Movies Ltd

Σερσέ λα Φαμ!

του zerVo (@moviesltd)

Η Irreprochable είναι η πρώτη μεγάλου μήκους στιγμή στην δημιουργική καριέρα του Sebastien Marnier, που έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία ως συγγραφέας, αλλά και ως δημιουργός short κινηματογραφικών ιστοριών, που έχουν προκαλέσει αίσθηση στην Γαλλία την περίοδο της κυκλοφορίας τους, περίπου μια δεκαετία και κάτι χρόνια πριν, όπως τα Le Grand Avoir, Le Beau Jacques αλλά και το πολυσυλλεκτικό Polissons And Galipettes, πορνογραφικό κολάζ μικρού μήκους θεμάτων, που στηρίχθηκε σε δική του ιδέα. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο Mimi, που απέσπασε το βραβείο της καλύτερης γκέι νουβέλας της χρονιάς, ενώ μια διετία αργότερα συμμετείχε στην συν-συγγραφή μαζί με ακόμη τρεις συνεργάτες του επίσης βραβευμένου Qu4tre. Η πρώτη του ταινία, εδώ, με την οποία δείχνει πως διαθέτει ικανότητες, αρκεί να τις δουλέψει, έφτασε μέχρι τις βραβεύσεις των Cesar της περιόδου 2017, παίρνοντας υποψηφιότητα στην κατηγορία της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Λογικό! Δύσκολα οποιαδήποτε παρουσία της Fois, δεν δικαιούται μιας τέτοιας σημαντικής τιμής.

Απολυμένη εδώ και καιρό από την δουλειά της, εκεί που παρείχε τις υπηρεσίες της μεσίτριας και κινδυνεύοντας να μείνει άστεγη, καθώς βρίσκει προσωρινό κεραμίδι στα ξένα κι αδειανά σπίτια που μέχρι πρότινος παρουσίαζε σε δυνητικούς αγοραστές, η σαραντάχρονη Κονστάνς, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, θα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει το απρόσωπο Παρίσι και να επιστρέψει στην γενέτειρα της, εκεί που οι άνθρωποι που την γνωρίζουν καλά, ενδεχόμενα να της προσφέρουν μια αξιοπρεπή εργασία. Ένα πόστο που γνωρίζει πολύ καλά και θα μπορούσε να καπαρώσει, στο μεσιτικό γραφείο της επαρχιακής Σεντ, κοντά στα δυτικά Ατλαντικά παράλια της χώρας, εκεί που εργαζόταν κάποτε πριν αναζητήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα, που όμως θα της κλέψει μέσα από τα χέρια, η κατά πολύ νεότερη, πιο φιλόδοξη και δροσερότερη Οντρί.

Δίχως πόρους, με μια ανήμπορη μάνα, ακινητοποιημένη σε κώμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, χωρίς έναν σοβαρό δεσμό, ικανό να της συμπαρασταθεί στις δύσκολες στιγμές που περνά και με τις πόρτες να κλείνουν ερμητικά η μία μετά την άλλη, η Κονστάνς θα πέσει με ευκολία στην παγίδα της κατάθλιψης, καθώς νοιώθει πως οι ελπίδες που της έχουν μείνει ζωντανές κι εκείνες τρεμοσβήνουν. κενή ψυχικά, αντιλαμβανόμενη μέσα της, πως πλέον η μπογιά της δεν περνάει, ούτε σαν γυναίκα, ούτε σαν επαγγελματίας, θα νοσταλγήσει εκείνες τις ημέρες της νιότης που έκανε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. όνειρα που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα...

Η κρίση της μέσης ηλικίας, συνοδευόμενη από το συχνότατο πια φαινόμενο της κατόπιν των 40 ανεργίας που μαστίζει ολάκερη την Γηραιά Ήπειρο, παρουσιάζεται στο πορτρέτο της γυναίκας που βρίσκεται στο επίκεντρο ετούτης της κινηματογραφικής αφήγησης. Η Κονστάνς νιώθει πως βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν δεμένο με γερά συρματοπλέγματα κύκλο, που για την δημιουργία του φέρει κι η ίδια ευθύνη και το ξέρει, από τον οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να διαφύγει, μάταια όμως και αναποτελεσματικά. Αντιλαμβάνεται πως κάτι, κάπως, κάποτε, το έπραξε λάθος, πως όταν βρέθηκε μπροστά σε διλήμματα, δεν επέλεξε την σωστή λύση, κι αυτό σήμερα της επιστρέφει σαν μπούμερανγκ, διαλύοντας την όποια αισιοδοξία για μια θετική έκβαση στο ζόρι της. Η απόπειρα παλιμπαιδισμού και επιστροφής της τεχνηέντως στο παρελθόν, μην τυχόν και εντοπίσει την ρίζα της καταστροφής, θα επιφέρει ακόμη πιο αρνητικά αποτελέσματα, οδηγώντας την στην απόγνωση, στην μυθομανία, στην κρίση ταυτότητας, στις φτηνές κι εξευτελιστικές για την προσωπικότητα της λύσεις.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τις ικανότητες της να αποδώσει τον πνιγμένο από τις συντριπτικές καταστάσεις που της τρώνε τα σωθικά, θηλυκό χαρακτήρα, όπως το βιώσαμε είτε στο καυστικό Polisse είτε στο ερωτικό Happy Few, η Marina Fois φαντάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει τον ρόλο της κατακερματισμένης και απογοητευμένης από την τροπή που έχει πάρει η ζωή της γυναίκας. Δίχως την παραμικρή αναστολή στο να τσαλακώσει την (για τα 47 της χρόνια μια χαρά καλοστεκούμενη) μόστρα της, η ιδιαίτερα σκληρών εκφραστικών χαρακτηριστικών Γαλλίδα, δίνει παλμό σε έναν πολύπλευρο ρόλο, του αδύναμου, του ηττημένου, του εξαρτημένου, του ασθενή, του ενόχου, του πρόστυχου, του ταπεινωμένου, του "δεν βλέπω πως μπορώ να σώσω την παρτίδα". Η μαρκίζα να θυμίσω, μεταφράζοντας την, σημαίνει Άμεμπτος. Τι ειρωνεία αλήθεια...

Δυστυχώς ενώ η κεντρική περσόνα της πλοκής διαθέτει τέτοια δυναμικά προς ανάλυσης στοιχεία, ο περίγυρος της σεναριακά είναι άδειος, κενός, ανύπαρκτος, τόσο πολύ που μεγεθύνει ακόμη πιο πολύ το γεγονός πως δεν έχει ένα πλευρό να γείρει, ένα απάγκιο να προσωρινά σταθεί. Με πιο τονισμένη την δραματουργία και όχι τόση εμμονή στον ρεαλισμό, δηλαδή, πολύ εύκολα θα μπορούσαμε στην Irreprochable να είχαμε από τα χέρια του Marnier, ένα πολύ εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ, με σοσιολογικές προεκτάσεις, υπαρκτές στους μοντέρνους κόσμους, προς περαιτέρω μελέτη. Η ευκαιρία, πιστεύω, πως πήγε χαμένη...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!