TIFF 14 Live

by Takis Garis (@takisgaris)

Oscars Day

Υπάρχουν δυο δρόμοι ανάλυσης του Foxcatcher. O εύκολος είναι να το δεις φάτσα-φόρα, ως την πολυαναμενόμενη ταινία του Bennet Miller (Capote, Moneyball) με πρωταγωνιστές τους Channing Tatum και Steve Carell σε ρόλους που επαναπροσδιορίζουν την καριέρα τους, βάζοντας τους δηλαδή στον χάρτη των οσκαρικών βραβεύσεων. Ο Carell είναι ο παρανοϊκός λεφτάς με πάθος για τα όπλα και την πάλη ως όχημα αντιμετώπισης του άλυτου οιδιπόδειου για τη γηραιά μαμά, κυρά κι αρχόντισσα Vanessa Redgrave. O Tatum είναι ο μικρότερος αδερφός του παλαιστή Mark Ruffalo (αμφότεροι ολυμπιονίκες στο Los Angeles το 1984), απλό φτωχόπαιδο που τίθεται υπό την προστασία του Carell, ο οποίος τον εγκαθιστά στο προπονητικό κέντρο Foxcatcher, προέκταση της τεράστιας έπαυλής του, για να φέρει το επόμενο χρυσό στη Seoul. Όταν στην εικόνα θα προστεθεί ο αρχικά διστάζων Ruffalo, η πραγματική αυτή ιστορία παίρνει μια τραγική τροχιά.

Foxcatcher

Η δεύτερη ανάγνωση της ταινίας είναι ότι ο Miller ψοφά για τον δικό του οσκαρικό χρυσό, βάζει τον Tatum να κάνει τις απίθανες κωλοτούμπες του και να συρράπτει ένα σωρό τικ, ενώ παράλληλα κολλά μια προσθετική μύτη στον ευλογημένο από τη φύση εκεί Carell που δίνει μια υπέροχη μίμηση SNL ενός ανθρώπου που είναι αναιτίως εκτός φρενοκομείου, απλά και μόνο επειδή είναι λεφτάς. Και παίζει και με τανκς (κυριολεκτώ). Το Foxcatcher είναι ένα vanity project που χτυπά, όπως κάθε ταινία του Miller, όλα τα σωστά κουμπιά κριτικής αποδοχής, θέλοντας να αποφύγει μελοδραματισμούς ώστε να καταλήγει απόμακρο και αντικλιμακτικό, με ένα άψε-σβήσε τέλος που τελειώνει στα γρήγορα το αληθινό πάθος των πραγματικών ηρώων του. Στην εντέλεια δουλεμένο, δε με άγγιξε διόλου όμως.

Νάτη η στιγμή - The Imitation Game - για το πρώτο φιλμ που επάξια διεκδικεί τον τίτλο του πρώιμου οσκαρικού φαβορί (παρότι μέσα μου εδράζεται η υποψία ότι τα βαριά χαρτιά θα έλθουν μετά το NYFF). Διόλου τυχαία πρόκειται για pedigree καμωμένο στα “foxcatcher” πρότυπα της TWC, του Harvey Weinstein που διψά για χρυσάφι (και) φέτος. Μέγα ταλέντο ο Νορβηγός Morten Tyldum του εμπρηστικού Headhunters, σε φάση κουλαρίσματoς, ακριβώς όπως ο Tom Hooper στο The King’s Speech. Ομοιότητες; Πολλές, συν το στόρυ που όζει A Beautiful Mind. The Turing Machine, που σπάει τον κωδικό Enigma και κερδίζει για τους Βρετανούς τον WWII. Μιλάμε για τον πρόδρομο του κομπιούτορα του οποίου ο εφευρέτης (στα 27 του), κατ’ ανάγκη της εποχής κρυφός gay και Asperger’s μαθηματική διάνοια Alan Turing θα αυτοκτονήσει στα 41 του μετά από χρόνια χρήση ορμονών για να αποφύγει τη φυλακή λόγω στιγμιαίας «επονείδιστης επαφής» με 19χρονο αλητάκο.

The Imitation Game

Biopic με τα ούλα του (κι όλα τα δόντια μαζί) έχει τον υπερ-ερμηνευτή Benedict Cumberbatch σε μαγικά δημιουργική στιγμή της καριέρας του. Από κοντά η επιτέλους ώριμη Keira Knightley κι ένα αξιολογότατο επιτελείο βρετανών ηθοποιών που συνδυαζόμενο με στάνταρντς masterpiece theater παραγωγής είναι το φαβορί για την κατάκτηση του TIFF14 People’s Choice Award (με την τεράστια σφραγίδα του στις τελευταίες οσκαρικές Απονομές). Εκτός αν ο έτερος Καππαδόκης, Stephen Hawking (The Theory of Everything) έχει διαφορετική γνώμη…
gaRis

TIFF 14 ADVANCE ACCOUSTIC