Ο Κύριος Τέρνερ
του Mike Leigh. Με τους Timothy Spall, Dorothy Atkinson, Marion Bailey, Paul Jesson, Lesley Manville, Martin Savage
The Fighting Temeraire
του zerVo (@moviesltd) 
Ακόμη και για τους Βρετανούς, με την τόσο πλούσια σε ιδεολογίες γραμματεία, η μορφή του Τζόζεφ Μέιλορντ Ουίλιαμ Τέρνερ, μοιάζει σαν κάτι πολύ περισσότερο από ενός κορυφαίου εικαστικού, μα ισοδυναμεί με εκείνη ενός πραγματικά σπουδαίου και γεμάτου ιδέες φιλόσοφου, που δεν τις κατέγραψε με την πένα στο λευκό φόντο, αλλά με το πινέλο του. Ιδέες που για την παράδοση της Αλβιόνας, μοιάζουν όχι απλώς διαχρονικές, μα φαντάζουν ακόμη και στις ημέρες μας, δυο αιώνες κατόπιν της εποχής του Mr Turner τόσο φρέσκες και ανανεωτικές, ώστε να χρησιμοποιούνται ως τωρινές κι ας ζωγραφίστηκαν από εκείνον κάπου στα 1800. Μια αναφορά στο πρόσωπο του σε μια από τις καλύτερες σεκάνς του υπερμοντέρνου και ποιοτικότερου όλων τελευταίου James Bond, πείθει και τον πιο αδαή για του λόγου το αληθές. Ο πιο φημισμένος των πρακτόρων, ζορίζεται για το αν ακόμη τα κότσια του κρατούν ή πρέπει να συνταξιοδοτηθεί, συμβολικά, μπροστά στον πιο ονομαστό πίνακα του Τέρνερ. The Fighting Temeraire...
Αναγνωρισμένος από σύσσωμη την καλλιτεχνική κοινωνία του Λονδίνου των αρχών του 19ου αιώνα, ο ρομαντικός ζωγράφος Τέρνερ, με έφεση στην απεικόνιση τοπίων και έμφαση στην φυσική ομορφιά, έχει προτιμήσει τον βίο του εργένη, μένοντας στο πλάι του ηλικιωμένου πατέρα του, που περήφανος για τα επιτεύγματα του γιου του, έχει αναλάβει το δύσκολο κομμάτι των πωλήσεων τους. Αντιλαμβανόμενος πως ο κόσμος γύρω του αλλάζει και εξελίσσεται τεχνολογικά, ο Κύριος Τέρνερ, θα επιμείνει πιστός στην αναπαραγωγή πάνω στον καμβά των συναισθημάτων που του προκαλούν τα συνήθως στενόχωρα και δυσάρεστα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα γύρω του, καταπιέζοντας συνάμα τα ερωτικά πάθη του, είτε για την επί χρόνια οικονόμο του σπιτιού του, είτε για την σπιτονοικοκυρά του δωματίου που επισκέπτεται αραιά και που στην επαρχία.
Επιλεγμένες στιγμές από τρεις περίπου δεκαετίες ζωής του καλλιτέχνη, ορίζουν το βιογραφικό αυτό σημείωμα που υπογράφει ένας εκ των πλέον ονομαστών σκηνοθετών του μεγάλου νησιού, ο βετεράνος και πολυβραβευμένος Mike Leigh. Άριστος γνώστης στο α στήνει πλάνα εποχής, ο Βρετανός εδώ ουσιαστικά παίζει μέσα στο δικό του γήπεδο, προτείνοντας ένα μακράς διάρκειας (δυόμισι ωρών) φιλμ, που δεδομένα δεν ταιριάζει στα γούστα του ευρύτερου κοινού. Με βασικό συστατικό του έργου του, το αργό τέμπο, την αποφυγή των εύκολων συγκινησιακών φορτίσεων, μα και μια ολοκληρωμένη συζυγία σκηνογραφίας / ενδυματολογίας, ο Leigh δεν επιχειρεί να αγιοποιήσει ως είθισται στα biopics την μορφή του ήρωα του, το αντίθετο ίσως, μάλλον προς την αποστροφή οδηγεί την ματιά η εισαγωγική φιγούρα του κοντόχοντρου εμφανισιακά και αγροίκου στην συμπεριφορά, μα τόσο ευαίσθητου ψυχικά άντρα.
Ακόμη κι αν στην καλλιτεχνική του διεύθυνση το φιλμ αγγίζει το άριστα, το μεγάλο βραβείο του εξέχοντος συστατικού του έργου, μονομιάς κατευθύνεται στην αγκαλιά του Tim Spall, ενός από τους πλέον αναγνωρισμένους και ικανούς ρολίστες που έχει αναδείξει την τελευταία τριακονταετία η εγγλέζικη κινηματογραφία. Στην πολλοστή συνεργασία του με τον Mike Leigh, ο σπουδαίος ηθοποιός, έχοντας δώσει διαπιστευτήρια τόσο ως υποστηρικτικό καστ σε Sheltering Sky, Secrets And Lies, Vanilla Sky, Harry Potter, The Damned United, αλλά και σε πρώτο πλάνο στο αδικημένο The Last Hangman, γίνεται ένα με την περσόνα που καλείται να υποδυθεί, σε μεγάλο μάλιστα ηλικιακό εύρος. Κατευθυνόμενα νωθρός σε εκφράσεις, ώστε να κρύψει τα αληθινά feelings που κρύβονται μέσα του, με μια μόνιμη αποκρουστική μουρμούρα να πηγάζει από τα σωθικά του, ο Spall κτίζει μια από τις σπουδαιότερες παρουσίες στην μεγάλη οθόνη για την σεζόν που διανύουμε, γεγονός που δικαιότατα θα του αποδώσει μια από τις πολυπόθητες nods της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών. Μετάλλιο!
Για πες: Μέσα από την διαρκή άνοδο του Κυρίου Τέρνερ στην ιεραρχία των καλλιτεχνικών αξιών της εποχής του, ο Leigh επιχειρεί να προσεγγίσει και να αναδείξει τα κοινωνικά ζητήματα που απασχόλησαν την πατρίδα του την δεδομένη στιγμή, φτώχεια, λοιμοί, δουλεία, πόλεμοι, τονίζοντας τα σε μια παράλληλη σναπσότ με τα δημιουργήματα του μεγάλου ρομαντικού. Η Τέχνη συναντά την Τέχνη και το σοσιολογικό σχόλιο την φιλοσοφία, σε μια ταινία που ζητά την διαρκή προσοχή και υπομονή του θεατή, δίχως ποτέ να σηκώνει εντάσεις, όπως άλλωστε το πράττει κι ένα εικαστικό δημιούργημα, από τον σκεπτικό αναλυτή του, απέναντι.
Επιλεγμένες στιγμές από τρεις περίπου δεκαετίες ζωής του καλλιτέχνη, ορίζουν το βιογραφικό αυτό σημείωμα που υπογράφει ένας εκ των πλέον ονομαστών σκηνοθετών του μεγάλου νησιού, ο βετεράνος και πολυβραβευμένος Mike Leigh. Άριστος γνώστης στο α στήνει πλάνα εποχής, ο Βρετανός εδώ ουσιαστικά παίζει μέσα στο δικό του γήπεδο, προτείνοντας ένα μακράς διάρκειας (δυόμισι ωρών) φιλμ, που δεδομένα δεν ταιριάζει στα γούστα του ευρύτερου κοινού. Με βασικό συστατικό του έργου του, το αργό τέμπο, την αποφυγή των εύκολων συγκινησιακών φορτίσεων, μα και μια ολοκληρωμένη συζυγία σκηνογραφίας / ενδυματολογίας, ο Leigh δεν επιχειρεί να αγιοποιήσει ως είθισται στα biopics την μορφή του ήρωα του, το αντίθετο ίσως, μάλλον προς την αποστροφή οδηγεί την ματιά η εισαγωγική φιγούρα του κοντόχοντρου εμφανισιακά και αγροίκου στην συμπεριφορά, μα τόσο ευαίσθητου ψυχικά άντρα.
Ακόμη κι αν στην καλλιτεχνική του διεύθυνση το φιλμ αγγίζει το άριστα, το μεγάλο βραβείο του εξέχοντος συστατικού του έργου, μονομιάς κατευθύνεται στην αγκαλιά του Tim Spall, ενός από τους πλέον αναγνωρισμένους και ικανούς ρολίστες που έχει αναδείξει την τελευταία τριακονταετία η εγγλέζικη κινηματογραφία. Στην πολλοστή συνεργασία του με τον Mike Leigh, ο σπουδαίος ηθοποιός, έχοντας δώσει διαπιστευτήρια τόσο ως υποστηρικτικό καστ σε Sheltering Sky, Secrets And Lies, Vanilla Sky, Harry Potter, The Damned United, αλλά και σε πρώτο πλάνο στο αδικημένο The Last Hangman, γίνεται ένα με την περσόνα που καλείται να υποδυθεί, σε μεγάλο μάλιστα ηλικιακό εύρος. Κατευθυνόμενα νωθρός σε εκφράσεις, ώστε να κρύψει τα αληθινά feelings που κρύβονται μέσα του, με μια μόνιμη αποκρουστική μουρμούρα να πηγάζει από τα σωθικά του, ο Spall κτίζει μια από τις σπουδαιότερες παρουσίες στην μεγάλη οθόνη για την σεζόν που διανύουμε, γεγονός που δικαιότατα θα του αποδώσει μια από τις πολυπόθητες nods της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών. Μετάλλιο!
Για πες: Μέσα από την διαρκή άνοδο του Κυρίου Τέρνερ στην ιεραρχία των καλλιτεχνικών αξιών της εποχής του, ο Leigh επιχειρεί να προσεγγίσει και να αναδείξει τα κοινωνικά ζητήματα που απασχόλησαν την πατρίδα του την δεδομένη στιγμή, φτώχεια, λοιμοί, δουλεία, πόλεμοι, τονίζοντας τα σε μια παράλληλη σναπσότ με τα δημιουργήματα του μεγάλου ρομαντικού. Η Τέχνη συναντά την Τέχνη και το σοσιολογικό σχόλιο την φιλοσοφία, σε μια ταινία που ζητά την διαρκή προσοχή και υπομονή του θεατή, δίχως ποτέ να σηκώνει εντάσεις, όπως άλλωστε το πράττει κι ένα εικαστικό δημιούργημα, από τον σκεπτικό αναλυτή του, απέναντι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιανουαρίου 2015 από την Odeon
1 σχόλια:
Τι να λέμε τώρα; Η πρωτοπορία χωρίς να φαίνεται, χωρίς να αυτοπιστοποιείται, σε όλο το μεγαλείο της τέχνης.
Τι να λέμε;
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική