Η μέρα ξεκινά με οιωνούς παρολίγον εξαιρετικούς, καθότι ο Fernando Mereilles ουσιαστικά επιστρέφει στον κινηματογραφικό χάρτη μετά το εντυπωσιακό 1-2 στις αρχές του αιώνα με City of God (2003) και The Constant Gardener (2005). Το The Two Popes ανθολογείται από δυο πανευτυχείς συγκυρίες. Η μια, ο σεναρίστας Anthony McCartenο οποίος έχει γράψει κατά σειρά τα Theory of Everything–Darkest Hour – Bohemian Rhapsody. 3/3 δηλαδή στα όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Η άλλη, ακριβώς ως συνέχεια του προηγούμενου επιχειρήματος, οι Tony Hopkins - Jonathan Pryce κεντάνε ως Πάπες Βενέδικτος - Φραγκίσκος, αρπάζοντας από τα ράσα τους σπαρταριστούς διαλόγους φαντασιακής ιδιωτικότητας που περνούν γενεάς δεκατέσσερις τα κακώς κείμενα της Καθολικής εκκλησίας. Αν δεν υπήρχαν ένα ματσάκι αχρειάστα πλάνα και ειδικότερα το τελευταίο 15λεπτο με την απαράδεκτα αντι-κλιμακτική σκηνή των credits, θα μιλούσαμε για εννιάδα το Φλεβάρη. Ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πιστοί λαϊκοί προσέλθετε.
Δεν ξεύρω σε ποια κατηγορία ανήκεις αναφορικά με τον Πάπα Πέδρο, τη σύστριγκλη σε εποχές που η γκέη κουλτούρα (που του χρωστά πολλά) ήταν στο περιθώριο ή την πιο ώριμη όπου ο Αλμοδόβαρ ερωτεύτηκε των Χίτσκοκ και άρχισε τα σεναριακά τουίστς. Πάντως διαχρονικότατα, για πιότερα από 30 έτη και 8 ταινίες (από το Labyrinth of Passionως το The Skin I Live in), ο Antonio Banderas είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του που εδώ στο Pain and Glory παίζει το άλτερ ήγκο του δημιουργού, κατάπως το δίδυμο Μαρτσέλο / Φελίνι του 8 ½ . Ο Πετράν ανακατεύει καλά την τράπουλα των κρίσεων και καταχρήσεων του ήρωά του και κρατά την έκπληξη για το τέλος, αν και το καλύτερο χαρτί του είναι η ερμηνεία του Banderas που στην τρίτη ηλικία αποδεικνύει τη λανθασμένη διαχείριση της καριέρας του στο Χόλυγουντ ως λατίνου εραστή.
Το Just Mercy είναι ένα θανατοποινίτικο δικαστικό δράμα από τον ελπιδοφόρο Destin Daniel Cretton (Short Term 12, όπου ανακαλύφθηκε η Brie Larson η οποία έχει ένα ρολάκι εδώ) που παρά την υπερβολική του διάρκεια και την μάλλον προβλέψιμη ανάπτυξή του, έχει το απήλ της ταινίας καταγγελίας αλλά προπαντός τον ηλεκτρικό ερμηνευτή Michael B. Jordan στο ρόλο του αγιοποιημένου υπερασπιστή αθώων καταδικασθέντων και τον Jamie Foxx της χρονιάς που μας πέσαν τα σαγώνια με Ray / Collateral. Προγραμματισμένη για Χριστούγεννα η ταινία, έκανε αίσθηση στο TIFF19 στο κοινό που γουλάρει ενήλικο δράμα εκτός τσιχλοφουσκόκοσμου Μάρβελ (ακούς μαρή Brie;)
Νάσου και η πρώτη μου πρώιμη αποχώρηση (ναι, είμαι από δαύτους, σχώρνα με καρντάση), παρότι το Roy Thomson Hall είναι καραχλιδάτο και μάλιστα στο μπαλκόνι που καθόμουν είχα μια αίσθηση πτήσεως αλλά τεσπά. Το Blackbird είναι η τρανή επιβεβαίωση της υποψίας που ο έμπειρος cineφίλ έχει σχετικά με τον Roger Michell: Πως καλύτερα να σερβίρει καραμελωμένα φρούτα τύπου Notting Hill παρά να χάνεται στη μετάφραση δανέζικων οικογενειακών δραμάτων (κύρια υπεύθυνος ο Christian Thorpe που διασκευάζει το δικό του Silent Heart), αφήνοντας ένα συμπαγέστατο καστ (Sarandon - Winslet - SamNeil - Wasikowska) να βολοδέρνει μεταξύ παρατεταμένων συσπάσεων προσώπου και περιττών θεατρινισμών στο παίξιμο. Η δε «ανατροπή» να ζέχνει του μακρόθεν οπόταν κι εγώ ο τλήμων αναγκάστηκα να τρέξω ολοταχώς κι ανεπιστρεπτί προς την έξοδο.
Το Just Mercy είναι ένα θανατοποινίτικο δικαστικό δράμα από τον ελπιδοφόρο Destin Daniel Cretton (Short Term 12, όπου ανακαλύφθηκε η Brie Larson η οποία έχει ένα ρολάκι εδώ) που παρά την υπερβολική του διάρκεια και την μάλλον προβλέψιμη ανάπτυξή του, έχει το απήλ της ταινίας καταγγελίας αλλά προπαντός τον ηλεκτρικό ερμηνευτή Michael B. Jordan στο ρόλο του αγιοποιημένου υπερασπιστή αθώων καταδικασθέντων και τον Jamie Foxx της χρονιάς που μας πέσαν τα σαγώνια με Ray / Collateral. Προγραμματισμένη για Χριστούγεννα η ταινία, έκανε αίσθηση στο TIFF19 στο κοινό που γουλάρει ενήλικο δράμα εκτός τσιχλοφουσκόκοσμου Μάρβελ (ακούς μαρή Brie;)
Νάσου και η πρώτη μου πρώιμη αποχώρηση (ναι, είμαι από δαύτους, σχώρνα με καρντάση), παρότι το Roy Thomson Hall είναι καραχλιδάτο και μάλιστα στο μπαλκόνι που καθόμουν είχα μια αίσθηση πτήσεως αλλά τεσπά. Το Blackbird είναι η τρανή επιβεβαίωση της υποψίας που ο έμπειρος cineφίλ έχει σχετικά με τον Roger Michell: Πως καλύτερα να σερβίρει καραμελωμένα φρούτα τύπου Notting Hill παρά να χάνεται στη μετάφραση δανέζικων οικογενειακών δραμάτων (κύρια υπεύθυνος ο Christian Thorpe που διασκευάζει το δικό του Silent Heart), αφήνοντας ένα συμπαγέστατο καστ (Sarandon - Winslet - SamNeil - Wasikowska) να βολοδέρνει μεταξύ παρατεταμένων συσπάσεων προσώπου και περιττών θεατρινισμών στο παίξιμο. Η δε «ανατροπή» να ζέχνει του μακρόθεν οπόταν κι εγώ ο τλήμων αναγκάστηκα να τρέξω ολοταχώς κι ανεπιστρεπτί προς την έξοδο.
gaRis
