by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 40: Καλά Σαράντα
Σήριουσλι ρε, αυτό είναι ευχή τώρα; Θε να πεις δλδ ότι μετά τα σαράντα πρώτα (τα δύσκολα) ήρθε το μομέντουμ για τα φεστιβαλικώς καρακαλυτερότερα; Γιατί εμένα λίγο (έως φουλ) αγαπούλα μ- ουαί κι-αλίμονο με βρίσκει αυτός ο υφέρπων κοπετός. Τι κι αν σαρανταρήσαμε, τώρα είναι τα ντουζένια σωστά; Δεν καταλαβαίνω, τι θα πει Telluride; Σάμπως έχει 400 ταινίες (παρά μία) – 289 μεγαλομήκεις και 110 σε πιο μινιόν και το Κολοράντο; Όχι. Έχει 256 πρεμιέρες (132 παγκόσμιες, 27 ιντερνάσιοναλ και 97 βορειοαμερικάνικες) εκεί στα βουνά; 71 χώρες, 16 διαφορετικά προγράμματα, 84 μικρομέγαλα Καναδέζικα φιλμς και άμα λάχει 57 γυρισμένα από γυναίκες, για να πιάσουμε το κουότα. Με μπροστάρηδες τα αυτόχθονα παιδιά μας Villeneuve (Sicario από τα Κάννας) και Vallee (Demolition, που ανοίγει επίσημα το Φεστιβάλ με ανεξακρίβωτη διανομή μέσα στο 2016) καθώς και ελληνικό ενδιαφέρον (σημειωτέον ότι το υποβληθέν στα φετινά όσκαρς Xenia άφησε άριστες εντυπώσεις στο περσινό πρόγραμμα) με την επιστροφή του weird wave: Athina Rachel Tsangaris με το Chevalier και ο χολυγουντάτος πλέον Giorgos Lanthimos με τις δαγκάνες του The Lobster, έχοντας ήδη ταράξει τα νερά της Κρουαζέτ. Ο Ελληνοκαναδικός μου οίστρος θεριεύει και την ατζέντα μου κυριεύει.
Γιατί οι επιλογές είναι πάμπολλες και τα όβερλαπς ατελεύτητα στην καθημερινή πάλη των πρώτων 4-5 ημερών οπότε και το Τορόντο δίνει κάθε χρόνο τα ρέστα του. Αυτό δε σημαίνει ότι παραβλέπω την περίφημη ιδέα να παιχτεί (η προσφάτως εκθρονήσασα τον Πολίτη Κέην – κατά Sight & Sound - από την κορυφή των σημαντικότερων ταινιών από καταβολής κινηματογράφου) το Hitchcocian Vertigo (1958) στο Roy Thomson Hall, με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, χαιρετισμό της Kim Novak και ελεύθερη είσοδο για το κοινό στο κλείσιμο του δεκαημέρου (10-20 Σεπτέμβρη) που το Τορόντο γίνεται η μετρόπολις του σινεμά. Όμως, παρά τη σχετική οπισθοχώρηση μετά την επανάκαμψη της Μόστρα και τη cineχιζόμενη παρεμβολή του Telluride, το TIFF είναι Chariots of Fire, Slumdog Millionaire και εσχάτως Argo, δηλαδή ο βατήρας για οσκαρικές νίκες από το πουθενά κι άλλες (πληθώρα) οσκαρικές υποψηφιότητες.
Αντιλαμβάνομαι την τάση που δείχνει στροφή σε μια λογική - μαικήνα στυλ Cannes, όπου μέσα από χιλιάδες αιτημάτων προβολής (6.118 έναντι 5.671 πέρσι) κορφολογούνται τα βαριά ονόματα ομού με μια ευρεία σπορά διεθνούς ταλέντου. Εδώ θα δεις ανερυθρίαστα τον Jafar Panahi να ταλαιπωρεί το Taxi του (τακτικότατος πελάτης) και λίγο πιο κάτω να βοά ο Rdley Scott (The Martian) με Matt Damon σε λουσάτο 3D. Και παρότι θυμώνω λίγο που δεν υπάρχει Spielberg (Bridge of Spies) ή τα πουλέν των φετινών Oscars The Revenant (Iniarritu με Di Caprio) και Joy (David O.Russel με το γνωστό υπερταλαντούχο μπουλούκι) χαίρομαι με το ηχηρό καμπάκ του φασαριόζου όλτρα λίμπεραλ Michael Moore (Where We Invade Next?) και αδημονώ, φαντασιώνοντας απτατώρα τις περιώνυμες ουρές γύρω από το τετράγωνο των διαχρονικών βένιουζ (TIFF Lightbox-Roy Thomson Hall -Princess of Wales και Scotiabank/Cineplex τα κυριότερα εξ’αυτών) για μια φούχτα οσκαροφανούς χρυσαφιού.
Βαθιά ανάσα και: The Danish Girl (Tom Hooper με φρέσκο νικητή - Theory of Everything - Redmayne και ιλιγγιωδώς ανερχόμενη Vikander του Ex Machina). Beasts of No Nation (Cary Fugunaga της βραβευμένης πρώτης σεζόν του True Detective με Idris Elba). Black Mass με αγνώριστο καραφλοειδή Johnny Depp ο οποίος επιστρέφει φουριόζος στην υποκριτική αξιώσεων. Spotlight με δυνατό ensemble και Michael Keaton να ζητά το χρωστούμενο από τον περσινό Birdman. Anomalisa του Charlie Kaufman (Being John Malcovitch, Synecdoche, New York) άνευ σχολίου (ξέρεις). High Rise του αρχιταλενταρά Ben Wheatley (Kill List, Sightseers). Και ων ουκ έστιν αριθμός. Γιατί η ζωή ξεκινά μετά τα 40, κύριος. Ναι; Ωριμάσαμε-δεν παλιώσαμε, ναι. Κι όπως λέμε εμείς εδώ στο Τρόντοου…We’ve Been Expecting You!
Αντιλαμβάνομαι την τάση που δείχνει στροφή σε μια λογική - μαικήνα στυλ Cannes, όπου μέσα από χιλιάδες αιτημάτων προβολής (6.118 έναντι 5.671 πέρσι) κορφολογούνται τα βαριά ονόματα ομού με μια ευρεία σπορά διεθνούς ταλέντου. Εδώ θα δεις ανερυθρίαστα τον Jafar Panahi να ταλαιπωρεί το Taxi του (τακτικότατος πελάτης) και λίγο πιο κάτω να βοά ο Rdley Scott (The Martian) με Matt Damon σε λουσάτο 3D. Και παρότι θυμώνω λίγο που δεν υπάρχει Spielberg (Bridge of Spies) ή τα πουλέν των φετινών Oscars The Revenant (Iniarritu με Di Caprio) και Joy (David O.Russel με το γνωστό υπερταλαντούχο μπουλούκι) χαίρομαι με το ηχηρό καμπάκ του φασαριόζου όλτρα λίμπεραλ Michael Moore (Where We Invade Next?) και αδημονώ, φαντασιώνοντας απτατώρα τις περιώνυμες ουρές γύρω από το τετράγωνο των διαχρονικών βένιουζ (TIFF Lightbox-Roy Thomson Hall -Princess of Wales και Scotiabank/Cineplex τα κυριότερα εξ’αυτών) για μια φούχτα οσκαροφανούς χρυσαφιού.
Βαθιά ανάσα και: The Danish Girl (Tom Hooper με φρέσκο νικητή - Theory of Everything - Redmayne και ιλιγγιωδώς ανερχόμενη Vikander του Ex Machina). Beasts of No Nation (Cary Fugunaga της βραβευμένης πρώτης σεζόν του True Detective με Idris Elba). Black Mass με αγνώριστο καραφλοειδή Johnny Depp ο οποίος επιστρέφει φουριόζος στην υποκριτική αξιώσεων. Spotlight με δυνατό ensemble και Michael Keaton να ζητά το χρωστούμενο από τον περσινό Birdman. Anomalisa του Charlie Kaufman (Being John Malcovitch, Synecdoche, New York) άνευ σχολίου (ξέρεις). High Rise του αρχιταλενταρά Ben Wheatley (Kill List, Sightseers). Και ων ουκ έστιν αριθμός. Γιατί η ζωή ξεκινά μετά τα 40, κύριος. Ναι; Ωριμάσαμε-δεν παλιώσαμε, ναι. Κι όπως λέμε εμείς εδώ στο Τρόντοου…We’ve Been Expecting You!
gaRis
