Φωτιά Πάνω Από Την Πομπηία
του Paul W. S. Anderson. Με τους Kit Harington, Emily Browning, Kiefer Sutherland, Jared Harris, Jessica Lucas, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Carrie-Anne Moss, Joe Pingue
Ave Vesuvius, Morituri Te Salutant!
του zerVo (@moviesltd) 
Από τα πρώτα χρόνια του σινεμά, το ολοκαύτωμα που ισοπέδωσε το επίνειο της πρωτεύουσας του Ιταλιάνικου Νότου, Νεαπόλεως, αποτέλεσε πόλο έλξης των κινηματογραφιστών, με μπροστάρηδες, σε βωβή κιόλας φόρμα, τους Mario Caserini και Eleuterio Rodolfi, μόλις στα 1915, στο αισθηματικό δράμα Gli Ultimi Giorni Di Pompeii. Τον ίδιο ακριβώς τίτλο που χρησιμοποίησε ο Mario Bonnard, 34 χρόνια μετά, σε μια Cinecittaτη χλαμυδική περιπέτεια, με τον γιγαντιαίο μασίστα Steve Reeves, σε ρόλο Ρωμαίου εκατόνταρχου, να αναζητά εκδίκηση για τον χαμό της οικογένειας του, μπροστά στο απόλυτο καταστροφικό φόντο. Με την πρόοδο της τεχνολογίας και την εξέλιξη των ειδικών εφέ, που θα μπορούσαν να απεικονίσουν με ακρίβεια την μοιραία στιγμή που άλλαξε ο χάρτης της Μεσογείου, δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη η άφιξη ενός πανάκριβου, φιλόδοξου εμπορικά, όσο και εντυπωσιακότατου για τους λάτρεις της χορταστικής εικόνας, μπλοκμπάστερ.
79 Άνο Ντόμινι. Δεκαεπτά χρόνια έχουν περάσει από την ώρα που ο αμείλικτος Ρωμαίος αξιωματούχος, Κόρβος και οι λεγεώνες του προκαλούσαν τον τρόμο στο φονικό διάβα τους, στα πολεμικά μέτωπα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Από τους ελάχιστους επιζώντες της γενοκτονίας, ο Κέλτης, ένας δυναμικός σκλάβος που ματώνει καθημερινά στα Στάδια παλεύοντας ενάντια σε μοχθηρούς μονομάχους και θηρία, οδηγείται μαζί με ομοίους του στην Πομπηία, προκειμένου να λάβει χώρα σε βίαιες μέχρι τελικής πτώσης κόντρες, στην κορύφωση της γιορτής Βενάλια προς τιμήν της Θεάς Αφροδίτης.
Απόμακρος, μοναχικός και ελάχιστα φίλιος ο σκυθρωπός Μονομάχος, ορκισμένος να πάρει το αίμα του πίσω για τον αφανισμό της φυλής του, βρίσκεται ελάχιστες ώρες πριν την απελευθέρωση του από τα δεσμά της σκλαβιάς, αν και εφόσον, σύμφωνα με τον Νόμο, καταφέρει να κατατροπώσει τους αναλόγων φιλοδοξιών αντιπάλους του. Με την τελετή των άγριων αναμετρήσεων να πλησιάζει, ο Κέλτης, θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, ερχόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με τον υπαίτιο των δεινών του, Γερουσιαστή - πλέον - Κόρβο, που έχει σταλεί από τον Καίσαρα, για να μελετήσει το ενδεχόμενο χρηματοδότησης της όχι προσηνούς προς το στέμμα Νότιας Επαρχίας. Το γειτονικό ηφαίστειο του Βεζούβιου, που εδώ και μέρες έχει δείξει τις θυμωμένες διαθέσεις του, θα έχει άλλη άποψη, για την έκβαση της ιστορίας...
Που κάπου στο μέσον της λαμβάνει και ρομαντικές διαστάσεις, καθώς ο αήττητος και μυώδης μαχητής, θα υποπέσει στην αντίληψη της πριγκίπισσας και κόρης του τοπικού άρχοντα Σέβερου, Κάσιας, που μόλις έχει επιστρέψει στα μέρη της μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στην πρωτεύουσα, αηδιασμένη από τον προκλητικό τρόπο συμπεριφοράς των υψηλόβαθμων Ρωμαίων προς το πρόσωπο της. Η έλξη που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στον ευγενικό πολεμιστή και την περιζήτητη παρθένο, στιγμιαία. Σε καμία πόλη της αχανούς αυτοκρατορίας, δεν θα μπορούσε ποτέ όμως, μια γαλαζοαίματη να ερωτευτεί έναν βρωμερό δούλο...
Οι φανατικοί φίλοι του σινεμά της καταστροφολογίας, εκείνου της περιόδου των φλογερών Towering Inferno με την αγωνιώδη αν και παρατραβηγμένη από τα μαλλιά σεναριακή εξέλιξη, εδώ θα εντοπίσουν μια μικρή όαση, καθώς το genre απόντος του κορυφαίου Roland Emmerich, βρίσκεται σε ύφεση από την εποχή του 2012. Λειτουργώντας πρακτικά και πιασάρικα, αν και εμφανώς αγχωμένος να γυρίσει πίσω στην FilmDistrict πολλαπλά, τα 100 εκατομμύρια που ξόδεψε για να του πραγματοποιήσει το όνειρο, ο πιο φανφαρόνος των σκηνοθετών με το επώνυμο Anderson, o Paul William Scott των απέθαντων Resident Evil, μπολιάζει την ιστορία του με ολόκληρα κεφάλαια από τον πλέον αναγνωρίσιμο στο είδος Gladiator, πασπαλίζοντας την με ένα Titanic φίλινγκ, στα πλαίσια της γνώριμης κατάληξης, όπου ελάχιστοι θα καταφέρουν να αποδράσουν ζωντανοί από τον παραθαλάσσιο παράδεισο.
Ως γενόσημο του οσκαρικού έπους του Ridley Scott, το Pompeii, πριν την εκροή της λάβας από το απειλητικό βουνό, δεν στέκεται διόλου άσχημα, αφού λειτουργώντας με την τακτική του copy - paste, αποσπά ατόφιες σεκάνς, αν και σε αναλογικά μικρότερη κλίμακα (όπως την μονομαχία στο Κολοσαίο) και κτίζει ολόκληρους αυτούσιους χαρακτήρες (όπως ο έγχρωμος συμπολεμιστής Άττικους ξεπατικούρα του Djimon Hounsou ή ο πλεονέκτης Συγκλητικός, κάτι σαν προέκταση του πομπώδη Κόμοδου Joaquin Phoenix). Το άσχημο στην παρούσα περίπτωση είναι που το κτίσιμο των περσόνων του στόρι, γίνεται με χοντροειδή τρόπο, δίχως την ανάλογη υποστήριξη από το σκριπτ, που και επιφανειακά λειτουργεί και ελάχιστη συνοχή παρουσιάζει στην πρόοδο της ίντριγκας.
Αιτία και βασική αφορμή τούτου του αποτελέσματος, είναι οι μέτριες, έως ενοχλητικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που μοιάζουν πιο πολύ να απαγγέλουν με στόμφο τις ατάκες τους, σαν να τους έχει συνεπάρει το επικό κλίμα του πρότζεκτ. Στοιχείο που δεν βαρύνει τόσο τον όχι και τίποτα δίμετρο Kit Harrington (από το Game Of Thrones) που δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίσει on screen τους μύες του, ούτε την κουκλίνα με το Αυστραλέζικο αξάν Emily Browning (σέξι μπεμπάκι σε Sucker Punch και Sleeping Beauty) όσο τον αρνητικότατο, με αυτό το ενοχλητικό υφάκι Kiefer Sutherland ως Ρωμαίου πολιτικάντη / μνηστήρα της καρδιάς της μορφονιάς, που σε κάνει να παρακαλάς να εκραγεί ο Βεζούβιος και να τον καταπιεί μονάχο το συντομότερο δυνατόν.
Εντέλει το μανιασμένο όρος, που μέσα από τα επιβλητικά 3D πλάνα παίζει σε διαρκές φόντο, κάνει την χάρη όσων πλήρωσαν εισιτήριο και στην δεύτερη, ομολογουμένως καλογραμμένη πράξη, παίρνει μπροστά και ξεκινά το εξοντωτικό του έργο, ξερνώντας φωτιά και στάχτη ένθεν κακείθεν της ζωγραφισμένης στον υπολογιστή πολιτείας. Αρμαγεδδών που περιλαμβάνει από ρίψη μετεωριτών μέχρι σεισμούς πολλών ρίχτερ και από σχάση της θάλασσας μέχρι καταστροφικό τσουνάμι, πριν φτάσουμε στον πύρηνο κατακόκκινο επίλογο, εκεί που νομίζεις πως από κάπου πίσω από την τρισδιάστατη σκόνη, θα ακούσεις την τσιρίδα You're here there's nothing io fear...
Για πες: Δεν ξέρω αν ο βασικός σκοπός του Pompeii ήταν να σταθεί αρχικώς ως ένα υποκατάστατο του Gladiator σε ανεκτή πάντως φόρμα, ωσότου να σκάσουν τα βεγγαλικά από το Monte Vesuvio και να εξελιχθεί στην χαρά του εφετζή-lover. Μέσες άκρες πάντως αυτή του την προσδοκία το αποδεχόμενο ως disaster film, την μισοκαταφέρνει, παρότι δεν διαφεύγει των σκοπέλων που δεν βουλιάζουν, αλλά του στερούν την δυνατότητα να σταθεί σε ένα πιο υψηλό επίπεδο.
Απόμακρος, μοναχικός και ελάχιστα φίλιος ο σκυθρωπός Μονομάχος, ορκισμένος να πάρει το αίμα του πίσω για τον αφανισμό της φυλής του, βρίσκεται ελάχιστες ώρες πριν την απελευθέρωση του από τα δεσμά της σκλαβιάς, αν και εφόσον, σύμφωνα με τον Νόμο, καταφέρει να κατατροπώσει τους αναλόγων φιλοδοξιών αντιπάλους του. Με την τελετή των άγριων αναμετρήσεων να πλησιάζει, ο Κέλτης, θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, ερχόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με τον υπαίτιο των δεινών του, Γερουσιαστή - πλέον - Κόρβο, που έχει σταλεί από τον Καίσαρα, για να μελετήσει το ενδεχόμενο χρηματοδότησης της όχι προσηνούς προς το στέμμα Νότιας Επαρχίας. Το γειτονικό ηφαίστειο του Βεζούβιου, που εδώ και μέρες έχει δείξει τις θυμωμένες διαθέσεις του, θα έχει άλλη άποψη, για την έκβαση της ιστορίας...
Που κάπου στο μέσον της λαμβάνει και ρομαντικές διαστάσεις, καθώς ο αήττητος και μυώδης μαχητής, θα υποπέσει στην αντίληψη της πριγκίπισσας και κόρης του τοπικού άρχοντα Σέβερου, Κάσιας, που μόλις έχει επιστρέψει στα μέρη της μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στην πρωτεύουσα, αηδιασμένη από τον προκλητικό τρόπο συμπεριφοράς των υψηλόβαθμων Ρωμαίων προς το πρόσωπο της. Η έλξη που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στον ευγενικό πολεμιστή και την περιζήτητη παρθένο, στιγμιαία. Σε καμία πόλη της αχανούς αυτοκρατορίας, δεν θα μπορούσε ποτέ όμως, μια γαλαζοαίματη να ερωτευτεί έναν βρωμερό δούλο...
Οι φανατικοί φίλοι του σινεμά της καταστροφολογίας, εκείνου της περιόδου των φλογερών Towering Inferno με την αγωνιώδη αν και παρατραβηγμένη από τα μαλλιά σεναριακή εξέλιξη, εδώ θα εντοπίσουν μια μικρή όαση, καθώς το genre απόντος του κορυφαίου Roland Emmerich, βρίσκεται σε ύφεση από την εποχή του 2012. Λειτουργώντας πρακτικά και πιασάρικα, αν και εμφανώς αγχωμένος να γυρίσει πίσω στην FilmDistrict πολλαπλά, τα 100 εκατομμύρια που ξόδεψε για να του πραγματοποιήσει το όνειρο, ο πιο φανφαρόνος των σκηνοθετών με το επώνυμο Anderson, o Paul William Scott των απέθαντων Resident Evil, μπολιάζει την ιστορία του με ολόκληρα κεφάλαια από τον πλέον αναγνωρίσιμο στο είδος Gladiator, πασπαλίζοντας την με ένα Titanic φίλινγκ, στα πλαίσια της γνώριμης κατάληξης, όπου ελάχιστοι θα καταφέρουν να αποδράσουν ζωντανοί από τον παραθαλάσσιο παράδεισο.
Ως γενόσημο του οσκαρικού έπους του Ridley Scott, το Pompeii, πριν την εκροή της λάβας από το απειλητικό βουνό, δεν στέκεται διόλου άσχημα, αφού λειτουργώντας με την τακτική του copy - paste, αποσπά ατόφιες σεκάνς, αν και σε αναλογικά μικρότερη κλίμακα (όπως την μονομαχία στο Κολοσαίο) και κτίζει ολόκληρους αυτούσιους χαρακτήρες (όπως ο έγχρωμος συμπολεμιστής Άττικους ξεπατικούρα του Djimon Hounsou ή ο πλεονέκτης Συγκλητικός, κάτι σαν προέκταση του πομπώδη Κόμοδου Joaquin Phoenix). Το άσχημο στην παρούσα περίπτωση είναι που το κτίσιμο των περσόνων του στόρι, γίνεται με χοντροειδή τρόπο, δίχως την ανάλογη υποστήριξη από το σκριπτ, που και επιφανειακά λειτουργεί και ελάχιστη συνοχή παρουσιάζει στην πρόοδο της ίντριγκας.
Αιτία και βασική αφορμή τούτου του αποτελέσματος, είναι οι μέτριες, έως ενοχλητικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που μοιάζουν πιο πολύ να απαγγέλουν με στόμφο τις ατάκες τους, σαν να τους έχει συνεπάρει το επικό κλίμα του πρότζεκτ. Στοιχείο που δεν βαρύνει τόσο τον όχι και τίποτα δίμετρο Kit Harrington (από το Game Of Thrones) που δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίσει on screen τους μύες του, ούτε την κουκλίνα με το Αυστραλέζικο αξάν Emily Browning (σέξι μπεμπάκι σε Sucker Punch και Sleeping Beauty) όσο τον αρνητικότατο, με αυτό το ενοχλητικό υφάκι Kiefer Sutherland ως Ρωμαίου πολιτικάντη / μνηστήρα της καρδιάς της μορφονιάς, που σε κάνει να παρακαλάς να εκραγεί ο Βεζούβιος και να τον καταπιεί μονάχο το συντομότερο δυνατόν.
Εντέλει το μανιασμένο όρος, που μέσα από τα επιβλητικά 3D πλάνα παίζει σε διαρκές φόντο, κάνει την χάρη όσων πλήρωσαν εισιτήριο και στην δεύτερη, ομολογουμένως καλογραμμένη πράξη, παίρνει μπροστά και ξεκινά το εξοντωτικό του έργο, ξερνώντας φωτιά και στάχτη ένθεν κακείθεν της ζωγραφισμένης στον υπολογιστή πολιτείας. Αρμαγεδδών που περιλαμβάνει από ρίψη μετεωριτών μέχρι σεισμούς πολλών ρίχτερ και από σχάση της θάλασσας μέχρι καταστροφικό τσουνάμι, πριν φτάσουμε στον πύρηνο κατακόκκινο επίλογο, εκεί που νομίζεις πως από κάπου πίσω από την τρισδιάστατη σκόνη, θα ακούσεις την τσιρίδα You're here there's nothing io fear...
Για πες: Δεν ξέρω αν ο βασικός σκοπός του Pompeii ήταν να σταθεί αρχικώς ως ένα υποκατάστατο του Gladiator σε ανεκτή πάντως φόρμα, ωσότου να σκάσουν τα βεγγαλικά από το Monte Vesuvio και να εξελιχθεί στην χαρά του εφετζή-lover. Μέσες άκρες πάντως αυτή του την προσδοκία το αποδεχόμενο ως disaster film, την μισοκαταφέρνει, παρότι δεν διαφεύγει των σκοπέλων που δεν βουλιάζουν, αλλά του στερούν την δυνατότητα να σταθεί σε ένα πιο υψηλό επίπεδο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική