Ανοιχτή Καρδιά
της Marion Laine. Με τους Juliette Binoche, Édgar Ramírez, Hippolyte Girardot, Amandine Dewasmes, Aurélia Petit, Bernard Verley
Οι Ανεύθυνοι...
του zerVo (@moviesltd) 
Δύο είναι οι βασικές και αναγκαίες προυποθέσεις, που πρέπει να ισχύουν απαραίτητα, πριν κανείς βάλει μπροστά, για να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Πρωτίστως πρέπει να το θέλει. Κι όχι να το θέλει επειδή είναι της μόδας ή έτσι του επέβαλαν, αλλά έχοντας απόλυτα την γνώση του τι πάει να πει γονιός, να επιθυμεί από τα βάθη της ψυχής του να φορέσει το υπέυθυνο κοστούμι του. Και δευτερευόντως, από την στιγμή της σύλληψης, είναι υποχρεωμένος να το προσέχει. Πιότερο από τον εαυτό του, πιότερο από οτιδήποτε άλλο μπορεί να αγαπά. Δύο κανόνες που το σενάριο μιας αλλόφρονος δημιουργίας από την Γαλλία - που στο επίκεντρο της μάλιστα έχει δύο επιστήμονες, ορκισμένοι στον Ιπποκράτη - καταπατά από πολύ νωρίς στην αφήγηση του. Κρίμα...
Αποτελούν το καλύτερο δίδυμο χειρουργών ανοικτής καρδιάς, του πρότυπου νοσοκομείου των Παρισίων η Ίντα και ο Χαβιέ. Συνάμα όμως είναι και ζευγάρι στην ζωή, παντρεμένοι εδώ και μια δεκαετία, έχοντας καταφέρει με το πάθος τους, να ξεπερνούν τα αμέτρητα ζόρια της πρωινής τους εργασίας. Μόνιμα σφιχταγκαλιασμένοι στις βόλτες τους την μοτοσυκλέτα, στις βραδυνές τους βαρκάδες, στις γεμάτες ιδρώτα νύχτες τους, κανείς από τον περίγυρο τους δεν θα περίμενε πως αυτή τους η αγάπη κάποτε θα κατέρρεε. Το πρώτο χτύπημα, με την αποπομπή εκείνου από την κλινική, λόγω της εμμονής του στο αλκοοόλ, θα ακολουθήσει το αναπάντεχο μαντάτο πως εκείνη βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα. Κι αν η αρχική της αντίδραση ήταν να αποκρύψει από τον καλό της την είδηση ήταν μια φορά λάθος, τότε η απόφαση της να το ρίξει, εν αγνοία του μάλιστα, ισοδυναμεί με έγκλημα...
Ζήλια που θα εξελιχθεί σε φθόνο, απαιτήσεις που θα φτάσουν σε όρια αυταρχισμού, παραξενιές που θα μετατραπούν σε παρανοικές αντιδράσεις, είναι τα πρώτα σημάδια της κόπωσης που θα επέλθει στην σχέση, καθώς η κοιλιά θα αρχίσει να φουσκώνει. Δίχως μάλιστα κανείς στην πραγματικότητα να το έχει ζητήσει. Κι εκεί τίθεται το ζωτικό ερώτημα για τους δύο σαραντάχρονους (και πολύ ακόμη βάλε) που μέχρι τα χθες χασκογελούσαν σε κάθε άγγιγμα - ερωτικό κάλεσμα: Υπήρξε ποτέ αγάπη μεταξύ τους ή απλά όλα ήταν θέμα καλοπέρασης? Κι ενώ θα περίμενε ο θεατής μια βοήθεια, ένα στοιχείο από την αφήγηση της σκηνοθέτιδας, για το πως ακριβώς να οριοθετήσει ο παρατηρητής ετούτον εδώ τον αλλοπρόσαλλο έρωτα, έρχεται η δεύτερη πράξη να κατακερματίσει την όποια ορθολογική ισορροπία διατηρούταν μέχρι ώρας.
Οι καταστάσεις πανικού και οι χειροδικίες, παρμένες με τρεμάμενη κάμερα και καλά για την αληθοφάνεια, δίνουν την σκυτάλη σε μια σειρά από φαντασιώσεις, σε τόπο μακρινό από την Πόλη του Φωτός - πιθανότατα κάπου κοντά στην πατρίδα του λεγάμενου, στην Νότια Αμερική - που μιξάρονται με ενέργειες που δεν θα έπραττε ούτε έφηβος, πόσο μάλλον ένας διάδοχος του Μπάρναρντ. Κοινώς η φέρελπις Φραντσέζα Marion Laine, απέτυχε πλήρως να θεμελιώσει σωστά το, βασισμένο στην νουβέλα του Mathias Enard, μελόδραμα, χάνοντας πολύ σύντομα τον καλό τον δρόμο και καταλήγοντας σε ένα αδιέξοδο, που κανέναν πια δεν ενδιαφέρει ποια θα είναι η κατάληξη των απόμακρων χαρακτήρων του.
Για πες: Όχι δηλαδή πως το πάλεψαν κιόλας ερμηνευτικά οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές, για να πείσουν για το ρεαλιστικό των ρόλων τους. Η Juliette Binoche, με εκείνη την σταθερή απάθεια του βλέμματος των πιο πρόσφατων παρουσιών της, συγκρούεται με τον πολύ πιο γκροτέσκο Edgar Ramirez, σε μια αισθηματική μονομαχία, που ξένισε μάλλον ακόμη και τους ίδιους. Ορίζοντας ένα ασύμμετρο και από τα δυσκολότερο να πετύχει ντουέτα, που έτσι όπως κύλησε το στόρι του A Coeur Ouvert δεν θα σωζόταν ούτε με τριπλό by-pass...
Ζήλια που θα εξελιχθεί σε φθόνο, απαιτήσεις που θα φτάσουν σε όρια αυταρχισμού, παραξενιές που θα μετατραπούν σε παρανοικές αντιδράσεις, είναι τα πρώτα σημάδια της κόπωσης που θα επέλθει στην σχέση, καθώς η κοιλιά θα αρχίσει να φουσκώνει. Δίχως μάλιστα κανείς στην πραγματικότητα να το έχει ζητήσει. Κι εκεί τίθεται το ζωτικό ερώτημα για τους δύο σαραντάχρονους (και πολύ ακόμη βάλε) που μέχρι τα χθες χασκογελούσαν σε κάθε άγγιγμα - ερωτικό κάλεσμα: Υπήρξε ποτέ αγάπη μεταξύ τους ή απλά όλα ήταν θέμα καλοπέρασης? Κι ενώ θα περίμενε ο θεατής μια βοήθεια, ένα στοιχείο από την αφήγηση της σκηνοθέτιδας, για το πως ακριβώς να οριοθετήσει ο παρατηρητής ετούτον εδώ τον αλλοπρόσαλλο έρωτα, έρχεται η δεύτερη πράξη να κατακερματίσει την όποια ορθολογική ισορροπία διατηρούταν μέχρι ώρας.
Οι καταστάσεις πανικού και οι χειροδικίες, παρμένες με τρεμάμενη κάμερα και καλά για την αληθοφάνεια, δίνουν την σκυτάλη σε μια σειρά από φαντασιώσεις, σε τόπο μακρινό από την Πόλη του Φωτός - πιθανότατα κάπου κοντά στην πατρίδα του λεγάμενου, στην Νότια Αμερική - που μιξάρονται με ενέργειες που δεν θα έπραττε ούτε έφηβος, πόσο μάλλον ένας διάδοχος του Μπάρναρντ. Κοινώς η φέρελπις Φραντσέζα Marion Laine, απέτυχε πλήρως να θεμελιώσει σωστά το, βασισμένο στην νουβέλα του Mathias Enard, μελόδραμα, χάνοντας πολύ σύντομα τον καλό τον δρόμο και καταλήγοντας σε ένα αδιέξοδο, που κανέναν πια δεν ενδιαφέρει ποια θα είναι η κατάληξη των απόμακρων χαρακτήρων του.
Για πες: Όχι δηλαδή πως το πάλεψαν κιόλας ερμηνευτικά οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές, για να πείσουν για το ρεαλιστικό των ρόλων τους. Η Juliette Binoche, με εκείνη την σταθερή απάθεια του βλέμματος των πιο πρόσφατων παρουσιών της, συγκρούεται με τον πολύ πιο γκροτέσκο Edgar Ramirez, σε μια αισθηματική μονομαχία, που ξένισε μάλλον ακόμη και τους ίδιους. Ορίζοντας ένα ασύμμετρο και από τα δυσκολότερο να πετύχει ντουέτα, που έτσι όπως κύλησε το στόρι του A Coeur Ouvert δεν θα σωζόταν ούτε με τριπλό by-pass...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 1 Αυγούστου 2013 από την Videorama
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική