Καταπληκτικές Γυναίκες (20th Century Women) PosterΚαταπληκτικές Γυναίκες

του Mike Mills. Με τους Annette Bening, Greta Gerwig, Elle Fanning, Lucas Jade Zumann, Billy Crudup, Alia Shawkat, Darrell Britt-Gibson


Καρτερώντας να αρχίσει κι η ταινία...
του zerVo (@moviesltd)

Έξι χρόνια έχουν διαβεί κιόλας, από εκείνη την στιγμή που ο κινηματογραφιστής Mike Mills, έχοντας ήδη αποκτήσει το δικό του κοινό χάρη στο πρωτότυπο Thumbsucker του, που δεν άφησε ούτε ένα indie φεστιβάλ να μην συμμετάσχει, πήρε το ρίσκο να δημοσιοποιήσει μέσω των εικόνων του μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του, που τον σημάδεψε σημαντικά, καθώς φάνηκε, ως οντότητα. Στο Beginners του, στα 2011, ο Αμερικάνος ντιρέκτορας παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του πατέρα του, που σε ηλικία προχωρημένη, άνω των εβδομήντα, ο αγαπημένος του πατέρας του ανακοίνωσε δύο καθηλωτικά μαντάτα: Πως πάσχει από καρκίνο και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο και πως σεξουαλικά έλκεται πλέον μόνο από άντρες. Η γεμάτη από συναίσθημα αυτή ιστορία του γονικού του outing, αποτέλεσε ορόσημο για την καριέρα του Mills - αλλά και του Christopher Plummer που για τον ρόλο του μπαμπά τιμήθηκε με το Όσκαρ ανδρικού υποστηρικτικού ρόλου - καθιστώντας τον ως έναν από τους πλέον ταλαντούχους Αμερικάνους σκηνοθέτες της γενιάς του. Η επιστροφή του σήμερα, με το αναλόγου καλλιτεχνικής αισθητικής και επίσης αυτοβιογραφικό 20th Century Women, δεν αγγίζει ποτέ και πουθενά, τα επίπεδα της προηγούμενης δουλειάς του.

Καταπληκτικές Γυναίκες (20th Century Women) Quad Poster
Ηλιόλουστη Σάντα Μπάρμπαρα, 1979. Έχοντας πατήσει τα πενήντα πέντε της πια, η Ντορόθια έχοντας μείνει από καιρό δίχως άντρα στο πλευρό της, για το μόνο πράγμα που ενδιαφέρεται πια είναι το πως θα μεγαλώσει σωστά τον μοναχογιό της Τζέιμι. Εκείνος έχοντας μπει για τα καλά στην εφηβεία, περίοδο που κτίζει χαρακτήρα και αναζητά την αληθινή του προσωπικότητα, σταδιακά απομακρύνεται από την αγκάλη της, ψάχνοντας τις διεξόδους που θα τον μυήσουν μέσω από τις εμπειρίες που θα βιώσει, στην αληθινή ζωή. Γεγονός που θα προβληματίσει την μοναχική, ελαφρώς αυταρχική, εσωστρεφή και μοναχά εξ όψεως φιλελεύθερη μητέρα, που θα δείξει ενοχλημένη από το πως ο κανακάρης της δεν την έχει κορώνα στο κεφάλι του, όπως συνέβαινε μέχρι τα τώρα...

Τα μάτια του ο Τζέιμι τα έχει μονάχα για την συνομήλικη του Τζούλι, συμμαθήτρια και γειτονοπούλα, που περνά όλα της τα βράδια, σκαστά μαζί του, στο ίδιο δωμάτιο, έχοντας πάντοτε να του εκμυστηρευτεί μια καινούργια ερωτική της περιπέτεια με κάποιο αγόρι, αν και ξέρει καλά πως κάτι τέτοιο τον ενοχλεί, λόγω της δεδομένης ζήλιας που του τσιγκλάει τα σωθικά. Λογικά κι αυθόρμητα ο μικρός θα ζητήσει την αρωγή της μεγαλύτερης σε ηλικία Άμπι, ερασιτέχνιδας φωτογράφου και φανατικής οπαδού της πανκ μουσικής - και εμφάνισης - που νοικιάζει από την μαμά του ένα από τα δωμάτια του θεόρατου σπιτιού, παίρνοντας τις συμβουλές που χρειάζεται για να ξεπεράσει τα συναισθηματικά ζόρια που περνά. Αλλά κι εκείνη, η τριαντάχρονη από την μεριά της, δεν έχει και λίγα προβλήματα να κοντράρει, καθώς εδώ και καιρό πολεμάει με σθένος τον καρκίνο της μήτρας, στοιχείο που την έχει καταβάλλει ψυχικά, εξού και αυτή από την μεριά της θα ψάξει για μια πρόσκαιρη λύση στην αγκάλη του μεσήλικα Ουίλιαμ, ικανότατου τεχνίτη, με την φήμη γυναικοκατακτητή, νοικάρη επίσης ενός εκ των ολημερίς ορθάνοιχτων πορτών στούντιος της οικίας της Ντοροθια.

Οι αναμνήσεις των νεανικών χρόνων του Mills για ακόμη μια φορά μεταφέρονται στην μεγάλη οθόνη, ετούτη την φορά τοποθετώντας στο επίκεντρο τους την γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο, παρουσιάζοντας το πως εκείνη χωρίς βοήθειες προσπάθησε να τον αναθρέψει σωστά, δημιουργώντας τον έναν σωστό πολίτη. Στην πραγματικότητα κανείς από τους πέντε βασικούς χαρακτήρες που επεξεργάζεται το (πολύ καλά μελετημένο είναι η αλήθεια, εξού και η Οσκαρική υποψηφιότητα που απέσπασε) σενάριο, δεν είναι ο κεντρικός, ακόμη κι αν ο χρόνος που τους μοιράζει δεν είναι ισομερής, αφού η αφήγηση περιστρέφεται από τον ένα στον άλλο μονίμως, κάνοντας φόκους στα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα. Ο Τζέιμι λειτουργεί απλώς σαν κρίκος ένωσης των μελών του ιδιόμορφου κοινοβίου, δίχως όμως κι αυτό σε πολλές περιπτώσεις να είναι αναγκαστικό. Εννοείται πως στην ανάπτυξη του θέματος του ο δημιουργός, δεν έχει αφήσει ούτε μισό στοιχείο της προσωπικότητας τους ακάλυπτο, εισάγοντας ακόμη και μέχρι λίγο πριν από το φινάλε, λεπτομέρειες της ψυχοσύνθεσης τους, κτίζοντας με μοναδική πληρότητα την σε κοινή θέα ταυτότητα εκάστου ήρωα της πλοκής.

Πλοκής? Εδώ είναι το ζήτημα που έρχεται λοιπόν να προβληματίσει τον θεατή, που μετά από ένα γεμάτο δίωρο πρέπει να αναλογιστεί τι ακριβώς παρακολούθησε, ποια είναι μέσες άκρες η κεντρική ιδέα που του προσφέρουν οι Καταπληκτικές Γυναίκες (καταπληκτικά σαχλός ο τίτλος που επέλεξε η διανομή) χωρίς μάλιστα να είναι και ο άριστος γνώστης των κοινωνικών συνθηκών, της Κάρτερ era, εκεί λίγο πριν την απαρχή της πιο ξεχωριστής και σημαδιακής δεκαετίας των 80s. Θα πρέπει να γνωρίζει δηλαδή τα σημάδια που άφησε πίσω της στην καθημερινότητα των ΗΠΑ, η εποχή Νίξον (και διαδόχου), την αναπτέρωση του ηθικού που επέφερε η άνοδος των Δημοκρατικών στην εξουσία, την απογοήτευση που βίωσε ο τόπος από τα ίδια λάθη της θεωρητικά διαφορετικής διοίκησης και αν αυτό είναι εφικτό να επιχειρήσει μια αναγωγή στο σήμερα, όπου στις States απλώς αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός και απλώς ανά τετραετία άλλοι κουνάνε τα σημαιάκια. Μπας και βγει και κάποιο πολιτικό μήνυμα από το σύνολο του έργου. Γιατί κοινωνικό δεν απορρέει τόσο εύκολα, μιας και οι εξαντλητικά παρουσιασμένοι χαρακτήρες, δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, στην τελεική ανάλυση, κάτι που να μας ενδιαφέρει ουσιαστικά.

Συνεπώς μαζί με το τύπου Andersonικού σκριπτ που εδώ όμως στηρίζεται στις εξουθενωτικά κουλτουρέ έξυπνες, μα και κενές κατά διαστήματα, ατάκες και ένα σάουντρακ με μουσικές των Talking Heads, της Siouxsie και των Devo, μεταξύ άλλων, δεν γίνονται απόλυτα εκμεταλλεύσιμες και οι δυνατές ερμηνείες των στελεχών του καστ, που ηγείται μια από τις πιο ριγμένες ηθοποιούς ιστορικά, ούσα τετράκις πάρει το νομινέισο και τουλάχιστον στην μία - American Beauty - εσφάχθη από την AMPAS. Η Bening τέτοιες περσόνες, νευρωσικές, θεωρητικά δυναμικές μα στην αλήθεια φοβισμένες και δισπρόσιτες, τις έχει για πλάκα στην υποκριτική φαρέτρα της, συνεπώς κι εδώ με άνεση φέρνει εις πέρας την αποστολή της, υποδυόμενη την μανιακή καπνίστρια, ανασφαλή και σε κρίση μέσης ηλικίας μαμά, σεξουαλικά μηδενισμένη κυρά και με μοναδικό νοιάξιμο την ημερήσια καταγραφή του σκορ των μετοχών της γυναίκα. Με ελαφρώς πιο δραματουργική υφή και χάρη στην άριστη ανάλυση του μικρόκοσμου που αναφέρεται, θα μπορούσε τουλάχιστον να στηθεί ένα πολύ πιο έντονης δράσης και σοσιολογικού προβληματισμού φιλμ, από αυτό το πυκνογραμμένο μεν, μα αναιμικής εξέλιξης και σημασίας δράμα.

Καταπληκτικές Γυναίκες (20th Century Women) Rating



Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαρτίου 2017 από την Feelgood Ent.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική