Οι Καταφερτζήδες
του Shawn Levy. Με τους Vince Vaughn, Owen Wilson, Rose Byrne, Max Minghella, Joanna Garcia, John Goodman, Dylan O'Brien
“Don’t Be Evil” (Google’s unofficial slogan)
του gaRis (@takisgaris) 
To γκουγκλάρισα το θέμα, όπως διαπράττει μανιωδώς σε καθημερινή βάση κάθε σεσημασμένος (ή μη) χρήστης του ιντερνετίου. Είναι το brand placement η μάστιγα της κινηματογραφικής μας εποχής; Διότι εάν συμβαίνει αυτό, την κάτσαμε τη βάρκα στα ρηχά νερά. Άι μην, εσχάτως έχουμε ξεπεράσει τα διακριτά όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ιν γιορ φέις ινφομερσίλας. Επί παραδείγματι, παίρνω την κορυφαία κομεντί-φόλα του είκοσι δεκατρία, τη διαστημόσαχλα - της -γειτονιάς ονόματι The Watch. Δε λέω, καλό μπάργκαιν το Costco, αγαπημένος τόπος εβδομαδιαίως για προμήθεια μαζικών οικιακών προμηθειών αλλά μπάστα κοζί μάστορη γιατί το ταϊστήκαμε βιαίως στο στόμα σε βαθμό πλημμελήματος. Σωστά μαντεύεις αναγνώστα, υπάρχει και το κακούργημα και μάλιστα με δράστες τις ίδιες ευφυείς γκλάβες, προφανώς σε «κατ’επάγγελμα και κατ’εξακολούθηση» μούντ.
The Internship είναι μια ιδέα του συμπαθέστατου κωμεντιάν Vince Vaughn (Swingers) την οποία υλοποίησε ως συν-σεναριογράφος μετά του πατριώτη (από το Μοντρεάλ του Κουμπέκ) Shawn Levy, δημιουργού των Real Steel, Date Night, A Night at the Museum franchise και (μπίνγκο!) παραγωγού του The Watch. Ναι, αυτό με συμπρωταγωνιστή τον Vaughn. Ο οποίος φιλοδόξησε να εξαργυρώσει το mega-hit και ενόχως ομολογημένη εκ μέρους μου αγαπημενότατη κωμωδία του 21ου αιώνα, The Wedding Crashers (7,5/10). Τι πιο λογικό λοιπόν να σύρει στον χορό τον, ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο εκτός οθόνης αλλά πάντοτε σίγουρο χαρτί σε παντός είδους κωμωδιοτεραίν, Owen Wilson (Zoolander). Πασπάλισέ το με cameos από τον ιδιαιτέρως ανφάνυ εδώ Will Ferrell, τον ίδιο τον Levy (σβήσε, μεγάλε) μέχρι τον συν-ιδρυτή της Google, Sergey Brin. Κούνα το με τον απανταχού John Goodman και σέρβιρε το μπράντ(υ) σου στον αθώο (όχι πλέον, στην κοινωνία της πληροφορίας ζούμε) θεατή. Άσε δεν το πίνω, γιατί πρέπει να οδηγήσω κιόλας.
Οπόταν το βασικό, φλέγον ερώτημα έχει κιόλα απαντηθεί, για όσους περίμεναν μια οκταετία για το σμίξιμο των Vaughn - Wilson μετά τους Γαμομπελάδες. Αρνητικά. Τι κι αν θεωρητικά, το κόνσεπτ δύο μεσόκοπων, ηλεκτρονικώς αναλφάβητων ανέργων πλασιέ να κατορθώνουν να εισβάλλουν στο γκούγκλ σάμμερ κάμπ ως ασκούμενοι - υποψήφιοι συνεργάτες δείχνει να διαθέτει μακριές περγαμηνές βρωμόγελου. Περιτριγυρισμένοι από φρικαρισμένα εικοσάρια που πίσω από τις απίστευτες τεχνικές γνώσεις κρύβουν - όχι ιδιαίτερα επιμελώς – την τεράστια επαγγελματική ανασφάλεια και την τόσο προσιτή απομόνωση (sic) που προσφέρουν αφειδώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (χωρίς τα οποία πλέον, εμού συμπεριλαμβανομένου, σχεδόν δεν υπάρχουμε). Το ότι η Google είναι εργοδότης υψηλής προτίμησης το εμπεδώνουμε. Το ότι το IQ των ανθρώπων της είναι εφάμιλλο του Αλβέρτου Άινστάιν οφθαλμοφανέστατο. Το ότι η ζωή είναι εργασία και ΧΑΡΑ, αδιαμφισβήτητο.
Κι όμως, παρά το (αχρείαστο) δύωρο joyride στην εργασιακή Disneyland το εγχείρημα φαντάζει τόσο τυποποιημένο, ευπρόβλεπτο και τουλάχιστον μια πενταετία αργοπορημένο θεματολογικά, που δεν αφήνει ιδιαίτερο χώρο πλην της απογοήτευσης. Υπάρχουν νύξεις για τα προβλήματα των μιλένιαλς και χοντροδουλεμένες μπαλαφάρες για το εργασιακό χάσμα των γενεών, χωρίς όμως την απαραίτητη αιχμή για προβληματισμό. Θα πεις, ρε αδερφέ, εδώ καίγεται ο πυθμένας μας, υπάρχει ΚΡΙΣΗ, αυτό σε πείραξε; Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν. Ψάχνεις λίγο σεξουλάκι και μένεις μπουκάλα με ένα χλιαρό ρομάντζο του Wilson με νεαρή γκούγκλ εξέκιουτιβ (Rose Byrne) επιπέδου Disney και Nickelodeon, καθότι ο Shawn Levy έχει προϋπηρεσία στο παιδικό. A, και μια επίσκεψη σε στριπτηζάδικο (ρηήλυυ;) που αν τη συγκρίνεις με αυτή του ορόσημου Πάρτι για Εργένηδες πριν από τριάντα χρόνια σε πιάνουν σπασμοί από τη βαρεμάρα.
Για πες: Στο δρόμο που χάραξε το (ευτυχώς μας τελείωσε) Hangover, δεν λείπει και ο σαλταρέν ψυχαναγκαστικός ασιάτης – ίντερν που βγάζει τρίχα-τρίχα το αριστερό του φρύδι από τα νεύρα του. Προτού αρχίζω κι εγώ να μαδάω ότι βρω εύκαιρο, ενταφιάζω μια και καλή αυτή την Vaughn – Wilson επιστροφή στη λήθη, μονολογώντας: “Don’t be Evil?” Right back at ya, Google.
Οπόταν το βασικό, φλέγον ερώτημα έχει κιόλα απαντηθεί, για όσους περίμεναν μια οκταετία για το σμίξιμο των Vaughn - Wilson μετά τους Γαμομπελάδες. Αρνητικά. Τι κι αν θεωρητικά, το κόνσεπτ δύο μεσόκοπων, ηλεκτρονικώς αναλφάβητων ανέργων πλασιέ να κατορθώνουν να εισβάλλουν στο γκούγκλ σάμμερ κάμπ ως ασκούμενοι - υποψήφιοι συνεργάτες δείχνει να διαθέτει μακριές περγαμηνές βρωμόγελου. Περιτριγυρισμένοι από φρικαρισμένα εικοσάρια που πίσω από τις απίστευτες τεχνικές γνώσεις κρύβουν - όχι ιδιαίτερα επιμελώς – την τεράστια επαγγελματική ανασφάλεια και την τόσο προσιτή απομόνωση (sic) που προσφέρουν αφειδώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (χωρίς τα οποία πλέον, εμού συμπεριλαμβανομένου, σχεδόν δεν υπάρχουμε). Το ότι η Google είναι εργοδότης υψηλής προτίμησης το εμπεδώνουμε. Το ότι το IQ των ανθρώπων της είναι εφάμιλλο του Αλβέρτου Άινστάιν οφθαλμοφανέστατο. Το ότι η ζωή είναι εργασία και ΧΑΡΑ, αδιαμφισβήτητο.
Κι όμως, παρά το (αχρείαστο) δύωρο joyride στην εργασιακή Disneyland το εγχείρημα φαντάζει τόσο τυποποιημένο, ευπρόβλεπτο και τουλάχιστον μια πενταετία αργοπορημένο θεματολογικά, που δεν αφήνει ιδιαίτερο χώρο πλην της απογοήτευσης. Υπάρχουν νύξεις για τα προβλήματα των μιλένιαλς και χοντροδουλεμένες μπαλαφάρες για το εργασιακό χάσμα των γενεών, χωρίς όμως την απαραίτητη αιχμή για προβληματισμό. Θα πεις, ρε αδερφέ, εδώ καίγεται ο πυθμένας μας, υπάρχει ΚΡΙΣΗ, αυτό σε πείραξε; Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν. Ψάχνεις λίγο σεξουλάκι και μένεις μπουκάλα με ένα χλιαρό ρομάντζο του Wilson με νεαρή γκούγκλ εξέκιουτιβ (Rose Byrne) επιπέδου Disney και Nickelodeon, καθότι ο Shawn Levy έχει προϋπηρεσία στο παιδικό. A, και μια επίσκεψη σε στριπτηζάδικο (ρηήλυυ;) που αν τη συγκρίνεις με αυτή του ορόσημου Πάρτι για Εργένηδες πριν από τριάντα χρόνια σε πιάνουν σπασμοί από τη βαρεμάρα.
Για πες: Στο δρόμο που χάραξε το (ευτυχώς μας τελείωσε) Hangover, δεν λείπει και ο σαλταρέν ψυχαναγκαστικός ασιάτης – ίντερν που βγάζει τρίχα-τρίχα το αριστερό του φρύδι από τα νεύρα του. Προτού αρχίζω κι εγώ να μαδάω ότι βρω εύκαιρο, ενταφιάζω μια και καλή αυτή την Vaughn – Wilson επιστροφή στη λήθη, μονολογώντας: “Don’t be Evil?” Right back at ya, Google.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουνίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική