Η Κοιλάδα των Σκιών
του Jonas Matzow Gulbrandsen. Με τους Adam Ekeli, Kathrine Fagerland, John Olav Nilsen, Lennard Salamon, Jørgen Langhelle, Jone Hope Larsen
Ο Μπαμπούλας είναι εκεί έξω...
του zerVo (@moviesltd) 
Έτσι συμβαίνει όταν δεν είναι δυνατόν να κατονομαστούν οι φόβοι μας: Δημιουργούμε μέσα στο υποσυνείδητο μας μια συνθήκη τέτοια, που να δίνει σάρκα και οστά στον αόρατο εχθρό, ο οποίος μονομιάς αποκτά υπόσταση, ρόλο, προσωπικότητα και φυσικά τόπο προορισμού. Σε συντριπτικό ποσοστό είναι μακάβριας όψης και αποκρουστικής υφής, σε βαθμό που να μην καίγεσαι και πολύ να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του, τολμάς όμως να ριχτείς ξωπίσω του, ελπίζοντας εσύ ο ίδιος να τον αιφνιδιάσεις, προλαβαίνοντας το δικό του το καραούλι. Κι όχι γιατί είσαι τίποτα θαρραλέος και ατρόμητος, μα γιατί παλεύεις με φυσικό πλέον τρόπο να δώσεις σχήμα και μορφή σε όλα όσα αρνητικά, δυσμενή και αντίξοα φαντάζεσαι, για να αποδείξεις, στον δικό σου εαυτό πρωτίστως πως δίκαια έχεις ζωγραφίσει στην ιδέα σου τον οχτρό. Και εννοείται αυτό δεν συμβαίνει τώρα που κινείσαι στην αρχική, μέση ή τελική ενηλικίωση, μα από τα μικράτα σου, όταν το σύνορο με τον έξω κόσμο, όριζε η πόρτα της ντουλάπας. Valley Of Shadows...
Με αργούς και ήρεμους ρυθμούς κινείται η ρουτινιάρικη καθημερινότητα του εξάχρονου Άσλακ, σε μια περιφερειακή κωμόπολη της διαρκώς παγωμένης και ολόλευκης επαρχίας της Νορβηγίας, όπου ζει με την μοναχική μητέρα του, που από καιρό έχει χωρίσει τους κοινούς δρόμους με τον άγνωστο του πατέρα. Η προσωπική αγωνία του για το τι μπορεί να προκάλεσε την αιματηρή σφαγή των αμνών, στο παραδιπλανό της οικίας του κτηνοτροφείο, σε συνδυασμό με τα παραμύθια που ξεφουρνίζει ο ελαφρώς μεγαλύτερος κολλητός του, Λάσσε, θα πείσουν τον πιτσιρίκο πως πίσω από την πυκνόφυτη πλαγιά που σκεπάζει το χωριό του, κρύβεται ένας δαίμονας, ένας λυκάνθρωπος που αργά ή γρήγορα θα ζυγώσει και στο δικό του σπίτι για να εξαπολύσει την οργή του.
Μια κατάσταση που θα εκτραχυνθεί ακόμη περισσότερο, στο (κρυφό) άκουσμα της πληροφορίας των προβλημάτων που περνά ο έφηβος αδελφός του, που θα τσακίσουν ψυχικά την μάνα, χωρίς όμως να μπορεί στο άμαθο μυαλουδάκι του να ξεκαθαρίσει τι μπορεί να σημαίνει παρανομία, μπλέξιμο, λαμογιά. Λες την εξαφάνιση του, όπως άλλωστε και του λατρεμένου του κατοικίδιου σκύλου που επίσης χάθηκε πρόσφατα, να έχει προκαλέσει το θηρίο? Καμία άλλη λύση δεν απομένει παρά να τσεκάρει ο ίδιος τι τρομακτικό έχει στήσει το λημέρι του πέρα από τα χιονισμένα έλατα, εκεί που όπως καλά γνωρίζει δεν έχει πατήσει ανθρώπου πόδι, για να του δώσει την απάντηση που προσμένει. Κι αν το ντεμέκ ατρόμητο φιλαράκι τρέμει και μόνο στην ιδέα του να διαβούν τον συρμάτινο φράχτη, δεν ισχύει το ίδιο και για τον Άσλακ, που μονάχος, με ένα σακίδιο στην πλάτη θα πάρει τον μοναχικό δρόμο αποκάλυψης της αλήθειας.
Παραμύθι νεανικής υφής και χροιάς, τιγκαρισμένο στις αλληγορίες που καλούνται να αποκωδικοποιήσουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρατηρητές του είναι το Νορβηγικό φιλμ αναζήτησης Η Κοιλάδα των Σκιών (Skygennes Dal / Valley of Shadows) που υπογράφει ο για πρώτη φορά καθήμενος στην σκηνοθετική καρέκλα σε μεγάλου μήκους μυθοπλασία Jonas Matzow Gulbrandsen. Και στέκομαι ιδιαίτερα σε αυτή την αναφορά μιας και είναι ηλίου (ζωοδότης που από τα πλάνα του φιλμ απουσιάζει πλήρως) φαεινότερο πως ο Σκανδιναβός έχει υπηρετήσει από διάφορα πόστα το ντοκιμαντέρ, μιας και το βλέμμα του καθαρόαιμα λοξοκοιτά προς την τεκμηρίωση. Βοηθούμενο τα μέγιστα από την έξοχη (και δύσκολη, μιας και η κάμερα κινείται μέσα - έξω, από τον χιονιά στις σκιές της καλύβας) κινηματογράφηση του αδελφού του, Marius, αλλά και την δυναμική μουσική επένδυση του μαέστρου Preisner, το φιλμ φτιάχνει μια επιβλητική ατμόσφαιρα, ικανή να στεγάσει τις σινεφίλ προσδοκίες του θεατή του.
Και ως ένα σημείο κατορθώνει να ζωγραφίσει το κατάλληλο κλίμα που γύρω του θα ξετυλιχθεί ο βορειοευρωπαικός αστικός μύθος του werwolf μπαμπούλα, που επί της παρούσης είναι κι εκείνος που τρομάζει όσο τίποτα άλλο τον αθώας συλλογιστικής μπόμπιρα. Με το πέρασμα του στην αντίπερα άκρη της κοιλάδας και με τον ερχομό της ομίχλης, που μεγεθύνει την άγνοια και τον τρόμο που την συνοδεύει, το πόνημα του Βίκινγκ ντιρέκτορα περνά σε μια διαφορετική διάσταση, που μιξάρει το μεταφυσικό με το πραγματικό και το δραματικό με το μυστηριώδες. Όσο όμως και με το αόριστο, καθώς το ταξίδεμα του μικρούλη στο ελπιδοφόρο (?) βαρκάκι, που οδηγεί προς την εξόδιο εξιλέωση, μοιάζει με παράμετρος που ο καθείς μπορεί να μεταβάλλει κατά το δοκούν, ανεβοκατεβάζοντας την στάθμη της προσωπικής του αγωνίας / αμφιβολίας / φιλοδοξίας.
Ενδιαφέρουσα πρόταση, με ελάχιστους διαλόγους και ψηφιακά άψογο απεικονιστικό περιτύλιγμα, μα και με εξέλιξη που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί στο μισό χρονικό εύρος της μιάμισης ώρας που το έργο διαρκεί. Και που ως πτυχιακή εργασία είναι βέβαιο θα αρίστευε, αλλά ως ολοκληρωμένο φιλμικό πακέτο, είναι σίγουρο πως κάτι του λείπει για να το αποκαλέσω πλήρες.
Μια κατάσταση που θα εκτραχυνθεί ακόμη περισσότερο, στο (κρυφό) άκουσμα της πληροφορίας των προβλημάτων που περνά ο έφηβος αδελφός του, που θα τσακίσουν ψυχικά την μάνα, χωρίς όμως να μπορεί στο άμαθο μυαλουδάκι του να ξεκαθαρίσει τι μπορεί να σημαίνει παρανομία, μπλέξιμο, λαμογιά. Λες την εξαφάνιση του, όπως άλλωστε και του λατρεμένου του κατοικίδιου σκύλου που επίσης χάθηκε πρόσφατα, να έχει προκαλέσει το θηρίο? Καμία άλλη λύση δεν απομένει παρά να τσεκάρει ο ίδιος τι τρομακτικό έχει στήσει το λημέρι του πέρα από τα χιονισμένα έλατα, εκεί που όπως καλά γνωρίζει δεν έχει πατήσει ανθρώπου πόδι, για να του δώσει την απάντηση που προσμένει. Κι αν το ντεμέκ ατρόμητο φιλαράκι τρέμει και μόνο στην ιδέα του να διαβούν τον συρμάτινο φράχτη, δεν ισχύει το ίδιο και για τον Άσλακ, που μονάχος, με ένα σακίδιο στην πλάτη θα πάρει τον μοναχικό δρόμο αποκάλυψης της αλήθειας.
Παραμύθι νεανικής υφής και χροιάς, τιγκαρισμένο στις αλληγορίες που καλούνται να αποκωδικοποιήσουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρατηρητές του είναι το Νορβηγικό φιλμ αναζήτησης Η Κοιλάδα των Σκιών (Skygennes Dal / Valley of Shadows) που υπογράφει ο για πρώτη φορά καθήμενος στην σκηνοθετική καρέκλα σε μεγάλου μήκους μυθοπλασία Jonas Matzow Gulbrandsen. Και στέκομαι ιδιαίτερα σε αυτή την αναφορά μιας και είναι ηλίου (ζωοδότης που από τα πλάνα του φιλμ απουσιάζει πλήρως) φαεινότερο πως ο Σκανδιναβός έχει υπηρετήσει από διάφορα πόστα το ντοκιμαντέρ, μιας και το βλέμμα του καθαρόαιμα λοξοκοιτά προς την τεκμηρίωση. Βοηθούμενο τα μέγιστα από την έξοχη (και δύσκολη, μιας και η κάμερα κινείται μέσα - έξω, από τον χιονιά στις σκιές της καλύβας) κινηματογράφηση του αδελφού του, Marius, αλλά και την δυναμική μουσική επένδυση του μαέστρου Preisner, το φιλμ φτιάχνει μια επιβλητική ατμόσφαιρα, ικανή να στεγάσει τις σινεφίλ προσδοκίες του θεατή του.
Και ως ένα σημείο κατορθώνει να ζωγραφίσει το κατάλληλο κλίμα που γύρω του θα ξετυλιχθεί ο βορειοευρωπαικός αστικός μύθος του werwolf μπαμπούλα, που επί της παρούσης είναι κι εκείνος που τρομάζει όσο τίποτα άλλο τον αθώας συλλογιστικής μπόμπιρα. Με το πέρασμα του στην αντίπερα άκρη της κοιλάδας και με τον ερχομό της ομίχλης, που μεγεθύνει την άγνοια και τον τρόμο που την συνοδεύει, το πόνημα του Βίκινγκ ντιρέκτορα περνά σε μια διαφορετική διάσταση, που μιξάρει το μεταφυσικό με το πραγματικό και το δραματικό με το μυστηριώδες. Όσο όμως και με το αόριστο, καθώς το ταξίδεμα του μικρούλη στο ελπιδοφόρο (?) βαρκάκι, που οδηγεί προς την εξόδιο εξιλέωση, μοιάζει με παράμετρος που ο καθείς μπορεί να μεταβάλλει κατά το δοκούν, ανεβοκατεβάζοντας την στάθμη της προσωπικής του αγωνίας / αμφιβολίας / φιλοδοξίας.
Ενδιαφέρουσα πρόταση, με ελάχιστους διαλόγους και ψηφιακά άψογο απεικονιστικό περιτύλιγμα, μα και με εξέλιξη που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί στο μισό χρονικό εύρος της μιάμισης ώρας που το έργο διαρκεί. Και που ως πτυχιακή εργασία είναι βέβαιο θα αρίστευε, αλλά ως ολοκληρωμένο φιλμικό πακέτο, είναι σίγουρο πως κάτι του λείπει για να το αποκαλέσω πλήρες.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική