοείται μια από τις εμπορικότερες της δεκαετίας που διανύουμε, εκείνη που ξεπήδησε στα 2011 από την φαντασία του διάσημου (και όχι μόνο γα την παιδική, αλλά και για την πιο ενήλικη, μεταφυσικού περιεχομένου πεζογραφία του) συγγραφέα James Patterson, με τον τίτλο Middle School: The Worst Years Of My Life. Έκδοση που εκτός των σχετικών βραβείων στις σχετικές κατηγορίες απονομών που απέσπασε, καρφώθηκε στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ πωλήσεων, με συνέπεια αυτομάτως να κινήσει το ενδιαφέρον της CBS, που διαισθάνθηκε το ενδεχόμενο μιας φιλμικής επιτυχίας στα επίπεδα του αναλόγου ύφους και περιεχομένου Diary Of A Wimpy Kid, που κόστισε 15 και απέφερε μόνο εντός των συνόρων 60 εκατομμύρια δολάρια. Πλέον όχι, δεν πιστεύω πως η πορεία του έργου στο εκράν θα είναι αντίστοιχη με εκείνη στις σελίδες, αν και η προσπάθεια είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής.

Ένα σωρό σχολεία έχει αλλάξει ο ατίθασος, αλλά όχι και ιδιαίτερα ζωηρός Ρέιφ, μέχρι να καταλήξει, στο μέσον μάλιστα της σεζόν, στο καινούργιο και όχι ιδιαίτερα γνώριμων συνθηκών σε εκείνον γυμνάσιο. Μοναχικό αγόρι ο δεκαπεντάχρονος, προτιμά να ξοδεύει την ημέρα του ζωγραφίζοντας φανταστικούς χαρακτήρες στο μολέσκιν του, τόσο αληθινούς όμως μέσα στην αχαλίνωτη ματιά της νιότης του, που τους νιώθει διαρκώς γύρω του να ζωντανεύουν, κρατώντας του συντροφιά. Ατυχώς για τον νεαρό, η πρώτη του ημέρα στο νέο σχολειό, θα είναι ισοδύναμη της απογοήτευσης, αφού από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο εκεί θα αντιληφθεί πως ο αυταρχικός Γυμνασιάρχης Ντουάιτ έχει θεσπίσει μια ολάκερη μάγκνα κάρτα κανόνων για τους μαθητές, που θα πρέπει να τηρούν απαρέγκλιτα, αλλιώς απειλούνται με αποβολή!

Αρχική αρνητική έκπληξη, στην θωριά των συνομηλίκων που κινούνται σαν απόλυα πειθαρχημένα στρατιωτάκια σε μια γραμμή, η οποία πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε καταστροφή, καθώς το μπλοκάκι με τα λατρεμένα του σκίτσα θα πέσει στα χέρια του διευθυντή και σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό θα οδηγηθεί στην καταστροφή! Μηδενίζοντας ολόκληρο το έργο του μικρού, όπως το είχε σκιτσάρει ίσαμε τώρα και θάβοντας στον βούρκο όλα τα ζωγραφισμένα φιλαράκια που του κρατούσαν ολημερίς παρέα. Μοναδική σκέψη στον νου του πιτσιρικά η εκδίκηση κατά του κακίστρου και εγωιστή εκπαιδευτικού, πλάνο μεθοδικό που θα εκπονήσει μαζί με τον κοινών αντιλήψεων κολλητό του Λεο, μια κίνηση που εκτός από την οργή του Hey teacher, leave the kids alone, θα ξυπνήσει και τους υπόλοιπους μαθητές ωθώντας τους να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.

Τα πρώτα αντίμετρα, λογικά παιδιάστικα, έτσι για να φτιάξουν την διάθεση και το κέφι των θεατών, στην πορεία όμως το πράγμα αλλάζει υφή, καθώς θα μπει σε πιο pop art μονοπάτια, με τον βασικό αντίπαλο δάσκαλο να σχηματίζεται σε καρτούν, που μονομαχεί με τον επίσης animation Ρέιφ (ευρηματικό το αρκτικόλεξο με το όνομα του, R.A.F.E. = Rules Arent For Everyone) σε σκιτσαρισμένα φόντα που αναπτύσσονται σε μια εναλλακτική διάσταση. Μεταβλητή που ανεβάζει κομματάκι το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον της ταινίας, που στην ουσία αποδεικνύεται παραπάνω φιλόδοξη από ότι της πρέπει. Όχι γιατί να νοήματα περί επανάστασης των νέων σε καθετί περιοριστικό και της δυνατότητας μόνιμης και διαρκούς έξαψης της δημιουργικότητας τους, είναι δεύτερης διαλογής, αλλά διότι στο ενενηντάλεπτο της διάρκειας πέφτουν στο τραπέζι και άλλες δευτερεύουσες υποιστορίες, που μάλλον τραντάζουν την συνοχή της αφήγησης.

Παρόλα αυτά, η πιο ελπιδοφόρα δημιουργική στιγμή του περιορισμένου σε κατώτερου λέβελ κωμωδίες τύπου Paul Blart Mall Cop και Daddy Day Care, Steve Carr, μου μοιάζει απίθανο να μην ικανοποιήσει τους συνομήλικους θεατές του ήρωα (αυτός είναι ο σπινθηροβόλας ματιάς μπόμπιρας Griffin Gluck) που θα ταιριάξουν στα - απαγορευμένα δια νόμου - ρούχα του, ακόμη κι αν ως γνωστόν οι συνθήκες στα ντόπια σχολεία απέχουν παρασάγγες από όσα στρατόκαβλα προβάλλει το Middle School. Κι όμως τα περιφερειακά στόρι, που δεν αναπτύσσονται ιδιαίτερα, όπως η σχέση με την μοναχική μητέρα και την ευρηματική αδελφούλα, το μένος κατά του Dumb And Dumber υποψήφιου πατριού, ο φόβος για μπούλινγκ, τα πρώτα σκιρτήματα για τα όμορφα μάτια της κοπελιάς, η στήριξη στον μοναδικό καθηγητή που σκέφτεται μοντέρνα, μοιάζουν πολύ πιο κοντινά στον μέσο έφηβο, που ίσως νιώσει πως το σενάριο τα αδικεί μερικώς. Σε όλο αυτό το τεχνητώς υπερβολικά κεχρωσμένο και διαρκώς ηλιόλουστο πακέτο, ξεχωριστή θέση στην κινηματογραφική ψυχή του, κρατά η σχέση του μικρού με τον αδικοχαμένο αδελφό του, που όσους δεν έχουν αντιληφθεί το τουίστ από (πολύ) νωρίς, ενδεχόμενα στο φινάλε θα τους δημιουργήσει και συναισθήματα συγκίνησης.

Εν ολίγοις, δηλαδή, ένα περιορισμένης δυνατότητας και δυναμικής τ. Φέρις Μπιούλερ, που δεν ορίζει κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, δεν περνά όμως και απαρατήρητο, ειδικά από όσους σκέφτονται και λειτουργούν ηλικιακά σαν τον ευφάνταστο φέρελπι Ρέιφ Χατσατουριαν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Odeon

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

19/10/16

News - TrumpLand, η προεκλογική έκπληξη του Michael Moore!

Φυσικά και είχε προκαλέσει απορία η κινηματογραφική σιγή του δαιμόνιου ντοκιμαντερίστα Michael Moore, σε μια χρονιά που οι πολιτικές εξελίξεις καίνε την Αμερική, η οποία βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει για ηγέτη της για την επόμενη τετραετία ή την πρώην πρώτη κυρία της χώρας Δημοκρατική Μίσιζ Χίλαρυ Κλίντον ή τον ψυχάκια ζάμπλουτο Ρεπουμπλικάνο Ντόναλντ Τραμπ. Το καλύτερο όμως το φιλούσε, για τις ελάχιστες εβδομάδες πριν οι Αμερικάνοι οδηγηθούν στις κάλπες, στις 8 Νοεμβρίου, ο ευτραφής δημιουργός του Bowling For Columbine και του Fahrenheit 9/11 (μεταξύ άλλων), αφού στα τέλη του Οκτώβρη θα ρίξει στην κυκλοφορία το καινούργιο του πόνημα που θα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον υποψήφιο των Ελεφάντων, όπως άλλωστε προδίδει και ο τίτλος του TrumpLand. Η Οκτωβριανή έκπληξη του Moore, θα κάνει την επίσημη πρεμιέρα της στις 19 του μήνα στην Νέα Υόρκη και στον κινηματογράφο IFC Center στις 9μισι το βράδυ, με δωρεάν είσοδο για όσους θελήσουν να την παρακολουθήσουν αρκεί να βρεθούν από νωρίς στην ουρά που θα σχηματιστεί κατόπιν του γκισέ της αιθούσης. Σύμφωνα μάλιστα με την πιπεράτη ανακοίνωση της διανομής αυτό εδώ είναι το φιλμ που οι "Ρεπουμπλικάνοι του Οχάιο, επιθυμούσαν να σταματήσουν την κυκλοφορία του". Γεγονός που οφείλεται δηλαδή στην παρουσία του συνήθως μοναχικού στις λήψεις του Οσκαρούχου κινηματογραφιστή, στην συγκεκριμένη Πολιτεία, εκεί που επιχείρησε να φιλμάρει σκηνές από το επερχόμενο έργο του Michael Moore In TrumpLand σε θεατρικό σανίδι της περιοχής, όταν "περίεργες" απαγορεύσεις έκαναν την εμφάνιση τους και διέκοψαν κάθε πιθανή απόπειρα γυρίσματος.

Το δεδομένο μένος του Moore κατά του Τραμπ, ως πολιτική έκφραση δεν είναι κάτι καινούργιο στην καριέρα του διάσημου τεκμηριωτή - είναι γνωστό πως ήδη έχει δηλώσει πως πρόκειται να σπάσει τον όρκο τιμής που έχει δώσει πως δεν θα ρίξει ποτέ την ψήφο του υπέρ της Χίλαρι - που είναι διάσημος σε όλο τον κόσμο για την ακτιβιστική του δράση και την καυστική του κριτική ενάντια στα κακώς κείμενα των εκπροσώπων του λαού. Το πλέον απίθανο για τα δεδομένα του σινεμά είναι που μάλλον για πρώτη φορά στα χρονικά, ταινία, ανακοινώνεται δημοσίως και κυκλοφορεί στα εκράν με καθυστέρηση μόλις μιας ημέρας, αν και από τον συμπαθή Michael τα πάντα θα πρέπει πλέον να περιμένει κανείς!

Περισσότερα... »

18/10/16

Ελληνικό Box Office (17/10/2016) by OPTOMA

Ελληνικό Box Office 13 - 16 Οκτωβρίου 2016 by OPTOMA

Φυσιολογικός περίπατος το τετραήμερο ετούτο για την τρίτη ταινία που βασίζεται στα ευρηματικά μυθιστορήματα του Dan Brown, μιας και το Inferno ξεπέρασε τις 80 χιλιάδες εισόδους στους κινηματογράφους και πανεύκολα κατέκτησε την κορυφή του σχετικού Τσαρτ. Νούμερο πάντως απογοητευτικό σε σύγκριση με τις 150 χιλιάδες που είχε καταφέρει στην πρώτη του εμφάνιση του προηγούμενο Angels And Demons και τα περίπου 180 χιλιάδες στην αντίστοιχη πρεμιέρα του πολυδιαφημισμένου Da Vinci Code που είχε ανοίξει στα 2006 τον χορό. Ενδεχόμενα να μην έπιασε στην Sony το πείραμα να ρίξει τον εμπορικό αυτό τίτλο της στην αγορά μέσα στο φθινόπωρο, σε αντίθεση με ότι είχε πράξει έως τώρα βάζοντας τον τίτλο στο πρόγραμμα των αρχών του καλοκαιριού (πάντα Μάιο κυκλοφορούσαν οι περιπέτειες του Λάνγκντον έως τώρα).

Από τις έξι πρεμιέρες που είχε το πρόγραμμα της 13ης Οκτωβρίου, μονάχα δύο ακολούθησαν ακόμη το Inferno στην δεκάδα και αυτές στις χαμηλότερες θέσεις του Τοπ-10, αφού η Ρουμάνικη πρόταση του Bacalaureat και η Κορεάτικη της The Handmaiden μαζί δεν έπιασαν ούτε το οκταχίλιαρο, παρότι αμφότερα υπήρξαν υψηλού επιπέδου κομψοτεχνήματα. Νούμερο που δείχνει πάντως και ποιο ακριβώς είναι το ενδιαφέρον του κοινού για όλες εκείνες τις ιλουστρασιόν ανταποκρίσεις που έρχονται κάθε άνοιξη από τις Κάννες εκεί που και τα δύο arthouse έργα συμμετείχαν στο διαγωνιστικό τμήμα, αποσπώντας μάλιστα και εξαιρετικά σχόλια κατά την πρώτη τους προβολή. Όσο για τις άλλες τρεις πρεμιέρες, το ντοκιμαντέρ των Beatles, την πρώτη επισήμως ελληνική κυκλοφορία της σεζόν Ρισάλτο και το πρώτο ραντεβού του ζεύγους Ομπάμα, η τύχη τους αγνοείται με το τελευταίο μάλιστα (Southside With You) που παίχτηκε και στις Νύχτες Πρεμιέρας να μην φτάνει ούτε τα 300 εισιτήρια στο εναρκτήριο τετραήμερο του!

Τρία τα animation που κοσμούν όπως συνήθως την δεκάδα, τα δύο, Dory και Pets, με πορεία διμήνου ήδη έχουν συλλέξει μαζί περί τις 450 χιλιάδες θεατές, ενώ συμπαθής είναι και η δεκαήμερη εκκίνηση του Storks με ρεκόρ που αγγίζει το 45άρι. Όχι και άσχημο το εικοσαρικάκι του The Girl On The Train στην δεύτερη εβδομάδα του, έχοντας πιάσει ήδη τις 76 χιλιάδες στο σύνολο, ενώ θα περίμενε κανείς μια πιο γερή προσέλευση στους κινηματογράφους που προβάλλουν την Elle του Verhoeven, που με σταθερό τέμπο κινείται κάπου κάτω από τις 20 χιλιάδες μπιλιέτα. Όσο γα τον θρύλο του Burton εκεί χωράει πολλή κουβέντα πια, αν σκεφτούμε πως το αξιόλογο Miss Peregrine's Home, δεν έχει σκοράρει ούτε τα μισά χαρτιά (50.000) από όσα είχε κατορθώσει το τελευταίο αναλόγου ύφους παραμύθι του σκηνοθέτη Dark Shadows (110.000) πριν από μια τετραετία στις δέκα ημέρες του στην κυκλοφορία.

Κι όλα αυτά αναμένοντας την νέα εβδομάδα την έξοδο του The Accountant, που δεν νομίζω να απειλήσει την κυριαρχία για δεύτερη εβδομάδα της Κόλασης του Δάντη...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Inferno	Feelgood Ent.	1	132	81.368	81.368
2	The Girl On The Train	Odeon	2	66	18.388	75.892
3	Storks	Tanweer	2	103	16.217	41.990
4	Don't Breathe	Feelgood Ent.	2	31	6.734	27.601
5	Finding Dory	Feelgood Ent.	7	47	5.966	271.439
6	Miss Peregrine's Home for Peculiar Children	Odeon	3	29	5.301	49.778
7	Elle	Seven Films	2	14	5.137	18.759
8	The Secret Life of Pets	UIP	9	36	4.241	188.010
9	Bacalaureat	Spentzos Films	1	9	4.159	4.159
10	The Handmaiden	AMA Films	1	3	3.500	3.500

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Περισσότερα... »

ΑΓΩΝ 10η Διεθνής Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

ΑΓΩΝ 10η Διεθνής Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου

Ταινιοθήκη της Ελλάδας, 17 - 23 Οκτωβρίου 2016

Φέτος ο ΑΓΩΝΑΣ κλείνει τα 20 του χρόνια. Ελάτε να τα γιορτάσουμε μαζί!

Θα προβληθούν 103 ταινίες από 17 χώρες (Ελλάδα, Αυστραλία, Αίγυπτος, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Εσθονία, ΗΠΑ, Ιράν, Ιταλία, Ισπανία, Κύπρος, Λετονία, Σερβία, Σλοβακία, Τουρκία), στο Διεθνές Διαγωνιστικό και στο Πληροφοριακό Τμήμα του φεστιβάλ με παράλληλες προβολές και στις δύο αίθουσες της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.
Όλες οι ταινίες προβάλλονται υποτιτλισμένες στα ελληνικά.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, θα φιλοξενείται στον εκθεσιακό χώρο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, έκθεση σκίτσων του Φωκίωνα Δημητριάδη, με τίτλο: «Φωκίων Δημητριάδης: Το μεγάλο ευρυγώνιο μάτι (Κωνσταντινούπολη 1894 - Αθήνα 1977)». Η έκθεση θα συνοδεύεται από την προβολή ομώνυμης ταινίας διάρκειας 9' που δημιουργήθηκε ειδικά για την εκδήλωση, σε σκηνοθεσία Μέμης Σπυράτου. Επιμέλεια έκθεσης: Διονύσης Πετρουτσόπουλος.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ - Η Διεθνής Κριτική Επιτροπή αποτελούμενη από τους: Μέμη Σπυράτου (πρόεδρο του φεστιβάλ ΑΓΩΝ, σκηνοθέτιδα), Tony Coe (παραγωγό του BBC), Νίκο Καλτσά (αρχαιολόγο, πρώην διευθυντή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου), Δημήτρη Κομνηνό (σκηνοθέτη) και Διονύση Πετρουτσόπουλο (κινηματογραφιστή, διευθυντή φωτογραφίας) θα κάνει την τελική αξιολόγηση των ταινιών του Διαγωνιστικού Τμήματος και θα απονείμει τα θεσπισμένα βραβεία του ΑΓΩΝΑ

TA BPABEIA - Μεγάλο Bραβείο της Kριτικής Eπιτροπής, Bραβείο Αρχαιολογικής Ταινίας, Bραβείο Σκηνοθεσίας, Bραβείο Σεναρίου, Bραβείο Φωτογραφίας, Bραβείο Πρωτοτυπίας, Bραβείο Ιστορικής Ταινίας, Bραβείο Eκπαιδευτικής ταινίας.

Bραβείο Kοινού που προκύπτει από την καθημερινή ψηφοφορία των θεατών. Το βραβείο κοινού διεκδικούν όλες οι ταινίες, τόσο του διαγωνιστικού όσο και του πληροφοριακού τμήματος.

Θεσπίζεται Ειδικό Βραβείο Ενάλιας Αρχαιολογίας «Francesco Alliata» στη μνήμη του δασκάλου που χάσαμε πρόσφατα. Ο Francesco Alliata, πρωτοπόρος της υποβρύχιας κινηματογραφίας, κατασκεύασε την πρώτη υποβρύχια κινηματογραφική μηχανή το 1946.

Όλα τα βραβεία είναι χρηματικά, ύψους 1.000 - 3.000 ευρώ το καθένα.
H απονομή θα γίνει την Kυριακή 23 Οκτωβρίου στις 9.30 το βράδυ.

Πριν από την τελετή απονομής η Αναστασία Καπάνταη και ο Σταύρος Νιφοράτος θα ερμηνεύσουν τραγούδια από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο. Στο ακορντεόν ο Τάσος Αθανασιάς και στο πιάνο ο Παναγιώτης Φραγκούλης.

info
Η έναρξη του φεστιβάλ είναι τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 16.45. Oι προβολές αρχίζουν καθημερινά στις 12:00 και τελειώνουν στις 23:00. Σάββατο και Kυριακή από τις 10:00 έως τις 23:00.
Tιμή Eισιτηρίου: 5 ευρώ (ζώνη προβολής), 8 ευρώ ( ημερήσιο), 50 ευρώ (εβδομαδιαίο).
Eισιτήρια στα ταμεία της Tαινιοθήκης (Iερά Oδός 48, Kεραμεικός)

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΑΙΘΟΥΣΑ 1

Δευτέρα 17.10
16:45 Έναρξη EIΔIKH ΠPOBOΛH
17:00 * AΓΩN (Ελλάδα, 24’)
17:30 H αρχαιολόγος (Ελλάδα, 90’)
19:15 Oι μυστηριώδεις πέτρες του Xάκκαρι (Τουρκία, 40’)
20:00 Ιστορία αναστηλώσεων Ερεχθείου (Ελλάδα, 18’)
20:25 Ερευνώντας το παρελθόν: Κρήτη, στις ρίζες του λαβύρινθου (Γαλλία, 26’)
21:00 H Εποχή του Χαλκού: η ανακάλυψη του προϊστορικού οικισμού (Σλοβακία, 30’)
21:40 Αναμνήσεις της πέτρας: η τέχνη στην εποχή των δεινοσαύρων (Γαλλία, 52’)

Τρίτη 18.10
Α ΖΩΝΗ
12:00 Μια οικογενειακή υπόθεση (Ελλάδα, 87’)
13:45 Ερευνώντας το παρελθόν: Τήνος, το νησί των θεών (Γαλλία, 26’)
14:20 H Εποχή του Χαλκού: χειροτεχνία (Σλοβακία, 30’)
15:00 Σώζοντας το Mes Aynak (HΠΑ, 60’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 O θησαυρός της σπηλιάς του Xαν (Βέλγιο, 24’)
17:30 Σπίτι μου, τραπεζοειδές σπιτάκι μου) (Σερβία, 38’)
18:20 Μεγάλη Λέπτις (Ελλάδα, 29’)
19:00 Βερόνα ανοιχτή πόλη: ανακαλύπτοντας τη ρωμαϊκή πόλη (Ιταλία, 41’)
19:50 Ένα γιγάντιο παζλ: η επικούρειος επιγραφή του Διογένη στα Οινόανδα (Τουρκία, 32’)
20:30 Καλουπώνοντας το πρωτότυπο: ο πολεμιστής του Ριάτσε (Γερμανία, 7’)
20:40 H αυγή των Ετρούσκων (Ιταλία, 26’)
21:20 Γύπτις: Ένα ελληνικό πλοίο της Μασσαλίας από τον 6ο αι. π.Χ. (Γαλλία, 63’)

Tετάρτη 19.10
Α ΖΩΝΗ
12:00 Ανακαλύπτοντας το ναό του Αμένοφι Γ’ (Γαλλία, 54’)
13:00 Ήμασταν επαναστάτες (Γερμανία , 93’)
14:40 H γειτονιά των αιώνων (Ελλάδα , 22’)
15:10 Tα 25 χρόνια του Κέντρου Αλεξανδρινών Μελετών (Γαλλία, 35’)
15:50 Tο Κυπριακό Μουσείο (Κύπρος, 43’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 O Άη Γιώργης στο Ακραίφνιο (Ελλάδα, 25’)
17:30 Ερευνώντας το παρελθόν: Αιθιοπία, οι πρώτοι Χριστιανοί (Γαλλία, 26’)
18:00 H Εποχή του Χαλκού: πνευματική ζωή και τελετουργίες (Σλοβακία, 30’)
18:40 Πέρασμα στην Ιστορία (Ελλάδα, 67’)
20:00 Tο βασίλειο του αλατιού: τα 7.000 χρόνια του Χάλστατ (Iσπανία, 23’)
20:30 Ανάμεσα (Ελλάδα, 20’)
21:00 Naachtun: η ξεχασμένη πόλη των Mάγια (Γαλλία, 90’)

Πέμπτη 20.10
Α ΖΩΝΗ
12:00 Αρκαδία Χαίρε! (Ελλάδα, 89’)
13:45 Πόλεμος και Ειρήνη στα Βαλκάνια (Ελλάδα, 57’)
15:00 Tα άγρια χρόνια (Iσπανία, 70’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 Xαράγματα ναυπηγικής και πίστης (Ελλάδα, 18’)
17:30 Ερευνώντας το παρελθόν: Πομπηία, νερό και φωτιά (Γαλλία, 26’)
18:00 Μεταφορά ρωμαϊκού τάφου «313» (Ελλάδα, 15’)
18:20 Tα γυναικεία (Ιταλία | Italy, 53’)
19:30 Δεσμώτες απολιθωμάτων (Γαλλία, 20’)
20:00 Tα συρραμμένα πλοία της Κεράλα (Γαλλία, 26’)
20:30 Aς χορέψουν οι άνδρες μας (Ιράν, 5’)
20:40 Oι ψαράδες της Κασπίας (Ιράν, 5’)
20:50 Βλάχοι (Ελλάδα, 11’)
21:00 Θηλειά | The Noose (Ελλάδα, 12’)
21:15 H σοφία της Aγια-Σοφιάς (Γαλλία , 90’)

Παρασκευή 21.10
Α ΖΩΝΗ
12:00 Tα μυστικά του Κολοσσαίου (Γαλλία, 90’)
13:45 Κάτω από έναν ουρανό (Αίγυπτος, 40’)
14:30 Tο αίνιγμα του Μεγάλου Μενίρ (Γαλλία, 52’)
15:30 Δραπετεύοντας από τη Ρίγα (Λετονία, 70’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 Είχαν άραγε ατμοκίνητη υδραντλία οι Πτολεμαίοι (Ελλάδα , 17’)
17:30 Άρτεμις και Ακταίων (HΠA, 1’30’’)
17:35 On.Off. (Ελλάδα |Greece, 13’)
17:50 Oι δρόμοι του κινηματογράφου (Ελλάδα, 15’)
18:15 O φύλακας-άγγελος του νερού (Ιράν, 18’)
18:45 Fragile (Ελλάδα |Greece, 12’)
19:00 Tο αίνιγμα της σπηλιάς των νεράιδων (Γαλλία, 52’)
20:00 Ιστορικό Μουσείο Αρχείο Ύδρας (Ελλάδα, 33’)
20:40 Tα σπίτια με τις εικόνες (Γαλλία, 40’)
21:30 Hμεγάλη θεά της Κύπρου (Κύπρος, 80’)

Σάββατο 22.10
Α ΖΩΝΗ
10:00 Στην άκρη του Αιγαίου, Καστελλόριζο (Ελλάδα, 51’)
11:00 Όταν ο Homo Sapiens έφτιαχνε τις ταινίες του (Γαλλία, 52’)
12:00 Tα «Ελγίνεια» και η Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας (Ιταλία, 20’)
12:30 Από πηλό (Ελλάδα, 46’)
13:20 Κυπριακή μεσαιωνική εφυαλωμένη κεραμική (Κύπρος, 41’)
14:15 Φωτογραφίζοντας το αόρατο (Γαλλία, 13’)
14:30 Malagne: η γαλλο-ρωμαϊκή (Βέλγιο, 18’)
15:00 Off-History (Δανία, 19’)
15:30 Γιορτή καθήκοντος (Ιράν, 60’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 Πέτρα, η πρωτεύουσα της ερήμου (Γαλλία, 80’)
18:30 Κλεμμένοι πολεμιστές (Γερμανία, 52’)
19:30 H κόρη του Αγαμέμνονα (HΠA, 5’)
19:40 Σεφέρης-Διαμαντής. O κόσμος της Κύπρου (Ελλάδα / Κύπρος, 26’)
20:15 Ολκάς. Από το Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα (Ελλάδα, 50’)
21:15 Το μέσα φως (Ελλάδα, 92’)

Κυριακή 23.10
Α ΖΩΝΗ
10:00 Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί (Ελλάδα, 91’)
11:45 Oι εμπειρογνώμονες της αρχαιολογίας (Γαλλία, 20’)
12:15 Χρώματα - Καμώματα (Ελλάδα, 11’)
12:30 Tο Λευκαρίτικο κέντημα. Πριν χαθούν οι μνήμες (Κύπρος, 56’)
13:30 Mε τη ματιά του Cro-Magnon (Γαλλία |, 8’)
13:40 Tο διακοσμημένο σπήλαιο της Pont d’Arc (Γαλλία, 3’)
13:50 Oι χρυσές μπομπίνες (Εσθονία, 72’)
15:10 Ακολουθώντας το ταξίδι της Σίρα (Αυστραλία, 50’)

Β ΖΩΝΗ
17:00 Υποβρύχιο Περσέας | HMS Perseus submarine (Ελλάδα, 17’)
17:20 memORIA (Ελλάδα | Greece, 70’)
18:45 Δεμένη κόκκινη κλωστή (Ελλάδα | Greece, 105’)

EIΔIKH ΠPOBOΛH | SPECIAL SCREENING
20:45 * ΦΩKIΩN ΔHMHTPIAΔHΣ: Το μεγάλο ευρυγώνιο μάτι
21:00 Μουσική εκδήλωση / Απονομή Βραβείων

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΑΙΘΟΥΣΑ 2

Με αναμνήσεις και τραγούδια (Ελλάδα, 40’)
TP. 12:00, ΠEM. 15:45, ΣAB. 14:30

O έρως, ο δήμος και μια διαδρομή (Ελλάδα, 18’)
TP. 12:45, ΠEM. 16:30, ΣAB. 15:15

Διώνη (Ελλάδα, 17’)
TP. 13:15, ΠEM. 15:15, ΣAB. 16:30

David Kennedy. Σμιλεύοντας τη ζωή (Ελλάδα, 25’)
TP. 13:45, ΠEM. 14:45, ΣAB. 12:00

Boxer (Ελλάδα, 55’)
TP. 14:15, ΠEM. 13:45, ΣAB. 12:30

Ένας θεός γεννιέται (Ελλάδα, 40’)
TP. 15:15, ΠEM. 13:00, ΣAB. 15:45

Μεταλλείο Αμιάντου. Παρελθόν, παρόν, μέλλον (Κύπρος, 50’)
TP. 16:00, ΠEM. 12:00, ΣAB. 13:30

Οδοιπορικό στους Δελφούς (Ελλάδα, 60’)
TET. 12:00, ΠAP. 16:10, KYP. 13:20

Μούσα Πολύτροπος (Ελλάδα, 48’)
TET. 13:00, ΠAP. 14:00, KYP. 16:15

Θεοδωριάς, πόλις νέα (Ελλάδα | Greece, 27’)
TET. 14:00, ΠAP. 15:00, KYP. 12:00

H αποκατάσταση των μνημείων της Ακρόπολης
TET. 14:30, ΠAP. 15:30, KYP. 12:40

Τσουνάμι στην αρχαία Ποτίδαια (Ελλάδα | Greece, 8’30’’)
TET. 15:15, ΠAP. 13:45, KYP. 12:30

SS Ardena: ο υγρός τάφος της Ιταλικής Μεραρχίας Aqui (Ελλάδα, 10’)
TET. 15:30, ΠAP. 13:30, KYP. 16:00

H απέναντι όχθη (Ελλάδα, 9’)
TET. 15:45, ΠAP. 13:15, KYP. 14:45

Ερείπια της Μνήμης - Μνήμη των Ερειπίων (Δανία, 16’)
TET. 16:00, ΠAP. 13:00, KYP. 14:30

Νεράιδα Στυλίδας: Μνήμες και Αφηγήσεις (Ελλάδα, 48’)
TET. 16:15, ΠAP. 12:00, KYP. 15:00

Μεταξύ Βυζαντίου και Βενετίας - Κρητοεπτανησιακή Σχολή (Ελλάδα, 75’)
ΣΑΒ. 10.45, ΚΥΡ. 10:45

Περισσότερα... »

15/10/16

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake) - Trailer / Τρέιλερ

Γροθιά στο στομάχι! Ο μεγάλος θριαμβευτής του Χρυσού Φοίνικα κατά την πιο πρόσφατη εκδοχή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, ορίζει και το τελευταίο χρονικά πόνημα του κορυφαίου Βρετανού δημιουργού Ken Loach. Το I, Daniel Blake είναι μια συγκινητική ανθρώπινη ιστορία που περιγράφει τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει το πάθος και η μαχητικότητα ενός άντρα ευρισκόμενου στα πρόθυρα της απόγνωσης. Ο Ντάνιελ Μπλέικ της ιστορίας μας είναι ένας μοναχικός, πλην καλοσυνάτος πενηντάρης, χήρος και εργάτης σε ξυλουργική εταιρία, που έχει αποφασίσει από χρόνια να ζει με τους δικούς του, απόμακρους από κάθε τεχνολογικού είδους κανόνες. Μετά από ένα ισχυρό καρδιακό επεισόδιο θα κριθεί ανίκανος για εργασία, το ασφαλιστικό σύστημα δεν θα καταφέρει να του καλύψει τις ανάγκες για νοσηλεία, γεγονός που θα τον ωθήσει να αναζητήσει με σθένος τα κοινωνικά του δικαιώματα. Εκτός από την δική του περίπτωση όμως, θα φροντίσει να εντοπίσει λύσεις και για την χωρισμένη και άνεργη μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, που επίσης οι φορείς υγείας δεν τις καλύπτουν τις ιατροφαρμακευτικές της ανάγκες. Γλυκόπικρο όπως συνήθως, αλλά και με σημαντικές νότες αισιοδοξίας στην αφήγηση του, το νέο πόνημα του δημιουργού του Land And Freedom, όπως διαφαίνεται και από το τρέιλερ που μόλις κυκλοφόρησε η IFC Films και η Sundance Selects ανακοινώνοντας συνάμα και την ημερομηνία εξόδου του έργου στην Αμερική, στις 23 Δεκεμβρίου 2016.

Μια πολύ σπουδαία ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή Dave Johns που συγκλόνισε το κοινό της Γαλλικής Ριβιέρας κατά την παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ, που στους υποστηρικτικούς ρόλους έχει κοντά του τους Hayley Squires, Sharon Percy και Briana Shann.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2016!

Περισσότερα... »

14/10/16

Inferno - Review / Κριτική

Inferno

του Ron Howard. Με τους Tom Hanks, Felicity Jones, Irrfan Khan, Omar Sy, Ben Foster, Sidse Babett Knudsen

Δηλοτή Κάστανου*

του zerVo (@moviesltd)

Αν κάτι έχει πραγματικά επιτύχει εδώ και μιάμιση δεκαετία που ασχολείται με το σπορ, ο δισεκατομμυριούχος πλέον Dan Brown, μέσα από τα Ντα Βίντσι βιβλία (και κατοπινά φιλμάκια) που έχει επιμεληθεί συγγραφικά, είναι που έχει μεταλλάξει σε σημαντικό βαθμό, τον τρόπο που το απλό κοινό αντιλαμβάνεται την ύπαρξη των αμύθητης αξίας καλλιτεχνικών θησαυρών, που οι πρόγονοι μας έχουν κληροδοτήσει. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, ελάχιστοι φανς της σειράς των μπεστ σέλλερς, μπροστά στην θωριά της Μοναλίζας στο Λούβρο ή της Πιετά του Μικελάντζελο δεν φαντάζονται, μαθημένοι από τα όμορφα μελετημένα παραμύθια του 52χρονου νοβελίστα από το Νιου Χαμπσάιρ, πως πίσω από το μεγαλούργημα που θαυμάζουν, κρύβεται και μια παγκόσμια συνωμοσία, που λαμβάνει χώρα για χίλιους δυο λόγους και που κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια, την νιώθουν να εξελίσσεται εκεί μπροστά τους, ζωντανή, με τους ίδιους, σχεδόν να αποτελούν κομμάτι της. Η δύναμη της αυθυποβολής. Στους γρίφους μας να επιστρέψουμε όμως...

Με ένα όχι και τόσο επιπόλαιο τραύμα από σφαίρα στο μέτωπο, που ενδεχόμενα του προκαλεί σκοτοδίνη, απώλεια συνείδησης και ολοκληρωτική αμνησία, θα ξυπνήσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου της Φλωρεντίας ο καθηγητής και διακεκριμένος λύτης ανεξήγητων κωδικών, Ρόμπερτ Λάνγκντον, που τις τελευταίες του θύμησες τις έχει εγκαταλείψει στην πατρίδα και αδυνατεί να εξηγήσει τους λόγους που τον έχουν οδηγήσει για μια ακόμη φορά στην Ιταλία. Κατάσταση που θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο, καθώς μέσα στην θολούρα του νου του, θα αντιληφθεί πως βρίσκεται στο στόχαστρο απροσδιόριστης ομάδας που επιθυμεί να τον εξοντώσει για όσα πιθανόν γνωρίζει, συνεπώς η ανάγκη της απόδρασης του από την κλινική, αναζητώντας την άκρη του νήματος είναι επιτακτική.

Μοναδική του σύμμαχος σε ετούτη την καινούργια ριψοκίνδυνη περιπέτεια που καλείται να φέρει εις πέρας, είναι η Αμερικανίδα γιατρός που τον κουράρει, Δρ. Σιένα Μπρουκς, που θα τον βοηθήσει να μεταφέρει το αδύναμο κορμί του μακρυά, προς το παρόν, από το βεληνεκές των διωκτών του. Προσπαθώντας απελπισμένα να συνέλθει από τον λήθαργο και επιχειρώντας κατά την προσφιλή ορθολογική του συνήθεια να βάλει τις ελάχιστες πληροφορίες που έχει στην διάθεση του σε μια τάξη, ο Λάνγκντον, θα δεχτεί την πρόκληση του να αποκωδικοποιήσει τον hi tech γρίφο που κουβαλάει επάνω του, λύση που αυτομάτως θα τον μπάσει στο γνώριμο και αγαπημένο του παιχνίδι της ολοκλήρωσης διαδοχικών αποστολών, ίσαμε να φτάσει στον τελικό του προορισμό και να αποκαλύψει το ποιοι κρύβονται πίσω από τις δολοπλοκίες...

Οι οποίοι αυτή την φορά δεν έχουν καμία σχέση με μυστικιστικές φράξιες, Ιλουμινάτι και τα συναφή, στερώντας είναι η αλήθεια μια πιο σκοτεινή έκφανση της γνώριμης (αφού φαντάζομαι την έχουν αναγνώσει αρκετοί που θα σπεύσουν στις αίθουσες) πλοκής, αλλά έχουν κάπως πιο μοντέρνο υπόβαθρο, καθώς σχετίζονται με γενετικά πειράματα, φονικούς ιούς που απειλούν να απελευθερωθούν, αλλά και την διττής προσωπικότητας και δράσης WHO (World Health Organisation δηλαδή) που εσχάτως το Χόλιγουντ, όχι σε λίγες περιπτώσεις, έχει βάλει στο μάτι. Φυσικά έχοντας, όπως προστάζει ντε φάκτο η δεδομένη φόρμα, μια κατά πολύ νεαρότερη κοπελίτσα στο πλευρό του (το πιο αδύναμο στοιχείο της μέχρι τώρα τριλογίας η female buddy, πέρασε την σκυτάλη από την άχρωμη Αμελί, σε μια πασάγνωστη Ισραηλινή, για να καταλήξει στο λαγουδάκι Felicity Jones) o Λάνγκτον θα ξετυλίξει το κουβάρι πόντο - πόντο κι ακόμη κι αν χρειαστεί να ταξιδέψει την μισή Μεσόγειο για να αποκαλύψει την αλήθεια, είναι διατεθειμένος να το κάνει!

Ρεαλιστικά σκεπτόμενος δεν νομίζω πως ο υποψήφιος θεατής του τρίτου επεισοδίου του πασίγνωστου σίριαλ (έχει ήδη παρακαμφθεί ένα βιβλίο και δεν έχει μετατραπεί σε φιλμ, το The Lost Symbol) δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Ένα ταχύτατο και ρυθμικό, φασαριόζικο αλλά και ευρηματικό στα αινίγματα που χρησιμοποιεί, συνωμοσιολογικό μέχρι εκεί που δεν πάει, χωρίς όμως σε κάποιες στιγμές να δικαιολογεί τις συνδεσμολογίες μεταξύ των clues, παιχνιδιάρικο θρίλερ, που σίγουρα δεν κόβει ανάσες, ακόμη πιο σίγουρα όμως δεν θα τον αφήσει στιγμή να βαρεθεί στην ταξιδιάρα καρέκλα του. Που θα βολτάρει από τις ρομαντικές στέγες της Τοσκάνης, στα ρηχά καναλίσια νερά της Βενετιάς, για να καταλήξει στην ομορφότερη Πόλη της Γης, για τον παλιομοδίτη Τζειμσμποντικό επίλογο στις υπόγειες στέρνες της Βασιλεύουσας, στο πιο καλοσχεδιασμενο (και καλλιτεχνικά) κομμάτι ολάκερου του Da Vinci τρίπτυχου.

Δίχως να επιθυμώ να δικαιολογήσω τον Howard, που τα έχουμε πει για δαύτον δεκάδες φορές, γύρω από την αμφισβητούμενη ικανότητα του στην σκηνοθεσία και τις κρυφές αβάντες που απλόχερα του χαρίζουν τα μεγάλα στούντιος, τα έργα του Brown παρότι απολύτως κινηματογραφικά, δεν είναι και τόσο εύκολο να τα γκεμιάρεις όταν έρχεται η στιγμή του Action. Εξού και ο Ron δυσκολεύεται και στο πως θα ενώσει τέλεια τα κομμάτια του σεναριακού παζλ και στο πως θα αναπτύξει τους δευτερεύοντες χαρακτήρες και στο πως θα ορίσει στο μπαγκράουντ των εικόνων του, το The Road To Hell σχήμα που προστάζει η τιτλέζα και η συναισθηματική της επέκταση. Οι παρεμβαλλόμενες Inferno εικόνες, κατά βάση ενόσω ο Λάνγκντον βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, μάλλον αποπροσανατολίζουν από το τι πρόκειται κατοπινά να συμβεί, ερχόμενες σε πλήρη αντίθεση όμως με το αληθινά κατακόκκινο φόντο του τέλους, που είναι κυριολεκτικά ευρηματικό. Για τρίτη φορά πάντως, έχοντας πίστη του πως θα μπορούσε το ίδιο το ελκυστικό περιεχόμενο του πρωτότυπου να απογειωθεί και διασκεδαστικά και στον τομέα του σασπένς από κάποιον άλλο, εκτιμώ πως ο κοκκινοτρίχης Οσκαρούχος για το A Beautiful Mind, δεν υπήρξε η καλύτερη, αποξαρχής επιλογή της Sony για την καρέκλα του ντιρέκτορα!

Όπως δηλαδή υπήρξε ο Tom Hanks για την θέση του πιλότου (έτσι για να θυμηθούμε που ξαναείδαμε πρόσφατα τον ίσως σπουδαιότερο ερμηνευτή του κινηματογραφικού αιώνα). Χωρίς πολλές απαιτήσεις ο παρόντας ρόλος του ερευνητή αποδίδεται με την γνώριμη άνεση του half-Greek, πια, ηθοποιού, που έχοντας πατήσει όμως για τα καλά τα εξήντα, δεν έχει τα τρεξίματα και τις αντοχές για ράλι μέσα στην πολύβουη μεγαλούπολη. Γεγονός που ενδεχόμενα θα ωθήσει την παραγωγή στο σκεφτεί πολύ σοβαρά την ενδεχόμενη μη επιστροφή του σε πιθανό επόμενο τσάπτερ, ρισκάροντας βεβαίως την χασούρα που θα επιφέρει κάτι τέτοιο, αφού ο μέγας Τόμι (μην ακούτε ένθεν κακείθεν σαχλαμάρες, καθόλου και σε καμία σεκάνς, πλην εκείνων που πρέπει να γίνει Γιουσέιν Μπολτ, δεν νιώθει άβολα) κακά τα ψέματα είναι το Α και το Ω της σειράς.

*Κόλαση του Δάντη

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Οκτωβρίου 2016 από την Feelgood Ent.

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

13/10/16

The Beatles: Eight Days a Week - Review / Κριτική

The Beatles: Eight Days a Week

του Ron Howard. Με τους Paul McCartney, John Lennon, George Harrison, Ringo Starr, Sigourney Weaver, Whoopi Goldberg, Elvis Costello, Richard Curtis

Don't Let Me Down. Ron...

του zerVo (@moviesltd)

Για πάμε καλέ μου φίλε, που σε έχω και σε συμπάθεια εδώ και τέσσερις δεκαετίες, από τα μικράτα σου, όταν έπαιζες τον συνεσταλμένο και χαριτωμένο Ρίτσι σε εκείνο το λατρεμένο Happy Days, που δεν είχα χάσει ούτε μισό του επεισόδιο στην ασπρόμαυρη κρατική, να καταγράψουμε την μουσική ιστορία. Η τύχη σου θεόρατη, αφού πλέον η μαρκίζα με το όνομα σου είναι τόσο μεγάλη και τρανή, ώστε στην κάμερα σου να δηλώσουν το παρόν οι δύο εναπομείναντες, στα μέσα της όγδοης δεκαετίας της ζωής τους πια, ενώ οι χήρες και τα ορφανά των έτερων δύο, να συνηγορήσουν για να αποσπάσεις (και να χρησιμοποιήσεις) ακόμη και το πιο σπάνιο ντοκουμέντο της προσωπικής τους συλλογής. Το μεγαλόπνοο ετούτο λοιπόν πλάνο σου, μάλλον θα περίμενα να μου προσφέρει κάτι περισσότερο από το να μου επιβεβαιώσεις πως οι Beatles υπήρξαν το πιο πετυχημένο συγκρότημα στην ιστορία του πενταγράμμου, πως το Sgt Peppers αναδείχτηκε το σημαντικότερο άλμπουμ όλων των εποχών από το Rolling Stone και πως το τελευταίο τους Live έλαβε χώρα πάνω σε μια ταράτσα. Βρε συ Ronnie αυτά και πραγματικό σκαθαράκι να ρωτήσεις, που περπατάει ανέμελο στο γκαζόν, είναι βέβαιο πως θα σου τα πει χαρτί και καλαμάρι...

Έχοντας κτίσει ένα αξιόλογο όνομα, παίζοντας σε γειτονικά κλαμπς του Λίβερπουλ, από όπου κατάγονται και του φιλελεύθερου καλλιτεχνικά Αμβούργου, για περισσότερο από μια τριετία, οι Beatles θα κυκλοφορήσουν στα 1962 το πρώτο τους σινγκλ Love Me Do και θα καρφωθούν άμεσα στην κορυφή του Βρετανικού τσαρτ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εκείνες που υπόσχονται μια τεράστια καριέρα. Και πραγματικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και καθώς οι επιτυχίες θα διαδεχτούν με καταιγιστικό παλμό η μία την άλλα, η τετράδα των Τζον, Πολ, Τζορτζ και Ρίνγκο, αστραπιαία θα σκαρφαλώσει στην εκτίμηση της κοινής γνώμης, ώστε σε κάθε εμφάνιση τους να γεμίζει τους κλειστούς χώρους που θα έδιναν τα κονσέρτα τους. Κοινό, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελείται από κοριτσόπουλα που στριγκλίζουν υστερικά από την πρώτη κιόλας πενιά της κιθάρας, αφού τα Σκαθάρια δεν έχουν μονάχα χάρισμα στο πως να τραγουδούν τα χιτς τους, αλλά είναι και ομορφόπαιδα, καλοχτενισμένα και ασορτί μοντέρνα ντυμένα, ώστε να προωθούν το τέλειο πακέτο από σκηνής.

Καθώς τα άλμπουμς τους το ένα μετά το άλλο κυριαρχούν στην κορυφή των δύο σημαντικότερων μουσικών αγορών του κόσμου, οι τέσσερις ασυμβίβαστοι Εγγλέζοι θα αρχίσουν να παίζουν σε μεγαλύτερα γήπεδα και ολοένα μπροστά σε περισσότερο κόσμο, ωσότου έλθει η πρόκληση από την Αμερική, για να πραγματοποιήσουν την υπερατλαντική τους τουρνέ. Περιοδεία που θα καταγράψει σε ολάκερο το εύρος της sold out, με τα σε παραλήρημα πλήθη να μην είναι δυνατόν να ελεγχθούν από τις αστυνομικές αρχές, ώστε τα μέλη της μπάντας να φυγαδεύονται κατόπιν μελετημένου σχεδίου μετά το πέρας κάθε τους live. Το όνομα τους πλέον έχει φτάσει ίσαμε τα πέρατα της γης, που πλέον προσδοκούν να φιλοξενήσουν στα μέρη τους, το συγκρότημα που καθώς φαίνεται, όμοιο του δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ στο μέλλον...

Αυτή λοιπόν την διαδρομή των Beatles από το στενόχωρο και γεμάτο κάπνα Cavern μέχρι την ημέρα που έπαιξαν για ύστατη φορά δημόσια στην κορυφή του κτιρίου της φίρμας τους Apple Records στην οδό Saville, παρακολουθεί από κοντά το ροκιουμένταρι του πλέον αμφισβητούμενου κατόχου Όσκαρ σκηνοθεσίας στα χρονικά, αξιότιμου Κυρίου Howard. Ο δημιουργός του (μεταξύ άλλων) A Beautiful Mind έχει μια ισχυρή αβάντα στο πλευρό του και αυτή είναι η άμεση (online κατά βάση) επικοινωνία με τους φανς του γκρουπ που είχαν στην κατοχή τους ιδιωτικά φιλμαρισμένο υλικό από τις πιο διάσημες συναυλίες του, το οποίο ο λαός έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει στο Eight Days A Week για πρώτη φορά. Κι αν για την θρυλική συναυλία του Shea Stadium (εκεί που παρευρέθη στα νιάτα της, όπως μαθαίνουμε και η Whoopi Goldberg, για να συνοψίσουμε με τις άχρηστες πληροφορίες του έργου) κάτι τέτοιο δεν είναι δα και επίτευγμα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα κονσέρτα στην Μανίλα ή το Τόκιο, που πραγματικά η μέχρι στιγμής ενημέρωση ήταν ελλιπής. Βεβαίως αυτό που χάνει ο Howard σε κάθε περίπτωση είναι το κρυμμένο στόρι πίσω από κάθε τους εμφάνιση - όπως φερειπείν στις Φιλιππίνες η άρνηση τους να παραβρεθούν στην δεξίωση του δικτάτορα Μάρκος - που αντιμετωπίζονται από το επίπεδο σε βαθμό βαριεστημάρας σενάριο, παντελώς επιδερμικά και ουδέτερα. Σαν να μην συνέβησαν ποτέ ετούτα τα περιστατικά, που στην πραγματικά έκτισαν το μετέπειτα πολιτικό προφίλ των Beatles. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, πως η περίοδος των άλμπουμς κατόπιν του Pepper's παρακάμπτεται σε ένα σκάρτο πεντάλεπτο, σαν να μην είχε ενδιαφέρον η μεταστροφή του κουαρτέτου από τις γιγάντιες περιοδείες και τα σούπερ σόους.

Ο Howard λοιπόν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συράψει όλες τις ανέκδοτες και μη εικόνες που ήλθαν στα χέρια του, παρεμβάλλοντας σχόλια των τεσσάρων, διαφόρων γνώριμων φανς τους, έτερων καλλιτεχνών που επηρεάστηκαν μουσικά από εκείνους και κάποιων στενών συνεργατών τους, λες κι αυτή είναι η σημασία του ντοκιμαντέρ, που ουσιαστικά δεν έχει να προσφέρει κάτι το πολύ νέο, σε σχέση με το πληρέστατο, τηλεοπτικό, οκτώ επεισοδίων The Beatles Anthology του 1995. Εκεί που έχει παρέμβει, εκτός από τα βάλει τον καπνό σε κάθε ακίνητο ενσταντανέ που οι θεριακλήδες κρατούν τσιγάρο στα δάκτυλα, να ορθώνεται, είναι στο ηχητικό κομμάτι, όπου σε αρκετές περιπτώσεις είναι πασιφανές πως από το σάουντρακ των λάιβ έχουν περιοριστεί οι ιαχές των λυσσάρων, προκειμένου να γίνει ακουστό το τραγούδι.

Κακά τα ψέματα. Από την στιγμή που έχει ασχοληθεί με το κινηματογραφικό αυτό είδος ο Scorsese, είναι αδύνατον από τους λοιπούς ντιρέκτορες, ιδίως όταν δεν διαθέτουν κάποιες σημαντικές δεξιότητες όπως ο Howard, να σταθούν έστω αξιοπρεπώς με τα δικά τους πονήματα. Τρία λεπτά αρκούν να παρακολουθήσει κανείς από το ντόκου του Harrison που επιμελήθηκε ο θείος Marty και θα μάθει πολλά περισσότερα από όσα προσπάθησε εδώ πέρα δηλαδή ο Ρίτσι, παρόλες τις εξαγγελίες του για τα σπάνια found footage που τόσο κόπιασε να ξεθάψει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Οκτωβρίου 2016 από την Odeon

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Ρισάλτο - Review / Κριτική

Ρισάλτο

του Βασίλη Βαφέα. Με τους Νίκο Πουρσανίδη, Αμαλία Αρσένη, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, Τάκη Παπαματθαίου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Θανάση Κουρλαμπά, Πάνο Βίτσικα, Τάσο Ράπτη

«Μια ταινία για το δικαίωμα να είσαι νέος»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα τα αβγά τα μάτια...

Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία του Βασίλη Βαφέα, του οποίου η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ήταν η «Ανατολική περιφέρεια» (1979). Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζεται με τον Νίκο Πουρσανίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, επτά χρόνια μετά τις «Γυναικείες συνωμοσίες» και 16 χρόνια μετά το «Κάθε Σάββατο». Η Αμαλία Αρσένη κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους και η γνωστή τραγουδίστρια Ρίτα Αντωνοπούλου, κάνει επίσης της πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση – έτσι κι αλλιώς τη μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο άνθρωπος με τον οποίο συνεργάζεται χρόνια, ο Θάνος Μικρούτσικος.

Φως στην ταινία του δίνει ο ίδιος ο Βαφέας με το σημείωμα του σκηνοθέτη: «Πάντα με ενδιέφερε η σχέση μεταξύ Ιστορίας (με κεφαλαίο γιώτα) και των ατομικών ιστοριών (με μικρό γιώτα) που αναπόφευκτα καθορίζονται από αυτήν. Όταν τα ιστορικά γεγονότα οδηγούν σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, η ζωή των ανθρώπων γίνεται επώδυνη. Οι νέοι είναι πάντα αυτοί που υφίστανται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις, αφού βρίσκονται στη φάση που ξεκινούν τη ζωή τους και το μέλλον τους γίνεται δυσκολότερο. Στην έβδομη δεκαετία που διανύω, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για το δικαίωμα των νέων να καθορίζουν οι ίδιοι τις ζωές τους. Δεν θέλω να περάσουν αυτά που πέρασε η δική μου γενιά. Όταν είσαι νέος είσαι ευάλωτος κι ευαίσθητος δέκτης και βιώνεις τα πάντα σαν εφιάλτη. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ταινία κινείται σε μια τέτοια ατμόσφαιρα. Η ταινία δεν αφορά ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν. Αφορά αυτά που δεν θέλω να συμβούν στο μέλλον. Η δράση εξελίσσεται σε ένα χρόνο ά-χρονο και σε ένα χώρο πραγματικό, αλλά όχι αυστηρά καθορισμένο. Και βέβαια όπως πάντα βλέπω και τα πιο τραγικά πράγματα μέσα από ένα χιουμοριστικό πρίσμα. Είναι το σωσίβιό μου για τις δύσκολες ώρες».

Η υπόθεση: Ο Άρης είναι ένας νέος που ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία ο επαγγελματικός του χώρος στον κόσμο του θεάματος που διψάει για λάμψη, χρήμα και εξουσία. Από την άλλη, η ασφυκτική οικογένεια και η κρίση που έχει χτυπήσει τη χώρα και επιδεινώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, που ούτως ή άλλως είναι περίπλοκες και τραυματικές. Ο Άρης προσπαθεί να βρει την ισορροπία του μέσα από τον έρωτα αλλά κι αυτός τον προδίδει. Θα βρει τελικά τη διέξοδο;

Η άποψή μας: Περισσότερο με εξομολόγηση θα μοιάζει αυτό το τμήμα του κειμένου που αφορά τη νέα ταινία του Βασίλη Βαφέα, παρά με εκφορά άποψης. Περισσότερο με απολογία παρά για τεκμηρίωση, οπότε αν θέλετε, ας έχετε λίγη υπομονή. Είμαι (σχεδόν) 47 ετών. Έχω δει χιλιάδες ταινίες. Είμαι μάλλον μέτριος γραφιάς – το καλύτερο κομπλιμέντο που μου έχουν δώσει είναι πως γράφω όπως μιλάμε. Δεν έχω διαβάσει πολύ, ως όφειλα να κάνω. Διαβάζω πάντως κείμενα συναδέλφων συνεχώς και πάρα πολλά τα ζηλεύω. Ιδίως τα πιο νεαρά παιδιά, εν αντιθέσει με όσα θέλει να μας πείσει η τρέχουσα προπαγάνδα, και διαβασμένα είναι, και τα επιχειρήματά τους ξέρουν να τα τεκμηριώνουν, και να φτάσουν στον πυρήνα μιας ταινίας μπορούν, και... γράφουν και ελκυστικά ρε παιδί μου. Όχι ξύλινα. Όχι για χάρη εντυπωσιασμού – έστω, όχι μόνο για χάρη αυτού. Με τα χρόνια χαίρομαι που δεν έχω κουραστεί και κορεσθεί. Θέλω να πω, μπορούν ακόμα οι ταινίες και με εκπλήσσουν. Και με συγκινούν. Και με κάνουν να σκεφτώ. Και να γελάσω. Και να θυμώσω. Το πως γράφω γι' αυτές είναι ένα άλλο θέμα.

Λευκή σελίδα με τον κέρσορα να αναβοσβήνει επί ώρα; Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί ούτε μία στο εκατομμύριο! Μετά από τόσα χρόνια η «δουλειά» γίνεται και λίγο φασόν. Ο καθένας ξέρει τις ευκολίες του, ξέρει πως να καλύψει τα κενά του, τα κείμενα γράφονται. Με μία εξαίρεση: όταν είναι να γράψω για ελληνική ταινία! Εδώ, με μεγάλη ευκολία (ίσως πολύ μεγαλύτερη από το πρέπον...) θάβουμε και τσεκουρώνουμε ταινίες από καλλιτέχνες όπως ο Terrence Malick, ο Steven Spielberg, ο Martin Scorsese! Όχι ότι ιδρώνει το αυτί κάποιου από όλους αυτούς τους τιτανομέγιστους, αλλά ρε παιδί μου, αν δεν μας αρέσει μια ταινία τους, τέλος, άπλωμα στο κρεβάτι του Προκρούστη (εντάξει, «προκρούστειο κλίνη») και που σε πονεί και που σε σφάζει! Όταν όμως έχω να αντιμετωπίσω μια ελληνική ταινία παθαίνω πανικό. Στην περίπτωση που δεν είναι καλή, έτσι; Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, μια χαρά μπορούμε να υποστηρίξουμε ενδιαφέρουσες δουλειές.

Το σύνηθες σχήμα που μπορεί κάποιος αναγνώστης να δει όταν βγαίνει μια ελληνική ταινία είναι: α) να είναι εμπορική του αίσχιστου είδους, οπότε πέφτει θάψιμο από παντού, β) να είναι εμπορική, φτιαγμένη από πρόσωπα που προκαλούν ίντριγκα, οπότε έχουμε τον διχασμό ανάμεσα στους lovers και τους haters, γ) να είναι καλλιτεχνική, να την αγαπήσεις γιατί μιλάει μέσα σου και να προσπαθήσεις να την υποστηρίξεις με όλο σου το είναι, δ) να είναι καλλιτεχνική, μα τόσο ολοφάνερα κακή, που να βγάλεις κατευθείαν το φτυάρι το καλό, εκεί που σκάβει γερά και ε) να είναι καλλιτεχνική μα τόσο έξω από εσένα, τόσο μακριά σου, τέτοια που να μην σε έχει πείσει καθόλου – πώς μπορείς να πείσεις έναν θεατή να πάει να τη δει; Ε, η συγκεκριμένη ταινία ανήκει στην περίπτωση ε). Γυρισμένη στο 95% σε ασπρόμαυρο, είναι θαρρείς σαν να παρακολουθούμε το όνειρο κάποιου. Δεν υπάρχει «λογική» στο πως εναλλάσσονται οι σκηνές, η πορεία είναι ονειρική. Δεν βγάζεις και πολύ άκρη, να τα λέμε αυτά. Ακολουθούνται θαρρείς οι επιταγές της νουβέλ βαγκ, υπάρχει μπόλικη μνήμη μέσα στην ταινία (όλες οι σκηνές που έχουν να κάνουν με τη δικτατορία), υπάρχουν νύξεις και αναφορές για το πόσο κατευθυνόμενη είναι η τέχνη, πως το χρήμα αγοράζει τα πάντα, πως μονάχα ο έρωτας μας μένει ως σανίδα σωτηρίας – ίσως ούτε καν αυτός. Να σας πω τη μαύρη αλήθεια όμως; Μόνο η τελευταία ασπρόμαυρη σκηνή, με τους γηραιούς κύριους που σηκώνονται ο ένας μετά τον άλλο και ρίχνουν μια ζεϊμπεκιά, μου «είπε» κάτι. Και το έγχρωμο πλάνο, στο πλοίο, με τον νέο να μπαρκάρει, έχει κάτι το ελπιδοφόρο. Η θάλασσα είναι μπροστά, μπορεί να υπάρχουν φουρτούνες, υπάρχει όμως και φυγή με πιθανότητες για κάτι καλύτερο. Με τρύπια βάρκα και ναυτία/ βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία! Ρισάλτο!

Πώς όμως να «ψήσω» έναν υποψήφιο θεατή να πάει να δει την ταινία, όταν εμένα, που γράφω γι' αυτήν, δεν με έπεισε; Πώς να του πω: «πήγαινε να δεις την ταινία»; Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία, σωστά;